Θάρρος ή Αλήθεια
των Henry Joost, Ariel Schulman. Με τους Emma Roberts, Dave Franco, Machine Gun Kelly, Juliette Lewis, Emily Meade, Miles Heizer, Kimiko Glenn, Samira Wiley
Με μένα που θέλω να είμαι Θεατής, τι γίνεται?
του zerVo (@moviesltd) 
Σε μια κάπως πιο απλοποιημένη φόρμα του πραγματικού κόσμου, σε έναν πιο επίπεδο, πιο φλατ που λέμε κοινωνικό περίγυρο, οι ταυτότητες που μοιράζονται στα μέλη του, ενδέχεται να είναι μονάχα δύο χρωματισμών. Και να ανταποκρίνονται στους συμμετέχοντες στις δραστηριότητες και στους παρατηρητές των στην θεωρία ενδιαφερόντων πεπραγμένων, εν ολίγοις όπως μας περιγράφει η κάπως μελλοντολογικού και gaming ενδιαφέροντος νεανική δημιουργία, σε Παίκτες και Θεατές. Φυσικά και οι πρώτοι, λόγω του κουράγιου που επιδεικνύουν φέροντας εις πέρας αποστολές ανταμείβονται αδρά και υλικά μα το κυριότερο αποσπώντας ολάκερη την δόξα, που σε πολλές περιπτώσεις δεν αγοράζεται με χρήμα. Οι δεύτεροι δε, οι πιο φοβιτσάρηδες να πούμε, δεν κινδυνεύουν να πάθουν τίποτα, αφού εθελοντικά παραμένουν εκτός στίβου, μακριά από μονομαχίες που πιθανόν θα τους βλάψουν, αλλά γι αυτήν τους την επιλογή, δεν κερδίζουν παράσημα ανδρείας, παρά μόνο πληρώνουν για να απολαύσουν τα ανδραγαθήματα των άλλων. Εγώ να σου πω την αλήθεια, Θεατής επιθυμώ να είμαι πάντα, όχι λόγω φόβου για το άγνωστο των προκλήσεων, αλλά από πεποίθηση. Βεβαίως να έχω να δω και κάτι ενδιαφέρον και όχι ένα φιλμάκι, ας πούμε σαν το Nerve, που ναι μεν στηρίζεται σε μια αξιόλογη ιδέα, στην εξέλιξη δεν την εκμεταλλεύεται ποτέ όμως, αφήνοντας την μισή...
Εξαιρετική μαθήτρια, από τα καλύτερα κορίτσια της τάξης, χαρισματική στο πάτημα του κουμπιού της φωτογραφικής της μηχανής και με προοπτικές να εξελιχθεί σε ικανότατη φωτορεπόρτερ είναι η Βίνους, μια όμορφη ξανθούλα, μα από τις λιγότερο δημοφιλείς παρουσίες του σχολείου, που προτιμά να απαθανατίζει τους καλογυμνασμένους της συμμαθητές με τον φακό της, παρά να τους εξομολογηθεί το ερωτικό της ενδιαφέρον. Ανασφάλεια που αυτομάτως την καθιστά αόρατη προς εκείνους, που προτιμούν τις πιο πεταχτούλες και τσαχπίνες του σχολείου και όχι τις χαμηλοβλεπούσες και συνεσταλμένες όπως αυτή. Μια κατάσταση που αναμένεται να αλλάξει μονομιάς, ενόσω θα πληροφορηθεί την ύπαρξη του διαδικτυακού παιχνιδιού Νέρβ, που χρειάζεται κότσια για να πεις πως συμμετέχεις στα τσάλεντζ του, αν όμως τα βγάλεις πέρα και νικήσεις τον κάθε γύρο, σε περιμένει κέρδος πρόκληση πολλών εκατοντάδων δολαρίων...
Οι κανόνες είναι απλοί, απλούστατοι και σε αριθμό φτάνουν τους τρεις. Ο βασικότερος είναι αν ο Παίκτης αποδεχθεί την πρόκληση, θα πρέπει να την καταγράψει με την κάμερα του κινητού του τηλεφώνου και να την δημοσιοποιήσει άμεσα στο διαδίκτυο. Ο δεύτερος έχει να κάνει με τα κερδισμένα χρήματα - τρόπαια της νίκης, που επιστρέφονται μονομιάς στον διοργανωτή του Game, αν και εφόσον ο αγωνιστής αποτύχει ή δεν αποδεχθεί την πρόκληση. Και ο τρίτος και τελευταίος κανόνας είναι ο αυτονόητος: Κάθε έννοια του Νόμου, προκειμένου το άθλημα να μην αποκτήσει ποτέ του όρια, μένει εκτός της σύμβασης, συνεπώς όποιος αποδέχεται την συμμετοχή στο Νερβ, θέτει αυτόματα εαυτόν στην αποδοχή της ευθύνης γι οτιδήποτε του προκύψει στο ματς.
Έστω και δίχως γνώση για το τι ακριβώς την περιμένει, η Βι, θα κάνει φοβισμένα το πρώτο βήμα και θα γυρέψει την πρώτη της αποστολή. Το πολύ σημαντικό χρηματικό έπαθλο, αλλά και η ταυτόχρονη εξέλιξη του αγώνα της, μαζί με έναν ακόμη παίκτη, τον μορφονιό Ίαν, θα δημιουργήσει μέσα της την θέληση για να συνεχίσει τον αγώνα. Stage με το Stage όμως κι όσο θα αφήνει πίσω της τους χαμένους αντιπάλους, η Βι θα ανέβει και πάμπολλα σκαλιά δημοφιλίας, που σταδιακά θα την χρίσουν σαν ένα από τα φαβορί που θα σηκώσει το κύπελλο της οριστικής επικράτησης σε ολάκερη την χώρα...
Αν δεν το παρατήρησες καλά, δες ποιοι ακριβώς είναι οι συσχετισμοί του χαρακτήρα της βασικής πρωταγωνίστριας με το σύνολο της ταινίας. Ένα κοριτσάκι ανέμελο μέχρι τα χθες, που δεν έχει σαφείς προσδιορισμούς για την ζωή της, που πολύ θα ήθελε να μοιάσει στον χαμένο της αδελφό, αλλά το αποφεύγει γιατί κάτι τέτοιο υπέχει μεγάλου ρίσκο, που η καρδιά της λέει να ακολουθήσει ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα ο περίγυρος της (δηλαδή η μοναχική της και ψυχικά ζορισμένη μαμά) όμως όχι, διότι ούτε χρήματα διαθέτει για να την σπουδάσει, ούτε εκτιμά πως κάτι τέτοιο είναι αποδοτικό. Ομοίως λοιπόν συμβαίνει και με το έργο των δύο παρακαλώ σκηνοθετών, δεν υπάρχει ο παραμικρός ορίζοντας, ένδειξη, συλλογισμός, για το ποια ακριβώς είναι η ταυτότητα του πονήματος. Sci Fi ευρηματικό που επιθυμεί να αναδείξει την πλήρη εξάρτηση των νέων από τις μοντέρνες τεχνολογίες? Θρίλερ αγωνιώδες που ανεβάζει στροφές ενόσω πλησιάζουμε στο φινάλε και αναμένεται να λάβει χώρα η μητέρα των μαχών? Κοινωνικό δράμα με έντονο το στοιχείο του προβληματισμού, για το ποιον ακριβώς δρόμο καλούνται να ακολουθήσουν τα μπερδεμένα βλαστάρια μας στην ζωή τους?
Τσιμπολογώντας λίγο από όλα τα προαναφερόμενα πεδία, εντέλει το Nerve δεν πετυχαίνει να γίνει τίποτα εξ αυτών. Με σενάριο που ακολουθεί πολύ χαλαρές μεθόδους ρεαλιστικής αφήγησης και πλοκή που δεν γίνεται αποδεκτή ούτε για προσωπικότητες video game, όχι δα για πραγματικές, το φιλμάκι δεν αποδεικνύεται τίποτα περισσότερο από ένα εφηβικού περιεχομένου θορυβώδες και μπιτάτο βίντεο κλιπ, που εξαντλεί την λαμπρή του ιδέα πολύ πριν ξεκινήσουν οι άκρως επικίνδυνοι και δίχως ουσιαστικό αντίκρυσμα, γύροι. Εκφραστικούλα, δίχως να την αποκαλείς και κούκλα η Emma Roberts με ευκολία βγάζει τους μορφασμούς εκείνους που χρειάζεται ο ρόλος της σε κομφούζιο 17χρονης, πιο πομπώδης και φασαριόζος ο παρτενέρ της Dave Franco, μάλλον δεν δείχνει να διαθέτει την ερμηνευτική στόφα του μεγάλου του αδελφού, James.
Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με μιάμιση ώρα που μάλλον θα περάσει πιο άνετα με το Nerve να παίζει στο βίντεο, συνεχίζοντας το Κυριακάτικο χουζούρι, παρά στην σκοτεινή αίθουσα, που δεν έχει να αναδείξει και τίποτα σπουδαία ειδικά εφέ ή ειδικών προοπτικών πλάνα. Πολυδιαφημισμένο, άδικα, ως κάτι το εξαιρετικό, το καθαρόαιμο ετούτο b-movie δεν μου άφησε και πολλά για να θυμάμαι σαν εμπειρία. Λες γιατί δεν επέλεξα να είμαι Παίκτης? Μπορεί...
Οι κανόνες είναι απλοί, απλούστατοι και σε αριθμό φτάνουν τους τρεις. Ο βασικότερος είναι αν ο Παίκτης αποδεχθεί την πρόκληση, θα πρέπει να την καταγράψει με την κάμερα του κινητού του τηλεφώνου και να την δημοσιοποιήσει άμεσα στο διαδίκτυο. Ο δεύτερος έχει να κάνει με τα κερδισμένα χρήματα - τρόπαια της νίκης, που επιστρέφονται μονομιάς στον διοργανωτή του Game, αν και εφόσον ο αγωνιστής αποτύχει ή δεν αποδεχθεί την πρόκληση. Και ο τρίτος και τελευταίος κανόνας είναι ο αυτονόητος: Κάθε έννοια του Νόμου, προκειμένου το άθλημα να μην αποκτήσει ποτέ του όρια, μένει εκτός της σύμβασης, συνεπώς όποιος αποδέχεται την συμμετοχή στο Νερβ, θέτει αυτόματα εαυτόν στην αποδοχή της ευθύνης γι οτιδήποτε του προκύψει στο ματς.
Έστω και δίχως γνώση για το τι ακριβώς την περιμένει, η Βι, θα κάνει φοβισμένα το πρώτο βήμα και θα γυρέψει την πρώτη της αποστολή. Το πολύ σημαντικό χρηματικό έπαθλο, αλλά και η ταυτόχρονη εξέλιξη του αγώνα της, μαζί με έναν ακόμη παίκτη, τον μορφονιό Ίαν, θα δημιουργήσει μέσα της την θέληση για να συνεχίσει τον αγώνα. Stage με το Stage όμως κι όσο θα αφήνει πίσω της τους χαμένους αντιπάλους, η Βι θα ανέβει και πάμπολλα σκαλιά δημοφιλίας, που σταδιακά θα την χρίσουν σαν ένα από τα φαβορί που θα σηκώσει το κύπελλο της οριστικής επικράτησης σε ολάκερη την χώρα...
Αν δεν το παρατήρησες καλά, δες ποιοι ακριβώς είναι οι συσχετισμοί του χαρακτήρα της βασικής πρωταγωνίστριας με το σύνολο της ταινίας. Ένα κοριτσάκι ανέμελο μέχρι τα χθες, που δεν έχει σαφείς προσδιορισμούς για την ζωή της, που πολύ θα ήθελε να μοιάσει στον χαμένο της αδελφό, αλλά το αποφεύγει γιατί κάτι τέτοιο υπέχει μεγάλου ρίσκο, που η καρδιά της λέει να ακολουθήσει ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα ο περίγυρος της (δηλαδή η μοναχική της και ψυχικά ζορισμένη μαμά) όμως όχι, διότι ούτε χρήματα διαθέτει για να την σπουδάσει, ούτε εκτιμά πως κάτι τέτοιο είναι αποδοτικό. Ομοίως λοιπόν συμβαίνει και με το έργο των δύο παρακαλώ σκηνοθετών, δεν υπάρχει ο παραμικρός ορίζοντας, ένδειξη, συλλογισμός, για το ποια ακριβώς είναι η ταυτότητα του πονήματος. Sci Fi ευρηματικό που επιθυμεί να αναδείξει την πλήρη εξάρτηση των νέων από τις μοντέρνες τεχνολογίες? Θρίλερ αγωνιώδες που ανεβάζει στροφές ενόσω πλησιάζουμε στο φινάλε και αναμένεται να λάβει χώρα η μητέρα των μαχών? Κοινωνικό δράμα με έντονο το στοιχείο του προβληματισμού, για το ποιον ακριβώς δρόμο καλούνται να ακολουθήσουν τα μπερδεμένα βλαστάρια μας στην ζωή τους?
Τσιμπολογώντας λίγο από όλα τα προαναφερόμενα πεδία, εντέλει το Nerve δεν πετυχαίνει να γίνει τίποτα εξ αυτών. Με σενάριο που ακολουθεί πολύ χαλαρές μεθόδους ρεαλιστικής αφήγησης και πλοκή που δεν γίνεται αποδεκτή ούτε για προσωπικότητες video game, όχι δα για πραγματικές, το φιλμάκι δεν αποδεικνύεται τίποτα περισσότερο από ένα εφηβικού περιεχομένου θορυβώδες και μπιτάτο βίντεο κλιπ, που εξαντλεί την λαμπρή του ιδέα πολύ πριν ξεκινήσουν οι άκρως επικίνδυνοι και δίχως ουσιαστικό αντίκρυσμα, γύροι. Εκφραστικούλα, δίχως να την αποκαλείς και κούκλα η Emma Roberts με ευκολία βγάζει τους μορφασμούς εκείνους που χρειάζεται ο ρόλος της σε κομφούζιο 17χρονης, πιο πομπώδης και φασαριόζος ο παρτενέρ της Dave Franco, μάλλον δεν δείχνει να διαθέτει την ερμηνευτική στόφα του μεγάλου του αδελφού, James.
Εν ολίγοις έχουμε να κάνουμε με μιάμιση ώρα που μάλλον θα περάσει πιο άνετα με το Nerve να παίζει στο βίντεο, συνεχίζοντας το Κυριακάτικο χουζούρι, παρά στην σκοτεινή αίθουσα, που δεν έχει να αναδείξει και τίποτα σπουδαία ειδικά εφέ ή ειδικών προοπτικών πλάνα. Πολυδιαφημισμένο, άδικα, ως κάτι το εξαιρετικό, το καθαρόαιμο ετούτο b-movie δεν μου άφησε και πολλά για να θυμάμαι σαν εμπειρία. Λες γιατί δεν επέλεξα να είμαι Παίκτης? Μπορεί...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαρτίου 2017 από την Spentzos Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική