Movies Ltd

Από ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο και μετά (βλ. το υστερόβουλο καρατέκα grindhouse vintage Haywire) έχω χτυπήσει tilt με τον (υπο)φαινόμενο Soderbergh. Μια ντανταϊστική δυσανεξία με έχει ζώσει σα δυο φίδια μαυροκέφαλα, που του τηγάνισαν και έφαγε ο δύστυχος Ερρίκος Λίτσης (η καλύτερη δραματική ερμηνεία του ελληνικού σινεμά της τελευταίας εικοσαετίας) στο Σπιρτόκουτο (2002). Ο αμερικανοσουηδός είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία να προικίσει με καλλιτεχνικό άλλοθι την χολιγουντιανής κατασκευής υποκουλτούρα ώστε να δώσει στον λαό αυτό που πάντα σαλιαρίζει να ονειρεύεται: το λεγόμενο beefcake. Για να μη τα ξαναλέμε από την αρχή (βλ. κριτική Haywire), o Steven περνά μια εποχή rebooting ταινιδίων που αποφεύγουν συνειδητά σκηνοθέτες της κλάσης του, αρχής γενομένης με το “τι τραβάμε και μεις τα call girls” The girlfriend Experience προ 3ετίας (το οποίο ελάχιστοι είδαν). Το statement εδώ υποτίθεται ότι είναι πως ο Soderbergh είναι ένας τολμηρός, σκηνοθετικός χαμαιλέων, ο οποίος επανεφευρίσκει παραχωμένα subgengres και τα επανασυστήνει με μια ένεση ελαφρώς λουστραρισμένου μεταμοντερνισμού. Τρέμε Tarantino στο θρόνο σου δηλαδή!

Στο Magic Mike, αυτό το καρκατσουλιάρικο σουλατσάρισμα πρησμένων κοιλιακών και πετρωμένων κωλομάγουλων, όσο κι αν προσπάθησα, ψυχή δε βρήκα. Ίσως γιατί πίεσα τον εαυτό μου να καλλιεργήσει την ψευδαίσθηση ότι ο S.S. έψαξε να δώσει μια αυθεντική αναπαράσταση της αγοράς του αντρικού striptease, μεταμορφώνοντας σε πλέον ανύποπτους ήρωες τους ελευθέριους επαγγελματίες της βιομηχανίας του σεξ. Καλή ώρα όπως το κατόρθωσε ο P. T. Anderson με το εμβληματικό Boogie Nights. Αντ’ αυτού, μια καλογυρισμένη πλειάδα dance numbers, στην υπηρεσία δεινών ζεν πρεμιέ (Channing Tatum ως πριμαντόνα του exotic bar και Matthew McConaughey ως τσατσά - αρχιstripper) στο απόλυτο καστάρισμα. Χαριτωμενιές με κουραδοκόφτες και κόντρα ξούρα της γάμπας και του τριγωνικού εφηβαίου και δώστου σύστριγγλο στην UltraAVX αίθουσα. Με μια κλεφτή ματιά στο εναρκτήριο νούμερο, είδα αφιονισμένα μάτια να λαχταρούν beef αρχίζοντας τα σφυρίγματα και τις φωνές επιδοκιμασίας. Απενοχοποιημένο girls night out λοιπόν, με υποστηρικτικό story προσχηματικό στις καλύτερες μόνο στιγμές του.

Ο οικοδόμος την ημέρα, το βράδυ Chippendale, με όνειρο να ανοίξει μια μέρα των ημερών τη δική του φίρμα με πρωτότυπων σχεδιασμών έπιπλα. Η τραπεζική υπάλληλος κολυμπάει στην υγρασία, μολαταύτα αρθρώνει κάτι ακαταλαβίστικα περί ανεπαρκούς πιστωτικού προφίλ που δεν επιτρέπει τη δανειοδότηση του πελάτη Magic Mike, όσα τσαλακωμένα πεντοδόλλαρα κι αν της αφήσει στο τραπέζι. Πατημένα τα τριάντα ο Channing πρέπει να σκεφτεί το μέλλον του. Κι αν ο Dallas (απολαυστικά γλοιώδης ΜcConaghey σε ρόλο Cher στο Burlesque) έχει όνειρα για μεγάλα shows στο Miami, ο Mike θα ακούσει τα κηρύγματα της ενοχλητικής wannabe σχέσης του (καμιά χημεία με τη νιόφερτη Cody Horn), αδελφής του αυτοκαταστροφικού 19άρη protégé του stripper Adam (ενδιαφέρων o μικρούλης πρωταγωνιστής του Ι Am Number Four, Alex Pettyfer) και θα μπει στον ίσιο δρόμο.

Για πες: Όλα καλά καμωμένα με μηδαμινό budget (κοντά $7Μ) για τον Steven Soderbergh, που με το σύνηθες ψευδώνυμο Peter Andrews φωτογραφίζει ουδέτερα, νατουραλιστικά, αφήνοντας εκτεθειμένους στο προσκήνιο φλύαρους καθημερινούς διαλόγους που γυρνάνε πίσω στα παλιά λημέρια ανοησίας του Full Frontal. To Magic Mike, έκανε το θαύμα του φτάνοντας κοντά στα $100Μ σε εισπράξεις, πλανεύοντας την πλειοψηφία των Αμερικανών κριτικών ώστε να το βαθμολογήσει ψηλότερα από το The Amazing Spider-Man, επιβεβαιώνοντας για νιοστή φορά την απόλυτη αρχή του επιτυχημένου marketing: Την κουλτούρα πολλοί εμίσησαν – το G-string ουδείς.

