Με πολύ πρόσφατη την βράβευση του από την Αμερικάνικη Ακαδημία Τεχνών για την ερμηνεία του στο biopic του Στίβεν Χόκινγκ The Theory Of Everything, ο Βρετανός ηθοποιός Eddie Redmayne, πετυχαίνει ακόμη έναν σπουδαίο ρόλο, σε ένα ακόμη κινηματογραφικό βιογραφικό αφιέρωμα. Πρόκειται για την ταινία The Danish Girl, που αφηγείται την ζωή της καλλιτέχνιδας Λίλι Έλμπε, μιας από τις πρώτες, γνωστές περιπτώσεις προσώπων που πραγματοποίησαν αλλαγή φύλου, στις αρχές του 20ου αιώνα. Το φιλμ παρουσιάζει δραματοποιημένα στιγμιότυπα από την ζωή του γεννημένου ως άντρα Δανού ζωγράφου με το όνομα Έιναρ Μόγκενς Βέγκενερ και την ιδιόρρυθμη σχέση του με την επίσης καλλιτέχνη Γκέρντα Γκότλιμπ, που εδώ υποδύεται η Alicia Vikander, μέχρι το 1930 που πραγματοποίησε την επέμβαση, η οποία είναι και άμεσες οργανικές συνέπειες, με αποτέλεσμα να φτάσει στον θάνατο ένα χρόνο αργότερα.

The Revenant

Ο Redmayne συνεργάζεται για ακόμη μια φορά με τον σκηνοθέτη Tom Hooper, μετά τους αναγνωρισμένους σε όλους τους τομείς Les Miserables, αλλά και την τηλεοπτική μίνι σειρά Elizabeth I και υπόσχεται να αναδείξει ένα ακόμη κομμάτι της μεγάλης υποκριτικής του αξίας. Το The Danish Girl ακόμη δεν έχει πάρει επίσημη ημερομηνία κυκλοφορίας, ενώ το καστ ακόμη συμπληρώνουν οι Amber Heard και Matthias Schoenaerts.
Περισσότερα... »



Πέντε καινούργιες κυκλοφορίες περιλαμβάνει το πρόγραμμα των κυκλοφοριών της εβδομάδας που ξεκινάει την Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου. Την περιπέτεια αμερικανοβρετανικής παραγωγής Black Sea με τον Jude Law, το δραματικό φιλμ Cake με την Jennifer Aniston, το καταιγιστικό action John Wick με τον Keanu Reeves, το ολοκαίνουργο πόνημα του Paul Thomas Anderson, Inherent Vice και το καλογυρισμένο ντοκιμαντέρ της Disney, Bears.




του Paul Thomas Anderson. Με τους Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Owen Wilson, Katherine Waterston, Reese Witherspoon, Benicio del Toro, Jena Malone, Maya Rudolph, Martin Short

"...Τα κακά του Malick (To The Wonder) τα είδαμε. Αυτό μούρχεται στο νου μετά το Inherent Vice. Ο PTA εμφανώς, λίγο πριν το κατώφλι των πρώτων–ήντα, ψάχνει κινηματογραφικούς δρόμους που ελάχιστοι έχουν το ταλέντο να το κάνουν όμως η επόμενη ταινία του αισθάνομαι ότι θα είναι κομβική για την μετέπειτα πορεία του. Η εγκωμιαστική κριτική για τον βήχα του ψάλτη δεν τον κάνει καλύτερο στο ψάλσιμο." - gaRis
6/10



του Kevin Macdonald. Με τους Jude Law, Scoot McNairy, Ben Mendelsohn, David Threlfall, Karl Davies, Konstantin Khabensky, Grigoriy Dobrygin, Tobias Menzies, Jodie Whittaker, Michael Smiley

"...Με το αξεπέραστο Das Boot του Petersen να ηγείται σημαιοφόρος της πορείας του περιπετειώδους genre και το October με το Crimson Tide να στέκονται σαν άξιοι παραστάτες δίπλα του, το Red Sea, προστίθεται αναμφίβολα στην ομήγυρη των κορυφαίων submarine films της νεότερης κινηματογραφικής ιστορίας. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα υπάρξουν και πολλοί λάτρεις της κλειστοφοβικής υποθαλάσσιας δράσης που θα τους απογοητεύσει..." - zerVo
6/10



των Alastair Fothergill, Keith Scholey. Αφηγητής ο John C. Reilly

"...Όμορφη δουλειά, επαγγελματική, με την σφραγίδα του κορυφαίου στούντιο, που ειδικά στην μεγάλη οθόνη δείχνει ακόμη πιο ζωντανή και διδακτική. Μακάρι το παράδειγμα των Bears, που πήραν διανομή και θα ταξιδέψουν στα εκράν, όπως συνέβαινε κατά κόρον κάποτε, να ακολουθήσουν και άλλες, παρόμοιου λέβελ δημιουργίες στο προσεχές μέλλον." - zerVo
6/10



του Daniel Barnz. Με τους Jennifer Aniston, Adriana Barraza, Anna Kendrick, Sam Worthington, Mamie Gummer, Felicity Huffman, William H. Macy, Chris Messina, Lucy Punch, Britt Robertson

"...Χαμηλότονη ταινία, δραματική με τη δική της περίεργη αίσθηση του χιούμορ, έχει τα κλισέ της, δεν ξεχωρίζει για κάτι αλλά δεν είναι και του πεταματού. Κι όσο κι αν το φινάλε είναι εν πολλοίς αναμενόμενο δεν παύει να είναι εύστοχο: μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να βγάλουμε το τσιρότο με μία αποφασιστική κίνηση. Έτσι μόνο θα ξέρουμε ότι έχουμε γιατρέψει τις πληγές μας." - Θόδωρος Γιαχουστίδης
5/10



του Chad Stahelski. Με τους Keanu Reeves, Michael Nyqvist, Alfie Allen, Adrianne Palicki, Bridget Moynahan, Dean Winters, Ian McShane, John Leguizamo, Willem Dafoe

"...Είναι φιλόδοξο το σχέδιο του στησίματος μιας διαφορετικής σε απεικόνιση ρυθμικότατης adventure, το πλάνο όμως προδίδεται από την επίπεδη (για να μην χρησιμοποιήσω την λέξη ανύπαρκτη) πλοκή, που δεν δικαιολογεί όλη αυτή την φούρια του ήρωα μας να μην αφήσει τίποτα όρθιο στο δρόμο του." - zerVo
5/10




Κινηματογραφική απόλαυση σε μεγάλη οθόνη Elite Screens με την εγγύηση της 

Περισσότερα... »

Cake PosterCake
του Daniel Barnz. Με τους Jennifer Aniston, Adriana Barraza, Anna Kendrick, Sam Worthington, Mamie Gummer, Felicity Huffman, William H. Macy, Chris Messina, Lucy Punch, Britt Robertson


"Δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο"
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η... Ρέιτσελ δεν μένει πια εδώ

Η Jennifer Aniston, η δική μας Γενοβέφα, στις 11 Φεβρουαρίου έκλεισε τα 46 της χρόνια και οδεύει προς τα 47. Μεγάλωσε και ξέρει πως πρέπει να διευρύνει τη γκάμα των ερμηνευτικών επιλογών της. Έτσι κι αλλιώς είναι η μοναδική από την παρέα της στα «Φιλαράκια» που κατόρθωσε να επιδείξει μια αξιοπρεπή αν μη τι άλλο κινηματογραφική καριέρα. Κυρίως, βεβαίως, σε κωμωδίες και ρομαντικές κομεντί. Όποτε πήγε να παίξει σε κάτι πιο σοβαρό, πιο δραματικό (δες «Εκτός τροχιάς», «Η αγάπη θέλει το χρόνο της», «Σαν καλό κορίτσι») έσπασε τα μούτρα της. Όχι ότι η ίδια ήταν κακή στους ρόλους της αλλά η εμπορική αποτυχία των συγκεκριμένων ταινιών αποδείκνυε πως ο κόσμος δεν θέλει να τη βλέπει... σοβαρά.

Cake Wallpaper
Τούτη η ταινία φαίνεται να... επαναλαμβάνει τα δεδομένα για την Jennifer. Είναι μια low budget παραγωγή, που κόστισε μόλις 7 εκατομμύρια δολάρια, στην προβολή της όμως στις ΗΠΑ κατόρθωσε να μαζέψει στις αίθουσες μόλις 2 εκατομμύρια δολάρια. Το μοτίβο είναι δεδομένο: ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει την... Ρέιτσελ σε δραματικούς ρόλους. Κάτι μας λέει, όμως, πως η Jennifer θα επιμείνει. Και, μιας που δεν είναι κακή ηθοποιός, θα πείσει κάποια στιγμή τους φανατικούς οπαδούς της πως αξίζει να τη βλέπουν και σε σοβαρές υποκριτικές απόπειρες.

Η υπόθεση: Η Κλερ Σίμονς πονάει όλη την ώρα. Ο χρόνιος σωματικός της πόνος είναι προφανής από τις ουλές στο πρόσωπο και το σώμα της αλλά και από τον τρόπο που κινείται - κάθε βήμα γίνεται με μεγάλη δυσκολία και της προκαλεί δυσφορία. Ο ψυχολογικός της πόνος, όμως, είναι ακόμη μεγαλύτερος: φυτεύτηκε μέσα της μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, όπου απώλεσε πολλά περισσότερα από τη σωματική της ακεραιότητα. Η οργή και η απελπισία της προκαλούν ξεσπάσματα θυμού και αφιλτράριστης ειλικρίνειας που έχουν απομακρύνει από κοντά της όλα τα αγαπημένα της πρόσωπα. Η μόνη που μένει δίπλα της είναι η μεξικάνικης καταγωγής οικιακή βοηθός της.

Η Κλερ προσπαθεί να αντέξει τον πόνο της με τη χρήση φαρμάκων, στα οποία εθιζεται. Η ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης στην οποία συμμετέχει φαίνεται πως δεν τη βοηθά καθόλου. Όλα θα αλλάξουν, πάντως, από τη στιγμή που μια νεαρή κοπέλα, η οποία ήταν μέλος της ίδιας ομάδας, δώσει η ίδια τέλος στη ζωή της, πηδώντας από μια αερογέφυρα. Η Κλερ θα αποκτήσει ένα νέο στόχο ζωής: να μάθει περισσότερα για αυτήν τη γυναίκα που ελάχιστα γνώριζε, εισβάλλοντας στη ζωή του χήρου της και του μικρού παιδιού της, και να εξερευνήσει τα όρια μεταξύ ζωής και θανάτου, κινδύνου και λύτρωσης. Ίσως αυτή η έρευνα τη βοηθήσει να απαλλαγεί από το δικό της πόνο μια και καλή.

Η άποψή μας: Αν θέλαμε να συγκρίνουμε τούτη την ταινία με κάποια άλλη, αυτή θα ήταν η «Απώλεια» (Rabbit Hole, 2010), του John Cameron Mitchell. Ξέρετε, εκείνη με την αφίσα που την... οικειοποιήθηκε ο Παπακαλιάτης για το «Αν...» του. Σαφώς ο Mitchell είναι καλύτερος σκηνοθέτης από τον Barnz και η Nicole Kidman πιο αποδεκτή σε δραματικούς ρόλους (έχει και μπόλικες μανιέρες) απ' ότι η Aniston. Μόνο που η κατεύθυνση της ταινίας Cake είναι διαφορετική. Η Kidman έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον πόνο της απώλειας, η Aniston έχει να αντιμετωπίσει και τον σωματικό της πόνο. Έναν πόνο που καθημερινά της υπενθυμίζει την απώλεια που τη σημάδεψε ψυχολογικά. Και οι δύο ηρωίδες έναν τρόπο να εξιλεωθούν ψάχνουν, μια κάθαρση, κάτι που θα τις βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τον πόνο. Κι εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες.

Η Κλερ δεν αντέχει. Πονάει. Για να αντέξει τις μετακινήσεις της με αυτοκίνητο «ξαπλώνει» το κάθισμά της – προφανώς δεν οδηγεί η ίδια. Για να συνεχίσει να παίρνει τα φάρμακα που της απαλύνουν (έστω για λίγο) τον πόνο λέει ψέματα στη γιατρό της, έχει κρυψώνες μέσα στο σπίτι της, πηγαίνει μέχρι το Μεξικό. Σκέφτεται να αυτοκτονήσει: δεν αντέχει άλλο. Η αυτοκτονία της «συναδέλφου» της, όμως, την οδηγεί αλλού. Το σενάριο, έξυπνα ποιόν, δεν αποκαλύπτει ποτέ τους λόγους για τους οποίους πήδησε η Νίνα (την υποδύεται σε φλάσμπακ η Anna Kendrick) ούτε ποιος ήταν ο δικός της χρόνιος πόνος. Επίσης, έξυπνο σεναριακό τρικ είναι το γεγονός ότι η Κλερ μέσα στη θολούρα που της προκαλούν τα φάρμακα, βλέπει την αυτόχειρα, σε διαολεμένα κέφια, να μοιράζεται μαζί της σκέψεις και παραινέσεις. Μπορεί να είναι μονίμως κακότροπη, στεναχωρημένη, κακοδιάθετη και στριμμένη, αλλά δείχνει να μην έχει χάσει εντελώς το χιούμορ της ούτε τις προοδευτικές ιδέες της κι όταν χρειάζεται στηρίζει τη βοηθό της με έναν εντελώς αναπάντεχο τρόπο.

Χαμηλότονη ταινία, δραματική με τη δική της περίεργη αίσθηση του χιούμορ, έχει τα κλισέ της, δεν ξεχωρίζει για κάτι αλλά δεν είναι και του πεταματού. Κι όσο κι αν το φινάλε είναι εν πολλοίς αναμενόμενο δεν παύει να είναι εύστοχο: μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε είναι να βγάλουμε το τσιρότο με μία αποφασιστική κίνηση. Έτσι μόνο θα ξέρουμε ότι έχουμε γιατρέψει τις πληγές μας.

Cake Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Φεβρουαρίου 2015 από την Odeon
Περισσότερα... »

Αρκούδες (Bears) PosterΑρκούδες
των Alastair Fothergill, Keith Scholey. Αφηγητής ο John C. Reilly


ΤΑ αγαπησιάρικα...
του zerVo (@moviesltd)

Με κάτι τέτοια θεματικά αφιερώματα καταλαβαίνει κανείς τον λόγο που η μορφή τους, ορίζει το πιο αγαπησιάρικο δώρο που μπορεί να επιλέξει κανείς, προς το πρόσωπο που εκτιμά και λατρεύει. Τα αρκουδάκια, ειδικότερα τα κουτάβια - για τα μεγάλα έχουμε δει την αγριάδα που βγάζουν και σε άλλα ντοκιμαντέρ, όπως το ανατριχιαστικά συγκλονιστικό The Grizzly Man - αναδίδουν μια ιδιαίτερη χάρη μέσα από την αφέλεια και την ατσαλοσύνη τους, στοιχείο που προβάλλει σε πλήρες εύρος το 80λεπτο ταξίδι της κάμερας μαζί τους, στην άγρια φύση που μεγαλώνουν.

Αρκούδες (Bears) Wallpaper
Για την θηλυκή βουνίσια αρκούδα Σκάι, ο χειμώνας που πέρασε ήταν ιδιαίτερα ευτυχής, αφού έφερε στον κόσμο τα δύο βλαστάρια της, τον Σκάουτ και την Άμπερ. Το ξύπνημα τους από την χειμερία νάρκη, θα σημάνει αυτομάτως και την εκκίνηση της διαδρομής εκατοντάδων μιλίων προς τα πεδινά, σε αναζήτηση φαγητού, με την ευθύνη της μητέρας άρκτου να είναι τεράστια, καθώς θα κληθεί να προστατέψει από διάφορους κινδύνους, ομοειδές και διαφορετικούς, τα δύο μικρά της. Αλλά και να φροντίσει να τους εξασφαλίσει την γεμάτη πρωτεΐνες τροφή που χρειάζονται για να επιβιώσουν.

Ακολουθώντας εκείνη την παλιομοδίτικη, πλην αναγνωρισμένη από τους πάντες ιδιαίτερη γραφή της η Disney Nature, με πείρα δεκαετιών, παρουσιάζει ένα ακόμη ντοκιμαντέρ υψηλού επιπέδου, με πλάνα δύσκολα και ριψοκίνδυνα, τραβηγμένα κατά την διάρκεια της θερινής περιόδου και ενόσω οι αρκούδες βρίσκονται στην πορεία της σίτισης. Ουσιαστικά η κάμερα του πεπειραμένου διδύμου ερευνητών Fothergill και Scholey, εστιάζει κατά κύριο λόγο στην συμπεριφορά των νεογέννητων, του συνεσταλμένου θηλυκού και του κατά πολύ ζωηρότερου αρσενικού και στην σχέση που αναπτύσσουν με εκείνη που τα έφερε στον κόσμο, σχεδόν βήμα προς βήμα κάτω από αντιξοότητες και δυσκολίες. Στο διάβα τους θα βρουν, αρκούδες με κανιβαλιστικά ένστικτα, αγριεμένους λίγκες, αλλά κι ένα μοναχικό κοράκι, που θα τους βοηθήσει να εντοπίσουν γρηγορότερα το μονοπάτι προς τους γευστικούς σολωμούς.

Υπέροχη η κινηματογράφηση της Αλάσκας, μέσα στις εκ προοιμίου αδύνατες συνθήκες που προκαλεί το έντονο λευκό του πάγου και του χιονιού, αλλά και των φυσικών φαινομένων που συνοδεύουν την βόλτα των αρκουδιών, σαν την παλίρροια ή την πραγματικά εντυπωσιακής σε μέγεθος χιονοστιβάδα. Πλάνα ζωγραφιές, που συνοδεύονται από την εκφραστική και τραγουδιστή φωνή του John C. Reilly, που πολλές φορές δίνει ο ίδιος μέσα από την αφήγηση του, τον λόγο στους πρωταγωνιστές, σαν να επιθυμούν να μιλήσουν οι ίδιοι.

Για πες: Όμορφη δουλειά, επαγγελματική, με την σφραγίδα του κορυφαίου στούντιο, που ειδικά στην μεγάλη οθόνη δείχνει ακόμη πιο ζωντανή και διδακτική. Μακάρι το παράδειγμα των Bears, που πήραν διανομή και θα ταξιδέψουν στα εκράν, όπως συνέβαινε κατά κόρον κάποτε, να ακολουθήσουν και άλλες, παρόμοιου λέβελ δημιουργίες στο προσεχές μέλλον.

Αρκούδες (Bears) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Φεβρουαρίου 2015 από την Feelgood
Περισσότερα... »

Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα (Black Sea) PosterΕπιχείρηση Μαύρη Θάλασσα
του Kevin Macdonald. Με τους Jude Law, Scoot McNairy, Ben Mendelsohn, David Threlfall, Karl Davies, Konstantin Khabensky, Grigoriy Dobrygin, Tobias Menzies, Jodie Whittaker, Michael Smiley


Υποθαλάσσιοι τυχοδιώκτες
του zerVo (@moviesltd)

Αστικός μύθος και απαρχή της παρούσης κινηματογραφικής πλοκής: Βρισκόμαστε στα 1940 λίγο πριν το ξέσπασμα του Δεύτερου Μεγάλου Πολέμου, εποχή που η δημοτικότητα του Αδόλφου Χίτλερ στις τάξεις του Τρίτου Ράιχ, έχει φτάσει στο απόγειο της. Όχι όμως και η οικονομική κατάσταση της χώρας, που δαπανά ολοένα και περισσότερα χρήματα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Το δάνειο που θα ζητήσει το Βερολίνο από την Σοβιετική Μόσχα, ύψους 80 εκατομμυρίων Μάρκων, ποσού μυθικού για εκείνη την εποχή, θα εγκριθεί από τον Στάλιν και οι Γερμανοί θα αποστείλουν ένα από τα φημισμένα τους U-Boat για να μεταφέρει το, σε ράβδους χρυσού, ρευστό. Ατυχώς τα ίχνη του σκάφους θα εξαφανιστούν στον βυθό και ακόμη ατυχέστερα οι Ναζί, κατοπινά θα σπάσουν την υπάρχουσα συμμαχία με τους Κόκκινους, προγραμματίζοντας επίθεση κατά των Ρώσων. Φήμες λένε πως ο Πατερούλης ζήτησε πίσω το δάνειο και μάλιστα τοκισμένο, μα ποτέ δεν πήρε την παραμικρή απάντηση από τους πολεμοχαρείς Deutschland Uber Alles. Να ήταν και ο μόνος ε?

Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα (Black Sea) Wallpaper
Τριάντα ολόκληρα χρόνια - κάτι παραπάνω από τα μισά στο ναυτικό, τα υπόλοιπα σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες - έχει ξοδέψει μέσα στα υποβρύχια ο Καπετάνιος Βίνσεντ Ρόμπινσον, επιλογή που του στοίχισε αρχικά την γαλήνη και κατοπινά ολάκερη την ύπαρξη της οικογένειας του. Οι ασυγκίνητοι από τις θυσίες του, εργοδότες της πολυεθνικής πλοιοκτήτριας εταιρίας Agora, όμως, θα του δείξουν την άγουσα προς την πρόωρη συνταξιοδότηση, αφήνοντας τον πεπειραμένο ναυτικό στο έλεος των δυσβάσταχτων χρεών του, αλλά και των εφιαλτών που τον βασανίζουν διαρκώς, από την στέρηση των αγαπημένων του προσώπων. Εκτός και αν...

