Ηλίθιος και Πανηλίθιος Δίο
των Bobby Farrelly, Peter Farrelly. Με τους Jim Carrey, Jeff Daniels, Laurie Holden, Kathleen Turner, Brady Bluhm, Steve Tom, Rachel Melvin, Rob Riggle, Paul Blackthorne
Γερασμένη δευτεράντζα
του zerVo (@moviesltd) 
Θρυλικός τίτλος. Όχι τόσο από άποψης καλλιτεχνικής, αφού κακά τα ψέμματα είκοσι χρόνια πριν κανέναν δεν συγκλόνισε με την ποιότητα της αισθητικής του, όσο για το γεγονός πως ουσιαστικά υπήρξε εκείνη η ανατρεπτική φιλμική στιγμή, που έθεσε στα 1994 τις βάσεις για το ύφος των σπαρταριστών (?) κωμωδιών που θα ακολουθούσαν. Τεράστια επιτυχία κατέγραψαν ο Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος, σαρωτική, αφού ελάχιστοι θεατές δεν παρακολούθησαν εκείνη την πρώτη τους απρόσμενα ιδιόμορφη συνάντηση στο πανί, μοναδική. Τόσο μοναδική, που το νέο τους ραντεβού στο Dumb And Dumber To, δυο ακριβώς δεκαετίες μετά το πρώτο, να μοιάζει, άκαιρο, αχρείαστο, μια επαναλήψιμη γερασμένη δευτεράντζα, που σκοπό της έχει απλά και μόνο να εκμεταλλευτεί εμπορικά, την δημοφιλή μαρκίζα.
Ξυπνώντας από τον εθελούσιο εικοσαετή του λήθαργο - αστειάκι για να την φέρει στον κολλητό του, που όλο αυτό τον καιρό στάθηκε βράχος στο πλάι του, ο Λόιντ Κρίστμας θα βρεθεί και πάλι κοντά στον πολυαγαπημένο του φίλο Χάρι Νταν και μαζί θα κινήσουν για νέες περιπέτειες προκειμένου να καλύψουν το κενό τόσων χρόνων. Ο δρόμος θα τους βγάλει στο μονοπάτι μιας παλιάς μεγάλης αγάπης του Χάρι, της Φράιντα, εξαιτίας μιας επιστολής της, που έφτασε στα χέρια του, αργοπορημένη κατά πέντε Ολυμπιάδες, με την οποία τον πληροφορούσε για την νεανική της εγκυμοσύνη. Αυτό είναι! Ο Χάρι είναι μπαμπάς! Κι η κόρη του, που ζει πλέον στην άλλη άκρη της χώρας ως θετή θυγατέρα ενός εκ των κορυφαίων επιστημόνων της Αμερικής, πρέπει κατά την γνώμη του άμεσα, να πληροφορηθεί το χαρμόσυνο μαντάτο. Ίσως μάλιστα και να συνδράμει ως αίμα του, στην απαίτηση του για ένα καινούργιο νεφρό που το έχει άμεση ανάγκη...
Πιάσ' το αυγό και κούρευτο δηλαδή. Μην αναζητάς ειρμούς και συνέχειες σε ένα σενάριο που έξι μυαλά φημισμένων σκρίπτερς στύφτηκαν για να γεννηθεί. Το σλάπστικ κι η σιχασιά εκτίθεται σε όλο της το μεγαλείο, καθώς το αντισυμβατικό ντουέτο - των πενηντάρηδων πλέον μπρόδερς - δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει για να φτάσει κοντά στο κορίτσι του ενός. Που συνάμα αποτελεί και ερωτικό αντικείμενο του πόθου του άλλου, άσχετα αν αδυνατεί πλήρως να το εκστομίσει, φοβούμενος την όποια αντίδραση του. Σε μια τέτοια σαματατζίδικη κατάσταση που βασιλεύει όχι η κοινή λογική μα η ηλιθιότητα (ίσως κι η πανηλιθιότητα) θα ήταν κομματάκι περίεργο να ψάχνουμε για εξελίξεις που έχουν την παραμικρή σχέση με την φαιά ουσία.
Μα θα μου πει κανείς, τι το τόσο διαφορετικό είχε το πρωτότυπο που καθιστά αυτό εδώ το αντίγραφό του κουραστικό, σαχλό και εντέλει βαρετό. Μα αυτή ακριβώς την ορίτζιναλ συλλογιστική, που τότε στα μέσα των 90s πήγε το κουφό χιούμορ των Zucker μισό βηματάκι παραπέρα. Οι Farrelly κουρασμένοι και εμφανώς στερεμένοι από διασκεδαστικές ιδέες, πήραν την ίδια ακριβώς θεματική βάση και την ξεχείλωσαν, δίχως να έχουν τον παραμικρό στόχο, σκοπό και προορισμό. Αν γελάσεις δηλαδή είναι αποκλειστικά ζήτημα ευδιαθεσίας της στιγμής και τίποτα άλλο. Μάλλον αν το δεις και με πιο σύνεση, ίσως και να κουνήσεις το κεφάλι με θυμηδία στην θωριά δύο μεσήλικων που συμπεριφέρονται σαν νήπια. Τι κρίμα για το ταλέντο τους...
Για πες: Το οποίο αμφότεροι ξετύλιξαν σε όλο του το εύρος με εξαιρετικές ερμηνείες στο πέρασμα αυτών των δύο δεκαετιών, άσχετα αν πάντα, ακόμη και στον πιο σοβαρό τους ρόλο, στο πίσω μέρος του μυαλού ερχόταν οι θύμησες από τις σαχλαμάρες τους. Δεν χρειαζόταν ούτε ο Carrey, ούτε ο Daniels να συναινέσουν σε μια τέτοια ανούσια επιστροφή, που τους πήγε πολλά βήματα πίσω στις σινεφίλ εκτιμήσεις. Κι αυτό δεν είναι αστείο για να γελάσουμε...
Πιάσ' το αυγό και κούρευτο δηλαδή. Μην αναζητάς ειρμούς και συνέχειες σε ένα σενάριο που έξι μυαλά φημισμένων σκρίπτερς στύφτηκαν για να γεννηθεί. Το σλάπστικ κι η σιχασιά εκτίθεται σε όλο της το μεγαλείο, καθώς το αντισυμβατικό ντουέτο - των πενηντάρηδων πλέον μπρόδερς - δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει για να φτάσει κοντά στο κορίτσι του ενός. Που συνάμα αποτελεί και ερωτικό αντικείμενο του πόθου του άλλου, άσχετα αν αδυνατεί πλήρως να το εκστομίσει, φοβούμενος την όποια αντίδραση του. Σε μια τέτοια σαματατζίδικη κατάσταση που βασιλεύει όχι η κοινή λογική μα η ηλιθιότητα (ίσως κι η πανηλιθιότητα) θα ήταν κομματάκι περίεργο να ψάχνουμε για εξελίξεις που έχουν την παραμικρή σχέση με την φαιά ουσία.
Μα θα μου πει κανείς, τι το τόσο διαφορετικό είχε το πρωτότυπο που καθιστά αυτό εδώ το αντίγραφό του κουραστικό, σαχλό και εντέλει βαρετό. Μα αυτή ακριβώς την ορίτζιναλ συλλογιστική, που τότε στα μέσα των 90s πήγε το κουφό χιούμορ των Zucker μισό βηματάκι παραπέρα. Οι Farrelly κουρασμένοι και εμφανώς στερεμένοι από διασκεδαστικές ιδέες, πήραν την ίδια ακριβώς θεματική βάση και την ξεχείλωσαν, δίχως να έχουν τον παραμικρό στόχο, σκοπό και προορισμό. Αν γελάσεις δηλαδή είναι αποκλειστικά ζήτημα ευδιαθεσίας της στιγμής και τίποτα άλλο. Μάλλον αν το δεις και με πιο σύνεση, ίσως και να κουνήσεις το κεφάλι με θυμηδία στην θωριά δύο μεσήλικων που συμπεριφέρονται σαν νήπια. Τι κρίμα για το ταλέντο τους...
Για πες: Το οποίο αμφότεροι ξετύλιξαν σε όλο του το εύρος με εξαιρετικές ερμηνείες στο πέρασμα αυτών των δύο δεκαετιών, άσχετα αν πάντα, ακόμη και στον πιο σοβαρό τους ρόλο, στο πίσω μέρος του μυαλού ερχόταν οι θύμησες από τις σαχλαμάρες τους. Δεν χρειαζόταν ούτε ο Carrey, ούτε ο Daniels να συναινέσουν σε μια τέτοια ανούσια επιστροφή, που τους πήγε πολλά βήματα πίσω στις σινεφίλ εκτιμήσεις. Κι αυτό δεν είναι αστείο για να γελάσουμε...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Δεκεμβρίου 2014 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική