Movies Ltd

Ποιο αδύναμο φύλο?

του zerVo (@moviesltd)

Ειλικρινά δεν μπορώ να διανοηθώ άλλον επιθετικό προσδιορισμό περισσότερο απατηλό από δαύτον. Ποιο Αδύναμο Φύλο? Και σε ποιον ακριβώς τομέα ανταποκρίνεται αυτή η ελλειπτική διάθεση ισχύος? Σε ουδένα! Οι κυρίες κινούν τα νήματα πάντα και παντού, είναι τα αφεντικά ρε παιδί μου, παίζουν τα αντράκια στα δάκτυλα τους, αλλάζοντας μουτσούνες κατά το δοκούν, ανάλογα με το ποιον έχουν απέναντι τους. Και είτε - το ευκολότερο - δίνουν χώρο, κρατώντας παθητική στάση, κοντράροντας την μάγκικη βαρβατίλα, μέχρι που εκείνη θα επιβεβαιωθεί στο μυαλό του ανδρός, μετατρέποντας τον φουκαρά σε πακεταρισμένο θύμα, είτε παίζουν διαρκώς στην επίθεση, αν στο αντίκρυ τους πέσει κανένας ερωτοκτυπημένος από τα ματάκια τους ρομαντικός κακομοίρης. Όπως και να έχει το μετάλλιο του πάνω χεριού στην όποια σχέση, αποτελεί μονόδρομο, ορίζοντας έτσι στο κάτω μέρος των απανταχού συναισθηματικών κλασμάτων, τον αποκαλούμενο Κοινό Παρονομαστή...

Φαινομενικά ήρεμο μοιάζει το ξημέρωμα στον καφενέ του Κυρ Πλάτωνα, κάπου στο κέντρο του Μοριά. Ταβλάκι, τσιπουράκι, καμιά μπύρα για τον αργόσχολο του χωριού, κουβεντολόι. Την πρωινή ρουτίνα θα σπάσει η είσοδος στο μαγαζί του φιγουρατζή Νίκου, ενός πραγματικού αγροίκου που από την παραγγελία κιόλας του φραπέ, θα σκορπίσει σύννεφα εκνευρισμού στο χώρο. Πρώτος που θα αντιδράσει, στις ορέξεις του ταύρου, ο Αλέξανδρος, ο πιο νέος των θαμώνων, που στημένος μπροστά στον φορητό του υπολογιστή, καρτερεί υπομονετικά το μήνυμα της αγαπημένης του. Λόγο στον λόγο, στην ομήγυρη θα προστεθεί τόσο ο καλόκαρδος καταστηματάρχης, όσο και ο σινιέ και κουλ Δημήτρης, που σύντομα θα αποκαλύψει πως η επίσκεψη του στο χωριουδάκι, οφείλεται στην επερχόμενη γνωριμία του με τα μελλοντικά του πεθερικά.

Λόγο όμως για την παρουσία του στον μακρινό από το κλεινόν άστυ τόπο, έχει και ο συνεσταλμένος μικρός, αφού αυτόν διάλεξε η εκ του μακρόθεν αγαπημένη του για να συναντηθούν για πρώτη φορά, μετά από τέσσερις μήνες γνωριμίες μέσω της οθόνης του λάπτοπ. Αμφότεροι και για διαφορετικούς λόγους, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο χειρισμού της σχέσης τους, θα πέσουν στην κοροϊδευτική διάθεση του μπρουτάλ επιδειξία, που συν τοις άλλοις καταριέται θεούς και δαίμονες, εξαιτίας της πρόσφατης εγκατάλειψης του, από την γυναίκα εκείνη που ξύπνησε μέσα του τον ερωτικό ειρμό.

Και με αυτές τις σεναριακές βάσεις στήνεται στο κέντρο του κλασσικού επαρχιακού καφενείου, με τις ψάθινες καρέκλες, τα τσίγκινα τασάκια και τους ξεθωριασμένους τοίχους, το σανίδι που πάνω του θα ξετυλιχτούν οι πράξεις του θεατρικού διαλόγου, ανάμεσα στην ετερόκλητη ανδρική τετράδα. Του Σοφού, του Αγριάνθρωπου, του Ρεαλιστή, του Ρομαντικού. Καθείς αντιλαμβάνεται την γυναικεία ύπαρξη και με διαφορετικό τρόπο, αφού την έχει πλάσει στο μυαλό του, αποκλειστικά σύμφωνα με τις ανάγκες του. Για τους τρεις που την κοιτούν ερωτικά, εκείνη ορίζει το Πάθος, την Συμβίωση, το Όνειρο, αντίστοιχα. Για τον γεροντότερο της ομήγυρης, το θήλυ προσωποποιείται στην εικόνα της αγαπημένης του κόρης, που την μεγάλωσε μονάχος, ελέω της πρώιμης απώλειας της μάνας της. Για τους τρεις όλο και κάποια μύγα, μικρή για μεγάλη, μπορεί να κάτσει στο σπαθί τους, αναλογιζόμενοι το ταίρι τους. Για τον Κυρ Πλάτωνα, το κορίτσι του είναι το αστέρι του και δεν σηκώνει κουβέντα επί τούτου.

Δεν είναι άσχημη η ιδέα του στησίματος της κομπανίας των αρρένων γύρω από το τετράγωνο τραπεζάκι, με σκοπό την ανταλλαγή - άλλοτε εν θερμώ, άλλοτε ηρεμότερα - απόψεων πάνω στο ίδιο θέμα: Την Κυρά. Και αυτό ακριβώς τον θεματικό σπινθήρα, υποστηρίζει με συνέπεια, άλλοτε κωμικότερα, άλλοτε με πιο συγκινητική διάθεση ο φέρελπις Σωτήρης Τσαφούλιας. Με όπλα στην φαρέτρα του, μια ζεστή φωτογραφία κι ένα κοφτό(τατο) μοντάζ εικόνας και ήχου που τσιμπάει τις αντιδράσεις του καθενός, προκειμένου κτίσει την προσωπικότητα του όχι με τα λεγόμενα, αλλά με τις εκφράσεις του, ο νεαρός δημιουργός τρατάρει ένα ενδιαφέρον σε εξέλιξη φιλμικό ντεμπούτο, διαλεκτικού ύφους και πολυσυλλεκτικής ιδεολογικής αισθητικής. Μείον, αναμφισβήτητα η επιμονή του στα ρητά, της σοφιστείες, τα μοττό, τις κλισεδιάρικες εκφράσεις που χρησιμοποιούν στα λόγια τους οι παγιδευμένοι (κι ας μην το ξέρουν) στο καφενείο κύριοι. Μύριες κάμερες αν ρίξεις, σε αντίστοιχους χώρους συγκέντρωσης, είμαι απόλυτα βέβαιος πως τέτοιους πομπώδεις διαλόγους δεν πρόκειται να ακούσεις σε κανέναν. Λέξεις που λειτούργησαν σίγουρα αποπροσανατολιστικά (αντιθέτως από ότι θα επιθυμούσαν μάλλον) από τον τελικό στόχο, στο να σμιλέψουν πάνω στο μαντέμι, δίπλα στα τσιπροπότηρα και τα αποτσίγαρα την εικόνα της γυναίκας, παίρνοντας λίγο από το πως την νιώθει και αισθάνεται καθείς.

Όχι ιδιαίτερα άνισες οι ερμηνείες των ηθοποιών που συνθέτουν το κουαρτέτο, ίσα ίσα πολύ κοντινές στις τηλεοπτικές κατά βάση, περσόνες που έχει στην πορεία του, κτίσει ο καθένας. Τσαμπουκάς χωρίς αιτία ο Κυριακίδης, ψυχούλα και με το γνώριμο χαμογελάκι του καλού παιδιού ο Δαδακαρίδης, φανφαρόνος, υπερόπτης, αεράτος ευγενής ο Ρένος. Μαριονέτες πρώτης επιλογής οι χαρακτήρες τους στα χέρια της Απόλυτης Αρχής! Ξεχωριστή η παρουσία του εμπειρότερου (κινηματογραφικά ιδίως) όλων, Αντώνη Αντωνίου, που με την άπλετης καλοσύνης ματιά ορίζει το πιο συναισθηματικά φορτισμένο πρόσωπο της ιστορίας, ειδικά από την στιγμή που θα λάβει χώρα η (όχι και τόσο απρόβλεπτη) σεναριακή ανατροπή.

Για πες: Δεν μπορώ να φανταστώ αν θα μπορούσε να φτιαχτεί πιο σφιχτοδεμένο το φιλμ, που εντέλει δίνει στον θεατή του, αρκετή τροφή για κατοπινό κουβεντολόι. Στην δεδομένη οικονομία (μόλις 75 λεπτά διάρκειας) θα προτιμούσα όμως μια πιο ανθρώπινη και προσγειωμένη προσέγγιση της ομήγυρης μέσα από τις ατάκες τους, που θα τις ήθελα να βγαίνουν από την ψυχή τους, αντί να αποτελούν αναπαραγωγή των εξυπνάδων που κάποιος άλλος αμπελοφιλόσοφος, εκστόμισε και τους εντυπώθηκαν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Δεκεμβρίου 2014 από την Odeon

"Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς..."

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Αναγραμματίζοντας το God προκύπτει... Dog, τυχαίο;

Ο Kornél Mundruczó είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση σκηνοθέτη. Δεν έχει κλείσει ακόμα τα 40 κι ολοκλήρωσε ήδη έξι ταινίες μεγάλου μήκους. Όντας Ούγγρος βρίσκεται στη σκιά του Béla Tarr, φαινόμενο σύνηθες σε πολλές εθνικές κινηματογραφίες (ναι, και στην Ελλάδα, είναι πολλοί εκείνοι που αισθάνονται ότι βρίσκονται ακόμα στη σκιά του Θόδωρου Αγγελόπουλου – φαινόμενο πιο έντονο λίγα χρόνια πριν). Μόνο που ο Kornél κατορθώνει να αρθρώσει έναν δικό του ιδιοσυγκρασιακό κινηματογραφικό λόγο. Που βασίζεται στην αποστασιοποίηση αλλά με έναν τρόπο που εντέλει ελκύει τον θεατή. Κι εδώ πετυχαίνει την πιο μεγάλη του επίδοση, την πιο εντυπωσιακή, την πιο ουμανιστική, την πιο παγκόσμια. Υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι η συγκεκριμένη ταινία θα μπορούσε να προκύψει και από χολιγουντιανό στούντιο! Υπάρχουν κι άλλες που αν τις δουν οι άμαθοι επισκέπτες των μούλτιπλεξ θα φρίξουν, ξύνοντας με αμηχανία τα κεφάλια τους. Εντέλει πρόκειται για καλλιτεχνικό επίτευγμα που, παρά την ανισότητα που εμφανίζει και τους – για μερικούς γκρινιάρηδες, εύκολους συμβολισμούς – είναι άξιο θαυμασμού.

Καθόλου τυχαία, η ταινία κέρδισε το βραβείο στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών. Και δεν θα μας κάνει καμία έκπληξη αν βρεθεί στην πεντάδα των ξενόγλωσσων ταινιών στα προσεχή Όσκαρ, κερδίζοντας και το αγαλματίδιο...

Η υπόθεση: Η 13χρονη Λίλι είναι ένα κορίτσι που κατοικεί στη σύγχρονη Βουδαπέστη. Ζει με τη μητέρα της, τον πατριό της και τον αγαπημένο της σκύλο, τον Χάγκεν. Όταν οι κηδεμόνες της θα χρειαστεί να λείψουν σε ταξίδι για δουλειές για όλο το καλοκαίρι, η Λίλι αναγκάζεται να μείνει με τον πατέρα της, έναν κτηνίατρο παραιτημένο και κακόκεφο. Ο μπαμπάς δεν θέλει τον Χάγκεν στο σπίτι του. Κι όταν καλείται να πληρώσει έναν ειδικό φόρο που επέβαλε η κυβέρνηση της Ουγγαρίας σε όσους φροντίζουν ημίαιμα αντί για καθαρόαιμα, αποφασίζει να εγκαταλείψει το σκύλο στο δρόμο προς μεγάλη απογοήτευση και πίκρα της Λίλι. Περιπλανώμενος στους δρόμους, ψάχνοντας τρόπο να γυρίσει πίσω στη Λίλι, ο Χάγκεν πέφτει σε κακοτοπιές. Σε ανθρώπους που προσπαθούν να τον εκμεταλλευτούν. Ο Χάγκεν αγριεύει. Κι όταν του δοθεί η ευκαιρία θα ηγηθεί της εξέγερσης των ημίαιμων εναντίον της ανθρωπότητας. Τι θα γίνει, όμως, όταν τελικά βρει τη Λίλι, η οποία με τη σειρά της δεν είχε πάψει λεπτό να τον αναζητεί;

Η άποψή μας: Ο Χάγκεν (τον οποίο υποδύονται δύο σκύλοι) είναι καφετής. Είναι όμως και ο λευκός θεός της ταινίας. Πρώτη αναφορά λοιπόν, στο «Λευκό σκύλο» (White Dog), του Σάμιουελ Φιούλερ, όπου ένας εκπαιδευτής σκύλων προσπαθεί να αλλάξει τη συμπεριφορά ενός λευκού γερμανικού λυκόσκυλου εκπαιδεύοντάς τον να ορμά μόνο σε μαύρους! Σε κάποιες σκηνές της ταινίας σκέφτεσαι τον «Όλιβερ Τουίστ», σε άλλες τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ ή ακόμα, ακόμα τον «Πλανήτη των πιθήκων» ή και τον... «Σπάρτακο» και το «Κουρδιστό πορτοκάλι» (εντάξει, το παρατράβηξα). Μια αλληγορία, λοιπόν, για τον ρατσισμό, την άρχουσα τάξη των καθαρόαιμων, που πάντα αντιμάχεται τους ημίαιμους, τη βία της εξουσίας, την εκμετάλλευση των ζώων από τον άνθρωπο. Αλλά και μια ταινία για την ενηλικίωση, τη σχέση γονέα – παιδιού, τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα. Ή, όπως πολύ απλά το έθεσε ο ίδιος ο σκηνοθέτης, η ταινία προέκυψε ως απάντηση στην άνοδο των νεοναζί στη χώρα του.

Τεχνικά ομιλώντας το φιλμ είναι άψογο. Σπουδαία σκηνοθεσία, τρομερή διεύθυνση φωτογραφίας, εξαιρετική ηχητική μπάντα και σάουντρακ. 274 σκυλιά συμμετείχαν στα γυρίσματα, ο μεγαλύτερος αριθμός που έχει χρησιμοποιηθεί ποτέ σε μια ταινία, όλα ημίαιμα, όλα μαζεμένα από μάντρες. Και δεν υπάρχουν οπτικά εφέ: η μεγαλειώδης αρχική σκηνή (που επαναλαμβάνεται αυτούσια λίγο μετά το μέσον) και η συναρπαστική, ποιητική σκηνή του φινάλε, που έχει πολύ... προσκύνημα δεν μπορούν παρά να οδηγήσουν τον θεατή να γουρλώσει τα μάτια του. Ο Mundruczó ωριμάζει, αιφνιδιάζει, προβληματίζει. Κάποιοι συμβολισμοί είναι εύκολοι, το φινάλε παραπέμπει σε προδιαγεγραμμένη αποτυχία της επανάστασης («να καλέσω την αστυνομία;» - «όχι ακόμα»), η βία κάποιες φορές ενοχλεί (και μιλάμε για τη βία που υφίστανται τα ζωντανά, έτσι;), το σύνολο όμως είναι σπάνιας αισθητικής και γεμάτο νοήματα που εύκολα γίνονται αντιληπτά αλλά δύσκολα μπορούμε να τα χωνέψουμε και να τα μεταφράσουμε σε τρόπο ζωής.

Ο σκηνοθέτης ισορροπεί συνεχώς σε τεντωμένο σκοινί, έτοιμος ανά πάσα στιγμή να γλυστρίσει στη γραφικότητα και τον... χολιγουντισμό (sic), εντέλει όμως παραδίδει κάτι που λίγο απέχει να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Άνισο μεν, σπουδαίο δε. Κι αν μη τι άλλο, θα σας δώσει τροφή για σκέψη και για κουβέντα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Δεκεμβρίου 2014 από την Ama Films

Με Οικογένεια

του zerVo (@moviesltd)

Πρώτη φορά εμφανίστηκε στις σελίδες των παιδικού ενδιαφέροντος λογοτεχνικών βιβλίων το 1958, ξεπηδώντας από την έμπνευση του συγγραφέα Michael Bond, για να εξελιχθεί κατοπινά και μέσα από τους περισσότερους από 70 τίτλους, μεταφρασμένους σε όλες τοις γλώσσες του κόσμου, σε μια από τις πιο αγαπημένες φανταστικές μορφές των ανήλικων αναγνωστών. Η συμπαθέστατη και μονίμως ευγενική μορφή του Paddington, χαρακτηρισμένη από το κόκκινο τριμμένο καπέλο και το φαρδύ μοντγκόμερι, κατοπινά πέρασε μέσα από τα εξίσου πετυχημένα κινούμενα σχέδια στην μικρή οθόνη για να προσγειωθεί εξαργυρώνοντας την λατρεία του κοινού προς το πρόσωπο του και στις μεγάλες οθόνες, σε μια δημιουργία ανάλογης ευαισθησίας και συγκίνησης, με τις νοσταλγικές θύμησες που ξυπνά ο τίτλος του.

Ορφανός από γονείς, αλλά μεγαλωμένος με αγάπη από την θεία Λούσι και τον θείο Παστούζο, στα βάθη της ζούγκλας του Αμαζονίου, ο μικρός συνεσταλμένος αρκουδάκος, μεγαλώνει έχοντας μέσα του ένα κρυφό όνειρο, να βρεθεί κάποια στιγμή μαζί με την φαμίλια του στο Λονδίνο. Την πόλη που ο Άγγλος εξερευνητής που κάποτε βρέθηκε στα μέρη του, διαφήμισε σαν την πιο φιλόξενη και φιλική στον κόσμο. Μια φυσική θεομηνία που θα πλήξει το τροπικό δάσος, θα δείξει τον δρόμο για την Βρετανική πρωτεύουσα στον σκανταλιάρη και ζημιάρη Σίφουνα, πολύ πιο σύντομα από ότι φανταζόταν, δίχως όμως τα αγαπημένα του πρόσωπα, που θα βρεθεί ολομόναχος, με ένα βαλιτσάκι στο χέρι στο κέντρο της μεγαλούπολης, άγνωστος μεταξύ αγνώστων.

Σε έναν από τους κεντρικούς σιδηροδρομικούς σταθμούς της πόλης, θα τον εντοπίσουν μονάχο, κρυωμένο, πεινασμένο και αποκαμωμένο, οι Μπράουν, μια τυπική τετραμελής Λονδρέζικη οικογένεια, που θα τον περιμαζέψουν από το παγκάκι και θα του δώσουν προσωρινή στέγη, μέχρι να καταφέρει να εντοπίσει τον επιστήμονα που αναζητά. Δίνοντας του το όνομα Πάντιγκτον, παρμένο από την τοποθεσία που τον πρωτσυνάντησε, η Κυρία Μαίρη, κόντρα στις αντιξοότητες που προστάζει η παρουσία ενός αρκουδιού στο σπίτι και ενάντια στην γκρίνια του συζύγου της Χένρι, θα σταθεί δίπλα στο προβληματισμένο ζωάκι, προσφέροντας του στοργή ανάλογη με εκείνη που μοιράζει απλόχερα στα παιδιά της.

Κι έτσι από εκεί που βρέθηκε ξεκρέμαστος στο κέντρο μιας αληθινής ζούγκλας, που δεν έχει σχέση με τον παράδεισο που μεγάλωσε, σε έναν τόπο που κανείς βολεμένος δεν νοιάζεται για τον πλησίον του, αδιαφορώντας για το αν εκείνος από στιγμή σε στιγμή θα καταρρεύσει, ο γελαστός και γλυκόλογος αρκούδος, θα σταθεί τόσο τυχερός, αφού στον δρόμο του θα βρεθούν κάποιοι από τους ελάχιστους που θα μπορούσαν να ανοίξουν την ψυχή τους σε έναν άγνωστο. Δέσιμο που όσο περνά ο καιρός θα εξελιχθεί σε πραγματική αγάπη, ακόμη κι από τον φαινομενικά εχθρικό εκ πρώτης όψης Μίστερ Μπράουν, καθώς η ύπαρξη του θα απειληθεί από την κακιασμένη ταριχεύτρια Μίλισεντ, που ως σπάνιο είδος τον έχει βάλει στο μάτι.

Πίσω από το προφανές, της αφήγησης μιας απλοϊκής στην σύλληψη, ζεστής όμως φαμιλιάρικης ιστορίας που ταιριάζει απόλυτα στο γιορτινό πνεύμα των Χριστουγέννων, η δημιουργία του Paul King, που στηρίζεται από το παραγωγικό τιμ του Harry Potter, κρύβει και κάποια βαθύτερα μηνύματα, που κυρίως έχουν να κάνουν με την αποξένωση που παρατηρείται στις σύγχρονες κοινωνίες, αλλά και τον χαρακτηρισμό των γραφικών που επικολλάται πάνω σε όσους δείχνουν φιλανθρωπική (δόκιμος εδώ ο όρος παρότι μιλάμε για ζωντανό) διάθεση. Οι Μπράουν που αναλαμβάνουν την κηδεμονία του Πάντινγκτον, θα θεωρηθούν φρικιά από τον περίγυρο τους, επειδή έδωσαν ένα πιάτο φαγητό σε έναν φτωχό και μόνο άστεγο, τάξη που προσωποποιείται πάνω στην αγαπησιάρα φιγούρα του.

Το σενάριο πολύ πιο έξυπνο και ευκίνητο από ότι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς σε πρώτη ανάγνωση, κρύβει σεκάνς κεφιού και γέλιου, μα και συγκίνησης και βουρκωμάτων, βρίσκει ανταπόκριση τόσο πάνω στην καλοσχηματισμένη καφέ τριχωτή μορφή του άγριου ζώου, αλλά και στις εκφράσεις των ηθοποιών που τον περιβάλλουν. Προεξάρχουσας της ευαίσθητης Sally Hawkins μιας εκ των ποιοτικότερων ερμηνευτριών του σύγχρονου εγγλέζικου σινεμά, που βοηθιέται απόλυτα τόσο από τους Bonneville (σύζυγος), Capaldi (γείτονας), Broadbent (παλιατζής), όσο και από την μεταμοντέρνας κοψιάς Nicole Kidman, που μέσα στα στενά δερμάτινα της ορίζει μια εναλλακτική εικόνα της Κρουέλα Ντε Βιλ.

Για πες: Σωστά δεμένη και προσεγμένη ιστορία, που δεν θα αφήσει ασυγκίνητο όχι μόνο τον νεαρόκοσμο, που γι αυτόν φτιάχτηκε ας μην κρυβόμαστε, αλλά και τους ενήλικες συνοδούς, που θα νιώσουν ένα φιλανθρωπικό σπρώξιμο στο αντίκρυ της παγωμένης αδιαφορίας του περίγυρου, προς καθετί υποτιθέμενα άχρηστο, όπως θεωρούν προς την καθημερινότητα τους. Δεν θα με εκπλήξει το σίκουελ, εφόσον μιλάμε για μια από τις κορυφαίες εμπορικές στιγμές της σεζόν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Δεκεμβρίου 2014 από την Odeon

Όλα για το χρυσό

του gaRis (@takisgaris)

Ξέρεις το oscar-whoring του Stephen Daldry (Billy Elliot, The Hours, The Reader, Extremely Loud & Incredibly Close). Κάθε λιμάνι και καημός, 4/4 υποψηφιότητες για Καλύτερη Ταινία. Κατά πόδας ο Bennett Miller. Capote, Moneyball και τώρανες ο Αλεπουπιάστης. Χρόνια ταλαιπωρία ως στην τελική έξοδο προς τα φέστιβαλς. Έλαμψε στις Κάννες. Στο Τορόντο παγώσαμε. Η αληθινή ιστορία των αδελφών Μαρκ και Ντέιβ Σούλτζ (Channing Tatum και Mark Ruffalo), αμφότεροι Ολυμπιονίκες της πάλης στα Ρεηγκανικά 80ς, παιχνιδάκια στο ράντσο - κουκλοθέατρο του ζάμπλουτου Τζων Ντυπόντ (Steve Carell) με το ομότιτλο και λίαν εύγλωττο όνομα. Το νόημα: Πιάσε την αλεπού - φέρε το χρυσό για να αποδείξω τι αξίζω στην αμφισβητία υπέργηρη μητέρα μου (Vanessa Redgrave).

Παγωμάρα στα πλάνα, ελεγειακό, ασφυκτικό τέμπο που ξοδεύει κοντά δυόμιση ώρες για να φωτοσκιάσει χαρακτήρες ενός αρσενικού τριγώνου όπου ανάμεσα στον παράφρονα υπερπατριώτη και αντι-κοινωνικό Ντυπόντ και τον ανώριμο στην πάλη να φύγει από τη σκιά του μέντορα αδελφού του Μάρκ, την πληρώνει ο συνετός οικογενειάρχης Ντέηβ που μοιάζει ίσως με τον μόνο βαρύνοντα χαρακτήρα της ταινίας όπως τον υποδύεται απροσποίητα ο Ruffalo. Το τέλος είναι τόσο αντι-κλιμακτικό που αισθάνεσαι ότι ο Miller κάνει τα αδύνατα - δυνατά να χαϊδέψει την κριτική κοινότητα, θυσιάζοντας κάθε συναισθηματική ταύτιση με το δράμα στο βωμό της αποφυγής κοινότοπων κλισέ. Μια υπερπροσπάθεια, συνεπικουρούμενη από το κείμενο του ντουέτου Futteman και Frye (Something Wild) να τονιστεί το δίπολο της εκκεντρικής πλουτοκρατίας από τη μια και του αθλητικού προλεταριάτου (αυτά τα παιδιά παλεύανε σα να λέμε μαζί με το Μυγιάκη και το Χολίδη τότενες) από την αντίπερα, ώστε το σχόλιο να αγκαλιάσει τη στυγνή εκμετάλλευση του αθλητικού ιδεώδους από τον πνιγηρό εναγκαλισμό του με το sponsoring.

Με αχρείαστο make up και μυτόνγκα ο Steve Carell κάνει τη στροφή στην ποιότητα που δειλά άρχισε με το The Way, Way Back και ομολογουμένως έχει μια σκοτεινή υποκριτική πλευρά που τον κάνει πιστευτό σε ρόλους κακού, όταν δεν το μαρσάρει όπως εδώ που στιγμές έρχεται αυθόρμητος ο γέλως σε μια ταινία που σφίγγεται να μη χαμογελάσει καν. Οι γυναικείοι χαρακτήρες είναι περίπου ανύπαρκτοι, όπως αυτός της Sienna Miller - συζύγου του Ruffalo. Η κλινική ματιά του Bennett υπηρετείται από τον ανερχόμενο κινηματογραφιστή Greig Fraser (Zero Dark Thirty) ενώ ο προσφάτως βραβευμένος (The Life of Pi) Καναδός Mychael Danna υπογράφει ίσως ένα από τα πλέον υποτονικά σκορ της πλούσιας καριέρας του.

Για πες: Το Foxcatcher είναι ένα καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο εκπαιδευμένο στην καταδίωξη οσκαρικού χρυσού. Φειδωλό με το θεατή και με απανωτά κλεισίματα ματιού στην κριτική νομενκλατούρα, προόρισται για να ζήσει και θα ζήσει μέχρι το Μάρτη. Με λιγότερη πίστη στα συν της ανθρώπινης αξίας στον πυρήνα των ιδεών του από ότι στο Moneyball και εμφανώς πιο αυτάρεσκο από το Capote, αφηγείται μια ιστορία που αφήνει μια φευγαλέα πίκρα με το να δηλώνει φαταλιστικά το πόσο τραγικά ευάλωτοι είμαστε στην αποτυχία. Το ότι δεν μας κερδίζει με το μήνυμά του όμως οφείλει να χρεωθεί στο ίδιο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Δεκεμβρίου 2014 από την Seven / Spentzos

Που θα είσαι, με ποιον θα είσαι, όταν τα πάντα καταρρεύσουν? Επιστροφή στην παλιά καλή εποχή των φιλμς καταστροφής, υπόσχεται η περιπέτεια καταιγιστικής δράσης και σασπένς San Andreas, που με την χρήση των ειδικών εφέ και της τεχνολογίας, καλείται να αναπαραστήσει στην μεγάλη οθόνη, το τρομακτικότερο ίσως των φυσικών φαινομένων, τον σεισμό. Μεγέθους μάλιστα 9 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, γεννημένος από το ρήγμα του Σαν Αντρέας της Καλιφόρνια, που θα ισοπεδώσει ολόκληρο το Σαν Φραντσίσκο, προκαλώντας το χάος και προκαλώντας τον θάνατο εκατοντάδων ανθρώπων. Ο ήρωας της ιστορίας μας είναι οδηγός ελικοπτέρου και ευρισκόμενος σε υπηρεσιακή αποστολή δεν θα διστάσει να λειτουργήσει αυτοβούλως προκειμένου να διασώσει την μονάκριβη θυγατέρα του, που έχει θαφτεί κάτω από τα ερείπια ενός πολυόροφου κτιρίου. Η σκηνοθεσία της ενδιαφέρουσας όπως αποκαλύπτει και το δυναμικό τρέιλερ ταινίας, ανήκει στον Brad Peyton, που έχει δοκιμαστεί στις πιασάρικες adventures, αν θυμηθούμε πως δικό του ήταν το Journey 2, εκεί που συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τον σωματώδη και δημοφιλή πρώην παλαιστή και νυν σούπερ σταρ The Rock...

...ο οποίος Dwayne Johnson με την γνωστή ορμή του κρατά εδώ τον βασικό ρόλο του διασώστη, έχοντας δίπλα του ένα σημαντικής ερμηνευτικής αξίας υποστηρικτικό καστ αποτελούμενο από τους Carla Gugino, Alexandra Daddario, Ioan Gruffudd, Archie Panjabi, Hugo Johnstone-Burt, Art Parkinson και Paul Giamatti. Η οργή της φύσης θα ξεσπάσει στις αίθουσες στις 29 Μαίου σε διανομή της Warner Bros και αναμένεται πραγματικός εισπρακτικός χαμός!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουνίου 2015 με τον τίτλο San Andreas: Επικίνδυνο Ρήγμα από την Tanweer

Ακόμη και τα πιο απίθανα όνειρα ξεκινούν με ένα απλό βήμα... Η ιδέα πάρθηκε αμέσως μετά την προβολή του συγκλονιστικού ντοκιμαντέρ του James Marsh, Man On A Wire, εκεί που μέσα από αρχειακό υλικό παρουσιάστηκε το απίστευτα ριψοκίνδυνο εγχείρημα. Μια ιστορία πρόκληση για τον κορυφαίο μαέστρο Robert Zemeckis, προκειμένου να φτιάξει την απόλυτη περιπετειώδη φιλμική εμπειρία, βασισμένος στο περπάτημα του Γάλλου ισορροπιστή Φιλίπ Πετίτ, να βαδίσει πάνω σε τεντωμένο σκοινί, την απόσταση που χωρίζει τις ταράτσες των (ισοπεδωμένων πια) Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης. Η αίσθηση ιλίγγου που αφήνει το τρέιλερ στην πρώτη του ανάγνωση, πραγματικά κόβει την ανάσα, κάτι που ο σπουδαίος σκηνοθέτης υπόσχεται να προσφέρει σε υπερθετικό βαθμό, παρουσιάζοντας το πόνημα του σε πραγματική τρισδιάστατη φόρμα, αλλά και σε ΙΜΑΧ για όσους τυχερούς θα βρεθούν στις ειδικές αίθουσες να το απολαύσουν. Το The Walk, εκεί που ο πλάστης των Forrest Gump, Polar Express, Back To The Future, Cast Away και Flight, υπόσχεται να ξεπεράσει τον καλύτερο του εαυτό, συνδυάζοντας τα ειδικά εφέ με τα ακραία συναισθήματα θέλησης του ανθρώπου, πρόκειται να κάνει την επίσημη πρώτη τους στους κινηματογράφους, στις 2 Οκτωβρίου 2015 από την Sony.

Φυσικά μια τέτοια σπουδαία ταινία δεν θα μπορούσε να μην έχει ένα αναλόγου διαμετρήματος αστέρι στις εικόνες του, γι αυτό και ο Joseph Gordon Levitt είναι εκείνος που επελέγη για να υποδυθεί τον Φραντσέζο ονειροπόλο. Μαζί του το καστ ολοκληρώνουν οι James Badge Dale, Ben Schwartz, Charlotte Le Bon, Clément Sibony και César Domboy.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Οκτωβρίου 2015