Φύγαμε! (Jaddeh Khaki / Hit the Road) Poster ΠόστερΦύγαμε!
του Panah Panahi. Με τους Hassan Madjooni, Pantea Panahiha, Rayan Sarlak, Amin Simiar.


"Εδώ είναι το ταξίδι"
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης (@PAOK1969)

They’re on the road to somewhere...

Ο Panah Panahi γεννήθηκε στην Τεχεράνη το 1984 και σπούδασε κινηματογράφο στο Πανεπιστήμιο Καλών Τεχνών της πρωτεύουσας του Ιράν. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του σκηνοθέτησε την πρώτη μικρού μήκους ταινία του, με τον εύγλωττο τίτλο «The First Film» (2009), η οποία βραβεύτηκε σε πολλά τοπικά και διεθνή φεστιβάλ. Αργότερα, ο Panah Panahi εργάστηκε ως φωτογράφος πλατό, κατόπιν ως βοηθός διευθυντή φωτογραφίας και βοηθός σκηνοθέτη και τελικά ως σύμβουλος σεναρίου, μοντέρ και βοηθός σκηνοθέτη στις πιο πρόσφατες ταινίες του πατέρα του, Jafar Panahi. Το «Φύγαμε!» είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.

Φύγαμε! (Jaddeh Khaki / Hit the Road) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στις 10 Ιουλίου του 2021, όταν κι έλαβε μέρος στο τμήμα «Το Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του (καλοκαιρινού, λόγω πανδημίας) φεστιβάλ των Καννών, όπου ήταν υποψήφια για Χρυσή Κάμερα. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περσινό φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας». Γενικά, έλαβε μέρος σε πολλά φεστιβάλ ανά τον κόσμο κι έχει να επιδείξει το βραβείο καλύτερης ταινίας στο διαγωνιστικό τμήμα του περσινού φεστιβάλ του Λονδίνου.

Η υπόθεση: Μια τετραμελής, χαοτική οικογένεια ταξιδεύει με ένα δανεικό SUV στην τραχιά ιρανική ερημιά. Πού κατευθύνεται άραγε; Στο πίσω κάθισμα, ο μπαμπάς έχει το πόδι του στον γύψο, όμως είναι στ’ αλήθεια σπασμένο; Η μαμά προσπαθεί να γελά όταν δεν συγκρατεί με κόπο τα δάκρυά της. Ο μικρός υπερκινητικός γιος εκρήγνυται αναπάντεχα σε διάφορες στιγμές, δίνοντας παραστάσεις καραόκε μέσα στο αυτοκίνητο. Όλοι τους έχουν την έγνοια για το άρρωστο σκυλάκι τους, που τους συνοδεύει σε αυτό το ταξίδι. Κι όλοι τους καταφέρνουν να σπάνε ο ένας τα νεύρα του άλλου. Ο μυστηριώδης μεγαλύτερος αδελφός οδηγεί, παραμένοντας σιωπηλός...

Η άποψή μας: Το ιρανικό σινεμά είναι μία από τις αγαπημένες μου εθνικές κινηματογραφίες. Όποτε πέσω πάνω σε ιρανική ταινία είτε για λόγους κριτικής αποτίμησής της εξαιτίας της εξόδου της στις ελληνικές αίθουσες είτε στο πλαίσιο παρουσίας της σε κάποιο φεστιβάλ, σπανίως θα έχω κάτι κακό να γράψω. Και παρά την χλευαστική αντιμετώπιση της ιρανικής κινηματογραφίας από κάποιους συναδέλφους, με βασικό επιχείρημα ότι βαδίζει πάνω σε συγκεκριμένα χνάρια «φεστιβαλικής κοπής» από τα οποία δεν μπορεί να ξεφύγει, κάθε νέα ταινία που βλέπουμε από το Ιράν έρχεται και διαψεύδει αυτόν ακριβώς τον ισχυρισμό. 

Να, ας πούμε, πάρτε αυτήν την ταινία. Αυτήν την υπέροχη ταινία. Θα μπορούσε να είναι ένα εντελώς δυτικότροπο road movie, με προέλευση, οποιαδήποτε χώρα μαζικής παραγωγής ταινιών για ευρεία κατανάλωση! Το... διαφορετικό εδώ είναι το τοπίο, η γλώσσα και το γεγονός ότι η μαμά της ταινίας φοράει χιτζάμπ. Με γκρι μακριά μαλλιά. Αυτό που περισσεύει (και ολοένα και περισσότερο σπανίζει από τις ταινίες για μαζική κατανάλωση) είναι η ομορφιά, η μαγεία και η επιβεβαιωμένη ικανότητα των Ιρανών σκηνοθετών να ξεφεύγουν από την κρατική λογοκρισία, περνώντας αυτά που θέλουν να πουν, υπογείως. Γιατί, ναι, το να προσπαθεί κάποιος να περάσει την ιρανοτουρκική μεθόριο παρανόμως, δεν γίνεται απλά για να... παντρευτεί μια κοπέλα και για να αναζητήσει μια καλύτερη ζωή. Σε αυτήν την περίπτωση δεν θα χρειαζόταν το δανεικό αυτοκίνητο, η απαγόρευση της παρουσίας κινητών, και η υποψία ότι οι πάντες παρακολουθούν τον ίδιο και την οικογένειά του! Να φοβάμαι επειδή θα πάω να παντρευτώ μια νέα κάπου αλλού; 

Όχι παιδιά, και πάλι το ζήτημα που «κρύβεται» σε κοινή θέα είναι εξόχως πολιτικό. Πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς άλλωστε; Ο Panah είναι γιος του Jafar Panahi, ενός από τους πιο κυνηγημένους σκηνοθέτες του ιρανικού καθεστώτος, αυτού του καθεστώτος, που τελευταία ξεσήκωσε την παγκόσμια κοινή γνώμη εξαιτίας της δολοφονίας μιας κοπέλας, που δεν φορούσε «όπως έπρεπε» την χιτζάμπ της. Θα μπορούσαν να γραφτούν μυθιστορήματα με τους τρόπους με τους οποίους ο πατήρ Panahi έχει γυρίσει κρυφά κάποιες ταινίες του ή τις έχει στείλει κρυφά με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο, που μπορεί κανείς να φανταστεί, στο εξωτερικό, για να προβληθούν σε φεστιβάλ. Ο Jafar, που έχει τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό κι έχει προφυλακιστεί για παλιότερη ποινή που του έχει επιβληθεί – για αντικαθεστωτική προπαγάνδα. 

Ο γιος, λοιπόν, στην πρώτη του μεγάλη μήκους ταινία, με μια λέξη, εντυπωσιάζει. Εντυπωσιάζει και με αυτά που λέει και με τον τρόπο που τα λέει. Μιλάμε και για το πρώτο επίπεδο και για το δεύτερο και για το όγδοο. Μιλάμε για τον τρόπο που μπορεί να αφορά έναν θεατή είτε την ψάχνει λίγο περισσότερο είτε όχι σε ότι αφορά τις ταινίες που επιλέγει να δει. Μπορεί να ιδωθεί ως μια μικρή, γλυκιά, τρυφερή κωμωδία αλλά και ως μια παραβολή για τον Ιράν, σήμερα. Κι επειδή μιλάμε για σινεμά και στο σινεμά συνεχίζουμε να μιλάμε για 24 καρέ το δευτερόλεπτο (αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ) ε, ο μπαγάσας υιός Panahi μας προσφέρει άπειρα, υπέροχα καρέ. 

Καρέ που ενώνονται και δίνουν σκηνές, όπως εκείνη όπου ο μικρός γιος ξαπλώνει πάνω στον πατέρα, που αράζει στο γρασίδι, και το γρασίδι γίνεται ουρανός με άστρα, σε μια σκηνή που ενώνει από David Bowie (ναι, τι; ) μέχρι «Οδύσσεια του διαστήματος» (που αναφέρεται και ως η πλέον αγαπημένη ταινία του μεγάλου γιου) και... Πάνο Κούτρα (την υπέροχη σκηνή από το «Xenia» όπου ο ήρωάς μας ξαπλώνει στο τεράστιο, υπερμεγέθες, τριχωτό στήθος του αγαπημένου του). Ή η σκηνή προς το φινάλε, όπου μια ντουζίνα αυτοκίνητα οικογενειών, που βρίσκονται κοντά στα σύνορα με την Τουρκία, μάλλον για τον ίδιο λόγο για τον οποίο η οικογένειά μας βρέθηκε εκεί, φωτίζουν με τα φώτα τους (σ)το σούρουπο, δίνοντας μια σπάνιας ομορφιάς εικόνα. Ή η καταληκτική σκηνή στην έρημο, που ενώ κλείνει κάπως αμήχανα είναι η αλήθεια την ταινία, είναι ταυτόχρονα τόσο εύγλωττη – και όμορφη. Ή ίσως η πιο όμορφη σκηνή – εκείνη του αποχωρισμού – αποτυπώνεται με τέτοιο τρόπο, τόσο διακριτικά, τόσο τρυφερό, χωρίς να έχουμε γκρο πλάνα, που θα εκβιάσουν το συναίσθημα: αντίθετα, το συναίσθημα σε κατακλύζει, κι ας είναι οι πρωταγωνιστές μικρές κουκκίδες σε ένα υπέροχο φόντο. 

Ο σκηνοθέτης είναι πολλές οι φορές που θέλει τον θεατή να ταυτίζεται με τον μικρό γιο, ο οποίος σκύβει και φιλά ευλαβικά το χώμα, κάθε φορά που βλέπει τόσο πολλή ομορφιά, μπρος στην οποία νιώθει δέος και «μικρός» και οφείλει να την προσκυνήσει. Ναι, αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας. Ο πιτσιρικάς έτσι κι αλλιώς είναι το μεγάλο ατού της ταινίας, είναι αεικίνητος, σκανδαλιάρης, χορευταράς, τραγουδισταράς κι όταν λέει «I love you» στη μητέρα του, θέλεις από τη μια να σκάσεις στα γέλια και από την άλλη να τα μπήξεις. Αυτός και η μητέρα του είναι και οι μόνοι που τραγουδάνε κοιτώντας μας κατάματα: είναι το κάλεσμά τους σε όλους εμάς. Σπουδαία ταινία, που μινιμαλιστικά μας προσκαλεί για να μας κάνει κοινωνούς και συνοδοιπόρους σε αυτό το παράξενο ταξίδι, ένα ταξίδι απόγνωσης, επίγνωσης, αποχαιρετισμού και αποχωρισμού. Δεν απαιτούνται μπαγκάζια σε αυτό το ταξίδι: απλώς, φύγαμε!

Φύγαμε! (Jaddeh Khaki / Hit the Road) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Νοεμβρίου 2022 από την Carousel Films!
Περισσότερα... »

Ανώνυμη Κλήση (On the Line) Poster ΠόστερΑνώνυμη Κλήση
του Romuald Boulanger. Με τους Mel Gibson, Kevin Dillon, William Moseley, John Robinson, Nadia Farès, Alia Seror-O’Neill, Yoli Fuller, Yann Bean, Enrique Arce, Carole Weyers, Avant Strangel, John Robinson, Paul Spera.

ΠλημMelημα!
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Δεν έχει να κάνει με το αν συμμετέχεις σε κάποια ταινία που είναι κακή. Έτσι κι αλλιώς, κατόπιν κόβιντ, μια, δυο να είναι εκείνες οι κινηματογραφικές στιγμές, που δεν θα σβήσω από την μνήμη στην υπόλοιπη ζωή μου, λίγο πολύ τα πράγματα από το άσχημο στο χειρότερο βαδίζουν. Έχει να κάνει με την 360 μοιρών κωλοτούμπα μιας ολάκερης καριέρας. Που αρχικά μας πήρε σιμά της με τον πιο παρτιζάνο των δυστοπικών υπερηρώων, μας έθεσε τους πυλώνες εξέλιξης ενός πιασάρικου φιλμικού genre σαν του buddy cop, μας έκανε να νιώθουμε πιο υπερήφανοι κέλτες και από τους ίδιους τους σκοτσέζους, άσε που στην δημιουργική της γραφή, πρόσφερε το απόλυτο άριστα δέκα στην καταγραφή του Θείου Δράματος. Κι έρχεσαι ρε συ "Αυστραλέ", με τόσα βραβεία και επαίνους στην τροπαιοθήκη σου, να με πείσεις πως έχεις την ανάγκη να φωτίζεις με το λαμπερό όνομα σου, μια τόσο μακριά λίστα από περιπέτειες βιντεοκασέτας, από εκείνες που κάποτε σπάγαμε πλάκα με τον Νταντίκοφ? Δεν το δέχομαι, είσαι φάουλ!

Ανώνυμη Κλήση (On the Line) Quad Poster
Πιθανότατα εντός των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού του, να φαντάζει σαν ο ιδανικός οικογενειάρχης, στην επαγγελματική του καριέρα όμως, ο ονομαστός ραδιοφωνικός παραγωγός, Έλβις Κούνευ, μοιάζει σαν ο ορισμός του υπερφίαλου κρετίνου. Απότομος και ασεβής με τους συναδέλφους του στον σταθμό KLAT FM του Λος Άντζελες, έχει κερδίσει με το σπαθί του τον τίτλο του πιο ασυμπάθηστου και αλλεργικού, σε σημείο που όλοι, από τον θυρωρό, μέχρι την ιδιοκτήτρια να τον κοιτούν με μισό μάτι. Και πάντοτε να τον προειδοποιούν πως έχει ξεπεράσει τα όρια, για χάρη της ακροαματικότητας.

Πλησιάζουν μεσάνυχτα και η εκπομπή επικοινωνίας On The Line ξεκινά, με τους ακροατές να καλούν στον σταθμό προκειμένου να συνομιλήσουν με τον Έλβις, ζητώντας του τις συμβουλές του, για να βάλουν σε τάξη τα προσωπικά τους ζόρια. Τα πάντα βαδίζουν ήρεμα όπως κάθε νύχτα, μέχρι που κάποιος μυστηριώδης άντρας, με το όνομα Γκάρι, από την άλλη άκρη της γραμμής, θα αρχίσει να αραδιάζει πληροφορίες και μυστικά από την προσωπική ζωή του ραδιοφωνικού παραγωγού. Μόνο που η κατάσταση σύντομα θα εκτραχυνθεί, αφού ο απειλητικός συνομιλητής, θα αποκαλύψει πως κρατά ομήρους την σύζυγο και την ανήλικη κόρη του φανφαρόνου Κούνευ.

Θρίλερ λοιπόν φαντάζεσαι ενόψει! Που δεν έχει και άσχημη βάση στην δημιουργία του βιλεν, καθώς εκείνος, εκ πρώτης όψης, λειτουργεί εκδικητικά προς το πρόσωπο του προβοκάτορα ραδιοφωνατζή, αφού εξαιτίας της προκλητικής του στάσης, δημιούργησε πάμπολλα ψυχολογικά ζητήματα σε μια καλή του φίλη, σε βαθμό ανεπανόρθωτο. Άρα βρισκόμαστε, όπως νομίζουμε, μπροστά σε ένα ρεπρίζ του Phone Booth, όπου ο άγνωστος παρανοϊκός, προκαλεί στα άκρα τον συνομιλητή του, μέχρι τους σημείου να εξαντλήσει κάθε σθένος και δύναμη του, ισοπεδώνοντας τον στα μάτια των συναδέλφων και στα αυτιά των ακροατών του.

Καμία σχέση βέβαια, αφού από την πρώτη κιόλας στιγμή καταλαβαίνουμε πως κάτι πολύ πιο παράξενο από το προφανές ισχύει, το οποίο χάρη στην εξέλιξης της μπιμουβιάς, μάλλον προς αρνητική έκπληξη μας οδηγεί, παρά σε μια εξέλιξη ευρηματικά ανατρεπτική. Πρόβλεψη που θα μας δικαιώσει δέκα μόνο λεπτά πριν σφυριχθεί η λήξη, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, με τον ερχομό ενός τουίστ που το λιγότερο μπορώ να το αποκαλέσω από αστείο έως και εκνευριστικό. Η πλάκα? Ένα μόλις λεπτό μετά, το ίδιο αστείο επαναλαμβάνεται, δίνοντας σου την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε κάποια σαδιστική ζώνη του λυκόφωτος.

Η αφηγηματική μέθοδος του wanabe Fincher, Romuald Boulanger, δεν ακολουθεί την παραμικρή λογική συνέχεια, στήνοντας την μια παρανοϊκά αφελή σεκάνς μετά την άλλη, σε βαθμό που να ζητάει την πιο μπόλικη της καλής θέλησης του θεατή για να σταθεί έστω στα πόδια της. Και άντε η απορημένη πλατεία αντέχει το κακέκτυπο The Game, μέχρι λίγο πριν την εκπνοή, από εκεί και πέρα, το πράγμα καταντά ολοκληρωτικά απαράδεκτο, μέχρι σημείου προσβολής θα έλεγα.

Και σε αυτή την ανεπίδεκτη σάχλα, στο στάρινγκ αναγράφει το όνομα του Gibson. Με το χειρότερο όλων, να είναι πως δεν μιλάμε για την πρώτη, αλλά για την δέκατη φορά που ο Braveheart συμμετέχει σε φιλμ τόσο χαμηλού επιπέδου, κατά την πρόσφατη διετία. Εννοείται πως δεν αποδέχομαι ότι ο Mel έχει κακογεράσει, άλλοι άλλωστε στα 66 τους το παίζουν ακόμη Τζέιμς Μποντ. Αλλά να, δεν είναι εικόνα αυτή για έναν θρύλο αυτού του μεγέθους. Και με πειράζει ακόμη πιότερο, που παίρνει και τον ρόλο στα σοβαρά. Δεν ξέρω, κάνω πως δεν το είδα. Και αυτό...

Ανώνυμη Κλήση (On the Line) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Νοεμβρίου 2022 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Φυγή (Flugt / Flee) Poster ΠόστερΦυγή
του Jonas Poher Rasmussen.


Εμβληματική Απόδραση
του gaRis (@takisgaris)

Στη σημερινή πραγματικότητα του κινηματογράφου των ειδών, της DC-Marvelιάδας, των σήκουελς, των πρήκουελς και των ρημπούτς, είναι χάρμα ιδέσθαι όταν μια στο τόσο, στο μπλε φεγγάρι, ξεπετάγεται μια φιλμικά καταγεγραμμένη εμπειρία ικανή να πυροδοτήσει τη θρυαλλίδα που θα ανατινάξει κάθε λογής στερεότυπα και μισαλλοδοξίες. Δαύτες οι αριθμητικά πενιχρές, μα θεματικά τεράστιες παραγωγές είναι που μετατρέπουν τη βόλτα στους σινεμάδες από ζαβλακωμένη ανθυποδιασκέδαση σε συνειδητή έκφραση καθήκοντος, μια θετική ψήφο για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και μια εύψυχη αναγνώριση της ανάγκης των ασθενέστερων κοινωνικά ομάδων, όπως οι πρόσφυγες. Στην Ελλάδα (του 2023 εντός ολίγου) όμως, ακόμη προσπαθούμε να τα βγάλουμε πέρα με τη λέξη-κόλαφο «λαθρομετανάστης» και να ταμπουρωθούμε ιδεολογικά πίσω από αυτή. «Ανθρώπινα σκουπίδια». «εργαλειοποιημένα απόβλητα» των διασυνοριακών οχτρών καισούπαμούπες ασχήμιες.

Φυγή (Flugt / Flee) Quad Poster
Το Flee είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, απόπου κι αν το πιάσεις. Ένα Δανέζικο δημιούργημα, υβρίδιο μεταξύ ντοκιμαντέρ διανθισμένου με ευρείας κλίμακας χειροποίητο animation. Χρειάστηκε κόπος πολύς ώστε να πεισθεί από τον σκηνοθέτη Jonas Rasmussen ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο 36χρονος πια Αφγανός μετανάστης Amin Nawabi για να δημοσιοποιηθεί το προσωπικό του δράμα, όταν πίσω στα 1996 απέδρασε από τη γενέτειρα Καμπούλ, και μεταξύ Ρωσίας και Φιλανδίας να καταλήξει στη φιλόξενη Δανία και στην αγκαλιά, στον παρόντα χρόνο, του συντρόφου του Casper. Ο Amin, ξεριζωμένος άπατρις, αισθάνεται πιεσμένος από την επιθυμία του Casper να κουρνιάσουν σε ένα ήσυχο παραλίμνιο σπίτι, καθώς εκείνος ονειρεύεται Princeton και μετα-διδακτορικές σπουδές. Δεν το δικαιούται μήπως; 

Ποιός να κατηγορήσει έναν άνθρωπο στα πλέον δημιουργικά του χρόνια όταν έχει από τα μικράτα του εξοβελισθεί από τους Μουτζαχεντίν, προγόνους των Ταλιμπάν, λόγω του ότι φορούσε τα φουστάνια της αδερφής του και λιγουρευότανε τον Ζαν Κλοντ Βαντάμ στα τρισένδοξα 80s; Με πιλότο πατέρα εξαφανισμένο από το καθεστώς και οικογένεια απροστάτευτη απέναντι στη θρησκευτική-πολιτική μισαλλοδοξία του τόπου του, ο Amin θα περάσει δια human trafficking και σκυλοπνίχτη πλοιαρίου σε ένα ατέρμονο ταξίδι προς την ελευθερία. Τα επίκαιρα της εποχής εναλλάσσονται με έγχρωμο σχέδιο όταν ξεπροβάλει σαν ουράνιο τόξο μια ηλιαχτίδα ελπίδας, ενώ γκρεμίζονται στο ασπρόμαυρο όπου η φουρτουνιασμένη εκδοχή κινδύνου ύπουλα καραδοκεί. 

Εσύ που πας στον κινηματογράφο μια στο τόσο, δώσε στο Flee την ευκαιρία που του αξίζει. Όχι γιατί είναι η πρώτη ιστορικά ταινία που προτάθηκε ταυτόχρονα για τα τρία όσκαρ Καλύτερης Διεθνούς Ταινίας - Ντοκιμαντέρ - Κινουμένου Σχεδίου στα 2021. Ούτε επειδή βρήκες ευκαιρία να το παίξεις προοδευτικός και τρέντης. Πράξτο γιατί είσαι Έλληνας, που παγκοσμίως σημαίνει ο πρόσφυγας και ο φιλόξενος, ο γενεσιάρχης του ουμανισμού και του αλτρουισμού. Έχε υπόψη σου, θα μαλακώσει η ψυχή σου.

Φυγή (Flugt / Flee) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Νοεμβρίου 2022 από την Strada Films!
Περισσότερα... »

Το Φως Του Διαβόλου (Prey For The Devil) Poster ΠόστερΤο Φως Του Διαβόλου
του Daniel Stamm. Με τους Jacqueline Byers, Posy Taylor, Colin Salmon, Christian Navarro, Lisa Palfrey, Nicholas Ralph, Ben Cross, Virginia Madsen.

Γυναικεία υπόθεση (?)
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Και το καίριο ερώτημα που τίθεται, είναι αν οι γυναίκες υπό οποιαδήποτε ιδιότητα, έχουν την δυνατότητα να πραγματοποιήσουν εξορκισμό. Στον Καθολικισμό, που έχει ασχοληθεί με το συγκεκριμένο ζήτημα περισσότερο από κάθε άλλη έκφανση του Χριστιανισμού, για να γίνει κάποιος εξορκιστής, πρέπει να είναι κληρικός, συνεπώς οι γυναίκες αυτομάτως απορρίπτονται από αυτό τον ρόλο. Ωστόσο σε κάποιες περιόδους της ιστορίας, έχει παρατηρηθεί εντός της Εκκλησίας, κάποιες γυναίκες που είχαν το χάρισμα, μπορούσαν να λειτουργήσουν ως βοηθητικές στην ιεροτελεστία, έχοντας πάντοτε την καθοδήγηση των εμπειρότερων επισκόπων. 

Το Φως Του Διαβόλου (Prey For The Devil) Quad Poster
Ακολουθώντας την προσταγή της Καθολικής Εκκλησίας που υπηρετεί ως μοναχή, η αδελφή Ανν, μολονότι διαθέτει σημαντικές ικανότητες πάνω στη διαδικασία, δεν έχει το δικαίωμα να συμμετάσχει σε εξορκισμό. Ένα συντηρητικό στάτους που η χαρισματική γυναίκα έχει βάλει σκοπό της αν ανατρέψει, έχοντας και την αρωγή του Πατέρα Κουίν, που θα της επιτρέψει να συμμετάσχει σε εκπαιδευτικά σεμινάρια που διδάσκει, μαζί με όλη την τάξη των λοιπών αντρών ιερωμένων.

Κρύβοντας καλά μέσα της ένα μυστηριώδες παρελθόν, που σχετίζεται τόσο με τα τραύματα που της άφησε το προβληματικό δέσιμο με την μητέρα της, όσο και με ένα απελπισμένο βίωμα των νιάτων της, η αποφασιστική καλόγρια, θα δεχτεί να λάβει μέρος στην ομαδική απόπειρα της απόταξης των δαιμόνων, από το νεαρό κορμάκι μιας δεκάχρονης κοπέλας. Μόνο, που μπορεί να δηλώνει άφοβη για να αντιμετωπίσει τις ορδές του πονηρού, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα είναι προετοιμασμένη για την ανείπωτη έκπληξη που της επιφυλάσσει το Κακό.

Λογικά τέτοιου τύπου ταινίες, μεταφυσικού χαρακτήρα με βελζεβούληδες και σατανάδες, μπαστακομένους στα σώματα ανυποψίαστων ανθρώπων, που τα κατέλυσαν ενόσω εκείνοι βρέθηκαν σε μια στιγμή αδυναμίας, πρέπει να κυκλοφορούν μία ανά εβδομάδα. Όχι σήμερα, το φαινόμενο αυτό μοιάζει με αιώνιο, αν θυμηθώ τα τιγκάτα ράφια των βίντεο κλαμπς από δαύτες, που ούτε καν θα σκέφτονταν να διαβούν το κατώφλι της αίθουσας. Χωρίς δισταγμό μια τέτοια περίπτωση ορίζει και το Prey For The Devil, που ένας Θεός ξέρει από ποια σπόντα πήρε διανομή, καθώς δεν είναι ούτε κάτι το ξεχωριστό, ούτε τίποτα το πανάκριβο, ώστε να μην φύγει απευθείας για τα απανταχού νέτφλιξ.

Στην πραγματικότητα αν διέκρινα μια και μόνη πτυχή του θέματος, άξια αναφοράς, αυτή δεν είναι άλλη από την συζήτηση που ανοίγει το πόνημα του Daniel Stamm, για το αν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε όλα τα θρησκευτικά δρώμενα και εκπρόσωποι του ισχυρού φύλου. Πως είναι δυνατόν, τον 21ο αιώνα, που οι γυναίκες έχουν κατακτήσει το σύμπαν, ακόμη οι παγκόσμιες εκκλησίες να τις θέτουν στο περιθώριο, απεικονίζοντας τις μόνο ως φόντο, ως σκηνικό? Εκεί είναι η αλήθεια μια κουβέντα γίνεται από το φιλμάκι που δεν έχει και πολλά ακόμη, ούτε να μας πει, ούτε να μας δείξει.

Μέτριο στόρι, ου νομίζει πως οι ανατροπές είναι το φόρτε του, χωρίς όμως να διαθέτει το μέτρο για να τις συγκρατήσει, ακόμη πιο πενιχρή η σκηνοθετική ματιά, που ακολουθεί κάθε γνωστό κοινό τόπο, τόσο στα χαμηλού φωτισμού ντεκόρ, με τους πολυτελείς ναούς, τους ατέρμονους διαδρόμους, τις τεράστιες αίθουσες, όσο όμως και στα πάσης φύσης γνώριμα ειδικά εφέ, κακοσχεδιασμένα τα πιο πολλά, με τα σκαρφαλώματα στα ταβάνια, τα ανάποδα περπατήματα και τα υποδόρια άλιεν, που μαστίζουν τα σώματα των σαν σε άλλη διάσταση κυριευμένων από το δεινό. Ομορφούλα η καναδέζα Jacqueline Byers, που παίρνει το χρίσμα από τον τζειμσμποντικό ρολίστα Colin Salmon, ενώ άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως πρόκειται για το κύκνειο άσμα στην αξιόλογη καριέρα του θεατρικής παιδείας Ben Cross, που άφησε την τελευταία του πνοή κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Προσπερνάμε, εξόν κι αν είμαστε εικοσάχρονη παρέα που θέλει να σπάσει πλάκα στο μούλτιπλεξ...

Το Φως Του Διαβόλου (Prey For The Devil) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Οκτωβρίου 2022 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Ο Άγνωστος (The Stranger) Poster ΠόστερΟ Άγνωστος
του Thomas M. Wright. Με τους Joel Edgerton, Sean Harris, Jada Alberts, Cormac Wright, Steve Mouzakis, Matthew Sunderland, Fletcher Humphrys, Graham Ikin, Alan Dukes.

Cluedo με έναν ύποπτο
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Στα αστυνομικά χρονικά της Αυστραλίας, η υπόθεση της εξαφάνισης του 13χρονου Ντάνιελ Μόρκομπ, καταγράφεται ως η πλέον μυστηριώδης και συγκλονιστική που απασχόλησε την περιοχή του Κουίνσλαντ, του βορειοανατολικού άκρου της νησιωτικής χώρας. Το νεαρό αγόρι, παραμονές Χριστουγέννων του 2003, θα ξεκινήσει ολομόναχο για τα γιορτινά του ψώνια, προς το τοπικό μολ της παραλιακής κωμόπολης που διαμένει και στην διαδρομή τα ίχνη του θα εξαφανιστούν. Οι μαρτυρίες των περαστικών θα είναι θολές, συγκεχυμένες και ελάχιστα βοηθητικές για τις Αρχές που θα αναζητήσουν την άκρη του νήματος, ενώ και η μη εξεύρεση πτώματος θα κάνει την δουλειά τους ακόμη πιο δύσκολη στο να εντοπίσουν το τι ακριβώς συνέβη εκείνο το μοιραίο απόγευμα. Κι έτσι θα περάσουν άκαρπες και χωρίς την ελάχιστη πρόοδο οι έρευνες της αστυνομίας, για τα επόμενα οκτώ χρόνια. Μέχρι το 2011...

Ο Άγνωστος (The Stranger) Quad Poster
Σε ένα βραδινό δρομολόγιο λεωφορείου, δύο άντρες, άγνωστοι μέχρι πρότινος μεταξύ τους, θα ανοίξουν διάλογο, αποκαλύπτοντας ο ένας στον άλλο, μπόλικα από τα εσώψυχα τους. Κι αν ο ένας, ο σαφώς πιο λιγομίλητος Χένρι Τίγκ, μοιάζει να κρατάει τα περισσότερα κρυμμένα μέσα του, ο εξίσου μοναχικός, μα διαχυτικότερος Τζο, θα ρίξει στην κουβέντα μια ιδέα που θα κεντρίσει μονομιάς το ενδιαφέρον του συνομιλητή του. Η αναφορά του σε μια μυστική οργάνωση, μια φιλική εταιρία, που με υπόγεια δράση καταφέρνει να σβήσει το όποιο ανήθικο έως και παράνομο παρελθόν των μελών της, θα ριζώσει για τα καλά μέσα στο μυαλό του Χένρι, που είναι προφανές πως κάτι παράξενο τον βασανίζει. 

Οφείλει λοιπόν να είναι ειλικρινής και αποκαλυπτικός για το ποιόν του, αν επιθυμεί να γίνει μέλος αυτής της ιδιαίτερης σέχτας, που λειτουργεί ως καθαρτήριο για τον οποιοδήποτε παραβατικό χαρακτήρα την προσεγγίσει. Και να προετοιμαστεί κατάλληλα για την συνάντηση με τα ανώτερα κλιμάκια της κλίκας, από τον σύνδεσμο που θα τοποθετηθεί δίπλα του για να τον κοουτσάρει, τον Μαρκ, που επίσης λυτρώθηκε κάποτε από τις ενέργειες της κλίκας, που του έσβησε από κάθε αρχείο, την οποιαδήποτε σχέση του με το έγκλημα. Η σχέση που θα αναπτυχθεί ανάμεσα στο εκπαιδευόμενο μέλος και τον αρχαιότερο, πρέπει να στηριχθεί στην εμπιστοσύνη. Κι ας μην περνά καν από του νου του Χένρι, πως ο καινούργιος φίλος του, δεν είναι παρά ένας ντέντεκτιβ σε μυστική αποστολή, που σκοπό του έχει να τον παγιδεύσει, θεωρώντας τον ως τον βασικό ύποπτο για την απαγωγή και την πιθανή δολοφονία ενός μικρού αγοριού, πριν από ακριβώς οκτώ έτη!

Κι έτσι αρχίζει να ταιριάζει κομματάκι με το κομματάκι η αφήγηση της ταινίας με την ανατριχιαστική υπόθεση Μόρκομπ που συντάραξε την κοινή γνώμη των Αντιπόδων κατά την πρώτη δεκαετία του τρέχοντος αιώνα. τα στοιχεία που χρησιμοποιεί το σενάριο είναι όλα παρμένα από την έρευνα της ρεπόρτερ Kate Kyriacou, όπως την κατέγραψε στο βιβλίο της The Sting: The Undercover Operation That Caught Daniel Morecomb's Killer, με δύο σημαντικές διαφορές. Πουθενά δεν γίνεται αναφορά στην δράση της οικογένειας του ανήλικου εξαφανισθέντα, η οποία υπήρξε συγκλονιστική σε όλη την περίοδο της αναζήτησης της αλήθειας - έως και εξειδικευμένο ίδρυμα δημιούργησαν οι γονείς του, δίνοντας συνάμα πανύψηλη αμοιβή σε όποιον έδινε στοιχεία που θα οδηγούσαν στην ταυτότητα του δράστη - συνεπώς, με την φαμίλια να μην εγκρίνει στο φιλμ, τα ονόματα που χρησιμοποιούνται δεν είναι τα πραγματικά. Μικρή σημασία έχει πάντως, αφού το φιλμ, δεν ακολουθεί σε κανένα του σημείο την γνώριμη δομή ενός κλασικού αστυνομικού θρίλερ.

Γι αυτό και πρόκειται για μια από τις ελάχιστες φορές, που ο υποψήφιος θεατής, απαιτεί την βοήθεια της ανάγνωσης του πλοτ (προσωπικά πάντα την απορρίπτω, όπως κι εδώ, κάτι που δεν με βοήθησε στην παρακολούθηση να παραδεχτώ) αφού για ένα σημαντικό κομμάτι του πρώτου μέρους, τα δεδομένα πετιούνται άτσαλα και ασύνταχτα ένθεν κακείθεν, με την αφελή ματιά να μην καταφέρνει να τα ενώσει σε σώμα ένα. Η ουσία είναι όμως πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Thomas Wright, πριν σερβίρει το ορντέβρ στο κοινό, το έχει αφήσει να σιγοβράσει σε χαμηλόφωτη, χαμηλότονη και χαμηλόρυθμη φωτιά, εξαντλώντας κατάτι τις πεινασμένες αντοχές του. 

Με το που εκκινούν οι αποκαλύψεις δε, για το ποιος μπορεί να είναι ποιος, το θέμα δεν μπαίνει στην κλισέ ράγα που μέσω του ρυθμικού θα μας οδηγήσει στην λύτρωση, παρά κατεβάζει ακόμη πιότερο ταχύτητες για να εισχωρήσει στα ενδότερα των δύο αντρών. Του φερόμενου ως δράστη, που δεν σου γεμίζει καν το μάτι έστω για ύποπτος και του αντεκάβερ κοπ, που καταβάλλεται από μπόλικα ψυχικά σύνδρομα, ερχόμενος σε άμεση επαφή με έναν πιθανό βιαστή και δολοφόνο ενός μικρού αγοριού. Συνομήλικου με τον δικό του γιο, για να ανεβάσουμε, ακόμη περισσότερο, τον εσωτερικό τρόμο του αστυνομικού στα ύψη.

Προσωπικά? Επιμένοντας απρόσκοπτα να μαντέψω τι μπορεί να κρύβει αυτό το υποχθόνιο παιχνιδάκι μεταξύ μουσάτων αγνώστων στην αυστραλιανή ύπαιθρο, εξαντλήθηκα. Έως και γονάτισα την υπομονή μου, μη καταφέρνοντας να κολλήσω το παραμικρό τουβλάκι σε συνέχεια του προηγούμενου. Η επιμονή μου όμως πήρε αυτό που της άξιζε με το που το αφήγημα άλλαξε ρότα και μπήκε στα λημέρια του Cluedo. Με έναν και μοναδικό σάσπεκτ, που για να μαρτυρήσει όμως τις πράξεις του, πρέπει οι κινήσεις των κυνηγών του να είναι χορογραφημένες τόσο τέλεια, για να μην του κινήσουν την περιέργεια και απομακρυνθεί. Κι όσο ανοίγεται φιλικά ο δράστης τόσο ξαλαφρώνει, σε αναντιστοιχία με τον νέο κομπανιέρο του, που λεπτό με το λεπτό, πέφτει στην δίνη του ψυχολογικού εφιάλτη.

Γενικά το έχουν αυτό το στοιχείο οι καλές αυστραλιανές παραγωγές, να μην τηρούν τα πρωτόκολλα, παρόλα αυτά να αφήνουν στο φινάλε την πιο όμορφη γεύση για το κινηματογραφικό μάθημα που παρέδωσαν στον αναγνώστη τους. Το The Stranger, που δεν παίζει στιγμή στο πεδίο της πομπώδους χολιγουντιανής crime drama, τσακίζει μεν την ανυπόμονη ματιά, αλλά συνάμα την επουλώνει με την περιορισμένη σε διαλόγους και περιθωριακή μέθοδο τύπου Animal Kingdom, που επιλέγει να πει το ποίημα. Στηρίζοντας την δομή της στις έως και συγκλονιστικές παρουσίες του κεντρικού υποκριτικού ντουέτου, που ορίζουν ο Όσι Joel Edgerton και ο Βρετανός Sean Harris, ως μπάτσος και φονιάς αντίστοιχα, που παλεύουν με τους δαίμονες, για να καταφέρουν να αποκαλύψουν τι συνέβη στον πιτσιρικά εκείνη την άτυχη ημέρα. Ο πρώτος επαγγελματικά κι ανθρώπινα, ο δεύτερος, μάλλον, εξομολογητικά και λυτρωτικά. Το αληθές της συνύπαρξης τους, στο επίκεντρο ενός φονικού πρωτοφανούς βιαιότητας για το χαμηλής εγκληματικότητας Down Under, λειτουργεί ακόμη καθηλωτικότερα στην συνείδηση της πλατείας. Αδάμας, προερχόμενος κι αυτός από το φετινό Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών...

Ο Άγνωστος (The Stranger) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Οκτωβρίου 2022 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Παγίδα (Huda's Salon) Poster ΠόστερΠαγίδα
του Hany Abu-Assad. Με τους Maisa Abd Elhadi, Ali Suliman, Manal Awad, Jalal Masarwa, Samer Bisharat.


Λευτεριά στις Παλαιστίνιες!
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης (@PAOK1969)

"Revenge porn" αλά πολιτικά

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 11 Οκτωβρίου του 1961, στη Ναζαρέτ της Παλαιστίνης, Ολλανδοπαλαιστίνιος σκηνοθέτης. Η φιλμογραφία του (σε ότι αφορά τις ταινίες μυθοπλασίας, που έχει σκηνοθετήσει μόνος του) είναι η εξής: «Het 14e kippetje» (1998, γυρισμένο στα ολλανδικά), «Ο γάμος της Ράνα» (Rana's Wedding, 2002, γυρισμένο στα αραβικά, με προβολή στην Ελλάδα στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Παράδεισος τώρα» (Paradise Now, 2005, γυρισμένο στα αραβικά, με διανομή στην Ελλάδα και με υποψηφιότητα για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας), «The Courier» (2012, γυρισμένο στα αγγλικά, με πρωταγωνιστές τους Jeffrey Dean Morgan και Mickey Rourke), «Omar» (2013, γυρισμένο στα αραβικά, με διανομή στην Ελλάδα και με υποψηφιότητα για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας), «The Idol» (2015, γυρισμένο στα αραβικά) και «The Mountain Between Us» (2017, γυρισμένο στα αγγλικά, με πρωταγωνιστές τους Kate Winslet και Idris Elba).

Παγίδα (Huda's Salon) Poster Πόστερ Wallpaper
Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Τορόντο, τον Σεπτέμβριο του 2021. Από εκεί και πέρα έλαβε μέρος σε μια σειρά από σημαντικά φεστιβάλ, όπως εκείνα της Μπουσάν, της Βαγιαδολίδ, του Ταλίν και της Κωνσταντινούπολης. Οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές έχουν συνεργαστεί με τον Hany Abu-Assad στην ταινία του «The Idol», ενώ επιπλέον ο Ali Suliman πρωταγωνίστησε στο «Παράδεισος τώρα» και η Manal Awad στον «Γάμο της Ράνα».

Η υπόθεση: Βηθλεέμ, Παλαιστίνη. Η Ριμ, μια νεαρή μητέρα παντρεμένη με έναν καταπιεστικό, ζηλιάρη άντρα, πηγαίνει στο κομμωτήριο της Ούντα μαζί με το μωρό της, για το καθιερωμένο ραντεβού, όπου εκτός από την περιποίηση των μαλλιών υπάρχει και συζήτηση ανάμεσα στις δύο φίλες για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όμως, η συνηθισμένη αυτή συνάντηση παίρνει αναπάντεχη τροπή, όταν η Ούντα τη ναρκώνει και ενορχηστρώνει μια στημένη φωτογράφιση που εκθέτει την τιμή της Ριμ. 

Ο λόγος; Η Ούντα είναι πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών κατοχής - κι αν η Ριμ δεν θέλει να κυκλοφορήσουν οι επίμαχες φωτογραφίες, πρέπει να γίνει κι αυτή. Ενώ η Ριμ προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ της εξέλιξης αυτής, βλέποντας πανικόβλητη τη ζωή της να καταρρέει, η Ούντα θα κληθεί κι εκείνη να απαντήσει για τις πράξεις της - πράξεις που εκείνη ισχυρίζεται ότι ήρθαν μετά από τη δική της σκληρή αναμέτρηση με το σύστημα και την ανάγκη να μάθει κι εκείνη πια πώς να παίζει το παιχνίδι.

Η άποψή μας: Δεν είναι τυχαίος σκηνοθέτης ο Hany Abu-Assad. Έχει πιάσει τις υψηλότερες επιδόσεις του στο εξαιρετικό «Παράδεισος τώρα» κι έχει μια σταθερά πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στις αραβόφωνες ταινίες του, εκείνες που ασχολούνται με το Μεσανατολικό Ζήτημα. Κι αυτό επειδή έχει την ψυχραιμία να προσπαθεί να μην κάνει προπαγάνδα, αλλά να φωτίσει το πρόβλημα της πατρίδας του, της Παλαιστίνης – μιας πολύπαθης πατρίδας, που δεν έχει κρατική υπόσταση – χωρίς να κρύβει στο σκοτάδι τις δομικές ανορθογραφίες των συμπατριωτών του. 

Τούτο εδώ το πολιτικό θρίλερ – όσο απίθανη κι αν μοιάζει η αφετηρία του – βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα! Το... κομμωτήριο, από τους ελάχιστους επαγγελματικούς χώρους όπου ο πελάτης χαλαρώνει κι αναπτύσσει μια παράδοξη σχέση ωσάν ιδιότυπου εξομολογητηρίου με την κομμώτρια (και οι εξομολογήσεις είναι ιερές) μετατρέπεται σε μια τεράστια παγίδα στην οποία, όποια γυναίκα πέσει αναγκάζεται να μετατραπεί σε πρακτόρισσα υπέρ του εχθρού! Κι όλα αυτά, στη Βηθλεέμ, στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Χριστός: η σκηνή (δεν είναι σπόιλερ, υπάρχει στο τρέιλερ) όπου η πανικοβλημένη Ριμ, κρατώντας το μωρό της αγκαλιά, στέκεται σε έναν τοίχο όπου με στένσιλ έχει αποτυπωθεί η εμβληματική εικόνα της Παναγίας, που κρατάει στην αγκαλιά της τον Ιησού, είναι από τις πιο όμορφες, δυνατές μα και... φάουλ σκηνές της ταινίας. 

Θέλω να πω, έχουμε καταλάβει φίλε σκηνοθέτα τις αναφορές και τις παραπομπές σου, δεν χρειάζεται να μας τα κάνεις όλα νιανιά. Κι ενώ θεωρητικά, πρωταγωνίστρια της ταινίας είναι η Ριμ, η οποία άθελά της μπλέκει σε μια κατάσταση που αδυνατεί να διαχειριστεί και ψάχνει τρόπο να ξεφύγει, εντέλει έχει και συμπρωταγωνίστρια, την Ούντα. Εξάλλου, ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας, έχει το όνομά της. Η Ριμ λοιπόν προσπαθεί να βρει διέξοδο. Αν οι στημένες φωτογραφίες της, όπου την βλέπουμε γυμνή, σε ερωτικές περιπτύξεις με έναν άνδρα, βγουν στη φόρα, θα ατιμαστεί. Ο άνδρας της δεν θα την πιστέψει, η ρετσινιά θα την κυνηγά σε όλη της τη ζωή, που έτσι κι αλλιώς μπορεί να είναι και πολύ σύντομη, μιας που μόνο ο θάνατος θα μπορεί να ξεπλύνει την... αμαρτία της. 

Από την άλλη, η σκέψη ότι θα γίνει καρφί, που θα αποκαλύπτει μυστικά των συμπατριωτών της, οδηγώντας τους σε συλλήψεις ή και στον θάνατό τους, της φαίνεται επίσης τρομακτική, αντιβαίνει την ηθική της και τον πατριωτισμό της. Και πάλι, αν μαθευτεί ότι δουλεύει για τον εχθρό η ζωή της κινδυνεύει από τους δικούς της ενώ αν δεχθεί να παίξει το παιχνίδι και δεν δίνει τίποτα ως πληροφορία, θα υπόκειται πάντα στον εκβιασμό των «χειριστών» της. 

Τα πλάνα που έχουν στο επίκεντρό τους την Ριμ είναι γυρισμένα με κάμερα στο χέρι, για να δείξουν την ένταση, την αντάρα, την αναταραχή της. Και η Ούντα; Η προδότρια; Η γυναίκα που με περισσή ευκολία παγιδεύει τη φίλη της; Τι είναι; Μια μισητή υπάνθρωπος; Όχι. Είναι η Ριμ, λίγα χρόνια μετά. Γιατί, όπως μαθαίνουμε κατά τη διάρκεια της ανάκρισής της από τον Χασάν, μετά τη σύλληψή της από Παλαιστίνιους αγωνιστές, και η ίδια έπεσε θύμα ανάλογης παγίδας και αναγκάστηκε να παίξει αυτό το άθλιο παιχνίδι. Οι δικές της σκηνές είναι με στατική κάμερα, σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, που δίνουν στον θεατή την αίσθηση της ασφυξίας, μια κλειστοφοβία, το αναπόδραστον του πράγματος. 

Η αλήθεια είναι πως όσα λέγονται εδώ, στην ανάκριση, αποτελούν το πιο ενδιαφέρον μέρος της ταινίας. Μιας ταινίας, που τονίζει την διπλή καταπίεση των γυναικών από την Παλαιστίνη. Εκτός από τους Ισραηλινούς κατακτητές (σημείωση: είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν βλέπουμε ποτέ Ισραηλινό, ούτε κατονομάζεται το Ισραήλ ως εχθρός, ενώ η μόνη επαφή με τον εχθρό είναι μέσω τηλεφώνου) οι Παλαιστίνιες έχουν να αντιμετωπίσουν και την πατριαρχεία της δικής τους κοινωνίας. Όπως λέει και η Ούντα κατά τη διάρκεια της ανάκρισης: «Είναι πολύ εύκολο να δεχτείς τον κατακτητή όταν ως κοινωνία επιβάλεις την καταπίεση». 

Η αλήθεια του πράγματος ενισχύεται από το γεγονός ότι οι δύο πρωταγωνίστριες, μετά την προβολή της ταινίας, δέχτηκαν απειλές από συμπατριώτες τους, με την «Ριμ» να ψάχνει καταφύγιο στην Γαλλία και την «Ούντα» να ψάχνει καταφύγιο στην Ελλάδα! Πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που δεν αποφεύγει τελικά το μελό και αφήνει τα πράγματα ανοιχτά, κάτι που μπορεί να φαίνεται ότι λειτουργεί υπέρ του θεατή (να βγάλει μόνος του τα συμπεράσματά του) αλλά φαντάζει εντέλει άτολμο. Όμως, σαφώς, τα θετικά της είναι περισσότερα από τα αρνητικά.

Παγίδα (Huda's Salon) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Οκτωβρίου 2022 από την Rosebud 21!
Περισσότερα... »

Φρανς (France) Poster ΠόστερΦρανς
του Bruno Dumont. Με τους Léa Seydoux, Blanche Gardin, Benjamin Biolay, Emanuele Arioli, Juliane Köhler, Gaëtan Amiel, Jewad Zemmar, Marc Bettinelli.

Vrai ou faux?
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Πατάς το τηλεκοντρόλ, η ώρα οκτώ βραδινή, να παρακολουθήσεις το δελτίο ειδήσεων. Αυτό που δέχεσαι είναι ένας καταιγισμός πληροφοριών μέσα σε εξήντα λεπτά, στην συντριπτική του πλειοψηφία αρνητικός, στενόχωρος, μαραζωμένος, που σου ισοδυναμεί τον κόσμο που διαβιώνεις ως κόλαση. Το λιγότερο! Και το αποδέχεσαι χωρίς δισταγμό. Κατά την επόμενη έξοδο σου στο δρόμο, στα μαγαζιά, στον καφέ, συνεπώς, κοιτάζεις τους πάντες με μισό μάτι. Ως δυνητικούς εγκληματίες, μαστροπούς, βιαστές, εκμεταλλευτές, κατά πολλά μίλια υποβιβασμένους από την δική σου ηθική συνείδηση. Και τρομάζεις. Ή κλαις. Ή εκρήγνυσαι. Αληθινή τώρα είναι αυτή σου η αντίδραση ή παραμυθένια, τάχαμου θλιμμένος πως καζάντησε έτσι ο κόσμος σου? Είσαι κι εσύ πιόνι αυτής της λυπητερής παρτίδας, για ντόμινο πάει το ισοπεδωτικό παραμύθι?

Φρανς (France) Quad Poster
Τις καλύτερες ημέρες του επαγγελματικού της βίου, διάγει η διασημότερη παρουσιάστρια της Γαλλικής τηλεόρασης, Φρανς Ντε Μερ. Επιτυχία που έχει καταφέρει η δαιμόνια δημοσιογράφος, τόσο προσελκύοντας το ενδιαφέρον για συμμετοχή στην πανύψηλης θεαματικότητας εκπομπή της, των σημαντικότερων προσώπων της πολιτικής επικαιρότητας, αλλά και τρέχοντας η ίδια, από την το ένα πολεμικό μέτωπο του πλανήτη στο άλλο, για να σερβίρει στους θεατές το πιο τεκμηριωμένο ρεπορτάζ. Που παίζει και το ενδεχόμενο κάποιες φορές, αν όχι να είναι στημένο, να το έχει μεταποιήσει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να προβάλλεται όσο το δυνατόν πιο προβοκατόρικα στο κοινό. 

Μάζα που κυριολεκτικά την λατρεύει την Φρανς. Που την έχει για είδωλο του, την θαυμάζει χωρίς όρια, σχεδόν την έχει θεοποιήσει. Κι όμως, θα είναι αρετή μια μοιραία στιγμή για αν ανατραπεί ολόκληρο το λαμπερό οικοσύστημα που έχει κτίσει γύρω της η λαμπερή άνκορ γούμαν. Μια απροσεξία της οδηγική και ένα τροχαίο ατύχημα που θα προκαλέσει ελαφριές σωματικές ζημιές στον άτυχο κούριερ που θα συγκρουστεί μαζί της, θα ορίσει την απαρχή ενός ντόμινο αρνητικών στιγμών, που θα οδηγήσουν την όμορφη τηλεπερσόνα ίσαμε τις παρυφές του νευρικού κλονισμού.

Πως γυρίζει καμιά φορά μπούμερανγκ, όλο αυτό το κίβδηλο, σκηνοθετημένο μέχρι ακρίβειας πόντου μερικές φορές, στο κυνήγι της όσο το δυνατόν υψηλότερης μέτρησης των μηχανών τηλεθέασης, πίσω στον άνθρωπο που το σκαρφίστηκε, το σχεδίασε και εντέλει το υλοποίησε. Κερδίζοντας αμέτρητους πόντους εκτίμησης από καναλάρχες, συναδέλφους, συνεργάτες και εντέλει από τον φανατισμένο λαουτζίκο, που παραμυθιάζεται στην θέα των τάχαμου πάνοπλων ανταρτών, των μουσαντένιων βομβών και των συγκλονιστικά δραματικών διασώσεων μεταναστών, εν μέσω του ανοιχτού πελάγους. Αφού κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει, ούτε καν να υπολογίσει, πως πάντα δίπλα στην ατρόμητη γυναίκα με το μικρόφωνο στο χέρι, που τρέμει η φωνή της από τον φόβο ενώ βρίσκεται στην μέση των πυρών, υπάρχει ένα ασφαλές καταφύγιο που θα την προστατεύσει από οποιαδήποτε πιθανή συμφορά. Είναι δυνατόν όμως, το ίδιο ακριβώς πρόσωπο που ευθύνεται γι αυτή την μουσαντένια πληροφόρηση, να ακολουθήσει την ίδια τακτική και στον προσωπικό της βίο? 

Μάλλον, όχι! Που εκεί κι αν βασιλεύει η ψευτιά! Υποκριτική η στάση του μισοπετυχημένου συγγραφέα συζύγου, που την φθονεί όσο τίποτα άλλο επειδή τον ξεπερνά σε δημοτικότητα, μα κυρίως σε οικονομική συνεισφορά στο σπίτι. Περιφρονητική η συμπεριφορά του δεκάχρονου γιου, που της δίνει σημασία μόνο όταν υπάρχει ανταπόδοση, με ένα ακριβό δώρο ή κάποιας μορφής παροχή. Παραμυθένια η στήριξη της γλύφτρας βοηθού, που θεάρα την ανεβάζει, ντιβάρα την κατεβάζει, έχοντας μόνο δοξασίες και λιβανίσματα να πει για την πάρτη της. Μηδενικής αξίας, εντέλει, ακόμη κι αυτή η ερωτική σχέση που θα γίνει για εκείνην απανέμι, σε ώρες δύσκολες, έως και αβάσταχτες, ενόσω έχει βυθιστεί για τα καλά στην κατάθλιψη.

Συνεπώς δεν είναι η είδηση του δελτίου το μοναδικό ψέμα, μα ολάκερη η καθημερινότητα της Φρανς Ντε Μερ. Στην ουσία ότι θέρισε, έσπειρε, όσο κι αν αυτές οι διαδοχικές τραγωδίες την στιγμή που θα κατανοήσει την πραγματικότητα, είναι πολύ καλά συγκαλυμμένες πίσω από μια βιτρίνα υπέρλαμπρη και φωτεινή, ιλουστρασιόν και πανάκριβη, όπως την ορίζει το υπερφίαλο σταριλίκι. Που φτάνει μέχρι του βαθμού της σνομπαρίας ακόμη και του πρώτου πολίτη της χώρας, σε μια εισαγωγή, υπέρμετρα γλαφυρή και σατυρική, όπως σχηματίζεται με την βοήθεια των ειδικών εφέ και του οπτικού κολάζ. Κι όμως, τα συναισθήματα θα μεταβληθούν τόσο ραγδαία, που στιγμές μόνο μετά, το ίδιο ασεβές άτομο, σχεδόν θα γονατίσει μπροστά στο αδειανής τσέπης μεγαλείο, μιας μετανάστριας μητέρας, που φροντίζει μια ολόκληρη φαμίλια, έχοντας μηδενικά έσοδα.

Ευαίσθητο και τιγκάτο σε μπόλικες ερμηνείες της θεοποιημένης μιντιακής πραγματικότητας είαι το τελευταίο πόνημα του Bruno Dumont, ίσως του πιο ασύμμετρου εκφραστή της σύγχρονης τρικολόρ φιλμικής σκηνής, που η δημιουργική του πορεία δεν ορίζει την παραμικρή συνέχεια και συνέπεια. Εδώ πάντως ο φραντσέζος είναι στα συγκαλά του κι αυτό είναι διακριτό από τα πρώτα κιόλας, φωτισμένα με όσο το δυνατόν πιότερα λουξ γίνεται, πλάνα, που ζωγραφίζουν την ηρωίδα του με ορθολογισμό και σύνεση, αποσπώντας επιμέρους παζλάκια από τους χαρακτήρες διασήμων αστέρων της ειδησεογραφικής μικρής οθόνης. Και το αποτέλεσμα της προσπάθειας του, αφού διανύσει πάμπολλα χιλιόμετρα καυστικότητας και ειρωνείας, θα κόψει κάποια βολά το νήμα του δράματος, εκεί που καταλήγει στα στερνά του το αξιόλογο France. Ακόμη κι αν οι ανισότητες στην επανάληψη, όπως και οι υπερβολές (το δυστύχημα, πχ, δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, αφού δεν σχετίζεται με καμία πτυχή της πλοκής) είναι το λιγότερο εμφανείς, μπορεί και ενοχλητικές.

Τα αρνητικά οποιαδήποτε πάντως, βρίσκεται εδώ για να τα συνεφέρει η παρουσία της Seydoux, που προσδίδει μια ξεχωριστή γοητεία στο όλο, αποδίδοντας μετά ευκολίας την δυναμικότατη εκ πρώτης όψης, μα εντέλει φοβισμένης και ολομόναχης μέσα στην ψεύτικη γυάλα που η ίδια δημιούργησε, Φρανς. Μποντγκέρλ, Χαντγκέρλ, Μπλεδομαλλούσα, Ridley Scott, Woody Allen, Wes Anderson, Tarantino, Cronenberg, Λάνθιμος, ε? Παντού ο ίδιος αριθμητής, παντού αυτά τα ωκεανίσια μάτια, αυτό το έντονο λιπστίκ, που σε αφήνουν σύξυλο στην θωριά τους, αδυνατώντας να τους αντισταθείς. Και απλά τους παραδίνεσαι. Αλήθεια λένε, δεν σε παραμυθιάζουν. Νομίζεις... Ποτέ δεν ξέρεις όμως, ποιον και πόσο πόνο, ενδεχόμενα κρύβουν πίσω από το ευγενικό χαμόγελο που παίρνεις σαν απάντηση όταν τους απευθύνεις το καλό ρώτημα: Μπορούμε να βγάλουμε μια σέλφι?

Φρανς (France) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Οκτωβρίου 2022 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »

Ληστής με Στυλ (Bandit) Poster ΠόστερΛηστής Με Στυλ
του Allan Ungar. Με τους Josh Duhamel, Mel Gibson, Elisha Cuthbert, Nestor Carbonell.

Karma Chameleon
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ο τίτλος "Ο Ιπτάμενος Ληστής" του αποδόθηκε από δημοσιογράφο εφημερίδα του Οντάριο, όταν εντέλει αποκαλύφθηκε η πραγματική του ταυτότητα, καθώς και η δράση του που απαριθμούσε περισσότερες από 50 ληστείες τραπεζών και κοσμηματοπωλείων, εντός του χρονικού εύρους των τριών ετών, σε όλες, μα όλες, τις επαρχίες της Καναδικής επικράτειας! Ο λόγος που επικράτησε αυτός ο προσδιορισμός για τον διαβόητο κακοποιό με τα ακριβά ντυσίματα και τις αριστοτεχνικές μεταμφιέσεις Γκίλμπερτ Γκάλβαν, είναι διότι για να πραγματοποιήσει τις κλοπές του, ταξίδευε από την μια άκρη της χώρας στην άλλη, χρησιμοποιώντας αεροπλάνο, επιλέγοντας πάντα την πολυτέλεια της πρώτης θέσης. Ο θρύλος λέει πως ως τακτικός και συνεπής πελάτης της Air Canada, είχε καταγράψει στο ενεργητικό του, περίπου 160 χιλιάδες μίλια πτήσης, στα συνεχή του πέρα δώθε, αναζητώντας τον ιδανικό, ως ελάχιστα φυλασσόμενο, αλλά και πιο προσοδοφόρο στόχο!

Ληστής με Στυλ (Bandit) Quad Poster
Έχοντας καταδικαστεί να εκτίσει την ποινή της κάθειρξης σε φυλακή του Μίσιγκαν, αφού κρίθηκε ένοχος για μπόλικες ληστείες τραπεζικών υποκαταστημάτων, ο Γκίλμπερτ Γκάλβαν, θα καταφέρει να αποδράσει και να το σκάσει, με καινούργια ταυτότητα, πέρα από τα Βόρεια σύνορα των ΗΠΑ, μακριά από το χέρι του Νόμου. Φέροντας πλέον το ψεύτικο όνομα Ρόμπερτ Γουάιτμαν, θα παλέψει να κάνει ένα καινούργιο ξεκίνημα στην νέα πατρίδα, τίμιο και συνετό, μακριά από τις παρανομίες και τις κακοτοπιές.

Πρώτα φεύγει η ψυχή που λένε, όμως και μετά το χούι, έτσι ο γοητευτικός Αμερικάνος, βλέποντας πως ξεμένει και από παράδες, θα πράξει και πάλι το μοναδικό που γνωρίζει τόσο καλά, να ξαφρίζει τράπεζες, αδειάζοντας τους μετά τεράστιας ευκολίας τα ταμεία. Ειδικά από την στιγμή που οι απίστευτα χαλαρές συνθήκες ασφαλείας τόσο στα καταστήματα, όσο και στις μετακινήσεις του ανά την χώρα, τον διευκολύνουν αφάνταστα, σε σύγκριση με τα όσα ισχύουν στις Στέιτς. Συνάμα όμως στην ζωή του ευρηματικού απατεώνα, θα μπει μια γυναίκα, η Άντι, που όχι μονάχα θα την αγαπήσει, αλλά μαζί της θα κάνει φαμίλια, δείχνοντας της ένα άλλο πρόσωπο, τρυφερό και προστατευτικό που δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό, του κανάγια ληστή.

Συνεπώς τι? Η ξανθούλα κυρά, που σε περιμένει καλέ μου διαρκώς στο σπίτι, για να σε φροντίσει από τα κουραστικά ταξίδια σου, με την μουσαντένια ιδιότητα του πωλητή, υπάρχει ενδεχόμενο να σου μεταβάλλει το DNA και από αγύρτης να μας προκύψεις οικογενειάρχης? Και μήπως βοηθήσουν ακόμη πιότερο στην ηθική μεταστροφή τα κουτσούβελα που έρχονται και, κακά τα ψέματα, σου δημιούργησαν μια διαφορετική αίσθηση μέσα σου, στην γνώση πως γίνεσαι γονιός. Μπα! Μεγαλώνουν οι υποχρεώσεις. Πρέπει να βρεθούν ακόμη περισσότερες τράπεζες προς ψείρισμα!

Αληθινή είναι όπως καταλαβαίνουμε η ιστορία αυτή, που συγκλόνισε την Κανούκ κοινή γνώμη στις αρχές της δεκαετίας του 80, κυρίως για την μεθοδολογία που ακολούθησε ο Γκάλβαν / Γουάιτμαν στον τρόπο προσέγγισης των θυμάτων του. Αέρινος, χωστός, μπον βιβέρ, διαχυτικός, κοινωνικός στα ιπτάμενα τρανσπορτέισον από το Οντάριο στο Κεμπέκ και από την Αλμπέρτα ίσαμε την Μανιτόμπα, ο άνθρωπος με τα χίλια πρόσωπα, μασκαράς πρώτης, κατά την διάρκεια των εισβολών του στα γκισέ των τραπεζών. Που σημειωτέο, παρότι οπλισμένος, ουδέποτε έβλαψε κάποιον από τους εργαζόμενους ή συναλλασσόμενους σε αυτές.

Στοιχείο άλλωστε που όρισε και τα ελαφρυντικά στην δίκη που ακολούθησε της σύλληψης του, με αποτέλεσμα τα χρονάκια του στην στενή να μην είναι ανάλογα πολλά του...θεάρεστου έργου του κι έτσι τώρα να κυκλοφορεί λέφτερος στο Τρόνοου (όπως το λέει και μια ψυχή) δίνοντας την συγκατάθεση, να γίνει ταινία ο βίος και η πολιτεία του. Ένα σενάριο που μετέφερε στο μεγάλο εκράν, ο νεαρός πλην φιλόδοξος ντιρέκτορ Allan Ungar, με μπόλικη εύθυμη διάθεση, γρηγοράδα στο τέμπο του και επιμονή στο να καταστήσει τον κεντρικό του χαρακτήρα ως συμπαθή, ακολουθώντας έτσι ολόπιστα τις προσταγές του φιλμικού heist είδους.

Και δεν τα καταφέρνει άσχημα, αφού μπορεί το Bandit να έχει χρονική διάρκεια που ακουμπά στο 120λεπτο, κυλάει όμως νεράκι η πλοκή, ακόμη και όταν, λογικά, η τύπου καρναβαλιού κλεψιές, αρχίζουν να επαναλαμβάνονται. Φυσικά για να αναπτυχθεί ένα τέτοιο στόρι στον σινεμά, έχουν προστεθεί μπόλικα μυθοπλαστικά στοιχεία, αλλά η βασική δομή του πραγματικού συμβάντος παραμένει δεμένη στην αλήθεια. Σε ότι αφορά στην σχέση του με την υπομονετική σύζυγο, τον στενό του συνεργάτη που τον βοηθούσε στο ξέπλυμα, αλλά και τους μπάτσους / διώκτες του, που ούτε στην πιο τρελή τους φαντασία δεν θα μπορούσαν να σκεφτούν, πως δρούσε ο επικηρυγμένος Μπίλι Δε Κιντ των 80s.

Όμορφη η αναπαραγωγή της εποχής σε ντυσίματα, μαλλιά και ντεκόρ, με μπόλικες μουσικές που την χαρακτήρισαν στο σάουντρακ, με κυρίαρχη εκείνη που πονηρά καθορίζει την περσόνα του δαιμόνιου κλέφτη, φωνής Boy George και που φτιάχνει την πιο έξυπνη σεκάνς του φιλμ, δικαιολογώντας και την περιφερειακή παρουσία στο καστ, ενός μύθου σαν τον Mel. Που περιέργως δείχνει πολύ πιο γηρασμένος, από 65άρης. Όπως αλλιώτικος, μου έμοιασε, από ότι τον θυμόμουν ως Ντάνι Μακόυ στο τηλεοπτικό Las Vegas, ο Josh Duhamel, πιθανότατα λόγω των παραπανίσιων κιλών. Εντάξει, άνετος ο πενηντάχρονος μορφονιός, δίνει κι αυτός τον δικό του γλαφυρό τόνο σε μια ταινία που πραγματοποιεί εντέλει όσα υπόσχεται, να κάνει δηλαδή τον κοσμάκη να περάσει ένα κουλ και ξένοιαστο δίωρο. Α μην το ξεχάσω, να θυμίσει σε κάποιους, σαν και του λόγου μου, πόσο απίστευτο γκομενάκι υπήρξε η Elisha Cuthbert προ εικοσαετίας, όταν μαζί της είχα περάσει κάτι απίστευτα 24ωρα, στην απαρχή της επικρατούσας, πια, μόδας των TV Series...

Ληστής με Στυλ (Bandit) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Οκτωβρίου 2022 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »