Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η παρθενική φορά μου ήταν στα δέκα μου μόλις χρόνια, όταν με την αλλαγή της δεκαετίας του 80, χάρηκα στο πανί, σε πρώτη προβολή, 007. Μουνρέικερ... Τέσσερις και βάλε δεκαετίες μετά, μαζί με του λόγου μου, ωρίμασε και το πολυμορφικό παλικάρι της Βασιλικής Αντικατασκοπείας, μεταβάλλοντας κατά κάποιο τρόπο το σμόκιν, βάσει των αναγκών της εποχής, τηρώντας πάντοτε πιστά, όμως, τις φαντασμαγορικές του συνήθειες, εκείνες δηλαδή που τον μετέτρεψαν στον νούμερο ένα κινηματογραφικό θρύλο. Δεκαπέντε φορές μου έλαχε μέχρι ώρας να δω Τζειμσμποντική πρεμιέρα και πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (αχ, εκείνο το Quantum...) πάντοτε κατηφόριζα από την αίθουσα εκστασιασμένος, με κέφι πανηγυρικό. Στην τωρινή περίπτωση του No Time To Die, μου συνέβη κάτι πρωτόγνωρο κι αναπάντεχο: Από την προφανή σαστιμάρα μου, έχασα τον δρόμο για το αυτοκίνητο. Σκοτοδίνη! Τι ήταν αυτό που ζήσαμε!

Ένα καινούργιο, πανάκριβο και ευέλικτο βιολογικό υπερόπλο, έχει στα σκαριά η Βρετανική Υπηρεσία Πληροφοριών, που το κατασκευάζει κάτω από άκρα μυστικότητα στα εργαστήρια του Λονδίνου, με την κωδική ονομασία "Σχέδιο Ηρακλής". Πρόκειται για μια δημιουργημένη από φυτικά συστατικά ουσία, που με την καθοδήγηση στην συνταγή της του κατάλληλου, επιλεγμένου ανθρώπινου DNA, μπορεί να βγάλει από την μέση τον επικείμενο στόχο, χωρίς να απαιτούνται οργανωμένες ριψοκίνδυνες αποστολές. Και το κυριότερο, δίχως να υπάρχουν παράπλευρες απώλειες. Ένα προϊόν που παρόλες τις προφυλάξεις της MI6, θα πέσει στα χέρια αγνώστου ταυτότητας τρομοκρατών, ένα γεγονός που θα σημάνει ακαριαίο συναγερμό στην κεντρική της διοίκηση.

Μια κατάσταση ακραία και άκρως ρισκαδόρα για την ακεραιότητα της ανθρωπότητας, που μέχρι πρότινος θα αναλάμβανε, με συντριπτικά υπέρ του πιθανότητες να την εξομαλύνει, ο εμπειρότερος και ικανότερος όλων των πρακτόρων της Βασιλικής Αυλής, Τζέιμς Μποντ. Μόνο που πια, ο εκ των ελαχίστων agents, με ανοικτή άδεια να σκοτώνει, από πενταετίας έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση και απολαμβάνει την μοναχική σύνταξη του στις ηλιόλουστες παραλίες της Τζαμάικα. Εκεί που θα τον εντοπίσει η απεσταλμένη του αρχηγού Μάλορι, με τον αριθμό 007 στην καρτ βιζίτ της, ζητώντας του την επιστροφή στα καθήκοντα, για να λάβει απάντηση κάθετη και αδιαπραγμάτευτη: No!

Αντιθέτως όμως, η αμερικάνικη προσέγγιση, δια μέσου του συνδέσμου και καλού του φίλου, Φίλιξ Λάιτερ, θα θέλξει τον Τζέιμς να ριχτεί στην μάχη, αντιλαμβανόμενος πως κάτι πολύ πιο περίπλοκο από το προφανές κρύβεται πίσω από την αρπαγή του στοχευμένης δράσης ιού. Και το ραντεβού στην Κούβα, εκεί που θα δώσουν το παρόν, σύσσωμες οι μυστικές υπηρεσίες του πλανήτη, το παρανοϊκό πνεύμα του πανταχού υπάρχοντα, μα σιδηροδέσμιου στα βρετανικά μπουντρούμια, σατανικού Μπλόφελντ, όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη της υποχθόνιας Σπεκτρ, αλλά και ο (ακόμη) Άγνωστος Χ, που κινεί τα νήματα της μηχανορραφίας, θα είναι εκείνο που θα σημάνει την απαρχή ενός πολέμου, με απροσδιόριστες συνέπειες, για όλες τις πλευρές.

Δεν χρειάζεται και πολύ. Μόνο τέσσερα δευτερόλεπτα, όσο διαρκεί η γνώριμη εισαγωγή με το βάδισμα του Μποντ στις θαλάμες του όπλου και η στόχευση του πιστολιού, προς την πλατεία, για να κατανοήσεις πως κάτι πολύ διαφορετικό πρόκειται να συμβεί σε ετούτη, την 25η εκδοχή των περιπετειών του διασημότερου κινηματογραφικού χαρακτήρα στα χρονικά. Η φιγούρα του ήρωα αργοσβήνει σε fade out. Το εξηγείς, χωρίς να το πολυσκεφτείς. Ε, αφού είναι, ως γνωστόν η τελευταία παρουσία του Daniel Craig στον ρόλο, δεν μοιάζει με παραλογισμό μια τέτοια συμβολική πράξη. Άσε που από τα προηγούμενα επεισόδια, είχαμε μισοκαταλάβει πως την κάπα του την κρέμασε και κάπου στην υφήλιο θα βολτάρει ο γοητευτικός παππούς, με διαφορετικό γκομενάκι ανά βραδιά. Που να ήξερες φουκαρά μου τι σε καρτερεί!

Το θεσμοθετημένο από πάντα, ίντρο, δε, μοιάζει με μια ταινία μικρού μήκους από μόνο του, αφού το σενάριο του, μπορεί και να γεμίζει έναν τόμο, αντί για τις ελάχιστες σελίδες των (πολύ) παλιών καιρών, των βαβουρίσιων και εκρηκτικών Goldeneye ή A View To A Kill. Διπλό το ταξίδεμα, κρύο - ζεστό, σαν σκωτσέζικο ντουζ ένα πράγμα. Με τοποθέτηση χρονική, μια πενταετία πριν την πρότερη σύνοψη. Αρχικά στις παγωμένες εκτάσεις της Σκανδιναβίας, για να συστηθούμε με ένα άγνωστο, προς ώρας, γαλλόφωνο κοριτσάκι, στην απόπειρα του να αποδράσει από τα νύχια ενός μασκοφόρου, πάνοπλου φονιά. Και κατόπιν στις πύρινες από τον καυτό ήλιο, ακτές του απομονωμένου και ιδιόμορφου Ιταλιάνικου Νότου, εκεί που ο Μποντ, παλεύει να ξεπεράσει την απώλεια της λατρεμένης του Βέσπερ Λυντ, έχοντας πέσει στην συνεσταλμένα παθιασμένη αγκαλιά της πανέμορφης ψυχολόγου, Μαντλέν Σουάν (Lea, tout l'argent). 

Γαλλικά ομίλει κι η νέα ερωμένη. Να την συσχετίσουμε με τα πρότερα? Βαστάς κάλαθο μικρό στις προβλέψεις, όμως, αφού τίποτα δεν παίζει σιγουράκι κι αυτό είναι πασιφανές από τον θολό τυφώνα της ανασφάλειας που έχει τυλίξει το εκράν. Κι εκεί σκάζει ο χωρισμός! Όχι συνήθης για τον 007, που σπάνια τον νιώθεις να τον πειράζει το χάλασμα μιας σχέσης. Είκοσι λεπτά, χωρίς ανάσα, που εκκίνησαν με την φωνή της Dalida στο πλατώ και έληξαν με το πνεύμα του Pasolini, να σκεπάζει την πετρώδη ερημιά στα γκρεμιλίκια της Απουλίας. Μποντ βλέπουμε ε? Είναι βέβαιο?

Η πραγματικότητα είναι πως το υπογεγραμμένο από έναν τεράστιο σκηνοθέτη, σαν τον Sam Mendes, ντουετάκι των Spectre και Skyfall, ανέβασε τρομακτικά το καλλιτεχνικό επίπεδο της (θυγατέρας) Brocolli παραγωγής, σε σημείο που θα έμοιαζε με απόταξη αυτής της μεταστροφής, κάτι το λιγότερο ποιοτικό και εμπνευσμένο. Και ευρηματικό συνάμα. Στο διάβα των τεσσάρων περασμένων σινέ ωρών της ύπαρξης του, ο Τζέιμς, ξεκίνησε να παίρνει μια μορφή πιο απτή, πιο ανθρώπινη, άρα και πιο ευάλωτη ή θνητή. Βιώνοντας χασίματα προσώπων που στιγμάτισαν την πορεία του, έχει ήδη αντιληφθεί πως το πράγμα δεν είναι παίξε γέλασε όπως μια φορά κι έναν καιρό, που την σκαπούλαρε σαν σε παραμύθι της Χαλιμάς. Και το σημαντικότερο? Αν για την πάρτη του δεν δίνει δεκάρα τσακιστή, έχοντας βιώσει τα πάντα, δεν συμβαίνει το ίδιο για όσους τον περιβάλλουν. Συνεπώς με το συναίσθημα της αληθινής (και όχι πια, γκομενικής ή υποτυπώδους συντροφικής) αγάπης να τσαφάρει μέσα στο σιτεμένο του νου, ο Μποντ είναι κάποιος άλλος. Φονικό όπλο και προστάτης του παγκόσμιου καλού, σίγουρα και αδιαπραγμάτευτα, αλλά πλέον και φύλακας άγγελος προσώπων που επ ουδενί διανοείται να χάσει. Άρα τι? Ποια είναι η βασικότερη πράξη καθήκοντος, που καθορίζει το υπόλοιπο της υπόστασης, ενός υπεύθυνου και ουχί παρτάκια μεσήλικα? Θυσία αποκαλείται...

Υπό άλλες, παλαιότερες και εκτός δράσης του COVID εποχές, που ο καθείς θα έμοιαζε αδαής και ξένος στην έννοια του σχηματισμού μιας τεχνητής λοίμωξης, ο θεατής ενδεχόμενα να χανόταν κομματάκι στην μέθοδο της δημιουργίας του virus υπερόπλου, θεμελιώδους συστατικού της δομής του φιλμ, που έχει πέσει σε λάθος χέρια. Πως τα φέρνει καμιά φορά η Θεά τύχη όμως? Το κοινό, επιστημονικά καταρτισμένο πια, σε πανδημικές έννοιες, δεν χάνει ούτε μισό πόντο από όσα (μπερδεμένα άλλοτε) διαλαλεί το σκριπτ και μπαίνει μονομιάς στο τρικ της ύπαρξης του αόρατου φονιά. Εκεί ακριβώς δίνεται και η εξήγηση της επιμονής της Metro να καθυστερήσει ακόμη και σιμά δυο χρόνια, την έξοδο του έργου στις αίθουσες. Ούτε η Disney, ούτε η Marvel, ούτε τα super heroes της DC τα κατάφεραν, χωρίς να ματώσουν στις πλατφόρμες. Ο Μποντ επέμεινε όμως και παρέμεινε ζωντανός και όρθιος, όσο κι αν μας τρύγησε τα σωθικά η αργοπορία του.

Και όλους όσους εμάς, φανς του ή όχι, υποστηρικτές των τίγκα στην αδρεναλίνη και την απόλυτη ακρότητα adventures ή πολέμιους των υπερβολικών, μιλιταριστικών του καταβολών, φρόντισε να μας κολλήσει στο κάθισμα, με την απλότητα του χαρακτήρα που ξεδίπλωσε στην μεγάλη οθόνη. Αποξαρχής το αντίο σε έναν ακόμη περφόρμερ, τον έκτο στην χρονική πορεία του υπερκατασκόπου, μοιάζει με μια είδηση στενόχωρη. Κανέναν από όλους τους, που άφησαν στίγμα ανεξίτηλο έκαστος, δεν αποχωριστήκαμε χωρίς μικρή ή μεγάλη οδύνη. Πάντοτε όμως, με το κλείσιμο του 007 ματιού, αυτή η μετάβαση χαρακτηριζόταν από μια ομαλότητα, από μια κυματιστή, ταξιδιάρα συγκατάβαση κι από μια υπόσχεση βελτίωσης της αυριανής του μόστρας. Τώρα? Τι?

Η ασπρόμαυρη σινιέ φορεσιά με το λαμπερό παπιγιόν στην κορυφή, η άλλη μπέρτα του Σούπερμαν, που έδιωχνε μέχρι τα χθες πέρα σφαίρες, χειροβομβίδες, όλμους, τανκς, F-16 και διαστημόπλοια, γεμάτη ναφθαλίνες στις τσέπες, για να μην την τσακίσει ο σκώρος, έχει τοποθετηθεί ατσαλάκωτη στην ντουλάπα και αναμένει. Άστην να υπάρχει, κάποτε θα χρειαστεί. Προς το παρόν είναι η ώρα του απλού τυπάκου, του λαουτζίκου, που ενδεχόμενα κάποια βολά, θα γενεί ο υπέρ ήρωας, ο σούπερ πράκτορας, ο  licence to kill υπερασπιστής της ακεραιότητας του δικού του μικρόκοσμου. Και σε αυτή την φορεσιά χωράει πια ο Μποντ, παίρνοντας σε μαζί του και από το χέρι, εσένα τον άσημο βιοπαλαιστή, να ταξιδέψετε από την πλατεία μέσα στα βάθη του σινεμασκόπ. Τέτοια ταύτιση, τέτοια ρεαλιστική ζωντάνια του είναι σου, στον φιλμικό καθρέφτη, δεν νομίζω πως θα την φανταζόσουν ποτέ. Ούτε εγώ. Γι αυτό και δεν έβρισκα τ' αμάξι στο φινάλε...

Το No Time To Die ξεπερνά κάθε όριο του τι να προσμένεις από το νέο τεύχος του εξήντα χρόνων ζωής κινηματογραφικού σίριαλ, όπου έχεις παρακολουθήσει, νομίζεις, τα πάντα. Μάχες, σκοτωμούς, προδοσίες, μονόφθαλμους, σαγωνιάρηδες, εκκεντρικούς, παρανοϊκούς οχτρούς, παρελάσεις από ντουζίνες μις Υφήλιος, wanabe Bondgirls, γυαλάκηδες Κιου, κουνημένα Μαρτίνι, Σίρλι Μπάσει και κόρους από αφηγηματική αμετροέπεια. Εδώ, σχεδόν, ξέχνα τα, λησμόνα τα. Χωρίς να σε νοιάζει καν, αν παίζουν για όχι, κάπου κρυμμένα ή εμφανή, σε όλο αυτό το τρίωρο επικό καθήλωμα. Αφού ετούτη την φορά, ο ιδιοφυής πρότυπος και υποδειγματικά αέρινος τυπάς, δεν ήρθε έτσι, πρακτικά να κάμει το θορυβώδες κουμάντο του και φεύγοντας να ανανεώσει το ραντεβού μαζί σου, σε μια τριετία από σήμερα. Αλλά ήρθε για να μείνει. Και να φωλιάσει μια και καλή. Στην ψυχή σου!