Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Το έχω ξεκαθαρίσει στο παρελθόν και για πολύ ακόμη καιρό θα το στηρίζω, πως στην εποχή μας δεν υπάρχει κανένας άλλος καλύτερος, για να ντυθεί την στολή του action performer από τον Jason Statham. Ο Εγγλέζος, φυσικά δεν φτάνει καν ούτε σαν σκέψη σε μέγεθος τα μεγαλεία του Sly ή του Schwarz, έχει όμως καταφέρει σε μια μακροχρόνια πορεία και συμμετέχοντας σε μεγάλο αριθμό περιπετειών, να διατηρεί ένα σταθερό τέμπο στις εκρηκτικές του πρωταγωνιστικές επιλογές, που τον ανεβάζουν στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, σε σύγκριση με τον σπουδαιότερο αντίπαλο του, μα κολλημένο σχεδόν αποκλειστικά στο πρότζεκτ των Furious, Vin Diesel. Άποψη μου για τον Transporter, Crank, Parker, Blitz, Expendable και δεν συμμαζεύεται, που δεν αλλάζει, κατόπιν του παρόντος φασαριόζικου Mechanic 2, που το θεωρώ ως το πιο αδύναμο όλων όσων έχει συμμετάσχει.

Αποτραβηγμένος από τις επικίνδυνες αποστολές, που τον έχουν καταστήσει ως υπ αριθμόν ένα επαγγελματία εκτελεστή, στην ηρεμία του Ρίο Ντε Τζανέιρο, επιμένει εδώ και χρόνια ο Άρθουρ Μπίσοπ, αποφεύγοντας και την παραμικρή παράνομη δραστηριότητα. Ηρεμία που δεν θα διατηρηθεί όμως για πολύ ακόμη, από την ώρα που απροσδιόριστης, για εκείνον, προέλευσης συμμορία, θα εντοπίσει την καινούργια του ταυτότητα και θα τον θέσει άμεσα στο στόχαστρο επιδιώκοντας την εξόντωση του.

Απειλή που θα σημάνει καινούργια διαφυγή για τον σκληροτράχηλο πιστολά, νέος δρόμος που θα τον οδηγήσει ίσαμε τις τροπικές παραλίες της Απωανατολικής Ασίας. Εκεί που καλά κρυμμένος σε φιλικό θέρετρο, θα γνωρίσει και θα νιώσει μέσα του την φλόγα του έρωτα για την πανέμορφη Τζίνα, ακτιβίστρια που μάχεται κατά της εμπορίας λευκής σαρκός. Η οποία συνάμα, εν αγνοία του, όμως, αποτελεί δόλωμα του ανήθικου πρώην συνεργάτη του Κρέιν, για να τον ωθήσει και πάλι να αρματωθεί και να φέρει εις πέρας τρεις θανάσιμες αποστολές, εξοντώνοντας απειλητικούς και πανίσχυρους εχθρούς, κάνοντας τους θανάτους τους να φανούν σαν ατύχημα. Και το παραμικρό λάθος που ενδέχεται να υποπέσει ο παγιδευμένος Μπίσοπ, μπορεί να αποβεί μοιραίο για την ζωή της αγαπημένης του.

Το θετικό είναι που η εξέλιξη της πλοκής, ταξιδεύει την κάμερα σε μετρημένες μια χούφτα γωνιές του πλανήτη, καθιστώντας το φιλμ, αν μη τι άλλο σαν έναν πολύ ενδιαφέροντα τουριστικό οδηγό. Και τίποτα περισσότερο όμως, αφού γενικότερα το όλο θέμα, δεν διαθέτει ούτε ικανό σεναριακό σπινθήρα, ούτε σοβαρή με την έννοια του έστω και ελάχιστα πιστευτού πορεία. Οι απιθανότητες, από το τύπου Μποντ intro κιόλας χορεύουν καρσιλαμά, με κίνδυνο απώλειας κώμης, αμά τη πτώση του σούπερ ήρωα, από ουρανοξύστη της Olympic City, στα φτερά διερχόμενου parapente, ως εκ τούτου δεν περιμένει και κανείς η συνέχεια να ανεβάσει ποτέ το συναίσθημα του ρεαλισμού. Μάλιστα το ημίωρο του μελώματος, στα γαλαζοπράσινα νερά του Κο Σαμούι, πριν περάσουμε στο δεύτερο ημίχρονο των Mission Impossible, μάλλον χαρακτηρίζεται ως πολύ γλυκανάλατο για τα μέτρα του Statham.

Με την έννοια του εδώ καράβια χάνονται και βατραχάνθρωποι μας έχουν κυκλώσει, εμείς χεράκι χεράκι θα βαδίσουμε στην άμμο χορεύοντας σάμπα, με την καλή μας Jessica Alba, που εντάξει είναι πειρασμός απίθανου βεληνεκούς, για να πάρεις ρίσκο και να μην πέσεις στην αγκάλη της, οτιδήποτε κι αν είναι εκείνο που γνωρίζεις πως κρύβει. Νυσταγμένος λοιπόν ο απορημένος για τι ακριβώς παρακολουθεί, θεατής, σίγουρα θα ξυπνήσει στην επανάληψη που το θέαμα ζωηρεύει εντυπωσιακά, δύσκολα όμως μπορεί να αποδεχθεί το Resurrection σαν ένα ολοκληρωμένο πακέτο δράσης και σασπένς. Προφανώς το ντεμπούτο του Γερμανού σκηνοθέτη στο Χόλιγουντ Dennis Gansel (δημιουργού του Die Welle παρακαλώ) δεν είναι το αναμενόμενο, στην απόπειρα του να φτιάξει κάτι σαν Mission Impossible και Bourne Identity μαζί.

Ο Jason από την μεριά του το παλεύει και μάλιστα δυνατά να κρατήσει την φήμη του ψηλά, σαλτάρωντας από τον ένα πύργο στον άλλο, σε σεκάνς που σίγουρα θα φέρουν στο μυαλό το επίτευγμα των Abrams / Cruise στην κορυφή του Μπουρζ Καλίφα. Όμως η ζημιά έχει γίνει πάνω στο κτίσιμο της ιστορίας νωρίτερα, με την παρεμβολή που ούτε ρομαντικά στέκει, ούτε ρυθμικά, ούτε καν βεβαίως συναρπαστικά. Συνεπώς η επιστροφή του Mechanic, που ανεξήγητα διατήρησε τον συγκεκριμένο τίτλο έργο που υπήρξε προ ετών ως ριμέικ παλιότερης ταινίας με τον Bronson, μάλλον φέρνει σε ευκαιρίακή επιθυμία του στούντιο να επαναλάβει το ημι-χιτ (κόστισε 40 απέφερε 60 εκατομμύρια) της πρώτης φοράς, από το να βάλει γερές τις βάσεις ενός franchise στιβαρού και δυναμικού, όπως ας πούμε υπήρξε εκείνο του Bessonικού Transporter.

Το Κακό ξαναγεννιέται! Ήταν 1998 όταν ο σπουδαίος Γιαπωνέζος σκηνοθέτης Hideo Nakata, έγραφε ιστορία παρουσιάζοντας μια από τις ανατριχιαστικότερες στιγμές του παγκόσμιου σινεμά, παρουσιάζοντας το ευρηματικό Ringu. Το φιλμ χάρη στην τεράστια επιτυχία που γνώρισε, απέκτησε ουκ ολίγα σίκουελς και σπιν οφς, αλλά και αγγλόφωνες διασκευές, που ποτέ όμως δεν έφτασαν στο επίπεδο του ορίτζιναλ. Σήμερα 18 χρόνια μετά την πρώτη κυκλοφορία, ο μύθος που δημιούργησε η τρομακτική Σαμάρα ξαναγυρίζει σε μια ταινία που υπογράφει ο Ισπανός F. Javier Gutierrez σε σενάριο των David Loucka, Jacob Estes και Akiva Goldsman. Στην πλοκή μια νεαρή γυναίκα ανησυχεί ιδιαίτερα για το μέλλον του μνηστήρα της όταν εκείνος της εξομολογείται την μεταφυσική δυνατότητα μιας βιντεοκασέτας, που όποιος παρακολουθήσει το περιεχόμενο της, επτά ημέρες μετά θα θανατωθεί με φρικτό τρόπο. Προκειμένου να σώσει τον αγαπημένο της από την βέβαιη τραγωδία, θα θυσιάσει η ίδια τον εαυτό της βλέποντας το βίντεο, ερχόμενη όμως μπροστά σε μια τεράστια αποκάλυψη, πως υπάρχει μια ξεχωριστή ταινία μέσα στην ήδη υπάρχουσα, που κανείς προηγουμένως δεν είχε αντιληφθεί. Το εισαγωγικό τρέιλερ από την Paramount, πιο ανατριχιαστικό από ποτέ, ανοίγει την όρεξη των φανατικών φίλων του horror που θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν το καινούργιο Rings από τις 4 Νοεμβρίου 2016 όταν και θα πραγματοποιήσει την παγκόσμια πρεμιέρα του.

Όχι και τόσο γνωστά τα ονόματα που όπως συνήθως παρελαύνουν ως πρωταγωνιστές από το φιλμ, με τους Matilda Lutz, Alex Roe, Johnny Galecki, Aimee Teegarden, Bonnie Morgan και Vincent D’Onofrio να συνθέτουν το καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Φεβρουαρίου 2017 από την UIP!

"Follow me this way…" Για κάποιον που παρακολουθεί από κοντά τα δρώμενα των μεγάλων φιλμικών ραντεβού της Γηραιάς Ηπείρου, το όνομα του Sergei Loznitsa όχι απλώς δεν είναι άγνωστο, αλλά είναι και τοποθετημένο στα υψηλότερα ράφια των σπουδαίων σύγχρονων σκηνοθετών. Αιτία γι αυτό αποτελούν οι ίδιες του οι ταινίες, που αποτελούν διαμάντια πραγματικά της μοντέρνας κινηματογραφίας, καθώς οι τίτλοι My Joy, In the Fog, Revue, Blockade, Bridges of Sarajevo, είναι πραγματικά πολύ υψηλού επιπέδου. Ο Ουκρανός μάλιστα έχει επιδείξει ξεχωριστή έφεση και στην δημιουργία αιχμηρών ντοκιμαντέρ, με τα εξαιρετικά Maidan και The Event, έργο που συνεχίζει φέτος με το φιλμ τεκμηρίωσης Austerlitz, που περιστρέφει την θεματική του γύρω από τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Και πιο συγκεκριμένα με την ιδιόμορφη έφεση των σημερινών ανθρώπων να τα επισκέπτονται ως τουριστικό προορισμό κατά τις διακοπές τους. Η κάμερα του Loznitsa επιχειρεί να μελετήσει αυτό το φαινόμενο, του να ξοδεύουν τον χρόνο τους επισκεπτόμενοι φούρνους και κρεματόρια, αντί για πιο διασκεδαστικά και πιο τουριστικά μέρη. Αν και η προσωπική μου άποψη διαφέρει εκτιμώντας πως - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων - οι επισκέπτες των καμπ αποτίουν φόρο τιμής με κατάνυξη στα θύματα του Ολοκαυτώματος, εντούτοις θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η προσέγγιση του Loznitsa, ένα μικρό δείγμα της οποίας παίρνουμε από το ασπρόμαυρο τρέιλερ που μόλις κυκλοφόρησε.

Η ταινία έχει ήδη προγραμματιστεί να κάνει τις πρώτες της εμφανίσεις; αποτελώντας μέρος του επίσημου προγράμματος, στα επερχόμενα φιλμικά φεστιβάλς της Βενετίας και του Τορόντο, ενώ ακόμη δεν έχει πάρει από καμία διανομή επίσημη ημερομηνία εξόδου στις αίθουσες.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Έχοντας κατακτήσει την διεθνή σινεφίλ κοινότητα, με μια από τις ποιοτικότερες ταινίες που προβλήθηκαν μέσα στην χρονιά, τον περιβόητο The Lobster, ο Γιώργος Λάνθιμος έχει ήδη σαλπάρει για το επόμενο δημιουργικό του βήμα, που τιτλοφορείται The Killing Of A Sacred Deer. Κι ενώ ήδη έχουν δηλώσει συμμετοχή στο πρότζεκτ πολύ σπουδαία ονόματα του βεληνεκούς των Nicole Kidman, Barrfy Keoghan, Colin Farrell και Sunny Suljic, έχουμε ακόμη τρεις σημαντικές προσθήκες στο καστ, που ανεβάζουν ακόμη περισσότερο το κύρος του. Κι αν τα αστέρια των Bill Camp (Jason Bourne) και Rafey Cassidy (Tomorrowland) δεν είναι και τα πλέον λαμπερά, τι να πει κανείς για την Alicia Silverstone, που στα σαράντα της χρόνια μπορεί να μην είναι το κουκλίνο κοριτσάκι του Clueless και του The Crush, είναι όμως μια δυναμική ακτιβίστρια που δίνει διαρκώς μάχες στο πλευρό της ΜΚΟ Peta. Είναι αλήθεια πάντως πως η κατάξανθη Καλιφορνέζα, έχει απουσιάσει εδώ και πολλά χρόνια, περισσότερο από μια δεκαετία, από το ραντεβού της με την επιτυχία, αφού η τελευταία της ας το πούμε γνωστή παραγωγή που εμφανίστηκε, ήταν το Beauty Shop στα 2005. Συνεπώς εδώ δίνεται μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην όμορφη Alicia για να επανακάμψει στην καριέρα της.

Το σενάριο του φιλμ ανήκει όπως συνήθως στον μόνιμο συνεργάτη του Λάνθιμου, Ευθύμη Φιλίππου και στο επίκεντρο του ψυχολογικού θρίλερ με τις μεταφυσικές προεκτάσεις, που βασίζεται σε τραγωδία του Ευριπίδη, βρίσκεται ένας χαρισματικός χειρουργός, που βλέπει την τέλεια ζωή του να παίρνει μια απροσδόκητη τροπή από την στιγμή που θα γνωρίσει την μυστηριώδη φαμίλια ενός νεαρού ασθενή του.

Μια φορά κι έναν καιρό στην Πόλη των Αγγέλων... Πως είναι δυνατόν μια και μόνη ταινία να σε κάνει τόσο μεγάλο και τρανό, ώστε το βασικότερο κομμάτι του πρόμο να είναι αποκλειστικά αφιερωμένο στο πρόσωπο σου! Όπως ακριβώς συνέβη με τον Damien Chazelle, που είδε την φίρμα του να γίνεται το πιο φωτεινό κομμάτι της μαρκίζας μονομιάς, χάρη στο χαρισματικό Whiplash του. Η καινούργια ταινία του Αμερικάνου δημιουργού είναι μια ωδή στις χρυσές ημέρες του Χόλιγουντ και φέρει τον τίτλο La La Land, ένα γεγονός που καταδεικνύεται και από τα λιγοστού χρόνου πλάνα του τρέιλερ, που μπορεί κανείς να διακρίνει αναφορές στον Vincente Minelli και το An American In Paris ίσαμε τον Martin Scorsese και το New Yor, New York του. Κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας ένας πιανίστας της τζαζ, που ερωτεύεται παράφορα την οπτασία της ζωής του μια εμπνευσμένη νεαρή ηθοποιό, με αμφότερους να κάνουν όνειρα για μια σπουδαία καριέρα στον μαγικό κόσμο της σόου μπιζ. Τιμητικά η ταινία θα είναι εκείνη που θα ανοίξει τις πύλες του μεγαλύτερου κινηματογραφικού ραντεβού του φθινοπώρου για την Ευρώπη, του Φεστιβάλ Βενετίας στις 31 Αυγούστου, ενώ έχει προγραμματιστεί από την Summit, που στο διαφημιστικό κομμάτι τα πηγαίνει περίφημα για να βγει στις αίθουσες στις 2 Δεκεμβρίου σε περιορισμένο κύκλωμα και στις 16 του ιδίου Παναμερικανικά!

Μια σπουδαία σταρική συνύπαρξη δύο εκ των πιο αγαπημένων πρωταγωνιστών των ημερών μας, με τον Ryan Gosling και την Emma Stone να συνθέτουν το δίδυμο των ερωτευμένων. Εξαιρετικές και πάλι επιλογές στους περιφερειακούς ρόλους με τους J.K. SImmons, Finn Wittrock, Rosemarie DeWitt να κτίζουν ένα υπέροχο και ποιοτικό καστ.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Δεκεμβρίου 2016 από την Odeon!

Καθώς όχι μία, αλλά δύο, κινηματογραφικές παραγωγές που περιστρέφουν την θεματική τους γύρω από τον βίο της κορυφαίας συγγραφέως Agatha Christie, βρίσκονται ήδη σε στάδιο pre production, μια τρίτη και ιδιαίτερα φιλόδοξη περίπτωση, που πηγάζει από έργο της Βρετανίδας βρίσκεται στα σκαριά. Πρόκειται για το Witness For The Prosecution, που βασίζεται σε μια short story της Christie και που ήδη έχει υπάρξει ως θεατρικό αλλά και ως ταινία κατά το παρελθόν (στα 1957 από τον μέγα Billy Wilder με τους Tyrone Power, Marlene Dietich και Charles Laughton) και που τον σχεδιασμό έχει αναλάβει η 20th Cenrtury Fox έχοντας δώσει ήδη το χρίσμα του σκηνοθέτη στον ιδιαίτερα πολυάσχολο τον τελευταίο καιρό Ben Affleck. Ο σούπερ σταρ από το Νιου Τζέρζι εκτός από χρηματοδότης του πρότζεκτ και έχοντας το γενικό πρόσταγμα, θα κρατήσει και τον βασικό ρόλο της πλοκής, εκείνον του εύστροφου και ικανού για τα πάντα δικηγόρου, που καλείται να υπερασπιστεί έναν άντρα που κατηγορείται για τον φόνο μιας μοναχικής χήρας και που εναντίον του υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία πως εκείνος προκάλεσε ο φονικό. Το σενάριο έχουν ήδη ξεκινήσει να συγγράφουν τρεις σκρίπτερς ένας εκ των οποίων είναι και ο καλός φίλος του Ben, Matt Damon, που εδώ θα συνεργαστεί για να βγάλουν μια μοντέρνα διασκευή του γεμάτου μυστήριο και αγωνία πρωτότυπου με τους Christopher Keyser και Jennifer Todd.

Συνεπώς μπροστά του ο Affleck έχει μια ιδιαιτέρως γεμάτη χρονιά, αφού ήδη πρωταγωνιστεί στο The Accountant που θα κυκλοφορήσει στους προσεχείς μήνες, συμμετέχει από πολλαπλές θέσεις στο Live By Night και φυσικά τρέχουν οι υποχρεώσεις του στην περίπτωση του Μπάτμαν εκεί που καλείται να βγάλει πρόσωπο πιο βελτιωμένο σε σύγκριση με εκείνο, της πρώτης του κόντρας με τον Σούπερμαν.

Κάποιες φορές η πραγματικότητα είναι πιο παράξενη κι από την φαντασία! Έχοντας αφήσει εξαιρετικές εντυπώσεις στα φεστιβάλ Τορόντο, Σιάτλ και φυσικά στο Fantastic Fest έρχεται προς κυκλοφορία η ανεξάρτητη ταινία Zoom, που συνδυάζει στην απεικόνιση της real life χαρακτήρες αλλά και animation ροτοσκοπικούς, σαν κι εκείνους που είχε σχηματίσει ο Linklater στο Waking Life. Στο φιλμ που την σκηνοθεσία του υπογράφει ο Βραζιλιάνος Pedro Morelli, τον κεντρικό ρόλο του στόρυ κρατά μια νεαρή, ικανότατη και φιλόδοξη σχεδιάστρια καρτούν, που μέσα στην ρουτίνα της καθημερινότητας της να φτιάξει ιστορίες που έχουν σαν κεντρικό ήρωα τον Λατίνο παιδάρα Έντουαρντ, θα αφήσει την φαντασία της να ταξιδέψει λιγάκι παραπάνω, μετατρέποντας τον σε αληθινό και φέρνοντας τον κοντά της. Ενδεικτικό της ιδιομορφίας που χαρακτηρίζει αυτό το ξεχωριστό φιλμ, που οι περισσότερες πιθανότητες θα είναι να το δούμε στα μέρη μας σε κάποια ειδική προβολή indie φεστιβάλ, είναι και το τρέιλερ που διαλαλεί τον ερχομό του στους κινηματογράφους και στο Video On Demand από τις 2 Σεπτεμβρίου 2016.

Την βασική ηρωίδα της πλοκή υποδύεται η Alison Pill, που σε περιφερειακά ρολάκια έχουμε δει σε ταινίες όπως Milk, Scott Pilgrim vs the World, Midnight in Paris, Goon, Snowpiercer, Hail Caesar!, ενώ τον ονειρικό άντρα υποδύεται ο Gael Garcia Bernal. Το καστ συμπληρώνουν και οι Tyler Labine, Jason Priestley, Mariana Ximenes, Don McKellar, Michael Eklund.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

Κανείς δεν ξέρει τίποτα! Αφού έχει ήδη ασχοληθεί κινηματογραφικά με διασκευές έργων του Cormac McCarthy και του William Faulkner, δεν είναι και κανένας κόπος πια για τον ανατρεπτικό James Franco να ασχοληθεί στην φιλόδοξη σκηνοθετική του καριέρα και με το Zeroville, το φημισμένο βιβλίο του Steve Erickson που παρωδει τις σημερινές καταστάσεις στον κόσμο του Χόλιγουντ. Η ιστορία παρακολουθεί την πορεία του Άικ"Εφημέριου" Τζέρομ, που στα 1969 που βρισκόμαστε, μόλις μετακόμισε στην Μέκκα του σινεμά αναζητώντας μια καινούργια τύχη. Με δηλωμένα τα ινδάλματα του, τον Μοντγκόμερι Κλιφτ και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ που τους έχει καταχωρημένους με ανεξίτηλη μελάνη στο ξυρισμένο κρανίο του, ο Βίκαρ εκφράζει την αγνή και αθώα λατρεία του για το σινεμά, ο ερχομός του στην Πόλη των Αγγέλων θα τον οδηγήσει σε απογοητεύσεις. Το πρώτο τρέιλερ μιας πλοκής που περιλαμβάνει από σχιζοφρενείς ιμπρεσάριους και πεπειραμένους παραγωγούς, μέχρι αδίστακτους χρηματοδότες και μοιραίες γυναίκες μόλις έκανε την πρώτη του εμφάνιση αναζητώντας την εταιρία διανομής που θα αναλάβει να μοιράσει την ταινία στις διεθνείς αίθουσες.

Πράγμα ιδιαίτερα πιθανό να συμβεί, ασχέτως του ιδιόμορφου της αφήγησης, αφού εκτός από τον Franco που βεβαίως κρατά τον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο, στο φιλμ συμμετέχει πλειάδα διάσημων αστεριών όπως οι Will Ferrell, Seth Rogen, Craig Robinson, Danny McBride, Megan Fox, Jacki Weaver, ενώ από τα πλάνα του κλιπ κάνει κι ένα καμέο ο Wim Wnders.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί...

του zerVo (@moviesltd)

Καλό θα είναι στην εισαγωγή μας να χρησιμοποιήσουμε την επιστημονική εξήγηση της νόσου που θα μας απασχολήσει στην συνέχεια, μιας και το ένα εκ των δύο προσώπων που στηρίζουν ως πυλώνες το θέμα, πάσχει από αυτή: "Το σύνδρομο Asperger είναι μια ήπια παραλλαγή αυτισμού, που επηρεάζει κυρίως την ικανότητα επικοινωνίας και τις κοινωνικές σχέσεις του ατόμου. Ανήκει στις διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές και για καιρό υπήρχαν διαφωνίες σχετικά με το αν αποτελεί ξεχωριστή διαταραχή ή πρόκειται για αυτισμό σε ελαφριά μορφή." Συνεπώς, αν βρίσκεσαι σε οποιοδήποτε ζόρι και περιμένειας από "κανονικό" άνθρωπο να σου στείλει χέρι βοήθειας, μάλλον θα πρέπει να στραφείς στον "διαφορετικό" που τουλάχιστον θα το παλέψει όσο περνά από το χέρι του, για να το κάνει το θαύμα του!

Από την ημέρα, που εντελώς αναπάντεχα, έχασε τον αγαπημένο της άντρα και στήριγμα του σπιτιού της, η όμορφη Λουίζ, έχει αναλάβει μόνη της να φέρει βόλτα την μικρή αγροτική φάρμα που διατηρεί στην Γαλλική ύπαιθρο. Τίποτα δεν είναι εύκολο όμως και τίποτα δεν πρόκειται να την χαριστεί, απλά και μόνο επειδή από την μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε με το μαχαίρι στο λαιμό. Τα δάνεια της τραπέζης τρέχουν απλήρωτα και στον ορίζοντα δεν διαφαίνεται το παραμικρό φως που ενδεχόμενα θα μετατρέψει σε αισιόδοξη την κατάσταση. Κι αν οι δόσεις δεν καταβληθούν το αγρόκτημα ή θα καταλήξει στα κοράκια είτε θα το αποσπάσει ο εύπορος γεροντοπαλικαράς γείτονας που την ζαχαρώνει την χήρα και προτίθεται να βάλει το χέρι στην τσέπη, αρκεί να τον στεφανωθεί...

Ακόμη πιο μυστηριωδώς όμως ένα ήρεμο βράδυ, το αυτοκίνητο ενός αγνώστου, θα αράξει έξω από την πόρτα της Λουίζ. Ενός παράξενου άντρα, του Πιερ, που εκείνη για να του παράσχει τις πρώτες βοήθειες θα τον μπάσει στο σπιτικό της ως όφειλε. Πέρα από την απροσδόκητη συμπεριφορά του, τις διαρκώς επαναλαμβανόμενες κινήσεις του και την μανία του με την τάξη και το συγύρισμα, ο άγνωστος άντρας κρύβει πίσω του αμέτρητα μυστικά που δεν δείχνει διατεθειμένος να αποκαλύψει. Όπως δεν δείχνει την παραμικρή τάση να αφήσει πίσω του την θαλπωρή της αγροικίας, εγκαταλείποντας την σωτήρα του στην αγωνία της, για το πως θα σώσει το σπιτικό της και θα μεγαλώσει σωστά τα δυο παιδιά της.

Οπότε ο περίεργος Πιερ που θα φέρει την προς καλού αναστάτωση είναι αυτό που λέμε Godsend. Είναι ο από μηχανής Θεός, που από την πρώτη στιγμή της παρουσίας του στο ράντσο διαφαίνεται πως κάτι εντελώς διαφορετικό πρόκειται να συμβεί στο προσεχές μέλλον. Γιατί η δική του ματιά βλέπει τα πάντα αλλιώς, γιατί η δική του η συλλογιστική είναι παντελώς απρόβλεπτη, γιατί οι πράξεις του διακρίνονται από ξεχωριστά κίνητρα. Ούτε να κερδίσει κάτι επιθυμεί ούτε κάποιο συμφέρον (ειδικά ερωτικό) κρύβει η επίμονη δράση του, που σημειωτέον έχει κερδίσει και με το παραπάνω την καρδιά των βαρόμετρων, που δεν είναι άλλα από τα δύο χαριτωμένα πιτσιρίκια της αγρότισσας. Το ζήτημα που πέφτει στο τραπέζι είναι αν μπορείς να δείξεις εμπιστοσύνη σε έναν άνθρωπο, που ιατρικά τουλάχιστον, δεν κρίνεται ως υγιής. Ποιος στ' αλήθεια όμως μπορεί πλέον σε ετούτη την άρρωστη κοινωνία, να ορίσει το ποιοι χαίρουν άκρας υγείας και ποιοι είναι οι μολυσμένοι?

Ζεστή σε υπέρμετρα ανοιξιάτικο βαθμό η σκηνοθεσία του ικανού Φραντσέζο σκηνοθέτη Eric Besnard, που με την χάρη της πρασινάδας, των δέντρων, των σπαρτών στο φόντο, με ανθρωπιά το βασικό του θέμα, που δεν είναι όπως αρχικά φαίνεται η σωτηρία του ζορισμένου, αλλά η αλληλεγγύη που εκείνος ζητά και ποιος τελικώς είναι αυτός που του την προσφέρει. Η αφήγηση διαθέτει και χιουμοριστικές (όταν ο Πιερ μένει μονάχος ειδικά για δράση) και δραματικές εκφάνσεις και αισιόδοξο χαμόγελο και ρομαντική στο φινάλε συμπεριφορά. Ούτε οι σεναριακές εναλλαγές υπάρχουν που θα κρατήσουν το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι τέλους, ούτε και το στόρι εντέλει είναι εκείνο αλησμόνητο που δεν θα ξεχάσει κανείς ποτέ του. Όμως η ψυχή του θεατή παραμένει σε όλο το δίωρο θερμή και ικανοποιημένη, επειδή βασιλεύει το πραγματικά φυσικό και όχι το κακεντρεχές χειμωνιάτικο.

Ουσιαστικά το Le Gout Des Merveilles μας συστήνει και διεθνώς στην πρώτη αληθινά πρωταγωνιστική της στιγμή, την καινούργια κουκλίνα του τρικολόρ σινεμά Virginie Efira, που τουλάχιστον τα προσωπικά της χαρακτηριστικά είναι αγγελικά πλασμένα, έστω κι αν κρύβονται πίσω από το μακιγιάζ της αγροτικής σκληραγώγησης. Η ξανθιά Παριζιάνα είναι μια κούκλα, σε βαθμό που είναι απίθανο να την βγάλεις από τα όνειρα σου, σε ότι αφορά το εμφανισιακό κομμάτι. Διότι ερμηνευτικά μάλλον έπεται σε απόδοση εδώ, του εξαιρετικής τεχνικής κατάρτισης στην Comedie Francais, Benjamin Lavernhe, που επιχειρεί κι αυτός το δικό του κινηματογραφικό introduction, στον ρόλο του ιδιότροπου Ασπεργκικού που ήρθε για να μείνει.

Όταν το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» τους αφήνει όλους τυφλούς

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Η Μαφία της Καλαβρίας

Αυτή είναι η 3η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στη Ρώμη (και συγκεκριμένα στο Λάτσιο) Ιταλός σκηνοθέτης. Προηγήθηκαν οι ταινίες: «Saimir» (2004) και «Il resto della notte» (2008). Με τούτη την ταινία του έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βενετίας του 2014, όπου τιμήθηκε με διάφορα βραβεία – όχι όμως από τα επίσημα. Εκεί που διέπρεψε ήταν στα ιταλικά Όσκαρ (τα βραβεία David di Donatello) όπου ήταν υποψήφια για 15 (!!!) βραβεία, κερδίζοντας τελικά 9, μεταξύ των οποίων καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και σεναρίου. Η ταινία προβλήθηκε και στο 55ο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (του 2014) συμμετέχοντας στο τμήμα «Ανοιχτοί Ορίζοντες».

Το σενάριο της ταινίας Anime Nere βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Gioacchino Criaco.

Η υπόθεση: Άφρικο, βουνά Ασπρομόντε, Καλαβρία, ιταλικός νότος. Το ορεινό χωριό βρίσκεται στην περιοχή όπου δραστηριοποιείται η ‘ndrangheta («ξαδέλφη» κατά μία έννοια της σικελικής mafia και της καμπανέζικης camorra). Είναι και ο γενέθλιος τόπος της οικογένειας Καρμπόνε. Ο πάτερ φαμίλιας δολοφονήθηκε στο παρελθόν από μέλη της αντίπαλης οικογένειας των Μπαράκας. Από τότε μια εύθραυστη ισορροπία τρόμου συνδέει τις δύο οικογένειες. Μόνο ο Λουτσιάνο Καρμπόνε έχει μείνει στο χωριό από τους γιους του δολοφονηθέντος. Και ζει τη ζωή ενός αγρότη: παράγει κρασί από τα αμπέλια του και φτιάχνει τυρί ρικότα από τις γίδες του, μακριά από το οργανωμένο έγκλημα.

Τα μικρότερα αδέλφια του, όμως, ο Λουίτζι και ο Ρόκο, ασχολούνται με το εμπόριο κοκαϊνης. Η βάση των επιχειρήσεών τους είναι ο ιταλικός βοράς και συγκεκριμένα το Μιλάνο. Οι δουλειές πάνε καλά έως ότου ο αψύς Λέο, γιος του Λουτσιάνο, πυροβολεί τα τζάμια και την ταμπέλα ενός μπαρ στο χωριό του, το οποίο βρίσκεται στη σφαίρα επιρροής της οικογένειας Μπαράκας. Ο Λέο βρίσκεται σε κόντρα με τον πατέρα του και θαυμάζει τους δύο κακοποιούς θείους του. Οι απερίσκεπτες κινήσεις του και η «ατιμωρησία» του από την οικογένειά του, αναμοχλεύουν μια βεντέτα τριών γενεών

Η άποψή μας: Στο πρόσφατο ιταλικό «Που πάω Θεέ μου;» ο βασικός πρωταγωνιστής ήθελε να γίνει δημόσιος υπάλληλος από μικρό παιδί. Η ταινία ήταν κωμωδία. Στις «Σκοτεινές ψυχές», ο πρωταγωνιστής εκείνος που θέτει σε κίνηση τη δραματουργία είναι ένας έφηβος του οποίου βράζει το αίμα, δεν θέλει να παραμείνει «φάρμερ» όπως ο πατέρας του – αντιθέτως, επιθυμεί να γίνει μέλος του οργανωμένου εγκλήματος, όπως οι θείοι του. Η ταινία είναι δράμα. Πέρα και πάνω από όλα, είναι μια πάρα πολύ καλή ταινία. Με (αναγκαστικές) ομοιότητες τόσο με τον γκλαμουράτο «Νονό» όσο και με το πιο down to earth «Γόμορρα» η ταινία παρουσιάζει ένα πορτρέτο του τι σημαίνει να είσαι ή να θέλεις να γίνεις μέλος της καλαβρέζικης ‘ndrangheta.

Παράλληλα, αποτελεί ένα εύστοχο σχόλιο για τη σύγχρονη ιταλική πραγματικότητα. Με μια επαρχία, που ερημώνει χωρίς καμία κυβερνητική μέριμνα. Με μια αστυνομία, που κάνει τα κλειστά μάτια καθώς δεν θέλει να μπλέκει σε πράγματα τα οποία την υπερβαίνουν. Με ένα κράτος, που οι αιρετοί του αντιπρόσωποι βγαίνουν με τη βοήθεια του οργανωμένου εγκλήματος με το οποίο υπάρχουν στενές σχέσεις. Με μια νεολαία, που πλήττει: η αλήθεια είναι πως άλλη... αίγλη έχει να βόσκεις γίδες κι άλλο να πυροβολείς και να σκοτώνεις ανθρώπους. Άλλο να φοράς ρούχα ότι να'ναι κι άλλο να φοράς την τελευταία λέξη της μόδας. Άλλο να κινείσαι με μηχανάκια της κακιάς ώρας κι άλλο με γυαλιστερά και πανάκριβα αυτοκίνητα.

Ο Munzi παίρνει το χρόνο του. Δεν βιάζεται να μας (επι και από)δείξει πράγματα προς εντυπωσιασμό. Προτιμά να περιγράψει τις οικογενειακές σχέσεις, τις επαγγελματικές σχέσεις, το πως κερδίζεται ο σεβασμός σε εκείνα τα μέρη της Ιταλίας όπου μιλούν μια εντελώς δική τους διάλεκτο, το πως δείχνεται ο σεβασμός, το ποιοι είναι οι άγραφοι νόμοι και πως πληρώνονται πάντα με τον ίδιο, αρχαίο τρόπο: με αίμα. Άνθρωποι εγκλωβισμένοι σε κάτι μεγαλύτερο από αυτούς, που τους δεσμεύει και τους ακολουθά σε όλη τους τη ζωή. Ένας κύκλος αίματος και βίας από τον οποίο είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγεις. Ο μεγαλύτερος αδελφός, ο – ας τον πούμε – πασιφιστής καταλαβαίνει το αδιέξοδο. Δεν θέλει να μπλέξει ο γιος του καθώς γνωρίζει πως με μαθηματική ακρίβεια αν ξυπνήσει τη βεντέτα θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα.

Κι εδώ έρχεται η μεγάλη ανατροπή. Ενώ η ταινία δεν διαφέρει ουσιαστικά σε τίποτε από όλες εκείνες τις ταινίες οργανωμένου εγκλήματος και φόνων τιμής και βεντετών, δεν κομίζει κάτι νέο σε όλη τη διαδικασία, στο φινάλε κάνει την έκπληξη. Κλείνει τον κύκλο της βίας... βίαια, με έναν τρόπο που κανείς εθισμένος θεατής δεν μπορεί να προβλέψει. Γιατί, πιστέψτε με, είμαστε τόσο ποτισμένοι και οι ίδιοι με την εκδίκηση ως πρώτη μας αντίδραση στην αδικία, που περιμένουμε όλοι οι αδικημένοι αυτού του τόπου είτε στο σινεμά είτε στην πραγματική ζωή, να αντιδράσουν επιζητώντας εκδίκηση. Σπουδαία ταινία, που ειλικρινά αξίζει τον κόπο να παρακολουθήσετε.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την Neo Films

του zerVo (@moviesltd)

Όσοι βίωσαν την πραγματικά ξεχωριστή δεκαετία του 80, δεδομένα θα πρέπει να θυμούνται πως το σινεμά - κατά βάση με μέσον την βιντεοκασέτα - μέσα από νεανικές κωμωδίες τύπου Porky's, αλλά και στις πιο σοβαρές προσπάθειες του αείμνηστου John Hughes, άνοιξαν στο εγχώριο μεταεφηβικό κοινό ένα απίστευτα πληροφοριακό παράθυρο επικοινωνίας, με έναν κόσμο εντελώς διαφορετικό από εκείνον που ζούσε στο δικό του φοιτητικό περιβάλλον. Καταστάσεις τρομακτικά μακρινές από τις κονσερβατικές που ίσχυαν στα πολύ πιο λιτά και περιορισμένων ελευθεριών δικά μας πανεπιστημιακά κάμπους, που σε όλες τους τις εκφάνσεις προκαλούσαν την ζήλια των τότε 18άρηδων, για κάτι που δεν θα ζήσουν ποτέ πέραν της μεγάλης (ή τις μικρής) οθόνης. Συνεπώς η απόπειρα του νοσταλγικού ταξιδέματος που παλεύει η νέα ταινία του Richard Linklater, Everybody Wants Some!!, μπορεί να μην εμπεριέχει (τον πραγματικό) ρεαλιστικό αντίκτυπο για εμάς τους Έλληνες, σίγουρα όμως θα ξυπνήσει στον νου εκείνες τις μνήμες που παρέες ολόκληρες μαζεύονταν γύρω από το βίντεο για να πάρουν μια ιδέα για τον ιδιαίτερα ξεχωριστό, του δικού μας, τρόπο που οι Αμερικάνοι μεταπηδούσαν από την εφηβεία στην ενηλικίωση.

Πρώτη ημέρα στο Πανεπιστήμιο για τον νεαρό και φιλόδοξο αθλητή Τζέικ Μπράντφορντ και σχεδόν τίποτα δεν έχει κυλήσει όπως ακριβώς το περίμενε. Μπορεί τα προνόμια που δίνει το ίδρυμα τα στελέχη της ομάδας μπέιζμπολ να μοιάζουν με πολυτέλειες, σε σχέση με όσους μαθητές ζουν στην εστία, αλλά και το οκταθέσιο δίπατο κοινόβιο δεν είναι δα και το υπερσύγχρονο σπίτι που πάντα ονειρευόταν. Άσε που και στην πρώτη συνάντηση με τις παλιοσειρές, που ήδη γνωρίζουν τα κατατόπια και έχουν όρεξη για καψόνια στους καινούργιους, δεν σχημάτισε και την καλύτερη γνώμη για τους νέους του συγκάτοικους.

Κι όμως το εισαγωγικό αρνητικό συναίσθημα πολύ σύντομα θα πάει περίπατο, καθώς τρεις μόλις ημέρες πριν ξεκινήσουν τα μαθήματα, εισερχόμενος και επίσημα στην κομπανία των φημισμένων Τσερόκις του Κολεγίου του Νοτιοανατολικού Τέξας, θα πάρει μια πρώτη ιδέα για το πρόκειται να ζήσει από κοντά τα επόμενα χρόνια. Ξέφρενα πάρτι μέχρι το πρωί, ατελείωτα λίτρα μπύρας, καυτά κορίτσια που περιμένουν χάδια και αγκαλιές. Αυτή είναι ζωή, αυτό είναι το φοιτητικό μεθύσι, ειδικά αν δεν περιμένουν τον μορφονιό Τζέικ, ιδιαίτερα ζόρια διαβάσματος, έχοντας επιλέξει τον πολύ πιο βατό του επιστημονικού, δρόμο του πρωταθλητισμού.

Και μιλάμε απλώς και μόνο για ένα (όχι τυχαίο αφού είναι το εναρκτήριο) απλό Παρασκευοσαββατοκύριακο! Ένα τριήμερο που παλικάρια και κορασίδες, μαζεύουν τα όσα λιγοστά πράγματα πήραν μαζί από το πατρικό, για να στήσουν το πρόχειρο τσαρδί που θα τους φιλοξενήσει την επόμενη τετραετία. Και που φυσικά κόντρα στις δεδομένες απαγορεύσεις θα μετατρέψουν λέσχες, κλαμπ, ντισκοτέκ και δωμάτια σε τόπους ξέφρενου και ατελείωτου πανηγυριού. Σε πλήρη κόντρα όπως είναι αντιληπτό με την απαίτηση της καινούργια ταυτότητας τους, εκείνης του φοιτητή, που απαιτεί πλέον από τους ενήλικες σοβαρότητα, συγκέντρωση, πάθος για τον τελικό στόχο, δίψα για μάθηση. Εδώ η μοναδική δίψα που επικρατεί είναι εκείνη για την γευστική πραγματικά Budweiser, που η ροή της κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, δεν σταμάτα ποτέ...

Συνεπώς κάπου σε αυτό εδώ το σημείο πέφτει και ο προβληματισμός, που θέτει ο δημιουργός, για τι ακριβώς επιθυμούν οι νέοι από το πανεπιστημιακό ίδρυμα. Τα χρόνια που έρχονται θα είναι εκείνα που θα κτίσουν δυνατούς χαρακτήρες, ολοκληρωμένους επιστήμονες, σωστούς πολίτες? Για είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία για πάρτι, γκομενάκια και μουσικοχορευτικές πίστες? Μετά από δύο ώρες διαδρομής σε Μπαρμπαρέλες και Κάντρι Κλαμπς, με την συντροφιά ήχων από Blondie μέχρι Rapper's Delight, που δεν γίνεται παρά να σε κρατήσουν ξύπνιο αιώνια, φτάνουμε κάποια στιγμή επιτέλους στο εναρκτήριο λάκτισμα του μαθήματος. Και τότε πέφτουμε βαριεστικά στην αγκαλιά του Μορφέα, αφού οι ρήσεις και τα γνωμικά, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα με τα σορτσάκια και τα στράπλες!

Δεν πρόκειται για μια από τις καλύτερες στιγμές στην καριέρα του πολύ σπουδαίου Linklater, στην απόπειρα του να πετύχει μια άτυπη συνέχεια του Dazed And Confused. Οι χαρακτήρες που επεξεργάζεται, που γυροφέρνουν τον βασικό πυλώνα Τζέικ (απίθανα αληθινός ο σωματώδης με το έντονο χαμόγελο Blake Jenner), δεδομένα μελετώνται άψογα από τον Τεξανό, συνθέτοντας έτσι τον μικρόκοσμο μιας κοινωνίας σχεδόν πανομοιότυπης με εκείνη που περιμένει τους φοιτητές κατοπινά. Εγωιστές, μεγαλομανείς, φοβισμένοι, ματαιόδοξοι, παράνομοι, αδιάφοροι, χαμηλότονοι, ανεύθυνοι, παλαβοί, ισορροπημένοι, δυναμικοί, όλοι συνυπάρχουν στο σπίτι / σοσιετέ. Το ζήτημα είναι πως άπαντες δεν μοιάζουν ούτε Μπερδεμένοι ούτε Ζαλισμένοι στον βασικό τους στόχο, που δεν είναι επ ουδενί το μέλλον τους, αλλά η καλοπέραση του παρόντος...

Πολύ μικρή σχέση έχει με την ελληνική πραγματικότητα το χρονικό που περιγράφει ο δημιουργός της τριλογίας των Befores όμως. Συνεπώς και το (προφανώς αυτοβιογραφικό) νοσταλγικό του ταξίδεμα στο παρελθόν, δύσκολα μπορεί να αγγίξει ψυχικά το εγχώριο κοινό, που δεν έχει ζήσει ποτέ του, τέτοιες ανεξέλεγκτες νεανικές Boogie Nights. Σε αντίθεση δηλαδή με το Midnight που ένεκα Καρδαμύλης τσίμπησε ποντάκια γαλανόλευκου νοιαξίματος, εδώ πέρα από τις θύμησες που θα ξυπνήσει στους εφήβους του '85 που καταδιασκέδασαν με τις σέξι περιπέτειες του Πόρκι, δεν βλέπω ποιο άλλο επίτευγμα μπορεί να κατορθώσει...

Toy Story for Pet Lovers

του gaRis (@takisgaris)

Θαρρείς έχω πρόβλημα να το υποστηρίξω; Είναι ή όχι γνωστό τοις απαντάπασι πως ούλοι-συμπούρμπουλοι οι κριτικάτσηδες έχουν ένα λαλά με την Pixar, στο βαθμό που οτιδήποτε άλλο ξεπέφτει δεύτερο και παρακατιανό; Το κόλπο πλέον καταφανές – ολοένα πιότερο ενέσιμο ενήλικο δράμα και it’s -good-to feel-sad (Inside Out) μάν-τρα. Το ζήτημα όμως είναι ότι το κατεξοχήν κοινό του animation είναι μπομπίρια μέχρι 10-12 χρονών. Κι εγώ φιλάρα θέλω που-και-που να πάρω τη θυγατέρα και να χαρεί το παιδί με φανταχτερό σκίτσο Looney Tunes και λεπτομέρεια στο μπαγκράου ασκαρδαμυκτίζουσας ενδελέχειας. Με μηνύματα φυσικά. Τι κάνουν τα οικόσιτα ζωάκια όταν ο ιδιοκτήτης (τι καλά) δεν είναι σπίτι; Ποια η απόσταση που τα χωρίζει αναφορικά με τα αδέσποτα; Τι συμβαίνει όταν ένας Max που ζει σκυλίσια ζωή χαρισάμενη αντικρίζει μια πρωία το νιόφερτο από την κυρά κι αρχόντισσα «αδελφάκι» του, έναν Duke, μεγαλόσωμο, χύμα και αλητρόνι του πάρκου;

Από τους ΝΥ μαγεμένους ουρανοξύστες στα καλντερίμια του ίνερσίτι, το Secret Life of Pets διαθέτει δυνατό σπηκάζ από Louis CK (Max), Albert Brooks (το αετόπουλο Tiberius που μαθαίνει να κυνηγά δίχως να χυμά στα κατοικίδια φιλαράκια του) και Kevin Hart στο ρόλο του κακού λαγούδου των υπονόμων με τις σοσιο-δηκτικές φανφάρες του. Η σταθερή αποκάλυψη φέτο Jenny Slate (Zootopia) ως η χτυπημένη από έρωτα για τον Max σκυλίτσα που πρωτοστατεί στην εκστρατεία ανεύρεσης του διδύμου σε ένα ρόλερ κόουστερ σκηνικό που τόσο κλασσάτα μοστράρει η Illumination του Despicable Me - Minions franchise, δια χειρός δημιουργού Chris Renaud. Γεγονός ένα, ότι το καλύτερο κομμάτι είναι το πρώτο εικοσάλεπτο – σφιχτό, γοητευτικό και μπιγκ μπάντ μελωδικό (ο Alexandre Desplat ίσως ό,τι χορταστικότερο ορχηστρικά ταλέντο κυκλοφορεί στο Χόλιγουντ την ώρα που μιλάμε), Δεύτερο, το σορτάκι με τα μίνιονς να το παίζουν κηπουροί της συμφοράς που προηγείται γκελάρει πειστικότερα στο λιλιπούτειο τάργκετ γκρουπ. Τρίτο, μη περιμένεις κλάψα και ποιος-είμαι-και-που-πάω νοηματούχα σκηνικά.

Το The Secret Life of Pets δεν εξηγεί ιδιαίτερα τον τίτλο του αλλά δεν παύει να πείθει με τρισχαριτωμενιά και καθαρή φαν εις τον κύβο διάθεση. Toy Story για ζωόφιλους που συγκινεί όσο πατά η γάτα (η οποία εμφατικά τίθεται στο περιθώριο στην πάλη με τον καλύτερο φίλο του ανθρώπου είτε ως βίλαιν ή ως απλά εγωπαθής και αδιάφορη) και μια χαρά ηθικό δίδαγμα για το πώς οι αδερφοκαβγάδες θεραπεύονται μπρος την πρόκληση του κοινού κινδύνου. Τώρα πάλι αν ζητάς να το διασκεδάσεις όσο το μικρό σου, ξεχνάς ότι για σένα έχει Star Wars, Star Trek, X-Men, Marvel και DC για να απανθίσω μερικά από τα man-child χούγια σου. Και μετά, αφού αναφώνησες «τι παιδικές σάχλες είναι αυτές!» ξεχύθηκες όξω για να παραστήσεις ένα από τα χιλιάδες ζόμπι που παίζουν Pokémon Go στο σμαρτφόνι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 18 Αυγούστου 2016 από την UIP