Movies Ltd

The Dream Lives! Τι συνδυασμός! Το πλέον λατρεμένο μυθιστόρημα - κοινωνική κραυγή, που ξεπήδησε ποτέ από την γραφίδα ευρωπαίου συγγραφέα, δοσμένο μέσα από το πρίσμα ενός αγαπημένου (μου) κινηματογραφικού Genre, του μιούζικαλ. Η πρώτη φορά που Οι Άθλιοι (Les Miserables) ανέβηκαν σε μουσική σκηνή του Λονδρέζικου West End, ήταν στα 1985, μετά από πενταετή μελέτη των εμπνευστών του πονήματος, Alain Boublil, Claude Schonberg και Herbert Kretzmer. Μετά την 25η επέτειο του περιβόητου πλέον θεατρικού, που ταξίδεψε τον Ουγκώ σε κάθε γωνιά του πλανήτη, ο παραγωγός Cameron Mackintosh, ανακοίνωσε την φιλμική μεταφορά του ήδη διασκευασμένου κλασσικού, που περιγράφει την Οδύσσεια ενός πρώην κατάδικου των Γαλλικών κάτεργων, του Γιάννη Αγιάννη, ο οποίος χρόνια μετά την αποφυλάκιση του, από την θέση του σεβάσμιου κι έντιμου δημάρχου καλείται να αντιμετωπίσει την αιώνια οργή του κρατικού υπαλλήλου - αιώνιου διώκτη του, Επιθεωρητή Ιαβέρη. Η Βρετανική παραγωγή της Working Title, από την πρώτη στιγμή υποσχέθηκε πως τα μέλη που θα απαρτίσουν την δημιουργική κι ερμηνευτική ομάδα, θα είναι επιλεγμένα από το πάνω ράφι και η αρχή έγινε από την ανάθεση της σκηνοθεσίας στο χρυσό παιδί του εγγλέζικου σινεμά, Tom Hooper, του εξαιρετικού The Damned United και φυσικά του πολυβραβευμένου The King's Speech. 

Όσο για την διανομή των ρόλων, δύο σούπερ σταρς επιλέχθηκαν για να αναπαραστήσουν την κόντρα Λαού - Αρχής, ο Hugh Jackman (Βαλζάν) κι ο Russell Crowe (Ζαβέρ) ενώ από δίπλα τους παρελαύνει πλειάδα γνώριμων αστέρων, όπως η Anne Hathaway (Φαντίν), η Amanda Seyfried (Κοσέτ), o Eddie Redmayne (Μάριος), η Samantha Barks (Επονίν), ο Sacha Baron Cohen (Θεναρδιέρος) και η Helena Bonham Carter (μαντάμ Θεναρδιέρ). Η Universal παρουσίασε μόλις το πρώτο τίζερ τρέιλερ των Les Miserables, που μοιάζει το λιγότερο εντυπωσιακό και αναμένεται να ρίξει τους Αθλίους στην κυκλοφορία στις 14 Δεκεμβρίου του 2012, ώστε να υπολογιστούν στην επόμενη Οσκαρική κούρσα.

Στις δικές μας αίθουσες? Τα Χριστούγεννα του 2012!

Έμειναν στην ιστορία ως η Συμμορία των Λόφων του Χόλιγουντ. Κι αυτό γιατί μέσα σε διάστημα δέκα περίπου μηνών, από τον Οκτώβρη του '08 έως και τον Αύγουστο του '09 ξάφρισαν περισσότερα από πενήντα σπίτια πλουσίων και κυρίως διάσημων της περιφερειακής οδού του Μαλχόλαντ. Η συνολική λεία τους, που ξεπέρασε τα τρία εκατομμύρια δολάρια, προκάλεσε τρομερή αίσθηση στην κοινή γνώμη, κυρίως με την μέθοδο που ακολούθησε η φράξια στον τρόπο δράσης της, αναστατώνοντας την φιλήσυχη αριστοκρατική γειτονιά του Μπέβερλι Χιλς. Τα κατορθώματα της πολυμελούς σπείρας των ανήλικων λωποδυτών αποτελούν την θεματική βάση της καινούργιας ταινίας της Sofia Coppola, The Bling Ring, που αυτή την στιγμή και από τον περασμένο Μάρτη βρίσκεται στο στάδιο του φιλμαρίσματος, σε παραγωγής της εταιρίας του μπαμπά (φυσικά) Francis Ford και της γαλλόφωνης Studio Canal. Το πρότζεκτ μέχρι ώρας κρυβόταν πίσω από μια άκρα μυστικότητα, μέχρι που σήμερα η διανομή - που υπολογίζει να το κυκλοφορήσει κάπου στα μέσα του 2013 - έδωσε στην δημοσιότητα μια φωτογραφία, που απεικονίζει τους βασικούς χαρακτήρες του στόρι, να βαδίζουν αμέριμνοι και χαρωποί τους λαμπερούς δρόμους του Ελ Έι.

Μια ομάδα που αποτελούν κατά βάση νεαροί αστέρες του σινεμά, προεξαρχούσης της Emma Watson, με ένα εντελώς διαφορετικό λουκ από αυτό που είχαμε καλομάθει στους Harry Potters. Μαζί της οι συνομήλικες της Taissa Farmiga, Erin Daniels και Maika Monroe, ελπίζουν να ξεπεταχτούν μέσα από την καθοδήγηση της δημιουργού του Lost In Translation, έχοντας την υποστήριξη των πιο έμπειρων, υποδυόμενων τους γονείς τους, Leslie Mann, Nina Siemaszko και Gavin Rossdale.

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	Dark Shadows	Village	2	77			26.325	107.252
2	Men In Black III	Feelgood	1	97			23.572	23.572
3	The Avengers	Feelgood	5	31			5.244	232.029
4	Intouchables	Filmtrade	9	18			2.383	110.933
5	Haywire	Village	3	16			2.217	22.905
6	The Pirates! Band of Misfits	Feelgood	7	30			2.148	43.976
7	The Lorax	UIP	8	27			1.663	62.598
8	Ghost Rider: Spirit of Vengeance	Audiovisual	3	10			852	18.855
9	Les Neiges De Kilimandjaro	Feelgood	12	4			799	34.141
10	21 Jump Street	Feelgood	4	6			705	27.764

Με την δεύτερη συνεχόμενη βράβευση του Michael Haneke, δύο μόλις χρόνια μετά τον θρίαμβο του The White Ribbon, με την κορυφαία τιμή του θεσμού, τον Χρυσό Φοίνικα, για την ταινία του Amour, ολοκληρώθηκε η διαδικασία της απονομής των βραβείων της επιτροπής, που έριξε και την αυλαία του κορυφαίου ετήσιου ευρωπαϊκού κινηματογραφικού ραντεβού. Με τρόπαιο από την Γαλλική Ριβιέρα στις αποσκευές τους έφυγαν ακόμη, δύο πολύ πρόσφατοι νικητές του μεγάλου τροπαίου, γεγονός που σημαίνει πως η επί προεδρίας Moretti κριτική ομάδα, προτίμησε την σιγουριά της πεπατημένης, από το ρίσκο των πιο σύγχρονων, εναλλακτικών και ριζοσπαστικών επιλογών. Πιο συγκεκριμένα τα βραβεία για το 2012 πήγαν στους

Χρυσός Φοίνικας
AMOUR (LOVE) σε σκηνοθεσία του Michael HANEKE
Γκραν Πρι
REALITY  σε σκηνοθεσία του  Matteo GARRONE
Καλύτερος Σκηνοθέτης
Carlos REYGADAS για το POST TENEBRAS LUX
Καλύτερο Σενάριο
Cristian MUNGIU για το DUPÃ DEALURI (BEYOND THE HILLS)
Καλύτερη Γυναικεία Ερμηνεία
Cristina FLUTUR, Cosmina STRATAN για το DUPÃ DEALURI (BEYOND THE HILLS) σε σκηνοθεσία του Cristian MUNGIU
Καλύτερη Ανδρική Ερμηνεία
Mads MIKKELSEN για το JAGTEN (THE HUNT) σε σκηνοθεσία του Thomas VINTERBERG
Βραβείο της Επιτροπής
THE ANGELS' SHARE σε σκηνοθεσία του Ken LOACH

του Terence Davies. Με τους Rachel Weisz, Tom Hiddleston, Simon Russell Beale

Παράνομο Πάθος

του gaRis (@takisgaris)

Θα μπορούσα να συμπληρώσω στο ίδιο μοτίβο όπως «ιστορία μου-αμαρτία μου», «ζητιάνα της αγάπης» κι άλλα τέτοια, μνημονεύοντας, όχι το ατέλειωτο σερί δακρύβρεχτου ελληνικού δράματος αρχών δεκαετίας ’60, δια χειρός Απόστολου Τεγόπουλου, ενδεχομένως όμως το αντίστοιχο αγγλοσαξονικό του αρκετά πρωθύστερα. Ξεχωρίζω το θρυλικό Brief Encounter του μαγίστρου David Lean (1946), τα All That Heaven Allows (1955) και Imitation of Life (1959) του μάστορη Douglas Sirk, για να ταξιδέψουμε ως τα σχετικά πρόσφατα The End of The Affair του Neil Jordan και Far From Heaven του Todd Haynes. Κοινό μοτίβο τα καταπιεσμένα πάθη, οι καταραμένοι έρωτες, το δίπολο της βαρετής συζυγικής κλίνης και της συναρπαστικά καταστροφικής επίδρασης μιας απιστίας, με πυρήνα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Διότι, μην κοιτάτε, στα 50s η γυναίκα ήταν αλλιώς κοινωνικά, δεν έπαιρνε να αλωνίζει όπως στα τόσο κυνικά αντι-σεξουαλικά 2010s.

Το story, συμβολικά απαράλαχτο: Η σαραντάρα Hester (Rachel Weisz) εν έτει 1952 (σύμφωνα με το διασκευασμένο θεατρικό του Terence Rattigan), μπλέκεται με τον τριαντάρη πιλότο της RAF Teddie (Tom Hiddleston), σε βωβή απόγνωση του πενηντάρη δικαστικού συζύγου της Sir William (Simon Russell Beale). Μέσα σε ένα χρόνο, έχει αφήσει το σπίτι της για να συζήσουν μαζί, όμως, παρά την μεθυστική σωματική έλξη, η διάσταση χαρακτήρων, όσο κυρίως η άρνηση (ή αδυναμία) του Teddie να παραδοθεί ολοκληρωτικά στον θυελλώδη έρωτά τους, όπως εκείνη, την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή, βορά στα αποκαϊδια μιας σχέσης που αδυνατεί να καλύψει το δυσθεώρητο κενό (μητρότητας) της Hes που προτιμά τον συνδυασμό γκάζι + χάπια, παρά τις ατέρμονες παρακλήσεις του απατηθέντος Bill να επιστρέψει στη συζυγική εστία.

Ο έμπειρος στις διασκευές θεατρικών έργων Terence Davies (βλ. την προσαρμογή του έργου της Edith Wharton, The House of Mirth), κατά δήλωσή του αυτομισούμενος gay χωρίς προσωπική ζωή, παρουσιάζει με μανιώδη εμμονή στη λεπτομέρεια, μια αναμενόμενα, τύπου BBC λεπτοβελονισμένη φωτογραφικά, πλουμιστή ηχητικά, γκραντιόζα υφολογικά νεκροτομή μιας καθημαγμένης γυναικείας ευαισθησίας, συνεπικουρούμενος από μια στωικά στροβιλίζουσα ερμηνεία από την Rachel Weisz που εσχάτως πείθει για ποιο λόγο άρπαξε, έστω και πρώιμα, το Oscar για το The Constant Gardener. Ο παρομοίου προσωπικού αισθητηρίου με τον σκηνοθέτη θεατράνθρωπος Simon Beale (My Week With Marilyn) δε δυσκολεύεται να υποδυθεί τον μαμάκια δικαστή, σύζυγο-ποντικάκι, ενώ θετική εντύπωση μου προξένησε η δουλειά του τρίτου ανθρώπου - εραστή Tom Hiddleston (War Horse, Midnight In Paris) που φέρνει έντονα στον Michael Fassbender, τόσο φυσιογνωμικά όσο και ερμηνευτικά. Δεν ταιριάζει ως χημεία ιδιαίτερα με την ερμητικά κλειστή και όχι ιδιαίτερα σεξουαλική περσόνα της Weisz, όμως, στα 32 του, αυτός ο Loki των Thor και The Avengers, έχει φανερά φωτεινό μέλλον στο διάβα του.

Για πες: Το κοινό είναι εξασφαλισμένο για την ταινία και είναι ακριβώς εκείνο που του αρέσει το παλιακό σινεμά των υπονοούμενων που δεν θριαμβεύει στον τομέα των ιδεών, ξεχειλίζει όμως από το ζόφο του πολυδαίδαλου θηλυκού ψυχισμού, ή όπως με ακρίβεια τα έχει αποσαφηνίσει δαύτα ο λαϊκός βάρδος, «της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος, πότε κόλαση και πότε ο παράδεισος». Between the devil and the deep blue sea είναι το αντιστοίχου βεληνεκούς ουρανομήκες δίλλημα εδώ, την απάντηση του οποίου όφειλε να παραδώσει σαφώς συναρπαστικότερα ο Davies, αντί να πριονίσει τις φλέβες μας με το χρονικό ενός προαναγγελθέντος αυτοχειριασμού.

Στις δικές μας αίθουσες, στις 7 Ιουνίου 2012 από την Village

Δυτικά σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης, έτος 1942. Η περιοχή βρίσκεται κάτω από την γερμανική κατοχή και οι ντόπιοι παρτιζάνοι χύνουν καθημερινά το αίμα τους στον πόλεμο για την ελευθερία. Όταν ένα στρατιωτικό τρένο των Ναζί εκτροχιαστεί από τους σαμποτέρ, ο Σουσένια ένας εργάτης στους σιδηροδρόμους θα συλληφθεί από τους Γερμανούς μαζί με τους υπαίτιους της αιματηρής ενέργειας και θα οδηγηθεί στην κρεμάλα. Τελευταία στιγμή πεπεισμένος για την αθωότητα του ο διοικητής, τελευταία στιγμή θα τον αφήσει ελεύθερο να χαθεί στο δάσος, εκεί που πλέον θα τον αναζητήσουν οι δικοί του, που τον θεωρούν προδότη. Καθώς οι δύο διώκτες του τραυματιστούν σοβαρά σε μια ενέδρα, ο άμοιρος άντρας θα βρεθεί μπροστά σε αμέτρητα διλήμματα, ηθικής, πατριωτισμού και επιβίωσης. Εκπρόσωπος της νέας γενιάς του σινεμά από το πρώην ανατολικό μπλοκ είναι ο γεννημένος στην πρώην σοβιετικής δημοκρατία της Λευκορωσίας Sergei Loznitsa, που κατόπιν μιας σειράς αξιόλογων ντοκιμαντέρ ενθουσίασε τους σινεφίλ με τo προπέρσινο ντεμπούτο του, My Joy, φιλμ που ουδέποτε έφτασε μέχρι τα μέρη μας. Με το δραματικό επόμενο βήμα του, που φέρει τον τίτλο V Tumane, που μεταφράζεται In The Fog, πετυχαίνει το δύο στα δύο των συμμετοχών του στο διαγωνιστικό των Καννών, αναμφίβολα ένα σημαντικό πρόκριμα για μια σπουδαία καριέρα.

Η ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Vladimir Svirkiy, ερμηνεύοντας έναν από τους πλέον δυνατούς ρόλους του 65ου ετήσιου κινηματογραφικού ραντεβού στην Ριβιέρα, θα ανοίξει για το κοινό πρώτα στην Γαλλία, στα τέλη του ερχόμενου Οκτώβρη.

Στις δικές μας αίθουσες? Αμφίβολο, δυστυχώς...

Αν και το χόμπι της συλλογής γραμματοσήμων θεωρείται πια παρωχημένο κι ακόμη πιο ξεπερασμένη εκτιμάται η αποστολή φακέλου με το ταχυδρομείο, αυτό δεν σημαίνει πως έχουν πάψει να κυκλοφορούν καινούργιες σειρές των μικρών αυτοκόλλητων συνοδευτικών της αλληλογραφίας. Σε μια καινούργια τους έκδοση Αμερικάνικα ΕΛΤΑ κυκλοφόρησαν μια συλλογή αποτελούμενη από τέσσερα σταμπς αφιερωμένα σε μεγάλες κινηματογραφικές μορφές του παρελθόντος, σε τέσσερις κορυφαίους δημιουργούς. Πιο συγκεκριμένα τα σχεδιασμένα από τους χαράκτες Noyes και Kelley γραμματόσημα είναι αφιερωμένα στον John Ford, με θέμα από το γουέστερν του The Searchers με τον John Wayne, στον John Huston με απεικόνιση από το γεμάτο σασπένς The Maltese Falcon, όπου πρωταγωνιστούσε ο Humphrey Bogart, στον Billy Wilder με στιγμές από την κεφάτη φάρσα του Some Like It Hot και το τρίο Lemmon / Monroe / Curtis και στον Frank Capra με πλάνο από την κομεντί It Happened One Night με τους Clark Gable και Claudette Colbert. Συνολικά οι τέσσερις τιμώμενοι από την φιλοτελική εταιρία έχουν αποσπάσει δεκάδες οσκαρικές υποψηφιότητες, με τις 15 εξ αυτών να παίρνουν τελικά το ολόχρυσο βραβείο της Ακαδημίας.

Κάποιες μέρες, ένας φόνος δεν είναι αρκετός. Δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη φορά που ο Leos Carax, ο ιδιαίτερος αυτός Γάλλος σκηνοθέτης, συμμετείχε με ταινία του στο διαγωνιστικό των Καννών, με την Pola X του που είχε προκαλέσει ιδιαίτερη αίσθηση στα 1999, επιστρέφει με το καινούργιο του πόνημα που φέρει τον τίτλο Holy Motors και κινείται στο ίδιο, γνώριμα ποιητικό του ύφος. Ο κύριος Όσκαρ είναι μια μυστηριώδης φιγούρα που κινείται σκιωδώς στους δρόμους του Παρισιού, μέσα στην πολυτελή του λιμουζίνα, που στο βολάν της βρίσκεται η έμπιστη ηλικιωμένη ξανθιά οδηγός του, αλλάζοντας όπως το συνηθίζει διαρκώς χαρακτήρες, στην προσπάθεια εντοπισμού του επόμενου θύματος, που πρόκειται να δολοφονήσει. Μεγαλοβιομήχανος, κουρελής ζητιάνος, τέρας, οικογενειάρχης, φονιάς. Σε κάθε του βήμα και μια καινούργια εμπειρία, που πίσω της κρύβει όμως μια ζωή κενή, άδεια, δίχως φαμίλια, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα, αλλά γεμάτη με τα φαντάσματα ενός σκοτεινού παρελθόντος. Πρωταγωνιστής στην αλληγορική περιπλάνηση στα σοκάκια της Πόλης του Φωτός, ο Denis Lavant, που έχει βάλει ήδη πλώρη για το μεγάλο βραβείο της επιτροπής στις Κάννες, που έχει για συμπαραστάτες μια ομάδα εμφανώς αταίριαστων πρωταγωνιστών, από τον Michel Piccoli μέχρι την Edith Scob και από την Kylie Minogue έως και την Eva Mendes.

Η ταινία Holy Motors έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει την διαδρομή της στους κινηματογράφους στις 4 Ιουλίου, με αφετηρία την Γαλλία.

Στις δικές μας αίθουσες? Μόνο σε κάποιο φεστιβάλ...

Πρόκειται για τον κορυφαίο Βρετανό ρολίστα, που έχει δώσει δυναμική οντότητα σε απίθανους ρόλους μέσα στα τριάντα τελευταία κινηματογραφικά χρόνια. Η αξία του μπορεί να αναγνωρίστηκε από την Ακαδημία τεχνών μόλις φέτος, για την υποψηφιότητα που απέσπασε ερμηνεύοντας τον Σμάιλυ, στην εκτίμηση του κοινού όμως ο Gary Oldman, βρίσκεται πολύ ψηλά. Τόσο ώστε μόνο με την παρουσία του να ανεβάζει ένα τουλάχιστον επίπεδο την όλη παραγωγή του ριμέικ του θρυλικού Robocop, που ήδη βρίσκεται στο Pre production κάτω από την εποπτεία του σκηνοθέτη Jose Padilha. Ο 54χρονος πλέον Oldman θα συμπρωταγωνιστήσει στο πλευρό του Joel Kinnaman, νεαρού ηθοποιού που έχει ήδη επιλεγεί να κρατήσει τον ρόλο του αστυνομικού, ο οποίος τελευταία στιγμή διέφυγε του θανάτου και με τα επιστημονικά μελετημένα μέλη που του έχουν προσαρμοστεί έχει εξελιχθεί σε βιονικό. Ο χαρακτήρας που θα υποδυθεί ο Εγγλέζος ακόμη δεν έγινε γνωστός, αν και όσοι θυμούνται το ορίτζιναλ του Verhoeven, εύκολα μπορούν να σκεφτούν περιπτώσεις - κακού κατά βάση, όπως ο πρόεδρος της OCP - που η ερμηνεία του θα ταίριαζε γάντι. Αφού ολοκληρωθεί το κάστινγκ του νέου Μπάτσου - Ρομπότ - αναμένονται βασικές προσθήκες, όπως της συνεργάτιδας του  Μέρφι και των ερευνητών της καινοτόμου εταιρίας, θα ξεκινήσουν και τα γυρίσματα, κάτι που υπολογίζεται να συμβεί μέσα στο καλοκαίρι, στην περιοχή του Τορόντο.

Μπορεί ο εξαιρετικός σκηνοθέτης Lee Daniels (Precious) να βρίσκεται στις Κάννες, προκειμένου να παραστεί στην πρεμιέρα της νέας του ταινίας The Paperboy, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν σκέφτεται το επόμενο πρότζεκτ που θα διευθύνει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το The Butler, που περιγράφει την 35ετή πορεία του Γιουτζήν Άλλεν, ως μπάτλερ του Λευκού Οίκου, αποτελώντας μέλος του υπηρετικού προσωπικού οκτώ διαφορετικών προέδρων. Το πλάνο που φαντάζει ιδιαίτερα ελκυστικό στις πιθανές ακαδημαϊκές βραβεύσεις, θα έχει στο επίκεντρο του σε έναν ιδιαίτερα αβανταδόρικο ρόλο, τον ήδη τιμημένο με Όσκαρ ερμηνείας Forest Whitaker, έχοντας στο πλάι του την πανταχού παρούσα Oprah Winfrey και τον David Oyelowo, υποδυόμενους την γυναίκα και τον γιο του αντίστοιχα. Το περιφερειακό ρόστερ του φιλμ πάντως φαντάζει το λιγότερο εντυπωσιακό, αφού διάφορους ιστορικούς χαρακτήρες θα ερμηνεύσουν οι Cuba Gooding Jr, η Nicole Kidman, ο Alan Rickman, ο Lenny Kravitz, ο John Cusack, η Jane Fonda, ενώ στις πιο πρόσφατες προσθήκες συγκαταλέγονται η Minka Kelly και ο Matthew McConaughey, που θα υποδυθούν το προεδρικό ζεύγος της Τζάκι και του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι. Τα γυρίσματα του The Butler αναμένεται να ξεκινήσουν τον ερχόμενο Ιούλιο, σε σενάριο του ίδιου του Daniels, βασισμένο σε ένα άρθρο του Wil Haygood στην Ουάσιγκτον Ποστ το 2008.

του Barry Sonnenfeld. Με τους Will Smith, Tommy Lee Jones, Josh Brolin, Jemaine Clement, Emma Thompson, Michael Stuhlbarg

B(l)ack To The Future!

του zerVo

Να ξεκαθαρίσω ευθύς εξαρχής κάτι. Ουδέποτε θεώρησα τον Barry Sonnenfeld σημαντικό σκηνοθέτη. Αντίθετα με ευκολία μπορώ να τον χαρακτηρίσω ως τυχερό και υπερτιμημένο σκηνοθέτη. Εκμεταλλευόμενος τις εξαιρετικές δουλειές, ως κινηματογραφιστής, που έκανε - κυρίως στο πλάι των Coen και του Reiner - πριν καθίσει στην καρέκλα του ντιρέκτορα, έκτισε ένα σημαντικό όνομα πάνω στους εμπορικούς θριάμβους που κατόρθωσε, κατά βάση εκείθεν του Ατλαντικού. Κοινώς ούτε στα (γυμνά αν αφαιρέσεις τις ερμηνείες) Addams Family εντόπισα την έμπνευση που τα εκτόξευσε σε σχέση με τα τηλεοπτικά, ούτε στο Get Shorty με βρήκε σύμφωνο η γιάνκικη ψευτοσάτιρα, ούτε φυσικά συγκινήθηκα από την μηχανική μετάλλαξη της Άγριας Δύσης στο Wild Wild West. Όσο για τους δύο μέχρι τώρα Men In Black, μάλλον προς το αρνητικό γέρνει ο ζυγός μου, εκτιμώντας πως η φασαριόζικη αμερικάνικη φανφάρα δεν ταιριάζει με την δική μου αισθητική πάνω στο sci-fi. Ευτυχώς πριν βαδίσω στην αίθουσα για τους τρίτους Άντρες με τα Μαύρα, κράτησα μικρό καλάθι απαιτήσεων. Και πρέπει να ομολογήσω πως η κίνηση μου αυτή δεν μου βγήκε σε κακό.

Έχοντας μόλις αποδράσει από τις σεληνιακές φυλακές υψίστης ασφαλείας, ο μοχθηρός Βογλοδύτης Μπόρις, θα επιστρέψει στην γη διψασμένος για εκδίκηση, προς το πρόσωπο εκείνου που όχι μόνο ευθύνεται τόσο για την απώλεια του αριστερού του χεριού, όσο και για τον τεσσάρων δεκαετιών εγκλεισμό του: Τον Μυστικό Πράκτορα Κέι. Πετυχαίνοντας να γυρίσει τον χρόνο πίσω, θα επαναλάβει την μάχη του με τον λιγομίλητο διώκτη μορφών από άλλους πλανήτες, θα τον εξολοθρεύσει και θα κινήσει εκστρατεία αφανισμού του γαλάζιου πλανήτη. Αδυνατώντας να πιστέψει τον αιφνίδιο χαμό του επί 15 χρόνια συνεργάτη του, αλλά και με τον εξωγήινο όλεθρο να πλησιάζει, ο Πράκτορας Τζέι θα χρησιμοποιήσει την μηχανή του χρόνου, επιστρέφοντας κι αυτός εκείνη την μοιραία ημέρα. Που το ημερολόγιο δείχνει 16 Ιουλίου 1969...

Μια από τις πλέον σημαντικές ημερομηνίες για την ανθρωπότητα δηλαδή, εκείνη της έναρξης της αποστολής Απόλλο 11, που τέσσερα 24ωρα αργότερα είχε σαν αποτέλεσμα να πατήσει για πρώτη φορά ανθρώπινο πόδι στο Φεγγάρι. Φυσικά το σενάριο του Lowell Cunningham σχετίζεται άμεσα με το επίτευγμα της NASA, το βασικό ζήτημα όμως είναι, το πόσα έχουν συμβεί μέχρι να φτάσουμε στην τελική αναμέτρηση του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ. Το να ψάξεις βέβαια για θεματική συνοχή σε μια θορυβώδη κομεντί επιστημονικής φαντασίας, είναι να να ζητάς να πετύχεις βελόνι στα άχυρα. Η εξέλιξη του στόρι όμως είναι σημαντικά απρόσεκτη και γεμάτη κενά, που μεγεθύνονται σημαντικά, όσο ξετυλίγω το κουβάρι αντίστροφα, από το τέλος στην αρχή. Πως όλοι γνωρίζουν τον χαμό του καλού μαυροντυμένου συνεργάτη από τα 60s, εκτός από τον βασικό του συνεταίρο στο σήμερα? Πως γίνεται μάλιστα να τον έχει ολημερίς στο μυαλό του, όντας εκείνος killed in action, πολύ πολύ καιρό πριν? Και για να έχουμε και το καλό ρώτημα, αν ο Κέι έχει πεθάνει ένα καλοκαιρινό πρωινό του 69, ποιος στην ευχή στρατολόγησε τον Τζέι στην υπηρεσία? Δεν σου ζητώ να μου δώσεις απαντήσεις στα ερωτήματα, απλά σε παραπέμπω στο μπαρ του multiplex για μια γερή μερίδα combo, που θα σε κάνει με ευκολία να τα λησμονήσεις.

Γιατί και κεφάτο ρυθμό, ειδικά στην πρώτη του πράξη, διαθέτει το MIB III στην σύνθεση του και δυνατές στιγμές δράσης με καλοστημένα ειδικά εφέ και κατά τόπους αξιόλογο χιούμορ που βασίζεται στους λογικούς αναχρονισμούς, ενός θέματος που φέρνει στο μυαλό - μέχρι εκεί όμως, τίποτα παραπάνω - το ανεπανάληπτο Back To The Future. Για να είμαι ειλικρινής το come back των Men In Black μετά από μια ολάκερη δεκαετία, το περίμενα σημαντικά υποδεέστερο. Εντέλει δεν ήταν. Και ο μόνος που δεν ευθύνεται γι αυτό είναι - ξανά - ο Sonnenfeld...

Για πες: ...αλλά ο Will Smith, δηλαδή ο καλύτερος ερμηνευτής της γενιάς του στην ικανότητα να μεταπηδά από τον πιο δακρύβρεχτο, στον πιο διασκεδαστικό ρόλο. Ο Fresh Prince αεράτος, δυναμικός, με ελεγχόμενη πια την ραπ πολυλογία του, σηκώνει όλο το φιλμάκι στις πλάτες του με ιδιαίτερη άνεση και άκοπα, στοιχείο που περνά και στην ματιά του θεατή, που το διασκεδάζει κι αυτός μαζί του. Έχοντας για άξιους παραστάτες στην αποστολή του, τόσο τον (γηρασμένο, λογικά στα 66 του) Tommy Lee Jones που παίζει τον Κ του τώρα και τον εκφραστικότατο Josh Brolin που υποδύεται τον...Jones στα νιάτα του. Ίσως μόνο πιο διαχυτικό και εγκάρδιο από ότι τον ξέραμε μέχρι πρότινος. Ας όψεται η εμπνευσμένη αποκάλυψη του φινάλε όμως, που και συγκινεί και βάζει πολλά από τα ασύνταχτα πράγματα στην θέση τους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2012 από την Feelgood

των John Lasseter, Joe Ranft. Με τις φωνές των Owen Wilson, Bonnie Hunt, Paul Newman, Larry the Cable Guy, Cheech Marin, Tony Shalhoub

Doc Hollywood Revisited

του zerVo (συντάχθηκε στις 19 Ιουλίου 2006)

Γύρω από την ταχύτητα και τις συνέπειες της στις ζωές των σύγχρονων αστών, που την επιδιώκουν διαρκώς στην μέγιστη μορφή της, περιστρέφεται η νέα ταινία της Pixar, που διαδέχεται χρονικά το πιο ολοκληρωμένο σεναριακά πόνημα της, τους Incredibles. Έχοντας ήδη μια πορεία δέκα και πλέον ετών στον χώρο του animation, το στούντιο που προέκυψε μέσα από τα σπλάχνα της Disney, έχει καταφέρει τέτοια πρόοδο στον τομέα της σχεδίασης και της τρισδιάστατης απεικόνισης, που δίχως ίχνος υπερβολής μπορώ να πω, πως υπάρχουν στιγμές που νομίζει κανείς πως ότι βλέπει είναι αποτυπωμένο μέσω κάμερας στο φιλμ. Τα περίφημα landscapes των Μεσοδυτικών Πολιτειών, οι απέραντοι long and winding δρόμοι, οι πίστες των αγώνων, που στις κερκίδες τους συνωστίζονται χιλιάδες φανατικοί θεατές (αυτοκίνητα βεβαίως) ζητωκραυγάζοντας για τις οδηγικές ικανότητες του αγαπημένου τους πιλότου, είναι μερικές μονάχα από τις πολύχρωμες καρτ ποστάλ που μας χαρίζει το Cars, αποδεικνύοντας έμπρακτα πως το CGI, μπορεί να δώσει πιο ρεαλιστική εικόνα, ακόμη και από την ίδια την πραγματικότητα...

Στο μυαλό του υπερφίαλου αγωνιστικού αυτοκινήτου με το όνομα Κεραυνός Μακουίν, υπάρχει μόνο ένας στόχος: Το πώς θα κατορθώνει σε κάθε σιρκουί που συμμετέχει, να τερματίζει πάντοτε στην πρώτη θέση, χαρίζοντας στους υπόλοιπους διεκδικητές την…σκόνη του! Ταξιδεύοντας προς την Καλιφόρνια προκειμένου να λάβει μέρος στο περίφημο Piston Cup της Πόλης των Αγγέλων, θα παρεκκλίνει από την πορεία του, πέφτοντας πάνω σε έναν επαρχιακό δρόμο, που θα τον οδηγήσει σε μια μικρή και φιλήσυχη κωμόπολη, το Radiator Springs. Εκεί που οι καλογυαλισμένοι και φιλότιμοι κάτοικοί του βλέπουν τον χρόνο να περνά βασανιστικά αργά, δίχως καμία έκπληξη να διαταράσσει την βαρετή καθημερινότητα τους.

Μέχρι στιγμής, ουδεμία έκπληξη δηλαδή σε ότι αφορά την νέα δουλειά του μεγάλου John Lasseter, ο οποίος αν συνεχίσει να ανεβάζει στροφές, σχεδιαστικά, στους ίδιους ρυθμούς, δεν αποκλείεται να δει το όνομα του στο μέλλον να στέκεται ισάξιο, δίπλα σε εκείνο του θείου Walt! Άλλωστε σε κάθε νέο release της Pixar, από τις ημέρες του Toy Story, η βελτίωση στο animation, ταινία με την ταινία, προχωρούσε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Αν μάλιστα το έξοχο κινούμενο σχέδιο συμβάδισε με ένα επίσης έξυπνα γραμμένο σενάριο – όπως Απίθανοι – τότε το αποτέλεσμα θα ήταν το λιγότερο μαγευτικό. Μαγεία που εδώ δυστυχώς περιορίζεται μόνο στον οπτικοακουστικό τεχνικό τομέα, χαρίζοντας τελικά στο Cars, τον χαρακτηρισμό της τυπικά αμερικάνικης ταινίας, με ότι καλό ή κακό αυτός ο προσδιορισμός συνεπάγεται. Η έξυπνη ιδέα ενός κόσμου αποτελούμενου μόνο από αμάξια, θυσιάζεται στον καπιταλιστικό βωμό, η συγκίνηση που δημιουργείται στο αντίκρισμα μιας ολόκληρης κοινωνίας - θύμα της τεχνολογικής εξέλιξης και του κλεισίματος του πνεύμονα Route 66, γρήγορα δίνει την θέση της στο πηγαίο μελοδραματικό ύφος της σαπουνόπερας, ενώ για κάθε μία αξιόλογη χιουμοριστική σκηνή, πρέπει να υποστούμε αντίστοιχα τέσσερις - πέντε σάχλες και χοντράδες.

Για πες: Όλα αυτά βεβαίως αφορούν την ξενική (και πιο απόμακρη θα έλεγα από τον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης) και όχι την μεταγλωττισμένη βερσιόν του φιλμ, για την οποία εκτιμώ πως η εγχώρια διανομή μας κρύβει πάμπολλες εκπλήξεις. Αρχής γενομένης φυσικά από την παρουσία στο φωνητικό καστ του νούμερο ένα ειδώλου, της εγχώριας νεολαίας Σάκη Ρουβά, ο οποίος εισβάλλει – ξανά - με πολύ δυναμικό τρόπο στα κινηματογραφικά δρώμενα. Βεβαίως το ότι στα ελληνικά θα ντουμπλάρει τον άχρωμο Owen Wilson – φυσικά στον ρόλο του Κεραυνού - μόνο θετικό μπορεί να αποβεί για το φιλμ. Tην ίδια ώρα που η Βίκυ Καγιά και ο Γιάννης Βόγλης θα έχουν πολύ δυσκολότερο έργο στο να ερμηνεύσουν την λουσάτη και σπουδασμένη επαρχιωτοπούλα Σάλι Πόρσε (Bonnie Hunt) και τον παροπλισμένο παλιό πρωταθλητή της ταχύτητας Δρ Χάτσον Χόρνετ (ο Paul Newman χαρίζει αίγλη στο project) αντίστοιχα. Μήπως - για πρώτη φορά στα χρονικά – η Greek έκδοση να ακούγεται καλύτερα από την ξένη, σε μια παραγωγή που ήδη έχει βάλει πλώρη για τα Όσκαρς animation και ήχου?

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαΐου 2012 σε επανέκδοση από την Feelgood