The Fallout Poster ΠόστερThe Fallout
της Megan Park. Με τους Jenna Ortega, Maddie Ziegler, Julie Bowen, John Ortiz, Niles Fitch, Will Ropp, Shailene Woodley.

Στα χνάρια του Ελέφαντα...
του zerVo (@moviesltd)

Μπορεί στο μυαλό των περισσότερων να είναι καρφωμένη η αφήγηση της φονικής επίθεσης των παρανοϊκών οπλισμένων τρομοκρατών στο σχολείο του Κόλουμπάιν, ελάχιστα πριν εκπνεύσει ο περασμένος αιώνας, ως η πιο αιματηρή στα χρονικά με 13 συνολικά θύματα, το τραγικό αυτό φαινόμενο, όμως, κρατά από πολύ παλιότερα, ενώ εσχάτως εμφανίζεται ακόμη πιο συχνά. Οι αριθμοί μιλούν για περισσότερες από 1300 καταγεγραμμένες περιπτώσεις στις ΗΠΑ, από το 1970 και δώθε, ενώ μόνο την περασμένη χρονιά έλαβαν χώρα 34 πυροβολισμοί σε σχολείο, με συνολικό απολογισμό 14 νεκρούς και 54 βαριά τραυματίες. Κάτι που σημαίνει πως καθημερινά οι μαθητές που προσέρχονται στις αίθουσες της χώρας των ελεύθερων και του τόπου των θαρραλέων, παίζουν λόττο, αν θα βγουν ζωντανοί στο πέρας της ημέρας από αυτές...

The Fallout Quad Poster
Ούτε η ομορφότερη ούτε η πιο δημοφιλής της τάξης της στο κολέγιο των προαστείων του Λος Άντζελες, είναι η μικρή το δέμας Βάντα, που όμως καθημερινά απολαμβάνει τα ανέμελα προνόμια της νιότης της, συντροφιά με τους λίγους και καλούς της φίλους. Κατάσταση που θα αλλάξει μονομιάς, όταν ένα πρωινό, στο σχολείο της θα εισβάλλει παρανοϊκός οπλοφόρος, που θα σκορπίσει τον θάνατο σε μισή ντουζίνα μαθητές, με εκείνη να γλυτώνει από το φονικό από σύμπτωση. Έχοντας απωλέσει γνωστούς και συμμαθητές στο συμβάν, η ψυχική κατάσταση της μικρής θα τσακιστεί στο ναδίρ, χωρίς μάλιστα κανείς από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον, να καταφέρνει να την κάνει να ορθοποδήσει.

Αναζητώντας διέξοδο από τον πανικό που θα προκαλέσουν οι αποκρουστικές θύμησες στην καρδιά της, η 16χρονη, αποτραβηγμένη από τον μέχρι χθες κύκλο της, θα καταφύγει σε επιπόλαιες και πρόσκαιρες λύσεις ευφορίας, που θα της προσφέρουν τα χάπια και το ποτό. Το πιο γερό απάγκιο πάντως θα το εντοπίσει στους δύο συνομήλικους της, που αντάμα βίωσαν τον όλεθρο: Την κατάξανθη Μία, το ομορφότερο κορίτσι του σχολείου, θυγατέρα εύπορων καλλιτεχνών, που την έχουν εγκαταλείψει ολομόναχη την βίλα, περιοδεύοντας στην Ευρώπη και τον έγχρωμο Κουίντον, που στο μακελειό έχασε εντελώς αναπάντεχα τον αγαπημένο του αδελφό.

Εφιάλτης. Που δεν λήγει ακριβώς στην στιγμή που (εκτός πλάνου) οι αστυνομικές αρχές ακινητοποιούν τον δράστη, μα αντιθέτως εκείνη την ώρα φουντώνει και φλέγεται. Το άμαθο και χαρούμενο μέχρι τα χθες κοριτσόπουλο, που σαν μοναδική του έγνοια είχε τις χαχανίστικες αναρτήσεις στο instagram, τις κοπάνες στα Στάρμπακς και τις φυσιολογικές ρήξεις με τις αντιπαθείς βεντέτες της τάξης, πλέον βρίσκεται μπροστά σε μια κόλαση, χωρίς περιθώρια διαφυγής. Αφού ούτε οι αποξενωμένοι και ζορισμένοι από τις δουλειές τους γονείς, δύνανται να την βοηθήσουν, ούτε ο καλύτερος της φίλος που έχει ταχθεί ψυχή και σώμα σαν μελλοντικός καριερίστας, στην καταπολέμηση του φαινομένου. Και καθώς φαίνεται, αυτός ο μοναχικός αγώνας δεν δίνεται μόνον από την κεντρική ηρωίδα της υπόθεσης, μα από όλους τους εφήβους γύρω της, που καλούνται να διαχειριστούν, χωρίς πείρα, γνώση και ψυχραιμία το θλιβερό γεγονός.

Το δημιουργικό ντεμπούτο της Megan Park, που έκανε πρεμιέρα στο ποιοτικότατο φεστιβάλ του SXSW, είναι το λιγότερο ενθαρρυντικό, τόσο για την σκηνοθετική, κυρίως όμως για την σεναριακή προσέγγιση που επιχειρεί σε ένα δεδομένο ζόρι, όπως αυτό το επαναστατικό που βιώνουν οι νέοι στην περίοδο της προενηλικίωσης, που φορτίζεται ακόμη περισσότερο από το δράμα, τον τρόμο και την αγωνία της ανασφαλούς μαθητικής εργασίας. Το βασικό κατόρθωμα του The Fallout είναι πως δεν εμμένει στην γενίκευση, στο μαζικό τραύμα που μπορεί να αφήσει πίσω του ένα κτύπημα της μοίρας, αλλά καρφώνεται πάνω στα εσώψυχα των βασανισμένων πρωταγωνιστών, της Βάντα κυρίως και των τριγύρω της, υπολοίπων επιζώντων της σφαγής. 

Πίσω από τον αριθμό των θανάτων, που άφησε στον απολογισμό της η επίθεση, μετράμε πλέον τα θύματα που επέζησαν της παράλογης οργής. Και που πια επαναπροσδιορίζουν το είναι τους και το κάθε μέρα τους σαν κάτι καινούργιο, μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Επιδέξια η επιλογή του στησίματος του κοριτσίστικου διδύμου από τα δυο άκρα αντίθετα της εφηβικής νοοτροπίας. Την "ότι νάναι" και αδιάφορης εμφάνισης κοντούλα σιμά στην ινφλουένσερ, μέχρι πόντου ζωγραφισμένη από μέικ απ κουκλίνα. Η έλξη τους αναμενόμενη και φυσιολογική, όχι πάντως και το ερωτικό φίνις, που μάλλον περιττό μου έμοιασε ως απόληξη.

Σε γενικές γραμμές η κοινωνιολογική μελέτη της Καναδέζας πιάνει τόπο, χωρίς να ακολουθεί στερεότυπα και δίχως να τονίζει τις ακρότητες, πλέοντας όχι και λίγες φορές στα νερά του γλαφυρού, ίσως και κωμικού. Δεν υπάρχουν κλάματα και σπαραγμοί, δεν παίζουν κηδείες παρά μόνο συλλυπητήριες κάρτες, το κόκκινο του αίματος περιορίζεται στο ελάχιστο, ενώ το ίδιο το συμβάν, αποκαλύπτεται μόνον μέσω των κροταλισμάτων του πολυβόλου. Βοηθούν σημαντικά στο ρεαλιστικό ύφος οι αξιοπρεπείς νεανικές ερμηνείες, όπως της μικροσκοπικής λατίνας Jenna Ortega και της JLaw κοψιάς Maddie Ziegler, ως το δίδυμο των όχι ίσων ταξικά θηλέων, που καλείται να αντιμετωπίσει κατάματα τον φόβο. Το άγχος και τις κρίσεις, που γέννησε το πικρό βίωμα τους. Και που μακάρι κανείς, αν και κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο, να μην ζήσει ποτέ του.

The Fallout Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Προς το παρόν προβάλλεται στον δίαυλο του HBO!
Περισσότερα... »

Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη (Azor) Poster ΠόστερΑζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη
του Andreas Fontana. Με τους Fabrizio Rongione, Stéphanie Cléau, Carmen Iriondo Juan Trench, Ignacio Vila, Pablo Torre Nilson, Elli Medeiros, Gilles Privat, Juan Pablo Gerreto, Alexandre Trocki, Yvain Julliard.


Η καρδιά του σκότους
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

The Horror... The Horror...

Ο Andreas Fontana γεννήθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας το 1982. Αφού πήρε πτυχίο Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες όπου εκπαιδεύτηκε ως βοηθός παραγωγής, ενώ το 2010 πήρε πτυχίο κινηματογράφου από το ECAL της Λωζάννης και το HEAD της Γενεύης. Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία, «Cotonov Vanished» (2009), βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Vision du Réel της Νιόν και το Festival dei Popoli της Φλωρεντίας. Η τελευταία του μικρού μήκους «Pedro M, 1981» (2015), ήταν υποψήφια στα Swiss Film Awards. To 2016 έλαβε μαζί με τη Zahra Vargas το Upcoming Lab Prize για το ντοκιμαντέρ «Nothingwood», ενώ εργάζεται επίσης ως βοηθός παραγωγής και σεναριογράφος.

Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη (Azor) Poster Πόστερ Wallpaper
Το Azor (που, να σημειώσουμε, δεν έχει καμία σχέση με... σκυλιά) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Το σενάριο της ταινίας το εμπνεύστηκε από τον παππού του, ο οποίος, μετά από καριέρα στο διπλωματικό σώμα, εργάστηκε σε ιδιωτική τράπεζα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Μόσχας, στις 25 Απριλίου του 2021. Ακολούθησε η προβολή της στο φεστιβάλ Βερολίνου τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς (στην Berlinale θα έκανε παγκόσμια πρεμιέρα αν το φεστιβάλ διεξάγονταν κανονικά, τον Φεβρουάριο, κάτι που δεν έγινε λόγω της πανδημίας του κορωναϊού), όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού (επίσης διαγωνιστικό) τμήμα «Encounters». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» τον Σεπτέμβριο του 2021, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα.

Η υπόθεση: Αργεντινή, 1980. Στην εξουσία βρίσκεται ο δικτάτορας αντιστράτηγος Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, μετά από το πραξικόπημα της 24ης Μαρτίου του 1976, που κατέλυσε τη δημοκρατία κι έριξε από την κυβέρνηση την Ιζαμπέλ Περόν. Στη χώρα, δύο χρόνια μετά το Μουντιάλ που διεξήχθη εκεί, επικρατεί άγρια καταστολή, ενώ σοβεί κι έντονη οικονομική κρίση μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Ο Ελβετός τραπεζικός Ρενέ Κις που δραστηριοποιείται στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα σημείο ζωής. 

Ο συνεταίρος του Ιβάν Ντε Βιλ, μαζί με τη σύζυγό του, Ινές, αποφασίζουν να πάνε από την Ελβετία στο Μπουένος Άιρες. Ο Ιβάν θέλει από τη μία να έρθει σε επαφή με το εγχώριο πελατολόγιο κι από την άλλη να μάθει τι συνέβη στον συνέταιρό του. Και χωρίς να το καταλάβει, θα αρχίσει να βυθίζεται σε ένα μυστήριο, που εκτυλίσσεται πίσω από τις βαριές πόρτες μεγαλοαστικών γραφείων και τους πυκνούς κήπους των νεόπλουτων ευνοούμενων του καθεστώτος...

Η άποψή μας: Έχει κάτι το εθιστικό τούτη η αταξινόμητη ταινία. Κάτι στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς. Κάτι που σε βυθίζει μέσα της, χωρίς, φαινομενικά, να δικαιολογείται κάτι τέτοιο. Γιατί, δράση δεν υπάρχει. Γιατί, χώρος για έρωτες και ρομάντζα δεν υπάρχει. Γιατί, κλάματα, ξεσπάσματα και μελοδράματα, δεν υφίστανται. Αυτό που υπάρχει είναι μια αίσθηση διαρκούς απειλής. Αυτό που υπάρχει είναι η πηχτή κινούμενη άμμος του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό που υπάρχει είναι η κατάδυση ενός ανθρώπου στα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής του και η ανάδυσή του ως μη-ανθρώπου. 

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλου μήκους ταινία σκηνοθέτης εμφανίζει μια σιγουριά που πολύ πιο πολύπειροι συνάδελφοί του δεν έχουν και θα τη ζήλευαν. Με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων πετυχαίνει πρώτα από όλα στην απόδοση της εποχής. Η χρωματική παλέτα που επιλέγει είναι χαρακτηριστική των ταινιών των eighties, με τον διευθυντή φωτογραφίας να πετυχαίνει έναν μικρό άθλο. Αλλά και τα βλέμματα, οι κουβέντες, οι γκριμάτσες αποτυπώνουν το μότο του νεοφιλελευθερισμού: φάε για να μην φαγωθείς. Όταν η άρχουσα τάξη της Αργεντινής, με την αστεία δικαιολογία του κομουνισμού ως νούμερο ένα εσωτερικού εχθρού, ξεφορτώθηκε ενοχλητικές φωνές και παρουσίες και ρήμαξε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε από δημόσιο πλούτο, τα μέλη της άρχισαν να στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου. Παρεάκια πλιατσικολογούσαν και προσπαθούσαν να διασφαλίσουν πως ο πλούτος τους θα έμενε ακέραιος. Ιδίως όταν κατάλαβαν πως η χούντα έπαψε να τους... βολεύει. 

Τι πιο απλό λοιπόν από το να στραφούν σε ιδιωτικούς τραπεζίτες. Ακούγονται κάποια στιγμή μέσα στην ταινία τα εξής λόγια: «Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι εντελώς διαφορετικές από τις εμπορικές τράπεζες. Είναι σαν να συγκρίνεις αεροπλάνο της γραμμής με ιδιωτικό τζετ». Ο Κις ήταν πολύ αγαπητός για τους πελάτες του. Που με τα λόγια τους, χτίζουν έναν μύθο. Έναν μύθο ανάλογο του συνταγματάρχη Κουρτζ. Ναι, αν αυτό δεν είναι το πρώτο και το μοναδικό κείμενο που διαβάζετε για την ταινία, θα το έχετε δει γραμμένο από τους πάντες: υπάρχει ευθεία αναλογία με το «Αποκάλυψη τώρα», την ταινία του Coppola που «γεννήθηκε» από το βιβλίο «Η καρδιά του σκότους» του Joseph Conrad. 

Πόσο μάλλον που στο τελευταίο κομμάτι, ο αστός, ευγενής και χαμηλών τόνων Ιβάν διασχίζει την ζούγκλα με κανό, ως άλλος Martin Sheen, για να πετύχει τον σκοπό του. Που δεν είναι να σκοτώσει τον Κουρτζ. Αλλά να απολέσει την όποια αθωότητα του είχε απομείνει, να περάσει τον Ρουβίκωνα και να κάνει το ντιλ της ζωής του, με αντίτιμο την ανθρωπιά του... Πιο φοβιστικός από όλους τους διεφθαρμένους, ο μεγαλοπαπάς. Πιο ανατριχιαστικά από όλα, τα εγκλήματα που γίνονται σε πάρτι με μεγαλόσχημους, πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, επίπλαστη ευγένεια και χαλαρές χειραψίες, σαν μελάτες μαλαπέρδες. Και τι ακριβώς σημαίνει «Αζόρ»; Στην κωδικοποιημένη γλώσσα των τραπεζικών σημαίνει «Πάψε. Πρόσεχε τι λες». Ο Fontana προσέχει τι λέει. Το θέμα είναι όσοι τον ακούσουν, όσοι δουν την ταινία του, να καταλάβουν...

Αζόρ: Ο Κώδικας του Τραπεζίτη (Azor) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Belfast Poster ΠόστερBelfast
του Kenneth Branagh. Με τους Caitriona Balfe, Judi Dench, Jamie Dornan, Ciarán Hinds, Jude Hill, Colin Morgan.

One day we'll return here...
του zerVo (@moviesltd)

Ετούτη κι αν είναι πόλη χιλιοτραγουδισμένη, ίσως αυτή που να παίζει σε στίχους πιο πολύ από όλες τις άλλες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Κι όχι για τίποτα λόγους ομορφάδας, όχι, παρότι και το παραθαλάσσιο της τόξο διαθέτει και μια γραφικότητα στο άπλωμα της. Αλλά, κυρίως, διότι το Μπέλφαστ υπήρξε το μόνιμο επίκεντρο των αιματηρών πολιτικο-θρησκευτικών συγκρούσεων για κοντά δύο δεκαετίες. Και κάπως έτσι την πρωτεύουσα της Norn Iron έχουν τιμήσει στις νότες τους τόσο οι ντόπιες παρτιζάνες παρέες των Stiff Little Fingers, Simple Minds και U2, όσο όμως και κάποιοι απρόσμενοι ξένοι, σαν τους disco βασιλιάδες Boney M, που είδαν το φημισμένο κομμάτι τους να λογοκρίνεται σε αγορές σαν της land of the free, ως οχτρικά προβοκατόρικο...

Belfast Quad Poster
1969, Μπέλφαστ. Ολόκληρος ο κόσμος του εννιάχρονου Μπάντι, πιάνει δεν πιάνει πέντε οικοδομικά τετράγωνα. Από την πόρτα του δίπατου σπιτιού του, στην αράδα των πανομοιότυπων αστικών μεζονετών μέχρι το σκολειό και από το σοκάκι με τα ζωγραφισμένα ποδοσφαιρικά τέρματα ίσαμε με το κοντινό μπακάλικο, που καμιά φορά με τους συνομηλίκους του, ξαφρίζουν σοκολάτες. Και ούτε καν ζητάει αυτό το σύμπαν να πλατύνει, του αρκεί που η ματιά του αραιά και που ταξιδεύει στους ουρανούς για να ανταμώσει τους ταξιδιώτες του Απόλλωνα, που μόλις πατήσαν στο Φεγγάρι. 

Δυστυχώς τόσο για εκείνον, όσο και για όλη την φιλήσυχη μέχρι πρότινος γειτονιά, η ανεμελιά δεν θα κρατήσει για πολύ, αφού οι ακραίες φασαρίες που θα ξεσηκώσουν οι νταήδες τάχαμου θρησκόληπτοι Διαμαρτυρόμενοι, ενάντια στους κατά πολύ λιγότερους σε πληθυσμό Καθολικούς, θα έχουν σαν συνέπεια την άφιξη των βαριά οπλισμένων στρατιωτών, προς επιβολή της τάξης. Το γηπεδάκι θα μικρύνει πολύ, το παιχνίδι θα περιοριστεί, μαζί τους και οι ελευθερίες όλων των υπόλοιπων πολιτών, που σιμά με τον υπαρκτό κίνδυνο να εκραγεί καμία αυτοσχέδια βόμβα δίπλα τους, θα νιώσουν τον προβληματισμό να τους ζώνει. Όπως καλή ώρα τους γονείς του μικρούλη, τον σκληρά εργαζόμενο στην άλλη άκρη της Αγγλίας Πατέρα και την όμορφη σαν κέλτικη νεράιδα Μαμά, που θα σκεφτούν σοβαρά το ενδεχόμενο της μετοίκησης τους στα ξένα, μα πιο ασφαλή εδάφη της Λόνδρας.

Σε έναν κόσμο διχασμένο και διχοτομημένο, εσαεί ιδίωμα της κάθε κοινωνίας, ειδικότερα της δυτικής, παίρνει τις πρώτες νοήμονες ανάσες του ο πιτσιρίκος, βασικός πυλώνας της υπόθεσης. Που δεν ζητάει πολλά ο φουκαράς, μόνον όλα όσα ελάχιστα, θα γύρευαν τα απανταχού συνομήλικα του αλανάκια σε οποιαδήποτε γωνιά της γης, αγνοώντας παντελώς έννοιες όπως χρέος, δάνειο, γραμμάτιο, μεροδούλι, ένσημο ή ταμείο ανεργίας. Έχει ο Θεός φροντίσει, μια ολάκερη ζωή μετά την ενηλικίωση, αφιερωμένη σε αυτές τις υποχρεώσεις. Στο βασίλειο των μπόμπιρων οι νοιάξεις είναι λιγοστές, αλλά εξίσου καίριες. Να παραμείνει το αυτοσχέδιο, με κιμωλία ζωγραφιστό, τέρμα στην θέση του για να βαρέσουμε πεναλτάκια σαν τον Αναστόπουλο, να έρθει ο εργάτης μπαμπάς από τα ξένα κάθε δεύτερο Σάββατο για να φέρει πεσκέσι το καινούργιο Ματσμπόξ, αν είναι δυνατόν να κλέψουμε και μια θωριά από το ξανθό όνειρο του πρώτου θρανίου, που κάνει την καρδούλα μας να σκιρτά, όποτε γυρίζει να μας ζητήσει το μολύβι. Με τι λίγες και τόσο απλοϊκές χαρές νιώθει την αγαλλίαση ο παιδικός νους?

Προφανές, πιότερο κι από το φως του ήλιου, είναι πως εδώ ο δημιουργός δεν κάνει κάτι περισσότερο από το να δημοσιοποιεί το άλμπουμ των φωτογραφικών του αναμνήσεων, από εκείνα τα ξέγνοιαστα χρόνια, που ξοδεύτηκαν στις ούτε καν πενήντα γιάρδες της οδού με τα πανομοιότυπα τούβλινα σπιτάκια. Ολημερίς στον κουρνιαχτό τους κλέφτες κι αστυνόμοι, με την κομματάκι μεγαλύτερη σε χρόνια Αργυρώ, καπετάνισσα και υποκινήτρια των ψιλικαντζίδικων παραβατικών συμπεριφορών, ολονυχτίς στην πίσω αυλή μαζί με τα λατρεμένα παππούδια, κουβεντολόι και υψηλή φιλοσοφία. Μπορεί αυτό το ονειρεμένο, στα μάτια του Μπάντι, περιτύλιγμα να το διαλύσουν οι συρράξεις, οι μολότοφ, οι τεθωρακισμένες αύρες, οι βαριές μπότες των φαντάρων ή οι βροντές του φανατικού ιερέα κατηχητή? Όχι δα. Η μοναδική απειλή που ενδέχεται να τσακίσει τον, ακόμη και αυτόν τον κάτω από δύσκολες συνθήκες, παράδεισο, έχει ένα και μοναδικό όνομα: Μετακόμιση. Σε τόπο αλαργινό και άγνωστο, που μάλλον εκεί δεν υπάρχουν μπάλες, ξύλινα σπαθιά και χρυσόμαλλοι άγγελοι.

Με οδηγό του την νοσταλγία και τιμόνι την διάθεση για αφήγηση μέσα από την σκοπιά της νηπιακής αφέλειας, ο Kenneth Branagh πείθει πως έχει αφήσει πίσω του το βαρύ, ακαδημαϊκό, Σεξπιρικό παρελθόν, που χαρακτήρισε τις πρώτες δεκαετίες της σκηνοθετικής του δράσης. Έχοντας πλέον δοκιμαστεί σε μπόλικα φιλμικά είδη, από την κόμικ περιπέτεια (ο δυναμικός Thor) στο disneyικό live action (η παραμυθένια Cinderella) και το αγωνιώδες whodunit (το προσεγμένο Orient Express), ο Βορειοιρλανδός, στην πιο προσωπικών εμπειριών δουλειά του, τα καταφέρνει περίφημα σε κάθε πτυχή. Και συγκινεί το βλέμμα και ταξιδεύει την ψυχή, γυρίζοντας την πίσω, πολύ πίσω, στην εποχή της αθωότητας. Ισαπόσταση κρατά στο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο του. Καλά πράττει εκτιμώ, μηδένα πιτσιρίκι / αφηγητής γνωρίζει να διακρίνει ποιοι στην παράλογη ρήξη είναι οι καλοί και ποιοι οι ανάρμοστοι, στο σταυροδρόμι αν βρεθεί, όλα τα μονοπάτια όμοια κι απαράλλαχτα του μοιάζουν...

Όπως και ασπρόμαυρα, με εκλάμψεις χρωματικές όταν στον νου εισβάλλει ο πολιτισμός, ο σινεμάς, το θέατρο, οι μελωδίες του Van Morrison, που αυτομάτως θα βολτάρουν τα πάθη σε μια άλλη διάσταση, ζωγραφιστή και μεταξένια. Υπερατού της παραγωγής, που στηρίζει το δομημένο πρωτότυπο σενάριο, η b/w κινηματογράφηση από τον Ελληνοκύπριο Haris Zambarloukos, που ποτέ της δεν δείχνει θλιμμένη, αντιθέτως ακόμη και στις δραματικότερες στιγμές, πηγάζει μια φωτεινή στον ορίζοντα αισιοδοξία. Πλαισιώνοντας έξοχα τον ευρηματικής διανομής υποκριτικό όμιλο, που ορίζουν τιτάνες βετεράνοι (υπόκλιση σε Dench και Hinds), ταλαντούχοι όσο και μοστράτοι στο έπακρο σολίστες (αέρινος ο Μίστερ Γκρέι Dornan, ονειρώδης μέσα στα εφαρμοστά κάπρι, με την μπούκλα να ζυγώνει το αγγελικό της πρόσωπο η αποκάλυψη Caitriona Balfe), αλλά και ανήλικοι ρούκις, σαν τον Jude Hill, που με υπέροχο τρόπο καθρέφτισε στην αγαθή εικόνα του, όλες εκείνες τις θύμησες της πολύ νεαρής νιότης.

Στις καρτ ποστάλ ζωής δηλαδή, που επανέρχεται αραιά και που το μυαλό, αναζητώντας δραπέτευση από την μούντα του κάθε μέρα, τα διαρκή ζόρια και τις συννεφιές, ζητώντας λίγη ανάσα, από τις μπόλικες που κράτησε στην κάβα της η παιδική ηλικία. Κι έτσι το πνεύμα ξαναγυρνά πίσω, στο Μπέλφαστ, στην Κοκκινιά, στον Κολωνό για να νιώσει την θέρμη των σαν στοιχειωμένων brick roads. Που σαν την αγκάλη τους, οπουδήποτε κι αν πέταξε, όμοια τους δεν συνάντησε.

Belfast Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Η Τραγωδία του Μάκβεθ (The Tragedy of Macbeth) Poster ΠόστερΗ Τραγωδία του Μάκβεθ
του Joel Coen. Με τους Denzel Washington, Frances McDormand, Bertie Carvel, Alex Hassell, Corey Hawkins, Harry Melling, Brendan Gleeson.


Δύσκολοι Αποχαιρετισμοί: Ο Αδερφός μου
του gaRis (@takisgaris)

Η αγαπημένη μου ταινία του μαγίστρου Cronenberg είναι το Dead Ringers (1988). Οι δίδυμοι γυναικολόγοι Elliot και Beverly (ανεπανάληπτος Jeremy Irons), μοιράζονται έναν ομφάλιο λώρο που βιαίως θα κατακερματισθεί στο βωμό της κοινής ασθενούς / ερωμένης Claire (η femme fatale Geneviève Bujold). Πριχού λοιπόν συλλαβίσω το αίσθημα που μου προκάλεσε η νιοστή μεταφορά / διασκευή (Από Όρσονα μέχρι Ρομάν) του Σεξπηρικού Μακμπέθ, άσε με λιγουλάκι να σταθώ στο κλου της ιστορίας εδωδά: Πάπαλα οι αφοί Coen. Ο διαβολάκος (νιότερος), ο Ethan, το αλατοπίπερο του νιχιλιστικού, χιλιμπιλιασμένου, εμμονικά βουτηγμένου στην πατριωτική ιδιωτεία σύμπαντος, έχει βιαίως αποκολληθεί. Ακόμη κι ο φανταστικός μοντεράς Roderick Janes αλλάζει στο The Tragedy of Macbeth σε Reginald Janes. Οπότανες, εν το κρατούμενο: Η ταινία δεν ανήκει στον κανόνα των Coen bros. Για τους αμύητους, σιγά και τι έγινε ρε φίλος. Για τσι άλλοι όμως, αυτό είναι όλη η ουσία (και ο μπακλαβάς γωνία) ναούμ.

Η Τραγωδία του Μάκβεθ (The Tragedy of Macbeth) Quad Poster
Σερσέ λα φαμ. Η τριπλο - οσκαρούχα κυρά του Joel, Frances McDormand, έπαιξε τη Lady Macbeth προ 5ετίας στο θέατρο (με τον Conleth Hill ως Macbeth, σκηνοθετημένη από τον Daniel J. Sullivan). Θυμάσαι τις προάλλες που έλεγε κάτι ακατάληπτα στο acceptance speech του Nomadland? Ατάκα από το ρόλο ήτανε γιατί τον είχε φρέσκο από τα γυρίσματα (σκάρτες 36 ημέρες) με τον αντρούλη Joel. Και φυσικά αντάμα με τον πιο φορμαρισμένο πλανητικά κινηματογραφικό ηθοποιό της τελευταίας 5ετίας και GOAT μαύρο πάνθηρα της υποκριτικής Denzel Washington ως Macbeth. 

H (όχι της αρεσκείας μου) κλασική ιστορία δολοφονικής ίντριγκας επί του Θρόνου των Σκώτων, μια πορεία επί πτωμάτων, μέχρις ότου ο ταλανισμένος βίος των συνωμοτών να κλείσει τον κύκλο του αίματος, δίνοντας τέρμα στην ακόρεστη ανασφάλεια και την επιβολή του τρόμου. Ο στρατηγός Macbeth θα μάθει από ένα τρίο μαγισσών (ανατριχιαστική η τριπλή παρουσία της Kathryn Hunter - το γένος Χατζηπατέρα) ότι μέλλεται να βασιλέψει. Θα καθαρίσει αδίστακτα τον νυν εστεμμένο Duncan (Brendan Gleeson), για να συνειδητοποιήσει γρήγορα πως η Ιστορία κύκλους κάνει κι ό,τι ανεβαίνει...κατεβαίνει. 

Ο Joel, πέρα από τη λόξα της κυράς, γουλάρει τον Bard of Avon, αποδίδει πιστά το κείμενο, κατιτίς το οποίο μπορεί να ενθουσιάσει τους φανς του Κύκνου του Stratford, όμως αυτόματα να αποθαρρύνει τους λοιπούς μη εντρυφήσαντες. Από την άλλη, το soundstage στήσιμο, το α λα Μπέργκμαν και Ντράγιερ φωτισμένο κιαροσκούρο (ο Bruno Delbonnel στήνει φωτογραφικά τα πλάνα) και ο μεστός, καβουρδιστός μαγνητισμός του Denzel είναι εχέγγυα που σε κρατούν ξύπνιο από τη θεατρίλα του εγχειρήματος, συγχωρώντας ακόμη και το ματερναλιστικό παίξιμο της McDormand. 

Ο νους ταξιδεύει στο μακρινό 1976 και τη θρυλική παράσταση του Trevor Nunn με Sir Ian McKellen και Dame Judy Dench (που κέρδισε το Lawrence Olivier Award στα 1977) από τη Royal Shakespeare Company για να βρει το ιδανικό ερμηνευτικό ζευγάρι. Δεν είναι πάντως το καστάρισμα η αχίλλειος πτέρνα του έργου. Ψάξε αλλού – και θα το βρεις. Λείπει ο Ethan. Μα θα αντιρρηθείς, δεν έλειπε ούτως ή άλλως από τα σκηνοθετικά κρέντιτς του αδελφάτου μέχρι το 2004; Δεν είναι θέμα μαρκίζας κύριος. Ζήτημα αισθητικής και κινηματογραφικής πρότασης είναι. 

Όσο κι αν ο Joel θέλει να κοιλοπονά δημιουργικά με τα κτηνώδη και το έρεβος (ποιός ήρθε;), λείπει η σκανταλιά, η ανορθογραφία, ο τσαχπίνικος μισανθρωπισμός της επιρροής του ομογάλακτου μπρο. Το The Tragedy of Macbeth έχει άριστα δημιουργικά μέσα αλλά παράγει ένα σχεδόν αδιάφορο για τους αμύητους αποτέλεσμα, κατορθώνοντας να κουράσει παρά τα μόλις καμιά κατοσταριά λεπτά της διάρκειάς του. Παραγωγή A24, τη στρημάρεις από AppleTV, θα τη δεις και στα όσκαρ, λόγω ονομάτων και ρεσιτάλ Denzel.

Η Τραγωδία του Μάκβεθ (The Tragedy of Macbeth) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!
Περισσότερα... »

Έρημη Χώρα (Dashte Khamoush / The Wasteland) Poster ΠόστερΈρημη Χώρα
του Ahmad Bahrami. Με τους Ali Bagheri, Farrokh Nemati, Touraj Alvand, Majid Farhang, Mahdie Nassaj.


Ζωή σε άσπρο μαύρο
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 50χρονος Ιρανός σκηνοθέτης. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος τμήμα «Orizzonti». Στη Βενετία η ταινία τιμήθηκε ως η καλύτερη του «Orizzonti», ενώ βραβεύτηκε και ως καλύτερη όλων των παράλληλων τμημάτων του φεστιβάλ από την FIPRESCI.

Έρημη Χώρα (Dashte Khamoush / The Wasteland) Poster Πόστερ Wallpaper
Επίσης, απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ του Χονγκ Κονγκ καθώς και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Μπογκοτά. Συνολικά, η ταινία έχει πραγματοποιήσει μια σημαντική πορεία σε εκλεκτά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου όπως στο Βαγιαδολίδ, στη Στοκχόλμη (Int’l Critics Competition), στη Σιγκαπούρη (Asian Feature Competition), στο Τόκιο (World Focus), στο Ταλίν (Current Waves), στην Πολωνία στο Φεστιβάλ New Horizons, αλλά και στη Μελβούρνη.

Η υπόθεση: Σε ένα απομακρυσμένο, παραδοσιακό εργοστάσιο παραγωγής τούβλων στην ιρανική ενδοχώρα, ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση. Ο Λοτφολά είναι 40 χρονών πια, έχει γεννηθεί εκεί, δεν έχει γνωρίσει κάτι άλλο από αυτό. Όταν ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου ανακοινώνει στους εργάτες πως σκοπεύει να το κλείσει, μιας που είναι πλέον οικονομικά μη βιώσιμο, ο Λοτφολά θα προσπαθήσει για πρώτη φορά στη ζωή του, να πάρει μια διαφορετική θέση για να προστατέψει τη γυναίκα με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος, την Σαρβάρ. Η Σαρβάρ, όμως, κρύβει ένα μυστικό.

Η άποψή μας: Πιστεύω πολύ στον συντονισμό ταινίας – θεατή. Πιστεύω πως για να μπορέσει ένας θεατής να απολαύσει μια ταινία, θα πρέπει να έχουν την ίδια ιδιοσυχνότητα. Πιστεύω πως αυτός ο συντονισμός πολλές φορές είναι πολύ πιο σημαντικός από την ποιότητα της ταινίας. Έτσι κι αλλιώς η ποιότητα είναι ένα μη μετρήσιμο μέγεθος. Και η συνδιαλλαγή σου με μια ταινία είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό, που επηρεάζεται και από διάφορους παράγοντες. 

Πχ, ο David Cronenberg είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ε, εκείνο το «Spider» (2002) μου έχει μείνει απωθημένο. Την πρώτη φορά που πήγα να το δω στο σινεμά... κοιμήθηκα. Ναι, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες αυτό. Θεώρησα πως έφταιγε η κούραση. Επειδή ήταν ταινία του Cronenberg είπα να της δώσω και δεύτερη ευκαιρία (δεν το κάνω σχεδόν ποτέ – ανένδοτος σε λέω). Και πάλι πήγα σινεμά, ξεκούραστος. Και πάλι... κοιμήθηκα! Και μια φορά που την πέτυχα στην τηλεόραση, πάλι δεν κατάφερα να την παρακολουθήσω. Ύμνοι οι πάντες για την ταινία – ο Τεό τσουκ. Δεν μπορώ λοιπόν να πω πως είναι μια ταινία που δεν μου άρεσε: αφού δεν την είδα ποτέ ολόκληρη! 

Τα ίδια έπαθα και με το... «The Tragedy of Macbeth» του Joel Coen (χα, σας την έσκασα)! Στην περίπτωση αυτή, το φιλμ μπορούσα να το παρακολουθήσω μόνο μέσω της Apple Tv (που όσο να 'ναι, σου μειώνει τις πιθανότητες απόλαυσης, που το σινεμά, η αίθουσα, σίγουρα προσφέρει). 85 φορές ως τώρα προσπαθώ να την ολοκληρώσω αλλά δεν... Τι υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, τι εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση, τι... βαρεμάρα, θε μου σχώραμε. Και φτάσαμε στο ιρανικό μας φιλμ (μουάχαχαχαχα) δια της πλαγίας οδού. Κατά μία έννοια, έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το «The Tragedy of Macbeth»: και ασπρόμαυρη είναι και τετράγωνο κάδρο έχει. Και ναι, σε ότι αφορά την αφήγηση, παραπέμπει στο «Ρασομόν» και ναι, σε ότι αφορά τον ρυθμό, παραπέμπει στο σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου και του Béla Tarr. 

Αλλά, ρε παιδί μου, ας πάρουμε την τελευταία ταινία που γύρισε ο Ούγγρος μάστερ, το «Άλογο του Τορίνο». Ασπρόμαυρη. Μονοτονία: δεν γίνεται κάτι. Ελάχιστος λόγος. Επανάληψη. Κι όμως, πρόκειται για συγκλονιστικό αριστούργημα – και για τους haters, ξυδάκι! Αυτό: συντονισμός. Με το συγκεκριμένο ιρανικό φιλμ δεν συντονίστηκα. Κι ας είχε όλα τα κουτάκια που με εμπνέουν τσεκαρισμένα. Πολιτικότατο φιλμ, ναι. Μαρξιστικό. Ποιητικότατο φιλμ, ναι. Με σπουδαίες ιδέες, τόσο αισθητικά όσο και ουσιαστικά. 

Όπως: η ανακοίνωση του κλεισίματος του εργοστασίου από το αφεντικό, που «πασάρει» την έναρξη της κάθε επιμέρους ιστορίας, ανακοίνωση που παρουσιάζεται ξανά, από την αρχή, υπό διαφορετική γωνία λήψης και με επικέντρωση κάθε φορά σε διαφορετικό εργάτη. Όπως: με το πέρας της κάθε ιστορίας, ο κάθε εργάτης – πρωταγωνιστής, ξαπλώνει, τραβάει ένα λευκό σεντόνι πάνω του και σκεπάζει όλο το κορμί του και το πρόσωπο, ωσάν νεκρός. Όπως: ο πάγος. Ο πάγος, ως σύμβολο... ζωής! Κάτι που σπάει την μονοτονία: ζέστη, ξεραϊλα, πηλός, ψήσιμο στους φούρνους. Όπως: η διαστρωμάτωση των εργατών: ο Κούρδος, οι μετανάστες, ο γεννημένος εκεί Λοτφολά. 

Μια μικρογραφία του Ιράν, σωστά; Το αφεντικό, που ψεύδεται χωρίς αιδώ και σε όλους τους εργάτες μαζί αλλά και στον καθέναν από αυτούς ξεχωριστά. Που τους χρωστάει λεφτά, που τους μοιράζει υποσχέσεις, που τους ταΐζει αυτό που θέλουν να ακούσουν, χωρίς θεατρινισμούς, με απόλυτο poker face. Έριδες μεταξύ των εργατών αντί ενωμένοι όλοι εναντίον του αφεντικού. Όπως το φινάλε: όπου η αντίδραση δεν γίνεται προς τα έξω, ως οφείλει, αλλά προς τα μέσα. Αυτοπαγίδευση. Τα τούβλα και η λάσπη είναι πασέ: ζήτω το τσιμέντο. Τα τούβλα, το μέσον για στοιχειώδη επιβίωση των σύγχρονων σκλάβων, γίνονται η φυλακή τους. Εθελούσιος εγκλεισμός. 

Πολύ ωραία όλα αυτά και ολοφάνερα, αλλά είπαμε: κανένας συντονισμός. Ταινία, που απευθύνεται σε απαιτητικούς θεατές, οι οποίο γνωρίζουν (και αναγνωρίζουν) τα ρίσκα των φεστιβαλικών ταινιών.

Έρημη Χώρα (Dashte Khamoush / The Wasteland) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την One From The Heart!
Περισσότερα... »

Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών (Nightmare Alley) Poster ΠόστερΤο Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών
του Guillermo Del Toro. Με τους Bradley Cooper, Rooney Mara, Willem Dafoe, Toni Collette, David Strathairn, Richard Jenkins, Cate Blanchett.


Τσιρκολάνοι και Τρωγλοδύτες
του gaRis (@takisgaris)

Θυμάμαι όταν πρωτόδα το Pan’s Labyrinth του Γουλιέλμου του Ταύρου, σκέφτηκα απομέσα μου πως αυτός είναι ο κολοφώνας, δε χρειάζεται άλλη φιλμική παρακαταθήκη ο εκ των τριών οσκαροστεφανωμένων αμίγκος: Κάτθανε Διαγόρα και τέλος ναούμ. Ύστερα από 2-3 αδιάφορα και εν πολλοίς ακατανόμαστα, ο ευφάνταστος τερατοπλάστης παρέδωσε το Shape of Water, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή που διέγραψε απαρέγκλιτα στον καλλιτεχνικό του βίο. Γοτθικός τρόμος χουχουλιάρης σε τρυφερή καρδιά αθώων και παραπεταμένων υπάρξεων. Ο ευτραφής διοπτροφόρος Guillermo έφκιασε ένα στιλπνό παραμύθι, μια πολιτική αλληγορία αμπαλαρισμένη σε αρχοντικά προντάξιον βάλιους και φυσικά η Ακαδημία υποκλίθηκε μονομιάς. Πάλι ψιθύρισα, παρακολουθώντας την ταινία σε ένα ακόμη φεστιβάλ του Τορόντο πως εδώ πιάσαμε ταβάνι κύριε Del Toro, περιμένοντας κρυφίως συνάμα να επαναδιαψευστώ.

Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών (Nightmare Alley) Quad Poster
Μέσα στον κόβιντα, στο μεταξύ λοκντάουνς, Παρασκευή 17 Δεκέμβρη, 2021, ολομόναχος στην απογευματινή παράστα του Nightmare Alley, στο αγαπημένο μου Cineplex στο Courtney Park. Να το απολαύσω ή να αρχίσουν να με ζώνουνε τα φίδια κατάστα. Με 8 οσκαρικά, μαρκιζάτα ονόματα η διασκευή του ομώνυμου με υπογραφή William Lindsay Gresham, αλλά ουχί ρημέικ της νουάρ ταινίας του 1947. Η νέα πλοκή από τα χεράκια της Kim Morgan, φρέσκιας κας Del Toro. 2 ½ ώρες η διάρκεια, όπου αρχινάς να ουριαίνεις μετά τη μιάμιση ώρα, κι ας κινά κάπου κειδά το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας. 

Ο Bradley Cooper (ο οποίος ανέλαβε να αντικαταστήσει το Leo Di Caprio εδώ αλλά και στο Licorice Pizza όπου κλέβει την παράσταση με ένα τρίλεπτο πέρασμα) υποδύεται τον γυρολόγο οπορτουνίστα που κατέχει το μπλα - μπλα και το σπρέχεν και το γοητιλίκι, ώστε να κυνηγήσει την τύχη του με κάτι τσιρκολάνους και τρωγλοδύτες (Rooney Mara, Willem Dafoe, Toni Collette, David Strathairn), ώσπου να πουλήσει βιογραφικό δήθεν μέντιουμ στην υψηλή κενωνία (Richard Jenkins), με συνεργό την ύπουλη γόησα ψυχολόγα Cate Blanchett, ώστε να πιάσει την καλή, να ανεβεί κατηγορία. 

Ο Μπράντλης όμως έχει παρελθόν, βίαιο κι εξαρτημένο. Πουλά τον έρωτα της Rooney για τα πλάνα μάτια της Καίτης – ποιός θα τον παρεξηγούσε άλλωστε. Όμως τα δόντια του δε φτουράνε να μασήσουν τόσο μεγάλη μπουκιά και η πτώση θα είναι μοιραία κι αναπόφευκτη. Ο Guillermo έχει κατακτήσει το να θεωρείται μια κατηγορία μόνος του. Στα δωνα τα μέρη (Τορόντο) όπου αενάως επανέρχεται, γυρίζοντας και το Nightmare Alley, τον έχουμε τιμή μας και καμάρι μας. Γνώστης του σινεμά από τους ολίγιστους. Θεωρία τε και πράξη, βάνει τον πήχη αψηλά. Διαπρέπει στο συγκεκριμένο genre που έχει μια βίντατζ αισθητική που εξέλιπεν στις φαστφουντάδικες εποχές που εγκαταβιώνουμε ναούμ. 

Και νάσου τα ντεκόρια, τα gore στιγμιότυπα, τα παχιά σκοτάδια και τα πέπλα υπερ-φυσικού. Κι ας γκώσαμε, κι ας ήπρεπε να ήτο ίσα με μια ώρα πιο μαζεμένη η αφήγηση. Πήγε στο τσίρκο και ξεχάστηκε ο auteur. Φωτογραφία, ήχος, κοστούμια, σκηνικά, ποιότητα Α’. Αλλά να, ενώ οι αυτοτελείς σκηνές λάμπουν, στο άθροισμα βγαίνουν λιποβαρείς. Κι αυτό το τελευταίο 40λεπτο αργεί πολύ, εκεί που επιτέλους το πράμα ανοίγει φτερά κι αγωνιάς για τον Cooper που πεντακάθαρα βυθίζεται στο ρόλο, με κορύφωση το τελευταίο πλάνο όπου κάνει κάτι εφάμιλλο με εκείνο του Tom Hanks στο Captain Phillips και σου κατακαίει την καρδιά. 

Το Nightmare Alley είναι στυλιστικά άρτιο μα φιλοσοφικά κενό και έρημο ωσάν την καρδιά του πρωταγωνιστή του. Ο Guillermo Del Toro παρασύρεται από τα καλλιτεχνικά του πάθη εις βάρος της αφηγηματικής οικονομίας του. Με τεχνικές κατηγορίες για βράβευση και μια ακόμη grande dame παιξιά από τη Blanchett, μόνο οι ορκισμένοι πιστοί του Del Toro θα το εκτιμήσουν ιδιαιτέρως (μόλις $10Μ οι παγκόσμιες εισπράξεις στο boxoffice) αν και αληθινά αξίζει μια θέαση κι από τους αποδέλοιπους.

Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών (Nightmare Alley) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Γάζα αγάπη μου (Gaza mon amour) Poster ΠόστερΓάζα αγάπη μου
των Arab Nasser, Tarzan Nasser. Με τους Salim Daw, Hiam Abbass, Maisa Abd Elhadi, George Iskandar, Manal Awad, Hitham Al Omari.


Αγάπη ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ό,τι κρατάει ο καθένας, βοήθειά του

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετούν τα δίδυμα αδέλφια Nasser, Παλαιστίνιοι γεννημένοι στη Γάζα. Και ναι, τον έναν, στο μικρό του όνομα, τον λένε... Ταρζάν! Η πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Dégradé» (2015), που είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα για την «Εβδομάδα της Κριτικής».

Γάζα αγάπη μου (Gaza mon amour) Poster Πόστερ Wallpaper
Η παγκόσμια πρεμιέρα της δεύτερης ταινίας τους έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ορίζοντες». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2020, όπου συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα. Και η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Ο Ίσα είναι ένας 65άρης Παλαιστίνιος ψαράς, ένα γεροντοπαλίκαρο, που ζει στη Γάζα και πάνω από όλα θέλει την ησυχία του. Μια μέρα, θα δει στην αγορά της πόλης την Σιχάμ, μια συνομήλική του (εντάξει, λίγο μικρότερη σε ηλικία) γυναίκα, χήρα, η οποία διατηρεί μαζί με την ενήλικη κόρη της ένα ραφτάδικο εκεί. Ίσως για πρώτη μα σίγουρα για τελευταία φορά στη ζωή του, ο Ίσα θα ερωτευθεί. Όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να εξομολογηθεί τα αισθήματά του στην Σιχάμ. 

Μια νύχτα που πηγαίνει για ψάρεμα, βρίσκει στα δίχτυα του ένα φαλλικό άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Μάλιστα, από λάθος... χειρισμό, του μένει του Ίσα ο φαλλός (του αγάλματος) στο χέρι! Ο Ίσα σκέφτεται να κρύψει το άγαλμα. Εκείνο, όμως, θα τον βάλει σε μπελάδες: η Χαμάς, μαθαίνοντας την ύπαρξή του, επιθυμεί να το αποκτήσει οπωσδήποτε κι επειδή ο Ίσα δεν ενδίδει σε κανενός είδους πίεση, από όπου κι αν προέρχεται, θα μπει φυλακή! Όμως, ο θεός Απόλλωνας θα τον βοηθήσει κιόλας, καθώς φαίνεται να του δίνει το απαραίτητο κουράγιο για να ζητήσει την Σιχάμ σε γάμο...

Η άποψή μας: Κουλό σενάριο, έτσι; Και να σκεφτεί κανείς πως η υπόθεση είναι εμπνευσμένη από πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 2013. Τότε, ένας νεαρός ψαράς, ο Abu Ghurab «ψάρεψε», ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα από τη θάλασσα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο. Απλά, οι δημιουργοί της ταινίας αποφάσισαν στη θέση του νεαρού ψαρά να βάλουν έναν κάθε άλλο παρά νεαρό Ίσα. 

Συμπαθέστατη, μικρό το δέμας, κομεντί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τούτη η ταινία, που δεν «παίζει» σχεδόν καθόλου με την πολιτική και την ισραηλινή κατοχή – μόνο νύξεις κάνει και στο τέλος βγάζει κι έναν κυνισμό και μια πίκρα: «πωπω, έχουμε τον δικό μας μοναδικό πύραυλο»! Τι να σου κάνει ένας πύραυλος αδελφέ; Κι άλλες αιχμές: τα μόνο τρία μίλια θάλασσας στα οποία μπορούν να ψαρέψουν οι Παλαιστίνιοι, η ατελείωτη γραφειοκρατία, η αδυναμία να συντηρήσεις μια δική σου επιχείρηση, η αναγκαστική φυγή στο εξωτερικό... 

Οι δύο σκηνοθέτες καταφέρνουν να παρουσιάσουν φέτες ζωής και να αποτυπώσουν ακριβώς το τι σημαίνει να είσαι Παλαιστίνιος και να ζεις την σήμερον ημέρα στην πολύπαθη Γάζα. Απλά, ίσως θα έπρεπε να προσέξουν λίγο περισσότερο το πού θέτουν το κέντρο βάρους της ταινίας: είναι η αισθηματική ιστορία μέσα στην γκρίζα πραγματικότητα ή είναι η γκρίζα πραγματικότητα μέσα στην οποία μπορεί να προκύψει μια αισθηματική ιστορία εκεί που δεν το περιμένεις; 

Οι πιο αστείες σκηνές είναι εκείνες με τον ανακριτή, αλλά κι εκείνες με τον Ίσα να προσπαθεί να προσεγγίσει την Σιχάμ κι όλο να της πηγαίνει ρούχα για επιδιόρθωση, αλλά κι εκείνες των προξενιών, από τη μικρότερη αδελφή του Ίσα, που προσπαθεί να τον... αποκαταστήσει. Γενικώς, η ταινία είναι χαλαρή στους ρυθμούς της – ίσως περισσότερο χαλαρή από όσο θα χρειαζόταν. Λίγο ιταλικός νεορεαλισμός εδώ, λίγος Elia Suleiman εκεί και η ταινία σε κάνει να τη βλέπεις, να περνάς καλά αλλά όχι κάτι παραπάνω. 

Η Hiam Abbass είναι πάντα ένας καλός λόγος για να δεις μια ταινία – εσείς οι σειράκηδες θα την έχετε γνωρίσει πια από την έντονη παρουσία της στο υπέροχο «Succession» (παίζει κυρίως στην πρώτη σεζόν). Εδώ, είναι σταθερά καλή. Εκείνος, όμως, που κλέβει την παράσταση είναι ο Salim Dau, ο οποίος είχε κι έναν βασικό ρόλο στο (κατά τη γνώμη μας, πιο απολαυστικό και καίριο) «Το σενάριο που άναψε φωτιές». Ως Ίσα δεν μπορείς να του αντισταθείς. Κι ας βάζει ένα κιλό άρωμα στην καθισιά του. Το φινάλε μας τονίζει για πολλοστή φορά πως «έρως ανίκατε μάχαν». Και πως στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια. Ούτε περιορισμοί 3, 10 ή χιλίων μιλίων...

Γάζα αγάπη μου (Gaza mon amour) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Για πάντα κοντά σου (Nowhere Special) Poster ΠόστερΓια πάντα κοντά σου
του Uberto Pasolini. Με τους James Norton, Daniel Lamont, Eileen O’Higgins, Valene Kane, Roisin Gallagher.


Δύσκολοι αποχαιρετισμοί...
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ο μπαμπάς θα λείψει σε ταξίδι για δουλειές

Ο Uberto Pasolini γεννήθηκε την Πρωτομαγιά του 1957 στη Ρώμη. Παρά το γεγονός ότι το επίθετό του παραπέμπει στον διάσημο συμπατριώτη του σκηνοθέτη Pier Paolo Pasolini, δεν έχει κάποια συγγενική σχέση μαζί του. Αντιθέτως, είναι ανιψιός ενός άλλου τεράστιου Ιταλού σκηνοθέτη: του Luchino Visconti. Είναι παντρεμένος με την Rachel Portman, την πρώτη γυναίκα που κέρδισε βραβείο Όσκαρ για τη σύνθεση μουσικής σε ταινία! Και είναι περισσότερο γνωστός ως ένας από τους παραγωγούς μιας από τις πιο σημαντικές βρετανικές ταινίες όλων των εποχών: του «Άντρες με τα όλα τους» (The Full Monty, 1997).!

Για πάντα κοντά σου (Nowhere Special) Poster Πόστερ Wallpaper
Το Για πάντα κοντά σου είναι μόλις η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Pasolini. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες «Machan» (2008) και «Ξεχασμένες ζωές» (Still Life, 2013), η οποία είχε διανομή στην Ελλάδα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου είχε λάβει μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήματος, επίσης διαγωνιστικό τμήμα, «Orizzonti».

Η υπόθεση: Ο Τζον είναι ένας 35χρονος άνδρας, που ζει στο Μπέλφαστ κι εργάζεται ως καθαριστής τζαμιών. Από τη στιγμή που η σύντροφός του τον εγκατέλειψε κι επέστρεψε πίσω στην πατρίδα της, τη Ρωσία, ο Τζον μεγαλώνει μόνος του τον γιο του(ς), τον Μάικλ, που είναι μόλις τεσσάρων ετών. Όταν ο Τζον διαγιγνώσκεται με μια ανίατη αρρώστια, που του αφήνει μονάχα λίγους μήνες ζωής, προσπαθεί να βρει μια καινούργια, τέλεια οικογένεια για τον Μάικλ, αποφασισμένος να τον προστατεύσει από την φριχτή πραγματικότητα, όταν ο ίδιος θα έχει πια «φύγει». 

Παρά την αρχική του σιγουριά, ο Τζον αρχίζει να έχει ολοένα και μεγαλύτερες αμφιβολίες σχετικά με το τι ψάχνει σε μια τέλεια οικογένεια. Πώς μπορεί να κρίνει ποια είναι η ιδανική οικογένεια για τον γιο του μετά από μόλις μια σύντομη συνάντηση; Ξέρει αρκετά καλά το παιδί του, ώστε να κάνει μια τέτοια επιλογή γι’ αυτόν; Καθώς ο Τζον αγωνίζεται να βρει την πιο σωστή απάντηση, φτάνει στο σημείο να εξετάσει επιλογές που αρχικά του φαινόταν εντελώς ακατάλληλες.

Η άποψή μας: «Where you headed cowboy?». «Nowhere special». «Nowhere special. I always wanted to go there». Ο παραπάνω διάλογος ακούγεται στο φινάλε της σπουδαίας ταινίας του Mel Brooks «Μπότες, σπιρούνια και καυτές σέλες» (Blazing saddles) από το πολύ πολύ μακρινό 1974! Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης, με τον πρωτότυπο τίτλο της ταινίας, επιθυμεί να κάνει μια αναφορά σε εκείνη την ξεκαρδιστική κωμωδία, αλλά έχει ενδιαφέρον αν μη τι άλλο να επιχειρήσει κανείς την αποκρυπτογράφηση του συγκεκριμένου τίτλου. Nowhere special. Είναι το... επέκεινα στο οποίο οδηγείται ο Τζον; Είναι η ζωή την οποία ζει; Είναι αυτό που επιθυμεί για τον γιο του; 

Το Nowhere Special υποδηλώνει μια ελαφρότητα στην αντιμετώπιση των πραγμάτων, η οποία η αλήθεια είναι απαραίτητη στην περίπτωση τούτης της ταινίας, μιας που το θέμα της αν μη τι άλλο είναι «βαρύ». Να γνωρίζεις ότι πεθαίνεις, να τα έχεις βρει με την ιδέα αλλά και με τον εαυτό σου, και το μόνο που πραγματικά σε νοιάζει να είναι η εξασφάλιση ενός όσο το δυνατόν καλύτερου μέλλοντος για το παιδί σου, που δεν θα έχει κανέναν πια στον κόσμο μετά την απουσία σου. Στενάχωρο θέμα, όπως και να το πιάσει κανείς. Ευτυχώς, ο δημιουργός της ταινίας φροντίζει να μην αρμέξει τους δακρυϊκούς μας αδένες. 

Επίσης, αφήνει τα σχετικά με την αρρώστια στα απολύτως απαραίτητα. Καλά καλά δεν γνωρίζουμε από τι πεθαίνει ο ήρωάς μας. Οπότε ούτε δύσκολες σκηνές σε νοσοκομεία, με γιατρούς, με κρίσεις πόνου, με όλα όσα μπορούν να κάνουν hook στους θεατές και να τους τσιγκλίσουν συναισθηματικά. Και ο βασικός πρωταγωνιστής, ο James Norton, με μια υποδειγματική, εσωτερική ερμηνεία, δεν «κραυγάζει» τον πόνο του, δεν υπερβάλλει, δεν εκβιάζει. Είναι αγχωμένος, συγχυσμένος, νευριασμένος (γι' αυτό και η σκηνή με τον μαλάκα πελάτη, που συνέχεια τον κρίνει, στον οποίο εντέλει αντιδράει, ακριβώς για να εκτονώσει μέρος της συσσωρευμένης πίεσης) αλλά αντιμετωπίζει την κατάσταση με αξιοπρέπεια και με αληθινή αγωνία για την τύχη του γιου του. Παιδί που μεγάλωσε με ανάδοχες οικογένειες και ο ίδιος, νομίζει πως θα είναι εύκολη η επιλογή της κατάλληλης οικογένειας για τον Μάικλ. 

Αμ δε. Στις πολλές επισκέψεις στις διάφορες υποψήφιες οικογένειες (οι σκηνές αυτές έχουν κάτι το τόσο αληθινό, σαν να είναι βγαλμένες από ντοκιμαντέρ) ο Τζον βλέπει παντού καλές προθέσεις (ή σχεδόν παντού – υπάρχει και η περίπτωση της νευρωτικής τύπισσας, που αναγκάζει τον σύζυγό της να ζητήσει πίσω από τον πιτσιρίκο το λούτρινο κουνελάκι, δηλαδή, ήμαρτον), κάτι που δυσκολεύει την επιλογή του. Θέλει τόσα πολλά να πει στον πιτσιρίκο, τόσα πολλά να του μάθει. Γυρνάει ψόφιος από τη δουλειά αλλά πάντα διαθέτει χρόνο και μια αγκαλιά για τον Μάικλ. Και είναι αυτά τα μικρά, τα σχεδόν μη ανιχνεύσιμα στοιχεία, όπως το πως πατάμε το φανάρι για να περάσουμε μια διάβαση, που έχουν τόσο μεγάλη σημασία. 

Εντωμεταξύ, ο πιτσιρίκος που ερμηνεύει τον Μάικλ, ο Daniel Lamont, είναι τρομερός. Τα τεράστια, εκφραστικά του μάτια, συμπυκνώνουν στο βλέμμα τους όλα όσα εκατομμύρια λέξεις αδυνατούν να εκφράσουν. Τον πόνο, την απελπισία, αλλά και την απέραντη αγάπη για τον πατέρα του. Δείτε τη σκηνή όπου ο μικρός, με έναν μαρκαδόρο, προσπαθεί να μαρκάρει στο χέρι του και να αντιγράψει το τατουάζ που έχει ο πατέρας του. Μια τόσο δα μικρή σκηνή, τόσο γεμάτη με συναίσθημα. Ναι, λοιπόν, η εργατική τάξη πάει στον παράδεισο. Και μπορεί ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου να μην είναι something special στην τελική, τις πολύ special απαντήσεις πάντως τις δίνει πάντοτε η ίδια η ζωή. 

Το σενάριο της ταινίας, να το σημειώσουμε κι αυτό, βασίζεται σε ένα άρθρο εφημερίδας, που διάβασε ο σκηνοθέτης, κι αφορούσε έναν νεαρό άνδρα, ο οποίος terminally ill που λένε στην Ιγκλετέρα, επισκέπτονταν πιθανές ανάδοχες οικογένειες για τον πιτσιρίκο υιό του.

Για πάντα κοντά σου (Nowhere Special) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 13 Ιανουαρίου 2022 από την Danaos Films!
Περισσότερα... »