Ελληνικό Box Office 3 - 6 Ιανουαρίου 2013 by TOSHIBA


Φιλμ
Διανομή
Wks Αίθουσες
4ήμερο Αθήνας
Σύνολο Αθήνας
4ήμερο Ελλάδας
Σύνολο Ελλάδας
1
The Impossible
Odeon
1
46


29.401
45.624
2
The Hobbit
Village
4
78


27.181
393.586
3
Life Of Pi
Odeon
3
53


26.618
134.437
4
Anna Karenina
UIP
1
29


25.901
35.993
5
Αν...
Village
6
46


23.547
463.631
6
Upside Down
Village
1
27


15.663
26.352
7
Wreck-It Ralph
Feelgood
2
84


12.882
52.654
8
Hotel Transylvania
Feelgood
5
47


9.994
93.732
9
Gambit
Odeon
2
24


7.509
40.414
10
Sammy 2
Village
3
30


4.674
21.231


Περισσότερα... »

Zero Dark Thirty
Directed by Kathryn Bigelow. With Jessica Chastain, Jason Clarke, Joel Edgerton, Mark Strong, Chris Pratt, Kyle Chandler, Taylor Kinney, Mark Duplass, Frank Grillo, Stephen Dillane, Edgar Ramirez, Harold Perrineau, Reda Kateb, Jennifer Ehle, James Gandolfini


The Marvel of A-political Film Journalism
by gaRis (@takisgaris)

In all honesty, I don’t consider myself an ardent Kathryn Bigelow fan. Nope, I didn’t quite fancy Point Break either. The next inevitable question involves my take on The Hurt Locker. Well, let me start this way: Who could have thought Bigelow had this testosterone-overpacked hyena of a militaristic film in her? Then again I check Mark Boal: Journalist turned screenwriter. Talking crisp, no BS, matter-of-fact-ish script. Gazing at this technical marvel of crypto-republican, reactionary a-political pathos, I rest assured that I’ve been watching the same Boal agenda unfolding again. The kind of torture – embracing, murder – ridden storytelling that is dexterously caressing the high-browed film critics’ prostates, posing as the ballsy, earth-shuttering, gut-wrenching anti-war film at best, or better, as an unconventional de-construction of the timeless war logic, where no one is innocent and the truth is elusive, demoralized by masculine politics of fear and oppression.

Hence, Zero Dark Thirty (means 30 min. after midnight, the exact time when public enemy no 1, Al Quada’s evil frontman Osama Bin Laden was gunned down by Navy Seals Team at his mansion in Abottabad, Pakistan) is a spoiler – free depiction of the reason(s) why and how Barrack Obama secured his second US Presidency term. It’s, by any comparison, Argo’s big daddy, in the sense that it’s arguably a much more realised funnelling of all things US foreign policy in its military-espionage essence. ZDT is humourless, elongated and obsessive over every painstaking detail, reminiscent of Fincher’s meticulous (but evenly boring) Zodiac. Maya’s character, a hardboiled mastermind that hunts down Laden for seven years is a steely, zealous nobody, with no friends and relatives. Jessica Chastain carries this vessel of a character in her tiny shoulders with bravery and hypertension, ready to implode any minute along the way until her final triumph which leaves her without any aim to accomplish. The exact same feeling we witness Jeremy Renner suffering from in The Hurt Locker, another high adrenaline junkie that feels dislocated as soon as he shies away from battlefield.

Zero Dark Thirty is a solemn, almost entertain-less take on American warfare, rather untimely though, describing an assassination taking place just in May 2011. Even the chilling opening sequence, mixing the desperate 9/11 victims’ phone calls provides for considerable unease, and someone stop me from uttering this but it was last January when everyone (including me) called Extremely loud and Incredibly Close eye-duct porn and now that Bigelow grabs our neck and force feeds with real tragedy from the kick start, you have the majority of film criticism raving about the most important cinematic event of the year. Well, if you asked me about that three years ago, I could swear it was Avatar, but, there you go, The Hurt Locker took that Goliath down. I don’t want to read like Brett Easton Ellis hacked my account at MoviesLtd but if Bigelow were a man I could instantly see the fascination around her recent work (meaning her collaboration with her now ex-lover Mark Boal) dissipate rapidly.

Having argued that and thus moving forward, in the most technical sense, Zero Dark Thirty is an absolute success, even so of the oscar-worthy kind. Hands down a perfectly edited piece of work (by William Goldenberg, M. Mann’s editor who also cut…Argo this year) and Dylan Tichenor (P.T. Anderson’s right hand who also cut Affleck’s The Town) are paired with fluid, grainy, numbing cinematography by Greig Fraser (Let me In, Snow White and the Huntsman). Alexandre Desplat scores another oriental piece after his superior work in Argo (also note his impressive portfolio in 2012 including Rise of The Guardians, Rust and Bone and Moonrise Kingdom, the latter being my favourite), all in all this is a dream crew that over-delivers Bigelow’s predictable procedural.

Conclusion: Zero Dark Thirty could be a movie which could signify a lot more, offering an explanation as to why this Al Qaeda terrorism thrived and how US world- policing foreign diplomacy failed to isolate its catastrophic course. Instead, Bigelow continues to play with the notion of war-addicted servicemen or (now) women who have grown a pair. It took her 157 minutes to get there, too long for a journey that no spectator is given enough reason to take, other than pure torture/murder voyeurism.






World Premiere: 4 January 2013
Περισσότερα... »

Είσαι για μια μονομαχία? Κι εκεί που διάφοροι παρασκηνιακοί τύποι στο Χόλιγουντ έκαναν λόγο για μια πιθανή συνέχεια του εξαιρετικού Drive - κάτι που πιστεύω ακράδαντα θα κατέστρεφε τον μύθο του πρωτότυπου - ο χαρισματικός και απίστευτα ταλαντούχος Nicolas Winding Refn, πολύ σωστά σκεπτόμενος αποφασίζει να διαγράψει μια τέτοια πιθανότητα, κρατώντας όμως το ίδιο ύφος, τον ίδιο πρωταγωνιστή και την ίδια φιλοσοφία, παίρνοντας το ρίσκο να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό. Ο τίτλος του φιλμ είναι Only God Forgives και τοποθετεί την υπόθεση του στην μακρινή Μπανγκόκ, την πρωτεύουσα της Ταϊλάνδης, αλλά και του πάσης φύσεως στησίματος παράνομων αγώνων πάλης, εκεί όπου ο αποφασιστικός Τζούλιαν διατηρεί ένα κλαμπ διεξαγωγής ματς Τάι Μποξ, περισσότερο ως προκάλυμμα για τις παράνομες δραστηριότητες της φαμίλιας του. Καθώς ο αδερφός του θα πέσει νεκρός σε μια αιματηρή σύγκρουση του υποκόσμου, η μητέρα του θα καταφτάσει στην πόλη, ζητώντας εκδίκηση για τον χαμό του παιδιού της. Ένα παιχνίδι που ο έτοιμος για τα πάντα Τζούλιαν είναι πανέτοιμος να παίξει μέχρι τέλους. Πολύ μικρό το Γαλλικής προέλευσης τίζερ του φιλμ που αναμένεται να κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο φεστιβάλ των Καννών τον ερχόμενο Μάιο, διάρκειας μόλις είκοσι δευτερολέπτων, που όμως μέσα από τα κοφτά του πλάνα, καθιστά σαφές τι πρόκειται να παρακολουθήσει ο θεατής στο Μόνο ο Θεός Συγχωρεί...


Εκεί που τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Ryan Gosling, σε μια καινούργια συνεργασία με τον Refn που αναμένεται να τον εκτοξεύσει ακόμη πιο ψηλά στα επίπεδα της δημοτικότητας, που ήδη βρίσκονται σε υπερθετικό επίπεδο. Την μητέρα που δίνει την διαταγή για το Οφθαλμόν αντί Οφθαλμού υποδύεται η αειθαλής Kristin Scott Thomas, ενώ στο πλάι τους συμμετέχουν ο Tom Burke, η Yayaying και ο ντόπιος αστέρας Sahajak Boonthanakit.

Στις δικές μας αίθουσες? Εκτίμηση κάπου στα μέσα του φθινοπώρου του 2013...


