Movies Ltd

Oscar Noms Predix 2023: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Φτάσαμεεε λοιπόν! Μακρύς ο δρόμος για την οσκαρική Ιθάκη μετά την άψε-σβήσε περσινή κούρσα. Το να υποστηρίξω πως είχαμε μια καλή εσοδεία φέτο, δε θέλω, ψέμματα θα πω. Γενικά τα 20s δεν με τρελαίνουν, τίγκα σε υπερηρωικές και ρημπουτιές ένα πράμα. Ευτυχώς που υπάρχουν και τα γκράντε φεστιβάλια (Κάννες-Βενετιά-Τορόντο) ώστε να ξεπεταχτούν πέντε- δέκα (με το ζόρι) φιλμάδια για να κάμουμε σεφτέ. Πάω μια-στα-γρήγορα λοιπόν για το φετινό ντέρμπι. Ξέρεις τι εστί SXXW; Είναι το South by Southwest ηβέντ, στο Austin, Texas όπου ετησίως εμφανίζονται τα κομικάδικα-σάι-φάι και το σχετικό συναπάντημα για τους φανς. Η A24 είχε τη φαεινή ιδέα στις 11 Μαρτίου να παρουσιάσει το multivers-ικό Τα Πάντα Όλα (Everything Everywhere All At Once) και να σηκώσει στον αέρα τα εσώρουχα της παρακρουομένης Gen Z. Πρωταπριλιά (σαν ψέμα) η ταινία που τικάρει όλα τα απαιτούμενα (sexual diversity, racial inclusion, female empowerment που λέμε και στα Βίλλια) στις μπαλοτ-ιές της νέας, woke Ακαδημίας των παρακάτι δεκακισχιλίων νοματαίων, ανοίγει στις εδώ-τα-μέρη αίθουσες.

Εμβρόντητος ο δικός σου (εγώ), καθότι μπούμερ κι έτσι. Τιντούνο; Η χιπστεριά να ωχριά έμπροσθέν του. Ώσπου έρχονται τα ως ανωτέρω Φεστιβάλια και βγάνουν νικητή (ελέω Τορόντο) τους Fabelmans του Μούσια. Αν τώρα πεις σε κάποιον, ακόμη και φαν του Spielberg ότι ΔΕΝ πρόκειται για το πραγματικό οικογενειακό χρονικό του μέγα σκηνοθέτη, θα λακκίσει ελαφρώς. Ένεκα η τόλμη της δημόσιας εξομολόγησης όμως, σου κλέβει ένα (μησουπώ δυο) αστεράκια. Η λογική λοιπόν λέει ότι εδώ βρήκαμε τους δυο μονομάχους για το χρυσό. Υπάρχει όμως και το cineσθημα φίλη μου καλή. Κι αυτό προστάζει… υπερηχητικά, Top Gun: Maverick. Το ξεχασμένο στη σκόνη σήκουελ του αειθαλούς Tom Cruise που ανοίγοντας στις Κάννες την 27η Μαϊου, ξεκίνησε μια ξέφρενη εισπρακτικά πορεία και απετέλεσε την, μακράν της δεύτερης, χορταστικότερη κινηματογραφική εμπειρία του 2022. Αν η Ακαδημία διαθέτει δράμι μυαλό, πρέπει να δώσει όλα τα βραβεία στον (συμπαραγωγό) Θωμά και να κερδίσει το χαμένο στοίχημα της αξιοπιστίας της απέναντι στο πιστό κινηματογραφόφιλο κοινό που κρατά την βιομηχανία ζωντανή. Από κοντά και το Avatar: The Way of the Water που πέρασε τα $2Β παγκοσμίως, πιστοποιώντας για πολλοστή φορά τη μαγεία του να είσαι ο James Cameron. 

Να δώσω εύφημον μνείαν εις το Ουδέν Νεότερο Από το Δυτικό Μέτωπο (All is Quiet on the Western Front) που σάρωσε στις υποψηφιότητες των βρεταννικών BAFTAs, ξεμπροζτιάζοντας τη Netflix που πουσάρησε ανελέητα κείνο το κούτσαβλο Glass Onion: A Knives Out Mystery (το τι γκατζετιές μούρθαν σπίτι πριχού ψηφίσω στα OFCS Awards δεν περιγράφεται -από μπλούζες, σενάριο άχρι και...καμπούτσα!), αγνοώντας το γερμανικό αντι-πολεμικό έπος που φαίνεται να ανταμειφθεί με πολλές nods την Τρίτη, 24 Γενάρη (και μια σίγουρη νίκη στην κατηγορία International Film το Μάρτη). Πριχού απασφαλίσω με φουλ μαντεψιές σε ΟΛΕΣ (23) τις κατηγορίες, όπως πάντα, να δώσω είδησες της έσχατης στιγμής, για τους μερακλήδες. 

