Movies Ltd

Με την διασημότερη υπόθεση δικαστικής πλάνης στα παγκόσμια χρονικά, θα ασχοληθεί στην επόμενη δημιουργία του ο μεγάλος Roman Polanski. Πρόκειται για την ταινία D, το αρχικό γράμμα δηλαδή του ονόματος Dreyfus, του αξιωματικού του Γαλλικού στρατού, που στα τέλη του 19ου αιώνα, κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία, ως διακινητής άκρως απόρρητων στρατιωτικών σχεδίων στην Γερμανική πρεσβεία στο Παρίσι, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη και οδηγήθηκε στο Νησί του Διαβόλου για να εκτίσει την ποινή του. Η συγκλονιστική αποκάλυψη δυο χρόνια μετά, στα 1896, πως άλλος ήταν ο προδότης, ο Συνταγματάρχης Φέρντιναντ Εστερχάζι, είχε σαν αποτέλεσμα την δημιουργία ενός τεραστίου σκανδάλου, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη. Με την διαβόητη Υπόθεση Ντρέιφους, ένα πλάνο που σχεδίαζε επί δεκαετίες, επιστρέφει στην καρέκλα του σκηνοθέτη ο αγαπημένος Πολωνός, επιθυμώντας να το παρουσιάσει σαν ένα θρίλερ κατασκοπείας, με άξονα τον Λοχαγό Ζορζ Πικάρ, τον μοναδικό άνθρωπο που υποστήριξε την αθωότητα του κατηγορουμένου, ήρθε σε ρήξη με το στράτευμα και τους ανωτέρους του, παγιδεύτηκε κι ο ίδιος από το κατεστημένο και οδηγήθηκε στο εδώλιο, μα η επιμονή του αποκάλυψε την αλήθεια, καθαρίζοντας το πρόσωπο τόσο του ιδίου, όσο και του αδίκως ισοβίτη. Την παραγωγή υπογράφει η ίδια ομάδα που στήριξε τον Polanski και στο προπέρσινο The Ghost Writer, συνεπώς θα πρέπει να περιμένουμε και πάλι μεγάλα πράγματα από τον πολυβραβευμένο Roman.

Δεν ήθελαν να γυρίσουν απλώς μια ταινία. Ήθελαν να γράψουν ιστορία. Αν έχει καταγραφεί μια κατάσταση ομηρίας περισσότερο στην μνήμη των Αμερικανών, στην σύγχρονη ιστορία της χώρας τους, αυτή είναι των 52 διπλωματών, που παρέμειναν εγκλωβισμένοι εντός της κατειλημμένης από εξεγερμένους Ιρανούς πρεσβεία στην Τεχεράνη, κατά την διάρκεια των αιματηρών ταραχών του 1979. Βασισμένη πάνω σε αυτή την εξαιρετικά δύσκολη περίπτωση για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, ρήξη που έκτοτε δεν έχει αποκατασταθεί με την Περσία, είναι η ταινία Argo, που περιγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια της CIA να απελευθερώσει τους έξι αιχμάλωτους συμπατριώτες της, που μέσα στο χάος κατάφεραν και απέδρασαν προς το γειτονικό καναδικό προξενείο, με την βοήθεια ενός ψεύτικου κινηματογραφικού συνεργείου, που υποτίθεται φιλμάρει μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας στα περίχωρα της εξεγερμένης πρωτεύουσας. Το σενάριο που βασίζεται στα πραγματικά περιστατικά που έλαβαν χώρα πριν από 32 χρόνια στο Ιράν και υπογράφει ο Chris Terrio, κίνησε την περιέργεια της παραγωγικής ομάδας των George Clooney και Grant Heslov, που δεν δίστασαν να δώσουν το ΟΚ για την δημιουργία ενός φιλμ, που ήδη καταγράφεται στην λίστα ως το πλέον αναμενόμενο πολιτικό θρίλερ της νέας σεζόν. Και που εμπορικά ελπίζει η Warner να αποφέρει σημαντικά κέρδη στα ταμεία της, από τις 14 Σεπτεμβρίου, όταν και θα κάνει την εμφάνιση του το Argo στους κινηματογράφους.

Διαθέτοντας ήδη την σκηνοθετική εμπειρία από τα Gone Baby Gone και The Town, ο Ben Affleck ελπίζει να ανέβει ένα σκαλοπάτι παραπάνω ως δημιουργός στην συνείδηση του κοινού με την Αργώ του, το πιο φιλόδοξο μέχρι στιγμής πλάνο της καριέρας του, με γυρίσματα σε Λος Άντζελες και Κωνσταντινούπολη. Ο ίδιος κρατά και τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο του ευφυούς πράκτορα Τόνι Μέντεζ, έχοντας στο πλάι του μια ομάδα πολύ μεγάλων ρολιστών, όπως ο Bryan Cranston, ο John Goodman και ο Alan Arkin.

Στις δικές μας αίθουσες? Σίγουρα, το φθινόπωρο του 2012

Με την κυκλοφορία της ολοκαίνουργιας περιπέτειας του πιο αγαπημένου κινηματογραφικού ήρωα της ιστορίας να έχει μπει πλέον στο τελικό βιράζ, πριν πάρει τον δρόμο για τις αίθουσες - 25 Οκτωβρίου κατά πάσα πιθανότητα στα μέρη μας - τα αφιερώματα στην μέχρι τώρα πορεία του, σε 22 διαφορετικές εκδοχές, έχουν ξεκινήσει ήδη να κάνουν την εμφάνιση τους. Κι επειδή δίχως την παρουσία των πανέμορφων κυριών στο πλάι του ο κορυφαίος πράκτορας 007 δεν θα είχε την ίδια ακριβώς λάμψη, το infographic που απεικονίζει όλες όσες έπεσαν στην αγκαλιά του από τον Dr. No μέχρι και το επερχόμενο Skyfall, φαντάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Τόσο για να θυμίσει στους φανατικούς οπαδούς του Τζέιμς Μποντ, όλα τα κορίτσια που ο γοητευτικός κατάσκοπος ερωτεύτηκε με το γνώριμο απαράμιλλο στυλ του, όσο και για να θυμίσει στους νεότερους, ποιες ήταν οι μορφονιές που έκλεψαν την καρδιά του μυστικού, πριν τέσσερις και πέντε δεκαετίες. Από το γράφημα δεν θα μπορούσε να λείψει και η ανεπίσημη 24η στιγμή του Bond, το Never Say Never Again, κυρίως διότι από τις εικόνες του παρέλασαν δύο από τις ομορφότερες Bond-girls της ιστορίας, η Kim Bassinger και η Barbara Carrera, που όμως δεν είναι οι επικρατέστερες στην δική μου κρίση, αφού η επιλογή μου ως κορυφαίας, είναι η Tanya Roberts από το A View To A Kill Του 1985.

Καθώς φαίνεται ο Arnold, αφού έκανε τις βόλτες του στους κυβερνητικούς θώκους της Καλιφόρνια, αποφάσισε να επιστρέψει για τα καλά, έστω και σιτεμένος, στους ρόλους που τον έκαναν διάσημο την δεκαετία του 80. Αφού μέσα στο καλοκαίρι θα κάνει το δεύτερο και βελτιωμένο χρονικά πέρασμα του από τους Expendables 2 και αμέσως μετά τον Γενάρη στο θρίλερ δράσης The Last Stand, προγραμματίζει τις επόμενες κινήσεις του, που παρουσιάζουν έντονο ενδιαφέρον. Μία από αυτές θα είναι η νέα συνεργασία του με τον Sly Stallone στο The Tomb, ενώ η επόμενη σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση του στούντιο της Open Road, Θα είναι η συμμετοχή του στην ταινία Ten, μια εκρηκτική περιπέτεια από τον σκηνοθέτη των Street Kings και σεναριογράφο των A-Team και A Good Day To Die Hard, David Ayer. Το φιλμ παρακολουθεί την δράση μιας καλά εκπαιδευμένη αντιτρομοκρατικής ομάδας που τα βάζει με τα καρτέλ των ναρκωτικών, επιχειρώντας εκκαθαριστικές αποστολές σκούπα στα κρησφύγετα τους. Σε μια από αυτές, όμως. το τιμ έχει προαποφασίσει να οικειοποιηθεί τα μετρητά των παρανόμων και να χαθεί από προσώπου γης, με μια γερή μπάζα στις αποσκευές του. Μόνο που έχουν υπολογίσει δίχως την παρουσία ενός αόρατου τιμωρού, που θα εξοντώσει τον ένα μετά τον άλλο τους συμμετέχοντες στο μεγάλο κόλπο. Ο Schwarzennegger σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, θα υποδυθεί ένα από τα μέλη της οργανωμένης σπείρας, δίχως όμως να διασαφηνίζεται ποιος είναι ο ρόλος του στην εξέλιξη της ίντριγκας...

Για να ασχολούμαι έτσι αμέσως, αμέσως, με το αν οι τελικές επιλογές της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου με βρίσκουν φέτος σύμφωνο, σε μια μέτρια κατά γενική ομολογία χρονιά, που όμως η παραγωγή παρόλες τις αντίξοες συνθήκες, ήταν μεγαλύτερη από την προηγούμενη, σημαίνει πως δεν έχω να σχολιάσω (ιδιαιτέρως) αρνητικά την τελετή της απονομής των ετήσιων βραβείων. Και για να εξηγούμαι δίχως να μασάω λόγια, πιστεύω πως ο τελικός θριαμβευτής της βραδιάς, ο Άδικος Κόσμος του Φίλιππου Τσίτου, που εντέλει τιμήθηκε με τις σημαντικότερες, όπως και τις περισσότερες, των τιμών, δεν ήταν, κατ εμέ, η καλύτερη ελληνική ταινία της σεζόν. Θα μου πεις από την άλλη μεριά, δίχως την πολύ σπουδαία, την ξεχωριστή δημιουργία μέσα στο 2011, τα πράγματα λίγο έως πολύ ήταν οριακά στις κρίσεις των μελών της Ακάντεμυ. Συμφωνώ κι επαυξάνω. Η ανεξήγητη απουσία όμως του Τανγκό, των 200plus χιλιάδων εισιτηρίων στον εγχώριο μπoξ όφη, τουλάχιστον από την πεντάδα των nods του best film of the year, ε, μου προξένησε όπως και να το κάνουμε ένα συναίσθημα Unfair. Ίσως το κατά κάποιο τρόπο εμπορικό, ακόμη στα μέρη μας, σημαίνει πως δεν είναι και ποιοτικό. Ίσως...

Με το γενικό συμπέρασμα λοιπόν, πως είμαστε μικρή χώρα, για να μην είμαστε μια οικογένεια, όπως το εξέφρασε ο χαρισματικότερος και πλέον ταλαντούχος των τριών παρουσιαστών Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, για δεύτερη φορά μετά την αξιόλογη περσινή του παρουσία στο ίδιο stage, ολοκληρώθηκε μια ζεστή, λιτή, μαζεμένη χρονικά και βαδίζουσα στις εμπνευσμένες ιδέες των διοργανωτών τελετή. Διοργάνωση που απέφυγε τα προ ενός έτους σημαντικά και κραυγαλέα φάουλ, με τις διπλές και τρίδιπλες ισοπαλίες, που δεν αναδύουν σοβαρότητα, αλλά που συνάμα δεν πέτυχε να ξεπεράσει μερικά εμπόδια, που αν μη τι άλλο για έναν θεσμό που θέλει να λέγεται έγκυρος, έπρεπε να το έχει κάνει.

Φυσικά και τα Βραβεία της Φιλμικής Ακαδημίας μας, δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν Όσκαρς, ούτε Σεζάρς, ούτε τίποτα παρόμοιο. Και ίσως για όλους όσους έχουν εμπράκτως δείξει την αγάπη τους στον - ακόμη - νεοσύστατο θεσμό, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Όταν βρε αδερφέ όμως, μια μέρα τον χρόνο, αυτή η πολύπαθη γαλάζια κινηματογραφία, τιμά τους κάλλιστους, οφείλουν άπαντες να είναι παρόντες. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στους φαντασματένιους κόντηδες των αρμόδιων υπουργείων που καλά θα κάνουν να λάμψουν δια της απουσίας τους (και) στο εφεξής, αλλά στους ίδιους τους τιμώμενους, που σε τελική ανάλυση, δεν θα έχουν και τόσες πολλές παρόμοιες νύχτες να θυμούνται στην καλλιτεχνική τους πορεία. Δεν είναι ζήτημα γκλαμουριάς και λάμψης, σε αυτό τον βαθμό και ελλείψει πόρων, η Ακαδημία δεν δείχνει τάσεις ωραιοπάθειας. Είναι ζήτημα κύρους. Και η  Λαζαρίδου όφειλε να είναι παρούσα να παραλάβει το όμορφο αγαλματίδιο της και ο Στέργιογλου, που τον έψαχναν, λέει, κάπου εδώ τριγύρω είναι. Ειδικότερα από την ώρα που οι ηττημένοι των (συγκεκριμένων) κατηγοριών και νεότεροι ηλικιακά, χειροκροτούσαν με θέρμη από την πλατεία, όσους τους έβαλαν, για φέτος, πλάτη. Ας είναι, πάντα σε κάτι τέτοιες δύσκολες στιγμές, υπάρχει ένας Καφετζόπουλος να σώσει τα προσχήματα...

Αλλά και να προβληματίσει ο Αντώνης, την στιγμή παραλαβής του Βραβείου Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας με την αινιγματική του ρήση "αυτά τα δύο χρόνια (ύπαρξης της Ακαδημίας) σταθήκαμε υπερβολικά αισιόδοξοι εμείς οι κινηματογραφιστές, αφού στηρίξαμε τις ελπίδες μας σε ανθρώπους που αποδείχτηκαν εκτός από κατώτεροι των περιστάσεων και αδιάφοροι και ανίκανοι". Οι καμπάνες χτυπούν για πολλούς. Ελπίζω, όπως όλοι μας, το ελληνικό σινεμά να βγει αλώβητο από την αδιαφορία και την ανικανότητα ορισμένων.

Επί των αριθμών τώρα, που παρουσιάζουν το δικό τους ξεχωριστό ενδιαφέρον, ο Άδικος Κόσμος ήταν το φιλμ που έφυγε από την Συγγρού με τα περισσότερα χρυσά βραβεία, τέσσερα τον αριθμό, νούμερο που δεν δίνει αυτοδυναμία στην ταινία του Τσίτου, μα που υποδεικνύει πως επικράτησε ο κανόνας της μοιρασιάς. Από τρεις τιμές μέτρησαν εντέλει τόσο η Πόλη των Παιδιών του Γιώργου Γκικαπέππα, όσο και το Τανγκό των Χριστουγέννων του βετεράνου τηλεοπτικά, αλλά ούτε καν υποψήφιου στην σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη. Δύο οσκαράκια απέσπασε ο Παράδεισος και συνεχίζει το πάρτυ του, ενώ από ένα πήραν το Man At Sea, το Wasted Youth, το Fish N' Chips και το Γάλα, που μάλλον μη έχοντας χαμογελάσει σε δέκα ακόμη κατηγορίες, πρέπει να θεωρείται και ως ο απογοητευμένος (sic) της βραδιάς. Η μεγάλη έκπληξη, δίχως άλλο είναι η βράβευση της νεαρής Κίκας Γεωργίου (Η Πόλη των Παιδιών) ως η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία, εκτοπίζοντας το αδιαφιλονίκητο φαβορί Ιωάννα Τσιριγκούλη (Το Γάλα) αλλά και το νταμπλ που πέτυχε σε σκηνικά και ενδυματολογία ο εξαιρετικός Γιώργος Γεωργίου για την πολύ καλή του δουλειά στο Τανγκό.

Κατά τα άλλα η εκδήλωση είχε μερικές όμορφες εκπλήξεις να παρουσιάσει στους σε αρκετά σημεία της, θερμόαιμους προσκεκλημένους της, όπως τις παρουσίες στο πάλκο σπουδαίων προσωπικοτήτων των τεχνών μας, όχι κατ ανάγκη και μόνο της Εβδόμης, όπως η Λίνα Νικολακοπούλου, ο Νίκος Πορτοκάλογλου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, η Ζυράννα Ζατέλη, ο Παντελής Βούλγαρης. Ο πολυσυλλεκτική άποψη της Ακαδημίας στην επιλογή των hosts της, είχε και τα θετικά της, όπως τον συγκινητικό εκδότη της εφημερίδας Απογευματινή της Πόλης, Μιχάλη Βασιλειάδη και τον μάχιμο φωτογράφο Νίκο Καβουκίδη, είχε όμως και τα αρνητικά της, αφού προσκεκλημένοι από παντελώς άσχετους χώρους - όπως η κυρία από το εκτροφείο σαλιγκαριών ή ο τα λέω από μέσα μου μαραθωνοδρόμος του φινάλε - αποδείχτηκαν εκτός τόπου. Άσε που έχω την αίσθηση πως τα δύο βραβεία που παρέδωσαν οι ίδιοι οι οικοδεσπότες, μαζί με τον Χαραλαμπόπουλο δηλαδή, η αγγελική ξανθιά Φαίη Ξυλά και η εντυπωσιακής θωριάς Μαρία Ναυπλιώτου, πρέπει να είχε οριστεί άλλος να τα δώσει, απλώς δεν εμφανίστηκε ποτέ στο κατάμεστο Θέατρο.

Θα κλείσω με την πιο συγκινητική στιγμή της τρίτης Ακαδημαϊκής Απονομής Βραβείων, που περιέργως δεν ήταν εκείνη της αναφοράς στους εκλιπόντες Λουκία Ρικάκη, Ντίνο Κατσουρίδη, Μιχάλη Κακογιάννη και φυσικά Θόδωρο Αγγελόπουλο. Η κακή σκηνοθετική έμπνευση, το βίντεο αφιέρωμα σε αυτούς να είναι και εκείνο που ανοίγει την αυλαία, όταν ακόμη το κοινό ήταν παγωμένο, δεν ανέβασε το συναισθηματικό θερμόμετρο. Κάτι που πέτυχε η ιδιοκτήτρια του μισοκατεστραμμένου Αττικόν, κυρία Τσακαλάκη, παραλαμβάνοντας το ειδικό βραβείο προσφοράς στο δικό μας σινεμά, όταν με τρεμουλιαστή φωνή έδωσε την υπόσχεση πως το καμάρι της πρωτεύουσας, πολύ σύντομα θα λειτουργήσει, στεγάζοντας ξανά τα κινηματογραφικά μας ταξίδια.

Καλή Πρόοδο Academy...

Οι θριαμβευτές:

	Φιλμ	Διανομή	Wks	Αίθουσες	4ήμερο Αθήνας	Σύνολο Αθήνας	4ήμερο Ελλάδας	Σύνολο Ελλάδας
1	The Avengers	Feelgood	2	99			37.923	157.194
2	21 Jump Street	Feelgood	1	36			8.082	8.082
3	Poker Face	Village	1	59			6.452	6.452
4	Mirror Mirror	Village	4	27			4.281	89.958
5	Battleship	UIP	3	22			4.162	67.126
6	Intouchables	Filmtrade	6	21			3.981	96.661
7	The Lorax	UIP	5	45			2.625	55.554
8	The Cabin In The Woods	Feelgood	4	17			2.564	57.216
9	The Pirates! Band of Misfits	Feelgood	4	51			2.460	35.797
10	L'Exercise De L'Etat	Strada	2	5			1.531	5.740

Ένας από τους πιο αγαπημένους πρωταγωνιστές του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ο Κώστας Καρράς, έφυγε από την ζωή σε ηλικία 74 χρόνων, έχοντας δώσει με παλικαριά και αξιοπρέπεια την μάχη του με την ασθένεια την τελευταία πενταετία. Η πορεία του στην μεγάλη οθόνη, στις 38 ταινίες που κατέγραψε στο ενεργητικό του, διακρίθηκε από συνέπεια και επαγγελματισμό, καταφέρνοντας να σταθεί ισάξια δίπλα σε μεγάλα ονόματα της εγχώριας σκηνής όπως η Αλίκη, η Λαμπέτη, ο Καζάκος, η Καρέζη, ο Παπαμιχαήλ. Πρώτη του εμφάνιση στο σινεμά κι ενώ ακόμη δεν είχε αποφοιτήσει από την δραματική σχολή του Κατσέλη, το Ποια Είναι η Μαργαρίτα, εκεί που ο Δαλιανίδης διέκρινε το ταλέντο του. Μια σειρά αξιόλογων ταινιών, όπως η Δίψα για Ζωή του Καψάσκη, ο Φτωχός Αλλά Τίμιος του Λυχναρά και κυρίως η κωμωδίες Υιέ μου Υιέ μου του Γρηγορίου στο πλάι του μεγάλου Κωνσταντάρα και Η Παριζιάνα με την Βλαχοπούλου, τον κατέστησαν ως έναν από τους πλέον ελπιδοφόρους ζεν πρεμιέ της γενιάς του. Το 1970 θα ενσαρκώσει τον πλέον αξιομνημόνευτο ρόλο της καριέρας του, εκείνον του Ναζί με ελληνικές ρίζες αξιωματικού Μαξ στο μεγαλύτερο μπλοκμπάστερ της ιστορίας του ελληνικού σινεμά, την Υπολοχαγό Νατάσα του Φώσκολου. Με την Βουγιουκλάκη θα βρεθεί ξανά στα ίδια καρέ στην Κόρη του Ήλιου του Δημόπουλου, ενώ χάρη στην ευρωπαϊκή του κοψιά θα υποδυθεί τον Γερμανό ακόμη δυο φορές στους Αιχμάλωτους του Μίσους και στο Μεσόγειος Φλέγεται. Η πλέον καλλιτεχνική στιγμή της πορείας του στην μεγάλη οθόνη - που ολοκληρώθηκε το 1981 με Τα Καμάκια του Ευστρατιάδη - καταγράφεται ως η συνεργασία του με τον μεγάλο Κακογιάννη στην Ιφιγένεια, στο ρόλο του Μενέλαου. Πολυπράγμων και με κοινωνικές ευαισθησίες ο Κώστας Καρράς ασχολήθηκε με τα κοινά κι εξελέγη βουλευτής του Ελληνικού κοινοβουλίου από το 2000 μέχρι το 2007. Καλό ταξίδι...

του Bobcat Goldthwait. Με τους Joel Murray, Tara Lynne Barr, Mackenzie Brooke Smith, Melinda Page Hamilton

Ο Bob, o Kevin, o Spike και τα άλλα παιδιά...

του gaRis (@takisgaris)

Τον εαυτό μου μόνο κατηγορώ που χάσαμε την επαφή την τελευταία…25ετία. Ποιος μπορεί να φανταστεί όμως την εξέλιξη μιας αγαπημένης φιγούρας του πρώιμου MTV, stand -up comedy των 80s και υπεράνω όλων του ενσαρκωτή του θρυλικού Zed στη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή 3 και 4, επανασυστηνόμενος στα κυνικά ‘10s, με ταινία – καταπέλτη όπως το God Bless America; Άλλη μια φορά μήπως και σας τον θυμίσω: Police Academy, μακρυμάλλης απροσάρμοστος με στριγκιά βροντερή φωνή, πέρα από τα όρια της μανιοκατάθλιψης... Α γεια σου! Αυτός λοιπόν πενηντάρισε και μπορεί να έχασε εντελώς το μαλλί, κέρδισε όμως πολύ τόσο σε σεναριακή, όσο και σε σκηνοθετική άποψη. Ο κατά κόσμον Bobcat Goldthwait, μέσα στην τελευταία 5ετία, έχει διαπρέψει στα φεστιβαλικά quirky comedies, με θεματολογία που ξεκινά με rom com που πάσχει από bestiality issues (Sleeping Dogs Lie), διαπερνά τη σημερινή νεολαιίστικη αντίληψη περί διασημότητας, καυτηριάζοντας τις ανύπαρκτες σχέσεις οικογενειακής στοργής (World’s Greatest Dad, με τον Robin Williams ξεμέθυστο, στον καλύτερο ρόλο του εδώ και πολύ καιρό) και ξεσπά εδώ στο God Bless America, σε μια erga omnes δολοφονική επίθεση, θέτοντας στο στόχαστρο τα σάπια τηλεοπτικοριάλιτι είδωλα και τις ανθρωποφαγικές εκφάνσεις της σελεμπριτιάς.

Στην Ελλάδα ο παλιός Χάρρυ Κλυν και ο αμέσως κατοπινός Νικόλας Ζερβός θα μπορούσαν να έχουν γυρίσει κάτι το αντίστοιχο, ειδικότερα σε μια περίοδο που η χώρα μας δίνει άφθονο σεναριακό υλικό. Η διαφορά με τον θεότρελο Zed είναι ότι ο τυπάς έχει κατορθώσει να αποδελτιώσει ένα κάρο κακώς κείμενα της αμερικανίλας χωρίς να υποκύπτει στο χυδαία φθηνιάρικο ή έστω καννιβαλιστικό χιούμορ. Για την ιστορία, καθότι οι χαρακτήρες είναι απλά η αφορμή για μια κοινωνικολογική ανάλυση που εκθέτει την αμερικανική ασχήμια, ο Frank (Joel Murray), ένας φιλήσυχος, μοναχικός, χωρισμένος με μια κακομαθημένη 7χρονη κόρη που δεν θέλει να τον δει, μεσήλικας, χάνει τη δουλειά του εξαιτίας σεξουαλικής παρενόχλησης-από-παρεξήγηση, ενώ στο καπάκι ο γιατρός του ανακοινώνει ότι έχει μη χειρουργήσιμο όγκο στον εγκέφαλο. Οι ατέλειωτες ημικρανίες και η τηλεοπτική παράνοια που έχει εμφιλοχωρήσει παντού τον στρέφει σε ένα κυνήγι όπου επικυρηγμένοι είναι τα celebrities της πορδής, οι χειραγωγοί του όχλου και κάθε λογής διχαστικές –ρατσιστικές φατρίες.

Με απλά λόγια, μην έχοντας τίποτε να χάσει, ο Frank παίρνει το όπλο στα χέρια και απονέμει δικαιοσύνη κατά το αιματηρό δοκούν. Τα δάνεια από Dirty Harry, Taxi Driver, Bonnie & Clyde, παίρνουν και δίνουν ενώ στο τελικό (και διαφαινόμενο του μακρόθεν) λουτρό αίματος onstage του τηλεοπτικού μουσικοριάλιτι Superstarz, o μονόλογος κοιτώντας-την-κάμερα, είναι κατευθείαν εμπνευσμένος από αυτόν του Peter Finch στο Network. Η Clyde, βρίσκεται στο πρόσωπο της 16χρονης “Juno” Roxy (Tara Lynn Barr) η οποία, εντελώς ψυχοπαθής, σκοτώνει στο πλάι του Frank για να σπάσει τη μικροαστική ανία της, ενώ συνδέεται σε μια παρολίγον α λα Lolita σχέση, μεταξύ χαμένης κόρης και πλατωνικού έρωτα μαζί του. Αυτό μου φέρνει στο μυαλό πως ούτε ο Woody Allen δε φεύγει (ΔΙΚΑΙΟΤΑΤΑ) από το στόχαστρο του Goldthwait, για τα ιδιαίτερα σεξουαλικά του γούστα που τον οδήγησαν να παντρευτεί την Ασιάτισσα υιοθετημένη κόρη του. Ξεκάθαρα, τα ατέλειωτα λογίδρια του Frank, είναι η φάτσα φόρα οργή ενός Kevin Smith (Red State), η γενναία αντιπαράθεση στην ιδεολογική ασχήμια του παραστρατημένου αμερικανικού πόπολου ενός Spike Lee. Μπορεί η ταινία, στα 100 λεπτά διάρκειας να ήθελε ένα 20λεπτο τριμάρισμα, όμως αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να απολαύσουμε ακόμη περισσότερο δύο λαμπρές ερμηνείες από την πρωτοεμφανιζόμενη Barr που θα μπορούσε να έφθανε ως τα Oscars υπό (δημοσιοσχετίστικες – άρα ανύπαρκτες εδώ) προϋποθέσεις και ιδιαίτερα από τον 50άρη Joel Murray, στον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο(!).

Για πες: Ο Murray που το highlight καριέρας του ήταν ο τρίλεπτος ρόλος του αστυφύλακα στη σκηνή που πιάνει φωτιά το σπίτι του The Artist / Jean Dujardin! Θαυμαστά άμεσος, τρυφερά πονεμένος, απελπιστικά εξαγριωμένος, ίσως ο αγνότερος σήριαλ κίλλερ που έχω δει στην οθόνη εδώ και πολλά χρόνια. Αυτή η ερμηνεία είναι το στολίδι του God Bless America που έκανε το κοινό να ξεσπάσει σε χειροκροτήματα στο περυσινό TIFF, πείθοντας όσους είχαμε κλείσει τον θεότρελο Zed στο χρονοντούλαπο των 80s, ότι ο συμπαθής δημιουργός τολμά να βάλει το δάχτυλο εκεί που πονά περισσότερο: Στο υπογάστριο ενός παγκοσμιοποιημένου made in America lifestyle που κερνά ηθική χρεωκοπία τους πειθήνιους θιασώτες του, προτού βυθίσει ολόκληρους λαούς σε κρίση επιβίωσης, η οποία εντέλει είναι πρώτα απόλα κρίση ταυτότητας.

Στις δικές μας αίθουσες? Φοβάμαι ποτέ...

Μέχρι χθες ήταν οι πιο σκληροτράχηλοι μπάτσοι της πόλης. Ώσπου μια ανακάλυψη, τους μετέτρεψε στους πλέον καταζητούμενους των καρτέλ. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην πραγματικότητα, μέσω εκείνων των most shocking videos που καταγράφουν την δράση των περιπολικών δυνάμεων, ακριβώς την ίδια ρεαλιστική μέθοδο απεικόνισης ακολουθεί η περίπτωση του End Of Watch, του περιπετειώδους φιλμ που συνοδεύει πιστά την πορεία δύο συνεργατών αστυνομικών στους βρώμικους δρόμους του Ανατολικού Λος Άντζελες. Ακολουθώντας λοιπόν την λογική της καταγραφής των συμβάντων σε πρώτο πρόσωπο, η κάμερα του David Ayer, σκηνοθέτη των Harsh Times και Street Kings, αλλά και σεναριογράφου πολύ σημαντικότερων φιλμς όπως τα U-571, Training Day, SWAT, καταγράφει την γεμάτη εμπόδια διαδρομή των αρχιφυλάκων Τέιλορ και Ζαβάλα, που πλησιάζοντας στην άκρη του νήματος της τελευταίας τους αποστολής, δεν αντιλαμβάνονται πως παγιδεύονται οι ίδιοι σε ένα ριψοκίνδυνο παιχνίδι. Ανεξάρτητη η παραγωγή της Open Road, το τρέιλερ της δείχνει ιδιαίτερα ενδιαφέρον όμως, το πόσο ακριβώς, θα το διαπιστώσουμε στις 28 του Σεπτέμβρη όταν και το cop drama θα κάνει την πρεμιέρα τους στους κινηματογράφους των ΗΠΑ.

Και τα πειράματα για τον Jake Gyllenhaal συνεχίζονται στις πρωταγωνιστικές του παρουσίες, αφού ο αγαπημένος Donnie Darko δεν μοιάζει να παραμένει πιστός στις προσταγές των επιτυχημένων εμπορικών συνταγών του Prince Of Persia, του Love And Other Drugs, του Source Code, των τριών τελευταίων του ταινιών δηλαδή, που τα πήγαν αρκετά καλά στα box office. Συμπαραστάτες στην προσπάθεια του ο Michael Pena, η Anna Kendrick, ο Frank Grillo και η America Ferrera.

Στις δικές μας αίθουσες? Πολύ πιθανόν, το φθινόπωρο του 2012

Από το περασμένο καλοκαίρι στα γραφεία της Warner είχε πέσει η ιδέα της επαναφοράς στην μεγάλη οθόνη της ηρωικής μορφής του Ταρζάν, του ήρωα που ξεπήδησε από την έμπνευση του συγγραφέα Edward Rice Burroughs και έχει γράψει τις δικές του χρυσές σελίδες στο σελιλόιντ με την μορφή του αξεπέραστου Johnny Weismuller. Μόνο που αυτή την φορά, η πρόταση αναφερόταν σε μια πιο μοντέρνα κόμικ εκδοχή του θρύλου, σε φόρμα 3D motion capture, που ανάλογα με την εμπορική της επιτυχία, θα μπορούσε να εξελιχθεί και σε τριλογία. Η Γερμανικών συμφερόντων Constantin Films εντέλει δεν άφησε το πρότζεκτ να πάει χαμένο κι έτσι έχει βάλει ήδη μπροστά τον σχεδιασμό του, που θεματικά θα βασιστεί στην πρώτη από τις νουβέλες του ήρωα το Tarzan Of The Apes, σε σκηνοθεσία του (φυσικά Γερμανού) ελαφρώς δοκιμασμένου στο animation χάρη στο Konferenz De Tiere, Reinhaard Klooss. Όσο για τον ρόλο του μεγαλωμένου στην άγρια φύση της Αφρικής, γιο του πολυεκατομμυριούχου που το αεροπλάνο του προσέκρουσε στην ζούγκλα, ήδη έχει επιλεγεί ο σωματώδης Kellan Lutz, αγαπημένος της νεολαίας ελέω Twilight Saga, που η πιο πρόσφατη εμφάνιση του, ως Άρης στους Immortals δεν στέφθηκε και από πλήρη επιτυχία. Μαζί του, υποδυόμενη την αχώριστη του Τζέιν, η ξανθιά καλλονή Spencer Locke.

Σε πασαρέλα πολύ υψηλού επιπέδου εξελίσσεται η περίπτωση του σίκουελ του Ματσέτι. Αφού η παραγωγή, που εξ ολοκλήρου ελέγχει ο εμπνευστής, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Robert Rodriguez, κατάφερε να διατηρήσει τα κεκτημένα, τις κούκλες δηλαδή Jessica Alba και Michelle Rodriguez, που δεν κούνησαν μαντήλι γι αλλού, πρόσθεσε ακόμη μια ξανθιά καλλονή στο καστ του Machete Kills, προκειμένου να το κάνει ακόμη εντυπωσιακότερο. Ο λόγος για την αγγελική ξανθιά Amber Heard, που αφού έκοψε ανάσες όπου κι αν εμφανίστηκε (μέτρα, Drive Angry, The Ward, And Soon The Darkness, The Rum Diary) παίρνει την απόφαση να συμμετάσχει και στο πειραγμένο Grindhouse, σε ρόλο που της πάει απόλυτα. Όπως λένε οι πληροφορίες δηλαδή, θα υποδυθεί μια πληρωμένη δολοφόνο που φέρει το κωδικό όνομα Μις Σαν Αντόνιο, τίτλος που ταιριάζει απόλυτα στην Τεξανή θεότητα, που εδώ παίζει κι εντός έδρας μιας και τα γυρίσματα - όπως και η πλοκή - λαμβάνουν χώρα στην πατρίδα της το Όστιν. Πρόκειται για την τρίτη σημαντική προσθήκη στην ερμηνευτική ομάδα της συνέχειας με κεντρικό πρωταγωνιστή τον προδομένο εκτελεστή Machete, μετά από εκείνες - ακόμη όχι επιβεβαιωμένες - των Mel Gibson και Demian Bichir.

Η τεράστια αποδοχή από το κοινό, του περιπετειώδους The Hunger Games, επέβαλλε την άμεση κινητοποίηση της Lionsgate στο να βάλει μπροστά το σίκουελ, που βεβαίως θα βασιστεί στην επόμενη νουβέλα της φημισμένης σειράς της Suzanne Collins και θα φέρει τον τίτλο Catching Fire. Με δεδομένες της παρουσίες και στην συνέχεια της πρωταγωνιστικής τριάδας που συνθέτουν οι Jennifer Lawrence, Josh Hutcherson και Liam Hemsworth, αλλά των συν αυτώ συμμετεχόντων Kravitz, Banks, Toby Jones, Tucci, Sutherland και Harrelson, η επόμενη κίνηση ήταν η επιλογή του κατάλληλου σκηνοθέτη, που θα αντικαταστήσει τον επιτυχημένο, πλην πολυάσχολο, Gary Ross. Μετά από ώριμη σκέψη του στούντιο κι ενώ στο τραπέζι έπεσαν τα ονόματα των Cronenberg, Inarritu, Cuaron μέχρι και του Bennett Miller, εντέλει η μπίλια κάθισε στο όνομα του Francis Lawrence, που στο παλμαρέ του μέχρι τώρα έχει να επιδείξει φιλμς όπως τα Constantine, I Am Legend και Water For Elephants. Τα γυρίσματα του σίκουελ του Hunger Games, ταινίας που έχει αποφέρει παγκοσμίως στα ταμεία μέχρι ώρας περισσότερα από 600 εκατομμύρια δολάρια, ξεκινούν το ερχόμενο φθινόπωρο, με σκοπό να φτάσει στις αίθουσες στις 22 Νοεμβρίου του 2013, ημέρα που έχει οριστεί να κάνει την επίσημη πρεμιέρα του.