Ενήλικοι στην Αίθουσα
του Κώστα Γαβρά. Με τους Χρήστο Λούλη, Αλέξανδρο Μπουρδούμη, Ulrich Tukur, Daan Schuurmans, Χρήστο Στέργιογλου, Δημήτρη Τάρλοου, Αλέξανδρο Λογοθέτη, Josiane Pinson, Cornelius Obonya, Vincent Nemeth, Francesco Acquaroli, George Lenz, Μαρία Πρωτόπαππα, Valeri Golino.
Το χαμένο μου Ν, σαν το Ζ μου που σκόνταψε
του zerVo (@moviesltd) 
Η χρονιά είναι το 1969 και με νωπές ακόμη τις μνήμες από το (προ εξαετίας) πιο ύπουλο χτύπημα του παρακράτους στα κιτάπια της μεταπολεμικής Γηραιάς Ηπείρου και την άνανδρη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη από τους ακροδεξιούς φασίστες, ένας φιλόδοξος οτέρ, τέκνο γνήσιο της Παριζιάνικης αβάν γκαρντ, μεταφέρει στο εκράν αυτούσιο το χρονικό σοκάροντας με το καθηλωτικό πολιτικό του σχόλιο, ολόκληρο τον κόσμο. Το Ζ, γράμμα σύμβολο μιας ολάκερης επαναστατημένης γενιάς, σαν τίτλος καλλιτεχνικού πονήματος, σήκωσε ακόμη πιο ψηλά το λάβαρο της αντίστασης ενάντια σε ένα κατεστημένο νοσηρό, βρώμικο, υποχθόνιο, που είχε ριζώσει για τα καλά στην επιδερμίδα ενός πολύπαθου κράτους, τραυματισμένου βαθιά από τους συνεχόμενους πολέμους, παγκόσμιους και εμφυλίους. Ουδέποτε στα μέρη μας το Ζήτα ειδώθηκε σαν μια απλή ταινία όπως όλες, σαν ένα έργο που το κοινό απασχολήθηκε με την (αναμφίβολα υψηλή) αρτιστική του αξία, σαν μια πρόταση που είχε και κάτι να πει πίσω από τις προσεγμένες εικόνες του. Το Ζήτα αποτέλεσε (και εννοείται ακόμη αποτελεί) κειμήλιο καταγραφής της ιστορίας, σε μια προσπάθεια να μην λησμονηθούν ποτέ οι πρακτικές καταστολής της λεύτερης σκέψης, από τις ομάδες εκείνες των χουντικών που μάθαιναν να τις κάνουν καλά με το ρόπαλο στο χέρι. Και πάντοτε με πυξίδα την απεικόνιση της πλήρους αλήθειας και της επιμονής στα ντοκουμέντα.
Συνεπώς δεν κατανοώ για ποιον λόγο θα πρέπει να δούμε την παρούσα περίπτωση, υπογραφής του ίδιου δημιουργού, που πραγματεύεται ένα εξίσου τρομερά ανατριχιαστικό συμβάν, που δολοφόνησε ολόκληρη την έννοια της Δημοκρατία, με γνώμονα το αν έχουν στηθεί σωστά και όμορφα τα πλάνα και αν έχει γίνει καλή δουλειά στο...κάστινγκ. ΟΧΙ! (Αν και η λέξη αυτή έχασε την πραγματικής της έννοια στην πορεία) Θα το δούμε υπό το πρίσμα που πραγματικά φτιάχτηκε, σαν χρονικό των όσων συνέβησαν πίσω από τις πόρτες των Αιθουσών με τους Ενήλικες. Βάσει των όσων βίωσε (μέσες, άκρες, έως και καθόλου) ένας από τους κύριους πρωταγωνιστές της υπόθεσης. Ένας φιλόδοξος αρχηγός πολιτικού κόμματος, που έχει ήδη εισέλθει στο ελληνικό Κοινοβούλιο και τρέφει ελπίδες να πολλαπλασιάσει καθώς δείχνει το "εισαγωγικό" 3 τα εκατό του και μάλιστα πάρα πολύ σύντομα.
2015. Μέσα σε κλίμα πανηγυρικό, η πρώτη (λένε οι ανιστόρητοι, αφού ήδη έχει υπάρξει και μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν) νίκη αριστερής παράταξης στην χώρα, δηλώνει πανέτοιμη για τον σχηματισμό της Κυβέρνησης της, προκειμένου να κάνει πράξη τις προεκλογικές της, αντιμνημονιακές, εξαγγελίες. Σε συνεργασία με έναν ακραία συντηρητικό σχηματισμό, θα πιαστεί ο μαγικός αριθμός των τουλάχιστον 151 βουλευτών και άμεσα θα τεθεί σε εφαρμογή το πλάνο αναδιάρθρωσης του χρέους. Τόσο άμεσα, που σε μόλις ελάχιστες ώρες και χωρίς να έχουν κοπάσει καλά καλά τα γλέντια στην Πλατεία Συντάγματος, ο (εξωκοινοβουλευτικός) Υπουργός Εθνικής Οικονομίας, Γιάνης, θα κληθεί να αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την Τρόικα (και όχι τους Θεσμούς, όπως τους κατονόμασαν μονομιάς οι νεοεισελθόντες στις καρέκλες Φλώροι) που αμείλικτη θα προσέλθει στην Αθήνα για να ρουφήξει ακόμη πιο πολύ αίμα.
Και κάπως έτσι ξεκινάει το παραμύθι του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που τόσο μεθοδευμένα σχημάτισε το γκοβερνμέντο του στις 27 Γενάρη, για να φτάσει στην κορύφωση της δράσης του την 5η Ιουλίου του ίδιου έτους, όταν οι επτά στους δέκα Έλληνες έδειξαν δημοκρατικά, τον δρόμο που θα επιθυμούσαν να ακολουθήσει στις κατοπινές συνομιλίες με τους δανειστές. Μονοπάτι επαναστατικό, δύσβατο, της κόντρας που λένε, αλλά που με πεντακάθαρη και σαφέστατη πλειοψηφία στο δημοψήφισμα διατύπωσε σαφή εντολή: Όχι μέχρι τέλους! Η συνέχεια βεβαίως είναι γνωστή, καθώς ο ηγέτης της πατρίδος μας, ξέχασε στο Μαξίμου το Liposan του και ενόσω το αναζητούσε στο δισάκι του, οι καρχαρίες του έβαλαν την τρικλοποδιά που επιζητούσαν και εκείνος αφού πέρασε το No για Ναι, έβαλε φαρδιά πλατιά την τζίφρα του σε ένα ακόμη δυσβάσταχτο για τον λαουτζίκο M.O.U.
Με αυτή λοιπόν, την πλέον προδοτική, περίοδο στα χρονικά του Ελληνικού έθνους, καταπιάνεται το νέο πολυδιαφημισμένο πόνημα του, θρύλου, στην γενική αντίληψη των εγχώριων σινεφίλ, Κώστα Γαβρά, το οποίο τσουλάει μέσα από την ματιά του ανθρώπου που ως ο βασικός υπεύθυνος για το οικονομικό στάτους του τόπου, έδωσε την δική του μάχη ενάντια στα συμφέροντα των υποτιθέμενων Ευρωπαίων εταίρων μας. Πράγμα το οποίο αυτομάτως σημαίνει, πως μπορεί ο Βαρουφάκης να υπήρξε αυτόπτης μάρτυς των περισσοτέρων διασκέψεων σε Λόνδρα, Παρισίους, Βερολίνο μέχρι και στην αφιλόξενη Ρίγα, όπου οι πιέσεις για την τζίφρα σε ένα ακόμη μνημόνιο υπήρξαν βασανιστικές, αυτή του την (αμφίβολης αλήθειας) γνώση, την χρησιμοποιεί για να βγάλει την ιλουστρασιόν μόστρα του λάδι. Εσείς μου βάλατε παγίδες, εσείς μου θέσατε επιτηρητή, εσείς άλλα λέγατε και άλλα κάνατε, εγώ είμαι ο Βελουχιώτης! Σιγά ρε μαν! Ριγμένε. Που επί τριετίας οι Παπαδάκηδες σε προετοίμαζαν για Υπουργό, βγάζοντας σε στα κανάλια να λες επιστημονικά στηριγμένες αρλούμπες, με το γνώριμο πομπώδες στυλάκι που έχει πέραση στους αδαείς, μετατρέποντας έτσι έναν απλό οικονομολόγο σε σούπερ σταρ Μπραντ Πιτ.
Η πλάκα είναι που μεθοδικά πάντως ο Βαρούφας, τον σκοπό του τον πέτυχε και το κόκκινο χαλί των υπέρλαμπρων φεστιβάλς της Ευρώπης το περπάτησε, σαν άλλος Ντι Κάπριο. Όντας ο συγγραφέας του βιβλίου που πάνω του βασίστηκε ετούτο εδώ το χρονικό. Το οποίο βεβαίως και λέει κάμποσες αλήθειες - δεν γίνεται να αμφισβητηθεί δηλαδή η παραίτηση του, αμέσως μετά την ανατροπή της λαϊκής εντολής, πράγμα που ασφαλώς λειτουργεί υπέρ της κατοπινής του σχέσης με τα κοινά, καθώς δεν ακολούθησε την Κυβέρνηση των Συριζανέλ στον γκρεμνό, άρα διαθέτει στο τσεπάκι ένα ακόμη διαφημιστικό τρικάκι για να λαοπλανήσει και πάλι. Όμως, μισή αλήθεια, ισούται και με μισό ψέμα και αφού αποφεύγει διακριτικά να σταθεί σε λεπτομέρειες ζωτικής σημασίας για τα όσα συνέβησαν στο εξάμηνο του τρόμου, είναι πασιφανές πως νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για το ατομικό του προμοτάρισμα. Πως τον παγίδευσε ο φανφαρόνος σατανάς έτσι ολόκληρο Γαβρά?
Ξεπερνώντας σε χρονική διάρκεια το δίωρο, το φιλμ στην ουσία αναλώνεται σε όσα έλαβαν χώρα μέσα στα γιγαντιαία και άψυχα δωμάτια, όπου γύρω από τις στρογγυλές τράπεζες οι ομόλογοι του Γιάνη, τον είχαν διαρκώς στα σκοινιά κι εκείνος, ως ο μάγος της διπλωματίας, κατάφερνε να αποφεύγει με επιδεξιότητα τις γροθιές. Και να υψώνει ταυτόχρονα τον δικό του Θούριο, υπέρ των ελληνικών δικαιωμάτων και κατά των ξένων διεκδικήσεων που φρόντισαν να καλύψουν τις τραπεζικές ανάγκες δια μέσου της διόγκωσης του χρέους, ρίχνοντας στην απόγνωση τα έντεκα εκατομμύρια ταλαιπωρημένων Ελλήνων. Σκέψου έναν Επαναστάτη Ποπολάρο δηλαδή, όπου ο μπατίρης Ζέπος Πεμπονάρης έχει απέναντι του όλους τους κατέχοντες κόντηδες, βαρόνους, βαρονέτους, αλλά έτσι κούκλος, άτεγκτος και με πυγμή, τους κάνει ντα, παίρνοντας με το μέρος του της καρδιά του κοριτσιού. Κάπως έτσι δηλαδή αντιπαρέρχεται και ο Γιάνης την μήνη του Σόιμπλε που το έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να πετάξει όξω από τα μελλοντικά Γιούρογκρουπ την χώρα του με ένα τεχνητό Γκρέξιτ. Ο Γιανάρας όμως που δεν καταλαβαίνει Χριστό, τις λύσεις τις έχει πανέτοιμες στο μπακπάκ του, σε κάτι εκτυπωμένα φυλλάδια που θα βάλουν τα δυο πόδια της Τρόικας σε ένα παπούτσι. Τι πλάκα!
Η αναφορά στην φημισμένη κοινωνική ρομαντζάδα του Δαλιανίδη από το 1971, δεν είναι και τόσο τυχαία, αφού πλησιάζοντας προς το φινάλε του αγιοποιητικού μανιφέστου του υπουργού, σκεφτόμουν πως θα προβάλει ο Γαβράς την τελική του πράξη, όπου λαμβάνει χώρα η δικτατορία Τσίπρα (άβουλος, ασύνδετος, δειλός, υποχθόνιος, παρτάκιας, ψεύτης, έτσι προτάσσεται από το σενάριο ο τέως PM). Και ω του θαύματος, ο Ζαν Νταλ, δίνει την λύση! Πως χανόταν σαν σε όραμα στα ακίνητα σκηνικά του, κυνηγημένος από κόσμο και ντουνιά ο Γεωργίτσης, σε όλα μηδενός εξαιρουμένου των φημισμένων του μιούζικαλ? Έτσι κι εδώ, μισό αιώνα μετά τις Θαλασσιές τις Χάντρες, ο Μπουρδούμης / Αλέξης βρίσκεται εγκλωβισμένος στα σκοτάδια, με τους 26 απέναντι του, είτε να του δείχνουν το Exit, είτε να τον πνίγουν με το νέο μνημόνιο. Δεν το πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Και κυρίως δεν θέλεις να αποδεχθείς ποιος το σκηνοθετεί.
Δεν με μέλλει αν σεναριακά οι Ενήλικοι στην Αίθουσα έχουν κάποια αξία, που δεν έχουν, μιας επαναλαμβάνουν για 150 λεπτά το ίδιο μοτίβο, των αντιπαραθέσεων πίσω από συρόμενες Συρτέξ που ανοιγοκλείνουν βιαίως. Ομοίως και τεχνικά οι ικανότητες του φιλμ είναι πολύ περιορισμένες, αφού ο αυτοσκοπός είναι ένας και μοναδικός, να φτιαχτεί το φωτοστέφανο γύρω από την κασίδα του υπέρλαμπρου Μίνιστερ κι άσε τώρα τα μοντάζ και τις μουσικές να πάνε περίπατο. Σε τι βαθμό αντέχει η προβολή και ο στόμφος? Ίσαμε του σημείου, το δεύτερο σε χρόνο επί της οθόνης πρόσωπο, πλέον του Κόπερφιλντ, να είναι η μαντάμ Βαρουφάκη!!!! Όλοι οι άλλοι εξαφανιζόλ, όπως ας πούμε η Ζωή, που φυσικά ως αρχηγός ανταγωνιστικού κόμματος του Μερα 25, δεν αναφέρεται καν, ως εκείνη που έγειρε με την καταλυτική παρουσία της την πλάστιγγα υπέρ του δημοψηφισματικού Όχι. Όλα ο Γιάνης τα κατάφερε μονάχος. Εύγε Τζον!
Αξιόλογος ο Λούλης, αποδίδει πρωταγωνιστικά το σύνολο της σουπερσταροσύνης της περσόνας που καλείται να ερμηνεύσει, βάδισμα δηλαδή πασαρέλας, γελάκι ειρωνικό, έκφραση φαραώ. Το μόνο δηλαδή σημείο που μπορώ να πω πως αυτή η άνιση (και άδικη) αναφορά στα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα της πατρίδας μας πήρε προβιβάσιμο βαθμό, αφού τα πράγματα δεν συνέβησαν έτσι. Το πιο μεγάλο fail των Adults όμως έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν πετυχαίνει να πείσει κανέναν, κανέναν απολύτως όμως, αφού υποτίθεται θα το δουν και διεθνείς θεατές, πως τα αιτήματα της χώρας μας ήσαν δίκαια. Γιατί δηλαδή να μην περάσει της Γερμανίας ή της Εσθονίας και να κάνει το κέφι του ο Βαρ? Απογοήτευση τεράστια. Σε βαθμό που αν το Ζ το θυμούνται και το ξαναβλέπουν άπαντες 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το χαμένο μου Ν που σκόνταψε, να το έχουν ξεχάσει όλοι μα όλοι, το πολύ σε 50 ημέρες.
Και κάπως έτσι ξεκινάει το παραμύθι του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, που τόσο μεθοδευμένα σχημάτισε το γκοβερνμέντο του στις 27 Γενάρη, για να φτάσει στην κορύφωση της δράσης του την 5η Ιουλίου του ίδιου έτους, όταν οι επτά στους δέκα Έλληνες έδειξαν δημοκρατικά, τον δρόμο που θα επιθυμούσαν να ακολουθήσει στις κατοπινές συνομιλίες με τους δανειστές. Μονοπάτι επαναστατικό, δύσβατο, της κόντρας που λένε, αλλά που με πεντακάθαρη και σαφέστατη πλειοψηφία στο δημοψήφισμα διατύπωσε σαφή εντολή: Όχι μέχρι τέλους! Η συνέχεια βεβαίως είναι γνωστή, καθώς ο ηγέτης της πατρίδος μας, ξέχασε στο Μαξίμου το Liposan του και ενόσω το αναζητούσε στο δισάκι του, οι καρχαρίες του έβαλαν την τρικλοποδιά που επιζητούσαν και εκείνος αφού πέρασε το No για Ναι, έβαλε φαρδιά πλατιά την τζίφρα του σε ένα ακόμη δυσβάσταχτο για τον λαουτζίκο M.O.U.
Με αυτή λοιπόν, την πλέον προδοτική, περίοδο στα χρονικά του Ελληνικού έθνους, καταπιάνεται το νέο πολυδιαφημισμένο πόνημα του, θρύλου, στην γενική αντίληψη των εγχώριων σινεφίλ, Κώστα Γαβρά, το οποίο τσουλάει μέσα από την ματιά του ανθρώπου που ως ο βασικός υπεύθυνος για το οικονομικό στάτους του τόπου, έδωσε την δική του μάχη ενάντια στα συμφέροντα των υποτιθέμενων Ευρωπαίων εταίρων μας. Πράγμα το οποίο αυτομάτως σημαίνει, πως μπορεί ο Βαρουφάκης να υπήρξε αυτόπτης μάρτυς των περισσοτέρων διασκέψεων σε Λόνδρα, Παρισίους, Βερολίνο μέχρι και στην αφιλόξενη Ρίγα, όπου οι πιέσεις για την τζίφρα σε ένα ακόμη μνημόνιο υπήρξαν βασανιστικές, αυτή του την (αμφίβολης αλήθειας) γνώση, την χρησιμοποιεί για να βγάλει την ιλουστρασιόν μόστρα του λάδι. Εσείς μου βάλατε παγίδες, εσείς μου θέσατε επιτηρητή, εσείς άλλα λέγατε και άλλα κάνατε, εγώ είμαι ο Βελουχιώτης! Σιγά ρε μαν! Ριγμένε. Που επί τριετίας οι Παπαδάκηδες σε προετοίμαζαν για Υπουργό, βγάζοντας σε στα κανάλια να λες επιστημονικά στηριγμένες αρλούμπες, με το γνώριμο πομπώδες στυλάκι που έχει πέραση στους αδαείς, μετατρέποντας έτσι έναν απλό οικονομολόγο σε σούπερ σταρ Μπραντ Πιτ.
Η πλάκα είναι που μεθοδικά πάντως ο Βαρούφας, τον σκοπό του τον πέτυχε και το κόκκινο χαλί των υπέρλαμπρων φεστιβάλς της Ευρώπης το περπάτησε, σαν άλλος Ντι Κάπριο. Όντας ο συγγραφέας του βιβλίου που πάνω του βασίστηκε ετούτο εδώ το χρονικό. Το οποίο βεβαίως και λέει κάμποσες αλήθειες - δεν γίνεται να αμφισβητηθεί δηλαδή η παραίτηση του, αμέσως μετά την ανατροπή της λαϊκής εντολής, πράγμα που ασφαλώς λειτουργεί υπέρ της κατοπινής του σχέσης με τα κοινά, καθώς δεν ακολούθησε την Κυβέρνηση των Συριζανέλ στον γκρεμνό, άρα διαθέτει στο τσεπάκι ένα ακόμη διαφημιστικό τρικάκι για να λαοπλανήσει και πάλι. Όμως, μισή αλήθεια, ισούται και με μισό ψέμα και αφού αποφεύγει διακριτικά να σταθεί σε λεπτομέρειες ζωτικής σημασίας για τα όσα συνέβησαν στο εξάμηνο του τρόμου, είναι πασιφανές πως νοιάζεται αποκλειστικά και μόνο για το ατομικό του προμοτάρισμα. Πως τον παγίδευσε ο φανφαρόνος σατανάς έτσι ολόκληρο Γαβρά?
Ξεπερνώντας σε χρονική διάρκεια το δίωρο, το φιλμ στην ουσία αναλώνεται σε όσα έλαβαν χώρα μέσα στα γιγαντιαία και άψυχα δωμάτια, όπου γύρω από τις στρογγυλές τράπεζες οι ομόλογοι του Γιάνη, τον είχαν διαρκώς στα σκοινιά κι εκείνος, ως ο μάγος της διπλωματίας, κατάφερνε να αποφεύγει με επιδεξιότητα τις γροθιές. Και να υψώνει ταυτόχρονα τον δικό του Θούριο, υπέρ των ελληνικών δικαιωμάτων και κατά των ξένων διεκδικήσεων που φρόντισαν να καλύψουν τις τραπεζικές ανάγκες δια μέσου της διόγκωσης του χρέους, ρίχνοντας στην απόγνωση τα έντεκα εκατομμύρια ταλαιπωρημένων Ελλήνων. Σκέψου έναν Επαναστάτη Ποπολάρο δηλαδή, όπου ο μπατίρης Ζέπος Πεμπονάρης έχει απέναντι του όλους τους κατέχοντες κόντηδες, βαρόνους, βαρονέτους, αλλά έτσι κούκλος, άτεγκτος και με πυγμή, τους κάνει ντα, παίρνοντας με το μέρος του της καρδιά του κοριτσιού. Κάπως έτσι δηλαδή αντιπαρέρχεται και ο Γιάνης την μήνη του Σόιμπλε που το έχει βάλει αμέτι μοχαμέτι να πετάξει όξω από τα μελλοντικά Γιούρογκρουπ την χώρα του με ένα τεχνητό Γκρέξιτ. Ο Γιανάρας όμως που δεν καταλαβαίνει Χριστό, τις λύσεις τις έχει πανέτοιμες στο μπακπάκ του, σε κάτι εκτυπωμένα φυλλάδια που θα βάλουν τα δυο πόδια της Τρόικας σε ένα παπούτσι. Τι πλάκα!
Η αναφορά στην φημισμένη κοινωνική ρομαντζάδα του Δαλιανίδη από το 1971, δεν είναι και τόσο τυχαία, αφού πλησιάζοντας προς το φινάλε του αγιοποιητικού μανιφέστου του υπουργού, σκεφτόμουν πως θα προβάλει ο Γαβράς την τελική του πράξη, όπου λαμβάνει χώρα η δικτατορία Τσίπρα (άβουλος, ασύνδετος, δειλός, υποχθόνιος, παρτάκιας, ψεύτης, έτσι προτάσσεται από το σενάριο ο τέως PM). Και ω του θαύματος, ο Ζαν Νταλ, δίνει την λύση! Πως χανόταν σαν σε όραμα στα ακίνητα σκηνικά του, κυνηγημένος από κόσμο και ντουνιά ο Γεωργίτσης, σε όλα μηδενός εξαιρουμένου των φημισμένων του μιούζικαλ? Έτσι κι εδώ, μισό αιώνα μετά τις Θαλασσιές τις Χάντρες, ο Μπουρδούμης / Αλέξης βρίσκεται εγκλωβισμένος στα σκοτάδια, με τους 26 απέναντι του, είτε να του δείχνουν το Exit, είτε να τον πνίγουν με το νέο μνημόνιο. Δεν το πιστεύεις αυτό που βλέπεις. Και κυρίως δεν θέλεις να αποδεχθείς ποιος το σκηνοθετεί.
Δεν με μέλλει αν σεναριακά οι Ενήλικοι στην Αίθουσα έχουν κάποια αξία, που δεν έχουν, μιας επαναλαμβάνουν για 150 λεπτά το ίδιο μοτίβο, των αντιπαραθέσεων πίσω από συρόμενες Συρτέξ που ανοιγοκλείνουν βιαίως. Ομοίως και τεχνικά οι ικανότητες του φιλμ είναι πολύ περιορισμένες, αφού ο αυτοσκοπός είναι ένας και μοναδικός, να φτιαχτεί το φωτοστέφανο γύρω από την κασίδα του υπέρλαμπρου Μίνιστερ κι άσε τώρα τα μοντάζ και τις μουσικές να πάνε περίπατο. Σε τι βαθμό αντέχει η προβολή και ο στόμφος? Ίσαμε του σημείου, το δεύτερο σε χρόνο επί της οθόνης πρόσωπο, πλέον του Κόπερφιλντ, να είναι η μαντάμ Βαρουφάκη!!!! Όλοι οι άλλοι εξαφανιζόλ, όπως ας πούμε η Ζωή, που φυσικά ως αρχηγός ανταγωνιστικού κόμματος του Μερα 25, δεν αναφέρεται καν, ως εκείνη που έγειρε με την καταλυτική παρουσία της την πλάστιγγα υπέρ του δημοψηφισματικού Όχι. Όλα ο Γιάνης τα κατάφερε μονάχος. Εύγε Τζον!
Αξιόλογος ο Λούλης, αποδίδει πρωταγωνιστικά το σύνολο της σουπερσταροσύνης της περσόνας που καλείται να ερμηνεύσει, βάδισμα δηλαδή πασαρέλας, γελάκι ειρωνικό, έκφραση φαραώ. Το μόνο δηλαδή σημείο που μπορώ να πω πως αυτή η άνιση (και άδικη) αναφορά στα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα της πατρίδας μας πήρε προβιβάσιμο βαθμό, αφού τα πράγματα δεν συνέβησαν έτσι. Το πιο μεγάλο fail των Adults όμως έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν πετυχαίνει να πείσει κανέναν, κανέναν απολύτως όμως, αφού υποτίθεται θα το δουν και διεθνείς θεατές, πως τα αιτήματα της χώρας μας ήσαν δίκαια. Γιατί δηλαδή να μην περάσει της Γερμανίας ή της Εσθονίας και να κάνει το κέφι του ο Βαρ? Απογοήτευση τεράστια. Σε βαθμό που αν το Ζ το θυμούνται και το ξαναβλέπουν άπαντες 50 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το χαμένο μου Ν που σκόνταψε, να το έχουν ξεχάσει όλοι μα όλοι, το πολύ σε 50 ημέρες.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική