Movies Ltd

Ο Ρομπέν των...Μυτιών

του zerVo (@moviesltd)

Παραδοσιακά ορίζει μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στην πορεία κάθε άντρα, η ώρα που καλείται πέρα από το καλό τους κοστούμι να ντυθεί και το καλύτερο του χαμόγελο, για να υποδυθεί τον ιδανικότερο σύζυγό της γης, φτάνοντας να γνωρίσει τους γονείς της αγαπημένης του. Ώρα που ο γαμπρός περνά τις δυσκολότερες, ίσως, εξετάσεις της ζωής του, καθώς πρέπει να εγκριθεί από τα καχύποπτα και πανέτοιμα να τον απορρίψουν στον καιάδα του χωρισμού, πεθερικά του. Σκέψου λοιπόν, σινιαρισμένος και παρφουμαρισμένος καθώς είσαι, στην απέναντι καρέκλα σου, όχι απλώς να στέκεται ένας τυπικός με απλά σηκωμένο φρύφι μελλοντικός μπαμπάς, αλλά ο υπ' αριθμόν ένα καταζητούμενος από τις παγκόσμιες αστυνομικές αρχές. Φουκαρά μου ζαριά που έριξες...

Αναζητώντας μια πιο ήρεμη, ανέμελη και μακριά από την βουή της μεγαλούπολης ζωή, ο νεαρός Καναδός Νίκο, θα στήσει μαζί με την φαμίλια του αδελφού του, αντίσκηνο σε παραδεισένια παραλία της Κολομβίας, απολαμβάνοντας το συνεχές καλοκαίρι της ισημερινής ζώνης. Ανάμεσα στις θαλασσινές βουτιές και το σέρφινγκ, θα γνωρίσει την χαμηλοβλεπούσα, όσο και όμορφη Μαρία, συνομήλικη του Κολομπιάνα, μια σχέση που σύντομα θα εξελιχθεί σε ισχυρό έρωτα και φλογερό πάθος. Η στιγμή που ο Γκρίνγκο θα κληθεί να συναντήσει τα μέλη της οικογένειας της αγαπημένης του δεν είναι όμως μακρυά, γνωριμία που κρύβει για τον άβγαλτο νεαρό μια δυσάρεστη έκπληξη, καθώς εκείνος που έχει πάρει υπό την εποπτεία του την μέλλουσα νύφη, θεωρώντας την ως κάτι περισσότερο από κόρη του, είναι ο διαβόητος ηγέτης του λατινοαμερικάνικου καρτέλ της κοκαΐνης, Πάμπλο Εσκομπάρ.

Κι όμως, τον αρχικό τρόμο στην ματιά του Νικ, θα διαδεχτεί η ανακούφιση, καθώς επηρεασμένος από την γνώμη της καλής του, θα πιστέψει πως ο Θείος Πάμπλο δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένας Άγιος, που δίνει το μεγαλύτερο μέρος των εσόδων από το εμπόριο των ναρκωτικών, για την αναβάθμιση των πάμφτωχων και ταπεινών περιοχών που μεγάλωσε. Ακόμη πιο γρήγορα όμως, θα αντιληφθεί πως ο Παδρόν, έχει μάθει να υπακούει μονάχα σε έναν νόμο, εκείνον του κέρδους. Και μπροστά στα δολάρια του λευκού θανάτου, δεν υπολογίζει δεσμούς αίματος και φιλίες.

Πόσο μάλλον όταν θα φτάσει εκείνο το μομέντουμ που ευρισκόμενος σε αδιέξοδο θα πρέπει να παραδοθεί στις αστυνομικές αρχές, συνεπώς και να ξεκινήσει τις εκκαθαρίσεις όσων βρέθηκαν πλάι του και ορίζουν δυνητικές νάρκες, που πιθανόν θα τον στείλουν πίσω από τα κάγκελα για πολλά, πολλά χρόνια. Κι όσο κι αν ελπίζει ο παρατηρητής του στόρι - που εν μέρει στηρίζεται σε αληθινό περιστατικό, ενός Ιταλού που έμπλεξε στα δίχτυα της Κολομβιανής Μαφίας - πως το ξανθό παλικαράκι δεν θα μπει κι αυτός στο στόχαστρο, άλλο τόσο οι φόβοι του επιβεβαιώνονται μονομιάς, όταν ο Δον του γυρίσει για πάντα την πλάτη.

Θα περίμενε κανείς πως με την φαρδιά πλατιά ονομασία Escobar στην μαρκίζα, το φιλμ θα αφορούσε τον φημισμένο γκάνγκστερ και τις μεθόδους του, που ναι μεν τον καθιστούσαν αρεστό στους ομοίους του, αντιθέτως τον έκριναν ως τον απόλυτο εχθρό των συμφερόντων της κρατικής διοίκησης, αλλά και της πανταχού παρούσας όπου μυρίζεται δολάριο, Αστερόεσσας. Λάθος όμως. Η ταινία του πρωτομεφανιζόμενου πίσω από την κάμερα, Andrea Di Stefano, στερεώνει στο φόντο τον κακοποιό, στήνοντας μπροστά του μια εισαγωγικά ρομαντικού ύφους ρουμπρίκα, που στο δεύτερο μισό εξελίσσεται σε μια - ικανή, για να λέμε την αλήθεια - ωριαία θριλερική πράξη καταδίωξης στις πανέμορφες πλαγιές της Μεντεγίν. Εκεί που πρωταγωνιστής είναι δηλαδή ο σχετικά ρηχός ξανά, Josh Hutcherson, που ναι μεν φέρνει εις πέρας το έργο που του ανατέθηκε, κανείς όμως δεν σκίζει και ρούχα για να βγει αναίμακτο και ζωντανό στο φινάλε το παλικάρι που υποδύεται...

Για πες: Φυσικά η ταινία ανασαίνει και πάιρνει τα πάνω της σε κάθε εμφάνιση στο πανί του Benicio Del Toro, ενός ηθοποιού που μάλλον αδικήθηκε από τις ίδιες του τις επιλογές, δίχως να πραγματοποιήσει εντέλει την καριέρα που αρχικά υποσχόταν. Ιδανικός για τον ρόλο του άρχοντα της χασιέντα ο Πορτορικάνος παίζει κομπολόι στα έμπειρα χέρια του την φιγούρα του Νονού, δίχως όμως κι εκείνος να διαθέτει τις σεναριακές αβάντες για να εκτοξεύσει τον ρόλο. Δεν χάθηκε δα και καμία τεράστια ευκαιρία πάντως, Λίγες υποσχέσεις αφήνει το Paradise Lost, λίγα κεράσια θα συλλέξεις κι εσύ στο καλαθάκι σου...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2015 από την Odeon

Όλος ο κόσμος μια σκηνή...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σταματήστε τη γη για να κατέβω

Τσεκάρεις τη φιλμογραφία των τελευταίων χρόνων αυτού του τιτανοτεράστιου ηθοποιού με το όνομα Al Pacino, και μένεις ενεός από τις... «πατάτες» στις οποίες έχει συμμετάσχει (εκείνο το «dunkaccino» από το «Jack and Jill» πρέπει να είναι το απόλυτο μηδέν της καριέρας του). Βέβαια, σε σχέση με το αντίπαλον δέον, τον Robert De Niro, έχει αν μη τι άλλο γυρίσει λιγότερες ταινίες, οπότε δεν... εκτέθηκε τόσες πολλές φορές. Είναι κρίμα, όμως, να βλέπεις ιερά τέρατα της υποκριτικής να πέφτουν τόσο χαμηλά.

Και είναι υπέροχο να τους βλέπεις να θάλλουν σε ρόλους που τους ταιριάζουν. Όπως συμβαίνει με τον Al Pacino σε αυτήν την ταινία. Την βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Φίλιπ Ροθ, την γυρισμένη με πολύ μικρό μπάτζετ στο σπίτι του Barry Levinson στο Κονέκτικατ. Μια ταινία που πλησιάζει την προβληματική του «Birdman». Και οι δύο προβλήθηκαν στο φεστιβάλ Βενετίας του 2014 και οι δύο έχουν ως πρωταγωνιστές ηθοποιούς που λατρεύουν το θέατρο, σε μια άσχημη καμπή της καριέρας τους και οι δύο θολώνουν τα νερά ανάμεσα στο πραγματικό και το φαντασιακό, ανάμεσα σε αυτό που συμβαίνει και σε αυτό που είναι υποκριτική. Και στις δύο ταινίες ο delusional πρωταγωνιστής, λίγο πριν βγει στη σκηνή, μπερδεύεται, βγαίνει εκτός θεάτρου και δυσκολεύεται να μπει ξανά μέσα σε αυτό! Εντάξει, στο «Birdman», ο Michael Keaton το κάνει στην Times Square, κυκλοφορώντας μόνο με το σώβρακο...

Η υπόθεση: Ο Σάιμον Άξλερ είναι ένας σπουδαίος, διάσημος ηθοποιός, που αγγίζει τα 70 του χρόνια. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι το ταλέντο του τον έχει εγκαταλείψει κι έχει χάσει τη δύναμή του να σαγηνεύει. Η κρίση του, επαγγελματική αλλά ουσιαστικά υπαρξιακή, τον οδηγεί να πηδήξει από τη σκηνή στο κενό. Μια... θεατρική απόπειρα αυτοκτονίας. Ήθελε να αυτοκτονήσει ή εκείνη τη στιγμή ερμήνευε κάποιον αυτόχειρα; Εντέλει, κλείνεται σε ψυχιατρική κλινική. Μετά από θεραπεία αποσύρεται στο εξοχικό του. Δεν θέλει να παίξει ποτέ ξανά. Κι όμως, μονίμως νιώθει να υποδύεται ρόλους. Αχτίδα φωτός στο υπαρξιακό του σκοτάδι γίνεται η Πεγκίν, κόρη άσημων συναδέλφων του Σάιμον, λεσβία, η οποία όμως δείχνει κολλημένη μαζί του από τα παιδικά της χρόνια. Τον επισκέπτεται ξαφνικά και το ίδιο ξαφνικά οι δυο τους γίνονται ζευγάρι. Κι ενώ περιμένει κανείς ο έρωτας αυτός να του φέρει ευδαιμονία και ηρεμία, αντιθέτως, νιώθει απειλή και αγωνία. Η σύγχυσή του μεγαλώνει, το αληθινό με το φανταστικό μπλέκουν αξεδιάλυτα. Και η τελική λύση θα έρθει λίγο πριν πέσει η αυλαία, έτσι όπως πρέπει (;) να φεύγουν οι ηθοποιοί...

Η άποψή μας: Στο σύμπαν που στήνει ο Levinson για αυτήν την ταινία, ο καθένας έχει την πετριά του και τον αποπροσανατολισμό του. Η Πεγκίν είναι λεσβία αλλά πάει και με άντρες ή μάλλον με τον συγκεκριμένο άντρα. Μία πρώην εράστριά της κάνει αλλαγή φύλου και της ζητάει να ξαναγίνουν ζευγάρι. Μια άλλη πρώην της τηλεφωνεί με απόκρυψη στον Σάιμον καθώς η Πεγκίν της έχει γίνει ψύχωση, και τον προειδοποιεί πως θα τον καταστρέψει. Μία από τις γυναίκες που γνώρισε ο Σάιμον όσο βρισκόταν κλεισμένος στην ψυχιατρική κλινική, του ζητάει να δολοφονήσει τον παιδεραστή (;) σύζυγό της! Του προσφέρει μάλιστα χρήματα για να τα καταφέρει. Τον εμπιστεύεται και θεωρεί ότι θα τα βγάλει μια χαρά πέρα μιας που έχει σκοτώσει εκατοντάδες ανθρώπους στις ταινίες όπου πρωταγωνιστούσε! Και να διαμαρτύρεται ο Σάιμον και να προσπαθεί να της εξηγήσει τη διαφορά του «πραγματικού» από αυτό που «υποδυόμαστε»! Ποιος, αυτός που στο μυαλό του τα έχει κάνει όλα κουλουβάχατα!

Δεν ξέρω αν υπάρχει ως εύρημα αυτό στο βιβλίο του Ροθ, αλλά το πράγμα έχει ξεφύγει: πλέον, μπορεί κάποιος να κάνει συνεδρίες με τον ψυχίατρό του μέσω Skype! Στη μελαγχολική κατά βάση τούτη ταινία υπάρχουν υπέροχα κωμικές στιγμές («ήρθα για το σπερμοδιάγραμμα» - «εδώ είναι το δερματολογικό») που χαλαρώνουν λίγο το υπαρξιακό της βάρος. Και με τον Σαίξπηρ οδηγό και συνοδοιπόρο, ο Pacino δίνει μια από τις πιο μεστές ερμηνείες της καριέρας του. Αυτή δεν είναι μια εύκολη, «διασκεδαστική» ταινία. Μιλάει για πράγματα με βάθος, με το «φαίνεσθαι» και το «είναι», για το πως βλέπουμε εμείς τον εαυτό μας, για το πως μας βλέπουν οι άλλοι και για το πως νομίζουμε ότι μας βλέπουν οι άλλοι αλλά και για το πως θέλουμε να μας βλέπουν οι άλλοι.

Μια χαμηλόφωνη πεσιμιστική κινηματογραφική μπαλάντα. «Σκοτώθηκε μες στη σιωπή του κόσμου»...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2015 από την Seven / Spentzos

Ταξιδευτής σε κάθε γωνιά του σινεμά των ειδών, είναι ο σπουδαίος Γάλλος δημιουργός Jacques Audiard, τρανότερη απόδειξη γι αυτό δεν μπορεί να υπάρξει από το πέρασμα του, από το έξοχο δράμα περιοριστικών σωφρωνιστικών συνθηκών Un Prophet στην κοινωνική κραυγή του Rust And Bone. Ομοίως, άλμα, ο διαχυτικός Φραντσέζος πράττει και με την νέα του δημιουργία, το Dheepan, που ορίζει τις στιγμές αγωνίας που ζουν οι άμοιροι πρόσφυγες στις χώρες της Δύσης. Όπως ο κεντρικός ήρωας της ιστορίας, που δανείζει το όνομα του στον τίτλο και είναι ένας πρώην μαχητής Ταμίλ, που με την εικοσάχρονη Γιαλίνι και την μικρούλα Ιλαγιάλ, επιχειρούν να διαφύγουν από τον εμφύλιο πόλεμο της Σρι Λάνκα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στην Γαλλία. Εκεί ο Ντιπάν, αναλαμβάνει χρέη οικιακού βοηθού σε πολυτελή έπαυλη εύπορης φαμίλιας στα Παρισινά προάστια. Η βία που όλοι τους πίστευαν έχουν αφήσει πίσω τους, θα επανέλθει ακόμη δριμύτερη στο διάβα τους. "Το στοιχείο που ξεχωρίζει στο μέσον της ιστορίας είναι η αγάπη. Πως μπορείς από μια ψεύτικη οικογένεια να μεταπηδήσεις σε μια πραγματική? Πως μπορείς να περάσεις από τον ανταγωνισμό στην αγάπη?" αναρωτιέται ο Audiard. Και συνεχίζει: "Ο Προφήτης ορίζει την στιγμή που αρχίζω να ζορίζομαι με το σύστημα του κάστινγκ που επικρατεί στην Γαλλία. Εκεί είχα την ανάγκη να σκηνοθετήσω άλλα πρόσωπα, άλλα δέρματα, άλλες λαλιές, άλλους τρόπους σκέψης, άλλες μεθόδους έκφρασης, από εκείνες που είχαμε συνηθίσει."

Σπάνια περίπτωση για διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ και μάλιστα με συμμετοχή στο διαγωνιστικό του τμήμα, αποτελεί φιλμ που κινείται στο είδος των πολεμικών τεχνών. Μια καθαρόαιμη τέτοια περίπτωση περιπέτειας δράσης, με έντονες κοινωνικές προεκτάσεις ορίζει η καινούργια ταινία του διακεκριμένου σκηνοθέτη Hou Hsiao-hsien, The Assassin, που χρονικά μας ταξιδεύει στην περίοδο του 9ου αιώνα στην αυτοκρατορική Κίνα. Με την κεντρική διοίκηση της αχανούς χώρας να δέχεται διαρκείς προκλήσεις από τους επαναστάτες, μια μυστηριώδεις γυναίκα με φονικά ένστικτα, στέλνεται σε μοιραία αποστολή στον πατρικό της τόπο, προκειμένου να διοργανώσει μια εκτέλεση. Περισσότερο καλλιτεχνική, παρά χορογραφική η ματιά του δημιουργού στο κτίσιμο της αφήγησης, προσφέρει σεκάνς αισθητικά φροντισμένες στην ιδιαίτερη απεικόνιση της βίας: "Έχω παρακολουθήσει αμέτρητες ταινίες κουνγκ φου, όπως και άλλες τόσες γιαπωνέζικες δημιουργίες με σαμουράι και κυριολεκτικά τις λατρεύω, μιας και ότι δείχνουν το πράττουν με πολύ ρεαλιστικό τρόπο. Υπάρχουν πολύ δυνατά τρικ και εφέ στις ταινίες πολεμικών τεχνών κι εγώ θέλησα να τα χρησιμοποιήσω προκειμένου να αποδώσω τον ίδιο ρεαλισμό, όσο και για να βγάλω από τα πλάνα την ίδια ενέργεια."

Ο Διάβολος δεν φοράει τίποτα

του zerVo (@moviesltd)

Γνωρίζοντας πως πρόκειται για την υπ αριθμόν ένα βιομηχανία της Γαλλίας, που στις λαμπερές ραφές της κινούνται εκατομμύρια εργαζόμενοι, από το χαμηλότερο μέχρι το πιο υψηλό πόστο, μου έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση που το σινεμά της ίδιας χώρας, δεν έχει εκμεταλλευτεί τις αμέτρητες ανείπωτες ιστορίες που μπορεί να κρύβει στους κόλπους της η υψηλή ραπτική, για τις εκμεταλλευτεί σεναριακά. Πέρα από βιογραφίες διάσημων μόδιστρων, που ο βίος τους δεδομένα ήταν ενδιαφέρον, λίγα πράγματα, από μια πηγή έμπνευσης που περνά παγερά αδιάφορη για την κινηματογραφία. Και φυσικά τούτο δω το αδιάφορο κωμωδιάκι, δεν μπορεί να ορίσει ικανό δείγμα για του λόγου το αληθές...

Αμέτρητα σημάδια στην ψυχή της θρυλικής σχεδιάστριας της haute couture, Αλίσια Ρικοζί, έχει αφήσει ο πρόσφατος χωρισμός της, σε τέτοιο βαθμό, που έχει χάσει ολοσχερώς την δημιουργική της έμπνευση, με συνέπεια η κολεξιόν που θα έπρεπε να είναι έτοιμη από καιρό, να εμφανίζει τεράστια κενά. Με τις ημερομηνίες να τρέχουν για την επίσημη παρουσίαση της συλλογής, για την οποία απομένουν μόλις μερικές εβδομάδες και με τον κίνδυνο της οικονομικής καταστροφής να είναι κάτι περισσότερο από ορατός, πρέπει άμεσα να βρεθεί μια λύση, που θα γεμίσει ξανά με ιδέες το μυαλό της μοδίστρας. Μια αγγαρεία σωτηρίας που θα αναλάβει να φέρει εις πέρας η γραμματέας και δεξί της χέρι Ελέν Μπιρκ, αναζητώντας το σωστό αρσενικό, που θα κερδίσει την καρδιά της και θα διώκει μακρυά την πρόσκαιρη ανικανότητα...

Και τι δεν θα σκαρφιστεί η φιλόδοξη, όμορφη, πλην κακότροπη και ψηλομύτα Ελέν, για να ευχαριστήσει την αφεντικίνα της, μέχρι και κάστινγκ υποψήφιων εραστών θα οργανώσει για να εντοπίσει τον ιδανικότερο, που θα αποτελέσει πηγή ονείρου και φαντασίας για εκείνη. Που να το φανταζόταν πως η λύση στο πρόβλημα, δεν βρίσκεται παρά λίγα μέτρα μακριά και δεν είναι άλλος από τον μπρουτάλ και επαρχιώτη κηπουρό Ζουλιέν, χάρη στον ντόμπρο του χαρακτήρα, θα κερδίσει την εκτίμηση της μαντάμ Ρικοζί, παίρνοντας θέση συμβούλου στο πλευρό της.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές του Chic! μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως παρακολουθώ μια κοινότυπη, εμπορική ελληνική φαρσοκωμωδία, με μια μικρή διαφορά όμως, οι ήρωες να μιλούν φραντσέζικα. Απιθανότητες, υπέρβολές κι ακρότητες που δεν συμβαίνουν σχεδόν ποτέ, ακόμη κι αν μιλάμε για την πιο αισιόδοξη έκφανση του American Dream, ορίζουν την βάση ενός σεναρίου, που πολύ σύντομα στην αφήγηση του, δείχνει να μπάζει από παντού. Βεβαίως προς ολοκλήρωση του στερημένου ιδεών σκριπτ, που σφύζει από κοινοτοπίες και κλισέ, έρχεται στο δεύτερο μέρος και το ρομαντζάκι για να δέσει το γλυκό, σε μια άτυπη κόντρα που θα ξεσπάσει ανάμεσα σε boss και έμπιστη, εφόσον ο αγριωπός ζαρντινιέρος, φαίνεται να ξυπνά την ερωτική διάθεση και της γεροντοκόρης βοηθού.

Με πιο ενδιαφέρουσες στιγμές εκείνες που λαμβάνουν χώρα εκτός Παρισίων, στην αφιλόξενη επαρχία - τόπο καταγωγής του Μεσιέ Λεφόρ, όταν υπάρχουν μια δυο σεκάνς χιουμοριστικής αξιοπρέπειας, το Chic! σε γενικές γραμμές δεν παίρνει καλό βαθμό στην απόπειρα του να σταθεί ως κομεντί της προκοπής. Πόσο μάλλον Φραντσέζικης που οι τύποι μάλλον έχουν το μαγικό ραβδάκι στο κτίσιμο τους. Και μάλιστα το αποτέλεσμα θα ήταν ακόμη υποδεέστερο αν στις τάξεις του καστ δεν συμμετείχε η ιέρεια του τρικολόρ σινεμά Fanny Ardant, που εδώ λειτουργεί περισσότερο υποστηρικτικά της κούκλας μέσα στα σινιέ της ταγιέρ Marina Hands, που δείχνει και κωμικό τάλαντο, πέρα από το γνώριμο δραματικό.

Για πες: Αν κρατώ πάντως κάτι από την χαλαρής διάθεσης ταινιούλα του Jerome Cornuau, είναι η ρολίστικη παρέμβαση για μια ακόμη φορά του Eric Elmosnino, του κορυφαίου μοντέρνου καρατερίστα, που πετυχαίνει και πάλι με την εκφραστικότητα του προσώπου του να κλέψει την παράσταση, αποδίδοντας έξοχα τον ρόλο κλειδί της ιστορίας. Που μόνο για χάρη του δένει και σε κρατάει ξύπνιο, ώστε να παρακολουθήσεις αυτό το άχαρο φιλμάκι μέχρι τέλους...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαΐου 2015 από την Seven / Spemtzos

Συγκίνησε το κοινό στην πρώτη του παρουσίαση κατά την διάρκεια του διαγωνιστικού κομματιού του Φεστιβάλ Καννών, το γλυκόπικρο δράμα του Paolo Sorrentino, Youth, που ορίζει το επόμενο δημιουργικό βήμα του, μετά το θριαμβευτικό The Great Beauty. Πρόκειται για την ιστορία ενός συνταξιοδοτημένου μαέστρου που βρίσκεται αντιμέτωπος με τις μνήμες του παρελθόντος, τόσο εκείνες της ένδοξες στιγμές της καριέρας του, όσο και τις αναμνήσεις που βίωσε δίπλα στην προσφάτως χαμένη σύζυγό του. Παρότι θα δεχτεί την πρόσκληση της Βασίλισσας για να παίξει για μια ακόμη φορά το μνημειώδες μουσικό έργο του, εντούτοις εκείνος θα αρνηθεί γιατί πάντα στο μυαλό του το έχει συνδεδεμένο με την μία και μοναδική αγαπημένη της ζωής του. Οι δυσκολίες του χρόνου που περνά, δηλαδή στο στόχαστρο του σκηνοθέτη, όπως συνέβη δηλαδή και στην Bellezza του: "Αυτό ακριβώς είναι που ενδιαφέρει κατά κύριο λόγο τον κόσμο, να περνάει σωστά και ομαλά ο χρόνος κι αυτό το στοιχείο είναι ιδιαίτερα τονισμένο σε ετούτη εδώ την αισιόδοξη πιστέυω δημιουργία μου. Το μέλλον είναι που δημιουργεί στον καθένα την αίσθηση της ελευθερίας και η αίσθηση της ελευθερίας από την μεριά της ορίζει την βάση για την αίσθηση της νεανικότητα και της ξενοιασιάς."