των Jeff Zimbalist, Michael Zimbalist. Με τους Kevin de Paula Rosa, Leonardo Lima Carvalho, Seu Jorge, Vincent D’Onofrio, Mariana Nunes, Colm Meaney, Rodrigo Santoro, Diego Boneta, Felipe Simas, Fernando Caruso
Η ομορφιά του ποδοσφαίρου χωρίς κανόνες
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Το ξυπόλητο τάγμα!
Για κάποιον τρελό και ανεξήγητο λόγο (εντάξει, μπορεί κάποιος να έχει την ικανότητα να το εξηγήσει, αλλά πού να ψάχνουμε τώρα – χε χε χε), το ποδόσφαιρο, όσο υπέροχο και φαντασμαγορικό άθλημα είναι τόσο χάλια αποτυπώνεται σε ταινίες! Ουσιαστικά, η μόνη ταινία με ποδόσφαιρο την οποία μπορούν να ονοματίσουν με ευκολία ως αγαπημένη τους, άνθρωποι που βλέπουν σινεμά ανήκοντας στο μέσο όρο, είναι «Η απόδραση των έντεκα» (εντάξει, με Sylvester Stallone σε τρομερό miscast στο ρόλο του τερματοφύλακα, but still...). Ταινίες για χουλιγκάνους έχουν γυριστεί πολλές και ενδιαφέρουσες, ταινίες που έχουν το ποδόσφαιρο ως ντεσού και όχι ως κυρίως γεύμα βλέπονται με μεγάλο ενδιαφέρον, ταινίες με κεντρικό άξονα το ποδόσφαιρο, όμως, αποτυγχάνουν με θόρυβο! Κρίμας, γιατί εμείς οι λάτρεις του ποδοσφαίρου θα γουστάραμε μια καλή ταινία για το ποδόσφαιρο. Θα μου πεις, βλέπουμε τόσα πολλά ματς εμείς οι ποδοσφαιρόφιλοι σχεδόν κάθε βδομάδα, να βλέπουμε ποδόσφαιρο και στο σινεμά, είναι too much. Και ίσως εδώ κρύβεται και εντοπίζεται τελικά και το πρόβλημα. Συν τοις άλλοις, δεν πηγαίνουν και πολλές γυναίκες σινεφίλ να δουν μια ταινία που ασχολείται με το ποδόσφαιρο...
Η συγκεκριμένη ταινία Pele: Birth Of A Legend ασχολείται με τα πρώτα οχτώ χρόνια της καριέρας του Πελέ. Και μία από τις αγαπημένες κόντρες μεταξύ των ποδοσφαιρόφιλων είναι: ποιος είναι ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών; Υπάρχουν οι φανατικοί υποστηρικτές του Πελέ λοιπόν, υπάρχουν όμως και οι ακόμα πιο φανατικοί υποστηρικτές του Μαραντόνα. Βραζιλιάνος εναντίον Αργεντινού. Μόνο που για τον Μαραντόνα μέχρι και...θρησκεία έχει δημιουργηθεί. Γενικώς και οι δύο αυτοί σπουδαίοι ποδοσφαιριστές ξεκίνησαν από την απόλυτη φτώχεια και έφτασαν στην απόλυτη καταξίωση. Ο Μαραντόνα έχει περισσότερες συμπάθειες γιατί έχει δείξει μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία, μεγαλύτερη πολιτική συνειδητοποίηση και έζησε ως το κακό παιδί πολλά χρόνια της καριέρας του, ήταν δηλαδή πιο ανθρώπινος. Και ο Πελέ όμως ρε παιδιά, τι παιχτούρα! Κρίμα που δεν τον είδαμε να παίζει – δεν προλάβαμε καθώς έδρασε σε παλιότερες εποχές. Τούτη η ταινία ρίχνει λίγο φως στο ταλέντο του.
Η υπόθεση: Edson Arantes do Nascimento. Γιος του Dondinho, παλιού ποδοσφαιριστή της Fluminense. Γεννημένος στην πόλη Três Corações, μεγάλωσε μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Είχε όμως μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο από μικρός. Μαζί με τους φίλους του, που του προσέδωσαν το παρατσούκλι «Ντίκο» έπαιζαν μπάλα χρησιμοποιώντας κάλτσες γεμισμένες με εφημερίδες – πού λεφτά για κανονική μπάλα ποδοσφαίρου. Το 1950, στα 9 του χρόνια, βίωσε τη μεγαλύτερη ντροπή των Βραζιλιάνων: την απώλεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, στον τελικό, μέσα στο Μαρακανά, από την Ουρουγουάη. Οχτώ χρόνια μετά πήγε στη Σουηδία, σε ηλικία 17 ετών, ως μέλος της Εθνικής Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, για να διεκδικήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και να ξεπλύνει την εθνική ντροπή. Εκεί, όλος ο κόσμος γνώρισε τον Πελέ – το δεύτερο παρατσούκλι του – και υποκλίθηκε στο ταλέντο του. Στο ταλέντο ενός από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές του κόσμου.
Η άποψή μας: Από τη μία, βλέπεις την ταινία, μαθαίνεις πράγματα που αφορούν στη ζωή του Πελέ και απολαμβάνεις ορισμένες εξεζητημένες μεν, υπέροχα γυρισμένες δε σκηνές ποδοσφαίρου. Από την άλλη, τα πάντα είναι σχηματικά, το σενάριο είναι προχειρογραμμένο, οι χαρακτήρες – πολλοί από αυτούς εν πάση περιπτώσει – μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρες παρά με αληθινούς ανθρώπους. Κι όλη αυτή η εμμονή, να γυριστεί μια ταινία για έναν Βραζιλιάνο, με Βραζιλιάνους ως επί τω πλείστον ηθοποιούς χρησιμοποιώντας την αγγλική γλώσσα, τι ξενέρωμα. Αλλά, βλέπετε, είναι παραγωγή του Brian Grazer. Με στόχο το διεθνές κοινό. Πανάθεμά με αν δει την ταινία ικανός αριθμός θεατών, τέτοιος που τελικά το φιλμ να βγάλει τα έξοδά του.
Anyway. Οι δύο σκηνοθέτες, με παρελθόν δοκιμασίας στο χώρο των ντοκιμαντέρ, κάνουν ότι μπορούν για να εντυπωσιάσουν. Κι εντέλει, υπερβάλλουν. Υπερβάλλουν γιατί καταλήγουν να φτιάξουν μια αγιογραφία του Πελέ! Καταλήγουν να φτιάξουν μια ταινία υπερβολικά μελοδραματική και ψεύτικη «εκτός γηπέδου» και τελείως στυλιζαρισμένη και... ψεύτικη «εντός γηπέδου». Τους δίνω το ελαφρυντικό ότι έκαναν αυτό που έκαναν για να μεταδώσουν την αγάπη τους για το άθλημα και σε ένα κοινό (το αμερικάνικο), που δεν είναι σχεδόν καθόλου εξοικειωμένο με το συγκεκριμένο άθλημα, το επονομαζόμενο και «βασιλιάς των σπορ». Αυτό που προσωπικά βρήκα ενδιαφέρον είναι αυτή η πίστη των Βραζιλιάνων στο jogo bonito – στο θαυμάσιο παιχνίδι. Η πίστη του Πελέ στο ginga, τη βάση της καποέιρας, της πολεμικής τέχνης δηλαδή που ανέπτυξαν οι σκλάβοι από την Αφρική οι οποίοι οδηγήθηκαν από τους Πορτογάλους στην τεράστια νοτιοαμερικάνικη αποικία τους, για να προστατέψουν τον εαυτό τους όταν διεκδικώντας την ελευθερία τους άρχισαν να κρύβονται στα εκτενή δάση του Αμαζονίου.
Ουσιαστικά, εκεί που κερδίζει πόντους η ταινία είναι στην αντιπαράθεση ορθολογισμού και προγράμματος απέναντι στη φαντασία και τον αυτοσχεδιασμό. Πώς να καλουπώσεις έναν λαό που η κυτταρική του μνήμη είναι αλλιώς δομημένη; Ωραίος ο Vincent D’Onofrio ως ο προπονητής της Εθνικής Βραζιλίας, μικρός ο ρόλος του Colm Meaney στο ρόλο του προπονητή της Εθνικής Σουηδίας, ο Πελέ εμφανίζεται σε ένα πολύ μικρό πέρασμα και τον Rodrigo Santoro, για να πω την αμαρτία μου, ούτε που κατάλαβα πότε εμφανίζεται στην ταινία και σε ποιον ρόλο! Μια ταινία στην οποία οι ξυπόλυτοι και οι... ανώμαλοι εντέλει βγαίνουν νικητές. Και είναι ωραίο να το βλέπεις να συμβαίνει αυτό, έστω και στις ταινίες...
Η υπόθεση: Edson Arantes do Nascimento. Γιος του Dondinho, παλιού ποδοσφαιριστή της Fluminense. Γεννημένος στην πόλη Três Corações, μεγάλωσε μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Είχε όμως μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο από μικρός. Μαζί με τους φίλους του, που του προσέδωσαν το παρατσούκλι «Ντίκο» έπαιζαν μπάλα χρησιμοποιώντας κάλτσες γεμισμένες με εφημερίδες – πού λεφτά για κανονική μπάλα ποδοσφαίρου. Το 1950, στα 9 του χρόνια, βίωσε τη μεγαλύτερη ντροπή των Βραζιλιάνων: την απώλεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου, στον τελικό, μέσα στο Μαρακανά, από την Ουρουγουάη. Οχτώ χρόνια μετά πήγε στη Σουηδία, σε ηλικία 17 ετών, ως μέλος της Εθνικής Ποδοσφαίρου της Βραζιλίας, για να διεκδικήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο και να ξεπλύνει την εθνική ντροπή. Εκεί, όλος ο κόσμος γνώρισε τον Πελέ – το δεύτερο παρατσούκλι του – και υποκλίθηκε στο ταλέντο του. Στο ταλέντο ενός από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές του κόσμου.
Η άποψή μας: Από τη μία, βλέπεις την ταινία, μαθαίνεις πράγματα που αφορούν στη ζωή του Πελέ και απολαμβάνεις ορισμένες εξεζητημένες μεν, υπέροχα γυρισμένες δε σκηνές ποδοσφαίρου. Από την άλλη, τα πάντα είναι σχηματικά, το σενάριο είναι προχειρογραμμένο, οι χαρακτήρες – πολλοί από αυτούς εν πάση περιπτώσει – μοιάζουν περισσότερο με καρικατούρες παρά με αληθινούς ανθρώπους. Κι όλη αυτή η εμμονή, να γυριστεί μια ταινία για έναν Βραζιλιάνο, με Βραζιλιάνους ως επί τω πλείστον ηθοποιούς χρησιμοποιώντας την αγγλική γλώσσα, τι ξενέρωμα. Αλλά, βλέπετε, είναι παραγωγή του Brian Grazer. Με στόχο το διεθνές κοινό. Πανάθεμά με αν δει την ταινία ικανός αριθμός θεατών, τέτοιος που τελικά το φιλμ να βγάλει τα έξοδά του.
Anyway. Οι δύο σκηνοθέτες, με παρελθόν δοκιμασίας στο χώρο των ντοκιμαντέρ, κάνουν ότι μπορούν για να εντυπωσιάσουν. Κι εντέλει, υπερβάλλουν. Υπερβάλλουν γιατί καταλήγουν να φτιάξουν μια αγιογραφία του Πελέ! Καταλήγουν να φτιάξουν μια ταινία υπερβολικά μελοδραματική και ψεύτικη «εκτός γηπέδου» και τελείως στυλιζαρισμένη και... ψεύτικη «εντός γηπέδου». Τους δίνω το ελαφρυντικό ότι έκαναν αυτό που έκαναν για να μεταδώσουν την αγάπη τους για το άθλημα και σε ένα κοινό (το αμερικάνικο), που δεν είναι σχεδόν καθόλου εξοικειωμένο με το συγκεκριμένο άθλημα, το επονομαζόμενο και «βασιλιάς των σπορ». Αυτό που προσωπικά βρήκα ενδιαφέρον είναι αυτή η πίστη των Βραζιλιάνων στο jogo bonito – στο θαυμάσιο παιχνίδι. Η πίστη του Πελέ στο ginga, τη βάση της καποέιρας, της πολεμικής τέχνης δηλαδή που ανέπτυξαν οι σκλάβοι από την Αφρική οι οποίοι οδηγήθηκαν από τους Πορτογάλους στην τεράστια νοτιοαμερικάνικη αποικία τους, για να προστατέψουν τον εαυτό τους όταν διεκδικώντας την ελευθερία τους άρχισαν να κρύβονται στα εκτενή δάση του Αμαζονίου.
Ουσιαστικά, εκεί που κερδίζει πόντους η ταινία είναι στην αντιπαράθεση ορθολογισμού και προγράμματος απέναντι στη φαντασία και τον αυτοσχεδιασμό. Πώς να καλουπώσεις έναν λαό που η κυτταρική του μνήμη είναι αλλιώς δομημένη; Ωραίος ο Vincent D’Onofrio ως ο προπονητής της Εθνικής Βραζιλίας, μικρός ο ρόλος του Colm Meaney στο ρόλο του προπονητή της Εθνικής Σουηδίας, ο Πελέ εμφανίζεται σε ένα πολύ μικρό πέρασμα και τον Rodrigo Santoro, για να πω την αμαρτία μου, ούτε που κατάλαβα πότε εμφανίζεται στην ταινία και σε ποιον ρόλο! Μια ταινία στην οποία οι ξυπόλυτοι και οι... ανώμαλοι εντέλει βγαίνουν νικητές. Και είναι ωραίο να το βλέπεις να συμβαίνει αυτό, έστω και στις ταινίες...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Σεπτεμβρίου 2016 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική