Movies Ltd

Τον Τζο Πατέρνο, έναν από τους πλέον πολυνίκες προπονητές στην ιστορία του πανεπιστημιακού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου των ΗΠΑ, θα υποδυθεί στην επόμενη ταινία του ο βετεράνος Al Pacino. Πρόκειται για την βιογραφία του κόουτς του Πεν Στέιτ, που επί 45 συνεχόμενα χρόνια κάθισε στον πάγκο της ομάδας, οδηγώντας την σε θριάμβους και επιτυχίες, με εστίαση στις σημαντικότερες στιγμές του στην δεκαετία του 80, αλλά και αναπάντεχη απόσυρση του από τα κοινά της ομάδας, εξαιτίας του σεξουαλικού σκανδάλου που συγκλόνισε την κοινότητα του ιδρύματος. Και θα είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον το πως η κάμερα θα προβάλλει τα περιστατικά που αμαύρωσαν την ιστορία του τρέινερ, όταν δηλαδή ο βοηθός του Τζέρι Σαντάνσκι, κατηγορήθηκε από νεαρό φοιτητή για βιασμό στα αποδυτήρια και ο Πατέρνο κατάφερε να πείσει την πρυτανεία να μην αναφερθεί το περιστατικό στις αστυνομικές αρχές, συγκαλύπτοντας τις βρωμερές πράξεις του συνεργάτη του. Γεγονός που αποκαλύφθηκε σε έρευνα του FBI το 2011 με συνέπεια ο προπονητής να απολυθεί και να πεθάνει στιγματισμένος λίγους μήνες αργότερα, σε ηλικία 86 ετών. Ακόμη πάντως δεν έχει γίνει γνωστός ούτε ο τίτλος του biopic, μα ούτε και ο σκηνοθέτης που θα αναλάβει να το φέρει εις πέρας.

Έχοντας μπει στην τελική ευθεία μέχρι την 1η Νοεμβρίου, για την κυκλοφορία της νέας περιπέτειας του διασημότερου κινηματογραφικού ήρωα, το πολυαναμενόμενο Skyfall, όπου ο κατάσκοπος των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών Τζέιμς Μποντ θα κάνει για 23η φορά την εμφάνιση του στην μεγάλη οθόνη, η συμπαραγωγή της MGM και της Sony, αποφάσισε να επιβραβεύσει τον πρωταγωνιστή των τριών τελευταίων τσάπτερ της σειράς, με τον καλύτερο τρόπο. Ταυτόχρονα λοιπόν με την ανακοίνωση της συνέχισης του σινε-σίριαλ του άφθαστου 007, επισημοποιήθηκε και η συνεργασία του στούντιο με τον Daniel Craig, που θα παραμείνει στις υπηρεσίες της Αυτού Μεγαλειότητος για την 24η και 25η φορά που ο κατάσκοπος της MI6 θα εμφανιστεί στο πανί. Ακόμη δεν έχουν γίνει γνωστές οι ημερομηνίες κυκλοφορίας των επερχόμενων φιλμς, αλλά με γνώμονα πως η MGM υποστήριξε πως είναι εφικτή μια νέα ιστορία του Τζέιμς Μποντ κάθε δύο χρόνια, τότε το 2014 είναι πολύ πιθανό να δούμε την επόμενη συνέχεια στις αίθουσες. Χαράς ευαγγέλια για τον γοητευτικό Εγγλέζο σταρ, αν και οι πραγματικοί φανς του θρύλου, θα ήθελαν πολύ να αφήσει πίσω αυτή την μουντή όψη που έχει παρουσιάσει ένθεν του Casino Royale.

Ένας πόλεμος, ένας γιος, ένα ταξίδι, μια ελπίδα! Σαν ηθοποιό, τον Ιταλό αστέρα Sergio Castellito, τον έχω κατατάξει στην κατηγορία των ασυμπάθιστων, διότι στις παραπάνω από μια ντουζίνα ρόλους που τον έχω παρακολουθήσει, έχει αυτό το σταθερό μίζερο, αγέλαστο ύφος, λες και δεν έχει την παραμικρή άλλη έκφραση το πρόσωπο του. Σκηνοθετικά από την άλλη μεριά το έργο του μέχρι στιγμής απαριθμεί τέσσερις ταινίες, με μοναδική από όλες που έχει προβληθεί στην χώρα μας να είναι το αξιόλογο Non Ti Muovere του 2005, κυρίως λόγο της παρουσίας στο καστ της υπέρλαμπρης Penelope Cruz. Στο τελευταίο του πόνημα, που φέρει τον τίτλο Venuto Al Mondo και διεθνώς θα διανεμηθεί ως Twice Born, ο αναγνωρισμένος στην πατρίδα του Ρωμάνος, συνεργάζεται και πάλι με την εκφραστική Σπανιόλα, τοποθετώντας την στην μέση μιας ακραία δραματικής ιστορίας που λαμβάνει χώρα κατά την περίοδο του εμφυλίου σπαραγμού της Γιουγκοσλαβίας. Δεκαέξι χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που η όμορφη Τζέμα άφησε πίσω της το φλογισμένο Σεράγιεβο, έχοντας στην προστατευτική της αγκάλη τον ανήλικο γιο της, καρπό του έρωτα της με τον πολεμιστή Πιέτρο. Σήμερα ήλθε η στιγμή να επιστρέψει στα πάτρια εδάφη, έχοντας πάντοτε στο πλέι της το λατρεμένο της παιδί, με την διαφορά πως ο αγαπημένος της, έχει χάσει την ζωή του στο πεδίο της μάχης. Το τρέιλερ εν μέσω της πένθιμης έγχορδης μουσικής υπόκρουσης, ανεβάζει την συναισθηματική φόρτιση, ακόμη κι αν τα λιγοστά πλάνα δεν ορίζουν κάποιο συγκεκριμένο ειρμό. Το φιλμ που έχει κάνει ήδη πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορίνο προ μηνών, ετοιμάζει βαλίτσες για το ραντεβού του Τορόντο, ελπίζοντας να κεντρίσει το ενδιαφέρον του παγκόσμιου μάρκετ.


Εκτός από την φλογερή λατίνα και τον σκηνοθέτη, που κρατά έναν δευτερεύοντα ρόλο στην υπόθεση, στο διεθνές καστ του Twice Born συμμετέχουν ακόμη ο Emile Hirsch, η Saadet Aksoy, ο Adnan Haskovic, ο Luca De Filippo και η Jane Birkin.

Στις δικές μας αίθουσες? Σίγουρα στις αρχές του 2013.

Αντιλαμβανόμενη μάλλον πως δεν ανήκει πλέον στο πάνω πάνω ράφι της χολιγουντιανής ιεραρχίας, η Renee Zellweger, μια από τις σημαντικότερες ερμηνεύτριες της περασμένης δεκαετίας, που έφτασε μέχρι τον απόλυτο θρίαμβο με το Όσκαρ για το Cold Mountain, παίρνει το ρίσκο να υπηρετήσει την Έβδομη Τέχνη από διαφορετικό πόστο, αυτό του σκηνοθέτη. Την αφορμή της δίνει η ταινία με τον τίτλο 4 1/2 Minutes και πρόκειται για μια κομεντί όπου η ίδια θα πρωταγωνιστήσει βέβαια, συντροφιά με τον...Johnny Knoxville, εκείνον τον θεοπάλαβο που για χάρη γούστου ρισκάρει την αρτιμέλεια του στις ασυναρτησίες του Jackass. Το θέμα του έργου περιστρέφεται γύρω από τον κόσμο του Νεοϋορκέζικου σταντ απ κόμεντι, παρουσιάζοντας την αγωνία ενός νέου ηθοποιού να κερδίσει το δικό του στοίχημα και το σενάριο υπογράφεται από τον ελληνικής καταγωγής Anthony Tambakis του Warrior. Παρότι πολύ θα ήθελα η αγαπημένη ξανθιά να επανέλθει στον δρόμο των επιτυχιών - από τον οποίο απέχει θυμίζω από το 2003! - εντούτοις με το συγκεκριμένο σετ απ δεν αισθάνομαι και τόσο αισιόδοξος πως θα τα καταφέρει. Μακάρι να διαψευστώ...

H Optoma, η κορυφαία επιλογή στους βιντεοπροβολείς, παρουσιάζει τις νέες ταινίες της εβδομάδας!

του Sebastián Borensztein. Με τους Ricardo Darín, Muriel Santa Ana, Ignacio Huang

Μα έχει Χάβρη η Αργεντινή?

του zerVo

Διαφορετική ιδιοσυγκρασία, διαφορετική ψυχοσύνθεση, διαφορετικός τρόπος καλλιτεχνικής έκφρασης. Δεν θα επιχειρούσα την συγκεκριμένη σύγκριση, αν τα τελευταία χρόνια η λατρεμένη Αρζεντίνα, δεν κινούταν σε (κακοτράχαλη) παράλληλη ράγα με τον τόπο μας σε πολιτικοοικονομικό επίπεδο, στοιχείο που λογικά έχει επηρεάσει και την πολιτιστική της διέξοδο και κουλτούρα. Πολύ πιο ψύχραιμο και χαμηλών τόνων - συνολικά - το κινηματογραφικό outing των Γκάουτσος από το δεδομένα οργισμένο των δικών μας filmmakers. Κι αν θέλεις την γνώμη, ούτε το συζητώ πως αυτό το κουλ που έχουν επιλέξει οι λατινοαμερικάνοι και πιο ενδιαφέρον φαντάζει αλλά και πολύ πιο αρεστό στο ευρύ κοινό, δίχως να χάνει πουθενά την αρτίστικη αξία του.

Σκυθρωπός, μόνιμα μουρτζούφλης και κακόκεφος, είναι ο Ρομπέρτο, ένας μοναχικός εργένης ιδιοκτήτης σιδηροπωλείου στα προάστια του Μπουένος Άυρες, που έχει προσαρμόσει την απόμακρη από φίλους, παρέες και υποψήφιες νύφες καθημερινότητα του, στα λίγα μίζερα τετραγωνικά του καταστήματος του. Απομόνωση που θα διαταράξει η τυχαία εμφάνιση ενός μελαγχολικού Κινέζου πιτσιρικά, ο οποίος δεν μιλάει κουβέντα σπανιόλικα και έχει κάνει το μακρύ ταξίδι από την πατρίδα του, μέχρι την Πάμπα, προκειμένου να εντοπίσει τον μοναδικό εν ζωή συγγενή του, τον αδελφό του πατέρα του.

Η νηνεμία του μεροδούλι μεροφάι θα σπάσει μονομιάς όταν ο ταπεινός και κινούμενος πάντα με το γράμμα του καλενταριού, μεσήλικας, που ως μοναδικό του ενδιαφέρον έχει την συλλογή αποκομμάτων εφημερίδων, που περιγράφουν περίεργα δραματικά μαντάτα από όλο τον κόσμο, θα σπάσει όταν από λύπηση θα περιμαζέψει τον φουκαριάρη Γιουν, υποσχόμενος να τον βοηθήσει να βρει τα ίχνη του μπάρμπα του. Πολύ σύντομα όμως θα περιέλθει σε δίλημμα, για το αν επιθυμεί ή όχι να ανακατέψει την μέχρι τα χθες απόλυτη γαλήνη του, με την παρουσία του απρόσμενου επισκέπτη, κάτι που δεν θα έκανε ούτε για τα όμορφα μάτια της Μαρί, της γυναίκας που τον συγκινεί ερωτικά, μα που ανάμεσα τους έχει υψώσει ένα φράκτη, απομακρύνοντας την δίχως να της δίνει την ευκαιρία που ζητά.

Αν θα μπορούσα να δώσω έναν προσδιορισμό στην ιστορία που περιγράφει το Αργενινέζικο Un Cuento Chino, αυτός θα ήταν η λέξη "ανθρώπινο". Με την έννοια πως ο Grumpy Old Man της υπόθεσης, που είναι πιθανόν να συναντήσεις στο διπλανό σου μαγαζάκι, μπορεί εξωτερικά να δείχνει γκρινιάρης και άφιλος, μα στην πραγματικότητα είναι δίκαιος, καλόκαρδος και λυπησιάρης. Την ίδια στιγμή που μπορεί να καταριέται θεούς και δαίμονες που ο προμηθευτής του έφαγε τρεις πρόκες από την παραγγελία, μπορεί να προσφέρει και μια δεκάδα δώρο στον πελάτη. Και αυτό θα το κάνει εσαεί και ενσυνείδητα αρκεί να μην βρεθεί ο μοχλός που θα του χαλάσει τον προγραμματισμό. Φυσικά πέρα από το ρεαλιστικό των χαρακτήρων, που ορίζει το σενάριο του πενηντάχρονου δημιουργού Sebastian Borensztein, οι αλληγορίες και οι σουρεαλισμοί, στην σιγανού τέμπο, πνιγμένη στην συγκινητική γλαφυρότητα αφήγηση που θυμίζει έντονα το στήσιμο του εξίσου ζεστού Le Havre, παίζουν σε πρώτο πλάνο, πείθοντας αποξαρχής πως η ρότα που έχει τραβήξει η ταινία, θα έχει αισιόδοξη απόχρωση.

Για πες: Το έχω πει πάλι τουλάχιστον σε μισή ντουζίνα περιπτώσεις, θα το υποστηρίξω ακόμη μια επί της παρούσης. Ο Ricardo Darin, ο βετεράνος αυτός ασχημάντρας ρολίστας, δεν είναι απλά ένας σπουδαίος ερμηνευτής, μα τον κατατάσσω - δίχως σκέψη - στην δεκάδα των κορυφαίων φιλμικών πρωταγωνιστών παγκοσμίως! Εκφραστικός, πειστικός, αληθινός, είτε στα αναθεματικά ξεσπάσματα του,. είτε στις βουβές του ώρες, ο έμπειρος Αργεντίνος παίρνει επ ώμου το κωμικόδραμα και το εκτοξεύει σε επίπεδα που δύσκολα θα πετύχαινε άλλος στην θέση του. Παραπάνω από τα μισά αστέρια της αξιολόγησης, αλλά και το μεγαλύτερο μερίδιο της τεράστιας εμπορικής επιτυχίας της Αγελάδας, του ανήκουν δικαιωματικά!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 από την Feelgood

Και ξυπνάει λοιπόν ένα πρωινό, ο παγκοσμίου φήμης Γάλλος σκηνοθέτης Mabrouk El Mechri, με το πολυδιάστατο δημιουργικό παρελθόν, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και το επικό JCVD, ομάζ στην διασημότερη Βέλγικη προσωπικότητα ever μετά τον Ηρακλή Πουαρό και τον Kevin Mirallas, έχοντας δει όνειρο πως οι ικανότητες του μπορούν να αγγίξουν - ή και να ξεπεράσουν ακόμη - εκείνες του περαστικού Paul Greengrass. Μεταξύ καφέ και τσιγάρου σκέφτεται το λοιπόν, τι περισσότερο μπορεί να διαθέτει στην έμπνευση, την σκεπτική και την προοπτική του ο Βρετανός από εκείνον, που δεν του επιτρέπει να παρουσιάσει την ιστορία ενός αγχωμένου νέου, που μονομιάς όλα όσα γνώριζε για τον πραγματικό του κόσμο καταρρέουν και εν μέσω κρίσης ταυτότητας καλείται να τα βάλει με τις μισές μυστικές υπηρεσίες, αλλά και το σύνολο των τρομοκρατικών οργανώσεων του πλανήτη. Κανονικά την ταινία του θα έπρεπε να την ονομάσει The Bourne Catastrophy, αλλά μάλλον κάποιοι εκεί πέρα στην Universal δεν επένδυσαν στο τάλαντο του Τυνησιακών ριζών οτέρ, μην θεωρώντας τον ικανό να καταστρέψει μέσα σε μιάμιση ώρα, όλα όσα η θρυλική τριλογία - που οσονούπω ρεμπουτάρεται - πέτυχε σε μια δεκαετία...

