Movies Ltd

Πίσω από αυτούς τους τοίχους κρύβεται ένα θανάσιμο μυστικό. Αν κανείς το αποκαλύψει, δεν θα βρει διέξοδο. Πρόκειται για μια από τις ακριβότερες βρετανικές παραγωγές της σεζόν, καθώς το βασισμένο σε μυθιστόρημα του Edgar Allan Poe, Stonehearts Asylum - γνωστό μέχρι πρότινος και ως Eliza Graves - δεν φείδεται παράδων για να αναπαραστήσει με ακρίβεια μια περασμένη χρονική περίοδο, εκείνη των αρχών του περασμένου αιώνα. Εποχή που νεαρός μαθητευόμενος γιατρός, αποδέχεται την πρόταση ενός ψυχιατρικού ιδρύματος και πιάνει δουλειά εκεί, σύντομα όμως θα κατανοήσει πως ο διευθυντής του δεν ακολουθεί απόλυτα τον όρκο που έχει δώσει στον Ιπποκράτη. Συνάμα όμως ο έρωτας θα σημαδέψει την καρδιά του, για τα μάτια μιας όμορφης, πλην ζορισμένης ψυχικά τροφίμου. Σκηνοθετεί ο Brad Anderson που δικό του υπήρξε το θρίλερ The Call, σε σενάριο του Joe Gangemi. Πρεμιέρα το φιλμ αναμένεται να κάνει στις 24 Οκτωβρίου, τόσο στους κινηματογράφους όσο και στο video on demand από την Millennium Pictures.

Στα βασικά του χαρακτηριστικά το αγωνιώδες φιλμ, όπως αποκαλύπτει το τρέιλερ, πρέπει να αναφερθεί η παρουσία πληθώρας αστέρων, που ορίζουν την ερμηνευτική εθνική Αγγλίας. Αρχής γενομένης από το βασικό πρωταγωνιστικό δίδυμο των Kate Beckinsale και Jim Sturgess, τους διαδρόμους του Ασύλου θα βαδίσουν ακόμη και οι David Thewlis, Brendan Gleeson, Ben Kingsley και ο Michael Caine.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Their greatest adventure... has just begun! Τεράστια επιτυχία! Από εκείνες που χαρακτηρίζονται ως μυθικές έχουν υπάρξει τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς Night At The Museum, οπότε ήταν πάρα πολύ λογικό η 20th Century Fox να υπολογίσει σε ακόμη ένα τσάπτερ της σειράς, με τον υπότιτλο Secret Of The Tomb, δίχως να υπάρχει μελέτη σε ποιο νούμερο θα σταματήσει. Αυτή την φορά και πάλι σε σκηνοθεσία του έμπειρου πλέον από τις δυο περασμένες φορές Shaun Levy και σε σενάριο των Thomas Lennon, Robert Ben Garant, David Guion & Michael Handelman, ο φύλακας που παρατηρεί γύρω του τα εκθέματα να ζωντανεύουν και να προκαλούν πανδαιμόνιο, θα βιώσει το ίδιο ακριβώς φαινόμενο, μόνο που η δράση εκτυλίσσεται στο Λονδίνο και στο Βρετανικό Μουσείο. Το πρώτο τρέιλερ της διανομής, κινείται ακριβώς στα γνώριμα μονοπάτια του μέγα χιτ, που αναμένεται και πάλι να σπάσει ταμεία, την εορταστική περίοδο των Χριστουγέννων, καθώς η προγραμματισμένη ημερομηνία εξόδου στους κινηματογράφους είναι η 19η Δεκεμβρίου 2014. Παγκόμιο release φυσικά αλλά και σε τρισδιάστατη φόρμα, όπως πρέπει.

Πέρα από τον εξαιρετικό κωμικό Ben Stiller, από τις εικόνες της Νύχτας Στο Μουσείο 3 παρελαύνουν οι ήδη γνώριμοι από τα πρότερα μέρη Steve Coogan (Οκτάβιος), Owen Wilson (Τζεντεντάια Τζόουνς) και Robin Williams (Θίοντορ Ρούζβελτ) αλλά και οι νεοφερμένοι Rami Malek (Φαράω Ακμενράχ), Patrick Gallagher (Αττίλας), Mizuo Peck (Σακατζάουι), Dan Stevens (Λανσελότος), μαζί με τους πεπειραμένους Ben Kingsley, Ricky Gervais και Rebel Wilson.

Στις δικές μας αίθουσες? Την περίοδο των Χριστουγέννων 2014

Λύσε το μυστήριο, βγες ζωντανός! Κανείς δεν έχει επιζήσει για μια ολόκληρη νύχτα στον Λαβύρινθο και αυτό τον κανόνα θα φροντίσουν να σπάσουν οι ήρωες του περιπετειώδους θρίλερ με τον τίτλο The Maze Runner, που σκηνοθετεί ο Wes Ball στο δημιουργικό του ντεμπούτο σε σενάριο των Noah Oppenheim και James Dashner, που από την δική τους μεριά στηρίχθηκαν στο ομώνυμο μυθιστόρημα του τελευταίου, το οποίο μοσχοπούλησε στην πρώτη του έκδοση. Με κυρίως γκρουπ ενδιαφέροντος τα νεανικά κοινά, όπως νεαρός άλλωστε είναι ο βασικός πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Τόμας, που δίχως να γνωρίζει το πως, θα βρεθεί εγκλωβισμένος στο κέντρο ενός δαιδαλώδους, αλλά και μεταβαλλόμενης υφής κτίσμα, από το οποίο καλείται να αποδράσει, μαζί με μια φράξια ακόμη, εξίσου ζορισμένων για ότι τους βρήκε αγοριών. Πιασάρικο το τρέιλερ της Fox που ελπίζει πως θα κεντρίσει των ενδιαφέρον των εφήβων, ώστε να μετατρέψουν το όχι και τόσο ακριβό φιλμ, σε εμπορική επιτυχία, από τις 19 Σεπτεμβρίου, όταν και θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στις αμερικάνικες αίθουσες.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Dylan O'Brien, από τα πλέον ανερχόμενα ονόματα του Χόλιγουντ αυτή την περίοδο, που θα έχει για συντροφιά, στην ομήγυρη που οι προβληματισμένοι να βρουν το συντομότερο δυνατόν την έξοδο από την παγίδα πιτσιρικάδες αποκαλούν The Glade, την Kaya Scodelario και τον Will Poulter.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Ο Κόνραντ και ο Ντύλαν είναι οι καλύτεροι φίλοι. Η Μπεατρίς είναι ότι καλύτερο συνέβη και...στους δύο! Ανεξάρτητη κομεντί είναι το The Longest Week, φιλμ χαμηλού κόστους, με σημαντικά αστέρια στην σύνθεση του όμως, που ορίζει το σκηνοθετικό, αλλά και σε σεναριακό ντεμπούτο του κυρίου Peter Klanz. Ο Κόνραντ Βαλμόν, ο ιδιαίτερα μορφωμένος κληρονόμος της φαμίλιας που διαχειρίζεται τα ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης, από νομικό λάθος θα μείνει απένταρος και ξεσπιτωμένος στους δρόμους της μεγαλούπολης. Εκεί που θα βρεθεί να τον περιμαζέψει ο καλός του φίλος Ντύλαν, παρέχοντας του στέγη, δίχως όμως να υπολογίσει πως η πανέμορφη κοπέλα του Μπέατρις είναι πολύ πιθανόν να του γυαλίσει. Το πρόβλημα που έχει πλέον να αντιμετωπίσει ο ζορισμένος άντρας είναι πολύπλοκο, αφού δεν θέλει να χάσει ούτε το κορίτσι (του φίλου του) ούτε την περιουσία που βρίσκεται στον αέρα. Ελαφρώς μπερδεμένο ακούγεται το στόρι της φαρσικής κωμωδίας, κατάσταση που δεν βοήθησε στο ξεμπλέξιμο της ούτε το προωθητικό τρέιλερ, που διαλαλεί την πραμάτεια του, για τις 5 Σεπτεμβρίου, όταν Η μακρά Εβδομάδα θα κυκλοφορήσει σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών στις ΗΠΑ.

Και πως να μην μετατραπούν από αδέλφια σε αντίζηλους ο Billy Crudup και ο Jason Bateman, όταν η γυναίκα των ονείρων τους, είναι ότι πιο σέξι κυκλοφορεί αυτή την στιγμή στον πλανήτη Χόλιγουντ, δηλαδή η Olivia Wilde. Μαζί τους, θα επιχειρήσει το τρίγωνο να φτιάξει κουαρτέτο η αξιόλογη ενζενί Jenny Slate.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

του Emilio Martínez-Lázaro. Με τους Clara Lago, Dani Rovira, Karra Elejalde, Carmen Machi, Lander Ataola

Real Betis vs Athletic Bilbao

του zerVo (@moviesltd)

6.525.919! Τι νούμερο, ε? Εξωπραγματικό, μυθικό! Πραγματικό σκορ, που σημαίνει πως ένας στους επτάμισι Σπανιόλους, έκοψαν εισιτήριο στο γκισέ για να παρακολουθήσουν την γεμάτη υπονοούμενα για τις άσκοπες φυλετικές έχθρες που μαστίζουν την ήδη ζορισμένη, ιστορικά, πανέμορφη χώρα της Ιβηρικής. Αριθμός ρεκόρ που ποτέ στο παρελθόν δεν πέτυχε άλλη made in Spain δημιουργία, αφού πλέον το Los Otros του Amenabar, στέκεται περήφανα στην δεύτερη θέση των πιο εμπορικών φιλμς που φτιάχτηκαν με την ευχή της Ρέινας Σοφίας (μας...). Και τι σημαίνει αυτομάτως αυτό το σουξέ? Μια σπουδαία ταινία? Να συμφωνήσω και να επαυξήσω. Σημαίνει όμως ταυτόχρονα και μια ταινία που μπορεί να την παρακολουθήσει - άνετα - οποιοσδήποτε δεν γνωρίζει γρι από την σύγχρονη πραγματικότητα της Εσπάνας?

Γιορτάζοντας μαζί με τις φίλες της, την...εγκατάλειψη από τον αγαπημένο της μνηστήρα Αντσόν, στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Ανδαλουσίας, η πεταχτούλα Αμάγια, ζαλισμένη από το αλκοόλ θα πέσει στην αγκαλιά του ερωτύλου Ράφα και μια πολλά υποσχόμενη και γεμάτη πάθος νύχτα θα πάρει μπρος στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ. Τζίφος! Ο ύπνος θα αγκαλιάσει τους δυνητικούς εραστές, που άπραγοι με το χάραμα του ήλιου θα χωρίσουν τους δρόμους που ένωσε προς στιγμήν, μια τυχαία στιγμή. Επίμονος εκείνος όμως, θα αναζητήσει την δικαιολογία να την συναντήσει ξανά, εμμονή που θα τον ωθήσει να ταξιδέψει μέχρι την χώρα των Βάσκων που εκείνη ζει, για να της ζητήσει μια δεύτερη ευκαιρία να κτίσουν την αγάπη τους.

Ανένδοτη η Πασιονάρια, αλλά και δίχως το παραμικρό ενδιαφέρον για τον γυναικά Σεβιγιάνο κι έχοντας υποσχεθεί να δώσει την καρδιά της μόνο σε ομοεθνή της από τα πέριξ του Μπιλμπάο, θα του δώσει τα παπούτσια στο χέρι, αγνοώντας όμως πως η μοίρα θα παίξει το δικό της παιχνίδι, προκειμένου να τους ενώσει σε σάρκα μία. Η άφιξη του αγριωπού ναυτικού - πατέρα της Αμάγια, Κόλντο, που πιστεύει πως το κοριτσάκι του εντός ολίγου θα ντυθεί νυφούλα, θα μεταλλάξει την συλλογιστική της μικρής, που θα ντύσει τον χλιαρό Ράφα, με την στολή του επαναστάτη Βάσκου Άντσόν, και θα τον παρουσιάσει στον γονιό της ως τον μελλοντικό της σύζυγο.

Και κάπως έτσι παίρνει μπροστά η φάρσα που λαμβάνει χώρα στην περιφερειακή κωμόπολη της Βασκονίας, εκεί που οι υπόλοιποι Ισπανοί όχι απλά είναι ανεπιθύμητοι, αλλά θεωρούνται από τους ντόπιους που το αίμα τους βράζει με όραμα την ανεξαρτησία, ξένοι, εχθροί κι η παρουσία τους ορίζει αιτία πολέμου. Ο φιλοβασιλικός και υπέρμαχος του καθεστώτος, σχετικά νερόβραστος και αφελής Ράφα, μετατρέπεται σε Τσε Γκεβάρα, μια καινούργια μουτσούνα που σύντομα θα πάρει ευρύτερες διαστάσεις στην μικρή κοινωνία η οποία θα τον αναδείξει ως ηγέτη του επαναστατικού αγώνα της ΕΤΑ. Μονάχα μην κτυπήσει το κινητό του, γιατί το ringtone παίζει τον ύμνο της Μπέτις Σεβίλης, μισητής αντιπάλου της τοπικής Αθλέτικ και θα προδοθεί ενώπιον εκείνων που τον νομίζουν για τον μέγα αντάρτη...

Κακά τα ψέματα όμως. Η αρχική θεματική ιδέα του ανατρεπτικού ρομάντζου του Martinez-Lazaro, πολύ σύντομα ξεφουσκώνει, από την στιγμή που το σενάριο δεν δύναται να μεταφραστεί σε άλλες γλώσσες από τις δύο ομιλούσες στη ταινία και οι σεκάνς περνούν και φεύγουν δίνοντας απλά και μόνο την εντύπωση στον θεατή πως κάποιο αστείο ντοπιολαλιάς ή τοπικιστικού ύφους ειπώθηκε, μα που κανείς δεν κατάλαβε. Χαρακτηριστικό που δίνεται εξ ορισμού από την μαρκίζα κιόλας του ευχάριστου κατά τα άλλα Ocho Apellidos Vascos, που σχολιάζει με γλαφυρό τρόπο τα πολλά - οκτώ εδώ - και δύσπεπτα επώνυμα των Βάσκων. Όπου για όγδοο o ατζαμής γαμπρός επιλέγει αυτό του κόουτς της λατρεμένης ομάδας του Μπιλμπάο, δίχως να γνωρίζει πως δεν είναι Βάσκος. Αστείο που κι αυτό χάθηκε στην μετάφραση...

Για πες: Κάπως έτσι το δροσερό και ταιριαστό ζευγαράκι της σέξι Clara Lago και του ασούμπαλου Dani Rovira, με σταθερούς ρυθμούς οδηγείται στο λογικό και παραμυθένιο αγκάλιασμα, αποτινάσσοντας από πάνω του τους απαράδεκτους καθώς φαίνεται από τις νέες γενιές λόγους που χωρίζουν τις φυλές τους, δίνοντας, πέρα από το προφανές του Άρλεκιν, ένα μήνυμα ενότητας των κρατών που συνθέτουν την ισπανική οντότητα. Μέχρι εκεί πιστεύω πως όλοι θα το κατανοήσουν. Για παραπέρα απαιτείται λεξικό και εγκυκλοπαίδεια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιουλίου 2014 από την Weird Wave

του Stijn Coninx. Με τους Matteo Simoni, Cristiaan Campagna, Luigi Lo Cascio, Donatella Finocchiaro, Evelien Bosmans

Ti voglio al piu' presto sposar...

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πλέον διάσημες περιπτώσεις τραγουδιστή one hit wonder, στα χρονικά του παγκόσμιου πενταγράμμου, υπήρξε ο Rocco Granata, Ιταλιάνος στην καταγωγή, πολιτογραφημένος Κατωχωρίτης, που κατάφερε με μια και μόνο επιτυχία του, την περιβόητη Marina, να πουλήσει εκατομμύρια σινγκλάκια, φτάνοντας στο νούμερο ένα των απανταχού τοπς. Ο φημισμένος ακορντεονίστας, από το 1960 και μετά, ακολούθησε αξιοπρεπή πορεία διασκεδαστή, κυρίως στις χώρες της κεντρικής Ευρώπης, εκεί όπου κυκλοφόρησε περισσότερους από 65 δίσκους, δίχως μεγάλη διεθνή απήχηση, επιζητώντας μέσα από την δισκογραφική μπράντα του, Cardinal Records, να αναδείξει ταλέντα, πραγματοποιώντας το όνειρο χιλιάδων νέων χαρισματικών καλλιτεχνών. Την δική του ιστορία, αφηγείται η δραματική με κοινωνικές προεκτάσεις ταινία, που δεν θα μπορούσε ποτέ να φέρει άλλη μαρκίζα από την δεδομένη...

Σε ηλικία δέκα χρόνων, ο μικρός Γκρανάτα αναγκάστηκε να αφήσει πίσω του την ηλιόλουστη ανεμελιά της Καλαβρίας, για να ακολουθήσει την οικογένεια του στην ξενιτιά, στο μουντό και συννεφιασμένο Βέλγιο, εκεί που ο πατέρας του, Σαλβατόρε, θα πιάσει δουλειά στα ανθρακορυχεία του Βατερσάι. Γνωρίζοντας από νεαρή ηλικία την απόρριψη και το περιθώριο, λόγω της ξενικής του καταγωγής, αλλά και την απογοήτευση μιας και οι οικονομικές δυσκολίες της φαμίλιας δεν του επέτρεπαν πολυτέλειες, θα βάλει έναν σκοπό και θα κάνει οτιδήποτε περνά από τα μαγικά του, μουσικά δάκτυλα για να τον πραγματοποιήσει. Να γίνει σπουδαίος και τρανός τραγουδιστής, να τον αναγνωρίζουν όλοι στην χώρα, κάνοντας έτσι περήφανους τους δικούς του ανθρώπους κι όσους πίστεψαν στο τάλαντο του.

Που το έκανε γνωστό στην μικρή κοινωνία της Βελγικής επαρχίας από πολύ νωρίς, παίζοντας ακορντεόν με την μπάντα του, το Quintetto Internazionale, αρχικά στο γκαράζ που αραιά και που εργαζόταν, βγάζοντας χαρτζιλίκι και κατοπινά παράνομα στα μικρά κλαμπάκια, έχοντας πάντοτε καυτή την ανάσα της ευαίσθητης προς τους μετανάστες, τοπικής αστυνομίας. Κάθε φορά που αντίκριζε τον ρημαγμένο από την μαυρίλα της στοάς πατέρα του, τόσο το πείσμα του γέμιζε την ψυχή, για να κάνει τα πάντα ώστε να τα καταφέρει.

Βασισμένη στις αναμνήσεις του ίδιου του καλλιτέχνη και στα βιώματα της ευαίσθητης εφηβικής ηλικίας, όπως τα έζησε στο αφιλόξενο για κάθε ξένο μετανάστη Βέλγιο, είναι η βιογραφική ταινία που υπογράφει ο Stijn Coninx, σκηνοθέτης δίχως σημαντικές ιντερνάσιοναλ περγαμηνές, αλλά και χωρίς σπουδαίες ικανότητες στο κτίσιμο ενός ξεχωριστού biopic. Γραμμικότατη η αφήγηση, που δεν εμφανίζει την παραμικρή έκπληξη στην πορεία της, τσιμπάει από εδώ και από εκεί στιγμιότυπα του βίου του δεκαεπτάρη Ρόκο, για να δημιουργήσει το συναισθηματικά φορτισμένο παζλ της φτώχειας, της μιζέριας, της απελπισμένης ζωής που δεν σηκώνει κανένα ελπιδοφόρο αύριο. Οι κοινωνίες άλλωστε, δεν έγιναν σήμερα άφιλες και ξενοφοβικές, αυτό είναι παντοτινό τους χαρακτηριστικό και ιδίωμα. Το αν κάποιος από τους επισκέπτες στον νέο τόπο, καταφέρει να κάνει πραγματικότητα το (Belgian, εδώ) Dream του, αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Για χάρη της εξέλιξης της ίντριγκας, ο Φλαμανδός συμπληρώνει το οικογενειακό δράμα, με ένα νεανικό ρομαντζάκι, φανταστικό εκτιμώ κι όχι αληθές, γύρω από την ερωτική σχέση του Ρόκο με μια ντόπια, ξανθούλα, ψιλοεύπορη μορφονιά, που οι δικοί της, δεν βλέπουν με καλό μάτι αυτή την σχέση και θα κάνουν ότι περνά από το χέρι τους να την διαλύσουν. Σημείο που το ρυθμικού τέμπο εργάκι, κεντρίζει και την ματιά των νεότερων θεατών, στο δεύτερο μισό του, ξαλαφρώνοντας το κάπως από την σκοτεινιά της καθημερινότητας των γκασταρμπάιτερ, εκεί δηλαδή που οι νότες που σχημάτιζε στον νου του ο μικρός Γκρανάτα, θα αρχίσουν να αυλακώνουν τις γραμμές του βινυλίου. Ατυχώς για το σύνολο του φιλόδοξου αυτού βιογραφικού σημειώματος, οι ερμηνευτικές επιλογές δεν είναι αντάξιες της αξιοπρεπούς (έστω) ιστορίας, αφού ούτε ο Ιταλιάνος, τηλεοπτικής πιότερο εμπειρίας, Matteo Simoni, ούτε η Φλέμις Evelien Bosmans, αποδίδουν με ρεαλισμό τους νεαρούς χαρακτήρες τους. Σε αντίθεση για παράδειγμα με την πολύ πιο έμπειρη Donatella Finocchiaro, την μαμά Γκρανάτα δηλαδή, που είναι κανονική και ικανότατη ηθοποιός.