Περισσότερα... »

I Only Have Eyes For You... Ακόμη κι αν δεν έχουν την πιο ευρύτερη των αποδοχών, πάντοτε οι ταινίες που βασίζονται στις αυτοβιογραφικές αναμνήσεις του σπουδαίου αμερικάνου συγγραφέα Τζακ Κέρουακ, διαθέτουν μια ιδιαίτερη αισθητική, που κεντρίζει το ενδιαφέρον μερίδας του κοινού. Ένα χρόνο μετά την - όχι ιδιαίτερα δημοφιλή - απόπειρα του αγαπημένου Walter Salles να αποδώσει στην μεγάλη οθόνη το περιβόητο On The Road, έρχεται μια τύποις συνέχεια του, που περιγράφει το πως ο διανοούμενος, βουτηγμένος στον αλκοολισμό, επιχειρεί να ελέγξει την τεράστια επιτυχία του, αποφασίζοντας να περάσει ένα διάστημα ξεκούρασης και ξενοιασιάς στο εξοχικό του εκδότη του Λόρενς Φερλινγκέτι, στο παραθαλάσσιο θέρετρο της Καλιφόρνια, Μπιγκ Σουρ.

Τόπος που αποτέλεσε και την έμπνευση για να συγγράψει ο Κέρουακ την επόμενη νουβέλα του - που φυσικά φέρει τον τίτλο Big Sur - μια από τις λιγότερο γνωστές στιγμές της καριέρας του, που εδώ διασκευάζεται για το σινεμά από τον ταλαντούχο ανεξάρτητο σκηνοθέτη Michael Polish (Twin Falls Idaho). Στον κεντρικό ρόλο ο Jean Marc Barr (ο Ζακ Μαγιόλ δηλαδή του Απέραντου Γαλάζιου) ερμηνεύει τον λογοτέχνη, περίπου 15 χρόνια μεγαλύτερο σε ηλικία, από εκείνον που απέδωσε ο Sam Riley πριν από λίγους μήνες, έχοντας μαζί του ένα εξαιρετικό υποστηρικτικό δίδυμο, που συνθέτουν ο Josh Lucas και η Kate Bosworth. Το τρέιλερ υπό τους μελωδικούς ήχους του αθάνατου τραγουδιού των The Flamingos, αποδίδει στα κοντά τρία λεπτά διάρκειας του, όλη την ατμόσφαιρα της εποχής.


Το Big Sur θα κάνει την επίσημη πρώτη του στα πλαίσια του Φεστιβάλ Sundance 2013, που ξεκινά στις 17 Ιανουαρίου, στο πιο δημοφιλές τμήμα, στις Πρεμιέρες.

Περισσότερα... »

Η εκδίκηση είναι πιο γλυκιά κι από...γλύκισμα. Αδελφάκια που δεν πέρασαν και τα καλύτερα παιδικά χρόνια, όντας αιχμάλωτα στα χέρια παρανοϊκή μάγισσας, βάζουν μοναδικό σκοπό της ζωής τους να πάρουν το αίμα τους πίσω για όσα δεινά τους προκάλεσε το είδος και δηλώνουν ορκισμένοι κυνηγοί - συνεπώς κι εξολοθρευτές - μαγισσών. Το περίφημο παραμύθι Hansel And Gretel, εδώ παρέα με τον υπότιτλο Witch Hunters παίρνει την μορφή κινηματογραφικού video game, κάπως πανομοιότυπου θεματικά αλλά και απεικονιστικά με το περσινό αντίστοιχο με τον Abraham Lincoln, το οποίο να θυμίσω πως παρότι πήγε συμπαθητικά στα ξένα box office, στα δικά μας, πιο εκλεκτικά μέρη, ούτε που ακούμπησε. Η φιλόδοξη πάντως εφετζίδικη παραγωγή της Paramount, που φέρει την υπογραφή του Νορβηγού Tommi Wirkola, σκηνοθέτη του καλτ Dead Snow, αναμένεται να παίξει εντυπωσιακά στα 3D μούλτιπλεξ, από τις 25 του Γενάρη, όταν και θα κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα του. Το τελευταίο στην σειρά των τρέιλερς από την διανομή πάντως, που φέρει και την προειδοποιητική για το πολύ νεαρό κοινό κόκκινη λωρίδα, είναι αντιπροσωπευτικό του αιματηρού στιλ που ακολουθεί η συλλογιστική του συγκεκριμένου adventure.


Το οποίο διαθέτει κι ένα συμπαθέστατο δίδυμο στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, με τον Jeremy Renner, που εκτοξεύτηκε με τον Hurt Locker αλλά δεν πέτυχε ως Bourne Legacy να υποδύεται τον Χάνσελ και την Βρετανίδα καλλονή Gemma Arterton, που παρέμεινε στις δόξες του Prince Of Persia, να κρατά τον ρόλο της αδελφούλας του Γκρέτελ. Μαζί τους συνυπάρχουν στο καστ και οι Dante Harper, Famke Janssen, Peter Stromare και Zoe Bell. 

Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο...


Περισσότερα... »

Πίσω Από Τους Λόφους
του Cristian Mungiu. Με τους Cosmina Stratan, Cristina Flutur, Valeriu Andriuta


Αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού...
του zerVo (@moviesltd)

Αν μη τι άλλο πρέπει να παραδεχτούμε πως οι παραγειτόνοι μας το διαθέτουν αυτό το χάρισμα να εντοπίζουν το Πονηρό και να το διώχνουν από πάνω τους μονομιάς. Άλλωστε πρέπει να ήταν οι πρώτοι που έσυραν τον χορό της αποτίναξης του γενικότερου Κακού, όταν το ανακάλυψαν στο πρόσωπο του επί δεκαετίες δυνάστη τους, δημοσιοποιώντας μάλιστα τον εξορκισμό του, κρεμώντας του στον λαιμό την ταμπέλα Σατανάς και φυτεύοντας του σε live coverage, μια σφαίρα στον κρόταφο. Κατόπιν της φυγής του Βελζεβούλη, η Ρουμανία ως γνωστόν είναι ένα εντελώς διαφορετικό κράτος, παντοδύναμο οικονομικά και πανίσχυρο στην διεθνή σκακιέρα... Και μην ακούτε που πριν, τα μισά Βαλκάνια έστελναν τα παιδιά τους εκεί να σπουδάσουν ή που το σύστημα υγείας τους θεωρείτο το κορυφαίο της Ευρώπης. Τώρα είναι όλα ρόδινα και ανθηρά, μιας και ο Δράκουλας τα κακάρωσε. Αχ Θεέ μου, έχει μοναδική αξία το να κτίζεις ελπίδες προσμένοντας το θαύμα. Μα όταν εκείνο σιμώσει και αποδειχτεί φρούδο τι γίνεται μου λες..?

Μεγαλωμένες μαζί στο δημόσιο ορφανοτροφείο και στα εφηβικά τους χρόνια ερωμένες, η Αλίνα και η Βοιτσίτα, πήραν δρόμους χωριστούς, με την πρώτη να μεταναστεύει στην Γερμανία προκειμένου να βρει δουλειά και την δεύτερη να εντοπίζει την λύτρωση στην Πίστη, φορώντας το ράσο της καλόγριας, σε ένα περιφερειακό μικρό μοναστήρι. Επιστρέφοντας από την ξενιτιά η Αλίνα θα αναζητήσει τα ίχνη της αγαπημένης της φίλης, ώστε να την πάρει να ζήσουν παρέα το δυτικό όνειρο, σύντομα θα αντιληφθεί όμως πως εκείνη έχει φορέσει τέτοιες θρησκευτικές παρωπίδες, ώστε να μην δείχνει διατεθειμένη να την ακολουθήσει. Η τεράστια απογοήτευση θα γεννήσει νευρικό κλονισμό και κρίσεις υστερίας στην νεαρή γυναίκα, σε τέτοιο βαθμό που οι μοναχές, η ηγουμένη και ο Άγιος Πατέρας θα πιστέψουν πως είναι δαιμονισμένη...

Συνεπώς η παρουσία στον τόπο λατρείας του Θεού, μιας άπιστης που την έχουν κυριεύσει τα κοινά διαόλια - γνωμάτευση που προέκυψε μετά από κουβέντα του φύση και θέση ηγέτη του κοινόβιου με τον ίδιο τον Ύψιστο, κατόπιν της αποτυχίας των γιατρών να την γιάνουν - θα προκαλέσει έντονη αναταραχή στις τάξεις των ευκολόπιστων μαυροντυμένων ταμένων, που θα κάνουν ότι περνά από το μυαλό τους για να θεραπεύσουν την άτυχη κοπέλα. Που δεν πάσχει από τίποτα παραπάνω από την απώλεια του μοναδικού έρωτα της ζωής της, μιας αγνής αγάπης - όαση στα τόσα δεινά που έχει υποστεί στα είκοσι χρόνια του τραγικού της βίου. Σε μια ενδεχόμενη περίπτωση που οι εμπειρίες του άμοιρου κοριτσιού δεν ήταν τόσο ακραία ανατριχιαστικές, αλλά και αν το φινάλε του γνώριμου στόρι που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της χώρας δεν είχε τέτοια εξέλιξη, θα μπορούσα να μιλήσω για την πιο τραγελαφικά ανεκδοτική υπόθεση που έχει συμβεί στα χρονικά του Χριστιανισμού. Δεν είναι όμως ώρα για τόσο σοβαρά αστεία. Και ο Mungiu το γνωρίζει καλά αυτό, όταν πίσω από την μπάρα που χωρίζει το μοναστήρι από τον "πολιτισμό" καθρεφτίζεται ολάκερο το κοινωνικό γίγνεσθαι της ταλαιπωρημένης του πατρίδας.

Στυγνή εκμετάλλευση από τους λίγους κατέχοντες την ισχύ, που είναι λιγότεροι και από εκείνους των χρυσών ημερών του Σάχη Τσαουσέσκου, παιδεία και κουλτούρα που αγγίζει πλέον μηδενικά επίπεδα, ευκολοπιστία πολύ χειρότερης μορφής, ακόμη και από εκείνη της προσδοκίας της (ποιας?) δημοκρατίας των τελευταίων ημερών του σοσιαλισμού. Και όλα αυτά με την ευλογία της (Ορθόδοξης, για την οποία γνωρίζουμε καλά πως ανά στιγμές διέπεται από απίστευτη παράνοια στον τρόπο δράσης της) Εκκλησίας, που την λέξη αγάπη, την διατηρεί μόνο ως έννοια στις ευαγγελικές της γραφές και ουδέποτε στην καθημερινότητα της. Είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη ο μικρόκοσμος (της φράξιας, της πόλης, ολάκερης της χώρας) να λειτουργεί, να εργάζεται έστω και υποτυπωδώς και ποτέ να μην βγει άσχημο πρόσωπο προς τα έξω, μην τυχόν και ξεκινήσουν τα αρνητικά σχόλια. Για όνομα Θεού!

Για πες: Πολύ περισσότερο σαρκαστικός, σατιρικός και καυστικός στις αργόσυρτες εικόνες του ο Ρουμάνος, συγκριτικά με το καθηλωτικό 4 Months, 3 Weeks and 2 Days, σου δίνει την εντύπωση πως θέλει να σου προκαλέσει ακόμη και με βίαιο τρόπο το πικρό γέλιο, την ίδια στιγμή που το χιονισμένο έως παγωμένο κάδρο του είναι βουτηγμένο στην μιζέρια, την κατάντια, την απελπισία, την ανέχεια, την σαπίλα, τον βούρκο. Μάλιστα... Μόλις 24 χρόνια μετά την Μεγάλη Απαλλαγή, όπως φαίνεται, στην φτωχική, αλλά και περήφανη βόρεια άκρια της Βαλκανικής, τα πάντα έχουν τροχοδρομήσει, μάλλον, προς το χειρότερο...






Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιανουαρίου 2013 από την Seven / Spentzos
Περισσότερα... »

Ανάμεσα σε Δυο Κόσμους
του Juan Diego Solanas. Με τους Kirsten Dunst, Jim Sturgess, Timothy Spall


Ποιος Νεύτωνας?
του zerVo (@moviesltd)

Τσάμπα τα λεφτά. 60 ολόκληρα εκατομμύρια δολάρια, πεταμένα για ποιον λόγο? Για να κάνει πραγματικότητα ένας παντελώς άσημος Αργεντινέζος σκηνοθέτης την ματαιοδοξία του να κάνει ταινία που να μοιάζει με το έπος του Christopher Nolan? Για να τα κονομήσουν δίχως σοβαρό αντάλλαγμα κάποιοι μετρ στην κατασκευή εφετζίδικων, αλλά και ψεύτικων, ντεκόρ, που υποτίθεται θα παίξουν τον βασικό ρόλο σε μια μελλοντολογικού ύφους ρομαντζαδούρα? Ή για να καταλάβουμε επιτέλους όλοι, πως το είδος του roc com ή του rom dram επί του παρόντος, δεν έχει την παραμικρή δυνατότητα εξέλιξης, παρά καλό θα είναι να ανακυκλώνει πια τα ίδια και τα ίδια σενάρια, αντί να τρώει τους παράδες ανυποψίαστων χρηματοδοτών, που μπέρδεψαν τα προσχέδια του Love Story με αυτά του Inception?

Σε έναν διαφορετικό Γαλαξία από τον δικό μας, υπάρχουν δύο ανεξάρτητοι μεταξύ τους πλανήτες, που κινούνται σε παράλληλες τροχιές, αποτελώντας ταυτόχρονα ο ένας τον ουρανό του άλλου. Ο Κατώτερος Κόσμος, είναι ο φτωχικός, ο μουντός, ο δίχως μεγάλες ελπίδες και προσδοκίες, που εργάζεται μόνο προς όφελος του Ανώτερου, του εξελιγμένου, του πλούσιου, του κυρίαρχου. Στον πρώτο ζει ο Άνταμ, ένας συνεσταλμένος και γεμάτος καινοτόμες ιδέες νέος, που πριν από δέκα χρόνια, είχε (παρανόμως) έλθει πολύ κοντά με την όμορφη και δημοφιλή στην αντίπερα όχθη Ιβ, η οποία δυστυχώς, ελέω ενός πολύ σοβαρού ατυχήματος, κατά την διάρκεια της καταδίωξης από τους συνοριοφύλακες, έχει πάθει αμνησία και έχει λησμονήσει παντελώς την μορφή του.

Σημαντικός παράγοντας εξέλιξης της - δίχως πολλές αναστολές, βλακώδους - ίντριγκας, αποτελεί η βαρύτητα, όχι όμως με τον τρόπο που την όρισε ο Νεύτωνας και η σύγχρονη φυσική, αλλά με βάση μια αλλοπρόσαλλη λογική, που υποστηρίζει πως ο καθένας, έλκεται βαρυτικά μόνο από τον κόσμο που ανήκει και αν κατά τύχη βρεθεί στον αντίπερα, πρέπει να κινείται ανάποδα ή να αιωρείται. Ή κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, δύσκολα ερμηνεύσιμο και επεξηγίσιμο, που δεν έχει την παραμικρή συνοχή με τους νόμους και τους κανόνες που διέπουν την πραγματικότητα. Θα μου πει κανείς, δεν αντιλαμβάνεσαι πως όλα όσα περιγράφει ο κύριος Juan Diego Solanas από το μακρινό Μπουένος Άιρες - που πέτυχε το απόλυτο κόλπο γκρόσο, αφού δίχως ίχνος σεναρίου, απέσπασε προϋπολογισμό που αντιστοιχεί σε πέντε, έξι σοβαρότατες ευρωπαϊκές παραγωγές - κινούνται στην σφαίρα της αλληγορίας και της μεταφορικότητας? Και βέβαια όχι θα απαντήσω, αφού δεν ήταν δα προαπαιτούμενο, για να παρουσιάσει κανείς την Νεράιδα και το Παλικάρι The Next Millenium Edition, να οδηγήσει τρεις τέσσερις μικροκομπανίες που τα έβαλαν ρεφενέ τα φράγκα, στην απόγνωση...

Για πες: Το κατεστραμμένο του πράγματος πάντως διαφαίνεται από πάρα πολύ νωρίς, από την ώρα που μελετά ο υποψήφιος θεατής την ταυτότητα του Upside Down και αντιλαμβάνεται ποιους ηθοποιούς πρόκειται να παρακολουθήσει στην μεγάλη οθόνη. Γιατί μην μου πεις πως δεν είναι ικανή προειδοποίηση η παρουσία του μαγνήτη κάθε λογής κινηματογραφικών φλομπών, πέρα από ατάλαντου Jim Sturgess και της μοναδικής ενζενί στην ιστορία που δεν εκμεταλλεύτηκε πρωταγωνιστικό ρόλο τριλογίας μπλοκμπάστερ (επιπέδου Spider-Man) Kirsten Dunst, για να παίζει σε τρισάθλιες ανοησίες του Trier? Είναι και παραείναι, επειδή μπορεί κάποιος όμως να παρασυρθεί από το εφετζίδικα πιασάρικο τρέιλερ και να ενδώσει, να τον προειδοποιήσω πως το φιλμ εκτός από πολύ κακό, δεν σου δίνει και την δυνατότητα να το κουβεντιάσεις, τουλάχιστον σε σοβαρό επίπεδο. Κι αυτό στην δική μου σκεπτική είναι ότι χειρότερο μπορεί να (μην) προσφέρει ένα καλλιτεχνικό πόνημα...






Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2013 από την Village
Περισσότερα... »

Άννα Καρένινα
του Joe Wright. Με τους Keira Knightley, Jude Law, Aaron Taylor-Johnson, Kelly Macdonald, Domhnall Gleeson, Ruth Wilson, Alicia Vikander, Olivia Williams, Emily Watson


Ξέφρενη Μαζούρκα / Μονότονο Βαλτζ
του zerVo (@moviesltd)

Προσπαθούσα να ανακαλύψω ποιος ακριβώς λόγος μπορεί να σπρώξει έναν δημιουργό, στο να πάρει την απόφαση να φιλμάρει για πολλοστή φορά, ένα από τα πλέον διαβασμένα, όσο και κινηματογραφημένα μυθιστορήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Επί της παρούσης, θα περίμενα μια ευθεία πολιτικοκοινωνική προσέγγιση των γραφομένων 35 χρόνια πριν το κίνημα που άλλαξε τον ρου της ευρωπαϊκής ιστορίας του 20ου αιώνα, σε συσχετισμό με τις συνέπειες της πτώσης του δύο δεκαετίες πριν, ως υποτιθέμενα αποτυχημένο, σαν φόντο του εμπνευσμένου ρομάντζου που ξεπήδησε από το μυαλό του Τολστόη. Η πραγματικότητα της τελευταίας Anna Karenina ήταν πολύ πιο απλή και επίπεδη, αφού έχει να κάνει μόνο με την φιλοδοξία ενός ικανού σκηνοθέτη, στο να παρουσιάσει την ιστορία με τον τρόπο που - πιθανότατα - για χρόνια ονειρευόταν. Και τίποτα παραπάνω.

Παντρεμένη από τα δεκαοκτώ της με έναν από τους πλέον σεβάσμιους πολιτικούς της Αγίας Πετρούπολης, αλλά και κατά είκοσι χρόνια μεγαλύτερο της, τον Κόμη Καρένιν, η πανέμορφη αλλά και συνεσταλμένη Άννα, ουδέποτε έχει ταξιδέψει πέρα από την πόλη της, μακριά από το λατρεμένο της γιο. Ευκαιρία που θα της δώσουν για ένα ταξίδι στην Ρωσική συμπρωτεύουσα, τα οικογενειακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο αστός αδελφός της Στίβα, εκεί που θα συναντήσει τον Αξιωματικό του Ιππικού, Αλεξέι Βρόνσκι, έναν από τους πλέον περιζήτητους εργένηδες της Μόσχας και που στην γοητευτική του θωριά, θα νιώσει, για πρώτη φορά, τα ερωτικά σκιρτήματα να την κυριεύουν.

Με άλλα μέτρα όμως ο περίγυρος αντιμετωπίζει την απιστία ενός άντρα, όταν μάλιστα εκείνος είναι ιδιαίτερα δημοφιλής και αγαπητός στους κύκλους του και με άλλα σταθμά αντιστοίχως μιας γυναίκας, όταν ο σύζυγος που σκέφτεται να εγκαταλείψει, αποκαλείται μέχρι και Άγιος από οποιονδήποτε τον έχει γνωρίσει. Κανόνας που ισχύει εσαεί, είναι διαχρονικός και δεν αφορά μόνον τα τέλη του 1800, περίοδο που εξελίσσεται η ίντριγκα. Εκεί ακριβώς διαφαίνεται η δυναμικότητα του κάθε χαρακτήρα που συμμετέχει σε μια από τις πιο όμορφα και μελωδικά γραμμένες ερωτικές περιπέτειες που συντάχθηκαν ποτέ. Όταν λοιπόν η φιλμική διασκευή, έχοντας στις πανάκριβες απαιτήσεις της την υποστήριξη του στούντιο, ακολουθεί πιστά το τόσο inspirational ορίτζιναλ, είναι σχεδόν αδύνατον να μην έχει θετικό πρόσημο στην τελική της αξιολόγηση. Όμως...

Ο δημιουργός που όσο κανείς σήμερον, έχει ασχοληθεί με την κινηματογράφηση κλασσικών λογοτεχνικών έργων (Pride And Prejudice, Atonement) Joe Wright, σχεδιάζοντας το πρότζεκτ με τον φίλο του και στενό του συνεργάτη, σεναριογράφο Tom Stoppard, σκέφτηκαν να βουτήξουν τον έτσι κι αλλιώς ελκυστικό μύθο, σε ένα πρωτόγνωρο μείγμα θεατρικού και μιούζικαλ, για το οποίο κανείς θεατής δεν είναι προετοιμασμένος και χρειάζεται κάποιον χρόνο για να προσαρμοστεί σε αυτή την ιδιαίτερη συλλογιστική. Αφού το πετυχαίνει μάλιστα, απόλυτα υποθέτω εντυπωσιασμένος από τα πανάκριβα λούσα και σκηνικά που εκτοξεύουν στο ζενίθ το art direction της ταινίας, μαγεύεται και από την φρενήρη μαζούρκα, το αριστοτεχνικό τέμπο που χειρίζεται ο σκηνοθέτης στην απόδοση των πληροφοριών. Κι ενώ θα πίστευε κανείς πως ο ίδιος ρυθμός θα διατηρηθεί μέχρι τέλους, αναιτίως, στην δεύτερη πράξη - την μελαγχολικότερη και σαφώς πιο απαιτητικών χειρισμών - τα πάντα διαφοροποιούνται.

Για πες: Την σκυτάλη παίρνει πλέον ο μονότονος κτύπος του βαλτζ, οι καταστάσεις αν και γνωστές στους περισσότερους αρχίζουν να θολώνουν, η πολύχρωμη μαγεία εξαφανίζεται και η πλατεία στωικά περιμένει να ακούσει την μοιραία στριγκλιά του συρμού. Ακόμη κι αν δεν είχαν αναπτύξει μεταξύ τους την απόλυτη χημεία, μετά από τρεις συνεργασίες σκηνοθέτης και πρωταγωνίστρια, δεν θα μπορούσα να φανταστώ άλλη από την Keira Knightley για να αποδώσει την Καρένινα στην μεγάλη οθόνη. Το πιο καλλίγραφο γυναικείο χολιγουντιανό προφίλ των ημερών μας, πανεύκολα αποδίδει τον ρόλο της διαταραγμένης συναισθηματικά γυναίκας, ακόμη κι αν δεν βοηθιέται ιδιαίτερα από το ντουέτο της Aaron Johnson, που μοιάζει πολύ πιο στημένος ως Βρόνσκι από όσο απαιτείται, εν αντιθέσει με τον Jude Law, που μόνο με την εμπειρία του παίζει στα δάκτυλα τον χαρακτήρα του άχρωμου και απομακρυσμένου συζύγου. Πρόκειται για μια τίμια σε γενικές γραμμές πρόταση από έναν αξιόλογο οτέρ, που την προσφέρει σε ένα εναλλακτικό περιτύλιγμα από το σύνηθες, η οποία αν σταθεροποιούσε την ένταση της σε όλο το χρονικό της εύρος, αλλά και αν έριχνε δυο τρεις ματιές περισσότερες στο πολιτικό μήνυμα του στόρι - με μια και μόνο σεκάνς, δεν καθίσταται γενικότερα σαφές, πως το δρεπάνι θα είναι για πάντα κυρίαρχο, νικηφόρο και εντέλει ευτυχισμένο - θα ήταν πολύ πιο συμπαγής και ενδιαφέρουσα.






Στις δικές μας αίθουσες? Την Πρωτοχρονιά του 2013 από την UIP
Περισσότερα... »