Movies Ltd

του Justin Chadwick. Με τους Idris Elba, Naomie Harris, Tony Kgoroge, Terry Pheto

Mandela Day (1918-2013)

του gaRis (@takisgaris)

95 χρόνια είναι λίγα για έναν Θρύλο. Βλέποντας στο TIFF13 το biopic για την εξίσου μεγάλη ιστορική προσωπικότητα με τον Μαχάτμα Γκάντι, δε μπόρεσα να αποφύγω εξαιρετικά οδυνηρές σκέψεις για τη χώρα μου, η οποία χρειάζεται τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε έναν ηγέτη του διαμετρήματος του Τάτα (Πατέρα). Άλλωστε η Ιστορία πραγματοποιεί αέναους κύκλους, περιδιαβαίνοντας χειμαζόμενους, υποδουλωμένους, διαιρεμένους λαούς ψάχνοντας με το φανάρι εκείνες τις χαρισματικές προσωπικότητες που θα προβάλλουν Αντίσταση. Γιατί δεν υφίσταται η Ελευθερία ουδέ ως υψηλή έννοια, μηδέ ως πολιτικό πρακτέο, ούτε ως κοινωνική κατάκτηση δίχως Αγώνα. Θεωρώ απίθανο να μην ξέρεις τίποτε για τον ακτιβιστή δικηγόρο του Γιοχάνεςμπεργκ που οργάνωσε το Εθνικό Αφρικανικό Κογκρέσο ενάντια στο νοτιοαφρικανικό Απάρτχάιντ. Που παρέμεινε έγκλειστος για περισσότερα από 25 χρόνια μετά τη σύλληψή του στα 1962 για ενέργειες ανατρεπτικές του αποικιοκρατικού ρατσιστικού καθεστώτος της Νοτίου Αφρικής.

Μπαίνοντας χθες στην ελληνική τουιτόσφαιρα αηδίασα με τα εμετικά λογοπαίγνια στο άκουσμα της είδησης του αναμενόμενου θανάτου του. Ο Ηγέτης είναι καθρέφτισμα του Λαού που τον γεννά. Ο ελληνικός λαός είναι αντάξιος των ηγετών του. Τίποτε άλλο. Ο Νέλσον Μαντέλα, κατά περίσταση μποξέρ και τρομοκράτης βομβιστής, πέρασε από την ένοπλη πάλη για να καταλήξει στην υπέρτατη κίνηση συμφιλίωσης, κατά την πενταετία 1994 - 1999 όπου προήδρευσε, καταργώντας κάθε φυλετική διάκριση, κατ’ ουσίαν προστατεύοντας τη ράτσα των δημίων του. Το βραβείο Νόμπελ προ 20ετίας, η ενεργή του ανάμειξη στον αγώνα ενάντια στο HIV/AIDS που εξακολουθεί να μαστίζει τη Μαύρη Ήπειρο είναι το δικό του legacy, η προσωπική του σφραγίδα σε έναν κόσμο που μοιάζει αιώνια καταδικασμένος να καίγεται στη χοάνη του άκρατου, πλέον ισοπεδωτικά απάνθρωπου Καπιταλισμού.

Η ειρωνεία είναι πως για ακόμη μια βολά μετά το πολυοσκαρούχο Gandhi (1982) του Sir Richard Attenborough καλείται ένας ακόμη Βρετανός, ο ημι-άγνωστος σκηνοηθοποιός Justin Chadwick (The Other Boleyn Girl, 2008) για να θωπεύσει τη συλλογική σαξονική ενοχή με ένα πλούσιο σε λεκτικά πυροτεχνήματα θέαμα (με την πένα του σεναριογράφου των Les Misérables, William Nicholson) αλλά πενιχρό σε πολιτική ανάλυση και ιστορική εμβρίθεια χρονικό του ζεύγους Νέλσον – Γουίνυ Μαντέλα, δεύτερης και καθοριστικής συζύγου του Ματίμπα. Τολμώ να υποστηρίξω ότι ο χαρακτήρας της Γουίνυ, εντυπωσιακά υποδυόμενος από τη δονούμενη Naomie Harris (Skyfall) δεσπόζει ως ο πλέον σύνθετος, επικίνδυνα ισορροπώντας μεταξύ του επαναστατικού αγώνα και του μένους της εκδίκησης κατά του λευκού δυνάστη. Όσο για το θέμα της μοιχείας της που ήταν η αφορμή του διαζυγίου, ο Chadwick φροντίζει νωρίς-νωρίς να ξεκαθαρίσει πόσο μπερμπάντης ήταν ο ίδιος ο Νέλσον, ώστε να κρατήσει το ίσο.

Για πες: Πλήρως αναμενόμενα ο κινητήριος μοχλός εξιστόρησης μιας τόσο λάρτζερ-δαν-λάιφ περσόνας είναι ο επιβλητικής κορμοστασιάς Idris Elba (Prometheus, Thor 2) που ηλεκτρίζει την οθόνη παρότι δεν επιτυγχάνει την ταυτοπροσωπία του οσκαρικής μνείας Morgan Freeman στο Invictus. Μολαταύτα δε λείπουν οι στιγμές που το χέρι ψάχνει μηχανικά για χαρτομάντηλο, όπως όταν του απαγορεύεται καθόσον είναι στη φυλακή να παραστεί στην κηδεία ενός από τους γιους του. Το Mandela: Long Way To Freedom είναι μια τηλεταινία ραφιναρισμένη που βρήκε κατά λάθος την έξοδο στη μεγάλη οθόνη όπου ο αρχικά προταθείς για τη σκηνοθετική καρέκλα Tom Hooper να ήταν μια μεγαλύτερου κύρους επιλογή. Από την άλλη, δεν έχει υπάρξει καταλληλότερο τάιμινγκ στην ιστορία του σινεμά για να αποδοθεί ταυτόχρονα με την απώλειά του, ένας παγκόσμιος ήρωας-σύμβολο του ό,τι μας ανεβάζει ως ανθρώπινο είδος στην κορυφή της ζωικής κλίμακας: Η αυτοθυσία στον αγώνα για τη Λευτεριά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 6 Φεβρουαρίου 2014 από την Village