Cats
του Tom Hooper. Με τους James Corden, Judi Dench, Jason Derulo, Idris Elba, Jennifer Hudson, Ian McKellen, Taylor Swift, Rebel Wilson, Francesca Hayward.
Του Ματς!
του zerVo (@moviesltd) 
Ντρέπομαι που το ομολογώ, αλλά φαν του θεάτρου δεν είμαι. Σε αντίθεση φερειπείν με το ότι μπορώ να ξεχαστώ για 15 συνεχόμενες ώρες μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα (πραγματικό γεγονός, στα διεθνή φεστιβάλ άλλωστε το νούμερο είναι καθημερινότητα), στην πρόζα στο δωδέκατο λεπτό, θα αρχίσω να τσεκάρω το ρολόι μου. Εξαίρεση σε αυτό μου το γούστο, ορίζουν δύο θεατρικά είδη. Η όπερα και το μιούζικαλ. Αμφότερα νιώθω να με εισάγουν σε έναν παράδεισο φαντασμαγορίας, συνδυασμένης με έναν μοναδικό τρόπο με το διάχυτο συναίσθημα που ξεπηδά από το σανίδι, μεταφέροντας με σε έναν κόσμο άλλο, εξωπραγματικό. Συνεπώς δεν έχει υπάρξει ακόμη, τις τελευταίες δεκαετίες, μεγάλη παράσταση των δύο genre που δεν έχω παρακολουθήσει. Άρα και όλα - όσα - έργα του λατρεμένου Webber, με τον χ - ψ θίασο έχουν εκδράμει στον τόπο μας. Που θέλω να καταλήξω? Προς το παρόν πουθενά, απλά χτίζω το μονοπάτι της μετέπειτα επεξήγησης μου, στο που ακριβώς δεν βρήκε διάνα το τόσο ακριβό και διαφημισμένο πρότζεκτ των Cats.
Ακόμη ένα υγρό και κρύο σούρουπο πέφτει στο Λονδίνο και πλάι στις γκρίζες όχθες του Τάμεση, τα τετράποδα γατιά βγαίνουν την νυχτερινή τους τσάρκα. Άξαφνα, μια σκουπιδοσακούλα τσακίζεται ανάμεσα στην φράξια των αμέτρητων αδέσποτων, με μια καλοζωισμένη γατούλα να ξεπετιέται από μέσα του. Είναι η Βικτόρια, μια λουστραρισμένη οικόσιτη πούσι, που πλέον πρέπει να μάθει να διαβιώνει στα σκοτάδια του δρόμου. Και το πρώτο της μέλημα θα είναι γνωρίσει, ένα προς ένα, τουλάχιστον τις πιο κοντινές jellicles, που στο εξής θα αποτελέσουν την κομπανία της.
Δηλαδή ο αέρινος σούπερ αστέρας της ομήγυρης Ραμ Ταμ Τάγκερ, ο καλοσυνάτος με τις ταχυδακτυλουργικές (αν)ικανότητες Μίστερ Μιστόφελης, ο χοντρομπαλλάς, μια φορά κι έναν καιρό αριστοκράτης Μπάστοφερ Τζόουνς, τα χαζούλικα διδυμάκια Μάνγκοτζέρι και Ραμπλτίζερ, ο μυστηριώδης γάτος του σιδηροδρομικού σταθμού Σκίμπλσανκς, ο ιδιότροπος, όσο και έμπειρος χάρη στην γνώση που του δίνουν τα χρόνια του, Γκας, η παχουλή φαγάνα Τζενιένιντοτς, η ξεπεσμένη παλιά καλλιτεχνική δόξα Γκριζαμπέλα, και η σεβάσμια γερόντισσα Ολντ Ντεουτερόνομυ.
Με το ολόγιομο φεγγάρι να έχει απλώσει το φως του πάνω από την βρετανική πρωτεύουσα, τα γατιά καλούνται να συμμετάσχουν στην παραδοσιακή τους, ετήσια γιορτή, από όπου θα αποφασιστεί ποιο από όλα, θα είναι εκείνο που θα κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, ταξιδεύοντας προς τον φωτεινό, ολοκαίνουργο, ονειρικό άλλο κόσμο. Αν στην διαδικασία δεν παρέμβει ο αποξενωμένος και μοναχικός μουντζούρης Μακάβιτυ, που με δόλιο τρόπο, θα επιχειρήσει να κλέψει για τον εαυτό του το χρίσμα.
Θρυλικό το μουσικοχορευτικό, αυτό, αριστούργημα, που με την χρήση των στίχων του TS Elliott από το έργο του Old Possum's Book Of Practical Cats, μελοποιημένων από τον μοναδικό Sir Andrew Lloyd, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ονομαστές επιτυχίες όλων των εποχών, σε Γουέστ Εντ και Μπρόντγουει. Μια διαχρονική, γεμάτη νοσταλγία και (όχι επιτηδευμένη) συγκίνηση, που μέσα από τις καθημερινές ιστορίες των εφτάψυχων όντων, με αλληγορία αναπαριστά τον μικρόκοσμο των μοναδικών (υποτίθεται) λογικών υπάρξεων του κόσμου μας. Και η αλήθεια είναι πως στο θέατρο, σε ένα και μόνο σκηνικό που δεν εναλλάσσεται ποτέ, είτε αυτό απεικονίζει ένα βρωμερό σοκάκι, είτε μια άφωτη ταράτσα, τα λίγα τετραγωνικά εξέλιξης της δράσης, περιορίζουν το μάτι, ώστε να μην ξεφύγει και χάσει το πραγματικό νόημα.
Το αντίθετο από ότι συνέβη στην περίπτωση του απίθανου και άριστου σε σχεδιασμό, στήσιμο, εκτέλεση και οργάνωση παραγωγής, πονήματος που μας σερβίρει ο αξιότιμος Tom Hooper. Που φαντάστηκε πως αν η αφήγηση αποδρούσε από το στενό ντεκόρ των τριών υπονόμων, των τριών σκόρπιων ελαστικών, των μερικών σκουπιδοτενεκέδων και του σαπισμένου στην γωνιά σαραβαλακίου, τριγυρίζοντας μέσα σε μια (κινηματογραφικού χρόνου) νυχτιά από άκρου εις άκρο των καλντεριμιών της Λόνδρας του παλιού αιώνα, θα όριζε και την απόλυτα ανανεωτική άποψη πάνω στο παραμύθι. Φάουλ!
Με την έξυπνη χρήση της απορημένης ως παρατημένης Βικτόριας, που ουσιαστικά υπάρχει για να μπορέσει ο θεατής να δει την υπόθεση μέσα από τα μάτια της, το έργο σινεματικά, ακολουθεί την τροχιά του ορίτζιναλ, κτίζοντας το ένα βίντεο κλιπ παρουσίασης κάθε γάτου μετά το άλλο, προβάλλοντας περσόνες που - δεν μπορεί - όλο και κάποιος παρατηρητής θα εντοπίσει τον εαυτό του. Χολιγουντιανό υπερθέαμα λες? Και έτσι ακριβώς είναι. Μπορεί όμως το σύνολο των CGI τρικς που έχει σαν όπλα στα χέρια του πια ο κάθε δημιουργός, να υποκαταστήσουν την ψυχή του αριστοτεχνικά φιλοσοφημένου πρωτότυπου? Εννοείται πως όχι. Ακόμη κι αν για τους μυημένους μιούζικαλ φανς, τα πάντα κυλούν νεράκι, με τις ελάχιστες ανατροπές από το αρχικό έργο να δείχνουν ενδιαφέρουσες, καθώς ο ο Hooper δεν έδειξε την παραμικρή φειδώ στην προσθήκη όσο το δυνατόν περισσότερων καλλωπιστικών σεκάνς. Και ομαδικό μπαλέτο ακριβείας και αριστοτεχνικό ταπ ντανς και αναρριχήσεις στον αέρα σε μπαλόνια και ακροβατικά και φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Δεν είναι αυτό αγαπητέ μου το νόημα, τουλάχιστον ετούτου εδώ του έργου.
Σχεδιασμένοι κατά κύριο λόγο οι μασκαρεμένοι χαρακτήρες σε πανάκριβους υπολογιστές, πιότερο φέρνουν σε ανθρωπόμορφα ζωάκια, παρά σε γατούλες, όπως εκτιμώ θα έπρεπε. Στο κάστινγκ δε, δόθηκε όπως αποδείχθηκε τελικά, μεγάλος ζήλος, στο να εντοπιστούν τόσο οι ιδανικοί ηθοποιοί, που διαθέτουν και το χάρισμα του τραγουδιστή (James Corden, Rebel Wilson, Jennifer Hudson) όσο και πιο δυνατοί υποκριτικά, για να στηρίξουν τους πιο απαιτητικούς και περίπλοκους ρόλους (Mc Kellen και Dench φυσικά ξεχωρίζουν ξανά). Παρότι όμως μοιάζει με μέγιστο επίτευγμα το γενικό οπτικοακουστικό σύνολο, ποτέ δεν κατορθώνει να φτάσει στην μαγεία του ζωντανού, στο απαράμιλλο φίλινγκ που γεμίζουν την πλατεία οι live ανασεμιές, γρατσουνίσματα, ξυσίματα, νιαουρίσματα και γουργουρητά των θεατρικών γατιών. Αδικείται το σινεμά, ειδικά ετούτο του μεγαλοσχήμονος θεάματος, από μια τέτοια κομπάριζον. Δεν πειράζει, ας υπάρχει. Για όλους εμάς, που μια εναλλακτική του γνωστού, βερσιόν, δεν μας χαλάει διόλου...
Δηλαδή ο αέρινος σούπερ αστέρας της ομήγυρης Ραμ Ταμ Τάγκερ, ο καλοσυνάτος με τις ταχυδακτυλουργικές (αν)ικανότητες Μίστερ Μιστόφελης, ο χοντρομπαλλάς, μια φορά κι έναν καιρό αριστοκράτης Μπάστοφερ Τζόουνς, τα χαζούλικα διδυμάκια Μάνγκοτζέρι και Ραμπλτίζερ, ο μυστηριώδης γάτος του σιδηροδρομικού σταθμού Σκίμπλσανκς, ο ιδιότροπος, όσο και έμπειρος χάρη στην γνώση που του δίνουν τα χρόνια του, Γκας, η παχουλή φαγάνα Τζενιένιντοτς, η ξεπεσμένη παλιά καλλιτεχνική δόξα Γκριζαμπέλα, και η σεβάσμια γερόντισσα Ολντ Ντεουτερόνομυ.
Με το ολόγιομο φεγγάρι να έχει απλώσει το φως του πάνω από την βρετανική πρωτεύουσα, τα γατιά καλούνται να συμμετάσχουν στην παραδοσιακή τους, ετήσια γιορτή, από όπου θα αποφασιστεί ποιο από όλα, θα είναι εκείνο που θα κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία ζωής, ταξιδεύοντας προς τον φωτεινό, ολοκαίνουργο, ονειρικό άλλο κόσμο. Αν στην διαδικασία δεν παρέμβει ο αποξενωμένος και μοναχικός μουντζούρης Μακάβιτυ, που με δόλιο τρόπο, θα επιχειρήσει να κλέψει για τον εαυτό του το χρίσμα.
Θρυλικό το μουσικοχορευτικό, αυτό, αριστούργημα, που με την χρήση των στίχων του TS Elliott από το έργο του Old Possum's Book Of Practical Cats, μελοποιημένων από τον μοναδικό Sir Andrew Lloyd, εξελίχθηκε σε μια από τις πιο ονομαστές επιτυχίες όλων των εποχών, σε Γουέστ Εντ και Μπρόντγουει. Μια διαχρονική, γεμάτη νοσταλγία και (όχι επιτηδευμένη) συγκίνηση, που μέσα από τις καθημερινές ιστορίες των εφτάψυχων όντων, με αλληγορία αναπαριστά τον μικρόκοσμο των μοναδικών (υποτίθεται) λογικών υπάρξεων του κόσμου μας. Και η αλήθεια είναι πως στο θέατρο, σε ένα και μόνο σκηνικό που δεν εναλλάσσεται ποτέ, είτε αυτό απεικονίζει ένα βρωμερό σοκάκι, είτε μια άφωτη ταράτσα, τα λίγα τετραγωνικά εξέλιξης της δράσης, περιορίζουν το μάτι, ώστε να μην ξεφύγει και χάσει το πραγματικό νόημα.
Το αντίθετο από ότι συνέβη στην περίπτωση του απίθανου και άριστου σε σχεδιασμό, στήσιμο, εκτέλεση και οργάνωση παραγωγής, πονήματος που μας σερβίρει ο αξιότιμος Tom Hooper. Που φαντάστηκε πως αν η αφήγηση αποδρούσε από το στενό ντεκόρ των τριών υπονόμων, των τριών σκόρπιων ελαστικών, των μερικών σκουπιδοτενεκέδων και του σαπισμένου στην γωνιά σαραβαλακίου, τριγυρίζοντας μέσα σε μια (κινηματογραφικού χρόνου) νυχτιά από άκρου εις άκρο των καλντεριμιών της Λόνδρας του παλιού αιώνα, θα όριζε και την απόλυτα ανανεωτική άποψη πάνω στο παραμύθι. Φάουλ!
Με την έξυπνη χρήση της απορημένης ως παρατημένης Βικτόριας, που ουσιαστικά υπάρχει για να μπορέσει ο θεατής να δει την υπόθεση μέσα από τα μάτια της, το έργο σινεματικά, ακολουθεί την τροχιά του ορίτζιναλ, κτίζοντας το ένα βίντεο κλιπ παρουσίασης κάθε γάτου μετά το άλλο, προβάλλοντας περσόνες που - δεν μπορεί - όλο και κάποιος παρατηρητής θα εντοπίσει τον εαυτό του. Χολιγουντιανό υπερθέαμα λες? Και έτσι ακριβώς είναι. Μπορεί όμως το σύνολο των CGI τρικς που έχει σαν όπλα στα χέρια του πια ο κάθε δημιουργός, να υποκαταστήσουν την ψυχή του αριστοτεχνικά φιλοσοφημένου πρωτότυπου? Εννοείται πως όχι. Ακόμη κι αν για τους μυημένους μιούζικαλ φανς, τα πάντα κυλούν νεράκι, με τις ελάχιστες ανατροπές από το αρχικό έργο να δείχνουν ενδιαφέρουσες, καθώς ο ο Hooper δεν έδειξε την παραμικρή φειδώ στην προσθήκη όσο το δυνατόν περισσότερων καλλωπιστικών σεκάνς. Και ομαδικό μπαλέτο ακριβείας και αριστοτεχνικό ταπ ντανς και αναρριχήσεις στον αέρα σε μπαλόνια και ακροβατικά και φανφάρες και τυμπανοκρουσίες. Δεν είναι αυτό αγαπητέ μου το νόημα, τουλάχιστον ετούτου εδώ του έργου.
Σχεδιασμένοι κατά κύριο λόγο οι μασκαρεμένοι χαρακτήρες σε πανάκριβους υπολογιστές, πιότερο φέρνουν σε ανθρωπόμορφα ζωάκια, παρά σε γατούλες, όπως εκτιμώ θα έπρεπε. Στο κάστινγκ δε, δόθηκε όπως αποδείχθηκε τελικά, μεγάλος ζήλος, στο να εντοπιστούν τόσο οι ιδανικοί ηθοποιοί, που διαθέτουν και το χάρισμα του τραγουδιστή (James Corden, Rebel Wilson, Jennifer Hudson) όσο και πιο δυνατοί υποκριτικά, για να στηρίξουν τους πιο απαιτητικούς και περίπλοκους ρόλους (Mc Kellen και Dench φυσικά ξεχωρίζουν ξανά). Παρότι όμως μοιάζει με μέγιστο επίτευγμα το γενικό οπτικοακουστικό σύνολο, ποτέ δεν κατορθώνει να φτάσει στην μαγεία του ζωντανού, στο απαράμιλλο φίλινγκ που γεμίζουν την πλατεία οι live ανασεμιές, γρατσουνίσματα, ξυσίματα, νιαουρίσματα και γουργουρητά των θεατρικών γατιών. Αδικείται το σινεμά, ειδικά ετούτο του μεγαλοσχήμονος θεάματος, από μια τέτοια κομπάριζον. Δεν πειράζει, ας υπάρχει. Για όλους εμάς, που μια εναλλακτική του γνωστού, βερσιόν, δεν μας χαλάει διόλου...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Δεκεμβρίου 2019 από την Tulip Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική