Movies Ltd

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Πήρα που λές εψές το Κατινάκι (16 Σεπτεμβρίων οσονούπω) και ροβολήσαμε κατά το Cineplex Junxion Erin Mills στη Mississauga. Πρόκειται για την παγκοσμίως νιόφερτη εκδοχή της VIP εμπειρίας στο λήμμα κινηματογραφική αίθουσα. Η χλίδα πανταχού παρούσα, ειδικά εντός σόου ρουμ, μια οθονάρα χορταστικότατη, καθισματάρες-ανάκλινδρα και τούτη η οσμή καινουργίλας ολούθε. Σκέφτομαι, εδώ ήμεθα. Θα γίνει πάρτι. Νέα παραγωγή Pixar (Disney πλέον), το Elemental, δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Κορεάτη- Αμερικανού Peter Sohn (The Good Dinosaur, 2015), παιδί του στούντιο με καριέρα σε voiceover και δημιουργικό τμήμα, όλα πολλά υποσχόμενα. Καθότι, μια χαρά καθηλωτικός ο Spider-man: Across the Spider-Verse όμως αυτή η Μαρβελική πατέντα με τα πολλαπλά σύμπαντα έχει αρχίσει προ πολλού να μου τη δίδει στα νεύρα. Κι αν υπάρχει δυνατότης να διούμε κάτι το πρωτότυπο, ευφάνταστο αλλά ταυτόχρονα πλέριο μηνυμάτων για ολάκερη την οικογένεια, η παράδοση προτάσσει Pixar. Σωστά;

H απάντηση φευ δεν είναι αποστομωτική, όπως παλιότερα. Εξαρτάται από το πιο ράφι πλέον ψωνίζεις. Στην παρούσα υπόθεση του Elemental, έχουμε την αγαστή cineπαρξη φωτιάς-νερού-εδάφους-αέρος («Τα ψυχρά θέρεται, θερμόν ψύχεται, υγρόν αυαίνεται, καρφαλέον νοτίζεται» κήρυττε ο μοναδικός μας Ηράκλειτος) και το α λα Ρωμαίος-και- Ιουλιέτα ειδύλλιο αναμεταξύτωνε της πυρκαγιάς Ember και του νερουλού Wade. Κατωτέρας τάξης τσαντίλα, γόνος μεταναστών (άρδευση από το προσωπικό παιδικό βίωμα του Sohn) εκείνη, προορισμένη να αναλάβει το ψιλικατζίδικο του προς συνταξιοδότηση πατρός. Χημείο εκείνος, παραλής βουτυράτος και ευαίσθητη καρδούλα, εργάζεται ως ελεγκτής του δημοσίου ο οποίος σκάει από μια πλημμύρα στο υπόγειό της και μια αδόκητη φιλία που γοργά εξελίσσεται σε φάση «νερό-με-φωτιά» γεννάται. 

Η Εmber νοιώθει ταγμένη να πραγματοποιήσει το όνειρό του πατέρα της, ο Wade όμως έρχεται μέσα στην τέλεια παράδοσή του στον έρωτά της να την πείσει πως η ευτυχία κατακτιέται όταν υπηρετείς τα προσωπικά σου όνειρα, έστω και ενάντια στις πιθανότητες. Οι μεταφορές (μετανάστευση, το αμερικανικό όνειρο, πολυ-πολιτισμικότητα, μεικτοί γάμοι, φυλετικές ανισότητες, πάλη των τάξεων, γυναικεία χειραφέτηση) πέφτουν, προβλέψιμα, σα το χαλάζι. Ξώφαλτσα δυστυχώς, επιδερμικά, σχηματικά, καθώς ο γοργός ρυθμός και η προσέγγιση εκ του ασφαλούς δε δίνουν χώρο για μεγάλη τροφή για σκέψη. Το σχέδιο αν και λαμπερό είναι αφημένο σε μια ευκολία που περισσότερο σκετσάρει ιδέες παρά εντυπωσιάζει καλλιτεχνικά. Το δε υπερατού της Pixar, η καθολική ταύτιση δηλαδή μικρών-μεγάλων θεατών με το σύνολο της πρότασης λείπει επώδυνα, ένοιωσα μιαν ατολμία γενικότερη, ενώ η Τίνα στο τέλος μονολεκτικά του έριξε τη χαριστική βολή: Corny (γλυκανάλατο, αφελές). 

Τι τα θες-τι τα γυρεύεις. Το Elemental έχει μια φιλόδοξη ιδέα που χρειαζόταν αφενός περισσότερη σεναριακή επεξεργασία, αφετέρου ουσιαστικότερες δραματουργικές παύσεις για να συνδεθεί με το στοχευμένα πολυπληθές κοινό του. Το πάνω ράφι (Inside Out, Zootopia, Soul) βρίσκεται χαρακτηριστικά παραπάνω από το εύρος ανάτασης των χειρών του Sohn και στο φινάλε-φινάλε η ευκαιρία είναι χαμένη και ο κίνδυνος πως θα ξωμείνουμε με άπειρα πρότζεκτ και στο ανημέισο κατά τον ίδιο τρόπο που η εν γένει αγορά τιγκάρισε με prequel-sequel-reboot και το κακό cineπάντημα, φαντάζει ολοένα και πιο ορατός.

Όταν η DC Comics έπαθε... Marvel

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω/ ποιο πολυσύμπαν να διαλέξω;

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 26 Αυγούστου του 1973 στο Μπουένος Άιρες, Αργεντινός σκηνοθέτης Andrés "Andy" Muschietti. Σπούδασε κινηματογράφο στο Fundación Universidad del Cine στην πρωτεύουσα της Αργεντινής κι αρχικά δούλεψε στην κατασκευή storyboard για διάφορες ταινίες στα πρώτα χρόνια της κινηματογραφικής του καριέρας. Το εισιτήριο για την καριέρα του ως ένας από τους πιο επιτυχημένους σκηνοθέτες του σινεμά τρόμου ήταν η μόλις τριών λεπτών μικρού μήκους ταινία του Mamá, την οποία γύρισε με τη βοήθεια της αδελφής του, Barbara Muschietti, το 2008. Η ταινία προκάλεσε το άμεσο ενδιαφέρον του Guillermo del Toro, ο οποίος προσφέρθηκε να γίνει executive producer στην μεταφορά της μικρού μήκους στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη, το Mama (2013). Από εκεί και πέρα ο Muschietti σκηνοθέτησε το It (2017), που είναι η πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία τρόμου όλων των εποχών, όπως και τη συνέχειά της, το It: Chapter Two (2019).

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στη Νέα Ζηλανδία, όπου βγήκε στις 13 του περασμένου Απριλίου. Μια μέρα μετά βγήκε στις αίθουσες των ΗΠΑ και του Καναδά, με εισπράξεις πρώτου τριημέρου 2 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τώρα οι παγκόσμιες εισπράξεις της ταινίας έχουν φτάσει (σύμφωνα με το Box Office Mojo) τα 6 εκατομμύρια δολάρια. Δύο παράδοξα συμβαίνουν σε ότι αφορά τον Batman σε τούτη την ταινία. Από τη μια, ο Michael Keaton, ο πρώτος Batman του Tim Burton, επιστρέφοντας στον ρόλο, είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία ηθοποιός που έχει ποτέ υποδυθεί τον Σκοτεινό Ιππότη, σε ηλικία 71 ετών. Από την άλλη, ο Ben Affleck σε τούτη την ταινία υποδύεται τον Batman για τέταρτη φορά, περισσότερες από κάθε άλλο ηθοποιό που τον έχει υποδυθεί κινηματογραφικά, χωρίς μάλιστα να τον έχει υποδυθεί ποτέ σε ταινία «δική του», όπου δηλαδή ο Batman είναι ο πρωταγωνιστής!

Η υπόθεση: H Κριστίν Μπαλμπάνο Τζόρνταν χρειάζεται επειγόντως μία αλλαγή στη ζωή της. Ο γιος της φεύγει για σπουδές, ο άντρας της την απατάει και η επαγγελματική της ζωή έχει καταλήξει σε αδιέξοδο. Η Κριστίν λαχταράει μία ζωή στην οποία η ενσυναίσθηση και το χάρισμά της στην επίλυση προβλημάτων θα θεωρούνται προσόντα κι όχι εμπόδια. Ώσπου δέχεται μία αναπάντεχη κλήση από την Μπιάνκα, μία γυναίκα που δεν γνωρίζει, η οποία την ενημερώνει ότι ο παππούς της στην Ιταλία, πέθανε. Φεύγει από την Καλιφόρνια με προορισμό τη Ρώμη για να παρευρεθεί στην κηδεία, όπου ανακαλύπτει ότι η οικογενειακή επιχείρηση είναι μία οργανωμένη εγκληματική οργάνωση και ότι οι αντίπαλοι έχουν ξεχυθεί να εξαλείψουν την οικογένεια Μπαλμπάνο. Η Κρίστιν καλείται να αναλάβει την επιχείρηση, σύμφωνα με τις επιθυμίες του παππού της. 

Αρχικά απρόθυμη, η μέχρι πρότινος ευχάριστη προς όλους Κριστίν συνειδητοποιεί ότι πέρα από το να αποφεύγει δολοφονικές απόπειρες σε βάρος της, η επαφή με τη Μαφία έχει και τα καλά της. Βρίσκεται πλαισιωμένη από μία ομάδα που εκτιμά αυτά που έχει να δώσει, η Μπιάνκα στέκεται δίπλα της ως φύλακας άγγελος και η ίδια κάνει επιτέλους ένα μεγάλο διάλειμμα από τις ατελείωτες τηλεδιασκέψεις. Είναι ένα μεγάλο βήμα για μία γυναίκα που μέχρι πριν λίγο έτρεχε για να μεγαλώσει μία οικογένεια και δεν προλάβαινε να δει ούτε τον «Νονό». Καθώς μεταμορφώνεται σε Mafia Mamma, η Κριστίν αναγνωρίζει ότι η οικογένεια Μπαλμπάνο, όπως και η ίδια, μπορεί να εξελιχθεί και να οδηγηθεί σε νέα ξεκινήματα.Ο Μπάρι Άλεν aka The Flash, μέλος της Justice League, νιώθει πως δεν παίρνει την αναγνώριση που του αξίζει, μένοντας στη σκιά του φίλου και μέντορά του, Μπρους Γουέιν aka The Batman. Πέρα από αυτό, όμως, αγχώνεται και με την τελική έκβαση της δίκης του πατέρα του, ο οποίος κατηγορείται – άδικα – πως κάποια χρόνια πριν, είχε δολοφονήσει την πολυαγαπημένη μητέρα του Μπάρι. Όντας συναισθηματικά ευαίσθητος και διαπιστώνοντας πως με την ταχύτητα φωτός που μπορεί να αναπτύξει, είναι εφικτό να επιστρέψει πίσω στον χρόνο, αποφασίζει να το κάνει, προκειμένου να αποτρέψει τη δολοφονία της μητέρας του. Και το κάνει. Αλλάζοντας το παρελθόν, όμως, αλλάζει όλα τα δεδομένα και του παρόντος και του μέλλοντος. Συναντά τον νεώτερο εαυτό του, λίγο πριν αποκτήσει τις υπερδυνάμεις του, και εγκλωβίζεται σε μια πραγματικότητα όπου ο Στρατηγός Ζοντ έχει επιστρέψει απειλητικός και δεν υπάρχει κανένας υπερήρωας να βοηθήσει να τον σταματήσουν την καταστροφή της Γης. Εκτός κι αν ο Μπάρι μπορέσει να πείσει έναν πολύ διαφορετικό, συνταξιούχο Μπάτμαν να αναλάβει δράση και να ελευθερώσουν μαζί έναν φυλακισμένο Κρυπτονιανό από τη φυλακή… αλλά όχι αυτόν που αναζητούσε! Τελικά, για να σώσει τον κόσμο στον οποίο βρίσκεται και να επιστρέψει στο γνώριμό του μέλλον, η μόνη ελπίδα του Μπάρι είναι να... τρέξει για να σωθεί. Είναι όμως η απόλυτη θυσία αρκετή για να επανέλθει το σύμπαν στην αρχική, φυσιολογική ροή του;

Η άποψή μας: Τα τελευταία χρόνια, για να δικαιολογήσουν την σεναριακή ένδεια και την ανάγκη για περαιτέρω... ξεζούμισμα των υπερηρώων τους, τόσο η Marvel όσο και η DC Comics στράφηκαν στα πολυσύμπαντα, στα multiverse. Με αυτόν τον τρόπο, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις, reboots και remakes. Όλα, tabula rasa, όλα από την αρχή, ανοίγει ο κύκλος, προχωράμε, κλείνει ο κύκλος, πάμε σε άλλον, όλα είναι πιθανά, όλα είναι εφικτά, τίποτα δεν χρειάζεται να δικαιολογηθεί. Πεθαίνει πχ η Black Widow, αλλά αυτό δεν επηρεάζει τα origin stories, ούτε αποκλείει την πιθανότητα να την ξαναδούμε: απλά, θα είναι μάχημη σε ένα άλλο σύμπαν! Σιγά μην σκοτώσουν την όρνιθα με τα χρυσά αβγά. Anyway, θεμιτό είναι αυτό, ο κόσμος χρειάζεται τους υπερήρωες κι ας μην του φαίνεται, αλλά αυτό το πράμα με τα χρονικά παράδοξα και τα παράλληλα σύμπαντα, έχει αρχίσει να γίνεται μανιέρα. 

Ακόμα χειρότερα: κάθε φορά, οι νέες ταινίες από το υπερηρωικό spectrum, ένθεν κι ένθεν, απογοητεύουν, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις. Τούτη εδώ η ταινία δεν αποτελεί φωτεινή εξαίρεση, αν και θα μπορούσε. Ίσα, ίσα που πέφτει στην παγίδα να αντιγράψει τη στρατηγική της Marvel, οπότε το τελικό αποτέλεσμα δεν την δικαιώνει. Κι όταν λέω να αντιγράψει τη στρατηγική της Marvel, εννοώ, να πουλήσει nostalgia, να προσθέσει μπόλικο χιούμορ αμφιβόλου ποιότητας, δυστυχώς εφηβικό τις περισσότερες φορές, να κάνει το σενάριό της αχταρμά ωσάν την μακαρονάδα του Μπάτμαν και να το τυλίξει όλο αυτό με μερικά από τα πιο άθλια CGI εφέ που έχουν δει τα μάτια σας τα τελευταία χρόνια. Εννοώ, πχ τα μωρά μιας από τις πρώτες σκηνές της ταινίας: πιο fake, πεθαίνεις. Βγάζουν μάτι, πώς το λένε. 

Σε σύγκριση πχ με ανάλογες σκηνές υπερταχέων πλασμάτων, όπως εκείνη του Χάμι του σκίουρου, που πίνει ενεργειακό ποτό στο «Πέρα από τον φράχτη» ή του Σόνικ, του υπερταχύτατου σκαντζόχοιρου στην πρώτη ταινία, αυτή η σκηνή στο The Flash απλά ωχριά. Πχ όταν στο τέλος της σκηνής ο Ezra Miller κρατάει εντέλει ένα πραγματικό μωρό, η διαφορά είναι κολοσσιαία. Άλλο παράδειγμα: όταν ο Μπάρι, μόνος ή μαζί με τον νεώτερο εαυτό του, μπαίνει στην εικονική χρονοκάψουλα που ο ίδιος δημιουργεί τρέχοντας και «βλέπει» τις μεταβολές στον χωροχρόνο, πέρα από υπερφορτωμένο, το CGI σε τούτη τη σκηνή, δεν κάνει παπάδες αλλά την... πάπια! Τέτοια εφέ, σε ταινία τόσων εκατομμυρίων, είναι πραγματικά deal-breaker. 

Από την άλλη, η σκοτεινή ατμόσφαιρα του τελευταίου «Batman» πχ του Matt Reeves έχει αντικατασταθεί εδώ με μια πιο... fun ατμόσφαιρα, που θα ήταν ευχάριστη πραγματικά αν ήταν πετυχημένη. Δεν είναι. Όσο κι αν προσπαθεί γι’ αυτό ο Ezra Miller εις διπλούν. Που δίνει μια (εντάξει, δύο) πολύ ενδιαφέρουσα ερμηνεία, χωρίς να βοηθιέται από το σενάριο. Σενάριο που είναι χαώδες, ασύνδετο, κουλό και με λογικά χάσματα. Εκεί που τα πάει καλά η ταινία είναι στον τομέα nostalgia. Υπάρχει (κυρίως) μία σκηνή, που αποτίνει έναν υπέροχο φόρο τιμής στο υπερηρωικό παρελθόν της Warner, όπου βλέπουμε από τον αδικοχαμένο Christopher Reeve στον εμβληματικό ρόλο του Superman μέχρι Εκείνον, που ήταν να τον παίξει (τον Superman ντε) και δεν τα κατάφερε, παρά το ότι είχαν βγει και φωτό από τις προετοιμασίες, παρά μόνο εδώ πια, ως σπουδαίο cameo. 

Και το «Back to the future» αποτελεί εξαιρετική αναφορά, τόσο με το θέμα της, όσο και με τις φήμες για το ποιος ήταν να υποδυθεί τι, κάτι που «συμβαίνει» στο εναλλακτικό σύμπαν στο οποίο «επιστρέφει» ο Flash. Ο περισσότερο χιουμοριστικός τόνος του πρώτου μισού της ταινίας δίνει τη θέση του σε μια μελοδραματική στροφή στο δεύτερο μισό, που ρημάζει τη συνοχή, τη διάθεση και το κλίμα του φιλμ. Ως ερμηνείες, πιο χαρούμενο με έκανε ο Μπάτμαν του Ben Affleck (ναι, είναι καλός και ταιριάζει μια χαρά η προσέγγισή του) και την ατόφια συγκίνηση την πήρα από τον άλλον Μπάτμαν, εκείνον του Michael Keaton («Let’s go nuts» indeed!). 

Αν με ρωτάτε, θα προτιμούσα μια ταινία για τον A-Train, με τον κυνισμό που βγάζει όλο το υπέροχο – αν και τηλεοπτικό – «The Boys». Και τι να πω για κατακλείδα; Α, αυτό: ελπίζω πως οι Val Kilmer, Christian Bale και Robert Pattinson να είναι διαθέσιμοι για ένα περασματάκι στην επόμενη ταινία με ήρωα τον Flash: είναι πολλά τα πολυσύμπαντα Άρη...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Ιουνίου 2023 από την Tanweer!

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Κάπου στα 2007 o Michael ο Bay μας ρήμαξε τους νευρώνες απογειώνοντας το παιχνιδάδικο γιούνιβερς της Hasbro στο σινεματικό πεδίο με τσι εμβληματικούς Transformers του. Οι απαιώνιοι εχθροί Autobots και Decepticons αντιπαλεύονται για την συμπαντική κυριαρχία με κομπάρσους δυο αταίριαστα πλάσματα ερωτικού ενδιαφέροντος, τον σπαζοκλαμπάνια Shia LaBeouf (που έκανε την υποκριτική του επανάσταση μετά την αποσύνδεσή του από το franchise) και την...αιθέρια (γκουχ) Megan Fox (της οποίας η καριέρα αγνοείται μετά τα Teenage Mutant Ninja Turtles). 

Ξομολογημένη η αμαρτία μου, ουδεπόποτε υπήρξα φαν των φιγουρίνων, πολλώ δε μάλλον των ταινιών, καθότι ο Michael Bay έβαζε με τη γνωστή του αμετροέπεια τα πολύ δυνατά του να τρυπήσει τύμπανα με τον ηχητικό του ορυμαγδό και να κάνει το νευρικό σύστημα αλοιφή με τα ρομποτάκια του να συγκρούονται σε δεκάδες παραλλαγές μέχρι τελικής πτώσεως του κουράγιου μου ως θεατάκος. Από την άλληνα, περί ορέξεως... και ο κολιός τον Αύγουστο. Σωτήριο έτος 2023 και φθάσαμε αισίως στην 7η cineχεια, καθώς ήδη από τα 2018 ο Mπέης έχει παραδώσει σκυτάλη, η Hasbro όμως πάλι όχι.

Βουτιά στα 1994, όπου ξαναβρίσκουμε τους Autobots και τον θρυλικό αρχηγό Optimus Prime να επιστρατεύουν τους ζωόμορφους Maximals ενάντια στους Terrorcons και τον υπέρτατο κακό Unicron που επαπειλούν τον πλανήτη με απόλυτη καταστροφή. Αν δεν έχεις ξεπετσιαστεί ακόμη, είσαι αναίσθητος και δεν έχεις καταλάβει ότι οι Tranformers είναι εδώ για να μας σώσουν ξανά (μανά). Ο Shia και η Megan μπορεί να μας τελείωσαν αλλά διαθέτουμε ένα πιο νταϊβέρς ζευγαράκι, τους Anthony Ramos (Hamilton, In the Heights) και Dominique Fishback (της Amazon σειράς Swarm) οι οποίοι έχουν τον πλέον άχαρο ρόλο να κοιτούν με συγκρατημένο τρόμο το κενό, ώστε να συμπαίξουν με τις ορδές των CGI αληθινών πρωταγωνιστών ενός ακόμη νοσταλγικού (βλ. ξαναζεσταμένο), ηπιότερου σαματά, κακής ποιότητας δράματος σήκουελ, που υστερεί κατάφωρα όταν προσπαθεί να επικεντρωθεί στους ανθρώπινους χαρακτήρες του. 

Κι ενώ οι ημι-αποτυχημένες προσπάθειες για χουμοράκι δε λείπουν, απουσιάζει αυτή η ρημάδα η αυτο-υπονόμευση για ένα στόρυ που ουδείς εξόν του ηλικιακού ανύσματος 812 ετών δύναται να πάρει στα σοβαρά. Το Tranformers: Rise of the Beasts είναι ένα τυπικότατο καλοκαιρινό μπλοκμπαστερίδιο που διαθέτει έναν τίμιο χειριστή κονσόλας, τον Steven Caple Jr. του θελκτικότατου Creed II, μια ικανή δόση σταρ πάουερ στο voiceover (Ron Perlman, Peter Dinklage, Michelle Yeoh, Pete Davidson) και αξιοπρεπή προντάξιον βάλιους ώστε να κρατήσουν το μάτι σε γλαρή κατάσταση για περίπου το ήμισυ της τυπικά 2ώρες+ διάρκειάς του. 

Μετά τις ωχρές ελπίδες αναγέννησης που προσέδωσε το Bumblebee (2018), εδώ επέρχεται ανώμαλη προσγείωση σε ένα εντελώς στουντιακό προϊόν που προόρισται να πουλήσει και θα ψιλοπουλήσει (άνοιγμα $60Μ+ την πρώτη εβδομάδα στους γειτόνους νότια του συνόρου των Ναϊάγκρα Φολλς). Η δε προσπάθεια στο τέλος να ρίξει γέφυρες σε ένα σινεματικό Hasbro σύμπαν κατά τα ειωθότα της Marvel, το λες και εντελώς cringe. Και που να πας τον μπόμπιρα τώρα που κλείνουν και τα σχολεία για καλοκαίρι; Αλήθεια το ρωτάς; Spider-man: Across the Spider-verse... δαγκωτό!

Η... Νονά από τα Jumbo!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Όλα λάθος, από την αρχή ως το τέλος!

Αυτή είναι η 10η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί η γεννημένη στις 21 Οκτωβρίου του 1955 στην πόλη Κάμερον του Τέξας στις ΗΠΑ, Catherine Hardwicke. Φοίτησε σε κινηματογραφική σχολή όντας σχετικά μεγάλη, πλησιάζοντας τα 30 της. Έχει πτυχίο Αρχιτεκτονικής κι αρχικά ασχολήθηκε με αυτήν. Στον κινηματογράφο μπήκε με την ιδιότητα της production designer το 1986. Και κατόρθωσε να σκηνοθετήσει την πρώτη της ταινία, το περίφημο – και βραβευμένο – «Thirteen», το 2003, σε ηλικία 48 ετών! Η ταινία της με τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία ήταν το «Λυκόφως» (Twilight, 2008), η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της καριέρας της. Το 2015 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Toni Collette στην ταινία «Μου λείπεις ήδη» (Miss You Already) – κι αυτή ήταν και η τελευταία φορά που είδαμε ταινία της στους ελληνικούς κινηματογράφους. Εντωμεταξύ, η προηγούμενη – ένατη – ταινία της, το «Prisoner's Daughter» από το 2022, με τους Brian Cox και Kate Beckinsale, είναι να βγει σε limited release στις κινηματογραφικές αίθουσες των ΗΠΑ στις 30 Ιουνίου τρέχοντος!

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στη Νέα Ζηλανδία, όπου βγήκε στις 13 του περασμένου Απριλίου. Μια μέρα μετά βγήκε στις αίθουσες των ΗΠΑ και του Καναδά, με εισπράξεις πρώτου τριημέρου 2 εκατομμύρια δολάρια. Μέχρι τώρα οι παγκόσμιες εισπράξεις της ταινίας έχουν φτάσει (σύμφωνα με το Box Office Mojo) τα 6 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: H Κριστίν Μπαλμπάνο Τζόρνταν χρειάζεται επειγόντως μία αλλαγή στη ζωή της. Ο γιος της φεύγει για σπουδές, ο άντρας της την απατάει και η επαγγελματική της ζωή έχει καταλήξει σε αδιέξοδο. Η Κριστίν λαχταράει μία ζωή στην οποία η ενσυναίσθηση και το χάρισμά της στην επίλυση προβλημάτων θα θεωρούνται προσόντα κι όχι εμπόδια. Ώσπου δέχεται μία αναπάντεχη κλήση από την Μπιάνκα, μία γυναίκα που δεν γνωρίζει, η οποία την ενημερώνει ότι ο παππούς της στην Ιταλία, πέθανε. Φεύγει από την Καλιφόρνια με προορισμό τη Ρώμη για να παρευρεθεί στην κηδεία, όπου ανακαλύπτει ότι η οικογενειακή επιχείρηση είναι μία οργανωμένη εγκληματική οργάνωση και ότι οι αντίπαλοι έχουν ξεχυθεί να εξαλείψουν την οικογένεια Μπαλμπάνο. Η Κρίστιν καλείται να αναλάβει την επιχείρηση, σύμφωνα με τις επιθυμίες του παππού της. 

Αρχικά απρόθυμη, η μέχρι πρότινος ευχάριστη προς όλους Κριστίν συνειδητοποιεί ότι πέρα από το να αποφεύγει δολοφονικές απόπειρες σε βάρος της, η επαφή με τη Μαφία έχει και τα καλά της. Βρίσκεται πλαισιωμένη από μία ομάδα που εκτιμά αυτά που έχει να δώσει, η Μπιάνκα στέκεται δίπλα της ως φύλακας άγγελος και η ίδια κάνει επιτέλους ένα μεγάλο διάλειμμα από τις ατελείωτες τηλεδιασκέψεις. Είναι ένα μεγάλο βήμα για μία γυναίκα που μέχρι πριν λίγο έτρεχε για να μεγαλώσει μία οικογένεια και δεν προλάβαινε να δει ούτε τον «Νονό». Καθώς μεταμορφώνεται σε Mafia Mamma, η Κριστίν αναγνωρίζει ότι η οικογένεια Μπαλμπάνο, όπως και η ίδια, μπορεί να εξελιχθεί και να οδηγηθεί σε νέα ξεκινήματα.

Η άποψή μας: Λίγο πρέπει να προσέξει τι θα κάνει με την καριέρα της η Toni Collette από εδώ και πέρα. Η 51χρονη Αυστραλή έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές πως είναι μια ηθοποιός η οποία, υπηρετώντας ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ, μπορεί να κάνει θαύματα στην υποκριτική. Όμως, με διαφορά μόλις μιας βδομάδας, είδαμε στη χώρα μας τις δύο τελευταίες της ταινίες κι έχουμε... κριντζάρει πολύ άσχημα. Την προηγούμενη βδομάδα λοιπόν ήταν το «Επίδοξοι δολοφόνοι» (The Estate), ταινία του 2022, ενός κάποιου Dean Craig. Εκεί ας πούμε πως η αποτυχία ήταν συλλογική καθώς το καστ διέθετε ονόματα που κάποια εποχή φιγούραραν στις δημοφιλέστερες ταινίες ή τηλεοπτικές σειρές της εποχής τους: David Duchovny, Kathleen Turner, Anna Faris, ακόμα ακόμα και οι Ron Livingston και Rosemarie DeWitt δεν αποτελούσαν αμελητέες περιπτώσεις. Οπότε, το βύθισμα του αναίτιου, άγευστου, άχρωμου και σαφέστατα καθόλου αστείου φιλμ, τους παρέσυρε όλους, με την ευθύνη να διαμοιράζεται μεταξύ τους. 

Το Mafia Mamma όμως είναι μια αποτυχία που βαραίνει κατά κύριο λόγο την ίδια την Collette και τη σκηνοθέτιδα της ταινίας, την κάποτε σημαντικότατη Catherine Hardwicke. Μάλιστα, η Collette πίστεψε τόσο πολύ την ταινία ώστε ήταν και μία από τις παραγωγούς της. Προσέξτε: όχι executive producer, τίτλος που μπορεί να αποδοθεί στον οποιοδήποτε, αλλά producer, ήτοι, έβαλε λεφτάκια από την τσέπη της για να γυριστεί αυτό το... πράμα. Και, δυστυχώς, μιλάμε όντως για πράμα. Αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ταινία. Είναι ένα αρπακόλικο συνονθύλευμα, που λίγη ενσυναίσθηση να έχεις, σε κάνει να νιώθεις ετεροντροπή. Δεν ξέρω πόσο αστείο φαινόταν όλο αυτό στα χαρτιά, ως σενάριο, πριν αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά ως ταινία, αλλά ως τελικό προϊόν πάσχει απίστευτα. 

Υποτίθεται πως παρακολουθούμε μια μαύρη κωμωδία, που προμοτάρει τη γυναικεία ενδυνάμωση χρησιμοποιώντας ως όχημα όλα όσα γνωρίζουμε για την ιταλική μαφία. Είναι τόσο λάθος η σκηνοθετική διαχείριση από την Hardwicke, που πνίγει εν τη γενέσει τους τις όποιες χιουμοριστικές ατάκες, συνθήκες, καταστάσεις, που ενδεχομένως να διέθετε το σενάριο. Ο τόνος είναι λάθος, η διεύθυνση των ηθοποιών είναι λάθος, οι διάλογοι είναι λάθος, το μοντάζ είναι λάθος, η διεύθυνση φωτογραφίας είναι λάθος, όλα είναι λάθος. Και για να «δικαιολογήσουμε» και το επίθετο «μαύρη» πριν από το ουσιαστικό «κωμωδία», η ταινία έχει δυο τρεις σκηνές βίας, που είναι απίστευτα άγριες, χωρίς λόγο! Τόσο το κομμένο χέρι του μαφιόζου, όσο και η... δολοφονία του με το δωδεκάποντο καρφωμένο στα μάτια και στα αχαμνά του άμοιρου ανδρός, γέλιο δεν βγάζουν. 

