16 φορές άνοιξη (Seize printemps / Spring Blossom) Poster Πόστερ16 φορές άνοιξη
της Suzanne Lindon. Με τους Suzanne Lindon, Arnaud Valois, Florence Viala, Frédéric Pierrot, Rebecca Marder.


"Θα 'ναι, σαν να μπαίνει η άνοιξη..."
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Εφηβικά σκιρτήματα

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της γεννημένης στο Παρίσι στις 13 Απριλίου του 2000 (σε λίγες μέρες δηλαδή θα έχει τα 22α γενέθλιά της) Suzanne Lindon. H νεαρή Suzanne έγραψε το σενάριο της ταινίας στα 15 της χρόνια (!!!) και τέσσερα χρόνια μετά άρχισε να τη σκηνοθετεί ενώ παράλληλα είναι η πρωταγωνίστρια του πρώτου της φιλμ, ενώ τραγουδάει και χορεύει κιόλας σε αυτό! Σημαντική λεπτομέρεια: είναι κόρη δύο πολύ σημαντικών Γάλλων ηθοποιών: του Vincent Lindon και της Sandrine Kiberlain, που την απέκτησαν κατά τη διάρκεια του δεκαετούς γάμου τους – χώρισαν όταν η Suzanne ήταν οχτώ ετών.

16 φορές άνοιξη (Seize printemps / Spring Blossom) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία αυτή ήταν ανάμεσα σε εκείνες που θα έπαιρναν μέρος στο επίσημο πρόγραμμα του φεστιβάλ των Καννών του 2020, του φεστιβάλ δηλαδή που ακυρώθηκε λόγω της πανδημίας του κορωναϊού. Έλαβε μέρος στα φεστιβάλ του Τορόντο (στο τμήμα Discovery) και του Σαν Σεμπαστιάν (στο τμήμα New Directors). Την πανελλήνια πρεμιέρα στη χώρα μας η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» τον Σεπτέμβριο του 2020.

Η υπόθεση: Η Σουζάν είναι ένα 16χρονο κορίτσι. Ζει με τους γονείς της και τη μεγαλύτερη αδελφή της στο 18ο διαμέρισμα του Παρισιού. Και... βαριέται. Αφόρητα. Κυρίως, τους συνομήλικους συμμαθητές της και τα ενδιαφέροντά τους, που δεν της φαίνονται καθόλου... ενδιαφέροντα. Καθημερινά, πηγαίνοντας στο σχολείο της, περνάει μπροστά από ένα μπιστρό, σε μια πλατεία στην οποία βρίσκεται κι ένα θέατρο. 

Μια μέρα, την προσοχή της τραβάει ένας όμορφος, σαφώς μεγαλύτερός της, άνδρας. Είναι ο Ραφαέλ, 35χρονος ηθοποιός που παίζει σε παράσταση του συγκεκριμένου θεάτρου και πίνει συχνά τον καφέ του στο μπιστρό. Η Σουζάν περνάει από τις κρυφές ματιές σε ολοένα και πιο φανερές προσπάθειες να γνωρίσει τον Ραφαέλ, ο οποίος τις αντιλαμβάνεται τελικά. Και οι δυο τους τελικά συνάπτουν μια σχέση που κινείται μεταξύ παράξενης φιλίας και πλατωνικού έρωτα. Υπάρχει μέλλον σε μια τέτοιου είδους σχέση;

Η άποψή μας: Νεορομαντισμού το ανάγνωσμα. Και πολυεπίπεδο επίτευγμα το τελικό αποτέλεσμα. Η ταλαντούχα Suzanne Lindon, με τη βραχνή φωνή και τα ευλογημένα γονίδια, δεν κάνει κάτι ριζοσπαστικό, επαναστατικό ή πρωτοφανές. Έναν πρώτο έρωτα σκιαγραφεί με πολύ όμορφο τρόπο, κατορθώνοντας παράλληλα να αποφύγει τις προφανείς παγίδες στις οποίες θα έπεφτε με ενδεχόμενους λάθους χειρισμούς και επικίνδυνες σκηνοθετικές και σεναριακές επιλογές. Θέλω να πω, μια παραμυθία αλά «Λολίτα» θα μπορούσε σφόδρα να παρεξηγηθεί και να δημιουργήσει αντιδράσεις την σήμερον ημέρα. 

Θα μου πεις, σκοπός της τέχνης είναι να προκαλεί και αντιδράσεις. Ok, fair enough, αλλά ενδεχόμενη σαρκική επαφή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους από τους οποίους ο ένας είναι ανήλικος θα οδηγούσε σε μια σειρά από (ηθικά και ηθικολογικά) δύσκολα και δύσβατα μονοπάτια. Και εν πάση περιπτώσει δεν ήθελε να μας δείξει κάτι τέτοιο η κοπέλα. Για να καταλάβετε, το μόνο που μοιράζονται οι δύο ερωτευμένοι είναι σκέψεις, χαμόγελα, ματιές, αγγίγματα, αγκαλιές, φιλιά αλλά όχι στο στόμα και μουσικές. 

Εδώ να σημειώσουμε πως οι δύο σκηνές με την «ξαφνική», αρμονική χορογραφία των δυο τους, της Σουζάν και του Ραφαέλ, υπό τους ήχους υπέροχης μουσικής, είναι από τις πιο όμορφες της ταινίας, όντας και οι πλέον... σουρεάλ. Πάντα όμως στο πνεύμα του ρομαντισμού που διαπερνά όλη τη ραχοκοκαλιά του φιλμ. Α, μοιράζονται και βυσσινάδα με λεμονάδα: αξίζει μιας δοκιμής αυτό, σωστά; 

Η ταινία τοποθετείται χρονικά στο τώρα και κάτι που κάνει εντύπωση είναι η παντελής απουσία της τεχνολογίας και των social media από την εικόνα. Η Σουζάν θα μπορούσε να υπερνικήσει τη βαρεμάρα της παίζοντας κάποιο σούπερ γουάου παιχνίδι σε κάποια hitech κονσόλα ή να περνάει όλη της τη μέρα χαριεντιζόμενη στο fb ή βγάζοντας duck face πόζες στο instagram. Θα μπορούσε. Δεν το κάνει όμως. Αντ' αυτού, κρατάει στο χέρι της και διαβάζει όποτε μπορεί ένα κατακόκκινο βιβλίο του Μπορίς Βιάν! «Πως μου τη δίνουν οι δικοί μου Θε μου/ κι οι βαρετοί συμμαθητέ μου», που έλεγε και ο Σαββόπουλος; Ε, αυτό. 

Επίσης, βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μια σκηνοθετική επιλογή. Ελπίζω δηλαδή να είναι συνειδητή επιλογή κι όχι τυχαίο εύρημα, το οποίο διαπίστωσα μοναχός μου, όπερ σημαίνει, γεράσαμε Θόδωρε. Αλλά όχι, δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Τα κάδρα είναι πολύ σταθερά και η κάμερα σπάνια κινείται. Εντέλει, όμως, φαίνεται πως η κάμερα είναι στο χέρι. Και κάθε λίγο ένα ανεπαίσθητο τίναγμα «κουνάει» το κάδρο, σαν ένα τικ, που πρέπει να προσέξεις πολύ για να το αντιληφθείς. Γιατί; Χμ, επειδή η μετάβαση από την παιδική ηλικία στην ενηλικίωση είναι ένα γεγονός βίαιο, αλλά η Σουζάν έχει την ωριμότητα να το χειριστεί με τον δικό της τρόπο ώστε αυτή η μετάβαση να γίνει όσο το δυνατόν πιο ομαλά; 

Με παρουσιαστικό που παραπέμπει στη Charlotte Gainsbourg (τέκνο επίσης διάσημων και ταλαντούχων γονέων, του Serge Gainsbourg και της Jane Birkin) και πείθοντας γενικώς ως 16χρονη στην ταινία, η Suzanne Lindon κερδίζει το στοίχημα. Κι αυτό γιατί πέρα όλων των άλλων, δεν πέφτει στην παγίδα της ακατάσχετης πολυλογίας (χαρακτηριστικό πάμπολλων γαλλικών ταινιών) και κρατάει το όλον σε ένα στακάτο και συμπαγές τελικό αποτέλεσμα διαρκείας μόλις 73 λεπτών, εντελώς αναζωογονητικό όταν έχουμε πήξει σε ταινίες τελευταία που ξεπερνούν κατά πολύ τις δύο ώρες. 

Να πούμε και δύο λόγια για τον Arnaud Valois, που έχει και το κατάλληλο παρουσιαστικό και την κατάλληλη υποκριτική δυναμική για να υπηρετήσει το ρόλο του. Ναι, δεν μπορεί να... κάνει το δέντρο, όπως του ζητάει ο σκηνοθέτης του θεατρικού στο οποίο συμμετέχει ούτε καταφέρνει να πείσει την Σουζάν να ανέβει στο μηχανάκι του (από τις πιο αστείες σκηνές της ταινίας) αλλά αντιμετωπίζει τη δική του βαρεμάρα με έναν τρόπο απολύτως ειλικρινή και παιχνιδιάρικο. Θα είναι για πάντα ο πρώτος έρωτας της Σουζάν. Και τίποτε δεν θα μπορέσει να τον βγάλει από τη μνήμη της. Και από την καρδιά της.

16 φορές άνοιξη (Seize printemps / Spring Blossom) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Απριλίου 2022 από την Strada Films!
Περισσότερα... »

Τα Κακά Παιδιά (The Bad Guys) Poster ΠόστερΤα Κακά Παιδιά
του Pierre Perifel. Με τις φωνές των Sam Rockwell, Marc Maron, Anthony Ramos, Craig Robinson, Awkwafina, Richard Ayoade, Zazie Beetz, Lilly Singh, Alex Borstein.

...που έγιναν αρνάκια!
του zerVo (@moviesltd)

Αισίως φτάσαμε στην 44η κυκλοφορία μεγάλου μήκους (οι 41 πρότερες κινηματογραφικές, οι δύο straight to video) από το animation studio της Dreamworks, μέσα σε μια διαδρομή εικοσιπέντε περίπου χρόνων από τον καιρό που το ρόδι έσπασαν τα Antz. Αυτή την φορά η θεματική του κινούμενου σκίτσου, βασίζεται στην ομώνυμη σειρά νεανικών βιβλίων που υπογράφει ο Αυστραλός συγγραφέας Aaron Blabey και που χάρη στην επιτυχία που γνωρίζουν, έχουν φτάσει στην δέκατη πέμπτη συνέχεια τους. Και αν και δεν το περίμενα, ένα κάποιο θετικό τουίστ το ένιωσα παρακολουθώντας τους The Bad Guys...

Τα Κακά Παιδιά (The Bad Guys) Quad Poster
Καμία άλλη συμμορία στην μεγαλούπολη δεν μπορεί να τα βάλει με την πεντάδα των σεσημασμένων της οποίας ηγείται ο δαιμόνιος λωποδύτης Κύριος Λύκος. Έχοντας την υποστήριξη των στενών του συνεργατών, του δεξιοτέχνη στο άνοιγμα των χρηματοκιβωτίων Κύριου Φίδι, του μετρ των παραπλανητικών μεταμορφώσεων Κυρίου Καρχαρία, του εκρηκτικού Κυρίου Πιράνχα και της πανέξυπνης χάκερ Κυρίας Ταραντούλας, ο μαέστρος της κλοπής, έχει στήσει μια ομάδα που έχει βάλει σε πολλές μπελάδες τις τοπικές αστυνομικές αρχές.

Που πάντως θα καταφέρουν να δέσουν κόμπο την συμμορία, όταν κατά την διάρκεια λαμπερού γκαλά, όπου πρόκειται να τιμηθεί για τις ευγενικές του πράξεις ο καλοσυνάτος Καθηγητής Μαρμελάδας, θα επιχειρήσουν να κλέψουν το βαρύτιμο τρόπαιο. Μια απόπειρα που θα στεφθεί με αποτυχία, οδηγώντας τους κομπανιέρους στην στενή. Και που θα χρειαστεί η παρέμβαση του τιμώμενου προσώπου για να αποφυλακιστούν, πείθοντας την εισαγγελία πως όλοι τους μπορούν να πάρουν μέρος σε ένα πρότυπο πείραμα, που υπόσχεται να μετατρέψει τους παράνομους κανάγιες σε αγγελούδια!

Γίνεται λες να μεταμορφωθεί ο Λύκος σε Αρνάκι μονομιάς, λησμονώντας έτσι την προκαθορισμένη από την φύση, τάση του? Φυσικά και γίνεται αρκεί μέσα στην ψυχή του παραβατικού ατόμου, να υπάρχει έστω και ένα ελάχιστο ψήγμα καλοσύνης. Σκαλοπάτι που ενδεχόμενα δύναται να αποτελέσει τον βατήρα του σωφρονισμού του και της μετατροπής του σε πολίτη ενεργό και δίκαιο. Κι αυτό η αλήθεια το βασικό στοιχείο, το διαθέτει ο καθείς από την δραστήρια στις κλοπές ομήγυρη. Θα τους δοθεί άραγες ποτέ αυτή ευκαιρία να βγάλουν τον καλό τους εαυτό σε δημόσια θέα οι διαβόητοι γκάνγκστερς? Κι αν ναι, μήπως αποκαλύψουν μια μηχανορραφία που κρύβεται καλά, πίσω από τους τάχαμου ηθικούς και αδιάβλητους, που η κοινωνία σέβεται ως αξιολάτρευτους?

Ενδιαφέρουσα δείχνει η σοσιολογική μελέτη, που κατά έναν περίεργο τρόπο εξερευνά μια κατά συντριπτικό ποσοστό φτιαγμένη για τα νεαρότερα σινεφίλ ματάκια ταινία. Που και βέβαια διατηρεί τις περιπετειώδεις της στιγμές, τις ανατροπές της, τις εκπλήξεις της, άντε και μια ρομαντική υποιστορία, αφού ο Μίστερ Λύκος τρέφει ξεχωριστά συναισθήματα για την ομορφονιά και αέρινη Αλεπουδίτσα. Εννοείται πως μια τέτοια ιδιοτροπία μοιάζει λογική, από την ώρα που το σενάριο επιμελείται ο εκκεντρικός Etan Cohen, που μπορεί να έχει δείξει δείγματα γραφής στο είδος, σε επεισόδια της πολύχρωμης Μαδαγασκάρης, είναι και ο ίδιος όμως που κρύβεται πίσω από την fuzzy λογική του Tropic Thunder.

Συνεπώς Τα Κακά Παιδιά, που πιότερο εστιάζουν στις ιδέες τους και λιγότερο στην αρτιότητα των σχεδίων, δεν είναι εκείνο το ανιμέισον που απευθύνεται μονάχα στους δεκάχρονους θεατές, της Κυριακάτικης πρωινής βόλτας στο πλεξ. Τσιμπώντας τρικς από την θεματολογία ταινιών του Tarantino (πασιφανείς οι καταβολές των Reservoir Dogs) και του Soderbergh (οι έντεκα του Ocean, άμεσα έρχονται στον νου) το φιλμ του Pierre Perifel με άνεση ξεχωρίζει από τον ατελείωτο σωρό των καθεβδομαδιαίων μικιμάους. Αν έδειχνε μάλιστα και λίγο πιο θαρραλέο στις πράξεις ή πιπεράτο στις ατάκες, αδιαφορώντας για την σήμανση ακαταλληλότητας, θα μιλούσαμε τώρα για μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις της σεζόν. 

Τα Κακά Παιδιά (The Bad Guys) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2022 από την Tulip Ent.!
Περισσότερα... »

Η Χαμένη Πόλη (The Lost City) Poster ΠόστερΗ Χαμένη Πόλη
των Adam Nee και Aaron Nee. Με τους Sandra Bullock, Channing Tatum, Daniel Radcliffe, Da'Vine Joy Randolph, Brad Pitt.

Σάντρα, η μικρή εξερευνήτρια!
του zerVo (@moviesltd)

Το φιλμικό ημερολόγιο σημαδεύει την χρονιά του 1984. Όταν ένας φιλόδοξος πλην άσημος κινηματογραφιστής, ονόματι Robert Zemeckis, με μπόλικες γνωριμίες όμως στο Χόλιγουντ, θα πραγματοποιήσει το δημιουργικό άλμα που θα σημαδέψει την μετέπειτα καριέρα του. Η περιπετειώδης ρομαντζαδούρα του Romacing The Stone, που θα ενώσει στο εκράν τις μορφές του σεξ συμβόλου της εποχής, Kathleen Turner ως θηλυκού γραφιά μυθιστορημάτων τύπου Ιντιάνα Τζόουνς και του γόητα Douglas Junior ως μάτσο τυχοδιώκτη, θα αποτελέσει ένα από τα εμπορικότερα τζακ ποτ της σεζόν, βάζοντας στα ταμεία της Fox δεκαπέντε φορές πιο αυγατισμένα, τα δέκα εκατομμύρια που επένδυσε. Πλάκα πλάκα, σαράντα χρόνια έχουν περάσει από τότες και κάποιοι νόμισαν πως το Πράσινο Διαμάντι το λησμονήσαμε εντελώς...

Η Χαμένη Πόλη (The Lost City) Quad Poster
Σε αναζήτηση ιδεών που θα στηρίξουν την καινούργια της ρομαντική περιπέτεια, βρίσκεται η αναγνωρισμένη συγγραφέας Λορέτα Σέιτζ, προς το παρόν όμως η έμπνευση που θα ορίσει το καινούργιο πεδίο δράσης για τον γοητευτικό, όσο και φανταστικό, υπέρ ήρω Ντας ΜακΜάχον, μοιάζει σαν να έχει στερέψει. Σαν να μην έφτανε αυτό για την προβληματισμένη λογοτέχνη, η εκδήλωση που θα διοργανωθεί προς τιμήν της, παρόντος του διάσημου μοντέλου Άλαν Κάπρισον, που δανείζει την μορφή του στον πρωταγωνιστή της νουβέλας, θα καταλήξει σε φιάσκο. Αφού τόσο η σχέση της δημιουργού με τον γόη θα διαρραγεί, αλλά και εκείνη θα πέσει θύμα απαγωγής από τα μέλη της συμμορίας του δαιμόνιου Αμπιγκέιλ Φέρφαξ...

...του εκκεντρικού και κακομαθημένου πολυεκατομμυριούχου, δηλαδή, που διαρκώς ψάχνει καλά θαμμένους θησαυρούς στην άκρη του κόσμου. Κι αυτή την φορά θα χρειαστεί την γνώση της Λορέτας πάνω στην ανάγνωση των ιερογλυφικών, προκειμένου να εντοπιστεί το μονοπάτι που θα τον οδηγήσει στην Χαμένη Πόλη του Δ, που κρύβεται σε ένα απόμερο νησί του Ατλαντικού. Θεωρώντας εαυτόν υπεύθυνο για την εξαφάνιση της γυναίκας στην οποία οφείλει την τεράστια δημοτικότητα του, ο όχι και τόσο γενναίος, μα υπερφίαλος, Άλαν, θα ακολουθήσει τα σημάδια του smartwatch της, ώστε να την εντοπίσει και να την απελευθερώσει από τα χέρια των απαγωγέων.

Συν σε όλα τα προαναφερόμενα, για να γεμίσει η κατσαρόλα από ακόμη πιότερα υλικά, λες κι η πληθώρα τους θα φτιάξει τον ζωμό της προκοπής, να προσθέσουμε πως το ετερόκλητης διάθεσης ζευγάρι στην νησιωτική ζούγκλα, που πίσω της κρύβει κι ένα ηφαίστειο πανέτοιμο να εκραγεί, θα ακολουθήσει από απόσταση και η φωνακλού, μονίμως τσατισμένη ιμπρεσάριος της συγγραφέως, Μπεθ. Τέλος φαντάζεσαι στις εκπλήξεις ε? Αμ, δε! Επειδής ο Άλαν δεν σκίζει και από καμιά αντρειοσύνη, θα ζητήσει την βοήθεια του ιδεαλιστή πρώην πεζοναύτη, αν και μυστικού πράκτορα της CIA, Τζακ Τρέινερ, που κάτι τέτοιους ερασιτέχνες απατεώνες σαν τον Φέρφαξ, τους έχει για κολατσιό!

Ένα ραντεβού που κλείνουν άπαντες στην ειδυλλιακή, αλλά και άκρως επικίνδυνη ατόλη, που επάνω της, σύμφωνα με τον θρύλο, έχει θαφτεί το αμύθητης αξίας Στέμμα της Φωτιάς, ένα δώρο του προ πολλών αιώνων Βασιλιά, στην πανέμορφη Κυρά του. Κι όμως το συνολάκι έτσι όπως ακούγεται, τουλάχιστον για να ορίσει ένα αξιοπρεπές, έστω, παρακλάδι των γραπτών του Ζεμέκη, δεν δείχνει άσχημο. Κακότροπη είναι η μέθοδος που ακολουθεί η σκηνοθετική γραμμή και το τσαπατσούλικο σενάριο, με συνέπεια να καταστρέφεται κάθε έννοια καλής προαίρεσης. Αλλά και μπόλικου παραδακίου από την μεριά της παραγωγής.

Αφού είναι προφανές πως το ύφος που επιλέγει το The Lost City για να ξετυλίξει την πλοκή του, γλαφυρό στα όρια του φαρσικού, δεν χρησιμοποιείται σαν απαραίτητο πρόσθετο στο κτίσιμο ενός σοβαρού adventure, αλλά φαίνεται ως το κυρίαρχο πλάνο του δημιουργικού πατρόν. Η ζορισμένη από την ανομβρία συντάκτης δημοφιλών Άρλεκιν, αντάμα στον φοβιτσάρη μπρατσαρά, που στην συνείδηση του κοινού ισοδυναμεί με τον ένα, μοναδικό, ατρόμητο και αήττητο Ντας. Συλλογιστική ετερωνύμων, που πηγαίνει περίπατο γοργά, ενόσω η ντάμα το παίζει αντράκι μέσα στο φούξι λαμέ και ο βαλές τρέμει και μόνο στην ιδέα πως οι αιμοβόρες βδέλες θα του ρουφήξουν τα αχαμνά του. όσο για τον βιλέν της παράστασης, εκεί κι αν ξεστράτησε η βολή από τον στόχο, αφού ο Χάρι Πότερ με μούσι, ούτε καν λογίζεται για τέτοιος. Κυνηγώντας το Πράσινο...Αστείο!

Για την Bullock το έχουμε ματαπεί. Δεν νοείται το γυναικείο Όσκαρ ερμηνείας του 2009 να έχει να επιδείξει μόλις τέσσερις παρουσίες με διανομή στις αίθουσες έκτοτε. Κάτι πηγαίνει λάθος για την Αγριόγατα κι αυτό είναι πασιφανές και από την επιλογή της να επενδύσει σε μια κωμωδία χωρίς μέτρο, χωρίς ορίζοντα, χωρίς προφανή φιλοδοξία. Ο Tatum από την μεριά του μια χαρά παίζει τον μοναδικό ρόλο που γνωρίζει καλά, αυτόν του μορφονιού τσιπεντέηλ, είτε στα σοβαρά, είτε στην πλάκα όπως εδώθε. Για την αναμεταξύ τους χημεία, ούτε λόγος, ακόμη κι αν δεχτούμε σαν ανέκδοτο τις ανακατωσιές, από το σκριπτ, των προσωπικοτήτων τους. Στην σκέψη και μόνο πως όταν η Sandra αλώνιζε στα λωφορεία του Speed, ο Channing πήγαινε στην τρίτη δημοτικού, το δέσιμο πηγαίνει περίπατο. Εξόν και απευθυνόμαστε σε κουγκαροφανς!

Οπότε αν μας απομένει κάτι να κρατήσουμε σαν θετικό από το μισιακό καρμπόν του Romacing, αυτό περιορίζεται στο απολαυστικό καμέο του Brad Pitt, στο τσαμπουκαλεμένο πέρασμα της θηριώδους μάνατζερ Da'Vine Randolph, άιντε και στην θωριά της κορμοστασιάς της σιμά 60χρονης σταρ ή το μέτρημα των κοιλιακών του Magic Mike. Ελάχιστη συνέπεια στο αστείο, κακοί - καρικατούρες που δεν πείθουν ούτε βγάζουν γέλιο, έλλειψη πείρας από το δίδυμο στην διεύθυνση, ζεύγος χωστό πλην άταιρο, άρα η ακριβή περιπέτεια δεν περνά τον πήχη, έστω της βάσης, αποτυγχάνοντας στην απόπειρα της.

Η Χαμένη Πόλη (The Lost City) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2022 από την Odeon!
Περισσότερα... »

Αντίο Κύριε Χάφμαν (Adieu Monsieur Haffmann) Poster ΠόστερΑντίο Κύριε Χάφμαν
του Fred Cavayé. Με τους Daniel Auteuil, Sara Giraudeau, Gilles Lellouche, Anne Coesens, Tiago Coelho.

...αλλά αγαπάει και τον νοικοκύρη!
του zerVo (@moviesltd)

Για πρώτη φορά το δράμα, όπου περιγράφεται στις γραμμές του Adieu Monsieur Haffmann, έκανε την εμφάνιση του στα θεατρικά σανίδια της Μονμάρτρ το 2018. Η εισπρακτική και καλλιτεχνική επιτυχία του έργου, που την συγγραφή του υπέγραψε ο διακεκριμένος Jean Philippe Daguerre, υπήρξε τόσο εντυπωσιακή, οδηγώντας το να αποσπάσει τέσσερα τιμητικότατα βραβεία Μολιέρ εκείνη την σεζόν. Αλλά και μονομιάς να το επιλέξει ως θέμα της καινούργιας, έκτης στην σειρά, μεγάλου μήκους δημιουργίας, ένας από τους χαρισματικότερους σκηνοθέτες της νέας τρικολόρ γενιάς, όπως ο Fred Cavaye.

Αντίο Κύριε Χάφμαν (Adieu Monsieur Haffmann) Quad Poster
Παρίσι, 1941. Η Ναζιστική μπότα έχει επιβληθεί σχεδόν σε ολόκληρη την Γαλλική επικράτεια, θέτοντας άμεσα σε εφαρμογή το σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων του τόπου. Με τις διώξεις να εκτείνονται από άκρου εις άκρο της παραδομένης Πόλης του Φωτός, ο εύπορος κοσμηματοπώλης Ζοζέφ Χάφμαν, θα πάρει το ρίσκο να στείλει τα μέλη της οικογένειας του στην ασφάλεια της ελεύθερης ζώνης, με σκοπό να τα ακολουθήσει αμέσως μόλις βάλει σε τάξη τις επαγγελματικές του εκκρεμότητες.

Που έχουν να κάνουν με την προσυμφωνηθείσα μεταβίβαση τόσο του μαγαζιού όσο και της γειτονικής του οικίας, στον έμπιστο βοηθό του, Φρανσουά Μερσιέ, με την υποχρέωση από εκείνον να τα επιστρέψει αμέσως μετά το πέρας του πολέμου. Ατυχώς για τον μεσήλικα χρυσοχόο, η καθυστέρηση θα του φράξει τις διόδους προς την ελευθερία, με συνέπεια να παραμείνει εγκλωβισμένος στο υπόγειο του διώροφου σπιτιού, ενόσω οι κατακτητές κυνηγούν με μανία τους ομόφυλους του.  

Εκ νέου κοντράτο λοιπόν με τον πανέτοιμο, καθώς δείχνει, να βοηθήσει το εκδιωγμένο αφεντικό του, υπάλληλο. Ο Εβραίος θα κρυφτεί από να νύχια της Γκεστάπο στο κελάρι, γεγονός που θα προσθέσει έναν επιπλέον κίνδυνο για τον δεκτικό, εν αρχή, υφιστάμενο και την νεαρή σύζυγό του. Το αντάλλαγμα που θα ζητηθεί από τον ταλαιπωρημένο Κύριο Χάφμαν, θα είναι απροσδόκητο. Καθώς ο ανάπηρος Φρανσουά δεν έχει την δυνατότητα να τεκνοποιήσει, θα ζητηθεί από εκείνον να αφήσει έγκυο την όμορφη Μπλανς...

Το γυαλί στις σχέσεις του παράξενου και ασύμμετρου τριγώνου έχει διαρραγεί ήδη όμως. Αφού πλέον η εισβολή του κατακτητή έχει προκαλέσει άμεση ανατροπή στο κοινωνικό γίγνεσθαι του τόπου, με τους πρώην νοικοκύρηδες, ελέω μη αποδεκτής καταγωγής, να έχουν εκμηδενισθεί ως οντότητες και το πόστο τους να έχουν κερδίσει στην λοταρία οι διάδοχοι. Καλή ώρα ο φιλόδοξος Μερσιέ. Που μέσα σε μια νύχτα, από εργάτης θα μεταλλαχθεί σε αφεντικό και από εκεί που απλώς έκανε τα θελήματα του εργοδότη, πλέον είναι αυτός που κινεί τα νήματα μιας καλοστημένης επιχείρησης, ανεβάζοντας τον στα μάτια των απαιτητικών Γερμανών αξιωματικών της Βέρμαχτ που τώρα συναναστρέφεται.

Πως μπορεί όμως να διατηρηθεί η ισορροπία, όταν στο κατώγι υπάρχει ο σκλάβος πια, Κύριος Χάφμαν, ως μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί και να στείλει τους πάντες είτε στο εκτελεστικό απόσπασμα, είτε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης? Η πραγματικότητα είναι πως ογδόντα περίπου χρόνια μετά το πέρας του δεύτερου μεγάλου πολέμου, υπάρχουν ολοζώντανες και ανέκδοτες ακόμη ανθρώπινες ιστορίες, που επιζητούν διακαώς να ειπωθούν. Από την απέναντι μεριά, το μοτίβο της Κατοχής, δεν ορίζει παρά μόνο τον καταλύτη για την εξέλιξη του δράματος, καθώς η πλοκή απλώς προϋποθέτει την στενόχωρη συνθήκη, δίχως καλά και σώνει να την επιβάλλει.

Σε αυτό το φοβισμένο περιβάλλον οι σχέσεις του τριπτύχου μεταβάλλονται διαρκώς, αντάμα με τα βλέμματα, τα πάθη και τις συμπεριφορές. Ο αφέντης γίνεται δούλος, ο υποτακτικός καμώνεται ηγέτης, η άβουλη κυρά κερδίζει πόντους και από αδύναμη, ωσονούπω κτίζει χαρακτήρα ισχυρό κι ανθεκτικό. Και τότε τα ζητήματα της ηθικής πέφτουν μονομιάς στο τραπέζι της φιλμικής κουβέντας από τον ντιρέκτορα, που μέσα στα δυο τρία σκηνικά των σαράντα τετραγωνικών και ούτε, έχει ζωγραφίσει τους εύθραυστους δεσμούς. Ζήλια, φθόνος, εκδίκηση, υποταγή και στον περίγυρο η Σβάστικα να καραδοκεί, ορίζοντας ακόμη κλειστοφοβικότερο το μπουντρούμι.

Παρόλες τις ανάσες που δίνει στα πλάνα του ο δημιουργός αξιόλογων, όσο και εμπορικών, φιλμς όπως τα A Bout Portant, Mea Culpa και Radin!, με κάποιες ελάχιστες εξόδους από το ημιφωτισμένο κοσμηματοπωλείο, αλλά και με μπόλικες σεναριακές εναλλαγές από το πρωτότυπο, το φιλμ δεν αποδρά από την αρχική, θεατρική του φόρμα. Γεγονός που απαιτεί - και κερδίζει - την συνδρομή της ερμηνευτικής υποστήριξης της τριπλέτας, που ορίζουν ο πλέον αναγνωρισμένος Γάλλος ηθοποιός των τελευταίων δεκαετιών, Daniel Auteuil, η ανερχόμενη Sara Giraudeau και ο μόνιμος συνεργάτης του Cavaye, ικανότατος πρωταγωνιστής Gilles Lellouche. Με την αρωγή της κάμερας που καδράρει στα πρόσωπα τους, άπαντες με τις μελετημένες εκφράσεις τους αποδίδουν την υπόσταση που ζητούν οι περσόνες της υπόθεσης. Ίσως, να ήταν χρειαζούμενη, λίγη περισσότερη προσοχή, στην μελέτη του τελευταίου χαρακτήρα και στο πως ακριβώς εξελίχθηκε σε ακραίο οπορτουνιστή.

Γιατί εκεί ακριβώς κρύβεται και το ζουμί, η κεντρική ιδέα της κινηματογραφικής δημιουργίας. Στην προβολή του αδιαμφησβήτητου γεγονότος της άτιμης κλοπής ολόκληρων περιουσιών, εν καιρώ πολέμου, όχι από τους γνώριμους θύτες με τις στολές και τα πολυβόλα, αλλά από συνανθρώπους που όφειλαν να επιδείξουν αλληλεγγύη και συμπόνοια. Σε κάτι τέτοιες στιγμές που το προσωπικό συμφέρον και το πάτημα επί πτωμάτων, έρχεται στον νου το γνωμικό που βάζει συνήθως τα πάντα σε τάξη. Αφού ο καλός Θεός, φυσικά και τον αγαπάει τον κλέφτη. Αλλά...

Αντίο Κύριε Χάφμαν (Adieu Monsieur Haffmann) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2022 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Oscar Awards 202294th Academy Awards Aftermath: OSCARS ΓΙΑ (ΠΟΛΛΑ) ΜΠΟΥΚΕΤΑ

Έπιασα σχεδόν (στου Δεκέμβρη στις 12, παρέα με τον Frank Sinatra) τον μισό αιώνα ζωής. Ήδη για γεμάτα 35 από δαύτα είμαι αρρωστάκι με τα Όσκαρς. Από το 2002 καλύπτω τον Θεσμό σινεκριτικώς. Κατά τη διάρκεια της τελευταίας 10ετίας, ζώντας στο Τορόντο, έχω τον πλήρη παλμό και σφίξεις κι ό,τι θες πέστο. Στη λεπτομέρεια όμως. Το μόνο που δεν είμαι εκεί μέσα στο Ντόλμπυ Θήατερ (που θα μπορούσα αλλά δεν είναι αυτή η κυρίως μου δουλειά). Έχω φίλους όμως, από το Twitter, χρόνια και ζαμάνια, συνομιλήκους αλλά και νέα φυντάνια. Αφιονισμένα άτομα (sic) με το άθλημα των οσκαρικών προβλέψεων. Λογικά, θα ήπρεπε να ήμανε ευτυχής. Όλβιος. Αμ δέ. Μετά τα εψεσινά, έχω γκώσει στη σιχασιά, σε σημείο έμετου. «Άργησες φίλος», ακούω νοερά τον zerVo να μου μειδιά κοροϊδευτικά και να μου ξεδιαλύνει για νιοστή φορά το, πιότερο από ποτέ, πλέον οφθαλμοφανές: Δεν ψιχαλίζει πια - μας φτύνουνε, ω Ακαδημία.

Ήτανε το κλίμα στραβό, ήρτε κι ο Κορώνας και ισοπεδωθήκαμαν. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια οσκαρική κούρσα κατέληξε το βράδυ της Κυριακής ως πτώμα σε τυμπανιαία αποσύνθεση. Όλα λάθος. Το τρίο στούντζες Σούμερ - Σάικς - Χωλ με σαχλοαστειάκια προσχολικής νοημοσύνης. Το «σόου» των περίπου 4ωρών παρά τον αποδεκατισμό, οκτώ (8) σημαντικών βραβεύσεων + των βραβείων συνολικής καριέρας που κατόπιν άγαρμπα προσετέθησαν ως πλάνα σε λάιβ χρόνο ώστε να δέσει τον ήδη υπάρχοντα αχταρμά. Η ταινία της χρονιάς ήταν αδιαμφισβήτητα το Dune. Σήκωσε έξι (6) αγάλματα, εκ των οποίων τα τέσσερα (4) τα έφαγε η μαρμάγκα του ABC. To CODA, μετά την πριβέ προβολή στο ζεύγος Μπάιντεν μέσα στον Λευκό Οίκο, έκανε το 3/3 και άνετα πήρε Ταινία, Διασκευασμένο Σενάριο και Β’ Ανδρικό (Όλες οι ερμηνείες ήταν ήδη κερδισμένες από τα SAGs). Ύστερα η Tammy Faye με Make-up και Chastain, κι από κει και κάτω, πάρτε όλοι από ένα τεμάχιο και νετάραμε. Η Campion (1/12 to The Power of The Dog) καλά έκανε και έγραψε το λόγο της τούτη τη βολά, διότι μετά την καταστροφή στα People’s Choice Awards, πάλι καλά να λέει. Βραβευθείσα σκηνοθέτις 3η κατά σειρά (προηγήθηκαν τα Hurt Locker - Nomadland) και ξαναγράφεται ιστορία.

Oscar Awards 2022

Η Apple, με το μικρό και τίμιο CODA, κέρδισε στο νήμα τη Netflix γιατί παρουσιάστηκε διαβασμένη στο διαγώνισμα. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι με τη ΛΑΙΛΑΠΑ το preferential ballot έχει από το 2009 πάψει να βραβεύεται η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ταινία. Το ζητούμενο ολοένα και πιο ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ είναι να βραβευτεί το ΜΗΝΥΜΑ. Οι καλές προθέσεις, τα κοινωνικά αιτούμενα, η διόρθωση αδικιών, η αποθέωση της διαφορετικότητας και η ηθική του τεντωμένου δακτύλου. Το CODA, στο φετινό μου ΤΟΠ10, είναι μια καλογυρισμένη, ευαίσθητη και εν πολλοίς προβλέψιμη ταινία που σε κάνεις να αισθάνεσαι καλά για τον εαυτό σου ως ακτιβιστής του καναπέως αποτιμώντας τη θετικά. Ταυτόχρονα όμως δεν παύει να είναι και η χειρότερη «καλύτερη ταινία», τζαρτζάροντας στα ίσα Crash, Green Book, King Speech κατά την τελευταία 15ετία. Ακαδημία, άλλαξε τουλάχιστον τον τίτλο και πέστηνα «ανθρωπιστικό βραβείο τάδε». Όπως κάνουν στις Κάννες. Έκανες δέκα (10) τη λίστα και δεν μπορεί να χωρέσει ούτε ο Spiderman. Πας και βγάζεις μέσω online voting τις παπάρες «Oscars Cheer Moment” and “Oscars Fan Favorite” για να βραβεύσεις δις τα σαΐνια – χακεράδες που ακολουθούν τον Zack Snyder. Το κάναν ευκολάκι – Justice League ΚΑΙ…Army of The Dead. Να τα κλάνει από τον γέλωτα το παρδαλόν ερίφιον.

Η παρουσία των F.F.Coppola - Pacino - DeNiro (50 χρόνια Νονού) και Lisa Minelli - LadyGaga (50 έτη Καμπαρέ) ήταν η μύγα στο ξινισμένο γάλα. Όλη η τελετή ήταν μια κακοφωνία, ένας ορυμαγδός σε σκηνοθετικό μοτίβο πλήρους εκτροχιασμού, μια αργόσυρτα γκροτέσκα κηδεία (δες το άθλιο In Memoriam από όπου πέρασε αστραπιαία η φωτό του μέγα Μίκη για να καταλήξουμε στη Betty White των 100 - παρά - 1 στοπ καρέ και τη Jamie Lee Curtis με το σκυλάκι στον αέρα να το κάνει τηλε-μαραθώνιο). Η Ουκρανία να τσοντάρεται με μια κάρτα για κάποια δευτερόλεπτα σιγής, αν και η στιγμή που πάγωσε το αίμα των παρευρισκόμενων ήταν, ξέρεις ποια... Μιλάμε για μπουκέτο για βραβείο. Όχι, ο Will Smith, σε φάση «η ζωή μιμείται την τέχνη» δε βραβευόταν εχθές για το Ali (όπως και θα έπρεπε). Ως πυγμάχος μια φορά διέπρεψε όταν ο βιτριόλιας Chris Rock, παρουσιάζοντας το Best Documentary, θέλησε κατά τα ειωθότα να κάνει roast το ζεύγος Smith, κάνοντας έναν ανόητο συνειρμό μεταξύ της... γουλί (λόγω προχωρημένης αλωπεκίας) Jada και ενός υποτιθέμενου σήκουελ του J.I. Jane. Ποιός είδε τον King Richard / Smith και δεν τον φοβήθηκε. Σηκώθηκε, του άστραψε έναν φούσκο επί σκηνής, μετά έκατσε κάτω και απείλησε δις «μην ξαναβάλεις στο...τιμημένο στόμα σου τη γυναίκα μου».

Ο εμβρόντητος Chris Rock, σoυπερ - επαγγελματίας Chris Rock, συνέχισε κανονικά, το σώου προχώρησε επίσης κανονικότατα, ο Smith πήρε το όσκαρ με δάκρυα και δυο παρλάτες γραμμένες από τη ατζέντισσά του, καθώς χρειάστηκε εκτεταμένο damage control και η παρέμβαση του τιτάνα Denzel Washington για να ξαναφέρουν τον ξεσκισμένο από μήντια και κωμικούς έλεω των ατασθαλιών της συζύγου του στο παρελθόν Will στα ίσια του. Ποιός ξέρει, θα με πεις, το αύριο τώρα τι θα φέρει, ας κάμωμεν απόψε μιαν αρχή (τραγουδιστά). Αν το συμβάν προ 5ετίας με το λάθος φάκελο θεωρήθηκε ξεφτίλα, ανοργανωσιά και πάτος, ήρθε εχθές και έκατσε ο απόπατος. (Αν και, για τους ειδήμονες, αν πας πίσω στα 1949 και τα σοπάκια στον Bob Hope από τον Randolph Scott, θα διαπιστώσεις ότι ούτε στη σφαλιάρα δεν υπάρχει παρθενογένεση στα όσκαρς). Έρχεται εν τέλει η Dianne Warren, μετά τη χθεσινή 13η αποτυχημένη της υποψηφιότητα στην κατηγορία Καλύτερου Τραγουδιού (όπου διέπρεψε η 20χρονη Billie Eilish με το No Time to Die) και ρωτάει η γυναίκα: “Ok so who I gotta slap to get an Oscar?😜😜”

ΥΓ: (Οι εν γνώσει ριψοκίνδυνες προβλέψεις μου έπεσαν μέσα σε 20 ΜΟΝΟ από τις 23 συνολικές κατηγορίες. Αυτό το αποτέλεσμα μου δίνει τη θέση... νο 1.776 ανάμεσα στους 9.498 στο GoldDerby, λολλζζζ!)

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Best supporting actress 
Jessie Buckley (The Lost Daughter) 
Ariana DeBose (West Side Story) – WINNER! 
Judi Dench (Belfast) 
Kirsten Dunst (The Power of the Dog) 
Aunjanue Ellis (King Richard) 

Best costume design 
Cruella – WINNER! 
Cyrano 
Dune 
Nightmare Alley 
West Side Story 

Best sound 
Belfast 
Dune – WINNER! 
No Time to Die 
The Power of the Dog 
West Side Story 

Best original score 
Don’t Look Up 
Dune – WINNER! 
Encanto 
Parallel Mothers 
The Power of the Dog 

Best adapted screenplay 
Coda (Sian Heder) – WINNER! 
Drive My Car (Ryusuke Hamaguchi, Takamasa Oe) 
Dune (Eric Roth, Jon Spaihts, Denis Villeneuve) 
The Lost Daughter (Maggie Gyllenhaal) 
The Power of the Dog (Jane Campion) 

Best original screenplay 
Belfast (Kenneth Branagh) – WINNER! 
Don’t Look Up (Adam McKay, David Sirota) 
Licorice Pizza (Paul Thomas Anderson) 
King Richard (Zach Baylin) 
The Worst Person in the World (Eskil Vogt, Joachim Trier) 

Best animated short 
Affairs of the Art 
Bestia 
Boxballet 
Robin Robin 
The Windshield Wiper – WINNER! 

Best live action short 
Ala Kachuu – Take and Run 
The Dress 
The Long Goodbye – WINNER! 
On My Mind 
Please Hold 

Best supporting actor 
Ciarán Hinds (Belfast) 
Troy Kotsur (Coda) – WINNER! 
Jesse Plemons (The Power of the Dog) 
JK Simmons (Being the Ricardos) 
Kodi Smit-McPhee (The Power of the Dog) 

Best film editing 
Don’t Look Up 
Dune – WINNER! 
King Richard 
The Power of the Dog 
tick, tick… BOOM! 

Best makeup & hairstyling 
Coming 2 America 
Cruella 
Dune 
The Eyes of Tammy Faye – WINNER! 
House of Gucci 

Best animated feature 
Encanto – WINNER! 
Flee 
Luca 
The Mitchells Vs the Machines 
Raya and the Last Dragon 

Best documentary feature 
Ascension 
Attica 
Flee 
Summer of Soul – WINNER! 
Writing With Fire 

Best documentary short 
Audible 
Lead Me Home 
The Queen of Basketball – WINNER! 
Three Songs for Benazir 
When We Were Bullies 

Best original song 
Be Alive (King Richard) 
Dos Oruguitas (Encanto) 
Down to Joy (Belfast) 
No Time to Die (No Time to Die) – WINNER! 
Somehow You Do (Four Good Days) 

Best cinematography 
Dune – WINNER! 
Nightmare Alley 
The Power of the Dog 
The Tragedy of Macbeth 
West Side Story 

Best international feature 
Drive My Car – WINNER! 
Flee 
The Hand of God 
Lunana: A Yak in the Classroom 
The Worst Person in the World 

Best production design 
Dune – WINNER! 
Nightmare Alley 
The Power of the Dog 
The Tragedy of Macbeth 
West Side Story 

Best visual effects 
Dune – WINNER! 
Free Guy 
Shang-Chi and the Legend of the Ten Rings 
No Time to Die 
Spider-Man: No Way Home 

Best actress 
Jessica Chastain (The Eyes of Tammy Faye) – WINNER! 
Olivia Colman (The Lost Daughter) 
Penélope Cruz (Parallel Mothers) 
Nicole Kidman (Being the Ricardos) 
Kristen Stewart (Spencer) 

Best actor 
Javier Bardem (Being the Ricardos) 
Benedict Cumberbatch (The Power of the Dog) 
Andrew Garfield (tick, tick … BOOM!) 
Will Smith (King Richard) – WINNER! 
Denzel Washington (The Tragedy of Macbeth) 

Best director 
Kenneth Branagh (Belfast) 
Drive My Car (Ryûsuke Hamaguchi) 
Paul Thomas Anderson (Licorice Pizza) 
Jane Campion (The Power of the Dog) – WINNER! 
Steven Spielberg (West Side Story) 

Best picture Belfast 
Coda – WINNER! 
Don’t Look Up 
Drive My Car 
Dune 
King Richard 
Licorice Pizza 
Nightmare Alley 
The Power of the Dog 
West Side Story
gaRis
Περισσότερα... »

Η Βασίλισσα της Κυψέλης (Hive) Poster ΠόστερΗ Βασίλισσα της Κυψέλης
της Blerta Basholli. Με τους Yllka Gashi, Çun Lajçi, Aurita Agushi, Kumrije Hoxha, Adriana Matoshi, Molikë Maxhuni, Blerta Ismaili, Kaona Sylejmani.


Πατριαρχίας το ανάγνωσμα
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Women of the disappeared

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η γεννημένη στο Κόσοβο το 1983 Blerta Basholli. Μεγάλωσε στο Κόσοβο και σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Καλών Τεχνών της Πρίστινα. Το 2008 της απονεμήθηκε η Dean’s Fellowship στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών κινηματογράφου του Tisch School of the Arts στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Έζησε στη Νέα Υόρκη για τέσσερα χρόνια, όπου είχε την ευκαιρία να εργαστεί σε διάφορα πρότζεκτ ως φοιτήτρια. Το 2011 επέστρεψε στην πατρίδα της γυρίζοντας κάποιες μικρού μήκους ταινίες μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Για τούτη, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, ασχολείται ουσιαστικά ήδη από το 2011.

Η Βασίλισσα της Κυψέλης (Hive) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία πραγματοποίησε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ του Σάντανς τον Ιανουάριο του 2021, κερδίζοντας κοινό και κριτική επιτροπή και μαζεύοντας τρία βραβεία και συγκεκριμένα το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, το βραβείο σκηνοθεσίας και το βραβείο κοινού στο τμήμα «World Cinema – Dramatic». Κάτι που συνέβη για πρώτη φορά στην ιστορία του φεστιβάλ. Βέβαια, την ίδια χρονιά, το «CODA» κέρδισε τα αντίστοιχα τρία βραβεία σε ότι αφορά τις αμερικάνικες ταινίες. Η φεστιβαλική της καριέρα είναι μεγάλη και πετυχημένη. Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο προηγούμενο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης τον Νοέμβριο του 2021, όπου κέρδισε το βραβείο κοινού στο τμήμα «Ματιές στα Βαλκάνια», όπου συμμετείχε. Τέλος, αποτέλεσε την επίσημη πρόταση του Κοσόβου για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Το απόγευμα της 25ης Μαρτίου του 1999, μια μέρα μετά το ξεκίνημα των Νατοϊκών βομβαρδισμών στη Σερβία, μια ομάδα Σέρβων παραστρατιωτικών συγκέντρωσε τους ενήλικες άντρες στο χωριό Krusha του Κοσόβου (περίπου 100 άτομα) οι οποίοι αργότερα εξαφανίστηκαν. Δολοφονήθηκαν και (σύμφωνα με μαρτυρίες) τα πτώματά τους πετάχτηκαν στον ποταμό Drini. Εφτά χρόνια μετά κι ενώ ο πόλεμος έχει τελειώσει, η κατάσταση στο χωριό είναι παράξενη, καθώς πολλοί άντρες θεωρούνται από τότε αγνοούμενοι και γίνονται προσπάθειες ταυτοποίησης των σορών τους. Ο άντρας της Φαριγιέ είναι ένας από αυτούς τους αγνοούμενος και, παράλληλα με το πένθος, η οικογένειά της αντιμετωπίζει οικονομικές δυσκολίες. Τα λεφτά από τις πωλήσεις μελιού στην λαϊκή αγορά της κοντινής πόλης, από τις κυψέλες που εκείνος είχε δημιουργήσει, δεν αρκούν ούτε για ζήτω. Το ίδιο δεν βοηθά όσο θα έπρεπε η υποτυπώδης κρατική βοήθεια. 

Η Φαριγιέ, που ζει με τον παράλυτο πεθερό της και τα δύο ανήλικα παιδιά της, θέλει να βελτιώσει τη ζωή της οικογένειάς της. Αρχικά, βγάζει δίπλωμα οδήγησης, κάτι που χτυπάει άσχημα στα μάτια της συντηρητικής, πατριαρχικής κοινωνίας του χωριού της. Όταν δε αποφασίζει να παράξει αϊβάρ (μια πάστα κόκκινης πιπεριάς, ιδιαίτερα δημοφιλή στην περιοχή) σε επίπεδο βιοτεχνίας και να πουλήσει την παραγωγή σε ένα τοπικό σούπερ μάρκετ, θα έχει να αντιμετωπίσει κουτσομπολιά, εχθρότητα, και βαριές κουβέντες, όχι μόνο από τους άντρες του χωριού, αλλά και από τις γυναίκες, άλλες (εν δυνάμει) χήρες και τα ίδια της τα παιδιά. Θα καταφέρει να αναστρέψει το κλίμα υπέρ της;

Η άποψή μας: Βρίσκω ενδιαφέρουσες κάποιες συμπτώσεις παύλα συγκυρίες, που έχουν να κάνουν με το θέμα κάποιας ταινίας, τα γυρίσματά της και την εποχή που βγαίνει στις αίθουσες. Τούτη η ταινία πχ βγαίνει εν μέσω του πολέμου ανάμεσα στη Ρωσία και την Ουκρανία. Βγαίνει στη χώρα μας μια μέρα πριν την 25η Μαρτίου, μία από τις δύο εθνικές μας εορτές, που παράλληλα όμως για αυτήν τη μικρή περιοχή των Βαλκανίων αποτελεί ημέρα μνήμης μιας σφαγής. Επιχειρήθηκαν γενοκτονίες: τώρα από τους «κακούς» Ρώσους, τότε από τους «κακούς» Σέρβους. Οι σφαγές έγιναν και γίνονται. Το πώς χρωματίζονται οι κακοί της Ιστορίας είναι ένα ζήτημα που σηκώνει πάρα πολύ μεγάλη κουβέντα. Αυτά με τις συμπτώσεις. 

Με την ταινία μας τώρα. Που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Η πρωτάρα σκηνοθέτιδα πετυχαίνει να μας δώσει μια υποδειγματική ταινία. Δεν λέω σπουδαία, δεν λέω αριστούργημα, δεν λέω «γουάου». Αυτό που καταφέρνει η δημιουργός είναι να μας αφηγηθεί μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, με έναν πολύ πειστικό τρόπο, να μας κάνει κοινωνούς ενός ιστορικού γεγονότος που – προφανώς – οι θεατές της ταινίας στην συντριπτική τους πλειοψηφία δεν γνώριζαν, χωρίς να δαιμονοποιεί τον «εχθρό» (θα ήταν αποπροσανατολιστικό κάτι τέτοιο), να μας παρουσιάσει μια πραγματικότητα της χώρας της με τρόπο απολύτως κατανοητό και – κυρίως – να θέσει το ζήτημα της θέσης των γυναικών σε κοινωνίες εντελώς πατριαρχικές. Παρακολουθείς την ταινία και δεν πιστεύεις στα μάτια σου με το πως λίγα χρόνια πριν, σε μια γωνιά της Ευρώπης, οι γυναίκες αντιμετωπίζονταν με τέτοιο ελεεινό και παλαιολιθικό τρόπο. 

