Χοντρός Και Λιγνός
του Jon S. Baird. Με τους Steve Coogan, John C. Reilly, Nina Arianda, Shirley Henderson, Danny Huston, Rufus Jones.
Για πάντα ένα!
του zerVo (@moviesltd) 
Δευτέρες και Τετάρτες, βρέξει, χιονίσει, άνοιγε τις πόρτες του, εκεί γύρω στο απογευματάκι, το σινεάκ του Δήμου, προσκαλώντας όλους τους ανήλικους σινεφίλ στις προβολές του. Ημέρες που ακόμη δεν είχε καταφτάσει η Αλλαγή μάλιστα, για να φέρει την ισότητα στα φύλα, με συνέπεια ο κινηματογράφος να είναι μόνον αγορίστικο προνόμιο, καθώς τα κορίτσια την ίδια ώρα ασχολούνταν με το κέντημα, έναν όροφο παρακάτω. Μιλάμε για πραγματικό χαμό ε, καθώς οι ξύλινοι πάγκοι ήταν κατάμεστοι από την πιτσιρικαρία, που απολάμβανε το δωρεάν νταμπλ μπιλ, χωρίς ανάσα. Και δίχως φασαρίες στις γαλαρίες από τους μεγαλύτερους, που αν έκαναν κανά σφάλμα και σήκωναν κουρνιαχτό έμπαιναν στην μαύρη λίστα. Οπότε κόκκινη κάρτα και έξωση από την σκοτεινή αίθουσα, που στο κυρίως μενού της είχε να προσφέρει υπερπαραγωγές με ήρωες τον Κινγκ Κονγκ, τον Μέγκατον, τον Ζορρό, τους Τρινιτά και τον Σάντογκαν τον Τίγρη της Μαλαισίας. Γιατί πάντα, ότι και να γινόταν, το πρώτο μέρος είχε τον απαραίτητο χαβαλέ, καθώς η οθόνη φορούσε ασπρόμαυρη στολή για να παίξει αποκλειστικά και μόνον Χοντρό και Λιγνό!
Χόλιγουντ, 1937. Μπορεί να έχουν φτάσει στο απόγειο της καριέρας τους, οι αχώριστοι κωμικοί Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι, με τις ταινίες τους να παίζονται μπροστά σε κατάμεστες πλατείες και τα έσοδα από τα μπιλιέτα να τιγκάρουν τα ταμεία των στούντιος, οι ίδιοι όμως δεν δείχνουν και τόσο ικανοποιημένοι από τις απολαβές τους, καθώς συνάδελφοι τους ηθοποιοί, όπως ο Τσάπλιν ή ο Κίτον αμείβονται με τα δεκαπλάσια για κάθε πρωταγωνιστική τους παρουσία. Και λίγο πριν ολοκληρωθούν τα γυρίσματα του Way Out West, είναι μια καλή ευκαιρία με αφορμή την εκπνοή του συμβολαίου του Λόρελ, να ζητήσουν κάτι παραπάνω από τον μεγαλοπαραγωγό Χαλ Ρόουτς, που έχει θησαυρίσει εκμεταλλευόμενος την δημοφιλία τους.
Βρετανική Επαρχία, 1953. Έχοντας από καιρό χάσει την λάμψη του παρελθόντος, καθώς καινούργια, φρέσκα ονόματα έχουν πάρει την θέση τους στην εκτίμηση του κόσμου, ο Χοντρός και ο Λιγνός, ελάχιστα πριν πατήσουν στα εξήντα, θα αποφασίσουν να εγκαταλείψουν για λίγο καιρό την Αμερική, για να πραγματοποιήσουν θεατρική τουρνέ στην Γηραιά Αλβιόνα. Ρίσκο εμπορικό, όπως και ξεπεσμός για τους ίδιους, αφού θα αναγκαστούν να παίξουν σε σανίδια δεύτερης διαλογής, όπως όμως και μια πρώτης τάξης ευκαιρία να αναστήσουν το θρυλικό όνομα τους, μπροστά σε ένα κοινό που καρτερούσε καιρό να τους παρακολουθήσει. Και πραγματικά, μετά τις πρώτες δύσκολες ημέρες, η τουρνέ θα εξελιχθεί σε εισπρακτικό θρίαμβο, ανοίγοντας τους τον δρόμο να παρουσιάσουν το σόου τους στα μεγάλα Λονδρέζικα σαλόνια. Εκεί που ενδεχόμενα να πέσουν στην αντίληψη κάποιου εύπορου παραγωγού, που θα χρηματοδοτήσει την νέα τους ταινία, μια σπαρταριστή διασκευή του παραμυθιού του Ρομπέν Των Δασών...
Σκοτώνουν τα άλογα, λέει, όταν γεράσουν. Κανόνας που ισχύει στην απόλυτη τιμή του στα πλαίσια της αδηφάγας σόου μπιζ, ειδικά όταν τα νούμερα δημοτικότητας του αρτίστα δεν είναι ανάλογα με εκείνα του λαμπερού του χθες, συνεπώς ξεζουμισμένος πλέον σα λεμονόκουπα πετιέται ξεχασμένος στον στον κάδο των απορριμάτων. Κι εκεί δύο τινά μπορεί να συμβούν. Είτε να κρεμάσει ο καλλιτέχνης μια για πάντα την κάπα του και να αποσυρθεί, είτε να συνεχίσει να εμφανίζεται μπροστά σε πέντε έξι άτομα κοινό, μπας και βγάλει με βάσανα χίλια τον επιούσιο. Υπάρχει όμως και η εξαίρεση του κορυφαίου κωμικού διδύμου στα χρονικά του σινεμά, όπου με την αγάπη και την αλληλεγγύη να βασιλεύει στις καρδιές του, ο πεταματός μπορεί να γενεί θρίαμβος. Έστω και στα στερνά, που αναμφίβολα στην περίπτωση τους, τίμησαν όσο τίποτα τα μεγαλειώδη πρώτα.
Υπέροχα δραματική η ιστορία των γηρατειών του Σταν και του Όλι, σε στιγμές που οι ασθένειες τους έχουν κτυπήσει για τα καλά την πόρτα, όπως την αφηγείται ο προσεκτικός σκηνοθέτης Jon S. Baird, στο τρίτο του δημιουργικό βήμα, μετά το αξιοπρεπές Cass και το πιο μπερδεμένο, αν και με φανατικούς οπαδούς, διεθνώς, Filth. Με βασικό συστατικό της ματιάς του την συγκίνηση, ο Σκωτσέζος επιχειρεί να προσεγγίσει τις προσωπικότητες των δύο σπουδαίων ηθοποιών, που δεν απέχουν και πολύ για να λέμε του στραβού το δίκιο από αυτές που αποτύπωσαν για 109 ταινίες στο εκράν. Ο Όλιβερ είναι ο ευέξαπτος μα και καλόκαρδος, ο εκρηκτικός όσο όμως και ευαίσθητος. Ο Σταν είναι η ήρεμη δύναμη αλλά και και η κινητήριος, ο ευρηματικός που θα δώσει την λύση στο πρόβλημα, ακόμη κι αν η μπερδεμένη μόστρα του, προδιαθέτει για το ακριβώς αντίθετο. Χάρη στο σωστά δομημένο σενάριο του Jeff Pope (υποψήφιου για Όσκαρ διασκευασμένου για την Philomena) δε, μέσα στα πλάνα που ενδεχόμενα να βουρκώσουν την ματιά, υπάρχει άπλετος χώρος για να ξεδιπλώσει το ντουέτο τα χιλιοιδωμένα σλάπστικ σκετσάκια του. Ειδικά στο φινάλε της μονοπλανικής έναρξης, σχεδόν πείθεσαι πως παρακολουθείς στιγμές από την πραγματική, ανεπανάληπτη περιπέτεια τους στο Φαρ Ουέστ...
...κι αυτό γιατί έχει γίνει απίθανη δουλειά στο μέικ απ των δύο πρωταγωνιστών, ώστε να φέρνουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε εκείνους που αναφέρεται το biopic. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να διακρίνεις το ποιος από τους δύο κερδίζει τον τίτλο του καλύτερου σωσία, αφού υπάρχουν στιγμές που η κλωνοποίηση παίρνει άριστα. Στα σημεία και μόνο, ο Εγγλέζος Steve Coogan, εκτιμώ στην καλύτερη ερμηνεία του μέχρι τώρα, δείχνει για πιο άρτιος Λιγνός, αν και οι αβανταδόρικες σεκάνς ανήκουν στον Χοντρό, που τον ενσαρκώνει ο έξοχος - όσο και αγνώριστος από τα προθέματα - Αμερικάνος καρατερίστας John C. Reilly. Αμφότεροι πιάνουν με σεβάσμιο τρόπο τον σφυγμό των ειδώλων τους, δεν πλατειάζουν υποκριτικά ώστε να μοιάζουν με καρικατούρες και εντέλει βγάζουν στο πανί, το πηγαίο συναίσθημα, εκείνο που χαρακτήρισε τους ορίτζιναλ Stan & Ollie. Το φίλινγκ μιας παροιμιώδους (συν)αδελφικότητας που σπανίζει στην βιομηχανία του θεάματος. Ο κύριος λόγος που διατηρεί την πρωτότυπη εικόνα τους ανεξίτηλη και διασκεδαστική, ακόμη και στις ημέρες μας.
Βρετανική Επαρχία, 1953. Έχοντας από καιρό χάσει την λάμψη του παρελθόντος, καθώς καινούργια, φρέσκα ονόματα έχουν πάρει την θέση τους στην εκτίμηση του κόσμου, ο Χοντρός και ο Λιγνός, ελάχιστα πριν πατήσουν στα εξήντα, θα αποφασίσουν να εγκαταλείψουν για λίγο καιρό την Αμερική, για να πραγματοποιήσουν θεατρική τουρνέ στην Γηραιά Αλβιόνα. Ρίσκο εμπορικό, όπως και ξεπεσμός για τους ίδιους, αφού θα αναγκαστούν να παίξουν σε σανίδια δεύτερης διαλογής, όπως όμως και μια πρώτης τάξης ευκαιρία να αναστήσουν το θρυλικό όνομα τους, μπροστά σε ένα κοινό που καρτερούσε καιρό να τους παρακολουθήσει. Και πραγματικά, μετά τις πρώτες δύσκολες ημέρες, η τουρνέ θα εξελιχθεί σε εισπρακτικό θρίαμβο, ανοίγοντας τους τον δρόμο να παρουσιάσουν το σόου τους στα μεγάλα Λονδρέζικα σαλόνια. Εκεί που ενδεχόμενα να πέσουν στην αντίληψη κάποιου εύπορου παραγωγού, που θα χρηματοδοτήσει την νέα τους ταινία, μια σπαρταριστή διασκευή του παραμυθιού του Ρομπέν Των Δασών...
Σκοτώνουν τα άλογα, λέει, όταν γεράσουν. Κανόνας που ισχύει στην απόλυτη τιμή του στα πλαίσια της αδηφάγας σόου μπιζ, ειδικά όταν τα νούμερα δημοτικότητας του αρτίστα δεν είναι ανάλογα με εκείνα του λαμπερού του χθες, συνεπώς ξεζουμισμένος πλέον σα λεμονόκουπα πετιέται ξεχασμένος στον στον κάδο των απορριμάτων. Κι εκεί δύο τινά μπορεί να συμβούν. Είτε να κρεμάσει ο καλλιτέχνης μια για πάντα την κάπα του και να αποσυρθεί, είτε να συνεχίσει να εμφανίζεται μπροστά σε πέντε έξι άτομα κοινό, μπας και βγάλει με βάσανα χίλια τον επιούσιο. Υπάρχει όμως και η εξαίρεση του κορυφαίου κωμικού διδύμου στα χρονικά του σινεμά, όπου με την αγάπη και την αλληλεγγύη να βασιλεύει στις καρδιές του, ο πεταματός μπορεί να γενεί θρίαμβος. Έστω και στα στερνά, που αναμφίβολα στην περίπτωση τους, τίμησαν όσο τίποτα τα μεγαλειώδη πρώτα.
Υπέροχα δραματική η ιστορία των γηρατειών του Σταν και του Όλι, σε στιγμές που οι ασθένειες τους έχουν κτυπήσει για τα καλά την πόρτα, όπως την αφηγείται ο προσεκτικός σκηνοθέτης Jon S. Baird, στο τρίτο του δημιουργικό βήμα, μετά το αξιοπρεπές Cass και το πιο μπερδεμένο, αν και με φανατικούς οπαδούς, διεθνώς, Filth. Με βασικό συστατικό της ματιάς του την συγκίνηση, ο Σκωτσέζος επιχειρεί να προσεγγίσει τις προσωπικότητες των δύο σπουδαίων ηθοποιών, που δεν απέχουν και πολύ για να λέμε του στραβού το δίκιο από αυτές που αποτύπωσαν για 109 ταινίες στο εκράν. Ο Όλιβερ είναι ο ευέξαπτος μα και καλόκαρδος, ο εκρηκτικός όσο όμως και ευαίσθητος. Ο Σταν είναι η ήρεμη δύναμη αλλά και και η κινητήριος, ο ευρηματικός που θα δώσει την λύση στο πρόβλημα, ακόμη κι αν η μπερδεμένη μόστρα του, προδιαθέτει για το ακριβώς αντίθετο. Χάρη στο σωστά δομημένο σενάριο του Jeff Pope (υποψήφιου για Όσκαρ διασκευασμένου για την Philomena) δε, μέσα στα πλάνα που ενδεχόμενα να βουρκώσουν την ματιά, υπάρχει άπλετος χώρος για να ξεδιπλώσει το ντουέτο τα χιλιοιδωμένα σλάπστικ σκετσάκια του. Ειδικά στο φινάλε της μονοπλανικής έναρξης, σχεδόν πείθεσαι πως παρακολουθείς στιγμές από την πραγματική, ανεπανάληπτη περιπέτεια τους στο Φαρ Ουέστ...
...κι αυτό γιατί έχει γίνει απίθανη δουλειά στο μέικ απ των δύο πρωταγωνιστών, ώστε να φέρνουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε εκείνους που αναφέρεται το biopic. Και η αλήθεια είναι πως δεν μπορείς να διακρίνεις το ποιος από τους δύο κερδίζει τον τίτλο του καλύτερου σωσία, αφού υπάρχουν στιγμές που η κλωνοποίηση παίρνει άριστα. Στα σημεία και μόνο, ο Εγγλέζος Steve Coogan, εκτιμώ στην καλύτερη ερμηνεία του μέχρι τώρα, δείχνει για πιο άρτιος Λιγνός, αν και οι αβανταδόρικες σεκάνς ανήκουν στον Χοντρό, που τον ενσαρκώνει ο έξοχος - όσο και αγνώριστος από τα προθέματα - Αμερικάνος καρατερίστας John C. Reilly. Αμφότεροι πιάνουν με σεβάσμιο τρόπο τον σφυγμό των ειδώλων τους, δεν πλατειάζουν υποκριτικά ώστε να μοιάζουν με καρικατούρες και εντέλει βγάζουν στο πανί, το πηγαίο συναίσθημα, εκείνο που χαρακτήρισε τους ορίτζιναλ Stan & Ollie. Το φίλινγκ μιας παροιμιώδους (συν)αδελφικότητας που σπανίζει στην βιομηχανία του θεάματος. Ο κύριος λόγος που διατηρεί την πρωτότυπη εικόνα τους ανεξίτηλη και διασκεδαστική, ακόμη και στις ημέρες μας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Ιανουαρίου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική