Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Περίεργο? Στην απογραφή που επιχείρησα, για το ποια ταινία παρακολούθησα τις πιο πολλές φορές στην δεκαετία που ελάχιστες ώρες πριν έκλεισε, την πρώτη θέση δεν κρατά κάποια πολυδιαφημισμένη, εφετζίδικη ή οσκαρική, αν και τις πιο επιλεγμένες τις τίμησα με διψήφιο αριθμό θεάσεων. Ανταυτού μια παραγωγή από την φιλική μας γείτονα, κρατά το πόστο στο πάνω σκαλοπάτι του βάθρου. Βοήθησε σε αυτό άλλωστε και το κανάλι του Star, που την έχει προβάλλει καμιά εκατοστή φορές, τις ώρες που πηγαίνω για ύπνο, εκεί, κοντά στα ξημερώματα. Θέλεις κάτι τα δρομάκια της πιο όμορφης Πόλης της γης, κάτι το πραγματικά τρομερό σάουντρακ που περιλαμβάνει από τις ντιβάρες Ayla Dikmen και Semiramis Pekkan, ίσαμε την Nil Burak, κάτι το μη αναμενόμενο φινάλε, πάντοτε ξενυχτούσα παρέα με το ανατρεπτικό ρομαντζάκι του Issiz Adam. Και ξαφνικά, δέκα χρόνια μετά, νά' σου σκάει η ελληνόφωνη βερσιόν. Ε, προφανώς για όσους δεν έχουν δει το ορίτζιναλ ή για όσους θα ήθελαν να το ματαδούν με πιο γνώριμα πρόσωπα στους βασικούς ρόλους...

Επιτυχημένος επαγγελματικά, ως ιδιοκτήτης ενός από τα πιο φημισμένα ρεστοράν των Αθηνών, ο Πέτρος, δεν γνωρίζει ανάλογες πιένες και στην προσωπική του ζωή. Μεγαλωμένος κάτω από δύσκολες συνθήκες, έχοντας γνωρίσει ανήσυχα παιδικά χρόνια στο νησί, σε μια οικογένεια που κυριαρχούσε η επιθετική μορφή ενός άστατου πατέρα, ο κορυφαίος σεφ, ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο που του αφήνει το μαγαζί, στις εφήμερες αγκαλιές που του προσφέρουν αφειδώς οι πόρνες και οι περαστικές γκόμενες. Για σχέση σοβαρή, ούτε λόγος. Ποτέ δεν θα άφηνε κάποια να εισβάλλει στον μοναχικό του, ειδυλλιακό κατ εκείνον, κόσμο και να τον ανατρέψει.

Μέχρι εκείνο το μοιραίο πρωινό που θα γνωρίσει την Ζωή, μια ζόρικη φαινομενικά, μα συνειδητοποιημένη στην πορεία κοπελιά, που η αγάπη της για τα παιδιά, την έχει οδηγήσει στο να ανοίξει ραφείο που φτιάχνει ξεχωριστές στολές και φορέματα για τους χαρούμενους μικρούς ήρωες. Αντιλαμβανόμενη εκείνη την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, σταδιακά θα τον προσεγγίζει ολοένα και περισσότερο, δείχνοντας του την στοργή που πάντοτε του έλειπε. Και η σχέση που με τον καιρό θα χτίσουν, δεν είναι η πρόσκαιρη, η ευκαιριακή, του πεταματού, σαν όλες τις προηγούμενες του Πέτρου...

Καμπανάκι λοιπόν! Για κάποιον καλομαθημένο, που δεν γουστάρει ούτε αναφορές να δίνει, ούτε συγνώμες να σκορπά, ούτε να απολογείται κάθε τρεις και λίγο, ούτε να μοιράζεται τα συναισθήματα του, έχοντας επιλέξει να παραμένει στείρος και άφιλος, μέσα στον κλωβό της ανύπαρκτης ευτυχίας που έχει δομήσει. Η Ζωή - διόλου τυχαία η επιλογή του ονόματος - θα τον κάνει αυτόν τον κυκλοθυμικό (και παραδοσιακό, μέχρι της αποδείξεως του αντιθέτου) άντρα να κοιτάξει τα πράγματα με άλλο μάτι, να τους δώσει φως, χρώμα, ζωντάνια, υπόσταση. Ώσπου να ρίξει στο τραπέζι το καίριο ερώτημα για το αν πραγματικά επιθυμεί να ακολουθήσει το δικό της τέμπο και αφού πλησιάζει στα σαράντα του, κάποια ώρα να νοικοκυρευτεί, μπας και κάνει και το χατήρι της δόλιας της μάνας του, που τον έχει ολημερίς έγνοια εκεί πίσω στην Νάξο.

Είναι πολύ λογικό κι επόμενο, για ένα φιλμ που έχω δει μερικές ντουζίνες φορές, να πέφτω στην παγίδα της σύγκρισης των δύο εκδοχών. Αν και δεν είναι αυτό το σωστό, θα πρέπει να πω, πως με ξένισε σημαντικά ο τρόπος που επιχείρησε η παραγωγή να πλησιάσει στο πρωτότυπο. Όταν αναφερόμαστε σε μια Ελληνόφωνη βερσιόν, θα περίμενε κάποιος να υπάρχουν και μια, δυο μικροεκπλήξεις στο θέμα, όχι στην βασική του δομή εννοείται, αλλά στην αφήγηση. Να μην είναι απλώς ένα ακριβές αντίγραφο του Τούρκικου, σχεδόν πλάνο - πλάνο, χρησιμοποιώντας στο σενάριο αυτούσιες, ακόμη και τις πιο απίθανες λεπτομέρειες. Ξεπατικούρα που λέγαμε κάποτε όταν κάναμε ζωγραφιές στο στυπόχαρτο. Χμ, στο συντριπτικό ποσοστό του "καινούργιου" κάπως έτσι συμβαίνει. Θα με ρωτήσεις από την άλλη πόσοι έχουν ρίξει βλέφαρο στο σεβγκιλίμ παλαιό? Λίγοι, ελάχιστοι, σε νούμερο που να μην μας νοιάζει. Ξενύχτες του τηλεοπτικού δέκτη...

Η προσπάθεια του Γιάννη Παπαδάκου, που ήδη τα μεγάλου μήκους βήματα του έχουν φτάσει στα τρία τον αριθμό και να υποσημειώσω με αξιοσημείωτη εμπορική διάνα (χάρη στις δυο ύστατες συνέχειες των Bachelors) να ξεσηκώσει την Πολίτικη Ρομαντζαδούρα στα γραικά, χαρακτηρίζεται το λιγότερο ως αξιοπρεπής. Κάτι που θα κατανοήσουν δια γυμνού οφθαλμού όσοι θα έρθουν για πρώτη φορά σε επαφή με το προϊόν, καθώς η κάμερα του διάσημου και από τα αμέτρητα βίντεο κλιπ που έχει φκιάσει ντιρέκτορα, ηλιόλουστη και τουριστική, δεν θα αφήσει ούτε ένα από τα όμορφα σημεία της πρωτεύουσας που να μην το κοτσάρει στο φόντο της Belle Histoire. Κόπια πάστη να συμπληρώσω, εγώ ο έμπειρος, αφού στο πρωτογενές, τα πάντα κινούνταν στα υπέροχα σοκάκια του Μπέιγιογλου, γειτονιάς που δύσκολα όποιος έχει επισκεφτεί δεν έχει αφήσει καρδιά. Βρε καλέ μου, όμως, έτσι λιγάκι να ξεφεύγαμε από την Πλάκα και το Μοναστήρι, να κατηφορίσουμε για λίγο στην μοναδική παραλία του Σαρωνικού, που δεν υπάρχει σε όλο τον κόσμο? Τροφή για την επόμενη φορά αγαπητέ σκηνοθέτα, ελπίζω με μια ιστορία που θα είναι πρωτοφανέρωτη πια και όχι επανάληψη.

Η οποία όπως τότε (στα 2009) έτσι και τώρα δεν εμφανίζει λίγα κενά στην ανάπτυξη των περσόνων της. Μπερδεματάκια βασικά, αφού ανά δεκάλεπτα αλλάζουν οι ψυχοσυνθέσεις των κεντρικών ηρώων. Από αποφασιστικοί, μεταλλάσσονται σε βαλτωμένοι, από τόσο κοντινοί, βάζουν απότομα ένα συρματόπλεγμα ανάμεσα τους, από απίθανα δοτικοί, δείχνουν να τα παρατούν μονομιάς, μόλις ο ουρανός μουντώσει κομματάκι. Το τεράστιο υπέρ του σκριπτ, δίχως καμία αμφιβολία, ορίζει το τελευταίο δεκαπεντάλεπτο του έργου, που την εναλλαγή του δύσκολα μπορεί να (ξανά)πετύχει, ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός του αισθηματικού δράματος. Μέγδοβας το δάκρυ. Με αναφιλητά. Και πόσα γιατί ταξιδεύουν μονομιάς για τον αέρα...

Όντας ζευγάρι και στην πραγματική καθημερινότητα, ο Γιάννης Τσιμιτσέλης (υπεύθυνος για το σεναριακό ξεσκόνισμα) με την Κατερίνα Γερονικολού, δεν περιμένει κανείς να μην δένουν στο πανί απόλυτα, είτε στις ευχάριστες, είτε στις πιο δραματικές στιγμές. Ο πρώτος μάλιστα πρέπει να έχει παρακολουθήσει το μεμέτικο πιο πολλές φορές και από εμένα, μιας και οι κινήσεις και οι εκφράσεις του είναι ολόιδιες με του Αλπέρ, δίχως την παραμικρή απόκλιση. Η κοπελιά μας από την μεριά της, είναι σαφώς πιο κουκλίνα από την ομόλογη της, λιγότερο όμως γήινη, από τις περιπτώσεις μόστρας που δεν γίνεται να πιστέψεις πως είναι ελεύθερη και ωραία, ας πούμε. Τουλάχιστον στο παρόν, ο Παπαδάκος - θα μου πεις και ένα ολάκερο δεκάχρονο μετά - αποφεύγει τόσο τα κακοστημένα πρώτα πρόσωπα στον φακό, που αποτέλεσαν την αχίλλειο πτέρνα του Για Πάντα Μόνος, όσο και (ορθότατα) την πρόταση των έντονων διαφορών του άστεως με την οπισθοδρομική επαρχία....

Το δικό του Για Πάντα, το λοιπόν, παρότι πόντο πόντο αντιγραφή, δεν είναι καλύτερο του προηγούμενου. Παλμός, λαμπάδα στην φωτογραφία, ντουέτο ευειδές και ταιριαστό, ναι! Πετυχεσιά άψογη. Στην ψυχή υστερεί, στις νοσταλγικές του χθες πινελιές, που θα του έδιναν ξέχωρη προσωπικότητα. Όπως φερειπείν στις μουσικές επιλογές, καθώς θα καρτερούσα κάτι πολύ πιο δυνατό για την κορύφωση του τέλους από την μπουατική Μαρινέλλα (το καθηλωτικό Anlamazdin, είχε ανεβάσει τον πήχη στα ουράνια), κάτι πιο σπάνιο να βρεθεί σε βινύλιο από τους Olympians, κάτι ευρηματικό βρε αδερφέ να συνοδεύσει την σεκάνς γνωριμίας, από το ολόιδιο με το παρελθόν, σανσόν του Michel Fugain. Κομμάτι θρυλικό, που πάντως δίνει ταυτότητα στο πιο καθαρόαιμα γαλλικό σινερομάντζο της πρόσφατης κινηματογραφίας, που ποτέ του, όμως, δεν μίλησε φραντσέζικα.