Movies Ltd

"Στη ζωή όλα είναι απρόβλεπτα"

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Ετούτο το λούγκερ εδώ που θέλεις ν’ αγοράσεις...

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Κώστας Χαραλάμπους. Οι προηγούμενες δύο ήταν οι: «Αγάπη στα 16» (2004) και «Δεμένη κόκκινη κλωστή» (2012). Η ταινία βγαίνει στις αίθουσες μετά από δύο αναβολές, που προέκυψαν κυρίως λόγω της πανδημίας του κορωναϊού. Η πανελλήνια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Μεγάλο μέρος των γυρισμάτων έγιναν στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Στα γυρίσματα συμμετείχαν 87 ηθοποιοί και πάνω από 600 κομπάρσοι. Στην ταινία κάνουν έκτακτη εμφάνιση μεταξύ των άλλων και οι ηθοποιοί: Μαίρη Σταυρακέλλη, Μαρία Φιλίππου, Σπύρος Μπιμπίλας, Οδυσσέας Σταμούλης, Χάρης Σώζος, Γιώργος Φραντζεσκάκης, Μίνα Χειμώνα, Αλεξάνδρα Παντελάκη, Νότα Παρούση.

Η υπόθεση: Ορεινή Κρήτη, 1958. Η οικογένεια Αγγελιδάκη, μια συνηθισμένη φτωχή εργατική οικογένεια της εποχής, προσπαθεί να ανέλθει κοινωνικά. Η ενασχόλησή της με το εμπόριο πετρελαίου θα αποτελέσει το εφαλτήριό της για την απόκτηση τεράστιου πλούτου και υπέρμετρης κοινωνικής ανόδου. Ο απότομος πλουτισμός όμως θα επηρεάσει καταλυτικά τα μέλη της οικογένειας. Ακολουθώντας την οικογένεια Αγγελιδάκη σε βάθος 25 χρόνων, θα ξετυλιχθεί ένα κουβάρι περίπλοκων σχέσεων και λεπτών ισορροπιών, με τη σταδιακή αποξένωσή τους να τους στιγματίζει βαθιά.

Η άποψή μας: Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα έπος ανάλογο του «Νονού». Δεν είναι κακό οι προθέσεις σου ως δημιουργού να είναι φιλόδοξες, μεγάλες, εντυπωσιακές. Όμως, άλλο Francis Ford Coppola κι άλλο Κώστας Χαραλάμπους. Άλλο Χόλιγουντ κι άλλο Ψωροκώσταινα. Άλλο Κορλεόνε κι άλλο... Αγγελιδάκης. Άλλο Brando κι άλλο Νούσιας. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια εντελώς αποτυχημένη ταινία που – όχι, δεν είναι παράδοξο – πιστεύω πως θα μπορούσε να είχε πολύ καλύτερη τύχη αν γυριζόταν για την τηλεόραση, ως σίριαλ με πολλά, πολλά επεισόδια. Έτσι κι αλλιώς, η σκηνοθετική γραφή είναι τηλεοπτική. 

Δυστυχώς για τον Χαραλάμπους, οι κατάτι περισσότερο από δύο ώρες που διαρκεί η ταινία δεν είναι αρκετές για να αφηγηθεί όλα όσα θέλει. Ο μαξιμαλισμός δεν βρίσκει την κατάλληλη αφηγηματική φόρμα για να «χωρέσει». Πάρα πολλά πρόσωπα, πάρα πολλά subplots, too much info clouding over my head που έλεγε και ο Χριστοφιλάκης. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και η σκηνοθετική απόφαση να γίνει η αφήγηση παράλληλα σε δύο διαφορετικές χρονικές περιόδους κι όχι γραμμικά, για να μπερδέψει ακόμα περισσότερο την κατάσταση, με τελικό αποτέλεσμα κυριολεκτικά να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. 

