Movies Ltd

McCarthy’s Law

του gaRis (@takisgaris)

Λαμβάνω ως δεδομένο ότι η καλύτερη κωμωδία της διανυόμενης δεκαετίας είναι το Bridesmaids. O Paul Feig άνοιξε μια χρυσή κερκόπορτα εκειδαμέ - τη στροφή της αμερικάνικης φάρσας σε χωράφια που οι εμφανώς μακράν του τελείου γυναίκες της παραδίπλα γειτονίτσας συμπεριφέρονται με τον ίδιο ανκλάσει (τι κι αν κλάσει κιόλα) κωλοπαιδισμό των αρσενικών ηρώων του ετέρου καππαδόκη, Judd Apatow. Η Melissa McCarthy δικαίως προτάθηκε για υποστηρικτικό γυναικείο ρόλο, καθώς συνέτριψε κυριολεκτικά τα ταμπού περί σεξουαλικών ορμών μιας αρχικαραχοντρέλας αρζούμπαλης περσόνας που δεν άργησε να ξεπατικωθεί (Pitch Perfect). Κι αν ο καλός στρατιώτης Feig την πήρε στην πλάτη του ξανά στο meh buddy cop The Heat με τη Sandra Bullock, το στοίχημα δεν κερδήθηκε καθότι η γλυκιά και προσγειωμένη στην καθημερινότητά της Melissa βάλθηκε να ξαναπροβάρει το ίδιο άμπνταλο κουστουμάκι για να πατήσει στη σιγουράντζα του Μπράιντς.

Τρις και η καλή της μοίρα όμως τώρα στο τζενέρικ (όσο και το όνομά του) και παντελώς αχρείαστο κατασκοπευτικό σπουφ Spy, αφού ο μέντοράς της Paul την αφήνει να κλέψει ερμηνευτικά την παράσταση, βγάζοντας στην οθόνη πολλαπλές μεταμφιέσεις μιας γοητευτικά (ναι) ευάλωτης όσο και καθόλα πολυτάλαντης μοναχικής κατασκοπίνας γραφείου. Ο ορκισμένα φεμινιστής Feig γομώνει ένα girlpower τρίο με βίλαινα – γκαραντί (η διασκεδαστική Rose Byrne) και sidekick βρετανικού ρεζιλίξ (η χαριτωμένα άχαρη Miranda Hart), περισενιάροντάς το με ένα μάτσο βλακάντρες, σαχλοκοκοράκια κατασκόπους και παραληρηματικούς κορτάκηδες. Ξεχωρίζω δυο, με έκπληξη πρώτη τον Jude Law ο οποίος κατάφωρα αδικείται που δεν παίζει πρώτο όνομα μια δεκαετία τώρα. Κοίταξέ τον μια καλή όμως: Δεν είναι φτυστός (να μη βασκαθεί) ο Μπάρκουλης; Σήριουσλυ λέμε. Η γκράντε, μα η καραγκαγκάν σοπρέζα είναι ο Jason Statham. Σκατίβλαχος, κόκ(ν)υ λονδρέζος που πέρασε από κείθε που έφτυσε ο Μποντ. Τρελή πλάκα και γενναίος αυτοσαρκασμός.