Ακολουθεί πραγματική ιστορία: Είναι 1983, αρχές Γυμνασίου. Κάθομαι σε παγκάκι της πλατείας Λαού, (νυν Σκαμπά, τότε δημάρχου Χαϊδαρίου, προτού γίνει μόδα το «η αριστερά στην εξουσία»), κοντά σούρουπο. Κάποιοι μου πετούν πετραδάκια πίσω από το γρασίδι, χωρίς να φαίνονται. Φωνάζω, “όποιος το κάνει αυτό είναι αδερφή” (πολύ πριν το επαναλάβει ο Ratner και χάσει την ευκαιρία να σκηνοθετήσει την Απονομή των περσινών Oscars). Σε χρόνο dt, ένα αστεράκι των ninja έχει καρφωθεί ακριβώς δίπλα μου, ενώ ταυτόχρονα ορθώνονται με ακροβατικά μπροστά μου οι δύο bullyδες του σχολείου (Γρηγόρης και Γιώργος) που διακρίνονταν για δύο τους πάθη: Τους ninja και το break dance. Με βάζουν στη μέση. Ο Γρηγόρης αρχίζει να ίπταται προσπαθώντας να πετύχει με κλωτσιά στο κεφάλι. Ο Γιώργος μετράει τις προσπάθειες χασκογελώντας. Η πλατεία έρημη. Αποφασίζω αστραπιαία να αμυνθώ χωρίς να προκαλέσω περαιτέρω και τα καταφέρνω μια χαρά, εκτός από μια αδέσποτη που μου γρατζουνά το σαγόνι. Χάνω γύρω στο 10-6 (δέκα με ψιλοβρήκανε στο σώμα, έξι απέκρουσα) και την κοπανάω σαν κύριος. Όταν η μάνα μου με ρώτησε στο σπίτι τι είναι αυτό το σημάδι στο πηγούνι απάντησα κάτι εντελώς άσχετο, το σίγουρο είναι από τότε όμως μόνο ένα: Άτιμο πράμα αυτοί οι ninja ρε παιδάκι μου!

H επιτομή του (διασκεδαστικά αίσχιστου) ninja genre υπήρξε το Revenge of the Ninja με τον ανεπανάληπτο Sho Kosugi. Κάτι οδοντόκρεμες τύπου Black Eagle που ανέδειξε τον ασχολίαστο Van Damme που αγνοώ αν ποτέ κανείς τον ξεπέρασε σε εισπράξεις ενοικιάσης βιντεοκασέτας δε φτουράνε για μένα. Δεν ακουμπώ τις ταινίες του θρύλου Bruce Lee που μας ανάθρεψαν στα 70s γιατί είναι ιεροσυλία. Όπως και να το δεις όμως το θεματάκι, είναι ψιλοξεφτιλέ για κινηματοκριτικό να γουσταρήσει καράτε, MMA ή έτερο ξυλίκι. Ε το λοιπόν εμένα το σπαρακτικό Warrior μου άνοιξε τα μάτια διάπλατα πείθοντάς με ότι το «βαράτε» μπορεί να γυριστεί χωρίς να υποτιμήσει τους χαρακτήρες, ανάγοντας την αθλητική βία σε κάθαρση σωμάτων και ψυχών, χτυπώντας στην καρωτίδα των ανθρώπινων σχέσεων. Όχι ότι το The Raid: Redemption, τρίτη ταινία του Ουαλο-ινδονήσιου genre director Gareth Evans είναι επιπέδου Warrior. Δε θα συμφωνήσω όμως και με τον αντίποδα που εξέφρασε ο προστάτης άγιος των σινεκριτικών Roger Ebert, χαρακτηρίζοντάς το άθλιο βιντεογκαίημ, προσβολή της ανθρώπινης ζωής και κινηματογραφικής χαρακτηρολογίας (στο περίπου).

Εικαστικά το αποτέλεσμα είναι άρτιο, άριστα χορογραφημένο από το σύγχρονο αστέρι των πολεμικών τεχνών και πρωταγωνιστή εδώ, ινδονήσιο φυσικά Iko Uwais. Από σεναριακής πλευράς, όταν υπάρχει χρόνος να...κρυφτείς από τη συνεχή έκρηξη αδρεναλίνης, τα σπασμένα ανθρώπινα μέλη, τα κλωτσομπουνίδια και τα ματωμένα κορμιά, το πράμα επιδέχεται σημαντικής βελτίωσης. Έξυπνα σκεπτόμενος ο Evans, στήνει σε μια 15όροφη πολυκατοικία το χάος βίας του, για να δώσει το κλαουστροφόμπικ βάιμπ του Die Hard ή του Attack the Block για τσι νεότεροι. Μια περίπου αυτοκτονική μπούκα μιας ομάδας SWAT στο άντρο του αρχισαδίσταρου μαφιόζου Mad Dog, για τον οποίο δουεύει ο αδερφός του επικεφαλής ήρωα (Uwais). Κανείς σχεδόν δε θα μείνει ζωντανός, αυτό είναι το μόνο σίγουρο και με κάθε (α)πρόσφορο δολοφονικό μέσο. Ο Evans παίζει γερά τόσο στις σώμα με σώμα πιρουέτες του Iko, όσο και στο bullet time, αποδεικνύοντας ότι το σωστό shoot em up – kill em all μιλάει αυστηρώς ασιατικά.

Για πες: Ο τίτλος βρωμάει τριλογία στα σκαριά κι ενώ το The Raid υφαρπάζει εύκολα τον θαυμασμό, δεν είμαι σίγουρος ότι η αίσθηση που δημιούργησε στους art house violence κύκλους έχει τα εχέγγυα να συνεχίσει χωρίς το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Από την άλλη μεριά, καθώς οι μισοψημένες, ανερμάτιστες πλατσουρίτσες τύπου Haywire αποτυγχάνουν να αποτίσουν τον πρέποντα φόρο τιμής στο πολυδαρμένο (sic) είδος, ταινίες με τη μαστοριά του The Raid πέρα από το eye candy στοιχείο δίνουν και μια απενοχοποιημένη ανάσα απόδρασης από την χιλιοβασανισμένη φόρμουλα με καραφλοειδείς τύπου Jason Statham να πράττουν τα δέοντα με τον ενθουσιασμό κλητήρα της ΙΔ’ Εφορίας Αθηνών. Κι αυτό μόνο αμελητέα ποσότητα δεν είναι.

Θα είχε πραγματικά πολύ μεγάλο ενδιαφέρον, να δινόταν μέσω μιας φανταστικής χρονομηχανής η δυνατότητα στον άνθρωπο να μπορεί να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και να τον συγκρίνει μονομιάς σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους. Το απόλυτο σοκ στην κόντρα του πριν με το μετά! Πέρα από τις εμφανείς διαφορές στην εξωτερική εμφάνιση, αφού ο χρόνος φροντίζει πάντοτε να αφήσει τα σημάδια του στο πρόσωπο, με λίγη προσπάθεια το υποκείμενο μπορεί να κατανοήσει και τις ανατροπές στον χαρακτήρα του, στα συναισθήματα του, στην ψυχή. Η παράμετρος που μεταβάλλεται σε αυτό το φανταστικό πείραμα όμως, είναι με ποιο ακριβώς νιονιό κοζάρει κανείς το είδωλο του. Με εκείνο της δε με μέλλει και φιλελεύθερης νιότητς του? Για με αυτό της περιοριστικής, ισοπεδωτικής και συνήθως ρεαλιστικής του ωριμότητας?

Την βραδιά που θα κλείσει τα 26 χρόνια της ζωής της, η χαριτωμένη και δροσερή Μαρί, θα κάνει το όνειρο της πραγματικότητα, αφού στο γεμάτο πάθος φινάλε της γιορτής της, θα επισημοποιήσει τον έρωτα της για τον γοητευτικό Πολ, έναν ικανότατο στο σχέδιο κομίστα. Για εκείνο που δεν είναι προετοιμασμένη είναι για την έκπληξη που την περιμένει το επόμενο πρωινό, αφού εντελώς αναπάντεχα θα ξυπνήσει την ημέρα των 41ων γενεθλίων της, έχοντας ένα τεράστιο κενό μνήμης δεκαπέντε ολόκληρων ετών. Είναι πλέον παντρεμένη με τον καλό της, έχει αποκτήσει μαζί του ένα πανέμορφο αγοράκι, έχει πετύχει μια σπουδαία επαγγελματική καριέρα, με συνέπεια η εύρωστη οικονομική της κατάσταση, να της επιτρέπει να ζει με όλες τις ανέσεις στο πολυτελές διαμέρισμα με φόντο τον Τουρ Αιφέλ. Αρκετά με τα θετικά όμως…

Τα αρνητικά είναι που οδηγούν την καρδιά στην κατάρρευση. Ο έγγαμος βίος της με τον άντρα της ζωής της σχεδόν έχει συντριβεί και απομένει μόνο μια υπογραφή πριν δοθεί οριστικό τέλος. Τα αγαπημένα της πρόσωπα, είτε έχουν φύγει οριστικά, όπως ο λατρεμένος της πατέρας, είτε δεν επιθυμούν την παραμικρή σχέση μαζί της, όπως η μάνα και η κολλητή της, ελέω της εριστικής και προκλητικής της συμπεριφοράς. Όσο για την ίδια έχει χάσει ολοκληρωτικά το νόημα της ζωής, βουλιαγμένη στις εξαντλητικά πολύωρες χρηματηστηριακές της υποχρεώσεις, που δεν της επιτρέπουν να αφιερώσει χρόνο σε ότι αγαπά. Πόσο άλλαξες κορίτσι μου, μέσα λίγες ώρες?

Για πες:Παρότι επιθυμεί να αναδείξει το βαθύτερο νόημα της αλληγορίας, το σκηνοθετικό ντεμπούτο της – ταλαντούχας ως ηθοποιού – Sylvie Testud, δεν καταφέρνει παρά να αποτελέσει ένα κακέκτυπο αντίστοιχων μπερδεμάτων χαρακτήρα, που πολλάκις έχει προσφέρει το Χόλιγουντ. Δίχως πραγματική ταυτότητα, μπερδεύεται ανάμεσα στην κομεντί - με κάποια άνοστα Back To The Future αστεία, για τον Obama, τον πεθαμένο Michael Jackson και το Ευρώ - και το περιορισμένης κορύφωσης ερωτικό δράμα, εμφανίζοντας σωρεία σεναριακών κενών, που δεν καταφέρνει να τα καλύψει ούτε η θέληση της πάντα αξιόλογης Juliette Binoche, ούτε κυρίως η ερμηνευτική (αν)ικανότητα του Kassovitz, στον περιορισμένης έκτασης ανδρικό ρόλο. Εν κατακλείδι, μια από τις χαμηλότερης ποιότητος Γαλλικές ταινίες της χρονιάς το La Vie D’Une Autre, που μήτε την φινέτσα των Φραντσέζων διαθέτει, ούτε και κάτι φρέσκο που δεν έχουν επισημάνει (πολύ καλύτερα) άλλοι εξιστορεί.

Όλη η δραστηριότητα οδηγεί εδώ! Το έχουμε ξαναδεί το έργο. Από το 2009, όταν η Paramount ανακάλυψε την κότα που γεννά τα (κυριολεκτικά) χρυσά αυγά στις εικόνες του πονήματος ενός κάποιου Oren Peli, με τον τίτλο Paranormal Activity, πετυχαίνοντας το απόλυτο τζακ ποτ σχέσης κόστους προς προσοδοφόρα απόδοση, δεν της ήταν και τόσο εύκολο να την αφήσει να πάει χαμένη. Λογικό λοιπόν να ακολουθήσουν με απόσταση ενός χρόνου το καθένα δύο - καταφανώς υποδεέστερα - σίκουελ του - ομολογουμένως πιασάρικου πρωτότυπου, καταφέρνοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα στο Box office της Αμερικής. Το τέταρτο μέρος όπως έχει εξαγγελθεί από καιρό, είναι πλέον πραγματικότητα και το πρώτο του τρέιλερ μόλις έκανε την εμφάνιση του στα θερινά multiplex των ΗΠΑ, ξεσηκώνοντας θύελλες αδημονίας στο κοινό της Μεταφυσικής Δραστηριότητας, που δεν περιμένει πλέον το πότε θα φτάσει η 19η Οκτώβρη, λίγο πριν το Halloween, όταν και θα κάνει πρεμιέρα στην τέταρτη εκδοχή της στους κινηματογράφους.


Και μάλιστα από ότι διαφαίνεται από τα λιγοστά πλάνα του προωθητικού βίντεο, η τεχνολογία του Skype έχει μπει για τα καλά στο μυαλό του σεναριογράφου Zack Estrin, που εδώ δανείζει τις ιδέες του στο σκηνοθετικό ντουέτο των Henry Joost και Ariel Schulman, με τον τελευταίο να έχει ήδη εμπειρία από το franchise, όντας ο δημιουργός του τρίτου - και μακράν χειρότερου - επεισοδίου του σινε σίριαλ...

Στις δικές μας αίθουσες? Τον χειμώνα του 2012

Εδώ κι αν μιλάμε για ιδιαίτερη κόντρα που αναμένεται να προκαλέσει έντονο ενδιαφέρον. Εδώ και λίγο καιρό είχε γίνει γνωστό πως ο Βρετανός εκρηκτικός σούπερ σταρ Jason Statham, πρόκειται να πρωταγωνιστήσει σε μια ακόμη περιπέτεια δράσης, που θα φέρει τον τίτλο Homefront και θα τον φέρει και πάλι κοντά με τον κολλητό του φίλο και μαχητικό του σύντροφο στους Expendables, Sylvester Stallone, που εδώ θα κρατήσει τον αφανή ρόλο του σεναριογράφου, αλλά και του συμπαραγωγού. Εκείνο που προκαλεί πραγματική έκπληξη είναι το γεγονός πως τον κακό της ιστορίας, τον βαρόνο του υποκόσμου που θα προκαλέσει σε μια ακόμη, τελευταία μάχη τον πρώην πράκτορα της DEA, ο οποίος αναζητά την οικογενειακή γαλήνη σε μια επαρχιακή κωμόπολη, θα κρατήσει ο ζεν πρεμιέ James Franco. Μια επιλογή - ρίσκο από την φιλόδοξη παραγωγή, αφού τοποθετεί τον ταλαντούχο αστέρα σε ρόλο μακρινό από εκείνους που τον έχουμε συνηθίσει. Τα γυρίσματα του φιλμ, αναμένεται να ξεκινήσουν κάτω από τις εντολές του σκηνοθέτη Gary Fleder (Kiss The Girls) τον ερχόμενο Οκτώβρη στην πολύπαθη περιοχή της Νέας Ορλεάνης.

Η οικογένεια πρέπει να ενωθεί ξανά, για ένα ευλογημένο γεγονός! Κάτι τέτοιο δεν είναι και ότι το πιο εύκολο για τους Γκρίφιν, που καλούνται και πάλι να ενώσουν τα από καιρό σπασμένα κομμάτια τους, για ένα και μόνο σαββατοκύριακο, προκειμένου να κυλήσουν όλα ομαλά στους γάμους του υιοθετημένου τους γιου, ειδικά από την στιγμή που η απαιτητική πεθερά θα ταξιδέψει τον μισό πλανήτη, ώστε να δώσει το παρών στην πιο ευτυχισμένη ημέρα της κορούλας της. Πόσο μάλλον όταν ο κοτσονάτος Πάτερ Φαμίλιας, έχει ήδη προγραμματίσει να συνοδευτεί στην τελετή από την καινούργια του μνηστή, κάτι που θα τον φέρει σε άμεση ρήξη με την πρώην σύζυγο του. Αυτά και άλλα πολλά ευτράπελα, όχι πάντως ιδιαίτερης θεματικής πρωτοτυπίας, συμβαίνουν στην κομεντί The Big Wedding που σεναριακά και σκηνοθετικά υπογράφει ο υπέυθυνος για την (μόνο στο Αμέρικα) επιτυχία του γηριατρικού The Bucket List, Justin Zackham. Ένα φιλμάκι που κινείται στα χιουμοριστικά πρότυπα του Meet The Parents, στοιχείο που από μόνο του θέλγει το Γιάνκικο κοινό, ώστε να το προωθήσει στην κορυφή του box office και να χαρίσει στην διανομή της Lionsgate μια σημαντική εμπορική επιτυχία, την εβδομάδα της 26ης Οκτωβρίου, όταν και θα κάνει την εμφάνιση του στις αίθουσες των ΗΠΑ.


Από καστ πάντως δεν υπάρχει το παραμικρό παράπονο, αφού από τις ευχάριστες - όπως αποκαλύπτει και το τρέιλερ - εικόνες του Μεγάλου Γάμου, παρελαύνει σωρεία αστεριών, προεξάρχοντος του Robert De Niro, που τον τελευταίο καιρό ολοένα και συμμετέχει και σε πιο πολλές παραγωγές. Παρέα με τον Μεγάλο Μπομπ από τις εικόνες του Wedding εμφανίζονται και οι αναλόγου εμπειρίας Susan Sarandon και Diane Keaton, μαζί με τα νεότερα στελέχη του ρόστερ, Katherine Heigl, Topher Grace, Amanda Seyfried, Ben Barnes αλλά και τον αειθαλή Robin Williams, που στον ρόλο του πάστορα κάτι μέσα μου, μου λέει πως θα κλέψει την παράσταση!

Στις δικές μας αίθουσες? Τον χειμώνα του 2012

Καλά τα μαντάτα για τους οπαδούς της σκηνοθετικής άποψης του Cameron Crowe, αφού λίγο μόλις καιρό μετά την προβολή της τελευταίας του δημιουργίας (του ψιλοαπογοητευτικού) We Bought A Zoo, ο Καλιφορνέζος είναι πανέτοιμος να πάρει θέση και πάλι πίσω από την κάμερα. Αιτία στέκεται το γεγονός πως η Sony μόλις άναψε το πράσινο φως για την χρηματοδότηση της ρομαντικής κομεντί Deep Tiki, που αναμένεται να γυριστεί στα τροπικά νησιά του Ειρηνικού. Το πρότζεκτ προϋπήρχε στην σκέψη του σκηνοθέτη του Jerry Maguire, του Vanilla Sky και του Almost Famous από το 2008, με την Reese Witherspoon και τον Ben Stiller να είναι οι βασικοί υποψήφιοι για να διεκδικήσουν - τότε - τις πρωταγωνιστικές θέσεις. Φυσικά με την αναθεώρηση του σχεδίου καινούργια πρόσωπα έχουν πέσει στο τραπέζι από τον παραγωγό Scott Rudin, πρώτο εκ των οποίων είναι εκείνο της ολόφρεσκης και μοντέρνας - ελέω και Spider-Man - Emma Stone, που βρίσκεται πολύ κοντά στο να συμφωνήσει να συμμετάσχει στο καστ. Όσον αφορά στον αντρικό ρόλο, που στο σενάριο υποδύεται έναν μοναχικό σύμβουλο οπλικών συστημάτων, που αναγκάζεται να ταξιδέψει στην Χαβάη, προκειμένου να επιβλέψει την εκτόξευση ενός δορυφόρου παρακολούθησης κι εκεί θα ανακαλύψει για πρώτη φορά τον πραγματικό του εαυτό, ακόμη δεν έχει γίνει κάποια επίσημη κρούση σε συγκεκριμένο αστέρα.

του Pascal Laugier. Με τους Jessica Biel, Jodelle Ferland, Stephen McHattie, Samantha Ferris

Ο Μεσημεράς!

του zerVo

Υπαρκτός ο αστικός θρύλος του. Μόνο που δεν υπάρχει για να φοβίζει τους γονιούς μα τα ίδια τα νήπια, μην τυχόν και παρεκκλίνουν των συμβατικών κανόνων που καλούνται να ακολουθήσουν. Κοιμήσου νωρίς, ξύπνα νωρίς, να είσαι φρόνιμος, να μελετάς, να μην κάνεις φασαρία, να είσαι ήσυχος τις ώρες κοινής ησυχίας, να τρως όλο το φαγητό σου, αλλιώς... Αλλιώς θα σε βουτήξει ο Μεσημεράς και τότε αλίμονο σου φουκαριάρη μου. Που να τολμήσει το επτάχρονο να φέρει αντίρρηση στις εντολές, στην σκέψη και μόνο του σκοτεινού απαγωγέα, που θα το οδηγήσει σε άγνωστο κι ανασφαλή τόπο, μακρυά από την φαμιλιάρικη θαλπωρή. Τι συμβαίνει όμως όταν όλο αυτό το φοβιστικό παραμυθάκι, που λίγο πολύ σκίασε τα παιδικά όνειρα όλων μας γίνεται πραγματικότητα? Κι αν υπάρχει κάποιο πλάνο, που κανείς δεν φαντάζεται, πίσω από την ανηλεή δράση του τρομακτικού μπαμπούλα? Open Your Mind...

Κολντ Ροκ, κωμόπολη της πολιτείας της Ουάσιγκτον, κάτοικοι λιγότεροι των χιλίων, κατά βάση άφραγκοι άνεργοι, που παραμένουν στον μισοπεθαμένο τόπο που γεννήθηκαν μαραζώνοντας μαζί του. Όπου φτωχός κι η μοίρα του, μιας και το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν αναφερθεί εξαφανίσεις μικρών παιδιών, με τις αναφορές μαρτύρων να κάνουν λόγο για μια ψηλή, σκοτεινή, φιγούρα που τα απαγάγει με βίο τρόπο. Μια στείρα καθημερινότητα που βιώνει και η νοσοκόμα της περιοχής, Τζούλια Ντένινγκ, χήρα σεβάσμιου γιατρού με ακτιβιστική δράση, που μια βροχερή νύχτα του χειμώνα θα αντιληφθεί πως ο γιος της, έχει εξαφανιστεί από το σπίτι, έχοντας πέσει θύμα κι αυτός των εγκληματικών διαθέσεων του The Tall Man...

Κι αφού πάλεψε με νύχια και με δόντια ενάντια στο δίχως τύψεις τέρας για να του αποσπάσει από τα βρωμερά του χέρια το σπλάχνο της, θα βρεθεί ολομόναχη, ανήμπορη και καταματωμένη στην άσφαλτο, να κείτεται μισολιπόθυμη, έχοντας χάσει την μάχη με τον φονικό απαγωγέα. Σφουγγάρι βρεγμένο και διαγραφή! Erase που λένε. Κάπου εκεί λίγο πριν συμπληρωθεί η πρώτη ώρα ταινίας,  που πρέπει να ομολογήσω κινούμενη σε τέμπο βίντεο κλιπ, διόλου με βάρυνε, σκάει η πρώτη - εκ των πάρα πολλών - ανατροπή της υπόθεσης. Τίποτα δεν είναι αυτό ακριβώς που φαίνεται. Πρόκειται για συνωμοσία του redneck χωριού ενάντια στην όμορφη και καλοσυνάτη νοσηλεύτρια? Ή μήπως εκείνη κρύβει καλά μέσα της ένα απίστευτο μυστικό, που έχει σχέση με τις πολλαπλές απαγωγές των πιτσιρίκων της μίζερης κοινωνίας?

Συνήθως δεν συναινώ με την μέθοδο των απανωτών σεναριακών twists, που και τον ειρμό παρακολούθησης ενός φιλμ ανατρέπουν, αλλά και τα συναισθήματα της πλατείας μεταλλάσσουν. Εδώ είναι λιγάκι διαφορετικά, μιας και ο αξιόλογος Γαλλάκος των Martyrs, Pascal Laugier, δεν στέκεται απλώς στο να κτίσει ένα αγωνιώδες θρίλερ του σωρού που γρήγορα θα ξεχαστεί. Παρά επιθυμεί να προσφέρει μέσα από τις ανατριχίλες που μοιράζουν οι ημιφωτισμένοι διάδρομοι και τα λασπωμένα μονοπάτια, τροφή για την δημιουργία μιας έντονα πολιτικοποιημένης κουβέντας. Αν είσαι έτοιμος θεατή μου, να δεχτείς την προβληματισμένη πρόσκληση του Φραντσέζου, θα παραμείνεις μέχρι τέλους, ακολουθώντας την ακραία, προβοκατόρικη, ανατρεπτική - μέχρι και φασίζουσα την λες - λογική του, κρίνοντας τις λάθος και σωστές κινήσεις. Αν όχι, πιθανόν να κουραστείς στο δεύτερο, τρίτο άλλαγμα ρότας, θα σταθείς στις εμφανείς τρύπες του σκριπτ και θα τα παρατήσεις.

Για πες: Τεχνικά οι δυνατότητες του σκηνοθέτη είναι αξιοπρεπείς, στο κτίσιμο μιας πόλης φάντασμα τύπου Silent Hill, οι προοπτικές λήψης του προκαλούν φοβίες και εντάσεις, ενώ και ο ταχύτατος παλμός δεν αφήνει περιθώρια βαριεστημάρας στην σχεδόν δίωρη διάρκεια του έργου. Στο υποκριτικό κομμάτι, μια από τις πάμπολλες σέξι Τζέσικες της εποχής μας, η Biel, παρότι περιορισμένου ερμηνευτικού τάλαντου ηθοποιός, εδώ αποδίδει ικανοποιητικά την νευρωσική μάνα, που ταλαιπωρείται στον κόσμο των δίχως όνειρα βλαχο-κοκκινολαίμηδων, σηκώνοντας σχεδόν ολομόναχη στην πλάτη της ένα πρότζεκτ, που υποστηρίζει και από την θέση του συμπαραγωγού. Το αν θα ξαναμπούν στην τσέπη των χρηματοδοτών τα 18μισι εκατομμύρια που κόστισε το The Secret (διεθνής τίτλος και πιο ταιριαστός, νομίζω) δεν το πολυπιστεύω. Σημασία έχει πως πρόκειται για την πρώτη αγγλόφωνη προσπάθεια ενός Ευρωπαίου δημιουργού, που δεν ακολούθησε την πεπατημένη της κατά παραγγελία δημιουργίας των πλούσιων στούντιο, μα προχώρησε με γνώμονα την ένθεν του Ατλαντικού φιλμική συλλογιστική του. Και μόνο γι αυτόν τον λόγο, αξίζει να δώσουμε στο ιδιαίτερο πόνημα του, την ευκαιρία μιας θέασης...

Στις δικές μας αίθουσες? Δεν το βλέπω, μα δικαιούται διανομής...

Αν ο Δημήτρης γνώριζε την Χριστίνα... Κι αν δεν την γνώριζε... Ότι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, θα μετέφερε κάποια στιγμή τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες από το λίγων ιντσών καντράν της τηλεόρασης στην επιβλητική θωριά του κινηματογραφικού πανιού, ήταν απολύτως βέβαιο, ο περιορισμός του κουτιού έδειχνε τελευταία να μην τον χωρά. Σε αυτή την φιλοδοξία εξέλιξης της δράσης του, αν προστεθεί το γεγονός πως η τηλεοπτική παραγωγή πνέει τα λοίσθια εσχάτως, δεν είναι τυχαίο που ο Ηρακλειώτης επιχειρεί έτσι γρήγορα το πρώτο του βήμα πίσω από την κινηματογραφική κάμερα. Αν - είναι ο τίτλος της ταινίας, που θεματικά περιστρέφεται γύρω από τον μοιραίο ερωτικό δεσμό ενός σύγχρονου ζευγαριού που ζει και αναπνέει στο κέντρο της πρωτεύουσας, στην Πλάκα, τοποθεσία που έχει μεταλλαχθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από εκείνη της παλιότερης Αθηναϊκής εποχής, όταν συμβόλιζε το ανθρώπινα ζεστό κέντρο της μεγαλούπολης, κατά τόπους όμως δεν έχει απολέσει ολοκληρωτικά την γραφικότητα της, την ζεστασιά της. Σε αντιπαραβολή με ένα από τα πλέον διάσημα ντουέτα του ασπρόμαυρου ελληνικού σινεμά, εκείνο του Αντωνάκη και της Ελενίτσας Κοκοβίκου, από την χιλιοειπωμένη ηθογραφία του Τζαβέλα, ο Παπακαλιάτης επιχειρεί μια συσχετιστική κόντρα του χθες και του σήμερα, όπου όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν. Το πρώτο τρέιλερ του φιλμ που αναμένεται να κάνει πρεμιέρα την τελευταία Πέμπτη του Νοέμβρη, διακατέχεται από γνώριμα στοιχεία του τηλεοπτικού βίου του Χριστόφορου - αγχώδη τρεχαλητά, σκιές, ματιές στο κενό - ελπίζω να έχει να προσφέρει και το κάτι παραπάνω που θα σημάνει την απαρχή μιας εξίσου επιτυχημένης καριέρας και στην Έβδομη Τέχνη.


Φυσικά στον πρωταγωνιστικό ανδρικό ρόλο δεν θα μπορούσε να υπάρχει άλλος από τον ίδιο τον Χριστόφορο, που κτίσει κατ εικόνα όπως φαίνεται τους χαρακτήρες των σεναρίων του, έχοντας κοντά του την απόλυτη Ελληνίδα ενζενί, Μαρίνα Καλογήρου, στον ορισμό του ζορισμένου διδύμου. Μαζί τους οι Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, Τάκης Σπυριδάκης, Θέμις Μπαζάκα, Μαρία Σολωμού και Ακύλλας Καραζήσης, προσδίδουν στην παραγωγή την υπάρχουσα εμπειρία τους από τα φιλμικά καρέ, ενώ ως αφηγητές του στόρι το αξεπέραστο "αντρόγυνο" του Γιώργου Κωνσταντίνου και της Μάρως Κοντού, εκτοξεύουν την δυναμική του πρότζεκτ ορόφους παραπάνω, δίνοντας στον κόσμο να πιστέψει πως πρόκειται για ριμέικ της γυνής που φοβάται τον άνδρα. Η παραγωγή το τονίζει όμως ρητά, πως δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Νοεμβρίου 2012 από την Village

του Ken Scott. Με τους Patrick Huard, Julie LeBreton, Antoine Bertrand

Είναι όλα τους παιδιά μου!

του zerVo

Διαβάζω στην (όχι και τόσο έγκυρη, αλλά πολλάκις εύκολη λύση μου) Wikipedia: Starbuck είναι η ονομασία μιας ξεχωριστής ράτσας ταύρου, που χαρακτηρίζεται από την εντυπωσιακή του ορμή, τον ατίθασο χαρακτήρα μα κυρίως από τον απίστευτα εκδηλωτικό ανδρισμό του, στοιχείο που του έχει χαρίσει την κορυφαία θέση ανάμεσα στα αρσενικού φύλου αρσενικά. Μάλιστα... Να δεχτώ λοιπόν την ματαιοδοξία ανδρός, που χρησιμοποιεί το όνομα του τετράποδου για ψευδώνυμο, αν και υπό κανονικές συνθήκες αυτό μόνο οι θηλυκές του κατακτήσεις θα δικαιούντο να του απονείμουν επιβεβαιωτικά. Πως να πράξω όμως όταν αντί απέναντι από τον παρορμητικό σεξουαλικά νέο, αντί να βρίσκεται αιθέρια ηφαιστειογενής ύπαρξη, υπάρχει μόνο ένα Playboy με εξώφυλλο την καυτή Angela Baron και ένας σπερματοδόχος συλλέκτης? 

Το όνομα του είναι Νταβίντ Βοσνιάκ. Στα 42 του χρόνια εργάζεται, με όχι ιδιαίτερη θέληση, ως μεταφορέας στην επιχείρηση ντελικατέσεν μαζί με τα αδέλφια του, που τον έχουν σαν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας,  γνωρίζοντας πως δεν έχει ιδιαίτερα σχέδια για το μέλλον του, χρωστά χιλιάδες δολάρια σε μαφιόζους και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να συλλέγει ποδοσφαιρικά σουβενίρ και να ποτίζει τα χασισοδενδρύλλια που καλλιεργεί. Ως την στιγμή που ένας παράξενος τύπος εμφανιστεί μπρος του, κοινοποιώντας του με αναπάντεχο τρόπο, πως ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι ο βιολογικός πατέρας 533 παιδιών, τα 142 εκ των οποίων έχουν κινήσει τις διαδικασίες για να εντοπίσουν την πραγματική του ταυτότητα!

Κι αυτό γιατί ο άμυαλος στα σαράντα του, πόσο μάλλον στα νιάτα του Μοντρεαλέζος προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, έδινε με τακτικούς ρυθμούς το σπέρμα του στην τράπεζα γενετικής, που με την σειρά της από αβλεψία το μοίρασε σε υποψήφιες μαμάδες. Το ζήτημα είναι τι κάνει τώρα ένας μποέμ κι ανεύθυνος χαρακτήρας, που δεν μπορεί να αντέξει ούτε στην ιδέα της εγκύου ταλαιπωρημένης μνηστής του, το βαρύ φορτίο τόσων εκατοντάδων τέκνων? Και καλά όταν στο ξεκίνημα ξεσκονίσματος της λίστας των βλασταριών κάποια τον κάνουν περήφανο ως γονιό με τις επιδόσεις τους. Τι θα συμβεί όμως μόλις κατανοήσει ο κακομοίρης δεύτερης γενιάς Πολωνός μετανάστης, παρακολουθώντας τα ένα προς ένα εξ αποστάσεως, τα ξεχωριστά ζόρια που αντιμετωπίζει το καθένα τους? Να κάνει τα τα βοηθήσει, να τους συμπαρασταθεί σαν πραγματικός γονιός ή να την κάνει με αλαφριά πηδηματάκια όπως έχει καλομάθει τόσα χρόνια στην πορεία του?

Για πες: Η βασική σεναριακή ιδέα της μελαγχολικής όσο ο χρόνος περνά κομεντί από την Γαλλόφωνη μεριά του Καναδά είναι ευφυής! Σε βαθμό που προκαλεί τεράστια εντύπωση που την σκέφτηκε ο εξωχολιγουντιανός Ken Scott και όχι κάποιος από τους συνήθης υπόπτους Apatow ή Phillips. Κι ενώ η εξέλιξη της εμφανίζεται εξίσου ικανή, με τον διασκεδαστικό τρόπο που επιχειρεί ο μπαμπάς να προσεγγίσει τους σε φάση ενηλικίωσης καρπούς του, στην πολύ μεγάλη διάρκεια της δαιδαλώδους υπόθεσης χάνεται σε μεγάλο βαθμό η βασική προσέγγιση, καταλήγοντας σε ένα επίπεδο και μελό συγκριτικά με το εντυπωσιακό ίντρο, φινάλε. Δυνατό στοιχείο της συνολικά ικανοποιητικής παραγωγής ο (Good Cop, Bad Cop) Patrick Huard πρωταγωνιστής με την απίθανη φραντσέζικη προφορά, που δείχνει αν μη τι άλλο πολύ αξιοπρεπέστερη κωμική συμπεριφορά, από τους ομόλογους του στα νοτιότερα της αμερικάνικης ηπείρου. Αδυναμία - πέραν του χασίματος όσο ο χρόνος κυλά - η έλλειψη ενός ικανού μουσικού σάουντρακ, αφού από την στιγμή που ο σκηνοθέτης επιλέγει να του δώσει βασικό ρόλο στην ματιά του, δεν μπορεί να μην περιέχει ούτε έναν γνώριμο σκοπό στο διεθνές κοινό. Τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι οι δημιουργοί από το Κεμπέκ, μέχρι τώρα δεν μας είχαν αφήσει μέχρι στιγμής με το παράπονο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2012 από την Seven

της Tanya Wexler. Με τους Hugh Dancy, Maggie Gyllenhaal, Rupert Everett, Felicity Jones, Jonathan Pryce, Sheridan Smith

Με βραβείο ευρεσιτεχνίας!

του zerVo

Για να δω χέρια, πόσοι θα ήθελαν να παρακολουθήσουν μια ιστορικής σημασίας ταινία, γύρω από την ανακάλυψη του πιο μοσχοπουλημένου ερωτικού βοηθήματος όλων των εποχών? Χαμός στην πλατεία από το hands up. Έτσι συμβαίνει συνήθως όταν το θέμα έχει μια πιο πιπεράτη, πιο ηδονοβλεπτική διάθεση, το κοινό θέλγεται στο άκουσμα του και δείχνει ευθύς εξαρχής πρόθυμο να το παρακολουθήσει, ειδικά όταν γνωρίζει πως κι ο χαρακτήρας του έχει έναν ιδιαίτερο, γλαφυρό τόνο. Αν και κατά βάθος έχω μια ελαφριά, ανεπαίσθητη διένεξη με την εμμονή του Hysteria στο πραγματικό των συμβάντων, αφού ακόμη κι από το πιο προχωρημένο μυαλό, όλα τα επιστημονικώς τεκμηριωμένα και ευρεσιτεχνώς βραβευμένα περιγράφει, δύσκολα πιστεύονται.

Προοδευτικών μεθόδων γιατρουδάκος του Λονδίνου, κάπου στα 1880, δεν μπορεί να στεριώσει  σε καμιά κλινική της πόλης, ερχόμενος διαρκώς σε ρήξη με τους παρωχημένων πρακτικών βετεράνους δόκτορες, που σε πρώτη ευκαιρία του δείχνουν την πόρτα της απόλυσης. Μέχρι την στιγμή που τον όμορφο και φιλόδοξο Γκράνβιλ, πάρει στην δούλεψη του ο φημισμένος νευρολόγος Ντάλριμπλ, που κουράρει, με το αζημίωτο, τις περισσότερες κυρίες της αριστοκρατίας της Αγγλικής πρωτεύουσας, άπασες διαγνωσμένες υστερικές. Χάρη στην ικανότητα του, όμως, με την χρήση της παλάμης να τις φέρνει σε διαρκή και συνεχόμενο οργασμό, όλες εγκαταλείπουν το ιατρείο του, ευχαριστημένες, ικανοποιημένες, μα προ πάντως υγιείς.

Πόσες περιμητρικές μαλάξεις μπορεί να αντέξει ημερησίως το ανθρώπινο χέρι, αφού ακόμη κι αν για τις υπηρεσίες του ως βοηθός, ο Γκράνβιλ κολλήσει βαρέα και ανθυγιεινά, δεν την γλυτώνει την τενοντίτιδα? Ας όψονται τα γλυκά μάτια της μικρής κουκλίτσας κόρης του μεγαλοντοτόρου, που γιάνουν τον πόνο του μορφονιού χαϊδευτή, μετά το εξουθενωτικό μεροκάματο, ένας δεσμός που όλα δείχνουν πως οσονούπω θα έχει αίσιο τέλος, με έναν μεγαλοπρεπή γάμο. Η υπερκόπωση όμως, ο αστάθμητος παράγοντας της ιστορίας, έχει άλλα σχέδια, εκτός κι αν βρεθεί επειγόντως λύση, τέτοια που να μπορεί να καλύψει την μαζική απαίτηση των νευρασθενικών εύπορων κυριών. Κατεύθυνση που μας οδηγεί, πάντοτε με το χαμόγελο στα χείλη, η σουφραζέτα σκηνοθέτης από το Σικάγο Tanya Wexler, που μπροστά σε ένα καλοστημένο θεατρικό σκηνικό της Λόντρας, τοποθετεί την ίντριγκα της, η οποία όσο πλησιάζουμε στο φινάλε σπάει σε αρκετές νοηματικές κατευθύνσεις.

Για πες: Κι αυτό διότι πίσω από το εμφανές βασικό πλάνο, ζεσταίνονται δυο τρεις ακόμη υποιστορίες, που σκηνή με τη σκηνή αλλάζουν το genre όπου ανήκει το Hysteria, από κομεντί σε κοινωνικό σχόλιο κι από ιστορική σε ρομάντζο εποχής. Σύμφωνοι, υπάρχουν στιγμές που η σοβαρότητα δεν αποτελεί το δυνατότερο στοιχείο του σεναρίου, χάρη στις ευχάριστες και μη επιτηδευμένες παρουσίες ενός αξιοπρεπούς ερμηνευτικού τιμ - το ερωτικό τριγωνάκι δηλαδή Gyllenhaal - Dancy - Jones, που υποστηρίζεται από την πείρα των Pryce και Everett - όμως, διατηρείται μέχρι να πέσουν τα κρέντιτς μια κάποια ισορροπία. Καταφέρνοντας έτσι το φιλμάκι, εκτός από το ζητούμενο της ψυχαγωγίας του θεατή και την εγκυκλοπαιδική του ενημέρωση, γύρω από την επιστημονική ανακάλυψη, του τρεμουλιαστού υποκατάστατου του αρσενικού μορίου, που βεβαίως στην δυο αιώνων ιστορική του διαδρομή, ουδέποτε απαίτησε ιατρική συνταγή για την χορήγηση του!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Ιουλίου 2012 από την Feelgood

Όσοι είχαν την εντύπωση πως οι τελευταίες προσθήκες στο Machete Kills, το σίκουελ των Grindhouse περιπετειών του Μεχικάνου ριγμένου επαγγελματία εκτελεστή, από τα χέρια του Robert Rodriguez, θα ήταν και οι τελευταίες, έσφαλαν. Ο Λατίνος με μια δήλωση του στον προσωπικό του λογαριασμό στο Twitter, γνωστοποίησε πως το πιο καυτό όνομα της σύγχρονης ποπ, η πολυσυζητημένη σταρ Lady Gaga, μόλις ολοκλήρωσε τα γυρίσματα των πλάνων που είχε στην ταινία, υποδυόμενη την βαμπ δολοφόνο, με το αινιγματικό όνομα La Chameleon. Για να κάνει ακόμη πιο πιστευτό το συμβάν, ο Λατίνος σκηνοθέτη έδωσε στην δημοσιότητα και ένα πόστερ της δημοφιλούς τραγουδίστριας, στο οποίο εκείνη είναι ντυμένη εκκεντρικά ως συνήθως, με τα χρυσά εσώρουχα της, καλυπτόμενα μόνο από μια ολόσωμη γούνα λύκου, να κάνουν ασορτί με τα τα ιδίας απόχρωσης μαλλιά. Όσο για την τζειμσμποντική πόζα, με το περίστροφο μόλις να έχει ξεράσει φλόγες, ομολογουμένως φαντάζει ιντριγκαδόρικο, για το ποια ακριβώς θα είναι η σχέση της Poker Face σε ένα σενάριο που περιλαμβάνει ήδη πληθώρα διάσημων χολιγουντιανών αστέρων. Η επίσημη πρεμιέρα του δεύτερου Machete ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί, οι φίλοι του ύφους του Rodriguez πάντως, ήδη αδημονούν για να τον δουν ξανά στο πανί...