Movies Ltd

Με την παραγωγή να ξεκινά σε δύο περίπου μήνες από σήμερα και με τον σκηνοθέτη Sam Mendes να έχει ήδη στην φαρέτρα του τα βασικότερα συστατικά της μεγαλύτερης επιτυχίας στα χρονικά του σημαντικότερου κινηματογραφικού ήρωα όλων των εποχών, δηλαδή τους Daniel Craig, Ralph Fiennes, Ben Whishaw και Naomie Harris που επιστρέφουν, έφτασε η στιγμή για να ανακοινωθούν οι καινούργιες προσθήκες στο καστ του Bond 24. Πρώτη και καλύτερη, μεταγραφή από το αντίπαλον δέος του Mission Impossible, η εκρηκτική Φραντσέζα Lea Seydoux, που καθώς φαίνεται μεταπηδά από τις ανεξάρτητες ευρωπαϊκές παραγωγές, στο αναμφίβολο μπλοκμπάστερ, για να υποδυθεί την μοιραία γυναίκα της ιστορίας. Η Γαλλίδα που απέσπασε το βραβείο ερμηνεία του φεστιβάλ των Καννών για την παρουσία της στο πολυσυζητημένο Blue Is The Warmest Colour, διαθέτει ήδη μια κάποια εμπειρία από ακριβά πρότζεκτς, χάρη στην παρουσία της τόσο στις Επικίνδυνες Αποστολές στο πλάι του Tom Cruise, όσο και από το πέρασμα της από τους Inglourious Basterds του Tarantino. Ο ατιτλοφόρητος πάντως ακόμη νέος Μποντ, έχει προγραμματιστεί για να καταφτάσει στις αίθουσες στις 6 Νοεμβρίου του 2015.

Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σε αυτό τον κόσμο, τα σφυριά και τα καρφιά. Εσύ με ποιανού την πλευρά είσαι? Φέροντας το μοτό στην μαρκίζα, Ποτέ Μην Απορρίπτεις έναν Απατεώνα, έρχεται η ανατρεπτική περιπέτεια Focus, που υπογράφουν οι Glenn Ficarra και John Requa, δηλαδή οι ευφυείς κύριοι που κρύβονται πίσω από τα πανέξυπνα, Crazy, Stupid, Love και I Love You Phillip Morris. Πρόκειται για μια καλογυρισμένη όπως αποκαλύπτει και το πιασάρικο τρέιλερ Con Movie, που στο επίκεντρο της βρίσκεται ο αετονύχης Νίκι, από τους πλέον ονομαστούς λωποδύτες στον χώρο του υποκόσμου, που παίρνει κάτω από την εποπτεία του την πρωτάρα, εντυπωσιακής θωριάς, Τζες, για να την διδάξει τα κόλπα της δουλειάς. Τρία χρόνια μετά κι ενώ είχαν αναπτύξει μια σχέση περισσότερο κι από φιλική, οι δυο τους θα συναντηθούν και πάλι στο Μπουένος Άιρες, εκεί που πρόκειται να λάβει χώρα ένας φημισμένος αγώνας αυτοκινήτων και κατά την διάρκεια του οποίου, η πεπειραμένη πλέον αρτίστα της κλεψιάς, έχει στήσει το τέλειο σχέδιο. Κοσμοπολίτικο το ύφος και ενίοτε γλαφυρό στην ανάπτυξη του στόρυ, κάτι που σημαίνει πως το Focus δύσκολα δεν θα αποτελέσει εμπορική επιτυχία, από τις 27 Φεβρουαρίου 2015, όταν και θα κάνει την εμφάνιση του στους κινηματογράφους.

Άλλωστε πέρα από τον σούπερ αστέρα Will Smith, που δύσκολα κάνει επιλογές που δεν τυγχάνουν της αποδοχής του κοινού, μαζί του βρίσκεται και η Margot Robbie, η ζωντανή κούκλα δηλαδή από το Wolf Of Wall Street, για να συνθέσουν μαζί το ντουέτο των ληστών που οραματίζονται να πετύχουν το κόλπο γκρόσο. Μαζί τους το καστ ολοκληρώνουν και οι Rodrigo Santoro και Gerald McRaney.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Άστο να ΜΗ μείνουμε φίλοι...

του zerVo (@moviesltd)

Αφού η ίδια η ζωή το έχει αποδεχτεί πλέον, πως ούτε μισή φορά στο εκατομμύριο στεριώνει ετερόφυλη φιλία, δεν αντιλαμβάνομαι για ποιον ακριβώς λόγο, το σινεμά, προσπαθεί να αποδείξει το αντίθετο. Σε πάνω από μια χούφτα περιπτώσεις στο πρόσφατο διάστημα, ρομαντικέ κομεντί, χολιγουντιανές τε και ανεξάρτητες, ξεκίνησαν το ερωτικό πινγκ πονγκ, με ματιές κλεφτές ανάμεσα σε κολλητάρια, που και καλά ποτέ δεν θα έκαναν το βήμα παραπάνω, μα στο φινάλε το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο και το αυτό. Στεφάνι, άντε το λιγότερο βέρα λογοδοσίματος. Όπως καλή ώρα στο παρόν Καναδέζικο What if και στην γλυκερή αφισούλα του μάλιστα, που ανάμεσα στα βλέμματα των Friends κοτσάρεται κι ένα φαρδύ πλατύ ερωτηματικό. Έλα μου ντε, τι θα συμβεί στο τέλος κι αγωνιώ...

Σε πάρτι γνωρίστηκαν κι αντάλλαξαν τηλέφωνα, γιατί πίστεψαν πως τα ενδιαφέροντα του είναι κοινά και πάνω σε αυτά θα μπορέσουν να κτίσουν μια ισχυρή φιλία. Ο συμπαθητικούλης Γουάλας, αποτυχών της ιατρικής σχολής, εξαιτίας κυρίως της απιστίας της συμφοιτήτριας του και επί χρόνια αγαπημένης του, που τον άφησε για τα μάτια του καθηγητή τους, γεγονός που ακόμη δεν έχει ξεπεράσει και η γελαστούλα Τσάντρι, σχεδιάστρια animation, που υποτίθεται περνά καλά στην σχέση της με πολυάσχολο και πολυτάξιδο δικηγόρο. Κι αν αμφότεροι αμελήσουν να επικοινωνήσουν για να συναντηθούν και πάλι, θα φροντίσει γι αυτό μια βραδιά στην κινηματογραφικής αίθουσα του κέντρου του Τορόντο, που θα επισκεφτούν ο καθένας μονάχος για να απολαύσουν ταινιούλα...

Για όλα φταίει το cineplex λοιπόν, αφού οι δυο τους ολοένα και θα συναντιούνται περισσότερο, θα βγαίνουν βόλτες παρέα, θα αποκτήσουν κοινούς γνωστούς και θα εισέλθουν στον ίδιο κύκλο και φυσικά τα χνωτάκια τους θα πλησιάζουν όλο και κοντύτερα, καθώς το κολλητιλίκι θα εξελίσσεται σε ισχυρό δέσιμο. Τα σημάδια του δεσμού δεν θα αργήσουν να κάνουν την εμφάνιση τους, ειδικά από την μεριά εκείνου, που η μελαγχολία από τον χωρισμό έχει σκεπάσει την γαλανή του θωριά, όχι πάντως πως κι η πιτσιρίκα δεν θα δείξει το ανάλογο ενδιαφέρον, τουλάχιστον στα σχέδια της κι αν δεν εκδηλώνεται ας όψεται η πίστη στον καλό της, που σήμερα πετάει για Άμστερνταμ και αύριο βρίσκεται στο Δουβλίνο για...δουλειές. Δύσκολα όμως η μοίρα θα αφήσει μια τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη και δεν θα αξιώσει το ντουετάκι, να εξελίξει την φιλία του, σε αυτό που λέμε κάτι παραπάνω.

Πολύ, υπερβολικά πολύ όμως, φιλόδοξη στους σκοπούς της είναι η ανεξάρτητη ταινία του Michael Dowse (Take Me Home Tonight) που από τα αρχικά κρέντιτς μοιάζει να επιθυμεί να κολλήσει δίπλα στο πανδύσκολα ξεπεράσιμο 500 Days Of Summer, το οποίο αβασάνιστα και δίχως φραγμούς παλεύει να αγκαλιάσει σε ύφος, θέμα και προοπτική. Το αγόρι να βρίσκεται σε δυσμενή θέση, το κορίτσι να κρατά το πάνω χέρι, τον περίγυρο να επιδίδεται σε εξυπνάδες μπας και τους φέρει κοντύτερα και την φύση, απλώς να περιμένει υπομονετικά, πότε το πασιφανές θα γίνει και πραγματικότητα. Κάποιες ανατροπές που θα βγάλουν το ζευγαράκι από το μονοπάτι της ολοκλήρωσης, κάποιοι αστάθμητοι παράγοντες (όπως η λυσσάρα αδελφή της Τσάντρης) που πάνε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο να χαλάσουν το προξενιό, κάποια μουτράκια που σου δίνουν την εντύπωση πως δεν θα επέλθει το ανεπανόρθωτο, αλλά εντάξει δεν είναι κάθε μέρα της αχώνευτης Summer, για να μείνει το παλικάρι μονάχο στον λόφο να ατενίζει την πόλη από ψηλά, έχοντας χάσει κάθε ερωτικό ενδιαφέρον...

Για πες: Αν και δεν το πίστευα αρχικά, εντέλει οι δύο βασικοί ρόλοι, υποδυόμενοι από πρόσωπα γνώριμα και ιδιαίτερα χαμογελαστά, είναι εκείνοι που έθεσαν τις βάσεις για να γίνει αποδεκτό με εύπεπτο τρόπο το What If (και πρώην The F Word, τίτλος που ευτυχώς δεν επελέγη εντέλει). Ο Daniel Radcliffe, εμφανώς αγχωμένος να εξαργυρώσει κάποια στιγμή την τεράστια Ποτερική ώθηση στην καριέρα του, δέχεται ευχαρίστως το πολύ πιο άνετο άγγιγμα της Zoe Kazan και έτσι συνθέτουν ένα όμορφο και στυλάτο, πλην όχι φανφαρόνικα εντυπωσιακό στην όψη δίδυμο, που με άνεση αποδίδει τους χαρακτήρες και πείθει πως αυτοί οι δυο κάποια στιγμή θα κατάφερναν να γίνουν ταίρι. Όχι πως είχαν αφήσει και κανέναν με την απορία αποξαρχής, πως δεν θα συνέβαινε κάτι τέτοιο στο χάπι εντ, βέβαια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Οκτωβρίου 2014 από την Neo Films

Λύση της παρεξήγησης

του zerVo (@moviesltd)

Κανείς όμοιος του. Το όνομα του και μόνο, ορίζει τον υπ αριθμόν ένα παράγοντα φόβου και τρόμου στα παγκόσμια χρονικά, πρωτίστως των θρύλων και των παραδόσεων και κατοπινά των λογοτεχνικών έργων και φυσικά των κινηματογραφικών αφηγήσεων που αναφέρθηκαν στο πρόσωπο του. Πρόσωπο αληθινό, υπαρκτό, ιστορικό, σύμφωνα με τις γραφές και πολύ μακρινό από εκείνο που μετάλλαξε ο φιλμικός φακός για να συντάξει τις ανατριχιαστικές γκραν γκινιόλ αναφορές του. Για λίγα λεπτά, στην ποιοτικότερη αναφορά του σινεμά στον Κόμη Δράκουλα μέχρι σήμερα, στο ίντρο του έργου του Coppola, γνωστοποιήθηκε στο κοινό, η αληθινή ρίζα, η προέλευση του μύθου. Στο Dracula Untold, ξετυλίγεται σε όλο της το εύρος και προς αποκατάσταση του ονόματος ενός μαχητή κι όχι ενός αιμοβόρου όντος, η επική πραγματικότητα.

Βαλκάνια 1462. Ο καλά οργανωμένος και πολυπληθής Οθωμανικός στρατός, κάτω από την καθοδήγηση του Μωάμεθ του 2ου (του πορθητή), καταλαμβάνει την μία μετά την άλλη τις στρατηγικές περιοχές της χερσονήσου, επεκτείνοντας τα φρούρια της ανερχόμενης αυτοκρατορίας. Επόμενος στόχος των Μουσουλμάνων, η Βλαχία, ζώνη που επεκτείνεται στα νότια των Καρπαθίων και διοικείται από τον Χριστιανό Βοεβόδα Βλαντ Τέπες, που δείχνει διατεθειμένος να πουλήσει πολύ ακριβά το τομάρι του. Ειδικά από την στιγμή που θα πληροφορηθεί πως οι εχθροί, αιχμαλώτισαν στις τάξεις τους τον μεγάλο του γιο, μετατρέποντας τον σε Γενίτσαρο, πανέτοιμο να πολεμήσει ενάντια στο λαό των προγόνων του.

Με τις ορδές των αμέτρητων Οθωμανών να προσεγγίζουν τις όχθες του Δούναβη και να μην διαφαίνεται στον ορίζοντα η παραμικρή αχτίδα σωτηρίας, ο Βλαντ θα εναποθέσει τις ελπίδες του βασιλείου και της οικογένειας του, στο φίλτρο του αρχαίου μάγιστρου Καλιγούλα. Που θα του αποδώσει ισχύ εκατό ανδρών, ικανότητες υπερανθρώπου και δυνάμεις να αντιμετωπίσει έστω και μόνος του, ολάκερο το ασκέρι του Μεχμέντ. Η συμφωνία με τον Διάβολο, έχει όμως και τις αναπόφευκτες συνέπειες της.

Κι έτσι ακριβώς ξεκινάει το παραμύθι της δίψας για αίμα από τον Δρακουλέα, κατά το πατρώνυμο του, καθώς σύμφωνα με την Φαουστική ανταλλαγή, εκείνος δεν θα έπρεπε να δώσει απλά την ψυχή του, αλλά να μεταβληθεί σε θηρίο ανήμερο, που τρέφεται με όλων των λογιών το Ρέζους. Πρωτόγνωρη κατάσταση που πρωτίστως θα ξενίσει τον ίδιο, μα που πανεύκολα θα ξεπεράσει το σοκ καθώς οι νίκες θα γλυκάνουν την μετάλλαξη, δεν θα συμβεί όμως το ίδιο, τόσο με τους πολύ κοντινούς του ανθρώπους, όσο και με τους αυλικούς του, που θα τον θεωρήσουν σύντομα σκοτεινό έργο του Σατανά.

Πολύ ενδιαφέρουσα και μάλιστα σε ιδιαίτερα συμπιεσμένη γραφή, δίχως να ξεχειλώνει η ματιά του Gary Shore πάνω στην γέννηση, την εξέλιξη και το ηρωικό φινάλε του Κόμη Δράκουλα, σχηματοποιημένη μέσα σε ένα περιβάλλον κομικένιο, όπως των 300, που το ζωγραφιστό φόντο παίζει κι εκείνο τον δικό του ρόλο στην ανάπτυξη του στόρι. Ακολουθώντας πιστά τις προσταγές των superhero αφηγήσεων της Marvel και της DC, ο μαχητικός και ιδεαλιστής ηγέτης, εξελίσσεται σε σωτήρα για τον τόπο του, αψηφώντας τις όποιες συνέπειες μπορεί να επιφέρει το κοντράτο με τον Βελζεβούλη στον ίδιο, που θα τον μετατρέψει σε έναν Γοτθικού τύπου Νοσφεράτου, με ηθικές αξίες όμως και κυρίως ριζοσπαστική λογική.

Για πες: Σύμφωνοι δεν μπορούμε να κάνουμε λόγο για κανέναν Άρχοντα Δακτυλιδιών, άλλωστε η παραγωγή είναι πάμφτωχη αναλογικά για να επενδύσει σε εφέ και πρωταγωνιστές, ούτε φυσικά για διαχείριση από τον δημιουργό ηθοποιών τεράστιου βεληνεκούς, όπως ο Gary Oldman, που άφησε εποχή υποδυόμενος τον χαρακτήρα που τόσο ευαίσθητα και λυρικά ανέλυσε στο έργο του ο Bram Stoker. Μιλάμε όμως για μια καθαρόαιμη περιπέτεια που σε κανέναν της σημείο δεν γονατίζει σε τέμπο, διατηρώντας μάλιστα το σασπένς αναλλοίωτο ίσαμε το φινάλε, εφόσον ουδείς μπορεί να προβλέψει τι πρόκειται να συμβεί στον απέθαντο. Ίσως, ακόμη και μετά το φινάλε θα πρόσθετα, χάρη στον συμπαθητικό εκσυγχρονισμό του legend...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Οκτωβρίου 2014 από την UIP

του zerVo (@moviesltd)

Και ξαφνικά έρχεται εκείνη η στιγμή που η ανασφάλεια σε τυφλώνει. Νιώθεις σαν παγιδευμένος σε ένα θεοσκότεινο δωμάτιο χωρίς την παραμικρή οδό διαφυγής, με τις αισθήσεις νεκρές να αντιληφθούν, να νιώσουν τον περίγυρο κι εσένα στο μέσον του έρμαιο της ακραίας συναισθηματικής φόρτισης. Είμαι ακόμη ικανός, είμαι ακόμη ζωντανός, είμαι ακόμη ποθητός, ενεργός, θετικός, εντέλει άνθρωπος? Σκιές πέρα δώθε τρομάζουν, σειρήνες προδιαθέτουν για τον επερχόμενο όλεθρο, ο φόβος έχει κυριεύσει ψυχή και σώμα και οι αντιδράσεις μοιάζουν επικίνδυνα άτσαλες και ανώριμες. Τότε, αν είσαι δυνατός, ανοίγεις τα μάτια διάπλατα και ρίχνεις φως στην μουντάδα που σε έχει αγκαλιάσει. Θα το παλέψω κι ότι βγει...

Πρωτευουσιάνα αστή η 35χρονη Ίνγκριντ, έχει πολύ πρόσφατα απολέσει ολοκληρωτικά την όραση της και μέσα στην ερημιά και την απομόνωση που την έχει θέσει η τύφλωση, παλεύει να ορθώσει το ανάστημα της για να αντιμετωπίσει αυτή την νέα για εκείνη εμπειρία. Αποκομμένη συναισθηματικά από τον πολυάσχολο πολιτικό μηχανικό σύζυγό της, Μόρτεν, δίχως να έχει αποκτήσει μαζί του παιδιά, κάτι που θα την βοηθούσε να ξεπεράσει την έκδηλη μοναξιά της, η συντετριμμένη εσωτερικά από την τραγωδία που την κτύπησε γυναίκα, μένει διαρκώς κλειδωμένη μέσα στους τέσσερις τείχους του διαμερίσματος της, έχοντας χάσει το παραμικρό ενδιαφέρον για όσα συμβαίνουν πίσω από την σφαλισμένη του πόρτα, εκεί έξω στην κοινωνία.

Εκεί που στριφογυρνούν περιθωριακοί τύποι σαν τον Έιναρ, παθολογικό πορνόβιο του ίντερνετ, που θολωμένος από την αποχαύνωση της οθόνης, δεν βρίσκει το σθένος να προσεγγίσει μια πραγματική γυναίκα, να την γνωρίσει καλύτερα, να της εκμυστηρευτεί το ερωτικό του πάθος και σαν την Έλιν, μια προσφάτως χωρισμένη γυναίκα, που παραπεταμένη από άντρα και παιδί, αναζητά την αγάπη, σε ιστοσελίδες γνωριμιών του διαδικτύου. Σε μια από αυτές θα συναντήσει τον Μόρτεν, που προβληματισμένος από την πάθηση της συμβίας του, δεν αντέχει πλέον να μοιράζεται μαζί της το ίδιο κρεβάτι.

Γνώριμο το, δεν το λες και ηλιόλουστο, πρόσωπο του Βορειοευρωπαϊκού κινηματογράφου, υποφωτισμένο και συνήθως κατσούφικο, μονίμως στενοχωρημένο και απόμακρο, εδώ επιχειρεί μια ελαφρών μοιρών στροφή προς το ελάχιστα πιο γλαφυρό πνεύμα, με μια δημιουργία καλοστημένη σεναριακά και ευρηματική, που επιχειρεί να αναδείξει ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα των Δυτικών κοινωνιών, την αποκαλούμενη κρίση της μέσης ηλικίας. Από τα πλέον ταλαντούχα στελέχη της κινηματογραφικής σκηνής της Νορβηγίας, με σκριπτ δικά του να έχουν στολίσει φιλμς με διεθνή απήχηση, ο Eskil Vogt στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, προσεγγίζει το πρόβλημα με αλληγορία στο βλέμμα, τοποθετώντας στο επίκεντρο του, μια γυναίκα (φυσικά, είναι δεδομένα και το πιο ανασφαλές των φύλων) που αισθάνεται τον πνιγμό να την κυριεύει, μιας και δεν έχει κατορθώσει στην μέχρι τώρα ζωή της, όλα όσα της επιβάλλει ο περίγυρος να πετύχει. Καριέρα, οικογένεια, περιουσία. Είναι η ώρα που σβήνουν τα φώτα και χάνει τον κόσμο γύρω της, απελπισμένη, τρομοκρατημένη, μην τυχόν και χάσει, ακόμη και τα λίγα που της έχουν απομείνει. Κατά κύριο λόγο τον αγαπημένο της, καταλύτη άλλωστε των κατορθωμάτων που ονειρεύτηκε.

Η διέξοδος της όχι και πιτσιρίκας Ίνγκριντ - δεν διασαφηνίζεται, μα είναι προφανές - η συγγραφή ενός βιβλίου, με ήρωες φανταστικούς, που κινούνται όμως στο γνώριμο περιβάλλον της, είναι οικείοι και ενίοτε παρεμβαίνουν και στην ίδια της την ζωή. Αυτοί είναι και ο συμπαθής, αν και ατσούμαπλος διεστραμμένος Έιναρ και η πεταχτούλα Έλιν, που έχει βαλθεί να την κλείσει το σπίτι. Οι τροχιά που το θέμα κινείται πια δεν είναι μία, η αληθινή, αλλά ο οίστρος της συγγραφέως την έχει σπάσει σε δύο, τρεις διαφορετικές ράγες, που μπλέκουν το φανταστικό με τον εφιάλτη και τον ρεαλισμό με την φαντασίωση. Η μοναχική ξανθιά μάχεται, παλεύει να ξεπεράσει την φουρτούνα. Και μόνο αν πετάξει το λευκό μπαστουνάκι από το χέρι, είναι πιθανόν να τα καταφέρει.

Για πες: Ζεστή φωτογραφία, του Έλληνα Θύμιου Μπακατάκη, επιλεγμένες διασκευές γνώριμων μουσικών ήχων, μοντάζ κοφτό που αλλάζει μονομιάς την διάθεση του θεατή, εναλλαγές των σκηνικών και της ροής απροσδιόριστες σαν βγαλμένες από τα προσχέδια του Kaufman και μια κομψά σμιλεμένη κορμοστασιά, εκείνη της Ellen Dorrit Petersen, στήνουν τον καμβά που πάνω του ξετυλίγεται το απρόβλεπτης λογικής Blind. Που παρόλο τον μηδενικής όρασης τίτλο του, ανοίγει για τα καλά τα μάτια και με ξεχωριστή, ιδιαίτερη μέθοδο, μπροστά στο υπαρκτό θέμα...

Μέθοδος Lipton

του zerVo (@moviesltd)

Είναι εντέλει η λύση ενάντια στους διαρκείς ιούς που απειλούν έναν λειτουργικό οργανισμό, η απομόνωση του σε ένα περιβάλλον αποστειρωμένο και περικυκλωμένο από πανύψηλα τείχη, που προβάλλουν αντίσταση σε κάθε λογής εισβολείς που επιθυμούν να διαταράξουν τις ισορροπίες του? Έναν κόσμο κενό συναισθημάτων, που έχει προκαλέσει το ολοσχερές σβήσιμο της όποιας θετικής ή αρνητικής ανάμνησης? Ερωτηματικά που ρίχνει - με άγαρμπη μέθοδο είναι η αλήθεια - στο τραπέζι, μια από τις πιο αδύναμες κινηματογραφικές δημιουργίες που ακολουθώντας την μόδα της εποχής, μεταφέρουν την μελλοντολογικού young adult συγγραφή στο εκράν.

Έχοντας ξεκινήσει εκ του μηδενός, με τις μνήμες διεγραμμένες για να μην φέρνουν στο νου καμία δυσάρεστη στιγμή του παρελθόντος που οδήγησε στον όλεθρο και τα άτομα που ορίζουν την οντότητα του να μην διακρίνονται από κανενός είδους φυλετική ή μοναδική ιδιότητα, ο Νέος Κόσμος βαδίζει σε ένα καινούργιο μέλλον, απαλλαγμένος από τα βάρη της παλιότερης εποχής. Ειρηνική συμβίωση, απόλυτη ισότητα και ισονομία, ακριβώς πανομοιότυπα προνόμια κατανεμημένα στους νέους, συνθήκες άψογης διαβίωσης για τους γεροντότερους, που κατέχουν και τα υψηλότερα αξιώματα της διοίκησης. Στην συμπλήρωση των δεκαοκτώ του χρόνων, κατόπιν ειδικής αξιολόγησης, κάθε πολίτης, ενεργός πλέον, καλείται να ακολουθήσει το επάγγελμα που του αποδίδει η Γερουσία, δάσκαλος, φύλακας ή εργάτης.

Ο Τζόνας όμως είναι ξεχωριστή περίπτωση, αφού η εξυπνάδα και η ευφυΐα του, τον έκριναν ικανό να πάρει στα χέρια του την σκυτάλη της συνέχεια της Μνήμης, όπως θα του την παραδώσει ο υπέργηρος Κομιστής, μέσα από κατ ιδίαν συνεδρίες που θα του παραδώσει όλη την κατακριτέα και απαγορευμένη γνώση της προ ολέθρου περιόδου. Λειτουργώντας ενάντια στις εντολές και αδιαφορώντας πλήρως για τις επιπτώσεις, ο Σοφός άντρας θα μεταγγίσει στον νεότερο, κατηργημένες από την Κυβέρνηση αξίες και έννοιες, όπως η αγάπη, η διασκέδαση, η χαρά, όπως όμως και τις πλήρως αντίθετες τους, σαν το μίσος, την έχθρα και τον πόλεμο.

Βασισμένο στο έργο της Lois Lowry, το Logan's Run κλωνάρι του αρκετά της μόδας πριν δύο δεκαετίες Phillip Noyce (δικής του υπογραφής υπήρξαν τα εξαιρετικά θρίλερ με ήρωα τον Τζακ Ράιαν, Patrio Games και Clear And Present Danger) χαρακτηρίζεται από μια υπεραπλουστευμένη λογική στην μέθοδο αντίληψης της ιστορίας. Γκρεμίζουμε όλα όσα ξέραμε για τον κόσμο μας μέχρι πρότινος, απενεργοποιούμε τον οποιονδήποτε κρίκο μπορεί να μας συνδέσει με το άσχημο παρελθόν, κρατάμε τους ομοειδής πολίτες μας σε μια κατάσταση τεχνητής ευτυχίας με ίδια έως κεραίας προνόμια για όλους, περιφράζουμε τον παραδεισένιο αυτό κόσμο με συρματόπλεγμα, μην τυχόν και κανένα απολειφάδι από τα παλιά εισχωρήσει και ενδεχομένως τον συντρίψει. Φυσικά για να λειτουργήσει άψογα ένα τέτοιο καθεστώς, απαιτούνται κανόνες απολυταρχικοί, μακρυά από κάθε έννοια δημοκρατίας, περιορισμένων ελευθεριών και εκφράσεων, ειδικά με ότι μπορεί έστω και στο ελάχιστο να θυμίσει την εποχή που οδήγησε στον Αρμαγεδδώνα. Είναι λοιπόν πολύ λογικό, όταν ο άμαθος πιτσιρικάς, νιώσει το άγγιγμα του μέντορα, να του διαπερνά όλες εκείνες τις χαμένες έννοιες, αξίες, αλλά και παθήματα, να σηκώσει μπαϊράκι επανάστασης στην μέθοδο Lipton που διάλεξαν κάποιοι για να τον εντάξουν.

Η σκηνοθεσία επιλέγει να προβάλλει το feeling των πολιτών μέσα από μια ασπρόμαυρη μελαγχολία, ενόσω διατηρείται ο χαριτωμένος στα μάτια των μηδενικής γνώσης ατόμων εξαναγκασμός, χρωματίζοντας τα κάδρα - σαν Pleasantville κάπως - καθώς οι έννοιες η μία μετά την άλλη κάνουν την εμφάνιση τους. Άτσαλοι οι χειρισμοί όμως του Noyce στην αφήγηση, που εμφανίζεται πολύ περισσότερο κατευθυντική από όσο θα έπρεπε, δεν αφήνουν στον θεατή την δυνατότητα να μελετήσει τα υπέρ και τα κατά της κάθε περίπτωσης με την δική του ματιά, παρά του σερβίρονται στο πιάτο, όπως δηλαδή δεν θα ήθελαν οι ήρωες του στόρι να τους συμβεί.

Για πες: Ήρωες - οι νεότεροι - που διακρίνονται από μια επίπεδη έκφραση στην ερμηνεία τους, τεχνητή είναι η αλήθεια για να βγάλει το no feeling του καθενός, που όμως προκαλούν και την αδιαφορία της πλατείας, για το ποια θα είναι η εξέλιξη του περίγυρου τους στο μέλλον. Ο πρωταγωνιστής Brenton Thwaites, είναι χωστός εμφανισιακά, επ ουδενί όμως πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, έχοντας την ερμηνευτική στήριξη γιγάντων, όπως ο Jeff Bridges που υποδύεται τον The Giver ή η Streep, σε μια από τις λίγες εμφανίσεις της που δεν θα θέλαμε να θυμόμαστε. Αρνητική έκπληξη ορίζει και η Katie Holmes, που στα 35 της μόλις, δείχνει σχεδόν πενηντάρα, έχοντας αγριέψει σε μορφασμούς και αποβάλλει από το πρόσωπο της το κουκλίστικο στοιχείο που την χαρακτήριζε κάποτε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Οκτωβρίου 2014 από την Odeon