Είναι το απαιώνιο θεώρημα περί καταγωγής, αυτό με το αυγό και την κότα. Το ζητούμενο στην προκειμένη παραμένει το αν το θρυλικό 90’s franchise που ξεκίνησε το 1999 με το American Pie είναι εκείνο που άλλαξε (ωρίμασε;) ή είμαι εγώ ο ίδιος που μεγαλώνοντας κρίνω τα πράγματα διαφορετικά. Για τους μη fans, το trivia fact της υπόθεσης είναι πως έχουμε αισίως να κάνουμε με το 8ο κατά σειρά επεισόδιο, καθώς τα American Pie 2 και American Wedding, ακολουθήθηκαν από 4 spin off συνέχειες straight to dvd. Επομένως, αν η ρήση που τα συνοψίζει όλα ακούγεται ως σχόλιο του τύπου «η Πίτα μπαγιάτεψε πλέον» η παρότρυνσή μου έρχεται ακαριαία να απαντήσει: Φίλε, άστο καλύτερα, μην ασχολείσαι καν. Αυτή η Πίτα δεν είναι για τα δόντια σου.
Από την 80τίλα των
Porky’s και μετά, τα grunge 90τις έκλεισαν τις μπουκαπόρτες στην R σεξοκωμωδία ώσπου ενέσκηψαν τα τρελοteens του American Pie. Συγχώρεσε μου παρένθεση αλλά όταν γράφω Porky’s, ο cineιρμός οδηγεί σε θερινό κινηματογράφο στα Βίλια Αττικής, μαζί με τα ξαδέρφια μου που με εξόρκισαν να πω στον συχωρεμένο θείο μου Φώτη (δεινό κυνηγό) επιστρέφοντας ότι είδαμε πολεμική ταινία. Όπερ και διέπραξα βέβαια. Και να μην ξεχάσω την αλήστου ρήση της συζύγου του, Θείας Ελένης (καλή της ώρα) σε φάση «τι θα δούμε απόψε» σε προτζέκτορα της παλιολιθικής εποχής εκείνης, όταν το σιγουράκι ήταν η εμβληματική (και επίκαιρη, 1981 βλέπεις) ταινία Earthquake: «Μια σφόντα ρε παιδιά, δεν υπάρχει; Μια σφόντα!» (βλ. «τσόντα, για να μην πάρουμε γραμμή τα ανήλικα)
Ωραιαία χρόνια! Η ένσταση βέβαια του πώς να πάρεις μια τέτοια ταινία όπως το American Pie στα σοβαρά, παραμένει διαχρονικά ζώσα, επίτρεψέ μου να αμφιβάλλω πάντως αν είσαι εντός θέματος σκεπτόμενος τρόπον τινά. Καθότι η βρωμοπαρέα των Jim (
Jason Biggs), “Stifmeister” Stifler (
Seann William Scott), Kevin (
Thomas Ian Nicholas), Finch (
Eddie Kaye Thomas) και Oz (
Chris Klein) έχει μεγαλώσει μαζί με όλους εμάς τους Generation Xers, στο ηρωικό πεδίο των μαχών μεταξύ κοινωνικής σεμνοτυφίας και φαντασιωτικής σεξουαλικής αποχαλίνωσης. Αυτό το Reunion, 13 χρόνια μετά, πέρα από καθυστερημένο υπερβολικά, ήταν εξίσου επιβεβλημένο. Οι αρχετυπικές φιγούρες όπως του άβολα συμβουλευτικού «Πατέρα του Jim” (
Eugene Levy) όπως και αδιαπραγμάτευτα του πρώτoυ MILF της κινηματογραφικής ιστορίας «Μαμάς του Stifler» (
Jennifer Coolidge) όπου εδώ
(spoiler alert) κάνουν μπερδεway ερωτικά, είναι must –see, αν και το δικό μου personal favourite είναι...
...o απίστευτα σεξιστής, στα όρια της ιδιωτείας, παιδαριώδης, αηδιαστικός, φαλλοκράτης, φα(ρ)σαριόζος
Steve “Stifmeister” Stifler. Ένα κομμάτι του εφηβικού εαυτού όλων των αρσενικών που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει. Περιφέρεται ωσάν ερεθισμένος σκύλος, πανέτοιμος για σκανταλιά παντός είδους. Δεν προσβάλλεται με τίποτα, θυμώνει για λίγα δευτερόλεπτα και μετά ξεχύνεται με μπούσουλα τις ακόρεστες ορμόνες του. Είναι δηλαδή αυτό που οι Millennials θα αποκαλούσαν «
ο τύπος ΔΕΝ υπάρχει!» Εκεί όπου ο Biggs αναλώνεται σε gags δευτεροκλασάτης μίμησης του Ben Stiller στο There’s Something About Mary ή ο Finch αυτοαναλώνεται στην βαριεστημένη υποτονικότητά του, είναι ο Stifler που παίρνει πάνω του την ταινία, μαζί με το δίδυμο Levy (ο μόνος που εμφανίζεται και στα 8 instalments της σειράς) – Coolidge το οποίο έχω την αμυδρά υποψία ότι δίνει έναυσμα για μια ακόμη απολαυστική συνέχεια.
Για πες: Οι υπεύθυνοι για την καλύτερη κωμωδία που είδα τον τελευταίο καιρό (
A Very Harold and Kumar Christmas 3D)
Hurwitz και
Schlossberg, είναι μια ταχύτητα κάτω εδώ, ηθελημένα τονίζοντας το τρυφερό στοιχείο της επανασύνδεσης σε αντίθεση με την τραχιά συλλογιστική των σύγχρονων R comedies τύπου
Hangover και
Bridesmaids. Οι χοντράδες ωστόσο δε λείπουν, ώστε να σιγουρευτούμε πως δεν πρόκειται πια και για το The Big Chill των ‘10s (περνάνε τα χρόνια και πίσω δε γυρνάνε…). Τα cameos από το έτερο franchise λογικά υπάρχουν (John Cho και Neil Patrick Harris), όπως και οι αναφορές που θα ξυπνήσουν μνήμες στους θιασώτες του είδους. Και για όσους αναρωτιούνται, εκείνο το βράδυ στα Βίλια, είδαμε τελικά το Earthquake. Μέχρι τη μέση τουλάχιστον, γιατί μετά όλα τα μικρά σταλθήκαμε ομαδικά για ύπνο.
Στην πιο πρόσφατη τελετή απονομής των βραβείων της αμερικάνικης ακαδημίας κινημτογράφου, υπήρξαν δύο από τα πιο πολυσυζητημένα ονόματα, αφού οι ταινίες τους διεκδίκησαν μέχρι τέλους τα περισσότερα χρυσά αγαλματάκια. Τόσο ο ένας και μοναδικός Martin Scorsese που μάγεψε και πάλι με τον Hugo του, φτάνοντας μέχρι την πεντάδα των υποψηφιοτήτων, όσο και ο φραντσέζος Jean Dujardin που εξέπληξε τα πλήθη με την βουβή ερμηνεία του στον Αρτίστα. Μετά από εκείνη την λαμπερή βραδιά του Φλεβάρη, οι δρόμοι των δύο φαίνεται πως θα διασταυρωθούν και πάλι, αφού ο Marty επέλεξε τον Γάλλο πρωταγωνιστή, για να του δώσει έναν από τους σημαντικότερους ρόλους της νέας του ταινίας The Wolf Of Wall Street, τοποθετώντας τον δίπλα στον ήδη ανακοινωμένο από την παραγωγή Leonardo Di Caprio, που έχει ήδη βάλει το όνομα του δίπλα στο starring. Ο Dujardin στο φιλόδοξο πλάνο, που δύσκολα δεν θα διαβεί το κατώφλι των Οσκαρικών βραβεύσεων του 2014, θα υποδυθεί έναν Ελβετό τραπεζίτη, ονόματι Ζαν Ζακ Χανταλί, ο οποίος έχει την δυνατότητα να ξεπλένει τεράστια ποσά για χάρη του γοητευτικού χρηματιστή Μπέλφορντ, που από την μια στιγμή στην άλλη σαγηνεύτηκε από τον κόσμο της παρανομίας, κερδίζοντας εκεί πολύ περισσότερα εύκολα κέρδη, από ότι στην Γουόλ Στριτ. Στο καστ του Wolf ήδη ανήκουν ο Jonah Hill και ο Kyle Chandler, ενώ κι άλλα σπουδαία ονόματα αστέρων αναμένεται να προστεθούν σύντομα στο ερμηνευτικό τιμ του πλούσιου αυτού πρότζεκτ.