Και κάπου εκεί τελειώνει το καλό, μαζί με τα ασταμάτητα πλην ευφάνταστα χοντροβρισίδια και τα πολίτικλυ ινκορέκτ γκρόσαουτ μακελλέματα μιας κωμωδίας που ο δημιουργός θάθελε να τη δεις και σα την αγαπημένη του Casino Royale, εδώ όμως αρχίζουν να σκάνε υποπλοκές και ίντριγκες που αφαιρούν σημαντικά πόντους αξιοπιστίας ενός στόρυ που τιγκάρει σε κυνηγητά, κλασικά μπανάλ σκηνές με αεροπλάνα και ελικόπτερα που μπορεί να δικαιολογούν τα $65Μ μπάτζετ, αλλά φεύγουμε από το θέμα μας κύριε Feig. Διότι άλλο creator των αλήστου χαβαλέ μνήμης sitcom Freaks and Geeks και εντελώς παράλλο(γο) το να το παίζεις Mendes στο Skyfall. To ανσάμπλ πετάει φωτιές –όχι τυχαία γιατί ο σκηνοθέτης έχει βγάλει και μια υποκριτική σχολή, όμως σα περιπέτεια το θέαμα δεν πουλάει ως πρώτης διαλογής κι αυτό βγάζει μάτι όπου δεν είναι παρούσα η Melissa McCarthy, για να δεσπόσει επί παντός αντιπάλου ή μη. Σκέψου λοιπόν: Είκοσι+ χρόνια μετά τα ντουζένια των ενζενί (οσκαρούχες πλέον-φευ) Roberts - Bullock περνά-περνά η (πέραν κάθε πρόβλεψης) Melissa για να τσεκάρει διαβατήριο στη μεγάλη λεωφόρο του Χόλυγουντ. Ε, είναι σχεδόν συγκινητικό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2015 από την Odeon

του Νίκου Ζερβού. Με τους Ζωή Ζέρβα, Βίκυ Κουλιανού, Τζώνυ Θεοδωρίδη, Στέλλα Γιαμπουρά, Τάκη Χρυσικάκο, Γιώργο Καραμίχο, Σταύρο Κανελλίδη, Όλγα Θανασιά, Λορέντζο Καριερε, Αναστάση Κολοβό, Γιάννη Ζουγανέλη

Αγύριστο Κεφάλι

του zerVo (@moviesltd)

Ε, καλά αυτό το γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τέσσερις δεκαετίες τώρα, πως πρόκειται για τον εγχώριο σκηνοθέτη με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, στοιχείο που ίσως να τον καθιστά ως εκείνον με την πιο χαρακτηριστική, στα όρια της τυποποίησης, ματιά, από όλους τους γνωστούς Έλληνες δημιουργούς. Όμως. Αν μια φορά κι έναν καιρό αυτό το ανατρεπτικά γλαφυρό του ύφος, τον στόλισε ως σημαιοφόρο της καλτ σκηνής, δεν σημαίνει πως εσαεί θα πρέπει κι εκείνος να ακολουθεί σαν αγύριστο κεφάλι αυτή την πεπατημένη επιμένοντας να φτιάχνει ταινίες χωρίς μοντέρ, τεχνικούς ήχου, φωτογράφους, σκηνογράφους, έστω της προκοπής. Θα μου πεις από την άλλη, για τον Ζερβό μιλάς κι οχτακόσια φιλμ να γυρίσει ακόμη, τα ίδια (επιτηδευμένα?) λάθη θα κάμει στο πόνημα του, γιατί έτσι του κάνει κέφι, έτσι γουστάρει και στην τελική, δεν τον πολυνοιάζει κιόλας αν εσύ τα βρεις γεμάτα τεχνουργήματα και τεχνικές ατασθαλίες.

Η Ζωή στα τριάντα της χρόνια, προερχόμενη από έναν τραυματικό χωρισμό θα αναζητήσει τον άνθρωπο εκείνο, που πάνω του θα μπορέσει να στηρίξει τις ελπίδες της για ένα καλύτερο αύριο. Φοιτήτρια σε δραματική σχολή, εκεί που κτίζει τα καλλιτεχνικά της όνειρα, σε εναντίωση με τον συντηρητικό - στα λόγια - τατουατζή πατέρα της, συμβιώνει στο ίδιο σπίτι με την κολλητή της, διατηρεί συνοικιακό μπαράκι με τον καλύτερο της φίλο και έχει βάλει στόχο την αγκαλιά του μορφονιού της ομήγυρης της, τον οποίο επίσης καμακώνει και η κακίστρω και μονοφαγού Μπάρμπι της συντροφιάς. Από όλα τα σχέδια της Ζωής τίποτα δεν πηγαίνει κατ ευχήν κι αυτό θα την προβληματίσει ανησυχητικά.

Δηλαδή σε κόντρα με την ζόρικη καθημερινότητα που περνάμε, την μεγαλοκοπέλα δεν την νοιάζει αν θα βγει το νοίκι, αν θα έχει να πληρώσει λογαριασμούς, δάνεια και κινητό, αν θα πάει καλά η δουλειά που την τρέφει, αν είναι δυνατόν να βελτιώσει την ποιότητα της σε ότι καταπιάνεται, μέχρι μάλιστα σε κάποια στιγμή, μπορεί να μην περάσει ούτε από το νοσοκομείο να δει τον καρδιοπαθή γονιό της. Μονάχα η καλοπέραση στριφογυρίζει στο μυαλό της, πικραμένη από την συμπεριφορά του πρώην συμβίου της που την άφησε κάγκελο για τα μάτια νεότερης πεταχτούλας και το πως θα εντοπίσει το συντομότερο δυνατόν αγκάλη για να κρύψει τον καημό της. Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς, είναι κι αυτή μια στάση (Ζ)ωής - η αποκαλούμενη λαικιστί και Κουκουρούκου - που σε τελική ανάλυση αν το θέλεις, θα κρατήσει ζωντανό και υγιές το υποκείμενο και περισσότερα χρόνια, από το να αγχώνεται και να ιδρώνει για το αν τα ΑΤΜ την επαύριο θα έχουν παράδες για να μοιράσουν.

Σε ετούτο τον τομέα δηλαδή, σενάριο, που εστιάζει στην εξαίρεση και ξεχωριστός σκηνοθέτης μια χαρά πορεύτηκαν χημικά. Υπάρχει όμως και το πρακτικό κομμάτι κι εκεί εκτιμώ πως ο αξιότιμος ντιρέκτορας, μάλλον δεν μοιάζει και ο ιδανικός για να διευθύνει μια ρομαντική κομεντί, απόλυτης χαλαρότητας και μηδενικού εμφανούς προβληματισμού, που υπό άλλες συνθήκες, πιο μελετημένης (αυτό που λέμε ισοπεδωτικά, τηλεοπτικής) παραγωγής, θα μπορούσε να αποτελέσει και δυνητικό εμπορικό χιτ. Κι αυτό διότι ο Ζερβός, τριάντα χρονάκια μετά το πιο mainstream πόνημα του, το Θηλυκό Θηριοτροφείο, δεν μοιάζει διατεθειμένος να αλλάζει ρούπι τους δικούς του κανόνες κινηματογράφησης. Όπερ σημαίνει ασύνταχτα και άσχημα δεμένα μεταξύ τους πλάνα, παντελής απουσία, στα όρια της ενόχλησης, ηχητικού normalization, εμβόλιμες σεκάνς που μπερδεύουν την ροή, αλλά πρέπει να μπουν έτσι για το Θεαθήναι...

Απλούστατη και μακριά από τον κατσούφικο ρεαλισμό της πρωτεύουσας η αισιόδοξη εντέλει ιστορία που υπογράφει η νεαρά Ζωή Ζέρβα, που μάλιστα υποδύεται και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του στόρι (της). Πρώτη φορά (όχι σπουδαία) ηθοποιός και (με έντιμες ιδέες) σκρίπτερ, τουλάχιστον στην δική μου γνώση, προς μεγάλη (πολύ μεγάλη όμως) έκπληξη μου, από την αρχική στιγμή στο εκράν, οικεία φιγούρα, ελέω πολύ πρόσφατης παρουσίας της σε TV σόου κατάντιας, από εκείνα που υπάρχουν για να ξεκαρδίζεται ο κόσμος με τις αφηγήσεις των ταλαίπωρων φουκαράδων. Προς Θεού δεν κριτικάρω, ο καθείς είναι ελεύθερος να πράξει όμως επιθυμεί, αναφαίρετο δικαίωμα του άλλωστε. Ένας καλλιτέχνης όμως, ειδικά ένα νέο κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, με σκέψεις όπως φαίνεται αν μη τι άλλο αξιοπρεπείς, πρέπει να το σκεφτεί δέκα φορές παραπάνω, πριν προβεί σε ένα τέτοιο outing, για να τον πάρει και το κοινό του στα σοβαρά. Στον ερμηνευτικό περίγυρο της Ζωής, ο Καραμίχος στέκει άνετος σαν φίλος κι αδελφός της, ποτέ όμως σαν ερωτικό αντικείμενο του πόθου της, ο πατήρ Χρυσικάκος (ο γυμναστής θυμίζω στο 80s Θηριοτροφείο) μια χαρά κρατιέται, σε αντίθεση με τον Τζόνη Θεοδωρίδη, η Βίκυ Κουλιανού απλώς δεν το έχει και πρέπει να το πάρει απόφαση κάποια βολά, ενώ από τους νεότερους ηλικιακά του καστ, ξεχωρίζει η ξανθούλα Όλγα Θανασιά, που μια χαρά τα πηγαίνει ως η Bitch (ωχ, θυμήθηκα το Showbitch τώρα) της κομπανίας.

Για πες: Η μεγάλη πλάκα είναι που κάτι τέτοια ανάλαφρα εργάκια σαν την Λύσσα Κακιά (σημ: δεν αντελήφθην ακόμη γιατί λέγεται έτσι), σε βιομηχανίες όπως ασούμε η Γαλλική, με μια λαμπερά περιτυλιγμένη σκηνοθεσία και δυο ερμηνευτές ονόματα, πετυχαίνουν εκατομμύρια θεατές στην έξοδο τους. Ε, εδώ είναι αλλιώς. Εδώ μας νοιάζει να κουνάμε κάμερα πάνω κάτω λες και είναι κουδουνίστρα, να βαράμε ντέφι με το ίδιο και το ίδιο μουσικό θέμα στη διαπασών για δυο ώρες και να κάνουμε εικαστική παρέμβαση μηδενικού χιουμοριστικού λέβελ υποτίτλων, ντεμέκ του τι πιστεύει ο καθείς μέσα του, σε αντίθεση με όσα εκφράζει. Εξόν και η μαρκίζα έχει να κάνει με τις αιωνόβιες εμμονές του σκηνοθέτη, οπότε πάω πάσο φίλος...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Ιουνίου 2015 από την Filmboy

Για να μην νομίζεις πως όλη μέρα στέκουν ακίνητα και σε καρτερούν... Με τις ευχές των παραγωγών των εξαιρετικών και επιτυχημένων σε κάθε τομέα Despicable Me, έρχεται ένα ακόμη ιδιαίτερα διασκεδαστικό εκ πρώτης όψης, animation, που αναμένεται να κάνει κι αυτό μια σημαντική πορεία στα διεθνή box office. Πρόκειται για το φιλμ The Secret Life Of Pets, την ύπαρξη του οποίου δεν γνώριζαν πολλοί μέχρι σήμερα και που το στούντιο της Illumination Entertainment φρόντισε να μας γνωστοποιήσει, μέσα από ένα πραγματικά διασκεδαστικό τρέιλερ. Εκεί που όπως μαρτυρά και η μαρκίζα, σε προέκταση των όσων συμβαίνουν στο Toy Story με το ζωντάνεμα των παιχνιδιών, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και με τα κατοικίδια, που μόλις τα αφεντικά τους τα αφήσουν έστω και λίγο ελεύθερα στο σπίτι, κάνουν ότι περνά από το κεφάλι τους, για να καλοπεράσουν. Έτσι βλέπουμε εδώ καναρίνια να παίζουν στο Playstation, flight simulator (!), γατούλες να καταβροχθίζουν ένα ολόκληρο ψητό κοτόπουλο από το ψυγείο (!!), πεκινουά να κάνουν μασάζ με το μίξερ (!!!) και αριστοκρατικής καταγωγής σκυλάκια να ακούν αντί κλασσικής μουσικής, heavy metal (!!!!). Έχει πλακίτσα πάντως αυτό το καινούργιο κινούμενο σχέδιο της Universal, που αναμένεται να κάνει την επίσημη παγκόσμια πρεμιέρα του, σε ένα καλοκαίρι από τώρα, στις 8 Ιουλίου 2016.

Διαθέτοντας φυσικά έναν ολάκερο στρατό πρωταγωνιστών στην φωνητική απόδοση των χαρακτήρων, με πιο γνωστούς από τους συμμετέχοντες τους Louis C.K. που υποδύεται τον βασικό ρόλο του σκυλάκου Μαξ, ο οποίος νιώθει την απειλή ενός καινούργιου πετ στο σπίτι, αλλά και τους Eric Stonestreet, Kevin Hart, Ellie Kemper, Lake Bell, Hannibal Buress, Albert Brooks, Dana Carvey και Steve Coogan.

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν έχει προγραμματιστεί...

Am i homeless? I don't even exist! Από τα χέρια του υποψήφιου για Όσκαρ σεναριογράφου και σκηνοθέτη Oren Moverman, που επίσης δικά του ήταν και τα φιλμς The Messenger και Rampart, έρχεται μια συγκινητική, δραματική ταινία που φέρει τον τίτλο Time Out Of Mind και που με αφετηρία το περασμένο φεστιβάλ Τορόντο, έχει διανύσει μακρά πορεία σε σημαντικά σινεφιλικά ραντεβού ανά τον κόσμο. Ο Τζορτζ, μεσήλικας που έχει κτυπηθεί από την οικονομική καταστροφή, από την μια στιγμή στην άλλη θα βρεθεί μονάχος, παραπεταμένος και άστεγος στους σκοτεινούς και αφιλόξενους δρόμους της παγωμένης Νέας Υόρκης. Δίχως την παραμικρή βοήθεια και με την υπερηφάνεια του να έχει φτάσει στο ναδίρ, θα επιχειρήσει να πλησιάσει και να συναντήσει μετά από πολλά χρόνια, την απομακρυσμένη κόρη του, με την οποία πλέον δεν έχει την παραμικρή σχέση. Ανάμεικτες κριτικές απέσπασε στην διαδρομή του το φιλμ, που μετά από τον μαραθώνιο των φεστιβάλς, θα βγει στις αίθουσες και για όλο τον υπόλοιπο κόσμο, στις 9 Σεπτεμβρίου 2015 από την IFC. Το πρώτο τρέιλερ, πνιγμένο στις νότες του Nick Cave, είναι απόλυτα ενδεικτικό στην απεικόνιση της τραγωδίας που βιώνει ο εξηντάχρονος, στην καθημερινή του αγωνία για την επιβίωση...

...πόσο μάλλον όταν φέρει την μορφή του τόσο έμπειρου πλέον μετά από καριέρα τεσσάρων δεκαετιών, Richard Gere, που χαρίζει την μορφή του στον δίχως ίχνος αξιοπρέπειας επαίτη. Σημαντικοί ερμηνευτές τον περιβάλλουν σε υποστηρικτικούς ρόλους, όπως οι Jena Malone, Steve Buscemi, Kyra Sedgwick, Jeremy Strong και ο θρύλος του Μπρόντγουέι, Ben Vereen.

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν έχει προγραμματιστεί...

