Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 2015, όταν μια πολύ χαμηλού κόστους παραγωγή από την παγωμένη Ισλανδία, με αφετηρία το τρόπαιο του un Certain regard στις Κάννες, άφηνε τις πιο καλές εντυπώσεις σε οποιαδήποτε αγορά κι αν προβλήθηκε. Η dramedy Hrutar του ταλαντούχου Grímur Hákonarson με γλαφυρές πινελιές παρακολούθησε την πιο ακραία εκδοχή αντιπαλότητας, του ισχυρότερου δεσμού αίματος, του αδελφικού. Σήμερα έφτασε η στιγμή της αναμενόμενης αγγλόφωνης διασκευής της, κάτω από την, απλώς μεταφρασμένη μαρκίζα, Rams.

Υπό κανονικές συνθήκες, η οικογενειακή κτηνοτροφική μονάδα των Γκρίμουρσον, θα ήταν η κυρίαρχη σε ολόκληρη την Δυτική Αυστραλία, αφού τα εκτρεφόμενα πρόβατα τους ποτέ δεν χάνουν το τρόπαιο των πιο καλοζωισμένων στους σχετικούς διαγωνισμούς της περιοχής. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά πιο περίπλοκη, αφού τα δύο ηλικιωμένα αδέλφια, ο Κόλιν και ο Λες, έχουν να ανταλλάξουν καλημέρα μεταξύ τους για περισσότερα από σαράντα χρόνια, λόγω των κληρονομικών διχονοιών, που έχουν αποσχίσει το τεράστιο αγρόκτημα τους στα δύο.

Τον πομπώδη θρίαμβο του μεγαλύτερου των αδελφών, στο ετήσιο θεσμό για την ανάδειξη του καλύτερου κριαριού, θα ακολουθήσει η τραγική διαπίστωση πως ολόκληρο το κοπάδι του, όπως και το γειτονικό του Κόλιν, πάσχει από την εκφυλιστική νόσο OJD, με συνέπεια το Υπουργείο Ανάπτυξης να διατάξει την άμεση θανάτωση των ζώων, προς αποφυγή της μετάδοσης της ασθένειας σε όλη την επικράτεια. Και την λογική απαγόρευση, για διάστημα δύο ετών, της εκτροφής των μηρυκαστικών, ωσότου ο κίνδυνος εξαφανιστεί μια για πάντα.

Και οι δυο τους θα προτιμούσαν να πεθάνουν, από το να παραδώσουν τα ζωντανά τους στην υπηρεσία προς ευθανασία. Κι αν ο ένας με πόνο ψυχής τα στοίβαξε στο φορτηγό με τελικό προορισμό το κρεματόριο, ο άλλος, δεν δίστασε να τα εκτελέσει με το περίστροφο ένα, προς ένα μέσα στην στάνη. Στην πραγματικότητα όμως, διατηρώντας ζωντανά, στο σαλόνι του σπιτιού του, μια χούφτα από εκείνα, αφού του είναι αδύνατον να σκεφτεί και μόνο την διαβίωση του χωρίς τα πανέμορφα κριάρια του.

Εννοείται κρυφά από το κράτος, φυσικά και χωρίς να κινήσει την παραμικρή υποψία στον γείτονα αδελφό του, Λες, ο οποίος έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη, αφού απώλεσε τον σημαντικότερο λόγο ύπαρξης του. Κι ενώ οι ημέρες περνούν βασανιστικά και για τους δυο, η πιθανότητα αποκάλυψης του παράνομου μυστικού στην επίμονη για επισκέψεις στο ράντσο, τοπική κτηνίατρο, φέρει το ενδεχόμενο να ενώσει σε κοινό αγώνα τις δυνάμεις των θανάσιμων εχθρών. Όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο, μετά από τέσσερις δεκαετίες που τα αδέλφια βρίσκονται σε ασίγαστη κόντρα.

Όμορφη η σκέψη της τοποθέτησης ενός Φρέντο κι ενός Μάικλ Κορλεόνε, στην απομονωμένη μέση του πουθενά, που όμως χάρη στην κινηματογράφηση της ομάδας του Jeremy Sims, φαντάζει τόσο ειδυλλιακός και καταπράσινος τόπος για να ζήσει κανείς. Το ζήτημα είναι πως αν πραγματικά δυο αδέλφια βρίσκονταν σε πόλεμο μισού αιώνα, θα περίμενε κανείς να είχαν υψωθέι θεόρατα τείχη ανάμεσα στα καλύβια τους και τους δικηγόρους να πηγαινοφέρνουν εξώδικα από τον ένα στον άλλο. Συνεπώς αυτή η ρήξη, με τα αδέλφια να λατρεύονται μεταξύ τους, πίσω όμως από τους τοίχους, αδιόρατα, δεν δικαιολογείται. Όπως δεν κολλάει κάπου, η αστεία μεν, αλλά ισοδύναμη της απάνθρωπης, μεταφοράς του στα όρια του θανάτου, σουρωμένου Λες, στο νοσοκομείο, πάνω στην δαγκάνα του τρακτέρ. Αν ήταν Farrelly made ναι, εδώ έχουμε να κάνουμε όμως με ένα δράμα ανθρώπινο, που δεν χωρούν τέτοιες χιουμοριστικές υπερβολές.

Πλάι στην υπέροχη φωτογραφία της δισυπόστατης (υγιούς ή καμένης από τις πυρκαγιές) Αυστραλίας, τοποθετούνται οι παρουσίες δύο σημαντικών ερμηνευτών από τους Αντίποδες, του Sam Neill και του Michael Caton, που με την βετεράνα εκφραστικότητα τους, δίνουν υπόσταση στα δύο τόσο διψασμένα για εκεχειρία, επικοινωνία και εντέλει συμμαχία αδέλφια. Άδικη για αμφοτέρους, η επιλογή σε ρόλο κλειδί μα περιφερειακό, της πιο ριγμένης βραβευτικά ηθοποιού στα χρονικά του Βρετανικού σινεμά, αφού χωρίς την παραμικρή σεκάνς αβάντας, η τρομερή Miranda Richardson κλέβει την παράσταση. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Rams είναι ένα άξιο προς θέαση, θερμότερων βαθμών Κελσίου, ριμέικ, που βαδίζει με σεβασμό στα χνάρια του ορίτζιναλ, χωρίς όμως να το προσεγγίζει σε ποιότητα.

του zerVo (@moviesltd)

Κανένα άλλο Cruel Summer της ζωής μου, όσα όμορφα, υπέροχα, αξέχαστα και μοναδικά μπορεί να σημάδεψαν κατοπινά την νιότη μου, δεν είναι τόσο αποτυπωμένο έντονα στην μνήμη όσο εκείνο το Καλοκαίρι του 85. Καταφέρνω εύκολα να περιγράψω ακόμη και σήμερα, παππούς πλέον, όχι απλά την κάθε μέρα αλλά την κάθε ώρα, που βίωσα, από την στιγμή που την πρωτοσυνάντησα. Δυο χρονιές μεγαλύτερη από τις δικές μου 16 - ξόδεψα δίπλα της, το κάθε δευτερόλεπτο που μου έδωσε δικαίωμα εκείνος ο Αύγουστος. Όλο το πρωινό στην ακροθαλασσιά, κάθε απόγευμα βόλτα αγκάλης στο λιμάνι, μέχρι να ξημερώσει παλαβομάρες στην δωρεάν παραλιακή ντίσκο, υπό τους φρενήρεις ρυθμούς του In Between Days. Τίποτα παραπάνω, μα είχα την αίσθηση πως ταξίδεψα δίπλα της μέχρι το φεγγάρι, ίσως και το άπειρο κι ακόμη παραπέρα. Μετά το αντίο δεν την ξανάδα ποτέ. Μπορώ, όμως με μάτια κλειστά, ακόμη να μετράω μία προς μία τις μυριάδες φακίδες του προσώπου της. Λες και ήταν χθες...

Η βόλτα με το μικρό ιστιοπλοϊκό, για τον άπειρο δεκαεξάρη Άλεξ, στα ανοιχτά της Νορμανδικής ακτής, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τραγωδία, αν δεν εμφανιζόταν με το μηχανοκίνητο σκάφος του ο πολύ πιο γνώστης στον χειρισμό των πανιών, Νταβίντ. Σαν να τα σύστησε μονομιάς η μοίρα, τα δύο αγόρια από αυτή την στιγμή θα γίνουν αυτοκόλλητα, με τον πιο συνεσταλμένο Άλεξ, να ξοδεύει ολόκληρη την ημέρα του, στο ευρύχωρο και εύπορο σπίτι του νέου του φίλου, εργαζόμενος συνάμα στο κατάστημα ναυτικών ειδών, που διατηρεί η άνετη και φιλελεύθερη μητέρα του, Κυρία Γκορμάν, στο κέντρο της κωμόπολης.

Η σχέση των δύο εφήβων πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από φιλική, με τις αγκαλιές τους να μην χωρίζουν ούτε για να διατηρήσουν τα προσχήματα, μπροστά στα συντηρητικά μάτια. Πολύ σύντομα όμως, ο Νταβίντ, ατίθασος και ανεξάρτητος, θα νιώσει να καταπιέζεται σε αυτό τον δεσμό. Και θα επιχειρήσει να αποδράσει με κάθε τρόπο, από το μέχρι πρότινος ονειρικό, μα πλέον ακραία τοξικό περιβάλλον.

Με δυο λέξεις δηλαδή "καλά ήταν ως εδώ, ήρθε η ώρα οι δρόμοι μας να χωρίσουν", δοσμένο ίσως και με ακόμη πιο απότομο τρόπο από τον μεγαλύτερο ηλικιακά του διδύμου. Αντίδραση που θα προκαλέσει πόνο αβάσταχτο στην ψυχή του Αλεξίς, ο οποίος μέχρι τότε πετούσε στα ουράνια, έχοντας εντοπίσει στο πρόσωπο του αυτοκόλλητου του, τα πάντα: Τον φίλο που ποτέ του δεν είχε, τον αδελφό που πάντα του έλειπε, τον συμβουλάτορα - μέντορα - εργοδηγό ζωής που χρειαζόταν, τον έρωτα, τέλος, που του χαράκωσε μια και καλή την καρδιά. 

Έτσι είναι όμως ή έτσι νομίζει? Αυτό που βιώνει ο τρομαγμένος να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια πιτσιρίκος, ανήκει στην σφαίρα του αληθινού ή είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας του? Είναι και τόσο λεπτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στην προοπτική και στην αντίληψη, ώστε στο βλέμμα ενός περιορισμένων εμπειριών νεανία, να μοιάζουν ως χαρακτηριστικά τόσο ίδια, τόσο ανακατεμένα. Σε τέτοιο βαθμό που να μην καταφέρνει να τα διαχωρίσει από τον γόρδιο δεσμό τους, ούτε καν το πιο ακαριαίο κτύπημα της μοίρας.

Ο Ozon στο 19ο βήμα της σημαντικής του καριέρας, βολιδοσκοπεί το (πιθανότατα προσωπικών του και πάλι θυμήσεων) παρελθόν, αρματωμένος με μπόλικη νοσταλγία για την ηλικία της αθωότητας, νότες και μελωδίες που χαρακτήρισαν την ανεπιστρεπτί φευγαλέα εποχή, αλλά και απέραντη γαλάζια θαλασσινή αλμύρα. Τοποθετώντας στο επίκεντρο της ιστορίας του, μια παθιασμένη νεανική σχέση, από εκείνες τις άπειρες που ενδεχόμενα θα γεννήσει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, στο καλά σχεδιασμένο σκηνοθετικά μονοπάτι του, κάπου στο μέσον λοξοδρομεί, παίρνει τον παράδρομο, χάνει κάπου και τον προσανατολισμό. Είναι η ώρα που στα ερωτικά λόγια των παιδιών, εισβάλλει σαν σίφουνας ο κατραμένιος λόγος του Ρεμπό, η προσδοκία του θανάτου και οι όρκοι που ενδεχόμενα θα τον περιβάλλουν. 

Πόσο διαφορετική είναι όμως, η αίσθηση του τέλους, στην κουλτούρα της δυτικής Ευρώπης, απότι στην δική μας? Πότε και ποιος εδώθε έφηβος, κάτω από τον καυτό μεσογειακό καλοκαιρινό ήλιο, θα συλλογιζόταν τάφους, μνήματα και μακάβριους χορούς γύρω από το μάρμαρο? Ουδέποτε και κανείς! Κι εκεί ακριβώς χάνουμε εν μέρει την συλλογιστική του μεσιέ Francoise, που το συνηθίζει άλλωστε μετά το μέσιασμα του πονήματος του, να το γυρίζει στο πιο μεταφυσικό, μυστηριώδες και πιθανότατα πιότερου σασπένς μοτίβο. Δεν απαιτήσαμε εμείς να ριμεικάρει το ανέμελο Karate Kid, αλλά και Κύριος Ρίπλει μια φορά γυρίστηκε. Άρα οποιοδήποτε δυνητικό κλωνάρι του, μάλλον στο τέλος δεν θα βρει τον στόχο που έχει σημαδέψει.

Ρεαλιστικές οι παρουσίες των φιλόδοξων φραντσέζων νέων ηθοποιών Félix Lefebvre και Benjamin Voisin που συνθέτουν το τρυφερό ντουέτο, αξιοπρεπής όπως πάντα η παρουσία της Tedeschi στον ρόλο της μαμάς φίλου των ονείρων μας, όλο το μπλε της Μάγχης μαζί με το μουσικό σάουντρακ που περιέχει από Bananarama μέχρι Rod Stewart, είναι αυτά τα δεδομένα που θα μείνουν τελικά στην μνήμη, μετά το πέρας της θέασης του Été 85. Που όσο αξέχαστη υπήρξε η αληθινή του όψη, άλλο τόσο εύκολα λησμονίσιμη μεταβλήθηκε η κινηματογραφική.

του zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη παρουσίαση μιας από τις πλέον αγαπημένες λογοτεχνικές στιγμές, που γέννησε το Μεγάλο Βασίλειο, πραγματοποιήθηκε σε συνέχειες εντύπου επιθεώρησης, από το 1937 μέχρι το 1839. Η πένα του τεράστιου Καρόλου Ντίκενς, βρέθηκε στην καλύτερη της φόρμα, αναπαριστώντας στις σελίδες την άνιση κοινωνική πραγματικότητα της πρωτεύουσας, ειδικά για πολίτες δεύτερης διαλογής, όπως τα πάμφτωχα ανήλικα ορφανά, που είτε πετιόνταν σαν σκουπίδια στα βρωμερά ιδρύματα, είτε μετατρέπονταν σε ρακένδυτα κλεφτρόνια - αρουραίους των σιχαμερών λονδρέζικων υπονόμων. Οι μεταφορές της νουβέλας στο εκράν, αμέτρητες μέχρι τώρα, βασικά έπαιζαν πάνω στην κλασική της φόρμα, ενίοτε όμως και σε ελεύθερη διασκευή, όπως στην παρούσα περίπτωση, του ιδιαίτερα φιλόδοξου Twist.

Έχοντας πρόσφατα απωλέσει την μητέρα του, που τον μύησε στο να βλέπει με κριτικό μάτι τα εικαστικά έργα τέχνης και χωρίς να έχει γνωρίσει πατέρα, ο νεαρός Όλι Τουίστ, διαβιώνει περιφερόμενος και άστεγος στα παραπήγματα του Λονδίνου, ασχολούμενος με τη εντυπωσιακή, πλην μηδενικών εσόδων street art του γκράφιτι, όπου είναι ένας πραγματικός αρτίστας. Περιπλανώμενος στα σοκάκια της μεγαλούπολης, θα έρθει σε επαφή με τους συνομήλικους του, Ντοτζ, Μπέτσυ και Ρεντ, μέλη της συμμορίας λωποδυτών της οποίας ηγείται ο ηλικιωμένος Φέιγκιν, ένας δαιμόνιος κλέφτης πανάκριβης υπογραφής πινάκων.

Κι ενώ αρχικά ο Τουίστ δεν θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να ενταχθεί στην παραβατική φράξια, κάτι οι παρτίδες με την αστυνομία, που πάντα βρίσκεται στο κατόπι του, κάτι τα γλυκά μάτια της Ρεντ, θα τον πείσουν να πάρει μέρος στο κόλπο γκρόσο που σχεδιάζει ο γερο-Φέιγκιν. Την αρπαγή ενός πανάκριβου Χόγκαρθ, από την καλά φυλασσόμενη γκαλερί του πλεονέκτη, ζάπλουτου επιχειρηματία Λόσμπερν, σε ανταπόδοση μιας κλεψιάς που έχει καταφέρει εις βάρος του και εκείνος στο παρελθόν.

Το κλασικό μυθιστόρημα συναντά την μοντέρνα βρετανική ποπ κουλτούρα σε αυτή την ας πούμε μεταποίηση του θρυλικού έργου. Τα πάντα στοχεύουν να γίνουν όσο πιο κοντινά γίνεται στο πρωτότυπο, χωρίς όμως ποτέ κάποιο από όλα να λειτουργήσει σαν αντίγραφο. Ο τόπος, το κέντρο του επιχειρηματικού και όχι του χαμαιτυπικού Λονδίνου - ο τρόπος, δεν αναφέρεται στα ξαφρίσματα πορτοφολιών αλλά σε ληστείες έργων τέχνης, με την χρήση μάλιστα πανάκριβων ηλεκτρονικών μέσων - οι δράστες δεν είναι δεκάχρονα χαμίνια, αλλά ενήλικες, κοντά τριαντάρηδες, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχαν φτιάξει ήδη τις ζωές τους. Οπότε για ποιον ακριβώς λόγο, υπάρχει αυτή η εμμονή εννέα (!!!) σεναριογράφων κι ενός σκηνοθέτη όπως ο, όχι και τίποτα σημαντικό, Martin Owen, με τον μύθο του Oliver Twist?

Προφανώς για λόγους μάρκετινγκ και προώθησης, αν και εκτιμώ πως συνολικά μάλλον εις βάρος του φιλμικού πλάνου λειτούργησε αυτή η επιλογή, από το να διαλαλούσε χαμηλόφωνα το προμόσιον του Sky Cinema την απενοχοποιητική κουβέντα "στηριγμένο θεματικά στο έργο του Ντίκενς". Το να παλεύει η αφήγηση να μετατρέψει ονόματα, να αλλάξει τα φύλα των ηρώων, να στήσει εκμοντερνισμούς που φτάνουν μέχρι και την ομοφυλοφιλική σεξουαλική παρενόχληση, δεν της αποφέρει κάποιο κέρδος, μάλλον προς το κατόρθωμα μιας επίπεδης και στείρας καρικατούρας οδηγεί. Δεν λέμε πως δεν υπάρχουν θετικά, όπως φερειπείν μια ρυθμική ορίτζιναλ μουσική επένδυση, ένα ακριβό σάουντρακ που περιέχει εντός του Fratellis, Vaccines, Cast και Zutons, αλλά και μια προσεγγιστική προς την νέα γενιά τάση, με την χρήση μπιτάτων σεκάνς, ριψοκίνδυνου παρκούρ και αναρριχητικού γκράφιτι. Είναι από μόνο του αυτό αρκετό?

Η μάζωξη των πιτσιρικάδων ηθοποιών, δεν ενθουσιάζει κιόλας, με την Rita Ora να είναι σαφώς η πιο αέρινη του κουαρτέτου, που ολοκληρώνουν οι Franz Drahme, Sophie Simnett και Rafferty Law, ούσα ήδη ποπ σταρ επιπέδου. Ο τελευταίος, που κρατά και τον πιο κεντρικό των νεανικών ρόλων, είναι ο γιος του τεράστιου Jude και της φοβερής και τρομερής Sadie Frost και παρόλο που ο πατέρας του τον έχει "φτύσει", δεν υπάρχει η παραμικρή άλλη ομοιότητα σε καλλιτεχνικό ταλέντο. Και πως να γίνει κάτι τέτοιο, όταν στην παρόμοια ηλικία των 25, ο Law πατήρ, με ήδη μεγάλη πορεία στο σανίδι του West End, μας είχε συστηθεί μέσω του πιο προφητικού φιλμ των 90s, του Gattaca από τον μαέστρο Andrew Niccoll. Κακώς συγκρίνω, οι ανισότητες είναι θεόρατες...

Χάρη στην ύπαρξη της φαμίλιας των Law στην εξειδικευμένη παραγωγή, δεν προκαλεί έκπληξη η παρουσία στο καστ ενός τοτέμ του εγγλέζικου σινεμά, με το οποίο διατηρεί εκλεκτική συγγένεια από την εποχή του Sleuth ριμέικ. Ο Michael Caine, ως ο απολυταρχικός Φέιγκιν, δίνει άλλη υπόσταση στο σύνολο, απλά και μόνο που υπάρχει, ακόμη κι όταν ντύνεται τη στολή του ψεύτικου Ρώσου μεγιστάνα, με μπερούκες και μουστάκια που στερούνται σοβαρότητος. Τουλάχιστον δεν τσαλαπατά την μόστρα του, όπως το κατορθώνει το μεγαλύτερο fail του φιλμ, η, την είχα και για όμορφη, Lena Headey, που δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει πως την αποδέχτηκε το μοντάζ και δεν την αφαίρεσε ολοσχερώς, στην απόδοση της άπληστης τζιβιτζιλούς Σάικς. Ψαλίδι που γενικά είχε ζητήματα πολλά να λύσει μα δεν τα κατάφερε, πάνω σε ένα ματαιόδοξο made in England πατροναρισμένο heist movie, που και βέβαια θα ξεχαστεί αυτοστιγμεί από τον θεατή του. Εδώ έχει λησμονηθεί απ΄ όλους θα μου πεις η εκδοχή του Polanski, που είναι και μια χαρά ταινία...

Όπισθεν Ολοταχώς

του gaRis (@takisgaris)

Άντε να σου εξηγήσω πως και γιατί συγκαταλέγομαι (αν και δεν είμαι πλέον διόλου πεπεισμένος για τον ενεστώτα εδώ) στους ακραιφνείς Shyamalanιστές: Λόγοι δύο, τα κλασικά στα διαφορετικά είδη που υπηρετούν The 6th Sense και Unbreakable. Μάλιστα δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω το τι συνέβη με την επόμενη (ημιεπιτυχημένη) δουλειά του, το Signs, στο μακρινό 2002. Έχω ένα φίλο που λες (καταλαβαινόμαστε ελπίζω) που του ήρθε το ντιβιντάι από Μαλαισία μεριά προτού ανοίξει καν στο Αμέρικα, τυλιγμένο με απανωτές στρώσεις αλουμινόχαρτο για να γράψει το πρώτο πανελλήνιο ρηβιού. Ωραίες μέρες εκείνες. Που ο νέος μαίτρ του σασπένς (τρέμε Hitch) στο έτσι και νάσου ο νέος Spielbergιος στο κοκορέτσι. Και έκανε μια το τρένο της μεγαλειώδους καριέρας του και εκτροχιάστηκε μεταξύ φόλας (Lady In the Water) και φολάρας (The Happening). Ακολούθησε ένα διάστημα που τα studios του πήραν το τιμόνι (The Last Airbender και After Earth) με παταγώδη εισπρακτική αποτυχία. Ο M.N. έχασε καντάρια από το (απύθμενο) Εγώ του, φθάνοντας να το γυρίσει σε αυστηρό genre (light horror / slasher), πορευόμενος σε ανεξάρτητα μονοπάτια, υποθηκεύοντας μάλιστα το σπίτι του για να βγει ζωντανή η παραγωγή.

Νάτη πετιέται αποξαρχής λοιπόν και ο Shyammy κάνει ένα στρωτό comeback με τα The Visit και (κυριότερα) Split. To twist στο φινάλε του τελευταίου είναι εφάμιλλο του 6th Sense (ναι, το είπα) και αναζωπυρώνει το μεράκι για κάτι δυνατό μετά από 20 έτη αναμονής. Εντέλει το Glass έρχεται να μας προσγειώσει απότομα, διότι ο μέγας εχθρός του σκηνοθεταρά Shyamalan είναι ο σεναρίστας Shyamalan. Μεγαλοϊδεατισμός, τενεκεδένιοι διάλογοι, συνοδευόμενοι από πλαναρίσματα εκτός ισορροπίας που δεν εξυπηρετούν την πλοκή, μουσική επένδυση απροκάλυπτα μελοδραματική και μια σωρεία στοκ χαρακτήρων που υπάρχουν μόνο για το αισθητικά ενδιαφέρον στην γκροτέσκα απόδοσή του bodycount, όμως ταυτόχρονα αποκαλύπτουν το ανερμάτιστο της αφήγησης με τρόπο που ούτε γέλωτα δεν ποιεί ή μη μόνον εκνευρισμό. Πολλά νεύρα όμως αδερφάκι μου. 

Οι ταινίες (ΟΛΕΣ) του Ινδού είναι οικογενειακές. Δεν είναι Bergman όμως να κάνει το Σκηνές από ένα Γάμο. Εδώ και μια 10ετία φλερτάρει με το κομικάδηκο Sandcastle το οποίο μεταφέρει σε 35μμ (πρώτη φορά μετά το Airbender) σε μια τροπική παραλία του Άγιου Δομίνικου (παρθενική αλλαξιά λοκέισον καθότι σα το Philly αλλού δεν υπάρχει) όπου μια τυπική τετραμελής οικογένεια (Gael Garcia Bernal που δεν είναι το ίδιο καλός ηθοποιός στα αγγλόφωνα, Vicky Krieps που προδίδεται από το αξάν της, αν και έλαμψε στο Phantom Thread, Alex Wolff του Hereditary που σφύζει από ερμηνευτική όρεξη και η κόρη Thomasine McKenzie που διέπρεψε στο Jojo Rabbit) θα ζήσει όλη της τη ζωή σε μια εφιαλτική ημέρα (μεγαλώνοντας 2 έτη ανά ώρα), παρέα με μερικά άλλα ζευγάρια που μετέφερε εκεί ο ημίθεος Shyamalan σε ένα ακόμη άνοστο κάμεο ως οδηγός τουριστικού λεωφορείου. Τι γνωρίζει περί αυτού ο ύποπτος διευθυντής του ρηζόρτ (Rufus Sewell) που τους παρότρυνε εμπιστευτικά να την κάνουν κατά πέρα; 

Τούτη τη φορά παλιό μου συντρόφι Shyamalanιστή μου, πίστεψέ με, θα περιμένεις 108 ολογέματα λεπτά και θα μείνεις σκελετός πριχού έρθει το υπεραναμενόμενο τουίστ, για να σε αφήσει ενοχλητικά ψιλοατάραχο και εμφανώς δυσαρεστημένο γυρνώντας τη μπομπίνα πίσω στο μυαλό, μετά την καλοδεχούμενη έναρξη της ιστορίας. Το οδυνηρό διαζύγιο που εξυφαίνεται, ο τρόμος των γηρατειών, μια αναπόδραστη πανδημικού τύπου κατάσταση που σπέρνει πανικό, το προσωπικό άχθος του καθενός να αφήσει μια σφραγίδα πίσω όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου του - πόσες ευκαιρίες για μια δυνατή ταινία μέτρησες; Τόσες - όσες ο βετεράνος πλέον Shyamalan σπαταλά βιαστικά, μισοψημένα, χωρίς εστίαση και διάθεση να εμβαθύνει, παρά μόνο να χαϊδέψει μάτια. Επιτυχής ο μονιμάς πλέον Mike Gioulakis στην κινηματογράφηση της σκοτεινής πάλης με τη Φύση και ίσως ο μόνος ικανός λόγος παρακολούθησης μιας ακόμη έκθεσης ιδεών γυμνασιόπαιδος, που με μια παρλάτα νομίζει πως έγινε οραματιστής καλλιτέχνης. 

Πριν την έναρξη στην αίθουσα όπου παρακολούθησα την ταινία, παρουσία καμιά 15ριά θεατάκων, καθότι κόβιντ, ο M.N. εμφανίζεται στο πανί να μας καλωσορίσει και να μας παροτρύνει να στηρίξουμε τις ορίτζιναλ ιδέες που επιζητούν να αλλάξουν τον κόσμο μας. Μετά όμως τη θέαση του Old, το καράβι φαίνεται να το πάει ξανά όπισθεν ολοταχώς και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διάθεση να του δώσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο μου πια.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!

Θε μου, δώσε μου το μερίδιο της γης που μου ανήκει! Ένα δυνατό θρίλερ ατμόσφαιρας, μία αινιγματική ιστορία που κλονίζει μία οικογένεια και τη μικρή κοινωνία ενός γραφικού χωριού στην Ισπανία. Η ταινία Η Μαύρη Κηλίδα (La Mancha Negra) που συγκεντρώνει ως επί το πλείστον ανδαλουσιανό καστ, διαδραματίζεται το 1971 και ταξιδεύει το κοινό σε ένα παραδοσιακό χωριό της Ανδαλουσίας, όπου οι σχέσεις μεταξύ των μελών μιας οικογένειας και της μικρής κοινωνίας πυροδοτούν ένα αγωνιώδες δράμα. 1971 σε ένα απομονωμένο χωρίο στην Ισπανία. Μετά το θάνατο της ηλικιωμένης μητέρας τους, οι τρεις κόρες της βρίσκονται αντιμέτωπες με έναν γείτονα που θα τους γυρίσει την πλάτη, έναν ιερέα που έχει κηρύξει πόλεμο στην οικογένεια και την απρόσμενη άφιξη του αποξενωμένου γιου. Τη νύχτα της αγρυπνίας τα μυστικά της οικογένειας αναδύονται μπροστά στο νεκρό σώμα της μητέρας. Όλο το μίσος, η απέχθεια και η απόγνωση του παρελθόντος επιστρέφουν τη νύχτα πριν την κηδεία.

Με τους Cuca Escribano, Pablo Puyol, María Alfonsa Rosso, Noemí Ruíz, Joaquín Núñez.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tanweer!

8 ύποπτοι, ένας αδέξιος επιθεωρητής, καμία ένδειξη! Μια κωμική ταινία μυστηρίου είναι το φιλμ Κάτι Τρέχει στο Σεντ Τροπέ (Mystère à Saint-Tropez) που σκηνοθετεί ο Nicolas Benamou. Κάθε καλοκαίρι, ο δισεκατομμυριούχος Τρανσάν και η σύζυγός του Ελιάν φιλοξενούν τους πιο γκλαμουράτους σελέμπριτις στην πολυτελή βίλα τους, στη Νότια Γαλλία. Όταν ένα από τα αυτοκίνητα τους βρεθεί με κομμένα φρένα , σε συνδυασμό με μια σειρά απειλητικά γράμματα τότε ο Τρανσάν θα αναγκαστεί να αναζητήσει ένα επιθεωρητή για να εξιχνιάσει την υπόθεση. Στην μέση των καλοκαιρινών διακοπών μόνο ο υπερόπτης και αδέξιος Μπουλέν είναι διαθέσιμος για αυτή τη δουλειά. Έτσι για να πιάσει τον ύποπτο και να λύσει το μυστήριο δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποδυθεί τον μπάτλερ.

Πρωταγωνιστούν οι Christian Clavier, Benoît Poelvoorde, Thierry Lhermitte, Jérôme Commandeur, Gérard Depardieu.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Spentzos Films!

Το πιο διάσημο κόλει του κόσμου επιστρέφει! Ο διασημότερος σκύλος στην ιστορία του σινεμά που έχει μεγαλώσει γενιές και γενιές μέσα από αμέτρητες περιπέτειες σε λογοτεχνία, τηλεόραση και κινηματογράφο, επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη στην υπέροχη ιστορία αχώριστης φιλίας και αφοσίωσης, Λάσι, Γύρνα Σπίτι (Lassie, Come Home), που θα συγκινήσει μικρούς και μεγάλους σινεφίλ. Ο 12χρονος Φλο και η σκυλίτσα του, Λάσι, είναι αχώριστοι φίλοι που ζουν αμέριμνοι σε ένα ειδυλλιακό χωριό στη νότια Γερμανία. Όταν ο πατέρας του Φλο χάνει τη δουλειά του, η οικογένεια αναγκάζεται να μετακομίσει σε ένα μικρό διαμέρισμα όπου απαγορεύονται τα σκυλιά κι έτσι ο Φλο, απαρηγόρητος, αναγκάζεται να αποχωριστεί την καλύτερή του φίλη. Όταν η ατμόσφαιρα στο καινούργιο της σπιτικό αρχίζει να γίνεται εχθρική, η Λάσι θα αρπάξει την ευκαιρία να δραπετεύσει και να ξεκινήσει ένα γεμάτο περιπέτειες, ταξίδι για να διασχίσει τη Γερμανία και να επιστρέψει στον πολυαγαπημένο της φίλο. Όμως και ο Φλο δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια: αρχίζει κι εκείνος να αναζητάει τη Λάσι – και τίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει από το να ξαναβρούν ο ένας τον άλλον!

Πρωταγωνιστούν οι Nico Marischka, Sebastian Bezzel, Anna Maria Mühe, Johann von Bülow, Matthias Habich.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Rosebud 21!

Μπορούν τα λεφτά, να αγοράσουν τα πάντα? Έχοντας αποσπάσει το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βανκούβερ 2020, έρχεται η ταινία Μη Φεύγεις, Βάντα! (Wanda, mein Wunder / My Wonderful Wanda), που σκηνοθετεί η Bettina Oberli. Η Βάντα, μια τριανταπεντάχρονη οικιακή βοηθός από την Πολωνία φροντίζει τον ηλικιωμένο πατριάρχη μιας πλούσιας οικογένειας, στην πολυτελή τους βίλα στην Ελβετία. Όταν ξαφνικά προκύπτει μια απρόσμενη εγκυμοσύνη, οικογενειακά μυστικά έρχονται στην επιφάνεια και οδηγούν σε ευτράπελα, ενώ γίνονται διάφοροι διακανονισμοί για να κατευναστούν όλα τα πνεύματα σε αυτό το καυστικό οικογενειακό δράμα.

Πρωταγωνιστούν οι Agnieszka Grochowska, André Jung, Marthe Keller, Jacob Matschenz, Birgit Minichmayr, Anatole Taubman.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Cinobo!

The Backside Of Water! Η Disney μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη μία από τα πιο διάσημες ατραξιόν της Disneyland και παρουσιάζει μία επική, καταιγιστική, θεαματική και άκρως διασκεδαστική καλοκαιρινή Περιπέτεια στη Ζούγκλα (Jungle Cruise). Την απολαυστική κωμωδία δράσης για όλη την οικογένεια, με τα έντονα στοιχεία φαντασίας, που ζωντανεύει την απάτητη, εξωτική και μυστηριώδη ζούγκλα του Αμαζονίου, σκηνοθετεί ο Jaume Collet-Serra («Non-stop», «The Shallows», «The Commuter»). Αρχές του 20ου αιώνα: H Dr. Lily Houghton, μία παθιασμένη εξερευνήτρια, ταξιδεύει από το Λονδίνο στον Αμαζόνιο για να ανακαλύψει ένα αρχαίο δέντρο με πρωτόγνωρες θεραπευτικές δυνάμεις, που θα αλλάξουν το μέλλον της ιατρικής. Για να τα καταφέρει, πρέπει να συνεργαστεί με τον εξυπνάκια καπετάνιο Frank Wolff και να εμπιστευτεί τις αμφίβολες υπηρεσίες και το ρημαγμένο ποταμόπλοιό του. Οι δύο αταίριαστοι συνοδοιπόροι θα έρθουν αντιμέτωποι με αμέτρητους κινδύνους και υπερφυσικές δυνάμεις με φόντο τα καθηλωτικά τοπία του Αμαζονίου. Καθώς τα μυστικά του χαμένου δέντρου αποκαλύπτονται, η ζωή της Lily και του Frank παίζεται κορώνα γράμματα και το ανθρώπινο είδος κρέμεται από μία κλωστή.

Στους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Dwayne Johnson και Emily Blunt, ενώ συμμετέχουν επίσης και οι Edgar Ramirez, Jack Whitehall, Jesse Plemons και Paul Giamatti.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Με χρονική απόσταση περίπου σαράντα χρόνων, πέρασαν από την φαντασία των δημιουργών τους στις σελίδες των βιβλίων, για να αποτελέσουν δύο από τους πλέον διάσημους χαρακτήρες της νεανικής πεζογραφίας. Η Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων, δια χειρός του Βρετανού λογοτέχνη Lewis Carroll, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της στα 1865, για να ακολουθήσει στις αρχές του 20ου αιώνα, ο εξίσου πολυδιαβασμένος Πίτερ Παν, με την υπογραφή του Σκοτσέζου νοβελίστα και θεατρικού συγγραφέα J. M. Barrie. Αμφότεροι οι ήρωες, ταξίδεψαν από το κείμενο στην μεγάλη οθόνη με τεράστια επιτυχία, τόσο στα φημισμένα κινούμενα σκίτσα της Disney, όσο και στα live action σπουδαίων σκηνοθετών, όπως ο Spielberg και ο Burton. Για να φτάσει η στιγμή, που μάλλον δεν καρτερούσε κανείς, να συνυπάρξουν στα ίδια καρέ, στο φιλμ Come Away, που από την εξαγγελία του κιόλας, δεν είχα εντοπίσει κάποιον σοβαρό λόγο ύπαρξης του.

Σε μια αγροικία, ελάχιστα έξω από την πολύβουη Λόνδρα, έχουν κτίσει τα οικογενειακά όνειρα τους οι Λίτλτονς. Εκείνος, ο Τζακ, βγάζει τα προς το ζην ως τεχνίτης, κατασκευάζοντας ξύλινες απλίκες φημισμένων ιστιοφόρων, κατά παραγγελία των εύπορων πελατών, εκείνη, η Ρόουζ, έχει επιφορτιστεί με το μεγάλωμα και την ανατροφή των τριών παιδιών τους, του Ντέιβιντ, της Άλις και του μικρούλη Πίτερ. Μπορεί να τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα, χάρη στην αγάπη και την την αλληλεγγύη που δείχνουν μεταξύ τους, έχουν καταφέρει να μην λείψει τίποτα από τα καμάρια τους, που μεγαλώνουν τρισευτυχισμένα στην εξοχή.

Μέχρι την στιγμή που ένα τραγικό κτύπημα της μοίρας, θα σκεπάσει με κατάμαυρα σύννεφα το σπιτικό τους. Βυθίζοντας αμφότερους του γονείς στην απόγνωση και το πένθος, με τον πατέρα να αναζητά διέξοδο για να καλύψει τα χρέη του στον τζόγο και την μητέρα να παλεύει να πνίξει τον πόνο της στο ποτό. Ενώ η κατάσταση μοιάζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο, τα ανήλικα παιδιά, με όπλα τους το όνειρο, την ταξιδιάρα σκέψη και την επιμονή, θα παλέψουν για να επαναφέρουν την φαμίλια τους, στον σωστό δρόμο, όπως παλιά.

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα η σύνοψη, της όχι φθηνής παραγωγής, καθώς παρακολουθούμε το αγωνιώδες πέρασμα της πενταμελούς οικογένειας, από την γαλήνη στην τρικυμία. Και πραγματικά έτσι είναι, καθώς με βάση το πανέμορφο ντεκόρ ανεμελιάς που ορίζει η λονδρέζικη περιφέρεια, στήνεται μια δραματική ιστορία, γεμάτη πόνο και θλίψη, με εμφανείς όμως τις αισιόδοξες προοπτικές για να οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο, ομορφότερο, έστω και μαραζωμένο από την τραγική απώλεια, αύριο. Το ερώτημα που ευθέως θέτω, είναι, που ακριβώς μπορεί να ταιριάξει στο εφεξής, η καλά και σώνει παρεμβολή των ηρώων της παιδικής φαντασίας, στο σενάριο. Και εντέλει, από την στιγμή που προσαρτήθηκαν στο σκριπτ, αυτό λειτούργησε ωφέλιμα ή καταστροφικά?

Αν κρίνω από το πόσο ανάκατα περιπλέκει αλήθεια και φαντασίωση το έργο, είναι βέβαιο πως τείνω προς το άσχημο μαντάτο. Και ψέγω ισόποσα την σεναρίστα Marissa Goodhill και την, για πρώτη φορά εκτός animation που έχει διαπρέψει - σκηνοθέτιδα, Brenda Chapman, γι αυτή ακριβώς την φιλμική ανακατωσούρα που προκάλεσαν. Επιχειρώντας να συνδέσουν καλά και σώνει τα δύο κλασικά μυθιστορήματα, στην αγωνιώδη απόπειρα των Λίτλτονς να επιβιώσουν, χρησιμοποιώντας τις αλληγορίες προσχηματικά, αντί να φωτίσουν τις πιο αληθινές και ρεαλιστικές πτυχές του δράματος. Όταν η αφήγηση παλεύει να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε ένα σώμα, τότε είναι πλέον πολύ αργά, το γενικό σύνολο είναι αδύνατον να επιδιορθωθεί.

Η τάση του αφηγητή είναι να περιγράψει έναν κόσμο που προσπαθεί να ανασυνταχθεί από τις κοινωνικές ανισορροπίες του παρελθόντος. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι προνομιούχοι και οι αδύναμοι, οι αριστοκράτες και οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση. Στοιχεία που τα παιδιά δεν κατανοούν, θεωρώντας εαυτούς ζάπλουτους, επειδή παίζουν στο ποτάμι πλάι σε μια ξύλινη σχεδία ή γιατί ο κήπος τους ενδεχόμενα να διαθέτει μυστικές πύλες που μπορεί να οδηγήσουν σε κόσμους καινούργιους και πιο φιλόξενους. Στην πορεία κι ενόσω η καταστροφή ζυγώνει τους κατακερματισμένους ενήλικες, οι μιξαρισμένες Χώρες του Ποτέ και των Θαυμάτων, δίνουν στα πιτσιρίκια την εντύπωση πως οι λύσεις για όλους θα έλθουν πανεύκολα σαν από μηχανής Θεότητες. Μακάρι να ήταν έτσι και στ αλήθεια. Δεν είναι όμως.

Συνεπώς από το γενικό πακέτο, απουσιάζει το συναίσθημα της μαγείας, που πλημυρίζει από μόνο του κάθε επιμέρους νουβέλα που απαρτίζει το στόρι. Οι αξιοπρεπείς ερμηνείες, τόσο των μπόλικης σταροσύνης ενηλίκων - από την ζαρωμένη Jolie και τον υπερβολικό Oyelowo, μέχρι την εκφραστική Chancellor και τον καμέο Michael Caine - όσο και των μικρούληδων πρωταγωνιστών, δεν φαίνεται να δίνουν την απαιτούμενη ώθηση στο εντυπωσιακού περιτυλίγματος αλλά θολού περιεχομένου παραμύθι. Με συνέπεια όλες αυτές οι υποσχέσεις για κάτι το ξεχωριστό και η απογοήτευση να επέρχεται λογικά, τόσο για τους μεγαλύτερους, μα κυρίως για τους πολύ νεαρούς σινεφίλ, που είναι βέβαιο πως το κινηματογραφικό πακέτο Pan / Alice το καρτερούσαν πως και πως.

του zerVo (@moviesltd)

Αγαπημένο κινηματογραφικό (υπο)είδος, που μας έχει προσφέρει μερικές από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές του σινεμά. Άλλωστε η ψυχροπολεμική περίοδος, που κράτησε για μπόλικο χρονικό διάστημα μπορούσε να τροφοδοτήσει με αμέτρητα υψηλού κύρους σενάρια το Χόλιγουντ. Με τις σχέσεις των δύο Υπερδυνάμεων να έχουν πάψει να είναι τεταμένες για περισσότερα από τριάντα έτη, οποιαδήποτε φιλμική αναπαράσταση εκείνης της εποχής πλέον, φαντάζει κομματάκι μπαγιάτικη και παλιακή. Εξόν και αποφασίσει να ασχοληθεί με το genre κάποιος μεγάλος και τρανός σκηνοθεταράς - ας πούμε Spielberg, πολύ πρόσφατα - οπότε η υφή του πράγματος αλλάζει μονομιάς και ολοκληρωτικά. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η έννοια του κατασκοπικού θρίλερ, συντηρείται στις μέρες μας, μόνο με την αφήγηση αληθινών περιστατικών που έγραψαν ιστορία, συμμετέχοντας ταυτόχρονα στην αλυσίδα της αντικομουνιστικής επιθεώρησης "θάψτε τα Σοβιέτ όσο το δυνατόν βαθύτερα, μην τυχόν κι επανέλθουν και μας ξεκάνουν". Όταν αυτά τα ακούς μάλιστα από τους γνωστούς διπροσωπάδες, τσάμπα μάγκες Βρετανούς, όπως επί της παρούσης στο The Courier, τότε το πράγμα έχει μια ακόμη προέκταση, την χιουμοριστική.

Τέλη της δεκαετίας του 50, η πολιτικο-οικονομική διένεξη ανάμεσα στις Ηνωμένες Πολιτείες και την Σοβιετική Ένωση έχει φτάσει στην κορύφωση της, με τις δύο χώρες να έχουν αναπτύξει στρατούς ολόκληρους από πεπειραμένους πράκτορες, που παρακολουθούν κάτω από άκρα μυστικότητα τις κρυφές κινήσεις της κάθε αντιπάλου Κυβέρνησης. Σαν να μην έφταναν όλοι οι κατάσκοποι που έχουν εγκατασταθεί πέριξ της Κόκκινης Πλατείας, οι συμμαχικές Υπηρεσίες της κυνικής CIA και της παραστάτριας MI6, θα αναζητήσουν ένα πρόσωπο υπεράνω πάσης υποψίας, που θα εισχωρήσει όσο το δυνατόν εντός του εχθρικού στρατοπέδου, προκειμένου να αποσπάσει ακόμη περισσότερες, ζωτικής σημασίας πληροφορίες.

Και θα το εντοπίσει στο πρόσωπο του Γκρέβιλ Γουίν, ενός Εγγλέζου επιχειρηματία, που παρά τις αρχικές του αμφιβολίες, εντέλει θα ενδώσει στην απαίτηση της πατρίδας, ειδικά όταν νιώσει πως απειλείται η ειρήνη του κόσμου, από την ώρα που οι Κόκκινοι έχουν εγκαταστήσει πυρηνικά όπλα, μια ανάσα από τα αμερικάνικα εδάφη, στην Κούβα. Οικογενειάρχης και χαμηλών τόνων, ο Γουίν, φέροντας την σφραγίδα του βρετανικού Υπουργείου Εμπορίου στις αποσκευές του, θα εκδράμει στην παγωμένη Μόσχα, προκειμένου να έλθει σε επαφή με το υψηλόβαθμο στέλεχος της KGB, Όλεγκ (Άλεκ, για τους φίλους) Πενκόφκσι, ο οποίος έχει πάρει την γεμάτη ρίσκο απόφαση να αυτομολήσει στην Δύση.

Στην περίπτωση που, βάσει όπως διατείνεται το παρόν πόνημα, αληθινών συμβάντων, δεν γνώριζε κανείς, ποιος ευθύνεται για την αποχώρηση των βάσεων της ΕΣΣΔ από την Αβάνα, μόλις ήλθε η στιγμή να το μάθει. Και αυτός δεν είναι άλλος από έναν αρούκατο δευτεράντζα μπίζνεσμαν, που δεν βάζει μπαλάκι σε τρύπα του γκόλφ ούτε από τους έξι πόντους, που μεταβλήθηκε μονομιάς σε Τζέισον Μπορν, από εκεί που δεν ήξερε ούτε να δένει τα κορδόνια του. Οκ, δεν θα διαφωνήσω πως στο φινάλε της ταινίας, που υπογράφει με την γνώριμη BBCένια οπτική ματιά, ο Dominic Cooke, παραθέτονται μια σειρά από ντοκουμέντα με τον αληθινό Γουίν, αυτό όμως το μόνο που έχει να μου πει, είναι πως τα Γεράκια μια χαρά τον έστυψαν τον φουκαρά πέρα δώθε Αλβιόνα - Ρωσία, πριν τον παραδώσουν σούμπιτο στα χέρια των Συντρόφων.

Που φυσικά στους δεκαοκτώ μήνες του εγκλεισμού του, στα κάθυγρα μπουντρούμια της Λουμπιάνκα, του συμπεριφέρθηκαν σαν σκυλί, ταΐζοντας τον καθημερινά με ένα (1) μπιζέλι, σπάζοντας, μονομερώς εννοείται, όλες τις σχετικές ανθρωπιστικές συμφωνίες που έχουν υπογραφεί. Προς μεγάλη μου απογοήτευση πάντως, έχοντας γνώση (και) το συγγραφικό έργο του πωλητή / κατασκόπου, το χωρίο που αναφέρει στα βιβλία του, πως η εκπαίδευση του από την Βασιλική Υπηρεσία Πληροφοριών, υπήρξε τόσο σκληρή και απάνθρωπη, που μπροστά στην φυλάκιση του έμοιασε με παιδική χαρά, παρακάμπτεται ολοσχερώς από το σενάριο. Με δυο λέξεις, ο τύπος, εκεί που πήγαινε κοστουμαρισμένος σήμερα στο γραφείο για πολύωρα επαγγελματικά μίτινγκ, την επαύριον θα έπαιρνε την πρώτη πτήση της Αεροφλότ, ώστε να φέρει στο φως όλα τα παρανοϊκά και βομβαρδιστικά πλάνα του Χρουτσώφ. Εντάξει, σινεμάς είναι, ότι θέλει (μας) λέει.

Πέραν των αβάσταχτων τρυπών του σκριπτ, οπτικά η ταινία παίρνει καλό βαθμό, κυρίως χάρη στην ακαδημαϊκή ικανότητα των Εγγλέζων δημιουργών, να αναπαριστούν την συγκεκριμένη περίοδο με τον αρτιότερο τρόπο. Ένα σκαλί παραπάνω την συνολική παραγωγή ανεβάζει και το γεγονός πως υπάρχουν γυρίσματα και στους αυθεντικούς χώρους που έλαβαν χώρα τα συμβάντα, πλάι στον Βόλγα, σιμά στο Κρεμλίνο και στις υπόγειες, χαμηλοφωτισμένες στοές των αστικών σιδηροδρόμων. Εννοείται βέβαια, πως σε κάθε ευκαιρία, επιχειρείται η τυπική σύγκριση, ανάμεσα στον τρόπο λειτουργείας των Δυτικών και των Ανατολικών κοινωνιών, με τις πρώτες φυσικά να αναδεικνύονται θριαμβεύτριες στην κόντρα των ατομικών ελευθεριών. Του τύπου "Ξέρεις Κύριε Εγγλέζε, δεν μπορώ να σε καλέσω για φαγητό στο φτωχικό μου, εγώ ο Συνταγματάρχης του Κομιτάτου, μην τυχόν και δώσω στόχο πως έχω περίσσα χρήματα να χαλάσω για διασκεδάσεις..." Η πλάκα είναι πως μπόλικοι αυτές τις σάχλες τις πιστεύουν.

Αβαντάζ, φυσικά, του The Courier, το πρωταγωνιστικό του δίδυμο, ο πάντα αξιόλογος Benedict Cumberbatch και ο εκφραστικός Γεωργιανός Meran Ninidze, που οι χαρακτήρες τους μοιράζονται εξ ημισείας το τιμητικό έπαθλο της αποσόβησης του πυρηνικού ολέθρου, όχι όμως και τον χρόνο εμφάνισης τους στο εκράν. Λογικό, μιας και η ταινία είναι αφιερωμένη στον απλό πολίτη που έκανε το καθήκον του για χάρη της Βασιλίσσης, χωρίς να του δοθεί ούτε μισό αντάλλαγμα, ένα μετάλλιο μπρούτζινο ανδρείας, έστω. Μόνο και μόνο που απέμεινε σαράντα κιλά, ένεκα κακουχιών, στην φυλακή, κάτι που κατάφερε επί σκηνής και ο πολυβραβευμένος Λονδρέζος σταρ, γεγονός που με ωθεί να του βγάλω καπέλο, επειδή οδηγείται σε τέτοιες ερμηνευτικές ακρότητες, για τόσο περιορισμένης αξίας κινηματογραφικές δευτεράντζες.

του zerVo (@moviesltd)

Πως μπορεί να σε μπερδέψει καμιά φορά το προμόσιον μιας ταινίας ε? Από τους παραγωγούς του John Wick και του Atomic Blonde, λέει, έρχεται το φιλμ Κανένας. Από την μια ένα σινέ σίριαλ - τεράστιο χιτ, που όμως ποτέ μου δεν κατανόησα ούτε τους λόγους της επιτυχίας του, ούτε γιατί έχει τόση πέραση στο κοινό, δίχως ιστορία να αφηγηθεί. Από την άλλη, ένα καταπληκτικό action που πέρασε σχετικά στο ντούκου, παρότι μιλάμε για την ποιοτικότερη περιπέτεια δράσης της περασμένης δεκαετίας. Τι να πιστέψεις και τι να διαλέξεις? Ευτυχώς το Nobody, ακολουθώντας την περίτεχνη κινηματογραφική συνταγή του δεύτερου, αποδείχτηκε μια εξαιρετικά στημένη αφηγηματικά, θορυβώδης ιστορία, που οι κοινωνικές τις αλληγορίες, δεν πρόκειται να αφήσουν αδιάφορο τον θεατή της.

Μεροδούλι, μεροφάι σε μια στείρα και επακριβώς επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μοιάζει η ζωή του φουκαρά Χατς Μάνσελ. Ενός βαριεστημένου μεσήλικα, αγνοημένου από την σύζυγό του, πατέρα δύο παιδιών, που ξοδεύει όλη του την ημέρα, ως υπάλληλος, στην οικογενειακή επιχείρηση του πεθερού του, που δεν τον έχει και σε καμιά υψηλή υπόληψη. Καταλύτης της μεταστροφής της ανιαρής και ανύπαρκτης συμπεριφοράς του, θα σημάνει η ένοπλη έφοδος δύο διαρρηκτών στην οικία του, που θα περάσει χωρίς συνέπειες για την φιλήσυχη φαμίλια, χάρη στην αντίδραση όλων των υπολοίπων, εκτός του ιδίου!

Στιγμή που θα αλλάξει μονομιάς ολόκληρο το είναι του Χατς. Και θα τον μετατρέψει ακριβώς στο ίδιο ανήμερο θηρίο με εκείνο που ήταν δυο δεκαετίες πριν, όταν υπηρετούσε ως ένας από τους πλέον σκληροτράχηλους πράκτορες της CIA. Και από την τιμωρητική του αντίδραση, μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αδράνειας δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς παράνομος. Αφού πάνω σε κάθε παραβατικής συμπεριφοράς πολίτη, θα ξεσπάσει όλο αυτό το μάζεμα της βίας, που έκρυβε μέσα του, υποδυόμενος τον φιλήσυχο και σχεδόν ασήμαντο φαμιλιάρη.

Τι θα συμβεί όμως όταν ένα από τα θύματα του, θα τύχει να είναι ο αδελφός του διαβόητου κακοποιού και βαρόνου της Ρώσικης Μαφίας, παρανοϊκού Γιούλιαν Κουζνέτσοφ? Αυτοστιγμεί θα ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στην συμμορία και τον παροπλισμένο και εξαφανισμένο από κάθε μητρώο της Υπηρεσίας κατάσκοπο, που μολονότι θα νιώσει την ασφάλεια της οικογένειας του να διακυβεύεται, θα πάρει την απόφαση να τραβήξει το σκοινί μέχρι τελικής πτώσης. Το μόνο που δεν γνωρίζει ο άντρας που μόλις ξαναφόρεσε την στολή του τιμωρού, είναι αν η θέληση του θα υπερισχύσει ή το σκουριασμένο από την αδράνεια κορμί του θα τον προδώσει.

Εδώ μάλιστα, υπάρχει στόρι, υπόβαθρο, προεκτάσεις, προβληματισμός και βαθύτερες κεντρικές ιδέες. Δεν είναι απλώς μια περίπτωση "μου σκότωσες τον σκύλο, τώρα θα δεις τι θα σου κάνω" όπως συμβαίνει στο ονομαστό, ομόσταυλο μπιστολίδι. Ο βασικός (αντι)ήρωας είναι ένας τύπος που έχει θάψει για τα καλά το τίγκα στην αδρεναλίνη παρελθόν του, νομίζοντας πως ο βίος ενός φιλήσυχου, άχρωμου και άοσμου μεροκαματιάρη, είναι εκείνος που του ταιριάζει πιο πολύ. Κι έτσι αντέχει τις συνεχείς και ακατάπαυστες προσβολές από το στενό του περιβάλλον: Την απόμακρη Κυρά, τον έφηβο γιο του, που είναι και ο μόνος που αντέδρασε στην έφοδο των κλεφτών, τον πολυλογά κουνιάδο, τους πομπώδεις γειτόνους. Που και να ήξεραν όλοι, πως μια παρελθοντική ημέρα δική του δεν ισούται ούτε με ολάκερη την ζωή τους. Κι εκεί θα εκραγεί ο Χατς, αντιλαμβανόμενος πως η γαλήνη που ονειρευόταν, δεν ήταν παρά ένα παραμύθι, που υπέβαλλε τον εαυτό του πως υπάρχει, απλά και μόνο για να εγκαταλείψει το περίστροφο και το βίβερε περικολοζαμέντε. Τώρα τρέμετε όλοι, ο Κανένας επανήλθε.

Κατόπιν της πλήρως ενημερωτικής, βουτηγμένης σε πληροφορίες που πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, γύρω από την αντιθέτως νηνεμική ζωή του τυπικού νοικοκυραίου, λαμβάνει χώρα η έκρηξη μετάλλαξης της περσόνας του σε φονικό όπλο, τέτοιου βεληνεκούς, που ακόμη και οι καλύτερα οπλισμένοι κακίστροι να μην επιθυμούν να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους. Ευτυχώς για τον θεατή, ο βασικός villain του στόρι, ο κλασσικός ανατολικοευρωπαίος, φανφαρόνος, νεόπλουτος Εσκομπάρ, παρότι αμφιταλαντεύεται μπας και υποχωρήσει, διαλέγει κι εκείνος την κατά μέτωπο κόντρα κι έτσι οδηγούμαστε σε ένα πρώιμης Tarantinικής υφής φινάλε, όπου ο ευρηματικός ανταρτοπόλεμος στήνει ένα υπέροχο πανηγύρι, αντάμα στην προσεγμένη χορογραφία.

Μέσα σε όλο αυτό το ξετύλιγμα της ανέμης, γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους μετάλλαξης της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που επέλεξε να ζήσει το δεύτερο μισό της ζωής του, σε εντελώς αντίθετο τέμπο από το εκρηκτικό της πρώτο. Η εικόνα του Μάνσελ εμφανίζει αμέτρητες ομοιότητες με εκείνη του Γουίκ, το ξέσπασμα του όμως είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένο, με αιτία και λόγο, που σαφέστατα υποκινούνται από την υποτιμητική στάση του μικρόκοσμου του. Κι ενώ τα πάντα κρέμονται από μια και μόνο κλωστή, ελάχιστα προτού διαβεί την 180 μοιρών απέναντι ρότα με εκείνη που πήρε δυο δεκαετίες πριν, ο ίδιος είναι εκείνος που παρακαλάει τον εχθρό να κάνει το πρώτο βήμα, για να τα κάνει όλα γης μαδιάμ, όπως κάποτε.

Ανέλπιστα σπουδαία εμφάνιση σε ρόλο κοντραριστό του γνώριμου του, διεφθαρμένου δικηγόρου, στο Breaking Bad, για τον Bob Odenkirk, που πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, προσφέροντας μια ερμηνεία που σε κάνει να λησμονείς οποιαδήποτε πρότερη, σιτεμένου εκτελεστή, από τον μετρ Liam Neeson. Πείθοντας σε ταυτόχρονα ως εικόνα και για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, τόσο την βάναυση, σαδιστική και υπέρ το δέον βίαιη του αυτοδίκαια τιμωρού, όσο και για την μισοκακόμοιρη του Κυρ Μέντιου, που ολημερίς σιγοβράζει στο ζουμί του. Σεβάσμιος σε αμφότερες τις εκδοχές που περίτεχνα κτίζει ο άξιος ευρηματικός στις λήψεις του Ilya Naishuller, προβάλλοντας τον όχι σαν Σούπερμαν ή Αβέντζερ, αλλά ως φθαρτό, τσαλακωμένο και γεμάτο μώλωπες υποκείμενο, συνέπεια μιας κοινωνίας που δοξάζει το μπούλινγκ, δίχως όμως να γνωρίζει πως ο τροχός ενδέχεται να γυρίσει. Και τότε...