Παντρέψου με ρε φίλε
του Tarek Boudali. Με τους Tarek Boudali, Philippe Lacheau, Charlotte Gabris, Andy Rowsky, David Marsais, Philippe Duquesne
Για τη βίζα ρε γαμώτο!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη… oh wait!
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 5 Νοεμβρίου του 1979 Tarek Boudali. Ο Boudali μαζί με τον Philippe Lacheau και τις Élodie Fontan και Reem Kherici είναι μέλη της κωμικής ομάδας «La Bande à Fifi». Τις μεγάλες επιτυχίες της ομάδας πάντως ως τώρα τις υπογράφει σκηνοθετικά ο Lacheau. Είναι οι εξής τρεις: «Babysitting» (2014), «Όλα θα πάνε στραβά» (Babysitting 2, 2015) και «Άλλοθι για παντρεμένους» (Alibi.com, 2017). Και τούτη η ταινία δεν τα πήγε καθόλου άσχημα εισπρακτικά στη Γαλλία: την είδαν γύρω στα 2,5 εκατομμύρια θεατές!
Στην ταινία Παντρέψου με ρε φίλε (Épouse-moi mon pote) κάνει την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση η Andy (με πλήρες όνομα το Andy Rowsky), υποδυόμενη την Κλερ. Η Andy είναι μοντέλο και μία από τις πιο γνωστές youtuber στη Γαλλία. Τα βιντεάκια της έχουν κατά μέσο όρο 7 εκατομμύρια views ενώ οι συνδρομητές της ξεπερνούν τα 3,5 εκατομμύρια! Γύρισε και δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μέσα στο 2017, το «Daddy Cool» του Maxime Govare (που απορώ για το ότι δεν αγοράστηκε από ελληνική εταιρία διανομής - ακόμα!!!).
Η υπόθεση: Ο Γιασίν ζει σε ένα μικρό χωριό στο Μαρόκο. Όνειρό του είναι να πάει στο Παρίσι και να σπουδάσει Αρχιτεκτονική έτσι ώστε, επιστρέφοντας, να βοηθήσει το χωριό του με τις γνώσεις που θα έχει αποκτήσει. Και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα: όλοι οι συγχωριανοί του τσοντάρουν οικονομικά ώστε να μαζευτεί το απαιτούμενο ποσό και ο Γιασίν πηγαίνει στο Παρίσι και σπουδάζει. Και είναι καλός φοιτητής. Το μέλλον του διαφαίνεται λαμπρό. Τη μοναδική φορά που παρεκκλίνει από το αυστηρό του πρόγραμμα, χάνει τις εξετάσεις του. Ως αποτέλεσμα αυτού, η φοιτητική του βίζα δεν ανανεώνεται.
Ο Γιασίν πρέπει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Δεν θέλει όμως να απογοητεύσει τους δικούς του αλλά και ολόκληρο το χωριό του. Αρχικά, δουλεύει ως «μαύρος» εργάτης, ψάχνοντας παράλληλα τρόπο να νομιμοποιηθεί η παρουσία του στη Γαλλία. Και τον βρίσκει: θα παντρευτεί τον κολλητό του φίλο, τον Φρεντ. Και τον παντρεύεται! Μόνο που την υπόθεσή του στο γραφείο μετανάστευσης αναλαμβάνει ένας καχύποπτος επιθεωρητής, αποφασισμένος να ξεσκεπάσει τον ψεύτικο γάμο. Όταν η υπερπροστατευτική μητέρα του Γιασίν εμφανίζεται απροειδοποίητα στο Παρίσι και η Κλερ, ο έρωτας της ζωής του, μπαίνει εκ νέου στο προσκήνιο , το τέλειο σχέδιο του Γιασίν αρχίζει να καταρρέει. Θα καταφέρει να βγει σώος και αλώβητος από όλη αυτήν την περιπέτεια;
Η άποψή μας: Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Τούτο ήταν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι – και δεν έχει τελειώσει ακόμα! Λίγες οι πραγματικά καλές ταινίες που κυκλοφόρησαν από την 1η του Ιούνη και δώθε – αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να τις ξεχωρίσουμε. Οι βαλούτες, οι αποτυχίες, οι πραγματικά κακές ταινίες περίσσεψαν. Αλλά να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, έτσι; Θέλω να πω με παράδειγμα αυτήν τη γαλλική ταινία: υπάρχουν και φιλμ που σου δίνουν το value for money. Είναι ένας όρος που ακούγεται περισσότερο στο ποδόσφαιρο αλλά έχει εφαρμογή και στο σινεμά. Μια ομάδα αγοράζει έναν παίκτη χαμηλών τόνων, που η απόδοσή του κυμαίνεται σταθερά στο 6 με 7 με άριστα το 10 και δίνει ένα άλφα ποσό χρημάτων. Ε, αν αυτός ο παίκτης συνεχίζει να αποδίδει με 6 και 7, τα χρήματα που δαπανήθηκαν, επενδύθηκαν σωστά και δεν ξοδεύτηκαν άνευ λόγου και αιτίας. Η ομάδα πήρε ποιότητα αντάξια των χρημάτων που δαπάνησε.
Επειδή στο σινεμά το εισιτήριο είναι δεδομένης αξίας, ας μιλήσουμε καλύτερα για value for expectations. Δηλαδή: πηγαίνοντας στο σινεμά για να δεις μια ταινία, έχεις κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες. Αν μετά τη θέαση της ταινίας οι προσδοκίες έχουν καλυφθεί ή και ξεπεραστεί θετικά, τότε πραγματικά άξιζε τον κόπο η θέαση της ταινίας. Πάμε στη συγκεκριμένη ταινία: εννοείται ότι ευθύς εξαρχής οι προσδοκίες είναι πολύ χαμηλές. Και το παρελθόν των τύπων στο σινεμά το γνωρίζουμε, και το τι μπορούν να δώσουν, ε, βλέπεις και το τρέιλερ και λες «αμάν μάνα μου, τι ’ν’ τούτο;». Ε, λοιπόν, μιλώντας πάντα για μένα ως θεατή, γέλασα. Και δεν το περίμενα. Και γέλασα αρκετά. Κι έχω καιρό να γελάσω: οι κωμωδίες σπανίζουν πλέον στις μέρες μας, οι καλές κωμωδίες είναι είδος υπό εξαφάνιση!
Οπότε πείτε με τρελό, χαμηλής αισθητικής, αγράμματο, μη ξεβλαχεμένο, γελοίο υποκείμενο, γουατέβερ, αλλά εγώ πέρασα καλά βλέποντας την ταινία. Η σκηνή πχ με τη βουτιά στον Σηκουάνα είναι από τις πιο αστείες που είδα τελευταία! Οι ηθοποιοί είναι συντονισμένοι, τα γκαγκς εμφανίζονται τότε μόνον όταν πρέπει (δεν υπάρχει άσκοπος πληθωρισμός δηλαδή), η σκηνοθεσία υπηρετεί το θέμα. Δύο εν δυνάμει αγκάθια. Αρχικά, το θέμα με την αντιμετώπιση των γκέι. Ε, ναι, η ταινία προσπαθεί να βγάλει γέλιο από στερεότυπα και συμπεριφορές. Είναι αυτό πολιτικά ορθό; Όχι. Φταίει η πολιτική ορθότητα που πάψαμε να βλέπουμε καλές κωμωδίες; Υποψιάζομαι πως ναι. Κατά την άποψή μου, δεν θίγεται η γκέι κοινότητα. Όχι παραπάνω τουλάχιστον από τους Άραβες, τους τυφλούς ή τους γκάνγκστερ.
Δεύτερο αγκάθι: το τραβηγμένο από τα μαλλιά χάπι έντ. Πάνω σ’ αυτό, θα αναφέρω έναν πρόσφατο τίτλο: «Mamma Mia! Here We Go Again»! Κάρχιες, όταν τα τίμια, λαϊκά παιδιά από Γαλλία μεριά φτιάχνουν ταινία με χάπι εντ σας βρωμάει και σας ξινίζει αλλά όταν οι μεγαλοπαραγωγοί από Χόλιγουντ φτιάχνουν αρπαχτές, που ζέχνουν επανάληψη, με την «δες μωρέ, συγκινούμαι» Cher κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, που βαριούνται αφόρητα, υγραίνετε τα… χαρτομάντιλα. Αυτός που θα μπορούσε να λείπει από την ταινία είναι ο κρατικός λειτουργός, που προσπαθεί να αποδείξει ότι ο γάμος των δύο ανδρών είναι ψεύτικος. Πολύ υπερβολή ως ρόλος, πολύ overacting από τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει.
Το ίδιο ακριβώς ίσχυε και στην περίπτωση της ταινίας «Η πρόταση» (The Proposal, 2009), όπου ο γάμος της Sandra Bullock και του Ryan Reynolds γινόταν φύλλο και φτερό από τον κέρβερο Denis O'Hare. Ναι, οι Γάλλοι δανείστηκαν από την «Πρόταση» τη βασική ιδέα, όπως δανείστηκαν πράγματα και από το «Ο κύριος του κυρίου» (I Now Pronounce You Chuck & Larry, 2007) αλλά κι άλλες ανάλογες ταινίες. Ακόμα και τα γκαγκ με τον σκύλο και τον τυφλό παραπέμπουν σε άλλη ταινία, το ανεπανάληπτο (κατά πως φαίνεται σήμερα πια) «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (There's Something About Mary, 1998).
Αλλά, τελικά, οι δημιουργοί της ταινίας τη βγάζουν καθαρή. Και ναι, έχοντας χαμηλές προσδοκίες, ίσως και να γελάσετε. Δυνατά.
Η υπόθεση: Ο Γιασίν ζει σε ένα μικρό χωριό στο Μαρόκο. Όνειρό του είναι να πάει στο Παρίσι και να σπουδάσει Αρχιτεκτονική έτσι ώστε, επιστρέφοντας, να βοηθήσει το χωριό του με τις γνώσεις που θα έχει αποκτήσει. Και το όνειρο γίνεται πραγματικότητα: όλοι οι συγχωριανοί του τσοντάρουν οικονομικά ώστε να μαζευτεί το απαιτούμενο ποσό και ο Γιασίν πηγαίνει στο Παρίσι και σπουδάζει. Και είναι καλός φοιτητής. Το μέλλον του διαφαίνεται λαμπρό. Τη μοναδική φορά που παρεκκλίνει από το αυστηρό του πρόγραμμα, χάνει τις εξετάσεις του. Ως αποτέλεσμα αυτού, η φοιτητική του βίζα δεν ανανεώνεται.
Ο Γιασίν πρέπει να επιστρέψει στην πατρίδα του. Δεν θέλει όμως να απογοητεύσει τους δικούς του αλλά και ολόκληρο το χωριό του. Αρχικά, δουλεύει ως «μαύρος» εργάτης, ψάχνοντας παράλληλα τρόπο να νομιμοποιηθεί η παρουσία του στη Γαλλία. Και τον βρίσκει: θα παντρευτεί τον κολλητό του φίλο, τον Φρεντ. Και τον παντρεύεται! Μόνο που την υπόθεσή του στο γραφείο μετανάστευσης αναλαμβάνει ένας καχύποπτος επιθεωρητής, αποφασισμένος να ξεσκεπάσει τον ψεύτικο γάμο. Όταν η υπερπροστατευτική μητέρα του Γιασίν εμφανίζεται απροειδοποίητα στο Παρίσι και η Κλερ, ο έρωτας της ζωής του, μπαίνει εκ νέου στο προσκήνιο , το τέλειο σχέδιο του Γιασίν αρχίζει να καταρρέει. Θα καταφέρει να βγει σώος και αλώβητος από όλη αυτήν την περιπέτεια;
Η άποψή μας: Ας προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Τούτο ήταν ένα πολύ δύσκολο καλοκαίρι – και δεν έχει τελειώσει ακόμα! Λίγες οι πραγματικά καλές ταινίες που κυκλοφόρησαν από την 1η του Ιούνη και δώθε – αρκούν τα δάχτυλα του ενός χεριού για να τις ξεχωρίσουμε. Οι βαλούτες, οι αποτυχίες, οι πραγματικά κακές ταινίες περίσσεψαν. Αλλά να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε, έτσι; Θέλω να πω με παράδειγμα αυτήν τη γαλλική ταινία: υπάρχουν και φιλμ που σου δίνουν το value for money. Είναι ένας όρος που ακούγεται περισσότερο στο ποδόσφαιρο αλλά έχει εφαρμογή και στο σινεμά. Μια ομάδα αγοράζει έναν παίκτη χαμηλών τόνων, που η απόδοσή του κυμαίνεται σταθερά στο 6 με 7 με άριστα το 10 και δίνει ένα άλφα ποσό χρημάτων. Ε, αν αυτός ο παίκτης συνεχίζει να αποδίδει με 6 και 7, τα χρήματα που δαπανήθηκαν, επενδύθηκαν σωστά και δεν ξοδεύτηκαν άνευ λόγου και αιτίας. Η ομάδα πήρε ποιότητα αντάξια των χρημάτων που δαπάνησε.
Επειδή στο σινεμά το εισιτήριο είναι δεδομένης αξίας, ας μιλήσουμε καλύτερα για value for expectations. Δηλαδή: πηγαίνοντας στο σινεμά για να δεις μια ταινία, έχεις κάποιες συγκεκριμένες προσδοκίες. Αν μετά τη θέαση της ταινίας οι προσδοκίες έχουν καλυφθεί ή και ξεπεραστεί θετικά, τότε πραγματικά άξιζε τον κόπο η θέαση της ταινίας. Πάμε στη συγκεκριμένη ταινία: εννοείται ότι ευθύς εξαρχής οι προσδοκίες είναι πολύ χαμηλές. Και το παρελθόν των τύπων στο σινεμά το γνωρίζουμε, και το τι μπορούν να δώσουν, ε, βλέπεις και το τρέιλερ και λες «αμάν μάνα μου, τι ’ν’ τούτο;». Ε, λοιπόν, μιλώντας πάντα για μένα ως θεατή, γέλασα. Και δεν το περίμενα. Και γέλασα αρκετά. Κι έχω καιρό να γελάσω: οι κωμωδίες σπανίζουν πλέον στις μέρες μας, οι καλές κωμωδίες είναι είδος υπό εξαφάνιση!
Οπότε πείτε με τρελό, χαμηλής αισθητικής, αγράμματο, μη ξεβλαχεμένο, γελοίο υποκείμενο, γουατέβερ, αλλά εγώ πέρασα καλά βλέποντας την ταινία. Η σκηνή πχ με τη βουτιά στον Σηκουάνα είναι από τις πιο αστείες που είδα τελευταία! Οι ηθοποιοί είναι συντονισμένοι, τα γκαγκς εμφανίζονται τότε μόνον όταν πρέπει (δεν υπάρχει άσκοπος πληθωρισμός δηλαδή), η σκηνοθεσία υπηρετεί το θέμα. Δύο εν δυνάμει αγκάθια. Αρχικά, το θέμα με την αντιμετώπιση των γκέι. Ε, ναι, η ταινία προσπαθεί να βγάλει γέλιο από στερεότυπα και συμπεριφορές. Είναι αυτό πολιτικά ορθό; Όχι. Φταίει η πολιτική ορθότητα που πάψαμε να βλέπουμε καλές κωμωδίες; Υποψιάζομαι πως ναι. Κατά την άποψή μου, δεν θίγεται η γκέι κοινότητα. Όχι παραπάνω τουλάχιστον από τους Άραβες, τους τυφλούς ή τους γκάνγκστερ.
Δεύτερο αγκάθι: το τραβηγμένο από τα μαλλιά χάπι έντ. Πάνω σ’ αυτό, θα αναφέρω έναν πρόσφατο τίτλο: «Mamma Mia! Here We Go Again»! Κάρχιες, όταν τα τίμια, λαϊκά παιδιά από Γαλλία μεριά φτιάχνουν ταινία με χάπι εντ σας βρωμάει και σας ξινίζει αλλά όταν οι μεγαλοπαραγωγοί από Χόλιγουντ φτιάχνουν αρπαχτές, που ζέχνουν επανάληψη, με την «δες μωρέ, συγκινούμαι» Cher κι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις, που βαριούνται αφόρητα, υγραίνετε τα… χαρτομάντιλα. Αυτός που θα μπορούσε να λείπει από την ταινία είναι ο κρατικός λειτουργός, που προσπαθεί να αποδείξει ότι ο γάμος των δύο ανδρών είναι ψεύτικος. Πολύ υπερβολή ως ρόλος, πολύ overacting από τον ηθοποιό που τον ενσαρκώνει.
Το ίδιο ακριβώς ίσχυε και στην περίπτωση της ταινίας «Η πρόταση» (The Proposal, 2009), όπου ο γάμος της Sandra Bullock και του Ryan Reynolds γινόταν φύλλο και φτερό από τον κέρβερο Denis O'Hare. Ναι, οι Γάλλοι δανείστηκαν από την «Πρόταση» τη βασική ιδέα, όπως δανείστηκαν πράγματα και από το «Ο κύριος του κυρίου» (I Now Pronounce You Chuck & Larry, 2007) αλλά κι άλλες ανάλογες ταινίες. Ακόμα και τα γκαγκ με τον σκύλο και τον τυφλό παραπέμπουν σε άλλη ταινία, το ανεπανάληπτο (κατά πως φαίνεται σήμερα πια) «Κάτι τρέχει με τη Μαίρη» (There's Something About Mary, 1998).
Αλλά, τελικά, οι δημιουργοί της ταινίας τη βγάζουν καθαρή. Και ναι, έχοντας χαμηλές προσδοκίες, ίσως και να γελάσετε. Δυνατά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Αυγούστου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική