Movies Ltd

των Bobby Farrelly, Peter Farrelly. Με τους Sean Hayes, Will Sasso, Chris Diamantopoulos, Jane Lynch, Sofía Vergara, Jennifer Hudson, Craig Bierko, Larry David, Kate Upton

Το Τρίο...Μούντζες!

του gaRis (@takisgaris)

Βρε πως αλλάζουν οι καιροί…Οι πατριάρχες του low comedy που κατέκτησαν με το καλημέρα της καριέρας τους (Dumb & Dumber, There’s Something About Mary) κοινό και κριτική, οι περιβόητοι Farrelly Bros (Peter & Bob), πήραν την απόφαση να το γυρίσουν σε PG 13 μονοπάτια καθότι η πορεία τους διαγράφεται κατιούσα, στη σημερινή εποχή που το Midas touch, πλέον το έχει ο Judd Apatow και το ασκέρι του. Στο τελευταίο τους film, το περυσινό Hall Pass, είχα διακρίνει μια στροφή στο γλυκανάλατο, family friendly κωμικό στοιχείο, τίποτε όμως δε με είχε προετοιμάσει για μια τέτοια, σχεδόν εξοργιστική, αναπαλαίωση ενός μύθου τεσσάρων περίπου δεκαετιών, που είχε διασκεδάσει με το απερίγραπτο physical comedy και τις vaudeville ρίζες του μέχρι τους συνομίληκους (και μακράν αξεπέραστους) Marx Bros, το αμερικανικό πόπολο. Ο λόγος για το Τρίο Στούτζες.

Το ιστορικό Τρίο πρωταγωνίστησε συνολικά σε 220 (!) ταινίες, από τις οποίες οι 190 ήταν μικρού μήκους. Το διάστημα που μεσουράνησαν ήταν αυτό που ήταν ενταγμένοι στην Columbia Pictures, από τα 1934 ως τα 1957. Τα αδέλφια Moe και Curly Howard, μαζί με τον Larry Fine, υπήρξαν πολιτιστικό φαινόμενο στις σχολικές κυρίως ηλικίες, ειδικότερα με την eye poking trademark χειρονομία τους (εικονικό βγάλσιμο των ματιών με δύο δάχτυλα – όσοι πήγαμε δημοτικό στα 70s μπορούμε να σας μιλάμε αρκετά για κάτι τέτοια), στοιχείο της μυθολογίας τους που αναπλάθουν και οι Farrellys στο τέλος του φετινού τους tribute το οποίο απαρτίζεται από τρία σπονδυλωτά shorts με τίτλους : “More Orphan Than Not” “The Banana Split” και “Νο Moe Mr. Nice Guy”, όπου καταγράφονται αντίστοιχα τα πρώτα τους χρόνια σε ένα καθολικό ορφανοτροφείο και η ενηλικίωση που συνεχίζει να τους βρίσκει εκεί ως ζημιάρηδες επιστάτες ώσπου η οικονομική κρίση να απειλήσει το ίδρυμα με διακοπή λειτουργίας. Στην προσπάθειά τους να το σώσουν από τη χρεωκοπεία διπλαρώνονται από μια femme fatale που θέλει να εξοντώσει τον άνδρα της και πληρώνει τόσο-όσο γι’ αυτό. Σα να μην έφθανε αυτό, νάσου και το πανάθλιο reality του MTV Jersey Shore, όπου ο Moe συμμετέχει κάνοντάς τα όλα λίμπα (και κολύμπα).

Τι πήγε στραβά; Τόσο οι μιμήσεις των Moe (Chris Diamantopoulos, δικό μας παιδί, ελληνοκαναδός του Τορόντο) Curly (Will Sasso, o κοντινότερος φυσιογνωμικά στον αληθινό και πρόωρα χαμένο Curly, γενημένος έξω από το Vancouver αυτός) και λιγότερο του Larry (Sean Hayes) είναι καλοκουρδισμένες, πολυδουλεμένες, όσο και η ανελέητη ηχητική μπάντα που σφυροκοπά τα απανωτά gags. Μου έρχεται στο μυαλό η στιγματισμένη απόπειρα του Gus Van Sant να κάνει το Psycho remake κοπιάροντάς το σκηνή –προς-σκηνή. Το vintage tribute κάνει μπαμ, όμως η εκφορά της προσπάθειας φαντάζει παντελώς ψεύτικη, καρικατουρίστικη, αδυνατώντας να διασώσει το μύθο, περνώντας τον στο σήμερα. Τόσο η προσφάτως αδυνατισμένη (ζωντανή διαφήμιση των Weight Watchers) οσκαρούχα (Dreamgirls) Jennifer Hudson ως χαριτωμένη καλογραιά ή η από ηθοποιία…κορμάρα Sofia Vergara στον ρόλο της femme fatale απίστης συζύγου δεν προφέρουν δράμι νοστιμιάς σε αυτήν την τίγκα-στο-συντηρητικό- κονσέρβα κωμωδίας, με την κορυφαία γυναικεία ερμηνεία να έρχεται εντέλει ανέλπιστα από… τον Larry David, ως Sister Mary-Mengele (τόπιασες το υπονοούμενο).

Για πες:Το ταλαιπωρημένο project αναβίωσης των Three Stooges στη μεγάλη οθόνη πέρασε τα τελευταία 25 έτη από χίλια μύρια κύματα, καθώς οι κληρονόμοι των original Stooges διαφωνούσαν με την παραγωγή. Στα 1993 μάλιστα, μήνυσαν την Columbia Pictures, με την αιτιολογία ότι ξόδευαν χρήματα από το budget για να πληρώνουν τα κορίτσια της γνωστής μαντάμας του Hollywood, Heidi Fleiss για τις καλές υπηρεσίες τους. Αναρωτιέμαι επίσης πως θα ήταν αν γυριζόταν με το αρχικώς προοριζόμενο ερμηνευτικό σχήμα των A’ listers Sean Penn, Jim Carrey και Benicio Del Torro. Για τους έτερους δυο ουδέν γνωρίζω, πληροφορήθηκα όμως ότι ο Carrey (ο οποίος είχε πρωταγωνιστήσει στο Φαρελλικό Me Myself & Irene, που μοιράζεται τον ίδιο συν-σεναριογράφο με το παρόν) δεν ήθελε να φορέσει κοστούμι περιττών κιλών για να υποδυθεί τον Curly, ενώ από την άλλη φοβήθηκε πως θα ήταν επώδυνο στην ηλικία του να πάρει τα κιλά με φυσικό τρόπο. Φαντάζομαι πως τώρα γιορτάζει την ορθή του απόφαση («καριέρα κάνεις με τα όχι που λες») καταβροχθίζοντας ένα τεράστιο burger στο Smokey Bones Bar & Fire Grill, στην Cheektowaga, NY. Καλή χώνεψη, Jim.

Στις δικές μας αίθουσες? Μάλλον ποτέ...

Μετά από τέσσερις συνεργασίες, σε φιλμς που έχουν καταχωρηθεί με χρυσά γράμματα στην κινηματογραφική Βίβλο, όπως οι Gangs Of New York, The Departed, The Aviator και Shutter Island, κάθε ανακοίνωση καινούργιας συνύπαρξης του Martin Scorsese και του Leonardo DiCaprio στα ίδια πλατό, αποτελεί σημαντικότατη είδηση. Η πέμπτη φορά λοιπόν που ο μέγας δημιουργός και ο κορυφαίος ερμηνευτής θα ενώσουν τις δυνάμεις τους στην φιλμική μεταφορά του φημισμένου αυτοβιογραφικού μυθιστορήματος του Jordan Belfort (σε σενάριο του Terrence Winter των Sopranos και του Boardwalk Empire) The Wolf Of Wall Street. Στον φιλμ που τα γυρίσματα του αναμένεται να ξεκινήσουν τον ερχόμενο Αύγουστο, ο DiCaprio θα υποδυθεί τον Μπέλφορτ, έναν από τους κορυφαίους χρηματιστές της Νέας Υόρκης, που στα 1987 δημιούργησε έναν πραγματικό επενδυτικό κολοσσό, οικοδόμημα που κατέρρευσε επτά χρόνια αργότερα, με τον ίδιο να οδηγείται στις φυλακές κατηγορούμενος για απάτη και ξέπλυμα χρήματος. Συνεπώς με ένα τόσο δυνατό θέμα που περιπλέκει διαφθορά, παράνομο χρήμα, σεξ και πολιτική στις γραμμές του, πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως ο Marty οδηγείται σε μια ακόμη μεγάλη στιγμή, αμέσως μετά τον φετινό θρίαμβο του Hugo.

Όταν η ζωή σου αγγίζει τα όρια της φαντασίας, πως μπορείς να αντέξεις την πραγματικότητα? Τελικά αυτό το παιδί δεν λέει να καθίσει και λίγο να ξεκουραστεί και κάθε λίγο και λιγάκι, όλο και βλέπουμε το όνομα του να φιγουράρει δίπλα στο σκηνοθετικό κρέντιτ. Και μάλιστα σε φιλμάκια πλήρως διαφορετικού χαρακτήρα. Αφού λοιπόν ο Steven Soderbergh, μέσα σε ένα χρόνο παρουσίασε την αντίδραση του πλανήτη στο ενδεχόμενο της εξάπλωσης πανδημίας (Contagion) κι αφού επέμεινε να μετατρέψει μια στ' αλήθεια επαγγελματία παλαιστή σε φονικό όπλο (Haywire) επανέρχεται στρέφοντας την κάμερα του στον κόσμο του στριπτίζ, μελετώντας την καθημερινότητα ενός επαγγελματία χορευτή, που διασκεδάζει κυρίες, με όσο το δυνατόν λιγότερα ρούχα πάνω του. Ο Μάικ λοιπόν έχει φήμη, έχει χρήμα, έχει φανατικούς θαυμαστές. Τώρα όμως έφτασε η στιγμή να ζητήσει κάτι περισσότερο. Από τις λίγες στιγμές του τρέιλερ αντιλαμβάνεται ο θεατής την ταυτότητα του αναγνωρισμένου δημιουργού, αφού το στόρι δεν μοιάζει επίπεδο αλλά κινείται σε παράλληλους άξονες απεικόνισης. Σε διανομή της Warner Bros η ταινία Magic Mike θα ξεκινήσει την διαδρομή της στις αμερικάνικες αίθουσες από τις 29 του ερχόμενου Ιούνη.

Δυνατό στοιχείο του Μαγικού Μάικ, το νεανικό αντρικό ανσάμπλ που αποτελείται από φιλόδοξους ζεν πρεμιέ του σημερινού Χόλιγουντ, όπως ο Chaning Tatum, που κρατά και τον βασικό ρόλο του στόρι, ο Alex Pettyfer και ο Matt Bomer, ενώ σε ηγετική θέση ο έμπειρος Matthew McConaughey κρατά  τα ηνία του χορευτικού τιμ. Από την άλλη μεριά τους βασικούς γυναικείους χαρακτήρες μοιράζονται οι γοητευτικές Olivia Munn και Cody Horn.

Στις δικές μας αίθουσες? Πιθανόν το καλοκαίρι του 2012...

Φίλοι κι αδελφοί... Με το χειροκρότημα του κοινού, που πάντοτε έχει τον πρώτο λόγο, ζεστό ακόμη στις αποσκευές του, από τα φεστιβάλ του Τορόντο (πέρσι) και του Σάντανς (φέτος) όπου πρωτοπροβλήθηκε, έρχεται το πρώτο τρέιλερ της ανεξάρτητης dramedy Your Sister's Sister, που τόσο σκηνοθετικά όσο και σεναριακά επιμελείται η αγαπημένη του indie κοινού Lynn Shelton (Humpday). Μισοδιαλυμένος ψυχικά άντρας, από τον πρόσφατο χαμό του αγαπημένου του αδελφού, γνωρίζεται με την μοναχική αδελφή, της νύφης του και συνάπτει μαζί της ερωτική σχέση. Όταν η χήρα θα τους επισκεφτεί στην απομονωμένη καλύβα που περνούν ρομαντικά τον καιρό τους, για ένα Σαββατοκύριακο, η ήδη μπερδεμένη κατάσταση θα περιπλακεί ακόμη περισσότερο. Η παραγωγή της βρετανικής IFC Films, αναμένεται να κάνει την εμφάνιση της στους αμερικάνικους κινηματογράφους στις 15 του ερχόμενου Ιούνη και σύμφωνα με το μπαζ που έκαναν στα δημοφιλή κινηματογραφικά ραντεβού οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, πιστεύεται πως θα αποτελέσει μια μικρή εμπορική έκπληξη.

Αρχικά μάλιστα είχε ακουστεί πως τον ρόλο της ελεύθερης εκ των δύο αδελφών θα υποδυόταν η Julianne Moore, που τελικά δήλωσε κώλυμα με συνέπεια η υποτιμημένη Rosemary DeWitt (The Company Men, Rachel Getting Married) να αρπάξει την ευκαιρία και να συμπρωταγωνιστήσει στο πλάι της αγγλίδας με τον ξεχωριστό τύπο Emily Blunt και του πολυτάλαντου Mark Duplass του γνωστού δημιουργικού ντουέτου, που έχει προσφέρει τα Cyrus και Jeff Who Lives At Home.

Στις δικές μας αίθουσες? Μάλλον! Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Είχα πραγματικά μια περιέργεια για το πως θα εξελιχθεί σεναριακά, ένα φιλμ που βασίζει την θεματική του σε ένα από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια, που κάποτε παίζαμε μετά μανίας με τον συγκαθήμενο στο ίδιο θρανίο, εκείνες τις ατελείωτες ώρες της ακαταλαβίστικης Κοινωνιολογίας. Γνωρίζοντας πως στην ίντριγκα ανακατεύονται και ζωές από ξένους πλανήτες, φαντάστηκα πως από την μια οι γήινοι θα έστελναν την δική τους βόμβα σε κάποιο νταμάκι νερού, που αν βάραγε Μπλουμ, θα έπαιρνε σειρά στην επιλογή της σκακιέρας ο αντίπαλος. Αν πετύχαινε "αντιτορπιλικό" ή ακόμη καλύτερα "ναρκαλιευτικό" θα συνέχιζε μέχρι να εξολοθρεύσει ολάκερο τον στόλο του εχθρού. Ε λοιπόν γελάστηκα, αφού to Battleship, δεν χρησιμοποιεί στην πορεία του παρά ελάχιστα στοιχεία από το επιτραπέζιο της Hasbro. Για να είμαι ακριβέστερος, το Battleship δεν έχει καμία συγκεκριμένη πορεία...

Όταν οι επιστήμονες που λάμβαναν μέρος στο μυστικό πρόγραμμα Μπίκον, έστελναν σήμα χαιρετισμού στο μακρινό άστρο, που επικρατούν οι ίδιες ακριβώς περιβαλλοντικές συνθήκες με τον δικό μας, δεν είχαν στο μυαλό τους μια τέτοια απάντηση.  Κατά την διάρκεια της ετήσιας ναυτικής άσκησης RIMCAP που συμμετέχουν οι συμμαχικές δυνάμεις του Ειρηνικού Ωκεανού, κάπου στα ανοικτά της Χαβάη, πέντε άγνωστης προέλευσης ιπτάμενα αντικείμενα, θα αποκλείσουν την θαλάσσια ζώνη και θα κηρύξουν αναίτια πυρ εναντίον του αμερικάνικου στόλου, βυθίζοντας σε δευτερόλεπτα το καμάρι του, USS Τζον Πολ Τζόουνς. Είναι η ώρα για τον μοναδικό επιζώντα αξιωματικό του ναυαγίου, Άλεξ Χόπερ, να πάρει την δύσκολη κατάσταση στα χέρια του και να σώσει τον πλανήτη από την απειλή των Άλιεν.

Το ζήτημα που πέφτει στο τραπέζι είναι λοιπόν το πως θα βρεθεί η αχίλλειος πτέρνα των πάνοπλων, πανέξυπνων και καταστροφικών εξωγήινων, από τον άπειρο ανθυποπλοίαρχο, που όμως έχει θάρρος και κοψιά ημίθεου, ζητά εκδίκηση για τον χαμό του αγαπημένου του μεγαλύτερου αδελφού που χάθηκε στο πρώτο μπαμ και θέλει να γίνει ήρωας στα μάτια της κυράς του, της κατάξανθης Μις Αμέρικα, που εκτός από φυσιοθεραπεύτρια του στρατού, τυγχάνει και κόρη του ναυάρχου, που δεν τον έχει στην παραμικρή εκτίμηση. Φυσικά η λεπτομέρεια πως τρία μόλις πλάνα πριν την έκρηξη του πολέμου ο νέος Θεμιστοκλής, δεν ήταν παρά ένας μπαρόβιος, μακρυμάλλης, κουτός λωποδυτάκος, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, πρέπει να την ξεχάσεις. Τώρα προέχει η επιβίωση της ανθρωπότητας...

Εντάξει, το σενάριο από τα αδέλφια Hoeber τυγχάνει υπερβολικής αστειότητας, σε τέτοιο βαθμό που εκτιμώ πως κάποια στιγμή η Ναυμαχία θα εξελιχθεί στην πιο καλτ στιγμή του θορυβώδους εφετζίδικου σινεμά. Δανειζόμενο στοιχεία από Armaggeddon και Deep Impact, στα πλάνα καταστροφής του Χονγκ Κονγκ, το στόρι βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στην βαβούρα και τις εκρήξεις, εξελισσόμενο σε ένα κακογυρισμένο και μετριότατο Pearl Harbor. Όσο για τους ET που επιθυμούν να καταλάβουν τη Γη μας, αποτελούν ένα μιξάζ από Predator, Halo και Alice Cooper, διαθέτοντας φυσικά εκείνη την απίστευτη ικανότητα F.O.E. του Terminator και του Unisol, να ξεχωρίζουν με κόκκινο την απειλή και με πράσινο τον φίλο. Τι λες?

Για πες: Μέσα σε αυτό τον άτσαλο πανικό, δεν θα ήταν και τόσο σωστό να κριθεί αυτόνομα ο πρωταγωνιστής Taylor Kitsch, που το παλεύει όσο μπορεί, δίχως να έχει τις σημαντικές βοήθειες που πήρε, για παράδειγμα από την παραγωγή του John Carter. Όσο για τους λοιπούς, αρχίζοντας από τις κυρίες, θα περίμενε κανείς να πετάξουν και ένα δυο ρουχαλάκια παραπάνω τόσο η θεϊκή Brooklyn Decker, όσο και η ποπ σταρ Rihanna, στο ερμηνευτικό της ντεμπούτο υποδυόμενη την Michelle Rodriguez, ενώ ο λατρεμένος Liam, με δυο τρία λεπτάκια παρουσίας, κόλλησε εκείνα τα ένσημα που του έλειπαν, προκειμένου να πάρει σύνταξη αρχηγού ΓΕΕΘΑ.

A La Germania... Έχοντας αποσπάσει σημαντικές τιμές στα φεστιβάλ της Ρώμης και του Μιλάνου όπου πρωτοπροβλήθηκε το σκηνοθετικό ντεμπούτο του νεαρού Ιταλιάνου σκηνοθέτη Ruggero Dipaola, κατακτά ένα ακόμη ιδιαίτερο πρωτείο, που ο καιρός θα δείξει αν υπήρξε γούρικο ή όχι. Το Appartamento Ad Atene, φιλμ που περιγράφει τις αγωνίες μιας ελληνικής τετραμελούς οικογένειας κατά την διάρκεια της Γερμανικής κατοχής στα 1943, όταν το σπίτι της θα επιταχθεί από έναν ημιπαρανοικό αξιωματικό των Ες Ες, είναι εκείνο που ιστορικά θα ξεκινήσει την πρώτη κινηματογραφική Φέστα ιταλικών έργων στην Αθήνα. Συνεπώς από το δικό του ποδαρικό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν θα προστεθεί ένας ακόμη ετήσιος κινηματογραφικός θεσμός στο καλαντάρι της πρωτεύουσας. Έχοντας ταξιδέψει στα μεγάλα φιλμικά ραντεβού σχεδόν όλου του κόσμου, η παραγωγή της L'Occhio E La Luna, ακόμη δεν έχει ξεκινήσει να προβάλλεται στην πατρίδα της, συνεπώς δεν έχει ακόμη πάρει διανομή και στην χώρα μας, κάτι που θεωρώ δεδομένο, ελέω του θεματικού της ενδιαφέροντος, πως θα συμβεί.

Κι όχι μόνο, αφού στο αξιόλογο διεθνές καστ, συμπεριλαμβάνεται κι ένας από τους πλέον δημοφιλείς - όσο και ταλαντούχους - Έλληνες ρολίστες, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης (Απ'το Χιόνι, Βαλκανιζατέρ, Μπραζιλέρο, Η Κληρονόμος, Απ' τα Κόκαλα Βγαλμένα, Λάρισα Εμπιστευτικό) υποδυόμενος τον συγκαταβατικό πατέρα, που ανέχεται τις προσταγές του Ναζί προκειμένου να διατηρήσει την ακεραιότητα της φαμίλιας του. Τον οποίο καταπατητή ερμηνεύει ο Γερμανός (φυσικά) Richard Sammel (Inglourious Basterds) ενώ το όνομα που θα δώσει την εμπορική ώθηση στο πρότζεκτ, είναι η δημοφιλέστατη εντός των Ρωμαϊκών τειχών Laura Morante, που παίζει την Ελληνίδα, που αναμένεται να ξεσπάσει κάποια στιγμή ενάντια στον κατακτητή.

Στις δικές μας αίθουσες? Σίγουρα! Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

του Bertrand Bonello. Με τους Hafsia Herzi, Céline Sallette, Jasmine Trinca, Adele Haenel, Alice Barnole, Iliana Zabeth, Noémie Lvovsky

Απλή Αναπαράσταση

του zerVo

Σύμφωνοι κι εγώ είμαι υπέρ στο να καθίσει μια πλούσια κινηματογραφική παραγωγή γύρω από την στρογγυλή τράπεζα, προκειμένου να μελετήσει το πως θα απεικονίσει κατ απόλυτη τιμή, με ακρίβεια στην ενδυματολογία, τις κομμώσεις και τα ντεκόρ, των φημισμένων πορνείων της Πόλης του Φωτός των περασμένων αιώνων. Απλά και μόνο για να αναπαραστήσει με μεγαλύτερη ακρίβεια όμως τα τεκταινόμενα εντός των καλά ταπετσαρισμένων και κουρτιναρισμένων τεσσάρων τοίχων του πορνείου, ως μια σύγχρονη μελέτη των κοινωνικών αντιλήψεων του τότε? Όχι το πόνημα όσο άρτιο κι αν είναι τεχνικά δεν μου κάνει, αν δεν επιχειρεί έστω επιδερμικά συγκρίσεις με την τωρινή πραγματικότητα. Και στην παρούσα περίπτωση το House Of Tolerance μένει απλά εγκλωβισμένο στην παρουσίαση του ρόλου της ανήμπορης, καταπιεσμένης, κατευθυνόμενης στον μονόδρομο της κοκότας γυναίκας του χθες, εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με την (κατά κανόνα) δυναμική ταγιεράτη καριερίστα του σήμερα. Εκτός κι αν ο Γάλλος επιθυμούσε να καταδείξει αυτή την τεράστια διαφορά στον τρόπο σκέψης των παγκόσμιων κοινωνιών κι εγώ τον παρεξήγησα...

Όσο καλά κι αν πηγαίνουν οι δουλειές, το μέλλον δεν φαντάζει ευοίωνο για την διατήρηση της ύπαρξης του διαβόητου Παρισινού πορνείου L' Apollonide, μιας και οι συνήθειες στις αρχές του 1900 αλλάζουν, ενώ και τα κόστη συντήρησης της επιχείρησης ακριβαίνουν. Τα κορίτσια που συνθέτουν την ομάδα ερωτικής δράσης, όμως, παραμένουν μακριά από αυτό το δραματικό ενδεχόμενο να μείνουν - κυριολεκτικά - στο δρόμο, κάνοντας σωστά την δουλειά τους κι εξυπηρετώντας τους φραντσέζους ευγενείς, που επιθυμούν να περάσουν λίγες στιγμές ξενοιασιάς, στην αγκαλιά μιας - έστω και πληρωμένης, κοινής - γυναίκας.

Θα περίμενε κανείς μια γαλλικής σχολής δημιουργία, να ξόδευε τον περισσότερο της χρόνο προβολή των κυριών επί το έργον, με γνωστή την έφεση των τρικολόρ να δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην ερωτική απεικόνιση. Όμως όχι, ο Bonello στέκεται πιο πολύ στο πως περνά το υπόλοιπο της κουραστικής ημέρας τους, αποκλειστικά και μόνο εντός του νεοκλασικού κτιρίου, με τους μακριούς διαδρόμους και τα αμέτρητα σεπαρέ, εφόσον η δίχως συνοδεία απομάκρυνση από αυτό, θεωρείται κίνηση ανεξαρτησίας τους. Άλλωστε όλες τους, από την πιο παλιά, μέχρι την ρούκι έφηβη που μόλις προστέθηκε στο ρόστερ, κατ απαίτηση του ίδιου της του γονιού, που δεν διέκρινε άλλο τρόπο τίμιας απασχόλησης της (!) είναι δέσμιες του χρέους που οφείλουν στην στρατηγό μαντάμα. Στρατιωτική απολυτότητα, όπου όλες μαζί γευματίζουν, μαζί ξεκουράζονται, μαζί πλένονται, μαζί στολίζονται και φυσικά μαζί περνούν τις περιοδικές εξετάσεις του γυναικολόγου. Καθημερινότητα που αραιά και που σπάνε (κάπου αναμενόμενα και προβλεπτά) δράματα, που έχουν να κάνουν είτε με την εκδήλωση επιδημιών πανώλης, είτε με τις βίαιες συμπεριφορές των πελατών πάνω τους.

Για πες: Ακόμη κι αν μιλάμε για μια ταινία περιόδου, εντούτοις το στοιχείο που την διακρίνει δεν είναι το πιθανολογούμενα άριστο art direction, που αν και προσεγμένο, περιορίζεται κι αυτό στα τρία - τέσσερα δωμάτια του μπορντέλου, όπου η κάμερα κινείται. Έτσι, έστω κι αν δεν γίνεται επιμέρους αναφορά καμίας προσωπικότητας, ούτε τονισμού κάποιου χαρακτήρα ξέχωρα, εκ των ιερόδουλων, η αρμονική λειτουργία του ανσάμπλ ως μία οντότητα, ως μία ομάδα, είναι εκείνο το δεδομένο που κερδίζει στο τέλος το περισσότερο χειροκρότημα, σε μια παραγωγή που ναι μεν είχε θέληση να κάνει το κάτι παραπάνω, ελλείψει ζουμιού, παρέμεινε εντέλει σε πολύ ρηχά νερά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2012 από την Strada

της Jannicke Systad Jacobsen. Με τους Helene Bergsholm, Malin Bjørhovde, Henriette Steenstrup, Beate Støfring, Matias Myren

Pikk-Alma

του zerVo

Σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες ο μέσος ενήλικας σκέφτεται το σεξ κάθε 52 δευτερόλεπτα! Όπερ αυτομάτως σημαίνει πως το μυαλό του περιστρέφεται γύρω από τις πιθανές ερωτικές περιπτύξεις 70 φορές την ώρα και αν αυτό το σκορ το αναγάγω σε ημερήσια φόρμα, τότε φτάνουμε στο εξωπραγματικό νούμερο των 1680 φορών που η λαγνεία εισβάλλει στον νου. Απίθανο μα πραγματικό! Αλήθεια έχω και μια απορία. Πόσες φορές την ημέρα μπορεί να περνάει, αντίστοιχα, από την σκέψη μιας έφηβης παιδούλας, η πιθανότητα να ορμήσει στην αγκαλιά ενός άντρα και να παραδοθεί στις ερωτικές του διαθέσεις?

Δεκαεξάχρονο παρθένο μπουμπούκι, ονόματι Άλμα, ξεδίνει την βαριεστημάρα που βιώνει στο 90 - 100 κατοίκων, χαμένο κάπου στα βόρεια επαρχιακά Νορβηγικά φιορδ Σκοντεχάιμεν, σκεπτόμενη ολημερίς το σεξ.  Τα πρωινά, εν αγνοία της αλλοπρόσαλλης μάνας της. ξοδεύει μια περιουσία στις ροζ τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, τα μεσημέρια στο σχολείο διαρκώς καρφώνει τον μορφονιό συμμαθητή της Αρτούρ και τα βράδια η φαντασίωση κορυφώνεται, όταν τον φαντάζεται να σκαρφαλώνει στο δωμάτιο της, για να τυλιχτούν στο ερωτικό πάθος. Ώσπου ένα μοιραίο ψέμα από πλευράς του, θα καταστήσει την άμαθη έφηβη, σε περίγελο του πανέτοιμου ανά πάσα στιγμή να κουτσομπολέψει χωριού.

Μπορεί το Turn Me On, να διαθέτει έναν γλαφυρό τόνο, που γίνεται ακόμη γλαφυρότερος στο άκουσμα του περιστατικού που βίωσε στο περιθώριο του πάρτι κι ενώ ξεμοναχιάστηκε με τον γεμάτο ορμές φίλο της, η πιτσιρίκα, πίσω από όσα εξιστορεί όμως κρύβεται μια δυσάρεστη ιστορία, που υπό συνθήκες μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία. Είναι τόσο εύθραυστη η ψυχοσύνθεση του ατόμου, λίγο πριν την ενηλικίωση του, που η αντίδραση του μπορεί να είναι η πλέον απρόβλεπτη. Ειδικά όταν η μορφή του γονιού απουσιάζει από το πλάι του, έστω και σαν φιγούρα και ειδικότερα όταν το κοινωνικό περιβάλλον είναι τόσο μικρό, που οτιδήποτε και να συμβεί μαθαίνεται σε δευτερόλεπτα και σε στιγματίζει εσαεί.

Για πες: Ακολουθώντας πιστά τις προσταγές του Indie κινηματογράφου, σε βαθμό που αν οι ήρωες δεν μιλούσαν τα βαριά σκανδιναβικά να πίστευα πως παρακολουθώ ακόμη ένα ανεξάρτητο αμερικάνικο φιλμάκι, το δημιούργημα της Jannicke Jacobsen, δεν κρύβει ιδιαίτερες εκπλήξεις στην εβδομηντάλεπτη εξέλιξη του. Ίσα ίσα που συμπεριφέρεται ως ένα καλά φιλμαρισμένο παρατεταμένο μικρού μήκους, που εστιάζει σε κοινωνικά ζητήματα τα οποία καίνε την μοντέρνα νεολαία, ειδικά αν η ζωντάνια της περιορίζεται εντός των ελάχιστων εκταρίων μιας απομονωμένης περιοχής. Αποκάλυψη πάντως στο ντεμπούτο της η πραγματική κούκλα, κατάξανθη Νορβηγέζα Helene Bergsholm!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Απριλίου 2012 από την Odeon

Καθώς φαίνεται το κορίτσι, πέρα από το γεγονός πως αποτελεί μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες βρετανίδες ενζενί, τείνει να εξελιχθεί και σε μια από τις πλέον χαρισματικές πρωταγωνίστριες περιπετειών δράσης επιστημονικής φαντασίας. Ο λόγος για την Emily Blunt, την ομορφούλα με τα υπέροχα μάτια που πρωτογνωρίσαμε στο Devil Wears Prada, που αφού κατοπινά πέρασε από το πλευρό του Matt Damon στο The Adjustrment Bureau και συμμετείχε στο πλάι του Gordon-Levitt και του Bruce Willis στο Looper, είναι πανέτοιμη να συμπρωταγωνιστήσει με τον σούπερ αστέρα Tom Cruise στην φιλμική διασκευή του sci fi graphic novel του Hiroshi Sakurazaka, All You Need Is Kill. Στην παραγωγή της Warner που έχει ήδη οριστεί ως σκηνοθέτης ο ικανότατος στην απεικόνιση καταιγιστικών στιγμιοτύπων Doug Liman, το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας είναι ένας πολεμιστής, που ενώ έχει πέσει νεκρός από την φονική επίθεση του εξωγήινου όντος, επανέρχεται μυστηριωδώς στην ζωή προκειμένου να ζήσει ξανά και ξανά την τελευταία του ημέρα. Κι ενώ το μαρτύριο του θανάτου μοιάζει να μην έχει τελειωμό, στην 158η επανάληψη του τραγικού συμβάντος, η ελπιδοφόρα εμφάνιση μιας μυστηριώδους γυναίκας (Bitch Of War την αποκαλεί ο συγγραφέας) θα αλλάξει ολοσχερώς το ριζικό του μαχητή. Η Blunt φυσικά θα υποδυθεί την Σκύλα του Πολέμου, σε αυτό το πολυαναμενόμενο θρίλερ, που σύμφωνα με τις πρώτες κουβέντες στο Χόλιγουντ, θεματικά αποτελεί μια μίξη του Starship Troopers και του Groundhog Day.

Δεν μπορώ ώρες ώρες να καταλάβω την ρότα που επιθυμεί να τραβήξει στην καριέρα του ο Mel Gibson. Ok κάπου μέσα του τον τρώει το σαράκι του πρωταγωνιστή και θέλει να εμφανίζεται αραιά και που στο πανί για να κάνει το κομμάτι του, θυμίζοντας μας εκείνες τις νοσταλγικές ημέρες των Lethal Weapons. Όταν όμως έχεις υπάρξει ο σκηνοθέτης τριών εκ των πιο συγκλονιστικών φιλμικών στιγμών της τελευταίας εικοσαετίας, ε, όπως και να το κάνουμε θα πρέπει να είσαι προσεκτικότερος στις υποκριτικές του εμφανίσεις. Που τις στηρίζει κιόλας ως παραγωγός, χρηματοδοτώντας τις με το υστέρημα του...

Απελπισμένος ληστής, ευρισκόμενος μπροστά στο δίλημμα να πέσει στα χέρια των αρχών, μαζί με την λεία των δύο εκατομμυρίων δολαρίων ή να περάσει τα νότια σύνορα της χώρας, ελπίζοντας σε καλύτερη συμπεριφορά των μεξικάνων συνοριοφυλάκων, θα επιλέξει, κατόπιν βεβιασμένης σκέψης, την δεύτερη, ως λιγότερο επώδυνη λύση. Αφού κατασχεθεί η γερή μπάζα από τους βουτηγμένους στην λαμογιά ρέιντζερς, ο βετεράνος κακοποιός θα οδηγηθεί στην διαβόητη φυλακή του Ελ Πουεμπλίτο, εκεί που θα περιμένει την δίκη του, αλλά και την απόφαση για τον χρόνο ποινής που θα εκτίσει.

Εκεί είναι όμως η ιδιαιτερότητα της ιστορίας που αφηγείται ο μετά από μακρά πορεία ως ασίσταντ και για πρώτη φορά σκηνοθέτης Adrian Grunberg. Μην περιμένεις κελιά, κάγκελα, δεσμοφύλακες με γκλομπ και περιπάτους για μπάσκετ και καθαρό αέρα στο προαύλιο. Εδώ το σωφρονιστικό ίδρυμα, ακολουθώντας τις προσταγές μιας ολάκερης χώρας σε αποσύνθεση όπως το Μεξικό, είναι μια πλήρης συνοικία, όπου οι φυλακισμένοι μπορούν και διαβιώνουν έχοντας την συντροφιά της φαμίλιας τους, υπάρχουν καταστήματα με κάθε λογής παρανομίες και ο ισχυρός δεν είναι ο διοικητής, μα εκείνος που διαθέτει στην τσέπη τον παρά. Το μέρος - σύμφωνα με τα λεγόμενα της παραγωγής - υπήρξε και στην πραγματικότητα στα εδάφη των απογόνων των Αζτέκα, μέχρι που κι εκείνοι κατάλαβαν πως δεν έχει κανένα νόημα η διατήρηση του ως σωφρονιστικό ίδρυμα και μάλλον του άλλαξαν τον τίτλο. Σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον βρώμας και δυσωδίας, ο Γκρίνγκο θα επιχειρήσει να επιβιώσει, γνωρίζοντας πως ο βαρόνος του υποκόσμου που κλαίει τα λεφτά του στο Αμέρικα, τον έχει στο κατόπι, πως η μισή παραγκούπολη του την έχει στημένη, αλλά και πως ο δεκάχρονος πιτσιρικάς που έχει συμπαθήσει και τον έχει πάρει υπό την εποπτεία του - και για τα μάτια της μεχικάνας μαμάς - έχει γίνει στόχος εμπόρων ανθρώπινων οργάνων.

Για πες: Το περιμένεις λοιπόν πως ενώ η περιπέτεια κτίζεται με αξιοπρέπεια, το χαλασμένο τουβλάκι της θα έχει το όνομα Mel Gibson? Δεν το περιμένεις μα αυτή είναι η αλήθεια. Ο Αυστραλός, για κακό δικό του, που δεν έχει επιβάλλει την κατάργηση των επαναλήψεων των Φονικών Όπλων, παρότι μόλις 56 Μαΐων, μοιάζει με τουλάχιστον 70, πίσω από αυτή την καταζαρωμένη μουτσούνα, που δεν θυμίζει σε τίποτα τον μισότρελο χαιτά Μάρτιν Ριγκς, ούτε καν τον β' κατηγορίας κατοπινό Πόρτερ του Payback. Συνεπώς ακόμη κι αν το σκονισμένο τοπίο της Μεξικάνικης υπαίθρου απεικονίζεται όμορφα ως φόντο απίστευτων ιστοριών διαφθοράς, στο How I Spent My Summer Vacation (η και Get The Gringo στην αμερικάνικη του εκδοχή) ο Mel είναι εκείνος που δείχνει εντελώς αναληθοφανής σε έναν ρόλο που κάποτε έπαιζε στα δάκτυλα. Κρίμα Mel. Σταμάτα!

Πως είναι μερικές φορές, που κάποιος, προκειμένου να απεικονίσει την ιδανική γυναίκα, πηγαίνει και φτιάχνει ένα κολάζ, που τα κομμάτια του αντιστοιχούν σε φημισμένα trade marks πανέμορφων κυριών? Κοτσάρει λοιπόν τις ματάρες της Megan Fox, την γαλλική μυτούλα της Kidman, τα σουφρώδη χείλια της Jolie, τα μεμέ της Scarlett και το surround back της JLO, σε ένα άτυπο παζλ εκτιμώντας πως θα φτιάξει το απόλυτο θηλυκό, μα συνήθως το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Πως μου ήρθε αυτός ο συνειρμός τώρα? Αντιστοίχως και στο σινεμά, προκειμένου να φτιάξεις την τοπ ταινία οποιουδήποτε είδους, δεν αρκεί να πας να ξεπατικώσεις τις πιο γνωστές στιγμές από την ιστορία του genre, και να τις σερβίρεις - και καλά - ως ο υπεράνω που αποτίνει φόρο τιμής στους πρότερους σου μάστορες. Απαιτείται κάτι παραπάνω. Και αυτό το παραπάνω, αν δεν το έχεις, όσο σπρώξιμο κι αν σου δώσει το σύστημα, σύντομα τη δουλειά σου δεν θα την θυμάται κανείς. Για σένα τα λέω αυτά, αν δεν το κατάλαβες, μίστερ Overrated, που κάποτε στην θωριά ενός  ξεχασμένου θρίλερ του πανεριού, σαν το Cloverfield (σου) ολάκερη η υφήλιος νόμιζε πως αντίκριζε την απόλυτη sci-fi περιπέτεια...

Πεντάδα πιτσιρικάδων, εκμεταλλεύεται την σχόλη του Σαββατοκύριακου, προκειμένου να εκδράμει στην εξοχή και να περάσει ένα υπέροχο τριήμερο στο απομονωμένο από τον πολιτισμό, στην καρδιά του δάσους και στο πλάι της λίμνης εξοχικό. Από πολύ νωρίς τα τρία παλικάρια και οι δυο κοπέλες, θα αντιληφθούν πως κάτι μυστηριώδες κρύβεται πίσω από τους σκονισμένους τείχους της παράγκας. Αυτό που δεν γνωρίζουν είναι πως η παραμικρή τους κίνηση καταγράφεται από μια ομάδα μελετητών, που οι προθέσεις της δεν είναι και τόσο αγαθές.

Για να λέω τα σωστά, ο σεναριακός σπινθήρας όχι απλά είναι ενδιαφέροντας, αλλά τόσο γοητευτικά ελκυστικός, που μέσα σου σε κατατρώει η περιέργεια από την πρώτη στιγμή - σε βαθμό που παρακαλάς να περάσει η περίοδος των σπλατερικών φονικών - ώστε να ανακαλύψεις τι κρύβουν εκείνοι οι περίεργοι τύποι, που είναι καρφωμένοι στα απειράριθμα μόνιτορ του κέντρου ελέγχου. Από την άλλη μεριά, μόλις πέσουν οι τίτλοι έναρξης του horror, η σκηνοθεσία ξεκινά ένα παιχνίδι μαντεψιάς με τον θεατή, προκειμένου ο δεύτερος να θυμηθεί σε πιο ανατριχιαστικό φιλμάκι, αντιστοιχεί η κάθε σεκάνς. Και νάσου η Elm Street εισαγωγή, να και η Deliverance συνέχεια, όπα και η Evil Dead εξέλιξη, καταφτάνει και η Night Of The Living Dead με πινελιές από Jason, σφαγή, πριν επέλθει η εφετζίδικη και πλημμυρισμένη στο αίμα Hellraiser, σαδιστική ολοκλήρωση. Ομολογώ πως σε αυτό το σημείο από το άλμπουμ με τα αυτοκόλλητα του τρόμου της Panini, μόνο τα Alien μου έλειπαν για να το συμπληρώσω. Η επιμονή όμως του κυρίου Avenger σεναριογράφου Joss Whedon, βρήκε τον (πανέξυπνο) τρόπο να μου προσφέρει και μια πρέζα από Νοστρόμο. Όμως...

...όπως γίνεται συνήθως σε κάθε φιλμικό πόνημα, έρχεται και η ώρα να τεθούν επί τάπητος τα ερωτηματικά, που εν προκειμένοις - για να μην το πολυμπερδεύουμε, με την ανώφελη παγκοσμιοποίηση που επιχειρεί η ταινία - περιορίζονται στο ένα, μοναδικό, όσο όμως και βασικό: Για ποιον ακριβώς λόγο συμβαίνουν όλα αυτά στην φράξια των τινέιτζερ και το Σουκού του ανέμελου κεφιού, εξελίχθηκε σε Αρμαγεδδώνα? Αμ,. εκεί είναι που σε θέλω master of disaster και wannabe νέος Barker (εδώ γελάνε) Drew Goddard, να μου το αναλύσεις το ζήτημα, να μου το κοινωνικοποιήσεις με επιχειρήματα κι όχι με κουτορνιθίστικες ανοησίες περί αόρατων αδηφάγων Τιτάνων και κουραφέξαλα. Και για να μην νομίσει κανείς πως σποιλάρω, πρέπει να του πω πως όχι, Κράκεν δεν παίζει στην υπόθεση. Τουλάχιστον κάτι τέτοιο δεν υπέπεσε στην αντίληψη μου.

Για πες: Όσο για την κεντρική ιδέα που το Cabin αφήνει να διαρρεύσει, εκείνη του only the fool survives, εκεί κι αν οι ενστάσεις μου φτάνουν στα ουράνια. Εκτός κι αν κάτι τέτοιο αποτελεί διακαή ματαιοδοξία της παραγωγής, για να δείξει πως το γιάνκικο βασίλειο της Βλακείας, θα είναι εκείνο που εντέλει θα βγει ζωντανό από την αιώνια κοσμομαχία. Αρκετά όμως το ανέλυσα στα σοβαρά και δεν του πρέπει έτσι του Καλυβιού. Οπότε αρκέσου να το δεις το ταινιάκι σαν έναν πολυσυλλεκτικό κακό χαμό - μοντάζ όλων όσων (πιθανόν) έχεις παρακολουθήσει παλιότερα και άσε τις περιττές επεξηγήσεις. Μέχρι εκεί μια χαρά θα ικανοποιηθείς μου φαίνεται.

Ένας από τους κύριους λόγους - πιθανόν ο κυριότερος - της τεράστιας επιτυχίας του σινεσίριαλ του Bruckheimer, Pirates Of The Caribbean, είναι που η εξέλιξη της ιστορίας του τετράπτυχου, έως τώρα, στηρίχθηκε στην fuzzy λογική της ανατροπής. Σχεδόν τίποτα - ιδίως οι χαρακτήρες - δεν είναι αυτό που φαίνεται, κανείς δεν γνωρίζει ανά πάσα στιγμή, ποιος είναι ο καλός ή ο κακός της ίντριγκας, αυτός ο αγαθόψυχος, που θα τον πάρει αγκαζέ και θα πάνε παρέα μέχρι τέλους. Θα μου πεις από την άλλη, αγαπησιάρης πειρατής, στην αλήθεια και όχι στα εντυπωσιακά παραμύθια του Eroll Flynn υπάρχει? Ε, όχι βέβαια! Οπότε πως θα σου φαινόταν η περίπτωση να ζήσεις μια ακόμη twisty περιπέτεια με κάποιον τύπου Σπάροου στο επίκεντρο της, με την διαφορά πως δεν θα είναι νορμάλ, ανθρώπινος, μα φτιαγμένος στο χέρι από πλαστελίνη?

Όνειρο για κάθε φόβο και τρόμο των θαλασσών που σέβεται τον εαυτό του, είναι να κερδίσει το βραβείο του Πειρατή της Χρονιάς, που απονέμεται ετήσια, σε εκείνον τον παράνομο καραβοκύρη, που κάνει την μεγαλύτερη μπάζα, κουρσεύοντας τα ανυποψίαστα πλοία. Τιμητικός τίτλος που δεν αφήνει αδιάφορο τον διαβόητο Καπετάνιο Πειρατή, έναν πάλαι ποτέ φημισμένο ληστή των ωκεανών, που οι συνεχείς ληστρικές αποτυχίες του, τον έχουν καταστήσει περίγελο στα κακόφημα στέκια των σκοτεινών λιμανιών. Έστω και κόντρα στις αντιξοότητες και έχοντας το πιο αταίριαστο πλήρωμα στην διάθεση του, ο παμπόνηρος γενειοφόρος θαλασσοπόρος, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να κατατροπώσει τους μνηστήρες του τροπαίου, τον αδίστακτο Μαύρο Μπέλαμι και την φιλόδοξη Κάτλας Λιζ.

Και κάπου σε αυτό το σημείο του ποτισμένου με ρούμι και αλμύρα μύθου, εισέρχεται και η πραγματικότητα, με μια σεναριακή ιδέα που πραγματικά δίνει ρέστα. Δίχως να μπορεί να σταυρώσει ούτε δουβλόνι, από τις ξεκαρδιστικές εφορμήσεις του στις φρεγάτες των μπατίρηδων, ο απελπισμένος Captain Pirate, θα πέσει πάνω στο επιστημονικό τρικάταρτο του - άσημου ακόμη -  γενετιστή Κάρολου Δαρβίνου, που με την σειρά του θα ανακαλύψει στην κότα / παπαγάλο / ντόντο, που κουβαλά στον ώμο, ένα από τα σπανιότερα ορνιθοειδή του κόσμου. Μόνο που για να μπορέσει να εκτιμηθεί η αξία του πτηνού, θα πρέπει ο Κάπτεν μαζί με την Band Of Misfits του να μπαρκάρουν για την Λόντρα, τον απαγορευμένο τόπο - ελέω των διαταγών της Βασιλίσσης Βικτορίας - για κάθε εκτός νόμου ναυτικό.

Κι από αυτό το σημείο και μετά αρχίζει ο πανζουρλισμός, σε ένα υπερθέαμα χρωμάτων, κίνησης και προσεγμένης τρισδιάστατης αισθητικής, που δεν επικεντρώνεται απλώς στον αρχικό εντυπωσιασμό του θεατή, αλλά με την βοήθεια της πλούσιας σε χιούμορ κάθε ηλικίας θεματικής του, τον παρασύρει σε ένα υπέροχο claymation ταξίδι, σε όσα σημεία του ορίζοντα βασιλεύει το (CGI εδώ) υγρό στοιχείο. Για να λέμε δηλαδή τα πράγματα με το όνομα τους, η Aardman, η κορυφαία μπράντα στην δύσκολη, επίπονη και χρονοβόρα τεχνική του στοπ καρέ κινουμένου σχεδίου, υπό την γενική εποπτεία του μαέστρου Peter Lord, με τους Pirates ξεπέρασε τον εαυτό της. Συνεπώς δεν παίρνω και μεγάλο ρίσκο, αν προβλέψω πως δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη οσκαρική υποψηφιότητα του Chicken Run, το στούντιο έχει ήδη καπαρώσει μια θέση στις nods της αγαπημένης κατηγορίας του animation.

Για πες: Για ένα μόνο μου έμεινε η απορία, γνωρίζοντας κιόλας πως η εγχώρια διανομή κάνει σημαντικά καλή δουλειά στον τομέα της μεταγλώττισης. Το πως θα ήταν το ορίτζιναλ σάουντρακ με την επιλεγμένη μικτή των Hugh Grant, Imelda Staunton και Brendan Gleeson, να αποδίδει τις βρετανικού φλέγματος ατάκες, στην πρωτότυπη φόρμα τους. Αν και πιστεύω πως μέχρι να καταφτάσει το - βέβαιο - σίκουελ, θα έχω σηκώσει άλμπουρο πολλές φορές με την αλλοπρόσαλλη κομπανία των Πειρατών και σε κάποια από αυτές θα έχω την ευκαιρία να τους ακούσω να μιλάνε την αγγλική. Ahoy άντρες!