Victor Frankenstein PosterΣυνάντησε τους δημιουργούς σου! Μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή εκδοχή του μύθου που ξεπήδησε από την έμπνευση της Mary Shelley πρόκειται να παρακολουθήσουμε στην περιπέτεια αγωνίας Victor Frankenstein, που το σενάριο της υπογράφει ο σε άνοδο τον τελευταίο καιρό Max Landis του Chronicle και την σκηνοθετική καθοδήγηση έχει αναλάβει ο Paul McGuigan των Lucky Number Slevin, Wicket Park και Push. Ο φιλόδοξος και γεμάτος όνειρα να βοηθήσει την ανθρωπότητα με τις ανακαλύψεις του, μαζί με τον στενό του βοηθό Ίγκορ, βρίσκονται μπροστά σε μια εφεύρεση που θα εκμηδενίσει την θνησιμότητα και θα οδηγήσει στην αθανασία. Τα πειράματα του γενετιστή όμως, παρασυρόμενα από το πάθος του θα έχουν αποτελέσματα που θα επιφέρουν κίνδυνο ακόμη και για τον ίδιο, με συνέπεια ο συνεργάτης του να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις για τον σώσει από το τερατούργημα που γέννησε στο εργαστήρι του. Πρώτο, πολύ ενδιαφέρον στο κτίσιμο ατμόσφαιρας εποχής και στην απόδοση έντονου σασπένς είναι το τρέιλερ από την 20th Century Fox, που έχει αναλάβει την παγκόσμια διανομή του φιλμ, από τις 25 Νοεμβρίου του 2015.

Victor Frankenstein Movie

Με σημαντικό εμπορικό του ατού, το ντουέτο των πρωταγωνιστών που μοιράζονται τους δύο βασικούς ρόλους της υπόθεσης, τον James McAvoy να υποδύεται τον επιστήμονα και τον Daniel Radcliffe να αποδίδει τον καλό του φίλο. Μαζί τους την ερμηνευτική ομάδα συμπληρώνουν οι Jessica Brown Findlay, Andrew Scott, Mark Gatiss, Freddie Fox και Daniel Mays.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί


Περισσότερα... »

Hitman: Πράκτορας Νο. 47 (Hitman: Agent 47) PosterHitman: Πράκτορας Νο. 47
του Aleksander Bach. Με τους Rupert Friend, Hannah Ware, Zachary Quinto, Ciarán Hinds, Thomas Kretschmann, Angelababy


Κανένα ριμπούτ!
του zerVo (@moviesltd)

Ομολογουμένως προκαλεί απορίες η στάση της κραταιάς (θεωρητικά) 20th Century Fox και η τρομακτική επιμονή της στην νεκρανάσταση πρότζεκτς που δοκιμάστηκαν στο παρελθόν και δεν απέφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, μηδέ φιλμικά ή εμπορικά. Στάση που μοιάζει ακόμη πιο παράξενη καθώς σε δύο - με την παρούσα, μετά την προ μόλις δύο εβδομάδων υπόθεση Fantastic Four - περιπτώσεις, το στούντιο εμφανίστηκε απροετοίμαστο στο να στήσει μια έστω αξιοπρεπή ιστορία που θα περιβάλλει την δράση και οδηγήθηκε σε προχειροδουλειές, που δεν αρμόζουν ούτε με το μπραντ νέιμ, ούτε με το κύρος της. Και φυσικά επ ουδενί δικαιολογούν το γιατί οδηγήθηκε σε ριμπούτ, που ουσιαστικά μοιάζουν με κοινότυπες επαναλήψεις των προηγουμένων.

Hitman: Πράκτορας Νο. 47 (Hitman: Agent 47) Wallpaper
Τα αποτελέσματα των ερευνών του Δόκτορος Λιτβένκο, στα εργαστήρια της Ανατολικής Ευρώπης πριν από τρεις δεκαετίες, είχαν σαν αποτέλεσμα την δημιουργία κάποιων γενετικά εξελιγμένων υπερανθρώπων, με απίστευτες ικανότητες, των Πρακτόρων, που θα είχαν την δυνατότητα να εκτελούν πάσης φύσεως φονικές εντολές, με απόλυτη ακρίβεια, δίχως ίχνος συναισθηματισμού. Ένα πείραμα που επιθυμεί να επαναλάβει σήμερα ο φιλοπόλεμος μεγιστάνας Λε Κλερκ, έχοντας σαν σκοπό την ανάπτυξη ενός ολόκληρου στρατού από παντοδύναμους Πράκτορες, γι αυτό και αναζητά τα χαμένα ίχνη του εξαφανισμένου από προσώπου γης, ηλικιωμένου επιστήμονα.

Μοναδική πιθανότητα εντοπισμού του, θα είναι μέσω της (εν αγνοίας της) κόρης του, Κάτια Βαν Ντιζ, μιας γεμάτης εμμονές καταδίωξης Βερολινέζας, που πλέον οι φόβοι της θα γίνουν πραγματικότητα, εφόσον θα βρεθεί στο στόχαστρο των αφιονισμένων διωκτών. Σε αυτή την κούρσα αναζήτησης της στην Γερμανική πρωτεύουσα, μπροστά της θα εμφανιστεί ο μυστηριώδης, λιγομίλητος και δίχως τον παραμικρό ενδοιασμό να σκοτώσει Πράκτορας 47, που η διπρόσωπη συμπεριφορά του, να την αφανίσει ή να την προστατέψει, θα προκαλέσει στην όμορφη Κάτια πολλές αμφιβολίες στο να τον εμπιστευτεί.

Κι έτσι το φημισμένο πόνημα για κονσόλες της Δανέζικης ΙΟ Interactive, με τους εκατομμύρια φανατικούς οπαδούς που έχουν λατρέψει την κάθε νέα interactive εκδοχή του από το 2000 όταν και πρωτοπαρουσιάστηκε, αρπάζει κατά κάποιο τρόπο σπινθήρα, με πολύ απλό και προσχηματικό είναι η αλήθεια τρόπο. Σαν να πρόκειται για μια εναλλακτική εκδοχή των Επικίνδυνων Αποστολών ή του Μπορν, ο Hitman ακολουθεί την γνωστή τοις πάσι αφηγηματική φόρμα του θορυβώδους Introduction, που ακολουθείται από ένα πολύ πιο φασαριόζικο κορμό, με φόντο διάφορες μεγαλουπόλεις της υδρογείου. Το αρνητικό στην περίπτωση μας, ξεκινά από την ώρα που ναι μεν το videogame δίνει μια ενδιαφέρουσα βάση για να στηθεί πάνω της η ίντριγκα, η ελάχιστη έμπνευση όμως στο κτίσιμο χαρακτήρων και ατμόσφαιρας, διαλύει σύντομα την όποια θετική προκατάληψη για μια αξιόλογη συνέχεια. Εκτός κι αν το ζητούμενο είναι να πιάσει το θανατόμετρο τους 200 βίαιους σκοτωμούς πριν το εικοσάλεπτο, λες και βαδίζουμε σε πίστα του Action Adventure, οπότε οκ, πάω πάσο...

Σαν να ξεμένει από μονάδες όμως μοιάζει και η αρχική υπόσχεση για μια τουριστική βόλτα σε διάφορα σημεία της Γης, μιας και το μεγαλύτερο κομμάτι της ιστορίας εξαντλείται στα πέριξ της Αλεξάντερπλατζ - να δούμε πόσες φορές ακόμη θα χρησιμοποιηθεί αυτό το βρωμερό μετρό ως σκηνικό κατασκοπικής περιπέτειας - για να φτάσουμε στο δεύτερο μέρος, σε μία και μόνο ακόμη απωανατολίτικη μεγαλούπολη στην Σιγκαπούρη. Μέχρι τότε πάντως, το ελλιπές σενάριο δεν έχει βοηθήσει στο γέμισμα μιας πραγματικά αξιόλογης πλοκής, άσε που υπάρχουν και στιγμές όπου οι απορίες λύνονται σαν από θαύμα, λες και δεν πρόκειται για αληθοφανή (...) ταινία, αλλά για περίπατο στον εικονικό κόσμο του X-Box.

Κι όμως πάνω σε αυτή την ξερακιανή, αδύνατη σαν να βγήκε από στρατόπεδο συγκέντρωσης, πλην αεικίνητη μορφή του Χϊτμαν, με την ανέκφραστη μουτσούνα, την σαν αποτέλεσμα πειραμάτων κασίδα και την κενή, χωρίς ψυχή ματιά, θα μπορούσε να στηθεί ένας κινηματογραφικός ήρωας, βασικής τουλάχιστον αξίωσης. Η επιλογή του Rupert Friend για να αποδώσει τον επιζώντας των πειραμάτων Πράκτορα 47, που εργάζεται για τα συμφέροντα του μυστικού Συνδικάτου, είναι αισθητά καλύτερη από εκείνη του άχρωμου προκατόχου του Timothy Olyphant. Ενώ και από πλευράς αισθησιασμού - για να μην αποκαλύψω το διαφαινόμενο τουίστ - και η Βρετανίδα πρώην μοντέλα Hannah Wear, δεν είναι κακή ως Κατρβεντίζ (αν με πιάνεις) με τις καταπληκτικές ικανότητες ενόρασης και μαχητικότητας. Το ρίσκο για την Fox, όμως, θα φανεί από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Box Office, αν θα έχει ιδιαίτερο νόημα να συνεχιστεί, όπως το προϋποθέτει πάντως για ένα ενδεχόμενο σίκουελ το πρόσθετο στιγμιότυπο των τίτλων τέλους.

Για πες: Μάλλον σαν αδιάφορη θα χαρακτήριζα την επιστροφή του Hitman στην μεγάλη οθόνη. Μέτριο στόρι, ανύπαρκτος έως κακός ο "κακός" Zachary Quinto, χωρίς αντικείμενο περνά απαρατήρητος ο ποιοτικότερος ερμηνευτικά κρίκος του καστ Ciaran Hinds, ενώ και οι χορογραφίες στις στιγμές δράσης, δεν είναι και οι πιο μελετημένες στα χρονικά. Αν μας αρκεί και μόνο ότι η παραγωγή βρήκε μια ζωντανή αναπαραγωγή του γραφικού, για να ζωντανέψει τον ήρωα με το barcode στο σβέρκο? Ε, όχι δεν μας αρκεί...

Hitman: Πράκτορας Νο. 47 (Hitman: Agent 47) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2015 από την Odeon
Περισσότερα... »

Γαλλική Σουίτα (Suite Française) PosterΓαλλική Σουίτα
του Saul Dibb. Με τους Michelle Williams, Matthias Schoenaerts, Kristin Scott Thomas, Sam Riley, Ruth Wilson, Margot Robbie, Lambert Wilson, Heino Ferch, Tom Schilling, Harriet Walter, Claire Holman, Alexandra Maria Lara


Ναζί πιανίστας, γίνεται;
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και τον πόλεμο

Ειδικά για τη συγκεκριμένη ταινία έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα λεγόμενα production notes. Έτσι, με μεγάλη μας χαρά, καταθέτουμε ανερυθρίαστα ενδιαφέροντα στοιχεία, όπως παρέχονται από την ελληνική εταιρία διανομής, που έχουν να κάνουν με το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε το σενάριο της ταινίας. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Η ίδια η ιστορία της έκδοσης του μυθιστορήματος της Irene Nemirovski είναι τραγική. Πολλά χρόνια πριν την παραγωγή της ταινίας, και μισό αιώνα μετά το θάνατο της Nemirovski στο Άουσβιτς το 1942, το μυθιστόρημα ανακάλυψε η κόρη της, Ντενίς Έπστιν. Η Nemirovski είχε δώσει τις σημειώσεις της σε εκείνη και την αδερφή της Ελίζαμπεθ, που πέθανε το 1996. Αρχικά, η Ντενίς νόμιζε ότι πρόκειται για ημερολόγιο και αρνιόταν να το διαβάσει. Όταν αποφάσισε να το διαβάσει τη δεκαετία του '90, ανακάλυψε ότι επρόκειτο για τα δύο πρώτα μέρη ενός μυθιστορήματος που προοριζόταν για πέντε συνολικά μέρη.

Τα δύο ολοκληρωμένα βιβλία, ονομάζοταν «Καταιγίδα τον Ιούνιο» και «Dolce». Το πρώτο περιέγραφε τη χαοτική έξοδο των Παριζιάνων μετά την έλευση των Ναζί στη Γαλλία τον Ιούνιο του 1940. Το δεύτερο, λάμβανε χώρα σε μια μικρή πόλη έξω από το Παρίσι, όπου οι κάτοικοι προσπαθούσαν να ζήσουν με το κύμα μεταναστών που ήρθε από το Παρίσι αλλά και τους Γερμανούς αξιωματικούς. Στο επίκεντρο της ιστορίας, ο έρωτας μεταξύ της Γαλλίδας Λουσίλ και του Γερμανού Μπρούνο.

Γαλλική Σουίτα (Suite Française) Wallpaper
Όταν πέθανε σε ηλικία 39 ετών, η Νεμιρόβσκι ήταν ήδη γνωστή συγγραφέας εβραϊκής καταγωγής. Ζούσε στο Παρίσι με το σύζυγο και τις δύο κόρες τους, πριν η γερμανική εισβολή τους εξωθήσει σε ένα χωριό της Βουργουνδίας. Θεωρούσε το χωριό σχετικά ασφαλές, κι εκεί άρχισε να γράφει το μυθιστόρημά της. Οραματίστηκε μια επική ιστορία για μια χώρα σε πόλεμο, υποβλητική όπως το «Πόλεμος και Ειρήνη». Η Ντενίς Έπστιν πήρε τις σημεώσεις και πήγε σε ένα Γάλλο εκδότη, ο οποίος τις εξέδωσε σε ένα βιβλίο με τίτλο «Γαλλική Σουίτα» το 2004. Το βιβλίο σύντομα έγινε παγκόσμιο φαινόμενο. Πρόκειται για ένα από τα πιο δημοφιλή μυθιστορήματα στη Γαλλία, την τελευταία δεκαετία. Η αγγλόφωνη εκδοχή κυκλοφόρησε το 2006.

