Movies Ltd

Σε ηλικία μόλις 57 ετών και μετά από δύο χρόνια μάχης με τον καρκίνο, έφυγε από την ζωή η ηθοποιός Kelly Preston, πρωταγωνίστρια μεγάλων κινηματογραφικών επιτυχιών όπως Twing και Jerry Maguire. Γεννημένη στην Χονολουλού με το όνομα Kelly Kamalelehua Smith, το μετέτρεψε στο πιο εύηχο γνώριμο, λίγο πριν αποσπάσει τον πρώτο της ρόλο στην ρομαντική κομεντί Mischief (Το Ξεπέταγμα, 1985) και λίγο αργότερα στο επίσης νεανικού, της μόδας τότε, ύφους, Secret Admirer (Ντροπαλή κι Ερωτευμένη, 1985). Η κωμική περιπέτεια SpaceCamp (SOS Στο Διάστημα, 1986) θα της ανοίξει τον δρόμο για να συμμετάσχει δίπλα στους Arnold Schwarzenegger, Danny DeVito στον θριαμβευτικό εισπρακτικά Twins (Οι Δίδυμοι, 1988). Ακολούθησε το The Experts (1989), το Run (Καταδίωξη, 1991) στο πλευρό του Patrick Dempsey, το ρομαντικό Only You (Μόνον Εσένα, 1992), το δραματικό Mrs Munck (Αργοπορημένη Εκδίκηση, 1995), το From Dusk Till Dawn (Από το Σούρουπο ως την Αυγή, 1996) του Robert Rodrigue, το Citizen Ruth (Πολίτης Ρουθ, 1996) του Alexander Payne, το Curdled (Καθαρισμοί Φόνων ΕΠΕ, 1996) πριν πρωταγωνιστήσει στην πιο γνωστή στιγμή της καριέρας της. Στην ταινία Jerry Maguire (Τζέρι Μαγκουάιρ, 1996) υποδύθηκε την Έιβερυ Μπίσοπ, αρραβωνιαστικιά του Tom Cruise. Ακολούθησαν οι ταινίες Addicted To Love (Άσπονδοι Εραστές, 1997) με τον Broderick και την Meg Ryan, το Nothing To Lose (Τι Είχαμε, Τι Χάσαμε, 1997) με τον Tim Robbins, το Holy Man (Άγιος Άνθρωπος, 1998) με τον Eddie Murphy, το Jack Frost (Ο Χιονάνθρωπος, 1998) με τον Michael Keaton και το For The Love Of The Game (Στον Έρωτα του Παιχνιδιού, 1999) με τον σούπερ σταρ της εποχής Kevin Costner. Η νέα χιλιετία θα μπει για την Preston με την ταινία Battlefield Earth (Πεδίο Μάχης Γη, 2000) και ακολούθησαν τα φιλμς Daddy & Them (2001), View From The Top (Θέα Από Ψηλά, 2003), What A Girl Wants (Αυτό που θέλει το κορίτσι, 2003), The Cat In The Hat (Ο Γάτος, 2003), Eulogy (Επικήδειος, 2004), Return To Sender (Καταδικασμένη Σε Θάνατο, 2004), Death Sentence (Θανάσιμη Εκδίκηση, 2007), Old Dogs (Γερόλυκοι, 2009), The Last Song (Το Τελευταίο Τραγούδι, 2010).

Η τελευταία της κινηματογραφική εμφάνιση έγινε στην ταινία Gotti (2018) δίπλα στον John Travolta, Που υπήρξε ο σύντροφος της ζωής της από το 1991, όταν και παντρεύτηκαν σε μια λαμπερή εκδήλωση στο Παρίσι. Όπως είχε δηλώσει και η ίδια, αυτός ο γάμος ήταν το μεγάλο όνειρο της από τον καιρό που παρακολουθούσε τον σούπερ σταρ στην οθόνη του Grease, μόλις στα 16 της. Την ανακοίνωση του θανάτου της έκανε ο Travolta με ένα συγκινητικό μήνυμα στο διαδίκτυο αναφέροντας το θάρρος και το κουράγιο που επέδειξε η σύζυγός του σε όλη την μάχη με την επάρατη νόσο. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά, τον Τζετ, την Έλλα και τον Μπέντζαμιν, με τον πρώτο να φεύγει από την ζωή μόλις στα 17 του, από μια σπάνιου είδους πάθηση.

RIP

Ac Dc! Με ένα πειραγμένο biopic μοιάζει η περίπτωση της βιογραφίας με τον τίτλο Tesla, που φυσικά αναφέρεται στο βιογραφικό αφιέρωμα του πολύ σημαντικού φυσικού. Μέσα από τα πλάνα της δημιουργίας του Michael Almereyda, αναβιώνει η αντιπαλότητα ανάμεσα στους δύο σκαπανείς της επιστήμης, τον Νίκολα Τέσλα και τον Τόμας Έντισον, που ο καθένας επιζήτησε από πλευρά του την πατρότητα της ανακάλυψης των δυνατοτήτων του ηλεκτρισμού. Βεβαίως η παραγωγή της Βρετανικής IFC που έρχεται σε συνέχεια της πολύ πρόσφατης περίπτωσης του The Current War, όπως διακρίνουμε και στο προωθητικό τρέιλερ, μοιάζει με μια συσσώρευση αναχρονισμών, στην προσπάθεια του ιδιαίτερου σκηνοθέτη να αναδείξει μέσα από τα πλάνα του την διαχρονικότητα του θέματος του. Παγκόσμια πρεμιέρα σε αίθουσες και one demand στις 21 Αυγούστου 2020.

Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Ethan Hawke, έχοντας απέναντι του τον εξίσου πειστικό Kyle McLachlan. Το υπόλοιπο καστ συμπληρώνουν και οι Jim Gaffigan, Donnie Keshawarz, Eve Hewson, Hannah Gross.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Πρωτοπόρα, μεγαλοφυής, επαναστάτρια! Η υποψήφια για όσκαρ σκηνοθέτις Marjane Satrapi, επιστρέφει στην δράση μετά από ένα κενό πέντε ετών, για να μας παρουσιάσει την καινούργια της δημιουργία Radioactive, μια βιογραφική αναφορά στην περίφημη φυσικό και χημικό Μαρία Κιουρί. Η ταινία που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ του Τορόντο του 2019, αφηγείται την ιστορία της πρωτοπόρου επιστήμονα, από τα 1870 έως και τις αρχές του 20ου αιώνα, προβάλλοντας τις κορυφαίες ανακαλύψεις της που άλλαξαν τον κόσμο για πάντα. Φυσικά παρουσιάζονται και οι προσωπικές σχέσεις της γεννημένης στην Πολωνία (με το επώνυμο Σκλοντόβσκα) ερευνήτριας, με κορυφαία την γνωριμία της στο Παρίσι με τον επίσης σημαντικό επιστήμονα Πιερ Κιουρί, τον οποίο κατοπινά παντρεύτηκε. Μαζί θα ανακαλύψουν την έννοια της ραδιενέργειας, γεγονός που θα τους χαρίσει το Νόμπελ της Φυσικής, κάτι που για γυναίκα συνέβη για πρώτη φορά στα χρονικά. Ο τραγικός θάνατος του ανδρός της, το 1906, θα οδηγήσει την Κιουρί να εμβαθύνει ακόμη περισσότερο στις μελέτες της, με αποτέλεσμα να αποσπάσει και δεύτερο Βραβείο για το έργο της. Ήδη όμως η κατάθλιψη την έχει κτυπήσει καίρια λόγω της απώλειας, κατάσταση που θα διατηρηθεί έτσι μέχρι τον θάνατο της - από έκθεση σε ραδιενέργεια - στα 1934.

Τον ρόλο της φυσικού κρατά η Rosamund Pike σε μια από τις πιο δυνατές πρωταγωνιστικές στιγμές της καριέρας της. Μαζί της εμφανίζονται ο Sam Riley και η Anya Taylor-Joy. Πρεμιέρα από το κανάλι της Amazon στις 24 Ιουλίου 2020.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Αυγούστου 2020 από την Spentzos Films!

Ριμέικ πρόκειται να αποκτήσει η θρυλική μίνι τηλεοπτική σειρά του 1973, Scenes From A Marriage, που το σενάριο και την σκηνοθεσία είχε υπογράψει ο μεγάλος Ingmar Bergman. Στην αγγλόφωνη βερσιόν της σουηδικής τότε παραγωγής, τα ηνία κρατά το κραταιό κανάλι του HBO, που έχει ήδη αναθέσει την σκηνοθετική κατεύθυνση στον γνώριμο από την σειρά The Affair, Hagai Levi. Και οι εκπλήξεις δεν σταματούν εδώ, καθώς το πρωταγωνιστικό δίδυμο στα νέα επεισόδια θα κρατήσει ένα χαρισματικό ζευγάρι ηθοποιών, η Michelle Williams και ο Oscar Isaac. Οι πολύ αξιόλογοι ερμηνευτές θα υποδυθούν τους ρόλους που κράτησαν στο ορίτζιναλ των έξι μερών (στην Αμερική συρρικνώθηκε η προβολή σε ένα τρίωρο περιεκτικό φιλμ) η Liv Ullmann και ο Erland Josephson, αποδίδοντας το ανδρόγυνο που η γαμήλια σχέση του εξασθενεί μέσα σε μια δεκαετία. Μια ιστορία που ιδέες της άντλησε ο Bergman από προσωπικά βιώματα της δικής τους σχέσης με την Ullmann, με την οποία υπήρξε παντρεμένος από το 1965 έως το 1970.

Το σενάριο επίσης έχει αναλάβει να συγγράψει ο Levi, που ήδη έχει εμπειρία από το συγκεκριμένο θέμα ως δημιουργός. Όπως πείρα έχει και η Williams, καθώς έχει υποδυθεί έναν παρόμοιο ρόλο κατά το παρελθόν, ως μια σύζυγος παγιδευμένη σε έναν απελπισμένο γάμο, στην ταινία Blue Valentine που της χάρισε και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ ερμηνείας. Από την μεριά του ο (συμπαραγωγός) Isaac, έχει ήδη συνεργαστεί με το HBO στην σειρά Show Me A Hero, εκεί που για την έξοχη παρουσία του κέρδισε την Χρυσή Σφαίρα. Ο δημοφιλής τηλεοπτικός δίαυλος πάντως δεν έχει ανακοινώσει ακόμη, πότε αναμένεται να εκκινήσουν τα γυρίσματα του ριμέικ.

Ποιος είπε ότι οι χωρισμένοι δε γιορτάζουν ποτέ; Το ξεκαρδιστικό, ξέφρενο Κλαμπ των Χωρισμένων (Divorce Club) σας προσκαλεί να γίνετε μέλη του για να ζήσετε έναν χωρισμό που δεν μοιάζει με οποιονδήποτε άλλο - και που θα γράψει ιστορία! Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Βραβείο Κριτικών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κωμωδίας Alpesd’ Huez. Μετά από πέντε χρόνια γάμου, ο Μπεν χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του όταν ανακαλύπτει οτι η πολυαγαπημένη σύζυγός του τον απατά και θέλει να πάρουν διαζύγιο. Ενώ όλοι οι φίλοι τους μοιάζουν να παίρνουν το μέρος της και να τον εγκαταλείπουν κι αυτοί, ο Μπεν συναντάει τον Πάτρικ, παλιό του φίλο από το πανεπιστήμιο που έχει επίσης χωρίσει πρόσφατα. Μαθαίνοντας την κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Μπεν, ο Πάτρικ τον προσκαλεί να μετακομίσει στο σπίτι του, μια πολυτελή μονοκατοικία με όλες τις ανέσεις. Αλλά οι δύο συγκάτοικοι σύντομα βρίσκουν κι άλλη παρέα: άλλους διαζευγμένους, χωρισμένους και εργένηδες που αναζητούν κι αυτοί καταφύγιο. Με το ένα πάρτι να διαδέχεται το άλλο, η βίλα μετατρέπεται σιγά-σιγά σε ένα VIP κλαμπ όπου όλοι μπορούν να ...βουτήξουν πίσω στην εργένικη ζωή: να αποδεχτούν το πώς έχουν τα πράγματα πια στη ζωή τους, να νιώσουν ελεύθεροι και να περάσουν καλά. Το κλαμπ έχει ένα ιερό μότο: όχι ζευγάρια, όχι μπελάδες. Εξάλλου, όπως λένε, «η κύρια αιτία για διαζύγιο είναι ο γάμος!». Όμως, όταν ο Μπεν συναντήσει την όμορφη Μαριόν, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται.

Τη κομεντί σκηνοθετεί ο Michaël Youn και εκτός από τον ίδιο πρωταγωνιστούν και οι Arnaud Ducret, François-Xavier Demaison, Audrey Fleurot, Caroline Anglade, Youssef Hajdi, Grégoire Bonnet, Jarry.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

Η φωτιά είναι παιδί μου! Ατμοσφαιρικό και αγωνιώδες, με τη σκοτεινή ενέργεια της πόλης να ξεχειλίζει από κάθε πλάνο, το Παρί (Pari), που αποτελεί την πρώτη σκηνοθετική προσπάθεια του Siamak Etemadi, είναι μια ταινία για την κάθαρση και την απώλεια. Όταν ο Μπάμπακ, ένας Ιρανός φοιτητής στην Ελλάδα, δεν εμφανιστεί στο αεροδρόμιο για να υποδεχθεί τους γονείς του, η μητέρα του, Παρί, θα ξεκινήσει μια αγωνιώδη προσπάθεια να βρει το γιο της. Προερχόμενη από ένα συντηρητικό, θρησκευτικό περιβάλλον, με λιγοστές γνώσεις Αγγλικών, στο πρώτο της ταξίδι εκτός Ιράν, η Παρί θα βρεθεί να τριγυρνά μόνη στις πιο σκοτεινές γωνιές μιας άγνωστης, απειλητικής αλλά και γοητευτικής Αθήνας, θα φτάσει τα όρια της στα άκρα και θα ανακαλύψει τελικά τον ίδιο της τον εαυτό.

Πρωταγωνιστούν οι Melika Foroutan, Shahbaz Noshir, Σοφία Κόκκαλη, Αργύρης Πανταζάρας, Λένα Κιτσοπούλου, Λευτέρης Τσάτσης, Bijan Daneshmand, Δημήτρης Ξανθόπουλος, Ασπασία Κοκόση.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2020 από την Cinobo!

Ποτέ δεν είναι αργά να αναστατώσεις τον κόσμο! Βασισμένη στο περίφημο ομώνυμο κόμικ είναι η Γαλλική κομεντί Νέοι Είστε και Φαίνεσθε (Les Vieux Fourneaux) που το σενάριο και την σκηνοθεσία υπογράφει ο Christophe Duthuron. Ο Πιερό, ο Μιμίλ και ο Αντουάν, τρεις παιδικοί φίλοι, πλέον στα εβδομήντα τους, έχουν κατανοήσει πως τα γηρατειά είναι o μόνος τρόπος να αποφύγεις τον θάνατο. Και είναι αποφασισμένοι να διαβούν αυτό το κατώφλι με στιλ! Η επανένωσή τους με αφορμή την κηδεία της συζύγου του Αντουάν δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ... Όταν βρίσκει κατά τύχη ένα γράμμα, που τον φέρνει σε κατάσταση υστερίας, ο Αντουάν παίρνει τους δρόμους, χωρίς να δώσει την παραμικρή εξήγηση στους φίλους του. Ένα θεότρελο ταξίδι, με αφετηρία τη γενέτειρά του, στη νοτιοδυτική Γαλλία, και τελικό προορισμό την Τοσκάνη, στην Ιταλία, έχει μόλις ξεκινήσει. Ο Πιερό, ο Μιμίλ και η Σοφί, η εγγονή του Αντουάν που βρίσκεται σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, με την κοιλιά έως το στόμα, ρίχνονται στο κατόπι του, για να τον εμποδίσουν να διαπράξει ένα έγκλημα πάθους... με καθυστέρηση 50 ετών.

Πρωταγωνιστούν οι Pierre Richard, Roland Giraud, Eddy Mitchell, Alice Pol.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2020 από την Trianon!

Η γυναίκα του τον άφησε, τα πεθερικά του ποτέ! Η ταινία Ο Γαμπρούλης Μας (Beaux-parents) είναι μια Γαλλική κωμωδία παρεξηγήσεων που μιλάει στη σημερινή γενιά των ζευγαριών των τριαντάρηδων, που εξακολουθεί να έχει πεθερικά, αλλά και για τη γενιά των εξηντάρηδων, που είναι οι ίδιοι τα πεθερικά. Το φιλμ σκηνοθετεί ο Héctor Cabello Reyes σε σενάριο δικό του, που έχει συγγράψει μαζί με τον εμπνευστή της ιστορίας Bruno Bénabar. Η Κολίν και ο Αντρέ έχουν μια απόλυτα αρμονική σχέση με την κόρη τους Γκαράνς και τον γαμπρό τους, Χάρολντ. Όταν όμως η Γκαράνς χωρίζει με τον Χάρολντ, απαιτεί από τους γονείς της να μην τον ξαναδούν ποτέ. Τα πεθερικά δεν μπορούν να το δεχτούν αυτό: άλλωστε εκείνη τον άφησε, όχι αυτοί! Τώρα θα χρειαστεί να κάνουν διπλή ζωή, ώστε να συνεχίσουν να βλέπουν τον πολυαγαπημένο τους γαμπρούλη, κρύβοντας τον από την κόρη τους, η οποία δεν έχει σκοπό να τους αφήσει σε ησυχία...

Εκτός από τον Bénabar επίσης πρωταγωνιστούν οι Josiane Balasko, Didier Bourdon, Charlie Bruneau, Bruno Salomone.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2020 από την Weird Wave!

Τα καλύτερα μας χρόνια! Η νέα δραματική περιπέτεια του αξιόλογου Ιταλού σκηνοθέτη Gabriele Muccino (Fathers And Daughters, Playing For Keeps) φέρει τον τίτλο Όταν Ανθίζει η Νιότη (Gli anni più belli). H ιστορία τεσσάρων φίλων από το 1980 έως σήμερα, διηγείται τις περιπέτειες τους από την εφηβεία έως την ενηλικίωση. 40 χρόνια διαρκεί η πλοκή μιας μεγάλης ιστορίας φιλίας, αγάπης, ελπίδες, απογοητεύσεις, με επιτυχίες και αποτυχίες. Μια υπέροχη τοιχογραφία που εξηγεί ποιοι είμαστε, από πού προερχόμαστε, που θα πάμε και πως θα είναι τα παιδιά μας. Ο μεγάλος κύκλος της ζωής που επαναλαμβάνεται με την ίδια δυναμική σε άλλες εποχές και περιόδους.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους κρατούν οι ηθοποιοί Pierfrancesco Favino, Micaela Ramazzotti, Kim Rossi Stuart, Claudio Santamaria, Emma Marrone, Nicoletta Romanoff, Francesco Acquaroli.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2020 από την Tanweer!

Αιγαίο ή πίσω στην Ιβηρική? Εμπνευσμένη από αληθινά γεγονότα, η ταινία Παράθυρο στη Θάλασσα (Una ventana al mar) που σκηνοθετεί ο Miguel Ángel Jiménez έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Μαϊάμι, κερδίζοντας κοινό και κριτικούς. Η Μαρία, μια πενηνταπεντάχρονη γυναίκα αντιμέτωπη με μια δυσοίωνη πρόγνωση υγείας κάνει ένα ταξίδι ζωής στα ελληνικά νησιά παρέα με τις φίλες της, αντίθετα στις συμβουλές της οικογένειας και των γιατρών της. Στη Νίσυρο η Μαρία θα βρει ομορφιά, γαλήνη και τελικά τον αληθινό έρωτα στο πρόσωπο του Στέφανου. Πολύ σύντομα θα κληθεί να αποφασίσει αν θα επιστρέψει πίσω στην οικογένειά της στην Ισπανία ή αν θα συνεχίσει τη ζωή της στο νησί μαζί του, μέχρι το τέλος.

Πρωταγωνιστούν οι Ακύλας Καραζήσης, Κώστας Πέτρου, Emma Suárez, Gaizka Ugarte, Κατερίνα Ζαφειροπούλου.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Ιουλίου 2020 από την Cinobo!

A star is... reborn!

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Διασκεδάζοντας διασκευάζοντας

Η Nisha Ganatra γεννήθηκε στις 25 Ιουνίου 1971 στο Βανκούβερ του Καναδά. Σπούδασε στην κινηματογραφική σχολή του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, με καθηγητές ανάμεσα στους άλλους, τους Martin Scorsese, Spike Lee και Barbara Kopple. Είναι ντράμερ (!!!) στο garage συγκρότημα The Flying Guacamoles. Έχει γυρίσει επεισόδια για πολύ δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, όπως τα «Transparent», «Mr. Robot», «Girls» και «Brooklyn Nine-Nine». Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί και η πρώτη της που βγαίνει στους κινηματογράφους της χώρας μας. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «Chutney Popcorn» (1999), «Fast Food High» (2003), «Cake» (2005) και «Late Night» (2019).

Η Tracee Ellis Ross είναι η κόρη του Robert Ellis Silberstein και της Diana Ross. Γεννήθηκε στις 29 Οκτωβρίου του 1972 στο Λος Άντζελες και το κανονικό της ονοματεπώνυμο είναι Tracee Joy Silberstein. Πριν την εφηβεία της τη φωτογράφισε και τη ζωγράφισε ο Andy Warhol. Στα 20 της έκανε το μοντέλο για τον σχεδιαστή μόδας Thierry Mugler στο Παρίσι. Φωτογραφήθηκε από μεγάλα ονόματα στο χώρο της φωτογραφίας μόδας, όπως οι Herb Ritts, Peter Lindberg, Francesco Scavullo και Mario Testino. Έχει κερδίσει Χρυσή Σφαίρα καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε κωμική σειρά για το «Black-ish» το 2014. Κι έγινε η πρώτη Αφροαμερικανίδα που το κατάφερε 34 χρόνια μετά τη νίκη της Debbie Allen στο τηλεοπτικό «Fame».

Η υπόθεση: Η Μάγκι είναι μια γυναίκα, που ζει κυριολεκτικά για τη μουσική. Κολλώντας το μικρόβιο από τον ραδιοφωνικό παραγωγό πατέρα της, η Μάγκι είναι μια κινητή εγκυκλοπαίδεια επάνω στη μουσική και δη στη μαύρη μουσική. Το να δουλέψει ως προσωπική βοηθός της ντίβας Γκρέις Ντέιβις της φαίνεται μια δουλειά – όνειρο. Βρίσκεται δίπλα σε ένα από τα ινδάλματά της. Τι καλύτερο από αυτό; Μετά από έξι μήνες, όμως, στη δουλειά, νιώθει πως η Γκρέις έχει εγκλωβιστεί. Ούτε η εταιρία της ούτε ο ατζέντης της πιστεύουν πως η Γκρέις πρέπει να βγάλει νέο δίσκο με πρωτότυπο υλικό.

Θεωρούν ότι πρέπει να «αρμέγουν» το ένδοξο παρελθόν της και να περιοριστεί σε σόου στο Λας Βέγκας, κάτι σαν «νεκροταφείο ελεφάντων» για τους καλλιτέχνες. Η Μάγκι θέλει να βοηθήσει την Γκρέις. Και διαπιστώνοντας πως έχει ταλέντο στο να είναι μουσική παραγωγός, ζητάει μια ευκαιρία για να αποδείξει τι αξίζει. Θα καταφέρει να ταρακουνήσει την Γκρέις; Και πως θα εξελιχθεί η σχέση της με έναν νεαρό, πάμπλουτο, ταλαντούχο τραγουδιστή, ο οποίος δεν πιστεύει στο ταλέντο του;

Η άποψή μας: Πέρσι τέτοιον καιρό ήμουν στην Φρανκφούρτη. Νόμιζα πως στη γενέθλια πόλη θα έκανα restart στα επαγγελματικά μου, τα οποία έδειχναν πεθαμένα σε περίπτωση παραμονής μου στην Ελλάδα. Εντέλει, καλώς πήγα στην Φρανκφούρτη, καθώς με μια σειρά από καραμπόλες βρέθηκα στο Τσέστερφιλντ όπου αν μη τι άλλο, βρήκα μια αξιοπρεπέστατη δουλειά, που αφήνει υποσχέσεις για ακόμα καλύτερα πράγματα στο μέλλον. Πήρα ένα ρίσκο και φαίνεται να δικαιώνομαι. Κι αυτό είναι ένα πολύ ωραίο συναίσθημα. Η δικαίωση μετά από ρίσκο. Ε, λοιπόν, η ταινία της Ganatra δεν παίρνει κανένα απολύτως ρίσκο. Θα ξαναγυρίσουμε σε αυτό, μιας που δεν μίλησα τυχαία για την Φρανκφούρτη.

Πέρσι το καλοκαίρι λοιπόν, σε μια δημοσιογραφική προβολή στην Φρανκφούρτη (ναι, το κατάφερα κι αυτό ο κερατάς!) είδα την προηγούμενη ταινία της Ganatra, το «Late Night». Προσέξτε το premise εκείνης της ταινίας: νεαρή, που ονειρεύεται να δουλέψει στην τηλεόραση, πιάνει δουλειά ως μία από τις δεκάδες κειμενογράφους ενός talk show, που παρουσιάζει εδώ και πάρα πολλά χρόνια μια ντίβα με τεράστια επιτυχία. Όμως, κατά πως δείχνουν οι μετρήσεις ακροαματικότητας, η ντίβα δεν είναι στα καλύτερά της, τα αφεντικά της θέλουν να την απολύσουν (την ντίβα), η νεαρή θέλει να τη βοηθήσει όσο μπορεί και συνάμα προσπαθεί να τα βγάλει πέρα σε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον! Ε, λοιπόν, αλλάξτε το talk show με το χώρο της μουσικής βιομηχανίας κι έχετε ντάλε κουάλε την ίδια ακριβώς ταινία!

Μόνο που τουλάχιστον στην προηγούμενη ταινία (σε σενάριο της Mindy Kaling, που συμπρωταγωνιστούσε), είχες και μια Emma Thompson στον πρωταγωνιστικό ρόλο, υπήρχε περισσότερη σπιρτάδα, και πάλι όμως, πολλά τα κλισέ, πολλές οι εύκολες λύσεις, άφθονος ο εκ του ασφαλούς φεμινισμός. Και ετίθετο και το ζήτημα της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ενός άνδρα – θύματος από μια ισχυρή γυναίκα, η οποία βέβαια, μιλώντας με ειλικρίνεια, ανέβαινε στα μάτια μας – σκατούλες, αλλά τέλος πάντων. Έτσι που λέτε κι εδώ. Μία από τα ίδια. Η ντίβα να θέλει να κάνει αυτό που λαχταρά, να βγάλει καινούργιο άλμπουμ δηλαδή, αλλά όλοι γύρω της να απορρίπτουν κάτι τέτοιο ως κακή ιδέα και να επιζητούν το ξεζούμισμα, με το να κάθεται στις δάφνες του παρελθόντος. Η βοηθός να ονειρεύεται να γίνει μουσική παραγωγός, αλλά να χρησιμοποιεί ψέματα και πλάγιους τρόπους, καθώς δεν πιστεύει πως μπορεί κάποιος να την πάρει στα σοβαρά σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. Και η ντίβα εντέλει να αντλεί δύναμη από τη βοηθό – κοίτα κάτι πράγματα ρε παιδί μου.

Και κάτι συμπτώσεις, άπαπαπαπα, τύπου μουσική κωμωδία του Δαλιανίδη στη δεκαετία του '60, με τα φσιτ, μπόινγκ κι έτσι. Και κάτι ανατροπές, τόσο τραβηγμένες από τα μαλλιά, που θέλεις να μείνεις καραφλός, γιατί πονάς από το πολύ τράβηγμα. Γιατί; Γιατί να πρέπει οι δύο τραγουδιστές της ταινίας να είναι αυτό που είναι και να αποκαλύπτεται όλο αυτό στο φινάλε; Εννοείται, τα γατόνια πιάνουν την κατάσταση περίπου στη μέση, αλλά τεςπα. Και σε ποιον κόσμο μπορεί μια ντίβα να λέει επί σκηνής στη βοηθό της «ευχαριστώ»; Ήμαρτον κάπου, εκεί λύγισα, όχι άλλο κάρβουνο! Να σας πω όμως κάτι και να την κάνω γυριστή; Παρά τις φρικαλέες επιλογές στο σενάριο, που τα ταιριάζει όλα με το ζόρι και τα τυλίγει με έναν εντυπωσιακό φιόγκο, παρά την ατολμία, δεδομένη σε ότι αφορά το σενάριο αλλά και η σκηνοθετική δεν πάει πίσω, που θέλει όλοι οι ήρωες να κερδίζουν αυτό που θέλουν χωρίς προσπάθεια, χωρίς ρίσκο, χωρίς ποτέ ουσιαστικά να κινδύνεψαν να χάσουν κάτι, παρά τα κλισέ και τα κρύα αστεία, αυτή είναι μια κακή ταινία που στο τέλος δεν με χάλασε!

Ίσως να ευθύνεται γι' αυτό η πολύ καλή Tracee Ellis Ross. Ίσως επίσης να με επηρέασε που η Dakota δεν είναι κακή στο ρόλο της και μου αρέσει που ο χαρακτήρας της φιλάει με το χέρι της το πορτρέτο της Aretha Franklin κάθε φορά που το βλέπει. Ίσως να φταίει η ενδιαφέρουσα μουσική επένδυση, με τα πασίγνωστα μουσικά κομμάτια και μερικά όχι και τόσο πασίγνωστα αλλά και με τις διασκευές τους. Ο Kelvin Harrison Jr. που έθελξε στο «Luce» και το «Waves» εδώ δεν κάνει τίποτε το φοβερό και ο Eddie Izzard είναι μια τσόντα τύπου Elton John, που δεν προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο. Η ταινία δεν πιάνει μια υψηλή νότα (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος της). Μια παραφωνία είναι. Στην τελική, όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πάρα πολύ χειρότερα. Αν σας αρκεί αυτό για να επιλέξετε να δείτε την ταινία...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιουλίου 2020 από την Tulip Ent.!

Δεν μπορώ μανούλα μ’, δεν μπορώ,
αχ συρε να φέρεις το γιατρό

του zerVo (@moviesltd)

Χριστούγεννα λέει ε? Ευαίσθητη χορδή χτυπάει αυτό το καμπανάκι του Τζινγκλ Μπελς. Ο λόγος πολύ απλός, αφού έχει εξελιχθεί σε ένα δεκαπενθήμερο διπλού ύφους, κατά το οποίο ο μισός πληθυσμός, οι προνομιούχοι αδειούχοι δηλαδή, περνούν μπέικα και ο άλλος μισός, οι σκλάβοι, με τρεις Κυριακές ανοιχτά μαγαζιά και νυχθημερόν αχθοφορία αγαθών, απλά τους υπηρετούν. Καθεστώς που δεν ίσχυε ποτέ στα μέρη μας, αφού ακόμη και οι δεξιότερες των Κυβερνήσεων είχαν φροντίσει να διασφαλίσουν τα δικαιώματα των εργαζομένων, αλληλέγγυα τάση που προφανώς εξανεμίστηκε στην διαδικασία του εξαμερικανισμού της κοινωνίας μας. Συνεπώς με συνεχή δουλειά τεσσάρων εβδομάδων, τι σόι Κρίστμας να γιορτάσεις όταν τα ποδαράκια σου έχουν μελανιάσει από την ορθοστασία. Εγώ είμαι με τον Γιατρό. Φανατικός του! Απλά όσα έχει να μας πει, θα μπορούσε να μας τα κάνει λιανά σε ένα πεντάλεπτο και όχι σε μιάμιση ώρα...

Παραμονή Χριστουγέννων στο λαμπερό Παρίσι και ο μοναχικός μεσήλικας Σερζ είναι ένας από τους ελάχιστους εν υπηρεσία γιατρούς εκτάκτων περιστατικών, που περιδιαβαίνει τους γιορτινούς δρόμους της Πόλης του Φωτός. Λογικό κι επόμενο είναι, οι κλήσεις που λαμβάνει από τους κατά τόπους ασθενείς, να βαρούν ακατάπαυστα, σε σημείο που να μην προλαβαίνει καν να επισκέπτεται τους δύσμοιρους αρρώστους στα σπίτια τους. Όπως και να μην βρίσκει το ελάχιστο χρονικό κενό, να απολαύσει, μέσα στην μοναξιά του, έστω ένα γεύμα, συνοδευόμενο από λίγο κρασί. Λίγο..? Εντάξει, δυο ποτηράκια παραπάνω, αφού του αρέσει να το τσούζει ενίοτε.

Σαν να μην του έφτανε ο φόρτος εργασίας του μουντρούφλη, ένα λουμπάγκο που τον είχε προειδοποιήσει από νωρίς, ήλθε για να δέσει το γλυκό. Αδυνατώντας πλέον ακόμη και να κινηθεί, πρέπει οπωσδήποτε να βρει μια λύση, αφού οι περιπτώσεις που τον καλούν κατ οίκον είναι ιδιαίτερα σοβαρές. Κι αφού δεν γίνεται ο ίδιος να βγει από το αυτοκίνητο, θα σκαρφιστεί να ντύσει Δόκτορα έναν περαστικό ντελίβερη, τον Μαλέκ, έναν καλόκαρδο νεαρό αραβικής καταγωγής, στον οποίο θα δίνει οδηγίες ιατρικής περίθαλψης μέσω ακουστικού στο κινητό του!

Η ιδέα την πλακίτσα της την έχει. Ειδικά όταν λαμβάνει χώρα για πρώτη φορά η μεταμφίεση του μεταμεσονύκτιου διακινητή φαγητών (σκλάβου στην ίδια κατηγορία που προανέφερα) σε Sos Γιατρό, το αποτέλεσμα είναι διασκεδαστικό, ακόμη κι αν η συγκεκριμένη ρουμπρίκα με τον τύπο που έχει βαρυστομαχιά είναι κάπως. Στην πορεία της βραδιάς βέβαια, ο φιλαράκος μας θα πάρει το κολάι και σταδιακά, με το μπλουτούθ στο αφτί, θα βρει τον ρυθμό και θα κάνει τις σωστές διαγνώσεις, που θα βγάλουν τόσο αυτόν, όσο και το Φραντσέζικο ΕΣΥ ασπροπρόσωπο.

Αυτό δεν σημαίνει όμως πως εμείς δεν γινόμαστε μάρτυρες ενός επαναληπτικού σκηνικού, που αρχινάει αγωνιωδώς για το πως θα τα καταφέρει ο Docteur? να κουράρει κάθε περίπτωση, για να καταλήξει στο γνώριμο πετυχημένο αποτέλεσμα. Κι εκεί λίγο πριν το μέσιασμα επέρχεται λογικά ο κορεσμός, απούσης της έκπληξης και των καινούργιων χιουμοριστικών ιδεών που θα κρατήσουν τα μάτια του θεατή σε εγρήγορση μέχρι τέλους. Στο μεταξύ στα σκετσάκια θα παρεμβληθεί και η αναμενόμενη για Γαλλικουριά δραματική υποιστορία, οπότε το πράγμα θα περιπλακεί, ελάχιστα προτού ο Μαλέκ κληθεί να ξεγεννήσει μια single μετανάστρια.

Φυσικά πάνω από όλα αυτά τα φαιδρά που τρέχουν στην καρδιά του Μονπαρνάς, στο διάβα της πλοκής, έρχεται σαν ο από μηχανής Θεός να καλύψει την κάθε ατέλεια, δυσμένεια, υπερκόπωση και φάρσα, το γιορτινό πνεύμα. Εκείνο ακριβώς δηλαδή, που σε κάνει ακόμη και εξαντλημένο ράκος από το κάτεργο, να υψώνεις το ποτήρι για να ψελλίσεις τα Χρόνια Πολλά στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Από συνήθειο πιο πολύ. Και για να μην νιώσεις στην απόξω, αυτής της κίβδηλης, φτιαχτής χαράς.

Η τρίτη σκηνοθετική απόπειρα του Tristan Séguéla, έχει μια ροή, διαθέτει ένα χιούμορ κάπως ιδιαίτερο, αλλά εξαντλείται πολύ γρήγορα, καταλήγοντας σαν μια υπερξεχειλωμένη μικρού μήκους. Τουλάχιστον οι δύο βασικές πρωταγωνιστικές παρουσίες, δένουν αξιοπρεπώς στο εκράν, ορίζοντας τα άκρα αντίθετα της τσακισμένης ψυχοσύνθεσης του μοντέρνου είλωτα. Ο κυνικός γιατρός που η βάρδια του δεν τερματίζει ποτέ, με την μορφή του πιο αγαπημένου μου από τους Les bronzés, πεπειραμένου Michel Blanc, στήνει ένα ευχάριστο δίδυμο με την καλοσυνάτη του μελαψού διανομέα, πρωτοεμφανιζόμενου Hakim Jemili, ώστε να μην πούμε πως ο χρόνος παρακολούθησης που ξοδέψαμε, πήγε ολοκληρωτικά χαμένος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουλίου 2020 από την Spentzos Films!