Στις πιο σκοτεινές μας στιγμές, ένα θαύμα μπορεί να αποβεί σωτήριο! Βασισμένο σε πραγματικά περιστατικά, είναι το θρίλερ Captive, ένα φιλμ που σκηνοθετεί ο Jerry Jameson και από τις πρώτες κιόλας εικόνες του τρέιλερ που μόλις μοίρασε στο κοινό η Paramount, δείχνει ιδιαίτερα ελκυστικό και ενδιαφέρον. Πρόκειται για την ιστορία της Άσλευ Σμιθ, γυναίκας ζορισμένης από τα δεινά που την έχουν βρει τελευταία, η οποία εντελώς αναπάντεχα θα βρεθεί αιχμάλωτη μέσα στο ίδιο της το σπίτι, κάτω από την απειλή του όπλου ενός βαρυποινίτη, που μόλις το έχει σκάσει από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας που κρατείτο, εκτίοντας πολυετή κάθειρξη. Ευρισκόμενη σε κατάσταση ομηρίας και εντελώς απελπισμένη, θα βρει δύναμη και κουράγιο για να αντιμετωπίσει την δύσκολη κατάσταση, διαβάζοντας το μοσχοπουλημένο βιβλίο του Rick Warren, The Purpose Driven Life. Γνώση που θα την διευκολύνει ακόμη στο να βοηθήσει τον κακοποιό, να λογικευτεί και να ακολουθήσει τις συμβουλές των διαπραγματευτών. Η ταινία που αναμέεται να παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο επερχόμενο φεστιβάλ του Τορόντο, θα κάνει την επίσημη έξοδο της στις αίθουσες στις 18 του Σεπτέμβρη.

Έχοντας μάλιστα ένα εξαιρετικού επιπέδου δίδυμο στην πρωταγωνιστική διανομή, με τον βραβευμένο David Oyelowo να κρατά τον ρόλο του απελπισμένου εγκληματία, που ψάχνει το δίκιο του με λάθος τρόπους και την Kate Mara, που ερμηνεύει την βασανισμένη από την μοίρα, μοναχική μητέρα ανήλικου κοριτσιού. Στην περιφέρεια συναντάμε επίσης και τους Leonor Varela, Mimi Rogers, Michael K. Williams, Jessica Oyelowo και Kevin J. O' Connor.

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν έχει προγραμματιστεί...

Αυτός ο άντρας θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία! Μετά από ένα καταστροφικό είναι η αλήθεια πέρασμα από το Χόλιγουντ, παρουσιάζοντας ταινίες που είτε προκάλεσαν οικονομικό κραχ (The Invasion) είτε ξεχάστηκαν την επομένη της προβολής τους (Diana), είτε άξιζαν τον κόπο μα δεν τις είδε κανείς (Five Minutes Of Heaven), ο σκηνοθέτης του Downfall και του Das Experiment, Oliver Hirschbiegel, επιστρέφει στον τόπο του, για να προσφέρει μια πραγματική ηρωική ιστορία. Στο 13 Minutes ο Γερμανός αφηγείται την περίπτωση του Γκέοργκ Έλσνερ, ενός επιπλοποιού που τις πρώτες ημέρες του 2ου παγκοσμίου πολέμου, θα αναλάβει να φέρει εις πέρας την βομβιστική επίθεση εναντίον του ίδιου του Χίτλερ, κατά την διάρκεια δημόσιας ομιλίας του. Όπως ομολογεί και ο ίδιος ο δημιουργός, το περιστατικό καθαυτό δεν βρίσκεται στο επίκεντρο της σεναριακής δομής, αντιθέτως παρουσιάζεται η πορεία του Έλσνερ μέσα σε βάθος χρόνου, πριν και μετά την άνοδο του Ναζισμού στην εξουσία. Η ταινία έκανε την επίσημη πρώτη παρουσίαση της στα πλαίσια του 65ου Φεστιβάλ του Βερολίνου στο εξωδιαγωνιστικό τμήμα, ενώ αναμένεται να κάνει την εμφάνιση της στις αίθουσες στις 17 Ιουλίου από την Sony Classics.

Όχι ιδιαίτερα διάσημοι στο ευρύτερο σινεφίλ κοινό οι πρωταγωνιστές του ενδιαφέροντος όπως αποκαλύπτει και το πρώτο τρέιλερ, έργου, με τον Christian Friedel να κρατά τον βασικό ρόλο του ριψοκίνδυνου στασιαστή, έχοντας δίπλα του σε υποστηρικτικές ερμηνείες τους Katharina Schittler, Burghart Klaussner, Johann Von Bulow.

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν έχει προγραμματιστεί...