Movies Ltd

Άστον τρελό στην τρέλα του!

του zerVo (@moviesltd)

Να ξεκαθαρίσω κάτι, που τουλάχιστον τις τωρινές ημέρες των διθυράμβων για την νέα εκδοχή του Τρελού, δεν διάβασα πουθενά, λες και είμαι ο μοναδικός επιζώντας εκείνης της πρώτης προβολής του ορίτζιναλ από το 1980: Ουδέποτε υπήρξε κινηματογραφική επιτυχία στην χώρα μας, ταινία με τον τίτλο Mad Max. Παρότι οι ιαχές από το παγκόσμιο σάρωμα των ταμείων, αλλά και οι θετικότατες κρίσεις για το μελλοντολογικό αντβέντσουρ, έκαναν πασίγνωστο τον τίτλο του φιλμ, εντούτοις, από τις λίγες σκηνές προσεχώς, το εγχώριο κοινό, σε καμία από τις φάσεις του τρίπτυχου έδειξε - ευρύτερο- ενδιαφέρον για τις κόντρες των λαμαρινένιων σαράβαλων στις ερημιές και στα κατσάβραχα. Γεγονός που αποδεικνύεται πανεύκολα αν επιχειρήσουμε να ρωτήσουμε 100, όπως ο Χρηστάρας κάθε απόγευμα, να μας πουν από που θυμούνται φιλμικά, την παρανόιντ ματιά εκείνου του γαλανομάτη Αυστραλέζου, που έλαχε να ντυθεί πρώτος τα κουρέλια του αντι-ήρωα. Τουλάχιστον οι ενενήντα (και βάλε) θα σου πουν το (πολύ κατοπινότερο) Φονικό Όπλο, που πραγματικά δεν άφησε γκισέ όρθιο στο διάβα του. Γιατί κάνω τώρα εγώ αυτή την αναδρομή στο παρελθόν θα αναρωτηθείς? Διότι ασχέτου της δεδομένης ποιότητας του reboot, δεν βρήκα και κάποιον σαφή λόγο για την ύπαρξη του. Ο τοτινός πάμφτωχος προπολογιστικά Μαξ υπήρξε, βλέπεις, πολύ πολύ μπροστά για την εποχή του. Ο τωρινός όμως, δεν το νομίζω...

Κατακερματισμένος ψυχικά από τον χαμό των αγαπημένων του προσώπων, αλλά και δίχως σθένος να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις, ο περιπλανώμενος Μαξ θα πέσει στα χέρια των τσιρακιών του τυράννου Ιμόρταν Τζο, που θα τον χρησιμοποιήσουν για να καλύψουν τις ανάγκες τους για αίμα. Αλυσοδεμένος στο άρμα του φιλάσθενου War Boy, Νουξ, ο ταλαιπωρημένος πρώην μπάτσος, θα αντιληφθεί μια απόπειρα αντίδρασης στις ορέξεις της περιοριστικής δικτατορικής διοίκησης να γεννιέται, καθώς η μέχρι πρότινος έμπιστη του καθεστώτος Φουριόσα, θα πάρει την απόφαση να αποσκιρτήσει από την δίχως προφανές μέλλον συμμαχία και να προβεί σε κίνηση που θα προκαλέσει τριγμούς στην φαινομενικά ισχυρή οντότητα της.

Κατά την διάρκεια αποστολής για την εξεύρεση καυσίμου, η ατρόμητη μαχήτρια καβαλικεύοντας το θεόρατο βυτιοφόρο της, θα τραβήξει ρότα για αλλού από εκεί που της ορίζουν οι προσταγές, έχοντας καλά κρυμμένο θησαυρό στις αποσκευές τις: Τις πέντε συζύγους του Τζο, που δεν αντέχουν άλλο την οργισμένη του στάση και τραβούν τον ανεξάρτητο δρόμο τους. Κάτι που θα προκαλέσει την μήνη του Ιμόρταν, που θα κινήσει κονβόι στο κατόπι τους. Σε αυτή την θανάσιμη κούρσα στην σκόνη της αυστραλέζικης ερημιάς, οι γυναίκες θα βρουν ανέλπιστο σύμμαχο, τον δίκαιο και γεμάτο εκδητικές τάσεις Μαντ Μαξ.

Ωραία πράγματα για τους φίλους της καταιγιστικής δράσης υπόσχεται ο 70χρονος George Miller, ο δοκιμασμένος και σε διαφορετικές σινεφίλ εκφράσεις στο πέρασμα του χρόνου Ωκεάνιος, με την έννοια πως επιχειρεί ένα ριμπούτ της ιστορίας που τον έκανε μεγάλο και τρανό, έχοντας μεν αμέτρητους παράδες στην τσέπη, αποφασίζοντας όμως να τους ξοδέψει με όσο περισσότερη ειλικρίνεια και λιγότερη εικονικότητα μπορεί. Περιορισμός λοιπόν στο έκρυθμο ράλι που λαμβάνει χώρα στους αμμόλοφους των τεχνητών εφέ και των πράσινων φόντων, στα απολύτως απαραίτητα και δημιουργία χαμού πραγματικού, με την χρήση κασκαντέρ και καλά συντονισμένων τράκων, τετ α κε και αναποδογυρισμάτων των ευφυούς στησίματος ντράγκστερ, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ρεαλιστικότερο και πιο κοντινό σε Hells Angels και Road Warrior κατά το δοκούν.

Αίεν αριστεύειν στον τομέα δαύτο του καλλιτεχνικού στησίματος για καθένα από τα δεξιά χέρια του Miller, τον Οσκαρούχο φωτογράφο στον Άγγλο Ασθενή John Seale, που αναδεικνύει υπέροχα τους τόνους και τις αντιθέσεις ουρανού και άμμου, την επίσης τροπαιούχα στο Room With A View ενδυματολόγο Jenny Beavan που στολίζει με "πανάκριβα" κουρέλια τους επιζώντες της πανωλεθρίας, το πεπειραμένο δίδυμο σκηνογράφων Hockman / Leong που εντοπίζει τις ιδανικότερες άδειες τοποθεσίες για να ορίσει το φόντο της δράσης. Με τέτοια ολόσωστα εργαλεία στην φαρέτρα του, δεν θα ήταν δυνατόν ο Αυστραλός να μην σερβίρει μια άρτια σκηνοθετημένη υπερπαραγωγή, που δύσκολα δεν θα σβήσει την δίψα ακόμη και του πιο απαιτητικού action fan.

Τι θα χρειαζόταν πιθανότατα ο τωρινός Mad Max για να φτάσει σε θρυλικά λέβελ, όπως ας πούμε του Dark Knight, που προφανώς λειτουργεί σαν πατρόν στο φκιασίδωμα μιας μοντέρνας ακατάπαυστου τέμπο περιπέτειας? Σίγουρα κάποιες ανασεμιές, μεταξύ των μακροσκελών αριστοτεχνικά στημένων σεκάνς καταδίωξης εν μέσω αμμοθυέλλης. Εκεί που θα τονιζόταν ακόμη περισσότερο το κοινωνικό (η ανοικτή ρήξη ενάντια σε οτιδήποτε δικτατορικό, ολιγαρχικό, απόλυτο) πρόσωπο της μάχης, που απλώς και μόνο από το δεκάλεπτο intro δεν ορίζεται σε όλο του το εύρος, μα και το έτερο, το περιβαλλοντικό, φυσιολατρικό, οικολογικό, που ορίζει και την σεναριακή βάση της μετά αποκαλυπτικής πλοκής, που είναι αποτέλεσμα του αφανισμού τους φυσικού πλούτου του πλανήτη.

Δεν θέλω να εκστομίσω την λέξη μισμάτς, σε ότι αφορά την οποιαδήποτε σύγκριση ανάμεσα στον ηθοποιό που μοστράρει τον Τρελομάξ τώρα και σε εκείνον που τον υποδύθηκε κάποτε. Είναι κομματάκι βαριά και δεν την δικαιούται ο Tom Hardy, που άλλωστε έχει δείξει μοναδικές υποκριτικές ικανότητες στην σύντομη μέχρι στιγμής πορεία του. Ο Gibson όμως είναι κάτι άλλο, είναι κάτι διαφορετικό, αν στήσεις δίπλα δίπλα τις καλύτερες στιγμές των δύο, πανεύκολα θα πειστείς πως ο όμορφος Mel είχε γεννηθεί για τον ρόλο. Εκτός της αναμενόμενης εξωγενούς κόντρας πάνω στον ίδιο χαρακτήρα, δεν γίνεται να παραλείψω και την ενδογενή, αφού υπάρχουν φορές στο Fury Road, που νιώθεις να πρόκειται για ταινία κτισμένη στην μορφή της Furiosa, ιδίως όσο βαδίζουμε προς το φινάλε που σχεδόν όλα τα δραματουργικά στοιχεία λειτουργούν προς όφελος της δικής της περσόνας. Θα μου πεις Charlize Theron είναι αυτή δεν θα μπορούσε ποτέ να κρατήσει εικόνα κομπάρσου, ακόμη κι αν η μαρκίζα δεν παίζει ψηλότερα το όνομα της...

Για πες: Χορταστικό όσο δεν παίρνει, απολαυστικό, ευρηματικό, ροκάδικο και σπινθηροβόλο, με ρυθμό ασταμάτητο που θα τραβήξεις μονορούφι, με σεβασμό στο μυθικό πρωτότυπο, εμπνευσμένο και ταυτόχρονα διαφορετικό είναι το νέο Mad Max, που δικαιολογεί απόλυτα ακόμη και το τελευταίο σεντ, που θα πέσει στο ταμείο της (και 3D, μάλιστα μελετημένου) αίθουσας. Εις αναμονή της συνέχειας, που για όσους - ακόμα - θυμούνται από την αρχική τριλογία, υπήρξε και το καλύτερο τσάπτερ και μάλιστα με διαφορά...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαίου 2015 από την Tanweer

Με την καινούργια ταινία ενός εκ πιο αναγνωρισμένων σύγχρονων Ιαπώνων σκηνοθετών, του Hirokazu Koreeda, ξεκίνησε και επίσημα το διαγωνιστικό τμήμα τους 68ου φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. Το Umimachi Diary, που διεθνώς θα διανεμηθεί με τον τίτλο Our Little Sister, είναι η πρώτη από τις 19 συμμετέχουσες στην κούρσα για την κατάκτηση του βαρύτιμου Χρυσού Φοίνικα. Η ταινία είναι βασισμένη σε μια σειρά παραδοσιακών απωανατολίτικων μάνγκα κόμικ, από τον Akimi Yoshida, με την δράση να εκτυλίσσεται στο Καμακούρα, μια αρχαία πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, που βρίσκεται πολύ κοντά στην τωρινή, το Τόκιο. Τρεις σιτεμένης ηλικίας αδελφές, πληροφορούνται τον θάνατο του απομακρυσμένου εδώ και χρόνια πατέρα τους, ενός ορκισμένου γυναικά και κατά την διάρκεια της κηδείας του, θα έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με την άγνωστη μέχρι χθες ετεροθαλή αδελφή τους, μια έφηβη που βλέπουν για πρώτη φορά στην ζωή τους. Σε αντίθεση με ότι θα περίμενε η μικρή Σόζου, το αδελφικό τρίο, θα δείξει ιδιαίτερη αγάπη και φροντίδα στο πρόσωπο της, αφού θα την προσκαλέσει να μείνει μαζί του, θεωρώντας την αναπόσπαστο μέρος της φαμίλιας. Κι έτσι ανάβει ο σπινθήρας του οικογενειακού δράματος, που αποτελεί το σήμα κατατεθέν του δημιουργού: "Ήξερα πως θα κάνω ταινία το συγκεκριμένο θέμα, από την πρώτη στιγμή που διάβασα την νουβέλα, στα 2007 που άρχισε να κυκλοφορεί. Κυριολεκτικά χάθηκα μέσα στην δίνη της αφήγησης της, μέσα στο ξεχωριστό σύμπαν που όρισε η εξιστόρηση. Άμεσα κατάλαβα πως κάποιος θα μετέτρεπε σε εικόνα τις λέξεις, γι αυτό προτίμησα αυτός να είμαι εγώ!"

Εκπαιδευόμενος να σου πετύχει! Από τα χέρια της χαρισματικής στον τομέα της ανάλαφρης κομεντί Nancy Meyers, που οι περισσότεροι θα θυμούνται από τα Somethong's Gotta Give, The Parent Trap, What Women Want, The Holiday και It's Complicated, έρχεται μια ενδιαφέρουσα κωμωδία, που περιλαμβάνει αρκετά δραματικά, κοινωνικά στοιχεία. Πρόκειται για το The Intern που αφηγείται την ιστορία ενός 70χρονου χήρου, που αντιλαμβάνεται πως δεν είναι δυνατόν να μείνει μακρυά από την οποιαδήποτε εργασία, συνταξιούχος όμως, δεν μπορεί παρά να μπει μόνο ως εκπαιδευόμενος σε οποιαδήποτε εταιρεία. Κι όταν θα τον κάνει δεκτό μια φίρμα που πουλά διαδικτυακώς κάθε λογής ρούχα, κανείς από τους νεαρούς προγραμματιστές που το υποστηρίζουν, όπως άλλωστε και η στα μισά του χρόνια αφεντικίνα, δεν θα πιστέψει την ιδιόμορφη επαγγελματική του επιμονή. Αρκετά ελκυστικό, όπως και συγκινησιακά φορτισμένο το προωθητικό τρέιλερ, που μόλις έριξε στην κυκλοφορία η Warner Bros, διαλαλώντας την κυκλοφορία της ταινίας της, στις 25 Σεπτεμβρίου 2015, στην Αμερική φυσικά...

Δύο Οσκαρούχοι, διαφορετικών γενεών, μοιράζονται τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους, με την Anne Hathaway να κρατά την θέση του αφεντικού και τον ακόμη και σε αυτή την ηλικία δυνατό και δυναμικό Robert De Niro, ως γηραλέο μαθητευόμενο. Την λοιπή ερμηνευτική ομάδα συμπληρώνουν οι Rebe Russo, Anders Holm, Andrew Rannels, Adam Devine, Celia Weston, Nat Wolff, Linda Lavin και Zack Perlmann.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Οκτωβρίου 2015

Ακόμη ένας πασίγνωστος τίτλος από τα παλιά, έρχεται για να προστεθεί στην μακρά λίστα των ριμέικς, έχοντας μάλιστα το ίδιο, επανεκδοθεί σε καινούργια βερσιόν ακόμη μια φορά. Πρόκειται για το κλασικό horror The Blob, που μια φορά κι έναν καιρό τρόμαξε κόσμο και κοσμάκη στα 1958, έχοντας αποκτήσει κι ένα κατοπινό, ιδιαίτερα αξιόλογο, αδελφάκι, στα 1988. Όπως το συνηθίζει λοιπόν η παραγωγή του φιλμ κάθε τριάντα χρόνια - επί της παρούσης η Goldcrest Films -  οδηγείται σε μια νέα εκδοχή του θρύλου, την σκηνοθεσία της οποίας έχει αναλάβει ο Simon West, γνωστός στο κοινό που λατρεύει την περιπέτεια δράσης από ταινίες όπως τα Con Air, The General's Daughter, The Mechanic και The Expendables 2. Το πρώτο όνομα που απάντησε θετικά και θα συμμετάσχει στο καστ του φιλόδοξου πρότζεκτ, είναι ο Sam Jackson, ο οποίος εδώ θα υποδυθεί έναν επιστήμονα βιοχημικό, που καλείται να δώσει εξηγήσεις για την σύσταση της φονικής ουσίας που απειλεί να αφανίσει την ανθρωπότητα. Περισσότερες λεπτομέρειες από την πλοκή δεν έχουν ακόμη γίνει γνωστές, εφόσον τα γυρίσματα αναμένεται να εκκινήσουν στις αρχές του 2016, τότε μέσα στους προσεχείς μήνες θα γίνουν γνωστοί και οι λοιποί αστέρες που θα περιστοιχήσουν τον αγαπημένο Samuel!

Μακριά πετούν τα σύννεφα

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Youth Without Youth

Ο 60χρονος Olivier Assayas είναι μία από τις πιο ιδιάζουσες και ενδιαφέρουσες περιπτώσεις του γαλλικού κινηματογράφου. Ξεκίνησε ως κριτικός κινηματογράφου στα «Cahiers du cinema», έγραψε βιβλία, μεταξύ των οποίων το «Conversation avec Bergman», διείδε πρώτος από τους Ευρωπαίους κριτικούς τη σημαντικότητα του νέου ασιατικού κινηματογράφου. Κι έχει γυρίσει πάρα πολλές ταινίες! Χωρίς μεγάλη εμπορική επιτυχία, αλλά πάντοτε έβρισκε τρόπο να συμμετέχει στα κορυφαία ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Αυτή είναι η 15η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που έχει σκηνοθετήσει (αν χρήσουμε ως τέτοια και το «Carlos», που το γύρισε ως μίνι τηλεοπτική σειρά αλλά προβλήθηκε και ως ταινία στους κινηματογράφους). Βασικό χαρακτηριστικό των ταινιών του, οι δυνατοί γυναικείοι ρόλοι. Έτσι κι αλλιώς, τις γυναίκες της ζωής του τις γνώριζε στις ταινίες του ή τις έβαζε να παίζουν σ' αυτές. Όπως πχ την Maggie Cheung, την οποία σκηνοθέτησε στο υπέροχο «Irma Vep» (1996) και στο συγκινητικό «Clean» (2004), για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στις Κάννες. Με την Maggie έμεινε παντρεμένος για τρία χρόνια. Τώρα είναι παντρεμένος με την κριτικό κινηματογράφου και σκηνοθέτιδα, Mia Hansen-Løve, η οποία έπαιξε ως ηθοποιός επίσης σε δύο ταινίες του Assayas!

Με την Juliette Binoche τον συνδέει μια επίσης καρμική, θα μπορούσαμε να πούμε, σχέση. Το 1985 συνυπογράφει το πρώτο του σενάριο για ταινία μεγάλου μήκους, μαζί με τον André Téchiné, το περίφημο «Rendez-vous», στο οποίο για πρώτη φορά χρήζεται πρωταγωνίστρια η Binoche, στα 20 της χρόνια! Τούτη εδώ είναι η τρίτη ταινία του στην οποία τη σκηνοθετεί. Η ιδέα για την ταινία ξεκίνησε με μια παραίνεση ουσιαστικά της Binoche: εκείνη ήταν που είχε πρώτη την αίσθηση ότι υπήρχε κάποια χαμένη ευκαιρία, ή μάλλον ταινία, η οποία παρέμενε κρυμμένη στην κοινή τους ιστορία, και η οποία θα έφερνε και τους δυο πίσω στα στοιχειώδη. Κι όταν η Binoche διάβασε το σενάριο δέχτηκε για πρώτη φορά στην καριέρα της να συμμετάσχει σε ένα χολιγουντιανό μπλοκμπάστερ, το «Godjilla», προκειμένου να νιώσει περισσότερο το ρόλο που θα έπαιζε στα «Σύννεφα του Σιλς Μαρία», ως Μαρία Έντερς! Η ζωή μιμείται την τέχνη και τούμπαλιν δηλαδή!

Η υπόθεση: Στο αποκορύφωμα της διεθνούς της καριέρας, η διάσημη ηθοποιός Μαρία Έντερς απολαμβάνει τη φήμη και την επιτυχία της, ερμηνεύοντας ρόλους τόσο σε απαιτητικές ευρωπαϊκές καλλιτεχνικές ταινίες όσο και σε πανάκριβα χολιγουντιανά μπλοκμπάστερ. Ενόσω στα προσωπικά της βρίσκεται στη διαδικασία ενός επίπονου διαζυγίου ταξιδεύει μαζί με τη νεαρή προσωπική της βοηθό, την Βαλ, στην Ελβετία, προκειμένου να τιμήσει τον θεατρικό συγγραφέα Βίλελμ Μέλκιορ. Ο Βίλελμ ήταν ο μέντοράς της. Ήταν εκείνος που την ξεχώρισε και της έδωσε τον έναν από τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους σε δικό του σπουδαίο θεατρικό έργο, το «Φίδι της Μαλόγια». Με εκείνο, ένα λεσβιακό δράμα όπου η Μαρία υποδυόταν τη φιλόδοξη νεαρή Σίγκριντ που ωθεί τη μεγαλύτερη διευθύντριά της στην απόγνωση και την αυτοκτονία, έκανε το ντεμπούτο της. Η Μαρία ουσιαστικά θεωρεί ότι του χρωστάει την καριέρα της. Μόνο που πριν την εκδήλωση, ο Μέλκιορ πεθαίνει.

Σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση η Μαρία, με την παρότρυνση της Βαλ, δέχεται την επίσκεψη του τρομερά ταλαντούχου και ανερχόμενου σκηνοθέτη Κλάους Ντίστερβεγκ, ο οποίος θέλει να ανεβάσει το «Φίδι της Μαλόγια», με εκείνην πια στον (πιο ταιριαστό στην ηλικία της πια) ρόλο της διευθύντριας που αυτοκτονεί. Έχοντας πολλές αντιρρήσεις η Μαρία τελικά δέχεται. Και μαζί με τη Βαλ εγκαθίσταται στο σπίτι του Μέλκιορ στο Σιλς Μαρία, ένα μικρό χωριό των Αλπεων στο οποίο λαμβάνει χώρα ένα φυσικό φαινόμενο που ενέπνευσε τον συγγραφέα να γράψει το «Φίδι της Μαλόγια». Οι πρόβες κοστίζουν ψυχικά στη Μαρία ενώ παράλληλα η σχέση της με τη Βαλ δείχνει ότι είναι κάτι πολύ περισσότερα από εκείνη αφεντικού και υπαλλήλου. Όπως ακριβώς (;) και στο θεατρικό...

Η άποψή μας: Αν μη τι άλλο τούτη η ταινία είναι γοητευτική. Διαθέτει σινεφιλία. Διαθέτει μυστήριο. Μας συστήνει ένα υπέροχο μετεωρολογικό φαινόμενο. Έχει γυναικείες ερμηνείες που ξεχωρίζουν. Και στο τέλος σε αφήνει με μια «γεμάτη» εμπειρία παρά τα όποια (επίτηδες αφημένα) κενά, που λειτουργούν και λίγο ως σπαζοκεφαλιά και λίγο αποπροσανατολιστικά εντέλει.

Σε ότι αφορά τη σινεφιλία: είναι ολοφάνερες οι αναφορές – παραπομπές σε δύο σπουδαίες ταινίες: το «Όλα για την Εύα» και την «Περσόνα». Ακόμα κι αν δεν έχετε δει τις ταινίες αυτές, θα διαβάσετε σε όλες τις κριτικές για την ταινία, τους δύο συγκεκριμένους τίτλους. Είναι τόσο φανεροί για όλους εμάς που γράφουμε για σινεμά – αλλά βεβαίως υπάρχουν και στο δελτίο τύπου της εταιρίας για την ταινία. Ναι, κύριοι της Weird Wave, κανένας μας δεν γράφει για την «Περιπέτεια» – μάλλον διέλαθε της προσοχής μας – εκτός κι αν βρούμε ως κοινό το πως συμπεριφέρονται οι σκηνοθέτες σε δύο χαρακτήρες που χάνονται...

Τα θέματα με τα οποία ασχολείται εδώ ο Assayas είναι πολλά κι έχουν αποτελέσει υλικό έμπνευσης για εκατοντάδες άλλες ταινίες. Μα έτσι κι αλλιώς, τα ίδια θέματα δεν ανακυκλώνουν όλες οι ταινίες όλου του κόσμου; Αυτό που πλέον διαφοροποιεί μια καλή ταινία από μια κακή ταινία είναι το πως παρουσιάζει τα θέματα με τα οποία ασχολείται. Εδώ λοιπόν έχουμε μεταξύ των άλλων το αέναο κυνήγι της νιότης. Στη διελκυστίνδα «ωριμότητα versus νεότητα» πάντα κερδίζει η ωριμότητα, πάντα όμως ζηλεύει τη νεότητα. Έχουμε όμως και άλλα πολλά ενδιαφέροντα δίπολα εδώ: ζωή εναντίον τέχνης, θέατρο εναντίον κινηματογράφου, αφεντικό εναντίον υπαλλήλου, πραγματικότητα εναντίον... πραγματικότητας, τέχνη εναντίον εμπορίου, φήμη εναντίον ανωνυμίας.

Κι όλα αυτά με δύο ξεχωριστές ερμηνείες. Η Juliette Binoche πάλλεται, παλεύει, ξεσπάει, κρύβεται, είναι μεγάλη σταρ και απλός άνθρωπος σε μια πυρετώδη ερμηνεία. Από την άλλη η Kristen Stewart κρατάει τα ίσα, δεν έχει αβανταδόρικο ρόλο κι όμως τα πάει περίφημα, δείχνοντας πως δεν την έχουν κατασπαράξει ακόμα τα βαμπίρ και οι λυκάνθρωποι (αλλά και η άθλια ερμηνεία της) από τη σειρά ταινιών «Λυκόφως». Κι έχουμε και την Chloë Grace Moretz σε ρόλο... comic relief. Κι έχουμε και ένα τμήμα από ένα σπάνιο ταινιάκι του Άρνολντ Φανκ από τα 1924. Σούπερ!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαΐου 2015 από την Weird Wave

Προστάτης Οικογένειας

του zerVo (@moviesltd)

Τίτλος παρμένος από ποίημα του Garcia Marques και που ορίζει ένα απομονωμένο γκέτο, της κατά τα άλλα ονειρεμένης, απαστράπτουσας και Μοτσαρτικής στα τουριστικά σχέδια των ξένων, Αυστριακής πρωτεύουσας. Όνομα που έδωσαν στην γειτονιά αυτή των φτωχών κατατρεγμένων, οι κατά κύματα κυνηγημένοι του Χιλιανού καθεστώτος Πινοσέτ, δεύτερη γενιά κατοίκων της, μετά από εκείνους της Ουγγαρίας, της Ρουμανίας και της Τσεχοσλοβακίας, που εγκαταστάθηκαν εκεί, αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον στα μέσα της δεκαετίας του 50. Τόπος που πλέον αποτελεί το σπίτι των σύγχρονων ξεριζωμένων, από γωνιές του πλανήτη που βιώνουν ένα τραγικό σήμερα, όπως το Αφγανιστάν, η Συρία, το Ιράκ, οι εξαθλιωμένες χώρες της κεντρικής Αφρικής...

Από τα έντεκα του χρόνια, έχει ντυθεί το ρούχο του προστάτη της φαμίλιας τους, ο μικρούλης Ραμαζάν, Τσετσένος πρόσφυγας, που ζει μαζί με την μητέρα του και τις δύο συνομήλικες αδελφές του, κάτω από αντίξοες συνθήκες, στο μπλοκ του Μακόντο, στα περίχωρα της Βιένης. Ορφανός από πατέρα, έναν ήρωα του αιματηρού πολέμου, που έχασε την ζωή του στο πεδίο της μάχης, ο πιτσιρίκος έχει επωμιστεί στις αδύναμες πλατούλες του τα βάρη της οικογένειας, είτε σαν διερμηνέας της άμαθης την γερμανική γλώσσα, όσο και σε προφανή κατάθλιψη, μάνας, είτε φροντίζοντας τα κοριτσάκια στο σχολικό τους πήγαινε έλα. Η άφιξη του Αισά, φίλου και τραυματία συμπολεμιστή, όπως υποστηρίζει, του χαμένου γονιού του, αρχικά θα νιώσει ανάταση ψυχική, καθώς θα νιώσει να κτίζεται γεφύρι επικοινωνίας με την μνήμη του πατρός, σύντομα όμως κάποιες αλήθειες, θα αναστατώσουν τον εσωτερικό του κόσμο, απειλώντας τον ηγετικό ρόλο που έχει αναλάβει στο σπιτικό.

Με τις θύμησες από την εποχή που οι φλόγες των εχθροπραξιών τύλιγαν την εστία του στην πατρίδα, να μαστίζουν ολοένα το μυαλό του, δεν είναι τυχαίο που ο Ραμαζάν δείχνει μια αστάθεια στην συμπεριφορά του. Άλλωστε μπορεί οι ευθύνες να είναι τεράστιες, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα παιδάκι του δημοτικού, που οι ανάγκες το έχουν ωθήσει στο να ενηλικιωθεί πολύ πιο γρήγορα από όσο προστάζει η φύση. Κι αν οι γυναίκες του σπιτιού, κατά την θρησκευτική και πολιτισμική τους παράδοση του έχουν παραδώσει τα σκήπτρα, για όλη την υπόλοιπη δυτική, ορθολογική και πιο μελετημένη στην πρακτική της κοινωνία που τον περιβάλλει, δεν είναι παρά ένας ακόμη ανήλικος, που θα έπρεπε, υπό κανονικές συνθήκες, να νιώθει την θαλπωρή των μεγαλύτερων του. Γιατί στην πραγματικότητα, στην αλάνα, στο παιχνίδι, στην ομήγυρη με τα άλλα παιδιά, ο Τσετσένος δεν είναι κάτι περισσότερος από ένας ακόμη εντεκάχρονος.

Με εμφανές το στοιχείο της αυτοβιογραφικής αναφοράς, η σκηνοθέτιδα Sudabeh Mortezai, Ιρανικής καταγωγής, μετανάστης από πολύ νεαρή κι η ίδια σε τόπο μακρινό από τον δικό της, προβάλει ένα από τα μείζονα σοσιολογικά ζητήματα που απασχολούν τον πλανήτη, με τρόπο απλοϊκό, ρεαλιστικό, πλήρως αληθινό και πειστικό. Με Dardennικές καταβολές, στήνει την κάμερα της ως αυτόπτη μάρτυρα κάθε κίνησης του μπόμπιρα, επιχειρώντας να μελετήσει τον δύσκολο χαρακτήρα του, τόσο στις παιδιάστικες εκφάνσεις του, όσο και στις λεγόμενες μεγαλίστικες, όταν παλεύει να αντιγράψει τον καδραρισμένο ψηλά στο σαλονάκι πατέρα, αρπάζοντας ο ίδιος την μάχαιρα για να προστατέψει τιμές και αξίες. Σκορπώντας συνάμα λογικές ευθύνες στην πλατεία, για το αν αυτό το καλόψυχο βαθιά μέσα του αγόρι, δεν εξελιχθεί όπως θα έπρεπε σε σωστό, καλό κι αγαθό πολίτη, αν και το φινάλε, ευαίσθητο και συγκινητικό, αφήνει ανοιχτή την πόρτα για ένα ηλιόλουστο, καλύτερο και ποιοτικότερο αύριο. Για όλους.

Για πες: Το δραματικό ντεμπούτο της Περσίδας, θα εκτιμηθεί πολύ περισσότερο από το arthouse που θέλγεται σε τέτοιες ανθρώπινες ιστορίες της παγκοσμιοποίησης. Ίσως με την αποφυγή των σεναριακών επαναλήψεων, στοιχείο σκηνοθετικής απειρίας περισσότερο και με βασικό του όπλο την εξαιρετική παρουσία του μπόμπιρα Ramasan Minkailov, που κλέβει την παράσταση, το Macondo, να είχε πάρει ήδη θέση στις ποιοτικότερες κοινωνικές, φιλμικές στιγμές της σεζόν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαίου 2015 από την Seven / Spemtzos