Movies Ltd

της Jeanne Herry. Με τους Sandrine Kiberlain, Laurent Lafitte, Pascal Demolon, Olivia Côte, Nicolas Bridet, Sébastien Knafo, Muriel Mayette

Για σένανε μπορώ...

του zerVo (@moviesltd)

Κι εδώ ακριβώς τίθεται το καίριο ερώτημα, για το μέχρι που θα μπορούσε να φτάσει κανείς, προκειμένου να τιμήσει το πρόσωπο που όσο κανένα άλλο μιλά στην ψυχή του, που το θεωρεί κάτι περισσότερο δικό του, που όπως μαρτυρά και ο τίτλος του θρίλερ που πρόκειται να παρακολουθήσουμε, κυριολεκτικά λατρεύει. Όχι τόσο με την έννοια την ερωτική, όσο με εκείνη την τελετουργικά λατρευτική του ειδώλου, του σταλμένου από τον ίδιο τον Θεό τοτέμ, που στην θωριά του γονατίζεις και την κεφαλή κλίνεις, ωσάν να πρόκειται για τον Πλάστη αυτοπροσώπως. Κενότητα και ματαιοδοξία του ταπεινού, μπροστά στην αγωνία να κερδίσει έστω ι ένα χαμόγελο από το άπιαστο όνειρο του, που στην ουσία δεν είναι τίποτα περισσότερο όμως από ένα απλό, απλούστατο ανθρωπάκι, όπως είμαστε όλοι μας. Ποιος πεταγμένος στα σύννεφα fan-τασμένος θα ήθελε ποτέ να διανοηθεί μια τέτοια ισοπεδωτική εξήγηση για το σύμβολο της πίστης του?

Μπορεί να έχει κλείσει από καιρό τα σαράντα της χρόνια, η πετυχημένη επαγγελματικά αισθητικός Μιριέλ, μια διαζευγμένη Παριζιάνα με τρία παιδιά που η κηδεμονία τους δεν της ανήκει, δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει την μανία της προς το πρόσωπο του ενός και μοναδικού για εκείνη, τραγουδοποιού Βενσάν Λακρουά. Είναι η πρώτη που θα αγοράσει τον καινούργιο του δίσκο, βρίσκεται πάντοτε στην μπροστινή σειρά σε κάθε συναυλία, τραγουδώντας τους στίχους των δημοφιλέστατων ασμάτων του, ενώ η απόλυτη ικανοποίηση της είναι η στιγμή που θα περάσει λίγες στιγμές δίπλα του στο καμαρίνι. Η Μιριέλ είναι η νούμερο ένα θαυμάστρια του αγαπημένου καλλιτέχνη, σε ολάκερη την Γαλλία...

Προς μεγάλη της έκπληξη, μια βροχερή νύχτα, θα καταλάβει πως το κτύπημα στην πόρτα της είναι Εκείνου, του ενός και μοναδικού, που σε αντιστροφή των ρόλων τους, πλέον αυτός είναι που την προσεγγίζει. Κι όχι ανιδιοτελώς, αλλά εκμεταλλευόμενος την όπως καλά γνωρίζει μανία στο πρόσωπο του, για να της ζητήσει μια τεράστια εξυπηρέτηση, ελπίζοντας πως δεν θα του την αρνηθεί. Να οδηγήσει με το αμάξι της το πτώμα της μνηστής του, που άθελα του έχασε την ζωή της κατά την διάρκεια ενός ερωτικού καυγά, πέρα από τα Ελβετικά σύνορα και να το ξεφορτωθεί σε περιοχή που ο ίδιος θα της υποδείξει. Φυσικά η ελαφρόμυαλη Μιριέλ, ούτε που θα σκεφτεί να φέρει αντίρρηση, στο δρόμο προς τα χιονισμένα βουνά όμως, το πλάνο τους θα αλλάξει, λόγω των δυσμενών συνθηκών που επικρατούν...

Αμφότεροι πιστεύουν πως έχουν καταφέρει, με την δική τους μέθοδο, την τέλεια εξαφάνιση, πολύ σύντομα όμως καθώς το πτώμα της άτυχης γυναίκας θα αποκαλυφθεί και οι δυο τους θα καταλάβουν πως έχουν αποκρύψει μέρος της αλήθειας, από τον άλλο. Αλλά και θα αντιληφθούν ο καθένας από την πλευρά του, πως ούτε η σούπερ φανατική οπαδός έχει ακολουθήσει τις εντολές / οδηγίες / κατευθύνσεις του λατρεμένου της κατά γράμμα, ούτε κι ο μορφονιός Ενρίκο Μασίας δεν την έχει την φουκαριάρα την χωρισμένη για τίποτα περισσότερο από αναλώσιμη.

Το θρίλερ της θυγατέρας της πάλαι ποτέ σέξι αστέρος του φραντσέζικου σινεμά Miou-Miou και του ρόκερ Julien Clerc, Jeanne Henry, μέσα από το δημιουργικό της ντεμπούτο, ένα καλοστημένο αστυνομικό θρίλερ, που στο διάβα του κορυφώνει εντάσεις και σασπένς, μελετά μια σύγχρονη κοινωνική πραγματικότητα, εκείνης που αναπτύσσεται ανάμεσα στο απολύτως αναγνωρίσιμο πρόσωπο που λάμπει και το άβουλο όν που το ακολουθεί πιστά. Μια σχέση μονομερούς εξάρτησης και μονόπλευρης εκμετάλλευσης, που κάθε αντίθετη τέτοια προσωπική πορεία είναι ικανή να μην έχει το παραμικρό όριο στην έκταση της. Σεναριακά, τον πρώτο ρόλο, με την χρήση αρκετών φλασμπάκ παραλλαγών στο ίδιο στιγμιότυπο, παίζουν οι ανατροπές, τονισμένες μάλιστα από ένα πικρό υποβόσκον χιούμορ, αλλά και ένα παράλληλο κατεστραμμένο λαβ στόρι μεταξύ του ζευγαριού των φλικς που έχουν αναλάβει την υπόθεση δολοφονίας, που εντέλει στο φινάλε, θα παίξει τον δικό του ξεχωριστό ρόλο στο ρίξιμο της αυλαίας ενός φιλμ που πολύ θα ήθελε να φτάσει στα επίπεδα ενός Match Point.

Για πες: Μιλώντας για ρόλους, η πραγματικά δίχως την παραμικρή εμφανισιακή χάρη Sandrine Kiberlain, μέσα από την αόριστη, φοβισμένη, μα και αποφασιστική τελικώς ματιά της, αποδίδει έξοχα την ευχαριστημένη ως σιτεμένη γκρούπι ζωντοχήρα Elle L'Adore, κερδίζοντας ακόμη μια υποψηφιότητα για Σεζάρ, σε αντίθεση με τον ζεν πρεμιέ και στέλεχος της Comedie Francaise, Laurent Lafitte, που παρότι ορίζει το άστρο λαμπρό της πλοκής, στέκεται διαρκώς στην σκιά της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2015 από την Odeon

των Glenn Ficarra, John Requa. Με τους Will Smith, Margot Robbie, Rodrigo Santoro, Gerald McRaney, B.D. Wong, Adrian Martinez

Στο έφαγε το δεκάρικο...

του zerVo (@moviesltd)

Χαμένος μέσα στον κυκεώνα των καινούργιων κινηματογραφικών κυκλοφοριών, ξεφυλλίζεις έντυπα, σερφάρεις ιστοσελίδες, μελετάς ανώνυμες κι επώνυμες κριτικές προκειμένου να κάνεις την επιλογή σου, για το που θα σπρώξεις το εβδομαδιαίο δεκαρικάκι σου, προς τέρψη οφθαλμών, μετά συνοδείας ψημένου καλαμποκιού. Και το μάτι πέφτει στην θολούρα του πόστερ του Focus, που έρχεται με μόλις μια εβδομάδα διαφορά από τις States, με έναν σπουδαίο και αναγνωρισμένο αστέρα στις εικόνες του και μια κατάξανθη άγγελο δίπλα του, που σπας το κεφάλι σου να βρεις που την ματαείδες πρόσφατα. Αυτό είναι, το αποφάσισες! Ετούτο θα δεις και είσαι σίγουρος πως δεν θα το μετανιώσεις. Ψηλαφήζεις την τσέπη για να βγάλεις το κόκκινο νόμισμα που σου ζητά ο γκισές. Πουθενά! Άφαντο! Ρέστος και ταπί, αναρωτιέσαι ποιος κανάγιας σου το χούφτωσε πριν πεις κίμινο. Μπορεί το φιλμάκι να μην το είδες, μα το έζησες...

Χαρισματικός πορτοφολάς, αεικίνητος λωποδύτης, ασταμάτητος τζογαδόρος, ευγενικής συμπεριφοράς μα και αδίστακτων μεθόδων στην παράνομη όσο και προσοδοφόρα εργασία του είναι ο Νίκι, ένας μοναχικός λύκος που βγάζει γερό μεροκάματο, αποσπώντας κέρδη, εκεί που τα ανυποψίαστα θύματα του δεν το περιμένουν. Πέφτοντας στην κακοστημένη παγίδα της νεαρότερης, άπειρης μα γεμάτης δίψα για μάθηση συναδέλφου του, Τζες, δεν θα δείξει οργή, μα συμπάθεια για το πρόσωπο της, αποδεχόμενος να την διδάξει όλα τα κόλπα που τον έχουν καταστήσει ως μάστερ του ξαφρίσματος. Ένεκα και της ομορφάδας της όμως, σύντόμως θα γεννηθεί ειδύλλιο μεταξύ των, αν και ένας από τους κανόνες που πιστά ακολουθεί στο επάγγελμα του ο Νίκι, είναι ποτέ να μην συνδυάζει δουλειά και συναίσθημα...

Και κάπως έτσι, με τόνους ρομαντικής και διασκεδαστικής διάθεσης, με κάποια ψήγματα περιπέτειας στα πολύχρωμα σοκάκια της Μάρντι Γκρα Λουιζιάνας, ανάμεσα σε αγκαλίτσες, φιλάκια και χαριεντίσματα, κτίζεται η σχέση του ντουέτου, που από φάση μέντορα - απρεντί, εξελίσσεται σε καυτό έρωτα συνεργατών που στοχεύουν στο πως θα παγιδεύσουν τα θύματα τους στα έντεχνα κολπάκια τους. Δυναμικό σεναριακό στοιχείο, οι χορογραφίες του τιμ της ξανθιάς ταχυδακτυλουργού, που στους δρόμους της Ορλεάνης, δίνουν την δική τους καταπληκτική παράσταση, χωρίς να αφήνουν ούτε μισό τουρίστα με όλα του τα υπάρχοντα, πλάνα που σαν ενσωματωμένα βίντεο κλιπς, οδηγούν στο μελαγχολικό κλείσιμο της πρώτης πράξης, αφήνοντας ραντεβού, με τα ίδια πρόσωπα, τρία χρόνια κατοπινά και μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακρύτερα, στην εξίσου φουριόζα πρωτεύουσα της Αρχεντίνας...

...Μπουένος Άιρες το αποκαλούμενο, όπου ο δάσκαλος στήνει το νέο του τρικ, για να πουλήσει λογισμικό κατοχής μορφονιού πιλότου της Φόρμουλα 1, που - ω, της σύμπτωσης - η αρραβωνιάρα του ακούει στο όνομα Τζες και φυσικά πρόκειται για την ίδια που κάποτε υπήρξε ταίρι του. Σαφώς πιο αδύναμο το δεύτερο μέρος και δίχως πικποκετίστικες χορογραφικές στιγμές, ρίχνει στον αέρα την αγωνία για το αν θα ξανασμίξουν οι αταίριαστοι εραστές, αφήνοντας συνάμα ένα παραθυράκι εξέλιξης μιας ίντριγκας που μάλλον δεν ενδιαφέρει κανέναν πια. Το σκηνοθετικό δίδυμο των Ficarra και Requa, με λιγότερη έμπνευση σε σχέση με το δημιουργικό παρελθόν τους, πάλι στήνουν στην μέση του στόρι τους το γαϊτανάκι της απατεωνιάς, ποτέ όμως το πόνημα τους, δεν αγγίζει ανθρώπινες ευαίσθητες χορδές, όπως συνέβη τόσο στο I Love You Phillip Morris, όσο και στο Crazy, Stupid, Love.

Δίνοντας την εντύπωση πως έφτιαξαν μια ταινία, βήμα πιότερο επιστροφής ενός ατυχήσαντα στις πιο πρόσφατες του επιλογές (κυρίως δηλαδή του σούπερ φλοπ After Earth) αστέρα, διαμετρήματος Will Smith, τοποθετώντας στην αγκάλη του, την πιο αγγελικά πλασμένη, αποκάλυψη του Marty, στον The Wolf Of Wall Street. Εδώ θα μου πεις η, από όποια μεριά κι αν την κοιτάξεις, ζωντανή κούκλα Margot Robbie, πήρε πάνω της περισσότερα φλας κι από τον Leo Dicaprio, δεν θα το πετύχαινε με τον Fresh Prince, που δεν περνά και της καλύτερες ημέρες της, εντυπωσιακής πράγματι, καριέρας του? Καλό το δέσιμο τους, όμορφη η χημεία που γεννιέται μεταξύ τους, αλλά εκείνο το gift της σερνικιάς άνεσης του Smith στην θωριά του θηλυκού (κι αν έχουν περάσει σιμά του, θανατηφόρες καλλονές όπως Rosario Dawson, Charlize Theron, Eva Mendes) σαν να το έκλεψε από το πορτφόλιο του, η γαλανομάτα μάγισσα, που βεβαίως και ξεχωρίζει είτε μέσα στις άλικες τουαλέτες, είτε στα μικροσκοπικά της μπικίνι.

Για πες: Αν και χωρίς σπουδαία πλοκή, το Focus θα σε κρατήσει σε εγρήγορση, ιδίως στο πρώτο του ημίχρονο, εκεί που λαμβάνουν χώρα με αέρινη ζωντάνια τα μαγικά κλεψίματα, αλλά και μια μακροσκελής σεκάνς στοιχηματισμού, που αξίζει κανείς να την κοιτάξει ως αυτόνομο μικρού μήκους. Θα περίμενα κάτι ευφυέστερο από τους χαρισματικούς κινηματογραφιστές, που εντέλει πρόσφεραν ένα φιλμάκι, λιγότερο έξυπνο, από όσο το τρέιλερ του διαλάλησε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2015 από την Tanweer

Μήπως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα;

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Δύσκολος ο δρόμος της αρετής

Αυτή είναι η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί ο J. C. Chandor. Προηγήθηκαν τα «Ο δρόμος του χρήματος» (Margin Call, 2011) και «Όλα χάθηκαν» (All Is Lost, 2013). Πριν από αυτά δούλεψε στον τομέα της διαφήμισης και γύρισε ντοκιμαντέρ. Πρόκειται για έναν σκηνοθέτη, που δεν γυρίζει παπαριές, δεν κολλάει σε είδη, δεν έχει αποκτήσει μανιέρα, αλλά φαίνεται πως από ταινία σε ταινία χάνει κατιτίς από τη δυναμική του.

Αρχική επιλογή του σκηνοθέτη για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ήταν ο Javier Bardem, ο οποίος όμως διαφώνησε με το δρόμο στον οποίο επάνω πατούσε το φιλμ και κυρίως στο πως κατέληγε. Αυτό που λέμε «δημιουργική αντιπαράθεση» (καμία σχέση με τη «δημιουργική ασάφεια»!). Η Chastain πρότεινε στον σκηνοθέτη τον συμφοιτητή της Isaac (ο οποίος δεν είχε ακόμα γοητεύσει τα πλήθη με την ερμηνεία του στο «Inside Llewyn Davis»). Και τα υπόλοιπα είναι ιστορία...

ΥΓ: Την ίδια περίοδο που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα που αποτυπώνονται στην ταινία «Στα χρόνια της βίας» - μερικούς μήνες αργότερα – έχουμε στην Ελλάδα τη χρονιά της Αλλαγής. Just sayin'.

Η υπόθεση: Νέα Υόρκη, χειμώνας 1981. Σύμφωνα με τα στατιστικά δεδομένα αυτή ήταν η πιο επικίνδυνη περίοδος στην ιστορία της πόλης, με καταγεγραμμένα τα περισσότερα εγκλήματα από ποτέ. Ο Άμπελ Μοράλες, Λατινοαμερικάνος μετανάστης, προσπαθεί να στερεώσει μια μικρή επιχείρηση πετρελαίου θέρμανσης την οποία «κληρονόμησε» η γυναίκα του, η Άννα (γέννημα – θρέμα του Μπρούκλιν) από τον μαφιόζο πατέρα της. Το σχέδιο του είναι ευφυές: θέλει να εξαγοράσει ένα τεράστιο τερματικό καυσίμων. Εκεί θα αποθηκεύει πετρέλαιο αγοράζοντάς το φτηνά το καλοκαίρι, όπου πέφτουν οι τιμές, και πουλώντας το ακριβά το χειμώνα, οπότε αυξάνεται η ζήτηση. Κλείνει συμφωνία με μια εβραϊκή εταιρία, δίνοντας ένα τεράστιο ποσό ως προκαταβολή, προκειμένου να αγοράσει το τερματικό καυσίμων που είχε βάλει στο μάτι.

