Movies Ltd

Τα κινηματογραφικά δάκρυα που μοίρασε μέσα από τις εικόνες της, στα μάτια των ευαίσθητης ψυχής θεατών αναρίθμητα. Πάντοτε μέσα από ένα αισιόδοξο πρίσμα, που ακολουθούσε την σκεπτική του όλα θα πάνε καλά, η Nora Ephron, υπήρξε εκείνη που πήρε το ανώριμο είδος της ρομαντικής κομεντί και το ταξίδεψε, είτε με την σεναριακή της έμπνευση, είτε με την σκηνοθετική της καθοδήγηση πολλά μίλια παραπέρα. Πόση είναι η απόσταση από την Νέα Υόρκη μέχρι το Σιάτλ? Ίσως και περισσότερο. Η αναφορά φυσικά στην θεματική του ενός - Sleepless In Seattle - από τα τρία rom com που η ίδια μέσα σε μια δεκαετία επιμελήθηκε δεν είναι τυχαία. Από την στιγμή που έδωσε την ιδέα της στον Rob Reiner για να παρουσιάσει την πιο αξιομνημόνευτη ρομαντζαδούρα της πρόσφατης φιλμικής ιστορίας (When Harry Met Sally) μέχρι το You've Got Mail, που για δεύτερη φορά έσμιξε στο πανί τον ερμηνευτικό βασιλιά των 90s Tom Hanks και την πριγκίπισσα του Zewasoft, Meg Ryan, το genre γνώρισε μια πρωτόγνωρη αποθέωση από το κοινό, γνωρίζοντας μια χρυσοφόρα πραγματικά περίοδο, που δυστυχώς δεν είχε συνέχεια. Ούτε εμπορικά, ούτε όμως και καλλιτεχνικά. Δεν είναι τυχαίο πως τόσο για τον Χάρι, όσο και για τον Ξάγρυπνο, η Ephron έφτασε μέχρι τις πεντάδες της απαιτητικής Οσκαρικής κατηγορίας του πρωτότυπου screenplay, λογαριασμό που είχε ανοίξει από το 1983 για το συγκλονιστικό θέμα της Silkwood με την Streep.

Την θρυλική δηλαδή μορφή, που υπήρξε η πρωταγωνίστρια του κύκνειου άσματος της Ephron, προ διετίας, υποδυόμενη την αεράτη τηλεοπτική μαγείρισσα στο Julie And Julia. Στα κοντά σαράντα χρόνια που διήρκεσε η καριέρα της είχε επίσης αξιομνημόνευτες στιγμές στο συγκινητικό Michael με τον Travolta, όπως και στο Lucky Numbers, στο κεφάτο Mixed Nuts με τον Steve Martin και στο Bewitched,  ριμέικ της ομώνυμης τηλεοπτικής επιτυχίας με την Kidman. Η Nora Ephron έφυγε από την ζωή σε ηλικία 71 ετών, έχοντας υπηρετήσει με αξιοπρέπεια την έβδομη τέχνη, κατορθώνοντας όσο ελάχιστοι κινηματογραφιστές να συνδυάσει σε σωστές αναλογίες την συγκίνηση, το έξυπνο χιούμορ και το συναίσθημα. R.I.P.

Η δύναμη είναι το καλύτερο άλλοθι! Η μία μετά την άλλη οι ταινίες που διακρίθηκαν στο τελευταίο φεστιβάλ του Sundance, αρχίζουν να παρουσιάζουν τα τρέιλερ τους, ελέω και της επερχόμενης κυκλοφορίας των περισσοτέρων εκεί κάπου στις αρχές του Φθινοπώρου. Μια από αυτές που προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση στην Γιούτα τον περασμένο Γενάρη, το Arbitrage, ένα θρίλερ αγωνίας με έντονο κοινωνικό μπακγκράουντ, που αφηγείται την Οδύσσεια που βιώνει ένας ζάπλουτος επιχειρηματίας, ερχόμενος αντιμέτωπος με τις συνέπειες του Νόμου, για τον θάνατο της ερωμένης του που προξένησε από αμέλεια. Καταστροφή της οικογενειακής γαλήνης, κατακερματισμός των περιουσιακών στοιχείων, δίωξη από τις αστυνομικές αρχές, παρόλα αυτά η ισχύς που έχει στα χέρια του ο μεγιστάνας Ρόμπερτ Μίλερ τον κρατά ακόμη ζωντανό. Την σκηνοθεσία του φιλμ υπογράφει ο Nicholas Jarecki που μέχρι στιγμής έχει προσφέρει τα The Informers και The Weight, ενώ το φιλμ αναμένεται να καταφτάσει στις αμερικάνικες αίθουσες, ανήμερα του Σταυρού στις 14 Σεπτέμβρη, την ίδια ημέρα που θα κυκλοφορήσει και σε Video On Demand.


Εντάξει μπορεί εδώ και καιρό να έχει πάψει να αποτελεί το πρώτο όνομα, ένα από τα πλέον χρυσοφόρα είδωλα των 80s, o Richard Gere, αυτό όμως δεν σημαίνει πως οι επιλογές των πρωταγωνιστικών ρόλων ου υποδύεται δεν είναι κάποιου επιπέδου. Ο 63χρονος πλέον, αγαπημένος ηθοποιός, εδώ δίνει την γνώριμη μεστή υπόσταση που τον χαρακτηρίζει στον στα πρόθυρα της απελπισίας πλούσιο χρηματιστή, έχοντας μαζί του μια ομάδα εξαιρετικών ερμηνευτών που ορίζουν οι Susan Sarandon και Tim Roth κατά πρώτο λόγο, αλλά και οι Brit Marling, Josh Pais, Nate Parker και η Laetitia Casta.

Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανότατα όχι...

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Lucky One	Village	1	40			12.631	12.631
2	What To Expect When You're Expecting	Audiovisual	1	54			11.494	11.494
3	Les Femmes du 6ème Étage	Filmtrade	1	5			6.482	6.482
4	Moonrise Kingdom	Odeon	2	8			5.750	16.033
5	Snow White And The Huntsman	UIP	4	35			5.566	116.394
6	American Pie: Reunion	UIP	2	29			5.066	30.338
7	Prometheus	Odeon	3	30			4.741	74.881
8	An Affair To Remember	Seven	1	2			2.165	2.165
9	Les Infideles	Feelgood	2	24			2.067	16.877
10	The Raven	Odeon	4	18			1.773	30.171

των Jay Duplass, Mark Duplass. Με τους Jason Segel, Ed Helms, Susan Sarandon, Judy Greer, Rae Dawn Chong

«Και Κοίτα Τα Σημάδια» (Μάκης Χριστοδουλόπουλος)

του gaRis (@takisgaris)

Αν οι Coens είναι οι μάστορες της φιλοσοφημένης τραγικής γελοιότητας και οι Wachowskis οι εικονοκλάστες του camp μεγαλείου, τότε σίγουρα οι Jay και Marc Duplass εκπροσωπούν επάξια την ελαφρώς παράδοξη αντινομία των οικογενειακών σχέσεων, δοσμένη με καίριο, ευθύβολο, αληθινό τρόπο, στα μη ορατά όρια μεταξύ μελαγχολίας και κωμωδίας καθημερινών καταστάσεων. Η πρώτη κατ’ ουσίαν στουντιακή τους δημιουργία ήταν το Cyrus (όπου βρίσκεται η μάλλον καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του Jonah Hill στον ομώνυμο ρόλο), μια χαμηλόφωνη ιστορία ανταγωνισμού μεταξύ μοναχογιού (Hill) χωρισμένης μητέρας (Marisa Tomei, αδυναμία μου) και επίδοξου πατριού (ο John C. Reilly στο στοιχείο του) η οποία αποτελεί μια καλλιγραφία χαρακτήρων που συγκαταλέγονται στις άχαστες του quirky comedy είδους.

Χωρίς να ξεμακραίνουν οριστικά από τις Sundance καταβολές τους, οι Duplasses, λίγο πριν ξαναχτυπήσουν φλέβα εντός φετινού Ιουλίου στον γνώριμο χώρο της οικογενειακής δυσλειτουργίας με το the-Do-Deca-Pentathlon, κωμωδία αδερφικού κρυφού ανταγωνισμού κατά τη διάρκεια family reunion, καταθέτουν το Jeff, Who Lives at Home, η βασική ιδέα του οποίου (ποιος θα το πίστευε) έγκειται στην mantra «όλα στη ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο» του M.N.Shyamalan’s Signs. Ο 30χρονος εργένης και λάτρης του «χόρτου» Jeff (Jason Segel, The Muppets), ζει μαζί με την χήρα μητέρα του (η πάντα κλασάτη γόησσα Susan Sarandon), τελματωμένος στην ιδέα πως ο μόνος τρόπος να λυτρωθεί από την ατέρμονη ανία της ράθυμης ρουτίνας του είναι κάποια απροσδόκητα σημάδια που θα του δείξουν το δρόμο της αυτοπραγμάτωσής του. Το πρωινό των γενεθλίων της μητέρας του, ξεκινώντας να βρει κόλλα για να κολλήσει ένα σπασμένο έπιπλο, έχοντας στο μυαλό του το όνομα «Κevin», θα μπλεχτεί στο δρόμο του κλασικού εαυτούλη σταρχιδιστή μεγαλύτερου αδερφού του (Ed Helms, The Hangover) λίγο πριν πιάσουν από κοινού επ’αυτοφόρω την άπιστη νύφη του (Judy Greer, The Descendants), καθώς η μητέρα τους, σε ένα μάλλον αχρείαστο subplot, πολιορκείται μέσω instant messenger στο γραφείο από έναν «κρυφό θαυμαστή».

Η περσόνα του Jeff αποδίδεται με αξιοσημείωτη επάρκεια από τον Segel που είχε παρομοίως διαπρέψει στο Knocked Up, ενώ ο Helms παίζει ελαφρώς κόντρα στον αγαθιάρη τύπο που μας έχει συνηθίσει στα The Hangover(s). Η ένσταση που μεγαλώνει καθώς ξετυλίγεται η ταινία, έγκειται στους τεμπέλικους ρυθμούς της, οι οποίοι στο τέλος δυσεξήγητα σπιντάρουν με μορφή μαγικού ρεαλισμού ώστε να δέσουν την βασική ιδέα της κισμέτ θεώρησης του αλήτη του Κοέλιο, με τις εντελώς μπανάλ ζωές των χαρακτήρων. Εννοείται ότι η ταινία απευθύνεται σε ένα εξειδικευμένο, φεστιβαλικού γούστου κοινό, ενδεδειγμένα 30+ που έλκεται από το διαλογικό σινεμά του σεμνυνόμενου κωμικού στοιχείου, το οποίο ντύνει προσωπικά αδιέξοδα και οικογενειακές αυταπάτες.

Για πες: Μικρό κόστος παραγωγής, ακόμη μικρότερες εισπράξεις στην περιορισμένης εμβέλειας πρώτη του προβολή, το Jeff, Who Lives At Home φορά την καρδιά στο μανίκι του, μακριά από τις σχολές των Judd Apatow – Todd Philips οι οποίες διασταυρώνονται εδώ δια του πρωταγωνιστικού ντουέτου. Τι κι αν υπάρχουν δυο-τρεις στιγμές όπου μπορεί κανείς να διαπιστώσει ομοιότητες με το Step Brothers (Ferrell –Reilly), οι Duplasses δείχνουν πως έχουν έρθει για να μείνουν στο δύσκολο κουρμπέτι της κωμικής ηθογραφίας, αναδεικνύοντας αυτές τις οδυνηρά γνώριμες πτυχές χαρμολύπης όλων μας, με μια τολμηρή, εύγλωττη, τρυφερά οικεία ματιά.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Αναμφίβολα μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του αμερικάνικου καλλιτεχνικού στερεώματος, η πολυτάλαντη Barbra Streisand, δεν έχει ασχοληθεί εσχάτως και ιδιαίτερα με την δεύτερη μεγάλη της αγάπη, το σινεμά, συμμετέχοντας απλώς συμπληρωματικά στο καστ των δύο τελευταίων συνεχειών του franchise Meet The Parents. Ενώ σκηνοθετικά, η πιο πρόσφατη ανάμνηση της στην καρέκλα του δημιουργού, χάνεται πίσω στα 1996, με το αξιόλογο The Mirror Has Two Faces. Δεκαέξι χρόνια μετά την τελευταία ταινία που υπέγραψε, η Babs επιχειρεί το μεγάλο come back πίσω από την κάμερα με την ταινία Skinny And Cat, που περιγράφει τον θυελλώδη έρωτα του συγγραφέα Έρσκιν Κάλντγουελ και της φωτορεπόρτερ Μάργκαρετ Μπέρκ Γουάιτ, που υπήρξαν οι μοναδικοί πολεμικοί ανταποκριτές στο πεδίο της μάχης, τις στιγμές της επέλασης του Γερμανικού στρατού πέρα από τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης στα 1941. Η Streisand ελπίζει τα γυρίσματα να ξεκινήσουν στις αρχές του 2013, αφού πρώτα επιλύσει το ζήτημα της χρηματοδότησης του πλάνου της, για το οποίο θέτει το επιχείρημα πως μπορεί να πάει πολύ μακριά στην Οσκαρική κούρσα. Πολλώ δε μάλλον όταν για τους δύο βασικούς ρόλους, έχουν ήδη προσεγγιστεί για να τους ενσαρκώσουν οι Colin Firth και Cate Blanchett!

Πρώτα του απήγαγαν την κόρη. Τώρα επιστρέφουν γι αυτόν! Δίχως περιττές φανφάρες και ανούσιες τυμπανοκρουσίες, το προ τριετίας Taken αναδείχτηκε με σχετική άνεση το κορυφαίο περιπετειώδες θρίλερ της περιόδου, τόσο εισπρακτικά, όσο και σε δημοτικότητα μεταξύ του τάργκετ γκρουπ του συγκεκριμένου genre. Λογική η κίνηση λοιπόν του πανέξυπνου Besson, να επαναφέρει στην δράση τον βετεράνο ειδικό πράκτορα, τοποθετώντας τον αυτή την φορά στην μέση του ονειρεμένου σκηνικού της ομορφότερης πόλης του κόσμου. Το σίκουελ βρίσκεται σε άμεση συνέχεια με όσα συνέβησαν στο πρωτότυπο, από την στιγμή που ο πατέρας ενός εκ των απαγωγέων που έπεσαν νεκροί από την εκδικητική μανία του μεσήλικα, πλην αήττητου υπερκατάσκοπου Μιλς, παίρνει την απόφαση να κηρύξει πόλεμο εναντίον του, κλέβοντας τόσο τον ίδιο όσο και την σύζυγο του, κατά την διάρκεια τουριστικής τους βόλτας στην Κωνσταντινούπολη. Με την μικρή τους να βρίσκεται κι αυτή στα στενά του Βοσπόρου, ποια μέθοδο θα ακολουθήσει αυτή τη φορά ο έμπειρος agent για να απελευθερωθεί από τα δεσμά των μανιασμένων Βαλκάνιων παρανόμων? Απαντήσεις θα πάρουμε στην συνέχεια που υπογράφει ο Olivier Megaton, της Colombiana και του Transporter 3, που εδώ αντικαθιστά τον συμπατριώτη του Pierre Morel και που θα κάνει πρεμιέρα σε διανομή της Fox στις 5 Οκτωβρίου.


Βεβαίως το τεράστιο ατού του πρότζεκτ με τον τίτλο Taken ακούει στο όνομα Liam Neeson, ενός πολύ μεγάλου ερμηνευτή, που πέρα από τις σπουδαίες υποκριτικά παρουσίες του, έχει εξειδικευτεί και σε action perfrormer πρώτης γραμμής. Μαζί του, ελέω του σεναρίου που συνυπογράφει ο μέγιστος Luc με τον Robert Mark Kamen (όπως και στο ορίτζιναλ δηλαδή) επιστρέφει και η σύζυγος Famke Janssen και η θυγατέρα Maggie Grace, ενώ τον ρόλο του λυσσασμένου για οφθαλμόν αντί οφθαλμού επίθεση νονού, επανέρχεται για πολλοστή φορά ο Κροάτης Rade Serbedzija.

Στις δικές μας αίθουσες? Το Φθινόπωρο του 2012

I Am The Law! Τι κι αν διαθέτει το αβαντάζ της μοντέρνας τρισδιάστατης απεικόνισης, τι κι αν η τεχνολογία έχει προχωρήσει αφάνταστα από to 1995, τι κι αν οι συνθήκες ευνοούν περισσότερο τώρα για να προβληθεί στο πανί στην ρεαλισυικότερη δυνατή μορφή του, ο ήρωας που ξεπήδησε από τις σελίδες των κόμικ της 2000 AD, δεν προβλέπω πως αυτός εδώ ο Dredd θα είναι καλύτερος από εκείνον που εμφανίστηκε πριν από 17 ολόκληρα χρόνια. Όχι πως κι εκείνος δηλαδή ήταν που έκανε την διαφορά, είχε ένα σημαντικό στοιχείο μεταξύ των συστατικών του, που στην παρούσα περίπτωση δεν υπάρχει ούτε για αστείο. Και που ακούει στο όνομα Sly Stallone! Η δημοφιλέστατη έμπνευση των σχεδιαστών John Wagner και Carlos Ezquerra, ο Δικαστής Ντρεντ, που ο Νόμος του δίνει την δυνατότητα να παίρνει αυτοστιγμής αποφάσεις για το αν οι κακοποιοί που βρίσκονται απέναντι είναι αθώοι ή ένοχοι και να τι εκτελεί κιόλας, φιλτράρεται μέσα από την γραφίδα του Alex Garland και αποτυπώνεται από τον σκηνοθέτη Peter Travis (του Vantage Point) στον φουτουριστικό κόσμο της Μητρόπολης του Μέγκα Σίτι Ουάν. Το τρέιλερ μοιάζει πραγματικά εντυπωσιακό, εναλλάσσοντας φρενίτιδα και σούπερ σλόου μόσιον με ταχύτατους ρυθμούς, στοιχείο που αναμένεται να εντυπωσιάσει τους αμέτρητους φαν του superhero από τις 21 Σεπτεμβρίου, όταν η διανομή της Lionsgate θα τον παρουσιάσει και επίσημα σε παγκόσμια κυκλοφορία.


Φυσικά και μιλάμε για mismatch ολκής συγκρίνοντας τον κορυφαίο action performer των τελευταίων δεκαετιών, με έναν περαστικό Νεοζηλανδό, όπως ο Karl Urban, που στις αμιγώς πρωταγωνιστικές του στιγμές, όπως τα Doom, Pathfinder, And Soon The Darkness και Priest, έχει κυριολεκτικά αγκαλιάσει τον πάτο. Σύμφωνοι έτυχε να παρελάσει κι από τις εικόνες της Τριλογίας του Δακτυλιδιού και το πρόσφατα επιτυχημένο Star Trek, οι ρόλοι του δεν ήταν πρωτεύουσας σημασίας. Διάστημα εκτιμώ πως υπάρχει και στους γυναικείους χαρακτήρες, αφού πακέτο η Olivia Thirlby του The Darkest Hour και η Lena Headey των 300, δεν πιάνουν μία μπροστά στην θωριά της Diane Lane. Και τον αρχιδικαστή Max Von Sydow εδώ ποιος τον αντικαθιστά? Κανείς? Μάλιστα...

Στις δικές μας αίθουσες? Το Φθινόπωρο του 2012

του Scott Hicks. Με τους Zac Efron, Taylor Schilling, Blythe Danner, Jay R. Ferguson

Keep Safe!

του zerVo

Και να λοιπόν που αισίως φτάσαμε στο υπ'αριθμόν 7 ρομαντικό δράμα που βασίζεται σε νουβέλα του σύγχρονου μετρ του Άρλεκιν, Nicholas Sparks. Μια αλυσίδα που ξεκίνησε να φτιάχνεται εκείνον τον Φλεβάρη του 1999, όταν ο καημένος ο Kevin Costner χανόταν μέσα στην τρικυμία από τη ματιά της Robin Penn στο Message In A Bottle, βουρκώνοντας με την απώλεια του τα μάτια των ευαίσθητων θεατών. Στο πέρασμα του χρόνου κάθε νέο κρικάκι του κολιέ, διατηρούσε αναλλοίωτο και δίχως την παραμικρή απόκλιση, τον ίδιο ακριβώς σκοπό: Ερωτικό σκίρτημα βουτηγμένο στο κλάμα. Λογικό λοιπόν οι εμπνεύσεις του 47χρονου συγγραφέα από την Νεμπράσκα είναι να γίνουν στόχος των στούντιο, ειδικά μετά τον πρωτοφανή θρίαμβο του most touching film of the decade, The Notebook, που αποτελεί πλέον τον μπούσουλα για κάθε δακρύβρεχτη ρομαντζαδούρα που σέβεται τον εαυτό της. Όπως του The Lucky One...

Γιάνκης πεζοναύτης που υπηρετεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου, πιστεύει πως το γούρι που του έσωσε πολλάκις την ζωή από τις επιθέσεις του εχθρού, είναι η φωτογραφία μιας όμορφης γυναίκας, που βρήκε ανάμεσα στα συντρίμμια κι εύχεται το "καλή τύχη". Επιστρέφοντας σώος και αβλαβής στην πατρίδα, με τους εφιάλτες από το μέτωπο να μην σβήνουν από την μνήμη, θα βάλει σκοπό του να εντοπίσει εκείνη, που όπως πιστεύει με την αύρα της τον έβγαλε ζωντανό από την παράνοια του πολέμου.

Αφού ο 25χρονος Λόγκαν διασχίσει - πεζή μάλλον, αν κατάλαβα καλά και συνοδεία του θεόρατου σκύλου του - την μισή αμερικάνικη επικράτεια, από το ορεινό Κολοράντο στην Νότια Λουιζιάνα, θα εντοπίσει τα ίχνη της σωτήρος του, της Μπεθ, μιας διαζευγμένης με παιδί τριαντάρας, που βάζει κάτω όμως πολλές με τα μισά της χρόνια, ειδικά όταν επιλέγει για ενδυμασία τα στενά σορτς με τις σέξι μπότες. Το να παίξει ειδύλλιο μεταξύ τους, είναι τόσο σιγουράκι, σε βαθμό που δεν πληρώνει στο στοίχημα, αλλά αμφότεροι έχουν υπολογίσει δίχως τις ζηλοφθονίες του άγαρμπης συμπεριφοράς σερίφη - πρώην συζύγου, που κάποια στιγμή θα σκάσουν μύτη, ώστε να τους χαλάσουν τα πλάνα. Για να πω την αμαρτία μου, δίχως να θέλω να σποιλάρω καταστάσεις, από το The Lucky One περίμενα και κάτι παραπάνω από τα πάντα όλα που αποκάλυπτε το τρέιλερ. Έσφαλα καθώς φαίνεται, αφού το rom dram επ ουδενί προχωρά παρά ελάχιστα μόνο βηματάκια πέρα από όσα δείχνει το προωθητικό του πρόμο. Το αν όλα όσα προσφέρει μέχρι εκείνη την ώρα τα προσφέρει σωστά, αυτό είναι ένα εντελώς διαφορετικό ζήτημα.

Για πες: Ποτέ μου δεν πίστεψα πως ο Σολίστας υπήρξε μια ταινία του Scott Hicks, αντίθετα πάντα πίστευα πως το Shine είναι ένα φιλμ που αποδίδει το ερμηνευτικό μεγαλείο του Geoffrey Rush. Συνεπώς ποτέ μου δεν λόγισα τον Αυστραλοτραφή κινηματογραφιστή, ως σκηνοθέτη μεγάλου βεληνεκούς κι αυτή μου την εκτίμηση την επιβεβαιώνει κι εδώ, που η διεκπεραιωτική κι επίπεδη ματιά του, δεν βοηθά στην δημιουργία ενός αξέχαστου λαβ στόρι. Άσχετα αν ο (με μερικά κιλάκια παραπάνω) ζεν πρεμιέ Zac Efron - που κατόπιν του smash hit 17 Again δεν του βγαίνει τίποτα σωστό, ελπίζει πάντως για ανάταση στον θόρυβο που έχει ξεσηκώσει το The Paperboy - και η σχεδόν πρωτάρα σε φιλμικό ρόλο Taylor Schilling, που JessicaLangίζει επικίνδυνα, κάνουν ότι περνά από το χέρι τους μπας και πείσουν τον θεατή για το ερωτικό τους ταίριασμα. Χμ! Το φτερούγισμα στην πλατεία άντε και το περάσανε. Το αναφιλητό, όμως - που είναι και το κύριο επίτευγμα του μελό - ακόμη αναζητείται...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2012 από την Village

του Kirk Jones. Με τους Cameron Diaz, Jennifer Lopez, Elizabeth Banks, Ben Falcone, Chris Rock, Anna Kendrick, Chace Crawford, Dennis Quaid, Matthew Morrison, Thomas Lennon, Brooklyn Decker, Rodrigo Santoro

Don't You Want A Baby?

του zerVo

1984 ήταν, όταν ένα συμβουλευτικού τύπου εγχειρίδιο, που περιέγραφε τις σημαντικές αλλαγές στην ψυχοσύνθεση των εγκύων, κατά το εννιάμηνο της κυοφορίας, έκανε την εμφάνιση τους στις προθήκες των αμερικάνικων βιβλιοπωλείων. Το What To Expect When You're Expecting, έκτοτε, μεταβλήθηκε στην Βίβλο κάθε μέλλουσας μαμάς που σέβεται τον εαυτό  της, αλλά και το παιδί που θα φέρει στον κόσμο, αναδείχτηκε ως ένα από τα κορυφαία μπεστ σέλλερ όλων των εποχών από τους Times, απέκτησε καμιά δεκαπενταριά σίκουελ κι έκανε δισεκατομμυριούχο την κυρία Heidi Murkoff που το εμπνεύστηκε. Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, περιέργως, αφού δεν έχει αφηγηματικό χαρακτήρα ώστε να υποκινήσει σενάριο, το Χόλιγουντ φαντάστηκε πως θα μπορούσε να γίνει και ταινία. Και μάλιστα, παρόλο το σοβαρότατο και διόλου φαιδρό του αντικείμενο, κωμωδία. Οκ, δεν είναι η πρώτη φορά που οι γιάνκηδες, ισοπεδώνουν τα πάντα στο βωμό του δολαρίου.

Οι προσπάθειες της Γουέντι, μιας ολημερίς απασχολούμενης με το αποκλειστικά για κυοφορούσες κατάστημα της και του Γκάρι να αποκτήσουν παιδί, παίρνουν σάρκα και οστά, όταν εκείνη πληροφορείται πως επιτέλους βρίσκεται σε ενδιαφέρουσα. Την ίδια τύχη δεν έχει όμως η φωτογράφος Χόλι κι ο διαφημιστής καλός της, Άλεξ, που κατόπιν ωρίμου σκέψης, μετά τις αποτυχίες, θα πάρουν την απόφαση να υιοθετήσουν ένα έξι μηνών Αιθιοπάκι. Όπως παιδί περιμένει η δημοφιλέστατη παρουσιάστρια τηλεπαιχνιδιού Τζουλς, από τον συμπαίκτη της στο Dancin With The Stars, Έβαν, μαντάτο που έχει τροφοδοτήσει με υλικό τις κουτσομπολίστικες στήλες. Την ίδια ώρα που το νεαρό ζευγαράκι της χαριτωμένης Ρόζι και του γοητευτικού Μάρκο, θα μάθει πως η παθιασμένη νύχτα που πέρασαν μαζί, έχει αποφέρει καρπούς...

Πως είναι η περίπτωση του New Year's Eve και του Valentine's Day, που τέσσερις πέντε ιστορίες φαινομενικά ασύνταχτες μεταξύ τους, μα στην πραγματικότητα αρκετά κοντινές, κάνουν την κάμερα να πετάγεται από την μια μεριά της πόλης στην άλλη? Έ, ακριβώς έτσι είναι και η σπονδυλωτή συλλογιστική της κομεντί που επιμελείται ο Kirk Jones του ευρηματικού Waking Ned, του παιδικού Nanny McPhee και του υπερευαίσθητου Everybody's Fine. Ο Βρετανός στην απόπειρα του να χωρέσεις όσο το δυνατόν περισσότερα Ηραία βασανάκια μέσα στο φιλμικό δίωρο, πέφτει σε δύο σημαντικά λάθη. Δεν διεισδύει σε βάθος σε καμία από τις πέντε ρουμπρίκες που ορίζουν τον καμβά της ιστορίας (υπάρχει ακόμη ένα υποστόρι, με τον γεροντοέρωτα ενός υπερφίαλου παππού για έναν ξανθό άγγελο, που δεν χρήζει περαιτέρω αναφοράς) και δεν κρατά σωστές ισορροπίες, σε καταστάσεις που πραγματικά μπορεί να πάνε στραβά - επιπλοκές τοκετού, αποβολές - βυθίζοντας τις μέσα σε ένα γενικότερα χαλαρό και γλαφυρό κλίμα, ενώ στην πραγματικότητα δύναται να προκαλέσουν τρόμο, στο (κυρίως ομοειδές των ηρωίδων) target group.

Για πες: Μιλώντας για ηρωίδες, υποχρεούμαι να αναφέρω πως η μόνη εξ αυτών που μπορεί να ανήκει σε έναν πραγματικό κόσμο, είναι εκείνη που φέρει την μορφή της Elizabeth Banks, μιας κωμικού που της βγάζω το καπέλο, αφού ακόμη κι αν δεν βοηθιέται από το σενάριο, δεν διστάζει να τσαλακώσει την αντικειμενικά όμορφη θωριά της, προκειμένου να αναδείξει τον πόλεμο των ορμονών, που βιώνει μέσα της η έγκυος. Απεναντίας οι σούπερ σταρς Diaz και JLO, ούτε για πλάκα δεν χαλάνε την μόστρα τους, μην τυχόν τους πέσει καμιά βλεφαρίδα και τους βγάλει κίτρινη κάρτα η Revlon, ενώ το πιτσιρικάκι η Kendrick, φτιαγμένη για σαφώς σημαντικότερα πράγματα μοιάζει εκτός (σπασμένων?) νερών. Όσο για τους άντρες της υπόθεσης? Αόρατοι, άφαντοι, άχρωμοι, λες και δεν κουβαλάνε και εκείνοι το βάρος του expecting, μέχρι και αδικαιολόγητα κατσουλίνοι, όπως η ομάδα των καροτσέρηδων, που ναι μεν βγάζει κάποιο γέλιο εκ πρώτης όψης, υποβιβάζει, σε βαθμό παρεξήγησης, όμως το νόημα του πατέρα, ως ισότιμο μέλος της γονικής δυάδας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2012 από την Audiovisual

του John Gulager. Με τους Danielle Panabaker, Matt Bush, Katrina Bowden, Christopher Lloyd, Gary Busey, David Hasselhoff, Ving Rhames

Πιράνας ο Τσουτσουνοφάγος

του gaRis (@takisgaris)

Όταν ελεεινολογούσα το campy trash underwater Shark Night 3D, είχα δώσει ένα πλαγιαστικό χτύπημα στην πλάτη στο ανατρεπτικά, εκτροχιαστικά αιμοβόρο trip του Piranha 3D, δια χειρός του έκτοτε υποσχόμενου Alexandre Aja. Η φόρμουλα της επιτυχίας ήταν απλή και ευθύβολη: Ανελέητη πιρανοσφαγή, με αδόκητα lol gags προσπερνώντας επιδεικτικά τα όρια της ανθρωποφαγικής ασέβειας, δίχως στιγμή παίρνοντας οτιδήποτε τοις μετρητοίς. Ατού όταν έχεις καστάρει την (DD) Elisabeth Shue και τον εξασφανισμένο Richard Dreyfuss. Στο συγκεκριμένο κινηματογραφικό υβρίδιο η βασική αρχή είναι μία: Απενοχοποιημένο fun χωρίς σοβαροφανή στόχο αιτιολόγησης σεναρίου που έχει εκ προοιμίου τσακωθεί με τη λογική. Θυμηθείτε τι ωραία το διέπραξε ο πάλαι ποτέ Joe Dante στα 1978 σε σενάριο του νεαρού τότε πρίγκηπα του αμερικάνικου off stream John Sayles με το ακόμη κυρίαρχο στο είδος Piranha.

Ήταν τα χρόνια που ο κόσμος είχε πάθει το νταχτιριντί του με το Jaws (1975) του Πάπα –Spielberg και τούπαιρνε  κάνα ημίωρο να βουτήξει το μπανιερό του στη θάλασσα, η οποία ήταν δεδομένο πως ήταν τίγκα στο σκυλόψαρο και κάθε είδους καρχαριοειδές. Πίσω στο Piranha, δε θα ξεχάσω την πρώτη θέαση στο καλοκαιρινό σινέ – Λεβάντα. Το ρίγος διαδεχόταν την αηδία καθώς το μήνυμα ήταν εύληπτο σε κάθε πλάνο: Το προγαμιαίο σεξ μεταξύ ανηλίκων τιμωρείται δια καταβροχθισμού. Η γυναίκα - και μάλιστα ημίγυμνη - στη θάλασσα είναι δύο από τα τρία κακά του αποφθέγματος, ενώ το τρίτο (πυρ) βρίσκεται στην παραλία (βλ. μπάρμπεκιου) όπου τα πιράνας θα καταφθάσουν πετώντας (δες το νο 2 μια πενταετία κατόπι για να δεις πόσα πιράνας βάζει ο σάκος) για να τιμωρήσουν τα ατίθασα νιάτα.

Το sequel του remake εδώ είναι DD, που σημαίνει ότι υποστηρίζει σθεναρά τον Βύζαντα Μεγάρων και το αγαπημένο του ποτό είναι το αγελαδινό γάλα. Η δράση συνεχίζεται στη λίμνη Βικτώρια του επαρχιώτικου νότου με μια κομβική παραλλαγή: Τα αυγά των αχόρταγων διαβολόψαρων φωλιάζουν παντού – από τους υδροσωλήνες που τροφοδοτούν ένα water park με strippers ως τα φιλόξενα αιδοία (sic) των άτακτων παρθένων που κυκλοφορούν με τα μπικινάκια τους εκεί τριγύρω. Υπάρχει μια τέτοια επική σκηνή, τόσο αμετροεπώς δοσμένη, όπου το πιράνα τρώει το πουλί του επίδοξου νεαρού επιβήτορα από τα…μέσα, κατά τη διάρκεια της συνουσίας (ίδρωσα για να το εκφράσω κόσμια όλο αυτό). Όπως και μια άλλη που το πιράνα ίπταται ωσότου προσγειωθεί ανάμεσα στα κωλομάγουλα ενός βρωμόχοντρου επιστάτη της κεντρικής πισίνας ο οποίος θα πάρει στο τέλος εκδίκηση για την οδυνηρή του διακόρευση από το μιαρό αυτό είδος της «όλα καλώς Εποίησεν» Δημιουργίας.

Για πες: Μάνες τρώγονται μέχρι ψαροκόκαλου ενώ παιδάκια γίνονται ακέφαλα μπροστά στους γονιούς χωρίς έλεος και κάπου εκεί το αστείο τελειώνει, ώσπου ξαφνικά εμφανίζεται ο Baywatch – David Hasselhoff και το camp επανέρχεται μεγαλειώδες στο θρόνο του. Αυτός ο αειθαλής μεθύστακας ερωτύλος συνοψίζει το γεροξούρικο υπερσεξουαλικό κλείσιμο του ματιού της υπόθεσης, υποδυόμενος άκοπα και ανυπόκριτα εντέλει τον τηλεοπτικό εαυτό του. Μακάρι οι κομμένες σκηνές του στο τέλος, να είχαν ενταχθεί στον κύριο κορμό του έτσι κι αλλιώς αχταρμά Πιράνα 3DD. Ένα λάθος του τρελοεπιστήμονα Christopher Lloyd ανοίγει τις δεξαμενές για ένα ακόμη sequel με ιπτάμενα ακρωτηριασμένα ανθρώπινα μέλη και βυζάκια έξω, ελπίζω χωρίς τον ανυπόφορα προβλέψιμο John Gulager (Feast, Project Greenlight) πίσω από τις κάμερες. Σημειωτέον ότι πρόκειται για παραγωγή της διαβόητης The Weinstein Company που την έχω ικανή ως και να το σπρώξει μέχρι τα επόμενα Oscars. Τρέμετε Lincoln και The Master!

Στις δικές μας αίθουσες, στις 21 Ιουνίου 2012 από την Odeon

Το βασικό ζόρι που αντιμετωπίζουν οι πρόσφατης κοπής δημιουργίες που προέρχονται από την (εδώ και δύο δεκαετίες κιόλας διαλυμένη) πρώην ομοσπονδιακή λαική δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, είναι πως αν κάποιος δεν γνωρίζει τις συνθήκες που επικράτησαν κατά την διάρκεια του εμφυλίου σπαραγμού, δύσκολα μπορεί να αποκωδικοποιήσει τις αλληγορίες που μπορεί να προκύψουν από το σενάριο. Διότι ναι μεν, επί της παρούσης στο Just Between Us, μπορεί κανείς να δώσει τον ορισμό μιας κοινωνικής σάτιρας σχέσεων, που τα ζευγάρια μπλέκουν τις αντιπαραβαλλόμενες ερωτικές τους διαθέσεις, τα μηνύματα όμως είναι πολύ βαθύτερα, ώστε να απαιτείται η ιστορική γνώση που θα τα φέρει στην επιφάνεια.

Μπορεί φαινομενικά τα πάντα να πηγαίνουν κατ ευχή στην ζωή του μεσήλικα Νίκολα, να έχει μια όμορφη σύζυγο, να τον γυροφέρνουν κουκλίτσες ερωμένες, να διαθέτει γεμάτους τραπεζικούς λογαριασμούς, χάρη στην προσοδοφόρα εταιρία που διοικεί, μα μια μελαγχολία διαρκώς ζορίζει το βλέμμα του. Αιτία πως ακόμη δεν έχει καταφέρει να χαρίσει στην σύζυγο του το παιδί που εκείνη διακαώς προσδοκά, αλλά και κάποιες μύχιες φοβίες που του τριβελίζουν το μυαλό, για την πορεία της υγείας του. Η βραδιά που θα περάσει μαζί με τον καθηγητή αδελφό του, Μπράκο, έναν ανεύθυνο τύπο που συντηρεί οικονομικά, κατόπιν της κηδείας του φιλελεύθερων απόψεων πατέρα τους, θα αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την οικογενειακή του κατάσταση. Όχι όμως και τον τρόπο σκέψης του...

Κι αυτό γιατί από μπαγαποντιά του αδελφούλη του, που θα ρίξει το δικό του ισχυρό σπέρμα στο δοχείο με το δείγμα, η καλή του θα βρεθεί σε ενδιαφέρουσα, συνεπώς το σπιτικό τους θα πρέπει να προετοιμαστεί για την έλευση της μικρούλας τους. Από την άλλη μεριά όμως, μολονότι ως πενηντάρης και βάλε, τρέμει στην ιδέα ο προστάτης του να έχει κτυπήσει μπιέλες, δεν αφήνει ούτε θηλυκή γάτα απείραχτη στους δρόμους του (πανάσχημου, κατ ιδίαν άποψη) Ζάγκρεμπ, ρίχνοντας την με την άνεση που του δίνει ο αέρας του μπον βιβέρ, με ευκολία στο κρεβάτι. Και να ήταν μονάχα αυτές οι περιστασιακές αρπαχτές, οι μόνες απιστίες του γερο-γυναικά. Εδώ έχει ολάκερη ερωμένη πολυετούς διάρκειας σπιτωμένη και μάλιστα με το δικό του παιδί για να φροντίσει..!

Για πες: Άλλοτε σατυρική, άλλοτε συγκινητική και ενίοτε γοητευτικά μπερδεμένη είναι η κινηματογραφική ιστορία που περιγράφη ο Κροάτης Rajko Grlic. Ακολουθώντας έναν ιδιαίτερο τρόπο αφήγησης, ανοίγοντας πάνω στον κεντρικό άξονα που ορίζει ο Νίκολα - με την μορφή του πάντα εξαιρετικού Miki Manojlovic - τέσσερις πέντε παρόδους που μιλούν για τα κοντινά του πρόσωπα, τραβά με τα πιπεράτα πλάνα του το βαλκάνιας ηδονοβλεπτικής διάθεσης βλέμμα. Ανακατώνοντας όμως στο συννεφιασμένο μίξερ του, όλων των λογιών τους συναισθηματισμούς, δεν απελευθερώνει τον ένα και βασικό που θα έδινε και την τελική ταυτότητα στο πόνημα του. Άσε που προσωπικά, βάζοντας σε μια τάξη τους επιμέρους κοινωνικούς συμβολισμούς, με τα αδέρφια, τα παιδιά, τις συννυφάδες και τους επιμέρους έρωτες τους, δεν μπορώ να πω πως, αν και το πάλεψα, έβγαλα και κανένα ξεχωριστό συμπέρασμα.

του Philippe Le Guay. Με τους Fabrice Luchini, Sandrine Kiberlain, Natalia Verbeke, Carmen Maura, Lola Dueñas, Concha Galán, Berta Ojea

Παέγιες και Φλαμένγκο

του zerVo

Κάνει μια έξυπνη μανούβρα αυτή η σατιρική εμφανισιακά και με όχι λίγες πολιτικές προεκτάσεις φραντσέζικη κομεντί. Τοποθετεί την κεφάτη, αλλά και με προβληματισμό ίντριγκά της καμιά πενηνταριά χρόνια πριν, όταν και η δράση της θα είχε μια κάποια δυνατότητα να εξελιχθεί μέχρι τέλους. Προσωπικά θεωρώ μέχρι και αδύνατο, αν το θέμα παρουσιαζόταν ως σημερινό να μπορούσε να προχωρήσει περαιτέρω του πενταλέπτου, μιας και θα υπήρχαν πολύ πιο ψηλά εμπόδια στην απεικόνιση της ξενοφοβίας ή του αδιάλλακτου νεοπλουτισμού, για να ξεπεραστούν. Ακόμη κι αν ο φτερωτός θεός, έκανε την εμφάνιση του στα μέσα του σεναρίου κι έβαζε το μαγικό του χεράκι, μετατρέποντας το com σε romcom - όπως και συμβαίνει κάποια βολά εδώ - εκτιμώ πως θα ήταν απίθανη η ολοκλήρωση του στόρι, μιας και κάπου θα φάνταζε άτοπο, σχεδόν επιστημονικά φαντασμένο...

1960. Μέσα στην μονοτονία και την ρουτίνα, κυλά η ζωή του ελαφρώς ιδιότροπου Κυρίου Ζουμπέρ, ενός ικανότατου οικονομικού συμβούλου, που την ημέρα φροντίζει να γεμίσει με τις εμπνεύσεις του τις τσέπες των πλούσιων Παριζιάνων, πριν επιστρέψει στην οικία του, στην πολυάσχολη με τις μπουρζουά υποχρεώσεις της, ξινή σύζυγο του και τα δύο κακομαθημένα παιδιά τους. Ανατροπή του σκηνικού που θα επιφέρει ο ανανεωτικός άνεμος της νέας οικιακής βοηθού, της όμορφης Σπανιόλας Μαρίας, αντικαθιστώντας την εικοσαετούς υπηρεσίας, προηγούμενη φωνακλού οικονόμο, στοιχείο που δεν θα περάσει διόλου απαρατήρητο, στην αντίληψη του βαριεστημένου από την διαρκή επανάληψη αφεντικού της.

Κι από εκεί που ο κοτσονάτος μεσιέ Ζαν Λουί, είχε μάτια μόνο για τις μετοχές των πελατών του, άντε και καμιά φορά για τις φακίδες της κοκαλιάρας συμβίας του, η ημέρα του θα αποκτήσει καινούργια ενδιαφέροντα, όσο θα βυθίζεται στην μεσογειακή κουλτούρα της ευχάριστης καμαριέρας. Εκείνο που ο εργοδότης μοιάζει να αγνοεί παντελώς, είναι το γεγονός πως οι συνθήκες διαβίωσης για την Μαρία και τις συμπατριώτισσες της, επίσης υπηρέτριες, που μοιράζονται τις σοφίτες του εξαώροφου νεοκλασσικού, δεν είναι και οι καλύτερες. Στενόχωρα δωμάτια, ζεστό νερό ούτε για δείγμα και μονίμως βουλωμένος απόπατος. Κι όμως οι για διαφορετικούς λόγους ξεριζωμένες από τον τόπο τους, τις φαμίλιες τους, τα παιδιά τους Ισπανίδες δεν δείχνουν να πτοούνται από την πλήρη έλλειψη ανέσεων. Καλή καρδιά, παέγια και φλαμένγκο και για όλα έχει ο Θεός. Ίσως κι αυτός ο Άγιος άνθρωπος του πρώτου ορόφου, που θα συγκινηθεί από την συμπεριφορά τους, όταν κάποια στιγμή θα θελήσει να ανηφορίσει προς τα πάνω - αντιδιαμετρικά βαλμένα, της σύγχρονης συλλογιστικής - ανώτερα πατώματα της ιδιοκτησίας του.

Για πες: Κάπως αφελής, αλλά και απότομος είναι ο τρόπος που ο Γάλλος Philippe Le Guay. μπάζει τον θεατή στις θεατρικού ύφους, γλυκιές εικόνες του. Δεν αναπτύσσει όσο θα έπρεπε τον χαρακτήρα του βασικού του ήρωα - μοναδικός καρατερίστας ο Fabrice Luchini - ώστε η πλατεία να αντιληφθεί πλήρως  το πνίξιμο που νιώθει μέσα στο κοστούμι του υψηλού κοινωνικά ευυπόληπτου και φραγκάτου Παριζιάνου, που δεν βρίσκει το παραμικρό ενδιαφέρον για τις νευρώσεις της κυράς του (αναλόγως ποιοτική και η Kimberlain) και επαναστατεί. Αντίθετα όμως ζωγραφίζει έντεχνα τις Γυναίκες του Τελευταίου Ορόφου, τις πονεμένες μετανάστριες, τις ξεσπιτωμένες μάνες, συζύγους, αδελφές, που μέσα στην πίκρα τους, βρίσκουν το σθένος να αντεπεξέλθουν στις αντιξοότητες και να δώσουν ευχάριστο - και ενίοτε προλεταριακό - τέμπο στο φιλμ. Ξεχωριστή θέση ανάμεσα τους, η σκερτσόζα Αργεντινέζα Natalia Verbeke, που Penelopίζοντας δύσκολα δεν θα καταφέρει να αποσπάσει τις κλεφτές αρσενικές ματιές, υποστηριζόμενη όμορφα από ένα επιτελείο έμπειρων ρολιστών, σαν την Lola Duenas, ως θερμή κομουνίστρια, θύμα του (επιδερμικά αναφερόμενου) Εμφυλίου και την (θείτσα) γιγαντιαία Carmen Maura, που εβδομηνταρίζει, μα έχοντας την καταχωρημένη στη βάση δεδομένων μου - ακόμη - με την μορφή της Πέπι από το 1980, μαράζωσα στην ρυτιδιασμένη θωριά της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Ιουνίου 2012 από την Filmtrade