Ταλανιζόμενος από αμέτρητα επαγγελματικά ζητήματα και γνωρίζοντας πως βρίσκεται ένα μόλις βήμα πριν την χρεωκοπία, ο φιλόδοξος αλλά και αποτυχημένος επιχειρηματίας Γουίλ Σόου, θα αποφασίσει να το ρίξει έξω επισκεπτόμενος γονείς και αδέλφια στον Ισπανικό Νότο όπου παραθερίζουν, ζητώντας λίγες ημέρες ξενοιασιάς. Ερχόμενος διαρκώς σε ρήξη με τον αυταρχικό πατέρα του, που δεν δείχνει να συμπονά τον καημό του γιου του, σύντομα θα θελήσει να εγκαταλείψει το σκάφος που η φαμίλια βολτάρει στην Μεσόγειο, μέχρι την στιγμή που θα αντιληφθεί πως τα αγαπημένα του πρόσωπα έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης και οι τοπικές αρχές δεν δείχνουν πρόθυμες να τον βοηθήσουν να τα αναζητήσει.

Με την απόγνωση να τον έχει κυριεύσει, όντας σε μια ξένη χώρα, βουτηγμένος στην άγνοια για το που μπορεί να βρίσκονται οι δικοί του, στηρίζει τις ελπίδες του μόνο στον από μηχανής Θεό. Όπερ και εγένετο, ο μέχρι πρότινος απόμακρος μπαμπάς θα εμφανιστεί από το πουθενά και θα του εξηγήσει πως δεν είναι στα αλήθεια εκείνος ο δεινός οικονομικός αναλυτής που πίστευε μέχρι πρότινος, μα ένας πράκτορας της CIA που έκανε κάτι λάθος, γι αυτό και βρίσκεται στο στόχαστρο της   υπηρεσίας αλλά και των εξτρεμιστών. όσο γρήγορα όμως ο πατήρ εφάνη στο εκράν, άλλο τόσο σύντομα θα εξαφανιστεί από την σφαίρα ελεύθερου σκοπευτή και ο κανακάρης πάλι μονάχος καλείται να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά, έχοντας φτάσει στην Σπανιόλικη πρωτεύουσα πλέον, εκεί που εκτυλίσσεται το δεύτερο μισό αυτής της - ο Θεός να την κάνει - θριλερικής περιπέτειας. Ας μην γελιόμαστε όμως, χρειάζεται κάτι πολύ παραπάνω από μια έξυπνη σεναριακή ιδέα για να σπαρκάρει την ίντριγκα, που εδώ όσο εξελίσσεται καταντά το λιγότερο αστεία. Έχοντας συνάμα και την απίθανα παιδική σκέψη του σκηνοθέτη στο να φιλμάρει πάνω σε οτιδήποτε μπορεί να αντανακλάσει τις φιγούρες των χαρακτήρων του - καθρέφτες, είδωλα, τζάμια, νερά - και καλά για να δείξει πως διαθέτει μια ιδιαίτερη ματιά στο φιλμάρισμα.

Για πες: Εκεί που κατανοείς όμως, πως μιλάμε για ταινία - ανέκδοτο, είναι στην επεξηγηματική σκηνή όπου ο Bruce (ένας είναι ο Bruce κι ας εμφανίζεται μόνο δέκα λεπτά) μόνο που δεν έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια με τις βλακείες που τον έχουν βάλει να εκστομίσει. Δυστυχώς το απογοητευτικότερο όλων, δεν είναι το θορυβώδες The Cold Light Of Day που οδεύει κυριολεκτικά για τον κάδο των απορριμμάτων, αλλά που πρόκειται για την δεύτερη στην σειρά φλόπα - μετά τους Immortals - που τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Henry Cavill, ο νέος αστέρας που η Warner έχει επενδύσει πάνω του τα πάντα για την επιτυχημένη έκβαση του πρότζεκτ Man Of Steel. Πολύ κακός, άνευρος και εκτός τόπου και χρόνου ο τριαντάχρονος, που το μόνο που του απομένει σαν παρηγοριά είναι πως δεν αποτέλεσε τον πιο αδύναμο κρίκο του διάσημου καστ, αφού η Sigourney, ως τρίτης ηλικίας κατάσκοπος, με ευκολία κατάφερε να αποσπάσει αυτή την σπουδαία τιμή!

του Len Wiseman. Με τους Colin Farrell, Kate Beckinsale, Bryan Cranston, Jessica Biel, Bill Nighy, Bokeem Woodbine

Καλά θυμάσαι. Τό'χεις ξαναδεί!