Αλλά τι λέω: οι γυναικοκτονίες στην... προοδευτική Ελλάδα του 2021 και του 2022, οι γυναικοκτονίες στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι γυναικοκτονίες παντού στον κόσμο, σήμερα, αποτελούν ενδείξεις ότι έχουμε πολλά ακόμα να αλλάξουμε σε μυαλά, συμπεριφορές και αντιλήψεις ανθρώπων για να βαδίσουμε προς μια καλύτερη, πιο προοδευτική κοινωνία γενικότερα. Η Φαριγιέ της ταινίας όπως και κάθε Φαριγιέ αυτού του κόσμου, τραβάει ζόρι. Βρίσκεται σε μια κατάσταση όπου θεωρητικά ούτε μπροστά μπορεί να πάει ούτε πίσω. Δεν έχει οριστική απάντηση σχετικά με την τύχη του συζύγου της: ναι, κατά πάσα πιθανότητα έχει δολοφονηθεί. Δεν υπάρχει όμως απόδειξη. 

Υπάρχει η ελπίδα (από τον πατέρα του, από τα παιδιά της) ότι μπορεί και να ζει και πως κάποια μέρα θα επιστρέψει. Μετά από εφτά χρόνια; Σε εκείνους επιτρέπεται να έχουν αυτές τις ελπίδες. Στη Φαριγιέ όχι. Που ψάχνει όποτε μπορεί ανάμεσα στα ευρήματα από τους νεκρούς, για να πάρει μια οριστική απάντηση, για να κλείσει ο κύκλος. Κι αυτό επειδή το να ξέρεις κάτι, έστω και άσχημο, είναι σαφώς προτιμότερο από το να ζεις με την αμφιβολία και την άγνοια. Γιατί με κάποιον τρόπο πρέπει να προχωρήσει μπροστά, να επιβιώσει και να βρει τρόπο να φροντίσει την οικογένειά της. 

Καθαρίζει στωικά και αδιαμαρτύρητα τον παράλυτο πεθερό της. Βλέπει τα παιδιά της να μεγαλώνουν: η κόρη της έχει περίοδο πια και ο γιος της δεν θέλει να τον πλένει πλέον η μάνα του. Βλέπει πως το μέλι της δεν πουλιέται, δεν είναι αρκετό για να συντηρήσει την οικογένειά της. Οι μέλισσες την τσιμπάνε: πονάει, αλλά... ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Το να βγάλει δίπλωμα είναι βήμα προς την σωστή κατεύθυνση: έτσι μπορεί να κινείται ευκολότερα και να διεκδικεί εργασία. Ναι, αλλά το χωριό δεν εγκρίνει. Γυναίκα να οδηγάει; Γυναίκα «παντρεμένη» (κι ας μην βρίσκεται πουθενά στον ορίζοντα ο άντρας της) και να πηγαίνει στην πόλη; Α, την ξετσίπωτη! 

Οι προκαταλήψεις και η πατριαρχία είναι τόσο βαθιά ριζωμένες που, εκτός από τους άντρες του χωριού η Φαριγιέ έχει να αντιμετωπίσει και τις γυναίκες, ακόμα και την ίδια της την κόρη! Κουτσομπολιά, αρνητισμός, εμπόδια, τούβλα πεταμένα σε παράθυρα. Κι όμως, εκείνη προχωράει. Και δημιουργεί. Και πάλι προβλήματα: κάποιος (;;;) προσπαθεί να καταστρέψει την παραγωγή της. Και ο προμηθευτής της, ο μανάβης που της δίνει τις κόκκινες πιπεριές για την παρασκευή του αϊβάρ την θεωρεί εύκολη λεία για τις σεξουαλικές του ορέξεις. Η Φαριγιέ όμως είναι η βασίλισσα της κυψέλης. Οι άντρες είναι κηφήνες. Και οι γυναίκες οι εργάτριες που εντέλει θα κάνουν το μελίσσι να ορθοποδήσει και να παράξει μέλι. 

Δωρική η Yllka Gashi, που υποδύεται την Φαριγιέ, κουβαλάει με άνεση την ταινία στις πλάτες της. Μια ταινία που ποτέ δεν ξεπέφτει στον εύκολο μελοδραματισμό. Μια ταινία που προμοτάρει το πολύ απλό μα τόσο σημαντικό «η ισχύς εν τη ενώσει». Δείτε την. Και η Φαριγιέ – η πραγματική Φαριγιέ – η οποία πλέον διαθέτει μια επιχείρηση που απασχολεί δεκάδες γυναίκες όπως εκείνη, γνωρίζει πως, καλού κακού, ένα γαλλικό κλειδί μπορεί μια χαρά να κόψει και να κάμψει τις ανεπιθύμητες για εκείνη «επιθυμίες» κάποιου ξαναμμένου αρσενικού. Και να ξεκλειδώσει την ελευθερία της.

Η Βασίλισσα της Κυψέλης (Hive) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 24 Μαρτίου 2022 από την Cinobo!
Περισσότερα... »

Oscar Awards 2022FINAL 94TH OSCARS PREDIX: THE POWER OF THE UNDERDOG

Εδώ στον Κάναδα μόλις (ψιλο)νετάραμε με τις μάσκες (φίμωτρα για την ακρίβεια αλλά τέσπα). Μπάι - μπάι ο Κορώνας (λέμε τώρα). Χωρίς ανασεμιά, έρχεται και σκάει το νέο Τσερνομπίλ στη νιοστή με τον (Γ’ Παγκόσμιο;) πόλεμο στην Ουκρανία. Εκατομμύρια άμαχοι στην προσφυγιά και ο κοσμάκης τσουρουφλίζεται με τις ανατιμήσεις σε καύσιμα και είδη πρώτης ανάγκης. Πόσο κολλημάρας πρέπει να είσαι όταν διαμέσου πυρός και σιδήρου εξακολουθείς να κόπτεσαι για τα οσκαρίδια; Πέστο (κι αν είναι λάθος...έστω) εμμονή, για άλλους καλή στοιχηματική περίπτωση, πολύ πιο δραματική από τη βεβαιότητα της περίπτωσης Σάκκαρη να χάνει μια ντουζίνα (ημι)τελικούς σερί στο τένις. Ή, στον αντίποδα, τη σιγουράντζα του παρκουρά Τεντόγλου να σαρώνει τα χρυσά (άλμα εις μήκος) στο παντελώς σβηστό. Σε προειδοποιάω, σύντεκνε, δις γήαρ τα οσκαρόπουλα έχουν πάρει μιαν ιδιαζόντως απίθανη τροπή. Το λες και μεγάλη ανατροπή ναούμ.

Εναρχή της κούρσης ήτο The Power of The Dog, βλ.«γκανιάν». Μετά το TIFF, τσακώνει το Belfast το βραβείο κοινού και ξεκινά το αντιπάλεμα. Βγαίνουσι οι οσκαρικές υποψηφιότητες που περίπου επιβεβαιώνουν την επικυριαρχία του τοπ ντόγκ, με 12 νομινέσια. Σταθερά ο Sir Branagh να συμπορεύεται, πιότερο στη λογική του μοιράσματος (σκηνοθεσία η Κάμπιον - πρωτότυπο σενάριο ο αυτοβιογραφούμενος Κένεθ). Ώσπου σκάει το πρώτο κανόνι με το ανεξάρτητο (αλλά κι υιοθετημένο από τον κολοσσό της Apple) φιλμάκι ονόματι CODA, μια τίμια, φαμελιάρικη, συγκινητική κατάθεση της πρωτάρας Sian Heder για μια οικογένεια κωφών, παιγμένη από κατά κόρον κωφούς πρωταγωνιστές. Το CODA κερδίζει το best ensemble στα SAGs και μπαίνει φουριόζο στην οσκαρική εξίσωση, συνεπικουρούμενο από τη νίκη του βετεράνου κωφού ρολίστα Troy Kotsur στον Β’ Ανδρικό. Πάρτον κάτω τον Kodi Smit McPhee (του Dog) από το θρόνο του φαβορί. Το ντεμαράζ συνεχίζεται στο Σωματείο Σεναριογράφων όπου το CODA ξαναθριαμβεύει, νικώντας στo διασκευασμένο σενάριο το The Lost Daughter, απόντος του non - eligible Σκύλου. 2/2.

Oscar Awards 2022

Το CODA μετρά μόλις 3 υποψηφιότητες, λιγότερες από ποτέ για ταινία που έχει προταθεί (και νικήσει) ως υποψήφια Καλύτερη Ταινία. Πρέπει να πας πίσω στο Grand Hotel (1932) για να βρεις αντίστοιχο. Μαντεύεις τι συνέβη έπειτα; Έτσι, βεντούζα, βεντούζα: Το CODA κερδίζει και στους Παραγωγούς κάνοντας το 3/3. Πήγαινε τώρα πίσω και κοίτα μόνος σου, τι συμβαίνει στην εποχή του preferential ballot (κατάταξη προτίμησης στην κατηγορία Καλύτερη Ταινία). Με σεναριάκι και ένα υποστηρικτικό ρόλο είσαι σένιος. Κοίτα και το Spotlight (2016) που τόκλεψε μόνο με ένα Σενάριο (αλλά με έξι συνολικά υποψηφιότητες). Αυτή η ΑΗΔΙΑ το preferential ballot πρέπει να καταργηθεί δια ροπάλου - σκούζω χρόνια ολάκερα, γάνιασα πια. Πέντε μόνο υποψήφια φιλμ, με πλειοψηφικό σύστημα και τέλος. 

Εν πάσει περιπτώσει, αν προσθέσεις και το χαμό στον Α’ Γυναικείο Ρόλο, έχει τζέτρζελο το πράμα φέτο. Θα ποντάρω στο CODA, ενάντια στα πιστεύω μου (The Power of the Dog = Ταινία της Χρονιάς), όπως και θα πάω κόντρα στη βράβευση του PTA (Licorice Pizza) στο Πρωτότυπο Σενάριο στην 11η συνολικά υποψηφιότητα της αβράβευτης (!) μεγάλης καριέρας του. Λογικά το βραβείο θα είναι της παρηγοριάς του Sir Kenneth Branagh (Belfast) που έκανε ρεκόρ υποψηφιοτήτων σε πολλαπλές κατηγορίες (συνυπολογιζομένου και του υποκριτικού του προτέρου βίου) και δείχνει θελκτικότερη επιλογή για τα γερόντια της Ακαδημίας. Έτσι πο λες πολί μου. 

Ετοιμάσου για νέα μεγαλεία μετά τις βραβευσάρες τουτουνού του αιώνος σε Crash, The King’s Speechκαι Green Book. Σούρχεται, COD(Α)-εύει... Είσαι λέει ο Θρύλος και όλοι σου λένε ότι έχεις καπαρώσει πρωτάθλημα πριν από τα play-offs. Και νάσου - πετιέται ο Δικέφαλος του Βορρά, κονφερασάτος με καπτάν Λουτσέσκου. Βαράτε τις καμπάνες χριστιανοί! Anyway, λέω να το τουιτεριάσω φέτο (@TakisGaris) το βραδάκι της 27ης Μαρτίου. Καπότανες ο zerVo έκανε λάιβ μετάδοσες από το @Moviesltd. Για να διούμε τα κέφια ετούτη τη βολά. Κάνε λοιπόν το θάμα σου Βαγγελίστρα μου, να σκάσει λίγο το χειλάκι μας τούτο το Σ/Κ μήπως νοιώσουμε λίγο καλύτερα. Τόχουμε τόσο πολύ ανάγκη εδώ και κάτι χρόνια... 

Happy 94th! (Ακολουθούν πρόγνωσες, τα μόνα σίγουρα είναι τα μικρομηκάδικα - σοβαρολογώ!)

ΦΑΒΟΡΙ!
ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ!
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ 
CODA Philippe Rousselet, Fabrice Gianfermi, Patrick Wachsberger, Παραγωγοί 
THE POWER OF THE DOG Jane Campion, Tanya Seghatchian, Emile Sherman, Iain Canning, Roger Frappier, Παραγωγοί 
BELFAST Laura Berwick, Kenneth Branagh, Becca Kovacik, Tamar Thomas, Παραγωγοί 
DUNE Mary Parent, Denis Villeneuve, Cale Boyter, Παραγωγοί 
KING RICHARD Tim White, Trevor White, Will Smith, Παραγωγοί 
WEST SIDE STORY Steven Spielberg, Kristie Macosko Krieger, Παραγωγοί 
LICORICE PIZZA Sara Murphy, Adam Somner, Paul Thomas Anderson, Παραγωγοί 
DRIVE MY CAR Teruhisa Yamamoto, Παραγωγοί  
DON'T LOOK UP Adam McKay, Kevin Messick, Παραγωγοί 
NIGHTMARE ALLEY Guillermo del Toro, J. Miles Dale, Bradley Cooper, Παραγωγοί 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ
THE POWER OF THE DOG Jane Campion
DRIVE MY CAR Ryusuke Hamaguchi 
LICORICE PIZZA Paul Thomas Anderson
BELFAST Kenneth Branagh 
WEST SIDE STORY Steven Spielberg

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 
JESSICA CHASTAIN The Eyes of Tammy Faye 
OLIVIA COLMAN The Lost Daughter 
PENÉLOPE CRUZ Parallel Mothers 
KRISTEN STEWART Spencer
NICOLE KIDMAN Being the Ricardos 


ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 
WILL SMITH King Richard
BENEDICT CUMBERBATCH The Power of the Dog 
ANDREW GARFIELD tick, tick...BOOM! 
DENZEL WASHINGTON The Tragedy of Macbeth
JAVIER BARDEM Being the Ricardos 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 
ARIANA DEBOSE West Side Story
AUNJANUE ELLIS King Richard
KIRSTEN DUNST The Power of the Dog
JESSIE BUCKLEY The Lost Daughter 
JUDI DENCH Belfast 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
TROY KOTSUR CODA
KODI SMIT-MCPHEE The Power of the Dog
CIARÁN HINDS Belfast 
JESSE PLEMONS The Power of the Dog 
J.K. SIMMONS Being the Ricardos 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
CODA Siân Heder 
THE POWER OF THE DOG Jane Campion
THE LOST DAUGHTER Maggie Gyllenhaal 
DRIVE MY CAR Ryusuke Hamaguchi, Takamasa Oe 
DUNE Jon Spaihts and Denis Villeneuve and Eric Roth 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
BELFAST Kenneth Branagh 
LICORICE PIZZA Paul Thomas Anderson
DON'T LOOK UP Adam McKay; Story by Adam McKay & David Sirota 
THE WORST PERSON IN THE WORLD Eskil Vogt, Joachim Trier
KING RICHARD Zach Baylin 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
THE POWER OF THE DOG Ari Wegner 
DUNE Greig Fraser 
THE TRAGEDY OF MACBETH Bruno Delbonnel 
WEST SIDE STORY Janusz Kaminski
NIGHTMARE ALLEY Dan Laustsen 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ 
CRUELLA Jenny Beavan 
DUNE Jacqueline West, Robert Morgan
NIGHTMARE ALLEY Luis Sequeira 
WEST SIDE STORY Paul Tazewell
CYRANO Massimo Cantini Parrini, Jacqueline Durran 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
DUNE Joe Walker
THE POWER OF THE DOG Peter Sciberras
DON'T LOOK UP Hank Corwin 
TICK, TICK...BOOM! Myron Kerstein, Andrew Weisblum
KING RICHARD Pamela Martin 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ
THE EYES OF TAMMY FAYE Linda Dowds, Stephanie Ingram, Justin Raleigh 
CRUELLA Nadia Stacey, Naomi Donne, Julia Vernon
DUNE Donald Mowat, Love Larson, Eva von Bahr 
HOUSE OF GUCCI Göran Lundström, Anna Carin Lock, Frederic Aspiras
COMING 2 AMERICA Mike Marino, Stacey Morris, Carla Farmer 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ 
DUNE Σχεδιασμός: Patrice Vermette; Σκηνικά: Zsuzsanna Sipos 
NIGHTMARE ALLEY Σχεδιασμός: Tamara Deverell; Σκηνικά: Shane Vieau 
THE TRAGEDY OF MACBETH Σχεδιασμός: Stefan Dechant; Σκηνικά: Nancy Haigh
WEST SIDE STORY Σχεδιασμός: Adam Stockhausen; Σκηνικά: Rena DeAngelo
THE POWER OF THE DOG Σχεδιασμός: Grant Major; Σκηνικά: Amber Richards 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ 
DUNE Hans Zimmer 
THE POWER OF THE DOG Jonny Greenwood
DON'T LOOK UP Nicholas Britell 
ENCANTO Germaine Franco 
PARALLEL MOTHERS Alberto Iglesias 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 
DOS ORUGUITAS Encanto; Μουσική / Στίχοι Lin-Manuel Miranda
NO TIME TO DIE No Time to Die; Μουσική / Στίχοι Billie Eilish, Finneas O'Connell
BE ALIVE King Richard; Μουσική / Στίχοι DIXSON, Beyoncé Knowles-Carter 
DOWN TO JOY Belfast; Μουσική / Στίχοι Van Morrison 
SOMEHOW YOU DO Four Good Days; Μουσική / Στίχοι Diane Warren

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ
DUNE Mac Ruth, Mark Mangini, Theo Green, Doug Hemphill, Ron Bartlett 
NO TIME TO DIE Simon Hayes, Oliver Tarney, James Harrison, Paul Massey, Mark Taylor 
WEST SIDE STORY Tod A. Maitland, Gary Rydstrom, Brian Chumney, Andy Nelson, Shawn Murphy
BELFAST Denise Yarde, Simon Chase, James Mather, Niv Adiri 
THE POWER OF THE DOG Richard Flynn, Robert Mackenzie, Tara Webb 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ
DUNE Paul Lambert, Tristan Myles, Brian Connor, Gerd Nefzer 
SPIDER-MAN: NO WAY HOME Kelly Port, Chris Waegner, Scott Edelstein, Dan Sudick
FREE GUY Swen Gillberg, Bryan Grill, Nikos Kalaitzidis, Dan Sudick 
NO TIME TO DIE Charlie Noble, Joel Green, Jonathan Fawkner, Chris Corbould 
SHANG-CHI AND THE LEGEND OF THE TEN RINGS Christopher Townsend, Joe Farrell, Sean Noel Walker, Dan Oliver 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ANIMATION 
ENCANTO Jared Bush, Byron Howard, Yvett Merino, Clark Spencer 
FLEE Jonas Poher Rasmussen, Monica Hellström, Signe Byrge Sørensen, Charlotte De La Gournerie 
THE MITCHELLS VS. THE MACHINES Mike Rianda, Phil Lord, Christopher Miller, Kurt Albrecht 
RAYA AND THE LAST DRAGON Don Hall, Carlos López Estrada, Osnat Shurer, Peter Del Vecho
LUCA Enrico Casarosa, Andrea Warren 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
SUMMER OF SOUL (...OR, WHEN THE REVOLUTION COULD NOT BE TELEVISED) Ahmir "Questlove" Thompson, Joseph Patel, Robert Fyvolent, David Dinerstein
FLEE Jonas Poher Rasmussen, Monica Hellström, Signe Byrge Sørensen, Charlotte De La Gournerie
ATTICA Stanley Nelson, Traci A. Curry 
WRITING WITH FIRE Rintu Thomas, Sushmit Ghosh
ASCENSION Jessica Kingdon, Kira Simon-Kennedy, Nathan Truesdell 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ
DRIVE MY CAR Japan 
THE WORST PERSON IN THE WORLD Norway
FLEE Denmark 
THE HAND OF GOD Italy 
LUNANA: A YAK IN THE CLASSROOM Bhutan 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ANIMATION
ROBIN ROBIN Dan Ojari, Mikey Please
BESTIA Hugo Covarrubias, Tevo Díaz
THE WINDSHIELD WIPER Alberto Mielgo, Leo Sanchez
BOXBALLET Anton Dyakov
AFFAIRS OF THE ART Joanna Quinn, Les Mills 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
THE QUEEN OF BASKETBALL Ben Proudfoot 
AUDIBLE Matt Ogens and Geoff McLean 
THREE SONGS FOR BENAZIR Elizabeth Mirzaei, Gulistan Mirzaei 
WHEN WE WERE BULLIES Jay Rosenblatt
LEAD ME HOME Pedro Kos, Jon Shenk 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
THE LONG GOODBYE Aneil Karia, Riz Ahmed 
ALA KACHUU - TAKE AND RUN Maria Brendle, Nadine Lüchinger 
PLEASE HOLD K.D. Dávila, Levin Menekse
THE DRESS Tadeusz Łysiak, Maciej Ślesicki 
ON MY MIND Martin Strange-Hansen, Kim Magnusson 

gaRis
Περισσότερα... »

Νέα Τάξη (Nuevo Orden / New Order) Poster ΠόστερΝέα Τάξη
του Michel Franco. Με τους Naian González Norvind, Diego Boneta, Mónica del Carmen, Fernando Cuautle, Eligio Meléndez, Darío Yazbek.


Το Δόγμα του Σοκ
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τι ωραίο πλιάτσικο!

Ο Μεξικάνος Michel Franco είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση σκηνοθέτη. Στα 43 του χρόνια πια (γεννήθηκε το 1979 στην Πόλη του Μεξικού, στο Μεξικό) έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις γύρω από το όνομά του – κι όχι αδίκως. Συζητήσεις που άλλοτε είναι για καλό, όπως πχ στην περίπτωση της ταινίας «Μετά τη Λουτσία» (Después de Lucía / After Lucia) η οποία το 2012 του χάρισε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» στο φεστιβάλ των Καννών, κι άλλοτε για... όχι και τόσο καλό, όπως πχ στην περίπτωση της ταινίας «Το χρονικό μιας αθωότητας» (Chronic, 2015), της πρώτης του αγγλόφωνης ταινίας, με την οποία συμμετείχε για πρώτη (και μοναδική, έως τώρα...) φορά στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ των Καννών, αλλά παρά το γεγονός ότι τιμήθηκε με το βραβείο σεναρίου (!!!) το λιγότερο που μπορείς να πεις γι' αυτήν είναι πως είναι... αμφιλεγόμενη! Το 2017 πήγε για τρίτη φορά στις Κάννες με την πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία του «Η κόρη της Απρίλ» (Las hijas de Abril / April's Daughter) που συμμετείχε στο τμήμα «Ένα κάποιο βλέμμα» και τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής! Τελευταία του ταινία είναι το «Sundown», ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Tim Roth, πρωταγωνιστής και του «Chronic», ταινία που έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα του περασμένου φεστιβάλ Βενετίας, το 2021. Κατά πως φαίνεται, πλέον, ο Franco «μεταγράφηκε» φεστιβάλ στη Βενετία από τις Κάννες...

Νέα Τάξη (Nuevo Orden / New Order) Poster Πόστερ Wallpaper
Η «Νέα Τάξη» είναι η έκτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθέτησε και μάλλον η πιο προκλητική της φιλμογραφίας του. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, στο διαγωνιστικό τμήμα, όπου τιμήθηκε με Αργυρό Λέοντα – το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής. Και είχε μεγάλη φεστιβαλική καριέρα από εκεί και πέρα, μιας που πέρασε από τα φεστιβάλ του Τορόντο, του Σαν Σεμπαστιάν, της Ζυρίχης, της Μόσχας, του Λονδίνου κ.α.

Η υπόθεση: Ο γάμος της Μάριαν στην έπαυλη των γονέων της σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της Πόλης του Μεξικού μαζεύει εκεί όλη την καλή κοινωνία της χώρας. Από επιχειρηματίες μέχρι υπουργοί παρευρίσκονται στην έπαυλη για να παρακολουθήσουν από κοντά το ευτυχές γεγονός. Μόνο που μια σειρά από αναποδιές καθυστερούν τη γαμήλια τελετή. Η κυβερνητική αξιωματούχος που θα τελέσει τον γάμο είναι άφαντη και υψηλοί καλεσμένοι αργούν λόγω αναταραχών στην πόλη. 

Ένας παλιός υπάλληλος της οικογένειας της Μάριαν, πηγαίνει απρόσκλητος στο πάρτι, ζητώντας οικονομική βοήθεια για τη γυναίκα του, που πρέπει να κάνει άμεσα μια κοστοβόρα εγχείρηση αντικατάστασης καρδιακής βαλβίδας. Η Μάριαν προσπαθεί να τον βοηθήσει. Εν τω μεταξύ, η αναταραχή στους δρόμους της πόλης φτάνει μέχρι την έπαυλη. Η εξέλιξη αυτής της εξέγερσης θα είναι βίαιη και η Μάριαν θα βρεθεί στο κέντρο της, χωρίς να μπορεί να αντιδράσει...

Η άποψή μας: «Στη Νέα Τάξη πραγμάτων μην ξεχνάτε ότι τα πράγματα είμαστε εμείς». Το είχε πει ο τεράστιος Τζίμης Πανούσης. Στη «Νέα Τάξη» του Michel Franco τα πράγματα είναι... ζόρικα. Ο Μεξικάνος, καλύτερος μαθητής του Haneke παγκοσμίως, φτιάχνει μια ταινία με καταφανή στόχο να σοκάρει. Να σοκάρει με την ωμότητα, να σοκάρει με τη βία, να σοκάρει με την ψύχρα, να σοκάρει με τον νιχιλισμό του. Και τα καταφέρνει περίφημα. Αλλά τα κάνει και σκατά! Ναι, μπορούν να ισχύουν και τα δύο ταυτόχρονα. Σοκαριζόμαστε όταν αντικρίζουμε τη βία. Από ένστικτο. Κι ας λένε – και το έγραφαν παλιότερα και σε τοίχους – κάποιοι: «καμιά πράξη βίας δεν είναι αδικαιολόγητη σε έναν κόσμο τελείως αδικαιολόγητο». Μπάζει αυτή η θεωρία, μπάζει πολύ. Βέβαια, και το «καταδικάζουμε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται» είναι κωμικό, έτσι; 

Τίποτε κωμικό πάντως δεν υπάρχει στην ταινία του Franco. Μόνο βία, λεηλασία, κόκκινο αίμα και πράσινη μπογιά. Γιατί πράσινη; Δύο εξηγήσεις: το πράσινο θεωρείται το χρώμα της ελπίδας. Στην ταινία δεν υπάρχει καμία ελπίδα. No hope. Οπότε, η χρήση γίνεται εντελώς ειρωνικά. Από την άλλη, η σημαία του Μεξικού (που ο σκηνοθέτης μας τη δείχνει σε δύο, τρεις, συγκεκριμένες σκηνές, να κυματίζει, σε αργή κίνηση, τεράστια) απαρτίζεται από τρία χρώματα, που δεν είναι άλλα από το λευκό, το κόκκινο και το πράσινο. Άρα (και) για τη χώρα του μιλάει ο σκηνοθέτης. Νομίζω όμως πως η σκοπιά του και η ματιά του και η ταινία του εντέλει απευθύνεται σε όλον τον κόσμο. Ο καπιταλισμός παγκοσμίως δεν τσουλάει. Αναταραχές παντού, φτώχεια παντού, βία παντού. 

Τι παρουσιάζει ο Franco; Τον χειρότερο εφιάλτη των καπιταλιστών! Μια εξέγερση άναρχη (όχι αναρχική), στην οποία το προλεταριάτο θα πάρει πίσω με τη βία, όσα με βία του άρπαξαν οι κεφαλαιοκράτες στα τελευταία μερικές εκατοντάδες χρόνια. Στο σημείο αυτό ο Franco θολώνει τα νερά, κακώς αν με ρωτάτε. Γιατί υπάρχει γραμμένο μεν στους τοίχους το «Ricos putas» (που δηλώνει την απαρχή όλων των κακών σύμφωνα με τον σκηνοθέτη) αλλά οι εξεγερμένοι εντέλει στην πλειοψηφία τους περιγράφονται ως αναίσθητοι πλιατσικολόγοι. Οπότε, ιδεολογικά, σκατά ρε μάγκα. Αδιευκρίνιστα ή εν πάση περιπτώσει, χωρίς να μας δίνει ο σκηνοθέτης πληροφορίες (επίτηδες) για να ξεκαθαρίσει την κατάσταση, η χώρα (το Μεξικό) εντέλει βρίσκεται κάτω από στρατιωτική χούντα. 

Και μέσα στην αναμπουμπούλα χαμηλόβαθμοι στρατιωτικοί απαγάγουν πλούσιους για να βγάλουν φράγκα μέσω των λύτρων που ζητάνε. Το πως από την εξέγερση πήγαμε στη χούντα, μόνο ο εγκέφαλος του σκηνοθέτη μπορεί να το εξηγήσει - ίσως. Το ότι όσο πιο λούμπεν τόσο πιο... σκουρόχρωμος, επίσης είναι μια επιλογή, που σηκώνει πολύ, πολύ κουβέντα, καθώς ο Franco φλερτάρει επικίνδυνα και με τον ρατσισμό... Οπότε, εδώ ο μηδενισμός. Η ιδεολογική στειρότητα. Ο τοίχος πάνω στον οποίο χτυπάει με φόρα ο σκηνοθέτης. Και μέσα στην αναμπουμπούλα, το Κεφάλαιο ανασυντάσσεται. Κι όχι μόνον αυτό: κάνει εκκαθαρίσεις ακόμα κι ανάμεσα στα μέλη που το δομούν! Δεν ορρωδεί προ ουδενός. Γαία πυρί μιχθήτω. 

Ο Βίκτορ, ο υπουργός (να κάνουμε λίγο πλάκα: με την μουστακάρα του ο ηθοποιός που τον υποδύεται παραπέμπει στο μισό υπουργικό συμβούλιο του παλιού ΠΑ.ΣΟ.Κ., του ορθόδοξου), που χρηματίζεται από επιχειρηματίες, την κατάλληλη στιγμή, τους γαμεί τα πρέκια, χωρίς μάλιστα να τον πάρουν χαμπάρι!!! Ο καλύτερος καπιταλιστής έχει σκοτώσει τη μάνα του, δεν λένε; Ε, μπορεί να βάλει να σκοτώσουν την κόρη ενός από τους βασικότερους χρηματοδότες του σε μια «στημένη» δολοφονία... Δεν υπάρχει μισό θετικό συναίσθημα στην ταινία. Η Μάριαν είναι η μόνη που συγκινείται, που κινητοποιείται, που αντιδρά αλλά μην περιμένετε ότι ο Franco θα την... ανταμείψει για την στοιχειώδη ανθρωπιά που επιδεικνύει. Και η οικιακή βοηθός της οικογένειας και ο γιος της, που δουλεύει επίσης για την οικογένεια της Μαριάν, που θα θελήσουν να βοηθήσουν, θα βρουν τον μπελά τους. 

Οπότε, ναι, το να μας σοκάρει το καταφέρνει και με το παραπάνω ο σκηνοθέτης, στην πιο φιλόδοξη ταινία της καριέρας του ως τώρα. Και στην πρώτη που επιλέγει κινούμενη κάμερα σε σχέση με διαδοχικά πλάνα με σταθερή κάμερα, όπως συμβαίνει στις προηγούμενες ταινίες του. Αν όμως ο μοναδικός του στόχος ήταν να μας σοκάρει, τότε μαραμένα τα κρίνα και οι βιόλες. Καλή η δυστοπία αλλά το παραμύθι δεν έχει δράκο...

Νέα Τάξη (Nuevo Orden / New Order) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 17 Μαρτίου 2022 από την Weird Wave!
Περισσότερα... »