Η υπόθεση: Γαλλία, 1940. Το Παρίσι πέφτει στα χέρια των Ναζί. Πολλοί Παριζιάνοι εγκαταλείπουν την πρωτεύουσα για να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής στη γαλλική ενδοχώρα. Μια από τις πόλεις που δέχονται εσωτερικούς μετανάστες είναι του Μπουσί. Εκεί ζει η νεαρή Λουσίλ, μαζί με την αυταρχική και φιλοχρήματη πεθερά της, τη μαντάμ Ανζελιέ. Ο γιος της μαντάμ και σύζυγος της Λουσίλ αγνοείται στο μέτωπο. Στην πόλη δεν αργούν να εμφανιστούν και Ναζί. Μάλιστα, υποχρεώνουν τους κατοίκους του Μπουσί να «φιλοξενήσουν» στα σπίτια τους Γερμανούς αξιωματικούς. Στο σπίτι της μαντάμ Ανζελιέ εγκαθίσταται ο Μπρούνο Βαν Φολκ. Οι δύο γυναίκες τον αντιμετωπίζουν εχθρικά. Δεν αργεί, όμως, ο Μπρούνο να μπει στην καρδιά της Λουσίλ, καθώς είναι καλλιεργημένος, σεμνός και πριν τον πόλεμο, ήταν συνθέτης μουσικής. Μια αγάπη γεννιέται μέσα στην τραγωδία του πολέμου.

Η άποψή μας: Αν θεωρήσουμε πως ο Amon Goeth του Ralph Fiennes στη «Λίστα του Σίντλερ» είναι ο πιο μισητός Ναζί που έχουμε δει από καταβολής παγκοσμίου κινηματογράφου, τότε ο Bruno von Falk του Matthias Schoenaerts σε τούτη εδώ την ταινία, πρέπει να είναι ο πιο... αξιαγάπητος Ναζί στην ιστορία του σινεμά! Ο Μπρούνο ξέρει γαλλικά και πιάνο, είναι ευσεβής, είναι καθαρός, έχει τρόπους και τρέμει όταν καλείται, ως αξιωματικός, να δώσει τη χαριστική βολή κατά τη διάρκεια μιας εκτέλεσης με... ανεπιτυχή έκβαση. Ναι, τα γράφουμε ελαφρώς σκωπτικά όλα αυτά, αλλά η... πλάκα σταματάει εδώ. Γιατί η ταινία μπορεί να μην λέει και πολλά, είναι όμως ένα καλογυρισμένο αισθηματικό δράμα που τυγχάνει να εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Και μπορεί το voice over της Michelle Williams να είναι αχρείαστο και τα αγγλικά που περνιούνται για γαλλικά όταν τα γερμανικά είναι σκέτο...γερμανικά, να είναι από τις «πληγές» τέτοιου είδους παραγωγών, το τελικό αποτέλεσμα έχει το ενδιαφέρον του. Η ταινία αποτελεί μια μεγάλη παραγωγή, με πολλούς γνωστούς ηθοποιούς, μερικούς από αυτούς σε ρόλους που δεν μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε (άντε, καταλάβετε εσείς ότι η κοκκινομάλλα, σγουρομάλλα πλύστρα, που παθιάζεται με έναν Ναζί, είναι η απόλυτη ξανθιά νέα θεά, Margot Robbie!). Η Suite Française που συνθέτει ο Μπρούνο και δίνει το όνομά της στην ταινία, είναι μια σύνθεση του δικού μας Alexandre Desplat και μένει στην ταινία, ο έρωτας των δύο εχθρών ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί αλλά ποτέ δεν πέφτει στο επίπεδο του απλοϊκού, εντέλει, είπαμε, δεν έχει πολλά να μας πει η ταινία, δεν καινοτομεί κάπου, αλλά βλέπεται ευχάριστα, με καλές ερμηνείες κι ένα ρομάντζο που ιδίως οι γυναίκες ενδεχομένως να εκτιμήσουν περισσότερο.

Γαλλική Σουίτα (Suite Française) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2015 από την Seven / SPentzos
Περισσότερα... »

Σε Ακολουθεί (It Follows) PosterΣε Ακολουθεί
του David Robert Mitchell. Με τους Maika Monroe, Keir Gilchrist, Olivia Luccardi, Lili Sepe, Daniel Zovatto, Jake Weary, Bailey Spry, Debbie Williams


Σεξουαλικά μεταδιδόμενος υπαρξιακός τρόμος
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Παρ' την κηδεία!"

Δεν το θυμάμαι πολύ καλά (ου γαρ έρχεται μόνον...) αλλά όταν ήμασταν πιτσιρίκια υπήρχε, αν δεν με απατά η μνήμη μου, ένα δημοφιλες ανέκδοτο με νεκροταφεία, το οποίο ολοκληρώνονταν με τη φράση «παρ' την καμπούρα». Νομίζω ως παραφθορά του συγκεκριμένου ανέκδοτου, όποτε βλέπαμε κηδεία, ακουμπούσαμε τον διπλανό μας λέγοντας «πάρ' την κηδεία». Παγανιστικά κατάλοιπα, και καλά να φύγει μακριά από εμάς το ενδεχόμενο κακό και να πάει στον διπλανό μας! Ο οποίος διπλανός μας μπορούσε να μεταδώσει με τον ίδιο τρόπο το «κακό» στον παραδιπλανό του και ούτω καθεξής. Καπιταλισμός σε όλο του το μεγαλείο!

Σε Ακολουθεί (It Follows) Wallpaper
Σίγουρα πάντως θυμάμαι μια άλλη ταινία, με «μεταδιδόμενο κακό». Μιλάω για το «Fallen» του 1998, με πρωταγωνιστή τον Denzel Washington, ο οποίος προσπαθούσε να λύσει μια παράξενη υπόθεση, με αφετηρία την εκτέλεση θανατικής ποινής σε έναν κακοποιό που ως συνέχεια είχε μια σειρά από δολοφονίες που ακολουθούσαν τη μεθοδολογία του. Εκεί, και καλά, το πνεύμα του θανατοποινίτη μεταφερόταν από έναν άσχετο σε άλλον, που μετατρεπόταν σε φονική μηχανή μέχρι νεωτέρας – μάλιστα, συνδετικός κρίκος ήταν οι... Rolling Stones και το τραγούδι τους "Time is on my side"! Yes it is!!! Θέλω να πω, πολλά μπορεί να σκέφτεται κανείς παρακολουθώντας μια ταινία. Μια ενδιαφέρουσα ταινία, γιατί μια βαρετή ταινία σε σπρώχνει στον... ύπνο. Τούτη η ταινία δεν είναι απλά ενδιαφέρουσα, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, σπουδαία, απίθανη, καταπληκτική και βάλτε ότι άλλο κοσμητικό επίθετο θέλετε από δίπλα. Έχει τα προβληματάκια της αλλά τόσο όσα λέει όσο και ο τρόπος που τα λέει είναι εντυπωσιακά. Οπότε, ναι, παρακάτω θα διαβάσετε μια αποθεωτική κριτική για μια ταινία τρόμου που κουβαλάει υπαρξιακό άλγος. Αυτό θα πονέσει λίγο...

Η υπόθεση: Ένα ημίγυμνο κορίτσι τρέχει ουρλιάζοντας έξω από το σπίτι της, προσπαθώντας να ξεφύγει από έναν επικίνδυνο διώκτη, που μόνο εκείνη μπορεί να δει, ενώ οι δικοί της την κοιτούν έκπληκτοι. Ο πανικός την οδηγεί ως την παραλία όπου αφήνει ένα αποχαιρετιστήριο μήνυμα, λίγο πριν το πτώμα της βρεθεί φριχτά παραμορφωμένο... Για τη 19χρονη Τζέι, τα μόνα πράγματα που θα έπρεπε να την απασχολούν είναι το σχολείο, τα αγόρια και τα σαββατοκύριακα στη λίμνη. Έπειτα, όμως, από μια φαινομενικά αθώα ερωτική συνεύρεση βρίσκεται να καταδιώκεται από τον ίδιο επικίνδυνο διώκτη, ορατό μόνο στα δικά της μάτια. Όπως μαθαίνει από τον εραστή της, πρόκειται για μια μεταφυσική κατάρα, που μεταδίδεται μέσω της σεξουαλικής επαφής. Ο «διώκτης» μπορεί να πάρει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή – κι αν τελικά καταφέρει να βρεθεί μόνος του με τον στιγματισμένο καταδιωκόμενο, τον σκοτώνει! Η Τζέι θα αναζητήσει τη βοήθεια των φίλων της σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να ανατρέψει την τρομερή της μοίρα.

Η άποψή μας: Συνεχίζοντας με το παιχνίδι των αναφορών και των αναλογιών, είναι φανερό (και ο σκηνοθέτης δεν κάνει τίποτε να το κρύψει) πως η «Νύχτα με τις μάσκες» (Halloween, 1978) του τιτανοτεράστιου John Carpenter αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, τροφή για σκέψη και σημειολογική δεξαμενή. Από την ατμόσφαιρα έως τη μουσική, οι παραπομπές είναι συνεχείς (κι αυτό θα το διαβάσετε σε όλες μα όλες τις κριτικές για την ταινία...). Ο Carpenter, βέβαια, στόχευε στην πουριτανική αμερικάνικη κοινωνία των τελών της δεκαετίας του '70. Τα παλλόμενα εφηβικά κορμιά ποτέ δεν έπαψαν να αποζητούν τον έρωτα, το σεξ, την ένωση με τον άλλο. Αυτή η πραγματική επανάσταση. Και πως καταπνίγεται η σεξουαλική επανάσταση; Μα, με το αίμα! Ο Mike Myers του Carpenter σφαγιάζει εφήβους καθώς είναι έτοιμοι να υποπέσουν ξανά και ξανά στο προπατορικό αμάρτημα! Δολοφονήστε τους νέους για να έχουμε την ησυχία μας! Καθυποτάξτε τους. Ξεκληρίστε τους. Σουβλίστε τους, που έλεγε μια άλλη ψυχή παλιότερα...

Ο David Robert Mitchell προχωράει ένα βήμα (ή μάλλον, πολλά) παραπέρα. Φέρνει τα πράγματα στο σήμερα (αν και το χωροχρονικό πλαίσιο, η εποχή καλύτερα, στην οποία λαμβάνουν χώρα όσα παρουσιάζει η ταινία, δεν μπορεί να οριστεί με ακρίβεια). Και κάνει μια ταινία τρόμου για το περίφημο teenage angst! Εξαιρετική σύλληψη! Αυτό που «σε ακολουθεί» είναι ο φόβος του θανάτου. Είναι οι ενοχές, οι προβληματισμοί, τα άγχη που καλείσαι να αντιμετωπίσεις όντας έφηβος. Οι ενήλικες είναι ουσιαστικά απόντες από την ταινία: εμφανίζονται μόνο ως πιθανές «υλοποιήσεις» της κατάρας ή ως καθαριστές των τακτοποιημένων κήπων, που διώχνουν τα πεσμένα φύλλα με την τσουγκράνα στα άψογα, τακτοποιημένα suburbs. Διάολε, σε μια εφιαλτική σκηνή της ταινίας, αυτός που καταδιώκει την Τζέι έχει πάρει τη μορφή του πατέρα της!

Με το σεξ αναπαράγεται η ζωή. Χμ, με το σεξ αναπαράγεται και η... αρρώστια, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη. Η κατάρα. Ο θάνατος. Κι εδώ ρίχνει μπηχτές για τη σύγχρονη κοινωνία. Ο... καταραμένος μπορεί να απαλλαγεί από την κατάρα αν κάνει σεξ με κάποιον άλλο! Όχι μόνον μεταδίδει την κατάρα αλλά απαλλάσσεται κι από αυτήν! Πιο ευθεία βολή στη σημερινή κοινωνία των εαυτούληδων δεν θα μπορούσε να δοθεί. Γάμησε τον άλλον (κυριολεκτικά και μεταφορικά βεβαίως βεβαίως) για να σώσεις το τομάρι σου! Εξαιρετικό!

Δεν είναι άψογη η ταινία. Η σκηνή με την πισίνα, πχ, δεν έχει λογική και νόημα – αν και ακόμα και αυτή δίνει μια εξαιρετική στιγμή στην ταινία: από την εποχή της «Λάμψης» είχαμε να δούμε τόσο εντυπωσιακή παρουσία αίματος!

Ο David Robert Mitchell σκηνοθετεί μια νεανική ταινία τρόμου με όρους ποίησης! Οι εικόνες του είναι συναρπαστικές! Η χρήση της κάμερας και των χρωμάτων, το πως στήνει τα κάδρα του, το πως κινείται η κάμερα μέσα σε αυτά, είναι το λιγότερο ιδιοφυής. Θαυμάστε πχ πώς πέντε κομμάτια γρασίδι κομμένα και τοποθετημένα παράλληλα στον καρπό της ηρωίδας μπορεί και να παραπέμπουν σε αυτοκτονία με ξυράφι! Ή πόσο υπέροχη είναι η σκηνή στο παλιό αυτοκίνητο, λίγο πριν ο εραστής «μεταδώσει» (με το ζόρι) την κατάρα στην Τζέι, αφού πρώτα τη ναρκώσει. Και δεν λείπει και το χιούμορ: πώς να ξεχωρίσεις αν αυτό που βλέπεις είναι η κατάρα προσωποποιημένη, όταν παίρνει όποιο πρόσωπο να 'ναι, γνωστό σου ή άγνωστο, και πρέπει να ρωτάς τους γύρω σου αν βλέπουν κι εκείνοι αυτό που βλέπεις εσύ;

Δεν έχω να γράψω κάτι παραπάνω. Αντέστε στο It Follows και θα με θυμηθείτε!

ΥΓ: Αντέχω και στο βρίσιμο. Γιατί, πολλές φορές, όσοι γράφουμε για σινεμά, βλέπουμε πράγματα που ίσως να μην υπάρχουν και να παίρνουμε και τους αγνούς σινεφίλ στο λαιμό μας. Πόσο ωραία είναι, όμως, να πείθεις κάποιον να δει μια ταινία αφού διαβάσει ένα κείμενό σου σχετικά με αυτήν, και μετά να σε μνημονεύει λέγοντας «δίκιο είχε ο μπαγάσας»;

Σε Ακολουθεί (It Follows) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2015 από την Weird Wave
Περισσότερα... »

Το Πάρτι Του Αποχαιρετισμού (The Farewell Party / Mita Tova) PosterΤο Πάρτι Του Αποχαιρετισμού
των Tal Granit, Sharon Maymon. Με τους Ze'ev Revach, Aliza Rosen, Raffi Tavor, Levana Finkelstein, Ilan Dar


Με αξιοπρέπεια...
του zerVo (@moviesltd)

Δεν πιστεύω πως έχει να κάνει τόσο με τον πόνο, η οδυνηρή εκείνη παράκληση στον Ύψιστο, για ταχύτερη ανάληψη της ψυχής προς την αιωνιότητα. Το ανθρώπινο σώμα άλλωστε από την φύση του δύναται να αντέξει ακόμη και το πιο αβάσταχτο μαρτύριο, προκειμένου να διατηρηθεί στην ζωή για μια και μόνο ημέρα ακόμη. Έχει όμως άμεση σχέση με την αξιοπρέπεια και την ολοκληρωτική απώλεια της, ενόσω ο σημαδεμένος από την μοίρα του μελλοθάνατος, έχει χάσει κάθε δυνατότητα δράσης και απλώς παραμένει ένα κουφάρι που συντηρείται, στις λιγότερες των περιπτώσεων μέσα στην θερμή αγκάλη των αγαπημένων του, που δεν το βάζουν κάτω, σε συντριπτικό όμως ποσοστό, σαν απόρριμα των μηχανικών και χωρίς ίχνος αισθήματος κινήσεων της "αποκλειστικής". Ξεπερνώντας τα ηθικά διλήμματα, δεν στεκόμαστε σε μια εναλλακτική περίπτωση αυτοχειρίας, αλλά στο δικαίωμα του πονεμένου να βάλει τέλος, όποτε ο ίδιος αποφασίσει, σε μια δίχως νόημα, από καιρό τερματισμένη ζωή...

Το Πάρτι Του Αποχαιρετισμού (The Farewell Party / Mita Tova) Wallpaper
Για πολλές δεκαετίες ο ηλικιωμένος πια Γιεχέσκελ, κάνει πράξη τις εφευρετικές του ιδέες, με σύμμαχο το καλάι και τα μηχανικά υλικά που έχει μαζέψει στο μικρό του εργαστήρι. Ένα λιτό δωματιάκι, που ακόμη και τώρα διατηρεί στο διαμέρισμα του μπλοκ κατοικιών για συνταξιούχους, εκεί που ζει με την λατρεμένη σύζυγό του Λεβάνα. Γνωρίζοντας καλά τις ικανότητες του στην κατασκευή συσκευών, η στενή και συνομήλικη του ομήγυρη, θα ζητήσει την αρωγή του στην δημιουργίας ενός μηχανισμού ευθανασίας, που θα βοηθήσει τον παλιόφιλο του Μαξ, να αποδημήσει μια ώρα αρχύτερα εις Κύριον, από το να περνάει ώρες δύσκολες και δυσβάσταχτες στο κρεβάτι του πόνου, όντας στο τελευταίο στάδιο της φονικής αρρώστιας.

Οι αναστολές του προβληματισμένου Γιεχέσκελ, εύκολα ή δύσκολα θα καμφθούν, μπροστά στα παρακάλια της γυναίκας του ασθενή, για λύτρωση κι έτσι το μηχάνημα που θα μοιράσει στις φλέβες του ετοιμοθάνατου τον θανατηφόρο ορό, δεν θα αργήσει να φτιαχτεί. Όταν, όμως, η ένεση πάρει την ζωή του ταλαιπωρημένου Μαξ, όσοι υποψιαστούν την δράση της γηραλέας ομάδας, θα ζητήσουν κι εκείνοι την αρωγή της, για να βοηθήσει τους επίσης σε δεινή θέση αγαπημένους τους. Κι ενώ το βαλιτσάκι "σωτηρίας" θα αρχίσει να ταξιδεύει όλο και πιο πολύ στα δωμάτια των ασθενών, τα μαντάτα που θα λάβει ο φουκαράς Ιεροσολυμίτης, για την πορεία της υγείας της συμβίας του, θα είναι δυσάρεστα, καθώς η άνοια από την οποία πάσχει, έχει φτάσει σε πολύ προχωρημένο επίπεδο.

Δεν αφορά φυσικά φαντασία επιστημονική, η ύπαρξη μιας τέτοιας μηχανής αυτοδιαθετικής ως προς τον θάνατο δράσης, αφού είναι γνωστά σε όλον τον κόσμο τα κατορθώματα του περίφημου Δόκτορα Κεβορκιάν, που πρώτος την έθεσε σε λειτουργία, απαλλάσσοντας τους ασθενείς τους από τον οξύτατο πόνο. Είναι όμως μια πολύ πιο ανθρώπινη προσέγγιση, στο πως αντιλαμβάνεται ο περίγυρος του αρρώστου το ολοκληρωτικό διώξιμο του πόνου από το κορμί του. Να μην βασανιστεί, λένε όλοι με σκυμμένο το κεφάλι. Κι αυτό που στην πραγματικότητα εννοούν, είναι να φύγει με το κεφάλι ψηλά, να μην εκμηδενιστεί στην θωριά τους, να μην ισοπεδωθεί περήφανη μέχρι πρότινος προσωπικότητα του, να μην κατακερματιστεί η αξία αυτού που μεγάλωσαν, συνυπήρξαν, έζησαν παρέα.

Η πενταμελής φράξια, δεν επιδιώκει να παίξει ρόλο Θεού, να αποφασίσει δηλαδή εκείνη για την ημερομηνία λήξης του συνανθρώπου της. Εξήγηση βασική για να ξεπερνιούνται οι όποιες φονταμενταλιστικής παρόρμησης διαφωνίες, καθώς οι απανταχού εκκλησίες ορίζουν το φαινόμενο σαν στυγερή και προσχεδιασμένη δολοφονία. Και μέσα από κάποια καλοστημένα σεναριακά ευρήματα, ο ψυχισμός των ηλικιωμένων λειτουργών μαλακώνει και οι όποιες Ερινύες απομακρύνονται, αφού τα δεινά από την μη δράση τους, θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο σκληρά και με πικρότερη έκβαση.

Κι ενώ σε κάθε πλάνο του The Farewell Party, υπάρχει μια έντονη μυρωδιά θανάτου, εντούτοις η χροιά που επέλεξαν να δώσουν οι Εβραίοι δημιουργοί Granit και Maymon στο πόνημα τους, δεν είναι απόλυτα τραγική και δακρύβρεχτη. Το αντίθετο μάλιστα, αφού με την χρήση μαύρου χιούμορ, από το εισαγωγικό κιόλας πλάνο της Θεικής επικοινωνίας, καθιστούν σαφή την επιδίωξη τους, να αφήσουν μια πιο αισιόδοξη νότα, όσο η απώλεια το επιτρέπει, στην αφήγηση τους. Οι δύο βασικοί θεματικοί πυλώνες, οι ευθανασίες και το Αλτσχάιμερ, κινούνται ταυτόχρονα, εναλλάσσοντας βαρύτητα πλάνο με το πλάνο, με το φινάλε να έρχεται προβλεπτά κι αναμενόμενα για τον θεατή, με ίσως όμως λιγότερη συγκινησιακή φόρτιση από εκείνη που ίσως ανέμενε. Δίνοντας συνάμα, όπως το συνηθίζουν όλες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, οι ταινίες Ισραηλινής κοπής, αμέτρητα ιδεολογικά στοιχεία, για τον τρόπο ανάπτυξης αυτής της ιδιαίτερης, αποκομμένης, θεοκρατικής και λανθασμένα παρεξηγημένης (κατά την γνώμη μου) Εβραϊκής κοινωνίας.

Ρεαλιστική η φωτογραφία των κλειστών κατά κύριο λόγο περιοχών που λαμβάνει χώρα η δράση, βοηθά σημαντικά στην αληθοφάνεια των λεγομένων, εκεί που το φιλμ διαπρέπει όμως, είναι στην τύπου Cocoon διανομή των ρόλων, σε ηθοποιούς έξοχα στημένους και με ερμηνευτικό κύρος, που δίνουν την εντύπωση πως αποδίδουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Με κορύφωση την ευαίσθητη στιγμή του παιδιάστικου πάρτυ, ο εφευρέτης (ένας καταπληκτικός Zeev Revach, βραβείο Ισραηλινής Ακαδημίας Σινεμά), η κυρά του, η τρελιάρα φίλη τους και το κρυφογκέι (όχι και πολύ επιτυχημένο εύρημα) ζεύγος των γιατρών, το κουιντέτο πείθει ακόμη και την πιο απαιτητική ματιά, για την αξία του.

Για πες: Παρότι ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα στο δράμα και την γλυκόπικρη κομεντί, το προερχόμενο από μια εκ των πλέον ανερχόμενων κινηματογραφικών σχολών, φιλμ ασχολείται με ζήτημα υπαρκτό, δείχνοντας σεβασμό σε όσους το βιώνουν και επιθυμούν η τελική απόφαση για την ζωή τους, να είναι αποκλειστικά δική τους. Ακόμη ένα δείγμα υψηλής αξίας του σινεμά από το Ισραήλ, που βαδίζει ολόσωστα, εξού και οι συνεχείς διεθνείς διακρίσεις των φιλμς που το εκπροσωπούν.

Το Πάρτι Του Αποχαιρετισμού (The Farewell Party / Mita Tova) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2015 από την Feelgood Ent.
Περισσότερα... »



Ελληνικό Box Office 13 - 16 Αυγούστου 2015 by OPTOMA


Φιλμ
Διανομή
Wks Αίθουσες
4ήμερο Ελλάδας
Σύνολο Ελλάδας
1
Learning To Drive
Odeon
1

4.864
8.437
2
Fantastic 4
Odeon
2

4.729
35.814
3
La Famille Belier
Odeon
10

3.331
84.752
4
Mr. Holmes
Seven / Spentzos
5

2.808
61.780
5
Southpaw
Odeon
4

2.731
48.053
6
Pixels
Feelgood Ent.
3

2.167
25.626
7
La Isla Minima
Weird Wave
9

1.966
47.335
8
L'Homme Qu'on Aimait Trop
Rosebud 21
2

1.950
16.566
9
Everything Will Be Fine
Odeon
1

1.941
3.604
10
Spy
Odeon
9

1.432
75.180


Περισσότερα... »