Movies Ltd

When the arcade closes, the fun begins! Οι αξιαγάπητοι Ραλφ και Βανέλοπη - το απροσάρμοστο δίδυμο με τη χρυσή καρδιά και τα μοναδικά ταλέντα- επιστρέφουν έξι χρόνια μετά την επιτυχημένη πρώτη ταινία που μας ταξίδεψε σε πρωτόγνωρες 2-bit περιπέτειες. Το Ραλφ Εναντίον Ίντερνετ (Ralph breaks the Internet), δημιούργημα κι αυτό της ομάδας που μας χάρισε την πρώτη αριστουργηματική περιπέτεια και τη βραβευμένη με Όσκαρ Ζωούπολη, αφήνει πίσω του τα videogames και τολμά να χαρτογραφήσει τον αχανή και εντυπωσιακό κόσμο του διαδικτύου, που με τη σειρά του θα αποδείξει αν μπορεί να αντέξει τις «καταστροφές» του Ραλφ. Στην ταινία εμφανίζονται καινούριοι ήρωες που κατοικούν στο διαδίκτυο, αλλά και όλες οι πριγκίπισσες της Disney σε μία από τις πιο ξεκαρδιστικές σκηνές στην ιστορία του animation. Πιστή στα νοήματα της πρώτης, η ταινία αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα και τιμά τη φιλία, που όσα εμπόδια κι αν συναντήσει είναι το συνδετικό υλικό που κρατάει τους ήρωες μαζί για πάντα. Ο καταστροφέας Ραλφ και η πάντα ανήσυχη φίλη του Βανέλοπη ταξιδεύουν στον απίθανο κόσμο του διαδικτύου, αναζητώντας ένα ανταλλακτικό για να σώσουν το βιντεοπαιχνίδι της Βανέλοπη. Στην πορεία, οι δυο τους θα στηριχτούν στους κατοίκους του διαδικτύου, σε ένα ιντερνετικό επιχειρηματικό μυαλό, αλλά και στο πάνθεον των πριγκιπισσών της Disney, για να βρουν τον δρόμο τους.

Ακούγονται οι φωνές των John C. Reilly, Sarah Silverman, Gal Gadot, Taraji P. Henson, Jack McBrayer, Jane Lynch, Alan Tudyk και στην ελληνική μεταγλώττιση ακούγονται οι Βασίλης Αξιώτης, Δανάη Σκιάδη, Σοφία Τσάκα, Νίκος Παπακωνσταντίνου, Όθων Μεταξάς, Ιφιγένεια Στάικου, Ανδρέας Ευαγγελάτος, Ηλίας Ζερβός, Βασίλης Μήλιος.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Ζωή σαν φυλακή! Μία ανύπαντρη μητέρα που αγωνίζεται σκληρά για να τα βγάλει πέρα, βρίσκει δουλειά ως ελεγκτής διαβατηρίων σε αεροδρόμιο της Ισλανδίας. Κατά τη διάρκεια κάποιας βάρδιας, μια επίσης ανύπαντρη μητέρα από την Γουινέα-Μπισάου επιχειρεί να ταξιδέψει παράνομα προς τον Καναδά. Οι ζωές των δύο γυναικών διασταυρώνονται απρόσμενα και παρά τις πολιτισμικές διαφορές και τις αντιξοότητες, ο ευαίσθητος δεσμός που αναπτύσσεται ανάμεσά τους θα αποτελέσει τη μόνη τους ελπίδα απέναντι σε ένα απρόσωπο και άδικο σύστημα. Στιβαροί γυναικείοι χαρακτήρες, ανθρωπιά που δεν ενδίδει ποτέ σε μελοδραματισμούς, δυο θαυμάσιες πρωταγωνίστριες κι ένα ρεαλιστικό σινεμά πιστό στην παράδοση του Κεν Λόουτς και των αδερφών Νταρντέν, συνθέτουν το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Ísold Uggadóttir Ανάσα Ελευθερίας (And Breathe Normally) που απέσπασε το Βραβείο Σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ του Σάντανς.

Η Ísold Uggadóttir είναι βραβευμένη σκηνοθέτις από την Ισλανδία. Οι μικρού μήκους της έχουν προβληθεί σε πολλά φεστιβάλ, όπως αυτό του Σάντανς και το Telluride Film Festival. Οι διακρίσεις της περιλαμβάνουν πολλαπλές υποψηφιότητες για τα Edda Awards της Ισλανδίας και δύο βραβεία για μικρού μήκους. Πρωταγωνιστούν οι Kristín Þóra Haraldsdóttir, Babetida Sadjo, Patrik Nökkvi Pétursson.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την AMA Films!

Όλη η γειτονιά με συμπαθεί! Ο δύο φορές βραβευμένος με το Μέγα Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες Matteo Garrone (Reality, Gomorra) επιστρέφει με το Dogman, που αποτελεί την επίσημη πρόταση της Ιταλίας για το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας στην επικείμενη τελετή τον Φεβρουάριο του 2019. Η ιστορία, η οποία βασίζεται σε ένα πραγματικό περιστατικό που συγκλόνισε την Ιταλία και τον διεθνή τύπο με την αγριότητα της, βρίσκει στη μεθοδική προσέγγιση του Garrone μία ανεπιτήδευτη εξιστόρηση. Με φόντο τις παρακμιακές και την ίδια στιγμή καθηλωτικές παρυφές μιας μεγάλης πόλης, ο σκηνοθέτης επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος –μία διαδρομή που ξεκίνησε με τη διαβόητη ιταλική μαφία στο Gomorra - για να εστιάσει σε ένα πιο μικρής κλίμακας δράμα για τη συντριβή της αξιοπρέπειας και την εκδικητικότητα που γρυλίζει μέσα από τα δόντια του πιο αδύναμου κρίκου. Στις παρυφές μιας μητρόπολης, όπου ισχύει μόνο ο νόμος του πιο δυνατού, ο Marcello, ένας μικροκαμωμένος και ευγενικός άντρας, μοιράζει τις μέρες του ανάμεσα σε ένα κομμωτήριο για σκύλους, την αγάπη του για την κόρη του και μία αμφιλεγόμενη σχέση υποταγής με τον Simone, έναν πρώην πυγμάχο που τρομοκρατεί όλη τη γειτονιά. Αποφασισμένος να προφυλάξει την αξιοπρέπεια του, μετά από συνεχή ταπείνωση, ο Marcello καταστρώνει σχέδιο εκδίκησης με αναπάντεχη έκβαση.

Μια δραματική ταινία  με πρωταγωνιστή τον εξαιρετικό Marcello Fonte που απέσπασε το Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας στις Κάννες. Πρωταγωνιστούν επίσης οι Edoardo Pesce, AlidaBaldari Calabria, Nunzia Schiano, Adamo Dionisi.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Feelgood Ent.!

Έμειναν χωρίς τίποτα, είναι ικανές για τα πάντα! Βασισμένη στην ομώνυμη δημοφιλή βρετανική τηλεοπτική σειρά της Λίντα Λα Πλάντε, η ταινία Οι Χήρες (Widows) έρχεται σε σκηνοθεσία, σενάριο και παραγωγή του βραβευμένου με Όσκαρ® Steve McQueen (12 Χρόνια Σκλάβος, Όσκαρ® Καλύτερης Ταινίας). Σε συνεργασία με τη συν-σεναριογράφο και κορυφαία σε πωλήσεις συγγραφέα Gillian Flynn (Το Κορίτσι που Εξαφανίστηκε), έρχεται ένα ιλιγγιώδες, σύγχρονο θρίλερ με φόντο την εγκληματικότητα, το πάθος και τη διαφθορά: «Οι Χήρες» είναι η ιστορία για τέσσερις γυναίκες που δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους παρά μόνο τα χρέη που τους άφησαν οι νεκροί σύζυγοί τους από τις εγκληματικές τους δραστηριότητες. Τοποθετημένο στο σύγχρονο Σικάγο, μέσα σε μια περίοδο αναταραχής, εντάσεις θα δημιουργηθούν όταν η Βερόνικα, η Άλις, η Λίντα και η Μπελ παίρνουν τη μοίρα τους στα χέρια τους και συνωμοτούν για να χτίσουν ένα μέλλον σύμφωνα με τους δικούς τους όρους.

Η βραβευμένη με Όσκαρ Viola Davis επιλέχθηκε για τον ρόλο της Βερόνικα Ρόουλινς, της χήρας που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της αφού ο σύζυγός της Χάρι (Liam Neeson) πεθαίνει σε μια αποτυχημένη ληστεία. Η Michelle Rodriguez υποδύεται τη Λίντα, μια αθώα και πιστή χήρα που προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη την οικογένειά της μετά τον θάνατο του άντρα της. Στον ρόλο της Άλις, της Πολωνής μετανάστριας και καταπιεσμένης συζύγου, είναι η Elizabeth Debicki. Η τελευταία χήρα που συμπληρώνει την ομάδα είναι η Μπελ που την υποδύεται η Cynthia Erivo. Ο βραβευμένος με Χρυσή Σφαίρα Colin Farrell υποδύεται τον Τζακ Μάλιγκαν, έναν πολιτικό που ανακαλύπτει το πλάνο των πρωταγωνιστριών και γιο του Τομ Μάλιγκαν (Robert Duvall).

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Το τέρας που δημιούργησα

του zerVo (@moviesltd)

Η δραματική νουβέλα φαντασίας Frankenstein or The Modern Prometheus, κυκλοφόρησε στο Λονδίνο από τον εκδοτικό οίκο Lackington, Hughes, Harding, Mavor & Jones την 1η ημέρα της χρονιάς 1818 και μέσα στις 280 σελίδες του περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια, το ανορθόδοξο πείραμα του μυστηριώδη επιστήμονα Βίκτορ Φρανκενστάιν, για να επαναφέρει στην ζωή ένα πραγματικό τέρας, χρησιμοποιώντας τους απλούς κανόνες της φυσικής. Η αποδοχή του έργου από κοινό και κριτικούς υπήρξε ενθουσιώδης, εκτοξεύοντας στα ύψη τις πωλήσεις του βιβλίου, αλλά και προκαλώντας έκδηλο ενδιαφέρον για το ποιος ακριβώς κρύβεται πίσω από την συγγραφή του, μιας και στην πρώτη του κυκλοφορία, το όνομα του δημιουργού παρέμενε κρυφό. Έπρεπε να περάσει καιρός και το έργο να επανακυκλοφορήσει φέροντας στην μαρκίζα του την υπογραφή μιας γυναίκας λογοτέχνιδας, της Mary Shelley, που μεγάλο μέρος της διαδρομής της ζωής της, παρακολουθούμε στην ομώνυμη βιογραφική ταινία της Haifaa al-Mansour.

Αγγλία, αρχές του 19ου αιώνα. Μεγαλωμένη με φιλελεύθερες αρχές, από τον φημισμένο βιβλιοπώλη της πρωτεύουσας, Ουίλιαμ Γκόντγουιν, η ασυμβίβαστη Μαίρη, από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την έφεση της στον σχεδιασμό ιστοριών με πρωταγωνιστές φαντάσματα και στοιχειά, χρησιμοποιώντας άλλωστε ως κοινό για την αφήγηση τους, τα ετεροθαλή αδέλφια της, την μικρότερη Κλερ και τον πιτσιρίκο Ουίλ. Κυνηγημένη από το πνεύμα μιας μητέρας - φεμινιστικό σύμβολο στην εποχή της, που ουδέποτε γνώρισε, αφού εκείνη έσβησε λίγο καιρό αφού την έφερε στον κόσμο, η Μαίρη, έφηβη ακόμη, θα δείξει τάσεις φυγής από την πατρική εστία και θα αναζητήσει την αφορμή για να κάνει το μεγάλο της όνειρο πραγματικότητα.

Στήριγμα που θα βρει στην εμφάνιση του νεαρού, ευγενικού, ιδιαίτερα γοητευτικού, αλλά και με ήδη έναν γάμο στο ενεργητικό του, ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ. Μια γνωριμία που τάχιστα θα εξελιχθεί σε φλογερό πάθος, με αποτέλεσμα στα δεκαέξι της μόλις χρόνια, η ερωτοκτυπημένη Μαίρη να εγκαταλείψει το σπιτικό της, για να τον ακολουθήσει, ώστε να γίνουν ένα, ακολουθώντας πλάι του, μποέμικη ζωή, με στερήσεις και δίχως ανέσεις, μα με πνεύμα αχαλίνωτο και υπερήφανο. Ο ερχομός της μικρής τους κόρης, θα γεμίσει με ευτυχία το ζευγάρι των φιλόδοξων συγγραφέων, έστω και αν στην πορεία θα αποδειχθεί πως, άποροι και απένταροι, δεν θα μπορέσουν να προσφέρουν στο παιδί, ούτε την στοιχειώδη φροντίδα για να μεγαλώσει. Και ατυχώς μέσα στο κρύο και τις κακουχίες, θα αφήσει την τελευταία του πνοή, σκορπώντας την θλίψη και την απόγνωση στην ματιά της ούτε καν ενήλικης Μαίρη...

Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο μηδέν, της ολοκληρωτικής έκρηξης που θα λάβει χώρα στον ψυχισμό της χαροκαμένης Κυρίας Σέλλεϋ, που σαν να μην την φτάνει το κακό που την βρήκε, έχει την υποχρέωση να ακολουθεί τις προσταγές ενός σταδιακά εξελισσόμενου σε μέθυσο, συζύγου, αλλά και τις νευρώσεις της κοκορόμυαλης αδελφής της, που επιθυμεί διακαώς να ακολουθήσει τα δικά της χνάρια. Και για να το επιτύχει θα την παρακινήσει να φύγουν όλοι μαζί, αντάμα, για την μακρινή Γενεύη, προκειμένου να περάσουν ένα καλοκαίρι ξενοιασιάς στην πολυτελή έπαυλη, του πάμπλουτου (και άσωτου) Λόρδου Μπάιρον, με τον οποίο διατηρεί ερωτικό δεσμό. Είναι η στιγμή, που η σχεδόν είκοσι χρόνων αδόκιμη γραφιάς, πάνω στα σκιάχτρα που ορίζουν τον περίγυρο της, θα κτίσει τα θεμέλια της συγγραφής του μυθιστορήματος που θα την κάνει ξακουστή σε όλο τον κόσμο. Τι πραγματικά τέρατα μπορεί να δημιουργήσει από την μια στιγμή στην άλλη ο ίδιος ο άνθρωπος?

Η πραγματικότητα είναι πως περίμενα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το δεύτερο δημιουργικό, μυθοπλαστικό βήμα, της πρώτης σκηνοθέτιδας από την περιοριστική σε ότι έχει να κάνει με τα δικαιώματα των γυναικών, Σαουδική Αραβία, κατόπιν της καθηλωτικής Wadjda, που υπήρξε μια από τις πιο καλογραμμένες κινηματογραφικές στιγμές του 2013. Σχεδόν βέβαιος πως η πρώτη αγγλόφωνη απόπειρα της δεν θα τύγχανε εφάμιλλης έμπνευσης, διατήρησα ζωντανή μια σχετικά αρνητική προδιάθεση ακόμη και στις στιγμές που το φιλμ εξελισσόταν και οι ρυθμοί του αργοί, υπνωτιστικοί, απίστευτα χαλαροί, δεν αναδείκνυαν την ουσία που η Ασιάτισσα δημιουργός ήθελε να τονίσει. Η νεανική απροσεξία της ματαιόδοξης πιτσιρίκας, θα πληρωθεί με το πιο ακριβό τίμημα και καμία ανοχή, άφεση αμαρτιών ή συγχώρεση δεν θα της δοθεί απλόχερα και από κανέναν. Αποκαμωμένη και απογοητευμένη, θα νιώσει πως οι πειραματικές δράσεις του ερευνητή Τζον Ουίλιαμ Πολιντόρι, που με την υψηλή τάση του ρεύματος καταφέρνει να κινεί κορμιά νεκρών, μπορούν να της δώσουν την ώθηση προς δημιουργία που πάντοτε, από τον καιρό που έλεγε σχημάτιζε παραμυθάκια με πεθαμένους, είχε ανάγκη.

Σαν δείγμα τυπικής γραφής του BBC, μολονότι δεν έχει καμία σχέση με την παραγωγή το βρετανικό τηλεοπτικό κανάλι παρά μόνο το ινστιτούτο σινεμά της μεγαλονήσου, μοιάζει στην υφή του το Mary Shelley. Ιδιόμορφα συγκινητικό, καθώς μια περίεργη, αλλόκοτη πραγματικότητα πλανάται στον αέρα, ειδικά τις δύσκολες στιγμές της απώλειας του βρέφους, το πόνημα της al-Mansour, ουδέποτε αγγίζει τις συγκλονιστικές στάθμες του Απαγορευμένου Ποδηλάτου, ούτε και πετυχαίνει να ενώσει με ακρίβεια την γραμμή που συνδέει τον ρεαλισμό με την αλληγορία. Συνεπώς αυτό που απομένει προκειμένου να μην πνιγεί μέσα στα ίδια του τα ονείρατα το biopic, είναι η για μια ακόμη φορά έξοχη εμφάνιση της εκφραστικής Elle Fanning, που κάνει ολόδικο της τον δύσκολο ρόλο της τρομαγμένης Μαίρης, χωρίς να χάνει δευτερόλεπτο τον έλεγχο, απόντων των αξιοπρεπών, έστω, υποστηρικτικών παρουσιών στο πλευρό της. Ήθελα να με πείσει το φιλμ, για τα κίνητρα της εκκολαπτόμενης πεζογράφου, δεν το πέτυχε απόλυτα δραματουργικά, δεν μηδενίζεται όμως η προσπάθεια, που αποξαρχής έμοιαζε δύσκολη, στα άπειρα χέρια μια ντιρέκτορος που δεν έχει γαλουχηθεί μέσα στις αρχές της κλασικής εγγλέζικης γραμματείας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon

Ελέφαντες και Γάιδαροι

του zerVo (@moviesltd)

Ενδεχόμενα να μην έπιασε το εισπρακτικό ρεκόρ, ακόμη και του λιγότερο πετυχημένου επεισοδίου του Χαριποτερικού σίριαλ - μολονότι επέστρεψε στα ταμεία της Warner τα πενταπλάσια από τα 175 εκατομμύρια δολάρια που κόστισε - το εισαγωγικό όμως μέρος του σε εξέλιξη, πενταπλού κτυπήματος της συγγραφέως J.K, Rowling από τις πρώτες κιόλας στιγμές του απέδειξε πως μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα στον εκδοτικό (και κατοπινά κινηματογραφικό) θρύλο. Και μάλιστα ακολουθώντας μια νοοτροπία εντελώς διαφορετική από εκείνη την παιδικο-εφηβική του διοπτροφόρου απρέντις, κινούμενο σε μονοπάτια σκοτεινότερα, πιότερο μουντά και περιπετειώδη, ρίχνοντας ταυτόχρονα μια κλεφτή ματιά σε ζητήματα πολιτικοκοινωνικά, μιας και το πλαίσιο που εντάσσεται το στόρι, συμβαδίζει με μια από τις πλέον δύσκολες στιγμές στην νεαρή αμερικάνικη ιστορία. Φανταστικά ζώα, μέρος δεύτερον λοιπόν...

Έχοντας μόλις συλληφθεί από τις δυνάμεις του Αμερικάνικου οργανισμού Μαγείας, που έχουν αντιληφθεί τις ανήθικες και ακραία καταστροφικές για το κοινό καλό φιλοδοξίες του, ο δαιμόνιος αρχιερέας Γκέλερτ Γκρίντελβαλντ, κατά την διάρκεια της μεταγωγής του στο σωφρονιστικό ίδρυμα που θα τον φιλοξενήσει, θα κατορθώσει με επιδέξιο, όσο και φονικό τρόπο, να αποδράσει, πετώντας στα ουράνια της Νέας Υόρκης. Και ελεύθερος πλέον, να θέσει σε εφαρμογή το ρυπαρό πλάνο του, να συγκεντρώσει δίπλα του, όσο περισσότερους χαρισματικούς μάγους μπορεί, μοιράζοντας τους ψεύτικες και παραπλανητικές υποσχέσεις, γύρω από την επιθυμία του να κτίσει έναν κόσμο φιλήσυχο και ειρηνικό, που τα ξόρκια και τα γητέματα θα μπορούν να λειτουργήσουν μόνον υπέρ της ανθρωπότητας.

Αντιλαμβανόμενος το επαίσχυντο σχέδιο του Γκρίντελβαλντ, ο Καθηγητής Άλντους Ντάμπλντορ, διακεκριμένο στέλεχος της κοινότητας των μάγων, θα στρατολογήσει τον ήδη δοκιμασμένο στις δύσκολες αποστολές, παλιό μαθητή του, Νιουτ Σκαμάντερ, που δείχνοντας και πάλι άγνοια του πραγματικού κινδύνου, θα πάρει το ρίσκο να ριχτεί στο κατόπι του διπρόσωπου λαϊκιστή. Έχοντας πάντοτε στο πλευρό του τον πιστό, μα και ερωτοκτυπημένο, φίλο του Τζέικομπ Κοβάλσκι, ο Νιουτ θα αναζητήσει τα ίχνη του μυστηριώδη, όπως σημαντικών μαγικών ικανοτήτων, Κρίντενς Μπέρμποουν, που αποτελεί τον υπ αριθμό ένα στόχο του Γκέλερτ για την σύσταση της ομάδας του.Την ώρα που οι εκπλήξεις στο διάβα του νεαρού, φιλόδοξου, αλλά και ατρόμητου θαυματοποιού, δεν θα έχουν τελειωμό.

Ταξίδεμα καινούργιο λοιπόν, μακριά από τον κόσμο τον απλοϊκό, τον επίπεδο και μονοδιάστατο, σε ένα περιβάλλον που για να το νοιώσει έστω κανείς, θα πρέπει να ανοίξει διάπλατα τους νοητικούς του ορίζοντες. Βόλτα, δεύτερη επί συνόλου πέντε εξαγγελθέντων από την παραγωγή, πρικουελική των όσων μας αφηγήθηκε εκεί κάπου στις αρχές του μιλένιουμ ο "Γουινγκάρντιουμ Λεβιόσα", που μας μεταφέρει χρονικά στην ζόρικη δεκαετία του 20', εποχή που το κραχ, διέλυσε ολοσχερώς την οικονομική και κοινωνική υπόσταση του Νέου Κόσμου. Στοιχείο ιστορικό, που δηλώνει το παρόν σε κάθε επιμέρους πλάνο του έργου, από της σύστασης του μάλιστα, δυο χρόνια πριν, καθώς η πλοκή είναι κτισμένη πάνω στα δεινά που προκάλεσε η χρηματιστηριακή καταστροφή. Φούσκα μαγική, που στήθηκε από τον κόσμο που δεν κρατά στο χέρι ραβδί, όπως άλλωστε και ο πόλεμος που πέρασε και ακόμη πιότερο αυτός που έρχεται. Κι εκεί ακριβώς στηρίζεται ολόκληρη η φιλοσοφία του δεδηλωμένου Σωτήρα Γκρίντελβαλντ, στην προπαγανδιστική μάχη του να πείσει τους αδαείς για το ανάξιο των πράξεων της αμαγείας και τις απεριόριστες δυνατότητες που έχει η δική του(ς) ομήγυρη, καθώς αποπειράται να σώσει τον κόσμο από κάθε λογής συμφορά. Διαχρονικό το κόλπο? Ακριβώς!

Κι εκεί εντοπίζεται μέσα σε ατούτο τον φαντασμαγορικό χαμό η ειδοποιός διαφορά της προσέγγισης του θέματος, επί χάρτου από την Rowling και επί σκηνής από τον, αν μη τι άλλο άριστο γνώστη της it's a kind of magic κατάστασης, David Yates, που αναπαριστά απίστευτα, όχι ρεαλιστικά, μα άκρως εντυπωσιακά, την ατμόσφαιρα της εποχής, μιξαρισμένη με τους εφετζίδικους τόνους που ταιριάζουν στην περίσταση. Η διαφοροποίηση καθώς δείχνει το μονοπάτι που κινείται το πρότζεκτ των Φανταστικών Ζώων, σε σχέση με τον Μικρό Χάρι, είναι πως αποτινάσσεται ο μανδύας της προσωποκεντρικότητας, αφού η αφήγηση δεν διαθέτει έναν και μοναδικό ήρωα στο μέσον της, που με τα κολπάκια του στο φινάλε θα βγει ο μεγάλος νικητής. Σταδιακά και όσο βαδίζουμε στην ολοκλήρωση του δεύτερου αυτού επεισοδίου, καταλαβαίνουμε πως το πλάνο αποκτά μια πιο ομαδική χροιά, με τα αντίπαλα στρατόπεδα - σε μια Marvelικού τύπου αναγωγή - να ορίζονται σιγά σιγά, προτού περάσουμε στα προσεχή και ενδεχόμενα πιο φασαριόζικα και ιντριγκαδόρικα μέρη.

Πιο περίπλοκα λες από αυτό εδώ το αστραφτερό adventure? Που αν δεν δώσεις σημασία ακόμη και στην πιο ασήμαντη σκηνούλα έχεις απολέσει και το αυγό και το πασχάλι, μιας και η παρέλαση των προσωπικοτήτων από το εκράν λαμβάνει μορφή καταιγίδας? Ιδίωμα άλλωστε της γραφής της J.K. η κομφουζιώδης κατάσταση που αποζητά το κάρφωμα του βλέμματος της πλατείας στην οθόνη, αλλιώς η μπάλα φεύγει εκτός γηπέδου ακόμη. Πέραν των ήδη γνώριμων προσώπων που μας συστήθηκαν στο part one (η όμορφη μάγα, λατρεμένη του Νιουτ, Τίνα - Katherine Waterstone, η μαγεμένη αδελφούλα της Κουίνι - Alison Sudol) εισέρχονται στο τερέν παίκτες καινούργιοι, που ο καθείς αναμένεται να δώσει την δική του ώθηση στο παραμύθι για να τσουλήσει κατά πως πρέπει. Με κυριότερη προσθήκη τον (ιδιαίτερο...) Νταμπλντορ, που υποδύεται ο Jude Law, αλλά και πολύ σημαντικά συν τις μορφές του διωκτικού Θησέα, αδελφού του Νιουτ (Callum Turner), του φίλιου όπως φαίνεται μάγου Γιουσούφ (William Nadylam), της μπερδεμένης Λέτα Λεστρέιντζ (η θυγατέρα Kravitz), μέχρι και της Ναγκίνι, που το όνομα σωστά παραπέμπει στο κομπανιέρο ερπετό του Λόρδου Βόλντεμορτ κι εδώ αποδίδεται στην ανθρώπινη φόρμα της από την Κορεάτισσα Claudia Kim.

Πέρα από τον κατακλυσμό των ονομάτων, που ορίζει και το μεγαλύτερο ζήτημα στην φιλμική αφήγηση, είναι σαφές πως οι δυνάμεις σταδιακά συσσωρεύονται στο πλευρό των αρχηγών της κάθε παράταξης. Κι αν στην κεκαλυμμένα διαβολική, είναι απόλυτα σίγουρο πως ηγέτης δεν είναι άλλος από τον Γκρίντελβαλντ, τον απρόβλεπτο Johnny Depp δηλαδή σε ακόμη ένα ιδιόρρυθμο μασκάρεμα, στην απέναντι τα γάντια ετοιμάζεται να φορέσει, ακόμη κι αν δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος, ο χαμογελαστός ακόμη και σε συνθήκες δύσκολες Νιουτ, που φέρει την μορφή του πάντα αξιόλογου Eddie Redmayne, κερδίζοντας από νωρίς την μάχη της συμπάθειας. Πρωταγωνιστώντας σε σεκάνς ελκυστικές και γοητευτικές στο μάτι, που παρασέρνουν σε έναν κόσμο άλλο, μαγευτικό και ονειρώδη, πάντοτε όμως δεμένο με έναν πανίσχυρο κρίκο με τον δικό μας τον ρεαλιστικό. Σαν σε αλληγορία ένα πράγμα. Και αυτό είναι το μεγάλο κέρδος των Beasts τώρα που πάτησαν το κουμπάκι του Pause, δίνοντας εκ νέου ραντεβού σε δυο Νοέμβρηδες από τώρα. Θα αξίζει και πάλι η αναμονή, είμαι απόλυτα βέβαιος!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Tanweer

Προτιμότερο το Γερμανικό!

του zerVo (@moviesltd)

Πλάκα πλάκα έχουν περάσει δεκατρία ολάκερα χρονάκια από εκείνο το διαβόητο σίκουελ (δεύτερο, αν συνυπολογίσουμε και τον Βίο Και Πολιτεία) της Λούφας και Παραλλαγής, που στην κυριολεξία έπιασε το τζακ ποτ, τσακίζοντας ενάμισι εκατομμύριο μπιλιέτα στην πρώτη του προβολή! Διόλου παράξενο ή απρόβλεπτο, μιας και οι Σειρήνες στο Αιγαίο, εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το γκελ της θρυλικής μαρκίζας, είχαν μια έστω τσάτρα πάτρα ιστοριούλα να αφηγηθούν, παρουσίασαν μια φράξια καινούργιων και φρέσκων μουτσούνων στο πανί, κατάφεραν μέσα από το μπόλικο προμόσιον να διαφημιστούν, σε βαθμό που το κοινό πριν δει το ταινιάκι να τραγουδά όπου σταθεί το "πόλεμο να κάνεις την μοναξιά", ε, ακολούθησαν ένα διεθνές πρότυπο προώθησης να πούμε, ώστε να πιάσουν ένα από τα πιο σπουδαία εισπρακτικά ρεκόρ για τον τόπο μας. Φαντάσου λοιπόν για να με έχει πιάσει απόψε νοσταλγία για τον Περάκη και τις χαλαρούλες χακί περιπετειούλες του, τι βάσανο τράβηξα παρακολουθώντας ευτούνο το σπιν οφ τους...

Καλοκαίρι και σε κάθε άκρια του καταγάλανου Αιγαίου, οι γειτονικές χώρες προετοιμάζονται για μια καυτή, αλλά και προσοδοφόρα τουριστική περίοδο. Όταν εντελώς άξαφνα, ένας σεισμός επταμισάρης, που θα σκίσει το πέλαγο στα δυο, θα φέρει στην επιφάνεια στην θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου και Φετίγιε, μια βραχονησίδα, που και βέβαια είναι αχαρτογράφητη, όπως και αδέσποτη, αφού δεν έχει καθοριστεί η πατρίδα της. Συναγερμός άμεσος που θα σημάνει στα στρατιωτικά επιτελεία Ελλάδος και Τουρκίας, ώστε άμεσα να στείλουν στην κουκκίδα από μια διμοιρία με σκοπό την κατάληψη του! Έλα όμως που το νησάκι, λόγω του Εγέλαδου, έχει σχιστεί με ρήγμα στα δύο, οπότε ο κάθε στρατός δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από το κομμάτι που έχει καταλάβει...

Και τα ζόρια για την ολιγομελή ομάδα που ηγείται ο μπαρουτοκαπνισμένος από ανάλογα περιστατικά στο παρελθόν, αλλά και προσφάτως κερατωμένος από την κυρά του, αξιωματικός Χάρισμας (...) δεν έχουν σταματημό, αφού το ΓΕΕΘΑ σε μια προσπάθεια του να υποβαθμίσει το συμβάν, για να μην πληγεί τουριστικά η περιοχή, θα αποσύρει τις δυνάμεις υποστήριξης, εγκαταλείποντας την στο έλεος του Θεού. Ευτυχώς που η τράτα του δαιμόνιου Κινέζου λαθρέμπορου κουβαλάει πάνω της τα πάντα κι έτσι οι γαλανόλευκοι Ντέρτι Ντάζεν που έχουν πραγματοποιήσει την απόβαση δεν θα ξεμείνουν από τα απαραίτητα. Στην αρχή...

Γιατί σταδιακά και με την απειλή από την άλλη μεριά του ρήγματος υπαρκτή, η κατάσταση θα εξελιχθεί σε ανείπωτη ταλαιπωρία για όλους. Τόσο για τον μπεκρή διοικητή, όσο και για τον ερωτύλο ύπαρχο, για τον καραβλάχαρο Καρδιτσώτη αρχικελευστή, αλλά και το υπόλοιπο πλήρωμα, έναν πολυλογά σαχλαμαράκια, μια παχουλούλα (sic) ασυρματίστρια, έναν στρατόκαβλο Λεωνίδα, έναν Αντετοκούνμπο Σαλονικιό, που η ομάδα του δεν έχει πάρει πρωτάθλημα εδώ και 33 χρόνια κι έναν μουστακαλή φαντάρο φτυστός ο Μπουχαλάκης. Μέσα σε όλα η στερημένη ομάδα, έχει να υποστεί και τις νευρώσεις μιας φεμινίστριας σεισμολόγου, που έχει κληθεί από την υπηρεσία της να ερευνήσει το φαινόμενο...

Μύλος έτσι? Ειδικά από την στιγμή που όλο αυτό που εξιστορεί η σύνοψη, σερβίρεται δίχως την παραμικρή συνοχή, με συνεχείς επαναλαμβανόμενες παρεμβολές των breaking news, εγχώριων και διεθνών καναλιών, που έχουν στρέψει το βλέμμα τους, στην ενός στρέμματος και ούτε, διεκδικούμενη από τους προαιώνιους εχθρούς νήσο. Το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται από την στιγμή που η βασική σεναριακή ιδέα - οκ δεν την λες και μεγαλοφυή, αλλά έστω πιασάρικη - ποτέ δεν φλέγεται, αφού πάνω στην διακεκαυμένη ζώνη, δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα για τα υπόλοιπα εκατό, εξοντωτικά λεπτά, που ακολουθούν την σεισμικού περιεχομένου εισαγωγή. Και τα πάντα κινούνται σε μια εκτός έμπνευσης λούπα, που σου δίνει την εντύπωση πως ότι παρακολουθείς τώρα, ακριβώς το ίδιο βίωσες και πριν από μόλις ένα πεντάλεπτο!

Ο κάτω από την επήρεια του Τζακ Ντάνιελς αξουρής κάπτεν καταστρέφει το ένα δορυφορικό κινητό μετά το άλλο. Ο μόνιμος σκοπός παρενοχλείται συνεχώς σεξουαλικά από τον απέναντι Τούρκο ομόλογο του, που καμιά πεντακοσαριά φορές αποκαλεί Σερτάμπ και πεθαίνουμε στα γέλια, Ο μορφονιός υπαρχηγός Θωρ, που η σεξουαλική του ανθεκτικότητα ξεπερνά το ποδοσφαιρικό ημίχρονο, βρίσκει ξανά την αγαπημένη του, που όμως φορά το εθνόσημο με την ημισέληνο. Η τριάδα των φανταράκων έχει βαλθεί σε μια κούρσα ανάδειξης του πρωταθλητή στην ανοησία, στην εξυπνάδα και σε κάτι ξενόγλωσσες μπούρδες που δεν καταλαβαίνει ούτε αυτός που τις έγραψε. και απομένει ο μπούρτζος να περιφέρεται με μια όρνιθα στον ώμο, να παριστάνει τον αφελή Χατζηχρήστο, γνωρίζοντας πως τόσο η επιστήμονας, όσο και η ευτραφής μπουμπού (καραsic) τονέ γουστάρουν. Και όλοι τους φωνάζουν. Όχλος και κάκιστα στημένος εφετζίδικος οδυρμός! Κλείνεις αυτιά για να αντέξεις. Τι διάολο...

Το πράγμα που μας προτείνει ο πρωτάρης Πιέρρος Ανδρακάκος δεν διαθέτει έστω το ελάχιστο χιούμορ (μέχρι και το ανέκδοτο με τους μήνες στα αγγλικά, είναι πασίγνωστο ανέκδοτο με τους μήνες στα αγγλικά) αφού ο μοναδικός τρόπος για να γελάσεις είναι από τα νεύρα σου, που κάποια στιγμή θα ενταθούν στα άκρα. Το πράγμα δε, το κόβω γενικότερα επικίνδυνο, αφού δεν κατανοώ τον συνολικότερο λόγο ύπαρξης αυτής της στρατιωτικής κουταμάρας, με τους από δω κουτούληδες και τους από κει μπουνταλάδες να παίζουν το βλακώδες Στρατέγκο. Φάουλ και αποβολή για τον Αθερίδη, που τουλάχιστον κινηματογραφικά έχει κάνει πολύ σταθερά βήματα στην καριέρα του, επιστροφή στην πατρίδα για τον βλάχο Βλάχο αιώνες μακρινή από το ας πούμε κωμικό ταλέντο, που έχει επιδείξει μέχρι ώρας. Με τι θα αντάλλασσα το δίωρο που έχασα στην καρέκλα του μαρτυρίου του Αιγαίο SOS? Ακόμη και με Γερμανικό νούμερο στην παγωνιά και την βροχή. Τρέχοντας και με πλήρη εξάρτηση!

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Φθινοπωρινή σονάτα...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Όταν ξεπουλάς τα πάντα τι σώζει την αξιοπρέπειά σου;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος το 1973 στην Παραγουάη Marcelo Martinessi. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον περασμένο Φεβρουάριο στο φεστιβάλ Βερολίνου, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα. Εκεί, τιμήθηκε με τρία βραβεία: Αργυρή Άρκτος Alfred Bauer Κινηματογραφικής Πρωτοπορίας, Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας (για την Ana Brun) και το βραβείο της FIPRESCI.

Το φιλμ Οι Κληρονόμοι (Las Herederas / The Heiresses) τιμήθηκε και με το βραβείο «Χρυσή Αθηνά», Καλύτερης Ταινίας στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας. Και είναι και η επίσημη πρόταση της Παραγουάης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η Τσέλα και η Τσικίτα, δύο γυναίκες που προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες της Ασουνσιόν στην Παραγουάη, συμβιώνουν για πάνω από 30 χρόνια. Κάποτε ζούσαν τον έρωτά τους, πλέον είναι όπως κάθε ζευγάρι μετά από τόσα χρόνια συμβίωσης. Το τελευταίο διάστημα η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή κι αρχίζουν να πουλάνε κάποια από τα αντικείμενα που έχουν κληρονομήσει. Όταν η Τσικίτα καταδικάζεται για απάτη λόγω των συσσωρευμένων χρεών τους και φυλακίζεται, η Τσέλα αναγκάζεται να βγει από το καβούκι της. Και χρησιμοποιώντας την παλιά Μερσεντές του πατέρα της, καταλήγει να κάνει την οδηγό για μια παρέα ηλικιωμένων και πλούσιων κυριών. Κι ας μην είναι το δίπλωμα οδήγησής της σε ισχύ. Η Τσέλα συνηθίζει σε ένα καινούριο τρόπο ζωής. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο ενδιαφέροντα για την Τσέλα όταν γνωρίσει την Άντζι, μια πολύ πιο νέα γυναίκα. Κάτι ξυπνάει μέσα στην Τσέλα, κάτι κοιμισμένο εδώ και πολύ καιρό. Κάτι που θα την οδηγήσει σε αποφάσεις και κινήσεις τις οποίες ούτε που φανταζόταν λίγο καιρό πριν.

Η άποψή μας: Η Παραγουάη, μαζί με τη Βολιβία και τη Βραζιλία, χαρακτηρίζονται ως η «Καρδιά της Αμερικής» (ομιλώντας για τη Λατινική), ήτοι ως Corazón de América. Αυτή η χώρα, λοιπόν, είναι μία από τις... κορυφαίες σε ότι αφορά την παραμονή δικτατορικού καθεστώτος στην εξουσία! Ο Alfredo Stroessner Matiauda, γιος Γερμανού μετανάστη (!!!) εγκατέστησε χούντα στη χώρα και κυβέρνησε με στρατιωτικό νόμο από το 1954 έως το 1989!!! 35 ολόκληρα χρόνια! Και εννοείται ότι δεν έφυγε από την εξουσία μόνος του. Τον έριξε μια άλλη χούντα! Τέλος πάντων, πλέον υπάρχει δημοκρατία στη χώρα, με διαλείμματα... δικτατορίας! Τα τόσα πολλά χρόνια στρατιωτικής διακυβέρνησης, όμως, άφησαν βαθιά τα σημάδια τους στην κοινωνία της Παραγουάης. Λέγεται πως στη χώρα μπορεί ακόμα να διακρίνει κανείς τις μεγαλύτερες διαφορές ανάμεσα στις τάξεις. Η ανώτερη τάξη απολάμβανε και συνεχίζει να απολαμβάνει απίστευτα προνόμια, την ίδια ώρα που οι φτωχοί ζούσαν σε άθλιες συνθήκες. Η χώρα είναι περίπου 3,5 φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα κι έχει πληθυσμό περίπου τα 3/4 της χώρας μας.

Σ' αυτήν την παράξενη χώρα, λοιπόν, και συγκεκριμένα στην πρωτεύουσα Ασουνσιόν, τοποθετεί τη δράση της ταινίας του ο Martinessi. Ένα χαμηλότονο δράμα χαρακτήρων, με περισσή φροντίδα στις λεπτομέρειες, που υμνείται παντού από τους κριτικούς, πιστεύω όμως πως δεν θα έχει την ίδια δοξαστική αντιμετώπιση και από τους θεατές. Ιδίως τους ανυπόμονους. Εννοείται ότι απευθύνεται σε κοινό των art κινηματογράφων και όχι των μπλοκμπαστεράδικων μούλτιπλεξ. Ακόμα κι αυτό το κοινό, όμως, δύσκολα θα εντυπωσιαστεί από όσα έχει να προσφέρει το φιλμ. Σε πρώτο επίπεδο έχουμε την παρουσίαση του πορτρέτου μιας γυναίκας, της Τσέλα. Στη σχέση της με την Τσικίτα, αυτή είναι η καλομαθημένη του ζευγαριού. Ή καλύτερα, η κακομαθημένη. Ακολουθεί καθημερινά, ευλαβικά τη ρουτίνα της και δεν της αρέσουν οι αλλαγές. Ακόμα και ο δίσκος σερβιρίσματός της περιέχει πάντοτε τα ίδια πράγματα, στην ίδια θέση!

Την πληγώνει πολύ το γεγονός ότι πρέπει να ξεπουλήσουν πράγματα από την περιουσία τους για να επιβιώσουν. Δεν μπορεί όμως να στερηθεί και πράγματα, όπως οι υπηρεσίες μιας οικιακής βοηθού, κι ας είναι άβγαλτη και άπειρη, καθώς έμπειρη, δεν μπορεί να την πληρώσει. Η Τσέλα είναι μια γυναίκα «παγωμένη», στεγνή συναισθηματικά, που αγαπάει την Τσικίτα με μια αίσθηση καθήκοντος περισσότερο παρά με ερωτικό πάθος, που δεν βγαίνει έξω στον κόσμο, που προτιμά την αδράνεια χίλιες φορές από οποιαδήποτε ενεργητική προσπάθεια αλλαγής των δεδομένων της. Είναι κοινωνικά παράλυτη. Η Τσικίτα είναι πιο πρακτική. Πιο προσαρμοστική. Δεν αφήνει το περιβάλλον να την επηρεάζει. Ακόμα και στη φυλακή εντάσσεται μια χαρά. Φροντίζει ώστε όσο βρίσκεται στη φυλακή να μην αλλάξουν και πολύ τα πράγματα για την Τσέλα. Να έχει όση βοήθεια χρειάζεται. Και χρειάζεται πολύ βοήθεια.

Ευτυχώς για την Τσέλα, όμως, ένα τυχαίο γεγονός θα την αλλάξει. Το να βγαίνει με το αμάξι, τη βοηθάει. Το να μιλάει με τις γηραιές κυρίες που μεταφέρει, την κοινωνικοποιεί. Η αστική της ανατροφή δεν της επιτρέπει αρχικά να αμείβεται για τις υπηρεσίες της. Μετά την πρώτη άρνηση, όμως, δέχεται. Γίνεται κάτι σαν υπηρεσία uber, μη έχοντας κανέναν πάνω από το κεφάλι της. Και διασκεδάζει, και βγαίνει από το σπίτι, και ακούει κουτσομπολιά, και κοινωνικοποιείται και βγάζει και χρήματα! Αυτό που την ταρακουνάει περισσότερο, όμως, είναι η επαφή της με την Άντζι. Μια γυναίκα απολύτως αισθησιακή, μια γυναίκα που την ξυπνά ακόμα περισσότερο, μια γυναίκα που της υπενθυμίζει πως είναι ζωντανή κι όχι μια ζωντανή νεκρή. Εννοείται ότι συνεχίζει να επισκέπτεται την Τσικίτα στις φυλακές, αλλά πλέον αποσταθεροποιείται. Μέχρι και τις μέρες του επισκεπτηρίου μπερδεύει! Το... σοκ είναι μεγάλο. Η Τσέλα αρχίζει να προσέχει λίγο περισσότερο τον εαυτό της, να καλλωπίζεται, κυρίως αυτό: να αδημονεί να συναντήσει την Άντζι. Τι θα κάνει, όμως, στο (πρώτο) κρίσιμο σημείο; Και τι θα κάνει όταν η Τσικίτα βγει από τη φυλακή; Τίποτα πλέον δεν θα είναι το ίδιο.

Ο σκηνοθέτης (που υπογράφει και το σενάριο) επιχειρεί το δικό του «Gloria». Και μπορεί ο Sebastián Lelio (από μια άλλη, μικρή χώρα της Λατινικής Αμερικής, τη Χιλή) να έφτιαξε καλύτερη ταινία, πιο ζωντανή, πιο ενεργητική, αυτό δεν σημαίνει πως ο Martinessi δεν δικαιούται επαίνων για τη δουλειά του. Βγάζει μια τρομερή, εσωτερική ερμηνεία από την Ana Brun στο ρόλο της Τσέλα, κι ας είναι αυτή η πρώτη φορά που η Brun παίζει σε ταινία! Έχει την καταπληκτική κι όντως εντελώς sensual Ana Ivanova να βάζει φωτιά στην οθόνη ως η Άντζι.

Κι αν προσέξετε, αυτή είναι μια ταινία από την οποία λείπουν εντελώς οι άνδρες! Ούτε καν στους δρόμους θαρρείς δεν κυκλοφορούν! Δεν θυμάμαι πλάνο της ταινίας στο οποίο υπάρχουν άνδρες! This is a woman's world! Οι ρυθμοί είναι ήσυχοι χωρίς να είναι κουραστικοί. Και σε δεύτερο επίπεδο το πορτρέτο της συγκεκριμένης γυναίκας γίνεται το πορτρέτο μιας ολόκληρης κοινωνίας, μιας ολόκληρης χώρας. Που μένει προσκολλημένη στα περασμένα μεγαλεία και δεν κάνει κάτι για να αλλάξει, να βρεθεί συντονισμένη στα νέα δεδομένα. Όμορφη, γλυκιά ταινία, που ανταμείβει τους υπομονετικούς θεατές.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!

Ένα πορτρέτο των φύλων, της ταυτότητας και της επιμονής

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο νεαρότατος Βέλγος Lukas Dhont. Την έμπνευση για την ταινία την πήρε όταν έπεσε στα χέρια του ένα άρθρο εφημερίδας που μιλούσε για ένα αγόρι, το οποίο όχι μόνο ήθελε να είναι κορίτσι αλλά ήθελε να γίνει μπαλαρίνα. Το συγκεκριμένο άτομο παραβρέθηκε στην παγκόσμια επίσημη πρεμιέρα της ταινίας στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών.

Η ταινία Κορίτσι (Girl) συμμετείχε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου και κέρδισε μια σειρά από βραβεία: Χρυσή Κάμερα (καλύτερη ταινία πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ), Queer Palm (καλύτερη queer ταινία από όλα τα τμήματα του φεστιβάλ), καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο τμήμα (για τον Victor Polster) και το βραβείο FIPRESCI του τμήματος. Το φιλμ αποτέλεσε την ταινία λήξης του περασμένου φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Έχει δύο υποψηφιότητες στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου (καλύτερης ταινίας και ανδρικής ερμηνείας). Κι αποτελεί την επίσημη πρόταση του Βελγίου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Η 15χρονη Λαρά είναι αποφασισμένη να γίνει επαγγελματίας μπαλαρίνα. Με την υποστήριξη του πατέρα της, ρίχνεται στην απόλυτη μάχη. Μετακομίζουν προκειμένου να βρεθούν σε μια καλύτερη σχολή χορού. Οι συνθήκες είναι αυτές που πρέπει. Η αγανάκτηση και η ανυπομονησία της Λαρά, όμως, μεγαλώνουν καθώς συνειδητοποιεί ότι το σώμα της δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του κλασικού χορού – κι αυτό επειδή γεννήθηκε αγόρι.

Η άποψή μας: Υπάρχουν άνθρωποι που τρέχουν σε υπερμαραθώνιους. Υπάρχουν άνθρωποι που σκαρφαλώνουν σε απότομες πλαγιές βουνών χωρίς σύνεργα – μόνο με τα χέρια τους. Υπάρχουν άνθρωποι που κολυμπάνε στα στενά της Μάγχης. Υπάρχουν άνθρωποι που περπατούν σε ένα λεπτό σχοινί σε ύψος 100 μέτρων και βάλε από το έδαφος. Δεν είναι κοινοί θνητοί όλοι αυτοί. Είναι σχεδόν υπεράνθρωποι. Ποιο είναι το κοινό τους χαρακτηριστικό; Πιέζουν τον εαυτό τους στα άκρα. Μόνος τους αντίπαλος: ο εαυτός τους. Και η Λαρά (που λεγόταν Βίκτορ) πιέζει τον εαυτό της στα άκρα. Κι έχει ως μόνο αντίπαλο τον εαυτό της. Δεν είναι υπεράνθρωπος. Προσπαθεί όμως να είναι άνθρωπος με τους δικούς της όρους, με τα δικά της στάνταρ.

Ο (ταξιτζής) πατέρας της τη λατρεύει. Στο σχολείο είναι οι πάντες υποστηρικτικοί – μόνο ένα μικρό περιστατικό (στο πάρτι) θα μπορούσε να περιγραφεί ως μπούλινγκ, αλλά όχι τίποτε εξαιρετικά δραματικό. Ο ψυχοθεραπευτής της τη βοηθάει. Οι γιατροί, από κοντά, με κατανόηση και πραγματική διάθεση αρωγής. Ο μικρούλης της αδελφός την αποδέχεται όπως είναι. Όλα βαίνουν καλώς. Καμία σύγκρουση με κανέναν εξωτερικό παράγοντα. Οπότε, γιατί η Λαρά είναι δυστυχισμένη; Μα γιατί δεν της αρέσει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Κρύβει το πέος της με γάζες – κάτι φοβερά επίπονο – και αποφεύγει να πίνει νερό για να μην πηγαίνει συχνά στην τουαλέτα. Γιατί τότε θα πρέπει να βγάζει τις γάζες. Και να βλέπει εκείνο που μισεί περισσότερο: το μόριό της. Αυτό που την εμποδίζει περισσότερο από καθετί να γίνει γυναίκα. Όπως αισθάνεται. Όπως την έχουν δεχτεί και αποδεχτεί οι πάντες γύρω της. Δεν έχει υπομονή. Βιάζεται. Βιάζεται να γίνει γυναίκα και με τη βούλα. Βιάζεται να γίνει μπαλαρίνα. Καταπονεί το σώμα της, καταπονεί τον εαυτό της, καταπιέζεται με περισσότερους από έναν τρόπους, αλλά εκεί. Κάθε ώρα που περνάει ως αγόρι, της είναι μαρτύριο. Είναι έφηβη. Βιάζεται. Και προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει δεν θα σταματήσει πουθενά…

Αν μη τι άλλο, είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πολλά υποσχόμενου νέου σκηνοθέτη. Κι ενώ πολλά στοιχεία της ταινίας δείχνουν άνθρωπο με ταλέντο και πολύ ώριμο τόσο για την ηλικία του όσο και για την εμπειρία του στο σινεμά, υπάρχουν και αρκετά άλλα, αναμενόμενα σε παρθενική εμφάνιση, που μειώνουν τη δυναμική της ταινίας. Έτσι κι αλλιώς, όμως, οι επιδόσεις είναι υψηλές. Κατασκευαστικά, έχουμε μια υπέροχη δουλειά. Ο διευθυντής φωτογραφίας δεν χρησιμοποιεί τεχνητό φωτισμό, κάτι που προσθέτει στον νατουραλισμό (και την ομορφιά) της ταινίας. Γιατί, δεν θα δείτε πολλές ταινίες εκεί έξω στις οποίες, σε μια σκηνή, το κρύψιμο του ήλιου πίσω από ένα σύννεφο, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στη σκηνή! Οι σκηνές του χορού δείχνουν την προσπάθεια και το πείσμα της Λαρά. Ξανά και ξανά και δώστου καταπόνηση και να τα ματωμένα δάχτυλα – εδώ ένα μικρό φάουλ: το να δείχνεις μια φορά μέσω των δαχτύλων την καταπόνηση είναι σεβαστό, όταν επαναλαμβάνεται σημαίνει πως θέλεις να εκβιάσεις συναισθηματικά το κοινό.

Και η αλήθεια είναι πως όταν είδα την ταινία στο «Ολύμπιον», μετά την τελετή λήξης του φεστιβάλ, το κοινό αντιδρούσε σωματικά. Άκουγες τα «αχ» και τα «ωχ» να δονούν την ατμόσφαιρα. Άρα, η ταινία κάνει γκελ στο κοινό. Σε μας τους κριτικούς (καλά, βάλτε το σε εισαγωγικά αν θέλετε τον όρο) δεν μας αρέσουν αυτά. Και υπάρχει και το ζήτημα του φινάλε. Και της πολιτικής ορθότητας. Ο σκηνοθέτης κινείται επί ξυρού ακμής. Είναι η λύση που δίνει ρεαλιστική; Ή είναι χειριστική; Δικαιολογείται η απόφαση της Λαρά από όσα έχουμε δει προηγουμένως; Ή μας τραβάει ο Dhont το χαλί κάτω από τα πόδια μας; Γιατί είναι τόσο κλειστός χαρακτήρας η Λαρά; Γιατί δεν επικοινωνεί με κανέναν; Γιατί λείπει εντελώς η μητέρα από την εικόνα, από την ταινία; – ούτε καν αναφορά γίνεται στην απουσία της. Δικαιολογούνται τα πάντα όλα από την εφηβεία; Δικαιολογούνται όλα από την ορμονοθεραπεία;

Ναι, είναι πάρα πολλά τα ερωτήματα που θέτει η ταινία στον σκεπτόμενο θεατή. Θα υπάρξουν οι lovers, που θα δεχτούν αυτό που βλέπουν ως μια ωδή στη διαφορετικότητα, την αυτοδιαχείριση, το όνειρο. Θα υπάρξουν οι haters, που θα κλοτσήσουν στην βίαιη συμμόρφωση στη νόρμα που επιβάλλουν οι καιροί, όπου όλα δικαιολογούνται στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Θα υπάρξουν οι στενόμυαλοι φασίστες (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι – προφανώς δεν θα πάνε να δουν την ταινία αυτοί...). Και θα υπάρξουν και οι ψύχραιμοι, εκείνοι που θα εκτιμήσουν την ταινία για όσα ενδιαφέροντα έχει να πει και τον τρόπο που τα λέει, αλλά δεν θα κλείσουν τα μάτια και στα φάουλ. Το σίγουρο είναι πως αυτή είναι μια ταινία που θα προκαλέσει συζητήσεις και σούσουρο. Το άλλο σίγουρο είναι πως ο (πρωτοεμφανιζόμενος) πρωταγωνιστής Victor Polster δίνει μια απίστευτη, εντελώς πειστική ερμηνεία. Το ακόμα πιο σίγουρο είναι (κι αυτό ισχύει για όλες τις ταινίες): δείτε την για να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματά σας, χωρίς ποδηγετήσεις και επηρεασμούς.

ΥΓ: Έχει πλάκα, όμως, αν σκεφτεί κανείς πόσο πρωτοπόρος ήταν στην εποχή του ο Marco Ferreri και «Η τελευταία γυναίκα» του. Μια ταινία, που αν γυριζόταν σήμερα, θα άκουγε τα σκολιανά της...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Seven Films!

Ο μεγαλύτερος της έρωτας ήταν η έμπνευση! 200 χρόνια μετά την έκδοση του «Φρανκενστάιν», η Μαίρη Σέλλεϋ (Mary Shelley) έρχεται για να μας συστήσει τη γυναίκα που βρίσκεται πίσω από τη συγγραφή του βιβλίου που στιγμάτισε την παγκόσμια λογοτεχνία. Η ταινία σκιαγραφεί το ειδύλλιο ανάμεσα στον ποιητή Πέρσι Σέλλεϋ και τη 16χρονη Μαίρη Γουόλστονκραφτ Γκόντγουιν που είχε ως αποτέλεσμα τη συγγραφή της εμβληματικής γοτθικής νουβέλας από την Γκόντγουιν, σε μια εποχή κατά την οποία οι γυναίκες συγγραφείς δεν έχαιραν ιδιαίτερου κύρους. Το σενάριο της «Μαίρη Σέλλεϋ» είναι γυναικεία υπόθεση αφού η συγγραφή του ανήκει σε δύο γυναίκες, την Emma Jensen και συμπληρωματικά την υποψήφια για βραβείο BAFTA σκηνοθέτιδα Haifa Al Mansour.

Για την πρωταγωνίστρια Elle Fanning αυτή η ταινία ήταν η πρώτη της επαφή με το συγκεκριμένο είδος και τα κοστούμια εποχής ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία για εκείνη. Ο Douglas Booth κρατά τον ρόλο του Πέρσι Σέλλεϋ, ο Tom Sturridge ενσαρκώνει τον Λόρδο Βύρωνα και η Bel Powley υποδύεται την Κλερ, αδελφή της Μαίρη.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Το Αιγαίο ανήκει στους ψάρακες του! Το Αιγαίο SOS έρχεται στη μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Πιέρρο Ανδρακάκο (Παρθένα ζωή, Μοντέρνα οικογένεια, Ταμάμ, Οι Βασιλιάδες, Λατρεμένοι μου γείτονες, Safe Sex). Η ταινία αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική δουλειά του Πιέρρου Ανδρακάκου ως σκηνοθέτη, αφού έχει συμμετάσχει στο παρελθόν ως βοηθός σκηνοθέτη σε μεγάλες διεθνείς παραγωγές όπως «Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι» και «Lara Croft Tomb Raider: The Cradle of Life». Καλοκαίρι 2018. Ελληνικές και τουρκικές φρεγάτες οργώνουν το Αιγαίο. Ένας μεγάλος σεισμός όμως φέρνει στην επιφάνεια μια βραχονησίδα σε διεθνή χωρικά ύδατα. Έλληνες και Τούρκοι στέλνουν άμεσα στρατεύματα για να καταλάβουν το νησί. H κάθε διμοιρία καταλαμβάνει περίπου…από μισό. Τα αστεία αλλά και σοβαρά περιστατικά μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων δεν αργούν να πάρουν διαστάσεις τσουνάμι.

Στην ταινία συμμετέχουν οι ηθοποιοί Θοδωρής Αθερίδης, Πάνος Βλάχος, Ευαγγελία Συριοπούλου, Μιχάλης Λεβεντογιάννης, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Nina Senicar, Νίκος Μίχας, Κωνσταντίνος Γεωργαλής, Σοφία Παυλίδου, Jerome Kaluta, Δήμητρα Κολλά, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Γιάννης Ζωγράφος, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Fu Yin.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Odeon!

Ποτέ δεν είναι αργά για να ξαναρχίσεις! Οι Κληρονόμοι (Las Herederas / The Heiresses) του Marcelo Martinessi είναι το φιλμ που απέσπασε την φετινή Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας και ακόμη Τρία Βραβεία στο 68ο Φεστιβάλ Βερολίνου: Αργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας / Αργυρή Άρκτος Alfred Bauer Κινηματογραφικής Πρωτοπορίας / Βραβείο FIPRESCI Διεθνούς Διαγωνιστικού, ενώ αποτελεί και την Επίσημη Πρόταση της Παραγουάης για το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας 2019. Η Τσέλα και η Τσικίτα, δύο γυναίκες που προέρχονται από ευκατάστατες οικογένειες της Ασουνσιόν στην Παραγουάη, συμβιώνουν για πάνω από 30 χρόνια. Το τελευταίο διάστημα η οικονομική τους κατάσταση δεν είναι καλή κι αρχίζουν να πουλάνε κάποια από τα αντικείμενα που έχουν κληρονομήσει. Όταν η Τσικίτα καταδικάζεται για απάτη λόγω των χρεών και φυλακίζεται, η Τσέλα αναγκάζεται να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα και καταλήγει να κάνει την οδηγό για μια παρέα ηλικιωμένων και πλούσιων κυριών. Η Τσέλα συνηθίζει σε ένα καινούριο τρόπο ζωής, κι όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει την αρκετά νεότερή της Άντζι που της κεντρίζει το ενδιαφέρον και την ωθεί να βγει από το καβούκι της και να κάνει την προσωπική της επανάσταση.

Τους βασικούς πρωταγωνιστικούς ρόλους μοιράζονται οι Ana Brun, Margarita Irun, Ana Ivanova.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 15 Νοεμβρίου 2018 από την Weird Wave!