Στην Καλύτερη Ταινία, υπάρχει πάλη για τη 10η θέση μεταξύ Women Talking-Triangle of Sadness-Babylon. Στη Σκηνοθεσία, μάχη για 5άδα μεταξύ Edward Berger (All Quiet) – James Cameron (Avatar 2). Στον Α’ Ανδρικό, διχασμός μεταξύ Paul Mescal (Aftersun) – Tom Cruise (Maverick). Στον Α’ Γυναικείο, Viola Davis (The Woman King) – Ana De Armas (Blonde) – Margot Robbie (Babylon) – Michelle Williams (The Fabelmans, τραγικό λάθος να μην προμοταριστεί ως Supporting, ίσως η Ακαδημία το διορθώσει αυτό όπως έκανε…αντίστροφα παλιότερα με τη Kate Winslet στο The Reader) θα πέσουν κορμιά για 4η-5η θέση. Στον Β’ Γυναικείο το ζευγάρι των μονομάχων είναι Stephanie Hsu (EEAAO) – Dolly De Leon (Triangle of Sadness) ενώ στον Β’ Ανδρικό Eddie Redmayne (The Good Nurse)- Judd Hirsch (The Fabelmans). Στο Πρωτότυπο Σενάριο το Top Gun: Maverick πρέπει να μπει εάν θέλει να ελπίζει για την Καλύτερη Ταινία, ξεπερνώντας δυο σκόπελους, τα All is Quiet on the Western Front – She Said. Στο δε διασκευασμένο σενάριο θα κονταροχτυπηθούν τα δυο αγαπημένα Triangle of Sadness – Aftersun που αμφότερα βρίσκονται στα χάι τους τον τελευταίο καιρό. Πατάω φρένο γιατί οι πιθανότητες τελειωμό ουκ έχουσι. Cineτονίσου στο Moviesltd.gr για την αντίδρασή μου (λολ) επί των τελικών υποψηφιοτήτων. Μακάρι έκπληξες πολλές να διούμε, τζέρτζελος να γίνεται!

ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΟΣΚΑΡΙΚΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ

BEST PICTURE 

1 Everything Everywhere All At Once

2 Top Gun: Maverick

3 The Banshees Of Inisherin

4 The Fabelmans

5 Avatar: The Way Of Water

6 Elvis

7 TAR

8 All Quiet On The Western Front

9 The Whale

10 Women Talking

BEST DIRECTOR 

1 Daniels / Everything Everywhere All At Once

2 Steven Spielberg / The Fabelmans

3 Todd Field / TAR

4 Martin McDonagh / The Banshees Of Inisherin

5 Edward Berger / All Quiet On The Western Front

BEST ACTRESS 

1 Cate Blanchett / TAR

2 Michelle Yeoh / Everything Everywhere All At Once

3 Danielle Deadwyler / Till

4 Michelle WIlliams / The Fabelmans

5 Ana De Armas / Blonde

BEST ACTOR 

1 Brendan Fraser / The Whale

2 Austin Butler / Elvis

3 Colin Farrell / The Banshees Of Inisherin

4 Bill Nighy / Living

5 Paul Mescal / Aftersun

BEST SUPPORTING ACTRESS 

1 Angela Bassett / Black Panther: Wakanda Forever

2 Jamie Lee Curtis / Everything Everywhere All At Once

3 Kerry Condon / The Banshees Of Inisherin

4 Hong Chau / The Whale

5 Tony De Leon / Triangle Of Sadness

BEST SUPPORTING ACTOR 

1 Ke Huy Quan / Everything Everywhere All At Once

2 Brendan Gleeson / The Banshees Of Inisherin

3 Paul Dano / The Fabelmans

4 Barry Keoghan / The Banshees Of Inisherin

5 Eddie Redmayne / The Good Nurse

BEST ADAPTED SCREENPLAY 

1 Women Talking

2 The Whale

3 Living

4 Glass Onion

5 Top Gun: Maverick

BEST ORIGINAL SCREENPLAY 

1 Everything Everywhere All At Once

2 The Banshees Of Inisherin

3 TAR

4 The Fabelmans

5 Triangle Of Sadness

BEST CINEMATOGRAPHY 

1 Top Gun: Maverick

2 The Fabelmans

3 Avatar: The Way Of Water

4 All Quiet On The Western Front

5 Empire Of Light

BEST COSTUME DESIGN 

1 Black Panther: Wakanda Forever

2 Elvis

3 Babylon

4 The Woman King

5 Mrs. Harris Goes To Paris

BEST FILM EDITING 

1 Top Gun: Maverick

2 Everything Everywhere All At Once

3 Elvis

4 The Fabelmans

5 All Quiet On The Western Front

BEST MAKE UP AND HAIRSTYLING 

1 The Whale

2 Elvis

3 The Batman

4 Babylon

5 Black Panther: Wakanda Forever

BEST PRODUCTION DESIGN 

1 Avatar: The Way Of Water

2 Babylon

3 Black Panther: Wakanda Forever

4 The Fabelmans

5 Glass Onion

BEST SCORE 

1 Women Talking

2 Babylon

3 Guillermo Del Toro's Pinocchio

4 The Fabelmans

5 Black Panther: Wakanda Forever

BEST SONG 

1 Naatu Naatu / RRR

2 Hold My Hand / Top Gun: Maverick

3 Ciao Papa / Guillermo Del Toro's Pinocchio

4 Lift Me Up / Black Panther: Wakanda Forever

5 Applause / Tell It Like A Woman

BEST SOUND 

1 Top Gun: Maverick

2 Avatar: The Way Of Water

3 All Quiet On The Western Front

4 Elvis

5 Babylon

BEST VISUAL EFFECTS 

1 Avatar: The Way Of Water

2 Top Gun: Maverick

3 Black Panther: Wakanda Forever

4 The Batman

5 Doctor Strange In The Multiverse Of Madness

BEST ANIMATED FEATURE 

1 Guillermo Del Toro's Pinocchio

2 Turning Red

3 Puss In Boots: The Last Wish

4 Wendell And Wild

5 Marcel The Shell With Shoes On

BEST DOCUMENTARY FEATURE 

1 All That Breathes

2 Moonage Daydream

3 Descendant

4 Fire Of Love

5 All The Beauty And The Bloodshed

BEST INTERNATIONAL FILM 

1 All Quiet On The Western Front

2 Decision To Leave

3 Argentina, 1985

4 EO

5 The Quiet Girl

BEST ANIMATED SHORT 

1 My Year Of Dicks

2 New Moon

3 It's Nice In Here

4 Save Ralph

5 The Boy, The Mole, The Fox And The Horse

BEST DOCUMENTARY SHORT 

1 The Flagmakers

2 The Elephant Whisperers

3 How Do You Measure A Year?

4 As Far As They Can Run

5 Holding Moses

BEST LIVE ACTION SHORT 

1 Le Pupille

2 An Irish Goodbye

3 Warsha

4 Nakam

5 Ivalu

Μισογύνηδες όλου του κόσμου, γαμηθείτε!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"And the spiderman is always hungry"...

Ο Ali Abbasi γεννήθηκε το 1981 στην Τεχεράνη. Σπούδασε στο Πολυτεχνείο της ιρανικής πρωτεύουσας μέχρι το 2002, οπότε αποφάσισε να μετακομίσει στη Στοκχόλμη, όπου σπούδασε Αρχιτεκτονική. Το 2007 άρχισε να σπουδάζει σκηνοθεσία στην Εθνική Σχολή Κινηματογράφου της Δανίας, αποφοιτώντας με τη μικρού μήκους ταινία του «M For Markus» το 2011. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία ήταν το (ακυκλοφόρητο στην Ελλάδα) «Shelley» (2016), το οποίο έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στην Berlinale, στο τμήμα «Πανόραμα». Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν το «Σύνορα» (Gräns, 2018), που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στις Κάννες, στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα», κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης ταινίας του τμήματος, ενώ τσίμπησε και υποψηφιότητα για Όσκαρ μέικ απ και κόμμωσης, όντας και η επίσημη πρόταση της Σουηδίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Τούτη η ταινία είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία της φιλμογραφίας του Ιρανού σκηνοθέτη, ο οποίος συνεχίζει να έχει ιρανικό διαβατήριο, αλλά ζει πλέον μόνιμα στην Κοπεγχάγη. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έλαβε χώρα στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διαγωνιστικό τμήμα, κερδίζοντας το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας για την Zar Amir Ebrahimi. Αποτελεί την επίσημη πρόταση της Δανίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, κατορθώνοντας να «προκριθεί» στην βραχεία λίστα των 15 ταινιών της κατηγορίας από όπου θα προκύψουν τελικά οι πέντε υποψήφιες για το βραβείο της συγκεκριμένης κατηγορίας.

Η υπόθεση: Η Ραχίμι είναι μια νέα γυναίκα και μαχητική δημοσιογράφος. Η εφημερίδα της την στέλνει από την Τεχεράνη στην ιερή πόλη Μασάντ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράν, προκειμένου να καλύψει μια υπόθεση που αφορά τη δράση ενός κατά συρροή δολοφόνου. Έχοντας λάβει το παρατσούκλι «Spider Killer» από τα media, ο δολοφόνος «ψαρεύει» ιερόδουλες, τις οποίες αργότερα δολοφονεί, ακολουθώντας συγκεκριμένο τρόπο και μεθοδολογία, ενώ κατόπιν παρατάει τα πτώματα σε συγκεκριμένα μέρη, ενημερώνοντας για το πού μπορούν να εντοπιστούν, έτσι ώστε η κοινή γνώμη να έχει πλήρη γνώση για όλα όσα κάνει. 

Τα κίνητρά του είναι θρησκευτικά: θεωρεί ότι επιτελεί θεάρεστο έργο και πως μέσω των συνεχόμενων πνιγμών του, «καθαρίζει» από την αμαρτία τους δρόμους της Μασάντ. Η Ραχίμι είναι αποφασισμένη να βρει και ν’ αποκαλύψει την πραγματική ταυτότητα του δολοφόνου, έχοντας ως μοναδικό σύμμαχο έναν τοπικό δημοσιογράφο, εναντίον της ένα ολόκληρο σύστημα πατριαρχίας και φτάνοντας στο σημείο να θέσει σε κίνδυνο ακόμα και την ίδια της τη ζωή...

Η άποψή μας: Αν για κάτι δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Ali Abbasi είναι για ατολμία. Τόλμησε να γυρίσει την μέγιστη... τρολιά (με την κακή έννοια), το «Σύνορα» (μια από τις ελάχιστες ταινίες, που έχω «θάψει» με τόσο ζήλο και αυταπάρνηση). Και τολμάει να γυρίσει τούτη εδώ την ταινία, που δείχνει πως στο Ιράν υπάρχουν πόρνες, υπάρχουν χρήστες ναρκωτικών, υπάρχουν serial killers! Τολμάει να δείξει σε ταινία που διαδραματίζεται στο θεοκρατικό Ιράν, σκηνή σεξ, τσιμπούκι και τα γυμνά στήθη μιας γυναίκας! 

Αν τολμούσε να γυρίσει την ταινία στο Ιράν, θα υπέγραφε απλά την θανατική του καταδίκη!!! Εντέλει, το Αμμάν της Ιορδανίας μασκάρεται ως Μασάντ και πάλι όμως υπήρξαν πάμπολλες αντιδράσεις στην γενέθλια χώρα του κατά της ταινίας. Και η πρωταγωνίστριά της, η εξαιρετική Zar Amir Ebrahimi, έχει δεχτεί 200 μηνύματα με απειλές για τη ζωή της! Σε αντίθεση με τις δύο προηγούμενες ταινίες του, που ήταν μεν θρίλερ αλλά έμπλεκαν τα μάλα με το φαντασιακό και το φανταστικό, τούτη η ταινία είναι θρίλερ κανονικό, ρεαλιστικό, σκληρό και αδυσώπητο. 

Ο Abbasi ξεδιπλώνει το σενάριο του γραμμικά, χωρίς αχρείαστα μπρος πίσω, καθώς δεν θέλει να μπερδέψει άνευ λόγου και αιτίας τους θεατές της ταινίας του. Επίσης, η ταινία του δεν είναι ένα πήχτρα στο σασπένς «whodunnit». Από πολύ νωρίς αποκαλύπτεται στους θεατές η ταυτότητα του δολοφόνου. Τον βλέπουμε εν ώρα εργασίας. Τον βλέπουμε με τις παρέες του. Τον βλέπουμε με την οικογένειά του, με την όμορφη γυναίκα του και τα δύο ανήλικα παιδιά του. Και τον βλέπουμε και επί το δολοφονικό του έργο. Εννοείται πως δεν τον δικαιώνει αλλά δεν τον δαιμονοποιεί επίσης. Περισσότερο τον ενδιαφέρει αυτό: να τον περιγράψει ως απότοκο μιας στρεβλής κοινωνίας. 

Η ιρανική κοινωνία είναι στο στόχαστρο. Ή μάλλον όχι. Η πατριαρχία είναι στο στόχαστρο. Απανταχού της γης. Ο μισογυνισμός είναι στο στόχαστρο. Δεν γκλαμουροποιεί τον δολοφόνο, δεν μας επιδεικνύει 100 και 1 διαφορετικούς τρόπους δράσης ενός serial killer, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου κάτι τέτοιο. Επίσης, επιλέγοντας να ξεκινήσει την ταινία παρουσιάζοντας την τελευταία νύχτα ενός από τα θύματα, ο σκηνοθέτης θέλει ακριβώς να αντιστρέψει την συνήθη απανθρωποποίηση. Η γυναίκα αυτή, η «επάγγελμα πόρνη», είναι μητέρα, έχει να μεγαλώσει το παιδί της, έχει την προσωπικότητά της, έχει την αξιοπρέπειά της, δεν είναι αγία, είναι κανονικός άνθρωπος και σίγουρα δεν την αξίζει ο θάνατος. 

Η ταινία του Abbasi βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα: ο Σαΐντ Χανάι, στις αρχές του 21ου αιώνα, δολοφόνησε στην πόλη Μασάντ 16 ιερόδουλες. Μόνο η Ραχίμι δεν είναι υπαρκτό πρόσωπο, αλλά σεναριακό δημιούργημα, απαραίτητο εργαλείο, που επινοήθηκε ακριβώς για να είναι ακόμα πιο δυνατή η επίγευση της ταινίας. Η Ραχίμι, μια μορφωμένη γυναίκα, βιώνει πολλαπλά την πατριαρχία. Επομένως, μας λέει ο σκηνοθέτης, ο μισογυνισμός δεν αφορά μόνον τις ιερόδουλες: αφορά όλες τις γυναίκες. 

Η ταινία λειτουργεί μια χαρά (και) σε πρώτο επίπεδο, ως απλό θρίλερ και θα ικανοποιούσε τα μάλα ακόμα κι εκείνους τους θεατές που έλκονται από το σασπένς και μόνο. Αν η ταινία ολοκληρωνόταν με τη σύλληψη του serial killer κανείς δεν θα είχε παράπονο. Όμως, ο σκηνοθέτης δεν αρκείται σε αυτό. Προχωράει παραπάνω. Προχωράει στην κοινωνία – serial killer. Ο πεσιμισμός του είναι εντονότατος: απλώς δεν υπάρχει διέξοδος και γιατρειά. Μα, γυναίκες να δικαιολογούν τη δράση του serial killer και να λένε για τα θύματα «καλά τους έκανε»; Μα, ο γιος να λέει με περηφάνια πως ο πατέρας του είναι ήρωας και πως όταν μεγαλώσει θα συνεχίσει το έργο του; Μα, σκοτεινές δυνάμεις, ενώ επισήμως αποκηρύσσουν τη δράση του δολοφόνου, ουσιαστικά να χαίρονται για το «έργο» που προσφέρει; Μα, η αστυνομία να προσπαθεί να πιάσει τον δολοφόνο, ενώ ανώτερα στελέχη της έχουν την ίδια μισογύνικη συμπεριφορά με εκείνη του δολοφόνου; 

Μην πάτε μακριά: αυτές τις μέρες η «πολιτισμένη» Μεγάλη Βρετανία, που δεν έχει καμία σχέση με το θεοκρατικό Ιράν, είναι σοκαρισμένη από την δράση του David Carrick, ενός αστυνομικού, που ομολόγησε πως έχει διαπράξει 49 εγκλήματα, ανάμεσα στα οποία και 24 βιασμούς!!! Ω, ναι. Τι όμορφος κόσμος μπαμπά, ε; Γι' αυτό, τελειώνει η ταινία κι έχεις μείνει παγωτό. Το κακό λοιπόν με αυτήν την αράχνη, ιερή – ξεϊερή, είναι πως, κατά πως φαίνεται, δεν θα είναι η τελευταία. Σοκαριστική ταινία, δυνατή εμπειρία η παρακολούθησή της.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 19 Ιανουαρίου 2023 από την Cinobo!

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Ψεματούρες ου βούλομαι ίνα σερβίρω, μήτε να αποκαθηλώσω αποσκοπώ, αυτό το επιπέδου Spielbergιου παιδί (sorry M. Night) που έχει στον ζωστήρα του ένα all-time TOP3 musical και TOP5 τουτουνού αιώνος, ανεξαρτήτως genre, με άκλειστα τα 30 του χρόνια. Δι’ο (και επειδή) ο Damien Chazelle κάλλιστα θα ηδύνατο να τερματίσει την καριέρα του μετά το La La Land (μέγιστο ριφιφί στην Ιστορία η ήττα του στα όσκαρς, μετά το ρεκόρ των 14 υποψηφιοτήτων). Όπως ακριβώς κι ο Orson μετά τον Πολίτη Κέην. Θεωρώ το λοιπό χρέος να αναφέρω πως δικαιολογημένα ο φτασμένος καλλιτεχνικά Chazelle, με δεδηλωμένη τη λατρεία στη μουσική και το παλιό (καλό) Χόλυγουντ, θέλει να επιστρέψει στα λημέρια του Singin’ In the Rain και πιο παλιά ακόμη, στα 1926, στο λυκαυγές των talkies, γιατί η καρδιά του σκλαβώνεται εκεί. Το κατανοώ. Αλλά.

Ο 37άρης πλέον, εκ Rhode Island ορμώμενος, Ντέιμιεν, επισρέφει στη Μέκκα του σινεμά, Καλιφόρνια, με άγριες διαθέσεις. Επιζητεί ξεκάθαρα να αποτινάξει την ετικέτα του καλού παιδιού και το προσεγγίζει πρόστυχα το πράμα. Βρώμα και δυσωδία με τέρμα τα γκάζια. Βαβυλωνία κατάστα, κι όποιος αντέξει φάση ναούμ. To Felliniκό Satyricon, στο μπλέντερ ομού μετά του Pasolini-κού Salo (120 Ημέρες στα Σόδομα) και το Kubrickian-ό Eyes Wide Shut για να γουστάρουμε. Βουνά κόκας, όργια με άφθονη διούρηση, πορνοσταρλετίτσες και αστερο-κλαρινογαμβροί. Κι ένα σύστημα μαφιόζικο, που ξεπουλά φτηνά ονόματα και συνειδήσεις, στο βωμό της εφήμερης δημοτικότητας και της μαζικής επιρροής. Χειραγώγησης θες; Δικό σου. 

Είναι και το ρημαδοτάιμιν στη μέση όμως. Έχει προηγηθεί πρόσφατα το αρτιότερο δομικά φιλμ του Tarantino, Once Upon A Time in Hollywood που το έχει πει το ποί(η)μα ξύπνια, με καμπόσο κλείσιμο ματιού, λίγο αναθεωρητικά. Πας Chazelle μου και πιάνεις τον Brad Pitt να σου παίξει τον μορφονιό - διασταύρωση Douglas Fairbanks και John Gilbert, με τις συγκρίσεις να γέρνουν αναπόφευκτα καταπάνω σου. Και το ξαναπράττεις, φέρνοντας και τη Margot Robbie ως αβυσσαλέων ηθών αδιστάκτου τσόλι (βλ. Clara Bow), η οποία (καθότι καλλιτεχνάρα) σκίζεται, αλλά η προστυχιά είναι φορετή, ρούχο δανεικό επάνω της. Το δε ερωτικό της ενδιαφέρον, ο συμπαθής Μεξικάνος Diego Calva (του τηλεοπτικού Unstoppable), στέκεται ηρωικά απέναντί της, όμως όταν (λανθασμένα) ο φακός του αφιερώνει την τρίτη πράξη και τη μερίδα του λέοντος στο εντυπωσιακό τεχνικά κλείσιμο του φιλμ, η απουσία του σταρ κουόλιτι γίνεται απλά επώδυνη. 

Πολύ δράση, λίγη ουσία, σαματάς, γκαγκς, θόρυβος, αχταρμάς. Τρεις ώρες, γιατί; μήπως χαθεί το πόιντ; Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της καλλιτεχνικής τόλμης, ειδικά ζώντας σε μια εποχή, εύκολων μαρβελικών στοιχημάτων και αβαταριανής κατασκευής μπλοκμπάστερς. Σέβας στην τόλμη του Δαμιανού, ναι. Μουσική, Μοντάζ, Φωτό, Καλλιτεχνική Διεύθυνση, τζαμάουα. Ρέει το χρήμα πακτωλός. Το λυχνάρι του Σινεμά Παραντίσο πάντως δεν είναι ικανό ούτε να ανάψει ως λαγαρό, ομοιογενές κατασκεύασμα. 

Το Babylon θα μπορούσε να είναι η ταινία της χρονιάς, σεταμέ όμως αφήνει την αίσθηση της εντυπωσιακής αποτυχίας. Ο Chazelle θα καπαρώσει ένα ζμπάρο οσκαρικές υποψηφιότητες, παρά την έντονη εισπρακτική αποτυχία στην Αμερική και θα τραβήξει ξανά προς τη δόξα με το επόμενο πρότζεκτ. Είθε μόνο να προσγειώσει λίγο (πολύ) την υπέρμετρη φιλοδοξία του, αυτή που συχνάκις έχει γκρεμίσει κάστρα και πολιορκητές, εκεί στην ξελογιάστρα την Τίνσελτάουν.

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Αυτό που κατάλαβα φέτο είναι πως εκεί στο Netflix τους έχει ψιλο-πιάσει θάλασσα μετά τις απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων να αρπάξουν τον κότινο της Καλύτερης Ταινίας στα Όσκαρς. Δεν είναι και μικρή (μετά συγχωρήσεως) η κεραμίδα που έσκασε με την (από το παντελώς πουθενά) περσινή επικράτηση της Apple με το γλυκούλι το CODA. Μέσα στη φετινή χρονιά έχει ζμπρώξει όλο το μαρούλι στο ημι-άθλιο (sorry - not sorry) Glass Onion: A Knives Out Mystery, αγνοώντας το γερμανικής προέλευσης επικό All Quiet on the Western Front που σαρώνει στις long lists των φρέσκο-ανακοινωθέντων BAFTAs. 

Ένα-δυο κλικς πιο κάτω, η 6η ταινία του Scott Cooper, τρίτο ζευγάρωμα με τον συμπαραγωγό Christian Bale (μετά τα Out Of The Furnace και Hostiles), μου προξένησε ιδιαίτερα ευχάριστη έκπληξη στη χθεσινή μου θέαση στο στρημάδι, όπου τάχιστα σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση προβολών (Καναδάς), δείχνοντας πως το κοινό που έχει χαιρετήσει τα μούλτιπλεξ κατά την τελευταία επονείδιστη εισπρακτικά 3ετία (κάτω 55% τα εισιτήρια από το 2019), πολλά αρέσκει του μια καλοφτιαγμένη ιστορία εποχής προσανατολισμένη στο ενήλικο δημογραφικά φιλοθεάμον.

Είναι 1832 στη φημισμένη στρατιωτική Ακαδημία West Point όπου ένας δόκιμος βρίσκεται επί δένδρου κρεμάμενος, με σχισμένο στέρνο και δίχως καρδιά. Ο Augustus Landor (Christian Bale), ξωμάχος ντετέκτιβ τοπικής αίγλης, επιστρατεύεται να διαλευκάνει το μυστήριο. Ο Landor κουβαλάει το δικό του σταυρό, έχοντας χηρέψει πρόσφατα καθώς και χάσει τη μονάκριβη θυγατέρα του υπό τραγικές συνθήκες (ένα το κρατούμενο). Στο κυνήγι του δολοφόνου έχει βρει αυτόκλητο σύμμαχο ένα δοκίμι- παρία, επονόματι Allan Edgar Poe (Harry Melling). Πως λέμε δηλαδή τον συγγραφέα-ποιητή - πατέρα του γοτθικού τρόμου του 19ου αιώνος; Δαύτου. Εμμονικός o Allan με τη νεκρή πλέον μαμά του, εκστασιασμένος με κάθε τι πεθαμενατζήδικο και ακραιφνώς εγκληματικό. Οι δολοφονίες συνεχίζονται, οδηγώντας σε μονοπάτια θυσιαστικών τελετών, άκρως μελετημένων που δείχνουν φονιά(δες) εντός της Ακαδημίας. Ή μήπως όχι; 

Ο σινεμάς του Cooper διαθέτει σφρίγος, ρεαλισμό, ανδρικό πρόσημο αξιών αλλά και βραδυφλεγές τέμπο, μια αποφυγή κλιμάκωσης ρυθμού κατά περιπτώσεις, αρετές και παροράματα που κάνουν την εμφάνισή τους και στο Pale Blue Eye. Οι θιασώτες του Tim Burton θα νοσταλγήσουν την εφιαλτική καλλιγραφία του μαέστρου, καθώς ο εκ Βιργινίας ορμώμενος δημιουργός, τα σερβίρει εδωνά λιτά και σπαρτιάτικα επί το πλείστον. Εκεί όμως που δίνει ρέστα είναι στις ερμηνείες ενός πολυπρόσωπου, B’ σταρούμπικου καστ (Timothy Spall, Tobey Jones, Charlotte Gainsbourg, Gillian Anderson -μέχρι και Robert Duvall!) που σαρκώνεται τα ρολάκια σε βαθμό φορές - φορές δυσαναγνώριστο. 

Επικεφαλής δε, ενάντια σε κάθε πρόβλεψη δεν είναι ο ψαρωτικός, τραχύς, στωικά έντονος Bale, μα τούτο το μειράκιο ο Melling που εφηβάκι κίνησε στο Harry Potter franchise προ 20ετίας, εφάνη πρόσφατα στο The Queen’s Gambit και κλέβει εδωδά παράστα (συνεπικουρούμενος από τον σούπερ -  ευφυή συμπαίκτη του), με μια ερμηνεία χειμαρρώδη, τικαδουρίστικη αλλά και πονεμένα ρομαντική. 

Το The Pale Blue Eye άνετα θα μπορούσε να σταθεί ως ένα Edgar Allan Poe’s origin story (διόλου τυχαίο πως η τελευταία ιστοριούλα του ποιητού ετιτλοφορείτο Landor’s Cottage στα 1849), με ένα τελευταίο ημίωρο απρόσμενα ελεγειακό και ένα ζμπάρο στακάτων ερμηνειών, με προεξάρχοντα τον λίαν ελπιδοφόρο Harry (Potter) Melling. To Netflix, παραγκώνισε την ταινία σε σχεδόν μηδαμινή πορεία στις σκοτεινές αίθουσες, οπότε το σινιάλο μου είναι σπεύσον να το φχαριστουσιστείς κατάπως αξίζει του.

Από τις 6 Ιανουαρίου 2023 στον δίαυλο του Netflix!

Απίστευτο(ς) κι όμως αληθινό(ς)!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Το χρυσάφι έξω, ο «χρυσός» μέσα...

Μια... ενδεκάδα μεγάλου μήκους ταινιών μυθοπλασίας συμπληρώνει με τούτη εδώ ο γεννημένος στις 25 Αυγούστου του 1973 στο Αμβούργο, τουρκικής καταγωγής σκηνοθέτης Fatih Akin. Από την πρώτη του μεγάλου μήκους, το «Βαθιά κοφτά ανθρώπινα» (Kurz und schmerzlos, 1998) έχουν περάσει 25 χρόνια, μέσα στα οποία έχει καταγράψει μια πολύ ενδιαφέρουσα κινηματογραφική διαδρομή. Είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην πατρίδα μας: όλες οι ταινίες του έχουν προβληθεί στα κινηματογραφικά φεστιβάλ της Ελλάδας (το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν από τα πρώτα φεστιβάλ παγκοσμίως στο οποίο προβλήθηκε η παρθενική ταινία του Akin!) ενώ (σχεδόν) όλες οι ταινίες του έχουν προβληθεί και εμπορικά εδώ (δεν είμαι σίγουρος μόνο για το «Solino»). Έχει τιμηθεί με Χρυσή Άρκτο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ Βερολίνου για το «Μαζί, ποτέ!» (Gegen die Wand, 2004), έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο φεστιβάλ Καννών για το «Η άκρη του ουρανού» (The Edge of Heaven, 2007) και αναδείχθηκε ο νικητής του Ειδικού Βραβείου της Επιτροπής στο φεστιβάλ Βενετίας για το «Soul Kitchen» (2009).

Η παγκόσμια πρεμιέρα του Rheingold έγινε την πρώτη μέρα του περασμένου Οκτωβρίου στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της γενέτειράς του, του Αμβούργου. Ένα μήνα μετά η ταινία πραγματοποίησε την πανελλαδική της πρεμιέρα, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο οποίο έδωσε το παρών και ο ίδιος ο σκηνοθέτης – όπως κάνει συνήθως. Το σενάριο της ταινίας το υπογράφει ο ίδιος ο Akin (όπως στις 10 από τις 11 ταινίες του – μόνο στο «Solino» δεν υπογράφει το σενάριο) βασιζόμενος στην αυτοβιογραφία του Giwar Hajabi – γνωστού ως Xatar – «Alles oder Nix: Bei uns sagt man, die Welt gehört dir» (Όλα ή τίποτα: Λέμε ότι ο κόσμος σας ανήκει, 2015). Η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα – μετά την Γερμανία – στην οποία προβάλλεται εμπορικά η ταινία. Στη Γερμανία έχει κάνει μεγάλο σουξέ, καθώς οι εισπράξεις της άγγιξαν τα 10 εκατομμύρια δολάρια!

Η υπόθεση: Συρία, 2010. Ο φυλακισμένος Τζιγουάρ Χατζάμπι, πρόσφυγας κουρδικής καταγωγής, υπόκειται σε βασανιστήρια για να αποκαλύψει την τοποθεσία όπου έχει κρύψει τη λεία μιας μυθικών διαστάσεων ληστείας χρυσαφιού. Η παραμονή του στο ασφυκτικά γεμάτο με συγκρατούμενούς του κελί της φυλακής, θα τον κάνει να ανατρέξει στη ζωή του, πιάνοντας το νήμα των αναμνήσεων από την παιδική του ηλικία, όταν η οικογένειά του χρειάστηκε να διαφύγει από το Ιράν και να καταλήξει τελικά στη Γερμανία μετά από μια μικρή στάση στη Γαλλία. 

Ήταν τα μέσα της δεκαετίας του ‘80 και η οικογένεια προσγειώνεται στο περιθώριο και την ανέχεια, όπως συμβαίνει συχνά με τις προσφυγικές ζωές. Βρίσκουν μπροστά τους ευκαιρίες, αλλά και ακόμη περισσότερα εμπόδια. Σύντομα, ο Τζιγουάρ εξελίσσεται από μικροκακοποιό σε μεγαλο-ντίλερ. Όταν λόγω απίστευτης γκαντεμιάς βρεθεί να χρωστάει πάρα πολλά χρήματα σε ένα καρτέλ, ο Τζιγουάρ καταστρώνει ένα σχέδιο για μια ανεπανάληπτη ληστεία χρυσού, προκειμένου να ξεχρεώσει. Θα τα καταφέρει; Ή μήπως όχι; Και πώς θα μετεξελιχθεί τελικά στον διάσημο και απόλυτα επιτυχημένο ράπερ Ξατάρ;

Η άποψή μας: Υπάρχουν ταινίες μυθοπλασίας τις οποίες βλέπεις και λες «πω ρε φίλε, από τη ζωή βγαλμένα είναι όλα αυτά». Και υπάρχουν και ταινίες μυθοπλασίας τις οποίες βλέπεις και λες «καλά, δεν το πιστεύω, αυτά δεν γίνονται ούτε σε ταινίες». Ε, η νέα ταινία του Fatih Akin ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Με την ειδοποιό διαφορά πως, όλα όσα παρακολουθούμε επί της μεγάλης οθόνης, έχουν γίνει στην πραγματικότητα! Είναι τόσο... εξωφρενική η ζωή που έχουν ζήσει κάποιοι άνθρωποι, που και μόνο να αρχίσεις να τη διηγείσαι, οι ακροατές σου δεν μπορούν παρά να γουρλώσουν τα μάτια τους και να τσιμπιούνται, κάνοντας τη σύγκριση με τις κανονικές δικές τους ζωές. 

Δεν έχουμε διαβάσει το βιβλίο, δεν γνωρίζουμε αν εκεί ο Τζιγουάρ Χατζάμπι αφηγείται τα γεγονότα της ζωής του γραμμικά και χρονολογικά, από την περιπετειώδη γέννησή του (σε μια σπηλιά γεμάτη νυχτερίδες, με βόμβες και πυροβολισμούς να σαρώνουν την περιοχή, με τη μητέρα του να τα βγάζει πέρα με τον τοκετό μόνη της και να κόβει τον ομφάλιο λώρο με πέτρες!!!) έως την στιγμή που κατόρθωσε να βγάλει τον πρώτο του δίσκο (ηχογραφώντας τον στα κρυφά μέσα σε μια γερμανική φυλακή, χρησιμοποιώντας κουβέρτες για ηχομόνωση!!!). Ο σκηνοθέτης επιλέγει μια πιο... κινηματογραφική (duh!) προσέγγιση: πιάνει το αφηγηματικό νήμα από το σημείο Β, πηγαίνει στην αρχή του Α και καταλήγει στο φινάλε του Γ, κάνοντας αρκετά άλματα, μπρος – πίσω στον χρόνο, χωρίς ποτέ ο θεατής πάντως να νιώθει μπερδεμένος. 

Το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να κάτσεις στην πολυθρόνα του κινηματογράφου και να απολαύσεις κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας. Παραδόξως, είναι παραπάνω από ένα τα πράγματα που συνδέουν τούτη την ταινία με την προηγούμενη του Fatih, το παρεξηγημένο, τερατώδες, υπέροχο «Το χρυσό γάντι», που φρίκαρε τη μεγάλη πλειοψηφία των θεατών του. Και οι δύο ταινίες είναι βιογραφίες (οι μοναδικές στην φιλμογραφία του). Και οι δύο έχουν τη λέξη «χρυσός» στον πρωτότυπο τίτλο τους. Και οι δύο έχουν τον Αδάμ Μπουσδούκο σε μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο: καλά, ο Μπουσδούκος είναι φιλαράκι με τον Akin, οπότε εμφανίζεται έτσι κι αλλιώς στην πλειοψηφία των ταινιών του. Και οι δύο εστιάζουν στη ζωή και στη δράση κακοποιών. 

Εκεί όμως που ο Φριτζ Χόνκα από το «Χρυσό γάντι» κατέστρεφε, σκότωνε και δεν μπορούσε να αντισταθεί στα σκοτάδια της ψυχής του, ο Τζιγουάρ Χατζάμπι από το «Χρυσάφι του Ρήνου» – εννοείται, καμία σχέση με θετικό πρότυπο – κατάφερε να νικήσει τα σκοτάδια, όχι της ψυχής του, αλλά εκείνα στα οποία τον είχε θαρρείς καταδικάσει από τη γέννα του η κοινωνία – και να απεγκλωβιστεί από την προδιαγεγραμμένη πορεία του ως γκάνγκστερ. Και μετά από ενδοσκόπηση να δει πως το πραγματικό χρυσάφι βρισκόταν μέσα του. Υπάρχουν στιγμές (πολλές) που η ταινία κινδυνεύει να θεωρηθεί πως γκλαμουροποιεί και εξωραϊζει την παρανομία και, χωρίς να το προσπαθεί, να μας κάνει συμπαθές ένα γοητευτικό κωλόπαιδο. 

Λέω πως ο Fatih Akin κατορθώνει να υπερπηδήσει τον σκόπελο. Πώς; Δείτε την απάντηση που δίνει ο (επιτυχημένος ποια) Τζιγουάρ στην πιτσιρίκα κόρη του στο φινάλε της ταινίας. Μια χαρά και εύκολα μπορούμε να καταδικάζουμε και να σχολιάζουμε αφ' υψηλού κακοποιούς αλλά να δούμε και την αφετηρία τους, ε; Το πως κάποιες φορές δεν υπάρχει καν το δικαίωμα της επιλογής. Μονόδρομος. Δεν είναι ελαφρυντικό... 

Ο Fatih Akin δεν έχει καμιά δυσκολία να χειριστεί τα ετερόκλητα κινηματογραφικά είδη που παρελαύνουν από το πλουσιότατο, πολύχρωμο και πολυεθνικό υλικό του. Κι αν κάτι κάνει εντύπωση είναι πως παρά τις πάνω από δύο ώρες διάρκειας της ταινίας, υπάρχουν σκηνές που θεωρείς πως κόβονται απότομα, υποπλοκές που δεν αναπτύσσονται όσο θα μπορούσαν: είναι τόσο πληθωρική η πρώτη ύλη, που ο σκηνοθέτης, επιλέγει (όσο μπορεί) το «κουτσούρεμα» από έναν άκρατο μαξιμαλισμό, που θα οδηγούσε εντέλει στη φλυαρία. Και ναι, θέλει να είναι όσο το δυνατόν πιο φωτεινός, πιο... golden από κάθε άλλη φορά: αδυσώπητα τα σκοτάδια του «Χρυσού γαντιού» και θέλει να βρει λίγο φως. Κι έτσι πλησιάζει στη φωτεινότητα του «Soul Kitchen» (η πιο διασκεδαστική από όλες τις ταινίες του κατά την άποψή μας) στρεφόμενος με μια αλά Guy Ritchie λογική προς το μεγάλο κοινό. 

Η επιτυχία της ταινίας στη Γερμανία ήταν δεδομένη: ο Xatar είναι δημοφιλέστατος, η εμπλοκή του στη ληστεία τον έχει αναγάγει σε έναν μύθο της μαζικής κουλτούρας (ειρήσθω εν παρόδω, το χρυσάφι δεν έχει βρεθεί ακόμα...), τα ραπ τραγούδια του λατρεύονται από τη νεολαία. Θεωρώ πως η ταινία θα έχει επιτυχία και στη χώρα μας. Έτσι κι αλλιώς τον γουστάρουμε τον Akin και το ξετύλιγμα του μίτου της ζωής του βιογραφούμενου γίνεται με τέτοιο τρόπο ώστε οι μη γνώστες να μην νιώσουν να πετάγονται εκτός ταινίας. Σκληρό τόσο όσο, διασκεδαστικό και με το παραπάνω, θα άξιζε να γυριστεί και μόνο για τη σκηνή με τα μπουκάλια που σπάζουν καταστρέφοντας τον Τζιγουάρ ή εκείνη με το ιδιαίτερο δώρο που προσφέρει στην αγαπημένη του. Αυτό λοιπόν είναι ένα φιλμ που δεν μπορεί παρά να αγαπηθεί.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 12 Ιανουαρίου 2023 από την Rosebud 21!