Κάθε σκηνή αντιμετωπίζεται διαφορετικά, το ύφος αλλάζει διαρκώς, το ανακάτεμα των ειδών, που σε άλλες ταινίες είναι ευλογία, εδώ απλά δηλώνει αδυναμία, χαρακτήρες χάνονται χωρίς να μαθαίνουμε την τύχη τους, για όσους συμμετέχουν μέχρι το τέλος. Δεν μας πολυνοιάζει, η αντιστοιχία των παιδιών με τους ενήλικους εαυτούς τους δεν είναι πάντα εύκολη, δεν υπάρχει «βασικός» πρωταγωνιστής (είναι ο Τσουρής; είναι ο Νούσιας; είναι ο... Λίτσης;), χάος. Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, υπάρχουν και οι... δεσμεύσεις που δόθηκαν σε αυτόν που έβαλε τα χρήματα για να γυριστεί η ταινία, έτσι; 

Όπως έχει δηλώσει ο σκηνοθέτης, ο Κωνσταντίνος Μαμιδάκης (της γνωστής οικογενείας) – που είναι ο χρηματοδότης της ταινίας – του παρέδωσε ένα χειρόγραφο σχετικά με την ιστορία της οικογενείας του και του ζήτησε στην ταινία να υπάρχει ένας ήρωας με το όνομα Κώστας κι ένα από τα κεντρικά μοτίβα να είναι πως το χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία. Οπότε, η μυθοπλαστική οικογένεια Αγγελιδάκη βασίζεται στην εντελώς πραγματική οικογένεια Μαμιδάκη οπότε όλα όσα παρακολουθούμε στην ταινία, έχουν ως βάση πραγματικά γεγονότα, που έχουν υποστεί μυθοπλαστική επεξεργασία. Ήδη πριν από τα γυρίσματα ακούγονταν ιστορίες για αντιδράσεις της ευρύτερης οικογένειας Μαμιδάκη, που δεν ήθελε να συνδεθεί το όνομά της με τα της ταινίας. Όλα αυτά, όμως, αποτελούν δευτερεύουσας σημασίας ντεσού. 

Η ουσία είναι πως τα (λίγα) αξιόλογα στοιχεία της ταινίας θάβονται μέσα στο μπουρδούκλωμα και στο... μοντάζ, που ως πέλεκυς έκοψε πράγματα. Πράγματα, που αν παρέμεναν στην ταινία θα έκαναν τα πάντα πιο κατανοητά, αλλά θα αύξαναν τη διάρκεια της ταινίας σε μη εμπορικά ύψη. Ας αναφέρουμε μερικά παραδείγματα. Το subplot με τον τύπο που δάνεισε χρήματα στην οικογένεια Αγγελιδάκη δεν καταλήγει πουθενά: τι απέγινε ο τύπος; Χμ. Και ο κομουνιστής, πολιτικός κρατούμενος, μετανιωμένος δηλωσίας; Αυτοκτόνησε και τέλος; Και ποια η σχέση του με την οικογένεια Αγγελιδάκη; Απλά, τα σπίτια τους συνόρευαν; Ήταν δηλαδή γείτονες; Γιατί όσο κι αν προσπάθησα (όχι πολύ, το ομολογώ, εγκατέλειψα), δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη για τη σχέση τους. Τι να πω, άνθρωποι που θα προσηλωθούν περισσότερο στα δρώμενα ίσως να μην αντιμετωπίσουν την ταινία ως σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. 

Σαφώς κατώτερη τούτη η ταινία από το «Δεμένη κόκκινη κλωστή», που προσωπικά θεωρώ μία από τις πιο σημαντικές ελληνικές ταινίες των τελευταίων 20 χρόνων, με βάση αυτά που έλεγε, έτσι, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό. Εκείνη η ταινία τεχνικά μπορεί να φαίνεται ερασιτεχνική σε σύγκριση με τούτη εδώ, αλλά αυτά που ήθελε να πει, τα είπε με τρόπο σαφή και εντέλει συγκλονιστικό. Το ακριβώς αντίθετο με εδώ, έτσι; Αν ο Χαραλάμπους ήθελε να κάνει μια ειρωνική κριτική της εγχώριας εκδοχής του καπιταλισμού, θα μπορούσε να ακολουθήσει τον Τζιμάκο Πανούση, και τη φράση του: «Τα λεφτά λοιπόν δεν φέρνουν την ευτυχία, καλό είναι όμως να υπάρχουν». Θα γλίτωνε από πολλές κακοτοπιές. Κρίμα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021 από την Odeon!

Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι (;)

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Και το κρασί έτσι γρήγορα μας τέλειωσε

Ο Τάσος Γερακίνης γεννήθηκε στην ελληνική επαρχία. Στη διάρκεια των σπουδών του στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, στην Αθήνα, παρακολούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας και κινηματογράφου. Πολύ σύντομα έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο ως διευθυντής παραγωγής και βοηθός σκηνοθέτη σε μικρού μήκους ταινίες. Θεωρεί τον εαυτό του αυτοδίδακτο, καθότι δεν έχει φοιτήσει ποτέ σε κάποια Σχολή Κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους ταινίες. Το Ένας ήσυχος άνθρωπος είναι το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του.

Η ταινία συμμετείχε στο 66ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν ως film in progress κι έκανε ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 24ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Σόφιας. Στην Ελλάδα η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ενώ πριν λίγες μέρες έκανε αβάν πρεμιέρ στη Σκύρο, στο νησί όπου έγινε το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας.

Η υπόθεση: Ο Μάκης είναι ένας ήσυχος οινοποιός, που ζει σε ένα μικρό χωριό, σε ένα νησί της ελληνικής μεθορίου, κοντά στην Τουρκία. Είναι χήρος εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ουσιαστικά έχει μεγαλώσει μόνος του την κόρη του, τη Σοφία. Η 30χρονη Σοφία είναι ένα από τα πολλά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει. Τελευταία ζει μαζί του, καθώς περιμένει το διαζύγιο από τον αποτυχημένο γάμο της με τον γιο του καφετζή του χωριού. Το χειρότερο για τον Μάκη είναι πως η δουλειά δεν πάει καλά: τα κρασιά δεν πουλιούνται και κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο το οινοποιείο αλλά και το σπίτι του και το οικόπεδό του. Στο παρά πέντε, ο Μάκης θα κλείσει μια μεγάλη δουλειά μέσω της οποίας ελπίζει να ξεχρεώσει. 

Όμως, την ίδια στιγμή, ένας κακοποιός, φυγάς, που έχει σκοτώσει και δύο αστυνομικούς, θα βρει καταφύγιο στο σπίτι του και θα τον πιάσει όμηρο! Ο Μάκης θα προτείνει στον κακοποιό να υποδυθεί ότι δουλεύει για εκείνον για να τον βοηθήσει στην παραγγελία, προκειμένου από τη μια να μην καταλάβει τίποτα η κόρη του (και με αυτόν τον τρόπο, να την προστατέψει) και από την άλλη, ο φυγάς να κρυφτεί με επιτυχία. Όταν όμως μια ερωτική σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στον φυγά και τη Σοφία, η δυναμική αλλάζει. Και ο Μάκης θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του…

Η άποψή μας: Ψυχολογικό θρίλερ made in Greece; Γιατί όχι; Και μάλιστα, θα μπορούσε να ήταν και μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια στο συγκεκριμένο, παραμελημένο από τους Έλληνες κινηματογραφιστές, είδος. Θα μπορούσε. Αλλά δεν... Πάντως, τούτη η ταινία αν μη τι άλλο, εκτός από προβλήματα διαθέτει και μπόλικες αρετές. Καθόλου ευκαταφρόνητες. Αρχικά, να σημειώσουμε λοιπόν πως τούτη η ταινία έχει κάτι να πει. Δεν είναι απλά μια κενή περιεχομένου άσκηση ύφους. Το σενάριο είναι σχετικά καλογραμμένο, αποφεύγονται τα μεγάλα φάουλ και τα κενά, η φωτογραφία είναι πολύ λειτουργική και σε κάποιες σκηνές εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (όπως εκείνη της ταφής), δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα και η ίντριγκα μπορεί να σε κρατήσει. 

Μόνο που η ταινία εντέλει δεν διαθέτει το κάτι παραπάνω. Δεν έχει αυτό το κάτι που μπορεί να την κάνει να ξεχωρίσει. Και μάλιστα σε ορισμένες στιγμές θαρρείς και δουλεύει εναντίον του εαυτού της, αφού εκεί που πάει να πάρει τ' απάνω της και να κρατήσει την αδρεναλίνη στα κόκκινα, σαν να... βγαίνει από την πρίζα κινούμενη σε αβαθή. Το φινάλε βάζει τα πράγματα στη θέση τους, εντωμεταξύ, όμως, έχουν χαθεί πολύτιμα κινηματογραφικά λεπτά, έτσι, χωρίς λόγο. Γίνεται μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του τι συμβαίνει στις μικρές, κλειστές κοινωνίες της ελληνικής περιφέρειας ενώ παράλληλα, χωρίς κραυγές, παρουσιάζεται ικανοποιητικά η χωρίς βοήθεια από πουθενά των μικρών βιοτεχνιών να επιβιώσουν. Καλά όλα αυτά αλλά δεν αρκούν. 

Από την άλλη, η έλλειψη μεγάλων, αναγνωρισμένων ονομάτων στη μαρκίζα καθώς επίσης και το γεγονός ότι οι ερμηνείες (ιδίως η γυναικεία) δεν είναι αυτό που λέμε top notch, έχουν τον αντίκτυπό τους στη συνολική αποτίμηση της ταινίας. Είναι από τις ταινίες εκεί που δεν σε χαλάνε, δεν σε φτιάχνουν όμως κιόλας. Μια χαρά αντίστιξη με τον τίτλο της λοιπόν και το φιλμ στο σύνολό του: «Μια ήσυχη ταινία».

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021!

Who You Gonna Call? For one more time! Από τον σκηνοθέτη Jason Reitman (Juno, Up In The Air) και τον παραγωγό Ivan Reitman, που σκηνοθέτησε τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς, έρχεται το επόμενο κεφάλαιο στο σύμπαν των Ghostbusters. Στη νέα ταινία Ghostbusters: Legacy, που είναι εντελώς αυτόνομη, αλλά τιμά τις προηγούμενες με την αναμενόμενη νοσταλγική διάθεση, μια μαμά και τα δύο παιδιά της μετακομίζουν σε μια μικρή πόλη όταν αρχίζουν να ανακαλύπτουν τη σύνδεσή τους με τους αυθεντικούς Ghostbusters και τη μυστική κληρονομιά που τους άφησε πίσω ο παππούς τους. Σε σενάριο των Dan Aykroyd και Harold Ramis.

Πρωταγωνιστούν οι Carrie Coon, Finn Wolfhard, Mckenna Grace, Paul Rudd.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Χίλιες και μια νύχτες! Η πιο φιλόδοξη και πληθωρική ταινία του τελειομανή και αστείρευτου Wes Anderson (The Grand Budapest Hotel, The Royal Tenenbaums) τιμά την κουλτούρα της αμερικανικής δημοσιογραφίας υψηλών προδιαγραφών (με σαφή αναφορά στο εμβληματικό The New Yorker) και τη συνδυάζει με την ακαταμάχητη ρετρό ατμόσφαιρα μίας επινοημένης κωμόπολης της Γαλλίας του 20ου αιώνα. Εκεί, στο σταυροδρόμι ανάμεσα στη γαλλική φινέτσα και την αμερικανική διανόηση (όπου κινείται και ο ίδιος ο Αμερικανός δημιουργός) στεγάζεται ένα πολυπληθές, απολαυστικό, αξιοζήλευτο και πρωτοκλασάτο καστ με φόντο ένα ακαταμάχητο οπτικό σύμπαν, ένα απενοχοποιημένο και φαντασμαγορικό κουκλοθέατρο, που ανεβάζει μία ιλιγγιώδη, αριστοτεχνική παράσταση. Η ταινία ανθολογεί μία σειρά άρθρων ενός φανταστικού περιοδικού, που λειτουργούν ως επιμέρους επεισόδια, επιστρατεύει έγχρωμη και ασπρόμαυρη φωτογραφία, βρίθει από αναφορές, αναδεικνύει την καρτουνίστικη πλευρά των ηθοποιών της, κινείται ξέφρενα, μιλάει περίτεχνα και απογειώνει το όραμα του δημιουργού της, ενός γνήσιου καλλιτέχνη του σινεμά. Με αφορμή τον θάνατο του σπουδαίου Τεξανού εκδότη Arthur Howitzer, η συντακτική ομάδα του The French Dispatch, ενός αμερικάνικου περιοδικού με έδρα τη γαλλική πόλη Ennui-sur-Blasé, συνεδριάζει για να γράψει τη νεκρολογία του. Οι αναμνήσεις της ομάδας από τον εκλιπόντα εκδότη εμπνέουν τη δημιουργία τεσσάρων ιστοριών. Ο Cycling Reporter αναλαμβάνει να γράψει ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο για τις φτωχικές γειτονιές της πόλης. Ακολουθεί το The Concrete Masterpiece, το πορτρέτο ενός -εγκληματικής φύσης- ζωγράφου, της μούσας του και των αρπαχτικών εμπόρων τέχνης. Το Revisions to a Manifesto είναι ένα χρονικό έρωτα και θανάτου στα χαρακώματα της φοιτητικής εξέγερσης. Η ανθολογία ολοκληρώνεται με το The Private Dining Room of the Police Commissioner, μία συναρπαστική ιστορία με εμπόρους ναρκωτικών, μία απαγωγή και ένα δείπνο υψηλής γαστρονομίας.

Πρωταγωνιστούν οι Benicio del Toro, Adrien Brody, Tilda Swinton, Léa Seydoux, Frances McDormand, Timothée Chalamet, Lyna Khoudri, Jeffrey Wright, Mathieu Amalric, Stephen Park, Bill Murray, Owen Wilson, Elisabeth Moss, Edward Norton, Willem Dafoe, Lois Smith, Saoirse Ronan, Christoph Waltz, Cécile de France, Guillaume Gallienne, Jason Schwartzman, Tony Revolori, Rupert Friend, Henry Winkler, Bob Balaban και Hippolyte Girardot.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!

Αγάπη, απώλεια, ποδόσφαιρο! Ο Ιταλός σκηνοθέτης Paolo Sorrentino, μετά από μια σειρά επιτυχημένων ταινιών, ανάμεσά τους και το Οσκαρικό Η Τέλεια Ομορφιά, επιστρέφει στη γενέτειρά του τη Νάπολη για να σκηνοθετήσει την πιο προσωπική του δουλειά με τον τίτλο The Hand Of God. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ‘80 και ο 17χρονος Φαμπιέτο Σκίζα είναι ένας άτακτος Ιταλός έφηβος που ζει μια κεφάτη ζωή με την οικογένεια του που αγαπάει τη ζωή και τα μέλη της απολαμβάνουν να ανακατεύονται ο ένας στις περίπλοκες σχέσεις των άλλων. Έπειτα, έρχονται γεγονότα που αλλάζουν τα πάντα. Το πρώτο είναι η πανηγυρική άφιξη του θρύλου της μπάλας, Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη, κάτι που γεμίζει περηφάνια τον Φαμπιέτο αλλά και όλη την πόλη. Το δεύτερο είναι ένα σοκαριστικό δυστύχημα από το οποίο ο Μαραντόνα, ακούσια, σώζει τον Φαμπιέτ, επηρεάζοντας το μέλλον του. Ο Φαμπιέτο παλεύει με την φύση της μοίρας, την σύγχυση που επιφέρει η απώλεια, και τη μεθυστική ελευθερία του να είσαι ζωντανός. Στην πιο προσωπική του ταινία, ο Sorrentino μας μεταφέρει σε μια αισθητηριακή περιπέτεια γεμάτη τραγωδία και κωμωδία, αγάπη και πάθος, παραλογισμό και ομορφιά, καθώς ο Φαμπιέρο βρίσκει ως την μόνη διέξοδο από την ολική καταστροφή, την ίδια του τη φαντασία.

Πρωταγωνιστούν οι Filippo Scotti, Toni Servillo, Teresa Saponangelo, Marlon Joubert, Luisa Ranieri, Renato Carpentieri.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Odeon!