Σε ότι αφορά την Monica Bellucci, το μοναδικό άλλο αναγνωρίσιμο πρόσωπο της ταινίας, συνεχίζει να είναι πανέμορφη στην όψη και μέτρια στις υποκριτικές της επιδόσεις. Τουλάχιστον, φαίνεται να το διασκεδάζει. Τώρα που το θυμήθηκα, πρέπει να έχει πέσει πολύ ψαλίδι στο μοντάζ, γιατί η εμφάνισή της στο γκραν φινάλε της ταινίας, δεν βγάζει νόημα, ούτε το πως το πόδι της δεν είναι αυτό που φαίνεται ούτε πως το έσκασε ούτε τίποτε: γίνεται αφήγηση για όλα αυτά και δεν παρουσιάζεται αντίστοιχη σκηνή. Κουτουρού. Ότι να 'ναι. Εντελώς αντικούκου όλο αυτό. 

Οπότε, και μιας που ο «Νονός» είναι σημείο αναφοράς στην ταινία (προσωπικά, αν είχα οποιαδήποτε σχέση με τον «Νονό», θα έκανα μήνυση στο Mafia Mamma για προσβολή κι εξύβριση!), θα σας κάνω μια προσφορά που δεν μπορείτε να αρνηθείτε: απλά, μην δείτε την ταινία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2023 από την Tanweer!

Μπορείς να δραπετεύσεις ποτέ από την ελληνική οικογένεια;

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Έριξε μαύρη πέτρα πίσω του...

Ο Σπύρος Ιακωβίδης γεννήθηκε στο Λονδίνο και σπούδασε σκηνοθεσία στο London College of Printing διαφημιστικά, ντοκιμαντέρ, εταιρικά και βίντεο κλιπ. Έχει σκηνοθετήσει τρεις ταινίες μικρού μήκους και στη Σχολή Σταυράκου. Το 1998 ήταν προσκεκλημένος φοιτητής της Ακαδημίας Κινηματογράφου του Βερολίνου (DFFB). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα γράφοντας και σκηνοθετώντας (υπογράφοντας και το σενάριό τους) που προβλήθηκαν σε πολλά εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ: «The Soul of Damon Ploumis» (2004), «The Bear and the Rabbit» (2008) και «Dr. Mori's Teleshopping» (2009). Το «Black Stone» είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχε στο παράλληλο του διεθνούς διαγωνιστικού τμήμα «Meet the Neighbours», κερδίζοντας τα βραβεία κοινού τόσο του τμήματος, όσο και ελληνικής ταινίας γενικότερα, αλλά και τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και το βραβείο επιτροπής νεότητας φοιτητών πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης. Η ταινία κέρδισε επίσης: βραβείο κοινού και ειδική μνεία καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Τεργέστης, βραβείο Emerging Greeks στο φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Βερολίνου, βραβείο κοινού και βραβείο ερμηνείας (για την Ελένη Κοκκίδου) στο φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου του Σαν Φρανσίσκο, ενώ έχει και επτά υποψηφιότητες για τα βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Η υπόθεση: Δυο κινηματογραφιστές γυρίζουν ένα ντοκιμαντέρ για τα «Φαντάσματα του Δημοσίου», ήτοι, για τους δημοσίους υπαλλήλους που, ενώ έχουν προσληφθεί από άγνωστους φορείς του κρατικού μηχανισμού, δεν πηγαίνουν ποτέ στη δουλειά τους. Πέφτουν πάνω στην περίπτωση του Πάνου, ενός τέτοιου δημοσίου υπαλλήλου. Με τα πολλά, θα μάθουν τη διεύθυνση κατοικίας του. Δεν θα τον βρουν εκεί όμως. Αντ' αυτού, θα βρουν τη μητέρα του, τη Χαρούλα, κλασική, υπερπροστατευτική Ελληνίδα μάνα. Η 68χρονη χήρα Χαρούλα θα τους περάσει ως τηλεοπτικό συνεργείο ειδήσεων, που μπορεί να τη βοηθήσει να βρει τον γιόκα της, ο οποίος εδώ και κάποιες μέρες, φαίνεται να έχει εξαφανιστεί χωρίς να δίνει σημεία ζωής. 

Μαζί με τον καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι μικρότερο γιο της, τον Λευτέρη, κι έναν ταξιτζή γεννημένο στην Κυψέλη αλλά με καταγωγή από την Γκάνα, τον Μιχάλη, θα προσπαθήσουν όλοι μαζί να μάθουν πού ακριβώς βρίσκεται ο Πάνος, ιδίως όταν εκείνος θα βρεθεί κατηγορούμενος για απάτη. Θα μπορέσουν να βρουν τα ίχνη του; Τον λόγο για τον οποίο εξαφανίστηκε; Και τι συνέπειες θα έχει τελικά όλο αυτό;

Η άποψή μας: Σε μια δύσκολη χρονιά για το ελληνικό σινεμά, έτσι όπως φάνηκε στο περασμένο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ευτυχώς που υπήρξαν δύο ταινίες, που έσωσαν την τιμή του. Η μία ήταν το «Πίσω από τις θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου. Η άλλη είναι τούτη εδώ. Ο Σπύρος Ιακωβίδης επιλέγει τη φόρμα του ψευδοντοκιμαντέρ και την λογική τηλεοπτικών σειρών όπως τα «The office» και «Modern Family», με την κάμερα να παρακολουθεί και να καταγράφει – πολλές φορές αδιάκριτα – τα δρώμενα, ενώ παράλληλα οι «πρωταγωνιστές» μιλάνε κατευθείαν στην κάμερα, ωσάν ομιλούσες κεφαλές, και σχολιάζουν, εξομολογούνται, αδιαφορούν ή καταρρέουν. 

Η λογική του ντοκιμαντέρ υπηρετείται με προσήλωση. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι ενώ αρχικά το συνεργείο ξεκινάει να καταγράψει ένα φαινόμενο, μια παθογένεια του ελληνικού δημοσίου, εντέλει βρίσκει μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην Χαρούλα, την οποία συναντά «τυχαία» και της οποίας το πορτρέτο χτίζει με λεπτομέρεια. Έτσι, η μαύρη σάτιρα και η σκωπτική διάθεση κριτικής των κακώς κειμένων της δημόσιας διοίκησης (γραφεία χωρίς εργαζόμενους, τηλέφωνα που χτυπάνε, σηκώνονται και κλείνουν αμέσως, ντάνες από φακέλους και χαρτούρα που πετιούνται επιμελώς ατημέλητα σε δωμάτια όπου εννοείται δεν μπορείς να βρεις το οτιδήποτε) μετατρέπεται σε ένα ψυχογράφημα, με τη Χαρούλα να αντιπροσωπεύει την παλιά Ελλάδα. 

Είναι συμπονετική και ρατσίστρια, προσφέρει το είναι της για τα παιδιά της θυσιάζοντας την προσωπική της ζωή, αλλά τα «πνίγει» κιόλας, είναι ευκολόπιστη αλλά μπορεί να γίνει και πολύ καχύποπτη, έχει «βαρύνει» πολύ από όσα δύσκολα καλείται να αντιμετωπίσει καθημερινά επί τόσα χρόνια χωρίς καμία βοήθεια από πουθενά – και ιδίως από το κράτος – αλλά δεν τα παρατάει και ποτέ. Ζει τη ζωή της σαν ένα ψαροκόκαλο να έχει καθίσει στο λαιμό της επί χρόνια: την ενοχλεί αλλά έχει συνηθήσει – κι εδώ έχουμε μια άψογη εκμετάλλευση αυτής της λεπτομέρειας σε μια από τις πιο κρίσιμες και δυνατές σκηνές της ταινίας. 

Μιας ταινίας που είναι ταυτόχρονα μια υπέροχη κωμωδία με σκηνές που σε κάνουν να γελάς δυνατά (ο τρόπος που ασφαλίζει το καροτσάκι στα κάγκελα, η αφίσα του «εξαφανισμένου», η αδιάκριτη γειτόνισσα με το φαγητό) αλλά και που από ένα σημείο και μετά δεν εμποδίζει και την συγκίνηση να ξεχυθεί απλόχερα, όχι εκβιαστικά, αλλά με γλύκα και ενσυναίσθηση. Η Χαρούλα έχει να αντιμετωπίσει μια αφιλόξενη πόλη, που δυσκολεύει τη ζωή των Αμεα, μια αφιλόξενη πολυκατοικία, που κάποιοι που κατοικούν εκεί αφαιρούν τη ράμπα από τα σκαλιά της εισόδου επειδή προφανώς δεν συνάδει με την... αισθητική τους, και τις ίδιες της τις ρατσιστικές πεποιθήσεις, αποτέλεσμα προφανώς χρόνων «εκπαίδευσης» από γονείς, δασκάλους, φίλους, της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας. 

Η Ελένη Κοκκίδου στο ρόλο της Χαρούλας δίνει μια θριαμβευτική ερμηνεία. Μπαίνει τόσο βαθιά στο ρόλο αυτής της γυναίκας και το κάνει με τρόπο εξαιρετικό. Το πετυχαίνει σωματικά, με τη στάση του σώματός της, τις κινήσεις της, που δείχνουν κούραση, χρόνια ταλαιπωρίας. Το πετυχαίνει με τις εκφράσεις του προσώπου της. Το πετυχαίνει με τον λόγο της, τις κουβέντες της, το τι λέει και πώς το λέει. Προσέξτε πχ τις σκηνές όπου χρειάζεται να μεταφέρει τον Λευτέρη από το αναπηρικό αμαξίδιο σε ένα αυτοκίνητο, στον καναπέ, στην τουαλέτα. Το κάνει με αγάπη, με φροντίδα, αλλά και μηχανικά, με την αίσθηση «πάλι αυτό;», ταυτόχρονα. 

Είναι εξαιρετική η Κοκκίδου και καταγράφεται υπέροχα και η μεταστροφή της απέναντι στον Μιχάλη. Τον μαύρο, που αρχικά αρνείται να μπει στο ταξί του, τον μαύρο, που με καχυποψία αναρωτιέται πώς έμαθε τόσο καλά ελληνικά, τον Μιχάλη, που καταλαβαίνει εντέλει πως είναι ο μόνος που τη βοηθάει χωρίς να θέλει κάποιο αντάλλαγμα, τον Μιχάλη, που τον φροντίζει περισσότερο και από παιδί της, τον Μιχάλη, που γίνεται παιδί της. Και ο Μιχάλης του Kevin Zans Ansong, του ταλαντούχου και γνωστού στους θιασώτες της εγχώριας ραπ μουσικής «Νέγρου του Μοριά» ή/ και «Black Morris», είναι απίστευτα καλός στην πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση. Είναι φυσικός, έχει τη στάση του σώματος που απαιτείται και τρομερή φωνή, σε κερδίζει αμά τη εμφανίσει. Με καλοσύνη, ναι μεν στα όρια της αφέλειας, τύπου «Ted Lasso», που τόσο όμως την έχουμε ανάγκη δε, τα βγάζει πέρα και με το παραπάνω. 

Οι σκηνές του τόσο με τη Χαρούλα όσο και με τον Λευτέρη είναι απίθανες, όπως κι εκείνες όπου είναι μόνος στο ταξί, σε εξομολογητικό mode. Αλλά και η στάση της ταινίας απέναντι στα Αμεα είναι εύστοχη. Στοργική αλλά χωρίς να μας κάνει να νιώθουμε οίκτο απέναντι στον Λευτέρη – αν κάτι νιώθουμε, είναι ντροπή σε μια σπουδαία σκηνή, εκείνη της πτώσης του Λευτέρη. Όλα κυλούν ομαλά και όμορφα, με εύστοχες παρατηρήσεις σχετικά με σημεία των καιρών, όπως το ελληνικό «Black Live Matters», χωρίς στόμφο, χωρίς δασκαλίστικο τρόπο, χωρίς μεγαλοπιασίματα. 

Κι έρχεται το φινάλε, γλυκόπικρο, να δείξει έναν άλλο δρόμο στον οποίο μπορούμε να πορευτούμε. Καλή η αγάπη της παλιάς Ελλάδας, αλλά too much, πολύ σεμεδάκι, πολύ πνίξιμο, πολύ λευκό. Το παρόν και ιδίως το μέλλον είναι άσπρο και μαύρο, είναι πολύχρωμο εντέλει, είναι ένα πάντα που χορεύει, είναι ο ΠΑΟΚ (κι όχι η ΑΕΚ, το μόνο... φάουλ της ταινίας, παιδιά, πιο ασπρόμαυρη ομάδα από τον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει – κι έχει ΠΑΟΚτζήδες και στην Αθήνα, δεν θα ήταν πρόβλημα αυτό), είναι η μαύρη πέτρα που δεν είναι πέτρα, είναι κάτι άλλο, είναι κάτι πιο αισιόδοξο, πιο φωτεινό, γεια σου ρε μάνα, μου λείπεις γαμώτο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Ιουνίου 2023 από την Cinobo!

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Έρχεται πουλές ο Marty ο Scorsese σε υποψιασμένο χρόνο και ανερυθρίαστα, αμολάει την ατάκα που ίσως μόνο εκείνος και ο Μούσιας έχουν δικαίωμα να αποτολμήσουν από καθέδρας. Ότι δηλαδή τα project της Marvel δεν είναι ακριβώς σινεμά, παρά ένα προϊόν που φέρνει περισσσότερο σε θεματικό πάρκο ξερωγώ, της Disney (τυχαίο; Ολωσδιόλου. Τέσσερα μπιλιούνια στα 2009 κόστισε στον κολοσσό η εξαγορά του σύμπαντος του πλέον μακαρίτη Stan Lee). Πέσανε αμέσως να τον φάνε τον μαέστρο ότι και καλά είναι απολίθωμα της ιστορίας και ασύγχρονος με την εποχή μας. Ε, λοιπόν, 80 εκείνος και 50 εγώ, είτε τα ίδια απολιθώματα της πλειστόκαινου είμεθα ή στραβά (ψιλο)αρμενίζουμε κυρίες μου. Διότι αρχίζει και μου τη σφυράει ανάποδα, το να χαρακτηριζόμαστε από τις πόσες μπάντες το ψήνουμε το ψάρι, μέχρι το ως ποιά φυλή αυτοπροσδιοριζόμεθα ή την όποια έτερη ακραία λαμακία δύναται να σκαρφιστεί ανθρώπινος νους για να καστομάρει την πραγματικότητα στα οικεία (ά)μέτρα του/της/του.

Να καρανθυποσημειώσω πως ενδεχομένως στην Ελλάδα να μην έχει πάει το γράμμα με την ίδια ταχύτητα, σταδωνά πάντως τα μέρη (βόρεια Αμερική) δεν τσι προλαβαίνουμι. Μακρινάριος ο πρόλογος, αναγκαιότατος όμως για να εξηγηθεί η καθολική στροφή της αμερικανικής μπλοκμπαστεριάδας στα νεοφώτιστα ήθη και έθη. Προκείμενος ήχος πλάγιος δ’, πάμε λοιπόν. Στα 2018 ξεμυτίζει ο κομικάριος Σπάιντερμαν μέσα στα Μουλτιβέρσια και σαρώνει τις αισθήσεις, κοκταιηλάρει νευρώνες πανκ εξπρεσιονισμού σε φόντο αχαλίνωτα πληθωριστικής δράσης που τεμαχίζει τον αμφιβληστροειδή. 

Αποτέλεσμα να σαρώσει τον μπόξ όφφι, να αρπάξει το ανημέητεντ όσκαρ και να δημιουργήσει δυσθεώρητες προσδοκίες για πολλαπλές cineχειες. Όπερ και εγένετο με περίπου 5ετή καθυστέρηση, ένεκα κορωνοϊού. Τα νούμερα στις σημειώσεις της παραγωγής είναι πρωτόγνωρα. Μια χιλιάδα συντελεστών, δυο τριάδες σε σκηνοθεσία και συγγραφή (εδώ παίζει το τημ του Lego Movie) και διάρκεια να χτυπάει δύο ώρες και είκοσι πρώτα λεπτά, έντρι για το βιβλίο ρεκόρ του Γκίνες. Το ευτύχημα-δυστύχημα, η ευχή-και-κατάρα είναι αυτή ακριβώς η πολυοργασμικότητα του εγχειρήματος, το οποίο, ειρήσθω, κόβεται απότομα καθότι, της μοδός άλλωστε, θα μας προκύψει και μέρος β’ που υποτίθεται θα ολοκληρώσει την τριλογία. 

Η δική μου αλήθεια πάντως, η εξουθένωση έχει είδη προκύψει στο πολυκοσμικό σύμπαν του Miles Morales, αφού εξόν της Gwen Stacy και καμιά δεκαριά άλλους Spidermen, Ισπανό, Ινδό, γάτα ή... κομολί έχουμε και έναν κακούλη, τον Spot (φαντάσου μια κινούμενη ζόμπι συλλογή μαύρων τρυπών) να ταλανίζει τον 15χρονο μαύρο έφηβο, με λατίνα μάνα από το Μπρούκλιν, που δεν το αντέχει το κατεστημένο και καμώνεται να αλλάξει τα εναλλακτικά σύμπαντα και το ριζικό των απανταχού διαχρονικά συναδέλφων Σπάιντιζ, έτσι, γιατί απλά το θέλει. Εδώ φίλος βρίσκεται η επιτομή της Gen Z, ο ίδιος δηλαδή ο λόγος που η ταινία προόρισται να ταΐσει καντάρια ντοπαμίνη τους συνομιλίκους της 15χρονης κοράκλας μου. 

To σύνθημα είναι θέλω τα πάντα όπως τα ποθώ και τίποτα δε μπορεί να με σταματήσει. Το παρασύνθημα πάλι, στάκα ρε παιδί, ξέρεις στην πραγματική ζωή ο υπερ-ηρωισμός είναι ευθύνη, είναι θυσία, είναι σταυρός. Ωχού, τι με λες τώρα. Το Spider-verse νάναι καλά, Τα Πάντα Όλα είναι εδώ (για πολύ καιρό ακόμη), άνοιξε τα μάτια διάπλατα και τα σαγόνια στα πατώματα. Γιατί δίχως αντίρρηση, από μουσική (Daniel Pemberton), εφφέδες - κατηφέδες και μονταζιέρα (Mike Andrews) η ταινία τα σπάει θρύψαλα κομμάτια. Οι διάλογοι είναι πάλι τόσο νιανιά που δεν αφήνουν περιθώριο για σκέψη, δίνοντας αυτόματα τις απαντήσεις στα τιθέμενα ερωτήματα. 

Ο στόχος άλλωστε δεν είναι άλλος παρά να παρθούν τα σκαλπ του φάνμπεηζ, να σαλαγήσουν τα θεατόνια θριαμβευτικά και να πάνε στο σπίτι το βράδυ μετά την ταινία κατευτυχισμένα με την ιαχή «τίποτα-τίποτα δε μας σταματά, τη ζωή μας αδράξαμε, από τα κέ-ρα-τα!» Εχμ...Αμ δε!