7 Ημέρες στο Εντέμπε
του José Padilha. Με τους Rosamund Pike, Daniel Brühl, Lior Ashkenazi, Mark Ivanir, Denis Ménochet, Eddie Marsan, Ben Schnetzer, Peter Sullivan, Andrea Deck
Καμία διαπραγμάτευση!
του zerVo (@moviesltd) 
Κανένα άλλο είδος τρομοκρατική ενέργειας, δεν γνώρισε μεγαλύτερο φόρτε, από εκείνο της αεροπειρατείας, κατά την διάρκεια της περίεργης δεκαετίας του 70. Κάθε τρεις και λίγο, τα τηλεοπτικά δίκτυα διέκοπταν το πρόγραμμα τους προκειμένου να αναφερθούν σε μια καινούργια περίπτωση κατάληψης αεροσκάφους, από πάνοπλους εξτρεμιστές ακραίων πεποιθήσεων, με κίνητρα πολιτικά κατά βάση και με απαιτήσεις ιδιαίτερων ανταλλαγμάτων. Οι εκβάσεις των περιπτώσεων αυτών υπήρξαν ποικίλες, αφού άλλοτε το συμβάν έληγε δίχως να ανοίξει μύτη, άλλοτε όμως η επέμβαση των αρχών είχε σαν αποτέλεσμα ένα λουτρό αίματος, με εκατέρωθεν απώλειες. Μια τέτοια πολυσυζητημένη και ξεχωριστή κατάσταση ομηρείας, αποτέλεσε εκείνη της Πτήσης 139 της Air France, που ορίζει και την βάση της πραγματικής ιστορίας που αφηγείται η ταινία Επτά Ημέρες στο Εντέμπε (7 Days In Entebbe).
27 Ιουνίου 1976. Με ενδιάμεσο σταθμό την Αθήνα, η πτήση των Γαλλικών Αερογραμμών, από το Παρίσι με προορισμό το Τελ Αβίβ, μεταφέροντας 300 επιβάτες και 12μελές πλήρωμα, εντελώς αναπάντεχα θα τεθεί κάτω από τον έλεγχο τεσσάρων βαρύτατα οπλισμένων και αποφασισμένων να πεθάνουν για τα ιδανικά τους, αεροπειρατών. Δύο Αράβων, μελών του Λαϊκού Μετώπου για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και δύο Γερμανών, στελεχών της αριστερικής οργάνωσης Μπάαντερ Μάινχοφ, που καταλαμβάνοντας το αεροσκάφος, θα ζητήσουν ως αντάλλαγμα την απελευθέρωση, περισσότερων από πενήντα συντρόφων τους, που σαπίζουν στα κελιά της Μοσάντ, μαζί με 5 εκατομμύρια δολάρια σε μετρητά. Και που θα το οδηγήσουν προς στάθμευση στο αεροδρόμιο του Εντέμπε, χιλιάδες μίλια μακριά από το τέρμα του, στην κεντρική Ουγκάντα.
Εκεί που κάτω από την επίβλεψη του, διαβόητου για τις απάνθρωπες πράξεις του, δικτάτορα Ίντι Αμίν Νταντά, που προωθεί τον εαυτό του ως τον απόλυτα δημοκρατικό διαμεσολαβητή, θα ξεκινήσει η διαδικασία της ανταλλαγής μηνυμάτων μεταξύ των τρομοκρατών και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν, που μοιάζει να λυγίζει κάτω από το βάρος της αβάσταχτης ευθύνης. Έχοντας, όμως, στο πλευρό του πάντοτε τον πιστό συνεργάτη του, υπουργό των εξωτερικών, Σιμόν Πέρες, να του θυμίζει πως σε όλα τα ανάλογα ζητήματα που έχουν κληθεί να επιλύσουν, ποτέ οι Εβραίοι δεν μπήκαν σε φάση διαπραγμάτευσης με κανέναν εχθρό. Και καλό θα ήταν τάχιστα να εκπονήσουν πλάνο στρατιωτικής επέμβασης στο Εντέμπε και απελευθέρωσης των ομήρων, που περισσότεροι από το εν τρίτο είναι συμπατριώτες τους…
Δεν είναι δα η πρώτη φορά που το σινεμά και ακόμη περισσότερο η τηλεόραση, ασχολούνται με μια υπόθεση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα την εγχώρια καθώς η χώρα μας υπήρξε ένας από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της. Η αμφισβήτηση άλλωστε των υπηρεσιών ασφαλείας του αεροδρομίου του Ελληνικού, έφτασε στο απόγειο της τω καιρώ εκείνω, με την Αθήνα να αποτελεί το λημέρι των απανταχού φανατικών, πανέτοιμων να εκκινήσουν από τα μέρη μας τον ιερό τους πόλεμο. Συνεπώς φαντάζομαι πως ελάχιστοι θα είναι και εκείνοι, που θα επιλέξουν να παρακολουθήσουν το χρονικό της διαβολικής εβδομάδας που έλαβε χώρα σε ένα αφιλόξενο αερολιμένα της ανθρωποφάγας κεντρικής Αφρικής και δεν γνωρίζουν σχεδόν με ακρίβεια πόντου, τα δεδομένα της.
Επί χάρτου άλλωστε μοιάζει ως μια ιδανική περίπτωση φιλμικής ίντριγκας η αναπαραγωγή του συγκεκριμένου συμβάντος, που κράτησε σε εγρήγορση σε όλη του την χρονική διάρκεια όλες τις διαπλεκόμενες πλευρές. Και που όπως συνηθίζεται, αν ο ντιρέκτορας της δεν διαθέτει το μέγεθος ενός Spielberg, ώστε να πάρει το συγκλονιστικό στόρι του Munich και να το αναδείξει σε αριστούργημα, δεν θα έχουμε εμπρός μας τίποτα περισσότερο από μια γραμμική αφήγηση των δραματικών περιστατικών. Στην εισαγωγική πράξη, εντός του αεροπλάνου, ενόσω η πειρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη και στις κατοπινές κτίζοντας ένα άτυπο πινγκ πονγκ μεταξύ της καυτής κουκκίδας στην Ουγκάντα και των ημιφωτισμένων κυβερνητικών γραφείων στην πρωτεύουσα του κράτους του Δαυίδ. Σε αυτή την εξιστόρηση των στοιχείων, η κάμερα του Jose Padilha, του Βραζιλιάνου δημιουργού της επιτυχίας του δίπτυχου Elite Squad, του ριμπούτ του Robocop αλλά και του Netflixικού Narcos, επιλέγει να φωτίσει περισσότερο δύο πρόσωπα από κάθε πλευρά, αποφεύγοντας την προβολή προσωπικών δραμάτων των ομήρων, που το καθένα δίνει από την μεριά την τον δικό του αγώνα επιβίωσης.
Από την γωνιά των στασιαστών, τον περισσότερο χρόνο κερδίζουν οι δύο Γερμανοί αντάρτες, ο Γουίλφριντ Μπόζε και η Μπριγκίτε Κούλμαν, που αποδίδονται αναμενόμενα σωστά από τον Daniel Bruhl και την Rosamund Pike, που δεν αφήνει πάλι σπίτι εκείνο το trade mark της, αχανές βλέμμα. Μυστήρια περίπτωση επαναστατών, από την ώρα που ο τόπος τους δεν βρίσκεται σε καμία εν εξελίξει πολεμική ρήξη, να αρματωθούν το πολυβόλο και την χειροβομβίδα για να μαχηθούν υπέρ των πολιτικών τους αξιών. Το σενάριο τους δίνει ένα τέτοιο μπόνους συμπάθειας, ειδικά από την ώρα που αποτινάζουν τον μανδύα των Ναζί και την στιγμή που πέφτουν πανεύκολα θύματα των ορέξεων των μπαρουτοκαπνισμένων Παλαιστινίων. Στην απέναντι μεριά του ρινγκ, την δόξα αποσπούν οι εκλεγμένοι του λαού, που παραδοσιακά στο Ισραήλ δρουν με μοναδικό κίνητρο το όφελος του, ο συνοφρυωμένος ηγέτης που θα πάρει στο φινάλε την απόφαση (καλός ξανά ο Lior Ashkenazi) υποκινούμενος διαρκώς από το άτεγκτο και προσηλωμένο στον τελικό του στόχο δεξί του χέρι (ο πολύπλευρος Eddie Marshan που συμπληρώνει το ιντερνάσιοναλ καστ). Να τονίσω πως στα εβδομήντα χρόνια ύπαρξης του Ισραηλινού κράτους, δεν έχει υπάρξει πολιτικός που να έχει κριθεί αρνητικά, προσβλητικά ή απαξιωτικά για το έργο του. Και σε εποχές μόνιμα εμπόλεμες και ακραία δυσμενείς για τους κατέχοντες την μπαγκέτα της διακυβέρνησης, έτσι για να κάνουμε μια μικρή σύγκρισή με τα δικά μας.
Η λιγότερο διαφημισμένη και λαμπερή περίπτωση αναφοράς στα γεγονότα του Εντέμπε (Victory At Entebbe του δικτύου ABC, με Kirk Douglas, Elizabeth Taylor και Burt Lancaster το 1976 κιόλας, Raid At Entebbe του NBC με Peter Finch και Charles Bronson λίγα χρόνια κατοπινά) στέκεται επάξια στο ύψος των περιστάσεων, φροντίζοντας πρωτίστως να μην πάρει θέση επί της υπάρχουσας μεσανατολικής ρήξης, διατηρώντας σε ακέραιο βαθμό την ουδετερότητα. Με κινηματογράφηση που θυμίζει έντονα την υπόθεση του Last King Of Scotland - ειδικά στα πλάνα της εμφάνισης του ογκώδους δικτάτορα, ετούτο γίνεται ακόμη πιο έκδηλο – το φιλμ σέβεται τα αληθινά δεδομένα και δεν τα τροποποιεί ως κίνηση προπαγάνδας, ανεβάζει σταδιακά παλμούς μέχρι να οδηγηθούμε στην τελική φάση της σφαγής, ενώ δεν λησμονεί την αρτιστικά ποιητική του υφή, συνδυάζοντας σε αρκετές περιπτώσεις, την δράση με την χορευτική τελειότητα ομάδας κίνησης, σε ένα πολύ ενδιαφέρον εικαστικό μιξάζ.
Εκεί που κάτω από την επίβλεψη του, διαβόητου για τις απάνθρωπες πράξεις του, δικτάτορα Ίντι Αμίν Νταντά, που προωθεί τον εαυτό του ως τον απόλυτα δημοκρατικό διαμεσολαβητή, θα ξεκινήσει η διαδικασία της ανταλλαγής μηνυμάτων μεταξύ των τρομοκρατών και του Ισραηλινού πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν, που μοιάζει να λυγίζει κάτω από το βάρος της αβάσταχτης ευθύνης. Έχοντας, όμως, στο πλευρό του πάντοτε τον πιστό συνεργάτη του, υπουργό των εξωτερικών, Σιμόν Πέρες, να του θυμίζει πως σε όλα τα ανάλογα ζητήματα που έχουν κληθεί να επιλύσουν, ποτέ οι Εβραίοι δεν μπήκαν σε φάση διαπραγμάτευσης με κανέναν εχθρό. Και καλό θα ήταν τάχιστα να εκπονήσουν πλάνο στρατιωτικής επέμβασης στο Εντέμπε και απελευθέρωσης των ομήρων, που περισσότεροι από το εν τρίτο είναι συμπατριώτες τους…
Δεν είναι δα η πρώτη φορά που το σινεμά και ακόμη περισσότερο η τηλεόραση, ασχολούνται με μια υπόθεση που συγκλόνισε την κοινή γνώμη και ιδιαίτερα την εγχώρια καθώς η χώρα μας υπήρξε ένας από τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της. Η αμφισβήτηση άλλωστε των υπηρεσιών ασφαλείας του αεροδρομίου του Ελληνικού, έφτασε στο απόγειο της τω καιρώ εκείνω, με την Αθήνα να αποτελεί το λημέρι των απανταχού φανατικών, πανέτοιμων να εκκινήσουν από τα μέρη μας τον ιερό τους πόλεμο. Συνεπώς φαντάζομαι πως ελάχιστοι θα είναι και εκείνοι, που θα επιλέξουν να παρακολουθήσουν το χρονικό της διαβολικής εβδομάδας που έλαβε χώρα σε ένα αφιλόξενο αερολιμένα της ανθρωποφάγας κεντρικής Αφρικής και δεν γνωρίζουν σχεδόν με ακρίβεια πόντου, τα δεδομένα της.
Επί χάρτου άλλωστε μοιάζει ως μια ιδανική περίπτωση φιλμικής ίντριγκας η αναπαραγωγή του συγκεκριμένου συμβάντος, που κράτησε σε εγρήγορση σε όλη του την χρονική διάρκεια όλες τις διαπλεκόμενες πλευρές. Και που όπως συνηθίζεται, αν ο ντιρέκτορας της δεν διαθέτει το μέγεθος ενός Spielberg, ώστε να πάρει το συγκλονιστικό στόρι του Munich και να το αναδείξει σε αριστούργημα, δεν θα έχουμε εμπρός μας τίποτα περισσότερο από μια γραμμική αφήγηση των δραματικών περιστατικών. Στην εισαγωγική πράξη, εντός του αεροπλάνου, ενόσω η πειρατεία βρίσκεται σε εξέλιξη και στις κατοπινές κτίζοντας ένα άτυπο πινγκ πονγκ μεταξύ της καυτής κουκκίδας στην Ουγκάντα και των ημιφωτισμένων κυβερνητικών γραφείων στην πρωτεύουσα του κράτους του Δαυίδ. Σε αυτή την εξιστόρηση των στοιχείων, η κάμερα του Jose Padilha, του Βραζιλιάνου δημιουργού της επιτυχίας του δίπτυχου Elite Squad, του ριμπούτ του Robocop αλλά και του Netflixικού Narcos, επιλέγει να φωτίσει περισσότερο δύο πρόσωπα από κάθε πλευρά, αποφεύγοντας την προβολή προσωπικών δραμάτων των ομήρων, που το καθένα δίνει από την μεριά την τον δικό του αγώνα επιβίωσης.
Από την γωνιά των στασιαστών, τον περισσότερο χρόνο κερδίζουν οι δύο Γερμανοί αντάρτες, ο Γουίλφριντ Μπόζε και η Μπριγκίτε Κούλμαν, που αποδίδονται αναμενόμενα σωστά από τον Daniel Bruhl και την Rosamund Pike, που δεν αφήνει πάλι σπίτι εκείνο το trade mark της, αχανές βλέμμα. Μυστήρια περίπτωση επαναστατών, από την ώρα που ο τόπος τους δεν βρίσκεται σε καμία εν εξελίξει πολεμική ρήξη, να αρματωθούν το πολυβόλο και την χειροβομβίδα για να μαχηθούν υπέρ των πολιτικών τους αξιών. Το σενάριο τους δίνει ένα τέτοιο μπόνους συμπάθειας, ειδικά από την ώρα που αποτινάζουν τον μανδύα των Ναζί και την στιγμή που πέφτουν πανεύκολα θύματα των ορέξεων των μπαρουτοκαπνισμένων Παλαιστινίων. Στην απέναντι μεριά του ρινγκ, την δόξα αποσπούν οι εκλεγμένοι του λαού, που παραδοσιακά στο Ισραήλ δρουν με μοναδικό κίνητρο το όφελος του, ο συνοφρυωμένος ηγέτης που θα πάρει στο φινάλε την απόφαση (καλός ξανά ο Lior Ashkenazi) υποκινούμενος διαρκώς από το άτεγκτο και προσηλωμένο στον τελικό του στόχο δεξί του χέρι (ο πολύπλευρος Eddie Marshan που συμπληρώνει το ιντερνάσιοναλ καστ). Να τονίσω πως στα εβδομήντα χρόνια ύπαρξης του Ισραηλινού κράτους, δεν έχει υπάρξει πολιτικός που να έχει κριθεί αρνητικά, προσβλητικά ή απαξιωτικά για το έργο του. Και σε εποχές μόνιμα εμπόλεμες και ακραία δυσμενείς για τους κατέχοντες την μπαγκέτα της διακυβέρνησης, έτσι για να κάνουμε μια μικρή σύγκρισή με τα δικά μας.
Η λιγότερο διαφημισμένη και λαμπερή περίπτωση αναφοράς στα γεγονότα του Εντέμπε (Victory At Entebbe του δικτύου ABC, με Kirk Douglas, Elizabeth Taylor και Burt Lancaster το 1976 κιόλας, Raid At Entebbe του NBC με Peter Finch και Charles Bronson λίγα χρόνια κατοπινά) στέκεται επάξια στο ύψος των περιστάσεων, φροντίζοντας πρωτίστως να μην πάρει θέση επί της υπάρχουσας μεσανατολικής ρήξης, διατηρώντας σε ακέραιο βαθμό την ουδετερότητα. Με κινηματογράφηση που θυμίζει έντονα την υπόθεση του Last King Of Scotland - ειδικά στα πλάνα της εμφάνισης του ογκώδους δικτάτορα, ετούτο γίνεται ακόμη πιο έκδηλο – το φιλμ σέβεται τα αληθινά δεδομένα και δεν τα τροποποιεί ως κίνηση προπαγάνδας, ανεβάζει σταδιακά παλμούς μέχρι να οδηγηθούμε στην τελική φάση της σφαγής, ενώ δεν λησμονεί την αρτιστικά ποιητική του υφή, συνδυάζοντας σε αρκετές περιπτώσεις, την δράση με την χορευτική τελειότητα ομάδας κίνησης, σε ένα πολύ ενδιαφέρον εικαστικό μιξάζ.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Αυγούστου 2018 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική