Movies Ltd

Και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Money can't buy you love – but it can destroy friendships

Αν θέλετε να έχετε κάποιου είδους αγωνία παρακολουθώντας την ταινία, μην διαβάζετε τις επόμενες γραμμές – πηγαίντε κατευθείαν στο τμήμα «Η υπόθεση». Κι αυτό, εξαιτίας του γεγονότος ότι η ταινία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα τα οποία έλαβαν χώρα κυρίως το Νοέμβριο του 1983 στο Άμστερνταμ, στην Ολλανδία και για τα οποία μπορείτε άνετα να βρείτε όσα στοιχεία χρειάζεστε μέσα από το ίντερνετ – αφήστε που μπορεί να είστε μεγάλοι σε ηλικία και να θυμάστε το γεγονός από τις ειδήσεις της εποχής. Ο Heineken όντως απήχθη, στις εβδομάδες που βρισκόταν υπό την ομηρία των φίλων που τον απήγαγαν δεν έπαθε τίποτε κακό, και για την απελευθέρωσή του (όπως και του οδηγού του) καταβλήθηκαν 35 εκατομμύρια φιορίνια (γύρω στα 16 εκατομμύρια σημερινά ευρώ), το μεγαλύτερο ποσό που δόθηκε ποτέ για τα λύτρα ενός και μοναδικού ανθρώπου! Πώς πιάστηκαν οι φίλοι; Μέχρι σήμερα κανείς δεν ξέρει ποιος ήταν εκείνος που έδωσε την πρώτη χρήσιμη πληροφορία στην αστυνομία για την σύλληψη κάποιων από τα μέλη της παρέας. Με πίεση «έσπασαν», «έδωσαν» τους υπόλοιπους κι εν καιρώ και εντέλει πιάστηκαν όλοι. Ένα μεγάλο μέρος από τα 35 εκατομμύρια φιορίνια δεν εντοπίστηκε ποτέ πάντως.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο του Peter R. de Vries «De ontvoering van Alfred Heineken» (1987). Ο de Vries είναι ο δημοσιογράφος που κάλυπτε την υπόθεση για την εφημερίδα De Telegraaf. Έχει credit ως ένας από τους σεναριογράφους της ταινίας. Μάλιστα, ήταν αυτός που το 1994 εντόπισε τον έναν από τους πέντε φίλους, τον Frans Meijer, ο οποίος το είχε σκάσει και είχε κρυφτεί στην Παραγουάη.

Η υπόθεση: Οι Cor van Hout, Willem Holleeder, Jan Boelaard, Frans Meijer και Martin Erkamps είναι πέντε φίλοι που ζουν στην Ολλανδία της δεκαετίας του '80. Η χώρα διέρχεται οικονομική κρίση κι αυτό επηρεάζει τη δυναμική της κατασκευαστικής εταιρίας που έχουν από κοινού στήσει. Οι τράπεζες αρνούνται να τους δώσουν δάνειο για να ορθοποδήσουν και το μόνο περιουσιακό τους στοιχείο – μια πολυκατοικία – βρίσκεται υπό κατάληψη, με τους καταληψίες να έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους ιδιοκτήτες! Φυλακίζονται, αποφυλακίζονται και αποφασίζουν να αντιμετωπίσουν δυναμικά τη μιζέρια τους. Πώς θα τα καταφέρουν;

Μα ζητώντας λύτρα μετά την απαγωγή ενός από τους πιο πλούσιους ανθρώπους στην Ολλανδία, του Alfred “Freddy” Heineken, ιδιοκτήτη και προέδρου μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες ζύθου, της ομώνυμης Heineken! Αφού ληστέψουν μια τράπεζα για να χρηματοδοτήσουν το σχέδιό τους, κατορθώνουν να απαγάγουν τον μεγαλοβιομήχανο, μαζί με τον σοφέρ του, στις 9 Νοεμβρίου του 1983. Η αναμονή μέχρι να πάρουν τα λύτρα είναι βασανιστική και επηρεάζει τόσο τη συνοχή της παρέας όσο και τη διανοητική κατάσταση των απαχθέντων. Τι θα απογίνει τελικά;

Η άποψή μας: Αυτή είναι η 9η μεγάλου μήκους ταινία του Σουηδού σκηνοθέτη Daniel Alfredson, αδελφού του – σαφώς περισσότερο ταλαντούχου - Tomas Alfredson (σκηνοθέτη των ταινιών «Άσε το κακό να μπει» και «Κι ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι»). Αυτή είναι η πρώτη του αγγλόφωνη ταινία και στην επόμενή του θα συνεργαστεί εκ νέου με τον Anthony Hopkins. Πιο αξιόλογες στιγμές στην καριέρα του ήταν οι κινηματογραφικές μεταφορές του δεύτερου και του τρίτου βιβλίου από την τριλογία «Millennium» του Stieg Larsson. Κι όταν βλέπετε τόσες πολλές πληροφορίες να σας πασάρονται στο τμήμα «Η άποψή μας», να ξέρετε πως ο γράφων απλά δεν θέλει να «θάψει» την ταινία – που δεν του άρεσε – αλλά δεν τη θεωρεί και τόοοοσο κακή ώστε να την απορρίψει στον κινηματογραφικό Καιάδα.

Η αναπαράσταση της εποχής είναι ok, η ιστορία έχει ενδιαφέρον (ιδίως αν δεν τη γνωρίζεις εξαρχής), η μουσική είναι ωραία και βγαίνει κι ένας μη κατακριτέος κοσμοπολιτισμός. Επίσης, μια ατάκα της ταινίας είναι εξαιρετική, θα μπορούσε να συμπυκνώσει όλο της το νόημα αλλά εντέλει αποδεικνύεται λεκτικό πυροτέχνημα: «Κάποιος είναι πλούσιος όταν έχει πολλά χρήματα ή πολλούς καλούς φίλους. Δεν γίνεται να τα συνδυάζει και τα δύο», Ή κάπως έτσι. Για να κάνεις καλή ταινία, από την άλλη, χρειάζεται να έχεις καλογραμμένο σενάριο, λειτουργική σκηνοθεσία και δυνατές ερμηνείες. Τι διαθέτει από αυτά η συγκεκριμένη ταινία; Non of the above. Το σενάριο μπερδεύει, η σκηνοθεσία διεκπεραιώνει εν είδει άνευρου δραματοποιημένου τηλεοπτικού ρεπορτάζ και από τις ερμηνείες... ας μην το συζητήσουμε καλύτερα. Ας πούμε μόνον αυτό: ο Hopkins πλέον υποδύεται τη... μανιέρα του.

Έχει γυριστεί άλλη μια ταινία βασισμένη στη συγκεκριμένη υπόθεση – ολλανδική παραγωγή, με τίτλο «De Heineken ontvoering» όπου τον Heineken υποδύεται ο Rutger Hauer. Δεν την έχω δει αλλά λένε πως είναι ανώτερη από αυτήν με τον Hopkins. Τους πιστεύω...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Μαρτίου 2015 από την Tanweer

του David Oelhoffen. Με τους Viggo Mortensen, Reda Kateb, Djemel Barek, Vincent Martin, Nicolas Giraud, Jean-Jerome Esposito, Hatim Sadiki, Yann Goven, Antoine Régent

Συντροφική Υπόθεση!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι ένα είδος ενστίκτου, που απαντά κανείς στο αντρίκιο υποσυνείδητο και σχετίζεται κατά βάση με την ομαδικότητα, την συντροφικότητα, την απαιτούμενη αλληλεγγύη ανάμεσα σε όσους συνθέτουν τον όμιλο που μάχεται για να προσπεράσει τις αντιξοότητες και τους κινδύνους. Χωρίς πρότερη γνώση του διπλανού, χωρίς να διαφαίνεται κατά κάποιο τρόπο το ποιόν του, το ποιος στα αλήθεια είναι, οι ετερόκλητες μονάδες συνδέονται με έναν θαυματουργό, ψυχικό κρίκο, που δεν σπάει με τίποτα, δίνοντας σου την εντύπωση πως το ατσάλι τους κρατάει από πάντα. Και πλέον θα είναι δεμένοι με αυτόν τον αόρατο μα πανίσχυρο όρκο τιμής, όσα φεγγάρια κι αν περάσουν...

Αλγερία, 1954. Σε απομονωμένο σχολειό της ερημικής επαρχίας, ο βετεράνος ταγματάρχης του γαλλικού στρατού Νταρού, με καινούργιο ρόλο πια, εκείνο του δασκάλου, μαθαίνει τα παιδιά των αφρικάνων βοσκών, γραμματική, αριθμητική, γεωγραφία. Την φαινομενική του ηρεμία, καθώς εν καιρώ πολέμου με τους αποικιοκράτες, οι κοντινοί του Αλγερίνοι δεν τον θωρούν σαν εχθρό, θα διαλύσει ένα πρωί, η άφιξη του αστυνομικού, για να του δώσει την εντολή να συνοδέψει στην υπό γαλλική κατοχή γειτονική κωμόπολη, έναν κουρελή χωρικό, που μόλις σκότωσε, υπερασπιζόμενος την τιμή του, τον εξάδελφο του, προκειμένου να δικαστεί.

Ευρισκόμενος σε αδιέξοδο, ο Νταρού απρόθυμα θα δεχτεί να οδηγήσει τον φτωχό και τρομοκρατημένο μουσουλμάνο στην καταδίκη και την αγχόνη, δίνοντας του στην πορεία όχι και λίγες ευκαιρίες να το σκάσει προς την έρημο και την λευτεριά. Εντελώς αντιδιαμετρικά από ότι θα φανταζόταν κανείς, όμως, εκείνος ποτέ δεν θα φύγει από δίπλα του, προσδοκώντας να τιμωρηθεί με την εσχάτη των ποινών. Ακολουθώντας την ιδιαίτερη προσταγή των ηθικών νόμων της πατρίδας του, που λένε πως πρέπει να πληρώσει με την ίδια του την ζωή, εφόσον δεν διαθέτει να εξιλεωθεί με παράδες το έγκλημα. Αλλιώς η ενδοοικογενειακή βεντέτα θα σημάνει ακόμη περισσότερα θύματα...

Δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη φυσικά το γεγονός πως η σεναριακή ιδέα, βασίζεται σε μια ολιγοσέλιδη νουβέλα του στοχαστή - υμνητή της συντροφικότητας Albert Camus, που η ουμανιστική του φωνή ακούγεται σε όλη την διάρκεια της πορείας του διδύμου προς το τρομακτικό και γεμάτο αβεβαιότητα αύριο. Το "βάδιζε πλάι μου και γίνε ο σύντροφος μου" ισχύει για αμφότερες τις ψυχές, τόσο για τον πρώην αξιωματικό, που εκτελεί το καθήκον του με τον κίνδυνο από στιγμή σε αστιγμή να πέσει στα χέρια των αφιονισμένων ανταρτών, όσο και για τον κατακερματισμένο Μοχάμεντ, που πια νοιάζεται μόνο για την σωτηρία της ψυχής του, θεωρώντας εαυτόν ήδη νεκρό. Είτε από βόλι των αντιμαχόμενων, είτε κατ εντολή του δικαστηρίου για το φονικό που διέπραξε.

Η συγκινητική κι ανθρώπινη αυτή ιστορία δεσμού ψυχής και καρδιάς, μεταξύ δυο ανδρών παγιδευμένων στην λίμπο του κόσμου που διάλεξαν να ζήσουν, δίνεται με έκδηλα δραματικό, όσο και συναισθηματικά φορτισμένο τόνο, ενόσω η δυάδα βαδίζει στις ράχες του αφιλόξενου Άτλαντα. Ιστορικές αλήθειες, γύρω από τις σφαγές που υπέστησαν οι βορειοαφρικάνοι από τις δυνάμεις κατοχής, συνδυάζονται μονομιάς με τις σοσιολογικές ακρότητες που προστάζει το Κοράνι, δένοντας ακόμη πιότερο το κάθε βήμα του σε συγκάλυψη "άπατρι" δασκάλου και του άτυχου αγρότη, που έβαψε τα χέρια του με αίμα, υπερασπιζόμενος την ακεραιότητα της εστίας του. Σε έναν κόσμο που τέτοιου είδους ανθρωπιστικές κραυγές αποτελούν εξαίρεση, δύο άγνωστοι μέχρι τα χθες, προχωρούν σαν ένα και δίχως να έχουν τίποτα να χωρίσουν, ελπίζοντας πως πίσω από τα κακοτράχαλα όρη, μπορεί να ξεπροβάλλει ένας πιο ελπιδοφόρος ήλιος.

Σπουδαία διεύθυνση φωτογραφίας, ιδανική επιλογή τοπίων (όχι της Αλγερίας με όσα άσχημα συμβαίνουν εσχάτως, αλλά του γειτονικού Μαρόκο) και καταπληκτική μουσική επένδυση από τον πανταχού παρόντα Nick Cave, δίνουν φτερά στα χέρια του σόφομορ σκηνοθέτη David Oelhoffen, για να αναπτύξει με όσο μεγαλύτερη έμπνευση, στο αχανές Ceylanικό τοπίο, το καλογραμμένο σενάριο του. Ισχυρότερο ατού στην φαρέτρα του, το απίθανο δέσιμο των δύο του πρωταγωνιστών, του διεθνώς αναγνωρίσιμου Viggo Mortensen, ο οποίος παίζει με την γνωστή του μελαγχολία στην όψη τον προβληματισμένο προστάτη, που γι αυτόν ποτέ δεν ίσχυσε το όπου γης και πατρίς και του συγκλονιστικού Reda Kateb (σίγουρα θα τον θυμάσαι από το Un Prophet) που με καθηλωτικά ρεαλιστικό τρόπο, κτίζει την περσόνα του μελλοθάνατου πένητα.

Για πες: Με φινάλε που αφήνει και μια μικρή δόση αισιοδοξίας, σε αντίθεση με το ορίτζιναλ του συγγραφέα, το Loin Des Hommes, ειδικά στην σημερινή εποχή που η συγκεκριμένη γειτονιά της μαύρης ηπείρου, βασανίζεται από την διεθνή κατακραυγή, δίνει συντροφική προσταγή μέσα από το εκράν στο κοινό, να μην σταθεί μακριά από το πραγματικό πρόβλημα. Να μην μείνει Μακριά από τους Ανθρώπους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Μαρτίου 2015 από την One From The Heart

Chappie, as in Crappy

του gaRis (@takisgaris)

Από το νοτιοαφρικάνικο Jo΄Burg μέχρι το δικό μας Χολυγούδι - των φτωχών - Vancouver, η απόσταση μεγάλη και η ξενιτιά βαριά για τον 18άρη Neill Blomkamp που ήρθε στον Κάναδα για να σπουδάσει 3D Animation (παρότι δηλωμένος πολέμιος του 3D) και ειδικούς εφφέδες. Γνωρίζει στη σχολή την Terri Tatchell και την παντρεύεται. Με άκλειστα τα 30, γράφουν κατ΄ εμέ τη σημαντικότερη scifi δημιουργία της τελευταίας 20ετίας, το District 9, που ευλογημένο από τον Peter Jackson τους φέρνει στα Όσκαρς, μέχρι και την υποψηφιότητα για Καλύτερη Ταινία (2009). Το μπαμ είναι ανάλογο του Shyamalan και της Έκτης Αίσθησης 10 χρόνια νωρίτερα (μείον το εισπρακτικό φαινόμενο που απετέλεσε η τελευταία). Όλοι περιμένουμε τη μετάβαση του Neill σε μπλοκμπαστερικά νερά και ευπρόβλεπτα απογοητευόμαστε (διαφωνεί κανείς;) με το πομπώδες, αργόσυρτο και απογυμνωμένο από την φρεσκάδα του District 9, Elysium (2013). Άλλοι θα πούνε πως το μόνο που μένει στη θύμηση, αυτός ο Matt Damon ο οποίος είναι από μόνος του αιτία να καεί ένα φιλόδοξο ιντραστρικό εγχείρημα (εισάγεται νύξη περί Interstellar).

Και ναι, ναι, ο Hans Zimmer (γιατί δε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή Βαγγελίστρα μου μεγάλη η Χάρη σου) κρεσεντάρει ΚΑΙ στον Chappie, γιατί ΕΤΣΙ. Κατά τα λοιπά ο Blomkamp, εκτός της συζύγου επί της συγγραφής, βασίζεται καστ-ικώς σε βου εθνική νοτιοαφρικάνων συμπατριωτών -θαυμαστών - μασκώτ - φίλων, με την μαϊντανέ προσθήκη του φέροντος μούσι και καραβλαχιά-αστραλέζικη προφορά σε ρόλο τύπου βίλαιν Hugh Jackman και την πρωτόγνωρα αδιάφορη, απλά- για-το-paycheck σύμβολο του είδους Sigourney Weaver, ως τρήμπιουτ στην ταινία-φετίχ (και δική) του Alien. Αφού ανοίξαμε θέμα για τις επιρροές του Neill, ας το πάρει το ποτάμι: Από τον Verhoeven και το Robocop ίσαμε το A.I. και τον E.T., o Τσάπης είναι μια ανκάνυβάλυ ρομπότα που έχει σχέση με τον Asimov όσο τα καρκατσουλιά πανκέρος που γίνονται οι θετοί του γονείς (Ninja και Yo-landi συντρίβουν το Κάλτ) με το Road Warriors. Ξεπατικωσούρα.

Ο «πατέρας - κομπιουτεράς» Dev Patel θυμίζει εύστοχα τα καθόλου Slumdogs παιδιά στα ITLabs της Ινδίας, αλλά εδώ είναι Τζόμπεργκ, Γιοχάνεσμπεργκ ρε παιδί μου και η σινεμά βεριτέ εικονογράφηση και το στοπ μόσιον μαζί με την εκνευριστική μέχρι απέχθειας φωνή του Chappie (ο κολλητός του - πανταχού παρών Sharlto Copley) βγάζουν μια αίσθηση τενεκέ, χωρίς το μεράκι του (χαραμισμένου στο Χόλυγουντ) Del Toro στο Pacific Rim. Ο φρεσκαδούρας ως οιονεί άνθρωπος Chappie αλλάζει ως προσωπικότητα ανάλογα με την παρέα του με άγαρμπο, αδέξια χιουμοριστικό τρόπο, προσπερνώντας όλες τις ευκαιρίες να συναρπάσει στο εντελώς αβλεπί. Όταν ο Blomkamp γυρνούσε το District 9, το μήνυμα ήταν το Απάρτχάιντ. Στο Elysium, στόχος ήταν η καταπίεση του μετανάστη από την προνομιούχο πλουτοκρατία. Στο Chappie, ο μελλοντικός ρημπούτορας του Alien βολεύεται στα περίπου επιταυτά, χάνοντας μια τρανή ευκαιρία: Να ρητορεύσει ενάντια στην αντικατάσταση της ανθρώπινης συνείδησης από το δυστοπικό αφήγημα της νεοταξικής ασφάλειας ενάντια στην ατομική ελευθερία.

Για πες: Τεράστια ευκαιρία πεταμένη στον κουβά με τις βίδες και τα παξιμάδια του Chappie για τον Blomkamp που προφανώς αποποιείται τον τίτλο του σωτήρα της scifiμυθολογίας όμως οι οπαδοί –και δη οι φανς των Alien έχουν άλλες προσδοκίες. Η ελπίδα, προς το παρόν ενταφιασμένη στο σωρό του φτηνιάρικου τελάρου του Chappie, παραμένει για τον ακόμη νεαρό καλλιτέχνη να φιλτράρει την ουμανιστική του αλληγορία σε καμβά σημειωτικής, λυτρωμένης από φτηνιάρικα φτιασίδια βίαιης χοντροπλακίτσας. Το ταλέντο υπάρχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Μαρτίου 2015 από την Feelgood

Από το 2011 στους κύκλους του Χόλιγουντ, ακούγεται η πιθανότητα ενός ριμέικ της θρυλικής ταινίας του George Cukor, A Star Is Born του 1954, με την Judy Garland (που από την μεριά της είχε υπάρξει διασκευή της ομώνυμης ταινίας του 1937 του William Wellman, από τα χέρια μάλιστα του Clint Eastwood. Κάτι η ολιγωρία των στούντιος, κάτι το πολυάσχολο του Μπλόντυ, το πλάνο έχει καθυστερήσει σημαντικά να πάρει μπροστά, παρότι είχε ακουστεί μέχρι και πως τον πρωταγωνιστικό ρόλο, θα κρατούσε η σούπερ σταρ του πενταγράμμου, Beyonce. Εντέλει κατόπιν παρότρυνσης του βετεράνου σκηνοθέτη προς το πρόσωπο του πρωταγωνιστή του, στην τελευταία του δημιουργία American Sniper, είναι πολύ πιθανό ο Bradley Cooper, με το Ένα Αστέρι Γεννιέται, να πραγματοποιήσει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, Η υπεύθυνη για την νέα αυτή βερσιόν του φημισμένου έργου, Warner Bros, ελπίζει μάλιστα πως ο εξαιρετικός ηθοποιός, θα κρατήσει και τον βασικό αντρικό ρόλο στο μιούζικαλ, έχοντας μάλιστα στο πλάι του, την Κυρία Knowles, που ακόμη θεωρείται ως το φαβορί για να ερμηνεύσει το ανερχόμενο Αστέρι, αν και εφόσον βεβαίως βρει τον χρόνο για να συμμετάσχει στα γυρίσματα, σε κάποιο διάλειμμα από την καινούργια της περιοδεία. Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό πάντως που το ενδιαφέρον της Μέκκας αναθερμαίνεται για το συγκεκριμένο πρότζεκτ, που κατά το παρελθόν φήμες έχουν φέρει κοντά του, διάσημους σταρς όπως ο DiCaprio, ο Will Smith, o Russell Crowe, μέχρι και ο Tom Cruise...

Καταζητείται νεκρός ή νεκρός! Προβλήθηκε για πρώτη φορά στο τελευταίο φεστιβάλ του Sundance, εκεί που απέσπασε το τιμητικότατο Μέγα βραβείο της Επιτροπής στην κατηγορία δράμα και αφήνοντας γενικότερα εξαιρετικές εντυπώσεις στο κοινό που το παρακολούθησε. Πρόκειται για το μοντέρνο ουέστερν Slow West, που σκηνοθετεί ο John Maclean, πρώην μέλος του μουσικού γκρουπ Beta Band. Η ταινία παρακολουθεί την διαδρομή ενός δεκαεπτάχρονου νεαρού, του Τζέι, στην επικίνδυνη συνοριογραμμή της Αμερικής κατά τον 19ο αιώνα, στην αναζήτηση της γυναίκας που αγαπά. Κι επειδή το Φαρ Ουέστ δεν είναι και τόσο φιλικό με τους κάθε λογής αθώους και αγαθούς, στο πλέι του θα σταθεί ο δυναμικός περιπλανώμενος πιστολέρο Σίλας, για να τον προστατέψει από οποιονδήποτε κίνδυνο τον απειλήσει σε αυτό του το ταξίδι. Η ευρωπαϊκή αυτή συμπαραγωγή, μόλις απέκτησε το πρώτο της τρέιλερ, εκεί που αφήνει να διαφανεί η έξοχη κινηματογράφηση του Βρετανού διευθυντή φωτογραφίας Robbie Ryan (Fish Tank) δίνοντας μας ραντεβού για τις αίθουσες, από τις 15 του ερχόμενου Μάη, όταν και θα κάνει την επίσημη πρεμιέρα της στους κινηματογράφους από την Α24.

Τον πιστολά υποδύεται ο πάντοτε εξαιρετικός, όπως και πάντοτε δυναμικός Michael Fassbender, ενώ στο πλευρό του στέκεται ο πιτσιρίκος Kodi Smit McPhee που ερμηνεύει τον ερωτοκτυπημένο νεαρό. Μαζί τους το αξιόλογο καστ ολοκληρώνουν οι Caren Pistorius και Ben Mendelsohn.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουνίου 2015 με τον τίτλο Slow West από την Odeon

Δώδεκα ολόκληρα χρόνια μετά την Πολίτικη Κουζίνα, την ταινία που σάρωσε βραβεία και ταμεία, αναδεικνυόμενη ως η εμπορικότερη της τελευταίας εικοσαετίας, επανέρχεται στην δράση ο σκηνοθέτης Τάσος Μπουλμέτης, με μια καινούργια δημιουργία βασισμένης σε σενάριο δικό του. Πρόκειται για το φιλμ με τον τίτλο Νοτιάς, μια νοσταλγική κωμωδία ενηλικίωσης, που αφηγείται την ιστορία ενός γεμάτου φαντασία νέου, του Σταύρου, που αρέσκεται να αντιλαμβάνεται την σύγχρονη πραγματικότητα (του) μέσα από περιστατικά που σημάδεψαν την ιστορία της χώρας κατά τις περασμένες δεκαετίες του 60, του 70, του 80. Όσο πλησιάζει και περισσότερο στο να βρει το αντικείμενο του πόθου του, τόσο οι θύμησες του παρελθόντος μεταλλάσσονται σε εικόνες κι εκείνος μαζί τους ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα. Τον βασικό ήρωα της ιστορίας υποδύεται ο ταλαντούχος Γιάννης Νιάρρος, έχοντας στο πλευρό του σωρεία σημαντικών ερμηνευτών, όπως οι Θέμης Πάνου, Μαρία Καλλιμάνη, Ταξιάρχης Χάνος, Αργύρης Ξάφης, Ερρίκος Λίτσης, Όμηρος Πουλάκης, Μελισσάνθη Μάχουτ, Xαρά Μάτα Γιαννάτου, Γιώργος Βουρδαμής, Δημήτρης Ήμελλος. Έκπληξη η επανεμφάνιση στο πανί της αειθαλούς και αεικίνητης Ζωζώς Σαπουντζάνη σε έναν σπέσιαλ γκεστ σταρ ρόλο. Η ταινία αποτελεί συμπαραγωγή των Onion Films, Ote TV, View Master, Magikon, Rosebud 21, τα γυρίσματα της ξεκινούν στα τέλη του Μαρτίου και αναμένεται να φτάσει στις αίθουσες στις αρχές του 2016 από την Feelgood Entertainment.