Για πες: Βέλγιο και σινεμά, λογικά η σκέψη του σινεφίλ ταξιδεύει στα αδέλφια Dardenne. Και όχι άδικα, μιας και το σπουδαίο δίδυμο σκηνοθετών, αποτελεί το έμβλημα της χώρας στο διεθνές κινηματογραφικό στερέωμα. Το γεγονός πως ο Jean Pierre και ο Luc υπογράφουν εδώ την συμπαραγωγή της Marina, από μόνο του ανεβάζει ένα επίπεδο πάνω το πρότζεκτ. Δίχως να το δικαιούται απόλυτα πρακτικά, αλλά ένεκα της παρουσίας των μεγαλειωδών Βαλλόνων, πρέπει καμιά φορά να στραβώνουμε ελαφρώς τα μάτια...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιουλίου 2014 από την Feelgood

του zerVo (@moviesltd)

Δεκαπέντε χρόνια κλείνει φέτος από εκείνη την πρώτη του παρουσία στην μεγάλη οθόνη, σε εκείνο το ανατρεπτικό Δυο Καπνισμένες Κάνες του Ritchie και αυτός ο μπαγάσας ο σκληροτράχηλος Βρετανός από το Ντάρμπισιρ, μετά από καμιά τριανταριά πρωταγωνιστικούς ρόλους, δεν έχει αποκλίνει ούτε μισό πόντο της πορείας του. Συνεπώς παίζοντας ακατάπαυστα την συνταγή του περιθωριακού και αυτόνομου πιστολέρο, είτε παίζει στο τερέν του Νόμου, είτε σε εκείνο της παρανομίας (με την πλάστιγγα να γέρνει σημαντικά στην δεύτερη περίπτωση) ο Jason Statham έχει κτίσει μια δημοφιλέστατη action hero περσόνα, που διαθέτει φανατικό κοινό και τον διατηρεί πολύ ψηλά στην λίστα των διαδόχων των σπουδαίων Sly και Schwartz. Ακόμη λοιπόν κι αν δύσκολα μπορεί κανείς να διακρίνει τις ταινίες του, που μοιάζουν τόσο πολύ η μία με την άλλη, δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως αυτό που κάνει, το κάνει καλά.

Παρακινούμενος από τον βετεράνο απατεώνα πεθερό του, ο Πάρκερ, ένα χαρισματικός λωποδύτης, θα συμμετάσχει στην ένοπλη ληστεία των ταμείων εταιρείας, με λεία ένα εκατομμύριο δολάρια. Σαν θα φτάσει η ώρα της μοιρασιάς, όμως, οι πλεονέκτες κομπανιέροι του, θα θελήσουν να τον βγάλουν από την μέση και να καρπωθούν το μερίδιο του, πυροβολώντας τον εν ψυχρώ και εγκαταλείποντας τον στην ερημιά, θεωρώντας τον νεκρό. Για κακή τους τύχη, ο Πάρκερ είναι ζωντανός και αφού αναρρώσει από τα τραύματα του, θα τους ακολουθήσει μέχρι το μακρινό Παλμ Μπιτς του Μαιάμι, όπου θα στήσουν το κόλπο της ληστείας μιας αμύθητης αξίας συλλογής διαμαντιών, αναζητώντας εκδίκηση.

Με καινούργια ταυτότητα, ως ζάπλουτος δισεκατομμυριούχος από το Τέξας - γεννημένος στον Ισημερινό παρακαλώ! - ο επαγγελματίας κλέφτης, με την χρυσή καρδιά, αφού αφαιρεί παράδες μόνο από τους έχοντες και φροντίζοντας συνάμα, σαν μοντέρνος Ρομπέν, τους φτωχούς, ο Πάρκερ θα αναζητήσει το κρησφύγετο των πρώην συνεργατών του, αψηφώντας τον κίνδυνο. Άγνοια του ρίσκου που θα επιδείξει πάντως και μια όχι ιδιαίτερα πετυχημένη μεσίτρια της περιοχής, που για χάρη ενός μικρού ποσοστού από τα ενδεχόμενα κέρδη, ώστε να καλύψει τα αβάσταχτα χρέη της, θα σταθεί στο πλάι του αφηνιασμένου εκδικητή. Και θα του κάνει ταυτοχρόνως τα γλυκά μάτια, μη γνωρίζοντας πάντως πως ο χιλιοπυροβολημένος macho man, φοράει ήδη την βέρα στο δεξί...

