Movies Ltd

Fast Family Forever! Ο Ντομ Τορέτο ζει μια ήσυχη ζωή μαζί με την Λέτι και τον γιο τους, τον μικρό Μπράιαν, όμως ο ίδιος γνωρίζει καλά ότι ο κίνδυνος πάντα θα καραδοκεί στον ορίζοντα. Αυτήν τη φορά, η απειλή θα αναγκάσει τον Ντομ να αντιμετωπίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος του, αν θέλει να σώσει τους αγαπημένους του ανθρώπους. Η ομάδα του συγκεντρώνεται ξανά, αυτήν τη φορά με σκοπό να σταματήσει μια συνωμοσία παγκοσμίων διαστάσεων, στην οποία ηγείται ο πιο ικανός δολοφόνος και ο πιο δεινός οδηγός που έχουν αντιμετωπίσει ποτέ: ένας άντρας που τυχαίνει να είναι ο ξεχασμένος αδερφός του Ντομ, ο Τζέικομπ. Η αποκάλυψη ενός άλλου αδελφού Τορέτο είναι ένα νέο κομμάτι στο παζλ της οικογενειακής ιστορίας που ολοκληρώνει μια μεγάλη αφήγηση. Για τον συγγραφέα, παραγωγό και σκηνοθέτη Justin Lin, στο Μαχητές των Δρόμων 9 (F9) είναι η πέμπτη φορά που αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία μιας εκ των ταινιών της σειράς Fast & Furious.

Στο επίκεντρο αυτής της εξερεύνησης, φυσικά, βρίσκεται ο Ντομ Τορέτο που υποδύεται ο Vin Diesel ο οποίος, με την άφιξη του αποξενωμένου αδελφού του, Τζέικομπ (John Cena), αναγκάζεται να αντιμετωπίσει μερικές από τις πιο οδυνηρές αναμνήσεις του. Στο F9, μαθαίνουμε τους λόγους για τους οποίους ο Ντομ έγινε ο άνθρωπος που είναι και γιατί η ιδέα της οικογένειας, τόσο της επιλεγμένης όσο και της βιολογικής, είναι απαραίτητη γι' αυτόν. Ο Ντομ βρίσκεται σε ένα παράξενο σταυροδρόμι ζωής. Η πατρότητα έχει αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή του και πλέον ζει ήσυχος στο αγρόκτημά του με τη Λέτι (Michelle Rodriguez) αφοσιωμένος στον μικρό του γιο. Το χάος θα επέλθει με την άφιξη των Ράμσεϊ (Nathalie Emmanuel) Ρομάν (Tyrese Gibson) και Τεζ (Ludacris), οι οποίοι ενημερώνουν τον Ντομ και τη Λέτι πως το αεροπλάνο που επέβαινε ο κ. Κανένας (Kurt Russell) της CIA και η περιβόητη κρυπτογράφος (Charlize Theron) έχει κατέβει στη ζούγκλα της Κεντρικής Αμερικής. Οι τρεις τους ελπίζουν ότι ο Ντομ και η Λέτι θα ενώσουν ξανά την ομάδα και θα ξαναμπούν στο παιχνίδι κατασκοπείας, όμως οι προτεραιότητες του Τορέτο έχουν αλλάξει. Άλλωστε ο ήρωας του Fast έχει ισχυρούς εχθρούς και έτσι προσπαθεί να κρατήσει την οικογένειά του ασφαλή με κάθε κόστος. Η ιδέα ότι μια μέρα μπορεί να καταλήξει να σκοτωθεί σε μια αποστολή που είναι πολύ επικίνδυνη και να μην είναι εκεί για να δει τον γιο του να μεγαλώνει, τον κρατάει διστακτικό. Φυσικά, ο Ντομ θα ανακαλύψει ότι κανείς δεν μπορεί να αποφύγει το πεπρωμένο του ή το παρελθόν του.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Tulip Ent.!

Αναζητώντας τη χαμένη εμπιστοσύνη

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«First we try, then we trust» - ή μήπως το ανάποδο;

Η ταινία αυτή είναι η 59η κινουμένων σχεδίων, που έχει γυριστεί από την Ντίσνεϊ. Κόστισε πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια και οι κινηματογραφικές της εισπράξεις έχουν ξεπεράσει τα 133 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως έως τώρα. Και μιλάμε για κινηματογραφικές εισπράξεις καθώς στο ποσό αυτό πρέπει να προστεθούν και οι εισπράξεις από την προβολή της ταινίας στην πλατφόρμα Disney+ με κόστος ενοικίασης – αγοράς στα 30 δολάρια. Αρχικά, λοιπόν, η ταινία ήταν να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους των ΗΠΑ στις 25 Νοεμβρίου του 2020. Λόγω της πανδημίας, όμως, η κυκλοφορία της μετακινήθηκε μέσα στο 2021. Στις 10 Δεκεμβρίου του 2020 η Disney ανακοίνωσε πως η ημερομηνία εξόδου της ταινίας στις ΗΠΑ θα ήταν η 12η Μαρτίου του 2021. Τελικά, η ταινία βγήκε στις 5 Μαρτίου ταυτόχρονα στους κινηματογράφους των ΗΠΑ αλλά και στο Disney+.

Η Ράια είναι η τρίτη ντισνεϊκή πριγκίπισσα, που αποτελεί εξ ολοκλήρου αυθεντικό χαρακτήρα – όχι βασισμένο δηλαδή σε κάποιο παραμύθι ή μύθο – μετά τη Μέριντα από το «Brave» και τη Βαϊάνα από το «Moana» (μουάχαχαχαχαχαχα). Είναι η δεύτερη ντισνεϊκή πριγκίπισσα μετά τη Μέριντα, που δεν τραγουδάει! Και είναι η πρώτη ντισνεϊκή πριγκίπισσα από την Ασία! Η μυθική Κουμάντρα παραπέμπει σε χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας, όπως Ταϊλάνδη, Βιετνάμ, Καμπότζη, Μαλαισία, Ινδονησία, Λάος, Φιλιππίνες και Μιανμάρ. Και το όνομα Ράια σημαίνει «σπουδαία» τόσο στα μαλαισιανά όσο και στα ινδονησιακά.

Η υπόθεση: Πριν πολλά, πολλά χρόνια, στο φανταστικό βασίλειο της Κουµάντρα, άνθρωποι και δράκοι ζούσαν αρµονικά. Τα πάντα, όμως, άλλαξαν, όταν μια μοχθηρή δύναμη, τα Ντρουν, εμφανίστηκε, σκορπώντας παντού τον τρόμο. Οτιδήποτε κι αν αγγίζουν τα Ντρουν, τα μεταμορφώνουν σε άψυχο, πέτρινο άγαλμα. Οι δράκοι, προκειμένου να σώσουν την ανθρωπότητα, χρειάστηκε να δημιουργήσουν έναν πολύτιμο πετράδι, που με τη δύναμή του και το φως του διαλύει το σκοτάδι των Ντρουν. Η απέλπιδα προσπάθεια των δράκων είχε αποτέλεσμα: η ανθρωπότητα σώθηκε, αλλά με κόστος τη θυσία των δράκων. 

Πεντακόσια χρόνια μετά, η Κουμάντρα είναι χωρισμένη σε πέντε βασίλεια: Δόντι, Καρδιά, Ράχη, Νύχι και Ουρά. Οι ηγέτες καθενός από τα βασίλεια αναζητούν το πετράδι που έσωσε τους πάντες, καθώς πιστεύουν πως έχοντάς το στην κατοχή τους, θα σώσουν τους υπηκόους του δικού τους βασιλείου και θα υποτάξουν τους υπόλοιπους. Η Ράια είναι η κόρη του ηγέτη της Καρδιάς, που εκπαιδεύεται να πάρει τη θέση του πατέρα της ως φύλακας του πετραδιού. Ο ηγέτης της Καρδιάς επενδύει στην εμπιστοσύνη και πιστεύει πως ήρθε πλέον ο καιρός να αναβιώσει η Κουμάντρα. Όμως, με πονηριά, η κόρη της ηγέτιδας του Δοντιού, ξεγελάει τη Ράια, και στην προσπάθεια να αποσπάσει το πετράδι, εκείνος σπάζει σε πέντε κομμάτια. Τα Ντρουν απελευθερώνονται εκ νέου και κάνουν αγάλματα σχεδόν τους πάντες. Η Ράια, πληγωμένη, βάζει σκοπό της ζωής της να ενώσει τα κομμάτια του πετραδιού και να βρει τον τελευταίο δράκο, ονόματι Σίσου, που θα αποκαταστήσει την αρμονία στη διχασμένη χώρα. Θα τα καταφέρει;

Η άποψή μας: Η Ντίσνεϊ επιχειρεί να επεκταθεί. Να πλησιάσει κι άλλες κινηματογραφικές αγορές. Να εμπλουτίσει την πινακοθήκη των ηρώων των ταινιών της με προέλευση διαφορετική από... wasp (White Anglo-Saxon Protestant). Έτσι προέκυψε η Ράια, μετά την Βαϊάνα, η οποία ήταν εμπνευσμένη από την πολυνησιακή παράδοση. Diversity λοιπόν και τέτοια. Μια χαρά και δικαίωμα της κάθε εταιρίας είναι να προσδοκάει σε κάθε είδους κέρδη επενδύοντας σε ιστορίες με εξωτικό άρωμα και χρώμα. Το θέμα είναι: δικαιώνεται από το τελικό αποτέλεσμα; Η «Βαϊάνα» ας πούμε ήταν σπουδαία ταινία. Το «Coco» της Pixar (της θαυματουργής εταιρίας που αγοράστηκε από την Ντίσνεϊ) ήταν πολύ σπουδαία ταινία – κι αυτή βασισμένη σε μυθολογία εξωτική, του Μεξικού στην περίπτωσή της. 

Η «Ράια» είναι ok. Σαφώς και ξεπερνά τον μέσο όρο, αλλά πόρρω απέχει από το να χαρακτηριστεί αριστούργημα. Από τη μια, λείπουν τα τραγούδια, κάτι που μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Και ο Τουκ Τουκ, το τεράστιο, κυλιόμενο σκαθάρι (που σε κάποια σημεία παραπέμπει εντελώς στο BB-8 από τη μυθολογία των «Star Wars») είναι χαριτωμένος και δεν μιλάει. Κανένα ανθρωπόμορφο ζωάκι λοιπόν δεν ομιλεί – επίσης θετικό. Εντάξει, ο δράκος Σίσου μιλάει αλλά αυτός βρε παιδί μου είναι και πρωταγωνιστής, άσε που μπορεί να αλλάξει μορφή και να γίνει άνθρωπος – οπότε, ορίστε, βολεύεται κι αυτό. 

Η ιστορία έχει ένα μίνιμουμ ενδιαφέροντος, οι αστείες σκηνές εναλλάσσονται με μπόλικες σκηνές δράσης - γιατί η πιτσιρικαρία βαριέται και χρειάζεται με κάτι να γαργαλήσεις τον αμφιβληστροειδή των παιδιών, όλα καλά. Θα μπορούσε κανείς να πει πως ως αρνητικό λογίζεται το γεγονός ότι η ταινία είναι αρκούντως προβλέψιμη για τους μεγαλύτερους θεατές – συνοδούς των προεφήβων, που είναι και το τάργκετ γκρουπ της ταινίας. Ιδίως από τη στιγμή που η πορεία της Ράια είναι να επισκεφτεί όλα τα βασίλεια προκειμένου να βρει τα κομμάτια του μαγικού πετραδιού, καταλαβαίνεις τι θα γίνεται σε καθένα από αυτά. Θα έβαζα στα αρνητικά και τον επίσης προβλέψιμο διδακτικό χαρακτήρα και την ανάγκη για αγάπη και εμπιστοσύνη αλλά, να πάρει, εδώ ο κυνικός μέσα μου, το ομολογώ, κάμφθηκε. 

Το είπαν και οι Smiths στο υπέροχο «Death of a Disco Dancer»: «Love, peace and harmony/ Love, peace and harmony/ Oh, very nice, very nice, very nice, very nice/ But maybe in the next world». Αυτός ο «άλλος κόσμος» μπορεί να είναι η Κουμάντρα. Αυτός ο «άλλος κόσμος» θα μπορούσε να είναι ο κόσμος μας. Ο «What A Wonderful World», που λέει και ο Louis Armstrong. Η Ράια, παρά το γεγονός ότι είναι δύσπιστη, συνεχίζει να δείχνει εμπιστοσύνη. Κι αυτή η εμπιστοσύνη που δείχνει, προδίδεται σε παραπάνω από μία περιπτώσεις (καλά, η σκηνή με το μωρό και τα πιθηκάκια, είναι από τις πιο αστείες της ταινίας). Αλλά, σύμφωνα με την ταινία, είναι αυτή η δυσπιστία που τρέφει τα Ντρουν. Που μας χωρίζει. Που μας κάνει εχθρούς. Με την εμπιστοσύνη ανάμεσά μας μπορεί να χτιστεί ένας καλύτερος κόσμος, σωστά;

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Πως το λέει στην ποιητική της έκφραση, η θεωρία του χάους, με το φτερούγισμα της πεταλούδας στον Αμαζόνιο, που θα προκαλέσει κατακλυσμό στην Κίνα? Στην ουσία δηλαδή, μια απειροελάχιστη μεταβολή στην φυσιολογική ροή των γεγονότων, μπορεί να οδηγήσει μετά την πάροδο χρόνου, σε μια μετεξέλιξη της πορείας του συστήματος, πολύ πιο διαφορετική από εκείνη που θα συνέβαινε, αν δεν είχε συμβεί αυτή η μεταβολή. Μπερδεψούρες φυσικομαθηματικές. Για να τις κάνουμε κινηματογραφικές, μας αρκεί να παρακολουθήσουμε την ταινία Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο (Seules les Bêtes / Only The Animals), που ξεδιπλώνει στην μεγάλη οθόνη σε ολόκληρο του εύρος του, αυτή την δυναμική θεωρία.

Η εξαφάνιση της Εβελίν, συζύγου εύπορου και φημισμένου επιχειρηματία, εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας, θα αναστατώσει την νηνεμική καθημερινότητα των ελάχιστων κατοίκων της ορεινής περιοχής του Κος Μεζαν στην Νότια Γαλλία. Η νοσοκόμα Αλίς, θα αντιληφθεί την μεταστροφή στην συμπεριφορά, τόσο του κτηνοτρόφου ανδρός της, απόμακρου και μοναχικού Μισέλ, όσο και του ακόμη αινιγματικότερου κτηνοτρόφου Ζοζέφ, ενός άντρα που περιθάλπει αραιά και που, διατηρώντας συνάμα εξωσυζυγικό ερωτικό δεσμό μαζί του. Με τις ερευνητικές αρχές να δηλώνουν αδυναμία στην εύρεση της χαμένης γυναίκας, οι εντάσεις στο λιγοστών κατοίκων χωριό, θα οξυνθούν, προκαλώντας τριγμούς στις μεταξύ τους σχέσεις.

Είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που επιβάλλεται η σύνοψη να περιορίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο στα απαραίτητα, μην τυχόν και προκύψει κάποιο σπόιλερ, που ενδεχόμενα θα αποκαλύψει την λύση του αινίγματος. Που ούτε κατά διάνοια δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο μπορεί να σκεφτεί ο νους του θεατή, αφού με την πάροδο της εισαγωγικής ρουμπρίκας, ακολουθούν ακόμη τέσσερις, οι οποίες όχι απλά υπόσχονται, αλλά καταφέρνουν να αλλάξουν την πορεία του φιλμ κατά 180 μοίρες. Και αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ένα θρίλερ, αστυνομικής εκ πρώτης όψης υφής, είδος που εδώ και δεκαετίες δοκιμάζεται ελλείψει σοβαρής θεματικής έμπνευσης. Το πρόβλημα για κάθε ταινία τέτοιας φιλοσοφίας, προκύπτει όταν επιχειρήσεις, γνωρίζοντας τι έχει συμβεί πια, να ξετυλίξεις το κουβάρι αντίστροφα. Προς τα πίσω. Να δεις αν η αφήγηση έχει πέσει σε λακκούβες και αν ναι σε πόσες?

Γιατί σε κανονική ροή, το πολλαπλής κινηματογράφησης πόνημα του ταλαντούχου Φραντσέζου Domink Moll, μια χαρά τα βαδίζει. Χωρισμένο σε πέντε ενότητες, που είναι αφιερωμένες, εκάστη σε μία από τις (υπαρκτές και μη) προσωπικότητες κλειδιά της πλοκής, το έργο παρακολουθεί τα συμβάντα μέσα από την επιμέρους ματιά, λύνοντας συνάμα γρίφους που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν στην λύση του προβλήματος. Δίχως πάντως να είμαι βέβαιος πως αυτή ήταν εντέλει η πρόθεση του σκηνοθέτη και συγγραφέα. Καθώς το πιάτο που μας σερβίρησε, τελικώς, διαφεύγει σημαντικά ως ταυτότητα από την στενή έννοια του whodunit. Πολύ σημαντικά...

Κι αυτό διότι στο μίξερ ανακατεύονται αμέτρητα συναισθήματα που διακατέχουν τους ζορισμένους (αντι)ήρωες. Αγάπη, πάθος, μίσος, ντροπή, απόγνωση, φόβος, έρωτας, παράνοια, εκδίκηση, ανασφάλεια, πόνος. Θετικότατα ο Γάλλος δεν αφήνει ούτε μισή από τις περσόνες του ανολοκλήρωτη στην προσέγγιση της. Γι αυτό ακριβώς με ενόχλησε αρκετά, που το φινάλε του, αφιερώνεται, εξ ολοκλήρου, μονάχα σε έναν από όλους, τον πιο αδιάφορο, ίσως, των εμπλεκομένων. Οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν, λες και η αυλαία για εκείνους έπεσε πολύ πριν λάβει χώρα το fin. Ποια η εξέλιξη της μελαγχολικής νοσοκόμας? Με νοιάζει! Ποια η συνέχεια της προδομένης αλλά και υπερβολικής σερβιτόρας? Με ενδιαφέρει! Από που και ως που δημιουργήθηκε στον αγρότη Ζοζέφ αυτή η εμμονή? Το πανεύκολο είναι να πεις δεν πήρε τα φάρμακα του, το δύσκολο είναι να το εξηγήσεις κινηματογραφικά.

Ο δημιουργός έναν κύκλο σχημάτισε στο προσχέδιο του και εντέλει τον ολοκλήρωσε στο εκράν, με τις λιγότερες δυνατές σεναριακές απώλειες, που όμως είναι πολύ σημαντικές για να μπορέσω να τις μονοκοντυλάρω, ένεκα ποιοτικότατης σκηνοθεσίας, σε ακραίες συνθήκες χιονιού ή πνιγηρής ζέστης. Η ύστατη σεκάνς του, δε, που ολοκληρώνει τον τροχό της μοίρας, κλείνοντας το μάτι στην προαναφερόμενη θεωρία του χάους, υποστηρίζοντας πόσο μεγάλη σχέση έχουν τα πάντα μεταξύ τους, είτε παραπέμπει σε κανόνες αδαούς σύμπτωσης, είτε ισοπεδώνει τα πάντα για να αναδείξει το πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Οι ζεστές και ρεαλιστικές ερμηνείες, σημαντικών ευρωπαίων ρολιστών, με ξέχωρες αυτές της Tedeschi και του Menochet, βοηθούν βεβαίως στην διατήρηση του σωστού ρυθμού, αλλά και στην προβολή των βαθύτερων νοημάτων, που αφορούν στις πληγές που μπορεί να ανοίξει μια άτυχη διαπροσωπική σχέση. Ευρηματικό συνεπώς, αλλά όχι και πειστικό στην επαλήθευση του το Seules Les Betes, βγάζει σαν απόλυτα κερδισμένο τον όχι άσφαλτο ντιρέκτορα, που με λίγη προσοχή σε όσα εκστομίζει στο μέλλον, μπορεί να ακολουθήσει αξιόλογη καριέρα, ειδικά στο προκείμενο genre.

του zerVo (@moviesltd)

Δέκα χρόνια μετά την αρχή της εμφύλιας διαμάχης στα εδάφη της, η Συρία μοιάζει με μια χώρα κατακερματισμένη. Το αυταρχικό καθεστώς του Μπασάρ Αλ Άσαντ, που δεν έχει την λαϊκή στήριξη, παρά διατηρείται εν ζωή χάρη στις άριστες διεθνείς σχέσεις, έχει υπό τον έλεγχο του το μεγαλύτερο τμήμα της χώρας, με τις τουρκόφιλες ένοπλες ομάδες της αντιπολίτευσης από την μια και τις αντάρτικες δυνάμεις των Κούρδων από την άλλη, να έχουν πάρει στην κατοχή τους, ένα σημαντικό τμήμα πέριξ των συνόρων. Καμία περίπτωση ειρήνης δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, με τις συνθήκες να γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες για τους άμοιρους κατοίκους του πάλαι ποτέ στολιδιού της Μέσης Ανατολής. Και εννοείται, το να εκστομίσει κανείς δημόσια απαγορευμένες λέξεις, όπως ας πούμε "επανάσταση", αποτελεί βασικό λόγο για να θεωρηθεί αντικαθεστωτικός ανατροπέας και να οδηγηθεί στα βρωμερά μπουντρούμια της φυλακής.

Ο παθιασμένος έρωτας της πανέμορφης Αμπίρ και του ονειροπόλου Σαμ Αλί, δεν φαίνεται ικανός να μακροημερεύσει. Αιτία θα αποτελέσει η άδικη και αδικαιολόγητη σύλληψη του νεαρού άντρα, καθώς θα κριθεί, για την στάση του, εχθρός του πολιτεύματος και θα φυλακιστεί. Αφορμή που θα πάρει η οικογένεια της Αμπίρ, για να εντοπίσει στο πρόσωπο του εύπορου και καταξιωμένου διπλωμάτη Ζιάντ, τον καλοβαλμένο γαμπρό που πάντοτε αναζητούσε για την κόρη της. Προξενιό που θα οδηγήσει σε γάμο, με το ζευγάρι να μετακομίζει στις Βρυξέλλες, εκεί που ο σύζυγος εργάζεται ως στέλεχος της πρεσβείας.

Ο Αλί καταφέρνοντας να αποδράσει από το κελί, θα βρεθεί μπροστά σε απόγνωση αντιλαμβανόμενος την θυσία της καλής του. Και αφού πετύχει, κυνηγημένος από τις αστυνομικές αρχές, να το σκάσει για τον Λίβανο, θα αναζητήσει με κάθε τρόπο την δίοδο που θα τον βγάλει μέχρι το μακρινό Βέλγιο. Ευκαιρία που θα του δοθεί, χάρη στην πρόταση του εκκεντρικού και παγκοσμίως αναγνωρισμένου καλλιτέχνη Τζέφρι Γκοντφρουά, να χρησιμοποιήσει την πλάτη του ως καμβά της καινούργιας του δουλειάς, με αντάλλαγμα να τον πάρει μαζί του σαν έκθεμα, στον σύγχρονο ευρωπαϊκό ομφαλό.

Και κάπως έτσι στην ράχη του ταλαιπωρημένου ψυχικά και σωματικά Σαμ, που στην πραγματικότητα δεν του επιτρέπεται καν, να βγει από τα στενά όρια της Ράκκα, ο καταξιωμένος αρτίστας, θα σκιτσάρει με μελάνη σινική, το σύμβολο της απανταχού ελεύθερης μετακίνησης: Την Βίζα Σένγκεν, το πολυπόθητο έγγραφο που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες της οποιαδήποτε ευρωπαικής γης της επαγγελίας οραματίζεται ο καθείς. Αληθινή η κουβέντα που αρπάζει το σενάριο για να δράσει. Αφού πραγματικά έχει υπάρξει άνθρωπος, που έχει πουλήσει την ζωγραφισμένη πλάτη του, σε αγοραστή που θα την αποκτήσει όταν εκείνος αποδημήσει εις Κύριον. Για ποια ηθική της τέχνης αλήθεια μου μιλάς?

Το διφορούμενο τατουάζ ορίζει λοιπόν τον σπινθήρα που θα ανάψει την φλόγα της αφήγησης. Ο πληγωμένος παντού Σύριος, γνωρίζει πως μόνον αν εκπορνεύσει, με μια ευρύτερη έννοια, το κορμί του, θα καταφέρει να φτάσει στον τελικό του προορισμό. Και ντρέπεται γι αυτό. Ούτε καν αναφέρει στους αγαπημένους του, το πως πέτυχε να ανοίξει την πόρτα της διαφυγής στο εξωτερικό. Και υπομένει καρτερικά να στέκεται ακίνητος σαν πίνακας στις κατά τόπους γκαλερί, ακούγοντας τα εν πολλοίς υποτιμητικά σχόλια των επισκεπτών. "Έτσι γίνεται, οι άνθρωποι από τις φτωχές χώρες για να ταξιδέψουν, επιβάλλεται να στιγματίσουν το έγγραφο της λευτεριάς στην πλάτη τους?"

Εκείνο που θα καταλάβει σταδιακά ο Αλί, είναι πως η φυλακή της Δύσης, ακόμη κι αν είναι εμπλουτισμένη με σατέν ρόμπες, χαβιάρια και τζακούζι, μικρή απόσταση έχει από την πολυπληθή και πανβρώμικη του χωριού του. Σε έναν κόσμο που οι αξίες πηγαίνουν περίπατο, αναγκάζεσαι κι εσύ να ακολουθήσεις αυτές τις προσταγές ώστε να επιβιώσεις, σύντομα οι ερινύες όμως θα επισκεφτούν την συνείδηση σου, για να παίξουν το σύνηθες πινγκ πονγκ, από την ενοχή στην λύτρωση. Από την υποταγή στην επανάσταση. Φταις και δεν φταις. Η κόλαση σου πρέπει, αν και όλα τα έπραξες για να βρεις τον Παράδεισο. Στα θαλασσινά - πραγματικά διάνα η επιλογή της Dea Liane, με το ουράνιο βλέμμα - μάτια της μορφονιάς που λαχταράς. Βρε και πάλι αυτό θα έκανα αν χρειαζόταν!

Πολύ σοβαρή η πολυεπίπεδη μελέτη της Kaouther Ben Hania, που προσεγγίζει θεματικά τόσο την στέρηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε έναν τόπο που καταρρέει, όσο και το προσπέρασμα της ηθικής κόκκινης γραμμής στην μοντέρνα Τέχνη. Διόλου τυχαία η διεθνής συμπαραγωγή μετά από σπουδαία πορεία σε αμέτρητα φεστιβάλ ανά τον κόσμο όπου προβλήθηκε, έφτασε μέχρι την τιμητική Οσκαρική πεντάδα των Best International Films. Με τους πυλώνες των θεμελίων της, να εκτείνονται σε δύο νοητές γραμμές. Στην ρεαλιστική και τίγκα στα ντοκουμέντα βάση, του μηδενισμού της ανθρώπινης ζωής σε μέρη που βρίσκονται σε ατέρμονο πόλεμο, όπως έχει γίνει γνωστό τοις πάσι πως συμβαίνει πέριξ της Δαμασκού. Αλλά το κυριότερο...

...στο κτίσιμο των χαρακτήρων εκείνων, που μπορούν με την διαρκή τους μετάλλαξη, να κολλήσουν μεταξύ τους ακόμη και παζλάκια εκ πρώτης όψης ασύνδετα σεναριακά. Γύρω από τον κεντρικό άξονα του Σαμ Αλί - βραβείο ερμηνείας στην Βενετία για τον μελαγχολικής θωριάς Yahya Mahayni -  περιστρέφονται σαν ηλεκτρόνια ένα σωρό πρόσωπα, που κρίνουν, από λίγο έως πολύ, το μέλλον του. Ο καλλιτέχνης που μια του υπογραφή αρκεί για να αποκτήσει το έργο του αμύθητη αξία, υπερφίαλος, πλεονέκτης, αλαζόνας, μα κατά βάθος συγκαταβατικός και προσιτός. Η άτεγκτη ιμπρεσάριος Σοράγια (Monica Bellucci, στα 57 πια, σου κόβει την ανάσα μονομιάς με το που την δει το εκράν) δηλητηριώδης, συμφεροντολόγα, ο ορισμός του παρτακισμού, ανά στιγμές συμπεριφέρεται τόσο συμπονετικά, σαν αίμα, σαν αδελφή. Η μάνα κουράγιο, που τραβά τα πάνδεινα πίσω στην πατρίδα, αλλά τα θάβει κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην μάθει το παραμικρό το παιδί της. Μικρόκοσμος αλήθειας, που δεν χρειάζεται κανείς να έχει πατρίδα την πολύπαθη Μέση Ανατολή για να τον αναγνωρίσει ως υπάρχοντα σιμά του.

Υπέροχες σε αποχρώσεις εικόνες, προσεγμένα στησίματα της κάμερας και πάμπολλα οπτικά τρικ ειδώλων και σκιών, αναδεικνύουν την έξοχη αρτιστικά γραφή της Τυνήσιας σκηνοθέτιδας, δίνοντας του το εισιτήριο ένταξης στην λίστα των πλέον ταλαντούχων αραβόφωνων δημιουργών της γενιάς του. Όλα τα πήγε περίφημα στο σχεδιασμό και την εκτέλεση στο φλιπ σάιντ, του σχετικότατης θεματικής The Square. Μέχρι δυο λεπτά πριν το σφύριγμα της λήξης. Η έξοδος του, ανατρεπτική μεν, αλλά αχρείαστα ζαχαρένιου χαπι εντ, θόλωσε αρκετά τις μέχρι ώρας θετικές μου αντιδράσεις. Σαν να ξεθώριασε κομματάκι από τον ήλιο το τατού, ένα πράγμα...

του zerVo (@moviesltd)

Ένας παλιός καλός κανόνας το ορίζει με σαφήνεια: "Δείξε μου την σκηνή της έκρηξης, για να σου πω πόσο καλή περιπέτεια δράσης είσαι." Φέρνω λοιπόν κατά νου, την παρμένη από πενήντα κάμερες στιγμή που σκάει η μπόμπα και ισοπεδώνεται η μισή παραλία του Μαϊάμι, γεμίζοντας από πραγματικά συντρίμμια στους The Specialists (1993, Sly) και την κοντράρω με την σεκάνς του μπαμ εδώ πέρα, που συμβαίνει σχετικά στην αρχή, έτσι για να μπούμε και στο κλίμα. Τζούφιος αχός! Νομίζεις πως την έχει σκιτσάρει στο πι σι, τελειόφοιτος σχολής CGI... Και ύστερα μου λες για ποιον λόγο ασχολούμαστε ακόμη, τριάντα χρόνια ύστερα, με τις ταινίες του Stallone και όχι με πανερίσια πράματα σαν και τούτο, που το λησμονείς με το που βγεις από τον σινεμά.

Το ανελέητο κυνηγητό, από άκρου εις άκρο, της αμερικάνικης επικράτειας, του μπλεγμένου στα δίχτυα της Μαφίας αρχιλογιστή Όουεν Κάσερλυ και του ανήλικου γιου του, θα έχει τραγικό φινάλε για εκείνον στα δάση της Μοντάνα, καθώς οι πληρωμένοι εκτελεστές θα τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ, κλείνοντας του, όπως πιστεύουν, το στόμα μια για πάντα. Απρόσεχτοι στο σχέδιο τους οι φονιάδες, δεν θα αντιληφθούν πως από τον τόπο του εγκλήματος θα το σκάσει, τραυματίας και σοκαρισμένος, ο μικρούλης Κόννορ, που ολομόναχος πλέον θα αναζητήσει μέσα στην γεμάτη κινδύνους ερημιά, ένα χέρι βοηθείας.

Και ακολουθώντας τον ποταμό, το διάβα του θα τον οδηγήσει μέχρι το φυλάκιο της Χάνα Φάμπερ, ριψοκίνδυνης δασοπυροσβέστριας, που φέροντας βαρέως την πρόσφατη αποτυχημένη προσπάθεια διάσωσης τριών παιδιών σε πυρκαγιά της περιοχής, έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη και έχει απομονωθεί ως φύλακας στο ερημικό της πόστο. Η δυναμική γυναίκα σύντομα θα καταλάβει πως το παιδί φέρει μαζί του τις αποδείξεις που θα διαλύσουν το οργανωμένο έγκλημα. Όπως θα αντιληφθεί όμως, ότι οι στυγεροί δολοφόνοι βρίσκονται στο κατόπι του και δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν το βγάλουν από τη μέση.

Αλήθεια είναι πως η πλοκή έτσι όπως ακούγεται, μοιάζει κάπως ενδιαφέρουσα, ενόσω η δυάδα των επαγγελματιών ατσαλάκωτων πιστολέρο, σφίγγει ολοένα και περισσότερο τον κλοιό γύρω από το θήραμα της. Και μάλιστα στην πορεία της εξέλιξης, όλο και περισσότερα εμπόδια εισβάλλουν για να σφραγίσουν τον οποιονδήποτε δρόμο διαφυγής στην μελαγχολική ρέιντζερ και το τρομαγμένο αγόρι: Φωτιές, κεραυνοί, κατακλυσμοί. Και πως να τα βάλεις με τους αδίστακτους και πάνοπλους εγκληματίες, όταν στα χέρια σου δεν έχεις παρά μόνο ένα τσεκούρι. Μυαλό χρειάζεται και να εκμεταλλευτείς όσο περισσότερο μπορεί τις δυσμενείς συνθήκες, που ενδεχόμενα για εσένα μπορεί να αποδειχθούν πλεονέκτημα.

Θα ήθελα πολύ αυτό το παλιομοδίτικης αισθητικής και αντίληψης action, να ήταν καλό, τουλάχιστον αξιοπρεπές στην οργάνωση του. Ε, δεν είναι. Κι ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την δομή του σεναρίου, που σε ουκ ολίγα της σημεία φαντάζει αστεία, μέχρι και κωμική θα την αποκαλούσα δίχως να την προσβάλω. Αρχής γενομένης από τα θεμέλια του στόρι. Κυνηγήστε τον τον τύπο γιατί είναι εχθρός. Εχθρός τίνος? Και τι έχει κάνει? Ποια ζημιά έχει διαπράξει και ποιον ακριβώς έχει πειράξει? Και τι ακριβώς γνωρίζει που θα προκαλέσει πάταγο αν τον ανακοινώσει στα κανάλια? Ούτε μισή απάντηση δεν παίρνουμε και από κανέναν, παραμένοντας έτσι, χύμα, αφημένοι στην άγνοια μας να νιώθουμε πως οι κακοί είναι αυτοί με τα πολυβόλα και οι καλοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.

Δεν είναι ακριβώς έτσι για μια περιπέτεια που θα επιθυμούσε να αποκληθεί σοβαρή. Πόσο μάλλον όταν το κυρίως θέμα και εννοείται ο επίλογος, ακολουθούν αυτή ακριβώς την τακτική, της θολής και ανεξήγητης λογικής. Των αμέτρητων ερωτηματικών, γιατί και πως, που ουδέποτε επεξηγούνται με σαφήνεια, με συνέπεια τα κενάκια του πλοτ, τάχιστα να μετατραπούν σε τρυπάρες, που δεν σε αφήνουν να παρακολουθήσεις το έργο με μια στοιχειώδη συνοχή. Και το κρίμα στην παρούσα περίπτωση έχει να κάνει με το γεγονός πως υπαίτιος για όλη αυτή την αφηγηματική ανακατωσούρα, είναι ο ίδιος που ευθύνεται για τις προσεγμένες συγγραφές των Hell or High Water και Sicario. 

Το αβαντάζ έγινε ατέλεια δηλαδή για τον Taylor Sheridan, που μάλλον τις εμπνεύσεις του τις συνέδεσε στο πόδι. Και να πεις πως δεν έχει υλικά? Δεν μου έμοιασε και για φτηνή η παραγωγή της Warner, ούτε στα σκηνικά της, ούτε κυρίως στα διάσημα ονόματα που ορίζουν την ερμηνευτική της ομάδα. Όλα τα περιφερειακά πόστα είναι πιασμένα από γνώριμους ρολίστες, οι οποίοι δίνουν με την μόστρα τους το κατιτίς στους χαρακτήρες που υποδύονται, ακόμη κι αν έχουν αντιληφθεί πως οι περσόνες τους δεν είναι και οι καλύτερα δομημένες. Nicolas Hoult σωματαράς και Aidan Gillen εκφραστικός συνθέτουν το φονικό ντουέτο, Jon Bernthal αδικημένος καρατερίστας με απειροελάχιστες εμφανίσεις στο εκράν, ως σερίφης - παρουσία κλειδί που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ το σενάριο, ακόμη και ο πολύς Tyler Perry, λέει ένα γεια, ως ο μεσάζοντας του μεγάλου αφεντικού με τα τσιράκια.

Και Jolie στο στάρινγκ? Ε, τι άλλο θέλεις άνθρωπε μου για να σερβίρεις ένα φασαριόζικο φιλμάκι που να βλέπεται ανεκτά? Η Angelina στα 45 της πια, με μπόλικες φουσκωσιές στο πρόσωπο, που την διατηρούν σε υψηλά επίπεδα ομορφάδας, πεπειραμένη σε ρόλους ηρωικούς από την εποχή της Λάρα Κροφτ, μοιάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει την μπρατσωμένη, αλλά γεμάτη ψυχικά τραύματα διασώστη. Ακολουθώντας την σούπερ χιτ πεπατημένη της Salt, μετατρέπει το δάσος σε τερέν γηπεδούχου και χάρη στην σωστή χημεία με το πιτσιρίκι που προστατεύει, βγάζει νύχια αγριόγατας, πείθοντας πως δεν θα την βάλει πλάτη κανείς. Τι ωραία εδώ να έβαζα επίλογο με το "όπερ και εγένετο"...

Πιθανώς οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες. Το Those Who Wish Me Dead δεν κάλυψε ούτε μερικό ποσοστό από δαύτες. Μέτρια προς κακή συνέχεια της δράσης, περιφερειακά πρόσωπα που δεν δικαιολογούνται ως ύπαρξη με την καμία, μα το κυριότερο παντελής έλλειψη αφετηριακής σύνοψης, που θα στρώσει τον μπούσουλα, για να κινηθεί πάνω του το σασπένς. Πάμε γι άλλα miss Voight...

Παράξενο φρούτο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Από τη Lady Day στον Μιθριδάτη: όταν τα τραγούδια πονάνε την εξουσία

Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 24 Δεκεμβρίου του 1959, στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, Lee Daniels. Η μέχρι τώρα φιλμογραφία του έχει ως εξής: Shadowboxer (2005 – βγήκε κατευθείαν σε dvd στην Ελλάδα), Μονάκριβη (Precious, 2009), The Paperboy (2012) και Ο μπάτλερ (The Butler, 2013). Για τη Μονάκριβη είχε ο ίδιος δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ: σκηνοθεσίας και καλύτερης ταινίας (μιας που ήταν κι ένας από τους παραγωγούς της). Επόμενη ταινία που σχεδιάζει – στο πλαίσιο μιας παράξενης και εξεζητημένης μόδας – είναι το ριμέικ του «Σχέσεις στοργής» (Terms of Endearment) του James L. Brooks, από το 1983, όπου πρωταγωνιστούσαν η Shirley MacLaine ως μητέρα και η Debra Winger ως κόρη, πάσχουσα από καρκίνο. Στη νέα ταινία, τη μητέρα θα υποδυθεί η Oprah Winfrey, η οποία θα ηγείται λογικά ενός all African-American καστ.

Η ταινία ήταν υποψήφια για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, για την πρωταγωνίστρια Andra Day, η οποία είναι τραγουδίστρια και στη συγκεκριμένη ταινία κάνει το ντεμπούτο της ως ηθοποιός. Η Andra Day ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (σε δραματική ταινία) κερδίζοντάς την. Πριν από την Andra Day ήταν η Diana Ross που ήταν υποψήφια και για Χρυσή Σφαίρα και για Όσκαρ α' γυναικείου ρόλου, στο ντεμπούτο της ως ηθοποιού, υποδυόμενη την Billie Holiday στην ταινία «Η κυρία τραγουδά τα μπλουζ» (Lady Sings the Blues, 1972).

Η υπόθεση: 3 Μαΐου 1957. Βιώνοντας οικονομικά ζόρια η Μπίλι Χόλιντεϊ δίνει συνέντευξη έναντι μικρού αντιτίμου στον Ρέτζιναλντ Λορντ Ντιβάιν. Οι ερωτήσεις του την οδηγούν στο παρελθόν. 10 χρόνια πριν συγκεκριμένα. Τότε που, για άλλη μια φορά από τότε που το ηχογράφησε, της απαγορεύεται να τραγουδήσει το «Strange Fruit». Ένα τραγούδι που αναφέρεται έμμεσα αλλά ξεκάθαρα στο λιντσάρισμα. Και το «παράξενο φρούτο» του τραγουδιού δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι μαύροι και οι μαύρες, που λευκοί ρατσιστές κρεμούσαν από τα δέντρα κάτω στον Νότο. Το «βαθύ κράτος» των ΗΠΑ σιχαινόταν το τραγούδι. Και ο Χάρι Ένσλιγκερ, ο επικεφαλής του FBΝ (Federal Bureau of Narcotics) στον πόλεμο της κυβέρνησης κατά των ναρκωτικών, μηχανεύονταν τρόπους για να κάνει την Χόλιντεϊ να σιωπήσει. 

Χρησιμοποίησε τον Αφροαμερικάνο μυστικό πράκτορα Τζίμι Φλέτσερ ως Δούρειο Ίππο προκειμένου να φυλακίσει την Χόλιντεϊ για χρήση ναρκωτικών. Η Μπίλι ήταν ηρωινομανής. Ήταν «αγνώστου πατρός», η μητέρα της δεν την ήθελε, μεγάλωσε σε μπουρδέλα, βιάστηκε, εκδιδόταν από μικρή, οι σχέσεις με τους άντρες που είχε στη ζωή της ήταν όλες κακοποιητικές, έψαχνε τρυφερότητα στις γυναίκες, στο ποτό, στα σκυλιά της. Πέθανε στις 17 Ιουλίου του 1959 σε ηλικία 44 ετών από κίρρωση του ήπατος, με το πόδι της δεμένο στο κρεβάτι του νοσοκομείου με χειροπέδες...

Η άποψή μας: Πριν προχωρήσουμε στο παρασύνθημα νομίζω καλό θα ήταν να κάνουμε ορισμένες διευκρινήσεις. Όπως σε όλες τις βιογραφίες, το σενάριο παίρνει μπόλικες ελευθερίες σε σχέση με τα πραγματικά γεγονότα. Και ιδίως σε ότι αφορά την Μπίλι Χόλιντεϊ, πολλές φορές ο μύθος και η πραγματικότητα δεν είναι ξεκάθαρα, καθώς δεν υπήρξαν γραπτές μαρτυρίες για πολλά από όσα βίωσε ενώ και οι άνθρωποι που έζησαν την ίδια εποχή με εκείνη, έχουν όπως είναι λογικό, πεθάνει. Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στο βιβλίο «Chasing the Scream» του Johann Hari. 

Ο Ρέτζιναλντ Λορντ Ντιβάιν είναι σεναριακή κατασκευή: δεν πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο. Ο Τζίμι Φλέτσερ όντως ήταν Αφροαμερικάνος πράκτορας, που συνέβαλε στη σύλληψη της Μπίλι Χόλιντεϊ, όμως η μεταξύ τους σχέση (πόσο μάλλον η ερωτική) που αποτυπώνεται στην ταινία δεν υπάρχει τρόπος να αποδειχτεί. Και ναι, η Μπίλι Χόλιντεϊ είχε ερωτική σχέση μέχρι και με τον Όρσον Γουέλς, και ναι, έκλαψε στην κηδεία του σκύλου της, αλλά, το timeline και όλα όσα βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης, είναι ένα μείγμα αλήθειας και μύθου. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Έτσι κι αλλιώς οι βιογραφίες είναι ζόρικο κινηματογραφικό είδος εξ ορισμού – αν και αρκούντως δημοφιλές. Πώς να χωρέσεις μια ολόκληρη ζωή ενός ανθρώπου μέσα σε μια ταινία διάρκειας από μιάμιση έως τρεις ώρες; Ιδίως όταν η βιογραφία αφορά ανθρώπους όπως η Μπίλι Χόλιντεϊ, που σε μια μέρα ζούσε όλα όσα πολλοί δεν μπορούν να ζήσουν σε ολάκερες τις ζωές τους; 

Κι αφού ξεμπερδέψαμε μέσω αυτής της μακροσκελούς είναι η αλήθεια εισαγωγής, ας μπούμε στο ψητό: είναι καλή ταινία αυτή; Χμ, με το χέρι στην καρδιά, όχι, δεν θα το έλεγα. Το βασικό της πρόβλημα είναι το αλαλούμ τόσο της σκηνοθετικής γραμμής όσο και των ανοιγμάτων του σεναρίου. Ο Lee Daniels επιχειρεί να πει πολλά πράγματα μαζί κι όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, τα λέει μασημένα, μπερδεύοντας τον θεατή. Τι είναι η ταινία; Μια απλή βιογραφία μιας εμβληματικής μορφής της μουσικής; Ένα κατηγορώ εναντίον των μηχανισμών της Λευκής Αμερικής, που μια ζωή θέλει τους Μαύρους, σκλάβους; Μια ευκαιρία για να ενισχυθεί το κίνημα «Black Lives Matter»; Ένα case study για το πως η Τέχνη μπορεί να γίνει εντυπωσιακά ενοχλητική για την Εξουσία; Όλα αυτά και τίποτα από όλα αυτά τελικά. 

Όσο κι αν θέλει να το αποφύγει ο Daniels εντέλει αφηγείται επεισοδιακά – με επεισόδια δηλαδή, που διαδέχονται το ένα το άλλο – πολλά από όσα τράβηξε η Μπίλι Χόλιντεϊ. Είναι ένας τρόπος, που παραπέμπει σε τηλεταινία. Είναι ένας τρόπος που βασίζεται στην επιφάνεια και δεν εμβαθύνει. Και είναι ένας τρόπος φλατ, που δεν κατορθώνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή διαρκώς οξυμένο. Αν είναι δυνατόν, ε; Κι εντάξει, λογικό είναι να μην ακολουθεί γραμμική χρονικά αφήγηση, αλλά τα πολλά πέρα δώθε μέσα στον χρόνο δεν βοηθούν – μπερδεύουν περισσότερο. Αμ το μοντάζ; Άναρχο και άστοχο. Ευτυχώς, μέσα από όλον αυτόν το χαμό, προκύπτει μια εξαιρετική ερμηνεία από μια πολλά υποσχόμενη ηθοποιό, στα πρώτα της βήματα στην υποκριτική. 

Η Andra Day ενσαρκώνει με φοβερή άνεση και με τρομερή προσήλωση έναν μύθο της μουσικής. Είναι ατρόμητη και πιάνει όλες τις λεπτές αποχρώσεις ενός ανθρώπου που, κατά πως φαίνεται, λίγο χάρηκε στη ζωή του και πολύ ταλαιπωρήθηκε. Αντιθέτως, ο Trevante Rhodes, που υποδύεται τον Τζίμι Φλέτσερ, δεν σκαμπάζει πολλά από υποκριτική. Η άνεση με την οποία μας δείχνει τους γραμμωμένους κοιλιακούς του έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αδυναμία του να εκφράσει οποιοδήποτε συναίσθημα στο μονίμως ανέκφραστο πρόσωπό του. Τα ίδια δηλαδή που τον είχαν χαρακτηρίσει και στην πρώτη του σημαντική κινηματογραφική εμφάνιση στο Moonlight. Έτσι που λέτε για την ταινία αυτή. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να σταθεί αφορμή για να ψαχτείτε περισσότερο σε ότι αφορά την Μπίλι Χολιντέι... 

ΥΓ: Αυτά που αναγράφονται στους τίτλους τέλους της ταινίας είναι αληθή. Το «Strange Fruit» όντως ανακηρύχθηκε ως τραγούδι του 20ου αιώνα από το περιοδικό Time. Και στις ΗΠΑ ακόμα παλεύουν να ψηφίσουν νόμο που να απαγορεύει το λιντσάρισμα! Η τελευταία προσπάθεια έγινε το 2019 με το «Emmett Till Antilyncing Act». Ακόμα και σήμερα που μιλάμε δεν έχει ψηφιστεί...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Το τέρας μέσα μας

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

"Αν πάντοτε σου φέρονται σαν κάτι που δεν είσαι, στο τέλος το πιστεύεις"

Τούτη η δανέζικη παραγωγή αποτελεί το ντεμπούτο των Frederik Louis Hviid και Anders Ølholm – τόσο σε ότι αφορά τη σκηνοθεσία όσο και σε ότι αφορά το σενάριο - σε κινηματογραφική ταινία μεγάλου μήκους. Ο Anders Ølholm άρχισε να ασχολείται με το σενάριο της ταινίας ήδη από το 2015. Οι παραγωγοί της ταινίας είχαν σκεφτεί άλλο πρόσωπο για τη σκηνοθετική καρέκλα. Ο Anders Ølholm τους ζήτησε να σκηνοθετήσει ο ίδιος την ταινία, παρέα με τον επί πολλά χρόνια φίλο του, Frederik Louis Hviid, με τον οποίο εντωμεταξύ είχαν ολοκληρώσει το σενάριο. Όπερ και εγένετο τελικά.

Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Παγιδευμένοι (Shorta / Enforcement) έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας όπου και συμμετείχε στην Εβδομάδα Κριτικής τον περασμένο Σεπτέμβριο. Από εκεί και πέρα προβλήθηκε σε πολλά ακόμα φεστιβάλ (Ζυρίχη, Γλασκώβη, Βαρσοβία και Μπουσάν μεταξύ των άλλων). Στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης η ταινία έλαβε μέρος στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα κερδίζοντας τελικά το βραβείο σκηνοθεσίας αλλά και το βραβείο της FIPRESCI, της επιτροπής δηλαδή των κριτικών κινηματογράφου. Τέλος, τιμήθηκε και με το Cineuropa Award στο Φεστιβάλ Les Arcs.

Η υπόθεση: «I can't breathe» φωνάζει ο 19χρονος μαύρος Ταλίμπ Μπεν Χάσι - παιδί μεταναστών - στους δύο αστυνομικούς που τον συλλαμβάνουν και τον ακινητοποιούν κάπου στην Κοπεγχάγη. Ο Ταλίμπ πέφτει σε κώμα, κάτι που οδηγεί σε βίαιες εξεγέρσεις στους δρόμους της πόλης, γεγονός που αναγκάζει την διεύθυνση εσωτερικών υποθέσεων της αστυνομίας, από τη μία να θέσει σε διαθεσιμότητα τους δύο μπάτσους κι από την άλλη να διεξάγει έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έλαβαν χώρα τα γεγονότα. Αυτόπτης μάρτυρας του συμβάντος ήταν ο επίσης αστυνομικός, Γιενς Χόγιερ. Ο διοικητής του, τον βάζει να κάνει περιπολία με τον Μάικ Άντερσεν, έναν σκληροτράχηλο, ρατσιστή, μάτσο μπάτσο. Η δικαιολογία είναι να έχει ο Γιενς τον Μάικ από κοντά, για να μην «ξεφύγει». Μπορεί όμως έτσι να δοθεί η ευκαιρία στον Μάικ να «πείσει» τον Γιενς να μην μιλήσει. 

Κατά την διάρκεια της περιπολίας ο Μάικ θα στοχοποιήσει τον νεαρό Άμος – επίσης παιδί μεταναστών – και ακολούθως θα τον συλλάβει. Οι αντιδράσεις στην πόλη συνεχίζονται. Μια σπίθα αρκεί για να γίνουν όλα ρημαδιό. Ο Γιενς, ο Μάικ και ο Άμος θα βρεθούν στο Σβέιλγκαρντεν, ένα κλειστό γκέτο μεταναστών στα προάστια. Και θα παγιδευτούν εκεί μέσα. Μια μεγάλη μέρα και μια ακόμα μεγαλύτερη νύχτα τους περιμένει. Στη διάρκειά της θα κληθούν να τεστάρουν τις αντιλήψεις τους, να πάρουν δραματικές αποφάσεις και να παραμείνουν ζωντανοί...

Η άποψή μας: "Shorta" στα αραβικά σημαίνει "αστυνομία". Και αυτή η λέξη δίνει το όνομά της σε μια ταινία που, βλέποντάς την, αιφνιδιάζεσαι. Για πολλούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι το "I can't breathe"! Η ταινία είναι απολύτως επίκαιρη! Αποκλείεται οι δημιουργοί της ταινίας να είδαν – όπως όλος ο κόσμος – τον θάνατο του George Floyd στις 25 Μαΐου και μετά να ενσωμάτωσαν την ανάλογη σκηνή με την τρομακτική κραυγή, που έγινε σύνθημα και να είχαν έτοιμη και μονταρισμένη την ταινία να προβληθεί στη Βενετία στις 5 Σεπτεμβρίου. Κατά μία έννοια, προέβλεψαν τα γεγονότα. 

Άλλος λόγος: αιφνιδιάζεσαι από το γεγονός ότι η ταινία προβλήθηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ, ξεκινώντας μάλιστα την πορεία της από την Εβδομάδα Κριτικής του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας! Γιατί αιφνιδιάζεσαι; Μα γιατί η ταινία είναι άκρως εμπορική - με την εντελώς καλή έννοια όμως. Θα μου πείτε "καλά, στα φεστιβάλ μόνο κουλτουριάρικες ταινίες προβάλλονται, που όταν βγαίνουν μετά στις αίθουσες δεν πατάει άνθρωπος να τις δει;". Χμ, ναι, κάπως έτσι, δυστυχώς. Εδώ, όμως, έχουμε μια ταινία που μια χαρά ταιριάζει σε οποιοδήποτε φεστιβάλ, όντας και εμπορική. 

Κατά μία έννοια, η ταινία συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε το εξίσου συναρπαστικό, φεστιβαλικό φιλμ από τη Δανία, Ο ένοχος, δύο χρόνια πριν. Πού βρίσκεται η ειδοποιός διαφορά, που ξεχωρίζει τις δύο αυτές ταινίες από ανάλογες χολιγουντιανές; Η τρισδιάστατη σκιαγράφηση χαρακτήρων. Οι δύσκολες αποφάσεις που καλούνται να πάρουν. Το ότι έρχονται αντιμέτωποι με ηθικά διλήμματα και με προσωπικές κοσμοθεωρίες, που δέχονται απανωτά χτυπήματα. Και ναι, το σενάριο τους δίνει τη δυνατότητα να αλλάξουν. Γιατί κάποιες καταστάσεις κάνουν ακριβώς αυτό: σε αλλάζουν. Συνήθως φοβόμαστε αυτό που δεν γνωρίζουμε. Και το μισούμε, ακριβώς επειδή δεν το γνωρίζουμε. Όταν τελικά οι περιστάσεις μας «αναγκάζουν» να το γνωρίσουμε, υπάρχει η ελπιδοφόρα περίπτωση να γκρεμιστούν μέσα μας χρόνια αγκυλώσεων, προκαταλήψεων και μίσους. 

Αυτό είναι το κυρίαρχο στοιχείο πάνω στο οποίο βασίζεται η ταινία. Που έχει κάτι από το Ημέρα εκπαίδευσης. Που θυμίζει ως κατάσταση το πρόσφατο γαλλικό Οι άθλιοι. Αλλά και το παλιότερο γαλλικό, αλλά τόσο μα τόσο σπουδαίο Το μίσος. Ταινία που καθώς την παρακολουθείς, σου περνάει από το μυαλό και το Επίθεση στον σταθμό 13 του Carpenter. Μια ταινία, που ως παραγωγή δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από ανάλογες χολιγουντιανές. Οι σκηνές δράσης είναι εξαιρετικά σκηνοθετημένες, άψογα μονταρισμένες, με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση: δεν σε αφήνουν να πάρεις το βλέμμα σου από την οθόνη. Το σασπένς είναι πολλές οι φορές που χτυπάει κόκκινο. 

Το πολύ δυνατό χαρτί της ταινίας όμως είναι η σκιαγράφηση εκείνων των αχαρτογράφητων γκρίζων περιοχών στον χαρακτήρα των ανθρώπων. Ναι, είναι εύκολο από την αρχή να πεις «λοιπόν, ο Γιενς είναι ο καλός μπάτσος και ο Μάικ είναι ο κακός μπάτσος». Τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου απλά. Κι όταν η τράπουλα κάποια στιγμή ξαναμοιραστεί, η δυναμική δεν θα είναι η ίδια. Ούτε και τα εύκολα σχηματοποιημένα πρόσημα. Η πιο καίρια ερώτηση που κάνει ο Μάικ στον Γιενς είναι απλούστατη: «γιατί δεν τους σταμάτησες;». Γιατί επέλεξε να βλέπει τους συναδέλφους του να κάνουν κατάχρηση εξουσίας χωρίς να επέμβει; Γιατί δεν έκανε τίποτε να τους σταματήσει; Γιατί δεν έκανε τη θεωρία, πράξη; Μήπως το ήθος και η ηθική του Γιενς δεν είναι ενσυνείδητη επιλογή αλλά ασυνείδητη αδυναμία; Μήπως ο ιδεαλισμός του δείχνει απλά έναν αστυνομικό που δεν βρήκε ακόμα την ευκαιρία να «διαβρωθεί», να «λερωθεί» να γίνει μπάτσος; Πολλά θα αλλάξουν και για τους δυο τους μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες. Θα πρέπει να σκοτώσουν το κτήνος μέσα τους. Ο ένας από τους δύο θα τα καταφέρει... 

Τρομερή ταινία, που γραπώνει το βλέμμα του θεατή, που ταρακουνάει την καρδιά, που μένει στο μυαλό. Που αποδεικνύει πως το καλό και το εμπορικό σινεμά μπορούν να χαρακτηρίζουν την ίδια ταινία. Που στο πλαίσιο μιας αστυνομικής περιπέτειας θίγει ανορθογραφίες στις δυτικές κοινωνίες. Που πετυχαίνει να συνθλίψει στερεότυπα και προκαταλήψεις. Και με το πολύ δυνατό της φινάλε αναγκάζει και τον πιο δύσπιστο θεατή να υποκλιθεί. Και ίσως, καταφέρνει να ταράξει και τις δικές του βεβαιότητες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την One From The Heart!

Who Framed Tom & Jerry?

του gaRis (@takisgaris)

Έπρεπε να το ζήσουμε κι αυτό. Το έρμα τα νιάτα, τάσπιλα ταμόλυντα τα παιδικά μας χρόνια να γενούν θέαμα άσχημο, αδιάφορο και το χειρότερο, εκτός επαφής με την εποχή μας. Κείνα τα ηρωικά πεντο-δεκάλεπτα στην ασπρόμαυρη τηλοψία, με τον Τομ να κυνηγάει ατέρμονα τον γκρίζο ποντικο-αλανιάρη τον Τζέρι και να αρπάζει από τηγάνια, ουρανομήκεις πτώσεις και ηλεκτροπληξίες στο κρανίο ασύστολα και δίχως τελειωμό. Και φτου απτην αρχή φίλος. Έτσι, για την αλητεία. 

Γιατί ο Χάνα(ς) κι ο Μπάρμπερα(ς) με αυτόν τον τρόπο την είχαν ονειρευτεί τη δουλίτσα δαύτη, που τους όρθωσε καριέρα δυσθεώρητη ανάμεσα στα 1942 και 1957 του (ναι, ω ναι) περασμένου αιώνα. Τα δικαιώματα ξωμείνανε στη Warner Bros που για δεύτερη φορά, μετά τη σούπερ αποτυχημένη πρωτιά στα 1992, επιχειρεί να επανασυστήσει τους άσπονδους φίλους σε ένα PG κοινό, όχι απαραίτητα παιδικό, με ζωντανό καστ β’ διαλογής και ένα ανιμέσιο όραμα που φέρνει μνήμες του ιστορικού Who Framed Roger Rabbit, με τη στιβαρή υπογραφή του πειραματιστή αρχιμαστόρου Robert Zemeckis.

Τι τα θες- τι τα γυρεύεις όμως, καθότι ο Tim Story (του Barbershop αλλά και του αθλίου Shaft remake) πέρα από το ότι είναι μπασκλάς, έχει υποπέσει στο θανάσιμο αμάρτημα να περιορίσει το ντούο σε ρόλους ελεεινής κομπαρσίλας, σε ταινία που δίχως ντροπή τιτλοφορείται πάνω στα ονόματά τους. Τι κι αν χρησιμοποιεί (με τον ίδιο τρόπο που διακρίνει κανείς στο Peanuts πίσω στα 2015) τα ορίτζιναλ φωνητικά τρικάκια ή την προσκόλληση στη σύμβαση πως κάθε ζώο ή πτηνό θα είναι ανιμέητεντ. Φύκια για μεταξωτές κορδέλες. 

Το ζήτημα είναι το στόρυ κι αυτό πατάει στα βρωμόνερα της προσχηματικής προβλεψιμότητας. Η Chloë Grace Moretz (τρισχαριτωμένη παιδούλα στο σκορσεζικό Hugo, 2012) χρησιμοποιεί ψεύτικο ρεζουμέ για να πιάσει παρτάιμ δουλειά σε μεγάλο ξενοδοχείο του Μανχάταν, υπό την επιστασία του κακούλη Michael Pena. Γάμος μπόλυγουντ στάιλ βρίσκεται σε πυρετώδεις προετοιμασίες και το ντουέτο τη συμφοράς (Tom & Jerry) μπλέκεται εκειδά κάνοντάς τα λαμπόγυαλο. Στην κυριολεξία. 

Και το καλό το ρώτημα γεννάται ανεπιτήδευτα. Βρε Tim αδερφέ, αφού Story λέγεσαι αλλά έχεις όνομα χωρίς τη χάρη, γιατί να εστιάσεις σε δυο redemption χαρακτηρολογικές διαδρομές των ανθρωπο-ηρώων σου και να μη δώσεις για πρώτη φορά στα χρονικά την ευκαιρία στη γάτα και το ποντίκι να φανερώσουν κάτι παραπάνω από τη διαχρονική τους καρικατούρα; Δε θες αυτό; Δώσε μας τουλάχιστο τη γνώριμη βρωμόπλακα χωρίς κορεκτιλίστικες αναστολές. Ούτε. 

Με διάρκεια 101 υπερπροβλέψιμων λεπτών, το Tom & Jerry, παρά τις βίντατζ πινελιές του δείχνει ανέτοιμο να διασκεδάσει ένα (οποιοδήποτε) ηλικιακό γκρουπ, με κλαπατσιμπανίστικα εφφέ και μια παντελώς ανοίκεια περιθωριοποίηση των κεντρικών ηρώων κατά τη μαρκίζα του. Κι αυτό ακριβώς το πράμα, το παιδί μέσα μου, που ανελλιπώς κατανάλωνε μονορούφι τα παλιά τηλεοπτικά 10λεπτα στα μακρινά 70s, αδυνατεί να το συγχωρέσει, ούτε καν να το αποδεχτεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!

Στο άδειο μου πακέτο. Ένα ελληνικό γουέστερν στην άγρια φύση είναι το φιλμ Digger, που την σκηνοθεσία του υπογράφει ο Τζώρτζης Γρηγοράκης, σε σενάριο των Μαρίας Βόττη και Βαγγέλη Μουρίκη. Το φιλμ προβλήθηκε στο περιφερειακό πρόγραμμα Panorama του 70ου Φεστιβάλ του Βερολίνου. Ο Νικήτας, ζει αποτραβηγμένος στο κτήμα του, στην καρδιά ενός πανέμορφου δάσους στη Βόρεια Ελλάδα. Εδώ και καιρό παλεύει με ένα εχθρό, το βιομηχανικό τέρας που σκάβει επιθετικά το βουνό και διαταράσσει την παρθένα φύση. Απειλεί τον ίδιο και την γη του, καθώς και όσους αντιστέκονται. Η μεγαλύτερη όμως απειλή για τον Νικήτα έρχεται από το πουθενά, με την ξαφνική άφιξη του γιού του μετά από 20 χρόνια απουσίας. Πατέρας και γιος γίνονται εχθροί κάτω από την ίδια στέγη και συγκρούονται μετωπικά. Με φόντο ένα τραυματισμένο τοπίο και μια κοινωνία σε ατμόσφαιρα εμφυλίου, η ισορροπία μεταξύ ανθρώπων, φύσης και μηχανών αλλάζει δυναμικά καθώς εναλλάσσονται τους ρόλους του εχθρού και του λυτρωτή. Το έδαφος γίνεται όλο και πιο ασταθές. Για να γίνει και πάλι σταθερό, οι ήρωες πρέπει να σκάψουν βαθιά μέσα στη λάσπη.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Βαγγέλης Μουρίκης, Αργύρης Πανταζάρας, Σοφία Κόκκαλη, Τεό Αλεξάντερ, Μιχάλης Ιατρόπουλος, Βασίλης Μπισμπίκης, Παύλος Ιορδανόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, Μαριάνθη Παντελοπούλου, Στέφανος Κουτσαρδάκης και ο Θύτης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Mikrokosmos!

Η εκδίκηση ποτέ δεν έμοιαζε τόσο πολλά υποσχόμενη! Τιμημένη με το Όσκαρ καλύτερου πρωτότυπου σεναρίου και υποψήφια για τέσσερα ακόμη τρόπαια της Ακαδημία είναι η ταινία Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα (Promising Young Woman) που γράφει και σκηνοθετεί η ταλαντούχα Emerald Fennell. Όλοι πίστευαν ότι η Κέισι ήταν μία υποσχόμενη νέα γυναίκα. Μέχρι που ένα μυστηριώδες γεγονός άλλαξε τελείως το μέλλον της. Αλλά τίποτα στη ζωή της δεν είναι όπως δείχνει: είναι σατανικά έξυπνη, γοητευτικά πονηρή και ζει μια άλλη μυστική ζωή κάθε βράδυ. Μια αναπάντεχη συνάντηση θα της δώσει την ευκαιρία να διορθώσει ό,τι δεν πήγε καλά στο παρελθόν.

Στην λίστα με τις καλύτερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς βρέθηκε εκείνη της εκφραστικής Carey Mulligan. Στο πλάι της συμμετέχουν και οι Laverne Cox, Bo Burnham, Alison Brie, Connie Britton, Adam Brody.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Ιουνίου 2021 από την Spentzos Films!

Unite The World! Η Disney και οι δημιουργοί των ταινιών animation «Βαϊάνα» και «Ψυχρά κι Ανάποδα» που αποτέλεσαν µεγάλες καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες, επιστρέφουν µε την επική περιπέτεια Η Ράια και ο Τελευταίος Δράκος (Raya And The Last Dragon) στον φανταστικό κόσμο της Κουµάντρα, ένα µακρινό βασίλειο της Ασίας, όπου κάποτε οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά µε τους δράκους. Μια εξωτική, μαγική και ταξιδιάρικη ταινία κινουμένων σχεδίων που ξεδιπλώνει έναν συναρπαστικό κόσμο μυθικών πλασμάτων και πρωτόγνωρων τοπίων. Η Ράια, μια γενναία πολεμίστρια, συνασπίζεται µε τον Τελευταίο Δράκο και ανακαλύπτει ότι η εμπιστοσύνη στους άλλους είναι το ισχυρότερο όπλο για να ενώσει τον διχασμένο λαό της. Μια απολαυστική, οικογενειακή ταινία µε συναρπαστικές και ξεκαρδιστικές σκηνές, ένα τέλειο μείγμα δράσης και κωμωδίας, ένα ευφάνταστο ταξίδι, μια επική και ελπιδοφόρα ιστορία και μια νέα, αξέχαστη ηρωίδα της Disney. Πριν πολλά, πολλά χρόνια, στο φανταστικό βασίλειο της Κουμάντρα, άνθρωποι και δράκοι ζούσαν αρμονικά, μέχρι που μια μοχθηρή δύναμη εμφανίστηκε και οι δράκοι χρειάστηκε να θυσιαστούν για να σώσουν την ανθρωπότητα. Πεντακόσια χρόνια μετά, οι ίδιοι δαίμονες επιστρέφουν και είναι στα χέρια της Ράια, μιας μοναχικής, νεαρής πολεμίστριας, να εντοπίσει τον τελευταίο δράκο που θα αποκαταστήσει την αρμονία στη διχασμένη χώρα. Στο ταξίδι της αυτό θα συνειδητοποιήσει ότι, για να σωθεί η ανθρωπότητα, πέρα από τη μαγική δύναμη του Τελευταίου Δράκου χρειάζεται και πίστη.

Η σκηνοθεσία ανήκει στους Don Hall, Carlos Lopez Estrada ενώ ακούγονται οι φωνές Awkwafina, Kelly Marie Tran, Izaac Wang, Gemma Chan, Daniel Dae Kim, Jona Xiao, Sandra Oh, Thalia Tran, Lucille Soong, Alan Tudyk.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Αγάπη είναι να δίνεις αυτό που δεν έχεις! Μετά την εξαφάνιση μιας γυναίκας κατά τη διάρκεια χιονοθύελλας, πέντε ξένα μεταξύ τους πρόσωπα σε ένα απομακρυσμένο βουνό της Γαλλίας βρίσκονται μπλεγμένοι σε ένα αναπάντεχο μυστήριο, στο γεμάτο σασπένς θρίλερ του βραβευμένου με Σεζάρ σκηνοθέτη Dominik Moll, Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο (Seules les Bêtes / Only The Animals). Παγκόσμια πρεμιέρα στο τμήμα Venice Days του Φεστιβάλ της Βενετίας. Όταν πρωτογνωρίζουμε τη νοσοκόμα Αλίς και τον κάπως ανιαρό αγρότη σύζυγό της, Μισέλ, μοιάζουν σαν ένα οποιοδήποτε μεσήλικο ζευγάρι παγιδευμένο σε έναν βαρετό και αδιέξοδο γάμο. Η Αλίς διατηρεί εξωσυζυγική σχέση με τον Ζοζέφ, έναν από τους ασθενείς της, ενώ ο Μισέλ κλείνεται για ώρες στο γραφείο του, υποτίθεται για να χειριστεί τις υποθέσεις της φάρμας τους. Όμως, όταν μια γειτόνισσά τους, η Έβελιν, εξαφανίζεται, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν οι άνθρωποι αυτοί έχουν σχέση με την εξαφάνισή της. Ήταν η Έβελιν η ερωμένη του Μισέλ, κάτι που θα εξηγούσε το ότι ένα βράδυ εκείνος γυρνάει σπίτι με ματωμένο πρόσωπο; Ή μήπως την σκότωσε ο Ζοζέφ, ο σκύλος του οποίου καταλήγει περιέργως νεκρός από πυροβολισμό; Και πώς εμπλέκονται η νεαρή σερβιτόρα Μαριόν, που διατηρούσε τη δική της σχέση με το θύμα, αλλά και ο Αρμάν, ένας 20χρονος από την Ακτή Ελεφαντοστού που αναπάντεχα μοιάζει να είναι το πρόσωπο-κλειδί της υπόθεσης; Ξεκινώντας ως μια συναρπαστική ιστορία μυστηρίου με φόντο τη γαλλική επαρχία και καταλήγοντας ως ένα εύστοχο δράμα, στο οποίο διάφοροι, και πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, ξένοι ανά τον κόσμο συνδέονται με αναπάντεχους τρόπους, σε μια ιστορία για το πόσο μακριά θα φτάσουν οι άνθρωποι για να αποφύγουν τη μοναξιά, αλλά και ένα συναρπαστικό μυστήριο όπου πραγματικός ένοχος είναι οι ανθρώπινες αδυναμίες.

Πρωταγωνιστούν οι Denis Ménochet, Laure Calamy, Damien Bonnard, Nadia Tereszkiewicz, Bastien Bouillon, Valeria Bruni Tedeschi, Jenny Bellay, Guy Roger N’Drin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Ιουνίου 2021 από την Rosebud 21!