Movies Ltd

Oscar Noms Predix 2022: THE POWER OF BELFAST

Εναρχή ην η Ακαδημία (AMPAS= Academy of Motion Picture Arts and Sciences). Η οποία θα απονείμει τα 94α όσκαρς. Πότε η ανακοίνωση των οσκαρικών υποψηφιοτήτων; Ημέρα Τρίτη, 8 Φλεβάρη, στρημαριστά - ψιθυριστά να μου μιλάς. Πότε ψήφισαν τα Μέλη για δαύτες: Από τις 27 Γενάρη μέχρι 1η Φλεβάρη. Πόσοι ψήφισαν; Εδώ ανοίγει συζήτηση. Μετά το προ 5ετίας περίπου κάζο του #OscarsSoWhite, ξανοιχτήκαμε αρκετά. Πιάσαμε πιο πάνω από τα 9.000 Μέλη (από τα 6.000). Αθροίζοντας τα 187 κεφάλια μέσα στο 2021, έχουμε αισίως 9.487 Μέλη με δικαίωμα ψήφου, σύμφωνα με την καταμέτρηση της 24ης Γενάρη δις γίαρ. Οι προσκλήσεις ήταν 395, αλλά κάτι αρνήσεις (χλωμό), κάτι θάνατοι ή πέρασμα σε ανενεργό στάτους (μπας κι αποφύγουμε να ψηφίζουν οι 80άρηδες-ξέρεις υπέρ ποίων ταινιών πρόκειται κάθε χρόνο) είμαστε στα 9.487 με δικαίωμα ψήφου. 

Η ακριβής καταμέτρηση δίνει 9.573 ενεργά μέλη. Εκ των δεκαεπτά (17) κλάδων, οι 16 (μόνο οι ηθοποιοί μειώθηκαν κατά καμιά 20αριά) σημείωσαν μικρή αύξηση, με τους Μικρομηκάδες, τους Ανιμέητορς και τους υπευθύνους Οπτικών Εφφέ να κερδίζουν τα περισσότερα νέα Μέλη. Δες την κατανομή για να γουλάρεις: 

Ηθοποιοί: 1,336 (-23) 

Υπεύθυνοι διανομής: 150 (+8) 

Διευθυντές Φωτογραφίας: 290 (+8) 

Ενδυματολόγοι: 171 (+4) 

Σκηνοθέτες: 568 (+4) 

Ντοκιμαντερίστες: 618 (+23) 

Εξειδικευμένοι παραγωγοί: 681 (+18) 

Μοντέρ: 375 (+4) 

Μακιγιέρ και Κομμωτές: 231 (+7) 

Υπεύθυνοι δημοσίων σχέσεων: 605 (+18) 

Μουσικοί: 383 (+9) 

Παραγωγοί: 634 (+20) 

Διευθυντές παραγωγής: 387 (+5) 

Σχεδιαστές animation: 844 (+26) 

Ηχολήπτες: 550 (+14) 

Σχεδιαστές ειδικών εφέ: 606 (+26) 

Σεναριογράφοι: 504 (+5) 

Μέλη: 554 (+11) 

Συνολικά μέλη με δυνατότητα ψήφου: 9,487 (+187) 

Μέλη της Ένωσης: 86 (-9) 

Συνολικά ενεργά μέλη: 9,573 (+178) 

Επίτιμα μέλη: 914 (+33) 

Συνολικά ενεργά και ανενεργά μέλη: 10,487 (+211)

Ο καλός στρατιώτης Γκαρής λοιπόν περίμενε υπομονετικά για το κλείσιμο της ηλεκτρονικής κάλπης για να σερβίρει πρόβλεψες για τα νομινέσια. Στο κατόπι, πότε η τελική ψηφοφορία που θα αναδείξει τους νικητές στις 23 κατηγορίες; Από Πέμπτη, 17 Μάρτη έως Τρίτη 22 Μάρτη. Πότε η Απονομή; Κυριακή, 27 Μάρτη, πάντα από το ABC, με κεντρικό (άγνωστο ως τώρα) κεντρικό παρουσιαστή, μετά από μια τριετία. Τώρα που τα κάναμε λιανά πάμε στον προκείμενο ήχο πλάγιο β’, για τους γνωρίζοντας την ψαλτικήν. 

Χωρίς έπαρση δηλώ υπευθύνως ότι θα μπορούσα να είχον συγγράψει το παρόν τουτονί μήνα Οκτώβρη 2021 και κανείς να μην είχε πάρει χαμπέρι. Που ξεύρεις, μπορεί και να έχει συμβεί έτσι ακριβώς. Ο μηχανισμός των στούντιος είναι προδιαγραμμένος, με ελάχιστες (τιμητικές) εξαιρέσεις. Ξεκινώ λοιπόν με την εξής δήλωση: Η (επαναφορά στο πρόσφατο παρελθόν) εγγυημένη δεκάδα στην Καλύτερη ταινία θα είναι σίγουρα μια από τις κάτωθι: The Power of the Dog, Belfast, Licorice Pizza, Dune, West Side Story, King Richard, CODA, Don’t Look Up, Tick, Tick…Boom!, The Tragedy of Macbeth, Being the Ricardos, Nightmare Alley, Drive My Car, The Lost Daughter, House of Gucci, Spider-man: No Way Home. Ορίστε, τάβαλα και σε σειρά βάσει προβλέψεων για να σε διευκολύνω κάπως. ΚΑΜΙΑ άλλη δεν παίζει. Ευκολάκι θα μου πεις. Να σχολιάσω επιγραμματικά. 

Η ταινία της χρονιάς είναι το The Power of the Dog. Άχαστη η καλύτερη σκηνοθεσία όπως και το καλύτερο διασκευασμένο σενάριο για την Jane Campion. Καλύτερες ερμηνείες στις κατηγορίες τους για Benedict Cumberbatch και Kodi Smit–McPhee. Φωτογραφία, Μουσική, και πάει λέγοντας. Ο μόνος αντίπαλος είναι το Belfast. Ρετρό νοσταλγία σε άσπρο - μαύρο και ωδή στη φαμελιά από τα μάτια του μικρούλη Kenneth Branagh. Μπορεί να είναι η σειρά του, 10ετίες μετά το λανσάρισμά του ως νέος Olivier, έχοντας γράψει την αυτοβιογραφία του στα 28 του έτη. Το Licorice Pizza του Paul Thomas Anderson δεν είναι καθόλου οσκαρική ταινία, έχει μια καλιφορνέζικη 70s ανεμελιά και υποκριτική φρεσκαδούρα. Αν η Ακαδημία αποφασίσει να τον τιμήσει μετά από καμιά 10ριά (με τις φετινές) προσωπικές υποψηφιότητες, θα το πράξει πιθανότερα στον τομέα του Πρωτότυπου Σεναρίου.

Το Dune, παιδιόθεν όνειρο του Καναδού Denis Villneuve, είναι υπεράρτιο τεχνικά (όπου και αναμένεται να κυριαρχήσει), θα δηλώσει παρουσία σε πολλές κατηγορίες, όμως ήδη έχει προαναγγελθεί δεύτερο μέρος, καθότι το πρώτο ήταν περισσότερο μια θριαμβευτική εισαγωγή στην κυρία υπόθεση κι όχι ολοκληρωμένη θεματολογικά ταινία. Το West Side Story, παρότι επιτυχημένο ως καλλιτεχνική δημιουργία που απέφυγε έξυπνα να αντιγράψει το θρυλικό φιλμ του 1961 με τα 10 όσκαρ, ωστόσο, πέρα του ότι δεν αντέχει στην αναπόφευκτη σύγκριση, μήτε σπρώχνει ουσιαστικά τον μύθο παραπέρα, ξεχωρίζει για την πολιτικά ορθή αντιμετώπιση της πορτορικανής κοινότητας. Ο Μούσιας είναι πανάξια ιερή αγελάδα στο Hollywood και εδώ μοιάζει να υπογράφει το δικό του Hugo, της έτερης κινηματογραφικής θεότητας Marty Scorsese. Πολλές υποψηφιότητες το συμπέρασμα, με φαβορί την Ariana DeBose στον Β’ Γυναικείο ρόλο. 

Το King Richard, όχημα του Will Smith (έχει υπάρξει πολύ καλύτερος στο Ali και το The Pursuit of Happyness) προς το περιπόθητο όσκαρ, δεν έχει θέση αξιολογικά στη δεκάδα, όμως θεματολογικά και από πλευράς diversity / διαφορετικότητας (καταλαβαινόμαστε υποθέτω), παίζει γερά. Το CODA είναι εντυπωσιακά αυθεντικό, ειλικρινές και πειστικότατο στην αναπαράσταση της ζωής μέσα σε μια οικογένεια κωφών που κερδίζει ως φιλμ όσο και - φυσικά - ως μήνυμα. Το Don’t Look Up είναι τραγικό ως αποτέλεσμα, ιδωμένο υπό το πρίσμα του πλήθος ταλέντου που χρησιμοποιείται, ιδιαίτερα στο καστ. Μολαταύτα, τόσο το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, όσο και η καταφανώς liberal ιδεολογία του είναι βούτυρο στο ψωμί της τρανής πλειοψηφίας της Ακαδημίας. Το Tick, tick…Boom! διαθέτει την υπογραφή - φετίχ του Lin Manuel Miranda (Hamilton) και έναν Andrew Garfield να τα δίνει όλα με άγνοια καλλιτεχνικού κινδύνου. 

Το The Tragedy of Macbeth (το είδε κανείς;) μοστράρει κλασικό Σέξπηρ με πρωταγωνιστικό ζευγάρι τους ογκόλιθους Washington - McDormand κι όλα δαύτα με την πρώτη Coen υπογραφή...νέου τύπου. Εδώ κάπου αφήνουμε τη σιγουριά της δεκάδας, πλέοντας σε θολά νερά καθότι για διαφορετικούς λόγους το πράμα περιπλέκεται με έναν τρόπο. To Being the Ricardos είναι μια ακόμη κτηνωδώς πληθωριστική σουξουμουξιά (γιατί έτσι μας αρέσει) του Aaron Sorkin, που υποτίθεται βιογραφεί τη Lucille Ball αλλά ούτε η Nicole (που είναι ηθοποιάρα και θα είναι και υποψήφια)μοιάζει, ούτε κωμωδία έχει, παρά θεωρίες συνωμοσίας και κουραστικό παρασκήνιο. Το Drive My Car, γιαπωνέζικο, αγαπημένο των αμερικανικών ενώσεων κριτικών, φαβορί για Best International Feature, έχει ελπίδες να παρεισφρήσει στο TOP10, όσες και να πλαισιώσει την σκηνοθετική πεντάδα (Ryusuke Hamaguchi) ή τα διασκευασμένα σενάρια. 

To Nightmare Alley είναι άνισο, φορτωμένο σε τεχνικό επίπεδο όπου και αναμένεται να μαζέψει υποψηφιότητες, όμως φαίνεται να μένει στην απέξω για λίγο. Προσέχουμε την Cate Blanchett στην κατηγορία Υποστηρικτικού Γυναικείου ρόλου. Το The Lost Daughter είναι ο προσωπικός θρίαμβος της Maggie Gyleenhaal, συνεπικουρούμενης από την Olivia Coleman που δε φαίνεται να έχει αντίπαλο για το 2ο όσκαρ της τώρα που το φαβορί Kristen Stewart δεν εμφανίστηκε καν στα SAGs. O Sir Ridley Scott στα 80 του έβγαλε δυο αξιοπρόσεχτα φιλμ, με το House of Gucci να έχει ισχνές ελπίδες ελέω του τυφώνα Gaga που πάει για τις 2/2 υποψηφιότητες ως πρωταγωνίστρια στα όσκαρ. Τέλος υπάρχει αυτός ο μπουναμάς το Spider-man: No Way Home που έσωσε την παρτίδα του περσινού μπόξ όφις, χαρίζοντας μια multiverse συγκινησιακή εμπειρία και είναι ακριβώς εκεί που πολλοί αναρωτώνται σάμπως τελικά ήρθε η ώρα να το ξανοίξουμε το παιγνίδι μπας και σώσουμε τον Θεσμό και τα tv ratings; 

Ακολουθούν οι συνολικές προβλέψεις μου σε ΟΛΕΣ τις κατηγορίες, κατά παράδοση. Θα επανέλθω αμέσως μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων την Τρίτη 8 Φλεβάρη, μόνο στο Moviesltd.gr. Είμαστε ακόμη ζωντανοί και ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες, οσκαρικές και μη!

ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΟΣΚΑΡΙΚΩΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΩΝ

BEST PICTURE 

1 The Power Of The Dog

2 Belfast

3 Licorice Pizza

4 Dune

5 West Side Story

6 Coda

7 King Richard

8 Don't Look Up

9 Tick Tick...Boom!

10 The Tragedy Of Macbeth

BEST DIRECTOR 

1 Jane Campion / The Power Of The Dog

2 Denis Villeneuve / Dune

3 Steven Spielberg / West Side Story

4 Paul Thomas Anderson / Licorice Pizza

5 Ryusuke Hamaguchi / Drive My Car

BEST ACTRESS 

1 Olivia Colman / The Lost Daughter

2 Lady Gaga / House Of Gucci

3 Jessica Chastain / The Eyes Of Tammy Faye

4 Kristen Stewart / Spencer

5 Nicole Kidman / Being The Ricardos

BEST ACTOR 

1 Benedict Cumberbatch / The Power Of The Dog

2 Denzel Washington / The Tragedy Of Macbeth

3 Andrew Garfield / Tick Tick...Boom!

4 Will Smith / King Richard

5 Peter Dinklage / Cyrano

BEST SUPPORTING ACTRESS 

1 Ariana DeBose / West Side Story

2 Kirsten Dunst / The Power Of The Dog

3 Ruth Negga / Passing

4 Caitriona Balfe / Belfast

5 Aunjaune Ellis / King Richard

BEST SUPPORTING ACTOR 

1 Kodi Smit-McPhee / The Power Of The Dog

2 Troy Kotsur / Coda

3 Jared Leto / House Of Gucci

4 Bradey Cooper / Licorice Pizza

5 Ciaran Hinds / Belfast

BEST ADAPTED SCREENPLAY 

1 The Power Of The Dog

2 The Lost Daughter

3 Coda

4 West Side Sory 

5 Drive My Car

BEST ORIGINAL SCREENPLAY 

1 Licorice Pizza

2 Belfast

3 King Richard 

4 Being The Ricardos

5 Parallel Mothers

BEST CINEMATOGRAPHY 

1 Dune

2 The Power Of The Dog

3 The Tragedy Of Macbeth

4 Belfast

5 Nightmare Alley

BEST COSTUME DESIGN 

1 Cruella

2 Dune

3 House Of Gucci

4 Spencer

5 West Side Story

BEST FILM EDITING 

1 Dune

2 Belfast

3 The Power Of The Dog

4 Licorice Pizza 

5 West Side Story

BEST MAKE UP AND HAIRSTYLING 

1 The Eyes Of Tammy Faye

2 Dune

3 Cruella 

4 House Of Gucci

5 West Side Story

BEST PRODUCTION DESIGN 

1 Dune

2 The French Dispatch

3 The Tragedy Of Macbeth

4 West Side Story

5 Nightmare Alley

BEST SCORE 

1 Dune

2 The Power Of The Dog

3 Parallel Mothers

4 Don't Look Up

5 The French Dispatch

BEST SONG 

1 No Time To Die / No Time To Die

2 Dos Oruguitas / Encanto

3 Down To Joy / Belfast

4 Be Alive / King Richard

5 Just Look Up / Don't Look Up 

BEST SOUND 

1 Dune

2 West Side Story 

3 No Time To Die

4 Tick Tick...Boom!

5 The Power Of The Dog

BEST VISUAL EFFECTS 

1 Dune

2 The Matrix Ressurections

3 Shang Chi And The Legend Of The Ten Rings

4 Spider-Man: No Way Hope

5 Eternals

BEST ANIMATED FEATURE 

1 Encanto

2 Flee

3 Raya And The Last Dragon

4 The Mitchells vs The Machines

5 Luca

BEST DOCUMENTARY FEATURE 

1 Flee

2 Summer Of Soul

3 The Rescue

4 Procession

5 The Velvet Underground 

BEST INTERNATIONAL FILM 

1 Drive My Car

2 Flee

3 The Worst Person In The World 

4 Compartment No 6 

5 A Hero

BEST ANIMATED SHORT 

1 Step Into The River

2 Us Again 

3 The Windshield Wiper

4 Only A Child

5 The Musician

BEST DOCUMENTARY SHORT 

1 The Queen Of Basketball

2 When We Were Bullies

3 Audible

4 Three Songs For Benazir

5 Coded: The Hidden Love Of J.C.Leyendecker

BEST LIVE ACTION SHORT 

1 When The Sun Sets

2 Tala'vision 

3 Censor Of Dreams

4 The Criminals

5 Frimas

Η καρδιά του σκότους

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

The Horror... The Horror...

Ο Andreas Fontana γεννήθηκε στη Γενεύη της Ελβετίας το 1982. Αφού πήρε πτυχίο Συγκριτικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, μετακόμισε στο Μπουένος Άιρες όπου εκπαιδεύτηκε ως βοηθός παραγωγής, ενώ το 2010 πήρε πτυχίο κινηματογράφου από το ECAL της Λωζάννης και το HEAD της Γενεύης. Η πρώτη του μικρού μήκους ταινία, «Cotonov Vanished» (2009), βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Vision du Réel της Νιόν και το Festival dei Popoli της Φλωρεντίας. Η τελευταία του μικρού μήκους «Pedro M, 1981» (2015), ήταν υποψήφια στα Swiss Film Awards. To 2016 έλαβε μαζί με τη Zahra Vargas το Upcoming Lab Prize για το ντοκιμαντέρ «Nothingwood», ενώ εργάζεται επίσης ως βοηθός παραγωγής και σεναριογράφος.

Το Azor (που, να σημειώσουμε, δεν έχει καμία σχέση με... σκυλιά) είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας. Το σενάριο της ταινίας το εμπνεύστηκε από τον παππού του, ο οποίος, μετά από καριέρα στο διπλωματικό σώμα, εργάστηκε σε ιδιωτική τράπεζα. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ της Μόσχας, στις 25 Απριλίου του 2021. Ακολούθησε η προβολή της στο φεστιβάλ Βερολίνου τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς (στην Berlinale θα έκανε παγκόσμια πρεμιέρα αν το φεστιβάλ διεξάγονταν κανονικά, τον Φεβρουάριο, κάτι που δεν έγινε λόγω της πανδημίας του κορωναϊού), όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού (επίσης διαγωνιστικό) τμήμα «Encounters». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στις «Νύχτες Πρεμιέρας» τον Σεπτέμβριο του 2021, όπου έλαβε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα.

Η υπόθεση: Αργεντινή, 1980. Στην εξουσία βρίσκεται ο δικτάτορας αντιστράτηγος Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα, μετά από το πραξικόπημα της 24ης Μαρτίου του 1976, που κατέλυσε τη δημοκρατία κι έριξε από την κυβέρνηση την Ιζαμπέλ Περόν. Στη χώρα, δύο χρόνια μετά το Μουντιάλ που διεξήχθη εκεί, επικρατεί άγρια καταστολή, ενώ σοβεί κι έντονη οικονομική κρίση μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Ο Ελβετός τραπεζικός Ρενέ Κις που δραστηριοποιείται στη χώρα της Λατινικής Αμερικής, εξαφανίζεται κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες, χωρίς να αφήσει πίσω του κανένα σημείο ζωής. 

Ο συνεταίρος του Ιβάν Ντε Βιλ, μαζί με τη σύζυγό του, Ινές, αποφασίζουν να πάνε από την Ελβετία στο Μπουένος Άιρες. Ο Ιβάν θέλει από τη μία να έρθει σε επαφή με το εγχώριο πελατολόγιο κι από την άλλη να μάθει τι συνέβη στον συνέταιρό του. Και χωρίς να το καταλάβει, θα αρχίσει να βυθίζεται σε ένα μυστήριο, που εκτυλίσσεται πίσω από τις βαριές πόρτες μεγαλοαστικών γραφείων και τους πυκνούς κήπους των νεόπλουτων ευνοούμενων του καθεστώτος...

Η άποψή μας: Έχει κάτι το εθιστικό τούτη η αταξινόμητη ταινία. Κάτι στο οποίο δεν μπορείς να αντισταθείς. Κάτι που σε βυθίζει μέσα της, χωρίς, φαινομενικά, να δικαιολογείται κάτι τέτοιο. Γιατί, δράση δεν υπάρχει. Γιατί, χώρος για έρωτες και ρομάντζα δεν υπάρχει. Γιατί, κλάματα, ξεσπάσματα και μελοδράματα, δεν υφίστανται. Αυτό που υπάρχει είναι μια αίσθηση διαρκούς απειλής. Αυτό που υπάρχει είναι η πηχτή κινούμενη άμμος του νεοφιλελευθερισμού. Αυτό που υπάρχει είναι η κατάδυση ενός ανθρώπου στα πιο βαθιά σκοτάδια της ψυχής του και η ανάδυσή του ως μη-ανθρώπου. 

Ο πρωτοεμφανιζόμενος σε μεγάλου μήκους ταινία σκηνοθέτης εμφανίζει μια σιγουριά που πολύ πιο πολύπειροι συνάδελφοί του δεν έχουν και θα τη ζήλευαν. Με απόλυτο έλεγχο των εκφραστικών του μέσων πετυχαίνει πρώτα από όλα στην απόδοση της εποχής. Η χρωματική παλέτα που επιλέγει είναι χαρακτηριστική των ταινιών των eighties, με τον διευθυντή φωτογραφίας να πετυχαίνει έναν μικρό άθλο. Αλλά και τα βλέμματα, οι κουβέντες, οι γκριμάτσες αποτυπώνουν το μότο του νεοφιλελευθερισμού: φάε για να μην φαγωθείς. Όταν η άρχουσα τάξη της Αργεντινής, με την αστεία δικαιολογία του κομουνισμού ως νούμερο ένα εσωτερικού εχθρού, ξεφορτώθηκε ενοχλητικές φωνές και παρουσίες και ρήμαξε ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε από δημόσιο πλούτο, τα μέλη της άρχισαν να στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου. Παρεάκια πλιατσικολογούσαν και προσπαθούσαν να διασφαλίσουν πως ο πλούτος τους θα έμενε ακέραιος. Ιδίως όταν κατάλαβαν πως η χούντα έπαψε να τους... βολεύει. 

Τι πιο απλό λοιπόν από το να στραφούν σε ιδιωτικούς τραπεζίτες. Ακούγονται κάποια στιγμή μέσα στην ταινία τα εξής λόγια: «Οι ιδιωτικές τράπεζες είναι εντελώς διαφορετικές από τις εμπορικές τράπεζες. Είναι σαν να συγκρίνεις αεροπλάνο της γραμμής με ιδιωτικό τζετ». Ο Κις ήταν πολύ αγαπητός για τους πελάτες του. Που με τα λόγια τους, χτίζουν έναν μύθο. Έναν μύθο ανάλογο του συνταγματάρχη Κουρτζ. Ναι, αν αυτό δεν είναι το πρώτο και το μοναδικό κείμενο που διαβάζετε για την ταινία, θα το έχετε δει γραμμένο από τους πάντες: υπάρχει ευθεία αναλογία με το «Αποκάλυψη τώρα», την ταινία του Coppola που «γεννήθηκε» από το βιβλίο «Η καρδιά του σκότους» του Joseph Conrad. 

Πόσο μάλλον που στο τελευταίο κομμάτι, ο αστός, ευγενής και χαμηλών τόνων Ιβάν διασχίζει την ζούγκλα με κανό, ως άλλος Martin Sheen, για να πετύχει τον σκοπό του. Που δεν είναι να σκοτώσει τον Κουρτζ. Αλλά να απολέσει την όποια αθωότητα του είχε απομείνει, να περάσει τον Ρουβίκωνα και να κάνει το ντιλ της ζωής του, με αντίτιμο την ανθρωπιά του... Πιο φοβιστικός από όλους τους διεφθαρμένους, ο μεγαλοπαπάς. Πιο ανατριχιαστικά από όλα, τα εγκλήματα που γίνονται σε πάρτι με μεγαλόσχημους, πίσω από ψεύτικα χαμόγελα, επίπλαστη ευγένεια και χαλαρές χειραψίες, σαν μελάτες μαλαπέρδες. Και τι ακριβώς σημαίνει «Αζόρ»; Στην κωδικοποιημένη γλώσσα των τραπεζικών σημαίνει «Πάψε. Πρόσεχε τι λες». Ο Fontana προσέχει τι λέει. Το θέμα είναι όσοι τον ακούσουν, όσοι δουν την ταινία του, να καταλάβουν...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 27 Ιανουαρίου από την Cinobo!

του gaRis (@takisgaris)

Η αγαπημένη μου ταινία του μαγίστρου Cronenberg είναι το Dead Ringers (1988). Οι δίδυμοι γυναικολόγοι Elliot και Beverly (ανεπανάληπτος Jeremy Irons), μοιράζονται έναν ομφάλιο λώρο που βιαίως θα κατακερματισθεί στο βωμό της κοινής ασθενούς / ερωμένης Claire (η femme fatale Geneviève Bujold). Πριχού λοιπόν συλλαβίσω το αίσθημα που μου προκάλεσε η νιοστή μεταφορά / διασκευή (Από Όρσονα μέχρι Ρομάν) του Σεξπηρικού Μακμπέθ, άσε με λιγουλάκι να σταθώ στο κλου της ιστορίας εδωδά: Πάπαλα οι αφοί Coen. Ο διαβολάκος (νιότερος), ο Ethan, το αλατοπίπερο του νιχιλιστικού, χιλιμπιλιασμένου, εμμονικά βουτηγμένου στην πατριωτική ιδιωτεία σύμπαντος, έχει βιαίως αποκολληθεί. Ακόμη κι ο φανταστικός μοντεράς Roderick Janes αλλάζει στο The Tragedy of Macbeth σε Reginald Janes. Οπότανες, εν το κρατούμενο: Η ταινία δεν ανήκει στον κανόνα των Coen bros. Για τους αμύητους, σιγά και τι έγινε ρε φίλος. Για τσι άλλοι όμως, αυτό είναι όλη η ουσία (και ο μπακλαβάς γωνία) ναούμ.

Σερσέ λα φαμ. Η τριπλο - οσκαρούχα κυρά του Joel, Frances McDormand, έπαιξε τη Lady Macbeth προ 5ετίας στο θέατρο (με τον Conleth Hill ως Macbeth, σκηνοθετημένη από τον Daniel J. Sullivan). Θυμάσαι τις προάλλες που έλεγε κάτι ακατάληπτα στο acceptance speech του Nomadland? Ατάκα από το ρόλο ήτανε γιατί τον είχε φρέσκο από τα γυρίσματα (σκάρτες 36 ημέρες) με τον αντρούλη Joel. Και φυσικά αντάμα με τον πιο φορμαρισμένο πλανητικά κινηματογραφικό ηθοποιό της τελευταίας 5ετίας και GOAT μαύρο πάνθηρα της υποκριτικής Denzel Washington ως Macbeth. 

H (όχι της αρεσκείας μου) κλασική ιστορία δολοφονικής ίντριγκας επί του Θρόνου των Σκώτων, μια πορεία επί πτωμάτων, μέχρις ότου ο ταλανισμένος βίος των συνωμοτών να κλείσει τον κύκλο του αίματος, δίνοντας τέρμα στην ακόρεστη ανασφάλεια και την επιβολή του τρόμου. Ο στρατηγός Macbeth θα μάθει από ένα τρίο μαγισσών (ανατριχιαστική η τριπλή παρουσία της Kathryn Hunter - το γένος Χατζηπατέρα) ότι μέλλεται να βασιλέψει. Θα καθαρίσει αδίστακτα τον νυν εστεμμένο Duncan (Brendan Gleeson), για να συνειδητοποιήσει γρήγορα πως η Ιστορία κύκλους κάνει κι ό,τι ανεβαίνει...κατεβαίνει. 

Ο Joel, πέρα από τη λόξα της κυράς, γουλάρει τον Bard of Avon, αποδίδει πιστά το κείμενο, κατιτίς το οποίο μπορεί να ενθουσιάσει τους φανς του Κύκνου του Stratford, όμως αυτόματα να αποθαρρύνει τους λοιπούς μη εντρυφήσαντες. Από την άλλη, το soundstage στήσιμο, το α λα Μπέργκμαν και Ντράγιερ φωτισμένο κιαροσκούρο (ο Bruno Delbonnel στήνει φωτογραφικά τα πλάνα) και ο μεστός, καβουρδιστός μαγνητισμός του Denzel είναι εχέγγυα που σε κρατούν ξύπνιο από τη θεατρίλα του εγχειρήματος, συγχωρώντας ακόμη και το ματερναλιστικό παίξιμο της McDormand. 

Ο νους ταξιδεύει στο μακρινό 1976 και τη θρυλική παράσταση του Trevor Nunn με Sir Ian McKellen και Dame Judy Dench (που κέρδισε το Lawrence Olivier Award στα 1977) από τη Royal Shakespeare Company για να βρει το ιδανικό ερμηνευτικό ζευγάρι. Δεν είναι πάντως το καστάρισμα η αχίλλειος πτέρνα του έργου. Ψάξε αλλού – και θα το βρεις. Λείπει ο Ethan. Μα θα αντιρρηθείς, δεν έλειπε ούτως ή άλλως από τα σκηνοθετικά κρέντιτς του αδελφάτου μέχρι το 2004; Δεν είναι θέμα μαρκίζας κύριος. Ζήτημα αισθητικής και κινηματογραφικής πρότασης είναι. 

Όσο κι αν ο Joel θέλει να κοιλοπονά δημιουργικά με τα κτηνώδη και το έρεβος (ποιός ήρθε;), λείπει η σκανταλιά, η ανορθογραφία, ο τσαχπίνικος μισανθρωπισμός της επιρροής του ομογάλακτου μπρο. Το The Tragedy of Macbeth έχει άριστα δημιουργικά μέσα αλλά παράγει ένα σχεδόν αδιάφορο για τους αμύητους αποτέλεσμα, κατορθώνοντας να κουράσει παρά τα μόλις καμιά κατοσταριά λεπτά της διάρκειάς του. Παραγωγή A24, τη στρημάρεις από AppleTV, θα τη δεις και στα όσκαρ, λόγω ονομάτων και ρεσιτάλ Denzel.

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!

Ζωή σε άσπρο μαύρο

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι;

Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο 50χρονος Ιρανός σκηνοθέτης. Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού προγράμματος τμήμα «Orizzonti». Στη Βενετία η ταινία τιμήθηκε ως η καλύτερη του «Orizzonti», ενώ βραβεύτηκε και ως καλύτερη όλων των παράλληλων τμημάτων του φεστιβάλ από την FIPRESCI.

Επίσης, απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας στο φεστιβάλ του Χονγκ Κονγκ καθώς και το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ της Μπογκοτά. Συνολικά, η ταινία έχει πραγματοποιήσει μια σημαντική πορεία σε εκλεκτά διεθνή φεστιβάλ κινηματογράφου όπως στο Βαγιαδολίδ, στη Στοκχόλμη (Int’l Critics Competition), στη Σιγκαπούρη (Asian Feature Competition), στο Τόκιο (World Focus), στο Ταλίν (Current Waves), στην Πολωνία στο Φεστιβάλ New Horizons, αλλά και στη Μελβούρνη.

Η υπόθεση: Σε ένα απομακρυσμένο, παραδοσιακό εργοστάσιο παραγωγής τούβλων στην ιρανική ενδοχώρα, ο επιστάτης Λοτφολά αποτελεί για χρόνια τον επιτυχημένο ενδιάμεσο ανάμεσα στον ιδιοκτήτη του και τους εργάτες, ένα πειθήνιο όργανο έτοιμο να κατευνάσει οποιαδήποτε αντίδραση. Ο Λοτφολά είναι 40 χρονών πια, έχει γεννηθεί εκεί, δεν έχει γνωρίσει κάτι άλλο από αυτό. Όταν ο ιδιοκτήτης του εργοστασίου ανακοινώνει στους εργάτες πως σκοπεύει να το κλείσει, μιας που είναι πλέον οικονομικά μη βιώσιμο, ο Λοτφολά θα προσπαθήσει για πρώτη φορά στη ζωή του, να πάρει μια διαφορετική θέση για να προστατέψει τη γυναίκα με την οποία είναι κρυφά ερωτευμένος, την Σαρβάρ. Η Σαρβάρ, όμως, κρύβει ένα μυστικό.

Η άποψή μας: Πιστεύω πολύ στον συντονισμό ταινίας – θεατή. Πιστεύω πως για να μπορέσει ένας θεατής να απολαύσει μια ταινία, θα πρέπει να έχουν την ίδια ιδιοσυχνότητα. Πιστεύω πως αυτός ο συντονισμός πολλές φορές είναι πολύ πιο σημαντικός από την ποιότητα της ταινίας. Έτσι κι αλλιώς η ποιότητα είναι ένα μη μετρήσιμο μέγεθος. Και η συνδιαλλαγή σου με μια ταινία είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό, που επηρεάζεται και από διάφορους παράγοντες. 

Πχ, ο David Cronenberg είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου σκηνοθέτες. Ε, εκείνο το «Spider» (2002) μου έχει μείνει απωθημένο. Την πρώτη φορά που πήγα να το δω στο σινεμά... κοιμήθηκα. Ναι, συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες αυτό. Θεώρησα πως έφταιγε η κούραση. Επειδή ήταν ταινία του Cronenberg είπα να της δώσω και δεύτερη ευκαιρία (δεν το κάνω σχεδόν ποτέ – ανένδοτος σε λέω). Και πάλι πήγα σινεμά, ξεκούραστος. Και πάλι... κοιμήθηκα! Και μια φορά που την πέτυχα στην τηλεόραση, πάλι δεν κατάφερα να την παρακολουθήσω. Ύμνοι οι πάντες για την ταινία – ο Τεό τσουκ. Δεν μπορώ λοιπόν να πω πως είναι μια ταινία που δεν μου άρεσε: αφού δεν την είδα ποτέ ολόκληρη! 

Τα ίδια έπαθα και με το... «The Tragedy of Macbeth» του Joel Coen (χα, σας την έσκασα)! Στην περίπτωση αυτή, το φιλμ μπορούσα να το παρακολουθήσω μόνο μέσω της Apple Tv (που όσο να 'ναι, σου μειώνει τις πιθανότητες απόλαυσης, που το σινεμά, η αίθουσα, σίγουρα προσφέρει). 85 φορές ως τώρα προσπαθώ να την ολοκληρώσω αλλά δεν... Τι υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, τι εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση, τι... βαρεμάρα, θε μου σχώραμε. Και φτάσαμε στο ιρανικό μας φιλμ (μουάχαχαχαχα) δια της πλαγίας οδού. Κατά μία έννοια, έχει αρκετά κοινά στοιχεία με το «The Tragedy of Macbeth»: και ασπρόμαυρη είναι και τετράγωνο κάδρο έχει. Και ναι, σε ότι αφορά την αφήγηση, παραπέμπει στο «Ρασομόν» και ναι, σε ότι αφορά τον ρυθμό, παραπέμπει στο σινεμά του Θόδωρου Αγγελόπουλου και του Béla Tarr. 

Αλλά, ρε παιδί μου, ας πάρουμε την τελευταία ταινία που γύρισε ο Ούγγρος μάστερ, το «Άλογο του Τορίνο». Ασπρόμαυρη. Μονοτονία: δεν γίνεται κάτι. Ελάχιστος λόγος. Επανάληψη. Κι όμως, πρόκειται για συγκλονιστικό αριστούργημα – και για τους haters, ξυδάκι! Αυτό: συντονισμός. Με το συγκεκριμένο ιρανικό φιλμ δεν συντονίστηκα. Κι ας είχε όλα τα κουτάκια που με εμπνέουν τσεκαρισμένα. Πολιτικότατο φιλμ, ναι. Μαρξιστικό. Ποιητικότατο φιλμ, ναι. Με σπουδαίες ιδέες, τόσο αισθητικά όσο και ουσιαστικά. 

Όπως: η ανακοίνωση του κλεισίματος του εργοστασίου από το αφεντικό, που «πασάρει» την έναρξη της κάθε επιμέρους ιστορίας, ανακοίνωση που παρουσιάζεται ξανά, από την αρχή, υπό διαφορετική γωνία λήψης και με επικέντρωση κάθε φορά σε διαφορετικό εργάτη. Όπως: με το πέρας της κάθε ιστορίας, ο κάθε εργάτης – πρωταγωνιστής, ξαπλώνει, τραβάει ένα λευκό σεντόνι πάνω του και σκεπάζει όλο το κορμί του και το πρόσωπο, ωσάν νεκρός. Όπως: ο πάγος. Ο πάγος, ως σύμβολο... ζωής! Κάτι που σπάει την μονοτονία: ζέστη, ξεραϊλα, πηλός, ψήσιμο στους φούρνους. Όπως: η διαστρωμάτωση των εργατών: ο Κούρδος, οι μετανάστες, ο γεννημένος εκεί Λοτφολά. 

Μια μικρογραφία του Ιράν, σωστά; Το αφεντικό, που ψεύδεται χωρίς αιδώ και σε όλους τους εργάτες μαζί αλλά και στον καθέναν από αυτούς ξεχωριστά. Που τους χρωστάει λεφτά, που τους μοιράζει υποσχέσεις, που τους ταΐζει αυτό που θέλουν να ακούσουν, χωρίς θεατρινισμούς, με απόλυτο poker face. Έριδες μεταξύ των εργατών αντί ενωμένοι όλοι εναντίον του αφεντικού. Όπως το φινάλε: όπου η αντίδραση δεν γίνεται προς τα έξω, ως οφείλει, αλλά προς τα μέσα. Αυτοπαγίδευση. Τα τούβλα και η λάσπη είναι πασέ: ζήτω το τσιμέντο. Τα τούβλα, το μέσον για στοιχειώδη επιβίωση των σύγχρονων σκλάβων, γίνονται η φυλακή τους. Εθελούσιος εγκλεισμός. 

Πολύ ωραία όλα αυτά και ολοφάνερα, αλλά είπαμε: κανένας συντονισμός. Ταινία, που απευθύνεται σε απαιτητικούς θεατές, οι οποίο γνωρίζουν (και αναγνωρίζουν) τα ρίσκα των φεστιβαλικών ταινιών.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την One From The Heart!

Τσιρκολάνοι και Τρωγλοδύτες

του gaRis (@takisgaris)

Θυμάμαι όταν πρωτόδα το Pan’s Labyrinth του Γουλιέλμου του Ταύρου, σκέφτηκα απομέσα μου πως αυτός είναι ο κολοφώνας, δε χρειάζεται άλλη φιλμική παρακαταθήκη ο εκ των τριών οσκαροστεφανωμένων αμίγκος: Κάτθανε Διαγόρα και τέλος ναούμ. Ύστερα από 2-3 αδιάφορα και εν πολλοίς ακατανόμαστα, ο ευφάνταστος τερατοπλάστης παρέδωσε το Shape of Water, ολοκληρώνοντας τη διαδρομή που διέγραψε απαρέγκλιτα στον καλλιτεχνικό του βίο. Γοτθικός τρόμος χουχουλιάρης σε τρυφερή καρδιά αθώων και παραπεταμένων υπάρξεων. Ο ευτραφής διοπτροφόρος Guillermo έφκιασε ένα στιλπνό παραμύθι, μια πολιτική αλληγορία αμπαλαρισμένη σε αρχοντικά προντάξιον βάλιους και φυσικά η Ακαδημία υποκλίθηκε μονομιάς. Πάλι ψιθύρισα, παρακολουθώντας την ταινία σε ένα ακόμη φεστιβάλ του Τορόντο πως εδώ πιάσαμε ταβάνι κύριε Del Toro, περιμένοντας κρυφίως συνάμα να επαναδιαψευστώ.

Μέσα στον κόβιντα, στο μεταξύ λοκντάουνς, Παρασκευή 17 Δεκέμβρη, 2021, ολομόναχος στην απογευματινή παράστα του Nightmare Alley, στο αγαπημένο μου Cineplex στο Courtney Park. Να το απολαύσω ή να αρχίσουν να με ζώνουνε τα φίδια κατάστα. Με 8 οσκαρικά, μαρκιζάτα ονόματα η διασκευή του ομώνυμου με υπογραφή William Lindsay Gresham, αλλά ουχί ρημέικ της νουάρ ταινίας του 1947. Η νέα πλοκή από τα χεράκια της Kim Morgan, φρέσκιας κας Del Toro. 2 ½ ώρες η διάρκεια, όπου αρχινάς να ουριαίνεις μετά τη μιάμιση ώρα, κι ας κινά κάπου κειδά το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας. 

Ο Bradley Cooper (ο οποίος ανέλαβε να αντικαταστήσει το Leo Di Caprio εδώ αλλά και στο Licorice Pizza όπου κλέβει την παράσταση με ένα τρίλεπτο πέρασμα) υποδύεται τον γυρολόγο οπορτουνίστα που κατέχει το μπλα - μπλα και το σπρέχεν και το γοητιλίκι, ώστε να κυνηγήσει την τύχη του με κάτι τσιρκολάνους και τρωγλοδύτες (Rooney Mara, Willem Dafoe, Toni Collette, David Strathairn), ώσπου να πουλήσει βιογραφικό δήθεν μέντιουμ στην υψηλή κενωνία (Richard Jenkins), με συνεργό την ύπουλη γόησα ψυχολόγα Cate Blanchett, ώστε να πιάσει την καλή, να ανεβεί κατηγορία. 

Ο Μπράντλης όμως έχει παρελθόν, βίαιο κι εξαρτημένο. Πουλά τον έρωτα της Rooney για τα πλάνα μάτια της Καίτης – ποιός θα τον παρεξηγούσε άλλωστε. Όμως τα δόντια του δε φτουράνε να μασήσουν τόσο μεγάλη μπουκιά και η πτώση θα είναι μοιραία κι αναπόφευκτη. Ο Guillermo έχει κατακτήσει το να θεωρείται μια κατηγορία μόνος του. Στα δωνα τα μέρη (Τορόντο) όπου αενάως επανέρχεται, γυρίζοντας και το Nightmare Alley, τον έχουμε τιμή μας και καμάρι μας. Γνώστης του σινεμά από τους ολίγιστους. Θεωρία τε και πράξη, βάνει τον πήχη αψηλά. Διαπρέπει στο συγκεκριμένο genre που έχει μια βίντατζ αισθητική που εξέλιπεν στις φαστφουντάδικες εποχές που εγκαταβιώνουμε ναούμ. 

Και νάσου τα ντεκόρια, τα gore στιγμιότυπα, τα παχιά σκοτάδια και τα πέπλα υπερ-φυσικού. Κι ας γκώσαμε, κι ας ήπρεπε να ήτο ίσα με μια ώρα πιο μαζεμένη η αφήγηση. Πήγε στο τσίρκο και ξεχάστηκε ο auteur. Φωτογραφία, ήχος, κοστούμια, σκηνικά, ποιότητα Α’. Αλλά να, ενώ οι αυτοτελείς σκηνές λάμπουν, στο άθροισμα βγαίνουν λιποβαρείς. Κι αυτό το τελευταίο 40λεπτο αργεί πολύ, εκεί που επιτέλους το πράμα ανοίγει φτερά κι αγωνιάς για τον Cooper που πεντακάθαρα βυθίζεται στο ρόλο, με κορύφωση το τελευταίο πλάνο όπου κάνει κάτι εφάμιλλο με εκείνο του Tom Hanks στο Captain Phillips και σου κατακαίει την καρδιά. 

Το Nightmare Alley είναι στυλιστικά άρτιο μα φιλοσοφικά κενό και έρημο ωσάν την καρδιά του πρωταγωνιστή του. Ο Guillermo Del Toro παρασύρεται από τα καλλιτεχνικά του πάθη εις βάρος της αφηγηματικής οικονομίας του. Με τεχνικές κατηγορίες για βράβευση και μια ακόμη grande dame παιξιά από τη Blanchett, μόνο οι ορκισμένοι πιστοί του Del Toro θα το εκτιμήσουν ιδιαιτέρως (μόλις $10Μ οι παγκόσμιες εισπράξεις στο boxoffice) αν και αληθινά αξίζει μια θέαση κι από τους αποδέλοιπους.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Feelgood Ent.!

Αγάπη ενάντια σε κάθε μορφής καταπίεση

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ό,τι κρατάει ο καθένας, βοήθειά του

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετούν τα δίδυμα αδέλφια Nasser, Παλαιστίνιοι γεννημένοι στη Γάζα. Και ναι, τον έναν, στο μικρό του όνομα, τον λένε... Ταρζάν! Η πρώτη τους μεγάλου μήκους ταινία ήταν το «Dégradé» (2015), που είχε κάνει την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ των Καννών, συμμετέχοντας στο πρόγραμμα για την «Εβδομάδα της Κριτικής».

Η παγκόσμια πρεμιέρα της δεύτερης ταινίας τους έγινε στο φεστιβάλ Βενετίας του 2020, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ορίζοντες». Την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του 2020, όπου συμμετείχε στο Διεθνές Διαγωνιστικό τμήμα. Και η ταινία αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Παλαιστίνης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ.

Η υπόθεση: Ο Ίσα είναι ένας 65άρης Παλαιστίνιος ψαράς, ένα γεροντοπαλίκαρο, που ζει στη Γάζα και πάνω από όλα θέλει την ησυχία του. Μια μέρα, θα δει στην αγορά της πόλης την Σιχάμ, μια συνομήλική του (εντάξει, λίγο μικρότερη σε ηλικία) γυναίκα, χήρα, η οποία διατηρεί μαζί με την ενήλικη κόρη της ένα ραφτάδικο εκεί. Ίσως για πρώτη μα σίγουρα για τελευταία φορά στη ζωή του, ο Ίσα θα ερωτευθεί. Όμως, δεν βρίσκει το θάρρος να εξομολογηθεί τα αισθήματά του στην Σιχάμ. 

Μια νύχτα που πηγαίνει για ψάρεμα, βρίσκει στα δίχτυα του ένα φαλλικό άγαλμα του θεού Απόλλωνα. Μάλιστα, από λάθος... χειρισμό, του μένει του Ίσα ο φαλλός (του αγάλματος) στο χέρι! Ο Ίσα σκέφτεται να κρύψει το άγαλμα. Εκείνο, όμως, θα τον βάλει σε μπελάδες: η Χαμάς, μαθαίνοντας την ύπαρξή του, επιθυμεί να το αποκτήσει οπωσδήποτε κι επειδή ο Ίσα δεν ενδίδει σε κανενός είδους πίεση, από όπου κι αν προέρχεται, θα μπει φυλακή! Όμως, ο θεός Απόλλωνας θα τον βοηθήσει κιόλας, καθώς φαίνεται να του δίνει το απαραίτητο κουράγιο για να ζητήσει την Σιχάμ σε γάμο...

Η άποψή μας: Κουλό σενάριο, έτσι; Και να σκεφτεί κανείς πως η υπόθεση είναι εμπνευσμένη από πραγματική ιστορία που έλαβε χώρα τον Αύγουστο του 2013. Τότε, ένας νεαρός ψαράς, ο Abu Ghurab «ψάρεψε», ένα άγαλμα του θεού Απόλλωνα από τη θάλασσα κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο. Απλά, οι δημιουργοί της ταινίας αποφάσισαν στη θέση του νεαρού ψαρά να βάλουν έναν κάθε άλλο παρά νεαρό Ίσα. 

Συμπαθέστατη, μικρό το δέμας, κομεντί θα μπορούσε να χαρακτηριστεί τούτη η ταινία, που δεν «παίζει» σχεδόν καθόλου με την πολιτική και την ισραηλινή κατοχή – μόνο νύξεις κάνει και στο τέλος βγάζει κι έναν κυνισμό και μια πίκρα: «πωπω, έχουμε τον δικό μας μοναδικό πύραυλο»! Τι να σου κάνει ένας πύραυλος αδελφέ; Κι άλλες αιχμές: τα μόνο τρία μίλια θάλασσας στα οποία μπορούν να ψαρέψουν οι Παλαιστίνιοι, η ατελείωτη γραφειοκρατία, η αδυναμία να συντηρήσεις μια δική σου επιχείρηση, η αναγκαστική φυγή στο εξωτερικό... 

Οι δύο σκηνοθέτες καταφέρνουν να παρουσιάσουν φέτες ζωής και να αποτυπώσουν ακριβώς το τι σημαίνει να είσαι Παλαιστίνιος και να ζεις την σήμερον ημέρα στην πολύπαθη Γάζα. Απλά, ίσως θα έπρεπε να προσέξουν λίγο περισσότερο το πού θέτουν το κέντρο βάρους της ταινίας: είναι η αισθηματική ιστορία μέσα στην γκρίζα πραγματικότητα ή είναι η γκρίζα πραγματικότητα μέσα στην οποία μπορεί να προκύψει μια αισθηματική ιστορία εκεί που δεν το περιμένεις; 

Οι πιο αστείες σκηνές είναι εκείνες με τον ανακριτή, αλλά κι εκείνες με τον Ίσα να προσπαθεί να προσεγγίσει την Σιχάμ κι όλο να της πηγαίνει ρούχα για επιδιόρθωση, αλλά κι εκείνες των προξενιών, από τη μικρότερη αδελφή του Ίσα, που προσπαθεί να τον... αποκαταστήσει. Γενικώς, η ταινία είναι χαλαρή στους ρυθμούς της – ίσως περισσότερο χαλαρή από όσο θα χρειαζόταν. Λίγο ιταλικός νεορεαλισμός εδώ, λίγος Elia Suleiman εκεί και η ταινία σε κάνει να τη βλέπεις, να περνάς καλά αλλά όχι κάτι παραπάνω. 

Η Hiam Abbass είναι πάντα ένας καλός λόγος για να δεις μια ταινία – εσείς οι σειράκηδες θα την έχετε γνωρίσει πια από την έντονη παρουσία της στο υπέροχο «Succession» (παίζει κυρίως στην πρώτη σεζόν). Εδώ, είναι σταθερά καλή. Εκείνος, όμως, που κλέβει την παράσταση είναι ο Salim Dau, ο οποίος είχε κι έναν βασικό ρόλο στο (κατά τη γνώμη μας, πιο απολαυστικό και καίριο) «Το σενάριο που άναψε φωτιές». Ως Ίσα δεν μπορείς να του αντισταθείς. Κι ας βάζει ένα κιλό άρωμα στην καθισιά του. Το φινάλε μας τονίζει για πολλοστή φορά πως «έρως ανίκατε μάχαν». Και πως στον έρωτα δεν υπάρχουν όρια. Ούτε περιορισμοί 3, 10 ή χιλίων μιλίων...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιανουαρίου 2022 από την Cinobo!