του Luis Prieto. Με τους Halle Berry, Lew Temple, Sage Correa, Chris McGinn, Alan Abeyta, Dana Gourrier, Jason Winston George, Christopher Berry, Aaron Shiver
Τα έβαλαν με τη λάθος μητέρα! Μουάχαχαχαχαχα
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Η εκδίκηση είναι γένους θηλυκού!
Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Luis Prieto. Η ταινία Απαγωγή (Kidnap) ήταν να βγει στις αμερικάνικες αίθουσες στις 9 Οκτωβρίου του 2015. Άλλαξε όμως πέντε φορές η ημερομηνία εξόδου, μιας που το στούντιο που την παρήγαγε οδηγήθηκε σε χρεοκοπία! Εντέλει στις ΗΠΑ βγήκε στις 4 Αυγούστου του 2017.
Η ταινία κόστισε 21 εκατομμύρια δολάρια για να γυριστεί και οι εισπράξεις της στις ΗΠΑ έφτασαν τα 30,5 εκατομμύρια δολάρια!
Η υπόθεση: Μία μέρα στο πάρκο, σαν όλες τις άλλες, μετατρέπεται σε εφιάλτη για την διαζευγμένη σερβιτόρα Κάρλα, όταν αντιλαμβάνεται ότι άγνωστοι αρπάζουν τον 6χρονό γιο της, Φράνκι, τον πετάνε στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου και απομακρύνονται από το χώρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το αυτοκίνητο δεν έχει πινακίδες κυκλοφορίας και η Κάρλα δεν έχει κινητό για να καλέσει την αστυνομία. Της μένει μόνο μια επιλογή αν δεν θέλει να χάσει τον παιδί της για πάντα: να καταδιώξει η ίδια το άγνωστο αυτοκίνητο. Κι αυτό κάνει. Θα καταφέρει να κρατήσει ξανά τον Φράνκι στην αγκαλιά της;
Η άποψή μας: Αυτή είναι μια από εκείνες τις ταινίες που τις παρακολουθείς και δεν πιστεύεις τα μάτια σου! Τη βλέπεις και αναρωτιέσαι: «μα είναι δυνατόν»; «Πώς μπόρεσαν και γύρισαν τέτοιο πράγμα»; «Ποιος διαβολικός εγκέφαλος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά»; Ή το καλύτερο «εντάξει, μας τρολάρουν, έτσι;». Ξεκινάει η ταινία κι έχουμε τη σκηνή στο εστιατόριο, στο diner εν πάση περιπτώσει. Αν αντέξει κανείς και δει ολόκληρη την ταινία, αυτή η σκηνή μοιάζει εντελώς... τσόντα! Σαν να ήθελαν να αυξήσουν απλά τη διάρκεια του φιλμ! Είναι το ίδιο σπαστική με το υπόλοιπο φιλμ αλλά δεν κολλάει με τίποτα με το υπόλοιπο. Θα μπορούσε να είναι μια ξεχωριστή μικρού μήκους ταινία αυτή. Με τίτλο «τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες» - απλά, στον τίτλο, αντί για χορεύτριες βάλτε τη λέξη σερβιτόρες.
Η μάνα Κάρλα να προσπαθεί μόνη της να τα φέρει βόλτα, ο υιός να ζωγραφίζει και να λέει «πότε θα φύγουμε μάνα;» και οι πελάτες να έχουν βαλθεί ποιος είναι ο πιο αγενής, σπαστικός, αντικοινωνικός. Ιδίως ο ξανθιά που χαλιέται, δηλαδή, τζίζας! Γιατί μας βάζει τη σκηνή αυτήν ο σκηνοθέτης; Για να μας δείξει πόσο δυναμική είναι η Κάρλα; Για να μας δείξει πόσο σκληρά εργάζεται για το παιδί της; Για να μας δείξει πόσο ευγενική είναι αλλά πως όταν οι πελάτες παραφέρονται μπορεί να τους... πληρώσει με το ίδιο νόμισμα; Κανείς δεν ξέρει! Βάζω στοίχημα πάντως πως η σκηνή γυρίστηκε άλλη εποχή από την υπόλοιπη ταινία! Αφού, παρά το σπαστικόν του πράγματος, αντέχεις και τη βλέπεις!
Και η Halle Berry είναι υποφερτή. Όμως... Όμως... Το πραγματικό βασανιστήριο ξεκινάει στο πάρκο. Τόσο καλή μητέρα με τόσο ανεπτυγμένο μητρικό ένστικτο, αφήνει τον 6χρονο μόνο... σφυρίζοντας, για να μιλήσει στο κινητό! Χελόου!!! Και μετά, μας πιάνει η κατηφόρα. Ρωτάει από εδώ, ρωτάει από εκεί η Κάρλα, τίποτα, χαμένος ο Φράνκι! Ξανά αλαφιασμένη, ψάχνει εδώ, ψάχνει εκεί, τελικά τον εντοπίζει να τον βάζουν σε ένα αμάξι! Αυτό ήταν! Αρχίζει το ανθρωποκυνηγητό του αιώνα! Μην σας πω της δεκαετίας, ίσως και της χρονιάς, μπορεί και της βδομάδας! Μπροστά οι απαγωγείς, πίσω η Κάρλα, μπροστά οι απαγωγείς, πίσω η Κάρλα, που έχει κι ένα SUV κόκκινο – μάλλον στην Αμερική οι σερβιτόρες παίρνουν καλά φιλοδωρήματα, δεν εξηγείται αλλιώς! Κι επειδή κυνηγάει κι επειδή δεν έχει κινητό (της έπεσε στην αρχή της καταδίωξης και δεν ήθελε να χάσει χρόνο για να το μαζέψει – λογικό αυτό), για να μην βαριόμαστε εμείς οι θεατές, η Κάρλα μιλάει... από μόνη της! Λέει τις σκέψεις της, προβλέπει τις κινήσεις των απαγωγέων και λέει τρεις και λίγο «God» και «Frankie» - δεν ξέρω ποιο λέει πιο πολλές φορές! Oh God μάλλον καλύτερα!
Και να, να χτυπάει το τιμόνι απογοητευμένη και δώστου να πατάει γκάζι, να βλέπουμε το πόδι της να πατάει το γκάζι, να βλέπουν το καντράν να πηγαίνει από το μηδέν στα 60 μίλια την ώρα ξανά και ξανά και ξανά. Και πως σταματάς κάποιον που έχει το παιδί σου μέσα σε ένα αυτοκίνητο; Κι αυτοί οι Χριστιανοί (μάλλον...) γιατί δεν πήραν ένα πιο γρήγορο αμάξι; Όλο να τους βρίσκει η Κάρλα; Δηλαδή, τζίζας (τον ξαναανέφερα τον τζίζας προηγουμένως επί ματαίω – τι φταίει κι αυτός;). Άθλια σκηνοθεσία, χάλια μοντάζ, απαράδεκτο σενάριο (τι; - ναι, αυτό λέγεται σενάριο και κάποιος πληρώθηκε για να το γράψει!) και μια Halle Berry, που αντί να πάει να κρυφτεί βγήκε και είπε πως χάρηκε που υποδύθηκε μια αφροαμερικανή ηρωίδα!!!
Και λες, εντάξει, οι ηθοποιοί όντως είναι χαζά παιδιά, που δεν έχουν συναίσθηση και που αν τύχουν σε καλό σκηνοθέτη, μπορεί να κερδίσουν μέχρι και Όσκαρ (!!!) κι αν τύχουν σε κακό σκηνοθέτη, δεν τους σώζει τίποτε! Και που λέτε, αυτά. Ρίχνει και μια ατάκα αλά Bruce Willis στα «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» κι έρχεται και μελώνει το γλυκό: «you kidnapped the wrong kid»! Ωραίο μήνυμα εναντίον του εντελώς αληθινού και υπαρκτού και καθόλου για γέλια προβλήματος των απαγωγών.
Δείτε την ταινία μόνο αν πάσχετε από βαθιά κατάθλιψη: θα σκάσετε στα γέλια! Εγγυημένα!
Η υπόθεση: Μία μέρα στο πάρκο, σαν όλες τις άλλες, μετατρέπεται σε εφιάλτη για την διαζευγμένη σερβιτόρα Κάρλα, όταν αντιλαμβάνεται ότι άγνωστοι αρπάζουν τον 6χρονό γιο της, Φράνκι, τον πετάνε στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου και απομακρύνονται από το χώρο με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Το αυτοκίνητο δεν έχει πινακίδες κυκλοφορίας και η Κάρλα δεν έχει κινητό για να καλέσει την αστυνομία. Της μένει μόνο μια επιλογή αν δεν θέλει να χάσει τον παιδί της για πάντα: να καταδιώξει η ίδια το άγνωστο αυτοκίνητο. Κι αυτό κάνει. Θα καταφέρει να κρατήσει ξανά τον Φράνκι στην αγκαλιά της;
Η άποψή μας: Αυτή είναι μια από εκείνες τις ταινίες που τις παρακολουθείς και δεν πιστεύεις τα μάτια σου! Τη βλέπεις και αναρωτιέσαι: «μα είναι δυνατόν»; «Πώς μπόρεσαν και γύρισαν τέτοιο πράγμα»; «Ποιος διαβολικός εγκέφαλος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά»; Ή το καλύτερο «εντάξει, μας τρολάρουν, έτσι;». Ξεκινάει η ταινία κι έχουμε τη σκηνή στο εστιατόριο, στο diner εν πάση περιπτώσει. Αν αντέξει κανείς και δει ολόκληρη την ταινία, αυτή η σκηνή μοιάζει εντελώς... τσόντα! Σαν να ήθελαν να αυξήσουν απλά τη διάρκεια του φιλμ! Είναι το ίδιο σπαστική με το υπόλοιπο φιλμ αλλά δεν κολλάει με τίποτα με το υπόλοιπο. Θα μπορούσε να είναι μια ξεχωριστή μικρού μήκους ταινία αυτή. Με τίτλο «τι τραβάμε κι εμείς οι χορεύτριες» - απλά, στον τίτλο, αντί για χορεύτριες βάλτε τη λέξη σερβιτόρες.
Η μάνα Κάρλα να προσπαθεί μόνη της να τα φέρει βόλτα, ο υιός να ζωγραφίζει και να λέει «πότε θα φύγουμε μάνα;» και οι πελάτες να έχουν βαλθεί ποιος είναι ο πιο αγενής, σπαστικός, αντικοινωνικός. Ιδίως ο ξανθιά που χαλιέται, δηλαδή, τζίζας! Γιατί μας βάζει τη σκηνή αυτήν ο σκηνοθέτης; Για να μας δείξει πόσο δυναμική είναι η Κάρλα; Για να μας δείξει πόσο σκληρά εργάζεται για το παιδί της; Για να μας δείξει πόσο ευγενική είναι αλλά πως όταν οι πελάτες παραφέρονται μπορεί να τους... πληρώσει με το ίδιο νόμισμα; Κανείς δεν ξέρει! Βάζω στοίχημα πάντως πως η σκηνή γυρίστηκε άλλη εποχή από την υπόλοιπη ταινία! Αφού, παρά το σπαστικόν του πράγματος, αντέχεις και τη βλέπεις!
Και η Halle Berry είναι υποφερτή. Όμως... Όμως... Το πραγματικό βασανιστήριο ξεκινάει στο πάρκο. Τόσο καλή μητέρα με τόσο ανεπτυγμένο μητρικό ένστικτο, αφήνει τον 6χρονο μόνο... σφυρίζοντας, για να μιλήσει στο κινητό! Χελόου!!! Και μετά, μας πιάνει η κατηφόρα. Ρωτάει από εδώ, ρωτάει από εκεί η Κάρλα, τίποτα, χαμένος ο Φράνκι! Ξανά αλαφιασμένη, ψάχνει εδώ, ψάχνει εκεί, τελικά τον εντοπίζει να τον βάζουν σε ένα αμάξι! Αυτό ήταν! Αρχίζει το ανθρωποκυνηγητό του αιώνα! Μην σας πω της δεκαετίας, ίσως και της χρονιάς, μπορεί και της βδομάδας! Μπροστά οι απαγωγείς, πίσω η Κάρλα, μπροστά οι απαγωγείς, πίσω η Κάρλα, που έχει κι ένα SUV κόκκινο – μάλλον στην Αμερική οι σερβιτόρες παίρνουν καλά φιλοδωρήματα, δεν εξηγείται αλλιώς! Κι επειδή κυνηγάει κι επειδή δεν έχει κινητό (της έπεσε στην αρχή της καταδίωξης και δεν ήθελε να χάσει χρόνο για να το μαζέψει – λογικό αυτό), για να μην βαριόμαστε εμείς οι θεατές, η Κάρλα μιλάει... από μόνη της! Λέει τις σκέψεις της, προβλέπει τις κινήσεις των απαγωγέων και λέει τρεις και λίγο «God» και «Frankie» - δεν ξέρω ποιο λέει πιο πολλές φορές! Oh God μάλλον καλύτερα!
Και να, να χτυπάει το τιμόνι απογοητευμένη και δώστου να πατάει γκάζι, να βλέπουμε το πόδι της να πατάει το γκάζι, να βλέπουν το καντράν να πηγαίνει από το μηδέν στα 60 μίλια την ώρα ξανά και ξανά και ξανά. Και πως σταματάς κάποιον που έχει το παιδί σου μέσα σε ένα αυτοκίνητο; Κι αυτοί οι Χριστιανοί (μάλλον...) γιατί δεν πήραν ένα πιο γρήγορο αμάξι; Όλο να τους βρίσκει η Κάρλα; Δηλαδή, τζίζας (τον ξαναανέφερα τον τζίζας προηγουμένως επί ματαίω – τι φταίει κι αυτός;). Άθλια σκηνοθεσία, χάλια μοντάζ, απαράδεκτο σενάριο (τι; - ναι, αυτό λέγεται σενάριο και κάποιος πληρώθηκε για να το γράψει!) και μια Halle Berry, που αντί να πάει να κρυφτεί βγήκε και είπε πως χάρηκε που υποδύθηκε μια αφροαμερικανή ηρωίδα!!!
Και λες, εντάξει, οι ηθοποιοί όντως είναι χαζά παιδιά, που δεν έχουν συναίσθηση και που αν τύχουν σε καλό σκηνοθέτη, μπορεί να κερδίσουν μέχρι και Όσκαρ (!!!) κι αν τύχουν σε κακό σκηνοθέτη, δεν τους σώζει τίποτε! Και που λέτε, αυτά. Ρίχνει και μια ατάκα αλά Bruce Willis στα «Πολύ σκληρός για να πεθάνει» κι έρχεται και μελώνει το γλυκό: «you kidnapped the wrong kid»! Ωραίο μήνυμα εναντίον του εντελώς αληθινού και υπαρκτού και καθόλου για γέλια προβλήματος των απαγωγών.
Δείτε την ταινία μόνο αν πάσχετε από βαθιά κατάθλιψη: θα σκάσετε στα γέλια! Εγγυημένα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Οκτωβρίου 2017 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική