Movies Ltd

Από τον καιρό που η Marvel αποφάσισε αφαιρέσει από την γκαρνταρόμπα του την στολή του Spider-Man και να την δώσει στον διάδοχο του στον φημισμένο ρόλο, Andrew Garfield, ο αξιόλογος Tobey Maguire αποφάσισε να ασχοληθεί με πιο ενήλικους και ανθρώπινους ρόλους στην καριέρα του. Μετά από το υποτιμημένο προπέρσινο Brothers, αλλά και το πειραγμένο ριμέικ του The Great Gatsby που πρόκειται να δούμε την νέα σεζόν, ο 37χρονος Καλιφορνέζος θα αποτελέσει μέλος του πανίσχυρου καστ της νέας ταινίας του χαρισματικού Jason Reitman, που φέρει τον τίτλο Labor Day. Στο καινούργιο πόνημα του δημιουργού των Thank You For Smoking, Juno, Up In The Air και (του δίχως προβολή ακόμη στη χώρα μας) Young Adult, ο Maguire πρόκειται να συναντήσει ως συμπρωταγωνιστές την Kate Winslet, τον Josh Brolin και τον J.K. Simmons, υποδυόμενος τον (σε μεγάλη ηλικία) Χένρι, ένα αγόρι δεκατριών ετών από το Νιου Χαμσάιρ, που μέσα σε ένα τριήμερο αργίας της Ημέρας της Εργατιάς, θα πάρει μαζεμένα όλα τα μαθήματα της ζωής. Ο βασικός σεναριακός σπινθήρας της ιστορίας που θα αφηγηθεί το φιλμ μέσα από την ματιά του ενήλικου Χένρι, μοιάζει με εξαιρετική μαγιά στα χέρια του πλέον αξιόλογου των νέων Αμερικάνων δημιουργών, προκειμένου να προσφέρει ένα ακόμη κοινωνικό σατιρικό δράμα υψηλού επιπέδου. Τα γυρίσματα του Labor Day ξεκινούν στα τέλη του Ιουλίου στην Μασαχουσέτη, σε χρηματοδότηση της Paramount που έχει ήδη εξασφαλίσει την παγκόσμια διανομή του.

Μπορεί σαν κινηματογραφική προσωπικότητα να φαίνεται πολυάσχολος, αφού όλο και και με κάποιο τρέχων σχέδιο θα έχει καταπιαστεί από την θέση του συμπαραγωγού ή η χαρακτηριστική μορφή του θα εμφανιστεί στιγμιαία στα καρέ ταινίας, όπως συνέβη πρόσφατα στο Piranha και το Rock Of Ages. Με την σκηνοθεσία όμως ο Eli Roth, πέρα από τα ολιγόλεπτα segments σε Inglourious Basterds και Grindhouse, έχει να ασχοληθεί από το 2007 και το δεύτερο επεισόδιο του ανατριχιαστικού Hostel. Καθώς φαίνεται η ώρα της επιστροφής του χαρισματικού Βοστονέζου στην καρέκλα του δημιουργού είναι πολύ κοντά, αφού το όνομα του αποτελεί την πρώτη επιλογή του στούντιο που έχει στα σκαριά μια ακόμη φιλμική ιστορία που περιστρέφεται γύρω από τον θρύλο του Δράκουλα και φέρει τον τίτλο Harker, σε σενάριο του διδύμου Lee Shipman και Brian McGreevy, ένα πλάνο που έχει ήδη πάρει την έγκριση για διανομή από την Warner Bros. Σύμφωνα με το θέμα του φιλμ ο αιμοσταγής Κόμης, τον οποίο σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες ακόμη πληροφορίες θα υποδυθεί ο Russell Crowe, αφού ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του στον Noah του Aronofsky, βρίσκεται σε δυσχερή θέση, όντας παρακολουθούμενος από τον ντετέκτιβ της Σκότλαντ Γιαρντ, Χάρκερ, που έχει υποψιαστεί την βαμπιρική του δράση. Εκείνο που δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη πάντως, είναι αν ο Roth θα ρίξει το βάρος του σε αυτή την σκηνοθετική δουλειά ή θα προηγηθεί η παρουσίαση των αναμνήσεων του από την διαβίωση του στην Χιλή, στο φιλμ The Green Inferno, ένα πρότζεκτ που έχει εξαγγείλει ο ίδιος εδώ και καιρό, που όμως παραμένει στάσιμο στην κατάσταση του Pre-Production.