του zerVo

Μάλλον συνέβη κάποια παρανόηση. Για τους σινεφίλ που βίωσαν την ιδιαίτερη αισθητική του σινεμά των 80s, το Total Recall δεν υπήρξε ακόμη μια καταιγιστική περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Δεν υπήρξε καν η καλύτερη στιγμή της θεόρατης καριέρας του μεγάλου Schwartz, υπολειπόμενη μόνο του φαινομένου Terminator. Δεν υπήρξε ούτε το φιλμ που εδραίωσε την φήμη ενός χαρισματικού Ολλανδού δημιουργού, ως το δεύτερο μεγκα χιτ της χολιγουντιανής του εποχής, κατόπιν του Robocop. Υπήρξε η μοναδική περίπτωση που έφερε κοινό και οθόνη για πρώτη φορά τόσο κοντά στην scifi φιλοσοφία του Philip Dick, ύστερα από το ανεπανάληπτο αριστούργημα του Blade Runner. Συνεπώς αν κάποιος δεν έχει κατανοήσει την πραγματική σημασία της πρωτότυπης Ολικής Επαναφοράς, μάλλον δεν δικαιούται να επιχειρήσει το ριμέικ της... 

Σκληρά εργαζόμενος στην βιομηχανική ζώνη στα έγκατα της Μητρόπολης της Αποικίας, παρακινούμενος από την απογοήτευση της καθημερινής ρουτίνας, βρίσκει διέξοδο στην επιλογή της παρένθετης μνήμης, που παρέχει έναντι αδράς αμοιβής η υψηλής τεχνολογίας εταιρία Rekall. Απαίτηση του? Να του δημιουργηθούν οι αναμνήσεις εκείνες, ώστε να έχει την ψευδαίσθηση πως έχει υπάρξει κάποια στιγμή της ζωής του, ένας δυναμικός μυστικός πράκτορας. Τα ζόρια στο μυαλό του απροετοίμαστου για το κομφούζιο που θα επακολουθήσει Ντάγκλας Κουέιντ, θα ξεκινήσουν από την στιγμή που το παραμυθένιο συναίσθημα, θα εισχωρήσει στην πραγματικότητα.

Και φυσικά θα την ανατρέψει. Όλα όσα γνώρισε μέχρι στιγμής για την ταυτότητα του, το ένα μετά το άλλο, με βίαιο τρόπο καταρρέουν. Δεν είναι ένας φιλήσυχος πολίτης, που παρακολουθεί και μόνο, εξ αποστάσεως την αιματηρή κόντρα ανάμεσα στο φασιστικό καθεστώς της Πτώσης του καγκελάριου Κοχάγκεν με τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες, δεν είναι ο συγκαταβατικός σύζυγος μιας επίσης μεροκαματιάρας, πλην ιδιαίτερα όμορφης γυναίκας, δεν είναι ούτε ο φιλόδοξος εργάτης που παλεύει για τον επιούσιο στον πυρήνα της γης, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα πάρει την πολυπόθητη προαγωγή, που θα βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης του. Ο αείμνηστος Dick, όταν εξέδωσε την νουβέλα του We Can Remember It For You Wholesale to 1966, εστίασε κατά κύριο λόγο στην προβολή των κοινωνικών ζητημάτων που λαμβάνουν χώρα στην ίντριγκα, παρουσιάζοντας την εξελιγμένη λοβοτομή ως μέρος της διαδικασίας πνιγμού του μορίου από την αυταρχική διοίκηση. Είναι αλήθεια πως ούτε ο Verhoeven ανέλυσε ιδιαίτερα αυτή την επαναστατική άποψη, όμως εδώ ο Wiseman την προσπέρασε παντελώς, επιθυμώντας να προσφέρει ένα μεταμοντέρνο θρίλερ, φίσκα στην πλουμιστή εφετζίδικη δράση, αρτιότερο στα εφέ από το ορίτζιναλ, με την δύναμη που του παρέχει η πρόοδος 22 ετών τεχνολογίας.

Για πες: Και για να αποδίδεται δικαιοσύνη, ο Len Wiseman, προβάλλει αριστοτεχνικά το μουντό, βροχερό, ατσάλινο κλίμα της πολυδιάστατης πολιτείας, που έχει κτιστεί στον κόρφο του Λονδίνου (αντί του πλανήτη Άρη, όπως στο βιβλίο), φτιάχνοντας την ιδανική ατμόσφαιρα εκτόξευσης της έντασης, έχοντας άλλωστε την πρότερη γνώση στην σκηνογραφία του επιτυχημένου πρώτου Underworld. Ακόμη και η επιλογή του Colin Farrell, να υποδυθεί τον ζορισμένης προσωπικότητας παρτιζάνο Χάουζερ, μοιάζει εξαιρετική, αφού ο Ιρλανδός έχει εγκαταλείψει το μπλαζέ υφάκι και δίνει τα πάντα προκειμένου να ανυψώσει μια ερμηνευτική καριέρα που δεν διένυε και τις καλύτερες ημέρες. Ατυχώς όμως το σενάριο δεν ποστάρει όπως θα έπρεπε τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του, δεν παίρνει και τις βοήθειες που θα έπρεπε από τις κυρίες εκατέρωθέν του, την Beckinsale δηλαδή, που ως κυρία σκηνοθέτου φιλμάρεται μονίμως καλοχτενισμένη και τροπικά μαυρισμένη, ακόμη και εν μέσω χαμού, θυμίζοντας εμφανισιακά όλο και πιο πολύ την Victoria Beckham, αλλά και την απλώς αξιοπρεπή Jessica Biel, με συνέπεια να παρασύρεται κι αυτός από την αρχική - όπως φαίνεται - σκεπτική, του κατά εμπορική παραγγελία ριμέικ, ενός φιλμ που έχει γράψει την δική του, σεβαστή, ιστορία.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 από την Feelgood

του Woody Allen. Με τους Woody Allen, Alec Baldwin, Roberto Benigni, Penelope Cruz, Judy Davis, Jessse Eisenberg, Greta Gerwig, Ellen Page

Al Dente...

του zerVo

Και η περιπλάνηση του 77χρονου διοπτροφόρου κινηματογραφάνθρωπου στην Ήπειρο μας καλά κρατεί. Έχοντας επισκεφτεί εσχάτως το Λονδίνο τρεις φορές, το Παρίσι, αλλά και την γοητευτική Μπαρτσελόνα, έχοντας τραβήξει μερικές όμορφες, όσο και ενδιαφέρουσες από πολλές απόψεις καρτ ποστάλ, που τις μοιράστηκε μαζί μας δίχως την παραμικρή φειδώ, ο Woody Allen, κατάφερε όχι μόνο να πετύχει κάποιες σημαντικές εμπορικές επιτυχίες, αλλά και να απομακρύνει το πέπλο της δημιουργικής του απομόνωσης στο λατρεμένο του Μεγάλο Μήλο. Το EuroTrip του καλά κρατεί, σε μια ακόμη τουριστική πρωτεύουσα της Γηραιάς, την πιο Αιώνια των Πόλεων, πάνω στην τρενίσια ράγα που ο ίδιος έχει χαράξει εδώ και καιρό, έχοντας σαν αποτέλεσμα ένα άλμπουμ φωτογραφικών αναμνήσεων από τα πλακόστρωτα στο πλάι του Τίβερη, από εκείνα που ξεφυλλίζεις εντυπωσιασμένος από την απαράμιλλη ηλιόλουστη ομορφιά των τοπίων, αλλά που μόλις τα κλείσεις, μπορεί και να τα τοποθετήσεις στο ράφι με τις θύμησες των λιγότερο αγαπημένων σου διακοπών...

Αμερικάνος συνταξιούχος σκηνοθέτης εναλλακτικών οπερικών παραστάσεων, επισκέπτεται άρον άρον την Ρώμη, συντροφιά με την ιδιότροπη ψυχίατρο σύζυγο του, προκειμένου να συναντήσει τους γονείς του άντρα που η κόρη τους διάλεξε για γαμπρό και στο πρόσωπο του νεκροθάφτη συμπέθερου, ανακαλύπτει τον βαρύτονο που έψαχνε σε ολόκληρη την καριέρα του. Λίγα καντούνια παραπέρα, νεαρός φοιτητής της αρχιτεκτονικής, που συζεί με την λατρεμένη του μνηστή, βρίσκεται μπροστά σε δίλημμα, αλλά και στην χλεύη του επαγγελματικού του ειδώλου, όταν η ημι-αποτυχημένη ηθοποιός φιλενάδα της τους επισκέπτεται και παρότι όχι εντυπωσιακής εμφάνισης, τον ελκύει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να θέλει να την κάνει δικιά του. Την ίδια στιγμή στο Τέρμινι καταφτάνει από την επαρχία, άρτι νυμφευμένο ζευγάρι άμαθων στον πρωτευουσιάνικο τρόπο ζωής νέων, αναζητώντας το μεγάλο όνειρο, μα σύντομα εκείνος θα πέσει θύμα παρεξήγησης hi class ιερόδουλης κι εκείνη θα γίνει παιχνιδάκι στην αγκαλιά του αστέρα του σινεμά που πάντοτε ονειρευόταν. Και κάπου στα προάστια μεσήλικας μεροκαματιάρης, με προγραμματισμένη μίζερη καθημερινότητα, αναδεικνύεται δίχως καν να γνωρίζει τον λόγο στο πρόσωπο της ημέρας από τα μίντια και κυριολεκτικά χάνει τον αυτοέλεγχο του...

Ασύμμετρες και άσχετες μεταξύ τους οι ιστορίες που αφηγείται το To Rome With Love, με ακραία υπερβολή σε αρκετές στιγμές, δίχως όμως να απουσιάζουν οι κοινωνικοί συμβολισμοί που πάντοτε επιχειρεί με το γνώριμο γλαφυρό ύφος του ο σκηνοθέτης. Η μανία για την μελλοντική οικογενειακή αποκατάσταση της θυγατέρας, το ασίγαστο πάθος για την απιστία, το ψώνιο της διασημότητας, η ασταμάτητη αναζήτηση της κορύφωσης μιας πορείας. Όλα ξεπακετάρονται με τον συνήθη φρενήρη σουρεαλιστικό ρυθμό, ιδίωμα του σπουδαίου οτέρ και σερβίρονται σαν μια πιατέλα λαχταριστά φαρφάλε βουτηγμένα σε μια κατακόκκινη πικάντικη αματριτσάνα, στην πρώτη μπουκιά όμως καταλαβαίνεις πως το ζυμαρικό είναι άβραστο, κάνει κρατς. Al Dente τα προτιμώ, φωνάζει ο μάστορας για να δικαιολογήσει την αστοχία του και να σε πείσει πως αξίζει να συνεχίσεις την μάσα. Το τρως το φαγάκι - φυσικά - μα στο φινάλε αντιλαμβάνεσαι πως δεν έχει σχέση έχει με τις φιλοδοξίες που σου γέννησε η θωριά του.

Για πες: Το χιούμορ βεβαίως είναι πλούσιο και σε μεγάλη διάρκεια, όσο τα άνισα και χρονικά ασύνταχτα παζλ εξελίσσονται, μα δεν είναι από τα εξυπνότερα που έχουν πηγάσει από τον νου του Βιτρίνα. Καλύτερη των short ιστοριών, αλλά και πιο εμπνευσμένη, η πιο ιταλιάνικη από όλες, εκείνη του ντουέτου των βλαχαδερών, που ενώ φαινομενικά ταιριάζουν μεταξύ τους, στην ουσία οι φιλοδοξίες τους είναι εντελώς διαφορετικές. Άλλωστε σε αυτή κόβει την ανάσα, για μια ακόμη φορά η σαραντάρα Penelope με το πορνέ σούπερ μίνι που δεν αφήνει και πολλές καμπύλες για να φανταστείς. Ανολοκλήρωτης λογικής η ρουμπρίκα με τον μπερδεμένο (ξανά) Eisenberg, τις αδιάφορες Gerwig και Page και τον φαντασματένιο Baldwin, επίπεδη καταντά αυτή με τον φανφαρόνο Benigni, που στοχεύει να καυτηριάσει την ματαιοδοξία της επωνυμίας, ενώ αυτή που πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο δημιουργός, μαζί με την υπέροχη ρολίστα Judy Davis, διαθέτει τις πιο Allenίσιες ατάκες, μπερδεύεται όμως σε παρατραβηγμένες (ντεμέκ μεταφορικές εκτιμώ) ακρότητες που αποπροσανατολίζουν την αρχική της πορεία. Arrivederci λοιπόν μίστερ Woody, ελπίζοντας κάποια στιγμή να μας πεις από κοντά το εν Αθήναις καλημέρα!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Σεπτεμβρίου 2012 από την Odeon

She's The Most Wonderful Person In The Planet! Βασισμένη σε μια πραγματική, συγκινητική ιστορία είναι η ταινία The Sessions, μια ανεξάρτητη αμερικάνικη παραγωγή, που ήδη δικαιούται να ατενίζει το εμπορικό και καλλιτεχνικό της μέλλον με μεγάλη αισιοδοξία, έχοντας αποσπάσει το σημαντικότατο βραβείο κοινού (όπως και αυτό της επιτροπής όμως) στο τελευταίο φεστιβάλ του Sundance. Πρόκειται για την δραματική υπόθεση του Μαρκ Ο'Μπράιαν, ενός τετραπληγικού ποιητή που έμεινε παράλυτος από τα παιδικά του χρόνια ελέω πολυομελίτιδας και το μόνο που επιζητά στην ακινητοποιημένη - πια - ζωή του, είναι μια γυναίκα που θα του αφαιρέσει την... παρθενιά. Υποχρέωση που θα αναλάβει, κατόπιν προτροπής του ξεχωριστού πνευματικού του, η επαγγελματίας θεραπεύτρια Τσέριλ Κόεν, μέλος της ειδικής επιστημονικά καταρτισμένης ομάδας γυναικών, που επιλύουν τέτοιου είδους δύσκολες ερωτικές περιπτώσεις. Ακόμη κι αν το στόρι μοιάζει ακραία δακρύβρεχτο εντούτοις στα λίγα δευτερόλεπτα του τρέιλερ καθίσταται σαφές πως ο βετεράνος σκηνοθέτης Ben Lewin ακολουθεί μια διαφορετική, πιο γλαφυρή πορεία στην αφήγηση του, δίνοντας στο πόνημα του μια πιο αισιόδοξη και χιουμοριστική χροιά. Φυσικά ένας από τους θριαμβευτές του περασμένου Γενάρη στην Γιούτα, δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητος από τους μεγάλους διανομείς όπως η Fox Searchlight, που ήδη έχει επιλέξει το The Sessions για το φετινό της ρόστερ, έχοντας σκοπό να το κυκλοφορήσει κάπου στα τέλη της χρονιάς παγκοσμίως.


Φυσικά μια τέτοια περίπτωση, δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί ρεαλιστικά δίχως την παρουσία ενός πανίσχυρου ερμηνευτικού καστ, που εδώ ορίζεται από ένα τρίγωνο που έχει βρεθεί στις υποκριτικές οσκαρικές πεντάδες, αποτελούμενο από τον John Hawkes του Winter's Bone ως ασθενή, την Helen Hunt που σήκωσε εντέλει το αγαλματάκι για το As Good As It Gets και τον χαρισματικό ρολίστα William Macy που δίνει άλλη διάσταση στον χαρακτήρα του ιερέα.

Στις δικές μας αίθουσες? Σίγουρα στις αρχές του 2013.

Φυσικά και πρόκειται για ακόμη μια κινηματογραφική διασκευή, του διάσημου ομώνυμου έργου του Γάλλου νοβελίστα Pierre Chodecros de Laclos που το συνέγραψε στα 1782, την πέμπτη κατά σειρά, με πιο πρόσφατες την Οσκαρικά βραβευμένη του Stephen Frears αλλά και την Κορεάτικη από το 2003 με τίτλο Untold Scandal. Οι Κινέζοι καθώς φαίνεται ζήλεψαν τους γείτονες τους και θέλησαν να αποδώσουν την δική τους εκδοχή στον μύθο, τοποθετώντας φυσικά το στόρι στην πρώην πρωτεύουσα Σαγκάη, πόλη που παίζει σαν φυσικό φόντο στο σύνολο των Σινικών παραγωγών που σέβονται τον εαυτό τους. Η ακριβότερη ταινία της χρονιάς για την βιομηχανία της αχανούς χώρας, με κόστος 24 εκατομμύρια δολάρια είναι το Dangerous Liaisons που εδώ σκηνοθετεί ο Κορεάτης (!) Heo Jin Ho, ο αναγνωρισμένος δηλαδή δημιουργός του April Snow και του Happiness και μεταφέρει την δράση του πίσω στα 1930, όταν μια σατανική αριστοκράτισσα πείθει των αναλόγου μεθόδων εραστή της να αποπλανήσει μια όμορφη, συνεσταλμένη και άμαθη παρθένα. Το φιλμ αφού παρέλασε από το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών των Καννών, ταξιδεύει στο Τορόντο όπου κατέχει σημαντική θέση στο βασικό τμήμα, ενώ στα τέλη του Σεπτέμβρη αναμένεται να ξεκινήσει τις προβολές του στους κινηματογράφους της πατρίδας του.


Κυρίαρχη μορφή στο δίλεπτο προωθητικό τρέιλερ κρατά η πανέμορφη Zhang Ziyi, που στα 33 της μοιάζει γοητευτικότερη από ποτέ, έχοντας σαν άξιους παραστάτες την Cecilia Cheung του Promise και τους Κορεάτες (!!) αστέρες Dong Gun Jang που υποδύεται την ασιατική εκδοχή του σαγηνευτικού Βαλμόν και Shawn Dou.

Στις δικές μας αίθουσες? Χμ, μάλλον ποτέ!

Οι σινεφίλ που δεν έχουν έρθει ακόμη σε επαφή με το σκηνοθετικό έργο του 39χρονου Καλιφορνέζου Harmony Korine, είναι πολύ πιθανό να τον γνωρίζουν ως τον σεναριογράφο του ανατριχιαστικά ρεαλιστικού Kids του Larry Clark από το 1995. Από την άλλη μεριά, όσοι έχουν πρόσβαση στα διαδικτυακά κατεβάσματα κι έχουν δει ταινία του - ουδέποτε αξιώθηκε κανείς να διανείμει κάποια στα μέρη μας - μιλούν για έναν ιδιαίτερο δημιουργό που αρέσκεται να συνδυάζει την μεταφορά με τον ρεαλισμό και την ταχύτατη ντοκιμαντερίστικη λογική, μια προοπτική που μέχρι στιγμής τον έχει καταστήσει ως έναν από τους πλέον αναγνωρισμένους νέους αμερικάνους ανεξάρτητους σκηνοθέτες (FIPRESCI Award στην Μόστρα του 1997 για το Gummo). Ο αξιόλογος οτέρ, επιστρέφει φέτος με την πιο φιλόδοξη των δημιουργιών του, το φιλμ Spring Breakers,  που παρακολουθεί την διαδρομή τεσσάρων νεαρών κοριτσιών στην προσπάθεια τους να βρουν τα χρήματα προκειμένου να καλοπεράσουν στις ανοιξιάτικες διακοπές από τις μαθητικές τους υποχρεώσεις, ξαφρίζουν εστιατόριο, συλλαμβάνονται, μπαίνουν στην φυλακή και περιμένουν το θαύμα που θα τις ελευθερώσει. Αυτό το μιράκολο έχει όνομα και αποκαλείται Άλιεν, δηλαδή ένας ραπερικής κοψιάς γκάνγκστερ της Ανατολικής ακτής, που θα πληρώσει την εγγύηση για τις βγάλει από το μπουντρούμι και θα τις πάρει μαζί του σε ένα ταξίδι γεμάτο εμπειρίες που θα τους μείνει αξέχαστο.


Ένα τρίλεπτο πριβιού της ταινίας προβλήθηκε στις πρόσφατες Κάννες, ενώ ολοκληρωμένο το πόνημα επιλέχθηκε στο διαγωνιστικό της Βενετίας, αλλά και στο φεστιβάλ του Τορόντο, ενώ έχει προγραμματιστεί για έξοδο στους κινηματογράφους στα μέσα της Άνοιξης του 2013. Δυνατό στοιχείο που θα ωθήσει το ιδιαίτερης άποψης έργο να πωληθεί και σε περισσότερες αγορές ανά τον κόσμο, αποτελεί το επιλεγμένο του καστ, του οποίου ηγείται ο έμπειρος James Franco ως Εξωγήινος, που έχει πάρει υπό την εποπτεία του το καρέ των κοριτσόπουλων Selena Gomez, Vanessa Hudgens, Ashley Benson και της κορούλας του σκηνοθέτη Rachel Korine.

Στις δικές μας αίθουσες? Άγνωστο και όχι ιδιαίτερα πιθανό...