Κάτι που σημαίνει πως περιέργως για ένα σενάριο που ακολουθεί κάθε λογής κλισέ, η ερωτική διακλάδωση της υπόθεσης, σβήνει εν τη γενέσει της, παρότι το κορίτσι μας, δεν είναι όποια κι όποια αλλά η JLO, που μπορεί να 45αρίζει, αλλά το πλάνο με το σκύψιμο και την εστίαση της κάμερας στο δυνατό της υποκριτικά σημείο, το διατηρεί στανταράκι στο ερμηνευτικό της οπλοστάσιο. Άρα με το δίδυμο να χάνει ευθύς εξαρχής το ρομαντικό του βάθος και την σχέση τους να περιορίζεται απλώς σε επαγγελματικό επίπεδο, η ίντριγκα δεν αποπροσανατολίζεται με αγκαλίτσες και φιλάκια, αλλά παραμένει ακέραια στον σκοπό της, στην οφθαλμόν αντί οφθαλμού εξέλιξη, άντε και κάτι παραπάνω, υπέρ του παλικαριού που όλοι μας υποστηρίζουμε.

Για πες: Που τι Transporter, τι Crank, τι Safe, τι Blitz, τι Parker, είναι ο ίδιος και ο αυτός και μπορεί από ταινία σε ταινία να αλλάζει όνομα, δεν αλλάζει όμως προσωπικότητα και συμπεριφορές. Μια από τα ίδια δηλαδή από τον Statham, που εδώ σκηνοθετείται παρακαλώ από έναν εκ των κορυφαίων εκφραστών της αισθητικής των 80s - δικό του είναι το τοπ σινερομάντζο Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν, δικό του επίσης είναι και το όμορφο biopic του Ray Charles - του 70χρονου Taylor Hackford, που δεν βγάζει στο πανί κανέναν εκμοντερνισμό και την παραμικρή ιδιαιτερότητα, πέρα από τις πραγματικά όμορφες πανοραμικές λήψεις της ηλιόλουστης Φλόριντα, που ως καρτ ποστάλ είναι πραγματικά μαγευτική.

του Dany Boon. Με τους Dany Boon, Kad Merad, Judith El Zein, Alice Pol

Πιάσε το Dettol!

του zerVo (@moviesltd)

Συνήθως οι κινηματογραφικοί χαρακτήρες, επειδή εμείς οι Ευρωπαίοι είμαστε και κομματάκι πιο εμπνευσμένοι, ταξιδεύουν ως πρωτότυποι από τα μέρη μας και φτάνουν στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, για την περαιτέρω φιλμική επεξεργασία τους, σε ριμέικς, σπιν όφς και τα συναφή. Υπάρχουν όμως κι εξαιρέσεις, όπως στην παρούσα περίπτωση, όπου ένας (αντι)ήρωας, βγαλμένος από την πιο σπαρταριστή Γιάνκικη κωμωδία της μετά - μιλένιουμ εποχής, έκανε το αντίστροφο δρομολόγιο, μιας και τον χρησιμοποίησε ένας εμπορικότατος Γάλλος καλλιτέχνης ως βάση της δικής του ταινίας, η οποία εξελίχθηκε στην πορεία της, πιο σκληροπυρηνική κι από την πλέον φανφαρόνικη αμερικανιά.

Λίγους μήνες πριν κλείσει τα σαράντα χρόνια ζωής, ο διαρκώς φοβισμένος για την κατάσταση της υγείας του Ρομέν Φομπέρ, δίχως να έχει δίπλα του ένα στήριγμα να του προσφέρει την ασφάλεια που διακαώς αναζητά, ξοδεύει όλη του την ημέρα στα νοσοκομεία, παλεύοντας να πείσει γιατρούς και νοσηλευτές, πως πάσχει από την πιο σπάνια, ύπουλη και ανίατη ασθένεια. Την μεγαλύτερη ταλαιπωρία, όμως, τραβά ο επί δεκαπενταετίας προσωπικός του δόκτορας, Ντμίτρι Ζβένκα, που έχει αντιληφθεί πως όλες αυτές οι αρρώστιες που ανήκουν απλά και μόνο στην φαντασία του ασθενή του δεν είναι παρά αποτελέσματα της χρόνιας μοναξιάς που τον βασανίζει. Γι αυτό, προκειμένου και ο ίδιος να βρει την δική του ησυχία, θα κάνει τα πάντα για να βρει στο γεροντοπαλίκαρο μια γυναίκα, που όχι απλά θα καλύψει τις απαιτήσεις του, αλλά και θα ανεχθεί τις εξωφρενικές του νευρώσεις.

Δεν βρήκα κάτι άσχημο στο να δανειστεί (μέχρι να κλέψει) το σενάριο μιας φραντσέζικης κομεντί, ολόκληρο τον χαρακτήρα του Ben Stiller στο Along Came Polly, αντιθέτως και μέχρι το ρολόι να δείξει το τριακοστό λεπτό, μια χαρά διασκέδασα με τον υποχόνδριο Ρομέν, που κάνει τα πάντα λαμπόγυαλο προκειμένου κανείς από τον περίγυρο του να μην τον ασπαστεί και του μεταδώσει μικρόβια. Με το που αγγίζει όμως το ημίωρο ο Supercondriaque, η ιστορία του παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, που ούτε ενδιαφέρουσα είναι, ούτε χιούμορ διαθέτει κι ούτε στο ελάχιστο έχει σχέση με τα προηγούμενα. Ο προβληματισμένος δόκτορας βλέπεις, όπως αποκαλύπτει και το επώνυμο του, έχει ρίζες από την (φανταστική) χώρα της βαλκανικής χερσονήσου Τσερκιστάν (!) που μαστίζεται από δικτατορικό καθεστώς (!!) και ο αρχηγός των ατάκτων Άντον Μιροσλάβ (!!!) είναι φτυστός ο φουκαράς ο σιχασιάρης. Αντιλαμβάνεσαι φαντάζομαι την παρεξήγηση, που θα οδηγήσει τον μη μου άπτου Παριζιάνο, πέρα από την αγκαλιά της ακτιβίστριας αδελφής του θεράποντος ιατρού του και στον Γεντί Κουλέ του Κοσόβου ή όποιου άλλου μέρους φαντάζονται οι Φραντσέζοι πως ανήκει μεν γεωγραφικά στην Ευρώπη, αλλά ουσιαστικά συμπεριλαμβάνεται στον τρίτο κόσμο.

Στην τέταρτη σκηνοθετική (αλλά και σεναριακή και μοντερική και χρηματοδοτική και φυσικά πρωταγωνιστική) απόπειρα του ο Dany Boon, δείχνει να έχει μέσα του πολύ μεγαλύτερο άγχος ακόμη κι από τον ίδιο τον ήρωα του, να επαναλάβει το σούπερ χιτ που κατάφερε, με την ευρηματική είναι η αλήθεια, κομεντί Bienvenue Chez Le Ch'tis. O one man show Βόρειος, πετυχαίνει μεν να κεντρίσει το ενδιαφέρον των συμπατριωτών του, προσελκύοντας τους κατά εκατομμύρια στις αίθουσες, επ ουδενί όμως καταφέρνει να προσφέρει μια ισορροπημένη κομεντί, φτάνοντας μέχρι και την ακρότητα για να βγάλει με το τσιγκέλι το χαμόγελο. Αυτό που στο πρώτο μέρος δηλαδή, το είχε στο τσεπάκι.

Για πες: Κυρίως γιατί η αφήγηση του Boon, σε αυτό το στάδιο είχε στο επίκεντρο της έναν απτό κι ανθρώπινο χαρακτήρα με όλα του τα κουσούρια, που σταδιακά υποχώρησε κι εξελίχθηκε σε κάτι σαν εξωγήινο στην πορεία. Κι αν τον πρώτο ο αξιόλογος κομεντιέν, πέτυχε να τον υποδυθεί, τον δεύτερο επειδή δεν διαθέτει την πολύπλευρη στόφα ενός De Funes, τον χάνει. Είναι που παίρνει κι όλες τις ευθύνες πάνω του και δεν προσέχει τον ικανότατο υποκριτικά περίγυρο του (ξανά δίπλα του ο εξαίρετος Kad Merad) για να τον υποστηρίξει κι έτσι ο Σούπερχόνδριος από εκεί που τα πήγαινε αξιοπρεπώς μέχρι το ημίχρονο, εντέλει χάθηκε μέσα στην ίδια του την ματαιοδοξία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιουλίου 2014 από την Seven / Spentzos