Ακόμη κι αν προσπαθήσει κανείς να απαριθμήσει τις φορές, που το σινεμά αποπειράθηκε να παρουσιάσει το biopic της θρυλικής Janis Joplin, δεν πρόκειται να βγάλει άκρη. Όλες αποτυχημένες στην γέννηση τους, πάντοτε αποτελούσαν τροχοπέδη στην ιδέα του επόμενου που θα σκεφτόταν να προτείνει κάτι τέτοιο. Κι ενώ αμέτρητοι ονομαστοί δημιουργοί δεν κατάφεραν μέχρι στιγμής να παρουσιάσουν μια σοβαρή κινηματογραφική βιογραφία της Pearl - το Rose με την Midler, παρότι έξοχο φιλμ, είναι απλά βασισμένο σε κάποιες στιγμές της σύντομης ζωής της Janis - έρχεται ο Sean Durkin, ο νεαρός σκηνοθέτης του ανεξάρτητου φιλμ Martha Marcy May Marlene, που συγκίνησε όσο ελάχιστα κατά την περσινή σεζόν και δηλώνοντας πανέτοιμος να φέρει εις πέρας το φιλόδοξο πλάνο. Και όχι έχοντας στο πλάι του κάποιο υπέρλαμπρο αστέρι για να ερμηνεύσει την θρυλική τραγουδίστρια, από τα δεκάδες των ενζενί που θα έσκιζαν ιμάτια για να πάρουν τον ρόλο, αλλά την ταλαντούχα, ανερχόμενη και βραβευμένη με θεατρικό Τόνι νεαρή Nina Arianda, που αποτελεί προσωπική επιλογή του ίδιου. Είναι άλλωστε χαρακτηριστικό πως από το πλάνο, που ως σκέψη μετράει περισσότερα από δώδεκα χρόνια στο μυαλό του παραγωγού Peter Newman, παρέλασαν ως υποψήφιες οι Renee Zellwegger, Amy Adams, μέχρι και η άτυχη Brittany Murphy, μέχρι το στούντιο να καταλήξει στην άσημη στο ευρύτερο σινεφίλ κοινό ξανθούλα. Το Joplin, όπως θα είναι λογικά ο τίτλος του έργου, θα παρακολουθήσει τους τελευταίους έξι μήνες της ζωής της μουσικού, πριν εκείνη εγκαταλείψει τα εγκόσμια σε ηλικία 27 ετών, από υπερβολική δόση ηρωίνης, παρουσιάζοντας μέσω φλασμπάκ πλάνα από την πορεία της στο πεντάγραμμο.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Ice Age: Continental Drift	Odeon	1	138			67.836	67.836
2	Salmon Fishing In The Yemen	Spentzos	1	6			9.270	9.270
3	La Délicatesse	Village	1	12			5.877	5.877
4	Moonrise Kingdom	Odeon	4	9			3.488	29.710
5	The Lucky One	Village	3	35			3.309	40.577
6	Les Femmes du 6ème Étage	Filmtrade	3	5			2.993	18.438
7	What To Expect When You're Expecting	Audiovisual	3	24			2.456	32.467
8	Prometheus	Odeon	5	21			2.431	89.877
9	Snow White And The Huntsman	UIP	6	21			2.237	131.170
10	American Pie: Reunion	UIP	4	22			1.924	47.053

Με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο, η παραγωγή του υπερ-επιτυχημένου (παγκοσμίως πλην Ελλάδας) The Hunger Games, συνεχίζει τις προσθήκες στο καστ του δεύτερου μέρους της τριλογίας που ξεπήδησε από την έμπνευση της Suzanne Collins. Κι αυτό γιατί μόλις ανακοίνωσε την ένταξη στο ερμηνευτικό τιμ, του χαρισματικότερου ηθοποιού της εποχής μας Philip Seymour Hoffman, ο οποίος θα υποδυθεί τον νέο διοργανωτή του παιχνιδιού της Κάπιτολ, Πλούταρχο Χέβενσμπι, που αντικαθιστά τον δηλητηριασμένο στο πρώτο επεισόδιο Σενέκα Κρέιν (Wes Bentley). Αναμφίβολα το πρότζεκτ παρόντος του πολυβραβευμένου και Οσκαρούχου ερμηνευτή ανεβάζει αρκετές σκάλες παραπάνω την ποιότητα του, που βίωσε μια έντονη αμφισβήτηση στο άκουσμα του ονόματος του σκηνοθέτη Francis Lawrence (I Am Legend, Constantine, Water For Elephnats) όταν το κοινό υποστήριξε πως αυτή την επιλογή δεν διαθέτει το κύρος του αποχωρήσαντα Gary Ross. Έτσι ο Hoffman προστίθεται στο ήδη προϋπάρχων ρόστερ που ορίζουν οι Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson, Liam Hemsworth, Lenny Kravitz, Elizabeth Banks, Stanley Tucci, Donald Sutherland, Toby Jones και Woody Harrelson, που στο Catching Fire - εκεί που η Κάπιτολ θα θελήσει να εκδικηθεί για το απρόσμενο αποτέλεσμα της πρώτης φοράς - θα κρατήσουν τους ίδιους ρόλους με το ορίτζιναλ. Αναμένοντας καινούργιες προσθήκες στην ομάδα των πρωταγωνιστών, να θυμίσω πως το σίκουελ, που βρίσκεται στο στάδιο του Pre production έχει προγραμματιστεί να βγει στις αίθουσες του κόσμου στις 22 Νοεμβρίου του 2013.

Σε συνέχεια του φορτώματος του πραγματικά εντυπωσιακού καστ της νέας του ταινίας που φέρει τον τίτλο Noah και βασίζεται στο ομώνυμο graphic novel που φέρει και την δική του υπογραφή, ο Darren Aronofsky, πρόσθεσε ακόμη ένα εντυπωσιακό όνομα στην ήδη μακρά λίστα που έχουν ορίσει ο Russell Crowe, ο Ray Winstone, ο Douglas Booth, η Jennifer Connelly και η Emma Watson. Ακολουθώντας την γνώριμη μέθοδο του, των επίσημων ανακοινώσεων μέσω Twitter, ο αναγνωρισμένος δημιουργός ανέφερε πως ο Οσκαρούχος βετεράνος Βρετανός Anthony Hopkins, θα κρατήσει στην κινηματογραφική αναπαράσταση των βιβλικών γραφών, τον ρόλο του Μαθουσάλα, του γιου του Ενώχ και παππού του Νώε, ο οποίος κατά την Παλαιά Διαθήκη υπήρξε εκείνος που έζησε τα περισσότερα χρόνια από κάθε άλλο, 969 για την ακρίβεια. Μάλιστα κατά τας γραφάς, ο Θεός καθυστέρησε να ρίξει στην Γη τον κατακλυσμό κατά επτά ημέρες, σε ένδειξη πένθους για τον χαμό του ενάρετου σχεδόν χιλιετούς ηλικίας γέροντα. Αναμφίβολα πρόκειται για ένα από τα σημαντικότερα φιλμικά πρότζεκτ που πρόκειται να κάνουν την εμφάνιση τους στις αίθουσες την μεθεπόμενη σεζόν - ημερομηνία εξόδου έχει οριστεί η 28η Μαρτίου του 2014 - με τον σκηνοθέτη σημαντικών φιλμς όπως τα Requiem For A Dream, The Fountain και Black Swan να έχει την αμέριστη συνεργασία του σεναριογράφου John Logan (Gladiator, The Aviator) και την συμπαράσταση στην παραγωγή του ικανότατου Scott Franklin.

Από τον Φεβρουάριο που μας πέρασε ήταν γνωστό πως η Sony είχε ξεκινήσει διεργασίες με την Ubisoft, προκειμένου οι δυο τους να συνεργαστούν στην ενδεχόμενη διασκευή του δημοφιλέστατου βίντεο παιχνιδιού Assassin's Creed, μια πιθανότητα που πάγωσε στο πέρασμα του χρόνου, από την στιγμή που η εμπνευστής του game εταιρία, επιθυμούσε να ακολουθήσει μια πιο ανεξάρτητη γραμμή στην παραγωγή του πρότζεκτ. Καθώς φαίνεται, εν μέσω καλοκαιριού, το σχέδιο μοιάζει να παίρνει την τελική του φόρμα, από την στιγμή που ένας από τους πιο hot χολιγουντιανούς σταρ της εποχής, ο Michael Fassbender, αποφάσισε όχι μόνο να συμμετάσχει στο πρωταγωνιστικό τιμ της ταινίας, αλλά να γίνει και ο ίδιος executive producer του πλάνου, επενδύοντας ο ίδιος ένα σημαντικό ποσό, προκειμένου να πάρει μπροστά το Pre production. Για όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με το παιχνίδι, να πούμε πως θεματικά περιστρέφεται γύρω από την απαγωγή ενός άντρα, από μια μυστηριώδη οργάνωση και την μεταμόρφωση του σε μια καλοσχεδιασμένη μηχανή, που σκοπό του έχει να συλλέξει τα κομμάτια των προηγούμενων ζωών του ως δολοφόνος και να τα προσθέσει στην γενετική του μνήμη, προκειμένου να ολοκληρώσει το παζλ της πραγματικής του υπόστασης. Αναμφίβολα το σχέδιο μοιάζει υπερβολικά φιλόδοξο, ειδικά κατόπιν της προσθήκης στην συντονιστική ομάδα του πρωταγωνιστή τόσο ακραία δραματικών φιλμς (Hunger, Shame, A Dangerous Method) όσο και ακριβότερων μπλοκμπάστερ (X-Men First Class, Prometheus) αν και η Ubisoft παραδέχεται πως υπέχει ειδικού ρίσκου η κινηματογράφηση θεμάτων της, με πιο πρόσφατη την όχι ιδιαίτερα επιτυχημένη περίπτωση του Prince Of Persia: The Sands Of Time.

Θα είχε τρομακτικό ενδιαφέρον να καθίσω να απαριθμήσω πόσες ταινίες έχω παρακολουθήσει, στις οποίες συμμετέχει η απόλυτα καρατερίστικη μορφή του Ernest Borgnine. Αποφεύγω εντέχνως να χρησιμοποιήσω το ελληνόφωνο σπέλινγκ του ονόματος του Αμερικάνου με τις Ιταλιάνικες ρίζες - Borgnino το πραγματικό του όνομα - ηθοποιού, αφού δεν ήταν λίγες οι στιγμές παρεξήγησης στην κινηματογραφική ομήγυρη, για το πως εκείνο προφέρεται: Μποργκάιν (συνηθέστερα), Μπόργκιν, Μποργκίν? Όπως και να έχει ελάχιστες στιγμές τον ανέφερα με το πραγματικό του επίθετο. Αντίθετα προτιμούσα κάθε φορά που η εναλλακτικά συμπαθέστατη ή αγριεμένη φιγούρα του έκανε την εμφάνιση της στο πανί, να λέω να πάλι ο Marty. Πολύ ευκολότερο στο λόγο, αλλά και σήμα κατατεθέν της ερμηνευτικής πορείας ενός ηθοποιού με διαδρομή μεγαλύτερη των έξι (!) δεκαετιών στο κινηματογραφικό στερέωμα. Ομολογώ πως δεν ξεχώρισα ποτέ ποιο ήταν το καλύτερο, το ποιοτικότερο προσωπείο των ρόλων του Borgnine. Εκείνο που ξεχείλιζε αγριάδα, ερμηνεύοντας τον κακεντρεχή και βίαιο Λοχία Φάτσο Τζάντσον στο From Here To Eternity, τον περιθωριακό Ντατς στο ανεπανάληπτο γουέστερν The WIld Bunch, τον βδελυρό μεγιστάνα, σήμα κατατεθέν μιας απάνθρωπης καπιταλιστικής αντίληψης στο Emperor Of The North Pole?

Ή μήπως αυτό που μέσα από την σπινθηροβόλα ματιά του ανέδυε μια άκρατη καλοσύνη, όπως συνέβη παίζοντας τον μαχητικό Ρόγκο στο The Poseidon Adventure, τον αξιαγάπητο διοικητή Μακ Χέιλ στο τηλεοπτικό σίριαλ Mchale's Navy και φυσικά τον καταπιεσμένο από την πατροπαράδοτων ηθών φαμίλια του Μάρτι Πιλέτι, στην εμφάνιση που δικαίως του χάρισε το Όσκαρ ανδρικής ερμηνείας στα 1955? Μετέωρη η απόφαση για έναν σπουδαίο ρολίστα, με περισσότερες από 200 αναφορές στα κρέντιτς φιλμς, της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Demetrius And The Gladiators, Barraba, The Dirty Dozen, Convoy, Escape From New York, Jesus Of Nazareth, ακόμη και στο μελλοντολογικό Gattaca άφησε το στίγμα του, απλώς σέρνοντας στο πάτωμα μια λερωμένη σφουγγαρίστρα, παίζοντας τον ηλικιωμένο β' διαλογής πολίτη. Τελευταία από τις αναρίθμητες φορές που τον είδα στην μεγάλη οθόνη, πόλις πρόπερσι σε εκείνη την θορυβώδη συνεύρεση συνταξιούχων του Red, με πατημένα τα ενενήντα κι όμως να δείχνει ικανός να βγάλει πέρα το ρολάκι του. Ο Marty πλήρης ημερών, σχεδόν αιωνόβιος ταξίδεψε σήμερα στις πολιτείες του ουρανού, αφήνοντας πίσω του όμως μια από τις χαρακτηριστικότερες φιλμικές περσόνες της κινηματογραφικής ιστορίας για κληρονομιά στους σινεφίλ. Αντί να μετρήσω τις παρουσίες του σε ταινίες που τον έχω δει θα προτιμήσω να τον ξαναδώ σε εκείνο το απίθανο κωμικοτραγικό ρεσιτάλ δια χειρός Delbert Mann. Πραγματικά άφθαστος! R.I.P.

Τι θα έκανες αν εκείνη που αγαπάς, μεταμορφωνόταν μονομιάς σε μια ξένη? Δεν είναι λίγες οι ταινίες που κάνουν λόγο για την περιπλάνηση ενός - ή και δύο και περισσότερων - ταξίδι σε έναν καινούργιο άγνωστο κόσμο, προς αναζήτηση της ψυχικής του ηρεμίας και γαλήνης. Αντίθετα είναι ιδιαίτερα σπάνια περίπτωση αυτά τα road movies να διαθέτουν στην σεναριακή τους δομή και πινελιές από love story, πιθανότατα διότι μοιάζει και πιθανότατα έτσι είναι αταίριαστο το δέσιμο αυτών των δύο genre. Την αρνητική γνώμη για την προαναφερόμενη χημεία καλείται να αλλάξει ένα φιλμ που μέχρι στιγμής έχει ταξιδέψει σε δεκάδες φεστιβάλ ανά την υφήλιο, αφήνοντας όπου κι αν προβλήθηκε θετικές εντυπώσεις στο κοινό. Το The Loneliest Planet μιλά για ένα ζευγαράκι που το καλοκαίρι πριν φορέσει στέφανα, αποφασίζει να κάνει ταξίδι αναψυχής στα ορεινά του Καυκάσου, δίχως όμως να είναι προετοιμασμένο για την έκπληξη που το περιμένει και που θα διαταράξει την εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών του. Για να είμαι ειλικρινής το τρέιλερ του έργου που υπογράφει η Julia Loktev, δείχνει πολύ περισσότερο θρίλερ διάθεση, παρά ρομαντζαδόρικη, με την θηλυκιά της υπόθεσης να παθαίνει νευρωσική κρίση και το αρσενικό να επιχειρεί να την ηρεμήσει - επί ματαίω. Να δούμε τελικά ποιος έχει δίκιο, η προδιάθεση του βίντεο ή η πραγματικότητα, άμα ποτέ το φιλμάκι που ήδη έχει κάνει πρεμιέρα στην μισή Ευρώπη καταφτάσει και στα μέρη μας.


Θα ήθελα πολύ να το πω, μα η καριέρα του Gael Garcia Bernal δεν ακολουθεί την ανοδική πορεία που θα περίμενα μια φορά κι έναν καιρό, από τα δείγματα που είχε δείξει σε Amores Perros και Diarios De Motocicleta. Ελπίζω πως ο Μεχικάνος που μια φορά κι έναν καιρό έκαιγε καρδιές με συνέπεια οι προτάσεις να πέφτουν βροχή στο διάβα του να επανέλθει στον παλιό καλό (και καλλιτεχνικά και εμπορικά) δρόμο, ευχόμενος απαρχή γι αυτό να αποτελέσει η παρουσία του σε αυτό το (μπερδεμένο εκτιμώ) φιλμάκι...

Στις δικές μας αίθουσες? Μπορεί, δεν έχει προγραμματιστεί από καμία διανομή.

των Steve Martino, Mike Thurmeier. Με τις φωνές των Ray Romano, John Leguizamo, Denis Leary, Queen Latifah, Nick Frost, Jennifer Lopez, Simon Pegg, Seann William Scott

Για όλα φταίει ένα Βελανίδι

του zerVo

Τα πάντα έχουν να κάνουν με αυτό που αποκαλούμε εξέλιξη. Όταν εκεί γύρω στο millennium χάρη στην επανάσταση που κατάφερε το - πρωτοπόρο για τον λόγο αυτό - στούντιο της Pixar, το κινηματογραφικό είδος του κινουμένου σχεδίου γνώρισε μια πρωτόγνωρη άνθηση, πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριξαν πως το μέλλον του σινεμά αφορά στο animation, ειδικά αν οι ιστορίες που οι εικόνες του θα περιέγραφαν θα ήταν προϊόντα υψηλής έμπνευσης. Η τεχνική αρτιότητα, το άριστο οπτικό αποτέλεσμα θεωρείτο από όλους δεδομένο με ελαφρές βελτιώσεις χρόνο με τον χρόνο, ανάλογες με την πρόοδο των ηλεκτρονικών υπολογιστών / επεξεργαστών της εικόνας. Οπότε αυτό που απέμενε θα ήταν ένα όμορφο σμίξιμο, ένα δέσιμο με το υπόλοιπο σενάριο, που θα πρόσφερε στον θεατή το απόλυτο πακέτο πολύχρωμης καρτούν διασκέδασης. Ε, όταν δέκα χρόνια μετά το revolution, η θεματική περιστρέφεται γύρω από τα ίδια και τα ίδια σκριπτ, αυτό σημαίνει πως δεν υπάρχει - η προαναφερόμενη - εξέλιξη στις ιδέες. Και αυτό, κατά την γνώμη μου, είναι κακό, πολύ κακό...

Την ηρεμία της οικογενειακής, γαλήνιας καθημερινότητας, των τριών αδελφικών φίλων, του Μάνι του μαμούθ, του Ντιέγκο του παλαιολιθικού τίγρη και του Σιντ του βραδύποδα,θα διαταράξουν οι εκκωφαντικοί θόρυβοι που προέρχονται από τα έγκατα της γης, συνοδευόμενοι πάντοτε από δυνατούς σεισμούς.  Για εκείνο που οι τρεις κολλητοί, οι φαμίλιες τους αλλά και ολάκερος ο περίγυρος τους δεν είναι προετοιμασμένοι, είναι για το γεγονός πως αυτές οι δονήσεις, αποτελούν την προειδοποίηση για το σχίσμα του χερσαίου εδάφους σε τεράστιες επιφάνειες, που θα συνθέσουν τις ηπείρους. Σε ένα τέτοιο παγόβουνο, που επιπλέει στον απέραντο ωκεανό θα βρεθεί αποκλεισμένη η τριάδα, μακριά από τα αγαπημένα της πρόσωπα και με ρότα προς στο άγνωστο, ελπίζοντας πως κάποια στιγμή ο δρόμος θα τους οδηγήσει πίσω στο σπίτι.

Η λογική του θέματος παραπέμπει κάπως σε ναυτική περιπέτεια με ναυαγούς, μιας και το ολόλευκο iceberg, που σχηματικά μοιάζει με καράβι και βαδίζει ανεξέλεγκτο στην μανιασμένη θάλασσα κουβαλάει στην ράχη του τα εμφανώς φοβισμένα - όσο κι αν μοιάζει αντιφατικό, με χιουμοριστική  διάθεση - ζωάκια, που αφημένα στην μοίρα τους, αγνοούν τον τόπο που τα οδηγεί το ρεύμα. Για να γεμίσει βεβαίως το 90λεπτο μέχρι το αναμενόμενο χάπι εντ, από το σενάριο περνούν ζωγραφιστές πινελιές δράσης από The Perfect Storm και Poseidon, καταιγιστικό ντελίριο από Πειρατές της Καραϊβικής, ενώ σε αυτό τον γενικό χαμό το τέταρτο Ice Age δεν ξεχνά να κάνει αναφορά και στον δικό μας Όμηρο, με την παρουσία των βγαλμένων από την Οδύσσεια Σειρήνων. Και φυσικά κάπου εκεί ενδιάμεσα εμφανίζεται εμβόλιμα η φιγούρα εκείνου του χιλιοταλαιπωρημένου Σκρατ, που σαν τον Σίσυφο παλεύει ο φουκαράς να τα βγάλει πέρα με το βελανίδι, που σημειωτέον ευθύνεται για την μορφολογία των ηπείρων, όπως την γνωρίζουμε σήμερα...

Για πες: ...ξαναζεσταμένο όμως το ανέκδοτο και πλέον δεν βγάζει γέλιο, εκτός αν την μουρίτσα του συμπαθέστατου τρωκτικού την βλέπεις για πρώτη φορά και δεν είσαι γνώστης των εδώ και μια δεκαετία βασάνων του. Σαφώς και η Blue Sky έχει βάλει τα δυνατά της τεχνικά να μην λείψει τίποτα από την νέα Εποχή των Παγετώνων, κάπου όμως η συνέχεια έχει κουράσει και το μάτι δεν παρακολουθεί το στόρι με τον αρχικό ενθουσιασμό. Άσε που είναι εμφανές πως από το γενικό πανηγύρι του πραγματικά επιτυχημένου σε όλους τους τομείς σίριαλ, απουσιάζει η δημιουργικότητα του εμπνευστή του πλάνου Carlos Saldanha, που πολύ σωστά προτίμησε να την σκορπίσει σε καινούργια πρότζεκτ σαν το Rio - που με άφησε άφωνο - από το να χαραμίζεται σε επαναλήψεις με φόντο τον προϊστορικό κόσμο. Ο Βραζιλιάνος εξελίχθηκε δηλαδή, για το γέννημα θρέμμα του δεν μπορώ να πω ακριβώς το ίδιο...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2012 από την Odeon

του Lasse Hallström. Με τους Ewan McGregor, Emily Blunt, Kristin Scott Thomas, Amr Waked, Tom Mison, Tom Beard

Άρμεγε λαγούς και κούρευε χελώνες

του gaRis (@takisgaris)

Τι πάει να πει αυτό το σοφό λαϊκό απόφθευγμα; Ότι και το ευγενές σπορ του fly-fishing, ψάρεμα σολωμού με καλάμι μέσα στο ποτάμι δηλαδή, καταμεσίς στην έρημο της άνυδρης Υεμένης. Αν τώρα είσαι σεΐχης (Amr Waked), άντρας παραλής και καραμπουζουκλής (βλ αγγλοτραφής «οραματιστής»), τι δύνασαι να κάμεις; Τα στοιχειώδη. Διαθέτεις 50 εκαταμμύρια αγγλικές λίρες, παραγγέλνεις να αφανιστούν 10.000 σολομοί από τα σκωτσέζικα ποτάμια, επειδή όμως ο άγγλος πρωθυπουργός χάνει έτσι περίπου δύο εκατομμύρια ψήφους, ρημάζεις δύο τρία θηριώδη ιχθυοτροφεία. Αμολάς την καταφερτζού σύμβουλο που σου κάνει το real estate (Emily Blunt) να σου γραπώσει έναν Asperger’s-ικό καθηγητή ιχθυολόγο (Ewan McGregor) που πείθεται μόνο κατόπιν πιέσεων που του ασκεί η σκύλα PR-τζού (Kristin Scott Thomas) του PR (πράιμ μίνιστερ) η οποία βλέπει στο παρανοϊκό τούτο project μια ευκαιρία να αναδειχθεί επιτέλους μια θετική πλευρά στις πληγωμένες αραβο-βρεττανικές σχέσεις, ενόψει των συγκρούσεων στο Αφγανιστάν όπου (surprise!) αγνοείται ο μόλις λίγων εβδομάδων εραστής της Emily (Tom Mison).

Εν τω μεταξύ, ακριβώς όπως μέσα στον αδιέξοδο γάμο του καθηγητού ιχθυολόγου μας, τα φυλακισμένα σολομόπουλα δεν έχουν μάθει να κολυμπούν αντίθετα στο ρεύμα, όπως τα ελεύθερα της ποταμιάς: Μπας και τα 50 μύρια πάνε στράφι; Δεν έχτιζε ο (κακομοίρης) ο εμίρης (καλά, σεΐχης) κανα 8άστερο ξενοδοχείο α λα Dubai, να έχει να σκαρφαλώνει ο δόλιος ο Tom Cruise, τώρα που το 5ετές γαμήλιο συμβόλαιο με την Katie Holmes έληξε πριν το πάρει καλά χαμπάρι (και μια μόλις εβδομάδα μετά το flop του Rock of Ages); Αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα δε φαίνεται να ταλανίζουν διόλου τον αρχιμάστορα της γλυκερής ρομάντζας Lasse Hallstrom, ο οποίος όταν μετά το προ 25ετίας όμορφο My Life As A Dog, άφησε τη Σουηδία και δρασκέλισε τον Ατλαντικό για να γεμίσει το celluloid χαλβαδόπιτα και τετριμμένη ανοησία.

Καταφέρνει λοιπόν ο δικός μας να βγάλει κάθε κόκκαλο από το αιχμηρό μυθιστόρημα του Paul Torday, μακελεύοντας ακόμη και το σεναριακό ταλέντο του Simon Beaufoy, οσκαροστεφανωμένου για το Slumdog Millionaire. Το σκωπτικό, ευθύβολο, σπιντάτο humor του οποίου δε δένει άνευ του μοναδικού χαρίσματος ενός Danny Boyle. Αντ’ αυτού η πλαδαρή, άστοχα εστιασμένη σκηνοθεσία του Hallstrom μπατάρει σε αρλεκινισμούς και ρηχούς συμβολισμούς, παρότι η πρώτη ύλη δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για διεθνές πολιτικό σχόλιο, αποδαιμονοποιώντας τους άραβες από τη μονοδιάστατη σκιαγράφηση δεκαετιών αμερικανικής κινηματογραφικής προπαγάνδας (σημειολογικά, ο ευγενής χαρακτήρας του Σεΐχη παίζεται από τον Αιγύπτιο καρατερίστα Amr Waked, γνωστό από τη συμμετοχή του στη Syriana (2006), ίσως το καλύτερο σενάριο στο είδος της των τελευταίων δύο δεκαετιών, ειδικότερα στην απόδωση του αραβικού κόσμου, τουλάχιστον σε επίπεδο πετρελαιάδων).

Για πες: Τι μένει; Μια ταινιούλα από dvd μέχρι ανώδυνο θερινό σινεμαδάκι, που λέγαμε στα χρόνια της κριτικής μας αθωότητας, μια σκαμπρόζα ερμηνεία από την Scott Thomas, εντελώς έξω όμως ρυθμικά από την romanza του πυρήνα της ιστορίας. Η χημεία της Blunt με τον McGregor, που ποτέ δεν έγινε πρωτοκλασάτη μετά από το ξεπέταγμά της στο The Devil Wears Prada μεν, αλλά αποδεικνύει ότι ταίριασμά της με τον Damon στο περσινό The Adjustment Bureau μόνο τυχαίο δεν ήταν. Και σίγουρα ο χαμαιλέων της σκωτσέζικης παλικαριάς, ο κατασυμπαθέστατος Ewan McGregor, σε λίαν ενδιαφέρουσα, συγκρατημένα Asperger’s-ική εμφάνιση, προσθέτοντας αυτή την αρχοντιά που έχει κάτι από τη στόφα του Cary Grant και το μελαγχολικό appeal του Montgomery Clift. Το κάκιστα στημένο φινάλε που μας επιφυλάσσει δυστυχώς ο Hallstrom, ακυρώνει την όποια γνησιότητα του εγχειρήματος και τις φιλότιμες προσπάθειες του εκλεκτού cast. Και μεταξύ μας, αν με ρωτούσε κάποιος, ο μόνος Σολωμός που πραγματικά προτιμώ, είναι ο Διονύσιος.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 5 Ιουλίου 2012 από την Spentzos

των David Foenkinos, Stéphane Foenkinos. Με τους Audrey Tautou, François Damiens, Bruno Todeschini, Olivier Cruveiller, Ariane Ascaride

Δεύτερη Ευκαιρία

του zerVo

Από τις χειρότερες καταστάσεις που μπορεί να βιώσει κανείς, από τα οδυνηρότερα χτυπήματα της μοίρας που δύναται να δεχτεί. Πάνω στον ανθό της ηλικίας σου, να είσαι υποχρεωμένος από την ίδια την τύχη που μέχρι χθες σου έστειλε τόση ευτυχία στο δρόμο σου, να πρέπει να διαβείς το κατώφλι της χηρείας, γιατί έτσι απλά το έγραψε το ριζικό σου. Το καίριο ερωτηματικό είναι, τι κάνεις πλέον, ποιον δρόμο ακολουθείς? Εκείνον του μοιρολογιού και της απαξίωσης για καθετί ζωντανό γύρω σου, σπέρνοντας κατάρες ένθεν κακείθεν που διάλεξε εσένα το κισμέτ να χάσεις τόσο γοργά τον καλό σου ή ακολουθείς όλα εκείνα τα συλληπητηριακά ρητά "η ζωή συνεχίζεται", "οι ζωντανοί με τους ζωντανούς" και τα τοιαύτα, βάζοντας το κόκκινο φουστάνι και μετατρέποντας το παρελθόν σε μια πικρή ανάμνηση? Κακά τα ψέμματα, οι εποχές των μαυροντυμένων, με την μαντήλα, που ξόδεψαν μοιρολογώντας ολάκερο βίο αγκαλιά με την φωτογραφία του (τόσο νέου) μακαρίτη, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί...

Ποτέ δεν θα μπορούσε να φανταστεί τόση ευτυχία, η φιλόδοξη και γοητευτική Ναταλί, από αυτή που ζει στην αγκαλιά του Φρανσουά, του τέλειου άντρα - εραστή - συζύγου, που καταλαβαίνει τις ανάγκες της πολύ πριν εκείνη καν τις διανοηθεί. Κι όμως η μοίρα θα σταθεί σκληρή απέναντι της, όταν εκείνος εντελώς ξαφνικά θα φύγει από την ζωή, σε ένα τραγικό δυστύχημα. Τρία χρόνια μετά, δίχως να έχει ξεπεράσει ακόμη τον χαμό του αγαπημένου της, η νεαρή γυναίκα, έχει αφιερωθεί εξ ολοκλήρου στην πολύωρη εργασία της, απορρίπτοντας τις ερωτικές προτάσεις των μνηστήρων που την πλησιάζουν - συμπεριλαμβανομένου και του αφεντικού της - δείχνοντας πως δεν έχει μάτια πλέον για κανένα αρσενικό. Εκτός, ίσως, από τον συνάδελφο της, τον Σκανδιναβό Μάρκους Λουντλ...

Θα φαντάζεται τώρα ο αναγνώστης της δραματικής συνόψεως, που και βέβαια τείνει να εξελιχθεί σε ρομαντζαδούρα πρώτης, έναν Σουηδό, καλογυμνασμένο, ξανθό δίμετρο Δον Ζουάν, παραλή και χουβαρντά, πανέξυπνο και επαγγελματικά επιτυχημένο, να κλέβει την θλίψη από τα μάτια της μελαγχολικής Παριζιάνας. Αμ, δε! Ο Μάρκους είναι ένας άχαρος, αρούκατος, κακοντυμένος Βορειοευρωπαίος, με ατημέλητο μούσι και φαλακρίτσα, με μηδενική πέραση στο ωραίο φύλο, όχι ιδιαίτερα υψηλού IQ, που αρκείται στον πενιχρό μισθό του υπάλληλου γραφείου, εργαζόμενους καμιά δεκαριά ορόφους πιο κάτω από εκείνη. Το επόμενο ερώτημα που πέφτει στο τραπέζι, πια, είναι αν είναι δυνατόν η ατυχήσασα κυρία να τραβήξει κόκκινη γραμμή στο συμβάν που της μαύρισε την ψυχή, για τα μάτια αυτού του αουτσάιντερ Καζανόβα? Κάπου εκεί στην δεύτερη - και κάπως πιο χαλαρή από την αλί και τρισαλί εισαγωγική - πράξη ξεκινά να κτίζεται το rom com, που επιμελούνται τα ντεμπιτάν αδελφάκια Foenkinos, γνωστά από μια απίστευτη θητεία ως βοηθοί δίπλα σε διάσημα ονόματα συμπατριωτών του Γάλλων δημιουργών, δυστυχώς όμως δίχως ούτε την φραντζέζικη σπιρτάδα, ούτε την συνήθεια της αμερικανιάς.

Για πες: Με τα απίθανα σεναριακά ενδεχόμενα και κυρίως με τον άγαρμπο τρόπο που τα σερβίρει η Delicatesse, κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχοληθεί κανείς με την φιλμική της ύπαρξη, αφού ούτε κανένα ιδιαίτερο κέφι ανάβει με τα σκέρτσα της ηρωίδας, ούτε την διάθεση διατηρεί σε ένα κάποιο επίπεδο, με το στενόχωρο ίντρο της. Ας είναι καλά λοιπόν η Tautou, που όχι δα και στα καλύτερα της - αναμφίβολα στην Amelie, άντε και στο Hors De Prix - κάνει εκείνα τα παιχνιδάκια της με τον φακό, που τραβούν κάπως την προσοχή από τις εμφανείς ατέλειες. Όσο για τον Βέλγο "παίδαρο" Francois Damiens, που την σιγοντάρει, μάλλον θα πρέπει να αναζητήσει τα αίτια της αποτυχίας της περσόνας του στο στήσιμο του από τους αδέξιους σκηνοθέτες και λιγότερο στις ικανότητες του, που αν μη τι άλλο τον καθιστούν συμπαθή. Ένα συναίσθημα που overall δεν κατάφερε να μου προκαλέσει το αλλοπρόσαλλης κατεύθυνσης ρομαντζάκι, το οποίο μάλλον πριν εκπνεύσει το καλοκαιράκι θα το έχω λησμονήσει...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουλίου 2012 από την Village