Movies Ltd

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Εξήντα χρόνια ζωής συμπληρώνει φέτος ο ερπετένιος ήρωας, αφού έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο παιδικό εικονογραφημένο παραμύθι με τον τίτλο The House On East 88th Street, στα 1962, φέροντας την υπογραφή του δημιουργού του, Bernard Weber. Το κανάλι του HBO μετέφερε τις περιπέτειες του καλλιτεχνικών τάσεων κροκόδειλου, σε μιούζικαλ κινούμενο σχέδιο το 1987, βασισμένο κατά κύριο λόγο στο σίκουελ Lyle, Lyle, Crocodile, που συγγράφηκε το 1965. Πάνω σε αυτές τις δύο ιστορίες στηρίζεται και η σύγχρονη εκδοχή, που φέρει την σφραγίδα της Sony στην παραγωγή, αλλά και την στάμπα των μουσικοσυνθετών που έχουν γράψει ήδη ιστορία, για τα τόσο αγαπημένα άσματα του La La Land.

Η μία αποτυχία διαδέχεται την άλλη, στην απόπειρα του να πατήσει τα σανίδια του Μπρόντγουει, ο ταχυδακτυλουργός Χέκτορ Πι Βαλέντι, αφού κανείς από τους θεατρώνηδες δεν δείχνει ενδιαφέρον για τα ξεπερασμένα και παλιομοδίτικα μαγικά του τρικ. Μέχρι την στιγμή που αναζητώντας τα ζώα που θα τον βοηθήσουν στα κόλπα του, θα πέσει πάνω στον Λάιλ, ένα νεογέννητο κροκοδειλάκι, που διαθέτει ένα τρομακτικό χάρισμα: Να τραγουδά με ανθρώπινη φωνή!

Ενθουσιασμένος από το εύρημα του, ο τυχοδιώκτης αρτίστας θα οργανώσει μεγάλη και τρανή παράσταση, που θα προκαλέσει σολντ άουτ, μονάχα που ο πρωταγωνιστής του, παραμένοντας βουβός από το τρακ, θα προσθέσει μια ακόμη βραδιά αποτυχίας στην καριέρα του. Και θα εγκαταλείψει το ζωντανό στην σοφίτα του σπιτιού του, φεύγοντας για άλλες πολιτείες, για να βγάλει τα προς το ζην. Δεκαοκτώ χρόνια κατοπινά, στην οικία θα μετακομίσει η τριμελής φαμίλια των Πριμ, με το μικρό τους αγόρι, τον δωδεκάχρονο Τζος να νιώθει ανασφαλής στο καινούργιο αυτό ξεκίνημα της οικογένειας. Εντελώς αναπάντεχα ο πιτσιρικάς θα ανακαλύψει στο πατάρι τον κρυμμένο Λάιλ, που πλέον έχει θεριέψει, μα αντί να τρομάξει από την παρουσία του, θα γίνει ο πιο στενός του φίλος. Και πλάι του, θα μάθει πως να αντιμετωπίζει και να ξεπερνά, όλες τις φοβίες που έχουν φωλιάσει στην ανήλικη ψυχή του.

Και κάπως έτσι ένα ζώο, από τα πλέον άγρια και επιθετικά του σχετικού βασιλείου, αντί να σκορπίσει τον φόβο και τον τρόμο, όπως θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, θα γίνει ο πιο αχώριστος κολλητός του μπόμπιρα, που πλέον υπό την προστασία του θα πάρει τα πάνω του. Αλλά και ο Λάιλ από την μεριά του, θα βρει επιτέλους την συντροφιά που για χρόνια αναζητούσε, εσώκλειστος και αποκομμένος στο μεσοαστικό τρίπατο, αφού ο κανονικός του αφέντης, ο φαντασμένος ιλουζιονίστας, δεν επιστρέφει παρά μόνο για δέκα μέρες κάθε χρόνο. Και τι γίνεται λέει, τώρα, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα?

Για να τα λέμε τα σωστά, να λέμε και τα συμβιβαστικά, σοβαρή ιστορία δεν κρύβει πίσω της η δημιουργία της Columbia. Αφού οι μοναδικοί κίνδυνοι που προκύπτουν στην υπόθεση, είναι αν θα πληροφορηθούν την ύπαρξη του Λάιλ οι γονείς, αν θα κακιώσει με την πάρτη του ο μόνιμα σκυθρωπός γείτονας, αν στο φινάλε, φινάλε κινήσει κανένας ζωολογικός κήπος και συλλάβει το ανθρωπολάλητο ζωντανό, για έκθεμα. Δεν υπάρχει αγωνία επί τούτου λοιπόν, γεγονός που αποδεικνύει πως το φιλμ είναι φτιαγμένο, αποκλειστικά και μόνο για τους νηπιακής ηλικίας σινεφίλ, που ούτε καν σκέφτονται πως μπορεί να πάθει κακό ο καλλιτεχνικής ρίζας ήρωας τους. Άρα?

Ακόμη κι ο ενήλικας, που βεβαίως επιβάλλεται να κάνει κάποιους συμβιβασμούς για να μπορέσει να παρακολουθήσει με πιότερη άνεση το live action / animation, δεν θα περάσει διόλου άσχημα με τα μουσικοχορευτικά σκέρτσα του αγαπησιάρη κροκοδειλάκου, αφού τόσο οι πρωτότυπες μουσικές, όσο και τα προσεγμένα τραγούδια του σάουντρακ, μοιάζουν το λιγότερο πιασάρικα. Και βέβαια ορίζουν και τις πιο ποιοτικές στιγμές του έργου, τόσο λόγω της πολύ ευχάριστης χροιάς της μελωδίας που χειρίζονται οι μετρ Pasek και Paul, όσο και των σπέσιαλ ταχύτατων εφέ, που ενώνουν σε σώμα ένα με τον αληθινό περίγυρο, το σχεδιασμένο στο CGI σαυρόπουλο.

Που και βέβαια είναι ο ένας και κορυφαίος πρωταγωνιστής, της φανταστικής ετούτης ιστορίας, αφιερωμένης σε όλη την πιτσιρικαρία, που ήδη νιώθω τα ματάκια της να λάμπουν από ευτυχία στην θωριά ενός τετράποδου που παίζει, γελάει, τρέχει, προστατεύει, χορεύει, χοροπηδάέι, δεν μιλάει, αλλά μόνο τραγουδάει. Το ντουέτο σκηνοθετών Speck και Gordon (The Switch, Office Christmas Party), που διαθέτει μια εμπειρία στην κομεντί κι αυτό φαίνεται στα, κατά βάση σλάπστικ, αστεία, μια χαρά φέρνει εις πέρας την απαίτηση, να κάνει τα παιδάκια να περάσουν υπέροχα, με ένα φιλμικό νουβελάκι, που και την πλάκα του έχει και τα τραγουδάκια του τα ευχάριστα. 

Συνήθως σε τέτοιες ταινίες μάλιστα, οι αστέρες του βασικού καστ, δεν είναι ιδιαίτερα γνωστοί, αλλά δεύτερα ονόματα, ένας κανόνας που εδώ σπάζει από την συμμετοχή του Javier Bardem, σε ρόλο τσαλακώματος, που δεν θα τον σκεφτόταν κανείς ποτέ. Άλλος στην θέση του, ενδεχόμενα κάτι τέτοιο να το έβλεπε σαν ρίσκο, κάτι που δεν ισχύει για τον τεράστιο Σπανιόλο, που παίρνει την υπόθεση πολύ σοβαρά - και πολύ καλά πράττει - στοιχείο που βοηθά τα μέγιστα στην θετική, εν γένει, γεύση που μας αφήνει εντέλει, η περιπέτεια του ταλαντούχου, γεμάτου μπρίο και όρεξη για πάρτι, Λάιλ.

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Η μυθολογία και η Ιρλανδία, εδώ και αιώνες βαδίζουν χέρι χέρι. Βασικό στοιχείο της κουλτούρας της νησιώτικης χώρας, ορίζει η παράδοση των τραγουδιών και των μύθων, των ιστοριών για τις νεράιδες, τα τελώνια και τους μαρμαρωμένους βασιλιάδες, που έχουν συνταχθεί από τον λαό, εδώ και περισσότερα από χίλα χρόνια. Εννοείται πως αυτή η παραδοσιακή κληρονομιά έχει μεταφερθεί και στις νεότερες γενιές, που σε όχι λίγες περιπτώσεις αντιμετωπίζουν την καθημερινότητα, μέσα από το πρίσμα αυτής της μεταφυσικής λογικής. Ένα τέτοιο μιξάζ του φολκλόρ με το μοντέρνο ψυχολογικό θρίλερ, μας παρουσιάζει η ρούκι σκηνοθέτις Kate Dolan.

Η Σάρλοτ είναι μια ντροπαλή και συνεσταλμένη έφηβη, που ζει μαζί με την φτωχή φαμίλια της, την καταθλιπτική μητέρα της, την φιλάσθενη γιαγιά της και τον ανεύθυνο θείο της, σε ένα μικρό διαμέρισμα του Βορείου Δουβλίνου. Οι μηδενικές φιλίες και συντροφιές, το αντίθετο μάλιστα, αφού δέχεται συνεχώς μπούλινγκ από τις συμμαθήτριες της, της έχουν προκαλέσει μια αναστατωμένη περίοδο ενηλικίωσης, οδηγώντας την στην απομόνωση και στην εσωστρέφεια.

Τα προβλήματα της νεαρής θα μεγεθυνθούν, την ημέρα του Χάλογουίν, που η αγαπημένη της μάνα θα εξαφανιστεί από προσώπου γης, μην αφήνοντας το παραμικρό σημάδι για το που μπορεί να βρίσκεται. Με την αγωνία και τον πόνο να έχουν κυριεύσει την ψυχή της άμαθης Σαρ, δεν είναι δυνατόν να μπορέσει να σκεφτεί συνετά, προκειμένου να την εντοπίσει. Μέχρι που ένα πρωινό θα ανοίξει η πόρτα του σπιτιού και θα εμφανιστεί η χαμένη Άντζελα, με την μόνη διαφορά πως πλέον η συμπεριφορά της είναι αλλαγμένη κατά 180 μοίρες...

Άλλο πρόσωπο, άλλη αμφίεση, άλλες συνήθειες, άλλες τάσεις. Κομμένα τα χάπια, κομμένο το μαυρόντυμα, ενώ από την συνεχόμενη αρνητική έκφραση, έχει πάρει την σκυτάλη ένα μυστηριώδες χαμόγελο και μια έφεση για ξέφρενους χορούς και μανιασμένα ξεδώματα. Είναι δυνατόν ετούτη η μεταστροφή να μην παραξενέψει την θυγατέρα της, που από την πρώτη στιγμή θα καταλάβει πως κάποια άλλη έχει εισβάλλει στο σώμα της γυναίκας που την έφερε στον κόσμο?

Το προφανές στην περίπτωση μας θα ήταν να ρίξουμε την ευθύνη σε ένα διαβόλι, που κυρίεψε τα μέσα της μεσήλικης, όπως συμβαίνει σε ουκ ολίγες περιπτώσεις σύγχρονων ταινιών τρόμου. Εξορκισμοί, ιερείς, φλόγες, κολάσεις και τα συναφή. Εδώ όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αντίθετα η Ιρλανδέζιης κοπής δημιουργία, ακολουθεί κατά έναν σημαντικό βαθμό τις δοξασίες του τόπου και τους θρύλους, για τα άυλα στοιχειά που γυροφέρνουν πλάι στις ανθρώπινες υπάρξεις.

Προσεγμένο το ντεμπούτο της κινηματογραφίστριας, στο στήσιμο του κατάλληλου κλίματος, με φόντο την βρετανική κάθυγρη μουντάδα, τα καλντερίμια, τα τούβλινα σπίτια και την φυσική πρασινάδα. Ο συνδυασμός της ατμόσφαιρας του χόρορ, που δημιουργείται από κάποια κλισέ τρομάγματα, με την λαϊκή παράδοση των Κελτών, η αλήθεια είναι πως ξενίζει εκείνους που δεν είναι και πολύ εξοικειωμένοι με αυτής της μορφής τις αντιλήψεις, που έχουν τις ρίζες τους στα χρόνια του Μεσαίωνα.

Συνολικά όμως το You Are Not My Mother, προσεγγίζει με κάποιες ιδιαιτερότητες τα ουκ ολίγα ζόρια της σημερινής νεολαίας, εκθέτοντας τα μέσα από μια αξιοπρεπή θρίλερ συλλογιστική, που δεν μοιάζει με την κοινότυπη και αστεία των αντίστοιχων αμερικάνικων παραγωγών. Οι δεισιδαιμονίες, οι θρησκευτικές πλάνες, οι προλήψεις και τα χόκους πόκους, δεν μπορούν βέβαια να παρθούν στα πολύ σοβαρά από τον ορθολογισμό, ορίζουν όμως είναι μια ικανή και εύπεπτη απάντηση στα κάθε λογής παρανορμάλια που λαμβάνουν χώρα στο εκράν.

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Εύχομαι κανείς να μην έχει, ούτε να έχει στο μέλλον βιώσει αυτή την εμπειρία. Του ξενυχτιού, μια απλή ημέρα, χωρίς να έχει συμβεί κάτι το σπέσιαλ, το εξεζητημένο, στους διαδρόμους κάποιου θεραπευτηρίου που εφημερεύει. Δυστυχώς όμως έτσι είναι η ζωή, που άλλος λίγο, άλλος πολύ, κάποια βραδιά θα έχει ξοδέψει βιώνοντας την παράνοια και τον πανζουρλισμό. Από την μια μεριά οι μανιασμένοι ασθενείς, που είτε περνούν οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου, είτε έχουν κόψει το δάχτυλο τους, απαιτούν την εδώ και τώρα θεραπεία που θα τους γειάνει. Και από την άλλη οι σούπερ ήρωες - η Marvel ωχριά! - με τις λευκές και πράσινες στολές, που παλεύουν με νύχια και με δόντια, τσακισμένοι από την υπερκόπωση, για τον βασικό μισθό, να μην αφήσουν κανέναν συνάνθρωπο τους, δίχως την κατάλληλη γιατρειά. Ποτέ και κανένας άλλος εργαζόμενος σε ετούτο τον μαραμένο τόπο δεν μου έχει κάνει περισσότερη, θετική, εντύπωση για το φιλότιμο του, που βασιλεύει μέσα σε συνθήκες αλαλαγμού. Και που όπως φαίνεται, δεν είναι αποκλειστικό ίδιον της Γαλανόλευκης. Ω, Σαμπσελυζέ...

Ο αναπάντεχος χωρισμός της από την λατρεμένη της Ζουλί, μετά από μια δεκαετία παθιασμένης σχέσης, δεν γίνεται με τίποτα να γίνει δεκτός από την τσακισμένη ψυχικά Ραφ, που νιώθει τον κόσμο της να γκρεμίζεται από την διαφαινόμενη εγκατάλειψη. Σε μια προσπάθεια της να σώσει τον δεσμό, δεν θα διστάσει να τσαλακωθεί, κυνηγώντας την ερωμένη της στα Παρισινά σοκάκια, εκεί που μία γλύστρα θα της αποφέρει το ατύχημα. Μια πτώση που θα προκαλέσει στην μεσήλικη γυναίκα, βαρύτατο κάταγμα στον αγκώνα, οδηγώντας την με φρικτούς πόνους στο Πρώτων Βοηθειών!

Την ίδια ακριβώς στιγμή, στο κέντρο της μεγαλούπολης, οι διαδηλωτές με τα Κίτρινα Γιλέκα, έχουν στήσει οδοφράγματα και εναντιώνονται στους πάνοπλους ματατζήδες. Την στιγμή που ο εμφύλιος πόλεμος ξεκινά, μια αδέσποτη χειροβομβίδα κρότου θα σκάσει δίπλα στο σώμα του, οδηγού στο επάγγελμα, Γιαν, γεμίζοντας τα πόδια του με σκάγια. Κι ενώ οι μπασκίνες κυνηγούν για να συλλάβουν τους εξεγερμένους, ακόμη και τραυματίες, απαγορεύοντας τους να αναζητήσουν άσυλο σε κάποιο νοσοκομειακό ίδρυμα, εκείνος θα καταφέρει με όση δύναμη του μένει, να φτάσει μέχρι το Γενικό Κρατικό, κουτσαίνοντας και αιμορραγώντας.

Κι εκεί, στον κεντρικό θάλαμο και τα περιφερειακά δωματιάκια των Εξωτερικών Ιατρείων, στήνει ο σύγχρονος Μολιέρος το σκηνικό της φρενίτιδας που πρόκειται να αφηγηθεί στο προσεχές δίωρο. Με το νοσοκομείο να υπολειτουργεί, λόγω των επαναλαμβανόμενων απεργιών του προσωπικού, δεν έχει απομείνει παρά μόνο ο βασικός αριθμός νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού για να αναλάβει τον κόσμο που συρρέει. Πέρα από τους συνηθισμένους, τους ήδη εισηγμένους που τσαρκάρουν με έναν ορό στο χέρι πάνω κάτω την κλινική, αλλά και τους ηλικιωμένους, που πρόκειται να πραγματοποιήσουν την ύστατη βόλτα τους σε ετούτο τον κόσμο, καταφτάνουν τα έκτακτα. Που σε μια τέτοια νύχτα τρόμου για την Γαλλική πρωτεύουσα, είναι υπεράριθμα. Και οι εργαζόμενοι οφείλουν να τα αναλάβουν, παρόλες τις προσταγές της διοίκησης, πως δεν θα γίνουν δεκτοί οι ταραξίες.

Κι έτσι στην συντροφιά θα εισέλθει ο τέταρτος πυλώνας της πλοκής, η νοσοκόμα Κιμ, που κάνει την έκτη βάρδια σε έξι μερόνυχτα και κυριολεκτικά κοντεύει να παραδώσει το πνεύμα της. Οι ιαχές πόνου και οδύνης, τα ουρλιαχτά των απαιτητικών συνοδών για την τήρηση της ουράς και της ιεραρχίας, οι ακατάπαυστες ερωτήσεις προς οποιονδήποτε φορά ποδιά, για το τι μέλλει γενέσθαι με την περίπτωση του, τα φορεία που τρέχουν με χίλια, τα αίματα κι οι εμετοί στα πατώματα, οι ακτινογραφίες που πετούν στον αέρα, τα μεγάφωνα που δεν σταματούν να βγάζουν ανακοινώσεις, οι σειρήνες από τα ασθενοφόρα που σκάζουν από παντού, δημιουργούν ένα κλίμα πανζουρλισμού, που μπροστά του η ζούγκλα, φαντάζει εκκλησία! Κι έχεις και την Κιμ με τις νευρώσεις της, να στριγγλίζει που χάνει το αμόρε της! Σουρεαλισμός!

Η αλήθεια είναι πως το κρατικό νοσοκομείο δεν είναι δημοκρατικός τόπος. Εκεί δεν θα συναντήσεις κανέναν λεφτά, κανέναν μπον βιβέρ, κανέναν διάσημο, κανέναν από εκείνους που κοκορεύονται πως πληρώνουν χιλιάρικα στην ΝΝ. Αυτοί ασφαλείς και δίχως τέτοιες βαβούρες νοσηλεύονται στα Ντινάν και τα Μετροπόλιταν. Με την πλέμπα όμως, που ορίζει και το συντριπτικό ποσοστό του λαού, τι γίνεται? Σε αυτό το αφάνταστα ταραχώδες περιβάλλον μας βολτάρει η κάμερα της σκηνοθετιδας Catherine Corsini, στην ενδέκατη μεγάλου μήκους δημιουργία της, La Fracture, που θεματικά την κατατάσσουμε στην κατηγορία της γλυκόπικρης σάτιρας, με τις πολλές, πάρα πολλές, κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις.

Οι τέσσερις χαρακτήρες που ζώνουν την ιστορία της, ξεπερνώντας την γενίκευση, η εξουθενωμένη εργαζόμενη, ο ταλαιπωρημένος απεργός, η πονεμένη παρατημένη κι η υγιής, πλην γεμάτη αγωνία, που το παιδί της βρίσκεται στο μέσον της εμπόλεμης ζώνης, γκόμενα της, στήνουν έναν επιλεκτικό μικρόκοσμο, από τους τύπους που θα συναντήσει κανείς την οποιαδήποτε νυχτιά στο General Hospital. Μέσα από διαλόγους που από την μια τους αποκαλείς κωμικούς, από την άλλη όμως καταλαβαίνεις πως παίζει αρκετός πόνος σε σώμα και ψυχή του κάθε ήρωα, ώστε να μην ξεκαρδιστείς, αναδύονται οι πεποιθήσεις της συνεσταλμένης μα αποφασιστικής προλετέρ, του μάτσο αυτοκινητιστή που φυσικά γνωρίζει τα πάντα, της φαντασμένης μεσοαστής και της ορθολογικής διανοούμενης. Μια τετραμελής φράξια αντανάκλασης πολλών, πάρα πολλών πιστεύω μελών του συνολικού περίγυρου.

Φυσικά μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο που σταματημό δεν έχει, αντίθετα οδηγείται σε μια ανούσια παραζάλη, στις στιγμές που το κτίριο δέχεται επίθεση με χημικά από τα ΜΑΤ, η κινηματογραφιστής κάπου χάνει τον έλεγχο και οδηγείται σε επιλογές που μοιάζουν πιο πολύ με υπερβολές και ακρότητες. Φυσικά σαν κεντρική ιδέα της η ρετζίστα, προβάλει την υπεράνθρωπη προσπάθεια που καταβάλλουν οι εργαζόμενοι στο ΕΣΥ, η οποία προφανώς και δεν αναγνωρίζεται από τις κυβερνήσεις κανενός δυτικού κράτους. Τρομερή υποστηρικτική παρουσία από την (άγνωστη μου) Diallo Sagna, που κλέβει την παράσταση από τις σταρ του ανσάμπλ, Tedeschi και Fois, όπως και από τον συμπαθή Marmai, που με χάλασε αισθητά, στην δίχως τον παραμικρό λόγο αισιόδοξης ύπαρξης τελική σεκάνς. Μια πεσιμιστική έξοδος, απρόσεχτα μελετημένη, που στέρησε από την δυναμική αυτή και αγωνιστική κραυγή, σημαντικό μέρος της ισχύος της.

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Στάσου βρε αγριεμένε, δυο λεπτουδάκια να το κουβεντιάσουμε. Πιάνεις ερμηνευτικά το τζάκποτ, αφού μερικοί μαέστροι ανακαλύπτουν την αξία σου στην άλλη άκρη του κόσμου, πραγματοποιείς ένα σπουδαίο ράλι οσκαρικής χροιάς, με τρεις σερί nods κι ένα χρυσό άγαλμα, βρίσκεσαι στο απόγειο της δόξας σου, ώσπου αρχινάς να μοιράζεις παντού αγριάδες άρα το Χόλιγουντ σε ξερνά, δεν έχεις παίξει σε ταινία της προκοπής για σιμά δεκαετία και ξάφνου μπροστά σου βρίσκεται ένας χριστιανός, για να σε χρηματοδοτήσει σαν σκηνοθέτη. Αυτή την ιστορία, που αν ήταν κομματάκι της προκοπής, μπορεί και να ζωντάνευε την καριέρα σου, που στην ευχή πήγες και την εντόπισες, για να την μετατρέψεις σε κινηματογραφικό προϊόν?

Μπορεί στα επαγγελματικά του, ο δισεκατομμυριούχος Τζέικ Φόλει να διαπρέπει, ως ο δημιουργός ενός κορυφαίου τεχνολογικού κολοσσού, τα μαντάτα για την κατάσταση της υγείας του είναι τόσο άσχημα, ώστε να έχει μπει σε διαδικασία τακτοποίησης των εκκρεμοτήτων, για όσο χρόνο ζωής του απομένει. Δεινός παίκτης του πόκερ και διάσημος σε ολόκληρη την χώρα για την έξυπνη μέθοδο παιξίματος του, θα σχεδιάσει ένα σουαρέ, όπου θα έχει σαν επίσημους προσκεκλημένους, όλους εκείνους τους παιδικούς του φίλους, που κάποτε μοιραζόταν τα κόλπα με την τράπουλα. Πέντε εκατομμύρια μπόνους για τον καθένα, σε ένα παιχνίδι μέχρι τελικής πτώσης.

Ενόσω τα πονταρίσματα δίνουν και παίρνουν στην πανάκριβη βίλα του, σε τελικό στάδιο καρκίνου, μεγαλοεπιχειρηματία, μια ομάδα διαρρηκτών, ξεπερνώντας τα εμπόδια των πάνοπλων σεκιούριτυ, θα επιχειρήσει να εισβάλει εντός της, προκειμένου να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα από τα πανάκριβα έργα τέχνης της συλλογής του. Δίχως καν να γνωρίζουν πως στο σαλόνι της λαμβάνει χώρα ένα ριγιούνιον φίλων, που έχουν να μοιραστούν, εκτός από το πάθος τους για τον τζόγο, αμέτρητα ακόμη μυστικά...

Χωρίς την παραμικρή δόση υπερβολής, όλα όσα συμβαίνουν σε αυτό το παλιομοδίτικου κτισίματος θρίλερ, μόνο με μια λέξη μπορούν να οριστούν: Αδιανόητα! Αφού καλούμαστε να αποδεχτούμε ένα κάρο υπερβολές, δίχως την παραμικρή εξήγηση, απλά και μόνο για να προχωρήσουμε στην επόμενη σκηνή, που συμβαίνουν ακόμη πιο ακραίες καταστάσεις. Δεν μαθαίνουμε ποτέ το πως ένας μανιώδης γκάμπλερ, που μάζεψε κάποια χρήματα από το χαρτοπαίγνιο (...) κατασκεύασε την πιο χάι τεκ εφαρμογή, που χρησιμοποιούν οι πιο καλά εκπαιδευμένοι στρατοί της γης. Δεν μαθαίνουμε ποτέ το γιατί ένας ετοιμοθάνατος, αντί να βάλει τα πράγματα σε τάξη με την λογική μέθοδο, αποφασίζει να στήσει μια τέτοια δαιδαλώδη μηχανορραφία, για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αντιθέτως μαθαίνουμε ένα σωρό πληροφορίες που τιγκάρουν το σενάριο με οτιδήποτε άχρηστο και άνοστο, που θα χρησιμοποιηθεί στην πορεία για να κλειδώσει ο αχταρμάς. Πότε?

Μα όταν θα εισβάλλουν στην οικία τους δημιουργού του πιο εξελιγμένου αμυντικού συστήματος στον πλανήτη, τέσσερις κλόουν ληστές, που ούτε να πιάσουν τα όπλα δεν ξέρουν καλά καλά. Εννοείται πως στο μίξερ πέφτουν ανά δευτερόλεπτο πάσης φύσεως κουταμάρες, για την μακαρίτισσα πρώην και την άπιστη νυν σύζυγο, για τα παιδιόθεν φιλαράκια, που οσονούπω εξηνταρίζουν, αλλά ο ένας τους (Liam Hemsworth) έχει μόστρα σαραντάρη, για τα λεφτά που θέλει να σκορπίσει οπουδήποτε κατεβάσει η κούτρα του μεγιστάνα, αλλά δεν του απομένουν ώρες ούτε για να σκεφτεί που.

Η αλήθεια είναι πως το πόνημα προκαλεί θυμηδία από ένα σημείο και μετά, ίδιο συναίσθημα ακριβώς σαν κι εκείνο που σκόρπιζαν εκείνες οι τρίτης διαλογής βιντεοκασέτες προ πολλών δεκαετιών. Το σκριπτ γεμάτο τρύπες, η σκηνοθεσία τιγκάτη λάθη, η αφήγηση φίσκα στο παραφούσκωμα κι ο θεατής αναζητά τον σκοπό της ύπαρξης του μετριότατου Poker Face, εκτός βέβαια από το να σημάνει μια ακόμη περιπέτεια δράσης πενιχρού επιπέδου, από εκείνες που τις βρίσκεις στα πανέρια. Α, ναι σκέφτηκα μια. Να μου θυμίσει πως μια φορά κι έναν καιρό, ένας τύπος στα μισά κιλά από τον βλοσυρό πρωταγωνιστή και έχοντα το γενικό πρόσταγμα του, είχε πατήσει την κορυφή του φιλμικού κόσμου, ως ο μέγας ήρως μιας από τις επικότερες στιγμές που γνώρισε ο σινεμάς. Μόνο απογοήτευση Russell!

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Κάθε χρόνο στην Γαλλία, οι αστυνομικές αρχές αναλαμβάνουν περισσότερες από 800 περιπτώσεις ανθρωποκτονιών. Ακόμη κι αν οι συνθήκες έρευνας και εντοπισμού των δραστών, έχουν εκσυγχρονιστεί, έχοντας πια την πλήρη αρωγή της μοντέρνας τεχνολογίας, σε ένα ποσοστό που ξεπερνά το είκοσι τοις εκατό, αυτές οι υποθέσεις δεν καταλήγουν στην ζητούμενη έκβαση, αφού ο δολοφόνος καταφέρνει να διαφύγει από τα νύχια του Νόμου. Ένα τέτοιο, ανεξιχνίαστο φονικό, εξιστορεί η καινούργια δημιουργία του διακεκριμένου δημιουργού Dominik Moll, La Nuit Du 12, που πραγματοποίησε την επίσημη πρεμιέρα της στα πλαίσια του τελευταίου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών, διεκδικώντας και τον βαρύτιμο Χρυσό Φοίνικα.

Ξημερώματα της 12ης Οκτωβρίου 2016. Στην φιλήσυχη κωμόπολη Σεν Ζαν Ντε Μοριέν, πλάι στα ορεινά Γαλλοιταλικά σύνορα, μια 21χρονη, η Κλαρά Ρουαγιέ, θα πέσει θύμα στυγερής δολοφονίας, από κάποιον άγνωστο που θα την πυρπολήσει ζωντανή, εγκαταλείποντας την νεκρή στην παγωμένη άσφαλτο. Η υπόθεση δεν θα ανατεθεί στην τοπική χωροφυλακή, παρά θα την αναλάβει η Δικαστική Αστυνομία της Γκρενόμπλ, στέλνοντας στην περιοχή για την περισυλλογή των στοιχείων ότι το καλύτερο σε έμψυχο υλικό, διαθέτει το Τμήμα της.

Οι υπεύθυνοι της έρευνας, ο μπαρουτοκαπνισμένος, αλλά και με μπόλικα προσωπικά ζόρια, βετεράνος επιθεωρητής Μαρσό και ο πρωτόπειρος υπαστυνόμος Γιοχάν Βιβές, από την πρώτη στιγμή θα δείξουν συγκλονισμένοι με την αγριότητα του τραγικού συμβάντος, δίνοντας την υπόσχεση στους εαυτούς τους, πως δεν θα αργήσουν να εντοπίσουν τον εγκληματία. Δυστυχώς για εκείνους, οι ανακρίσεις των βασικών υπόπτων, κυρίως των ανδρών που είχαν άμεση σχέση με το θύμα, δεν θα αποφέρουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, εφόσον για κανέναν από όλους τους, παρότι είναι πιθανό να έχει διαπράξει την δολοφονία, δεν θα βρεθούν οι αποδείξεις, ώστε να οδηγηθεί πλέον ο φάκελος στον εισαγγελέα.

Ανατριχιαστική ιστορία, που την κάνει ακόμη πιο αιχμηρή στην κινηματογραφική της εκδοχή, το γεγονός πως βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά, όπως καταγράφηκαν στο βιβλίο της συγγραφέως Pauline Guena "18.3 Une année à la Police Judiciaire". Μετά από ένα διπλό ίντρο, που παρακολουθούμε πρωτίστως έναν ποδηλάτη να σπριντάρει σε πίστα, πραγματοποιώντας ατέρμονους κύκλους και ακολούθως μια μικρή γιορτή αποχαιρετισμού, του αρχαιότερου της αστυνομικής ομήγυρης στο τμήμα της Αλπικής πόλης, μεταξύ αντρών, γινόμαστε μάρτυρες του εμπρησμού, που μονομιάς μας φορά στο πέτο το σήμα του ασφαλίτη, με την εντολή να βρούμε το ποιος στην πραγματικότητα είναι ο μασκοφόρος πυρομανής. Μια για στάσου όμως! Από μόνο του το φιλμ στην πρώτη του εικόνα, ορίζει το θέμα ως ανεξιχνίαστο. Οπότε μάλλον δεν πρόκειται για κάτι τόσο απλοϊκό, τόσο επίπεδο, τόσο εύκολο whodunnit. Κάτι άλλο έχει κατά νου ο μάστορας.

Και πραγματικά με την πληροφορία του κενού να τσακίζει τα μέσα μας αποξαρχής, αντιλαμβανόμαστε πως με το άκαρπο κουβεντολόγι των Usual Suspects, πρώην, νυν, κολλητών και κάτι παραπάνω της φονευθείσας, βυθιζόμαστε ακόμη περισσότερο στην λίμπο της απόγνωσης. Αντάμα με τους δύο ντετέκτιβ, που έχουν γκρεμοτσακίσει τα σωθικά τους, καταλαβαίνοντας πως το αδιέξοδο εμπρός τους δεν σπάζει με τίποτα. Και λογικά επέρχεται ο εκνευρισμός και η εσωστρέφεια και οι λάθος κινήσεις, που τελικά θα δώσουν τον χρόνο και τον χώρο στον φονιά να διαφύγει. Ένα το κρατούμενο...

Το δεύτερο φυσικά έχει να κάνει με το έκδηλο στις ημέρες μας φαινόμενο της γυναικοκτονίας. Επί ψύλλου πηδήματος συνηθέστερα, μια διαφωνία, ένας καυγάς, μια ζηλοτυπία, μια εκτέλεση. Στην αφήγηση εδώ το κίνητρο απουσιάζει, οδηγώντας την περίσταση σε μια γενίκευση, που μάλλον είναι στοχευμένη. Δεν απαιτούνται και πολλά, για να σηκώσει χέρι ο μάτσο άντρας στην ανήμπορη να αντιδράσει γυναίκα. Κι αν το πράγμα φτάσει στο μη αναστρέψιμο, τον άδικο χαμό της θα διερευνήσουν άντρες, με την δική τους λογική και συναίσθημα, σκορπίζοντας ένθεν κακείθεν ερωτήσεις που μάλλον θα προσβάλλουν την μνήμη της. Γυρνούσε? Ξενοκοιτούσε? Προκαλούσε?

Κτισμένο σε ένα κατάλευκο από το χιόνι κλίμα που μας ταξιδεύει στα Lynchικά Twin Peaks, με φόντο τις παγωμένες αλπικές βουνοκορφές της κεντρικής Ευρώπης, ο, όχι ακολουθώντας διαρκώς την πεπατημένη, σκηνοθέτης, Dominik Moll, σχεδιάζει ένα αστυνομικό θρίλερ, που εξ ορισμού πληροφορούμαστε πως θα μείνει ημιτελές. Σε ότι αφορά στην εξιχνίαση. Αφού στην μελέτη των χαρακτήρων και ειδικά στην καταμέτρηση του πόνου που θα σκορπίσει στις ψυχές τους, το φιλμ τα πηγαίνει σπουδαία. Οι τσακισμένοι, χαροκαμένοι γονείς, η συντετριμμένη, γεμάτη ενοχές φιλενάδα (η ρεαλιστικότερη ερμηνεία όλων από την πιτσιρίκα Pauline Serieys), οι από αδιάφοροι, μέχρι παρανοϊκοί, έως και ψυχασθενείς συντρόφοι, οι διαλυμένοι, που η ψυχοφθόρα υπηρεσία τους, πηγαίνει στραβά, μπάτσοι.

Κι εκεί σκάζει η αλληγορία του σιρκουί. Ένας φαύλος κύκλος, που μπορεί να ανεβάζεις ταχύτητες και στροφές χωρίς ποτές να διακρίνεις το νήμα του τερματισμού, είναι αυτός που σε γκρεμίζει, τόσο σαν επαγγελματία, μα κυρίως σαν άνθρωπο, που έχεις δώσει υπόσχεση, πως θα παραδώσεις πλήρες έργο. Σπουδαία παρουσία από τον Bastien Bouillon, συνεργάτη του ντιρέκτορα και στο προηγούμενο - άνισο - πόνημα του, Seules les Bêtes, στην απόδοση του ρούκι, έξοχο σαπόρτ από τον βετεράνο Βέλγο Bouli Lanners, σημαντικό γκεστ από την Anouk Grinberg, στην ύστατη πράξη, όταν οι ρυθμοί απογειώνονται, απλά και μόνο για να επιβεβαιωθεί η τρύπα στο νερό. Καθαρός νους και πνεύμα χωρίς χαλινάρι ζητάμε, για να λύσουμε το οποιοδήποτε ζήτημα. Ξεχνάμε τις πεταλιές στο κυκλικό παρκέ. Το βουνό μας περιμένει. Ετάπ πρώτο...

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Στις 5 Οκτωβρίου του 2017, η έγκριτη Τάιμς της Νέας Υόρκης, κυκλοφόρησε με ένα πρωτοσέλιδο που έμελλε να προκαλέσει σεισμό στον κόσμο της αμερικάνικης σόου μπιζ. Κάτω από την μαρκίζα "Ο Harvey Weinstein για δεκαετίες έκλεινε το στόμα των γυναικών που τον κατηγόρησαν για σεξουαλική παρενόχληση" η εφημερίδα εξαπέλυε κεραυνούς εναντίον του κορυφαίου στελέχους του στούντιο της Miramax κι ενός εκ των πλέον ισχυρών προσώπων του πλανήτη Χόλιγουντ. Το άρθρο, που και βέβαια στην συνέχεια για την εγκυρότητα και την δημοσιογραφική του συνέπεια, τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ, υπήρξε η αφορμή, ο διαβόητος παραγωγός να οδηγηθεί σε δίκη, εκεί όπου εναντίον του κατέθεσαν 82 γυναίκες, κατηγορώντας τον για κακοποίηση και βιασμό. Η ετυμηγορία του δικαστηρίου υπήρξε καταπέλτης για τον 67χρονο Weinstein, εφόσον κρίθηκε ένοχος και οδηγήθηκε στις φυλακές, με την ποινή της 23ετούς κάθειρξης. Στο She Said θα παρακολουθήσουμε την πορεία τους ρεπορτάζ, που οδήγησε στην αποκάλυψη της αλήθειας.

Εργαζόμενες στην μεγαλύτερη εφημερίδα της αμερικάνικης μητρόπολης, οι φιλόδοξες ρεπόρτερς Τζόντι Κάντορ και Μέγκαν Τούι, συνήθως αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας έρευνες που αφορούν στα σκάνδαλα που βαρύνουν τον μπερμπάντη, πλην δισεκατομμυριούχο, υποψήφιο για την Προεδρία της χώρας, Ντόναλντ Τραμπ. Κατά την διάρκεια των μελετών τους, θα τους κεντρίσει το ενδιαφέρον μια σειρά από βουβές καταγγελίες γυναικών, που μαρτυρούν πως ο μεγαλοπαράγοντας της Μέκκας του σινεμά, Χάρβει Γουάινστάιν, τις έχει ατιμάσει, βιάσει και κακοποιήσει, ικανοποιώντας τις ερωτικές του ορμές. 

Οι δυσκολίες όμως για τις άφοβες, αλλά έχουσες την πλήρη υποστήριξη της αρχισυνταξίας του εντύπου, να μετατρέψουν τις ενδείξεις που σχηματίζονται για την δράση του καθώς φαίνεται εγκληματία, σε αποδείξεις, θα διαφανούν από την πρώτη στιγμή. Καθώς τα θύματα του, γραμματείς της μπράντας, στελέχη, μοντέλα, αλλά και ηθοποιοί των ταινιών που χρηματοδοτούσε, δυσκολεύονται να μιλήσουν επίσημα, έχοντας έλθει σε συμφωνία μαζί του, να ράψουν το στόμα τους, υπό την απειλή της επαγγελματικής τους καταστροφής. Καθώς τα στοιχεία θα πάρουν την μορφή χιονοστιβάδας, όμως, σταδιακά οι παθούσες, που ποτέ δεν ξεπέρασαν ψυχολογικά την επίθεση, θα αρχίσουν να πείθονται, πως πρέπει επιτέλους να μιλήσουν...

Κάποια μίλησε πρώτη, εξ όσων προστάζει και ο τίτλος δηλαδή και κατοπινά ακολούθησαν μία προς μία όλες εκείνες που ταπεινώθηκαν από ένα πραγματικό τέρας, που εκμεταλλεύτηκε όσο τίποτα την υψηλότατη θέση του, για να κάνει απλά και μόνο το κομμάτι του. Μόνο που η διαδρομή των δύο νεαρών δημοσιογράφων, όσο κι αν είχαν την πλήρη κάλυψη του εκδοτικού κολοσσού, δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, εφόσον ο Weinstein με διάφορες τεχνικές, είτε χρηματισμού των θυμάτων, είτε προκαλώντας τους ευθέως τον τρόμο, αν τολμούσαν να εκστομίσουν τι τους συνέβη, είχε καλύψει μια χαρά τα ίχνη του. Συγκάλυψη που διαρκούσε όμως ήδη κοντά στις δύο δεκαετίες και δεν θα ήταν δυνατόν, έστω μία από τις βιασμένες να μην ρίξει το πρώτο τουβλάκι, που θα παρέσερνε τα υπόλοιπα ντόμινο της μαζικής καταγγελίας.

Την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που είναι καταχωρημένες όλες οι λεπτομέρειες της έρευνας, δια χειρός του δημοσιογραφικού διδύμου, αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας, μια ευρωπαία, μικρής είναι η αλήθεια εμπειρίας, με τρεις μόλις δημιουργίες μεγάλου μήκους στο παλμαρέ της, πλην ήδη βραβευμένης με Εμμυ, για το τηλεοπτικό της πόνημα Unorthodox. Η ικανότητα της Γερμανίδας Maria Schrader στην ντοκιμαντερίστικη αφήγηση είναι εμφανής, καθώς ολόκληρη η πορεία της έκθεσης των στοιχείων, ακολουθεί την ακαδημαϊκή ρότα της τεκμηρίωσης. Κτίσιμο σφαιρικό των βασικών χαρακτήρων και σταδιακή ροή των δεδομένων, μέχρι να φτάσουμε στην εξιλέωση του φινάλε. 

Με αυτή ακριβώς την συνθήκη, που μια φορά κι έναν καιρό όρισε στο υπο-είδος του ρεπορταζιακού θρίλερ, ένας τεράστιος δημιουργός σαν τον Alan Pakula στο πατρόν All The President's Men, το φιλμ δεν λανθάνει κάπου, αντίθετα παλεύει να δώσει στον θεατή, όσο το δυνατόν περισσότερη πληροφορία για το τι συνέβη, ενόσω οι δύο ερευνήτριες, έκαναν στην άκρη την προσωπική τους ζωή, απλά και μόνο για να αποκαλύψουν την αλήθεια. Όμως, με την χρονική διάρκεια να ξεφεύγει του δίωρου, μια πιθανή παράκαμψη κάποιων στιγμών που δεν βοηθούν και ιδιαίτερα στην εξέλιξη, αντιθέτως επαναλαμβάνουν άσκοπα πρότερες σεκάνς, είναι σίγουρο πως θα βοηθούσε στο πιο εύπεπτο ξετύλιγμα του κουβαριού.

Με μπροστάρισες τις δύο βασικές ηρωίδες της πλοκής, που στην πραγματικότητα δεν είναι άτρωτες superwomen, μα κοινές θνητές, με μπόλικα ζόρια στην προσωπική τους καθημερινότητα - υποδειγματικά δεμένες ερμηνείες από το δίδυμο των Carey Mulligan και Zoe Kazan - το δυναμικό θέμα προτάσσει τον διαρκή τρόμο που βιώνουν τα θύματα του Παραγωγού, ακόμη και τόσο καιρό κατόπιν των ανείπωτων πράξεων του. Ένα σημείο της δράσης, που παρότι θα όφειλε να είναι το πιο ενδιαφέρον, έως και ανατριχιαστικό με τις καθηλωτικές συνεντεύξεις των κακοποιημένων γυναικών, εντούτοις χάνει μεγάλο μέρος από την αξία του, τόσο λόγω των παγωμένων παρουσιών όσων τις υποδύονται (η Morton απίστευτα κακή, η Ehle υπερβολικά επίπεδη) όσο όμως και της σουρεάλ μπερδεψιάς που στήνει η σταρ Ashley Judd, αποδίδοντας τον ταπεινωμένο εαυτό της.

Φυσικά, δίχως να παρεκκλίνει της πεπατημένης, το φιλμ μοιάζει φτιαγμένο για να τρέξει στις βραβευτικές κούρσες, όπως πρόσφατα συνέβη με αντίστοιχου ενδιαφέροντος θέματα σαν το The Post ή το Spotlight, που δίχως να φέρουν τέτοιο πιασάρικο ζήτημα στην ράχη τους, είναι σημαντικά πιο ολοκληρωμένα, συγκεντρωμένα και συμπαγή. Απλά και μόνο, όμως, που στο βασικό μήνυμα του το She Said, παρακινεί όλα εκείνα τα ανήμπορα, κατακερματισμένα και ισοπεδωμένης προσωπικότητας θηλυκά, να φωνάξουν δυνατά, ξεσκεπάζοντας τον υπαίτιο του δεινού που ζουν, δίχως τον παραμικρό φόβο, έχει επιτύχει απόλυτα στον κοινωνικό του σκοπό.

του J. D. Dillard. Με τους Jonathan Majors, Glen Powell, Christina Jackson, Joe Jonas, Thomas Sadoski, Daren Kagasoff.

γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ακόμη κι αν δεν διάγουμε τις πιο εμπορικές ημέρες στην ιστορία του σινεμά, έστω κι αν τα κόστη του προμόσιον για κάθε ταινία που πρόκειται να κυκλοφορήσει, έχουν πέσει κατακόρυφα, εντούτοις, δεν γίνεται να παραβλέψω το γεγονός πως ετούτη, η 61η στην σειρά δημιουργία κινουμένων σχεδίων του στούντιο του μπάρμπα Walt, υπήρξε η λιγότερο διαφημισμένη από όσες θυμάμαι στο παρελθόν. Του ήταν αρκετό του Strange World - δεν νομίζω - το hype που δημιούργησε η παρουσία του πρώτου γκέι ήρωα μεταξύ των βασικών του στόρι? Σε γενικές γραμμές, ενθυμούμενος τις φανφάρες και τις τυμπανουκρουσίες των περασμένων ετών, ποτέ δεν μου δόθηκε η εντύπωση πως κάνει έξοδο μια ταινία της Disney. Που παρακαλώ είναι και η πρώτη η οποία φέρει στην φανέλα το υπερήφανο έμβλημα των 100 χρόνων της αγαπημένης μπράντας. Συνέπεια? 180 εκατομμύρια δολάρια κόστος, ούτε 30 από αυτά στα ταμεία το πρώτο Σ/Κ. Δεν το λες και περηφάνεια αυτό ε?

Εικοσιπέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που ο φημισμένος εξερευνητής Γιάγκερ Κλέιντ, κατά την διάρκεια αποστολής στα θεόρατα βουνά που περιβάλλουν την χώρα του, την Αβαλονία, θα εξαφανιστεί, έχοντας πάρει την απόφαση ζωής να εντοπίσει τι κρύβεται πίσω από τους θηριώδεις ορεινούς όγκους. Για τον γιο του Σέρτσερ, αυτό το ταξίδι όμως θα αποβεί σημαδιακό, καθώς θα ανακαλύψει το μαγικό συστατικό Πάντο, που διαθέτει τεράστιες ενεργειακές δυνατότητες. Για τον λόγο αυτό, σήμερα, είναι ένας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς του προιόντος, που μπορεί να κρατά αυτάρκη σε απαιτήσεις ενέργειας τον τόπο του.

Η ευτυχισμένη του καθημερινότητα, δίπλα στην αγαπημένη του σύζυγο, την δυναμική πλοηγό Μερίντιαν και τον έφηβο γιο του Ίθαν, θα αναστατωθεί μονομιάς από την άφιξη της ηγέτιδας της Αβαλονίας, Καλίστο Μαλ, που θα του ζητήσει να λάβει μέρος σε μια σημαντική αποστολή για το μέλλον της πατρίδας τους. Με αφορμή το σταδιακό σβήσιμο των αποθεμάτων του Πάντο, η ριψοκίνδυνη ολιγομελής ομάδα, θα ταξιδέψει πέρα από τα όρια της περιοχής, σε έναν κόσμο καινούργιο και άγνωστο, που καραδοκούν αμέτρητα εμπόδια και αντιξοότητες. Αλλά και μυστηριώδη πλάσματα που θα επιδιώξουν να βάλουν τέλος στις φιλοδοξίες των προβληματισμένων Αβαλόνιων...

Κι έτσι η ατρόμητη ομάδα, με όχημα το ταχύτατο αερόπλοιο, θα αφήσει πίσω της την ηρεμία και την γαλήνη, για να εισέλθει σε ένα φανταστικό μέρος που τα πάντα είναι το λιγότερο ολοζώντανα. Το έδαφος, ο αέρας, η χλωρίδα, το νερό, όλος ο περίγυρος δίνει την εντύπωση πως υπάρχει, αναπνέει, δεν περιβάλλει απλά, αλλά αγκαλιάζει. Τρομάζοντας από την μια τους παράξενους ταξιδιώτες, αλλά και γαληνεύοντας τους συνάμα, μέσα από την μαγευτική πολυχρωμία, τους υπέροχους ήχους, την ροή των σκαληνών σχηματικά οργανισμών, που σαν ποτάμι πετούν ολόγυρα σαν ένα.

Κι εδώ σκάζει το βασικό και καίριο ερώτημα στον θεατή, που εκστασιασμένος παρακολουθεί αυτή την πανδαισία χρωμάτων και την αρμονική εναλλαγή φόντων. Για ποιον ακριβώς λόγο συμβαίνουν όλα αυτά, τι τρέχει, υπάρχει άραγε εχθρός πίσω από όλο αυτό το παραδεισένιο σκηνικό? Εννοείται πως με την άποψη του Avatar, που λογικά έρχεται κατά νου ως το πρότυπο πατρόν, αυτό που αναμένουμε είναι η εμφάνιση ενός αντιπάλου, που κατατρώγει τις ενεργειακές πηγές απειλώντας την ανθρωπότητα. Όχι, άλλη είναι η περπατησιά του φιλμ, που εντέλει δεν είναι το παιδικό παραμυθάκι που θα καρτερούσαμε, αλλά μια ψυχολογική μελέτη χαρακτήρων, που σκορπά μπόλικα ερωτηματικά στην πλατεία. Λογική ως εκ τούτου η χαμηλή εμπορική απήχηση, αφού το κυρίως μονοψήφιας ηλικίας τάργκετ γκρουπ δεν γίνεται να αποκωδικοποιήσει τόσο βαθιά νοήματα.

Που έχουν να κάνουν με το χάσμα αντίληψης των γενεών και κυρίως την ανάδειξη του σύγχρονου (λευκού συνήθως) μεσήλικα άντρα, ως του νούμερο ένα στόχου των απανταχού κοινωνιών. Γιατί είναι εκείνος που δεν κατανοεί τις ανάγκες της νεολαίας, τους ρόλους της, τις διεκδικήσεις της, τις ανησυχίες της. Ενώ συνάμα, αποστασιοποιείται από τις ηθικές βάσεις που έχουν θέσει οι προηγούμενοι, οι γηραιότεροι, ερχόμενη σε ανοιχτή ρήξη μαζί τους, αγνοώντας την κολεγιά που σχηματίζεται με τα νιάτα, που τους θαρρούν κοντινότερους, συμβατότερους, εννοείται σεβασμιότερους. 

Οι κεντρικές ιδέες δε, προβάλλονται σε μια συνθήκη προοδευτική και όχι γνώριμη για τα ακαδημαϊκής υφής μικιμάους. Η γυναίκα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, είτε ως η κεντρική ηγεσία που παίρνει τις αποφάσεις, είτε ως η δυναμική συμβία, που λειτουργεί σε ένα από τα πλέον αντρικής φύσης επαγγέλματα. Ο πιτσιρικάς δε, που τρέφει συναισθήματα αγάπης για ένα συνομήλικο του αγόρι, ορίζει αυτομάτως μια προσωπικότητα που απαντάται πλέον χωρίς φόβο ή ντροπή στις μοντέρνες, φιλελεύθερες κοινωνίες. Και που δεν νομίζω πως θα έπρεπε να σταθούμε πιότερο στην ανάλυση του, αλλά να αρκεστούμε πως συνολικά γίνεται ο πιο συμπαθής, ως ο πιο ανοιχτόμυαλος όλων.

Συνολικά πάντως, μολονότι η Disney χρησιμοποίησε στην μαρκίζα της εικαστικά και γραμματοσειρές παλιομοδίτικου περιπετειώδους στυλ τύπου Flash Gordon και Jurassic Park, το συνολικό αποτέλεσμα δεν είχε να μας παρουσιάσει κάποια τέτοια συλλογιστική, παρά εξελίχθηκε και φυσικά κατέληξε, ως μια τυπική καρτούν adventure της φίρμας. Καταπληκτικές ζωγραφιές και εφέδες, διασκεδαστικές και εντυπωσιακές σεκάνς, ανατρεπτικές ιδέες στην σύνταξη των χαρακτήρων, μα τελικά η στροφή δεν πήγε μέχρι το φινάλε, αφού αυτός ο Παράξενος Κόσμος, με τα μπόλικα σοσιολογικά, οικολογικά και ανθρώπινα μηνύματα, δεν παρέκκλινε στην εκπνοή του από την γνωστή φόρμουλα. Κρατούμε, πάντως, πως μια αρχή την έκανε...