Movies Ltd

του Frédéric Beigbeder. Με τους Gaspard Proust, Louise Bourgoin, Joey Starr, Jonathan Lambert, Frédérique Bel, Valérie Lemercier

It's A Litte Bit Funny...

του zerVo

Πόσο τελικά διαρκεί αυτό το ρημάδι το φτερούγισμα στην καρδιά, το πρωινό ξύπνημα με φωνούλες αηδονιών στα αυτιά και το χάσιμο στο στήθος, στην σκέψη απλά και μόνο του παραδεισένιου έτερου ημίσεως? Λάθος προσέγγιση. Τι κι αν κρατήσει μια μέρα, δυο βδομάδες ή πέντε χρόνια, είναι κανόνας πως ότι αρχίζει ωραίο, κάποια ύστερη στιγμή θα τελειώσει με πόνο. Ο Γάλλος επί της παρούσης ορίζει αυτό το εύρος της ευτυχίας στην τριετία, αν και με το φινάλε του, δίνει μαι εντελώς διαφορετική εξωγενή διάσταση στο όλο ζήτημα, επισφραγίζοντας το γεγονός πως δεδομένα στο πάθος θα υπάρξει τέλος! Ε, δεν νομίζει να υπάρχει και κανείς που να αμφιβάλει στην άποψη του...

Ο γάμος του μονίμως ευδιάθετου Μαρκ με την όμορφη Αν, παρότι ξεκίνησε με τις πιο κατάλληλες προϋποθέσεις, μόλις σαράντα φεγγάρια μετά την τελετή του, πήρε την άγουσα για το δικαστήριο, καταλήγοντας σε μια τραγωδία, που έχει ρίξει τον νεαρό διανοούμενο σε κατάθλιψη. Κάπου ανάμεσα στην άσωτη ζωή, τα ξενύχτια, το άφθονο ποτό και τις απόπειρες αυτοκτονίες, ο Μαρκ θα συγγράψει ένα εγχειρίδιο λειτουργίας του έρωτα, που χρονικά η διάρκεια του δεν δύναται να ξεπεράσει την τριετία, μια ευμετάβλητη άποψη που θα αλλάξει άρδην, μόλις γνωρίσει την παραδεισένια Αλίς, την σύζυγο του εξαδέλφου του, στην κηδεία της γιαγιάς του. Μια γνωριμία από την οποία σύντομα θα προκύψει ειδύλλιο, αφού η καλλονή θα εγκαταλείψει τον νερόβραστο σύζυγό της, για τα μάτια του μέχρι τα χθες μελαγχολικού μορφονιού.

Η παγίδα όμως σιγοβράζει, ενόσω τα πιτσουνάκια γεύονται τον έρωτα τους, αφού το δοκίμιο περί της  γοργής καύσης των συναισθημάτων, όχι απλά θα πάρει έκδοση, μα θα αναδειχθεί και σε μπεστ σέλλερ. Ακόμη κι αν ο φουκαράς Παριζιάνος κρυφτεί πίσω από το παραβάν του ψευδωνύμου, όμως, η ταυτότητα του θα αποκαλυφτεί στα μάτια της αγαπημένης του, οπότε, this is the END! Κλασσικού ρυθμού, πιπεράτη και δίχως το παραμικρό ταμπού, είναι η ιστορία που αφηγείται ο πρωτάρης πίσω από την κάμερα - και ηθοποιός - Frederic Beigbeder, που ουσιαστικά στηρίζεται στην λογική και δίχως πολλές απαιτήσεις αποδείξεων άποψη, περί του άκρατου φευγιού της έξαψης, μόλις η πληγή από το βέλος του φτερωτού Θεού γιάνει. Πάμε γι άλλα είναι η λύση? Οι Φραντσέζοι, προοδευτικοί από γεννησιμιού τους δεν θέλουν και πολύ για να την ακολουθήσουν. Οι πιο πουριτανικών αντιλήψεων θεατές, καλό θα είναι να αποφύγουν την παρακολούθηση του L'Amour Dure Trois Ans, αφού το πιθανότερο είναι να το βρουν, από ακραίο έως και...σατανικό.

Για πες: Αυτή η κλωνοποίηση της Bardot πάντως στα όμορφα μάτια της Louise Bourgoin είναι από μόνη της αιτία για να ακολουθήσει κανείς την πορεία των όμορφα σχεδιασμένων πλάνων της κομεντί. Αιθέρια, λαμπερή, σέξι κι αεράτη, η τριαντάχρονη Barbie, πολύ πιο άνετη χωρίς τους κορσέδες της Adele Blanc Sec και μακριά από την παιδιάστικη αφέλεια του Fille De Monaco, κερδίζει μπάι το αντρικό χειροκρότημα και τον ψιλοφθόνο των θηλυκών της πλατείας. Από την άλλη μεριά ο μυτόγκας Gaspard Proust, μοιάζει αξιοπρεπής επιλογή για να υποδυθεί τον αρούκατο, άγαρμπο κι αδέξιο ερωτοχτυπημένο, φανατικό ακροατή του Michel Legrand και της Νάνα Μούσχουρη, που ακόμη κι η τύχη του γυρνά την πλάτη. Ένα δροσερό ντουετάκι, που το χαλαρότατο ρομαντζάκι του προξένησε το ενδιαφέρον ενός περίπου εκατομμυρίου θεατών στην πατρίδα του και που για τους θερινούς σινεμάδες, όπου προορίζεται μοιάζει μια ομορφούλα και απροβλημάτιστη επιλογή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2012 από την Feelgood

Life, Liberty and the Pursuit of Vengeance! Όταν την ζορισμένη, βασανισμένη, απελπισμένη, αλλά και γεμάτη θυμό και δίψα για εκδίκηση φιγούρα του Τζάνγκο, την έχουν χαράξει στο σελιλόιντ τόσο ο βαρόνος του σπαγγέτι Sergio Corbuchi, όσο και ο Ασιανός μεταμοντέρνος Takashi Miike, πόσες πιθανότητες υπήρχαν να μην ξεπεταχτεί κάπου ανάμεσα τους, αυτό το παλιόπαιδο ο Tarantino (που έπαιζε κιόλα στο δεύτερο) για να παρουσιάσει την δική του - ανατρεπτική (?) - εκδοχή του θρύλου? Μα καμία απολύτως! Τρία χρονάκια λοιπόν, μετά την κάθοδο των ανταρτών του καπετάν Άλντο Ρέιν στους ανορθόγραφους Inglourious Basterds, ο Quentin επανέρχεται με το δεύτερο (τρίτο?) μέρος της άτυπης διλογίας (τριλογίας?) του vengeance, που αφετηρία είχε το δίπτυχο του Kill Bill, τοποθετώντας την δράση του αυτή την φορά στον αμερικάνικο Νότο, την περίοδο που ανθούσαν τα σκλαβοπάζαρα των μαύρων φουκαράδων. Εις εξ αυτών και ο Τζάνγκο του τίτλου, που αφού απελευθερωθεί από τα δεσμά του, με παρέμβαση ενός περιπλανώμενου Γερμανού ανθρωποκυνηγού,   θα αναζητήσει τα ίχνη της αγαπημένης του γυναίκας, που είναι κρυμμένα στην αχανή φυτεία ενός πάμπλουτου μεγιστάνα. Φυσικά η παραγωγή του Μίδα Weinstein ήδη έχει ξεκινήσει ένα ιδιότυπο προμόσιον εδώ και αρκετό καιρό με την εμφάνιση αραιά και που φωτογραφιών από το σετ και κάποιων τίζερ πόστερ, σήμερα όμως τα πρώτα πλάνα, δια μέσου του πρώτου προωθητικού τρέιλερ έκαναν την εμφάνιση τους, προκαλώντας τους αμέτρητους φαν του λατρεμένου σκηνοθέτη, να επιθυμούν να παρακολουθήσουν το Django Unchained, εδώ και τώρα. Υπομονή μέχρι την 25η Δεκεμβρίου, όταν ανήμερα της γέννησης του Θεανθρώπου, ο μαύρος σκλάβος θα επιχειρήσει την δική του επανάσταση.

Πρόκληση που είναι τοποθετημένη σε έναν εναλλακτικό Φαρ Ουέστ κόσμο, πολύχρωμο, λαμπερό, υπερφωτισμένο, ενίοτε βουτηγμένο στην πολυτέλεια, διανθισμένη με μια έντονη φανκ διάθεση και βέβαια με μια πλειάδα αστέρων να συνθέτουν το μελετημένο καστ. Δηλαδή τον Jamie Foxx, να κρατά τον βασικό χαρακτήρα του πλοτ, έχοντας στο πλάι του τον Christoph Waltz, έναν ηθοποιό που η πένα του Tarantino κατέστησε διάσημο παγκοσμίως, στο ταξίδι εύρεσης της λατρεμένης του γυναίκας (Kerry Washington) σε μια ανοικτή κόντρα με τον κατέχοντα την ισχύ, ζάπλουτο κτηματία, που υποδύεται ο Leo Di Caprio. Εντυπωσιακό! Αν σε αυτούς προστεθούν ακόμη και οι Don Johnson, James Remar, Bruce Dern, Franco Nero, RZA, James Russo, Zoe Bell και φυσικά ο μόνιμος συνεργάτης του Tarantino, Sam Jackson, γίνεται εύκολα αντιληπτό πως έχουμε μπροστά μας την υψηλότερης προσμονής ταινία του ερχόμενου φιλμικού χειμώνα!

Στις δικές μας αίθουσες? Τα Χριστούγεννα του 2012!

Μετά από σκέψη περίπου τριών μηνών, από τα τέλη Μαρτίου, όταν και επίσημα η Marvel ανακοίνωσε την έναρξη του πρότζεκτ του δεύτερου Captain America, το στούντιο εντέλει κατέληξε στο όνομα εκείνου που θα έχει το γενικό πρόσταγμα του σίκουελ. Κι ενώ στο τραπέζι είχαν πέσει οι περιπτώσεις των George Nolfi (The Adjustment Bureau) και F. Gary Grey (Law Abiding Citizen) εντέλει το χρίσμα αποσπά το αδελφικό δίδυμο των Anthony και Joseph Russo, με την περιορισμένης μεν εμπειρία κινηματογραφικά στο Welcome To Collinwood και την τυπική κομεντί You, Me And Dupree, αλλά με αξιοσημείωτες επιτυχίες στην μικρή οθόνη, όπως το πολύ πρόσφατο Community, που ήδη βρίσκεται στην τρίτη του περίοδο. Η περίπτωση της συνέχειας των περιπετειών του αξιωματικού του αμερικάνικου στρατού Στιβ Ρότζερς, με τις υπερφυσικές δυνάμεις, είναι μέχρι στιγμής και η λιγότερο προβεβλημένη από την Marvel, από τα πρότζεκτ των Avengers που βρίσκεται σε φάση pre production, με τον Iron Man 3 ήδη να βρίσκεται στα γυρίσματα και τον Thor 2 σχεδόν να έχει ολοκληρώσει το κάστινγκ του. Σύμφωνα με το πλάνο πάντως το επόμενο κινηματογραφικό τεύχος του Κάπτεν Αμέρικα, εκεί όπου θα επιστρέψει στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Chris Evans, αναμένεται να καταφτάσει στις αίθουσες στις 4 Απριλίου του 2014.

Φόρο τιμής στα οκτάμπιτα arcade games πολύ περασμένων δεκαετιών, εποχές που οι σημερινοί πιτσιρικάδες, ούτε καν μπορούν να διανοηθούν πως υπήρξαν, με τα σχολιαρόπαιδα της εποχής να περιμένουν στην ουρά με το τάληρο ανά χείρας για να παίξουν στα γειτονικά ουφάκια, επιχειρεί να αποτίνει η ολοκαίνουργη παραγωγή της Disney, που έχει τον τίτλο Wreck It Ralph. Ποιος είναι αυτός ο παράξενος γιγαντούλης με το παράξενο αυτό όνομα? Ένας από τους κακούς χαρακτήρες ενός αγαπημένου βιντεοπαιχνιδιού, που στην απόπειρα του να κερδίσει δόξα ανάλογη με τον (καλό) αντίπαλο του Φιξ Ιτ Φίλιξ, θα απελευθερώσει μια περίεργη και απίστευτη δύναμη, που θα καταστρέψει τις πίστες όλων των πολύχρωμων ηλεκτρονικών προκλήσεων. Ο καλοκάγαθης κοψιάς γίγαντας θα αντιληφθεί το λάθος του και θα ξεκινήσει έναν ξεχωριστό αγώνα προκειμένου να επαναφέρει την κατάσταση όπως ήταν πριν κάνει το μοιραίο λάθος. Ο χαρισματικός Rich Moore, με προϋπηρεσία στο animation, εναλλακτικού κυρίως τύπου, σε Futurama και Simpsons, κάθεται εδώ στην σκηνοθετική καρέκλα, έχοντας το γενικό πρόσταγμα στην φιλόδοξη παραγωγή του κορυφαίου στούντιο, που αναμένεται να καταφτάσει στις (3D φυσικά) αίθουσες στις 2 του ερχόμενου Νοέμβρη.

Μέχρι σήμερα το μόνο που είχε διαρρεύσει από τον τόπο σχεδίασης του Ρεκ Ιτ Ραλφ, ήταν το απόλυτα ενδεικτικό του τότε τεχνολογικού ύφους πόστερ. Σήμερα δόθηκαν στην δημοσιότητα και τέσσερα πλάνα από το φιλμ, που απεικονίζουν κάποιους από τους βασικούς χαρακτήρες της υπόθεσης, με τον Ralph να παίζει σε πρώτο πλάνο κρατώντας τα κερασάκια που έχασαν τον δρόμο τους από το...ΠακΜαν! Την φωνή του στον καλοκάγαθο ήρωα δανείζει ο John C. Reilly, ενώ μέλη του καστ είναι ακόμη οι Jack McBrayer, Jane Lynch και Sarah Silverman.

του Ridley Scott. Με τους Noomi Rapace, Michael Fassbender, Charlize Theron, Guy Pearce, Idris Elba, Logan Marshall-Green, Sean Harris, Ben Foster

Άλλα υποσχέθηκες Ridley!

του zerVo

Το λέει και το φωνάζει ο λαός: Μην τάξεις σ' άγιο κερί και σε παιδί κουλούρι. Δυο χρονάκια κοντά, όσο κράτησε το ατελείωτο μπούρου μπούρου προμόσιον του και τι δεν ακούστηκε για δαύτον τον Προμηθέα, εκτινάσσοντας βεβαίως σε άλλους γαλαξίες την προσμονή για το ολοκαίνουργο πόνημα του γιγαντιαίου Ridley Scott. Πως θα δώσει την απάντηση για το πως ήρθε στον μάταιο τούτο κόσμο το ταλαιπωρημένο ανθρώπινο γένος, πως μετά από πολυετές επιστημονικό ψάξιμο δεκάδων συμβουλατόρων, θα βρούμε επιτέλους την άκρη του νήματος που θα μας αποκαλύψει την απόλυτη μορφή των προπατόρων μας, πως θα πετύχει ότι δεν κατόρθωσε καμία άλλη κινηματογραφική δημιουργία στο παρελθόν, να ορίσει με σάρκα και οστά την έννοια του Πλάστη! Παραμύθια ολκής! Να μου πεις από την άλλη, δεν θα ήταν και λίγα τα ξινισμένα μούτρα στο άκουσμα πως ο δημιουργός που γέννησε το κορυφαίο sci fi φιλμικό έργο όλων των εποχών, θα ασχολιόταν ξανά, με το πιο ξεζουμισμένο franchise ever, δικής του επινόησης κι αυτό, που ξεκίνησε έναν Μάη, 33 χρόνια πριν, από ένα αγνώστου προέλευσης σήμα, στον υπολογιστή του εμπορικού αστρόπλοιου Νοστρόμο...

Σωτήριο έτος 2089. Παρακινούμενη από την καλά τεκμηριωμένη έκθεση του ζεύγους των αρχαιολόγων Σο και Χόλογουει, περί των εξωγήινων μορφών ζωής, που ευθύνονται για την γέννεση του ανθρώπινου είδους στον γαλάζιο πλανήτη, η διοίκηση του τεχνολογικού κολοσσού της Weyland Corporation θα χρηματοδοτήσει με το μυθικό ποσό του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων, μια πολυμελή επιστημονική αποστολή, με την φιλοδοξία πως θα αποδείξει του λόγου το αληθές. Τέσσερα χρόνια μετά, το σκάφος με την ονομασία Προμηθέας, προσγειώνεται στο μακρινό φεγγάρι LV-232, τόπο που όλες οι ενδείξεις ορίζουν ως την σημείο αφετηρίας των πιθανολογούμενων ως γενεσιουργών προγόνων, των αρχαίων Μηχανικών.

Δεν μπορώ να στο εξηγήσω αλλιώς, μα ο μόνος τρόπος για να σου δώσω να το καταλάβεις είναι εκείνο το διαφημιστικό σποτ, για μια τράπεζα μου φαίνεται, που η ταινία ξεκινά με επικό τρόπο και μόλις πέφτει ο τίτλος του φιλμ, σκάει στην οθόνη το The End! Αυτό ακριβώς είναι το Prometheus που νομίζεις πως θα δεις. Μετά από μια εισαγωγή, επαναληπτικού (όπως σε Alien και Alien(s)) κι επεξηγηματικού χαρακτήρα, προκειμένου να σε συστήσει στα μέλη του πληρώματος - ναι, ξανά στην κουζίνα του γιγάντιου εντερπράιζ - η οποιαδήποτε σχέση του έργου με την αναζήτηση του πραγματικού Θεού, τερματίζεται. Πάπαλα το κουλούρι που υποσχέθηκε η Fox, για την περιπετειώδη σε βαθμό εξαντλήσεως εκδοχή των αναζητήσεων του Malick. Οπότε τι? Τα λεφτά μας πίσω? Υπό ΚΣ ούτε συζήτηση. Το δανειζόμενο το όνομα του μεγαλύτερου ήρωα που ανέδειξε η ελληνική μυθολογία, φιλμ, δεν είναι επ ουδενί, ο βαρύγδουπα εξαγγελόμενος με τόση πομπή από το κορυφαίο στούντιο, θρύλος που θα δώσει τις μεταφυσικές επεξηγήσεις. Για να μην είμαι όμως άδικος, είναι κάτι άλλο. Που στην δική μου συλλογιστική, δεν με ενοχλεί ποσώς, που στην αλήθεια είναι ότι ο Scott με τόσο σθένος ορκιζόταν σε Δία, Αλλάχ και Τουτάτη πως δεν θα είναι: Το πρίκουελ των Alien!

Εδώ μάλιστα καλέ μου Εγγλέζε, τώρα λες τα πράγματα με το όνομα τους. Αφού το ομηρικής σύλληψης θέμα πέρασε χίλια μύρια κύματα με κάποια εντελώς αχρείαστα σίκουελ - Jeunet? Για όνομα! - κάνει το βροντερό του καμ μπακ στο πανί, όπως ακριβώς θα το ήθελαν οι αμέτρητοι θαυμαστές του. Με μια ολική επαναφορά στα όσα συνέβησαν πριν τον κακό χαμό του πρωτότυπου, προσεκτικά δοσμένη ώστε τα παζλάκια του τότε (=μετά) και του τώρα να ταιριάζουν κατά κάποιο τρόπο, ώστε να υπάρχει μια αξιοπρεπής θεματική συνέχεια. Πετυχαίνει να αλλάξει το πρώτο κρικάκι στο αλυσιδάκι λοιπόν ο Gladiator? Σεναριακά δεν μπορώ να πω απόλυτα, αφού το ντουέτο των αδόκιμων (δείγμα τους φιλμικά και πέραν δαιδαλώδους Lost, μόνο σε αυτή την κουταμάρα το Darkest Hour) μόρτηδων γραφιάδων Spaihts και Lindelof, δεν ορίζει και κανέναν καταρράκτη έμπνευσης, με ανύπαρκτες προσθήκες και ακόμη λιγότερες ανατροπές στην ήδη γνώριμη ίντριγκα. Ούτε όμως και μπορείς να κάνεις τα στραβά μάτια στο (λογικότατο) μισμάτς, ανάμεσα σε μια αντίστροφης χρονικής πορείας σύγκριση ταινιών, που η μια φτιάχτηκε την δεκαετία του εβδομήντα με μια άλλη τωρινή, που οι συνθήκες εργασίας απέχουν ίσαμε χίλιες παρασάγγες. Κι όμως ο Προμηθέας, παρόλες τις τρυπάρες, τις απορίες και τα ερωτηματικά που δημιουργεί στον λογικά σκεπτόμενο θεατή, κερδίζει μια θέση στην λίστα των all time classics / hi fidelity διαστημικών θρίλερ. Γιατί? Γιατί το λέει ο Scott!

Που είναι ιδανικός δημιουργός κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας σασπένς, που είναι κορυφαίος στο να οδηγεί τις αισθήσεις φόβου στα άκρα, που είναι εξαιρετικός στην μίξη αγωνιώδους μουσικού θέματος και ταχύτατα εναλλασσόμενου κοφτού πλάνου, που είναι και ο πρώτος στο να προκαλεί αμφιβολίες για το ποιόν των χαρακτήρων που κινεί στην σκηνή, ως σπουδαίος μαριονετίστας. Το νιώθεις το κόλπο, από την στιγμή που το πρώτο επιστημονικό πόδι πατά στον εξωγήινο τύμβο (?) με τους ατέρμονους υγρούς διαδρόμους. Ο παλιά μου τέχνη κόσκινο Ridley, εκμεταλλευόμενος και το τρισδιάστατο tool - πλέον Avatar, best of the best, ειδικά στα πλάνα ολογραμμάτων, που μένεις άφωνος - σε έχει κάνει μέλος της ομάδας φουκαρά μου, νιώθεις να βλέπεις και το δικό σου όνομα γραμμένο στις Cameronικής ιδέας, λήψης από τις ατομικές κάμερες των μελλοθάνατων. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά γνωρίζεις καλά πως στο διάστημα κανείς δεν πρόκειται να σε ακούσει να ουρλιάζεις...

Τον πρώτο ρόλο και σε αυτό το επεισόδιο του Alien Saga, κατά την συνήθεια του δημιουργού, παίζει ξανά η γυναίκα. Είτε ως μοντέρνα Ιντιάνα Τζόουνς, με Σουηδικό αξάν στην αγγλική της, όπως την καταγράφει η φιγούρα της Noomi Rapace, είτε ως λιγομίλητη κι αυταρχική ηγέτης της Mission Impossible, όπως την καθορίζει η νοσηρή ματιά της παραδεισένιας Μπαφάνα, Charlize Theron. Και δυο ντουζίνες να υπήρχαν σαν κι αυτές, όμως, μια Ρίπλει δεν θα την έκαναν. Έτσι είναι οι θρύλοι, my friend, αναντικατάστατοι. Δεν ισχύει το ίδιο όμως για το ανδροειδές του πλοτ, που σαφώς πιο μελετημένο ως χαρακτήρας από τον Ας ή τον Μπίσοπ, ορίζει την πιο ενδιαφέρουσα φιγούρα του τιμ, έχοντας την φάτσα του κορυφαίου μαϊντανού Fassbender και το (στα όρια του γλαφυρού) ξεπατίκωμα στο στιλ, ενός άλλου κινηματογραφικού μύθου, που μια φορά κι έναν καιρό δια χειρός David Lynn, κυρίευσε Άκαμπα και Δαμασκό. Έξυπνο ταχυδακτυλουργικό, που αναδεικνύει - έστω κι ως ρομπότ - τον μόνο πραγματικά αξιόλογο ανδρικό χαρακτήρα του στόρι, αφού κανείς άλλος, συμπεριλαμβανομένου και του μάτσο μελετητή αρχαίων λαών - που προσοχή δεν τον παίζει, όπως νόμιζα μέχρι και τώρα ο Tom Hardy - δεν δικαιούται κάτι περισσότερο από τον τίτλο του υποψηφίου φαγητού των τεράτων. 

Για πες: Τεράτων που βεβαίως, βεβαίως κατά το προσφιλές συνήθειο των τσάπτερς επιτυχημένων σίριαλ, στο φινάλε κρατούν τον τελευταίο λόγο, σπάζοντας έτσι ένα ακόμη αυγουλάκι, μέσα από το οποίο θα ξεπηδήσει ένα ακόμη επεισόδιο. Τουλάχιστον αυτή τη φορά, δεν πρόκειται κανείς να μην είναι προετοιμασμένος για το αληθές, περιμένοντας, όπως εγώ ο κουτός, καλή ώρα, απαντήσεις σε θεμελιώδη υπαρξιακά ερωτήματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 5 Ιουνίου 2012 από την Odeon...

του Bradley Parker. Με τους Ingrid Bolsø Berdal, Olivia Taylor Dudley, Devin Kelley, Jesse McCartney, Nathan Phillips

Chornobylska Katastrofa mutates into Parasoviet Activity

του gaRis (@takisgaris)

H 26η Απριλίου 1986 ήταν μια σημαδιακή ημέρα για την ανθρωπότητα, καθώς η έκρηξη του αντιδραστήρα νο 4 στο ουκρανικό πυρηνικό εργοστάσιο του Τσερνόμπιλ και η πρωτοφανής (επιπέδου 7, αξεπέραστη ακόμη και από το καταστροφικό(τερο) τσουνάμι της Φουκουσίμα πέρυσι) εκτόξευση της ραδιενέργειας δεν βύθισαν μόνο την τοπική κοινωνία του Prypiat και την τότε σοβιετική οικονομία στον όλεθρο, αλλά ακόμη περισσότερο δειγμάτισαν στην παγκόσμια κοινωνία τον ανοίκειο τρόμο μιας πυρηνικής λαίλαπας. Δεν ξεχνώ ότι για τουλάχιστον ένα 2μηνο, ήμασταν όλοι παγωμένοι, υποψιασμένοι για την ποιότητα του γάλακτος, των ζαρζαβατικών, με τις υπεραγορές να ρημάζονται από τα πλήθη των καταναλωτών προς βοράν ξηράς τροφής και κουτιών *νουνού*. Η σοβιετική προπαγάνδα φρόντισε γρήγορα να καλύψει τις πληγές της, με θανάτους εξαιτίας του «ατυχήματος» να επισυμβαίνουν διακριβωμένα ακόμη και εντός της περασμένης δεκαετίας, χώρια τις τερατογεννέσεις (συγχώρησέ μου Κύριε αυτή την εμετική έκφραση) που υποθήκευσαν οριστικά το μέλλον των οικογενειών των πληγεισών περιοχών.

Δύο δεκαετίες και κάτι μετά (2009) ενσκήπτει το ραδιενεργό, found footage, paranormal genre από τον πρών προγραμματιστή software Oren Peli. Κλεψίτυπο (ομολογημένα) από το απόλυτο κινηματογραφικό τίποτα του Blair Witch Project, ασύλληπτα μαρκεταρισμένο ως ο υπέρτατα αληθινός τρόμος που δεν φαίνεται (σχεδόν) από πουθενά, οπότε…άσε τη φαντασία σου να οργιάσει, να βγάλει για τα 15 χιλιάρικα κόστος παραγωγής $100Μ σε εισπράξεις το Paranormal Activity, να φτάσει τα $600Μ στο σύνολο των ως τώρα τριών ταινιών (έρχεται τέταρτος αρμαγεδών εντός του ’12) και (εδώ σε θέλω κάβουρα) να αρχίσει μια ατέρμονη παραγωγή ραδιοϊσοτόπων σκετς,από paranormal στη Σελήνη (Apollo 18) μέχρι paranormal στο Τσερνόμπιλ. Ο δε τίτλος Chernobyl Diaries, είναι τόσο εξοργιστικά αποπροσανατολιστικός, που η δεύτερη λέξη με οδηγεί σε συνειρμούς τόσο βρωμερούς, όσο η κερδοσκοπική μηχανή προσποιητής βαρεμάρας του Peli και του βοηθού οπτικών εφέ που χρήζει εδώ σκηνοθέτη, Brad Parker σε μια εκπόρνευση του δράματος των ντόπιων αν και εδώ έρχονται δεύτεροι: Οι Ουκρανοί έχουν μετατρέψει σε μουσείο τον χώρο του ατυχήματος, οργανώνοντας τουράκια διψασμένων για τζάμπα ρεαλιστίκ τρόμο τουριστών, όπως ακριβώς οι παντελώς αδιάφοροι extreme tourists της ιστορίας μας.

Δύο αδέρφια με τις φιλενάδες τους τριγυρνούν στην ανατολική ευρώπη και λίγο πριν τη Μόσχα, καθοδηγούμενοι από έναν ουκρανό ξεναγό, το σκάνε για μονοήμερη στην απαγορευμένη ζώνη της Prypiat. H κάμερα στο γνωστό faux documentary ταρακουνημένο στυλ και το μοντάζ στους διαλόγους ασημαντότητας απόν. Έρημη πόλη φάντασμα και…νάσου μια αρκούδα στην εγκατελλημένη πολυκατοικία! Απέξω μια αγέλη σαρκοβόρων σκυλιών στρώνει στο κηνύγι την επίδοξη ανθρώπινη λεία της των τριών ζευγαριών (προσθέστε άλλο ένα ζεύγος σακιδιοφόρων για να υπάρχει μπούγιο στο body count). To βανάκι μεταφοράς δεν παίρνει μπρος, ο ξεναγός εξαφανίζεται, η νύχτα πέφτει κι από δω και μπρος ξεκινά το ρεσιτάλ στριγγλιών, βαριοανασεμιών, ηλιθίων επιλογών αυτοδιάσωσης και θεοσκότεινων πλάνων με ευθείες paranormal αναφορές στο franchise για να μην ξεχνιόμαστε προφανώς.

Για πες: Η θεματολογία από μόνη της, τόσο επιτυχημένα εξυπηρετημένη από τα Hostel, The Mist, The Hills Have Eyes, 28 Days Later για να γίνει μια εκ του προχείρου απαρίθμηση, πάει στην κυριολεξία περίπατο, στα δάση τα άγρια βουνά, εξοντώνοντας τον καλοπροαίρετο fan που περιμένει μια καταπόσιμη κατάληξη αυτού του αφοβιστικού, ενοχλητικού βουητού και αντί αυτού ο συν-σεναριογράφος Peli του πετά μια πατσαβούρα για τέλος, απορριπτέα ακόμη και από τα πρωτόλεια τρομο-φιλμάκια της Hammer προ 40ετίας. Αδιάφορα εκνευριστικές ερμηνείες, μηχανικά ανεύμπνευστη πλοκή και κακή φωτογραφία για την επικάλυψη των φτηνών οπτικών εφέ συμπληρώνουν την *μαγική εικόνα* μιας ακόμη αρπαχτής. Ως πότε κε Peli; Αν υπήρχε τρόπος να συμβάλω με έναν οβολό ώστε να τεθείτε σε ατιμωτική σύνταξη, να είστε σίγουρος ότι θα το έπραττα με paranormal ευχαρίστηση.

Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί

Μια θρυλική εμφάνιση, των δύο κορυφαίων αστέρων που φόρεσαν ποτέ τα γάντια του μποξέρ στην μεγάλη οθόνη, επιφυλάσσει η περιστρεφόμενη θεματικά γύρω από την πυγμαχία κομεντί, που φέρει τον τίτλο Grudge Match. Ο Sly Stallone, μετά από τα έξι Rocky που του χάρισαν απίστευτες στιγμές δόξας και ο Robert De Niro, που χάρη στο Raging Bull πανηγύρισε το δεύτερο Όσκαρ ερμηνείας της καριέρας του, αναμένεται να συγκρουστούν σε μια μάχη βετεράνων, κοντά εβδομηντάρηδων, μέχρι τελικής πτώσης. Ομολογουμένως το ενδεχόμενο της συνάντησης Ρόκι Μπαλμπόα vs Τζέικ Λα Μότα στο κινηματογραφικό ρινγκ, μαγνητίζει εξ ορισμού το κοινό, εκείνο που δεν μοιάζει ιδιαίτερα να ενθουσιάζει είναι το όνομα του σκηνοθέτη που επελέγη για να καθίσει στην καρέκλα του διευθυντή του φιλμ, που δεν είναι άλλος από τον Peter Segal, δημιουργός που για να εντοπίσω καλή του στιγμή, πρέπει να ταξιδέψω μια δεκαετία πίσω στο χρόνο και το αξιοπρεπές του Anger Management. Έκτοτε μέτριες κωμικές στιγμές, δεν δείχνουν πως πρόκειται για έναν κινηματογραφιστή επιπέδου. Όπως και να έχει πάντως, το ραντεβού των δύο σπουδαίων προσωπικοτήτων, το πρώτο μετά την συνύπαρξη τους στο Copland, αν το κάστινγκ ολοκληρωθεί κατ ευχήν, αναμένεται να συμβεί τους πρώτους μήνες του 2013, όταν και θα ξεκινήσουν τα γυρίσματα του Grudge Match.

του Rupert Sanders. Με τους Kristen Stewart, Charlize Theron, Chris Hemsworth, Sam Claflin

Δώστε παραμύθι στο λαό!

του zerVo

Την εποχή που εξαγγέλθηκε η παράλληλη παραγωγή δύο φιλμς με θέμα το περίφημο παραμύθι που ξεπήδησε από τον νου των αδελφών Γκριμ, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δυσανασχέτησαν, εκτιμώντας πως οι χολιγουντιανοί σεναριογράφοι, έχουν στερέψει από ιδέες και ξεζουμίζουν παλιές πετυχημένες συνταγές. Το τελικό αποτέλεσμα, τώρα που και τα δυο Χιονάτα πονήματα έχουν φτάσει μέχρι την μεγάλη οθόνη, δεν δικαίωσαν τις Κασσάνδρες, αφού αμφότερα επέδειξαν προσωπικότητα και ικανή θεματική δομή, είχαν παλμό, είχαν χρώμα, μετέδωσαν στην πλατεία την παραμυθένια διάθεση και ασυζητητί πέτυχαν τον πρωταρχικό τους σκοπό. Όσο για το ποιο από τα δύο μπορεί να περηφανεύεται ως ο νικητής αυτής της άτυπης κόντρας? Δίχως πολλή σκέψη, Mirror Mirror - Snow White And The Huntsman σημειώσατε διπλό! Το όμορφα σχεδιασμένο ντεμπούτο αυτού του κυρίου Rupert Sanders, είναι από τις καλοστημένες περιπέτειες που άνετα σε λίγο καιρό θα ξαναέβλεπα στο οικιακό μου σινεμαδάκι. Κι αυτή για μια δημιουργία που βαδίζει σε τροχιές που χάραξαν το Excalibur ή το Gladiator, είναι μια αξιοκρατική συνθήκη ικανότητας.

Έχοντας δηλητηριάσει τον σύζυγό της, βασιλιά του ευτυχισμένου κρατιδίου, την βραδιά του γάμου τους, η διαβολική μάγισσα Ραβένα, θα πάρει την θέση του στον θρόνο και με την άπληστη συμπεριφορά της θα βυθίσει την χώρα στο σκότος και την ένδεια. Η ματαιοδοξία της σιτεμένης βασίλισσας να διατηρήσει και τα σκήπτρα της ομορφότερης γυναίκας του κόσμου, πάση θυσία, θα ραγίσει την περηφάνια της, μόλις πληροφορηθεί πως κάποια άλλη την έχει ξεπεράσει. Και που δεν βρίσκεται πολύ μακριά της, αλλά φυλακισμένη στον βορινό πύργο του παλατιού και δεν είναι άλλη από την νεαρή κόρη πριγκίπισσα Χιονάτη, που όλος ο κόσμος πιστεύει πως είναι νεκρή.

Αντιθέτως όμως η πιτσιρίκα ζει, μα όμως δεν βασιλεύει, αφού την έχει φάει το μπουντρούμι, απομόνωση από την οποία με πονηριά και θάρρος θα καταφέρει να ξεφύγει, βάζοντας σκοπό να εκθρονίσει την κακίστρω σφετερίστρια και να αποκαταστήσει την τιμή τους πατρός της. Οι συνθήκες για να πετύχει το πλάνο της δεν είναι όμως και οι καλύτερες, αφού θα βρεθεί παγιδευμένη στο μαγεμένο Σκοτεινό Δάσος, με όλες τις στρατιωτικές δυνάμεις να την καταδιώκουν για να την εξοντώσουν, με μοναδικό της στήριγμα την εμπειρία του Κυνηγού, που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά τα δύσβατα και γεμάτα δυσάρεστες εκπλήξεις κατατόπια.

Δώστε παραμύθι στον λαό, να παρακολουθήσει λίγο δράση στο θερινό και να ξεχαστεί από τα ζόρια που περνά. Αυτή είναι η βασική απαίτηση του κόσμου, άμεση και η απάντηση του στούντιο της Universal, που κλείνει ένα αιώνα ζωής και το γιορτάζει πανηγυρικά, εν μέσω φανφάρας και εφέ για όλα τα γούστα. Ο αρχικός μύθος της Snow White διατηρείται εδώ, απλά ως κορμός και πάνω του κτίζεται ένας επικού χαρακτήρα πανικός, που με την παραμυθένια του υφή - και με την καλή και με την καλή έννοια - εύκολα θα σε παρασύρει. Ο πρωτάρης σκηνοθέτης, δανείζεται στιγμές από κάθε λογής γνώριμο adventure της πρόσφατης κινηματογραφικής ιστορίας και αν εξαιρέσω εμφανή λάθη στην μονταζιέρα, με κάποια αχρείαστα πλανάκια που δεν καλύπτουν τα σεναριακά τρυπάκια και μεγεθύνουν την χρονική διάρκεια και του Huntsman, μάλλον κρίνεται με θετικό πρόσημο στο ντεμπούτο του. Κράτησε το όνομα του Sanders, σύντομα θα τον ξανακούσεις.

Για πες: Και πάμε στο καστ τώρα. Και καλά τα μαντάτα αλλά και λίγο ασχημούτσικα. Δόθηκε ιδιαίτερη βάση στην διανομή των ρόλων και σε γενικές γραμμές κρίνεται επιτυχημένη η τοποθέτηση επί παραδείγματι της πιο νευρωσικής, πλην πανέμορφης, σταρ του κόσμου, Charlize Theron μέσα στον μανδύα της κορακένιας, αυτάρεσκης ντάμας σπαθί, που ορίζει και το βαρόμετρο του στόρι, αλλά και του φωτογενή Thor, Chris Hemsworth που κρατά για ακόμη μια φορά το γότθικο σπαθί. με στιβαρότητα στα μπράτσα. Ακόμη πιο εμπνευσμένη μοιάζει και η μάζωξη του τιμ των νάνων, με την κεφάτη αμιγώς Μπρίτις επτάδα Hoskins - Marsan - McShane - Winstone - Frost - Jones και Gleeson να δίνουν έναν ανανεωτικό άνεμο άμα τη εμφανίσει τους στο πιο πολύχρωμο, παραδεισένιο δεύτερο μισό της Χιονάτης. Οπότε που σκάει η ένσταση? Μα στην ίδια την Snow White, που φέροντας την Μπέλα μορφή της Kristen Stewart αδυνατεί αισθητά το overall ερμηνευτικό αποτέλεσμα, αφού ούτε σαν ηρωίδα παραμυθιού στέκεται επάξια, ούτε σαν επαναστάτρια πολεμίστρια Ζαν ΝτΆρκ, αλλά ούτε και σαν ερωτικό αντικείμενο του πόθου τόσων μορφονιών, ευγενών ή όχι, που παρελαύνουν από τον μεταλλαγμένο στο πιο Λανσελοτικό του, μύθο.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2012 από την UIP

του James McTeigue. Με τους John Cusack, Luke Evans, Alice Eve, Brendan Gleeson

The Poe Code

του zerVo

Η ιδέα, δίχως άλλο, ευφυής. Οι τελευταίες ημέρες της ζωής μιας από τις πλέον χαρισματικές προσωπικότητες των αμερικάνικων γραμμάτων, ίσως εκείνης με την μεγαλύτερη φαντασία στον τρόπο σκέψης και διατύπωσης της πρωτότυπης αντίληψης, δοσμένες μέσα από ένα πρίσμα καθορισμένο από την γεμάτη συγκλονιστικές ανατροπές λογική της. Το ακόμη και σήμερα ανεξήγητο αντίο στον μάταιο τούτο κόσμο του Πόε, όπως διατυπώνεται από ένα σενάριο που μοιάζει κομμένο και ραμμένο από τον ίδιο, ντε φάκτο ιντριγκάρει την ματιά του γνώστη των έργων του σπουδαίου λογοτέχνη. Με έναν τέτοιο βατήρα εκτίναξης στην αφετηρία του φιλμικού πρότζεκτ, θα μπορούσε κάτι μα πάει στραβά? Δύσκολο, μα όχι και απίθανο, ειδικά από την στιγμή που το πρόσωπο που επελέγη στην σκηνοθετική καρέκλα, ακόμη δεν έχει αποκωδικοποιήσει το V του. Vertigo? Variant? Ή μήπως Varemara?

Η όχι ιδιαίτερα φιλήσυχη κοινωνία της Βαλτιμόρης, κάπου στα μέσα του 19ου αιώνα, είναι συγκλονισμένη από την σωρεία παράξενων και νοσηρών φονικών που έχουν λάβει χώρα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εγκληματικές πράξεις που έχει κληθεί να διαλευκάνει, ο νεαρός αλλά και φιλόδοξος επιθεωρητής Φιλντς, εξέχων στέλεχος των τοπικών διωκτικών αρχών, ο οποίος με τα πρώτα στοιχεία που θα φτάσουν στα χέρια του, θα καταλήξει σε ένα φρικαλέο συμπέρασμα: Ο φονιάς ξεπατικώνει τις νοσηρές ενέργειες των δολοφόνων - πρωταγωνιστών στις γεμάτες σασπένς νουβέλες του περίφημου Έντγκαρ Άλλαν Πόε, του διακεκριμένου συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών, που δεν διάγει και την καλύτερη περίοδο της καριέρας του.

Κι αυτό γιατί η αρρωστημένη έφεση του στο πιοτό, έχει αποβάλλει από τον νου του την έμπνευση και τον έχει καταστήσει έναν περιφερόμενο παρία, έναν περίγελο των σκοτεινών καπηλειών, που ικετεύει έστω και για μισό πιντ φτηνής μπύρας. Μοναδικό πρόσωπο που ακόμη βλέπει στην θολή του ματιά, έναν άντρα ικανό να κτίσει στο πλάι του ένα ευτυχισμένο μέλλον, η πανέμορφη κόρη του πλούσιου Συνταγματάρχη Χάμιλτον, Έμιλυ, που δυστυχώς όσο η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη θα πέσει θύμα απαγωγής από τον παρανοϊκό σίριαλ κίλερ. Από αυτό το πόιντ και κατοπινά η παρουσία του μέθυσου - λογοτέχνη ανάμεσα στην ομάδα των ντετέκτιβ, δεν έχει απλώς συμβουλευτικό ρόλο, αλλά παίρνει την μορφή του προσωπικού στοιχήματος. Η αγαπημένη πρέπει να βρεθεί, πριν ο ψυχασθενής την διαμελίσει.

Και ω, του θαύματος! Αντί το φλικ στόρι εποχής, να απογειωθεί, όπως θα έπρεπε, τεντώνοντας τις αισθήσεις του διψασμένου για ένα εντέχνως κιτρινισμένο, προ αιώνων Se7en, κοινού, το φιλμ παίρνει μια απροσδόκητη τροπή, φροντίζοντας να διατηρήσει μια παραμυθένια - κυριολεκτικά - ισορροπία, προκειμένου να διασαφηνίσει τα αίτια του πρόωρου χαμού του λογοτέχνη. Οι συσχετισμοί των μυθιστορημάτων του Πόε με τα εγκλήματα, είναι το δυνατότερο ατού του σεναρίου, η απεικόνιση τους όμως, ούτε (έστω) τον δρόμο του ακραίου Saw σπλάτερ επιλέγει, ούτε εκείνον της εμπνευσμένης αναίμακτης οπτικά σκηνοθετικής προοπτικής. Δεύτερο σερί φάουλ - μετά τον αλλοπρόσαλλο, straight to DVD, Ninja Assassin - δηλαδή για τον δημιουργό του κορυφαίου μετά - μοντέρνου επαναστατικού μανιφέστου, James McTeigue, που καθώς φαίνεται η κληρονομιά της Vendetta του, έχει πέσει βαρύτατη στις πλάτες, δεν του δίνει περιθώρια για ανάσες κι έτσι επιλέγει την εύκολη ακαδημαϊκή λύση μέχρι την ολοκλήρωση του.

Για πες: Επειδή τον αγαπάω τον Αυστραλό όμως, επί δυο ώρες, αναζητούσα το κόλπο που στην ματιά μου θα έβγαζε από το συνεχές τούβλινο αδιέξοδο, το πλάνο του. Και πάντα τροχοπέδη στην δική μου ματαιοδοξία, έσκαγε η μορφή του Cusack, που εντάξει, αυτό το High Fidelity του έχει χαρίσει το πάσο διαρκείας αποφυγής δυσμενών σχολίων, εδώ όμως η ομοιότητα του, εξωτερικά και παικτικά με τον Cage είναι τόσο εμφανής, που δύσκολα δεν δυσανασχετείς. Ίσα ίσα που παίρνεις και την μοναδική τρομάρα που σου σερβίρει το The Raven, στο Ποεικής σύλληψης ενδεχόμενο, από τούδε και στο εξής να έχεις να κάνεις με δύο Nicolas, επί της οθόνης...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2012 από την Odeon

της Larysa Kondracki. Με τους Rachel Weisz, Monica Bellucci, Vanessa Redgrave, David Strathairn

Αξίζει μεν, Insider δεν είναι...

του gaRis (@takisgaris)

Ένα κρύο πρωινό του Γενάρη, πετάξαμε με ένα μεταγωγικό C-130 από το αεροδρόμιο της Βενετίας, με προορισμό το Σαράγεβο της Βοσνίας. Ήταν 1998. Μια ομάδα περίπου 30 φοιτητών και καθηγητών, με αντικείμενο σπουδών τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατικοποίηση, σε ένα field trip με σκοπό να βιώσουμε από πρώτο χέρι, το πώς «λειτουργούσε» η χώρα –προτεκτοράτο των διεθνών οργανισμών τότε, αμέσως μετά τον εγκληματικό γιουγκοσλαβικό εμφύλιο. Στο Σαράγεβο, υπήρχαν παντού σημάδια κυκλωμένα με κόκκινη μπογιά από τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς, ενώ στο Μόσταρ τα κατάλοιπα των οδομαχιών μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων ήταν έκδηλα σε κάθε βήμα. Οι τοίχοι των ρημαγμένων σπιτιών σουρωτήρι από τα καλάσνικοφ, ουδεμία δε κυκλοφορία ήταν εφικτή χωρίς τη συνοδεία στρατιωτικών δυνάμεων ή κυανοκράνων μετά τη δύση του ηλίου. Όσοι δεν έχουν ζήσει εμφύλιο όπως δηλ. και η δική μας, άπληστη ως ανιστόρητη γενιά, δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουν μια τέτοια εμπειρία.

Η συγκεκριμένη τραγωδία είχε και μια σκοτεινή πλευρά που αφορούσε την ίδια την παρουσία των μισθοφόρων υπαλλήλων του Ο.Η.Ε. στη μαστιζόμενη από εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας χώρα. Εταιρείες όπως η διαβόητη DynCorp, η οποία συνεχίζει απτόητη να στέλνει κόσμο σε εκστρατείες όπως του Ιράκ και του Αφγανιστάν σε αγαστή συνεργασία (και με αδρότατες αμοιβές) με τα Ηνωμένα Έθνη, εμπλέκονται δια των μισθοφόρων τους σε εκτεταμένα σκάνδαλα που αφορούν μαστροπεία, sex trafficking 2.500.000 γυναικών και ανθρωποκτονίες δια βασανιστηρίων, παρέα με τοπικούς επίορκους αστυνομικούς και χρυσοκάνθαρους καρεκλοκένταυρους αξιωματούχους των UN, EU, OSCE (και πάει κλαίγοντας) σε πληγείσες από τη δυστυχία του πολέμου περιοχές της Βοσνίας.

Μέσα στην κεκαλυμμένη διαφθορά, υπήρξαν φωνές όπως αυτή της αμερικανίδας Kathy Bolkovac, αστυνομικού από το Lincoln της Nebraska, στην οποία, εν έτει 1999, έταξαν συμβόλαιο $100,000 για ένα χρόνο, ώστε να υπηρετήσει ως κυανόκρανη εκεί. Η Kathy, παντρεμένη με τη δουλειά της και χωρισμένη μητέρα μιας έφηβης κόρης, θα χρησιμοποιούσε τα χρήματα για να μετακομίσει πιο κοντά στο παιδί της, οπότε δεν το πολυσκέφτηκε, εντελώς απροετοίμαστη για το τι θα συναντούσε σε μια χώρα όπου οι γυναίκες έπεφταν τακτικά θύματα βιασμού, σεξουαλικής δουλείας και μαζικών δολοφονιών, σε περίπτωση που προσπαθούσαν να αποδράσουν. Οι όποιες συλλήψεις δραστών αυτών των ειδεχθών εγκλημάτων ήταν εικονικές, τη στιγμή που ο Ο.Η.Ε. δημιουργούσε ειδικό γραφείο ενάντια στο sex trafficking, όπου η Bolkovac ανέλαβε ιδιαίτερα ενεργό ρόλο, μέχρις ότου…βρήκε τοίχο. Η απύθμενη γραφειοκρατία των διεθνών οργανισμών συνδυαζόμενη με την υπερχειλίζουσα διαφθορά της ντόπιας μαφίας και τα βρώμικα ένστικτα των μισθοφόρων ειρηνοποιών, έπεσαν πάνω της με κάθε μέσο για να τη σταματήσουν.

Αυτή την πάλη μιας υγιούς φωνής να ανατρέψει το σάπιο σύστημα εκ των έσω, θέτει αρκετά εύγλωττα, ήδη με τον τίτλο του το Whistleblower, πρώτο σκηνοθετικό - σεναριακό εγχείρημα της ουκρανο-καναδέζας Larysa Kondracki, γυρισμένο κυρίως στο Βουκουρέστι όσο και στο δικό μας Τορόντο. Η Kondracki πέρασε δύο χρόνια στο Άμστερνταμ, παρέα με την Kathryn Bolkovac, η οποία, αφού ξεμπρόστιασε τον ΟΗΕ και τους κοντράκτορές του, αποσύρθηκε στην Ολλανδία, μένοντας φυσικά από τότε –παρά τη θέλησή της- εκτός οποιασδήποτε ειρηνευτικής αποστολής. Στον ομώνυμο πρωταγωνιστικό ρόλο η κυρία Daniel Craig, Rachel Weisz, στον κατά την άποψή μου καλύτερο ρόλο της ως τώρα καριέρας της.

Η Weisz, βραβευμένη με υποστηρικτικό Oscar για τον Επίμονο Κηπουρό του Meirelles, παρόμοιας (ακτιβιστικής) θεματολογίας, με το επιφανειακά ψυχρό βλέμμα και την οργισμένη αποφασιστικότητα του αφιερωμένου στην αποστολή του ανθρώπου, πλάθει έναν συναρπαστικό στην αλήθεια του χαρακτήρα, σκάλες ανώτερο από τα κροκοδείλεια δάκρυα της πρέσβειρας του Ο.Η.Ε. Αντζελίνας Ζολί στις αντίστοιχης θεματικής ταινίες Beyond Borders, A Mighty Heart και φυσικά στο πρώτο της σκηνοθετικό πόνημα ειδικά για τη Βοσνία, In The Land Of Blood and Honey. To Whistleblower δε θα γυριζόταν χωρίς εκείνη, καθότι το είχε η ίδια απορρίψει το 2005, ένεκα της τότε εγκυμοσύνης της. Ούτε θα τραβούσε την προσοχή των εταιριών διανομής χωρίς την παρουσία των παλαιμάχων Vanessa Redgrave και David Strathairn (Goodbye and Goodluck), πόσο μάλλον με την υπερτάτη milf, επιστήθια φίλη του ZerVo, Monica Bellucci που εδώ σπηκάρει με άνεση αγγλικά και ρώσικα, χωρίς όμως να διασώσει, όπως δυστυχώς και οι προαναφερθέντες ικανότατοι θέσπιδες, τον διακοσμητικό ρόλο της ως UN official σε μια ταινία που αποφεύγει να διεισδύσει στο αληθινό καυτό ζήτημα: Της παγκόσμιας διαπλοκής του εμπορίου της ειρήνης.

Για πες: Οι σκηνές βίας είναι νατουραλιστικά δοσμένες και πειστικά φωτογραφημένες. Η τρίτη πράξη υστερεί προσπαθώντας άγαρμπα να δώσει ρυθμό και σασπένς αστυνομικής δολοπλοκίας ενώ η τελική έκβαση είναι σχεδόν ανυπόφορα ακαδημαϊκή, ακόμη και για πρώτη ταινία. Η Kondracki σφυροκοπά περί τις δύο ώρες ένα μήνυμα που είναι παραπάνω από έκδηλο, μη αξιοποιούσα την απρόσμενα διαφοροποιημένη από τα χολυγουντιανά κλισέ ερμηνεία της Weisz. Το Whistleblower είναι μια ιστορία που αξίζει να ιδωθεί, ωστόσο θα της άρμοζε μια περισσότερο μεστή, τολμηρή και ταυτόχρονα πιο ψύχραιμη ταινία από αυτή της Καναδέζας δημιουργού. Ιδανική επιλογή για κινηματογραφικές ρετροσπεκτίβες μη κυβερνητικών οργανισμών ενάντια στο σεξουαλικό δουλεμπόριο γυναικών ναι μεν, αλλά Insider ή Silkwood δεν είναι, ούτε από μακριά.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 31 Μαΐου 2012 από την Village

Μετά τις δύο τριλογίες του Πολέμου των Άστρων, που άλλαξαν ολοκληρωτικά τον τρόπο της παρουσίασης του διαστήματος στην μεγάλη οθόνη και αφού έκτισε μια ολόκληρη αυτοκρατορία παραγωγής κορυφαίων μπλοκμπάστερ τα τελευταία τριάντα χρόνια, ο κορυφαίος κινηματογραφιστής George Lucas, πήρε την απόφαση να αποσυρθεί ολοκληρωτικά από την ενεργό δράση, αφήνοντας πίσω του για πάντα τον θρύλο που δημιούργησε, την LucasFilm. Σε μια δήλωση που έκανε ο ίδιος στο περιοδικό Empire, o 68χρονος πλέον Καλιφορνέζος, φαίνεται πανέτοιμος να αφήσει πίσω του την βιομηχανία του σινεμά, που τόσο πιστά υπηρέτησε και να αποσυρθεί ήσυχα στο γκαράζ του σπιτιού του, προκειμένου να ασχοληθεί με πειραματικές φιλμικές δουλειές, κάτι που επιθυμούσε ο ίδιος από καιρό, δίχως να έχει το άγχος της εμπορικής επιτυχίας και της αποδοχής τους από το ευρύ κοινό. Βέβαια αυτό που ο περισσότερος κόσμος αναρωτιέται είναι αν ο υπόγειος χώρος του αγαπητού κυρίου Lucas, διαθέτει μόνο σφυριά και πριόνια, όπως ο ίδιος υποστηρίζει ή και τίποτα υψηλής τεχνολογίας κονσόλες, κάμερες και μονταζιέρες με τις οποίες θα καταφέρει να πετύχει μερικά ακόμη κινηματογραφικά θαυματάκια, από συνήθειο...

Αφού συστήθηκε στο σινεφίλ κοινό, ως μια ακόμη Bond-girl στο Quantum Of Solace, είχε μια εντυπωσιακή χρονιά - το 2010 - συμμετέχοντας είτε σε θορυβώδη μπλοκμπάστερς όπως τα The Prince Of Persia και Clash Of The Titans, είτε σε πιο ανεξάρτητες παραγωγές όπως τα The Disappearance Of Alice Creed και Tamara Drewe. Έκτοτε χάθηκε από το κινηματογραφικό προσκήνιο επιστρέφοντας σε μια σειρά νέων ταινιών, που αναμένεται να κάνουν πρεμιέρα μέσα στο 2013. Μία από τις πέντε (!) παραγωγές που η πανέμορφη Βρετανίδα Gemma Arterton θα χρησιμοποιήσει για να πετύχει το δυναμικό της come back στην μεγάλη οθόνη, θα είναι το φιλμ Runner Runner, ένα δραματικό φιλμ που την σκηνοθετική του καθοδήγηση έχει αναλάβει ο Brad Furman του Lincoln Lawyer. Κεντρικό πρόσωπο της υπόθεσης, ένας φοιτητής του πανεπιστημίου του Πρίνστον, που προκειμένου να βρει τα δίδακτρα για την σχολή, ξαφρίζει ηλεκτρονικά ονλάιν καζίνο, μέχρι την στιγμή που ο ιδιοκτήτης του, θα τον αντιληφθεί και θα θελήσει να τον βγάλει από τη μέση. Τον νεαρό σπουδαστή υποδύεται ο Justin Timberlake, τον εκδικητικό επιχειρηματία ο Ben Affleck, ενώ στο καστ του έργου που τα γυρίσματα του λαμβάνουν ήδη χώρα στο Πουέρτο Ρίκο, έχουν προστεθεί ακόμη ο Anthony Mackie και ο Oliver Cooper. Όσο για την Arterton κρατά τον ρόλο της αγαπημένης του δαιμόνιου χάκερ, δίχως όμως να έχουν γίνει γνωστές περισσότερες πληροφορίες για την παρουσία της στο πρότζεκτ.