Movies Ltd

«Ότι είναι αληθινό, είναι και όμορφο». Χμ...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

«Life's what you make it», που έλεγαν και οι Talk Talk...

Αυτή είναι μόλις η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του γεννημένου στην Κολωνία 46χρονου σκηνοθέτη, του οποίου το πλήρες όνομα είναι Florian Maria Georg Christian Graf Henckel von Donnersmarck! Η πρώτη ήταν η γυρισμένη το 2006 ταινία που τον έκανε διάσημο «Οι ζωές των άλλων» (Das Leben der Anderen), η οποία τιμήθηκε με το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Βασικός πρωταγωνιστής της ήταν ο Sebastian Koch, που και στην τελευταία του ταινία έχει έναν από τους τρεις βασικούς ρόλους. Πολλοί Έλληνες θεατές θα τον θυμούνται από το ρόλο του ως Ιωάννη Βαρβάκη στο... έπος του Γιάννη Σμαραγδή (μόνον επικές βιογραφίες γυρίζει ο θεούλης) «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι»! Η δεύτερη ταινία του von Donnersmarck ήταν η χολιγουντιανή του απόπειρα με τίτλο «The Tourist» (2010) με πρωταγωνιστές τους Johnny Depp και Angelina Jolie.

Η ταινία Μη Χαμηλώνεις Το Βλέμμα (Werk Οhne Autor) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2018, στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου κέρδισε και δύο βραβεία ήσσονος σημασίας – κι όχι από την επίσημη κριτική επιτροπή. Γενικά έλαβε μέρος σε πάρα πολλά φεστιβάλ, ενώ ήταν υποψήφια για δύο Όσκαρ: ξενόγλωσσης ταινίας και φωτογραφίας για τον Caleb Deschanel.

Η υπόθεση: 1937, Δρέσδη. Ο πιτσιρικάς Κουρτ επισκέπτεται με την ανήσυχη πνευματικά νεαρή θεία του μιαν έκθεση ζωγραφικής, μέσω της οποίας το κυρίαρχο τότε στη Γερμανία ναζιστικό καθεστώς, καταδικάζει τους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής ως εκφυλισμένους. Η θεία του, η Ελίζαμπεθ, ουσιαστικά του δίνει διέξοδο για τις δικές του καλλιτεχνικές ανησυχίες. Όμως, το ελεύθερο πνεύμα της δεν περνάει απαρατήρητο από το ναζιστικό καθεστώς. Με την υποψία σχιζοφρένειας η Ελίζαμπεθ ουσιαστικά συλλαμβάνεται, κλείνεται σε κλινική και ο διάσημος γυναικολόγος Καρλ Ζέεμπαντ, μέλος των SS, την στειρώνει, με υποσημείωση για περαιτέρω «δράσεις» αν το κρεβάτι που πιάνει η έρημη Ελίζαμπεθ απαιτηθεί για τη φροντίδα κάποιου ναζί φαντάρου...

Ο πόλεμος τελειώνει, η Δρέσδη βομβαρδίζεται, η Γερμανία χωρίζεται στα δύο, ο Κουρτ μεγαλώνει και πηγαίνει στη Σχολή Καλών Τεχνών της Δρέσδης (που πλέον ανήκει στην Ανατολική Γερμανία), όπου διδάσκεται τον Σοσιαλιστικό Ρεαλισμό. Παράλληλα, γνωρίζει και ερωτεύεται την Ελίζαμπεθ – ή Έλι – μια φοιτήτρια που σπουδάζει μόδα. Πατέρας της Έλι είναι ο Ζέεμπαντ! Ο οποίος, από ένα γύρισμα της τύχης, κατορθώνει να κρύψει το ναζιστικό του παρελθόν και να γίνει σημαίνον πρόσωπο στην Ανατολική Γερμανία. Ο γιατρός δεν βλέπει με καλό μάτι τη σχέση της κόρης του με τον νεαρό Κουρτ. Και κανείς από τους τρεις τους δεν γνωρίζει πως οι ζωές τους συνδέονται με πολύ παράξενο τρόπο...

Η άποψή μας: Ξεκινώ με έναν αφορισμό, έτσι για να τσιμπήσουμε κανά like παραπάνω: όσο ταλαντούχος storyteller είναι ο Florian Henckel von Donnersmarck τόσο μπερδεμένος έως και ύποπτος ιδεολογικά μπορεί να χαρακτηριστεί! Χα! Έχω την προσοχή σας τώρα; Πάμε στο παρασύνθημα. Αρχικά, μερικά (ακόμα) πληροφοριακά: η ταινία βασίζεται (χαλαρά όμως, έχει σημασία) στη ζωή του Γερμανού εικαστικού Gerhard Richter, ο οποίος την αποκήρυξε, χαρακτηρίζοντάς την «κακοποίηση και διαστρέβλωση» της βιογραφίας του. Ενώ στην αμερικάνικη ταινία του στόχος του von Donnersmarck ήταν καθαρά η διασκέδαση, στις γερμανικές του ταινίες φαίνεται να εξισώνει τον ναζισμό με τον κομουνισμό. Εντάξει, όχι με τον τρόπο που εκτρωματικά αποφάσισε πρόσφατα το ανιστόρητο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά τον βλέπεις καθαρά να έχει μια κλίμακα: ναζισμός = το απόλυτο κακό, κομουνισμός = φτου κακά, καπιταλισμός = είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.

Οι ναζί μωρέ ήταν εγκληματίες, και οι κομουνιστές, ναι και οι κομουνιστές, δεν επέτρεπαν την ελεύθερη έκφραση μωρέ, αχ, τι ωραία στο Ντίσελντορφ, έκανες ό,τι γούσταρες, αλλά να μωρέ, γαμημένα φράγκα, τι α' κανς, α κάτς να μαλώεις; Κι επειδή οι εποχές δεν είναι αθώες (θα μου πεις, και πότε ήταν;) κι επειδή υπάρχει μια γενικότερη προσπάθεια διαστρέβλωσης της αλήθειας και εκ νέου επανεγγραφής της ιστορίας από τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, πλησιάστε με προσοχή και υποψιασμένοι. Ας πούμε κάτι ακόμα πάνω σε αυτό: ο ελληνικός τίτλος της ταινίας προέρχεται από την προτροπή της θείας στον μικρό Κουρτ να μην αποστρέφει το βλέμμα του από την αλήθεια γιατί «Ότι είναι αληθινό, είναι και όμορφο». Ακούγεται ωραίο, έτσι; Και η σκηνή στην οποία ακούγεται είναι από τις δυνατές της ταινίας – βοηθάει σε αυτό τόσο η ερμηνεία όσο και η παρουσία της πανέμορφης Saskia Rosendahl σε αυτήν. Εντέλει, όμως, η φράση είναι μια μπούρδα.

Λαϊκίστικα θα πω: η εισβολή των Τούρκων στη Συρία είναι αληθινή – είναι όμορφη; Ο Μπογδάνος είναι βουλευτής – είναι αλήθεια – είναι όμορφη; Κι άλλα, εκατομμύρια παραδείγματα που κάνουν σκόνη την ταυτόχρονα βαρύγδουπη και απλοϊκή αυτή φράση. Anyway. Έχει μπόλικες αφέλειες οι ταινίες και ξανατονίζω, έχει θέμα σε ότι αφορά την πολιτική ματιά με την οποία εξετάζει τα γεγονότα. Αλλά, δεν μπορώ παρά να βγάλω το καπέλο μου στον σκηνοθέτη για το ότι μας δείχνει επί της μεγάλης οθόνης 30 χρόνια της νεώτερης γερμανικής ιστορίας μέσω μιας ταινίας που κρατάει πάνω από 3 ώρες (!!!) και δεν σε αφήνει να βαρεθείς ούτε δευτερόλεπτο! Τρομερός αφηγητής ιστοριών.

Κι ας μην αξιοποιεί στο έπακρο ή όσο τις αξίζει το πραγματικό του όπλο: τις γυναίκες πρωταγωνίστριες. Τη νεαρή θεία Ελίζαμπεθ. Την υπέροχη σύζυγο Έλι. Τη γυναίκα του γιατρού. Τη μητέρα του Κουρτ. Τις αφήνει εντέλει στο περιθώριο, αναδεικνύοντας μόνο την ομορφιά τους – ιδίως για τις δύο πρώτες, που έχουν και πολλές (αισθητικά άψογες) γυμνές σκηνές. Προχωράμε. Από τη μία, η ιστορία της Γερμανίας. Από την άλλη, η ιστορία ενός καλλιτέχνη άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορία της χώρας του. Παράλληλα, μια πολύ δυνατή ίντριγκα, που αγγίζει όρια μελοδράματος, του καλού, του νταγκλας-σερκικού, του πρόστυχου. Και ταυτόχρονα έχουμε και μια σπουδή στην έννοια της τέχνης. Τι είναι τέχνη; Πώς η πολιτική μπορεί να ερμηνεύσει την τέχνη και πως η τέχνη μπορεί να παράξει πολιτική; Πώς μπορεί ένας καλλιτέχνης να βρει την ταυτότητά του; Ο νεωτερισμός στην τέχνη είναι αναγκαίος και σε πόση... ηλιθιότητα μπορεί να οδηγήσει όταν γίνεται αυτοσκοπός; Πώς μπορεί να ξεχωρίσει ένας καλλιτέχνης όταν όλα έχουν ειπωθεί; Πώς μπορεί να γίνει γνωστός ένας ζωγράφος όταν όλα έχουν... ζωγραφιστεί; Πώς μπορεί να πεις ότι αξίζει μια ταινία όταν έχουν γυριστεί τόσα αριστουργήματα; Πώς μπορείς να βρεις την ταυτότητά σου; Μα... όταν την χάνεις! Αυτό λέει ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας: στην κυριολεξία σημαίνει: «(καλλιτεχνικό) έργο χωρίς συγγραφέα». Ποιανού είναι το έργο; Του αγνώστου. Τω αγνώστω θεώ.