Εκτός και αν δεχτεί να λάβει μέρος σε μια μυστική αποστολή που προετοιμάζουν οι γνώστες του επεισοδίου της βύθισης του Γερμανικού υποβρυχίου στον πάτο της Μαύρης Θάλασσας, που θα του προτείνουν να οδηγήσει ένα (δεν το λες και υπερμοντέρνο) σαμπμαρίν, στον τόπο του ναυαγίου, για να εντοπίσει και να αρπάξει τον θησαυρό. Και τα κέρδη, που υπολογίζονται σε κοντά μισό δις δολάρια, μισά - μισά. Πενήντα τα εκατό οι χρηματοδότες, πενήντα εκείνος και το πλήρωμα του, που συνθέτουν συμπατριώτες του Εγγλέζοι, μα και Ρώσοι βετεράνοι ναυτικοί.

Ουσιαστικά όμως τυχοδιώκτες, που δεν έχουν στον ήλιο την παραμικρή μοίρα και θα δουν αυτό το ριψοκίνδυνο ταξίδι στα, συνήθως ήρεμα, νερά του Εύξεινου Πόντου, ως μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεφύγουν από την ανέχεια και την μιζέρια. Ο κανόνας που θα θέσει αποξαρχής ο άτεγκτος και πεπειραμένος Ρόμπινσον, περί της διανομής του πλούτου σε ίσα μερίδια στους συμμετέχοντες, αυτομάτως θα σημάνει στο πίσω μέρος του μυαλού του πληρώματος, λόγο αφανισμού των συντρόφων, προκειμένου να μικρύνει ο διαιρέτης. Κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί μέσα στο πνιγηρό λαμαρινένιο κονσερβοκούτι, που σέρνεται στο κυνήγι του κουφαριού με την σβάστικα στην ράχη και το χρυσάφι στο αμπάρι.

Πίσω από την αμφιλεγόμενη λοιπόν ιστορική σύμβαση, κρύβεται ένα στόρι βουτηγμένο στην απληστία και την απανθρωπιά, κυρίαρχων συναισθημάτων που απουσίαζαν από τις πιο γνωστές μέχρι ώρας. υποβρυχιακές περιπέτειες του είδους, οι οποίες εστίαζαν πιότερο σε πολεμικά ή διπλωματικά επεισόδια. Το σεναριακό εύρημα του χωρίσματος του crew στα δύο, δίχως μάλιστα την παραμικρή πιθανότητα συνεννόησης μεταξύ των αντιμαχόμενων, είναι εξαιρετικό και από το πρώτο λεπτό βοηθά στην ανάπτυξη του κλίματος μίσους που επικρατεί στο καράβι. Ακόμη κι όταν φτάνει η ώρα που οι εναπομείναντες ναύτες έχουν αγγίξει τον ελάχιστο αριθμό πλοήγησης του σκάφους, ούτε πόντο η διαολεμένη πλεονεξία τους μειώνεται, ενώ συνάμα προστίθεται στο σκριπτ και η (στεριανή) ανατροπή που αλλάζει τα δεδομένα. Όχι εντελώς απρόβλεπτα θα πρόσθετα.

Η ματιά του σημαντικότατου δημιουργού και κορυφαίου ντοκιμαντερίστα Kevin Macdonald, γνώριμα όπως συνέβη στις περιπτώσεις των How Ι Live Now, Touching The Void και State Of Play, ωθεί τις καταστάσεις στα άκρα, σε σημεία που ξεπερνούν ακόμη και τις πιο ακραίες εκφάνσεις του Νόμου του Μέρφι. Δεν υπάρχει ούτε μισό δεινό που να μην λάβει χώρα μέσα στο πεπερασμένης γενιάς, εντέχνως υποφωτισμένο για να οδηγεί τις αισθήσεις του θεατή στο όριο, μεταλλικό πλεούμενο. Κι ο Σκοτσέζος φροντίζει, πλην ελαχίστων ονειρικών του καπετάνιου στιγμών, να μην βγάλει την κάμερα ποτέ από το περιοριστικό δώμα, που μαστίζουν οι εξωγενείς φοβιστικοί θαλάσσιοι κρότοι, οι τριγμοί του κελύφους, οι βρυχηθμοί της μηχανής.

Μοναδικό, ίσως, ηθικό στοιχείο της αφήγησης, αφού ακόμη κι εκείνος έχει στιγμές που βυθίζεται στην παραζάλη της θωριάς των 182 ολοζώντανων εκατομμυρίων, που διασώθηκαν από το γερμανικό κήτος κι έχουν προκαλέσει συνθήκες Treasure Of Sierra Madre στους άντρες του, ο Κάπτεν Ρόμπινσον, που αποδίδει μετά ευκολίας ο Jude Law. Όχι σε μόστρα γνώριμα ναυτική, όπως ας πούμε ο ομόλογος του γενειοφόρος Ράμιους στον Κόκκινο Οκτώβρη, αλλά σε πιο νεανική και χερσαία, ο Βρετανός, ίσως να έπρεπε με κάποιο μέικ απ τρόπο να γεράσει κομματάκι, αφού απλώς θα δεχτείς την συνθήκη ένας σαραντάρης να έχει ξεκινήσει θαλασσινή καριέρα από τα δέκα του, για να φτάσει τα χρόνια της αλμύρας του ήρωα του. Ο ρεαλισμός και οι εναλλαγές της συμπεριφοράς του προσώπου του, που κυλούν από την πατρικότητα στην παράνοια και από την αυστηρότητα στην (εντέλει) σοφία δίνουν ένα μπόνους στον Λονδρέζο αστέρα που πλέον κάνει πιο εκλεκτές καλλιτεχνικά επιλογές στην καριέρα του.

Για πες: Με το αξεπέραστο Das Boot του Petersen να ηγείται σημαιοφόρος της πορείας του περιπετειώδους genre και το October με το Crimson Tide να στέκονται σαν άξιοι παραστάτες δίπλα του, το Red Sea, προστίθεται αναμφίβολα στην ομήγυρη των κορυφαίων submarine films της νεότερης κινηματογραφικής ιστορίας. Δεν μπορώ να σκεφτώ πως θα υπάρξουν και πολλοί λάτρεις της κλειστοφοβικής υποθαλάσσιας δράσης που θα τους απογοητεύσει...

Επιχείρηση Μαύρη Θάλασσα (Black Sea) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Φεβρουαρίου 2015 από την Odeon
Περισσότερα... »

Έμφυτο Ελάττωμα (Inherent Vice) PosterΈμφυτο Ελάττωμα
του Paul Thomas Anderson. Με τους Joaquin Phoenix, Josh Brolin, Owen Wilson, Katherine Waterston, Reese Witherspoon, Benicio del Toro, Jena Malone, Maya Rudolph, Martin Short


Incoherent Vice
του gaRis (@takisgaris)

Ηλιόλουστο νουάρ στη χίππικη Καλιφόρνια των 70s. O Doc Sportello (Joaquin Phoenix), ο ντετέκτιβ – πρεζόνι ψαρεύει πελατάκους χρησιμοποιώντας ιατρικό γραφείο. Περιφέρεται αενάως μες τη θολούρα αναζητώντας κομμάτια εξαφανισμένης αλήθειας. Μια γκόμενα από το παρελθόν ονόματι Shasta Fay (Katherine Waterston) τον παρακαλάει να της δώκει τον απαχθέντα λεφτά φιλενάδο της (Eric Roberts) που παραμένει έγκλειστος σε ψυχιατρικό ίδρυμα όπου τον έστειλε αδιάβαστο η τεκνατζού - τζουτζουτζού σύζυγός του (Serena Scott Thomas). O Doc έχει να ξετυλίξει το κουβάρι (αν δεν καταφέρει να το καπνίσει ως τρίφυλλο πρώτα) που περικλείει τον κρυφο - γκέη αστυνόμο – νέμεση (Josh Brolin), την βοηθό εισαγγελέα που τον βοηθά επειδή σιχαίνεται τον εαυτό της που είναι ψιλοτσιμπημένη μαζί του (ReeseWitherspoon), δυο άλλα πρεζόνια-στα-χαμένα (Owen Wilson και Jena Malone) και δυο κακούληδες, τον γεροντονούρια σέξυ οδοντίατρο (Martin Short) και τον διεφθαρμένο επιχειρηματία (Martin Donovan). Ο ντεκαντάν δικηγόρος (Benicio Del Toro) ανάβει σπίρτα στην σκοτισμένη διάνοια του Sportello κι όποιος αρχίζει να κρεπάρει μιλάμε για την 369 σελίδων παπαρόγκα του εκκεντρικού συγγραφέα Thomas Pynchon που μάλλον κάνει κάμεο εδώ αλλά κανείς δεν τον έχει δει δεκαετίες τώρα (α λα Σάλιντζερ) την οποία προσαρμόζει σε φιλμική αδολεσχία 148 λεπτών ο Paul Thomas Anderson για να μας επιβεβαιώσει το αυταπόδεικτον: Chotto, Kenichiro, Dozo! Motto panukeiku... motto panukeiku! MOTTO PANUKEIKU! (Hey, Ken! Please, more pancakes!)