Για να ολοκληρωθεί η συμφωνία θα πρέπει μέσα σε 30 ημέρες να βρει το υπόλοιπο ποσό: 1,5 εκατομμύριο δολάρια. Η τράπεζα με την οποία συνεργάζεται ανάβει το πράσινο φως: θα του δώσουν το δάνειο που χρειάζεται. Όμως, μια σειρά από γεγονότα αλλάζουν τα δεδομένα. Τα φορτηγά διανομής της εταιρίας του Άμπελ πέφτουν θύματα πειρατείας, κοστίζοντάς του εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια. Ο βοηθός εισαγγελέα τον έχει στην μπούκα. Κι ένας οδηγός του, προκειμένου να αντιμετωπίσει τους επίδοξους ληστές του φορτηγού του, χρησιμοποιεί όπλο. Η τράπεζα κάνει πίσω. Θα καταφέρει ο Άμπελ να αντεπεξέλθει;

Η άποψή μας: Κουβαλάει πολλά από τα χαρακτηριστικά των ταινιών για τις οποίες έγινε διάσημος ο Σίντνεϊ Λιούμετ (ή Λουμέτ όπως προφέρεται σωστότερα ο συγχωρεμένος). Τις αστυνομικές ταινίες της δεκαετίας του '70 και του '80, με ήρωες που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα σε αντίξοα περιβάλλοντα έχοντας υπόψιν τους να διατηρήσουν ακέραια και την ηθική τους. Και Scorsese θυμίζει η ταινία και από τους επιγόνους δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί το όνομα του Τζέιμς Γκρέι. Δυστυχώς, όμως, ο Chandor δεν προσφέρει τη δική του, ανανεωμένη ή ανανεωτική οπτική πάνω στο θέμα: η ταινία του περισσότερο με φωτοτυπία μοιάζει παρά με κάτι πρωτότυπο. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι μια αξιόλογη ταινία. Και δυνατές ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό δίδυμο διαθέτει και την απαραίτητη ατμόσφαιρα και άψογα εκτελεσμένες σκηνές (με κορυφαία εκείνη του κυνηγητού που επιχειρεί ο Αμπέλ στους ανθρώπους που «χάκαραν» ένα από τα φορτηγά της εταιρίας του).

Η βία υποβόσκει, θαρρείς πως από λεπτό σε λεπτό θα έχουμε κάποια έκρηξη που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της αλλά... δεν. Και είναι παράδοξο αυτό, για μια ταινία που στον τίτλο της διαλαλεί: «a most violent year». Ο κεντρικός ήρωας του Άμπελ Μοράλες (Abel Morales ή εμφανώς λογοπαίγνιο Able Morals, ήτοι και «ικανός» και με «ηθικές») είναι επικεντρωμένος στο στόχο. Όπως όλοι οι Αμερικάνοι, θέλει να πετύχει και τίποτα δεν μπορεί να τον βγάλει από τον στόχο του. Μόνο που έχει τεράστια σημασία για εκείνον να φτάσει στο στόχο ακολουθώντας το σωστό δρόμο. Όχι τον εύκολο, όχι τον παράνομο, αλλά τον σωστό. Υπάρχουν ευκαιρίες για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, μικρές εστίες «φωτιάς», που ποτέ δεν κατακαίουν την οθόνη και τα σωθικά μας. Ακόμα και η γυναίκα του προδίδει τον Άμπελ – σεναριακά όμως το εύρημα μένει ανεκμετάλλευτο. Μόνο η σφαίρα που διαλύει το κεφάλι ενός αυτόχειρα και καρφώνεται σε ένα σιλό που περιέχει πετρέλαιο κάνει την υπέρβαση: η καλύτερη σκηνή της ταινίας έρχεται αργά για να σώσει τα προσχήματα.

Αργή, ατμοσφαιρική και με καλές ερμηνείες η ταινία, έχει να πει πράγματα τα οποία όμως έχουν πει καλύτερα προηγούμενοι. Δεν θα πλήξετε με τίποτε, θα κληθείτε να απαντήσετε σε μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα αλλά το κόβουμε κάπως δύσκολο να ενθουσιαστείτε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2015 από την Seven / Spentzos

If it bleeds, it leads

του gaRis (@takisgaris)

Παρότι η ερμηνευτική αποκάλυψη του Φεστιβάλ του Τορόντο 2014 είναι δικαιωματικά ο Eddie Redmayne (The Theory of Everything) ο οποίος έχει να παλέψει με έναν ιδιοφυή ηθοποιό που ορίζει το The Imitation Game ως το φαβορί για το φετινό Oscar Καλύτερης Ταινίας (Benedict Cumberbatch) και τον από τη ναφθαλίνη ανανήψαντα αυτοβιογραφούμενο πρωταγωνιστή (Michael Keaton) στην ταινία-επίγονο του Φελινικού 8 ½ (Birdman), υπάρχει αυτός ο ερμηνευτής που κάνει το ξεπέταγμα, το breakthrough που λέμε εδώ πέρανες. Αγαπητοί μου, το ομολογώ. Δεν μου έκανε κέφι ως τα περίπου τώρα ο διακριθείς στο Brokeback Mountain, αδερφός της σαφώς υπέρτερης Maggie Gyllenhaal. Όμως, ο τυπάκος έχει βαλθεί με το καναδέζικο πέρασμά του (Prisoners, Enemy) να με υποψιάσει ότι έχει μια σκοτεινή τρέλα να βγάλει, μια καταβύθιση στη διχαστική παραζάλη του Εγώ να παραδώσει, εκεί που επιθυμία για αναγνώριση και κοινωνική αποξένωση κονταροχτυπιούνται αδυσώπητα. Γιατί ο Jake είναι 33 ετών και, καθώς ο σημαδιακός αριθμός προστάζει, είναι έτοιμος για μεγάλα πράγματα.

Το Nightcrawler είναι το ντεμπούτο στην καρέκλα του Dan, αδερφού του Tony Gilroy (Michael Clayton) τον οποίο έχει συνδράμει στο Bourne franchise συγγραφικά. Εδώ έχει καστάρει την από 20ετίας σύζυγο, εξηντάρα (=2Χ30) Rene Rousso, σε μια εξόφθαλμη απόπειρα να καυτηριάσει, ως μια ποιο ακραία εκδοχή του Network (Sidney Lumet, 1976) ή του Ace In the Whole (Billy Wilder, 1951) τα σαρκοβόρα τηλεοπτικά μίντια, στρέφοντας τον φακό του κορυφαίου Robert Elswit (There Will Be Blood) στο βρώμικο παρασκήνιο, εκεί που μια κάμερα, ένα ση-μπη που πιάνει το σήμα της αμέσου δράσης και ένας τρομοκρατημένος συνοδηγός για όλες τις δουλειές (ο χαρακτηριστικά θελκτικός μέσα στην αθωότητά του Riz Ahmed) είναι επαρκή εργαλεία ανεύρεσης πτωμάτων για να αλεστούν στην κρεατομηχανή των δελτίων ειδήσεων του καλιφορνέζικου τοπικού καναλιού.

Αν και ο συνθέτης James Newton Howard κάνει αυτό που ξέρει ιδανικά, δηλαδή να καπελώνει μουσικά την εικόνα αφαιρώντας σακιά ρεαλισμού, η πένα του Gillroy είναι κοφτερή, ειδικά στο χτίσιμο του sociopath χαρακτήρα του Lou Bloom, κοντοξαδέρφου του Travis Bickle στο Taxi Driver. Ο αδυνατισμένος στο 10κιλο Gyllenhaal λειτουργεί μεταξύ εξωγήινου που ερευνά το ανθρώπινο είδος και πωλητή βιβλίων μάνατζμεντ για ηλίθιους, αμολώντας τσιτάτα που κράζουν την αδυναμία του να συνδεθεί συναισθηματικά με οτιδήποτε άλλο εξόν της πείνας του για επιτυχία-χωρίς ηθικούς φραγμούς. Μια σφόδρα μελετημένη και ρυθμικά κουρδισμένη απόδοση που δυστυχώς γκελάρει στην εμμονή του Gilroy να χτυπά δυνατά την πρόκα στο ίδιο σημείο, ψάχνοντας το σοκ εις βάρος της ευρύτητας που δίνει το πιασάρικο θέμα του.

Για πες: Σφιχτό και γέμιο ένταση, το Nightcrawler προσφέρεται για μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα θέαση, αν και σπάει πόρτες προ πολλού ανοιχτές. Μετά τους γιούτουμπ αποκεφαλισμούς δημοσιογράφων από την Ίσιδα το Nightcrawler φαντάζει κομμάτι αναχρονίλα, μια οξεία αντεστραμμένη ηθικοπλαστική ματιά σε έναν αμοραλιστικό μηντιακό υπόκοσμο που ευτυχεί να διαθέτει τον Gyllenhaal στην σημαντικότερη στιγμή της καριέρας του. Αδημονώ για το επόμενο βήμα της διαδρομής σου Jake.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2015 από την Village Films

του Abderrahmane Sissako. Με τους Ibrahim Ahmed, Toulou Kiki, Layla Walet Mohamed, Mehdi Ag Mohamed, Abel Jafri, Fatoumata Diawara

Ναζισμός!

του zerVo (@moviesltd)

Περί Ναζισμού πρόκειται και μάλιστα στην χειρότερη του μετεξέλιξη κι ας μην έχουμε συνειδητοποιήσει ακόμη την σκληρότητα του, ειδικά στον πλήρως ουδέτερο σε τέτοιου είδους πολεμικές εξελίξεις,τόπο μας. Ναζισμός που στην θέση της σβάστικας έχει τοποθετήσει εκείνο το άραχλο πανί με τα ακαταλαβίστικα Αραβικά, που στο όνομα της αλάνθαστης αμώμου, άμεμπτης και λυτρωτικής θρησκείας, οδηγείται σε καταστάσεις ανείπωτης βίας, που με σταθερούς ρυθμούς πλέον, οδηγούν σε γενοκτονία. Και δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία πλέον για την διεθνή κοινότητα, για να στρέφει το βλέμμα της απαθής μπροστά στις σφαγές, αφού τόσο οι ίδιοι οι φονιάδες φροντίζουν να διαλαλήσουν τα κατορθώματα τους, αλλά και οι φωνές από τους τόπους που λαμβάνει χώρα το μακελειό αυξάνονται για να προβάλουν την τραγωδία που εκτυλίσσεται στις πλάτες ανυποψίαστων πολιτών. Μια από αυτές είναι το Timbuktu, που δικαίως ανήκει στο μπουκέτο των ποιοτικότερων μη αγγλόφωνων στιγμών της σεζόν.

Η έλευση των πολεμιστών της τζιχάντ, από τον αφρικάνικο βορρά και την Λιβύη, που στο όνομα του ισλάμ έχουν κηρύξει ανένδοτο πόλεμο κόντρα σε κάθε άπιστο, στην φτωχική περιοχή του Τιμπουκτού, στον νότο της ερήμου Σαχάρα, θα σημάνει πλήρη υποταγή των φοβισμένων και απροετοίμαστων για τέτοιου είδους απαγορεύσεις κατοίκων της, στις ορέξεις τους. Απαγορεύεται κάθε είδους συνάθροιση με πονηρό περιεχόμενο, απαγορεύεται το κάπνισμα, απαγορεύεται οι γυναίκες να κυκλοφορούν δίχως κάλτσες, χιτώνιο και γάντια, απαγορεύεται η μουσική που δεν έχει σχέση με την θρησκευτική λατρεία. Η τιμωρία σε κάθε περίπτωση παραβίασης του στρατιωτικού Ελέω Θεού νόμο, θα τιμωρείται αυστηρά, με ποινές εξοντωτικές και βάναυσες, έως και θανατηφόρες.

Απομονωμένος από το επίκεντρο των εξελίξεων, ο μεσήλικας βοσκός Κιντάν, μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο Σατίμα, μεγαλώνουν στο αχυρένιο καλύβι τους την λατρεμένη τους κόρη Τόγια, ελπίζοντας πως σύντομα αυτός ο εφιάλτης θα λάβει τέλος και το παιδί τους θα ζήσει σε έναν ειρηνικό κόσμο. Η παρεξήγηση με τον γείτονα ψαρά, που αναίτια θα οδηγήσει στον θάνατο μιας από τις λιγοστές αγελάδες του κοπαδιού του, θα επιφέρει μια σειρά αλυσιδωτών εξελίξεων, που θα στείλουν τον ενάρετο μα και περήφανο άντρα, σε δίκη κάτω από το άτεγκτο καθεστώς της Σαρία. Οι ελπίδες του να ξαναδεί την φαμίλια του, ζωντανός, είναι πια λιγοστές...

Η ιστορία που αφηγείται το Timbuktu (μια από τις ιστορικότερες πόλεις της μαύρης ηπείρου, που διοικητικά ανήκει στο Μάλι) είναι βγαλμένη από πραγματικά περιστατικά, που έλαβαν χώρα κατά την σύντομη κατοχή της περιοχής από τα στρατεύματα των τζιχαντιστών του ISIL, τα οποία κάτω από τις εντολές του χασάπη Ανσάρ Ντιν, οδηγήθηκαν σε ανείπωτες θηριωδίες με εκατοντάδες θύματα. Κατόπιν της απελευθέρωσης της ζώνης από τον γαλλικό στρατό, ήρθαν στην επιφάνεια, όλες εκείνες οι περιπτώσεις που η φονταμενταλιστική παράνοια, κατέληξε στον εξευτελισμό του ανθρώπινου γένους.

Ο διεθνώς αναγνωρισμένος Μαυριτανός σκηνοθέτης Abderrahmane Sissako, από τους μόνιμους παρόντες των σπουδαίων κινηματογραφικών ραντεβού την τελευταία εικοσαετία, επηρεασμένος από το φονικό που έλαβε (και συνεχίζει να λαμβάνει) χώρα στην γειτονιά του, με την γνώριμα σκληρή, αφαιρετική, αλλά τόσο φορτισμένη ματιά του, δίνει στο κοινό μερικές από τις βαμμένες στο αίμα αθώων εικόνες, που πραγματικά συγκλονίζουν. Όχι με ιδιαίτερα γραμμική αφήγηση, αφού οι παρεμβολές στιγμιοτύπων καθημερινής τρέλας, εισέρχονται διαρκώς στο ναρέισον της κεντρικής πλοκής με πρωταγωνιστή τον οικογενειάρχη Τουαρέγκ, αλλά με διάθεση να ταράξει την πλατεία χρησιμοποιώντας ακόμη και το αταίριαστο στην περίσταση χιούμορ στις εκπληκτικά φωτογραφημένες σεκάνς, ο Αφρικάνος δημιουργός πετυχαίνει τον σκοπό του, σοκάροντας δια μέσου πλάνων ανατριχιαστικού ρεαλισμού.

Για πες: Αληθινές στιγμές που δεν πρόκειται να αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο, ποίηση και αλληγορία που δίνουν έναν ελαφρύ τόνο ανακούφισης και ελπίδας όμως στο (στενόχωρο κατά τα άλλα) φινάλε, με το δυναμικό αγρίμι να αντιστέκεται στις προσταγές των βολίδων του ΑΚ 47 που το κυνηγούν μανιασμένα. Δεν φτάνει όμως μόνο το τρέχω μακρυά, αλλά εδώ απαιτείται το έρχομαι σε ευθεία αντιπαλότητα με τον φασίστα που μου κτυπά την πόρτα. Δυστυχώς όπως ορίζει το ρητό όμως, η ανοησία, (σχεδόν) πάντα είναι ανίκητη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Μαρτίου 2015 από την Weird Wave

Η ιστορία που αφηγείται το καινούργιο πόνημα του Oliver Stone, Snowden, λίγο έως πολύ είναι γνωστό στο σινεφίλ κοινό, αφού αποτελεί την μυθοπλαστική εκδοχή της υπόθεσης που συγκλόνισε την αμερικάνικη κοινή γνώμη και μόλις μία εβδομάδα πριν, χάρισε στο CitizenFour, το Όσκαρ Καλύτερου Ντοκιμαντέρ. Η περίπτωση του διανομέα υψίστης ασφαλείας πληροφοριών από τα κιτάπια της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας, Έντουαρντ Τζόζεφ Σνόουντεν, έπληξε όσο καμία άλλη το πρεστίζ της Υπερδύναμης καθώς μέχρι εκείνη την στιγμή εκείνος θεωρείτο ένθερμος πατριώτης και υπεράνω πάσης υποψίας. Αυτή την στιγμή απολαμβάνει την ασυλία που του έχει προσφέρει η Μόσχα, κρυμμένος σε ένα άγνωστο σημείο του πλανήτη.

Αυτή η συγκλονιστική ιστορία, γραμμένη σε σενάριο από τον ίδιο τον Stone σε συνεργασία με τον Kieran Fitzgerald, βασισμένη στο βιβλίο του δημοσιογράφου Luke Harding, The Snowden Files, ορίζει μια από τις πλέον αναμενόμενες στιγμές της φιλμικής σεζόν. Η παραγωγός Open Road έδωσε στην δημοσιότητα την πρώτη φωτογραφία του Joseph Gordon Levitt που υποδύεται τον Σνόουντεν, κατά την διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας, περίοδο που έσπασε για το καθήκον και τα δύο του πόδια! Μαζί με τον ταλαντούχο αστέρα συμμετέχουν στο καστ και οι Melissa Leo (ως σκηνοθέτιδα του CitizenFour, Laura Poitras), ο Zachary Quinto (ως ρεπόρτερ Γκλεν Γκρενγουολντ), ο Tom Wilkinson (ως πολιτικός αναλυτής Γιούεν Μακάσκιλ), ο Timothy Olyphant (ως συνεργάτης του Σνόουντεν στην CIA), o Nicolas Cage (ως βετεράνος επιτετραμμένος της υπηρεσίας) και οι Rhys Ifans και Joely Richardson. Τα γυρίσματα συνεχίζονται στο Μόναχο ενώ ως ημερομηνία εξόδου έχει οριστεί η 25η Δεκεμβρίου 2015.