Movies Ltd

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Madagascar 3: Europe's Most Wanted	UIP	2	117			47.866	141.724
2	To Rome With Love	Odeon	1	38			39.410	39.410
3	The Dark Knight Rises	Village	4	87			24.152	285.686
4	Total Recall	Feelgood	1	56			14.484	14.484
5	The Expendables 2	Odeon	4	29			6.170	97.297
6	Ice Age: Continental Drift	Odeon	10	29			4.121	281.915
7	Un Cuento Chino	Feelgood	1	3			2.890	2.890
8	The Cold Light Of Day	Odeon	1	10			2.463	2.463
9	Shadow Dancer	Seven	2	6			2.336	11.872
10	Ted	UIP	3	11			2.084	19.850

by Takis Garis (@takisgaris)

Episode 4 - Pure...Silver!

> SILVER LININGS PLAYBOOK (8/10)
The progress the eccentrically talented David O. Russell keeps making film after film really impresses me. With The Fighter he proved awfully a lot in regard to deep characterization, physicality and thoughtfulness, pushing his story to rigorously happy endings through dire straits. The Fighter was a sports drama, a mistreated genre which he restored in our eyes, avoiding clichés for the vast majority of its running time (this argument is a keeper for this present review). The fearless New Yorker enhances his successful streak with Silver Linings Playbook, a redemptive rom com, which marks a career change for the king of raunchy buffoonery (The Hangover), the hunky Bradley Cooper. Furthermore, it celebrated the total recall of the formerly best screen actor alive, Robert De Niro himself, after countless years of pay check movie appearances. They play together as father & son, Pat Sr and Pat Jr. Same names, same psychological issues with slight differences (father has OCD but gets away with it without treatment, son becomes bi-polar, triggered by the scene that basically constitutes every husband’s nightmare, catching his wife with a lover in the shower-loses control-beats the crap out of lover-loses wife, job, ends up in a mental institution for 8 months, gets out on a plea bargain and a restraining order.

Είναι πόλεμος εντυπώσεων. Όχι αιχμαλώτων... Δέκα χρόνια μετά την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, το Όταν Χορέψουμε Μαζί, που πέρασε εντελώς απαρατήρητη, ο σκηνοθέτης Ανδριανός Γεωργαντάς, επιχειρεί να προσεγγίσει τα αίτια της βίαιης συμπεριφοράς των σημερινών νέων, μέσα από την νέα του δημιουργία που φέρει τον τίτλο Dogs Cats And Rats. Στο επίκεντρο του σεναρίου που υπογράφει ο ίδιος ο 54χρονος Ναυπλιώτης κινηματογραφιστής και χρονικά τοποθετείται στις αρχές του 2007, όταν στους δρόμους της Αθήνας χιλιάδες μαθητές διαδήλωσαν την αντίθεση τους στην επικείμενη μεταρρύθμιση που η Κυβέρνηση προωθούσε για την Παιδεία, ένας νεαρός αλήτης, ένας χούλιγκαν που ξεσπά αναίτια τον ψυχικό θυμό του, συμμετέχοντας σε συμμορίες γηπεδικών συμφερόντων. Ο πιτσιρικάς θα ερωτευτεί μια συνομήλικη του, γοητευτική φοιτήτρια, που η ιδεολογία της την εντάσσει στον αντιεξουσιαστικό χώρο, με ενεργή συμμετοχή σε αντιδραστικές πράξεις, που για να την προσεγγίσει και να την εντυπωσιάσει, προκειμένου να κερδίσει την καρδιά της, θα κάνει αυτό ακριβώς που έχει μάθει τόσο καλά, να έρθει αντιμέτωπος σε συμπλοκές με τις αστυνομικές αρχές. Η παραγωγή της Aiolia Films θα κάνει την πρώτη της εμφάνιση ενώπιον του αθηναϊκού κοινού, στις εκδηλώσεις του 18ου Φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας - Cosmote.


Τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του ζορισμένου και έντονα αντιδραστικού νέου, κρατά ο γνώριμος από δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, Κωνσταντίνος Λάγκος - που θυμάμαι πως ήταν μετριότατος στο Ξέσπασμα του Φεγγαριού του Μαρκίδη - ενώ τον ερωτικό του πόθο στην ταινία υποδύεται η όμορφη Κατερίνα Μισιχρόνη. Σε περιφερειακούς ρόλους στο τρέιλερ του φιλμ, που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικό, δίχως να αφήνει και πολλά στοιχεία για την ίντριγκα στην φαντασία, διέκρινα ακόμη τους ικανούς ρολίστες Ζαχαρία Ρόχα, Νίκο Νικολάου και Μάκη Αρβανιτάκη.

Στις δικές μας αίθουσες? Πρεμιέρα στο 18ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας - COSMOTE

by Takis Garis (@takisgaris)

Episode 4 - The Master of TIFF2012 is here

> THE MASTER (9/10)
How does he do it? “He is making it all up as he goes along”. Paul Tomas Anderson, 5 years after the triumphant, iconic masterpiece There Will Be Blood has something in his store of wonders, something of tremendous, unbearable value for the mind and soul of the non- indoctrinated; What is it, a love triangle, one between The Citizen Dodd aka The Master (Philip Seymour Hoffman), his dominant better half Mary Sue (Amy Adams) and their servant, pet maybe (?) Freddie Sutton (Joaquin Phoenix)? Even better so, a primitively forceful bromance amongst the think elite and the executive branch of a Cult, insinuatingly of Scientology proportions? A hard drug hypnotic trip, where we all flash memories of guilt, wrapped into atavistic desires? The extravagant myth of self-improvement, a money making mechanism which holds everyone prisoners at the cost of their free will?

The line- up at the press screening today, from 8 am already was sufficient to fill up two theaters of 500 seats each one. While the (still unfinished) end credits started rolling by, only a few managed to applaud. I bet it wasn’t owed to a bad reception of the film’s aesthetics or message. I bet it was as if we all had been shot, pierced through, overwhelmed by an avalanche of emotions that really needed some time to cool off, let alone wear off, if ever this can be feasible. Watching PTA at the press conference later on, I confirmed that not even he himself has anticipated such a profound, devastating effect on his viewers. This film is packed with Joakin’s demonic delirium, to the extent that his borderline moronic grimace brings tears of tension to your eyes as he manically searches for salvation where there isn’t any; in his Master’s voice. When Phoenix and Hoffman are together on the magnificently splendid 70MM screen, the room is on fire, the world collapses into disintegration.

by Ben Lewin. With John Hawkes, Helen Hunt, William H. Macy

Δικαίωμα στη Ζωή

του gaRis (@takisgaris)

The perfect Sundance2012 hit, purchased by Fox Searchlight for $6M, for one thing, had a fame preceding today’s press screening. A packed theater, every pundit came to check this oddly optimistic, autobiographic take on the 38 year old Mark O’Brien (John Hawkes) polio story and his basic human right to…finally enjoy sexual intercourse. The (sex) Surrogate (the movie’s less appealing former title) in his case is the troubled urbanite -mother & wife, Cheryl Cohen-Greene (Helen Hunt), who (guess what) falls for the wit and perseverance of her client-patient. Helmer Lewin hasn’t stricken a chord with his hit-n-miss Paperback Romance, some 18 years ago, an obvious abstinence that costs him her a sure hand direction and bolder visual choices. Still, he should feel the luckiest guy around, for Hawkes, no resemblance with his iconic perfs in Winter’s Bone and Martha Macy May Marlene whatsoever, is finally no virgin to leading man roles and he is simply, disarmingly phenomenal. Hunt is back in the game like no day has passed since her Oscar turn in As Good As it Gets, albeit it’s hard to resist lamenting on her immovable forehead (a pity, she has exquisitely expressive facial features). William H. Macy’s priest persona, totally understanding & supportive to Mark’s physical needs, provides the film’s spiritual center and message’s epitome; we all are human beings, entitled to live a life that gives us joy and affection. There’s nothing more sacred than that. No guilt or sin involved between the sun and our eyes. Laughter and tears, followed by wide applause, are enough exhibits to guarantee The Sessions’ artistic success as adult comedy of the year, all the way up to the Oscars.

