Σέρλοκ Χολμς & Δρ. Γουάτσον
του Etan Cohen. Με τους Will Ferrell, John C. Reilly, Rebecca Hall, Ralph Fiennes, Rob Brydon, Kelly Macdonald, Steve Coogan.
Ferrell παρόντος, πάσα κωμωδία παυσάτο!
του zerVo (@moviesltd) 
Κι όμως η διανομή το τονίζει στο προμόσιον της με έκδηλη υπερηφάνεια: Για πρώτη φορά μετά από μια ολόκληρη δεκαετία ενώνουν και πάλι τις δυνάμεις τους οι πρωταγωνιστές των σπέσιαλ επιτυχιών Step Brothers και Talladega Nights. Τι λες, σοβαρά? Σε ποια ακριβώς χώρα συνέβη αυτό το χιτ, διότι στα μέρη μας δεν θα μπορούσε εξ ορισμού να υπάρξει μέτρηση της εμπορικότητας των συγκεκριμένων κωμωδιών, μιας και αμφότερες ούτε καν σκέφτηκαν να διαβούν το κατώφλι των σκοτεινών αιθουσών, παίρνοντας την άγουσα κατευθείαν για το βίντεο. Στοιχείο που δεν είναι κατ ανάγκη κακό, δείχνει όμως το πόσο "δημοφιλείς" και "αγαπητοί" είναι στο σινεφίλ κοινό οι δύο αστέρες της παρωδίας Holmes & Watson. Για την ακρίβεια θα ήταν πολύ πιο τίμιο να μιλήσω για τον έναν εξ αυτών, που επιτέλους τόσο καιρό θα πρέπει να έχει καταλάβει, πως η φωτογραφία του επιβάλλεται να μπει στο λεξικό, πλάι στο λήμμα "κρυοκωλισμός"!
Προβληματισμό θα σκορπίσει στο φημισμένο δίδυμο των Λονδρέζων ντετέκτιβς, του σπουδαίου Σέρλοκ Χολμς με το μοναδικό χάρισμα στην επίλυση πάσης φύσεως αστυνομικού προβλήματος και του χαμηλών τόνων βοηθού του Δόκτορα Γουότσον, η αποκάλυψη πως ο υπ αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος, Μοριάρτυ, όχι απλώς κυκλοφορεί ελεύθερος, αλλά έχει δημιουργήσει κι έναν πανομοιότυπο κλώνο του, προκειμένου να παραπλανήσει τις αρχές. Μια κατάσταση που θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερο ζόρι το ντουέτο των ευρηματικών ερευνητών, από την στιγμή που θα γίνει αντιληπτή η απειλή του προς το πρόσωπο της ίδιας της Βασίλισσας Βικτόρια, πως μέσα σε δύο μόλις ημέρες θα πέσει νεκρή από τα ίδια του τα χέρια.
Συναγερμός λοιπόν θα σημάνει στο στρατόπεδο των αποδεχόμενων την οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος, στην απελπισμένη προσπάθεια τους να αποσοβήσουν τον κίνδυνο για την αγαπημένη τους Μονάρχη, δίχως όμως να έχουν και στα χέρια τους, έστω ελάχιστα στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στην άκρη του νήματος. Και καθώς ο χρόνος κυλάει αντίστροφα μέχρι την εκπνοή του τελεσίγραφου, οι δυο ανεκδιήγητοι συνεργάτες, πέφτουν διαδοχικά από την μια γκάφα στην άλλη...
Πολλοστή περίπτωση διασκευής περιπέτειας με κεντρικό πρόσωπο τον θρυλικό ήρωα που ξεπήδησε από την έμπνευση του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, μόνο που ετούτη την φορά η απόπειρα στερείται πλήρους σοβαρότητος, κινούμενη αποκλειστικά σε μονοπάτια που διασχίζουν την πορεία από το γλαφυρό ίσαμε το σλάπστικ. Γεγονός που δεν θα ήταν κατ ανάγκη αρνητικό, αν και εφόσον πίσω από αυτό το φιλόδοξο αν μη τι άλλο σχέδιο, υπήρχε μια στοιχειωδώς βασισμένη στην ορθολογική σάτιρα έμπνευση. Πράγμα που θα ήταν πολύ απλό, αν και εφόσον μια αμιγούς βρετανικής προέλευσης ιστορία, ακολουθούσε τα αντίστοιχα ανατρεπτικού ύφους πρότυπα και δεν περνούσε ως συλλογιστική τον Ατλαντικό, για να συναντήσει τα παγωμένα Γιάνκικα ανέκδοτα και την έως και απαράδεκτης Dumb And Dumber φόρμα. Συνεπώς η ιδέα καίγεται από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εκτέλεσης της, όταν στο εκράν σκάει το πρώτο υπερ παγωμένο αστείο, που ορίζει μονομιάς το προς τα που θα κινηθεί ολόκληρο το πλάνο. Αναμενόμενα θα πρόσθετα...
Η πραγματικότητα είναι πως οι δύο πρότερες συνευρέσεις των δύο Αμερικάνων κωμικών, έχουν πάρει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των (ξένων, για την Ελλάδα τα είπαμε, λίγοι έως ελάχιστοι τις παρακολούθησαν) φανς της μέχρι και καλτ πειραγμένης κομεντί, οπότε είναι προφανές πως το συνολικό πλάνο, προσπαθεί να αποσπάσει κατιτίς από τούτο το αναρχικό παρελθόν. Φλοπ! Βλέπεις τότε υπήρχε έστω πίσω από την κάμερα το βλέμμα ενός οσκαρικής πλεύσης πια ντιρέκτορας όπως ο Adam McKay, σε αντίθεση με το παρόν, που κάποιος Etan Cohen, γραφιάς μεν του υπερεκτιμημένου Tropic Thunder, σκηνοθέτης δε του μετριότατου Get Hard, ούτε καν καταφέρνει να αναπλάσει το εύκολο: Το κλίμα της Βικτοριανής περιόδου. Για την αισθητική της πλάκας του δε, ούτε λόγος να γίνεται, αφού αναίτια εισάγει στο κλίμα της εποχής, νεωτερισμούς και μοντερνιές, υποτιθέμενα διασκεδαστικές, κατ εκείνον μάλλον και σπαρταριστές, που σε κάθε τους εμφάνιση κοιτάζεις με απόγνωση το ρολόι, ελπίζοντας να έρθει όσο πιο νωρίς γίνεται το λυτρωτικό φινάλε.
Για τον ένα πόλο της δυάδος, η εκτίμηση μου είναι σε υψηλό επίπεδο, άλλωστε ο C. Reilly ορίζει έναν από τους πιο επιτυχημένους καρατερίστες του Χόλιγουντ. Πάμε απέναντι τώρα, εκεί που ειλικρινά δεν γίνεται πλέον να πιστέψει κανείς πως αυτός ο παγετώνας Will, ενδέχεται με αυτή την εικόνα του να βγάζει έστω το ελάχιστο γέλιο. Σαχλός όπως πάντα, καταντά με τις βαρετά επαναλαμβανόμενες χοντράδες του, που έχουμε συνηθίσει εδώ και 25 χρόνια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταντά απωθητικός προς το κοινό που δεν ζήτησε και τίποτα βρε αδελφέ. Απλά να περάσει δυο ευχάριστες ώρες, παρέα με μια πλοκή που από πριν γνωρίζει, δοσμένη μέσα από ένα πρίσμα υποτιθέμενα εύθυμο. Μακρυά! Ferrell παρόντος, πάσα κωμωδία παυσάτο...
Συναγερμός λοιπόν θα σημάνει στο στρατόπεδο των αποδεχόμενων την οποιαδήποτε πρόκληση αντιμετώπισης του οργανωμένου εγκλήματος, στην απελπισμένη προσπάθεια τους να αποσοβήσουν τον κίνδυνο για την αγαπημένη τους Μονάρχη, δίχως όμως να έχουν και στα χέρια τους, έστω ελάχιστα στοιχεία που θα τους οδηγήσουν στην άκρη του νήματος. Και καθώς ο χρόνος κυλάει αντίστροφα μέχρι την εκπνοή του τελεσίγραφου, οι δυο ανεκδιήγητοι συνεργάτες, πέφτουν διαδοχικά από την μια γκάφα στην άλλη...
Πολλοστή περίπτωση διασκευής περιπέτειας με κεντρικό πρόσωπο τον θρυλικό ήρωα που ξεπήδησε από την έμπνευση του Σερ Άρθουρ Κόναν Ντόυλ, μόνο που ετούτη την φορά η απόπειρα στερείται πλήρους σοβαρότητος, κινούμενη αποκλειστικά σε μονοπάτια που διασχίζουν την πορεία από το γλαφυρό ίσαμε το σλάπστικ. Γεγονός που δεν θα ήταν κατ ανάγκη αρνητικό, αν και εφόσον πίσω από αυτό το φιλόδοξο αν μη τι άλλο σχέδιο, υπήρχε μια στοιχειωδώς βασισμένη στην ορθολογική σάτιρα έμπνευση. Πράγμα που θα ήταν πολύ απλό, αν και εφόσον μια αμιγούς βρετανικής προέλευσης ιστορία, ακολουθούσε τα αντίστοιχα ανατρεπτικού ύφους πρότυπα και δεν περνούσε ως συλλογιστική τον Ατλαντικό, για να συναντήσει τα παγωμένα Γιάνκικα ανέκδοτα και την έως και απαράδεκτης Dumb And Dumber φόρμα. Συνεπώς η ιδέα καίγεται από τις πρώτες κιόλας στιγμές της εκτέλεσης της, όταν στο εκράν σκάει το πρώτο υπερ παγωμένο αστείο, που ορίζει μονομιάς το προς τα που θα κινηθεί ολόκληρο το πλάνο. Αναμενόμενα θα πρόσθετα...
Η πραγματικότητα είναι πως οι δύο πρότερες συνευρέσεις των δύο Αμερικάνων κωμικών, έχουν πάρει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά των (ξένων, για την Ελλάδα τα είπαμε, λίγοι έως ελάχιστοι τις παρακολούθησαν) φανς της μέχρι και καλτ πειραγμένης κομεντί, οπότε είναι προφανές πως το συνολικό πλάνο, προσπαθεί να αποσπάσει κατιτίς από τούτο το αναρχικό παρελθόν. Φλοπ! Βλέπεις τότε υπήρχε έστω πίσω από την κάμερα το βλέμμα ενός οσκαρικής πλεύσης πια ντιρέκτορας όπως ο Adam McKay, σε αντίθεση με το παρόν, που κάποιος Etan Cohen, γραφιάς μεν του υπερεκτιμημένου Tropic Thunder, σκηνοθέτης δε του μετριότατου Get Hard, ούτε καν καταφέρνει να αναπλάσει το εύκολο: Το κλίμα της Βικτοριανής περιόδου. Για την αισθητική της πλάκας του δε, ούτε λόγος να γίνεται, αφού αναίτια εισάγει στο κλίμα της εποχής, νεωτερισμούς και μοντερνιές, υποτιθέμενα διασκεδαστικές, κατ εκείνον μάλλον και σπαρταριστές, που σε κάθε τους εμφάνιση κοιτάζεις με απόγνωση το ρολόι, ελπίζοντας να έρθει όσο πιο νωρίς γίνεται το λυτρωτικό φινάλε.
Για τον ένα πόλο της δυάδος, η εκτίμηση μου είναι σε υψηλό επίπεδο, άλλωστε ο C. Reilly ορίζει έναν από τους πιο επιτυχημένους καρατερίστες του Χόλιγουντ. Πάμε απέναντι τώρα, εκεί που ειλικρινά δεν γίνεται πλέον να πιστέψει κανείς πως αυτός ο παγετώνας Will, ενδέχεται με αυτή την εικόνα του να βγάζει έστω το ελάχιστο γέλιο. Σαχλός όπως πάντα, καταντά με τις βαρετά επαναλαμβανόμενες χοντράδες του, που έχουμε συνηθίσει εδώ και 25 χρόνια, σε τέτοιο βαθμό ώστε να καταντά απωθητικός προς το κοινό που δεν ζήτησε και τίποτα βρε αδελφέ. Απλά να περάσει δυο ευχάριστες ώρες, παρέα με μια πλοκή που από πριν γνωρίζει, δοσμένη μέσα από ένα πρίσμα υποτιθέμενα εύθυμο. Μακρυά! Ferrell παρόντος, πάσα κωμωδία παυσάτο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Ιανουαρίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική