Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Για να πω την αμαρτία μου, όταν κάποτε πραγματοποίησα κι εγώ το όνειρο μου σαν (ενήλικο) παιδάκι, επισκεπτόμενος την Eurodisney, μοιράζοντας το ενδιαφέρον μου ανάμεσα στα αξιοθέατα για να προλάβω τον χρόνο που έτρεχε ασταμάτητος, άφησα εντελώς απέξω εκείνο το φουτουριστικό κομμάτι του θαυμαστού κόσμου του θείου Ουόλτ με την ονομασία Tomorrowland. Προτίμησα τα πολύ πιο απτά και κοντινά εκθέματα στην κοινή φαντασία, τους Πειρατές της Καραϊβικής, τον Πίτερ Παν, τον Ιντιάνα Τζόουνς, από το ταξίδεμα με τους πυραύλους στο μέλλον, όπου (εκτιμώ) θα το είχε οργανώσει με ανάλογα άριστη μέθοδο η διοίκηση του αχανούς πάρκου. Το ζήτημα είναι πως από μια πρόχειρη δημοσκόπηση που έκανα τότε, μετρώντας τις ανθρώπινες ουρές των επισκεπτών, η Χώρα του Αύριο, είχε τις μακράν μικρότερες από όλες τις υπόλοιπες. Τις ίσως και πιο διαφημισμένες, ε?

Απογοητευμένη από την τροπή που έχουν πάρει οι κρατικές έρευνες για την μελέτη του διαστήματος, περικοπές που πιθανόν θα οδηγήσουν στο ταμείο ανεργίας και τον επιστήμονα πατέρα της, η νεαρή, φιλόδοξη και τεχνολογικά άριστα καταρτισμένη Κέισι, θα κινήσει την δική της επανάσταση κόντρα στην κραταιά NASA. Φυσικά ο πόλεμος της δεν θα διαρκέσει παρά μερικά δευτερόλεπτα, καθώς θα συλληφθεί από τις αρχές του ακρωτηρίου Κανάβεραλ, θα οδηγηθεί στο κρατητήριο, αλλά και θα απαλλαχθεί, μη αποτελώντας δα και καμιά σοβαρή απειλή για το σύστημα. Μαζεύοντας τα πράγματα της η κοπέλα θα αντιληφθεί την ύπαρξη μιας πολύχρωμης μεταλλικής κονκάρδας, άγνωστης προέλευσης, που στο άγγιγμα της, αυτομάτως μεταφέρεται σε έναν άλλο κόσμο, μακρινό και άγνωστο, που τα πάντα λειτουργούν ιδανικά, ειρηνικά και γαλήνια, όπως ποτέ της δεν είχε φανταστεί.

Μια παράξενη μεταφορά μέσα στον χωροχρόνο που στο ψάξιμο των αιτιών που την προκάλεσαν, η Κέισι θα φτάσει μέχρι το κατώφλι του παροπλισμένου και απομονωμένου επιστήμονα, αλλά και πρώην παιδιού θαύματος Φρανκ Ουόκερ, που σε αντίθεση με την αρχική του άρνηση, κατοπινά θα θελήσει να την βοηθήσει δείχνοντας της τον σωστό δρόμο, ώστε να λύσει τις απορίες της. Συντροφιά με το ανθρωποειδές Αθηνά, θα συνθέσουν μια δυναμική τριάδα, που θα προσπαθήσει και πάλι να ταξιδέψει στην άλλη διάσταση, ώστε να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που τους στέλνει το μέλλον.

Όπως είναι εύκολα αντιληπτό, πρόκειται για μια ακόμη απόπειρα της σπουδαίας Disney να μεταφέρει έναν πιασάρικο τίτλο των πάρκων της στην μεγάλη οθόνη, όπως άλλωστε το κατόρθωσε από το 2001, σαρώνοντας τα ταμεία με τις περιπέτειες του αλλοπρόσαλλου Κάπτεν Σπάροου. Εδώ τόσο το ύφος, όσο και η αφήγηση κι ο σκοπός, παρότι παρομοίως βουτηγμένα για τα καλά στην θάλασσα της φαντασίας, είναι εντελώς διαφορετικά από εκείνα των Κουρσάρων. Κεντρικοί πυλώνες ανάπτυξης της ιστορίας είναι δύο πρόσωπα που ο επιστημονικός πειραματισμός είναι η ζωή τους όλη. Τους χωρίζει όμως μια ειδοποιός διαφορά, αφού ο μεν ηλικιωμένος ex boy genious έχει χάσει κάθε ελπίδα για την ανθρωπότητα και προτιμά να μένει σχεδόν φυλακισμένος στο θωρακισμένο εργαστήριο του, την ώρα που η πιτσιρίκα, με το αύριο να την περιμένει, δεν διστάζει να δείξει άγνοια κινδύνου και να μοχθήσει για τα ιδανικά της.

Στοιχεία ταμάμ δηλαδή, σε θέμα κοινωνικών αξιών και πολιτικής ηθικής, για φιλμ που φέρει την σφραγίδα του στούντιο της Disney, που βασίζεται σε σενάριο του Μίστερ Lost, Damon Lindelof, ο οποίος έχει συμπράξει με τις ιδέες του σε όλες τις πρόσφατες αξιόλογες sci fi κινηματογραφικές στιγμές, σαν το Star Trek Into Darkness, Prometheus και World War Z. Λογικό κι επόμενο είναι στην αφήγηση του το Tomorrowland να περιλαμβάνει όλα εκείνα τα συστατικά που θέλγουν την ματιά των διψασμένων για δράση ματιών: Τηλεμεταφορικές τρύπες, βομβίδες μεγατόνων, πανίσχυρα διαστημόπλοια, μεγαλουπόλεις ονειρεμένες, ανθρωποειδή φίλια μα και εχθρικά, μισητοί πράκτορες, σκαπανείς του αύριο σαν τον Βερν και τον Τέζλα και φυσικά ειδικά εφέ που σαρώνουν τα πάντα. Με κορυφαίο την ευφάνταστη μετατροπή του γιγάντιου Πύργου του Άιφελ σε δυνητικό εκτοξευτήρα πυραύλου προς το διάστημα, στην πιο αξιομνημόνευτη σεκάνς ολάκερης της ταινίας.

Που για να λέμε και την άλλη άποψη του νομίσματος, ακόμη κι αν ποιοτικά διατηρεί κάποια υψηλά στάνταρντς, ορίζει συνάμα και την πιο αδύναμη από τις (πέντε) σκηνοθετικές στιγμές του χρυσού παιδιού της Pixar, Brad Bird. Είναι αντιληπτό πως όταν στις τέσσερις προηγούμενες η μπαγκέτα του έχει αγγίξει (κυριολεκτικά) το άριστα, οι απαιτήσεις εδώ να είναι ανάλογες και όταν εκείνες δεν εκπληρώνονται να διαλύεται στην ατμόσφαιρα μια κάποια απογοήτευση. Ο Bird ακολουθώντας τις τάσεις εντυπωσιασμού της πλατείας, ναι μεν φρόντισε να κτίσει καλά τους χαρακτήρες του, φυσικά και έδεσε με λογικά φλασμπάκ το στόρι του, δεν πέτυχε όμως να στήσει μια πλοκή τόσο δυνατή που να κρατήσει τον θεατή ακινητοποιημένο στο κάθισμα από το πρώτο λεπτό του φιλμ. Η τρίτη και τελευταία πράξη δε, η έξοδος που λέμε, τραβά υπερβολικά σε χρόνο, δίχως συγκεκριμένο λόγο κι αφορμή. τα συναισθήματα της αλληλεγγύης, της ομαδικότητας, του σθένους, της αισιοδοξίας, είμαι βέβαιος πως θα μπορούσε να τα γεννήσει, ακόμη κι αν το πόνημα του, ήταν κατά μισή ώρα μικρότερο...

Από τις πιο άνετες ερμηνευτικές στιγμές για τον George Clooney, που μάλλον ούτε καν θα ίδρωσε αποδίδοντας τον μεγαλωμένο Τίμοθυ Τέστερ, μια φορά κι έναν καιρό επισκέπτη της Τουμόροουλαντ που σε βάθος χρόνου έχασε κάθε ενδιαφέρον για την εξέλιξη του, πιθανόν και απογοητευμένος από την εξέλιξη του παιδικού του ειδυλλίου. Πολύ αγχωμένη η Britt Robertson, δεν ξέρω αν πιάνει την δεδομένη ευκαιρία από τα μαλλιά, σε αντίθεση με την μικρότερη της Raffey Cassidy, που σαν αντρόιντ, βγάζει μακράν το περισσότερο συναίσθημα από το σύνολο της τρόικας.

Για πες: Φτιαγμένο κατά βάση για τους φανατικούς της sci fi μυθολογίας, το Tomorrowland δεδομένα θα τους ικανοποιήσει, αν και επ ουδενί μπορεί να στηριχθεί σε έστω και ελάχιστα πιθανές εξελίξεις της τεχνολογίας. Διαθέτει όλο εκείνο το πακέτο που θα χορτάσει την ματιά, ιδίως του νεαρότερου κοινού, σίγουρα όμως δεν θα γίνει ποτέ το κλασσικό έργο φαντασίας, που θα σταθεί δίπλα στα κορυφαία κομμάτια του genre. Και για να το κάνω λανότερα, αν θα ξαναπάω ποτέ στην Disneyland, πάλι στην ουρά του Indy και της Neverland θα προτιμήσω να σταθώ...

Μια φορά! Μόνο μια φορίτσα...

του zerVo (@moviesltd)

Σύμφωνα με τις πιο πρόσφατες έρευνες του κορυφαίου στο είδος του Ινστιτούτου Κίνσευ, ο εγκέφαλος ενός φυσιολογικού ανδρός μέσα σε ένα 24ωρο, σκέφτεται το σεξ περίπου 17 φορές, νούμερο που σχεδόν μοιράζεται στην μέση, αν θελήσουμε να κάνουμε το ίδιο ερώτημα για το κάθε πότε βασανίζεται με το ίδιο ζήτημα το θηλυκό μυαλό. Φυσικά αν το τραβήξουμε το ζήτημα στα άκρα του, θα πετύχουμε ανθρώπους, άρρενες ή θήλεα, που είτε δεν έχουν την παραμικρή σκέψη ημερησίως περί της ερωτικής πράξης, είτε αντιθέτως δεν περνά στιγμή που από τον νου τους να μην διαβεί το ανεπανόρθωτο. Ρεαλιστικά σκεπτόμενοι πάντως θα πρέπει να προχωρήσουμε την μελέτη ένα βήμα παραπέρα, εφόσον καλές και άγιες οι σκέψεις και οι φαντασιώσεις, αλλά το θέμα είναι κάθε πότε οι συγκεκριμένες αξιοποιούνται και γίνονται πράξη...

Μην μπορώντας να ελέγξει την ακατάσχετη μανία του για ερωτοτροπίες με το άλλο φύλο, ο πιλότος Λαμπέρ Λεβαλουά, θα εγκαταλείψει τα κόκπιτ αφού ενταχθεί σε κύκλο ανώνυμων σεξομανών για να δημοσιοποιήσει το πρόβλημα του, θα ακολουθήσει άλλο, λιγότερο ευπαθές στις προκλήσεις επάγγελμα, υποδυόμενος πλέον τον συμβουλάτορα γάμου. Έχοντας ορκιστεί να κρατηθεί μακρυά από το σεξ για ένα ολόκληρο χρόνο, θα βρεθεί ξανά σε δυσάρεστη θέση, καθώς θα προσλάβει στην επιχείρηση του, την κούκλα 45άρα Ζουντίθ, που μόλις αναγκάστηκε να αφήσει πίσω της καριέρα διεθνών πωλήσεων, ελέω της διαρκούς της παρόρμησης για το ανδρικό κορμί. Με τις πολλά υποσχόμενες ματιές της συνεργάτιδας να πέφτουν βροχηδόν, είναι πλέον αμφίβολο, αν ο γοητευτικός, όσο και αδύναμος να αντισταθεί στις ορμές του, Λαμπέρ, θα κρατήσει την υπόσχεση που έχει δώσει...

Και σιγά μην αντέξει στην ψυχολογική αυτή πίεση ο φουκαράς ο Παριζιάνος, όταν έχει δίπλα του, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί ένα καυτό ηφαίστειο, πανέτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή, σκορπώντας τριγύρω του ερωτογενή λάβα, ικανή να κάψει όλα τα σερνικά της Πόλης του Φωτός. Και πως να κάνει αλλιώς εκείνος που μέχρι τα χτες δεν άφηνε ούτε γάτα θηλυκή και να αντέξει στο στενό πρεσάρισμα της, προκειμένου να πείσει τον εαυτό του πως μπορεί να αυτοσυγκρατηθεί και να μην ενδώσει?

Φαρσορομαντικές καταστάσεις που λαμβάνουν χώρα στην καλοκαιρινή και δροσερούλα κομεντί της βετεράνας Tonie Marshall, Cesarούχας μια φρορά κι έναν καιρό για το αξιόλογο Venus Beaute της, που όμως εδώ δεν δείχνει εφάμιλλο επίπεδο έμπνευσης και κεφιού στο κτίσιμο του ενήλικου αυτού ειδυλλίου. Ενός ντουέτου ελάχιστα ρεαλιστικού και απτού, που απαντάται μονάχα στις σπάισι Φραντσέζικες κωμωδιούλες, που ναι μεν διαθέτουν τέμπο και ηλιόλουστο κλίμα, στο φινάλε τους όμως ξεχνιούνται μονομιάς, καθώς δεν προσφέρουν το παραμικρό προς φύλαξη για τον σινεφίλ. Η προαιώνια μάχη των φύλων μα και το ερώτημα για το αν μπορεί μια ανδρογυνική φιλία (έστω συνεργασία) να διατηρηθεί χωρίς να πέσει στο τραπέζι το θέμα του σεξ, ε, δεν περίμεναν δα το Tu Veux Ou Tu Veux Pas για να αναπτύξουν την θεωρία τους.

Όπως δεν περίμενε κι ο θεατής την παρούσα χαλαρή ρομαντζαδούρα για να κατανοήσει πως η Sophie Marceau πρέπει να πίνει το νερό της αιώνιας νιότης, μιας και στα πενήντα της σκίζει σαν σαρδέλα οποιαδήποτε ενζενί επιχειρήσει να την κοντράρει. Λαμπάδα κορμί, βλέμμα καθηλωτικό, πρόσωπο ζωγραφιά του Μικελάντζελο, η La Boom σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό από το πρώτο δευτερόλεπτο, σε βαθμό που να συμπάσχεις με τον συμπρωταγωνιστή της, επιζητώντας κι εσύ (όπως αυτός) να βρεθείς μια φορά, μόνο μια φορίτσα στην αγκάλη της. Από την μεριά του ο επίσης Golden Boy των 80s, Patrick Bruel, με το αλεξίσφαιρο κατάμαυρο μαλλί, στέκει κατώτερος των περιστάσεων, άλλωστε ποτέ στην καριέρα του δεν διακρίθηκε για τις ερμηνευτικές - πόσο μάλλον για τις κωμικές - του ικανότητες. Μια χόρτα τον κάνει στο πέρασμα του το Σοφάκι...

Για πες: Η γλαφυρή όψη του Shame και του Nymphomaniac, με γαλλική φινέτσα και πονηριά, επίπεδη σε περιεχόμενο, με μια δυο υποιστορίες που παλεύουν να κρατήσουν ζεστό το ενδιαφέρον και με μοναδικά κωμικά στοιχεία τις συνεδρίες των ζευγαριών που επισκέπτονται τους τάχαμου γκουρού του έρωτα. Εντάξει, για να μην πολυλογούμε, ΜΟΝΟ για την Marceau ότι αξίζει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Odeon

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Mad Max: Fury Road	Tanweer	2	116	16.036	73.517
2	Avengers: Age Of Ultron	Feelgood	4	51	5.541	212.517
3	Paulette	Tanweer	1	21	5.109	5.109
4	Escobar: Paradise Lost	Odeon	1	45	4.950	4.950
5	The Humbling	Seven / Spentzos	1	9	2.644	2.644
6	Home	Odeon	8	30	1.854	58.533
7	Demonic	Odeon	3	13	1.731	21.269
8	Chic!	Seven / Spentzos	1	5	1.355	1.355
9	The Age Of Adaline	Odeon	5	10	745	31.036
10	Woman In Gold	Odeon	4	14	662	15.596

Προηγούμενο ΤΟΠ - Επόμενο ΤΟΠ

Κλείσε την ντουλάπα!

του zerVo (@moviesltd)

Είναι 1982 και με την τζίφρα του δημιουργού του "Σχιζοφρενή δολοφόνου με το πριόνι" καταφθάνει ακόμη μια τρομακτική ταινία που από το πρόμο της υπόσχεται να σκορπίσει αμέτρητες ανατριχίλες στο κοινό της. Προώθηση που εκείνη την εποχή συμπεριελάμβανε μάλιστα και τηλεοπτικό σποτ, πρωτοποριακό διαφημιστικό τρικ είναι η αλήθεια, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, προκαλούσε τις αισθήσεις του υποψήφιου θεατή στα άκρα, απεικονίζοντας ένα δεκάχρονο κοριτσάκι να αρπάζεται από την συσκευή οπτικής αναπαραγωγής. Αυτό ήταν! Το Πνεύμα του Κακού σάρωσε το οποιοδήποτε ταμείο στο πέρασμα του, αφήνοντας άπαντες ικανοποιημένους, κυρίως λόγω της χρήσης κάποιων εξωπραγματικών για την εποχή ειδικών εφέ, που αν δεν έβρισκαν στο διάβα τους το απόλυτο sci fi παραμύθι της δεκαετίας, σκηνοθεσίας του ίδιου του εμπνευστή τους παρακαλώ, τώρα θα πανηγύριζαν ως (και) Οσκαρικά καταξιωμένα. Τριάντα και βάλε χρόνια κατοπινά, η MGM επιχειρεί να επαναλάβει τον μύθο, αγνοώντας όμως πως φιλμικά τα πάντα έχουν αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...

Αφήνοντας πίσω τα συνεχή οικονομικά προβλήματα που την βασανίζουν, η πενταμελής φαμίλια των Μπερκ, θα πάρει την απόφαση να επιχειρήσει ένα καινούργιο ξεκίνημα, μετακομίζοντας μια άλλη γειτονιά, πιο ήσυχη και φιλική, σε ένα παλιό δίπατο σπιτάκι, αγορά που δεν θα ρίξει έξω τον έτσι κι αλλιώς πενιχρό προϋπολογισμό τους. Για τα νεότερα και ανήλικα μέλη της φαμίλιας, τον μικρούλη Γκρίφιν και την πιτσιρίκα Μάντισον, η αλλαγή εστίας θα έχει από την πρώτη κιόλας νύχτα δυσμενείς συνέπειες, καθώς και οι δυο τους θα παρατηρήσουν μυστηριώδεις ήχους και κραυγές να κρύβονται πίσω από το φοβιστικό φύλλο της ντουλάπας, την στιγμή που όλες οι ηλεκτρικές συσκευές του σπιτιού, θα επιδείξουν μια περίεργη και ακατανόητη συμπεριφορά.

Τα μικρά - βεβαίως - αρχικά θα το διασκεδάσουν το φαινόμενο, παίρνοντας το για αστείο, σύντομα όμως θα αποδειχτεί πως πίσω από τις ακραίες τάσεις του περίγυρου, κρύβεται κάτι το εχθρικά μεταφυσικό, που δεν θα αργήσει να εκδηλωθεί. Ουσιαστικά το ριμέικ του Poltergeist κρατά ατόφιο ολάκερο τον σεναριακό κορμό του πρωτότυπου, επιχειρώντας απλώς έναν τυπικό εκμοντερνισμό στην αφήγηση του. με αφετηρία τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην καθημερινότητα του ένα σύγχρονο νοικοκυριό, ανάβει ο σπινθήρας της εξέλιξης του στόρι, που έχει σαν βάση του, φυσικά, την αγωνία και το άγχος των γονιών, για να κρατήσουν τα παιδιά τους υγιή και αρτιμελή, σε αυτόν τον πανέτοιμο να τα κατασπαράξει κόσμο. Δυστυχώς όμως, αυτή η σοσιολογική ανάλυση, που στο ορίτζιναλ έπαιζε σημαντικό ρόλο μολονότι σκεπαζόταν από τα καταιγιστικά εφέ, εδώ περνά σε πολύ τελευταία μοίρα, ντύνοντας ουσιαστικά επίπεδα και αόριστα ως εχθρό, τον φόβο που κρύβεται πίσω από την λευκή μελαμίνη.

Εκείνο το στοιχείο που προκαλεί πάντως την μεγαλύτερη εντύπωση, είναι που το μοντέλο διαβίωσης της αμερικάνικης φαμίλιας, παραμένει ακέραιο, ακόμη κι αν στην σύγκριση με το τότε έχουν περάσει τρεισήμισι δεκαετίες. Το ίδιο στέισον αμάξι, η ίδια μονοκατοικία με την αυλή, την σοφίτα και το υπόγειο, οι ίδιες συμπεριφορές των μελών, οι ίδιες εμμονές στα τεχνολογικά επιτεύγματα, που φυσικά άπαντα πρέπει να αποκτηθούν, ακόμη κι αν οι πιστωτικές κάρτες έχουν τιγκάρει όσο δεν παίρνει. Δηλαδή τι αλλάζει στο σκριπτ? Το τηλεκατευθυνόμενο εξελίσσεται σε drone, το τηλέφωνο της έφηβης που μιλάει όλη νύχτα με την κολλητή σε Skype, η μπαουλοTV σε hi definition LCD 55 ιντσών, ενώ προστίθεται και η δυνατότητα αναζήτησης των χαμένων στο υπερπέραν μέσω του GPS. Κομματάκι μπόλικη δηλαδή τεχνολογία, για ένα φιλμ που θέλει να φοβίσει και δεν τα καταφέρνει με τους συνήθεις τρόπους και ψάχνει στην χάιτεκ λίμπο για δικαιολογίες.

Η μονοδιάστατη σκηνοθεσία του έμπιστου του Raimi, Gil Kenan σε κανένα σημείο του φιλμ δεν δικαιολογεί τον λόγο της επιλογής του, μιας και τα ευρήματα του, από ένα σημείο και μετά, χάνονται μέσα στην δίνη των εκρήξεων, των σπινθήρων και των σεισμικών δονήσεων της στοιχειωμένης βιλίτσας. Πάντως στους γνώστες του είδους, που τουλάχιστον στις ξένες αγορές χάρη σε κάτι ωραία σχεδιασμένα Insidious και Sinister έχουν απογειώσει το genre του haunted house, δεν προκαλεί εντύπωση η επιλογή δύο κορυφαίων ερμηνευτικά ρολιστών, όπως ο Sam Rockwell και η Rosemarie DeWitt για να αποδώσουν τους γονικούς χαρακτήρες. Δυστυχώς αμφότεροι παρασύρονται κι αυτοί από την δίχως παλμό εξέλιξη της πλοκής, στην απόπειρα τους να φέρουν πίσω από το άγνωστο το κοριτσάκι τους, ώστε μάλλον να περνούν απαρατήρητοι. Ειδικά για τον συμπαθή πρώτο, το τρένο της πρωταγωνιστικής καριέρας, μάλλον δείχνει να χάθηκε οριστικά...

Για πες: Εν ολίγοις και συμπερασματικά, πέραν του αμφίβολου εισπρακτικού, δεν κατάφερα να βρω άλλο λόγο για το ξαναφκιασίδωμα ενός πραγματικά μυθικού horror τίτλου. Κι αν και καλά υπάρχει τόσο έντονη νοσταλγική διάθεση, για ποιον λόγο να μην προτιμήσει κανείς να παρακολουθήσει το εξαίρετο Poltergeist του 82, που στα κρέντιτς του παίζουν ονόματα σαν του Spielberg και του Hooper και να προτιμήσει ετούτη την βερσιόν, που πολύ σύντομα θα χαθεί στον λάκκο με τα παντελώς αδιάφορα ριμέικς...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Odeon

Adieu Monsieur

του gaRis (@takisgaris)

Ο Ελβετός Πάπας του Νιού Γουέηβ. Της κινηματογραφικής ανάλυσης. Ραδιούργος σφετεριστής τσιτάτων και αιμοβόρος ενάντιος του συμβατικού καταναλωτή εικόνων με υπερόπλο το αισχρό τζαμπ-κατ. Δεν ακουμπιέται σου λέγω. Και Μπρέθλες και Πιερό και Αποστροφή και Ζούσε τη Ζωή της αλλά και εσχάτως (…) Ελεγεία του Έρωτα, κάτι να σιγοκαίει ιδιοφυία μέσα σε τριάντα χρόνια ανυδρίας. Χρεωκοπία με το Φιλμ Σοσιαλίσμ(ε) και εκκωφαντικός καλλιτεχνικός πόρδος με το Αντίο στη Γλώσ(σ)α με 3D σπαζοκεφαλιά και 70 λεπτά επίθεσης σε κάθε έννοια αφήγησης, ειρμού και τίγκα στο ξίγκι: Ο γκόμενος να μαλώνει ξανά και ξανά με τη παντρεμένη και ο σκυλάκης ο Ρόξυ να περιφέρεται αδέσποτος στις ρεματιές ψάχνοντας τον Malick που ακόμα αγνοείται με την έναρξη της The Tree Of Life εποχής. Ω Θεέ-Ω Γλώς(σ)α.

Φώλκνερ, Δαρβίνος, Σαρτρ, σε ήχους Σιμπέλιους, Μπητόβεν και Τσαϊκόφσκη. Ο Πεκ και η Γκάρντνερ χαλβαδιάζουν στα χιόνια του Κιλιμάντζαρο. H Μύριαμ Χόπκινς χοροπηδά στο Δρα Τζέκυλ και Κο Χάιντ. Βύρων και Σέλλυ συγγράφουν τον Φρανκεστάιν στη λίμνη Γενεύη. Ντοστογιέφσκη και Σολζενίτσιν γκουγκλάρονται στα iphonια. Πλάτων, Σάρτρ, Λυκ Φερρύ και Α.Ε Van Vongt. Ρίλκε, Μελβίλ, Λανγκ, Ουγκώ, Φλομπέρ. Ξανά μανά, Μάο - Χίτλερ - Αμερική - Αφρική. Ψηφιακό κολάζ, ομάζ στους Μάρκερ και Κόννερ. Είναι 85 χρονώ και έχει το ακαταλόγιστο. Νομικά, καλλιτεχνικά, ηθικά, αισθητικά. Πάνκστερ, πράνκστερ και μετα-χίπστερ. Ένα μοχθηρό υπερ-Ον που τρολάρει τους αρτχάουζ τζάνκις και τους κριτικούς - μπουζιά που στο όνομά του επιβεβαιώνουν το δικαίωμα να μαστιγώνουν αλύπητα με καυστική ψευδο-χυσαμόλη τα πληκτρολόγια.

Μισούσε πάντοτε τις Κάννες, ίσως περισσότερο κι από όσο ζήλευε τον περισσότερο ταλαντούχο από τον ίδιο ως σκηνοθέτη, Francois Truffaut. Τον κολλητό στη Γκαζέτ και τα Καγιέ. Ποτέ οι Κάννες δε του χαρίστηκαν. Κι έρχονται τώρα στον επιτάφιο να το δώσουν μισό βραβείο δευτεράντζας (το άλλο μισό στο Mommy του Dolan) γιατί; Για να του επιστρέψουν το αστείο. Για δυο λεπτά-σκηνή ανθολογίας με ένα παγκάκι και τη μόνη σκηνή δράσης που πιάνεις παλμό στον καρπό σου ως μάρτυρας μιας σκέψης- οχετού (με σκατολογικό χιούμορ επιπέδου Ηλίθιος και Πανηλίθιος), ένα ανατρεπόμενο μισοψημένων στοχασμών και να πάλι ο Ρόξυ να αλλάζει τοπία και εποχές με τον Malick ακόμη χαμένο σε μια χλωρίδα-χοάνη η οποία κείται αστόχαστα, ξένοιαστα, νωθρά, όσο αδιάφορος είναι και ο ίδιος για το τέλος του σινεμά, των ηρώων, του νοήματος και της πολιτικής.

Και εξακολουθεί να απαγγέλλει Προυστ αποδίδοντάς το στον Μονέ (“Paint not what we see, for we see nothing, nor what we can’t see — for we must paint only what we see — but paint that we don’t see.”). Αρχινά στο πρώτο καρέ με Αλφέρντο Μπαντέλι ('La caccia alle streghe': "Always united we win, long live the revolution!) για να υποταχθεί στη φθίση της Έρημης Χώρας του Τ.Σ. Έλλιοτ («Το να φτάσεις στο Τέλος σημαίνει να κάνεις την Αρχή»). Είναι υπέργηρος και αγύριστο κεφάλι από νεαρός και δε θα το παραδεχτεί ποτέ: Το Αντίο στη Γλώσ(σ)α είναι ο πειραματισμός του στο 3D ωσάν εκείνον του Kubrick με τη στέντυ-καμ στη Λάμψη. Με τη διαφορά ότι πλέον είναι έκδηλος ο μισανθρωπισμός και ο καννιβαλισμός ακόμη και του τελευταίου εναπομείναντος, πειθήνιου και παιδευμένου από τα τερτίπια του, θύματος-θεατή. Λοιπόν, δεν σε αφορώ πια; Ούτε εμένα τότε αφοράς πλέον. Έχω κιόλας ξεχάσει και το όνομά σου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Weird Wave

The Heat is (not) On

του gaRis (@takisgaris)

Διαθέτω πλέρια τη cineσθηση της προβλεψιμότητας ενός σούπερ έξτρα φτυαρίσματος μιας τενεκεδοκωμωδίας ωσάν το Hot Pursuit – δεν έχω σκοπό. Επίσης αφήνω χαμαί τη μετριοπαθή προσέγγιση να το πάρω αλλιώς ναούμ, τύπου προϊόν φκιασιδωμένο για την ευπαθή (συγκρατώ γέλωτα) ηλικιακή κατηγόρια των 40+ γυναικών που ζητούν μια ταινιούλα για μετά από ατέλειωτο σόπινγκ σπρη. Συμπονώ αλλά δε συμπάσχω. Όταν εσύ Anne Fletcher μου (σκηνοθέτις των The Guilt Trip και The Proposal) κοπιάρεις κορμό της μπουρδαμάρας The Heat (με Μπούλοκ-Μακάρθυ) και το αποτέλεσμά σου δε του φτάνει στο παντικιουρισμένο νυχάκι, άστο καλύτερα. Προανήγγειλα όμως ότι αλλαχού τυρβάζει ο νους μου. Διότι η σαγώνιας Reese Witherspoon και η Sofia Vergara (όπως τη στόλιζε ο συνονόματος ο Pete Farrelly στα γυρίσματα των The Three Stooges, 2012) παίζουν και στη συμπαραγωγή.

Η μεν Reese έχει αφήσει παρασάγγας την Election - Legally Blond(s) - σακχαρώδη διαβήτη κομεντί εποχή και έχοντας ήδη ένα οσκαρίδι (Walk The Line) επροτάθη για δεύτερο (το περσινό Wild), ενώ πρόλαβε να περάσει κι από το χαοτικά άνισο Inherent Vice. Οποίος ο λόγος να επιστρέψει σε άλλη μια παταγώδη φλόμπα μετά το ανεκδιήγητο This Means War (2012); Ομοίως, αλλά στο κλειστό τηλεοπτικό κύκλωμα η Vergara, με τις 4 Emmy υποψηφιότητες για το Modern Family και τα $19Μ μισθά με τα οποία έκλεισε τη χρονιά + το δικό της αστέρι στο Walk of Fame μέσα στο Μάη, κάνει υποτίθεται ένα breakthrough στο πανί ως τι ακριβώς; Μια στερεοτυπική τρόφυ γουάιφ κολομπιάνου ναρκέμπορα με ασφυκτικό κορσάζ και διαμαντένιες γόβες στιλέτο και τα γνωστά γαβγιστικά αγγλικούλια σήμα κατατεθέν, τώρα που η τσικάνα Salma Hayek σίτεψε και η θέση λατίνας β’ (μια κλάση κάτω από Penelope Cruz) θέλει σκάντζα ασούμ; Και να η αγωνίας ροχαλητού καταδίωξη με τη Reese να κεντά μια εκνευριστική περσόνα κολλημένης αγαμεύτου μπατσίνας που την έχουν στο ψιλό στο Σαν Αντόνιο μέχρι να τη στείλουν στο Τέξας να προστατεύσει τη Sofia από τους γκάνγκστερς – δολοφόνους του στεφανιού της.

Αξιοθάμαστο το πως η Fletcher αποτυγχάνει στο φύζικαλ κόμεντι καίτοι παλιά χορογράφος καθώς και στο καστάρισμα μιας νέρντ Witherspoon χωρίς λαϊκαμπίλιτυ και μιας μαγκιόρας Vergara δίχως δράμι σεξαπήλ. Ζούμε μια εποχή χειραφέτησης της χολυγουντιανής κωμωδίας μετά το Bridesmaids, με έσχατο δείγμα το Pitch Perfect 2 το οποίο εισπρακτικά έριξε λάσπη στο πανάκριβο μάγκνουμ όπους του George Miller (Mad Max reboot). Επομένως, τουλάχιστον ελέω πρωταγωνιστριών το Hot Pursuit θάπρεπε να καίει πλουτώνιο. Κακόπεσε όμως σε sitcomάδες σεναριογράφους και φυσικά τη μαντάμ Φλέτσερ που εδήλωσε στο The Wrap της 7ης Μαϊου: «Οπωσδήποτε οι κριτικοί κάνουν τη δουλειά τους αλλά εγώ δε διαβάζω κριτικές γιατί, λόγω του είδους ταινιών που κάνω, εκείνοι με αντιμετωπίζουν σα να τους σκότωσα τα παιδιά μπροστά στα μάτια τους.» Κακούργα, για ισόβια είσαι (και βάλε).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Μαΐου 2015 από την Tanweer