Έμφυτο Ελάττωμα (Inherent Vice) Wallpaper

Μετριότατη χρονιά το 2014. Ξέρεις πως το καταλαβαίνεις; Όταν ούτε ο δημιουργός, AUTEUR των Boogie Nights, Magnolia και υπογράφων τα κινηματογραφικά έπη χαρακτήρων του 21ου αιώνα There Will Be Blood και The Master μπορεί να τη διασώσει. Ο PTA βαρέθηκε, λέει, τον εαυτό του και αναμετρήθηκε με την κούφια καλλιέπεια του Πίντσον. Η άποψή του για την α λα Airplane! γκαγκάτη κωμωδία με δαιδαλώδεις νουαρισμούς Raymond Chandler και Ross McDonald, πασπαλιασμένες με υπαινιγμούς για Manson και Nixon. Δε θα παίξω με λεξιδάνεια από τους τίτλους των επιρροών The Big Sleep (1946) και The Long Goodbye – ίσως πάλε τα αρπάξω ολάκερα (στην κράνα) αυθωρεί και παραχρήμα. Διότι ο Paul δείχνει πλέον ακκιζόμενος στην καλλιτεχνική του αυταρέσκεια καθώς το σινάφι (μας) τον ποτίζει σε αστείρευτες ποσότητες το νέκταρ της αποδοχής παρότι έχει στην πορτοφόλα μόλις 7 ταινίες, εκ των οποίων δεν έχει διαπρέψει στην, καλή ώρα, κωμωδία (Punch Drunk Love).

Το Incoherent (ορθότερα) Vice λοιπόν είναι μια, διευκολούμενη από ένα λογοτεχνίζον θήλυ voiceover, σπειροειδής αφήγηση που κάνει το Big Lebowski των Κοενάδων συμβατικότατο στη σύγκριση. Το πρόβλημά μου πάντως δεν ήταν καν η προφανώς συνειδητή στρεψίδικη πλοκή. Η ένσταση είναι  ουσιαστικότερη καθώς υποτίθεται  πως για να την απολαύσεις (γιατί  φυσικά υπάρχουν θελκτικοί λόγοι όπως οι Phoenix - Short - Brolin που αρκούν για να υπομείνεις αυτή την εξαιρετικά δουλεμένη ως  production design φυσαλίδα) πρέπει να πατήσεις το οφφ της κατανόησης και να σανιδώσεις τις αισθήσεις - μα του κάκου. Δεν ένοιωσα. Κι αυτό για ταινία του Anderson είναι οικτρή απογοήτευση. Βάζεις και Elswit με Greenwood που δε δίνουν vibe της στόουνχεντ Καλιφόρνιας, οπότε με διεύθυνση φωτογραφίας και μουσική (που γειώνει έτι πιότερο  η  άστοχη επιλογή  τραγουδιών  της  περιόδου)  στην  απόξω,  μένουν  τα  θαυμάσια κοστούμια, τα μεηκάπια και οι μαγουλάτες φαβορίτες του Γοακίν να κλέψουν την παράσταση. Τρίχες ο θησαυρός δηλαδή.

Για πες: Τα κακά του Malick (To The Wonder) τα είδαμε. Αυτό μούρχεται στο νου μετά το Inherent Vice. Ο PTA εμφανώς, λίγο πριν το κατώφλι των πρώτων–ήντα, ψάχνει κινηματογραφικούς δρόμους που ελάχιστοι έχουν το ταλέντο να το κάνουν όμως η επόμενη ταινία του αισθάνομαι ότι θα είναι κομβική για την μετέπειτα πορεία του. Η εγκωμιαστική κριτική για τον βήχα του ψάλτη δεν τον κάνει καλύτερο στο ψάλσιμο.

Έμφυτο Ελάττωμα (Inherent Vice) Rating




Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Φεβρουαρίου 2015 από την Tanweer
Περισσότερα... »