Η απόλυτη επιτυχία του φετινού Sundance, που αγοράστηκε από την Fox Searchlight για το εντυπωσιακό ποσόν των 6 εκατομμυρίων δολαρίων, έχει δημιουργήσει γύρω από το όνομα της μια απίθανη φήμη που είχε αντίκτυπο στην αποψινή δημοσιογραφικής της προβολής στο Τορόντο. Σε μια αίθουσα που δεν έπεφτε καρφίτσα, κάθε ειδήμων του χώρου, προσήλθε για να παρακολουθήσει την παραδόξως αισιόδοξη αυτοβιογραφική ιστορία, του 38χρονου κτυπημένου από τα παιδικά του χρόνια από πολυομυελίτιδα Μαρκ Ο'Μπράιαν (αυτός είναι ο John Hawkes) που διεκδίκησε το ανθρώπινο δικαίωμα στην απόλαυση της σεξουαλικής επαφής. H Surrogate του σεξ (αυτός είναι ο λιγότερο ελκυστικός αρχικός τίτλος του φιλμ) στην παρούσα περίπτωση είναι μια γεμάτη ζόρια στην προσωπική της ζωή μητέρα και σύζυγος ονόματι Τσέριλ Κοέν Γκριν (Helen Hunt) η οποία υποκύπτει στην επιμονή και τις πιέσεις του πελάτη - ασθενή της. Ο άφαντος από τα κινηματογραφικά δρώμενα για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια - από το 1994 και το μέτριας αποδοχής Paperback Romance - σκηνοθέτης Ben Lewin, είναι φανερό πως διακατέχεται από έλλειψη σιγουριάς, απόρροια της αποχής, αλλά και από τολμηρές ιδέες. Όμως θα πρέπει να αισθάνεται ως ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου, που συνεργάζεται εδώ με τον Hawkes, που ερμηνεύει έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο από εκείνους τους αντιπαθητικούς του The Winter's Bone και του Martha Marcy May Marlene, μα διαθέτοντας πια την στόφα του πρωταγωνιστή, είναι αφοπλιστικά συγκλονιστικός! Η Hunt βρίσκεται και πάλι στο παιχνίδι σαν να μην έχει περάσει ούτε μέρα από το As Good As It Gets, που της χάρισε το όσκαρ ερμηνείας, ενώ ο William H. Macy υποδυόμενος τον γεμάτο κατανόηση για τις σωματικές ανάγκες του Μαρκ, ιερέα που του εξομολογείται τα πάθη του, αποδίδει το πνευματικό μήνυμα της ταινίας: Ανθρώπινα όντα είμαστε και έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε μια ζωή που θα μας προσφέρει ευχαρίστηση και αγάπη. Τίποτα δεν είναι ιερότερο από αυτή την αρχή. και καμία ενοχή ή αμαρτία δεν κρύβεται πίσω από αυτή την απαίτηση ζωής. Το γέλιο και το δάκρυ που προηγήθηκαν των ενθουσιωδών χειροκροτημάτων κατά την πτώση των τίτλων τέλους, εγγυώνται στο The Sessions πως εμπορικά θα εξελιχθεί στην ενήλικη κομεντί της χρονιάς, ενώ καλλιτεχνικά, προβλέπω, θα πορευτεί όλο τον δρόμο μέχρι την Οσκαρική καταξίωση.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

by Michel Gondry. With Michael Brodie, Teresa Lynn, Laidychen Carrasco, Raymond Delgado, Jonathan Ortiz, Jonathan Worrell, Alex Barrios

Μακρυά από τον καλό Gondry

του gaRis (@takisgaris)

Who isn’t really a big aficionado for Michel Gondry’s Eternal Sunshine of the Spotless Mind? Even fascinated by the big ideas nesting on The Science of Sleep, several years before Looper’s recent time travel novelties. An inspired, world renowned music video director and a visual artist in the literal sense of the notion, the Frenchman didn’t exactly struck gold with his hallow, Seth Rogen scripted adaptation of The Green Hornet  for the Hollywood blockbuster scene. Viewed under this prism, The We and The I comes initially as a welcome surprise, a pilgrim to the Bronx community centre(s) scene, flooded by black and Hispanic students, kids that usually don’t have the lion’s share in life, strained by dysfunctional families and empty pockets. But, you know, they’re kids, not horny meanies in the sense of Ken Clark’s ambiguous peeping tom show- it -all epic, or dazed and confused like the little serial killers in Gus Van Sant’s superior Elephant. Gondry doesn’t strive for excellence; this is more than apparent here. He’s keen interest focuses on chit chat, pranks, borderline violent exchange, bullying and acceptance at the age of sexual awakenings. All that jazz which is shapes our characters through this morpheme which we signify as adolescence. As a short, (around 45 min.) The We would mean much more than The I, this bus trip on the last day of school, feels running much more than the 90 min. of its actual duration. At very end, the appropriate preaching and happy ending knocks heavily on our door, giving away too much of Gondry’s best intentions. What’s left is the remnants of a day spent in our junior citizen’s private moments, an odour that can be simultaneously fresh and stale, depending on the side we are propelled to choose.

Υπάρχει κανείς αλήθεια που να μην τον έχει συνεπάρει η αφήγηση του Michel Gondry στο Eternal Sunshine Of The Spotless Mind? Προσωπικά δηλώνω ακόμη γοητευμένος από τον τρόπο που ο δημιουργός χειρίστηκε την σεναριακή καινοτομία του ταξιδιού στον χρόνο, στο The Science Of Sleep, σε σύγκριση φερειπείν με το πρόσφατο Looper. Σαν ένας εμπνευσμένος, παγκοσμίου φήμης σκηνοθέτης μουσικών κλιπ, αλλά και με ιδιαίτερη εικαστική έμπνευση ο Γάλλος δεν κτύπησε και φλέβα χρυσού χειρζόμενος το σενάριο του Seth Rogen για τον The Green Hornet στο πρόσφατο εμπορικό, χολιγουντιανό του πείραμα. Κάτω από αυτό το πρίσμα της επιστροφής από την μπλοκμπάστερ συλλογιστική, η περίπτωση του The We And The I μοιάζει ως μια ευχάριστη έκπληξη που ταξιδεύει στο κέντρο του Μπρονξ, για να φωτογραφίσει μαύρους και ισπανόφωνους σπουδαστές με άδειες τσέπες, μηδενικά προνόμια και ελάχιστη υποστήριξη από τις δυσλειτουργικές τους φαμίλιες. Γνωρίζεις όμως αποξαρχής πως πρόκειται για παιδιά, ούτε για κακότροπα ζιζάνια σύμφωνα με την συλλογιστική του Ken Clark στο Kids, ούτε για σε σύγχυση ανήλικους φονιάδες όπως στο άριστο Elephnat του Van Sand. Εδώ ο Gondry δεν προσπαθεί να αριστεύσει, αυτό είναι πασιφανές. Το ενδιαφέρον της ματιάς του περιορίζεται σε κουβεντούλες, σε φάρσες, σε οριακά βίαιες συγκρούσεις, μικροεκφοβισμούς αλλά και ανησυχίες της ηλικίας της σεξουαλικής αφύπνισης. Σημαντικά μικρότερο σε χρονική διάρκεια το κομμάτι του Εμείς (περίπου 45 λεπτά) αποδίδει πιο πολλά οφέλη από το μακροσκελές 90λεπτο Εγώ, ώστε να νιώθεις πως η εκδρομή με το σχολικό που περιγράφει από μεριάς του, πως κρατά πολύ περισσότερο. Καθώς στο φινάλε το διδακτικό χάπι έντ μας κτυπά την πόρτα, νιώθουμε πως κάτι μας κρατά πολύ μακριά από τις αρχικές προθέσεις του Gondry. Και αυτό που εντέλει απομένει είναι απομεινάρια των ιδιωτικών στιγμών των τινέιτζερ της κοινωνίας μας, που ανάλογα με την σκοπιά που τα παρακολουθούμε, μπορεί να μυρίζουν φρεσκάδα ή μπαγιατίλα.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

In times of economic turmoil for my country, Greece, Yiannis Smaragdis (Kavafis, El Greco) continues ostensibly to think big, in terms of production values. I guess the russian funding should have played a decisive role to that daring project. Honestly, the epic story of the born greek pirate Varvakis, albeit little known to his compatriots, apart from being acclaimed as one of new greek state (1830) great benefactors, was a life lived to the fullest, passion- driven, danger-defying and personal tragedies overridden. It’s a common pattern for Smaragdis to preserve traditional, nearly fairy tale-like storytelling, entertaining a history lesson for grade students, rather than aimimng for a more individual, less folklore approach. There are always the pros and the cons that come with this combo: idyllic cinematography, uplifting score to pinpoint the present importance of its message, almost linear character development. Easy come-easy go. Add the indispensable in such multinational projects funny man John Cleese and grand dame Catherine Deneuve, a plethora of greek stars in cosmetic roles (Lakis Lazopoulos, Giannis Vouros, Pavlos Kontogiannidis, Akis Sakellariou) and a strong masculine lead, a cross between George Corraphace and Pasxalis Charouhas (Sebastian Koch, back from obscurity after The Lives of Others). The film opened here in a small screening room to a couple dozens of journalists. I hope it fare significantly better after its greek release, come early October. This is not the freaky new wave of greek art house film as signalled lately by George Lanthimos and co, but it will appeal to infrequent moviegoers, who use to overflow greek movie theaters a decade ago with Politiki Kouzina.

Σε περιόδους οικονομικής ύφεσης για την πατρίδα μου, την Ελλάδα, ο Γιάννης Σμαραγδής (Καβάφης, El Greco) συνεχίζει να σκέφτεται (κατ αναλογία) ακριβά, σε ότι αφορά το κόστος παραγωγής των ταινιών του. Υποθέτω πως και η εκ Ρωσίας χρηματοδότηση θα πρέπει να έχει παίξει κάποιο ρόλο στο εν λόγω τολμηρό σχέδιο. Πραγματικά, η επική ιστορία του γεννημένου στην Ελλάδα πειρατή Ιωάννη Βαρβάκη, αν και ελάχιστα γνώριμη στους συμπατριώτες του, εκτός του ότι τον έχει καταστήσει ως μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες που βοήθησαν τα μέγιστα στην ανεξαρτησία του κράτους (1830), δείχνει πως ο ευεργέτης βίωσε την ζωή του στα όρια με γνώμονα το πάθος, αψηφώντας τους τεράστιους κινδύνους και παρακάμπτοντας τις όποιες προσωπικές τραγωδίες συνάντησε στο διάβα του. Και εδώ ο Σμαραγδής ακολουθεί το παραδοσιακό του πρότυπο, προτιμώντας την αφήγηση σαν παραμύθι, σαν ένα καλογραμμένο μάθημα ιστορίας για τα παιδιά του δημοτικού σχολείου, αντί για μια πιο εξατομικευμένη και λιγότερο λαογραφική προσέγγιση του θρύλου. Πάντοτε υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά αυτής της επιλογής: Ειδυλλιακή φωτογραφία, δραματουργία που αναδεικνύει την σύγχρονη σημασία του μηνύματος, σχεδόν επίπεδη ανάπτυξη χαρακτήρων. Όσα έρθουν κι όσα πάνε... Προσθέστε και τον απαραίτητο σε τέτοιου είδους διεθνείς συμπαραγωγές funny man John Cleese, την κορυφαία Κυρία Catherine Deneuve, έναν σημαντικό αριθμό Ελλήνων αστέρων σε διακοσμητικούς ρόλους (Λάκης Λαζόπουλος, Γιάννης Βούρος, Παύλος Κοντογιαννίδης, Άκης Σακελλαρίου) αλλά κι έναν απόλυτα αρσενικό πρωταγωνιστή, κάτι ενδιάμεσα σε Γιώργο Χωραφά και Πασχάλη Τσαρούχα, τον Γερμανό Sebastian Koch, που επιστρέφει από την αφάνεια μετά από τις Ζωές των Άλλων. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ σε μια μικρή αίθουσα, ενώπιον περίπου τριάντα δημοσιογράφων. Ελπίζω η εμπορική της πορεία, όταν κυκλοφορήσει στην χώρα μας στις αρχές Οκτώβρη να είναι σημαντικά καλύτερη. Άλλωστε δεν πρόκειται για ένα φιλμ που προέρχεται από την νέα γενιά του Ελληνικού arthouse σινεμά και απευθύνεται κατά βάση στους πιστούς σινεφίλ, αλλά από εκείνα που έχουν την ικανότητα να ξεσηκώνουν τα πλήθη των θεατών, που θα υπερχειλίσουν τις αίθουσες, όπως συνέβη πριν από μια δεκαετία με την Πολίτικη Κουζίνα.

> GOD LOVES CAVIAR (5/10)
In times of economic turmoil for my country, Greece, Yiannis Smaragdis (Kavafis, El Greco) continues ostensibly to think big, in terms of production values. I guess the russian funding should have played a decisive role to that daring project. Honestly, the epic story of the born greek pirate Varvakis, albeit little known to his compatriots, apart from being acclaimed as one of new greek state (1830) great benefactors, was a life lived to the fullest, passion- driven, danger-defying and personal tragedies overridden. It’s a common pattern for Smaragdis to preserve traditional, nearly fairy tale-like storytelling, entertaining a history lesson for grade students, rather than aimimng for a more individual, less folklore approach. There are always the pros and the cons that come with this combo: idyllic cinematography, uplifting score to pinpoint the present importance of its message, almost linear character development. Easy come-easy go. Add the indispensable in such multinational projects funny man John Cleese and grand dame Catherine Deneuve, a plethora of greek stars in cosmetic roles (Lakis Lazopoulos, Giannis Vouros, Pavlos Kontogiannidis, Akis Sakellariou) and a strong masculine lead, a cross between George Corraphace and Pasxalis Charouhas (Sebastian Koch, back from obscurity after The Lives of Others). The film opened here in a small screening room to a couple dozens of journalists. I hope it fare significantly better after its greek release, come early October. This is not the freaky new wave of greek art house film as signalled lately by George Lanthimos and co, but it will appeal to infrequent moviegoers, who use to overflow greek movie theaters a decade ago with Politiki Kouzina.

by Joe Wright. With Keira Knightley, Jude Law, Aaron Taylor-Johnson, Kelly Macdonald, Domhnall Gleeson, Ruth Wilson, Alicia Vikander, Olivia Williams, Emily Watson

Reunion εποχής!

του gaRis (@takisgaris)

So, let’s reunite the apostle of period pieces, the iconoclast Joe Wright for a third (thus far, after Pride & Prejudice and the admittedly enchanting Atonement), or even a fourth, fifth time with the chin-up Keira Knightley until kingdom (of absolute bordom?) come! How would this work? Fine? I beg to differ. It’s not that Leo Tolstoy would absolutely detest the modernism of minimizing a perennially scenery chewing epic to the confines of a deserted theater, bringing Chekhov and even the disclaimed (for Tolstoy) Shakespeare in mind. It’s Tom Stoppard’s failure to hold the many story threads together. Consequently, whenever Wright is lensing far and away from his Anna and Aleksei Karenin centerpiece, the elegantly staged stunningly costumed pathos is losing steam. Knightley is in comfortably friendly waters here, so the officially bolding, ascetic as dull husband of Jude Law is stealing the show.

Λοιπόν, ας ενώσουμε και πάλι τον απόστολο των φιλμς εποχής, εικονοκλάστη Joe Wright, για τρίτη φορά - κατόπιν του Pride And Prejudice και του ομολογουμένως μαγευτικού Atonement - ή ακόμη και για τέταρτη ή και πέμπτη με την αριστοκρατικής θωριάς Keira Knightley, μέχρι την Δευτέρα παρουσία - της απόλυτης βαρεμάρας. Λειτουργεί εντέλει σε υψηλό επίπεδο για μια ακόμη φορά αυτό το reunion? Δεν θα συμφωνήσω. Δεν είναι ότι ο Λέοντας Τολστόη, θα απεχθανόταν τον εκμοντερνισμό της ελαχιστοποίησης του επικού θέματος, φέρνοντας τον Τσέχοφ ή και τον (αποκηρυγμένο από τον ίδιο τον Ρώσο συγγραφέα) Σέξπιρ κατά νου. Είναι που το σενάριο του Tom Stoppard δεν κατορθώνει να κρατήσει πολλές ιστορίες μαζί στο ίδιο ζύγι. Κατά συνέπεια κάθε φορά που η κάμερα του Wright απομακρύνεται από το επίκεντρο που ορίζει η Άννα και ο Αλεξέι Καρένιν, το κομψά κοστουμαρισμένο πάθος εξατμίζεται. Η Knightley είναι πολύ άνετη, κινούμενη σε γνώριμα νερά υποδυόμενη την Anna Karenina, μα την παράσταση κλέβει ο Jude Law, με την απλοϊκότητα που ερμηνεύει τον βαρετό της σύζυγο.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

by Rian Johnson. With Bruce Willis, Joseph Gordon-Levitt, Emily Blunt, Paul Dano, Noah Segan, Piper Perabo, Jeff Daniels

In The Loop(er)

του gaRis (@takisgaris)

It was almost a decade ago (finally released in 2006) when Brick became a star vehicle for Joseph-Gordon-Levitt, crafted by the hands of first-timer Rian Johnson, whose sophomore highly anticipated effort (Brothers Bloom, 2009) tanked both artistically and commercially. Btw, I am not exactly aware of which executive’s head gave birth to this brilliant idea, but, by Jove, me thinks nothing could make for a more fascinating sci fi experience than putting rich characterization upfront at the expense of cracking CGIs and non-stop action of the hollowness kind. It paid off immensely with The Amazing Spiderman, which I dare to consider easily more effective than the solemnly authoritative opaqueness of  The Dark Knight Rises. Johnson here knows his game, his main star/friend JGL, and above all he’s fortunate enough to inspire (mr action man himself) the die hard Bruce Willis to offer a performance (second this year after Wes Anderson’s Moonrise Kingdom) that is by itself worth the price of admission. There are quite a few scenes that you can feel that Johnson is trying too hard to bring about The Matrix bold world vision, falling short of dramatic depth, however and without a doubt, this solid sci fi reflection on a man’s past and future choices as an ever-elusive karma, is a spectacular food for thought, ready to conquer box office this fall.

Περίπου μια δεκαετία πριν ήταν όταν δημιουργήθηκε το Brick - που εντέλει στους κινηματογράφους προβλήθηκε το 2006 - το φιλμ που εκτόξευσε την δημοτικότητα του νεαρού Joseph-Gordon Levitt στα ύψη, δια χειρός του πρωτάρη τότε Rian Johnson, σκηνοθέτη που το δεύτερο πολυαναμενόμενο πλέον βήμα του (το Brothers Bloom του 2009) βυθίστηκε τόσο καλλιτεχνικά όσο και εμπορικά. Σημειωτέον πως δεν μπορώ να γνωρίζω από ποιου υπευθύνου συμμετέχοντα στην παραγωγή ξεπήδησε αυτή η λαμπρή ιδέα, μα εξεπλάγην ευχάριστα σε υπερθετικό βαθμό, αντιλαμβανόμενος εδώ πως παρακολουθώ την συναρπαστικότερη sci fi εμπειρία, σε σύγκριση με τα πανάκριβα, θορυβώδη, τιγκαρισμένα στα θορυβώδη, κενά περιεχομένου CGI, μπλοκμπάστερς. Ένα στοιχείο που σε κάποιο βαθμό εντόπισα και στον πρόσφατο The Amazing Spiderman, που ομολογώ ήταν πολύ πιο αποτελεσματικός από το αδιαφανές The Dark Knight Rises. Εδώ ο δημιουργός Johnson, γνωρίζει πολύ καλά το παιχνίδι, γνωρίζει πολύ καλά τον καλό του φίλο αστέρα πια JGL, μα πάνω από όλα είναι πολύ τυχερός που καταφέρνει να εμπνεύσει τον Die Hard Bruce Willis να προσφέρει μια εντυπωσιακή ερμηνεία (την δεύτερη αυτή την σεζόν κατόπιν του Moonrise Kingdom του Wes Anderson) που κυριολεκτικά αξίζει την τιμή του εισιτηρίου. Υπάρχουν αρκετές σκηνές που νιώθεις πως ο Johnson παλεύει σκληρά για να αποδώσει την εναλλακτικά ιδιαίτερη ματιά του Matrix, υπολειπόμενη κάποιου δραματικού βάθους, ουσιαστικά όμως και δίχως αμφιβολία, αυτή η επιστημονικής φαντασίας αντανάκλαση, στις παρελθούσες και μελλοντικές επιλογές ενός ανθρώπου, ως ένα διαρκές απατηλό κάρμα, δίνει θεαματική τροφή για σκέψη. Το Looper δηλώνει πανέτοιμο να κατακτήσει τα box office το επόμενο φθινόπωρο.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 27 Σεπτεμβρίου 2012 από την Odeon

by Takis Garis (@takisgaris)

Episode 2 - In The Loop(er)

> Toronto is the friendliest breed of big north american cities, prominent and then again private, inviting cheer when it provides with enough opportunity to dive oneself into its quite alleys, for peaceful reflection. When it profoundly states “yours to discover”, it really resonates with me all the above. From the dominant TIFF Bell Lightbox at 350 King Street West, to Ryerson and Thompson Hall plus the prestigious Elgin Theater, this plethora of viewing locations amalgamated with a similar diaspora of film genres, leads to the inevitable assumption that TIFF2012’s motto “you are here” stands for a multicultural, filmic fusion on a singular mission: To unite people’s cinema with mainstream, to release positive energy from any creative force at hand. And this takes us to this year’s premiere gala and the question “Why Looper?”

> LOOPER (7/10)
It was almost a decade ago (finally released in 2006) when Brick became a star vehicle for Joseph-Gordon-Levitt, crafted by the hands of first-timer Rian Johnson, whose sophomore highly anticipated effort (Brothers Bloom, 2009) tanked both artistically and commercially. Btw, I am not exactly aware of which executive’s head gave birth to this brilliant idea, but, by Jove, me thinks nothing could make for a more fascinating sci fi experience than putting rich characterization upfront at the expense of cracking CGIs and non-stop action of the hollowness kind. It paid off immensely with The Amazing Spiderman, which I dare to consider easily more effective than the solemnly authoritative opaqueness of The Dark Knight Rises. Johnson here knows his game, his main star/friend JGL, and above all he’s fortunate enough to inspire (mr action man himself) the die hard Bruce Willis to offer a performance (second this year after Wes Anderson’s Moonrise Kingdom) that is by itself worth the price of admission. There are quite a few scenes that you can feel that Johnson is trying too hard to bring about The Matrix bold world vision, falling short of dramatic depth, however and without a doubt, this solid sci fi reflection on a man’s past and future choices as an ever-elusive karma, is a spectacular food for thought, ready to conquer box office this fall.

Αναμφισβήτητα ο Roger Ebert αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μορφές στον χώρο της κριτικής σινεμά, με τα διαβόητα thumbs up του να έχουν δημιουργήσει όχι και λίγες φορές αιτία συζητήσεων στους χολιγουντιανούς κύκλους. Αυτή την φορά ο δημοσιογράφος θα αποτελέσει ο ίδιος θέμα μιας κινηματογραφικής παραγωγής, ενός biopic ντοκιμαντέρ που θα βασιστεί στην αυτοβιογραφία του Life Itself, του οποίου executive producer είναι ο καλός του φίλος και σπουδαίος δημιουργός Martin Scorsese, σύμφωνα με ανακοίνωση του στον λογαριασμό του στο twitter. Το σενάριο του φιλμ θα συγγράψει ο πολυβραβευμένος Steven Zaillian, ενώ για την σκηνοθετική καρέκλα επελέγη το όνομα του Steve James, ενός εκ των κορυφαίων στο είδος της τεκμηρίωσης, που στο παρελθόν έχει προσφέρει μερικά ντοκιμαντέρ πραγματικά διαμάντια όπως τα Hoop Dreams και The Interrupters. Ο ίδιος ο Ebert πάντως, παρότι δήλωσε ενθουσιασμένος με το εγχείρημα, μολονότι ποτέ του δεν φαντάστηκε πως το βιβλίο του θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση μιας ταινίας, εντούτοις ξεκαθάρισε πως δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με το πρότζεκτ, σε κανέναν τομέα της παραγωγικής του διαδικασίας.