Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Από τις πιο αγαπημένες νουβέλες του νεανικού κοινού και εννοείται μια από τις εμπορικότερες της δεκαετίας που διανύουμε, εκείνη που ξεπήδησε στα 2011 από την φαντασία του διάσημου (και όχι μόνο γα την παιδική, αλλά και για την πιο ενήλικη, μεταφυσικού περιεχομένου πεζογραφία του) συγγραφέα James Patterson, με τον τίτλο Middle School: The Worst Years Of My Life. Έκδοση που εκτός των σχετικών βραβείων στις σχετικές κατηγορίες απονομών που απέσπασε, καρφώθηκε στην κορυφή των αμερικάνικων τσαρτ πωλήσεων, με συνέπεια αυτομάτως να κινήσει το ενδιαφέρον της CBS, που διαισθάνθηκε το ενδεχόμενο μιας φιλμικής επιτυχίας στα επίπεδα του αναλόγου ύφους και περιεχομένου Diary Of A Wimpy Kid, που κόστισε 15 και απέφερε μόνο εντός των συνόρων 60 εκατομμύρια δολάρια. Πλέον όχι, δεν πιστεύω πως η πορεία του έργου στο εκράν θα είναι αντίστοιχη με εκείνη στις σελίδες, αν και η προσπάθεια είναι τουλάχιστον αξιοπρεπής.

Ένα σωρό σχολεία έχει αλλάξει ο ατίθασος, αλλά όχι και ιδιαίτερα ζωηρός Ρέιφ, μέχρι να καταλήξει, στο μέσον μάλιστα της σεζόν, στο καινούργιο και όχι ιδιαίτερα γνώριμων συνθηκών σε εκείνον γυμνάσιο. Μοναχικό αγόρι ο δεκαπεντάχρονος, προτιμά να ξοδεύει την ημέρα του ζωγραφίζοντας φανταστικούς χαρακτήρες στο μολέσκιν του, τόσο αληθινούς όμως μέσα στην αχαλίνωτη ματιά της νιότης του, που τους νιώθει διαρκώς γύρω του να ζωντανεύουν, κρατώντας του συντροφιά. Ατυχώς για τον νεαρό, η πρώτη του ημέρα στο νέο σχολειό, θα είναι ισοδύναμη της απογοήτευσης, αφού από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο εκεί θα αντιληφθεί πως ο αυταρχικός Γυμνασιάρχης Ντουάιτ έχει θεσπίσει μια ολάκερη μάγκνα κάρτα κανόνων για τους μαθητές, που θα πρέπει να τηρούν απαρέγκλιτα, αλλιώς απειλούνται με αποβολή!

Αρχική αρνητική έκπληξη, στην θωριά των συνομηλίκων που κινούνται σαν απόλυα πειθαρχημένα στρατιωτάκια σε μια γραμμή, η οποία πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε καταστροφή, καθώς το μπλοκάκι με τα λατρεμένα του σκίτσα θα πέσει στα χέρια του διευθυντή και σύμφωνα με τον εσωτερικό κανονισμό θα οδηγηθεί στην καταστροφή! Μηδενίζοντας ολόκληρο το έργο του μικρού, όπως το είχε σκιτσάρει ίσαμε τώρα και θάβοντας στον βούρκο όλα τα ζωγραφισμένα φιλαράκια που του κρατούσαν ολημερίς παρέα. Μοναδική σκέψη στον νου του πιτσιρικά η εκδίκηση κατά του κακίστρου και εγωιστή εκπαιδευτικού, πλάνο μεθοδικό που θα εκπονήσει μαζί με τον κοινών αντιλήψεων κολλητό του Λεο, μια κίνηση που εκτός από την οργή του Hey teacher, leave the kids alone, θα ξυπνήσει και τους υπόλοιπους μαθητές ωθώντας τους να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους.

Τα πρώτα αντίμετρα, λογικά παιδιάστικα, έτσι για να φτιάξουν την διάθεση και το κέφι των θεατών, στην πορεία όμως το πράγμα αλλάζει υφή, καθώς θα μπει σε πιο pop art μονοπάτια, με τον βασικό αντίπαλο δάσκαλο να σχηματίζεται σε καρτούν, που μονομαχεί με τον επίσης animation Ρέιφ (ευρηματικό το αρκτικόλεξο με το όνομα του, R.A.F.E. = Rules Arent For Everyone) σε σκιτσαρισμένα φόντα που αναπτύσσονται σε μια εναλλακτική διάσταση. Μεταβλητή που ανεβάζει κομματάκι το καλλιτεχνικό ενδιαφέρον της ταινίας, που στην ουσία αποδεικνύεται παραπάνω φιλόδοξη από ότι της πρέπει. Όχι γιατί να νοήματα περί επανάστασης των νέων σε καθετί περιοριστικό και της δυνατότητας μόνιμης και διαρκούς έξαψης της δημιουργικότητας τους, είναι δεύτερης διαλογής, αλλά διότι στο ενενηντάλεπτο της διάρκειας πέφτουν στο τραπέζι και άλλες δευτερεύουσες υποιστορίες, που μάλλον τραντάζουν την συνοχή της αφήγησης.

Παρόλα αυτά, η πιο ελπιδοφόρα δημιουργική στιγμή του περιορισμένου σε κατώτερου λέβελ κωμωδίες τύπου Paul Blart Mall Cop και Daddy Day Care, Steve Carr, μου μοιάζει απίθανο να μην ικανοποιήσει τους συνομήλικους θεατές του ήρωα (αυτός είναι ο σπινθηροβόλας ματιάς μπόμπιρας Griffin Gluck) που θα ταιριάξουν στα - απαγορευμένα δια νόμου - ρούχα του, ακόμη κι αν ως γνωστόν οι συνθήκες στα ντόπια σχολεία απέχουν παρασάγγες από όσα στρατόκαβλα προβάλλει το Middle School. Κι όμως τα περιφερειακά στόρι, που δεν αναπτύσσονται ιδιαίτερα, όπως η σχέση με την μοναχική μητέρα και την ευρηματική αδελφούλα, το μένος κατά του Dumb And Dumber υποψήφιου πατριού, ο φόβος για μπούλινγκ, τα πρώτα σκιρτήματα για τα όμορφα μάτια της κοπελιάς, η στήριξη στον μοναδικό καθηγητή που σκέφτεται μοντέρνα, μοιάζουν πολύ πιο κοντινά στον μέσο έφηβο, που ίσως νιώσει πως το σενάριο τα αδικεί μερικώς. Σε όλο αυτό το τεχνητώς υπερβολικά κεχρωσμένο και διαρκώς ηλιόλουστο πακέτο, ξεχωριστή θέση στην κινηματογραφική ψυχή του, κρατά η σχέση του μικρού με τον αδικοχαμένο αδελφό του, που όσους δεν έχουν αντιληφθεί το τουίστ από (πολύ) νωρίς, ενδεχόμενα στο φινάλε θα τους δημιουργήσει και συναισθήματα συγκίνησης.

Εν ολίγοις, δηλαδή, ένα περιορισμένης δυνατότητας και δυναμικής τ. Φέρις Μπιούλερ, που δεν ορίζει κάτι το ιδιαίτερο, το ξεχωριστό, δεν περνά όμως και απαρατήρητο, ειδικά από όσους σκέφτονται και λειτουργούν ηλικιακά σαν τον ευφάνταστο φέρελπι Ρέιφ Χατσατουριαν...