Και ο ήρωάς μας προκαλεί σούσουρο όταν φτιάχνει κάτι τόσο απλό, που θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας. Ο Caleb Deschanel υπογράφει μια από τις καλύτερες δουλειές του στη διεύθυνση φωτογραφίας, στο όριο της... παρεξήγησης, ο Max Richter είναι σταθερά καλός σε ότι κι αν υπογράψει σε σάουντρακ, υπάρχουν πολλές όμορφες σκηνές στην ταινία όπως πχ η τελευταία με το φως και το κορνάρισμα των λεωφορείων – σαν μία από τις αρχικές, για να κλείσει ο κύκλος, η σκηνή πριν τον βομβαρδισμό της Δρέσδης, η σκηνή με τον καθηγητή στο Ντίσελντορφ (που παραπέμπει στον Joseph Beuys) να βάζει φωτιά σε δύο προεκλογικές αφίσες τοποθετημένες πάνω σε καβαλέτα, με αντιπάλους τον Αντενάουερ του συντηρητικού CDU και τον Μπραντ του σοσιαλδημοκρατικού (κρύβε λόγια) SPD κι άλλες πολλές.

Σε ότι αφορά τις ερμηνείες, ο Sebastian Koch στο ρόλο του ναζί που «πάει με όλα» σαν την κοκακόλα ένα πράμα, και δεν νιώθει ποτέ τύψεις για ό,τι κακό προκαλεί – ακριβώς επειδή δεν καταλαβαίνει ότι προκαλεί κακό, δίνει μία από τις λιγότερο ενδιαφέρουσες (για να το θέσουμε ευγενικά) ερμηνείες του, καθώς επιλέγει το στιλ «ατσαλάκωτος δαίμονας», ο (πρωταγωνιστής) Tom Schilling, τον οποίο γνωρίσαμε με το «Oh Boy» σε μια πολύ καλύτερη στιγμή του, δείχνει λίγος για το βάρος του ρόλου που κουβαλάει, η Paula Beer κουβαλάει κάτι υπέροχα αυθεντικό με ρίζες ενζενί του παρελθόντος (δεν την διάλεξαν τυχαία τόσο ο Ozon για το υπέροχο «Frantz» όσο και ο Petzold για το ριζοσπαστικό «Transit»), η Saskia Rosendahl είναι έρωτας, ενώ σε μικρούς ρόλους βλέπουμε τον γνωστό από το τηλεοπτικό φαινόμενο «Dark» Oliver Masucci, στο ρόλο του καθηγητή (η εμβόλιμη ιστορία που αφηγείται, για το πως άνθρωποι που πήγε να βομβαρδίσει τον περιποιήθηκαν με λαρδί και τσόχα, είναι εξαιρετική, και θα μπορούσε να γίνει μια χαρά ταινία από μόνη της) και τον πρωταγωνιστή της τελευταίας ταινίας του Fatih Akin, τον Jonas Dassler, στο ρόλο του αδελφού της «θείας» Ελίζαμπεθ. Κατακλείδα: πολλές οι αντιρρήσεις, μπόλικες οι αφέλειες, μεγάλη η διάρκεια αλλά και αδιανόητα σπουδαία ικανότητα στην αφήγηση ιστοριών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

του zerVo (@moviesltd)

Θεωρώ εαυτόν πολύ τυχερό που το έζησα ζωντανά, αυτό το υπέρτατο ποδοσφαιρικό σόου, εκείνο το ζεστό απόγευμα του Ιούνη του 86. Πρέπει για εκείνη την μοιραία φάση, του ματς που σήμαινε πολλά περισσότερα από μια απλή ποδοσφαιρική αναμέτρηση, κάπου στο 50ο λεπτό, να έχουν γραφεί δισεκατομμύρια λέξεων, γύρω από τον τρόπο που κογιόναρε του φουκαρά τον Πίτερ Σίλτον. Κοροϊδία, σφάλμα, απάτη, κόλπο, αγυρτεία, πλάνη, κατεργαριά. κομπίνα, μπαμπεσιά, λοβιτούρα, ξεγέλασμα, δόλος, πουστιά, ματσαράγκα, μαϊμού, μούφα. Την λέξη ΑΚΥΡΟ δεν την έχει εκστομίσει κανείς. Μπορείς να διαβάσεις όλους τους τόμους των χρονικών της μπάλας, ουδείς έχει πει πως το γκολ δεν μετρά, πλαγίως μπορεί να έχει καταγράψει τα πάντα, ευθέως όμως τίποτα! Ξέρεις γιατί? Τον Θεό δεν γίνεται ποτέ να τον ακυρώσεις, να τον απορρίψεις, να τον αμφισβητήσεις, να τον κοντράρεις. Μόνο τον αποδέχεσαι. Όπως είναι!

5 Ιουλίου 1984. Μετά από δύο στείρες χρονιές στην Καταλονία, φορώντας την στολή των Μπλαουγκράνα, στην πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη κατόπιν της μεταπήδησης από την Μπόκα, ο Αργεντίνος σούπερ αστέρας, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, είναι πανέτοιμος για την παρουσίαση του, μπροστά στο φανατισμένο κοινό των οπαδών της Νάπολι, έχοντας πάρει μόλις μετεγγραφή για την, δίχως το παραμικρό στέμμα, ομάδα του Ιταλιάνικου Νότου. Μπροστά σε 80 χιλιάδες κόσμου που βρίσκεται σε παραλήρημα, ο Πίμπε Ντ' Όρο θα δώσει μια και μοναδική υπόσχεση, να μετατρέψει τους Παρτενοπέι από κομπάρσους, σε κυρίαρχους του Καμπιονάτο.

Όρκο τιμής, που στα κατοπινά χρόνια, ο μεγαλύτερος αρτίστας που γνώρισε ποτέ το παγκόσμιο φούτμπολ, όχι απλά θα τηρήσει, οδηγώντας τους ανύπαρκτους μέχρι πρότινος Ναπολιτάνους, σχεδόν ολομόναχος στην κατάκτηση δύο πρωταθλημάτων, αλλά θα τους φτάσει ίσαμε την Ευρωπαϊκή καταξίωση, προσθέτοντας στην τροπαιοθήκη τους ένα βαρύτιμο τρόπαιο της UEFA. Ανατρέποντας έτσι τα δεδομένα, τόσο τα ποδοσφαιρικά, μα, κυρίως αυτά του κοινωνικού χαρακτήρα, μεταθέτοντας το ενδιαφέρον της ατζούρας κοινής γνώμης, στην θλιβερή, απαξιωμένη και σε διαρκή οικονομική απόγνωση Καμπανία, αποσπώντας τα σκήπτρα από τις κραταιές δυνάμεις του Βορρά, Γιούβε, Μίλαν, Ίντερ.

Σχίζοντας μαζί την χώρα στα δύο, κατόρθωμα που δεν έχει πετύχει κανείς ποδοσφαιριστής στα εκατόν τόσα χρόνια που οι εντεκάδες απλώνονται αγωνιστικά στα τερέν. Εκείνο το θρυλικό Μουντιαλικό καλοκαίρι του Ιτάλια Νοβάντα, όταν ο εστεμμένος Ντιεγκίτο, λίγο πριν πάρει την απόφαση να αποσυρθεί από τους γαλάζιους, σε έναν από τους πλέον ιστορικούς ημιτελικούς των Παγκοσμίων Κυπέλλων, θα πάρει μαζί του το φλεγόμενο κοινό του Σάο Πάολο, που θα αποφασίσει να υποστηρίξει στον νοκ άουτ αγώνα την Αρχεντίνα, αντί για την οικοδέσποινα πατρίδα του. Μοναδικό φαινόμενο, ανεπανάληπτο. Που πίσω του κρύβει τόσα πολλά σοσιολογικά δεδομένα.

Όλα αυτά που επιχειρεί να προσεγγίσει μέσα από την βιογραφική αναφορά του μέσα από το εντυπωσιακό αφιέρωμα στον σπουδαιότερο μπαλαδόρο που είδαν ποτέ τα μάτια μας Diego Maradona. Πίσω από τις γραμμές, πέρα από τις ντρίμπλες, τις λόμπες, τα μαγικά πλασέ, με βοηθό σπάνιο αρχειακό υλικό που δεν έχει προβληθεί (στο μεγαλύτερο μέρος του) ποτέ, ο φημισμένος ντοκιμανερίστας Asif Kapadia, επιχειρεί να προσεγγίσει το κοινωνικό γίγνεσθαι που τρέχει παράλληλα με την φιγούρα του κοντούλη παικταρά με την αφάνα, που μεγάλωσε στις τρισάθλιες φαβέλες του Μπουένος Άιρες. Λόγος που αναμφίβολα τον έσπρωξε να ντυθεί την ουράνια στολή με το N στο στήθος, εκπροσωπώντας έτσι έναν τόπο που για όλους τους άλλους, τους κατέχοντες, δεν είναι παρά ο υπόνομος, ο οχετός, η βρομιά μιας χώρας κατά τα άλλα πλούσιας και ανθηρής. Το υποτιμητικό "Καλώς ήλθατε στην Ιταλία", πανό των οπαδών του πλούσιου, βιομηχανικού Βορρά, είναι εκείνο που θα σημάνει στην ψυχή του Ντιέγκο το καμπανάκι, για να παλέψει να κάνει υπερήφανους, τους εξαθλιωμένους από την φτώχεια ναπολιτάνους. Και μα τον Θεό, το έκανε στ αλήθεια!

Η ταινία καλύπτει χρονικά ένα τεράστιο εύρος της πορείας του Μαραντόνα, προσπερνώντας συνοπτικά τις διαδρομές του στους Αρχεντίνος Τζούνιορς που πρόσφεραν στην φαμίλια του ένα ολόκληρο διαμέρισμα για να εγκατασταθεί μακριά από την πανβρώμικη και λασπωμένη Βίγια Φιορίτο, στο Λα Μπονμπονέρα που πάντα έχει στο πάνω μέρος της καρδιάς, στο άψυχο Νουέβο Κάμπο, εκεί που μια ύπουλη κλωτσιά του Γκοικοετσέα, λίγο έλειψε να του κοστίσει την μετέπειτα καριέρα. Τα επτά συνεχόμενα έτη στην Νάπολι, που συνοδεύτηκαν εκτός από τους γιγάντιους θριάμβους, με εξίσου τεράστιες απογοητεύσεις, κυρίως στον αχάριστο τρόπο που του συμπεριφέρθηκε η διοίκηση της ομάδας και ο διαβόητος πρέζιντεντ Φερλαίνο. Πέρα από τις προπονήσεις και τα σπουδαία ματς, παρακολουθούμε τις διασυνδέσεις του ποδοσφαιριστή με τον υπαρκτό υπόκοσμο της πόλης, τα υψηλόβαθμα στελέχη της Καμόρα που τον πήραν υπό την προστασία τους, τους ευκαιριακούς ερωτικούς δεσμούς του εκτός του επίσημου, που είχαν σαν αποτέλεσμα και ένα σκάνδαλο με την ύπαρξη ενός εξώγαμου, μα κυρίως την πτώση του Ντιέγκο στις ναρκωτικές ουσίες. Γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή της καριέρας του, την αποπομπή του από την διεθνή ομοσπονδία και την βάναυσης τιμωρία του για περισσότερο από ένα χρόνο, λόγω της χρήσης κοκαΐνης.

Συμβάντα λίγο έως πολύ γνωστά σε όσους παρακολούθησαν από κοντά ολάκερο το διάβα αυτού του χαρισματικού ζογκλέρ, από τα φτωχικά σοκάκια της πρωτεύουσας της Αργεντινής, μέχρι το κατάμεστο Αζτέκα που ζητωκραύγαζε το όνομα του, λίγο πριν εκείνος σηκώσει στον Μεχικάνικο ουρανό του χρυσαφένιο τρόπαιο του πρωταθλητή κόσμου. Υπέροχες στιγμές, καταπληκτικές εικόνες όπου παρεμβάλλονται σε γεμάτες καίριες πληροφορίες (ακουστικές, όχι οπτικές) συνεντεύξεις τους προσωπικότητες που βρέθηκαν πολύ κοντά στον σταρ, η αγαπημένη του Κλαούντια Βιγιαφάνε, ο προσωπικός του γυμναστής Σινιορίνι, ο κορυφαίος ρεπόρτερ Ντανιέλ Αρκούτσι, ο αγαπημένος του συμπαίκτης στην Νάπολι Τσίρο Φεράρα, οι γονείς του. Τεκμηρίωση κάτι περισσότερο από πλήρης, ακόμη και για φανς του ποδοσφαίρου, που έχουν βιώσει τις περισσότερες στιγμές που αναφέρεται το φιλμ.

Ακόμη μια έξοχη προσπάθεια δηλαδή από τον μετρ του είδους Λονδρέζο ντιρέκτορα, μετά από τις εξίσου συγκινητικές αναφορές του στην Amy (Winehouse) και στον (Ayrton) Senna, σε μια πληρέστατη αναφορά στον Μάγο, που μέσα σε ελάχιστες στιγμές μεταβλήθηκε από είδωλο σε απαξιωμένη καρικατούρα. Το κοντράστ της μετά βαΐων και κλάδων άφιξης του στους πρόποδες του Βεζούβιου, σε σχέση με την εξευτελιστική άδεια φυγή του, σπαράζει την ψυχή ακόμη και του πιο ανάλγητου θεατή. Ο Ντιέγκο, στα 58 του πια, υπερδιπλάσιος σε μέγεθος από τις ημέρες των θριάμβων, εν μέρει αποτοξινωμένος, δεν αφήνει ποτέ το τόπι μακριά από εκείνο το μαγικό αριστερό πόδι, που σε έκανε να μην μπορείς να πιστέψεις τι μπορεί να κατορθώσει. Επαναστάτης, λέει. Ήρωας, μπορεί, για ένα ολάκερο έθνος, για μια πόλη κατακερματισμένη. Ρισκαδόρος, ενδεχόμενα, αν και η τύχη πάντα βοηθά τους τολμηρούς και τους μεγαλοφυείς. Σίγουρα Θεός. Σίγουρα!

Κάποιες αντανακλάσεις είναι φονικές! Ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ που ξετυλίγει τα κίνητρα και τη δράση ενός κατά συρροή δολοφόνου με πολλαπλές προσωπικότητες είναι το περιπετειώδες φιλμ Ο Κυνηγός της Νύχτας (Night Hunter / Nomis). Η ταινία είναι το φιλόδοξο κινηματογραφικό ντεμπούτο του σεναριογράφου και σκηνοθέτη David Raymond. Ένας ταλαιπωρημένος αστυνομικός, το αστυνομικό σώμα στο οποίο ανήκει και ένας αυτόκλητος τιμωρός εμπλέκονται σε μία επικίνδυνη συνωμοσία που σχετίζεται με τη σύλληψη ενός άρρωστου άντρα, ο οποίος συνδέεται με απαγωγές και δολοφονίες γυναικών.

Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Henry Cavill (Άνθρωπος από ατσάλι) και ο βραβευμένος με Όσκαρ Ben Kingsley (Gandhi), ενώ το καστ συμπληρώνουν και οι Alexandra Daddario, Stanley Tucci, Minka Kelly Και Nathan Fillion.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

Στενές επαφές γουναρικού τύπου! Παράξενα φώτα πάνω από την ήσυχη πόλη του Μόσινγκχαμ σηματοδοτούν την άφιξη ενός μυστηριώδους επισκέπτη. Μία άτακτη και αξιαγάπητη εξωγήινη , η ΛΟΥ-ΛΑ, προσγειώνεται κατά τύχη στην Φάρμα, και ο Σον αρπάζει αμέσως την ευκαιρία για μια γαλαξιακή περιπέτεια με αποστολή να βοηθήσει την ΛΟΥ-ΛΑ να γυρίσει σπίτι της. Η ΛΟΥ-ΛΑ με τις μαγικές εξωγήινες δυνάμεις της εκτός ελέγχου κάνει την μία καταστροφική σκανδαλιά μετά την άλλη και ο Σον θα πρέπει να οδηγήσει την φίλη του σε ένα ταξίδι μέσα στο δάσος για να βρουν το χαμένο της διαστημόπλοιο. Ταυτόχρονα μια μυστηριώδης κρατική Αντί-Εξωγήινη Υπηρεσία τους καταδιώκει. Θα μπορέσουν να βρουν το διαστημόπλοιο πριν να είναι αργά; Όλα αυτά τα αστεία συμβαίνουν στην καινούργια animation δημιουργία του φημισμένου στούντιο Aardman, Σον το Πρόβατο: Φαρμαγεδών (A Shaun the Sheep Movie: Farmageddon) που σκηνοθετούν οι Will Becher και Richard Phelan.

Στο φιλμ ακούγονται οι φωνές των Justin Fletcher, John Sparkes, Amalia Vitale.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Αρνείται να ποζάρει! Με συμμετοχή στα μεγαλύτερα κινηματογραφικά φεστιβάλ της γης, όπως του Τορόντο, της Νέας Υόρκης αλλά και των Καννών εκεί που απέσπασε το τιμητικό βραβείο Καλύτερου Σεναρίου, έρχεται το δράμα εποχής Το Πορτρέτο Μιας Γυναίκας Που Φλέγεται (Portrait de la jeune fille en feu) που υπογράφει η Γαλλίδα σκηνοθέτις Céline Sciamma. Βρετάνη, 1770. Η Μαριάν, μια ζωγράφος αναλαμβάνει το γαμήλιο πορτρέτο της Ελοΐζ, μίας νέας γυναίκας που μόλις άφησε το Μοναστήρι. Η Ελοΐζ αρνείται να παντρευτεί και η Μαριάν θα πρέπει να την ζωγραφίσει χωρίς η ίδια να το γνωρίζει.Καθημερινά την παρατηρεί διακριτικά ώστε να την ζωγραφίσει μυστικά.

Πρωταγωνιστούν οι Adèle Haenel, Noémie Merlant, Valeria Golino.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Spentzos Films!

Όταν είσαι στο γήπεδο, η ζωής σβήνει, ο κόσμος σβήνει! 5 Ιουλίου 1984: ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα φτάνει στη Νάπολι με την πλέον πολυδάπανη μεταγραφή στην παγκόσμια ποδοσφαιρική ιστορία και για τα επόμενα επτά χρόνια κατακτά τα πάντα. Το απόλυτο είδωλο του σύγχρονου ποδοσφαίρου και η πιο παθιασμένη και επικίνδυνη πόλη της Ευρώπης γίνονται οι ιδανικοί παρτενέρ. Στο γήπεδο, ο Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν μια ιδιοφυΐα. Έξω από αυτό τον αντιμετώπιζαν σαν θεό. Όλα είχαν κάτι από το υλικό των ονείρων. Όμως υπήρχε και το τίμημα: Ο Ντιέγκο μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε, όσο έκανε θαύματα στο γήπεδο, όμως, ο καιρός περνούσε και πλησίαζαν πιο σκοτεινές μέρες. Η τρίτη ταινία από την Οσκαρική ομάδα, υπό την επίβλεψη του σκηνοθέτη Asif Kapadia πίσω από τα πολυβραβευμένα SENNA και AMY, δημιουργήθηκε μέσα από 500 ώρες λήψεων από το προσωπικό αρχείο του Ντιέγκο Μαραντόνα (Diego Maradona) που προβάλλεται για πρώτη φορά δημόσια.

Το 1981 ο ατζέντης του Μαραντόνα σκέφτηκε να κάνει μια ταινία για εκείνον και έτσι προσέλαβε δυο κάμεραμεν να τον ακολουθούν παντού. Εκατοντάδες ώρες γυρίστηκαν τότε: τα μισά αρχεία ήταν στη Νάπολη και τα άλλα μισά βρίσκονταν σε μια αποθήκη της πρώην γυναίκας του, Κλάουντια. Δεν τα είχε ακουμπήσει κανείς για τριάντα χρόνια. Έτσι, όλο το υλικό της ταινίας προέρχεται από τους προσωπικούς του κάμεραμεν.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Weird Wave!

Κάποια εγκλήματα είναι τόσο απάνθρωπα, που μόνο η τέχνη μπορεί να τα απεικονίσει! Ο βραβευμένος με Όσκαρ για τις Ζωές των Άλλων, Florian Henckel von Donnersmarck, εμπνέεται από αληθινά γεγονότα που διατρέχουν τρεις δεκαετίες γερμανικής ιστορίας και παρουσιάζει την συναρπαστική ταινία Μη Χαμηλώνεις Το Βλέμμα (Werk Οhne Autor) που ρίχνει φως στην τρέλα και την τραγωδία του 20ου αιώνα μέσα από τη μοίρα τριών ανθρώπων. Ο νεαρός φοιτητής καλών τεχνών Kurt ερωτεύεται την Ellie μια συμφοιτήτρια του. Ο πατέρας της, ο Καθηγητής Seeband, ένας διάσημος γιατρός, απορρίπτει την επιλογή της κόρης του και ορκίζεται να καταστρέψει τη σχέση τους. Αυτό που δεν ξέρει κανείς είναι ότι οι ζωές τους είναι ήδη συνδεδεμένες με ένα σκοτεινό οικογενειακό μυστικό. Υποψήφιο για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, Υποψήφιο για Όσκαρ Διεύθυνσης Φωτογραφίας, Επίσημη Συμμετοχή Διαγωνιστικό Τμήμα, 75ο Φεστιβάλ Βενετίας, Βραβείο Leoncino d’Oro Agiscuola, 75ο Φεστιβάλ Βενετίας.

Στην καθηλωτική αυτή ιστορία πρωταγωνιστούν οι TomSchilling (Oh Boy), Sebastian Koch (The Lives of Others) και Paula Beer (Frantz), συνθέτοντας μία τραγική οικογενειακή ιστορία, που γοητεύει με την αγωνία και τιμά την απελευθερωτική δύναμη της τέχνης. Μία κινηματογραφική εμπειρία που αιχμαλωτίζει τον θεατή και τον συγκινεί, εμπνευσμένη από τη ζωή και το έργο του σπουδαίου Γερμανού καλλιτέχνη Gerhard Richter.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Feelgood Ent.!

Το κλείσιμο του τρίπτυχου! Ο πολυβραβευμένος Patricio Guzmán μετά τα «Νοσταλγώντας το Φως» και το «Μαργαριταρένιο Κουμπί», ο σπουδαίος Χιλιανός σκηνοθέτης ολοκληρώνει την τριλογία της ιστορικής μνήμης με τη νέα του ταινία «Οροσειρά των Ονείρων». Μια σπάνιας σύλληψης τριλογία που συνδέει τις φυσικές επιστήμες, το γεμάτο αντιθέσεις φυσικό τοπίο της Χιλής, την επιτακτική ανάγκη διατήρησης της ιστορικής μνήμης και την ανοικτή πληγή που άφησε στη χώρα η δικτατορία του Πινοσέτ, κλείνει εδώ με την Οροσειρά των Ονείρων (La Cordillera de los Sueños). Έπειτα από το αριστουργηματικό «Νοσταλγώντας το Φως» (2010) και το βραβευμένο με Αργυρή Άρκτο «Μαργαριταρένιο Κουμπί» (2015), ο Patricio Guzmán προσανατολίζει αυτή τη φορά τη sui generis ματιά του στην Κορδιλιέρα, την χαρακτηριστική οροσειρά των Χιλιανών Άνδεων. Με σημείο αναφοράς ένα ακόμα χαρακτηριστικό φυσικό γνώρισμα μιας πατρίδας που ελάχιστα πλέον αναγνωρίζει και παραμένοντας ολοκληρωτικά δοσμένος στο ιδανικό της με κάθε έννοια Αλήθειας, ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ποιητικού και του πολιτικού σινεμά τεκμηρίωσης συνεχίζει μια μοναδική εξερεύνηση στο λεπτό αυτό σύνορο όπου συναντιούνται ο χρονικά αμελητέος ανθρώπινος παράγοντας με την άχρονη Φύση.

Επίσημη συμμετοχή Φεστιβάλ Καννών 2019 - Special Screening, 25ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, Βραβείο Καλύτερου Ντοκιμαντέρ Κάννες 2019.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Οκτωβρίου 2019 από την Ama Films!

Μια δολοφονημένη γυναίκα. Και μια γυναίκα γεμάτη ζωή.

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Κάποτε στη Μογγολία!

Αυτή είναι η 7η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Κινέζος σκηνοθέτης Wang Quan'an, μέλος της «Έκτης Γενιάς» Κινέζων σκηνοθετών. Με τέσσερις από τις ταινίες του (μία εκ των τεσσάρων είναι και ετούτη εδώ) συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Με μία από αυτές, τον «Γάμο της Τούγια» (Tuya de hun shi/ Tuya's Marriage, 2006) κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας. Με μια άλλη, το «Χωριστά μαζί» (Tuan yuan/ Apart Together, 2010) κέρδισε την Ασημένια Άρκτο καλύτερου σεναρίου. Οι δύο αυτές ταινίες, μαζί με το «Αυγό» είναι οι τρεις του ταινίες που έχουν προβληθεί εμπορικά και στη χώρα μας.

Εδώ θα παραθέσουμε το σημείωμα του σκηνοθέτη για την ταινία, έτσι όπως το βρήκαμε στο δελτίο τύπου της ελληνικής εταιρίας διανομής: «Γράφω τα σενάρια για όλες μου τις ταινίες, όμως αυτή τη φορά δεν υπήρχε σενάριο. Στη Μογγολία όσα είδα ξεπερνούν τα όρια της γλώσσας. Η ομάδα της παραγωγής έφτασε στη Μογγολία στις 8 Ιανουαρίου 2018. Μας πήρε 90 μέρες να προετοιμάσουμε τα γυρίσματα, 60 μέρες γυρισμάτων με πολλαπλές δυσκολίες και καθισμένος στο γραφείο μοντάζ στο Πεκίνο, παρακολούθησα για πρώτη φορά ολοκληρωμένη την ταινία. Πρόκειται για μια ταινία με θέμα τη ζωή, τον θάνατο και την αγάπη. Το αυγό (Öndög) είναι μια διαφορετική οπτική πάνω στη θεματική αυτή. Στη σύντομη παραμονή μου στη Μογγολία βίωσα τη διαφορετική αίσθηση χρόνου εκεί. Ο χρόνος για τους ανθρώπους που ζουν στις στέπες έχει τη δική του λογική και αυτή η λογική είναι διαφορετική και ως προς το πώς αντιμετωπίζουν το νόημα του θανάτου ή της αγάπης. Πάντα πίστευα ότι προτού ολοκληρώσεις μια ταινία, η δυνατότητα της γλώσσας να σε προλάβει είναι μικρή, ενώ μετά την ολοκλήρωση η γλώσσα πάντα μοιάζει επιφανειακή. Απλά ας παρακολουθήσουμε μια ταινία».

Η υπόθεση: Ένα αστυνομικό τζιπ περιπολεί στις απέραντες στέπες της Μογγολίας. Κάποια στιγμή, τα φώτα του τζιπ πέφτουν – κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά – πάνω στο γυμνό πτώμα μιας νεαρής γυναίκας. Το τζιπ κολλάει, οι συγκεκριμένοι αστυνομικοί δεν είναι έτοιμοι να χειριστούν ένα τέτοιου είδους έγκλημα κι ο αρχηγός τους αφήνει στη σκηνή του φόνου έναν 18χρονο συνάδελφό του για να «φυλάει» τη δολοφονημένη. Να μην γίνει βορά πεινασμένων λύκων. Για να μην παγώσει το παλικάρι από τις χαμηλές θερμοκρασίες της νύχτας, ο αρχηγός ζητά από μια 35χρονη γυναίκα, η οποία είναι κτηνοτρόφισσα και βόσκει τα πρόβατα, τις αγελάδες και τα άλογά της, όντας μόνη της σε μια ακτίνα 100 χιλιομέτρων, να βοηθήσει τον πιτσιρικά αστυνομικό.

Κι εκείνη το κάνει. Και η νύχτα που περνάνε μαζί στην ύπαιθρο, έχοντας ως «στήριγμα» μια στωική καμήλα και μπόλικη βότκα, θα έχει τα απρόοπτά της. Την κτηνοτρόφισσα – που τη φωνάζουν «δεινόσαυρο» – την κορτάρει ένας κτηνοτρόφος, που προστρέχει να τη βοηθήσει όποτε εκείνη το ζητήσει. Παλιά οι δυο τους ήταν και ζευγάρι, μια άτυχη εγκυμοσύνη της, όμως, δεν βοήθησε στην μακροημέρευση της σχέσης τους. Ποιος σκότωσε την κοπέλα και γιατί; Πόσο θα αλλάξει τον πιτσιρίκο αστυνομικό αυτή η εμπειρία; Ποια η σχέση του με μια νεαρή, όμορφη συνάδελφό του, που φεύγει για την πρωτεύουσα; Και τι σχέση έχουν τα αυγά δεινοσαύρων με όλα αυτά;

Η άποψή μας: Ρε παιδί μου, όχι, μπράβο. Είναι πραγματικό τόλμημα, την εποχή που όλος ο κόσμος μιλάει για το Joker και υπάρχει και το hype στη χώρα μας για την βαρουφάκειο ταινία του Γαβρά, ένα γραφείο διανομής να το παίζει τρελίτσα και να βγάζει στις αίθουσες αυτήν την ταινία. Μια ταινία που στα σοβαρά της προσεγγίζει και ομοιάζει το αριστούργημα του Ceylan «Κάποτε στην Ανατολία». Έχει όμως τον τρόπο του ο Κινέζος σκηνοθέτης να παρουσιάζει όσα – όντως πολύ σοβαρά – θέλει να πει, μέσα από ένα ιδιαίτερο, χαλαρό έως και κωμικό σύμπαν. Και δεν είναι μόνο πως τα λέει: είναι και πως τα «παρουσιάζει». Δεν μπορεί ακόμα και ο πιο αδιάφορος ή/ και βαρεμένος θεατής να μην προσέξει την τρομερή δουλειά που έχει γίνει σε επίπεδο φωτογραφίας. Ο Aymerick Pilarski κάνει θαύματα με το φακό του. Κυριαρχούν τα πλάνα 2/3 ουρανός κι 1/3 γη.

Τι σας λέω τώρα, ε; Πρέπει να το δείτε για να το καταλάβετε. Οι συνθέσεις του και τα καδραρίσματά του είναι άψογα, παράλληλα όμως αποπνέουν αυτό που θέλει ο σκηνοθέτης να είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταινίας του. Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας και ο άνθρωπος, ένα μυρμήγκι, που μέσα του έχει τόση δύναμη, που μπορεί να κινητοποιεί το σύμπαν ολάκερο, σαν να διαθέτει μέσα του 100 μικρούς θεούς! Η αχανής Μογγολία, ο γαλάζιος ουρανός, η καφετιά γη με τα στάχυα, οι παγωμένες νύχτες. Και οι άνθρωποι. Οι κυρίαρχοι της πλάσης. Όπως ήταν κάποτε οι δεινόσαυροι. Πέρα από το οπτικό επίπεδο, που εντυπωσιάζει τον θεατή 100% με το αισθητικό αποτέλεσμα, ξαναλέω, όλο αυτό «μιλάει» και σε συμβολικό επίπεδο. Δεν νομίζω να έχω δει άλλη ταινία, ποτέ στη ζωή μου, που να έχει τόσο λίγα (το λες και καθόλου) κοντινά πλάνα! Ή μεσαία ή μακρινά πλάνα. Και κάποιες φορές οι συνομιλίες μετά βίας ακούγονται. Μα σημασία δεν έχουν αυτά που λέγονται – ή μάλλον όταν αυτά που λέγονται έχουν σημασία, τα ακούμε μια χαρά. Σημασία έχουν αυτά που γίνονται.

Σε αυτήν την αχανή χώρα, την εντελώς αραιοκατοικημένη, υπάρχει πάλη. Πραγματική πάλη. Ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο, το συντηρητικό και το προοδευτικό. Τι πιο φυσιολογικό δηλαδή. Και ο σκηνοθέτης αφήνει να διαφανεί ολοκάθαρα η ελπίδα. Όλα ξεκινούν από ένα έγκλημα. Ένας άνδρας δολοφονεί την ερωμένη του. Έγκλημα πάθους. Επειδή έμεινε έγκυος από κάποιον άλλο. Την ίδια στιγμή, το παράλληλο ερωτικό τρίγωνο με την πρωταγωνίστρια, τον πιτσιρικά αστυνομικό και τον κτηνοτρόφο, θα μπορούσε να οδηγήσει σε ανάλογο έγκλημα. Αντ' αυτού, οδηγεί σε αποθέωση της ζωής! Και είναι τόσο ωραίο όλο αυτό! Τόσο δυνατό, θετικό, καθόλου θυματοποιημένο προφίλ γυναίκας θα το ζήλευαν πολλές ταινίες στην εποχή του metoo, στον δυτικό κινηματογράφο! Η γυναίκα που τα καταφέρνει, αλλά όταν χρειάζεται βοήθεια δεν κωλώνει να τη ζητήσει. Η γυναίκα που κρατάει το όπλο της: ξέρει να αμύνεται από τους εχθρούς, ξέρει να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία, ξέρει να κάνει... σεξ χωρίς να το παρατάει ποτέ από τα χέρια της (θεϊκή σκηνή!!!). Η γυναίκα που είναι κυρίαρχη του σώματός της, που έχει πλήρη επίγνωση του πως να το διαθέσει και κυρίως πως να μην γίνει θύμα.

Ο πιτσιρίκος εν μία νυκτί γίνεται άνδρας. Και καπνίζει. Και το παίζει και γκόμενος. Αλλά το... μηχανάκι του, κάποια στιγμή, δεν θα μπορεί να πάρει μπρος. Από την άλλη, ο κτηνοτρόφος. Πιο παραδοσιακός. Πιο αλτρουιστής. Με λυμένα τα υπαρξιακά του. Διεκδικητής. Μεγάλη μαγκιά. Με σεβασμό στην γυναικεία επιλογή. Και με καμία διάθεση ζήλιας, κτητικότητας, εκδικητικότητας. Η ερωτική σκηνή στο φινάλε, με τις λάμπες στο μέτωπο, επίσης καταπληκτική. Αριστούργημα!

Ναι, οι ρυθμοί είναι αργοί, ναι, δεν πολυγίνονται – φανερά – πράγματα στην ταινία, ναι, το δολοφονημένο γυναικείο σώμα λειτουργεί ως καταλύτης αλλά δεν μας ενδιαφέρει η αστυνομική πτυχή της ταινίας. Μας ενδιαφέρει η... δημιουργική πτυχή της. Τόσο ωραίος ο παραλληλισμός με τα αυγά των δεινοσαύρων και την σύλληψη μιας νέας ζωής μέσα στη γυναικεία μήτρα! Αποθέωση του φεμινισμού χωρίς ανδρική δαιμονοποίηση. Και... Έλβις από το κινητό! Έλα, δεν είναι δυνατόν να μην σας αρέσει αυτή η ταινία. Άντε, γιατί στο τσακ είμαι να σας πω ένα «Ντρακάρις» και να σας στείλω!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2019 από την Strada Films!

Το χαμένο μου Ν, σαν το Ζ μου που σκόνταψε

του zerVo (@moviesltd)

Η χρονιά είναι το 1969 και με νωπές ακόμη τις μνήμες από το (προ εξαετίας) πιο ύπουλο χτύπημα του παρακράτους στα κιτάπια της μεταπολεμικής Γηραιάς Ηπείρου και την άνανδρη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από τους ακροδεξιούς φασίστες, ένας φιλόδοξος οτέρ, τέκνο γνήσιο της Παριζιάνικης αβάν γκαρντ, μεταφέρει στο εκράν αυτούσιο το χρονικό σοκάροντας με το καθηλωτικό πολιτικό του σχόλιο, ολόκληρο τον κόσμο. Το Ζ, γράμμα σύμβολο μιας ολάκερης επαναστατημένης γενιάς, σαν τίτλος καλλιτεχνικού πονήματος, σήκωσε ακόμη πιο ψηλά το λάβαρο της αντίστασης ενάντια σε ένα κατεστημένο νοσηρό, βρώμικο, υποχθόνιο, που είχε ριζώσει για τα καλά στην επιδερμίδα ενός πολύπαθου κράτους, τραυματισμένου βαθιά από τους συνεχόμενους πολέμους, παγκόσμιους και εμφυλίους. Ουδέποτε στα μέρη μας το Ζήτα ειδώθηκε σαν μια απλή ταινία όπως όλες, σαν ένα έργο που το κοινό απασχολήθηκε με την (αναμφίβολα υψηλή) αρτιστική του αξία, σαν μια πρόταση που είχε και κάτι να πει πίσω από τις προσεγμένες εικόνες του. Το Ζήτα αποτέλεσε (και εννοείται ακόμη αποτελεί) κειμήλιο καταγραφής της ιστορίας, σε μια προσπάθεια να μην λησμονηθούν ποτέ οι πρακτικές καταστολής της λεύτερης σκέψης, από τις ομάδες εκείνες των χουντικών που μάθαιναν να τις κάνουν καλά με το ρόπαλο στο χέρι. Και πάντοτε με πυξίδα την απεικόνιση της πλήρους αλήθειας και της επιμονής στα ντοκουμέντα.

Συνεπώς δεν κατανοώ για ποιον λόγο θα πρέπει να δούμε την παρούσα περίπτωση, υπογραφής του ίδιου δημιουργού, που πραγματεύεται ένα εξίσου τρομερά ανατριχιαστικό συμβάν, που δολοφόνησε ολόκληρη την έννοια της Δημοκρατία, με γνώμονα το αν έχουν στηθεί σωστά και όμορφα τα πλάνα και αν έχει γίνει καλή δουλειά στο...κάστινγκ. ΟΧΙ! (Αν και η λέξη αυτή έχασε την πραγματικής της έννοια στην πορεία) Θα το δούμε υπό το πρίσμα που πραγματικά φτιάχτηκε, σαν χρονικό των όσων συνέβησαν πίσω από τις πόρτες των Αιθουσών με τους Ενήλικες. Βάσει των όσων βίωσε (μέσες, άκρες, έως και καθόλου) ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Ένας φιλόδοξος αρχηγός πολιτικού κόμματος, που έχει ήδη εισέλθει στο ελληνικό Κοινοβούλιο και τρέφει ελπίδες να πολλαπλασιάσει καθώς δείχνει το "εισαγωγικό" 3 τα εκατό του και μάλιστα πάρα πολύ σύντομα.

2015. Μέσα σε κλίμα πανηγυρικό, η πρώτη (λένε οι ανιστόρητοι, αφού ήδη έχει υπάρξει και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν) νίκη αριστερής παράταξης στην χώρα, δηλώνει πανέτοιμη για τον σχηματισμό της Κυβέρνησης της, προκειμένου να κάνει πράξη τις προεκλογικές της, αντιμνημονιακές, εξαγγελίες. Σε συνεργασία με έναν ακραία συντηρητικό σχηματισμό, θα πιαστεί ο μαγικός αριθμός των τουλάχιστον 151 βουλευτών και άμεσα θα τεθεί σε εφαρμογή το πλάνο αναδιάρθρωσης του χρέους. Τόσο άμεσα, που σε μόλις ελάχιστες ώρες και χωρίς να έχουν κοπάσει καλά καλά τα γλέντια στην Πλατεία Συντάγματος, ο (εξωκοινοβουλευτικός) Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γιάνης, θα κληθεί να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την Τρόικα (και όχι τους Θεσμούς, όπως τους κατονόμασαν μονομιάς οι νεοεισελθόντες στις καρέκλες Φλώροι) που αμείλικτη θα προσέλθει στην Αθήνα για να ρουφήξει ακόμη πιο πολύ αίμα.

Και κάπως έτσι ξεκινάει το παραμύθι του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που τόσο μεθοδευμένα σχημάτισε το γκοβερνμέντο του στις 27 Γενάρη, για να φτάσει στην κορύφωση της δράσης του την 5η Ιουλίου του ίδιου έτους, όταν οι επτά στους δέκα Έλληνες έδειξαν δημοκρατικά, τον δρόμο που θα επιθυμούσαν να ακολουθήσει στις κατοπινές συνομιλίες με τους δανειστές. Μονοπάτι επαναστατικό, δύσβατο, της κόντρας που λένε, αλλά που με πεντακάθαρη και σαφέστατη πλειοψηφία στο δημοψήφισμα διατύπωσε σαφή εντολή: Όχι μέχρι τέλους! Η συνέχεια βεβαίως είναι γνωστή, καθώς ο ηγέτης της πατρίδος μας, ξέχασε στο Μαξίμου το Liposan του και ενόσω το αναζητούσε στο δισάκι του, οι καρχαρίες του έβαλαν την τρικλοποδιά που επιζητούσαν και εκείνος αφού πέρασε το No για Ναι, έβαλε φαρδιά πλατιά την τζίφρα του σε ένα ακόμη δυσβάσταχτο για τον λαουτζίκο M.O.U.

Με αυτή λοιπόν, την πλέον προδοτική, περίοδο στα χρονικά του Ελληνικού έθνους, καταπιάνεται το νέο πολυδιαφημισμένο πόνημα του, θρύλου, στην γενική αντίληψη των εγχώριων σινεφίλ, Κώστα Γαβρά, το οποίο τσουλάει μέσα από την ματιά του ανθρώπου που ως ο βασικός υπεύθυνος για το οικονομικό στάτους του τόπου, έδωσε την δική του μάχη ενάντια στα συμφέροντα των υποτιθέμενων Ευρωπαίων εταίρων μας. Πράγμα το οποίο αυτομάτως σημαίνει, πως μπορεί ο Βαρουφάκης να υπήρξε αυτόπτης μάρτυς των περισσοτέρων διασκέψεων σε Λόνδρα, Παρισίους, Βερολίνο μέχρι και στην αφιλόξενη Ρίγα, όπου οι πιέσεις για την τζίφρα σε ένα ακόμη μνημόνιο υπήρξαν βασανιστικές, αυτή του την (αμφίβολης αλήθειας) γνώση, την χρησιμοποιεί για να βγάλει την ιλουστρασιόν μόστρα του λάδι. Εσείς μου βάλατε παγίδες, εσείς μου θέσατε επιτηρητή, εσείς άλλα λέγατε και άλλα κάνατε, εγώ είμαι ο Βελουχιώτης! Σιγά ρε μαν! Ριγμένε. Που επί τριετίας οι Παπαδάκηδες σε προετοίμαζαν για Υπουργό, βγάζοντας σε στα κανάλια να λες επιστημονικά στηριγμένες αρλούμπες, με το γνώριμο πομπώδες στυλάκι που έχει πέραση στους αδαείς, μετατρέποντας έτσι έναν απλό οικονομολόγο σε σούπερ σταρ Μπραντ Πιτ.

Η πλάκα είναι που μεθοδικά πάντως ο Βαρούφας, τον σκοπό του τον πέτυχε και το κόκκινο χαλί των υπέρλαμπρων φεστιβάλς της Ευρώπης το περπάτησε, σαν άλλος Ντι Κάπριο. Όντας ο συγγραφέας του βιβλίου που πάνω του βασίστηκε ετούτο εδώ το χρονικό. Το οποίο βεβαίως και λέει κάμποσες αλήθειες - δεν γίνεται να αμφισβητηθεί δηλαδή η παραίτηση του, αμέσως μετά την ανατροπή της λαϊκής εντολής, πράγμα που ασφαλώς λειτουργεί υπέρ της κατοπινής του σχέσης με τα κοινά, καθώς δεν ακολούθησε την Κυβέρνηση των Συριζανέλ στον γκρεμνό, άρα διαθέτει στο τσεπάκι ένα ακόμη διαφημιστικό τρικάκι για να λαοπλανήσει και πάλι. Όμως, μισή αλήθεια, ισούται και με μισό ψέμα και αφού αποφεύγει διακριτικά να σταθεί σε λεπτομέρειες ζωτικής σημασίας για τα όσα συνέβησαν στο εξάμηνο του τρόμου, είναι πασιφανές πως νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για το ατομικό του προμοτάρισμα. Πως τον παγίδευσε ο φανφαρόνος σατανάς έτσι ολόκληρο Γαβρά?

Ξεπερνώντας σε χρονική διάρκεια το δίωρο, το φιλμ στην ουσία αναλώνεται σε όσα έλαβαν χώρα μέσα στα γιγαντιαία και άψυχα δωμάτια, όπου γύρω από τις στρογγυλές τράπεζες οι ομόλογοι του Γιάνη, τον είχαν διαρκώς στα σκοινιά κι εκείνος, ως ο μάγος της διπλωματίας, κατάφερνε να αποφεύγει με επιδεξιότητα τις γροθιές. Και να υψώνει ταυτόχρονα τον δικό του Θούριο, υπέρ των ελληνικών δικαιωμάτων και κατά των ξένων διεκδικήσεων που φρόντισαν να καλύψουν τις τραπεζικές ανάγκες δια μέσου της διόγκωσης του χρέους, ρίχνοντας στην απόγνωση τα έντεκα εκατομμύρια ταλαιπωρημένων Ελλήνων. Σκέψου έναν Επαναστάτη Ποπολάρο δηλαδή, όπου ο μπατίρης Ζέπος Πεμπονάρης έχει απέναντι του όλους τους κατέχοντες κόντηδες, βαρόνους, βαρονέτους, αλλά έτσι κούκλος, άτεγκτος και με πυγμή, τους κάνει ντα, παίρνοντας με το μέρος του της καρδιά του κοριτσιού. Κάπως έτσι δηλαδή αντιπαρέρχεται και ο Γιάνης την μήνη του Σόιμπλε που το έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να πετάξει όξω από τα μελλοντικά Γιούρογκρουπ την χώρα του με ένα τεχνητό Γκρέξιτ. Ο Γιανάρας όμως που δεν καταλαβαίνει Χριστό, τις λύσεις τις έχει πανέτοιμες στο μπακπάκ του, σε κάτι εκτυπωμένα φυλλάδια που θα βάλουν τα δυο πόδια της Τρόικας σε ένα παπούτσι. Τι πλάκα!

Η αναφορά στην φημισμένη κοινωνική ρομαντζάδα του Δαλιανίδη από το 1971, δεν είναι και τόσο τυχαία, αφού πλησιάζοντας προς το φινάλε του αγιοποιητικού μανιφέστου του υπουργού, σκεφτόμουν πως θα προβάλει ο Γαβράς την τελική του πράξη, όπου λαμβάνει χώρα η δικτατορία Τσίπρα (άβουλος, ασύνδετος, δειλός, υποχθόνιος, παρτάκιας, ψεύτης, έτσι προτάσσεται από το σενάριο ο τέως PM). Και ω του θαύματος, ο Ζαν Νταλ, δίνει την λύση! Πως χανόταν σαν σε όραμα στα ακίνητα σκηνικά του, κυνηγημένος από κόσμο και ντουνιά ο Γεωργίτσης, σε όλα μηδενός εξαιρουμένου των φημισμένων του μιούζικαλ? Έτσι κι εδώ, μισό αιώνα μετά τις Θαλασσιές τις Χάντρες, ο Μπουρδούμης / Αλέξης βρίσκεται εγκλωβισμένος στα σκοτάδια, με τους 26 απέναντι του, είτε να του δείχνουν το Exit, είτε να τον πνίγουν με το νέο μνημόνιο. Δεν το πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Και κυρίως δεν θέλεις να αποδεχθείς ποιος το σκηνοθετεί.

Δεν με μέλλει αν σεναριακά οι Ενήλικοι στην Αίθουσα έχουν κάποια αξία, που δεν έχουν, μιας επαναλαμβάνουν για 150 λεπτά το ίδιο μοτίβο, των αντιπαραθέσεων πίσω από συρόμενες Συρτέξ που ανοιγοκλείνουν βιαίως. Ομοίως και τεχνικά οι ικανότητες του φιλμ είναι πολύ περιορισμένες, αφού ο αυτοσκοπός είναι ένας και μοναδικός, να φτιαχτεί το φωτοστέφανο γύρω από την κασίδα του υπέρλαμπρου Μίνιστερ κι άσε τώρα τα μοντάζ και τις μουσικές να πάνε περίπατο. Σε τι βαθμό αντέχει η προβολή και ο στόμφος? Ίσαμε του σημείου, το δεύτερο σε χρόνο επί της οθόνης πρόσωπο, πλέον του Κόπερφιλντ, να είναι η μαντάμ Βαρουφάκη!!!! Όλοι οι άλλοι εξαφανιζόλ, όπως ας πούμε η Ζωή, που φυσικά ως αρχηγός ανταγωνιστικού κόμματος του Μερα 25, δεν αναφέρεται καν, ως εκείνη που έγειρε με την καταλυτική παρουσία της την πλάστιγγα υπέρ του δημοψηφισματικού Όχι. Όλα ο Γιάνης τα κατάφερε μονάχος. Εύγε Τζον!

Αξιόλογος ο Λούλης, αποδίδει πρωταγωνιστικά το σύνολο της σουπερσταροσύνης της περσόνας που καλείται να ερμηνεύσει, βάδισμα δηλαδή πασαρέλας, γελάκι ειρωνικό, έκφραση φαραώ. Το μόνο δηλαδή σημείο που μπορώ να πω πως αυτή η άνιση (και άδικη) αναφορά στα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα της πατρίδας μας πήρε προβιβάσιμο βαθμό, αφού τα πράγματα δεν συνέβησαν έτσι. Το πιο μεγάλο fail των Adults όμως έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν πετυχαίνει να πείσει κανέναν, κανέναν απολύτως όμως, αφού υποτίθεται θα το δουν και διεθνείς θεατές, πως τα αιτήματα της χώρας μας ήσαν δίκαια. Γιατί δηλαδή να μην περάσει της Γερμανίας ή της Εσθονίας και να κάνει το κέφι του ο Βαρ? Απογοήτευση τεράστια. Σε βαθμό που αν το Ζ το θυμούνται και το ξαναβλέπουν άπαντες 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το χαμένο μου Ν που σκόνταψε, να το έχουν ξεχάσει όλοι μα όλοι, το πολύ σε 50 ημέρες.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!

Η Εκδίκηση της Γυφτιάς

του gaRis (@takisgaris)

O Νίκος Παπάζογλου υπήρξε ο πραγματικός Τζόκερ. Τριγυρίζοντας στην Τούμπα με το μπαγλαμαδάκι του, παρίας και απόκληρος ποιητής μεταβυζαντινής ωδής, με τα πλαστικά του παπά στους δρόμοι, αυτά που τα φόραγες στη θάλασσα τη δεκαετία του 70 για να μη σε γδέρνουν τα βράχια μέσα στο νερό. Και το παρδαλό κόκκινο φουλάρι, το τζιν πουκάμισο - ένα με τη σάρκα και τη μακρακώμη. Ο Joaquin Phoenix θε νάταν η μετεμψύχωση του Νικόλα που τραγουδά λικνίζοντας το καχεκτικό του σκαρίφημα κορμιού, ξεχαρβαλώνοντας το σύμπαν στην πιο σπαραχτική πορεία αυτεπίγνωσης βίλαιν στην κινηματογραφική ιστορία. Γιατί ο αρχικαρατρελάρας αδερφός του ξαφανισμένου στη λήθη River, κολλητάρι του ξαναδικοχαμένου Heath Ledger και μόνιμος ενσαρκωτής φευγάτων αντι-ηρώων, παίρνει αμπάριζα το ξέχειλο ηπερηρωικό σύμπαν της DC, τους μόνιμους λουζερούμπες εν μέσω της Marvel παντοδυναμίας και το ορθώνει πανύψηλα μέσα από τη χαβούζα της επικολαγνείας και της πολιτικορθωτίλας, σαλπίζοντας το ανθίερο, πως τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα.

Μήπως δεν είναι σταλήθεια η εκδίκηση της γυφτιάς και για τον Todd Phillips; Τον πετυχιάρη σκηνοθέτη του Road Trip και της Hangover τριλογίας με τη ρετσινιά κατάπετσα του εμπορικού; Γελάνε και τα μούσια του κολλητού Bradley Cooper που τέτοια εποχή έβγαζε το οσκαρικότατο A Star Is Born πέρσι και έχει βάλει το δαχτυλάκι του κι εδώ. Διότι ο Todd την έψαχνε χρόνια τη φάση. Έγραψε το ρόλο μόνο για τον Phoenix. Έσπρωξε το πρότζεκτ στη Warner Bros για $35Μ – ποσό αστείο για το genre. Ξεπατίκωσε από The Man Who Laughs (1928) και The Killing Joke (Alan Moore, 1988), διασταυρώνονταςπυράμετανεοϋορκέζικα Σκορσεζιανά classics (Taxi Driver - Raging Bull - King of Comedy), προσλαμβάνοντας και τον Bobby De Niro στο υπέρτατο κλείσιμο ματιού σε ρόλο λέιτ νάιτ χόουστ. Γιατί τώρα De Niro είναι ο Joaquin, σα ρόλος αλλά και ως Ηθοποιός. Δεν είναι τόσο τα 17 (και μισό κι ένα τέταρτο) κιλά που έχασε για να υποτάξει το σώμα στην παράνοια του Arthur Fleck / Joker. Είναι τα κλασικά εικονογραφημένα του αναπαιξίματα από τα The Master -You Were Never Really Here, με ένα ενστικτώδες υποκριτικό μεγαλείο που έχει στο παρελθόν αναμετρηθεί με από Τζόνυ Κας ως Ιησού Χριστό.

Βγήκαν τα φλωρίδια και βουήξανε πως το Joker είναι η αποθεωτική διαδικασία του νιχιλισμού, η ενθρόνιση της incel (involuntary celibacy) ιδεολογίας του τρόμου, η μαζική αντεξουσιαστική βία και οι βολές κατά ριπάς εναντίον ανίδεων περαστικών. Όχι. Η ταινία, με τα φανερά της κουσούρια που εκπορεύονται από τις στενώσεις και στρεβλώσεις που γεννά το ίδιο το comic book genre, πραγματεύεται με συμπόνοια τους στιγματισμένους από αρρώστια του νου, αφουγκράζεται τη λαϊκή οργή για τη νομιμοποιημένη παντοδυναμία του 1% και δε διστάζει να φλερτάρει με την ιδέα της επανάστασης με μπροστάρη έναν μπάσταρδο κλόουν, ένα κατά συρροήν θύμα bullying, έναν ανάπηρο ψυχικά υποκινητή των ανθρώπινων σκουπιδιών τούτου του άτιμου ντουνιά, άμα λάχει ναούμ.

Η αφήγηση σφιχτή, παγερή, μισερή, σκοτεινή και διόλου υπαινικτική. Οι σκοτωμοί αποδίδονται ρεαλιστικά, τελετουργικά για να πάρουν συντριπτική πορεία στην τρίτη πράξη. Χωρίς κάθαρση, χωρίς δικαίωση. «Νόμιζα ότι η ζωή μου ήταν μια τραγωδία, τώρα καταλαβαίνω ότι τελικά είναι κωμωδία» μονολογεί αυτοσαρκαστικά ο Arthur Fleck ως έτερο εγώ του Travis Bickle. O τραγέλαφος ως σύνδρομο Τουρέτ κατάστα και ο Phoenix σε πλήρη αποδρομή από τη λογική, βγαίνει με απλωτές δρασκελιές στο φως για να σκορπίσει χάος στη Γκόθαμ Σίτι του 1981 η οποία μοιάζει εφιαλτικά σημερινότατη.

Το Joker είναι ένα γενναία ηττημένο φιλμικό υβρίδιο που υφίσταται για να διχάσει, να κλονίσει και να χλευάσει την ψευδοασφάλεια του στουντιακού μπλοκμπάστερ γένους. Δίκαια σκότωσε το Λιοντάρι της Βενετίας και αξίζει να ιδωθεί κυρίως από κείνους που πατάνε μια φορά το χρόνο σινεμά. Γιατί έχει καλοαλεσμένη θρέψη και φιγουράρει ως ιδανική σπουδή του πως μια σχεδόν απόκοσμη ερμηνευτική κατάθεση του σημαντικότερου εν ενεργεία ηθοποιού,σηκώνει ψηλά τον σκηνοθέτη αλλά και το έργο συνολικά στη στρατόσφαιρα μιας πικρής μα τόσο έντονα αισθησιαρχικής κινηματογραφικής εμπειρίας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2019 από την Tanweer!

La città di Dio

του zerVo (@moviesltd)

Ο χρόνος είχε σημαδέψει το 2002, όταν ο σημαντικός λατινοαμερικάνος σκηνοθέτης, Fernando Meirelles, αποτύπωνε στο φιλμ του Cidade De Deus, τον σαθρό, παραβατικό και χωρίς καμία ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο κόσμο, που κρύβεται πίσω από την λαμπερή βιτρίνα του Ρίο Ντε Τζανέιρο. Στο επίκεντρο της ιστορίας του, παιδιά ηλικίας από 8 χρονώ, ίσαμε τινέιτζερς, καθήλωσαν την ματιά του θεατή με την αληθινότητα της προβολής της μοναδικής επιλογής που τους μένει, της παρανομίας, χάρη σε μια ολοκληρωμένη κινηματογραφική άποψη που προτάθηκε για 4 Όσκαρς (σκηνοθεσίας, μοντάζ, φωτογραφίας και διασκευασμένου σεναρίου). Μια παράφραση εκείνης, μιας από τις συγκλονιστικότερες φιλμικές στιγμές του αιώνα που διανύουμε, ορίζει η ταινία Η Μεγάλη Νύχτα της Νάπολης (La Paranza dei Bambini) που ουσιαστικά μεταφέρει την δράση από την πολύβουη Βραζιλιάνικη μητρόπολη, σε μια από τις διασημότερες για το γκακνγστερικό τους υπόβαθρο, περιοχές της Νοτίου Ιταλίας.

Μεγαλωμένος δίχως πατέρα, από μια μάνα που κάνει τα πάντα για να συντηρήσει τόσο εκείνον, όσο και τον μικρότερο αδελφό του, ο δεκαπεντάχρονος Νικόλα αντιλαμβάνεται κάθε ημέρα που κυλά, πως δεν πρόκειται ποτέ του να ξεφύγει από την μιζέρια και την ανέχεια, αν δεν ακολουθήσει το μονοπάτι της εγκληματικότητας, παίρνοντας παράδειγμα από τις πλούσιες ζωές που διάγουν τα ενήλικα στελέχη της Καμόρα. Δίχως καν να έχει χρήματα για να καλύψει τις πιο απλές του ανάγκες, εκείνος και μια φράξια εξίσου απελπισμένων και πάμφτωχων συνομηλίκων του, θα προσεγγίσουν τους πατρόνους της Μαφίας, προκειμένου να τους κάνουν τα θελήματα, για να βγάζουν κι εκείνοι το χαρτζιλίκι τους.

Φέροντας εις πέρας τις πρώτες μικροδουλίτσες και αφού πέρασαν με επιτυχία την δοκιμασία της εμπιστοσύνης, οι ανήλικοι συμμορίτες θα αναλάβουν να καλύψουν πιο ζόρικα και απαιτητικά θελήματα των αφεντικών τους, γεμίζοντας συνάμα τις τσέπες τους με βρώμικο χρήμα, που όμως θα τους γλυκάνει τόσο, όσο χρειάζεται για να βουτήξουν ολοκληρωτικά στον βούρκο της παρανομίας. Η διακίνηση των μικρών πακέτων ναρκωτικών και η είσπραξη του βδομαδιάτικου της προστασίας, πολύ σύντομα θα δώσουν την σκυτάλη στην μεταφορά του βαρύτατου οπλισμού αυτόματων και περίστροφων, για τα ακόμη μεγαλύτερα κόλπα των Μαφιόζων. Και όσο οι τσέπες θα γεμίζουν με λεφτά, που το ξόδεμα τους θα τους μετατρέψει σε σπουδαίους και τρανούς στα τρισάθλια σοκάκια της Νάπολης, τόσο οι Πιράνχας θα έλκονται πιο πολύ από το εύκολου κέρδους, μα γεμάτο απρόβλεπτους κινδύνους, παιχνίδι της αντικανονικότητας.

Από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο της ύπαρξης του, εκεί όπου οι απαίδευτοι και δίχως ίχνος μαθησιακής γνώσης έφηβοι θα αρπάξουν το χριστουγεννιάτικο δέντρο από το κέντρο της φτωχικής τους συνοικίας, για να το κάψουν πανηγυρίζοντας τον θρίαμβο τους - έξοχη σκηνή, απίθανη εισαγωγή που σε μπάζει μονομιάς στο ζουμί του στόρι - καταλαβαίνει κανείς πως για το επόμενο δίωρο μπροστά του θα ξετυλιχθεί μια ιστορία πολύ σκληρών εικόνων, μυθοπλασίας μεν, που δεν απέχει και πολύ από την κυνική πραγματικότητα. Μια πόλης, όπως η Νάπολη, που βιώνοντας την αδικία των πολλών μέτρων και σταθμών κοινωνικής φροντίδας, ενός κράτους που φροντίζει τους κατέχοντες από το μέσον της επικράτειας του και προς τα πάνω, έχει αποφασίσει να στήσει τον δικό της Νόμο, τον εγκληματικό, που είναι γραμμένος με αίμα πάνω στα καλντερίμια των δυσπρόσιτων στενών της.

Οι κεντρικοί ήρωες της ιστορίας που επιμελείται σκηνοθετικά ο χωρίς ιδιαίτερη προϊστορία στο μεγάλο μήκος, σαραντάχρονος Claudio Giovannesi, είναι παιδάκια, αμούστακα και άμαθα, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ασχολούνται με τα μαθήματα τους, ώστε να εξελιχθούν σε χρήσιμους και αγαθούς πολίτες. Τα τριμμένα και γεμάτα μπαλώματα παντελόνια τους, η έλλειψη έστω και των λιγοστών δέκα ευρώ που θα τους επιτρέψουν να βγουν μια νύχτα να διασκεδάσουν, μα το κυριότερο η απαξίωση τους ως προσωπικότητες σε έναν κόσμο που βασιλεύει το περίστροφο, πανεύκολα θα τους οδηγήσουν στην απόφαση να αρματωθούν κι εκείνοι. Κάτω από την εποπτεία των ντόπιων Βαρόνων, που και βέβαια δεν νιώθουν ούτε τις ελάχιστες τύψεις, χρησιμοποιώντας παιδάκια για να φέρουν εις πέρας τις βρομοδουλειές τους.

Βασισμένο στην νουβέλα του Roberto Saviano, γνωστού από το καταπληκτικό Gomorra που όρισε την βάση μιας συγκλονιστικής δημιουργίας στα 2008, με τον ίδιο να συνυπογράφει και το σενάριο, το La Paranza dei Bambini, είναι μια καταγραφή της σύγχρονης πραγματικότητας ενός κόσμου απονιάς και στείρας εκμετάλλευσης, που ούτε καν μπορεί κάποιος λογικός άνθρωπος να φανταστεί πως υφίσταται. Χάρη στο ικανό ντοκιμαντερίστικο παρελθόν του σκηνοθέτη του, το έργο βυθίζει προσεκτικά βήματα τον θεατή του στα άδυτα της Ναπολιτάνικης Μαφίας, εκεί που για τους άπειρους μπόμπιρες τα ινδάλματα τους είναι οι πιστολέρο και οι επαγγελματίες εκτελεστές. Στυγεροί εγκληματίες που τους ξανοίγουν το μονοπάτι της κακίας, λαμπερό και πολύχρωμο μεν, με παράδες και φήμη να στολίζουν το διάβα του, χωρίς όμως κανένας από όλους να έχει συνυπολογίσει τις συνέπειες που είναι απόλυτα βέβαιο θα κληθεί να πληρώσει για να το περπατήσει.

Ανατριχιαστικές εικόνες, ενόσω τα ΑΚ 47 αλλάζουν χεράκια παιδιών, που τις κάνει ακόμη πιο φοβιστικές η γνώση πως τα πάντα είναι παρμένα από αληθινά περιστατικά που συμβαίνουν στα φλεγόμενα δρομάκια της Ριόνε Σανιτά. Εκτός από τους πεπειραμένους ερμηνευτές που υποδύονται ρόλους περιφερειακούς, των μαντρωμένων στελεχών της Καμόρας, των φουκαράδων βιοπαλαιστών που πρώτα πρέπει να βγάλουν το μερίδιο των νταβατζήδων και ύστερα το μεροκάματο, των ταλαίπωρων γονιών που αναγκάζονται να παίξουν σαν άβουλες μαριονέτες το σκληρό παιχνίδι της φαυλότητας, ένα τσούρμο μπόμπιρες, δίνει τον καλύτερο του εαυτό για να δείξει το φιλμ ανταποκρίσιμο της αλήθειας.

Προεξάρχοντος του Francesco Di Napoli, που υποδύεται με δυναμική έμπειρου ερμηνευτή τον Νικόλα, ένα πανέμορφο, αγγελικό πλασματάκι σαν τα κρύα τα νερά, που σταδιακά η πτώση του θα τον μεταβάλλει, ψυχικά και σωματικά σε περιφερόμενο νεκροζώντανο. Και χωρίς την παραμικρή δίοδο διαφυγής από το ρίσκο ανοιχτή, αντιθέτως γνωρίζοντας πως τίποτα πια, τόσο για εκείνον, όσο και για τους συν αυτώ, δεν θα είναι το ίδιο. Επίτευγμα του δημιουργού η απίστευτη χημεία της teen υποκριτικής του ομάδας, που δημιουργεί τον στέρεο πυλώνα εκείνο, ανάπτυξης της ταχύτατης πλοκής, που καθιστά το Piranhas ξεχωριστό ως κινηματογραφικό πόνημα, μα το κυριότερο ως βατήρα μια μακράς σοσιολογικής υπόστασης κουβέντας, γύρω από τον κατακερματισμό της ελπίδας, στην ματιά των νέων μιας σύγχρονης Ευρώπης.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Rosebud 21!